หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[หมอตัวเปียก]

วันนี้วันพุธแระน้า

คนเขียนเบี้ยวเค้าอะ

[sirikanda28]

รอของขวัญกับพี่โตอ่ะ

[IIMisssoMII]

รอค่าาา น้องบัวนัดวันนี้ ^ ^ 

[Dezair]

จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอนที่ 22


   เช้าตรู่ แต่ถนนในกรุงเทพเริ่มแออัดจนอานุภาพผู้ซึ่ง ‘เมียสองลูกหกยังไม่จดทะเบียน’ นึกหงุดหงิด กว่าจะฝ่าดงสิบแปดอรหันต์ย่านรถติดสุดๆของกรุงเทพออกมายังหมู่บ้านชานเมืองที่เขาคุ้นตาดีก็ปาเข้าไปเกือบจะชั่วโมง แวะซื้อโจ๊กอีก 5 ถุง ซึ่งอันที่จริงสั่งแค่สาม แต่แม่ค้าทำมาเกิน เขาก็เลยเหมามาหมด


ชายหนุ่มหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าหมู่บ้าน ก่อนจะจอดเลียบกับรั้วสีขาวของบ้านหลังเล็กในหมู่บ้านหรูของโครงการแรกๆในบริษัทของทางบ้านหลังฟื้นตัวที่ อธิป ผู้เป็นพี่ชายซื้อจากโครงการมาเป็นของตนเอง


   ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจว่าทำไม ‘พี่’ ต้องซื้อบ้านหลังนี้ ทั้งๆที่บ้านที่พวกเขาสี่คนพ่อแม่ลูกอยู่กันก็ใกล้บริษัท แถมไปไหนมาไหนสะดวก มันไม่มีความจำเป็นตรงไหนเลยที่ต้องแยกออกไปอยู่เพียงลำพัง ทว่าวันนี้…วันนี้อานุภาพรู้แล้ว… พี่ชายของเขาคงเห็นอนาคตตัวเองว่าต้องการ ‘หลุมหลบภัย’ ซึ่งก็นับว่ามันเป็นหลุมหลบภัยชั้นเยี่ยม หลังจากเมื่อคืนนี้เกิดความแตกขึ้นมากะทันหัน


   ชายหนุ่มลงจากรถแล้วเดินไปที่ประตูรั้ว เขามีกุญแจของที่นี่ทุกดอก…ย้ำว่าทุกดอก ไม่ใช่เพราะพี่ชายปั๊มให้ แต่เขาปั๊มเองในฐานะน้องผู้แสนดี และพอพี่แสนประเสริฐอย่างอธิปรู้ว่าเขามีกุญแจ ก็ไม่ได้เปลี่ยนแม่กุญแจแต่อย่างใด คงเพราะรู้ว่าถ้าเปลี่ยนแม่กุญแจ อานุภาพก็จะเปลี่ยนกุญแจตามเช่นกัน


   กริ๊ก! เสียงกลอนถูกปลดทำเอาร่างสูงยิ้มกริ่ม เช้าตรู่เช่นนี้ทั้งบ้านเงียบกริบ เขาคิดว่าอธิปน่าจะหลับอยู่ คนเป็นน้องเปิดประตูเข้าบ้านแล้ววางถุงโจ๊กที่ซื้อมาให้พี่ชายลงบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาก่อนจะเดินสอดส่องไปจนถึงบันได เขาก้าวช้าๆอย่างเงียบๆขึ้นไปทีละขั้นจนถึงชั้นสองซึ่งมีเพียงห้องนอนเดียว


   …แหม! นี่ก็อีก! ราวกับอธิปจะรู้ล่วงหน้าว่า ‘หลุมหลบภัย’ ที่นี่ไม่มีความจำเป็นต้องเพิ่มจำนวนห้อง แม้ว่าจะสร้างครอบครัวและอยู่ที่นี่ไปจนแก่ตายก็เถอะ!!...


   ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ไม่ได้คิดจะละลาบละล้วงพี่ชายแต่แค่อยากเห็นกับตาว่าที่บ้านทั้งหลังเงียบกริบเช่นนี้เพราะอธิปหลับอยู่ ไม่ใช่เพราะน้อยใจแม่ด่วนคิดสั้นไปซะแล้ว


   …พอคิดถึงเรื่องมารดา อานุภาพก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ…ตอนนี้เขายังงงอยู่เลย สรุปว่าคุณนายกนกนุชไม่สบายใจเรื่องที่อธิปมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกัน หรือกังวลว่าวันหนึ่งอธิปจะแต่งสาวมาให้ดู…แล้วถ้าเกิดพี่เขาแต่งสาวจริง มันจะผิดตรงไหนเล่า? ต่อให้ตลอดเวลาที่ผ่านมาอธิปจะเป็นผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าวันนี้จะ ‘สาว’ ไม่ได้นี่หว่า


   เขาส่ายศีรษะไปมาเบาๆ เห็นทีอาจต้องกลับไปพูดเรื่องนี้กับแม่อีกรอบ ไม่อย่างนั้นพี่เขาคงต้องระเห็จมาอยู่นอกบ้านแหงๆ แล้วอย่างงี้ถ้าอธิปไม่อยู่ในบ้าน เขาก็ถูกเพ่งเล็งคนเดียวน่ะซี่!


   บานประตูเปิดแง้มเล็กน้อยพอที่อานุภาพจะส่งสายตาเข้าไปมองเตียงในห้องได้ เขาขมวดคิ้วเล็กๆเมื่อเห็นว่าสภาพผ้าห่มที่คลุมร่างคนนอนนั้นดูแปลกประหลาดเกินกว่าจะเป็นการนอนเพียง ‘คนเดียว’


   เขาเปิดประตูมากขึ้นอีกหน่อย คราวนี้ไม่ใช่แค่ส่งสายตาเข้าไปอย่างเดียว แต่ชะโงกศีรษะเข้าไปด้วยเลย แล้วทันทีที่เห็นว่ามีถึง ‘สองหัว’ อยู่บนหมอน คราวนี้เล่นเอาชายหนุ่มตาเหลือก


   …เฮ้ย!! ใครนอนบนเตียงกับพี่เขาวะ?!!!!...


   ทันทีที่ถามในใจตัวเองอย่างนั้นเขาก็รีบอ้าประตูกว้างกว่าเดิมแล้วย่องเข้าไปดู ก่อนจะทำตาโตอีกรอบ แถมคราวนี้มีการยกมือขึ้นปิดปากด้วย!


   ถึงจะเจอกันผ่านๆไม่กี่ครั้ง แต่อานุภาพก็จำได้ว่าคนที่นอนร่วมเตียงกับพี่ชายของเขาคือ ‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’ คนดัง ที่เป็นข่าวคาวเมื่อเกือบสิบปีก่อน พอกลับจากเมืองนอกก็มีชื่ออยู่ในลิสต์หนุ่มหล่อรวยผู้แสนเจ้าชู้และเนื้อหอม และเมื่อเกือบสองปีที่แล้วก็คบหากับหลานสาวคนสวยของข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ จนบัดนี้เมื่อเลิกกับแฟนแล้ว ก็มาคว้าหัวใจพี่ชายเขาไปครอง!!


...จอมขวัญตัวจริง! เสียงจริง! และที่สำคัญคือ…นอนจริง! อยู่ข้างๆพี่ชายของเขา!!!...


…ไม่เก็บภาพเอาไว้แบล็กเมล์ เอ๊ย! ไว้เป็นที่ระลึกก็ไม่ใช่อานุภาพแล้ว!!!!...

   ………………….


   อธิปรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงปิดประตู หากแต่ความง่วงงุนยังจู่โจมให้เขาหลับต่อไปอีกพักใหญ่ ก่อนจะรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังเบาๆ


ร่างสูงเอื้อมมือไปกดปิด ก่อนจะลุกขึ้นนั่งช้าๆ แสงอาทิตย์จากนอกห้องส่องลอดเข้ามาใต้ผ้าม่านบอกให้รู้ว่าเช้าแล้ว เขาไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อคืนเป็นคืนที่เลวร้ายคืนหนึ่งของชีวิต แม่รู้ความจริง และเขาอธิบายอะไรไม่ได้เลย เขาไม่อาจทำให้แม่เข้าใจได้ จนสุดท้ายต้องหนีมาอยู่ที่นี่…แต่ในความเลวร้ายของมัน กลับมีบางอย่างเกิดขึ้น…จอมขวัญมาหาเขา…มาเป็นกำลังใจและแรงผลักดันให้กับชีวิตเขา…มายื่นคำมั่นว่าต่อให้อะไรจะเกิดขึ้นก็ยังจะรัก แต่ก็ยินดีหากเขาจะแต่งงานไปกับผู้หญิงคนอื่น


   …แล้วเขาจะแต่งงานกับใครได้ยังไง ในเมื่อจอมขวัญแสดงความรู้สึกเสียเพียงนั้น…ชายหนุ่มอมยิ้มบาง ลูบศีรษะคนนอนนิ่งแล้วนึกขอบคุณอะไรก็ตามที่วันนี้…คนที่เขารักคือจอมขวัญ…


   ชายหนุ่มขยับกายลงจากเตียง เดินตรงไปยังห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องนอนแล้วเดินลงชั้นล่าง หมายจะเข้าครัวไปทำมื้อเช้าง่ายๆ แล้วค่อยขึ้นมาปลุกจอมขวัญ ทว่า…ทันทีที่ปลายเท้าเหยียบบันไดขั้นสุดท้าย เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น


   “โย่ววววว!” ร่างสูงของเจ้าของบ้านสะดุ้ง ก่อนจะหันมองตามเสียงนั้น แล้วก็ต้องเบิกตาค้างด้วยความตกใจเมื่อพบว่าบนโซฟาใกล้ประตูบ้านนั้น มีใครบางคนนั่งอยู่


...อานุภาพ!!!...


   อธิปใจหายวาบเมื่อสบกับสายตาเจ้าเล่ห์รู้ทันของน้องชาย



   “ซื้อโจ๊กมาฝาก” มันว่าอย่างนั้น ก่อนจะยกถุงบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาให้เขาดู “…แต่ว่า…ไม่ได้ซื้อ ‘ไข่ลวก’ มาด้วยนะ ลวก ‘กัน’ เองแล้วกัน” คนเป็นน้องว่าอย่างนั้นแล้วยิ้มกว้าง ทำเป็นยักคิ้วหลิ่วตา


   “แกมานานรึยัง” อธิปพยายามทำน้ำเสียงให้นิ่ง อย่างน้อยก็เผื่อว่าอานุภาพจะยังไม่ได้ขึ้นไปข้างบน แล้วก็ดันไปเห็นว่าใครนอนอยู่กับเขา ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว คนอย่างอานุภาพนั้นไม่มีทางมาถึงนี่แล้วหยุดอยู่แค่ชุดโซฟารับแขกแน่นอน…


   “โอ๊ย! เพิ่งมา! ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ขึ้นไปข้างบนจริงๆนะ!!” ไอ้คำว่า ‘ไม่’ ของมันคือคำว่า ‘ใช่’ ชัดๆ!!


   ร่างสูงๆของคนเป็นพี่ต้องเท้าแขนลงค้ำกับพนักโซฟา แล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นบีบขมับ


   …มันเห็นแล้วแหงๆ แต่ก็ดูมันไม่ทุกข์ไม่ร้อนเท่าไหร่ อย่างน้อยๆมันอาจจะพอรับได้…


   “..แม่เป็นยังไงบ้าง” คนพี่ถามเปลี่ยนเรื่อง


   “ก็…กว่าที่คิดอ่ะนะ…” อานุภาพว่าอย่างนั้น และทันใดนั้นเขาก็เห็นสีหน้าสลดของผู้เป็นพี่ชายทันที นี่แหละหน่า…ที่คนเป็นน้องอย่างอานุภาพเห็นข้อดีของการไม่เกิดเป็นพี่ ไม่อย่างนั้น แม้กระทั่งเรื่องรักๆใคร่ๆของตัวเองก็ต้องพยายามทำให้ได้ตามที่พ่อแม่คาดหวัง สู้เกิดเป็นน้องไม่ได้…เมียสอง ลูกหก ไม่จดทะเบียน ไม่บอกพ่อแม่ ก็ยังเฉยๆอ่ะ!...


   “…อย่าเพิ่งคิ้วย่นไปหน่าลูกพี่! ที่ว่า ‘กว่าที่คิด’ เนี่ย หมายถึงคุณนายคิดล้ำหน้าไปกว่าที่เราคิดเยอะ!”


   “หมายความว่าไง” อานุภาพทำเป็นเลิ่กคิ้วเม้มปากไม่ยอมตอบ


   “ไอ้เต็ง…บอกมา แม่ว่ายังไง” คนเป็นพี่พยายามอดทนกับลูกเล่นกวนประสาทของน้องชายที่ยังนั่งกระดิกเท้ายิกๆอยู่บนโซฟา ชั้นล่างของบ้านเงียบกริบไม่มีเสียงใด จนกระทั่ง…เสียงเปิดประตูจากชั้นสองดังขึ้น อธิปนิ่งขึงไปเล็กน้อย ในขณะที่อานุภาพกลับระบายยิ้มกว้างเต็มหน้า


   “ถ้าอยากรู้ก็บอกมาก่อน…ว่าคนที่อยู่บนบ้านน่ะใคร”


   “แกก็รู้อยู่แล้ว แล้วจะถามทำไม” อธิปไม่เชื่อว่าน้องชายไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ขึ้นชั้นบน เขาเชื่อว่ามันขึ้นไปแล้ว และมันก็เห็นแล้วว่าใครนอนอยู่บนเตียงกับเขา


   “เปล้า!! ไม่ได้ถามถึงเรื่องนั้น ที่ถามว่า ‘ใคร’ น่ะ หมายถึง คนคนนั้นเขาเป็นพี่เขย หรือพี่สะใภ้ของเต็งต่างหาก?”


   “ไอ้เต็ง!” เสียงอธิปดุน้องชายดังขึ้นพร้อมๆกับที่ ‘พี่เขยหรือพี่สะใภ้’ ของอานุภาพก้าวลงจากบันไดพอดี จอมขวัญอ้าปากค้าง ที่เห็นว่ามีคนอื่นอยู่ในบ้านยามเช้าด้วย เขาเริ่มทำหน้าไม่ถูก แม้เมื่อวานจะให้คำมั่นว่าถ้า ‘แม่ของอธิป’ มา เขาจะกระโดดหนีทางหน้าต่าง แม้คนที่มาตอนนี้จะไม่ใช่ ‘แม่ของอธิป’ แต่หน้าเหมือนอธิปเสียขนาดนั้นดูก็รู้ว่าครอบครัวเดียวกัน แล้ว…แล้วในเมื่อแม่ของอธิปยังรับไม่ได้ แล้วคนในครอบครัวคนอื่นเล่า?...



   … เขาจะทำยังไงดี?...วิ่งถลาไปที่หน้าต่างเลยมั้ย? แต่กว่าจะเปิดกลอน กว่าจะเปิดเหล็กดัด กว่าจะกระโจนออกไป ก็คงถูกดึงคอเสื้อไว้ก่อนแน่!...



   “สวัสดีครับ พี่” และก่อนที่จอมขวัญจะได้ทำอะไรสักอย่าง ชายหนุ่มแปลกหน้าที่หน้าคล้ายอธิปอย่างกับแกะก็ลุกขึ้นยกมือไหว้เขา ร่างโปร่งทำหน้าไม่ถูก แต่ก็ยกมือรับไหว้แล้วยิ้มเก้อๆ


   “ของขวัญ นี่เต็ง น้องชายพี่” อานุภาพเป็นฝ่ายเลิ่กคิ้ว เขาจำได้ว่าคนในโรงแรมของเครือวิมาลามักจะเรียกจอมขวัญ วิมลกิตติว่า ‘คุณจอม’ แต่…พี่ชายเขาเรียก ‘คุณจอม’ ของคนอื่นว่า ‘ของขวัญ’ โอ้วววว!!!...หวานเจี๊ยบ!!


   จอมขวัญทำแค่ยิ้ม แม้สายตาของอานุภาพที่จับจ้องมาที่เขาจะทำให้รู้สึกว่าน่าเอานิ้วควักลูกตามันออกมาขยี้ก็เถอะ!...


   “สบายดีนะครับ” น้องชายของอธิปเอ่ยปากถาม ดูเหมือนมีมิตรไมตรีสุดๆ แต่ไม่ยอมรอให้จอมขวัญตอบใดๆ มันก็แทรกเพิ่มขึ้นมา “…แล้วเมื่อคืนหลับสบายมั้ย? เตียงของพี่โตที่บ้านนี้นี่สปริงอย่างดีเลยนะครับ นอกจากนอน ‘ท่าปกติ’ จะไม่ปวดเมื่อยแล้ว แม้จะเล่นท่ายากก็สบายไม่ใช่น้อย”


   “ไอ้เต็ง!” อธิปรู้สึกว่าน้องชายชักจะพูดมาก เขาเหลือบตาไปมองคนรัก เห็นรายนั้นยังเอาแต่ยิ้ม ทว่าในดวงตาเรียวนั้นส่อแววเอาเรื่อง


   “อ่า…พูดอะไรผิดเหรอ?” ดูมัน ยังมีหน้ามาถามอีกว่าพูดอะไรผิด! อธิปเกรงใจคนรัก และหวั่นว่าจอมขวัญจะอาย การถูกยอมรับจากคนในครอบครัวเป็นเรื่องที่ดี แต่บางครั้ง ก็ไม่ต้องยอมรับเสียจนทะเล่อทะล่าปากหมาแบบนี้ก็ได้!


คนเป็นพี่ได้แต่นึกคาดโทษน้องชายในใจ อานุภาพโตมากับสภาพของการเป็นน้องชายคนเล็กของบ้าน ดังนั้นเรื่องเอาแต่ใจ ปากไว และทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังจึงเหมือนฝังรากลึกจนแก้ไม่ได้ แม้ตอนนี้จะอายุไม่น้อยแล้วก็ตาม


   “ขวัญกลับก่อนแล้วกันพี่โต” จอมขวัญหันมาบอกคนข้างกาย


   “เมื่อวานมารถคุณจักรไม่ใช่เหรอ แล้วจะกลับยังไง”


   “ก็…แท็กซี่…” ตอนแรกเขาก็ว่าจะขอให้อธิปเลยไปส่งที่โรงแรมให้ แต่เนื่องจากมี ‘มารผจญ’ มาเพิ่ม ก็เลยตัดสินใจไปเองดีกว่า ถึงตอนนี้มันจะเช้ากว่าที่ควรจะไปทำงาน แต่ถ้าขืนอยู่ที่นี่ต่อแล้วต้องถูกน้องชายอธิปพูดจาล้อเลียนแบบนี้ มีหวังไม่มือก็เท้าคงต้องประเคนใส่มันเป็นแน่แท้


   “โอ๊ย!! ไม่ต้องรีบกลับครับพี่! อยู่กินข้าวกับพี่ชายผมก่อน…”

“เต็ง ของขวัญอายุน้อยกว่าแก” อธิปชิงพูดขึ้นมาอย่างเอือมระอา นี่ก็อีก…ไม่รู้ว่าเพราะมันเกิดเป็นน้องรึเปล่า มันถึงเรียกทุกคนที่รู้จักว่าพี่หมด กระทั่งป้าแม่บ้านอายุมากกว่าแม่ มันยังเรียกว่าพี่เลย


“อ้าว! แต่หน้าแก่กว่านะ” ไม่ต้องบอกว่าคราวนี้จอมขวัญจะทำสีหน้ายังไง มุมปากกระตุกเบาๆ ปลายนิ้วลูบปลายคางของตัวเองไปมา ขณะมองน้องชายของคนรักพล่ามมากกว่าที่ควร


“ผมไม่มีเวลาดูแลหน้าตัวเองน่ะ” อานุภาพมองตามปลายนิ้วของคนพูด


จอมขวัญจัดว่าเป็นผู้ชายหล่อเหลาและมีเสน่ห์อย่างหาตัวจับยาก โครงหน้าเรียว ผิวพรรณดี เครื่องหน้าเหมาะ…ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเอื้อก! คุณพระคุณเจ้า! แฟนพี่เขาแม่งหล่อเว่อร์ๆ!! แถมออร่ายิ่งกว่าพระเอกบางคนในลิสต์ท็อปเทนของแม่เขาเสียอีก!!! “…พอดีช่วงนี้ไปเรียนยิงปืน…สนใจมั้ย” แต่พอประโยคถัดมา อานุภาพที่กำลังตะลึงไปกับความหล่อและฟีโรโมนของแฟนพี่ก็ถึงกับหน้าซีด เมื่อสบเข้ากับดวงตาเรียวๆของจอมขวัญที่จ้องมองเขาอย่างเย็นเยียบ


ชายหนุ่มเย็นวาบถึงไขสันหลัง เขารีบยกมือไหว้ประหลกๆ


“ม…ไม่ล่ะครับ… อ่า …คงต้องกลับแล้วจริงๆ ยังไงช่วยกันกินโจ๊กให้หมดด้วยนะครับ ผมซื้อมาเยอะ ถ้าแบ่งกันกินสองคนผัวเมียไม่หมดก็เอาไปแบ่งยามก็ได้ครับ ลาล่ะ!” ว่าแล้วอานุภาพก็เผ่นแน่บหลังจากทิ้งประโยคเด็ดเอาไว้ให้ ‘สองคนผัวเมีย’ รับฟัง ฝ่ายหนึ่งนั้นส่ายหน้าระอากับวาจาน้องชาย ในขณะที่อีกฝ่ายมองตามอย่างเอาเรื่อง ก่อนที่ริมฝีปากของเจ้าตัวจะพึมพำออกมาเบาๆ แต่หนักแน่น


   “ถ้าไม่ได้เป็นน้องพี่โตนะมึง!! กูสอยร่วงแน่!!!!”


   “ของขวัญ…” อธิปหันมาเรียกชื่อปราม  อย่างที่ทำเอาเจ้าของชื่อได้แต่ทำหน้ายุ่ง อธิปยืดคอมองจนเห็นรถของน้องชายพ้นหน้าบ้านไปแล้ว จึงดึงแขนคนรักไปจัดการโจ๊กหลายถุงที่น้องชายซื้อมาให้ราวกับมันจะรู้ว่าเขาจะไม่ได้กินคนเดียวอย่างไรอย่างนั้น

“แล้วเมื่อกี้ที่บอกว่าไปเรียนยิงปืนน่ะ จริงเหรอ”


“จริงที่ไหนกันล่ะ ขู่ไปงั้น...โอ๊ย!” ผลของการขู่ไปงั้น คือจอมขวัญถูกคนรักดีดหน้าผากไปทีหนึ่ง ร่างโปร่งยิ่งทำหน้ายับหน้าย่นกว่าเดิม จนอธิปต้องยิ้มด้วยความเอ็นดู


“พี่โต…ยิ้มแล้ว” จอมขวัญครางแผ่ว ความขุ่นเคืองเมื่อครู่มลายหายไปทันทีที่เห็นรอยยิ้มแรกในช่วงหนึ่งคืนที่ผ่านมา

“พี่ไม่ยิ้มเลยเหรอ” อธิปย้อนถามเสียงเบา จอมขวัญยกมือขึ้นลูบแก้มเขาช้าๆ ทุกอากัปกิริยาเป็นไปอย่างนุ่มนวล มือของจอมขวัญไม่ได้นุ่มนิ่ม มันติดจะเย็นเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ให้ความรู้สึกดีและผ่อนคลาย

 
“อืม…” ร่างโปร่งอยู่กับอธิปทั้งคืน จนกระทั่งอีกฝ่ายหลับ เขาก็ยังเห็นหัวคิ้วของอธิปขมวดเข้าหากันแน่น ท่าทีเครียดขึงและเป็นกังวลไม่เหมือนอธิปคนเดิมกับที่เคยเป็นผู้ใหญ่ใจเย็นและอบอุ่น ทว่า ‘อธิปคนนี้’ ก็ทำให้เขาอยากจะเข้มแข็งขึ้นเพื่อช่วยพยุง ‘ไม้ใหญ่ที่กำลังโงนเงน’ ให้ต้านลม ต้านพายุไหว แล้วหากสุดท้ายแล้ว ‘ไม้พยุง’ อย่างเขาต้องหักลง เขาก็เต็มใจ


ไม่มีคำพูดอื่นใดจากคนทั้งสอง พวกเขามองตากันเงียบๆ ต่างฝ่ายต่างรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น ต่างฝ่ายต่างรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นเช่นไร ความรู้สึกในใจแจ่มชัดแต่แสดงออกไม่ได้อย่างที่ควรจะเป็น แม้จะอยู่กันเพียงลำพังก็ตาม…แม่ของอธิปรู้เรื่องแล้ว และแม่ของอธิปไม่ต้องการให้พวกเขาคบหากัน…ดังนั้น ยิ่งแสดงออกว่ารักเท่าไหร่ ก็เหมือนยิ่งรู้สึกผิดบาปในใจมากขึ้นเท่านั้น…


“มา…กินข้าวกันเถอะ น้องพี่ซื้อโจ๊กมาให้ใช่มั้ย งั้นขวัญไปหยิบชามก่อนนะ” จอมขวัญเป็นฝ่ายเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนทุกที เขายังส่งรอยยิ้มบางเบาให้อีกฝ่าย ก่อนจะหมุนกายเดินเข้าไปในครัว อธิปได้แต่มองตามแผ่นหลังของคนรัก หัวใจบอกแน่ชัดว่าไม่ว่าอย่างไร…เขาก็ต้องพาตนเองและจอมขวัญฝ่าฟันไปให้ได้…


…เพราะของขวัญคือที่รัก เป็นหัวใจ…มือเย็นๆคู่นั้นที่จับแก้มเขาเมื่อครู่คือมือคู่เดียวกับที่จับมือเขาเอาไว้ตลอดทั้งคืน…และมือคู่เดียวกันนี้…ที่เขาอยากจะกอบกุมพาเดินไปข้างๆ…ตลอดชีวิต…


“ผมสัญญาลุงชัย…ผมจะไม่มีวันพาเขาไปคืนลุง…” ชายหนุ่มพึมพำเบาๆแต่ตั้งมั่นแน่วแน่ ก่อนจะก้าวขาเดินตามคนรักเข้าไปในครัว จอมขวัญกำลังเปิดตู้ติดผนังเหนือเคาทน์เตอร์ครัวเพื่อหยิบชาม แต่พออธิปสอดมือโอบรอบเอว สองแขนของร่างโปร่งก็รีบหดลงมาพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาหันมามองเจ้าของมือที่กำลังไต่เลื้อยไปบนเอวเขา


“พ…พี่โต…จะทำ…อื้อ…” ทั้งๆที่เวลาเช่นนี้ ไม่ใช่เวลาที่พวกเขาควรจะดื่มด่ำไปกับความหวานซ่านของรสริมฝีปากที่แนบประกบ แต่จอมขวัญก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าสัมผัสที่อธิปมอบให้นั้น ราวกับจะบอกว่าร่างสูงต้องการเขาเพียงใด


…ยิ่งรู้ว่าผิด ยิ่งรู้ว่าอาจไม่มีโอกาสจะได้อยู่ด้วยกันเช่นนี้อีก…ก็ยิ่งผลักดันให้จอมขวัญปล่อยใจไปกับการโอ้โลมของสองมือหนาที่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขา แล้วสอดไล้เข้าไปสัมผัสหน้าท้องเปลือย


ริมฝีปากหนาถอนออกห่างเล็กน้อย แล้วกระซิบเสียงเบากับริมฝีปากบางที่แดงช้ำจากการบดคลึงของเขา


“พี่จะไม่มีวันปล่อยของขวัญไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม…”
 
………………………..


   ในขณะที่บ้านในหมู่บ้านชานเมืองของอธิปกำลังเริ่มต้น ‘รับประทานอาหาร’ โดยไม่ต้องพึ่งโจ๊กที่อานุภาพซื้อมา ที่บ้านหลังใหญ่ใกล้บริษัทของครอบครัว สองสามีภรรยาอย่างคุณเทิดศักดิ์และคุณกนกนุชกลับไม่มีใครแตะต้องอาหาร โดยเฉพาะคุณกนกนุชนั้น ถึงกับเลื่อนชามข้าวต้มที่สามียกมาให้ ออกห่างจากตัวด้วยซ้ำ


   “นุช…” สามีเรียกหญิงคู่ชีวิตเสียงอ่อน เขาเห็นใจเธอ แต่เขาก็เห็นใจลูกเหมือนกัน


   “ถ้าโตกลับมาเห็นนุชเป็นแบบนี้ โตจะยิ่งไม่สบายใจนะ แค่โตมันรัก…มันก็ทุกข์ใจจะแย่แล้ว มันต้องกังวลสายตาคนอื่นแค่ไหน มันต้องรักษาหน้าตาให้บริษัทและครอบครัวมากเท่าไหร่ อย่าให้มันต้องมากังวลเรื่องในบ้านเพิ่มอีกเลยนะ” คุณกนกนุชหันมามองสามีด้วยดวงตาแดงช้ำเพราะร้องไห้มาอย่างหนัก


   “แต่…แต่…แต่จะให้นุชยอมรับเลย…นุช…นุชทำใจไม่ได้จริงๆนะคะพี่เทิด…นุชเลี้ยงโตมา โตเป็นผู้ชายมาตลอด แต่แล้ววันนี้…วันนี้เขา…”



   “นุช…ฟังพี่นะ…” คุณเทิดศักดิ์กุมสองมือสั่นระริกของภรรยาเอาไว้


   “นุชจำวันแรกที่นุชรู้ตัวว่าท้องได้มั้ย ใครๆก็พากันถามว่าลูกคนแรก นุชอยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชาย นุชตอบเขาว่า…เป็นอะไรก็ได้ ยังไงก็รัก…ขอแค่เกิดมาร่างกายครบสามสิบสอง และโตเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เบียดเบียนใครก็พอ…วันนี้ โตมีครบสามสิบสอง และเขาโตขึ้นมาเป็นที่พึ่งให้กับน้อง ให้กับคนรอบข้าง เขาไม่ได้เบียดเบียนใคร ทำไมนุชยังไม่พอใจอีก” คุณเทิดศักดิ์ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล มองสบกับดวงตาของภรรยาที่ไหวระริก คุณกนกนุชจำความรู้สึกแรกที่รู้ว่าตั้งครรภ์ได้ดี ทั้งตอนที่ท้องอธิปและตอนที่ท้องอานุภาพ พวกเขาคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอและสามี พวกเขาคือตัวแทนของความรักและเอาใจใส่


   “แล้ว…แล้วถ้าวันหนึ่ง…วันนึงโต…โตไป…ไปทำนม…โตไป…”


   “แล้วมันแปลกตรงไหนล่ะนุช” คำถามของคุณเทิดศักดิ์ทำให้ ภรรยานิ่งเงียบพูดต่อไม่ออก “ต่อให้เขาจะเป็นอะไร จะไปตัดนั่นเพิ่มนี่ แล้วมันทำให้เรารักเขาน้อยลงหรือ? มันทำให้เขาไม่ใช่ลูกของเราหรือ?...โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะนุช เขามีชีวิตของเขา แต่แน่นอน ใจเขาครึ่งนึงอยู่ที่พวกเรา นุชก็รู้ว่าโตรักครอบครัวมากแค่ไหน อย่าทำให้อคติของเราไปเบียดเบียนเขา สอนลูกไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าเบียดเบียนคนอื่น แล้วตอนนี้ทำไมกลายเป็นนุชเสียเองที่กำลังเบียดเบียนลูกล่ะ” คุณกนกนุชได้แต่ก้มหน้าอย่างละอายใจ สามีเลื่อนชามข้าวต้มมาตรงหน้าอีกครั้ง


   “ทานข้าวซะหน่อยนะ ถ้าโตกลับมา จะได้มีแรงคุยกับเขา”


   “พี่เทิดจะคุยอะไร” ภรรยาเงยหน้าขึ้นถามสามีด้วยความสงสัย เห็นเทิดศักดิ์เงียบขรึมและวันๆไม่ค่อยพูดคุยกับลูกๆ แต่กลับรู้เห็นหลายอย่าง แม้กระทั่งเรื่องของอธิปและคนรัก คุณกนกนุชยังไม่ต้องพูดสักคำ คุณเทิดศักดิ์ก็เหมือนจะรู้ล่วงหน้ามาแล้ว


   ฝ่ายสามีเงียบไปเล็กน้อย ดวงตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นรถของลูกชายคนเล็กแล่นเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้าน หลังจากออกไปแต่เช้าตรู่ผิดวิสัย ท่าทางคงจะไปเยี่ยมอธิปมา…


   “ถ้าคิดจะคบหากัน ก็ต้องให้ผู้ใหญ่รู้จัก เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ…” คุณเทิดศักดิ์พูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะหันไปมองที่ประตูห้องรับประทานอาหาร เห็นลูกชายคนเล็กกำลังย่องปลายเท้าผ่านหน้าประตู มันคงคิดว่าพ่ออย่างเขาจะรู้ไม่ทันมันล่ะมั้ง


   “เต็ง” เสียงเรียกของคุณเทิดศักดิ์ ทำเอาอานุภาพที่กำลังจะแอบกลับขึ้นห้องถึงกับสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันมาทำหน้ายิ้มตามิดเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราว


   “ไปที่หมู่บ้านมาใช่มั้ย” ไม่มีคำตอบ อานุภาพยิ้มอย่างเดียว


   “โตอยู่คนเดียว หรือแฟนโตอยู่ด้วย” คุณเทิดศักดิ์ถามตรงประเด็น เล่นเอารอยยิ้มบนใบหน้าของอานุภาพถึงกับเหือดแห้งอย่างรวดเร็ว


   “อุ้ย!...พูดไปจะดีเหรอ…” อานุภาพเหลือบตามองมารดา สภาพของคุณกนกนุชแม้จะยังสวยแต่ก็โทรม คาดว่าเมื่อคืนคงไม่ได้นอนเป็นแน่แท้ เขานึกสงสารมารดา ถ้าต้องรับรู้ความจริงว่าเมื่อคืนพี่ชายไม่ได้นอนคนเดียว แล้วคนที่นอนกับพี่ของเขาก็ไม่ใช่เล่นๆซะด้วยสิ


   … ‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’ ชื่อเล่นโคตรน่ารักว่าของขวัญ แต่หล่ออภินิหาร แถมน้ำเสียงเย็นๆตอนพูดกับเขานั่นก็โคตรน่ากลัว ถ้าเอาไปรับบทพระเอกมาเฟียในละครหลังข่าว รับรองว่าสาวค่อนประเทศยอมเป็นตกเป็นเมียมาเฟียเลยให้ตาย!!...


   ‘ผมไม่มีเวลาดูแลหน้าตัวเองน่ะ…พอดีช่วงนี้ไปเรียนยิงปืน…สนใจมั้ย’ ไหนจะดวงตาเรียวๆที่มองเขานั่นอีก เล่นเอาสะท้านเฮือก เพราะเหมือนถูกชวนไปเป็น ‘เป้าให้ยิง’ มากกว่าจะไปเรียนยิงด้วยซะอีก


   “ไอ้เต็ง ตอบมา พี่แกอยู่กับแฟนใช่มั้ย”


   …สาบานว่าไม่ได้อยากบอก…อานุภาพชูสามนิ้วปฏิญาณลูกเสือในใจ


   “ใช่ครับ”


    “โทร.ไปตามให้มาที่นี่ทั้งสองคนเลย” คุณเทิดศักดิ์ตัดสินใจเฉียบขาด เล่นเอาฝ่ายภรรยาถึงกับอ้าปากค้าง ส่วนอานุภาพก็ชะงัก


   “พ่อว่าไงนะ?” คนเป็นลูกยังพอมีสติถามย้ำ บิดาจึงตอบช้าชัดอีกครั้ง


   “โทร.ไปตามให้มาที่นี่ทั้งโต ทั้งคุณจอมขวัญ เดี๋ยวพ่อจะโทร.ไปตามคุณชัยกับคุณพัชรีเอง”


   สรุปว่างานนี้ คุณเทิดศักดิ์จะเปิดบ้านขอเจอตัวผู้เกี่ยวข้องทุกราย


   “อ้อ…โทร.เสร็จแล้ว แกพาน้องแพรวออกไปเที่ยวนอกบ้านก่อนนะ” พลอยแพรวยังอาศัยอยู่ในบ้าน เธอเป็นหญิงสาวนิสัยดี แต่ติดจะพูดมากไปเสียหน่อยจนแทบจะเรียกว่า ‘ปากหอยปากปู’ และคุณเทิดศักดิ์ไม่ต้องการให้เรื่องนี้ของลูกชายกลายเป็นเรื่องซุบซิบนินทานอกบ้าน


   “อ้าว! ไหงงั้นอ่ะ! เต็งก็อยากรู้นะพ่อ!”คุณเทิดศักดิ์ไม่ตอบ แต่จ้องมองลูกชายคนเล็กอย่างเอาจริงเอาจัง อานุภาพจึงได้แต่ถอนหายใจเบา แล้วพยักหน้ารับอย่างจำยอม


   นอกจากจะเชิญตัวผู้เกี่ยวข้องทุกรายมาพบหน้าแล้ว ยังขับไล่ผู้ไม่เกี่ยวข้องทุกคนออกไปให้พ้นวงรัศมีอีกต่างหาก….ทำงี้ได้ไง!!! อานุภาพไม่ย้อมมมมม!!!


……………………………

[Dezair]

อกเปลือยเปล่าร้อนฉ่ากำลังแนบสีกันอย่างซาบซ่าน จอมขวัญบิดกายด้วยความรัญจวนยามมือหนาลากไล้ไปทุกอณูผิว ในขณะที่ริมฝีปากยังมอบจูบให้เขาไม่ห่าง เคาน์เตอร์ครัวทำจากหินอ่อนที่เคยเย็นเฉียบ มาบัดนี้ร้อนเร่าเมื่อแผ่นหลังของจอมขวัญบิดซ่านไปมา

เวลานี้ ไม่มีใครรั้งใครอีกแล้ว พวกเขามีแต่ความต้องการจนแทบไม่สนใจว่าตรงนี้คือห้องครัว จนกระทั่ง…เสียงโทรศัพท์บ้านแผดลั่นในวินาทีนั้น


   “พ…พี่โต…อื้อ…โทรศัพท์…” จอมขวัญเบี่ยงหน้าหนีแล้วบอกอู้อี้ เพราะอธิปแทบไม่ปล่อยให้เขาห่างจากรสจูบนั้นเลย ร่างสูงหอบหายใจหนัก พยายามตั้งสติไม่ให้มัวเมาไปกับรสรักที่กำลังเกิดขึ้น


   เสียงโทรศัพท์…ใช่…เสียงโทรศัพท์บ้าน…


   “พี่โต…ไปรับโทรศัพท์ก่อน…อ่า…” จอมขวัญสะท้านครางไปทั้งกาย เมื่อความร้อนรุ่มของกายร้อนยังเบียดลึกเข้ามาในร่างเขา อธิปสูดลมหายใจเพื่อเรียกสติกลับคืนมา ก่อนจะถอนกายออกช้าๆ แต่ไม่วายก้มลงจูบหนักๆลงบนริมฝีปากคนที่ยังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเคาน์เตอร์

   “รอพี่ก่อนนะของขวัญ…” เขาหอบหายใจพลาง ก่อนจะข่มอารมณ์กับอาการปวดตุบเพราะอารมณ์ดิบที่ยังคั่งค้าง แล้วรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์มารับ


   ‘ฮัลโลพี่โต เรื่องใหญ่งอกขึ้นมาอีกแล้ว’ ปลายสายไม่ต้องบอกว่าเป็นใคร อธิปก็รู้ดีว่าเสียงนี้เป็นของน้องชายของเขา

   “เรื่องใหญ่?”

‘พ่อบอกให้พี่กับแฟนควงแขนกันมาที่บ้านเดี๋ยวนี้…หื้ม? เสียงหอบ? พี่ทำไร ทำไมหอบ?’

“ไม่มีอะไร…พ่อจะคุยเรื่องนั้นใช่มั้ย”

‘ใช่ เฮ้ย! เต็งว่าเต็งได้ยินเสียงพี่หอบว่ะ ออกกำลังกายเหรอ? อ๊ะฮ้า!! นี่อย่าบอกนะว่า…!!!’

“แค่นี้นะ”


‘พ่อบอกว่าให้เข้ามาตอนนี้เลยนะพี่ กิจกรรมเข้าจังหวะชะลาล่า ช่วยเอาไว้ทำทีหลัง’


“พูดมากจริงๆแก แค่นี้แหละ” อธิปวางสายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบกลับไปหาคนรัก จอมขวัญยังหอบหายใจหนักอยู่บนเคาน์เตอร์ และอารมณ์ยังค้างเติ่งจากกิจกรรมเมื่อครู่


“ของขวัญ…พ่อให้เราทั้งสองคนไปหา…” ดวงตาเรียวที่หรี่ปรือเหลือบมองอย่างไม่เข้าใจ


“เราสองคน? หมายถึงขวัญด้วยเหรอ”


“ใช่”

“ตอนนี้?!!” ตอนนี้ที่เขายังวูบวาบเพราะสัมผัสของอธิปน่ะหรือ

“ใช่…พี่รู้ว่า…ของขวัญอาจระบม แต่ว่า…ถ้าไม่ทำเสร็จเร็วๆ เดี๋ยวไปหาพ่อไม่ได้” จอมขวัญยังไม่ทันแปลความหมายในคำพูดของอธิป ร่างกายของเขาก็สะดุ้งเฮือกเพราะถูกแทรกเสือกอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ! พี่โตเดี๋ยว! อื้อ!!...” เสียงร้องประท้วงดังขึ้นอีกไม่กี่ครั้งก็กลายเป็นเสียงครางกระหน่ำเพราะการกระสนของร่างสูงใหญ่ จอมขวัญบิดเร้าไปทั้งร่างก่อนจะทะลักทะลายพร้อมๆกับคนรักในที่สุด

…หมดแรงขนาดนี้…แล้วอย่างงี้จะไปคุยกับพ่ออธิปรู้เรื่องมั้ยล่ะนี่!!...

…………………


   สองสามีภรรยาวิมลกิตติเลี้ยวรถเข้าจอดในบริเวณบ้านของคุณเทิดศักดิ์และคุณกนกนุชที่ทางฝ่ายชายเป็นคนโทร.ไปตามให้มาหา ด้วยเหตุผลที่ว่า ‘มีเรื่องจะคุยด้วย’


   บอกมาเท่านี้ คุณพัชรีก็เข้าใจแจ่มแจ้งไปถึงก้นกบว่า ‘เรื่อง’ ที่จะคุยคงหนีไม่พ้นว่าทางบ้านของอธิปรู้เรื่องของหลานชายเธอและชายหนุ่มเรียบร้อย คราวนี้จะหมู่หรือจ่าก็ขึ้นอยู่กับว่าทางพ่อแม่ของอธิปจะยอมรับเรื่องราวครั้งนี้ได้มากน้อยเท่าไหร่


…แต่…สาธุ้!! ถ้าคุณกนกนุชรับได้ขึ้นมา อย่าทำตัวเป็นแม่ผัวใจร้ายใจดำแบบในละครแล้วกัน! ไม่งั้นเดี๋ยวได้เห็นฤทธิ์ญาตินางเอกกันบ้างล่ะ!!...


   คุณชัยจอดรถแล้วจึงหันมามองภรรยาที่กำลังยกมือพนมหลับตาพึมพำเหมือนเล่นของ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าดังฟืด! ราวกับจะรวบรวมลมปราณทั้งสิบ เธอผ่อนลมหายใจออกช้าๆ แล้วค่อยๆลืมตาขึ้น สีหน้ามุ่งมั่นจริงจังเหมือนจะบอกให้รู้ว่า วันนี้คุณพัชรี วิมลกิตติจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาพูดจาว่าร้ายหรือกีดกันความรักของหลานชายเด็ดขาด!


   ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงใดๆ คุณพัชรีก็เปิดประตูลงจากรถ เดินตรงไปยังประตูบ้านที่มีเด็กรับใช้มารออยู่แล้ว ก่อนจะพาทั้งเธอและคุณชัยตรงไปยังห้องนั่งเล่น ซึ่งมีคุณกนกนุชและคุณเทิดศักดิ์ผู้เป็นเจ้าของบ้านนั่งอยู่เพียงแค่สองคน


   “สวัสดีค่ะ” ด้วยมารยาทอันคับคั่ง แม้จะรู้ดีว่าวันนี้ถูกเรียกให้มาพบเพราะอะไร แต่คุณพัชรีก็ยังยกมือไหว้ด้วยความเคยชิน คุณกนกนุชยกมือไหว้เช่นเดียวกัน หากแต่ไม่พูดจาใดๆ ดวงหน้ายังอิดโรยอย่างที่ทำเอาสองสามีภรรยาวิมลกิตติต้องลอบมองกันด้วยความสงสาร


   “เชิญนั่งครับ อีกสักพักโตกับ…หลานของพวกคุณก็คงจะมา” คุณเทิดศักดิ์เป็นคนเอ่ยปากก่อน “…เราจะ…พูดกันตอนนี้เลย หรือว่ารอให้พวกเขามาก่อนดี” ชายเจ้าของบ้านยังเป็นคนพูด คุณพัชรีส่งยิ้มให้บางเบา


   “พูดเลยก็ได้ค่ะ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต้องตกลงในหมู่ผู้ใหญ่ไม่ใช่หรือคะ โตกับของขวัญไม่ได้มีปัญหาอะไรเสียหน่อย” ราวกับคุณพัชรีจะบอกให้รู้ว่าปัญหาของเรื่องที่ทำให้พวกเขาสี่คนต้องมาพร้อมหน้าพร้อมตากันในวันนี้ ไม่ใช่เพราะอธิปและจอมขวัญสร้างขึ้นมา หากแต่เป็นเพราะอคติในใจ ‘ผู้ใหญ่’ ต่างหาก


   คุณกนกนุชและสามีเหลือบมองกัน ก่อนที่ฝ่ายมารดาของอธิปจะหันมามองคุณพัชรี


   “คุณรีทราบเรื่องนานรึยังคะ”


   “ก็ไม่นานหรอกค่ะ พอจะจับพิรุธได้ เลยถาม พวกเขาก็ยอมรับ…สำหรับฉัน เท่านั้นก็คือจบ”


   “จบ? จบได้ยังไงคะ? ลูกของนุชกับหลานของคุณรีน่ะ…” คุณกนกนุชตั้งท่าจะร้องไห้อีกรอบ แม้คุณพัชรีจะเป็นพวกใจอ่อนมักร้องไห้ตามนางเอกเวลาดูละครเป็นประจำ แต่งานนี้ตั้งใจมั่นว่าจะไม่อ่อนข้อให้บ้านของอธิปเด็ดขาด


   “…เป็นผู้ชายทั้งคู่ แต่แล้วยังไง? ถ้าคนเขารักกัน จะให้ไปขวางอย่างนั้นหรือ? คุณนุช ฉันรักหลานฉันมากนะคะ รักมากจนไม่อยากขัดขวางเขา คนอื่นอาจจะมองว่าฉันเลี้ยงเขามาผิดๆ ตามใจเขาจนเสียคน แต่ฉันคิดว่าถ้าความสุขของเขาไม่ได้ทำร้ายใคร ฉันก็ไม่อยากห้าม คิดในแง่ดี ฉันมีหลานชายมาตั้งนาน คิดแทบตายว่าจะเข้ากับว่าที่หลานสะใภ้ได้ไหม แต่ตอนนี้ดันได้หลานเขยมาซะแล้ว แถมยังเป็นหลานเขยนิสัยดี อบอุ่นและอ่อนโยน ฉันถือว่าตัวเองเป็นคนมีบุญด้วยซ้ำ”


   คุณกนกนุชอยากจะพร่ำเพ้อว่าหลานคุณพัชรีกำลังทำร้ายเธอด้วยการรักกับอธิป แต่ท้ายประโยคของแขกผู้มีเกียรติร่างอวบกลับทำให้หญิงเจ้าของบ้านต้องขมวดคิ้วมุ่น


   “คุณรีว่าใครเป็นหลานเขยนะคะ?”


   “อ้าว! ก็จะใครถ้าไม่ใช่โต”


   “ไม่จริง! ทางนี้ต่างหากที่ได้ลูกเขย!!” คุณกนกนุชเถียงทันควันตามความเข้าใจที่ตนเองตีความมา เล่นเอาคุณพัชรีอ้าปากค้าง ก่อนจะเถียงสู้เช่นกัน


   “ไม่ใช่แล้วค่ะ! คุณนุชไปฟังมาจากที่ไหน! ทางบ้านวิมลกิตติต่างหากที่ได้โตมาเป็นเขย”

   “อ้าว!! แต่!!...”


   “ไม่มีแต่ค่ะ! เรื่องนี้สามีฉันถามโตเองเลย! เขาก็ยอมรับว่าเขาเป็นเขยบ้านวิมลกิตติ! คุณนุชอย่ามาแย่งนะคะ!” คุณพัชรีคิดว่าชีวิตครอบครัวตอนนี้เพียบพร้อมดีแล้ว มีหลานเขยหนึ่งคน หลานชายก็น่ารักมากกว่าเดิม ทั้งประจบ ทั้งเอาใจคุณพัชรีกว่าเคย ส่วนลูกชายแม้จะยังไม่เห็นแสงสว่างของชีวิตคู่ แต่การที่มันอยู่เป็นโสดขวางหูขวางตาพ่อแม่เช้าเย็นก็สร้างสีสันให้ชีวิตยามแก่ของสองสามีภรรยาวิมลกิตติไม่ใช่น้อย


   คุณกนกนุชอ้าปากค้าง ก่อนจะหันมองหน้าสามี ที่ส่ายหน้าระอาแล้วพยักพเยิดไปทางกรอบประตูของห้องนั่งเล่นที่มีสองหนุ่มในหัวข้อบทสนทนายืนหน้าตาอิหลักอิเหลื่ออยู่


   “พวกคุณสองคนนี่เถียงกันไม่ดูต้นเหตุเลย…ได้ยินชัดสองรูหูเลยสิโต” คุณเทิดศักดิ์หันไปถามลูกชายที่มาถึงแล้ว แต่ไม่ทันจะได้เดินเข้ามาในห้องก็ได้ยินเสียงมารดาตนเองโต้เถียงกับคุณพัชรียกใหญ่ จับใจความได้ว่าต่างฝ่ายต่างเกี่ยงกันจะเป็นฝ่ายรับเขย


   “เข้ามาสิ” คุณเทิดศักดิ์เรียกให้สองหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง อธิปเดินนำมีจอมขวัญก้าวขาตามเบื้องหลัง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาเดี่ยวคนละตัว



   “พูดกันตรงๆเลยนะ…ตอนนี้ ผู้ใหญ่เขารับรู้กันหมดแล้ว เพราะฉะนั้น จะมาทำเล่นๆไม่ได้ ไม่ใช่วันนี้คบคนนี้ วันหน้าเปลี่ยนคู่ ไม่ว่าจะคบใครก็ต้องจริงจัง ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ…” บิดาของอธิปเอ่ย มองสบดวงตาลูกชายก็พอจะรู้ว่าอธิปรักจริงเพียงใด เขาก็ได้แต่ภาวนาให้จอมขวัญก็รักลูกเขาจริงเช่นกัน เพราะหากอธิปเปลี่ยนคู่บ่อยๆ จะกลายเป็นแม่ของอธิปรับไม่ได้ขึ้นมาอีก


“…แล้วนี่…คิดกันเอาไว้บ้างรึยังว่าจะวางแผนอนาคตกันยังไง” อธิปกับจอมขวัญเหลือบตามองกัน พวกเขาไม่ได้เตรียมอะไรมาพูดเลย ยกเว้นประโยคเดียวของจอมขวัญคือถ้าแม่ของอธิปขอให้เลิก เขาก็จะเป็นฝ่ายเลิกเอง แต่นี่…มาถามเรื่องอนาคตข้างหน้าของเขาและอธิป แถมดูเหมือนจะหมายถึงอนาคต…แบบ…แบบ…แบบที่หมายถึงอนาคตของเขาและอธิปรวมกัน


   อาการเงียบของสองหนุ่มทำเอาคุณเทิดศักดิ์ต้องขมวดคิ้ว


   “เงียบแบบนี้หมายความว่ายังไม่วางแผนเหรอ? คิดจะคบกันเล่นๆรึยังไง”


   “เปล่านะครับพ่อ คือ…เอ่อ…” อธิปพูดไม่ออก ช่วงที่ผ่านมามันมีอะไรเกิดขึ้นหลายอย่าง และความรู้สึกของเขาสองคนก็เพิ่งชัดเจนมากขึ้น เรื่องอนาคตก็เลยยังไม่ทันได้คิด แถมวันนี้ก็รีบขับรถกลับมาชนิดตาเหลือก ผมเผ้ายังไม่ทันได้หวีกันด้วยซ้ำ แถมเขายังถูกจอมขวัญทำมึนตึงใส่อีกต่างหาก โทษฐาน ‘รุนแรงและรวดเร็ว’ จนจอมขวัญตั้งรับไม่ทัน

…จะไม่ทันอะไรกัน…ก็ในเมื่อตอนนั้นน่ะ ‘ไปพร้อมกัน’ แท้ๆ!...



   “ผมว่าให้เขาไปคุยกันมาก่อนดีไหม แล้วค่อยเรียกมาถาม จะว่าไปแล้ว เขาก็เพิ่งคบกันไม่นาน น่าจะให้เรียนรู้กันอีกสักระยะ” คุณชัยช่วยพูดเมื่อเห็นว่าทั้งอธิปและจอมขวัญต่างพากันเงียบ แถมด้วยหน้าตาหลานชายของเขายังแอบบูดน้อยๆ เล่นเอาคุณชัยล่ะกลัวใจมันจะลุกขึ้นเหวี่ยงเพราะอารมณ์หงุดหงิดเนื่องจากถูกเซ้าซี้นี่ล่ะ! เดี๋ยวคะแนนความประทับใจของว่าที่พ่อแม่สามีก็ติดลบกันพอดี!


“แต่ก็ไม่ใช่เรียนรู้กันแบบเอิกกะเหริกนะ เข้าใจกันทั้งคู่ใช่มั้ย” คุณเทิดศักดิ์ย้ำ อย่างไรเสีย เรื่องการคบหาระหว่างผู้ชายด้วยกันก็เป็นเรื่องที่สังคมเอามากดขี่และย่ำยีอยู่ดี เขาไม่อยากให้ลูกชายและคนรักของลูกชายตกเป็นเป้าสายตาและลมปากของใคร


“ผมเข้าใจครับพ่อ” อธิปรับคำ คุณชัยเห็นว่าครอบครัวของอธิปก็ดูจะตอบรับเรื่องนี้ได้ดี แม้คุณกนกนุชจะยังเอาแต่นั่งก้มหน้าไม่สบตาใครก็ตาม เขาจึงหันมาทวงสัญญากับว่าที่หลานเขย


   “ตอนนี้ทางบ้านโตก็รู้เรื่องแล้ว อย่าลืมเรื่องที่สัญญาเอาไว้กับลุงนะ” ร่างสูงรู้ทันทีที่ว่าคุณชัยทวงสัญญาอะไรจากเขา อธิปทรุดกายลงนั่งกับพื้น ก่อนจะคลานเข่าไปหาบิดามารดา


   ชายหนุ่มยกมือขึ้นพนม กลางอก ไม่มีคำพูดอื่นใด นอกเสียจากการกระทำ…เขาก้มลงกราบแทบเท้าคุณกนกนุช ราวกับความรู้สึกในใจลูกชายคนนี้ส่งไปยังหัวใจของมารดา คุณกนกนุชได้แต่ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น



   …ใช่…ไม่ว่าคนตรงหน้าจะเป็นอะไร ไม่ว่าอธิปจะรักใครชอบใคร แต่เขาก็ยังเป็นลูกชายของเธอ…ยังเป็นลูกที่ครั้งหนึ่งเคยตัวเล็กจ้อยและขดตัวอยู่ในท้องเธอ ยังเป็นลูก…ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยขอเพียงแค่ให้เขาเกิดออกมาครบสามสิบสองประการ ขอให้เขาเติบโตขึ้นมาเป็นคนดี ขอให้เขาช่วยเหลือตัวเองและคนอื่นและไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร…


   …และเขาก็ทำได้ทุกอย่างอย่างที่เธอหวัง วันนี้อธิปเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เป็นคนเต็มคนที่ไม่เบียดเบียนคนอื่น เป็นที่พึ่งให้ผู้อื่น…เขาเป็นลูก…ลูกที่แม่อย่างเธอภาคภูมิใจเสมอ



   “โต…” เสียงคุณกนกนุชครางเครือด้วยหัวใจสั่นสะท้าน ก่อนจะโอบสองแขนรอบแผ่นหลังกว้างนั้น แม้บัดนี้อธิปจะเติบโตจนเธอไม่สามารถโอบแผ่นหลังเขาโดยรอบได้อีกแล้ว แต่สองมือแม่ก็ยังรู้สึกว่าแผ่นหลังของลูกชายคนนี้ ก็คือลูกชายคนเดียวกับที่เธอเคยอาบน้ำถูหลังให้สมัยยังเด็ก



   “ผมขอโทษครับแม่”



   “ไม่…อย่าขอโทษแม่ โต…มันไม่ใช่ความผิดของโต…” คุณกนกนุชเหลือกตาขึ้นมองเพดานเพื่อไล่หยาดน้ำที่เอ่อคลอรอบดวงตาไม่ให้ไหลลงมาให้อับอายผู้คน เธอเหลือบไปมองชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องด้วย



   …ชายคนนั้น…คือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของอธิป…คนรัก…ที่เป็นชาย…



   คุณกนกนุชสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นช้าๆ แล้วกวักมือเรียกจอมขวัญให้เข้ามาหา


   ร่างโปร่งนิ่งชะงัก หากแต่เมื่อเห็นสายตาอ่อนโยนของมารดาคนรักก็ทำให้เขาทรุดตัวลงกับพื้น แล้วคลานเข่าเข้าไป


   จอมขวัญพูดอะไรไม่ออก อากาศในห้องมันหนักหนาจนกดทับไหล่ทั้งสองข้างของเขาจนหนักอึ้งไปหมด ชายหนุ่มไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาใคร ไม่กล้ามองหน้าใคร อธิปและคุณกนกนุชเป็นแม่ลูกกัน จะให้อภัยกันไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เขานี่สิ…เขาที่เป็นคนอื่น…เขาที่…



   ความรู้สึกอุ่นๆเกิดขึ้นบนศีรษะของเขา จอมขวัญนิ่งไปทั้งร่างกายและสติ เขาเพ่งความรู้สึกทั้งหมดไปที่ความอบอุ่นนั้น ก่อนจะรับรู้ว่ามันคือ ‘มือ’



   …มือ…



   จอมขวัญเงยหน้าขึ้นมอง และนั่นเอง เขาถึงได้รู้ว่ามือนั้น…เป็นของคุณกนกนุช



   “แม่เรียกว่าของขวัญได้มั้ย” ยิ่งกว่าการให้อภัยนั่นคือการยอมรับด้วยหัวใจ แม้ยามนี้คุณกนกนุชจะไม่อาจเปิดทั้งใจให้ชายหนุ่มตรงหน้าที่เป็นคนรักของลูกชาย แต่…ถ้าเพื่ออธิปแล้ว…ไม่มีเรื่องใดที่แม่คนนี้จะทำไม่ได้…



   “…ครับ” อากาศที่กดทับเหมือนจะมลายหายไปหมด เขาช้อนตาขึ้นมองหญิงวัยปลายที่ยังลูบศีรษะเขา และเพียงวินาทีถัดมา คุณกนกนุชก็เริ่มหน้าแดง


“เอ่อ…เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” จอมขวัญถาม หน้าตาห่วงใยจนคุณกนกนุชนึกเขิน


…หลานชายของคุณพัชรีหล่อจริงๆ หล่อชนิดที่ดาราบางคนยังอาย หล่อกว่าพระเอกบางคนที่เธอติดตามละครเสียอีก! แล้วดูดวงตาเรียวๆคู่นี้ยามช้อนมองเธอสิ! โอ๊ย!! ไม่หน้าแดงก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว!!


“ม…ไม่เป็นอะไรหรอกจ้ะ เอ?...นั่งไม่สบายเหรอ กลับไปนั่งที่โซฟาก็ได้ลูก” หญิงเจ้าของบ้านเห็นท่านั่งยงโย่ยงหยกไม่นั่งทับขาดีๆของจอมขวัญก็นึกห่วงใยตามประสาผู้ใหญ่ แต่คนถูกทักเริ่มอึกอักพูดไม่ออก จะพูดได้ยังไงว่าที่นั่งไม่สะดวกก็เพราะลูกของคุณกนกนุชนั่นแหละ ทำเขาระบม! บ้าเอ๊ย!! แล้วยังมาแอบยิ้มเยาะเขาอีก!!


“ของขวัญเขานั่งสะดวกครับแม่ นั่งดีๆ” อธิปเป็นคนตอบ ก่อนจะดึงเขาให้นั่งลงอย่างรวดเร็ว จอมขวัญสะดุ้งแล้วรีบเอนกายไปทางอธิปหมายจะให้อีกฝ่ายช่วยรับน้ำหนักของร่างเขาเอาไว้ ก่อนที่น้ำหนักทั้งหมดจะตกลงที่ก้นแล้วกระแทกกับปลายเท้าเต็มๆ


“พี่โต!” แม้อีกฝ่ายจะช่วยถ่ายน้ำหนักให้ แต่จอมขวัญก็ยังหันมาดุลอดไรฟันเสียงเบา ก่อนจะรีบดันกายออกห่างเพราะเกรงใจสายตาพ่อแม่ของร่างสูง เขาหามุมนั่งเล็กน้อยก็พอจะทำใจนั่งแบบเจ็บหนึบๆได้อยู่


“โต…แกล้งเป็นเด็กๆไปได้…” คุณกนกนุชหันมาปรามลูกชาย ก่อนจะหันมาทางจอมขวัญที่นั่งได้เรียบร้อยดีแล้ว ยังไม่ทันจะได้ชวนพูดคุย เสียงโทรศัพท์มือถือของจอมขวัญก็ดังขึ้น ชายหนุ่มทำหน้าขอโทษขอโพยก่อนจะล้วงจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู

‘น้ำทิพย์’


“คุณน้ำโทร.มา” เขาหันมาบอกคนรักเบาๆ ก่อนจะหันมาทางคุณกนกนุชและคุณเทิดศักดิ์


“ขอตัวสักครู่นะครับ” ชายหนุ่มว่าอย่างนั้น ก่อนจะรีบลุกออกจากห้องไป แล้วทิ้งความเงียบงันของห้องนั่งเล่นเอาไว้เบื้องหลัง

ติดตามตอนต่อไป (พุธหน้าค่ะ)

ขอโทษนะคะที่เมื่อวานผิดนัด เขียนเสร็จแล้ว แต่ว่าพออ่านแล้วมันไม่ค่อยลื่น (อันนี้ลื่นกว่าเมื่อวานแล้วนะ =.=)
มีคนถามเรื่องอายุ พี่โตเกือบ 30 ได้มั้ง ส่วนของขวัญนี่ น้อยกว่าพี่โตประมาณ 4-5 ปีค่ะ

ตอนแรกว่าพาร์ทนี้จะหวาน ฉุดอารมณ์สักหน่อย แต่มันแอบไม่ลื่น ก็เลยต้องตัดใจเอาออกอ่ะ เอาความหล่อน้องขวัญไปแทนนะคะ 
แอบรู้สึกว่าพาร์ทนี้ ของขวัญหล่อมากกกกก พิมพ์ไปเขินของขวัญไป
ส่วนน้องเต็ง หลังจากมีชื่อของน้องในเรื่องมานาน เพิ่งมีโอกาสปล่อยของเมื่อพาร์ทที่แล้ว
และรู้สึกว่าจะโกยคะแนนไปได้ไม่น้อยซะด้วย 

สปอยพาร์ทหน้า …สั้นๆ สองพยางค์ “ทรงพลลลลลลลลลลลลล”

ขอบคุณคนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ และทุกกำลังใจนะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ

[My_NT]

กรีสสสสสสส ขอแว้บไปอ่านก่อนนค่าา

[Tiamo_jamsai]

ของขวัญ พี่โตน่ารักอ่ะ   เต๊งก้อกวนๆดี.       แอบกังวลทรงพลจะทำอะไรอีก


รอค่าาาา. ขอบคุณพี่บัวนะค่ะ

[IIMisssoMII]

ทรงพล เราแอบเชียร์อ่ะ 555++
พี่โตบทเยอะแต่ไม่ค่อยเรียกคะแนน
สงสารของขวัญจัง เคาเตอร์ในครัวลำบากไป แนะนำว่า เบาะรถ นุ่ม ๆ ก้อน่าสน
ของขวัญมีดีที่หน้าตาจริง ๆ คุณแม่ยังยอมเเพ้เลย

[goosongta]

ในที่สุดก็คลี่คลาย หายใจได้สะดวกปอด

[irksome]

ตอนนี้ของขวัญหล่อมากกกก 
แล่วพี่โตล่ะะะ 

[takara]

อร๋าย ของขวัญทำเอาแม่พี่โตหน้าแดงเลยอะ

[roseen]

 :กอด1:เข้าใจกันดีแล้วทั้งสองฝ่าย

[iforgive]

แย่งกันเป็นสะใภ้เหรอจ๊ะแม่ ๆ  โถ นึกภาพพี่โตอัพนมแล้วฮาไม่ออกจริง ๆ
ตอนหน้าทรงพลจะทำอะไรอีกล่ะ  แล้วมันแอบชอบของขวัญใช่มั๊ย

[skipabeat]

เขินของขวัญ เขินเหมือนแม่พี่โต ฮ่าๆ
พี่โตใจร้ายอ่ะ แกล้งของขวัญต่อหน้าแม่เลย

รอตอนต่อไปนะคะ

[หมอตัวเปียก]

อ๊ายยยย คุณพ่อสามีน่ารักมาก มีเหตุผลสุดๆ คุณแม่สามีก็ดูท่าจะหลงลูกสะใภ้นะเนี้ย 

ส่วนทางพ่อตาแม่ยายไม่ต้องพูดถึงปกป้องหลานเขยสุดๆ 

น้องสามีก็ตลกสุดๆ น่าเอาไปคู่กะพี่จักรจริงๆ 

ส่วนคุณน้ำทิพย์ดูท่าจะยังปีชงต่อไป 

[phoenixa]

แค่นี้ก็หวานกำลังดีแล้วล่ะค่ะ
สองครอบครัวน่ารักกันจริงๆ นะคะ
มีเหตุ มีผล อาจจะสะเทือนความรู้สึกอยู่บ้้าง
แต่ก็ตั้งสติและตั้งรับได้เป็นอย่างดี
และที่ชอบคือ ทั้งสองบ้านไม่มีใครมองว่าเป็นปัญหานะ
แต่เป็นเรื่องปกติที่จะเกิดขึ้นได้

ที่จริงแอบอยากให้พี่จักรและพี่เต็งมีคู่นะ
แต่ก็แอบสงสารสองครอบครัว คงจะไม่กล้าจิ้นเท่าไหร่แล้ว

[pooinfinity]

ได้แม่ยกมาอีกคนแล้วล่ะของขวัญ ฮี่ๆ

[วัวพันปี]

รักเรื่องนี้จัง
รอพุธหน้า รอทรงพล

[Rafael]

อั๊ยยะ ทรงพล
เกือบลืมไปแล้วคนนี้
ไม่อยากเจอเลย แต่เอาเถ๊อะ ฮ่าๆ
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ

[evilheart]

ลุ้นแทบแย่ กลัวแม่พี่โตรับน้องขวัญไม่ได้
แต่พี่โตทำให้ตกใจไม่ใช่น้อย เวลาก็มีไม่มาก ยังจะทำน้องขวัญได้ลงคอ
หื่นเหมือนกันนะพี่โต
ตอนหน้า "ทรงพล" มันจะมาทำไม 

[bulldog17]

อ่านไปก็ฮาไป 5555

[YELLOWSTAR]

ตกลงเต็งมี เมียสองลูกหก จริงๆหรือปล่าว 

หวานๆๆๆ พาร์ทนี้หวานมาก สุดท้ายก็รับกันได้ทั้งสองฝ่าย
หวังว่าหลังจากนี้จะไม่มีมารมาผจรอีกนะ 

[choijiin]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
ตอนนี้ของขวัญกลายร่างเป็นหลายบทบาทแท้ๆ
ทั้งของขวัญของพี่โตที่แสนน่ารัก น่าฟัด น่า...
 
แถมยังเป็นจอมขวัญจอมซ่าที่จ้องจะโดดเตะน้องเขย
พ่วงด้วยฐานะใหม่จอมขวัญซุป'ตาร์ของคุณแม่สามีไปซะแล้ว
 

เป็นอย่างที่น้องบัวว่า
วันนี้ของขวัญของพี่หล่อลากไส้จริงจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
 

แอบกระซิบพี่โต
คราวหน้าก็ลองเปลี่ยนบรรยากาศอีกนะ
ของขวัญจะได้ไม่จำเจ
แต่ไม่ต้องรีบมากน้า อิอิอิ
 

[RoseBullet]

ว้าว ในที่สุดทั้งสองคนก็ได้รับการยอมรับจากครอบครัวทั้งคู่แล้ว
ดีแล้วที่อย่างน้อยก็มีคนในครอบครัวที่เข้าใจคอยเป็นหลักให้พักพิง
เพราะไม่รู้คนข้างนอกนั้นจะเข้าใจหรืออาจถึงขั้นต่อต้านเราสักแค่ไหน
สำหรับน้องเต็งนี่เราว่าตอนนี้ดูจะลามปามเกินไปหน่อยนะ แต่เห็นแก่ที่เคยช่วยทั้งคู่ไว้ละกัน
รอติดตามต่อว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า

 

[ตัวเลข]

แหม..ในที่สุดก็ happy กันทั้งสองฝ่าย แต่ว่าพี่โตนี้ก็สุดยอดจัง พ่อเรียกหาด่วนแต่ก็ยังห่วงกิจกรรมเข้าจังหวะนะเนี่ย

[jing_sng]

2 ครอบครัวนี้น่ารักจัง เป็นเหตุมีผล
หวังว่า2ครอบครัวจะไม่พบความผิดหวังใดๆ กันอีก

รอตอนต่อไป

[nn~~NN]

ครอบครัวสุขสันต์นะคะ 
ว่าแต่เต็งนี่น้องแท้ๆเหรอ ปากคอนี่แบบ..คนละขั้วกับพี่ชายเลย

[nutty]

โล่งใจเรื่องบ้านโต ไม่นานแม่สามีคงหลงสะใภ้
อยากให้น้องคนแต่งหาคู่ให้น้องเต็งกับทรงพล
นิสัยสองคนนี้น่าลุ้นมากมาย 

[NOoTuNE]

 


ความรักใดเลยจะเท่ารักของพ่อแม่ ต่อให้ลูกต้องทำผิดจริงๆ คนที่พร้อมจะอยู่ข้างๆ ก็คือพ่อแม่


แต่เดี๋ยวคุณแม่พี่โต จะดีใจกว่านี้ถ้ารู้ว่าที่ได้อ่ะ หลานสะใภ้ไม่ใช่ หลานเขย กร๊ากกก ป้ารีเคลียร์ด่วนนนค่ะ แต่ดีเนอะคุณป้าขาที่คราวนี้คุณป้าไม่ต้องออกโรงให้เหนื่อย 


แต่พี่โต ก็นะ ขนาดนี้ยังหื่นไอ้เรานึกว่าอารมณ์จะหดแต่พี่โตก็สู้ไม่ถอยจริงๆ อะคึอะคึ 


แต่ อิทรงพลลลลลลลลลลลลลลล มันทำอะไรอีกแล้วววววววว  โอยยยย ไอ้มารหอยหลอด

[Sorso]

มาแว้วววววววววววว

ในที่สุดก็ผ่านพ้นไปสักทีนะปัญหานี้ ^^