จอมร้าย
Dezair
……………………………
ตอน 6
“แล้ว…ทำไม…กลายเป็นของขวัญแอดมิด…”
คุณชัยหันมาถามลูกชายที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนป่วยที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง และแน่นอนว่าเจ้าตัวไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองถูกย้ายเข้ามาในโรงพยาบาลในกรุงเทพฯแล้วเรียบร้อย
…แล้วเห็นมันนอนแบ่บอย่างนี้แล้วจะกล้าลงโทษอะไรมันอีกมั้ยล่ะเนี่ย!....
“ก็จะอะไรล่ะพ่อ…ส่งแม่ถึงมือหมอปุ๊บ ไอ้นี่ก็เป็นลมเพราะไข้ขึ้นปั๊บ!” จักรกฤษณ์ตอบเหลือบตามองน้องชายที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียงคนป่วยด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะส่งมือไปดีดหน้าผากจอมขวัญเสียทีหนึ่ง!
“ตาจักร!! ทำอะไรของขวัญ!!!” คุณพัชรีร้องเสียงแทบลั่นเมื่อเห็นลูกชายทำร้ายร่างกายหลานชายต่อหน้าต่อตา
“หมั่นไส้มัน!! ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงเรื่อย!” ดูเหมือนคนถูกหมั่นไส้จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพอดี จอมขวัญบิดตัวเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น
“แหม! ทีอย่างงี้ล่ะสู่รู้ตื่นขึ้นมาตอนกำลังนินทา!” จักรกฤษณ์อยากจะดีดเหม่งน้องชายอีกสักที ถ้าไม่ติดว่าคุณพัชรีส่งสายตาดุๆมาให้ พร้อมกับถลาเข้ามาที่เตียง
“ของขวัญ…ของขวัญเป็นยังไงบ้างลูก” มืออวบอูมลูบศีรษะหลานชายด้วยความรัก อุณหภูมิร่างกายของจอมขวัญลดลงแล้ว แต่ก็ยังจัดว่าร้อนกว่าคนทั่วไปอยู่ดี
“ป้ารี?...ป้ารี...ดีขึ้นแล้วเหรอ” จอมขวัญถามประโยคแรกด้วยสามัญสำนึกทั้งหมดที่พอจะมี เขาจำได้ว่าเรื่องเดียวที่เขากังวลคือป้าของเขาเป็นลม
“ดีขึ้น?”
“ป้ารีเป็นลม” ชายหนุ่มในชุดคนป่วยว่าอย่างนั้น ทำเอาคุณพัชรียิ้มบางแล้วส่ายหน้า
“ป้าไม่เป็นอะไรแล้ว ของขวัญเถอะ…ทำไมปล่อยให้ตัวเองไม่สบายขนาดนี้…” คนเป็นป้าน้ำตารื้นด้วยความรักหลานห่วงหลาน วินาทีที่เธอรู้ว่าจอมขวัญเป็นลม ซ้ำยังไข้ขึ้นสูงจัด ทำเอาหัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ตอนที่จอมขวัญแบกเธอมา คุณพัชรีไม่ได้เอะใจกับอุณหภูมิร่างกายของหลานชายเลย เพราะตอนนั้นหวังเพียงแค่ให้จอมขวัญไกลปืนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ขวัญขอโทษ…” จอมขวัญเอ่ยเสียงเครือ เขายกมือขึ้นพนมแล้วกราบลงบนแขนของหญิงวัยปลายทำเอาคุณพัชรีน้ำตาร่วงเผาะ
“ขวัญขอโทษครับป้า…ขวัญมันชั่ว ขวัญไม่น่าเกิดมาเลย ขวัญทำให้ป้า ทำให้ลุงเสียใจ…” พอสติและสามัญสำนึกกลับมา ก็เหมือนเมฆหมอกที่ลอยบดบังสายตามลายหายไป
…ตอนนั้น เขามองเห็นแต่น้ำทิพย์ ต้องการแต่น้ำทิพย์ หญิงสาวผู้ที่เขาชื่นชมว่าหล่อนเป็นน้ำจากสวรรค์ที่ทำให้เขาอยากกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี…แต่วินาทีนี้…วินาทีนี้เขาแค่ต้องการคนที่เข้าใจและกล้าสวมกอดเขา…แม้ว่าเขาจะชั่วช้าเลวทรามแค่ไหน…และคนคนนั้นก็คือป้าพัชรี…
หัวไหล่อีกข้างของจอมขวัญอุ่นซ่านเมื่อถูกฝ่ามือกร้านของคุณชัยบีบ จอมขวัญหันมามองผู้เป็นลุง ก่อนจะเหลือบสายตาไปยังจักรกฤษณ์ที่ยืนอยู่เบื้องหลังคุณชัย
“ขวัญขอโทษครับลุง ขอโทษพี่จักร…”
“พวกเรารักแกนะของขวัญ ทำไมจะทำอะไรไม่ปรึกษา แกไม่ยอมเล่าให้พวกเราฟัง แต่กลับไปปรึกษาคนอย่างไอ้ทรงพลอย่างนั้นเหรอ…” คุณชัยเอ่ยปากเสียงเครือ อย่างที่ทำเอาหลานชายสะเทือนใจได้แต่ก้มหน้าอย่างสำนึกผิด
“ขวัญขอโทษครับลุง ขวัญยอมรับผิดทุกอย่าง…” คำว่ายอมรับผิดนั้นทำเอาคุณชัยถอนหายใจเฮือก ถ้าจะมีคนผิดก็ควรจะเป็นเขา เพราะเอาความสงสารหลานชายคนนี้เป็นที่ตั้ง พอจอมขวัญทำผิดเรื่องอะไรขึ้นมา เขาก็เลยไม่กล้าลงโทษสักที
…แต่ครั้งนี้…ครั้งนี้นอกจากจอมขวัญจะต้องรับผิดแล้ว เจ้าตัวต้องสารภาพให้คนเป็นลุงสบายใจอีกอย่างนึง แล้วคุณชัยจะยอมเมตตาลงโทษสถานเบา
“ของขวัญ…รับผิดลุงมาอย่างนึง แกซื้อปืนมากระบอกเดียวใช่มั้ย” คำถามของคุณชัยทำเอาจอมขวัญต้องเงยหน้ามองอย่างงุนงง
“เอ่อ…ครับ ขวัญได้มาแค่กระบอกเดียว…” จอมขวัญคิดว่าอนาคตเขาคงไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว น้ำทิพย์อาจจะยอมความ แต่คนอย่างอธิปจะต้องเล่นงานเขา อย่างน้อยก็เพราะเขาเกือบจะยิงมัน
“แกได้ลองยิงรึยัง”
“พ่อ!! พูดอะไรอย่างงั้น! มันจะไปลองยิงที่ไหน?!!” จักรกฤษณ์ค้านเสียงดัง
“นั่นสิลุง ขวัญจะไปยิงอะไรล่ะ” พอไม่มีฤทธิ์บ้าบิ่นเหมือนเก่าแล้ว จอมขวัญก็นึกขยาดว่าเขาจะเอาปืนไปลองยิงกับอะไร
คุณชัยสบตาหลานชาย และในชั่ววินาทีนั้นมะเหงกหนักๆก็เขกลงบนศีรษะของจอมขวัญทันที
โป้ก!!
“โอ๊ย!!! ลุง!!!”
“ไปตีหลานทำไม!” นอกจากจอมขวัญจะโวยแล้ว คุณพัชรีก็ไม่ยอมความเหมือนกัน เธอรีบตวัดสายตาดุๆมาที่สามี
“ก็ไอ้หลานเวรมันโง่! โอ๊ย!! ถ้าตอนนี้แกไม่ได้นอนบนเตียงคนป่วยล่ะก็ ลุงจะตีก้นแกให้ลายเป็นแทบเลย!!” คุณชัยชี้หน้าหลานชายอย่างคาดโทษ
“ข…ขวัญรู้ว่าขวัญโง่…แต่…แต่ขวัญงง…สรุปว่าที่เขกหัวขวัญนี่เพราะเรื่องอะไร…” คุณชัยกุมขมับตัวเองแล้วสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะยอมเอ่ยปาก
“ปืนที่แกซื้อมาน่ะ มันปืนปลอม”
“อะไรนะ!!!!” จอมขวัญ จักรกฤษณ์และคุณพัชรีพากันร้องประสานเสียงแล้วทำตาถลึงโตตกใจ
“ป…ปืนปลอม?...” จักรกฤษณ์ทวนคำอย่างไม่เชื่อ ก่อนจะกลายเป็นถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยถ้าหากวันนั้นจอมขวัญเกิดเหนี่ยวไกจริงๆ ก็คงไม่มีใครล้มตาย
ส่วนจอมขวัญตัวต้นเหตุนั้นถึงกับอ้าปากค้างแล้วพูดอะไรไม่ออกอีก ใจนึงนึกเคียดแค้นทรงพลที่เอาของปลอมมาหลอกขายเขา แต่อีกใจ…ก็นึกขอบใจมันที่ไม่เอาของจริงมา เกิดวันนั้นเขาหึกเหิมฆ่าใครขึ้นมาจริงๆ วันนี้คงได้เข้าไปนอนในคุกเป็นแน่แท้
“ลุงลองติดต่อไปหามันแล้ว…ไอ้ทรงพลก็ยอมรับว่าขายปืนปลอมให้จริงๆ” คุณชัยไม่อยากจะเล่ารายละเอียดมากนัก เพราะน้ำเสียงกวนโทโสของมาเฟียใต้ดินอย่างนายทรงพลนั้นแสนจะบาดหูและกวนส้นเขาเหลือเกิน
‘คุณคงไม่คิดว่าผมจะขายปืนจริงให้พวกที่ดีแต่บ้าระห่ำแบบหลานคุณหรอกใช่มั้ย ไม่เอาหน่า เกิดมันเอาไปฆ่าใครขึ้นมาจริงๆ ผมที่เป็นคนหาปืนให้มันก็ซวยน่ะสิ นายทรงพลคนนี้ยังไม่อยากเอาชีวิตตัวเองไปผูกติดกับข้อเท้าของไอ้จอมหรอกนะ’ ดูเหมือนทรงพลจะคาดการณ์ล่วงหน้ามาแล้ว ว่าจอมขวัญจะต้องก่อเรื่องอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง
“แต่ก็ดีแล้วที่มันขายปืนปลอมให้…” แม้จะนึกขุ่นเคืองกับความโง่ของหลานชายที่ถูกย้อมแมวขายของได้ปืนปลอมมาอยู่ในมือแล้วยังไม่รู้ตัว แต่อีกใจก็โล่งอกที่อย่างน้อยทรงพลก็ยัง ‘ฉลาด’ รู้ทันเกม
จอมขวัญเงยหน้ามองคุณชัย ลุงของเขาแก่ลงไปมาก ใบหน้ามีริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัย คงเป็นเพราะช่วงหลายวันที่ผ่านมาหลานอย่างเขาก่อฤทธิ์ทิ้งเอาไว้ให้ท่านทั้งห่วงทั้งกลุ้ม ผมหงอกข้างขมับก็เลยดูเหมือนจะยิ่งชัดขึ้น
“ขวัญขอโทษ”
“อืม แล้วคราวหน้าคราวหลัง ถ้ามีอะไร ลุงขอร้อง…นึกถึงพวกเราที่เป็นครอบครัวเดียวกับขวัญ ปรึกษาพวกเรา ก่อนจะไปปรึกษาใคร…”
“ครับ ลุง…ขวัญสัญญา ถ้ามีคราวหน้า…เอ่อ…หมายถึงถ้ามีปัญหา ขวัญจะวิ่งหาลุงกับป้าเป็นคนแรก”
“อะแฮ่ม!! ตรงนี้อีกหนึ่ง…” จักรกฤษณ์ส่งเสียงบอก จอมขวัญเลยหันไปยิ้มแล้วกวักมือเรียกพี่ชายให้เดินเข้ามาใกล้เตียงมากกว่าเดิม
“อย่าน้อยใจเลยหน่า เดี๋ยวหัวก็ล้าน ขวัญหล่อกว่าแล้วจะหาว่าหล่อไม่เตือน”
“เออ! ไอ้หล่อ!! ขอดีดเหม่งแม่งอีกสักทีเหอะวะ! ปากมากน่าหมั่นไส้จริงๆ” จักรกฤษณ์วุ่นวายจะเข้ามาดีดหน้าผากน้องชายให้ได้ ลำบากคุณชัยกับคุณพัชรีต้องห้ามปรามในขณะที่จอมขวัญหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างมีความสุข
…ความสุข…ที่หายไป…ณ วันนี้มันกลับคืนมาแล้วไม่ใช่เพราะมือของผู้หญิงที่เขาคิดว่าเป็นชีวิตทั้งชีวิตของเขา…แต่เป็นเพราะลุง เพราะป้า และเพราะพี่…
…เพราะครอบครัวของเขา…
………………………
นอนโรงพยาบาลได้หนึ่งคืนเต็มๆ คนป่วยก็เริ่มกลับมาซ่าได้เหมือนเก่า
“อยากกินแอปเปิ้ล” จักรกฤษณ์ที่วันนี้ถูกบิดาและมารดาโยนงานให้มาเฝ้าน้องถึงกับเหลือบตามองไอ้ตัวดีที่นอนกดรีโมทยิกๆอยู่บนเตียง
“เพิ่งกินส้มไปไม่ใช่เหรอวะ”
“อยากกินแอปเปิ้ล”
“จะกินอะไรนักหนาวะ เอ้า!” จักรกฤษณ์เดินไปหยิบแอปเปิ้ลพร้อมมีดมายื่นให้น้องชาย เลยโดนจอมขวัญจ้องเขม็ง
“ก็ได้ๆ!! ยอมให้แกครั้งเดียวตอนป่วยนะเว้ย!” แล้วก็กลายเป็นคนเป็นพี่ต้องลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงแล้วปอกแอปเปิ้ลส่งให้จอมขวัญที่นอนอารมณ์ดีดูโทรทัศน์เหมือนเด็กๆ
จักรกฤษณ์มองใบหน้าด้านข้างของน้องชายที่ดูอิ่มเอิบมีความสุขแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆ เรื่องที่เกิดขึ้นคงทำให้จอมขวัญรับรู้และเข้าใจความจริงมากกว่าแต่ก่อน มันคงรู้ตัวแล้วว่าไม่ว่ายังไง…ระหว่างมันและน้ำทิพย์ก็เป็นได้แค่เรื่องเพ้อฝันเท่านั้น
“พี่จักร…โทร.หาคุณน้ำให้หน่อยดิ”
“เฮ้ย!!!!” …เพิ่งชมอยู่แหมบๆ! ว่าตัดใจได้แล้ว!!
“ตกใจทำไมอ่ะ ขวัญแค่อยากคุยกับเขา…ตั้งแต่เกิดเรื่อง ขวัญยังไม่ได้ขอโทษเขาเลย” จอมขวัญหันมามองหน้าพี่ชาย ดวงตาที่มองตรงมายังจักรกฤษณ์นั้นไม่มีแววเจ้าเล่ห์ใดๆอีกแล้ว
“แล้วแกไม่คิดจะขอโทษคุณอธิปด้วยรึไง ทำกับเขาไว้ซะขนาดนั้น ถึง…จะเป็นปืนปลอมก็เถอะ” จักรกฤษณ์ย้อนถาม
ภาพตอนที่จอมขวัญเล็งปืนไปยังอธิปนั้น แค่คิดถึงก็ยังเสียวไส้ไม่หาย ไม่อยากจะจินตนาการว่าถ้าปืนในมือจอมขวัญเป็นปืนจริง และจอมขวัญเหนี่ยวไกออกไปจริงๆ ระยะประชิดแบบนั้น ต่อให้คนไม่เคยจับปืนมาก่อนแบบจอมขวัญ…ก็คงปลิดชีพใครสักคนได้ไม่ยาก…แล้วใครคนนั้นก็คืออธิป
ตัวต้นเหตุนิ่งเงียบไป แม้จะยอมรับเรื่องระหว่างตัวเองและอดีตคนรักว่ามันไม่อาจเป็นไปได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่เป็นมิตรกับผู้ชายที่ชื่ออธิปอยู่ดี
“ไอ้ขวัญ ถ้าแกยอมรับเรื่องของแกกับน้ำทิพย์ได้แล้ว แกก็น่าจะเปิดใจให้กับผู้ชายคนอื่นที่จะเข้ามาในชีวิตของน้ำทิพย์ด้วย ไม่ใช่หวงก้างแบบนี้ มันจะไม่ดีต่อทั้งแกและน้ำทิพย์”
“ก…ก็ไม่ได้หวงก้าง…แต่…” จอมขวัญอึกอัก แต่สุดท้ายก็ได้แต่ผ่อนลมหายใจ
…มันไม่ดีจริงอย่างที่จักรกฤษณ์ว่านั่นแหละ เลิกกันแล้ว ก็เป็นได้แค่คนอื่น…เขาไม่ควรอาฆาตมาดร้ายกับผู้ชายคนอื่นที่จะเข้ามาในชีวิตน้ำทิพย์ แม้ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันจะเข้ามาในช่วงเวลาที่เขากับน้ำทิพย์ยังคบกันก็เถอะ…โธ่เว้ย!!!! ยังไงมันก็แค้นอยู่ดีแหละวะ!!!
“ไอ้ขวัญ” หน้าตายู่ยี่บอกแววโกรธของน้องชายทำเอาชายหนุ่มร่างหนาต้องเรียกชื่อปราม จอมขวัญเลยตวัดสายตามามองขุ่นๆ
“ก็ได้! โทร.บอกคุณน้ำให้หน่อยแล้วกันว่าอยากขอโทษ ถ้าเขา…ถ้าเขากลัวขวัญ ก็บอกให้เขามาหาที่โรง’บาลก็ได้…ส่วน…ถ้ามีใครจะตามมา ก็เป็นเรื่องของคนนั้น ขวัญไม่เกี่ยว” จักรกฤษณ์พยักหน้ารับ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองแล้วเดินออกจากห้องพักของน้องชายไป
………………..
แล้ว…คนจะตามมาก็ตามมาจริงๆ…
…จอมขวัญพ่นลมหายใจแรงๆด้วยความเซ็ง เขาก็ลืมไปว่าพี่ชายเขาไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของน้ำทิพย์ เพราะงั้นจักรกฤษณ์ก็ต้องอาศัยโทร.ฝากทางอธิปให้ไปบอกน้ำทิพย์ให้! แล้วมีหรือที่คนอย่างจักรกฤษณ์จะไม่บอกให้อธิปมาด้วย! แม่ง!!!...
“คุณจอม…อาการเป็นยังไงบ้างคะ” น้ำทิพย์เอ่ยปากอย่างเกรงๆ ไม่ใช่เพราะว่าเธอยังหวาดกลัวจอมขวัญหรอก แต่เป็นเพราะรู้สึกเกรงใจชายหนุ่มที่ต้องให้พี่ชายเขาโทร.มาตามเธอผ่านทางอธิปให้มาเยี่ยมจอมขวัญเสียที
“เป็นไข้ ไม่ได้ผ่าตัด ถามมาได้อากงอาการ ฟังแล้วประหลาด” เสียงจักรกฤษณ์กระแหนะกระแหนดังมาจากโซฟา ทำเอาคนเป็นน้องต้องส่งสายตาไปปราม ชายหนุ่มเลยต้องยอมเงียบ
จอมขวัญเบือนสายตากลับมายิ้มให้หญิงสาว
“ดีขึ้นมากแล้วครับ ผมกำลังหาทางหนีออกจากโรง’บาลอยู่” คนป่วยว่าอย่างนั้นแล้วยิ้มเผล่อย่างขี้เล่น ดวงตาสดใสมีวี่แววเหน็ดเหนื่อยเล็กน้อยคงเป็นเพราะฤทธิ์ของไข้ที่ยังหลงเหลือ แต่น้ำทิพย์ก็มองออกว่าชายตรงหน้ากลับมาเป็นจอมขวัญคนเดิมที่สนุกสนานและร่าเริงอีกครั้ง
เธอยิ้มกว้างอย่างดีใจ…ดีใจที่เขาไม่เป็นอะไร และดีใจที่เขากลับมาเป็นคนเดิมอย่างที่เธอรู้จัก…
จอมขวัญมองใบหน้าหวานของหญิงสาวที่ยังเป็นดวงใจของเขา ก่อนจะสูดลมหายใจเรียกความกล้า
“คุณน้ำครับ…มัน…พอจะเป็นไปได้มั้ยที่เรา…จะเป็นเพื่อนกัน…ผมหมายถึง…เพื่อนจริงๆ…” เขาเคยหลอกเธอด้วยประโยคขอความเป็นเพื่อน ดังนั้นเมื่อวันนี้ต้องใช้ประโยคนี้อีกครั้ง จอมขวัญจึงหวั่นใจว่าน้ำทิพย์จะคิดว่าเขาหลอกเธอ
“ค่ะ เราจะเป็นเพื่อนกัน” เพียงเท่านั้น ชายหนุ่มก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจทันที
“แต่คุณจอมต้องสัญญากับน้ำ ถ้ามีอะไรที่น้ำถาม ห้ามโกหกน้ำอีก”
“ครับๆ ผมจะไม่โกหกคุณอีก” จอมขวัญรีบรับปากอย่างยินดี
พวกเขาสองคนคุยกันอีกพักใหญ่ จนกระทั่งจักรกฤษณ์ที่นั่งมองสองหนุ่มสาวอดีตคนรักคุยกันอยู่นานชักจะทนไม่ไหว
…ไอ้น้องรักของเขามันรู้เรื่องบ้างมั้ย ว่านอกจากมันและยัยคุณน้ำอะไรนี่แล้ว มีเขากับอธิปหัวโด่กันอีกสองคน!...
“อะแฮ่ม!! ไอ้ขวัญ อย่าลืมที่สัญญากันเอาไว้” ชายหนุ่มเป็นคนเอ่ยปากเตือนสติ ทำเอาจอมขวัญต้องเหลือบมองพี่ชายที่นั่งอยู่บนโซฟามุมห้องอย่างไม่เข้าใจ
“สัญญา?” นั่นไง…ไอ้น้องที่รักของจักรกฤษณ์มันลืมจริงๆ!!
จักรกฤษณ์โบ้ยหน้าไปทางอธิปที่ยืนอยู่เบื้องหลังน้ำทิพย์เป็นเชิงทวงสัญญาที่จอมขวัญรับปากเขาเอาไว้ และเพียงเท่านั้น คนถูกทวงสัญญาก็ถึงกับทำหน้าเบ้ด้วยความเซ็งทันที
“เอาล่ะ คุณน้ำทิพย์ น้องชายผมมีเรื่องจะคุยกับคุณอธิปนิดหน่อย เชิญคุณออกมารอข้างนอก” จักรกฤษณ์เดินเข้ามาบอกหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวของห้อง
“เอ๋?” น้ำทิพย์ทำหน้างงด้วยความไม่เข้าใจ เธอไม่รู้มาก่อนว่าทั้งจอมขวัญและอธิปสนิทสนมมีเรื่องพูดคุยเป็นการส่วนตัวเสียด้วย หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกจนจักรกฤษณ์ทนรำคาญไม่ไหวกับความชักช้าของเธอ จนต้องเป็นฝ่ายดึงแขนลากออกไปจากห้องเสียเอง ทิ้งจอมขวัญและอธิปเอาไว้ด้วยกัน
“มีอะไรจะคุยกับผม” อธิปเป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อน เพราะรู้ดีว่าถ้าขืนยืนเงียบ คนป่วยอาจจะแผลงฤทธิ์ไม่พูดอะไรขึ้นมาเลยก็ได้
หนุ่มร่างโปร่งในชุดคนป่วยทำสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะเหลือบตามองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงเขา มีแต่ความเงียบอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งจอมขวัญทำในสิ่งที่อธิปคาดไม่ถึง
เขายกมือขึ้นพนมแล้วกดศีรษะลงจรดปลายนิ้ว ก่อนจะเอ่ยปาก
“ผมขอโทษ” จอมขวัญเงยหน้าสบตาคนที่ยืนนิ่งงัน
“แล้วก็ขอบคุณ ที่ไม่เอาเรื่อง ลุงชัยบอกผมแล้วว่าคุณ…ไม่ติดใจอะไร ถึงปืนนั่นจะเป็นปืนปลอมก็เถอะ” อธิปเกือบจะซึ้งถ้าไม่ใช่เพราะประโยคหลังที่จอมขวัญเสริมมา
…ปืนปลอม?!!!!...
“หมายความว่าปืนอันนั้น…”
“ปืนปลอม…ตอนแรกก็ไม่รู้หรอก ลุงชัยมาบอก” จอมขวัญเริ่มรู้สึกเสียเส้นเล็กน้อยที่ดันหลุดปากเรื่องปืนออกไป
อธิปถอนหายใจยาวเหยียด รู้สึกสบายใจขึ้นมากะทันหัน เขามองคนที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วย แม้เจ้าตัวจะทำหน้าไม่พอใจอยู่บ้าง ติดจะคิ้วขมวดเล็กๆ แต่อะไรบางอย่างบอกเขาว่าจอมขวัญสำนึกผิดจริง
…น่าแปลก…อธิปไม่เคยคิดมาก่อนว่าถ้าวันนึงเขาถูกเอาปืนจ่อหน้า แม้ว่าสุดท้ายจะมารู้ว่านั่นคือปืนปลอม แต่เขาก็ไม่คิดเอาเรื่อง หากเป็นตัวเขาเมื่อสิบปีก่อน จอมขวัญคงไม่ได้นอนสบายแบบนี้…แต่นี่…ชายหนุ่มคิดว่าเป็นเพราะเขาพ้นวัยฮึกเหิมเลือดร้อนมาแล้ว จึงตั้งสติรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้ ถึงขั้นไม่เอาเรื่องจอมขวัญตัวแสบ…
“คราวหลังก็อย่าเล่นแบบนี้อีกแล้วกัน” ร่างสูงสอน
“คุณก็อย่าทำตัวเก่งขวางทางปืนแบบนี้อีกล่ะ” จอมขวัญยอกย้อน จากคนสำนึกผิดกลับกลายเป็นคนดื้อดึงอีกครั้ง ทำเอาอธิปส่ายหน้าไปมา
“หมายความว่าจะทำแบบนั้นอีกงั้นสิ?”
“คนอย่างผมไม่ทำผิดเรื่องเดิมซ้ำซากหรอก เอาเวลาไปสรรหาวิธีชั่วใหม่ๆดีกว่า”
“คุณไม่ใช่คนชั่วหรอก จอมขวัญ”
เจ้าของชื่อ ‘จอมขวัญ’ นิ่งไป เขาหันมองคนพูดอย่างไม่เชื่อสายตา ดวงตาสดใสสนุกสนานมาบัดนี้เปลี่ยนแปลงกลายเป็นหม่นหมอง
“แต่ผมก็ไม่ใช่คนดี” น้ำเสียงนั้นแปร่งปร่า ถ้าเขาเป็นคนดีจริง แม่ของน้ำทิพย์คงไม่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขาและหญิงสาวเลิกกันจนได้แบบนี้หรอก
“เอาเถอะ! ถึงไม่เป็นคนดีก็ไม่ตายซะหน่อย มีสาวๆอีกตั้งหลายคนชอบผู้ชายเลวนิดๆ ว่างั้นมั้ย” หนุ่มร่างโปร่งเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเขาอ่อนแอกับเรื่องนี้มากแค่ไหน ต้องทำใจเท่าไหร่กว่าจะยอมรับให้น้ำทิพย์มาหาด้วยสถานะที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
“…ยังไง ผมฝากคุณน้ำด้วยแล้วกัน” จอมขวัญหันมาพูดกับอธิป ในเมื่อผู้ชายคนนี้คือคนที่แม้แต่พี่ชายปากร้ายอย่างจักรกฤษณ์ยังยอมรับ เขาก็คงไม่มีอะไรต้องขัดขวาง หากว่าวันหนึ่งข้างหน้า อธิปจะกลายเป็นผู้ดูแลน้ำทิพย์แทนเขา
“ฝากผมไม่ได้ ผมกับน้ำเป็นแค่พี่แค่น้อง…”
“อ้าว แต่แม่ของคุณน้ำ…”
“นั่นเรื่องของเขา” อธิปตอบเสียงเรียบ
“ได้ไง?!!!” จอมขวัญร้องเสียงแทบลั่น เมื่อไอ้ผู้ชายตรงหน้าที่เขาหมายจะฝากน้ำทิพย์ไว้ในมือมันดันมาปัดความรับผิดชอบกันซึ่งๆหน้า
…อย่างงี้เรียกหน้าด้านมาแย่งแล้วเขี่ยทิ้งนี่หว่า!!!!...
“ทำไมจะไม่ได้? ถ้าผมจะรับฝากอะไรจากใคร ผมก็ต้องเป็นคนยินดีที่จะรับฝากเอง ไม่ใช่ถูกใครมายัดเยียดแบบที่คุณกำลังทำ คุณของขวัญ…” ทั้งประโยค ทั้งชื่อเล่นของจอมขวัญ ทำเอาชายหนุ่มเลือดร้อนโมโหจนแทบอยากจะคว้าเสาน้ำเกลือฟาดหน้าคนพูดสักที
…มันพูดมาได้ยังไง! พูดมาได้ยังไง!!! ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์ทำใจที่จะไว้ใจมัน ยอมยกผู้หญิงที่เปรียบเหมือนดวงใจให้มันไปดูแล! มันคิดว่าเขายกให้ใครก็ได้รึไงวะ! มันถึงไม่เห็นค่ากันแบบนี้!!!...
“แล้วอีกอย่าง…คุณเป็นใคร ถึงเที่ยวยกน้ำทิพย์ให้คนนั้นคนนี้ดูแล” อธิปถามแล้วมองหน้า เล่นเอาจอมขวัญแทบปรี๊ดในวินาทีนั้น
“จะมากไปแล้วนะเว้ย!!!” แล้วคนป่วยก็กระถดตัวหมายจะลงจากเตียงไปเอาเรื่อง โชคดีที่จักรกฤษณ์และน้ำทิพย์ที่อยู่นอกห้องได้ยินเสียงโวยวายของจอมขวัญเลยรีบวิ่งเข้ามาห้ามเสียก่อน
“ไอ้ขวัญ!! จะทำอะไร!!” จักรกฤษณ์รีบคว้าตัวน้องชายเอาไว้ก่อนที่มันจะถลาไปชกต่อยกับอธิปที่ยังยืนนิ่งไม่ทุกข์ไม่ร้อน
“ก็มัน!!!!...” หนุ่มร่างโปร่งพูดไม่ออก เมื่อน้ำทิพย์มองเขาอย่างตกใจ สุดท้ายจอมขวัญเลยต้องเก็บอารมณ์โมโหลงกับอก แล้วกระโดดกลับขึ้นเตียงพลิกตัวตะแคงหันหลังให้ทุกคนในห้องทันที จักรกฤษณ์มองน้องชายทำตัวเหมือนเด็กอนุบาลสามทะเลาะกับเพื่อนแล้วต้องยกมือขึ้นนวดขมับ
“ท่าทางน้องชายคุณจักรคงง่วง ถ้างั้นผมกับน้ำกลับเลยแล้วกัน”
“อ้อ ครับ ขอบคุณมากที่มา” จักรกฤษณ์หันมาบอกแล้วยิ้มบางให้ชายหนุ่มผู้เป็นทั้งเพื่อนและลูกค้าทางธุรกิจ
“แล้ว…ต้องให้ผมออกไปบอกพยาบาลข้างนอกให้มั้ยว่าน้องชายคุณอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ น่าจะได้ฉีดยาสักเข็ม สองเข็ม…”อธิปหาเรื่องแกล้งคนนอนหันหลังให้เขาเสียเลย ต่อให้เป็นผู้ชายก็เถอะ แต่ใครก็ไม่อยากเจ็บตัวทั้งนั้น แม้จะเป็นการเจ็บตัวเพราะฉีดยาก็ตาม
จอมขวัญตวัดสายตาหันกลับมามองอย่างไม่พอใจ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วตะโกนลั่น
“ไปบอกว่าเอาสักสิบเข็มเลย! แค่ฉีดยาน่ะไม่กลัวหรอกเว้ย!!!”
“ไอ้ขวัญ!! เงียบแล้วนอนไปเลย!!” จักรกฤษณ์ต้องหันมาปรามน้องชาย ก่อนจะหันมายิ้มแหยให้อธิปอีกครั้ง ชายหนุ่มผู้เป็นแขกจึงยอมเดินออกจากห้องพักไปแต่โดยดี มีน้ำทิพย์แอบหัวเราะคิกคักตามออกไป แต่ก็ยังทันได้ยินเสียงโหวกเหวกของคนป่วยแต่ซ่าทันอยู่ดี
“พี่จักรดูมันดิ!!! เห็นมั้ยเล่า!! มันจะให้พยาบาลมาฉีดยาขวัญ!!!!”
…น้ำทิพย์กลั้นยิ้มจนตาแทบปิด ตั้งแต่คบกับจอมขวัญมา เธอก็พอรู้ว่าเขาเลือดร้อน แต่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าบางครั้ง การเลือดร้อนของเขากลับน่ารักแบบนี้…
“พี่ว่าเขาคงได้ออกจากโรง’บาลวันนี้แหละ โทษฐานทำให้หนวกหูน่ะ” อธิปหันมาบอกหญิงสาว ก่อนจะเดินนำไปที่ลิฟต์ น้ำทิพย์มองตามแผ่นหลังชายหนุ่มแล้วไม่อยากจะย้อนเลยว่าก็เป็นเพราะพี่อธิปนั่นแหละ ที่ทำให้คุณจอมของเธอเป็นแบบนี้
ติดตามตอนต่อไป (ขอเป็นวันพุธนะคะ)
ฮ้า…ในที่สุดพี่อธิปกับน้องขวัญก็ได้มาเจอกันอีก ฮ่าฮ่า หลังจากพลัดพรากจากกันมาหลายตอนแล้ว 
หลังจากนี้ สัญญาด้วยเกียรติของเนตรนารีว่าจะวาย (อย่างช้าๆและมั่นคง ฮ่าฮ่า 
)
ขอบคุณสำหรับการติดตาม การอ่าน การเม้นท์ และกำลังใจนะคะ
(รู้สึกตอนที่แล้วจะหักปากกาเซียน น้องขวัญเราเล่นปืนปลอมซะงั้น
อย่าเพิ่งโกรธบัวนะ บัวไม่ได้แกล้ง แต่มันเป็นคอนเซ็ปต์ของน้องขวัญ กร๊ากกกก 
)
แล้วเจอกันวันพุธนะคะ (ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ 
)
หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021) (อ่าน 1709107 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก