...จอมร้าย...
BY: Dezair
.......................
ตอน 4
วันนี้น้ำทิพย์ก็ออกมาทานมื้อเย็นกับอธิปอีกแล้ว
หญิงสาวรู้สึกว่าตนเองทำไม่ถูกที่คบหากับจอมขวัญ แต่กลับต้องไปไหนมาไหนกับชายหนุ่มอีกคน โชคดีที่ช่วงนี้จอมขวัญยุ่งกับงานจนไม่ได้โทร.มาคุยกับเธอบ่อยนัก เรื่องที่มากินข้าวกับอธิปวันนี้ เธอจึงไม่ต้องเล่าให้เขาฟัง
“ขอบคุณมากนะคะ” รถจอดที่หน้าประตูบ้าน น้ำทิพย์จึงหันมายกมือไหว้ชายหนุ่มอาวุโสกว่า
“ไม่เป็นไรครับ” อธิปหันมายิ้มบาง
หญิงสาวลงจากรถ มองส่งจนรถยนต์คันหรูแล่นออกจากซอยไปแล้ว เธอถึงได้เดินเข้าบ้าน รองเท้าส้นสูงที่ถอดอยู่ตรงบันไดเฉลียงนั้นทำให้น้ำทิพย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะรองเท้าคู่นี้ไม่ใช่ทั้งของเธอและมารดา
…แม่คงมีแขก…
น้ำทิพย์ถอดรองเท้าเดินเข้าบ้าน ก่อนจะนิ่งไปเล็กน้อยที่เห็นหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอกำลังนั่งคุยกับคุณรุ่งทิพอยู่ และพอทั้งสองคนหันมาเห็นเธอ บทสนทนาก็หยุดเสียเท่านั้น
“ถ้ายังไง ฉันกลับก่อนแล้วกัน แล้วอย่าลืมเอาเรื่องของฉันไปพิจารณานะคะ” แขกของมารดาเอ่ยปากก่อนจะลุกขึ้นเดินสวนน้ำทิพย์ออกจากบ้านไป
และทันทีที่ลับร่างของหญิงสาวผู้นั้น เสียงคุณรุ่งทิพก็ดังกร้าว
“นั่นน่ะ! เมียเก่านายจอมขวัญ!!!” น้ำทิพย์หันมามองมารดาด้วยความตกตะลึง
“อะไรนะคะ”
“เมียเก่านายจอมขวัญ!!” คุณรุ่งทิพตอบเสียงแข็งอีกครั้ง น้ำทิพย์เย็นเฉียบไปทั้งร่าง
…ไม่ใช่เธอไม่รู้ว่าจอมขวัญมีอดีตอย่างไร ชายหนุ่มสารภาพว่าเคยทำผู้หญิงท้องตั้งแต่ยังวัยรุ่น แต่เด็กไม่ทันได้เกิดก็แท้งเสียก่อน แต่ปัจจุบันนี้จอมขวัญไม่ได้ติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว…แล้วทำไม…ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงมาหาแม่ของน้ำทิพย์กันล่ะ…
“เขา…มาทำไมหรือคะ” น้ำทิพย์ใจไม่ดีเลย ปกติมารดาก็มองจอมขวัญเป็นผู้ชายเลวร้ายอยู่แล้ว แล้วยังเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก
“มาทำไม?!! มันก็มาขู่น่ะสิ! ว่าถ้าน้ำแต่งงานไปกับนายจอมขวัญ มันจะบุกไปถึงกระทรวงที่คุณตาทำงานอยู่! แล้วมันจะไปประจานว่าน้ำกินของเหลือจากมัน!!!!” คุณรุ่งทิพตวาดเสียงลั่น ก่อนจะยกสองมือขึ้นกุมขมับ
“น้ำเห็นรึยัง เห็นรึยังว่าอดีตของผู้ชายคนเดียวจะไปก่อเรื่องกับคุณตาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร! คุณตาเป็นข้าราชการผู้ใหญ่ ถ้ายัยคนนั้นไปทำเรื่องอย่างที่มันมาขู่จริงๆ คุณตาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!!” น้ำทิพย์พูดไม่ออก ได้แต่มองมารดาด้วยความเสียใจ
…เธอแค่รักจอมขวัญ และจอมขวัญแค่รักเธอ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอรู้ว่ามารดาไม่พอใจคนรักของเธอ แต่น้ำทิพย์เลือกที่จะเงียบ ไม่โวยวาย ไม่ต่อต้านมารดาเพราะคิดว่าวันหนึ่งความประพฤติของจอมขวัญจะทำลายกำแพงในใจของคุณรุ่งทิพลง อย่างที่เขาทำให้เธอเชื่อใจเขาได้ เธอเชื่ออย่างนั้น เชื่อว่าความดีของเขา ความจริงใจของเขาจะพิสูจน์ทุกอย่าง
…แต่…
…แต่ตอนนี้…อดีตของเขา…อดีตของเขากำลังกลับมาหลอกหลอน…
…หลอกหลอนด้วยผู้หญิงตัวเป็นๆ! ผู้หญิงที่เป็น ‘เมียเก่า’ ของเขา!...
…และไม่ใช่แค่หลอกหลอนเธอเพียงคนเดียว แต่ผู้หญิงคนเก่าของจอมขวัญกำลังจะทำในสิ่งที่เธอคิดไม่ถึง… ‘บุกไปถึงกระทรวงที่คุณตาทำงานอยู่!’ แม้ว่าน้ำทิพย์จะไม่ได้สนิทสนมกับคุณตามากนัก แต่เธอก็รู้ว่าไม่ควรให้เรื่องของเธอและคนรักไปก้าวก่ายถึงท่านในทางเสียหาย…
“แล้ว…ผู้หญิงคนนั้น…เขาต้องการอะไร…”
“มันก็ต้องการให้น้ำเลิกยุ่งกับผัวเก่ามัน!! ไม่อย่างนั้นถ้าน้ำอยากได้นายจอมขวัญมาอยู่กินกันจริงๆ มันก็ขอเงินสิบล้าน!!!”
“สิบล้าน?!!!...แต่…แต่คุณจอมเลิกกับเขาไปตั้งนานแล้วนะคะ…”
“เลิกไม่เลิกแม่ไม่รู้! รู้แต่ว่ามันมาขู่แม่แบบนี้! น้ำจะให้แม่ทำยังไง!!!” คุณรุ่งทิพตวาดลูกสาวกลับแล้วก้มหน้ากุมขมับ น้ำทิพย์มองมารดาด้วยความเสียใจ ก่อนจะเดินเข้าไปโอบร่างของสตรีสูงวัยเอาไว้
“…แม่มีลูกคนเดียว เห็นใจแม่บ้างได้มั้ย วันนี้เมียเก่าเขามาแสดงตัว วันต่อไปจะมีเมียอื่นมาอีกรึเปล่าก็ไม่รู้…น้ำ แม่ไม่ได้ต้องการให้น้ำมีแฟนรวย หล่อ หรือว่ามาจากตระกูลใหญ่โต ขอแค่เขาเป็นคนดี ไม่มีเรื่องเสียหาย ไม่เจ้าชู้เสเพลแบบพ่อของน้ำ น้ำให้แม่ได้มั้ย”
คำขอตรงๆจากมารดาทำเอาน้ำทิพย์ชะงัก ตลอดมาแม้ว่าคุณรุ่งทิพจะเคยกรอกหูเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าผู้ชายอย่างจอมขวัญนั้นไว้ใจไม่ได้ เพราะคบหาผู้หญิงมากมายก่อนที่จะมาคบกับเธอ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่แม่ขอกับเธอเช่นนี้
เมื่อเห็นว่าบุตรสาวนิ่งไป คุณรุ่งทิพจึงสูดหายใจลึก แล้วยืดตัวตรง
“ก็ได้…แม่เข้าใจ ความรักหนุ่มสาวมันพูดยาก น้ำรักเขาแม่รู้…หึ! นี่ละมั้งที่เขาเรียกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น” คุณรุ่งทิพเอ่ยปากอย่างขมขื่น
…ชีวิตคุณรุ่งทิพนั้น ต้องพบเจอกับความหายนะของชีวิตคู่อย่างที่เกือบจะเอาตัวไม่รอด
…นายวิทวัสผู้เป็นสามีเป็นข้าราชการในสังกัดของบิดาของเธอ เขาตามจีบเธอ และให้คำมั่นว่าเธอคือคนสุดท้ายของชีวิตเขา ตอนนั้นบิดาของคุณรุ่งทิพทั้งห้ามทั้งเตือนเพราะรู้ดีว่าวิทวัสเจ้าชู้เสเพล ทว่าคุณรุ่งทิพไม่เชื่อ เธอยอมแต่งงานกับเขา แต่ชีวิตคู่อันชื่นมื่นช่างแสนสั้น เพียงแค่สองปีหลังจากนั้น เมื่อคุณรุ่งทิพตั้งครรภ์ นายวิทวัสก็เริ่มหันเหไปหาหญิงอื่น และพอเธอคลอดน้ำทิพย์ออกมา ชีวิตคู่ก็ยิ่งง่อนแง่น เธอตามไปเอาเรื่องสามีและชู้รักของเขาถึงที่ทำงาน ทำทุกทางเพื่อให้สามีกลับมา แต่ลงท้ายแล้วก็กลายเป็นทะเลาะวิวาทเจ็บเนื้อเจ็บตัว และสร้างความอับอายหนักข้อ
…ท้ายที่สุด…คุณรุ่งทิพจึงเลือกที่จะหย่าขาดแล้วตั้งมั่นว่าลูกสาวคนเดียวที่เธอมี จะต้องไม่เดินซ้ำรอยเดิมของเธอ!
…แต่…น้ำทิพย์กลับไปคบหากับจอมขวัญ…ผู้ชายที่นอกจากจะเจ้าชู้ เสเพลมาก่อน ยังเคยทำผู้หญิงท้องตั้งแต่เพิ่งจะเข้าวัยรุ่นเสียด้วยซ้ำ!...
…แล้วแบบนี้จะให้คุณรุ่งทิพยินดีกับความรักครั้งนี้ของบุตรสาวได้อย่างไรกัน!!
“แม่คะ…แม่…” น้ำทิพย์พูดไม่ออก เธอรู้ดีว่ามารดามีความหลังฝังใจ
“เลิกพูดเถอะน้ำ ส่วนเรื่องเมียเก่านายจอมขวัญ…ถ้า…มันจะทำอะไร ก็ปล่อยให้มันทำ”
“แล้วคุณตา…” คุณรุ่งทิพแค่นยิ้มอย่างเจ็บปวด
“คงจะเป็นกรรมของท่าน…มีลูกสาว ลูกสาวก็เลือกลูกเขยเฮงซวย พอมีหลานสาว หลานสาวก็…” หญิงวัยปลายพูดค้างเอาไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะถอนหายใจแผ่วแล้วลุกขึ้นยืน
“ช่างมัน อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิด ในเมื่อน้ำเลิกกับนายจอมขวัญไม่ได้ ก็ปล่อยเอาไว้อย่างนี้ล่ะ”
น้ำทิพย์ได้แต่ก้มหน้า เธอเสียใจ…เสียใจที่ตัวเองเป็นคนทำให้มารดาเจ็บปวด เสียใจที่อาจจะเป็นต้นเหตุทำให้คุณตาเดือดร้อนขายหน้า…เพราะเธอ…เพราะความรักของเธอ
“แม่!” น้ำทิพย์ครางแผ่ว เมื่อเห็นว่าใบหน้าเรียบตึงของมารดามีหยาดน้ำไหลอาบ แต่พอเธอร้องเรียกออกไป คุณรุ่งทิพก็รีบปาดมันออกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นยิ่งทำเอาหัวใจของคนเป็นลูกสั่นรัว
น้ำทิพย์เคยเห็นแม่ร้องไห้
…สมัยที่พ่อกับแม่ยังอยู่ด้วยกัน พ่อกับแม่ทะเลาะกันครั้งแล้วครั้งเล่า และลงท้ายด้วยการที่คุณรุ่งทิพร้องไห้เงียบๆ ทว่า…ดวงตาปูดโปนแดงก่ำอย่างที่ทำเอาคนเป็นลูกทรมานไปทั้งใจ
นับตั้งแต่พ่อและแม่เลิกกัน น้ำทิพย์สัญญากับตัวเองว่าจะทำทุกทางให้แม่มีความสุข…ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ไม่ว่าใครจะพูดแบบไหน แต่เธอมีแม่แค่คนเดียว แม่คนเดียวคนนี้เลี้ยงดูส่งเสียเธอโดยไม่เคยปริปากว่าเหนื่อยหรือท้อ…จนวันนี้…น้ำทิพย์มีงานมีการทำ พึ่งพาตัวเองได้แต่ไม่เคยคิดจะก้าวขาออกจากใต้ปีกแม่ น้ำทิพย์ไม่ได้ต้องการให้แม่ปกป้อง แต่เธอต้องการจะอยู่กับปีกอันอบอุ่นนี้ที่นับวันจะยิ่งโรยรา…
…แม่คนเดียว…แม่ของเธอ…แม่ที่ทำให้เธอทุกอย่าง…แต่วันนี้…แม่กำลังจะร้องไห้อีกครั้งเพราะตัวเธอ…วันนี้…แม้แม่จะยังคงเชิดหน้า แต่หลังของแม่งองุ้ม ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวกลับแดงเรื่อและคลอไปด้วยน้ำใส…แม่แก่แล้ว…แต่แม่ยังจะต้องมากลุ้มใจเพราะเธอ…เพราะความรักของเธอ…เพราะคนรักเก่าของจอมขวัญกำลังจะไปก่อเรื่องกับคุณตา…
…น้ำทิพย์จะเห็นแก่ตัวทำให้คนที่มีบุญคุณสูงสุดในชีวิตเป็นแบบนี้ได้อย่างไร…
“แม่…แม่ทำใจให้สบายนะคะ…” มือเรียวเล็กบีบไหล่มารดา เจ็บไปหมดทั้งใจจนแทบหายใจไม่ออก แต่…เธอไม่อาจทนให้อดีตของจอมขวัญทำร้ายทั้งแม่และคุณตาของเธอได้…
…คุณตาจะเป็นยังไง…ถ้าเรื่องของหลานสาวทำให้ท่านขายหน้า แล้วถ้าคุณตาขายหน้า แม่ของเธอก็คงยิ่งเสียใจ…แค่คิดภาพ น้ำทิพย์ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกหลานที่อกตัญญูจนไม่รู้จะเอาคำใดมาเปรียบ…
“น้ำ…น้ำจะเลิกกับคุณจอมค่ะ…”
…เธอยอมรับอดีตของจอมขวัญได้ และเธอก็เชื่อว่าจอมขวัญจบสิ้นกับผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว แต่ในเมื่อฝ่ายผู้หญิงไม่จบ และก้าวก่ายเข้ามาทำร้ายครอบครัวของเธอ…น้ำทิพย์ก็จำเป็น…จำเป็นที่จะปกป้องครอบครัวของตัวเอง…
“จริงหรือน้ำ” คุณรุ่งทิพหันมามองลูกสาวทันที คนเป็นลูกยิ้มรับบางเบา พยายามสะกดกลั้นความเสียใจที่เอ่อล้น
…รัก…รักมาก…แต่…มันเป็นไปไม่ได้…เธอรู้แล้ว…เข้าใจแล้วว่าอดีตของจอมขวัญสามารถกลายมาเป็นปัจจุบันและอนาคตหลอกหลอนเธอและครอบครัวได้…
“ค่ะ…น้ำ…จะขอเลิกกับเขา…เอ่อ…น้ำ…น้ำขอขึ้นห้องก่อนนะคะ”ก่อนที่น้ำตาจะหยดให้มารดาเห็น น้ำทิพย์ก็รีบวิ่งขึ้นห้องนอนทันที
หญิงสาวไม่ได้รับรู้เลยแม้แต่น้อยว่าเบื้องหลังนั้น…คุณรุ่งทิพกำลังมองตามด้วยรอยยิ้มสมใจ
…………….
จอมขวัญหยิบช่อดอกไม้ลงจากรถ วันนี้น้ำทิพย์นัดเขามาทานข้าว ชายหนุ่มแทบเนื้อเต้นนับตั้งแต่หญิงสาวโทร.มาหาเขาแล้ว ไม่บ่อยนักที่น้ำทิพย์จะเป็นฝ่ายนัดเขาเอง แต่ครั้งนี้…นิมิตหมายอันดี…ป้าพัชรีบอกเขาแบบนั้น ตั้งแต่จอมขวัญวิ่งถลันออกจากห้องไปแจ้งว่าน้ำทิพย์นัดเดทเขา
ชายหนุ่มเดินตรงไปยังโต๊ะที่น้ำทิพย์นั่งอยู่แล้ว วันนี้เขาเลิกงานช้าเพราะต้องเคลียร์เรื่องห้องจัดเลี้ยงให้แก่โครงการของอธิปให้เรียบร้อย หญิงสาวจึงมาถึงก่อน
“คุณน้ำ…”เขาเรียกด้วยน้ำเสียงรื่นเริง ก่อนจะส่งดอกไม้ให้ ใบหน้าซีดขาวของน้ำทิพย์จึงเข้าสู่สายตา ชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะทรุดตัวลงนั่งแล้ววางช่อดอกไม้ลงบนโต๊ะเมื่อรับรู้ถึงความผิดปกติ
…น้ำทิพย์เป็นผู้หญิงร่าเริง แต่ทำไมวันนี้…
“น้ำมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณจอม…” น้ำเสียงของหญิงสาวสั่นสะท้านหัวใจคนฟัง จอมขวัญมองเห็นลางร้ายบางอย่าง แต่เขาก็พยายามไม่คิดอะไร ชายหนุ่มทำเป็นยิ้มร่า
“ครับ เรื่องอะไรหรือครับ”
“เรา…เลิกกันเถอะค่ะ” เหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบหัว รอยยิ้มของจอมขวัญเหือดลงจนไม่เหลือค้างอยู่บนใบหน้าอีก
…เมื่อกี้…น้ำทิพย์พูดว่าอะไร…เขาได้ยินผิดใช่ไหม…
“คุณน้ำ…พ…พูดเล่น…ใช่มั้ยครับ”
“น้ำไม่ได้พูดเล่นค่ะ…เราเลิกกันเถอะนะคะ”
น้ำทิพย์อยากจะร้องไห้ตรงนี้ แต่ตลอดสองวันนับตั้งแต่วันที่เธอตัดสินใจจะขอจอมขวัญเลิก น้ำทิพย์ร้องไห้หนักมากและถึงขั้นต้องลางาน
“ท…ทำไมล่ะครับ?!! ทำไม…หรือว่า…” ใบหน้าของอธิปลอยเข้ามาในห้วงสำนึก มือของจอมขวัญกำจิกเข้าหากัน
“เพราะน้ำ…น้ำ…น้ำผิดเองค่ะ…คุณจอม น้ำขอโทษ…” ใบหน้าของชายคนรักเบื้องหน้าถูกกลบด้วยม่านน้ำตาพร่ามัว จนน้ำทิพย์ทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นเดินหนีออกจากร้านไปแล้วทิ้งให้จอมขวัญนั่งอยู่ตรงนั้นเพียงลำพังกับช่อดอกไม้ที่เตรียมมาให้หญิงสาว และหัวใจที่แหลกสลายจนแทบไม่เหลือชิ้นดี
…ไอ้อธิป!! เพราะมึง!!!!...
…………………………
งานเปิดตัวโครงการศุภฤกษ์ที่อยู่ในเครือของบริษัทของอธิปดำเนินไปด้วยดี จอมขวัญมาคอยอำนวยความสะดวกด้วยตัวเอง เขายังคงยิ้มแย้มกับคนรอบข้าง และแน่นอน…ยังคงทักทายกับอธิปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น…
ชายหนุ่มภาวนา…ก่อนที่เขาจะจัดการอะไร อย่าให้ใครรู้เรื่องที่เขาและน้ำทิพย์เลิกกัน โดยเฉพาะ…อธิป…
“ขอบคุณมากสำหรับงานครั้งนี้”
งานจบลงด้วยดี แขกเหรื่อและสื่อมวลชนกลับไปหมดแล้ว เหลือเพียงเจ้าของสถานที่และเจ้าของงานเท่านั้น
“ทางเราก็ต้องขอบคุณเหมือนกันที่คุณอธิปไว้วางใจให้เราจัดงานให้” จักรกฤษณ์กล่าวตอบแล้วยิ้มกว้าง ก่อนจะหันมาทางน้องชายหมายจะเปิดโอกาสให้จอมขวัญได้รู้จักอธิปมากยิ่งขึ้น แต่จอมขวัญกลับยกโทรศัพท์ที่กำลังสั่นขึ้นมาเป็นเชิงขอออกไปคุยโทรศัพท์ จักรกฤษณ์จึงได้แต่พยักหน้าอนุญาต
จอมขวัญเดินเลี่ยงออกมาจากงาน ตรงดิ่งกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองเพื่อความเป็นส่วนตัว ก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไงพล”
‘ของที่ต้องการ หาให้เรียบร้อยแล้ว’
“เดี๋ยวกูไปเอาคืนนี้เลย” ดวงตาจอมขวัญฉายประกายสมใจเมื่อได้ยินว่าสิ่งที่เขาคิดเอาไว้ใกล้ประสบความสำเร็จ
‘รีบขนาดนั้นเชียวหรือวะ’ เสียงของปลายสายเหมือนจะเย้ยหยันเล็กน้อย แต่จอมขวัญไม่ติดใจ เขาต้องการแค่ให้ทรงพลเตรียมของให้เขาเท่านั้น ของมาเงินไป แล้วทุกอย่างก็จบ
“ใช่” ชายหนุ่มร่างโปร่งได้ยินเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ดังมา ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะตัดสายไป เขาจึงเก็บโทรศัพท์ลงบ้าง ก่อนจะออกจากห้องทำงานตรงไปยังรถยนต์ส่วนตัวแล้วขับออกจากโรงแรมทันที
……………………..
“น้ำ เติมข้าวอีกมั้ย” เสียงคุณรุ่งทิพดังขึ้น ทำเอาฝ่ายลูกสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาทานให้เสร็จๆไปนั้นต้องเงยมอง
“ไม่ค่ะแม่” น้ำทิพย์ทานข้าวน้อยลงนับตั้งแต่ที่ลูกสาวประกาศต่อหน้าผู้เป็นแม่ว่าจะเป็นฝ่ายขอเลิกกับจอมขวัญเอง คุณรุ่งทิพเป็นห่วงร่างกายของบุตรอยู่หรอก แต่ถ้าเทียบกับอนาคตชีวิตคู่ของน้ำทิพย์แล้ว เธอคิดว่าเธอทำถูก
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแม่จะหั่นชมพู่ให้แล้วกันนะ” หญิงสาวมองมารดาที่ลุกจากโต๊ะอาหารทั้งๆที่ยังทานไม่เสร็จ เพื่อจะไปหยิบถุงชมพู่และมีดปอกผลไม้มาจัดแจงให้
น้ำทิพย์มองตามร่างผอมของคุณรุ่งทิพแล้วได้แต่สะท้อนใจ พวกเธอมีกันสองแม่ลูก แม่ทำให้เธอทุกอย่าง ขนาดยังทานข้าวไม่เสร็จก็ยังลุกไปหยิบผลไม้มาให้…แม่ที่รักเธอขนาดนี้ ถ้าเธอจะตอบแทนความรักของแม่ด้วยการทำร้ายหัวใจตัวเอง…มันก็คงไม่ถึงตายนักหรอก…
“น้ำ…” คุณรุ่งทิพกลับมาที่โต๊ะอาหารอีกครั้งทันเห็นน้ำทิพย์ร้องไห้ หญิงสาวเงยหน้ามองมารดาแล้วยิ้มให้ทั้งน้ำตา
“น้ำ…ดีใจจังค่ะ ที่เกิดเป็นลูกแม่” คุณรุ่งทิพวางถุงชมพู่และมีดลงกับโต๊ะ ก่อนจะเดินไปโอบลูกสาวด้วยความรักและความหวังดีเต็มเปี่ยม
“แม่ก็ดีใจ…ที่ได้น้ำเป็นลูก…”
สองแม่ลูกทานข้าวและดูละครหลังข่าวด้วยกันแล้ว จึงแยกย้ายเข้าห้องนอนส่วนตัว น้ำทิพย์กำลังจะล้มตัวลงนอนอยู่แล้ว ทว่า…เสียงโทรศัพท์มือถือกลับดังขึ้น หญิงสาวเดินไปหยิบขึ้นมาดูก่อนจะนิ่งไปเล็กน้อย
‘คุณจอม’
ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้น้ำทิพย์ต้องแตะมือกับอกตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจกดรับสาย
“สวัสดีค่ะ”
‘คุณน้ำ…ผมคิดว่าคุณจะไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมเสียอีก’
เสียงของจอมขวัญ…เสียงที่เธอไม่ได้ยินอีกเลยนับตั้งแต่วันที่เธอตัดความสัมพันธ์กับเขาวันนั้น
“ทำไม…น้ำจะต้องไม่รับโทรศัพท์คุณด้วยล่ะคะ…ในเมื่อ…ในเมื่อตอนนี้เราเป็นเพื่อนกัน…”
‘ครับ…เพื่อน…ถ้า…ถ้าคุณน้ำเห็นผมเป็นเพื่อน…คุณน้ำออกมาคุยกับผมอีกสักครั้งได้มั้ยครับ ผมอยาก…อยากคุยกับคุณ…ในฐานะเพื่อน…’ คำว่าเพื่อนที่ออกมาจากปากของอีกฝ่ายทำให้หัวใจที่บีบรัดหนักอึ้งของน้ำทิพย์ผ่อนคลายลงในวินาทีนั้น เหมือนเธอถูกปลดปล่อยจากความผิดที่เป็นฝ่ายขอเลิกเขา
…เพื่อน…คำนี้ราวกับชายหนุ่มให้อภัยที่เธอทำให้เขาเสียใจ
“ค่ะ คุณจอมสะดวกวันไหนคะ”
‘พรุ่งนี้…ตอนเย็น ผมไปรับคุณน้ำที่ที่ทำงานนะครับ’
“ค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ”
‘ครับ…เจอกัน…ในฐานะเพื่อน’
………………..
วันต่อมา จอมขวัญก็ขับรถมารับหญิงสาวอดีตคนรัก ก่อนจะพาไปร้านอาหารเงียบๆ แล้วเริ่มต้นมื้ออาหารเย็นแห่งความเป็นเพื่อนกันที่นั่น
“คุณจอมรู้มั้ยคะ น้ำดีใจ…ที่คุณโทร.หาน้ำ น้ำ…น้ำ…” หญิงสาวพูดต่อไม่ออก รู้ดีว่าเธอทำร้ายหัวใจของอีกฝ่ายมากแค่ไหน จอมขวัญรักเธอ และเธอก็รักเขา แต่ในเมื่อความรักของเธอและเขาย้อนมาทำลายครอบครัวของเธอ…เธอก็จำต้องตัดใจ
จอมขวัญเงยหน้ามองแล้วยิ้มบาง
“อย่าคิดมากเลยครับคุณน้ำ...เอาขนมมั้ยครับ” ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นหญิงสาวรวบช้อนแล้ว น้ำทิพย์ส่ายหน้า
“ไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ แค่นี้ก็อิ่มจะแย่”
“ผมดีใจที่คุณอิ่ม…” คำพูดของจอมขวัญทำให้น้ำทิพย์งุนงง แต่ไม่ทันได้ถามอะไร จอมขวัญก็เอ่ยปากพูดต่อ
“ถ้ายังงั้น…เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้ำกลับเองได้”
“อย่าเลยครับ คุณเป็นผู้หญิง…กลับคนเดียวอันตราย”
“ก็ได้ค่ะ”
จอมขวัญหันไปเรียกพนักงานมาคิดเงิน ก่อนจะพากันลุกจากโต๊ะออกจากร้านไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ ชายหนุ่มขึ้นรถได้ก็เอื้อมมือไปด้านหลังเบาะแล้วหยิบขวดน้ำเปล่าออกมาเปิดฝาส่งให้หญิงสาวอดีตคนรัก
“คุณชอบดื่มน้ำไม่เย็นหลังทานอาหารไม่ใช่หรือครับ” น้ำทิพย์ยิ้มบางก่อนจะรับขวดน้ำมาจากมือชายหนุ่ม จอมขวัญยังคงดีกับเธอเสมอต้นเสมอปลายแม้จะถูกเธอทำร้ายจิตใจก็ตามที
“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวรับมาดื่ม ขณะที่จอมขวัญเลี้ยวรถออกจากที่จอดสู่ถนนใหญ่
ทว่า…เส้นทางที่จอมขวัญขับนั้น…กลับไม่ใช่ทางไปบ้านของน้ำทิพย์
“คุณจอมจะไปไหนหรือคะ” คนขับกระตุกยิ้มบางที่มุมปาก
“ทะเลครับ”
“ทะเล?! แต่…แต่พรุ่งนี้น้ำ…” น้ำทิพย์พูดได้แค่นั้นก็รู้สึกง่วงงุนขึ้นมา เธอวางขวดลงกับช่องว่างใกล้เกียร์ ก่อนจะเอนศีรษะพิงกับพนักเบาะ
“พรุ่งนี้คุณน้ำจะอยู่ที่ทะเลกับผม…สองคน…”
เสียงของจอมขวัญดังเข้ามาในห้วงสุดท้ายก่อนที่สติของน้ำทิพย์จะดับวูบ
ติดตามตอนต่อไป (วันอังคารรรร)
สวัสดี ศุกร์ 13 วันสงกรานต์!!
อิจฉาคนได้เล่นสงกรานต์อ่ะ ปีนี้ไม่ได้เล่น ไม่รู้จะไปเล่นกับใคร (หรือว่าจะชวนหนุ่มข้างห้องเล่นสงกรานต์ดี? 
ฮ่าฮ่า)
ตอนนี้พี่จักรไม่ออก คุณอธิปก็ไม่ออก เดี๋ยวขอเคลียร์คุณน้ำก่อนนะคะ ฮ่าฮ่า
มีแต่คนไม่ชอบคุณน้ำ 
เธอช่างน่าสงสาร
(แต่บัวก็อึดอัดกับชีเหมือนกัน ต้องใช้พลังอย่างมากในการเขียนคนนิสัยแบบนี้ออกมา ซึ่งมันตรงข้ามกับตัวบัวอย่างสิ้นเชิงงงง )
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตามและพื้นที่บอร์ดเช่นเคยนะคะ 
ป.ล. มีใครพอจะสอนวิธีทำลิงค์ให้บัวได้มั้ยคะ บัวอยากทำลิงค์ตอนแปะเอาไว้หน้าแรกบ้าง 
(จะได้เอาไปทำใส่ ตำนานรักดอกไม้ กับถ้วยฟูด้วย)
หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021) (อ่าน 1707379 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก