หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[nonnon04]

สัญญาจะไม่บอกของขวัญแน่นอน ให้พี่โตตามใจเยอะๆะ   

[litlittledragon]

เข้ามาไล่อ่านตอนพิเศษ แล้วก็ค้นพบว่าอธิปร้ายลึกกว่ามาก วางแผนไว้ซะทุกเรื่อง

อ่านเจอเรื่องเปียกลำไย แล้วก็ทำให้นึกอยากกินเหมือนกันแต่ก็นึกไม่ออกว่ามีที่ไหนบ้าง
แต่ที่แน่ๆ อตก น่าจะมีแต่จะอร่อยหรือไม่ ไม่ค่อยแน่ใจ

ชอบรุ่นเด็กๆ เข้ม ข้าว ขนม แล้วก็หนูโรม ไม่รู้ว่ารุ่นหลานจะมีโอกาสกลับมาเป็นคู่ให้เห็นอีกหรือเปล่า

[Quipblur1994]

อิพี่โตมันร้ายยยยยยนักกกกกก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวชัดๆ หึ่ยยย อิพี่โตนี่มันจอมแผนการจริงๆค่ะท่านผู้โช้มมมมม
เดี๋ยวๆ มีเทศกาลกินเจอีก พี่โตอย่าพลาดล่ะ5555555555

[neno.jann]

อ้ายยย คิดถึงพี่โตของขวัญ พี่โตหลุดมาดพระเอกตอนต้นเรื่องเป็นตาแก่เจ้าเล่ไปแล้วววว ของขวัญเอ้ยยยยย หึหึหึ 

[elieanna]

เลือดพุ้ง

[เส้นวงกลม]

อ้าคคคคคคค งดเหล้าเข้าพรรษาแต่ไม่งด....... นะคะ ขวัญกล่าว 555

[NannY]

เพิ่งอ่านเล่ม 2 จบไปไม่นาน มาเจอตอนพิเศษนี้อีก โอ๊ยยย ฟินค่าาาา >_<

[แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง]

ไม่ใช่จอมร้ายแล้วนะ พี่โตร้าย ต่างหาก ไม่ใช่ร้ายธรรมดาร้ายมากกกกก ฮ่าๆๆๆ

[tae1234]

ของขวัญ...ที่พิเศษ^^

[Yara]

พี่โต หากินกับความเหนื่อยยากของ ของขวัญนี่นา

[minneemint]

อยากอ่านอีกคิดถึง สนุกมาก

[river]

พี่โตร้ายนะ
ของขวัญเกรงใจผิดคนซะแล้ว

[llmup]

  ฮิ้วววววววววววว ดี๊ดี อิอิ
พี่โตนี้เงียบๆแต่มีอะไรมากกว่าที่คิดน่ะค่ะเนี่ย
อยากจะเป็นของขวัญซะแล้ว อะไร๊จะหวานขนาดนี้ อิอิ

คณะ3สาววายนี้ก็ดีจริงๆ555 ตายตาหลับกันแล้วสิน่ะ 

[monetacaffeine]

ขอปักก่อนนะคะ เดี๋ยวกลับมาเม้น แฮ่ะๆ ; ;

[imfckwn]

ชอบมากๆ ถึงกับรักเลย ขอบคุณจ้า 

[Bear Company]

ร้อนแรง 

[TiwAmp_90]

พี่โตเจ้าเล่ห์ ทำกับน้องแบบนี้ได้ไง? รู้มั้ยว่ามัน...ดีแล้วล่ะ 5 555
ของขวัญอ้อนได้น่ารักมากกก!
 
แล้วพี่โตจะอดใจไหวได้ยังไงล่ะ เนอะๆ

[kaway]

อ่านรอบที่ร้อยยยย อยากอ่านทรงพลกับจักรอ่ะ 
ช่วยสนองนี้ดหน่อยเถ้อะะะพลีสสสส 
ตอนพิเศษแบบฟินเง้ออ

[shoi_toei]

พี่โต พี่แม่งเจ้าเล่ห์ แต่ !!!!! เค้าชอบบบบ 5555

[G-NaF]

อ่านรวดเดียวจบเลยครับ สนุกมาก
แต่ยังแอบเชียร์คู่พลจักรอยู่น้า 

[Wtftt]

    
ทำไมอ่านไปแล้วจิกหมอนไป แอร๊ยยย ชอบที่สุดของขวัญพี่โต
ฟินที่สุดที่ได้อ่าน จอมขวัญพี่โต กี่ครั้งก็ไม่เบื่อ

[jeabjunsu]

ของขวัญกับพี่โตนี่น่ารักมากมาย 
พี่โตนี่ดูรักน้องมากมายอย่างที่ป้ารีบอกจริงๆน้า
ของขวัญก็รักพี่โตมากเช่นกันน้า แต่ออกจะเป็นคนขี้เขินเวลาแสดงออกทางด้านความรักซะมากกว่า

พี่จักรกับทรงพลน่บอกได้เลยว่า อ่านทีไร ควมมเขินมาเต็มจริงๆไม่รู้ทำไม 555 

ครอบครัวของทั้งคู่น่ารักกันมากๆเลยน้า ถึงแม่ว่าตอนแรกจะกลัวดราม่าเรื่องแม่ก็เถอะ ตอนนี้สบายหายห่วงละ 

ลูกๆของพี่จักรนี่น่ารักอ่า ขนมนี่แสบสุดน่าทุบน่าฟัดสุดด้วย นักสืบสะดือจุ่น 555 

ขอบคุณมากๆนะคะ รักเรื่องนี้มากๆ เป็นเรื่องในดวงใจเลย

[gwaiplay]

อ่านไม่จบ ไม่อินและน่าเบื่อมากในความคิดเรา ปมของเรื่องก็เยอะเกิน ไม่พอ ยังมาต่อๆกันจนอ่านไปแล้วอึดอัด พระเอกก็บทน้อยจนเป็นตัวประกอบได้เลย ดีตรงที่สำนวนไม่ติดขัดแค่นั้น

[Wtftt]

   พี่โตเจ้าเล่ห์นะค่ะ ของขวัญน่ารักจัง
กลับมาอ่านอีกรอบก็สนุกเหมือนเดิม

[bradpitt]

วันนี้  วันออกพรรษาแล้ว

พี่โต กะ ของขวัญ ไปทำบุญที่ไหน หรือเปล่า

ลุงชัย ป้ารี  พี่จักร หลานๆ ..เข้ม ข้าว ขนม ไปด้วยไหม 

 

 เข้ามารอ ตอนใหม่ รัวๆๆๆๆ

ถ้าไม่ทัน  ขอ ตอนพิเศษ รวมกับ ลอยกระทง นะครับ ...รอได้ๆๆ 

[monetacaffeine]

เป็นเรื่องที่อ่านจบไปนานแล้ว(ถึงสองรอบด้วยกัน) จนวันนี้จบอีกทีรอบสาม และเพิ่งนึกได้ว่า .. ยังไม่เคยเม้นเลยค่ะ! TTTT
คือเอาจริงๆลืมไปเลยว่ายังไม่ได้เม้นเรื่องนี้ ทั้งๆที่เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ติดอันดับนิยายที่ชอบที่สุดของเราไปแล้ว

ชอบทุกอย่างของเรื่องนี้เลยค่ะ .. ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้าย แต่งออกมาได้พอดีพอเหมาะมากเลย
การใส่ฉากแต่ละฉาก การไล่เรียงความรู้สึกของตัวละคร เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเชื่อมโยงกันมา จนกระทั่งจบลง
ชอบทุกตัวละครในเรื่องมากๆแม้กระทั่งทรงพลนะคะ เริ่มตั้งแต่พระเอก พี่โต .. เป็นคาแรคเตอร์แบบพระเอกจ๋าดีค่ะ 55555
เป็นผู้ใหญ่ สุขุม แต่ก็มีมุมคิดมากน้อยใจอยู่ตามประสาคนแคร์มาก อันนี้ชอบสุดๆ ส่วนจอมขวัญ .. จอมแสบของคุณอธิป
เปิดเรื่องมาได้น่ารักน่าเอ็นดูแต่แรกเลยค่ะ เราชอบนะกับการที่นายเอกมีปม แล้วก็การที่เป็นผู้ชายปกติด้วยแหละ
ส่วนด้านครอบครัวก็ชอบทุกคนเลย โดยเฉพาะป้ารี ลุงชัย พี่จักร .. คือเป็นนิยายที่ทำให้เราร้องไห้กับฉากดราม่าครอบครัวน่ะค่ะ
เราเองก็โตมากับครอบครัวที่เต็มไปด้วยความรักไม่ต่างจากของขวัญเลย เลยยิ่งอินเป็นพิเศษ
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น การมีครอบครัวที่ดีคอยอยู่ข้างๆก็เป็นสิ่งสำคัญมากจริงๆค่ะ ^^

ก็ ขอบคุณคนเขียนนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน เม้นตอนนอนไม่หลับแบบนี้สมองไม่ค่อยแล่นเลย ; w ;
ไว้ถ้าวันไหนสติดีๆอาจจะกลับมาอีดิทนะคะ (_ _) .. ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายเรื่องนี้ จะคอยติดตามผลงานต่อๆไปเรื่อยๆเลย
สัญญาเลยค่ะ :-)

[zombi]

สมแล้วที่จัดการของขวัญเสียอยู่หมัด
พี่โต แอบร้ายเงียบนะนี่

[yadafay12]

แอบเชียร์ พล ขวัญ    
 

[tistaek]

 

[Dezair]

จอมร้าย
BY: Dezair
…………………………………..
ตอนพิเศษ วันสิ้นปีของจักรกฤษณ์



รถยนต์หรูวิ่งผ่านถนนในซอยที่เงียบเฉียบยิ่งกว่าวันไหนๆ บ้านแต่ละหลังล้วนปิดเงียบเพราะเป็นช่วงเทศกาลหยุดยาว ชายหนุ่มร่างสูงสวมแว่นกันแดดสีดำสนิทแตะเบรคเบาๆเพื่อหักรถเข้าจอดเลียบรั้วของบ้านเรือนไทยเพียงหลังเดียวในซอยนี้



เด็กชายที่นั่งเคียงข้างเขาเหลือบตามองออกไปนอกกระจกรถก่อนจะหันมาทางคนขับ



“วันนี้เขาจะอยู่กันเหรอครับ ลุงพล”



ทรงพลหันมามองหลาน กระตุกยิ้มที่มุมปากทีหนึ่งก่อนจะเหลือบสายตามองเข้าไปในตัวบ้าน



“อยู่สิ แล้วก็อยู่คนเดียวด้วย” เขาว่าอย่างนั้นก่อนจะดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูลงจากรถเดินไปยังที่นั่งตอนหลัง หยิบกระเช้าผลไม้ขนาดใหญ่ลงมา เด็กชายโรมเห็นผู้เป็นลุงลงจากรถแล้ว จึงเปิดประตูลงมายืนเช่นกัน



สองลุงหลานพากันเดินไปที่ประตูรั้ว บ้านเรือนไทยหลังนี้ก็เหมือนบ้านหลายๆหลังที่ทรงพลขับรถผ่านมา มันปิดเงียบ ดูเหมือนไม่มีคนอยู่ แต่…เท่าที่ทรงพลรู้มา คนอื่นๆอาจจะไม่อยู่ แต่ใครบางคนอยู่แน่นอน และคนคนนั้นก็คือ…



…จักรกฤษณ์…



นิ้วยาวของชายหนุ่มกดลงที่ออด รออยู่อึดใจหนึ่ง ร่างสูงๆพร้อมหน้าตาบูดบึ้งไม่รับแขกก็ชะโงกหน้าออกมาจากเรือนก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่น



“ใคร?!!”



แน่นอนว่าทรงพลไม่ตอบ เขาอมยิ้มแล้วยืนเงียบอยู่ข้างหลังประตูรั้ว ก่อนจะจงใจกดออดย้ำอีกหน คราวนี้คนหน้าหงิกเจ้าของเสียงตะโกนเมื่อครู่เดินดุ่มลงจากเรือนมาแล้วบ่นเสียงดังให้แขกนอกประตูรั้วได้ยิน



“ถามว่าใครก็ไม่ตอบ?!! เด็กเปตรที่ไหนแม่งมากดออดเล่นวะ?!!!”



เป็นอีกหนที่ทรงพลทำไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วกดออดยาวๆอีกที



“จะกดอะไรนัก...เฮ้ย!! ไอ้ทรงพล!!” กำลังจะโวยวาย แต่ก็ต้องหยุดฝีปากเอาไว้แต่เพียงเท่านั้นเมื่อจักรกฤษณ์เดินเข้ามาใกล้ประตูรั้วพอที่จะเห็นว่าใครคือแขกผู้มาเยี่ยมเยียนในวันสิ้นปี จากสีหน้าหงุดหงิดเพราะเสียงออดเมื่อครู่ กลายเป็นสีหน้าหงุดหงิดเพราะพบหน้าศัตรูคู่อาฆาตแทน



“มึงมาทำ!...ไม...” พอจะตะคอกให้ลั่น สายตาของเจ้าของบ้านก็ดันเหลือบไปเห็นเด็กชายยืนอยู่ข้างทรงพลเสียก่อน คำก่นด่าทั้งหลายที่มี เลยถูกกลืนหายลงคอเรียบ เด็กชายผู้คุ้นหน้าคุ้นตาจักรกฤษณ์ดียกมือไหว้อย่างรู้มารยาท เจ้าของบ้านที่ยืนอยู่ฝั่งของประตูรั้วเลยต้องยกมือรับไหว้ แต่ไม่วายเหลือบสายตาไม่รับแขกไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างเด็กชาย



“มาทำไม?!” สุ้มเสียงยังคงสั้นห้วนเช่นเคย แต่ลดระดับความดังให้เอาแค่พอได้ยิน ทว่าทรงพลไม่ได้ถือสา เขายังคงมีรอยยิ้มน้อยๆติดอยู่ที่หน้าแล้วยกกระเช้าในมือให้ดู



“มาสวัสดีปีใหม่” คราวนี้คนฟังถึงกับชะงักไปในทันที ด้วยเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร จู่ๆถึงยกกระเช้ามาสวัสดีปีใหม่ แต่คนอย่างจักรกฤษณ์ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาลูบคมได้ง่ายๆ อย่าคิดหวังว่าแค่กระเช้าผลไม้ จะทำให้เขายอมให้ทรงพลเข้าบ้านเลย มันก็เหมือนกับโจรห้าร้อยนั่นล่ะ ที่เอามุขส่งของมาหลอกลวงคนเฝ้าบ้านอย่างเขา



“มึงไม่เห็นเหรอว่าบ้านกูมีสวน บ้านกูมีผลไม้กินทั้งปี ไม่ต้องรับกระเช้าจากใคร!” ทรงพลทำเป็นเลิกคิ้ว



“บ้านมึงมีสวนก็จริง แต่สวนบ้านมึงคงไม่มีผลไม้นอกหรอกมั้ง ในกระเช้านี่ผลไม้นอกทั้งนั้น” ไม่รู้ว่าด้วยทรงพลพูดจายียวนเอง หรือเพราะจักรกฤษณ์มักจะหงุดหงิดอยู่เสมอ คำพูดคำจาของคนที่มาเยี่ยมเยือนจึงยิ่งทำให้เจ้าของบ้านหน้าหงิก



“แค่ผลไม้นอกน่ะกูซื้อกินเองได้!!”



“แต่นี่โรมตั้งใจเอามาให้” ทรงพลพูดแทรก คนกำลังโมโหเลยเหมือนถูกฉุดพายุอารมณ์ให้ชะงักในวินาทีนั้น สายตาเอาเรื่องของจักรกฤษณ์เหลือบมามองเด็กชายที่อายุไล่เลี่ยกับบุตรชายทั้ง 3 ของเขา และถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีสายเลือดส่วนใดที่เกี่ยวข้องกัน แต่เขาก็ตระหนักอยู่เสมอว่าเด็กชายผู้นี้เกิดมาเพื่อปลดโซ่บาปที่รัดคอเขามาตลอด



สายตาใสซื่อของเด็กชายมองตรงมาที่เขา และนั่นยิ่งทำให้หัวใจของจักรกฤษณ์ไหวยวบ เขาพ่นลมหายใจออกเบาๆอย่างตัดใจ ก่อนจะก้าวเท้าช้าๆไปที่ประตูเล็ก แล้วเปิดประตูออก ทว่าเมื่อเหลือบสายตามาเห็นทรงพล จากหัวใจไหวยวบก็กลายเป็นแข็งขืนขึ้นมาอีก ชายหนุ่มร่างสูงผู้เป็นเจ้าของบ้านเรือนไทยก้าวเท้าออกมานอกบ้านก่อนที่แขกผู้มาเยือนจะทันก้าวเท้าเข้าไปในอาณาเขตบ้านวิมลกิตติ



“จะให้ก็ให้ข้างนอก!!” เขาตะคอกใส่คนถือกระเช้า ทรงพลนึกขำกับท่าทีหวงบ้านเสียเหลือเกินอย่างกับไม่คิดจะให้เขาเหยียบ แต่…ไม่ให้เขาเหยียบ เขาก็ไม่เหยียบก็ได้…



“ให้ข้างนอกก็ดี เผื่อใครผ่านไปผ่านมาจะได้เห็นว่าเรามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน” คำพูดกวนโมโหดังขึ้นมาอีกหน ทำเอาคนอุตส่าห์ยอมทิ้งทิฐิออกมารับกระเช้าอยากจะกระชากกระเช้ามาทุ่มหัวคนพูดดูสักที



ทรงพลไม่สนใจอารมณ์เสียๆของคนทื่ยืนหน้าหงิกอยู่ตรงหน้า เขาทำท่าจะมอบกระเช้า แต่พอจักรกฤษณ์ยื่นมือมารับ กระเช้าผลไม้ขนาดใหญ่ก็ถูกยื้อกลับไป แล้วชวนคุยแทน



“วันนี้อยู่บ้านคนเดียวเหรอ” เขาถามแล้วทำเป็นมองส่องเข้าไปในบ้าน เจ้าของบ้านหน้าตาไม่รับแขกเห็นสายตาสอดรู้สอดเห็นของคนถามแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด



“เปล่า!! เดี๋ยวไอ้ขวัญก็มา!”



“เดี๋ยวก็มา แสดงว่าตอนนี้ยังไม่มา ลูกมึงสามคนก็อยู่กับบ้านไอ้จอม ไอ้นี่ก็ดีนะ ไม่ต้องคลอดลูกเองก็มีลูกให้เลี้ยง”



“ไอ้!!” จักรกฤษณ์อยากจะด่าไอ้คนพูดมาก แต่ทรงพลไม่เปิดโอกาส เพราะพูดต่ออย่างไม่สนใจอารมณ์ของคนหน้าบึ้งเลยแม้แต่น้อย



“พ่อแม่มึงก็ไม่อยู่ สรุปว่าตอนนี้มึงอยู่บ้านคนเดียว”



“อยู่บ้านคนเดียวแล้วจะทำไม?! มึงจะปล้นบ้านกูรึไง?!!”



“เปล่า” ทรงพลรอบเสียงเรียบเรื่อย แล้วจังหวะนั้นก็ยัดกระเช้าผลไม้ขนาดใหญ่ใส่ตัวจักรกฤษณ์ ทำเอาคนไม่ทันตั้งรับต้องรีบยกสองมือโอบกระเช้าเอาไว้เพราะกลัวว่าจะตก



“กูจะพาไปกินข้าวต่างหาก” แล้วคนพูดก็รีบเดินอ้อมหลังมาผลักร่างจักรกฤษณ์ไปที่รถของตนทันที



“เฮ้ย!! มึงจะทำอะไร ไอ้ทรงพล!!” ชายหนุ่มร่างสูงผู้ถูกผลักขึ้นรถพร้อมกระเช้าผลไม้ขนาดใหญ่ร้องเสียงลั่น แต่ทรงพลไม่ได้สนใจ เขาดันจักรกฤษณ์ขึ้นเบาะหลังได้แล้วก็ดันหลานชายขึ้นไปนั่งประกบด้วย คราวนี้คนโวยวายจะลงยิ่งทำอะไรไม่ถนัดเพราะกระเช้าผลไม้ขวางอยู่ทางหนึ่ง อีกทางหนึ่งก็มีเด็กชายโรมนั่งหน้าตาตื่น ทรงพลอาศัยช่วงชุลมุนเปิดประตูขึ้นนั่งหลังพวงมาลัยแล้วสตาร์ทรถขับออกไปทันที



“แค่ไปกินข้าวแถวนี้เองหน่า โวยวายไปได้” ทรงพลเอ่ยอย่างสบายอารมณ์ ยิ่งเห็นจักรกฤษณ์หน้าหงิกมากเท่าไร ก็ยิ่งสนุกมากเท่านั้น



“กูไม่ไป!! จอดรถ!! กูจะกลับบ้าน”



“กลับได้ที่ไหนล่ะ ออกถนนใหญ่แล้ว”



“ไอ้ทรงพล!! กูบอกว่ากูจะกลับ!! บ้านกูยังไม่ได้ล็อค เกิดใครเข้าบ้านกูขึ้นมาทำไง?!!”



 “ไม่ต้องห่วง ลูกน้องกูจะเฝ้าให้”



“ลูกน้องมึงไว้ใจได้งั้นสิ?!!” ทรงพลเหลือบมองคนปากดีจากทางกระจกหลัง



“ถ้าของในบ้านมึงมีอะไรหายไป กูจะชดใช้มากกว่าที่หายสิบเท่า ถ้าดอกไม้หายสักดอก กูก็จะคืนให้สิบดอก อยากได้ดอกอะไรล่ะ กุหลาบแดงมั้ย”



“ไอ้!!”



“เลิกโวยวายเถอะหน่า กูกับโรมฉลองปีใหม่กันสองคนลุงหลานมาหลายปีแล้ว วันนี้อยากมีคนอื่นมาฉลองด้วยบ้าง มึงเองก็อยู่บ้านคนเดียวไม่ใช่เหรอ กว่าน้องมึงจะพาลูกมึงมาส่งก็ตอนเย็น ไปกินข้าวกับพวกกูแปบเดียว เดี๋ยวก็กลับ ไม่พาไปค้างที่ไหนหรอก รู้ดีว่าเป็นแม่ศรีเรือน”



“ไอ้ทรงพล!!!” คำพูดแต่ละคำของทรงพลกระตุกต่อมโมโหของจักรกฤษณ์ได้ดีเหลือเกิน กำลังจะด่ากลับแต่แรงสะกิดเบาๆที่ขาทำให้เขาต้องละสายตาลงมามองเด็กชายที่นั่งข้างๆ



“เอ่อ…ที่โรงเรียนให้ทำส.ค.ส. ครับ…อันนี้ของลุงจักร…” เด็กชายโรมยื่นกระดาษสีเหลืองขนาดเล็กถูกพับครึ่ง มีลายมือโย้เย้เขียนด้วยดินสอสีหลายสีเป็นลวดลายและคำว่าสวัสดีปีใหม่ จักรกฤษณ์ชะงักไปในทันที เขามองส.ค.ส.ในมือเล็กของเด็กชายตัวน้อยสลับกับมองสบเข้าไปในดวงตากลมใสแจ๋วของเด็กชายที่มองเขาอย่างตื่นๆ เป็นอีกครั้งที่หัวใจแข็งแกร่งของเขากระตุกเพราะเด็กชายผู้นี้ เด็กชายที่ไม่ได้มีสายเลือดส่วนใดเกี่ยวข้องกับเขาเลย แต่น่าแปลก…ที่ความรู้สึกของเขาในขณะนี้ไม่ต่างอะไรกับตอนที่ได้รับส.ค.ส.จากลูกชายแท้ๆเลยแม้แต่น้อย



“รับสิ…” เสียงของคนขับรถดังขึ้น ทำเอาจักรกฤษณ์ที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ของความรู้สึกแปลกประหลาดในใจที่มีต่อเด็กชายผู้ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขต้องเงยหน้ามอง สายตาของเขาสบเข้ากับสายตาของทรงพลผ่านทางกระจกส่องหลัง



“รับไปสิ…โรมตั้งใจทำมาให้”



จักรกฤษณ์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะก้มลงมองเด็กชายที่มองเขาด้วยสายตาทั้งคาดหวังว่าเขาจะรับและหวาดหวั่นว่าเขาจะไม่รับ ถึงแม้เด็กชายผู้นี้จะเป็นลูกของผู้หญิงที่เคยทำให้น้องชายของเขาเจ็บปวด และเป็นหลานของคนที่เขาเกลียดขี้หน้า แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องเอาความเกลียดชังทั้งหมดมาลงกับผ้าขาว



มือคล้ำแดดยื่นออกไปรับส.ค.ส.แผ่นเล็กมา เพียงเท่านั้นเด็กชายก็ยิ้มออกมาอย่างสดใส



“ขอบใจนะ เอ่อ…แต่…ลุงไม่มีของขวัญ…” จักรกฤษณ์ออกตัวอย่างอึกอัก



“แบงค์พันในกระเป๋าน่ะ นั่นก็เป็นของขวัญได้” ทรงพลพูดพลางยิ้มกระหยิ่ม ทำเอาคนกำลังซาบซึ้งเพราะเด็กชายโรมถึงกับตวัดสายตาขวับมามองกระจกส่องหลังอย่างเอาเรื่อง แต่คนขับรถดูจะไม่สนใจเพราะเลี้ยวเข้าจอดที่หน้าร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งพอดี จักรกฤษณ์เลยไม่ทันได้โวยอีกจนได้



ทรงพลลงจากรถ ตามด้วยเด็กชายโรม และจักรกฤษณ์ที่แม้จะยึกยักฮึดฮัดไม่อยากจะลงเพียงใด แต่สุดท้ายเมื่อถูกมัดมือชกจนมาถึงที่ก็ทำได้แค่ตีสีหน้าหงุดหงิดที่ให้อย่างไร ทรงพลก็ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจอารมณ์เสียๆของเขาเลย



“เข้าไปในร้านกันเถอะ ลุงจองโต๊ะไว้แล้ว โรมไปบอกชื่อโรมกับพนักงานนะ” คนเป็นลุงหันมาบอกกับหลานชาย เด็กชายตัวน้อยรับคำแล้วเดินนำตรงดิ่งเข้าร้านอย่างว่าง่าย ที่ลานจอดรถหน้าร้านจึงเหลือเพียงชายหนุ่มร่างสูงสองคน ที่คนหนึ่งหน้าหงิกอารมณ์ไม่ดี แต่อีกคนยิ้มน้อยๆราวกับโลกนี้มีแต่ความสุข



“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย คุณจักรกฤษณ์ นี่อุตส่าห์ตั้งใจพามาเลี้ยง”



“ใครขอมึงล่ะ?!!”



“โรม” คำตอบของทรงพล เป็นอีกครั้งที่ทำเอาคนหงุดหงิดถึงกับชะงัก



“…นอกจากกูและเพื่อนกูที่คอยช่วยเลี้ยงมันแล้ว ก็มีแต่มึงกับครอบครัวของมึงที่ดีกับมัน เด็กน่ะ...ถึงมันจะไม่รู้ความอะไร แต่มันก็รู้ว่าใครดีกับมัน ใครไม่ดีกับมัน” ทรงพลพูดแล้วหยิบส.ค.ส.แผ่นเล็กฝีมือหลานชายออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตนเอง จักรกฤษณ์มองส.ค.ส.ที่ทำจากกระดาษสีเหลืองในมือนั้นแล้วก็ถึงกับขมวดคิ้วฉับ



“โรมบอกว่าครูให้ทำส.ค.ส.สองอัน อันหนึ่งให้พ่อ อันหนึ่งให้แม่ มันไม่มีทั้งพ่อและแม่ ก็เลยให้กูกับมึง เหมือนกันเป๊ะ” ทั้งน้ำเสียงทั้งสายตาล้อเลียนที่ทรงพลมีให้เขา ทำเอาจักรกฤษณ์อารมณ์ขึ้นในวินาทีนั้น แต่คนอย่างทรงพลผู้ซึ่งเชี่ยวชาญในการกวนประสาท มีหรือจะไม่รู้วิธีรับมือ เพราะก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้โวยวาย เขาก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน



“โรมมันไม่มีใคร ปีใหม่ทุกปีก็กินข้าวกับกูแค่สองคน บางปีมีเพื่อนกูมากินด้วยบ้าง แต่ปีนี้เพื่อนกูไม่อยู่ กูรู้ว่ามึงไม่อยากกินข้าวร่วมโต๊ะกับกู แต่ถ้าทำเพื่อเด็กตาดำๆคนหนึ่ง ก็คงพอได้ใช่มั้ย”



เป็นการจี้ใจดำจักรกฤษณ์ที่เห็นผล เพราะทำเอาคนหงุดหงิดถึงกับนิ่งไปในทันที คนถูกบังคับให้มาเหลือบสายตามองกลับเข้าไปในร้าน เด็กชายตัวน้อยมีสีหน้าสดใสและร่าเริง สีหน้าของเด็กที่มีความสุขเหมือนที่เขาเพียรทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกชายตัวเองมีความสุข



หากว่า…เขาจะทำอะไรอีกสักอย่างเพื่อให้เด็กอีกคนที่ไม่ใช่ลูกของเขามีความสุข มันก็คง…ไม่เหนือบ่ากว่าแรงเท่าไร…



ชายหนุ่มถอนหายใจเบา แต่ไม่วายเหลือบสายตาเอาเรื่องมาทางทรงพล



“ที่กูยอม กูไม่ได้ยอมเพราะมึง แต่กูยอมเพราะหลานมึง จำเอาไว้ด้วย!!”



“จะจำจนวันตายเลย” ทรงพลตอบแล้วยักไหล่เหมือนไม่แยแสก่อนจะเดินนำเข้าร้าน จักรกฤษณ์พ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด ด้วยเพราะสุดท้ายแล้วก็จำต้องยอมร่วมโต๊ะกินข้าวเพื่อฉลองวันสิ้นปีกับคนที่เขาเกลียดขี้หน้าที่สุดในโลก แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังย้ำกับตัวเองอย่างหนักแน่นว่าที่เขายอม เขายอมเพราะเด็กชายอีกคนที่ร่วมโต๊ะด้วยต่างหาก ไม่ใช่ยอมเพราะทรงพล



…เพราะคนอย่างทรงพล ต่อให้จะผ่านปีเก่าปีใหม่อีกกี่ร้อยกี่พันหน เขาก็ไม่มีวันญาติดีด้วยหรอก!! คนกวนประสาทอย่างมัน จะต้องเป็นศัตรูคู่อาฆาตของเขาไปจนวันตายเท่านั้น!!!...



“ชนแก้วกันหน่อยดีกว่า” ทรงพลชักชวนแล้วยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นกลางอากาศ จักรกฤษณ์ยึกยักจะไม่ชนด้วย แต่เพราะเด็กชายยกแก้วตาม เขาก็เลยต้องเออออตามไป



“สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าหนึ่งวัน” ทรงพลผู้รักสนุกเอ่ยแล้วยกยิ้มที่มุมปาก “…ปีหน้าก็ฝากโรมด้วย โรมฝากตัวกับลุงจักรซะสิ ปีหน้าโรมก็ต้องพึ่งลุงเขาอีก ต้องไปบ้านเขาบ่อยๆ ไปเล่นกับลูกเขาบ่อยๆ ขออนุญาตเขาซะเลย เขาจะได้ไม่ว่า” จักรกฤษณ์ตาเหลือก แต่ก่อนจะทันได้ค้านอะไร เด็กชายก็หันมายิ้มแฉ่งพูดกับเขาอย่างดีอกดีใจ



“สวัสดีปีใหม่ครับลุงจักร ปีหน้าขอโรมไปเล่นกับน้องๆอีกนะครับ”



ไม่มีคำตอบจากคนถูกขออนุญาต นอกจากตวัดสายตาทิ่มแทงทรงพลผู้อารมณ์ดี อยากพ่นคำด่าให้สาแก่ใจแต่ติดที่เด็กชายตัวน้อยมองเขาตาแป๋วรอคำตอบ ใจจริงจักรกฤษณ์ไม่อยากจะอนุญาตเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะดวงตาใสๆคู่นี้ที่มองเขาราวกับเทวดา สุดท้ายแม้จะทั้งโกรธทั้งเกลียดลุงของเด็กชายมากแค่ไหน เขาก็ได้แต่ตอบอ้อมแอ้มกลับไป


“...ได้...”


 สั้นๆแต่ได้ใจความ และไม่ว่าจักรกฤษณ์จะหูแว่วไปเองหรือไม่ แต่เขาได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอดังมาจากผู้ใหญ่อีกหนึ่งคนในโต๊ะ เขาทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากตวัดสายตาไปมองอย่างอาฆาต



..ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!! กูยอมปีหน้าปีเดียวเท่านั้นล่ะ!! ปีต่อๆไปมึงอย่ามาหวังว่าจะได้ฝากหลานมึงไว้กับกูอีกเลย!! กุจะไม่มีวันตกหลุมพรางออกจากบ้านมารับกระเช้าให้มึงตุกติกอย่างนี้อีกแล้ว!!! มึงจำเอาไว้เลย!! กระเช้าผลไม้และหลานของมึงจะไม่มีวันเป็นตัวล่อกูออกจากบ้านได้อีก!!! ไม่มีวันโว้ย!!!!...



FIN


ปีที่แล้ว รู้สึกจะส่งท้ายสิ้นปีด้วย ของขวัญพี่โต และถ้วยฟูกับพี่ธัน ปีนี้ก็เอาคู่(?)นี้ถือเป็นของขวัญวันสิ้นปีแล้วกันเนอะ เห็นหลายคนบ่นกันมาว่าคิดถึง ก็เลยจัดมาให้แบบสั้นๆ หวังว่าจะพอทำให้หายคิดถึงจักรกฤษณ์กับทรงพลได้นะคะ

ปีนี้ ขอบคุณมากๆสำหรับทุกกำลังใจและทุกการติดตาม บัวเขียนงานด้วยความรักและมีความสุขกับมัน และก็หวังว่างานของบัวจะทำให้คนอ่านมีความสุขและสนุกกับมันเหมือนที่บัวเป็นเช่นกัน สำหรับปีหน้า บัวก็ขอฝากตัว ฝากงานเขียนทั้งเรื่องใหม่ เรื่องเก่า และขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดีสำหรับทุกๆคน มีความสุขกับคนรอบข้าง และสมหวังกับทุกสิ่งที่พยายามค่ะ

ส่วนปีนี้ ขอบคุณทุกๆคนและพื้นที่บอร์ดอีกครั้งนะคะ พบกันใหม่ปีหน้าค่ะ

Happy New Year 2016 ค่ะ