หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[SoN]

^^

[junsoolovely]

ว๊ากกก อ่านรวดเดียวจบเลย >.<
สนุกมากกกกกกก ชอบคำว่า"งานแฮนเมค"สุดๆ
หลงรักพี่โตของนอ้งขวัญอย่างแรง ดูเป็นหนุ่มใหญ่พึ่งพิงได้
เป็นต้นไม้ใหญ่ที่น่าเอนซบ 55555555 *พุ่งตัวหลบตรีนของขวัญ*
เรื่องนี้มีประโยคเด็ด ให้ข้อข้อคิดเยอะดีค่ะ ชอบมากก ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้นะคะ 

[KaorPaor]

อ่านรวดเดียวจบ สนุกมาก

[mutoo]

ทำไมรีบย้ายจัง..
ตอนพิเศษยังไม่ทันจะมาเลย ย้ายมาห้องนี้ซะแระ
อารายฟระเนี่ย...
แต่เรื่องนี้ถ้าน้องบัวจะทำเป็นหนังสือเค้าจอง1เล่มนะคะ
แต่เจ้าตัวจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่หนอ

[na_near]

เป็นอีกเรื่องที่อบอุ่นแล้วสนุกมากค่ะคุณบัว

อ่านตอนท้ายแล้วทำให้คิดถึงครอบครัวเลยค่ะ
แม้บ้างครั้งเราจะเอาแต่ใจกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง เสียงดังใส่กันบ้าง โกรธกัน ร้องไห้ใส่กัน กอดกัน
....แต่สุดท้ายถ้ามองดีๆแล้วเราที่ทำสิ่งเหล่านั้นล้วนเกิดจาก.."รัก"
เพราะรักเลยอยากจะเอาแต่ใจ..อยากให้สนใจ
ไม่เข้าใจ....เพราะรักจึงห่วงเกิดไปคิดมากเกินไป
และสุดท้าย...ถึงจะโกรธกันยังไร  เพราะรักเลยไม่อยากทำให้เสียใจเสียความรู้สึก

  ขอบคุณนะค่ะสำหรับเรื่องดีๆ ที่ทำให้เราสัมพัสกับคำว่า"รัก" ในหลายๆแง่มุม

รัก....ของหนุ่มสาวที่ทำให้หัวใจหวาบหวิวพองโต
รัก....ของครอบครัวที่ทำให้หัวใจอบอุ่บอิ่มเอิบ

สุดท้ายนี้รักคนเขียนนะค่ะ   

ปล.เราจะตั้งตารอตอนพิเศษนะค่ะ

[mint_852]

สนุกจัง
ชอบสามสาวสมาคมคอละครมากเลยค่ะ
โดยเฉพาะป้ารีน่ารักที่สุด
รีบๆมาต่อนะ 
รออ่านสเปอยู่น้า

[obab]

หาหนุ่มน่ารักมาประเคนพี่จักซักคน ท่าจะดีนะ อิอิ

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

โฮฮฮฮ พี่จักรไม่มีคู่หรอเนี่ย?
ยกมือเสนอตัวหนูยังว่างนะ  ( ผั๊วะ เจอคนแต่งถีบ)

น่ารักมากกกกกกกเรื่องนี้ 
รออ่านตอนพิเศษต่อ ฮริ้ววววววว
ขอบคุณสำหรับนิยายหนุก ๆ จ้า
เดี๋ยวไปตามอ่านเรื่องเก่า ๆ ของคนเขียน

[loverken]

ดีใจที่กับน้ำทิพย์จบลงไปแล้ว

[Dezair]

งานเข้ามากกกกกก YoY
ขอเลื่อนลงตอนพิเศษไปก่อนนะคะ จะพยายามมาลงให้ได้ในวันพรุ่งนี้ หรือไม่ก็มะรืนค่ะ

ขอโทษมากๆนะคะ

[ryokame]

รอค่ะ พยายามเข้านะคะ

[nolirin]

รอได้ค๊าาาาาาาาา

[หมอตัวเปียก]

ไม่เป็นไรครับ คนเขียนสู้ๆนะครับ

[IöLIKE]

ThankS

[Rafael]

รอได้ค่าาา
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[nekko]

สู้ๆๆคะ 


 

[cinquain]

เรื่องนี้สนุกมากค่ะ ชอบป้าๆแม่ๆทั้งหลาย 

รออ่านตอนพิเศษค่ะ

[janeyuya]

เข้ามาอ่านแล้วคลานออกไป
อ่า...คิดถึงปวิน รัตนวิจิตร ╰（￣▽￣）╭ ในที่สุดก็อ่อยพี่ธันสำเร็จแล้วนะปวินนะ (*¯︶¯*)
ปล.ปวินสูง 180 หมายความว่าของขวัญต้องสูงกว่าใช่ป่ะ *โดนปวินตบ*

[malula]

รอได้ค่ะ
ขอให้ภารกิจลุล่วงนะคะ

[envylover]

เรื่องนี้อ่านแล้วให้ข้อคิด แล้วก็ความอบอุ่นเกี่ยวกับครอบครัวดีค่ะ รู้สึกว่าครอบครัวของขวัญนี่อบอุ่นดีจัง อ่านแล้วอิ่มใจ

ไม่ว่าทำอะไรเลวร้าย มีแต่ครอบครัวนี่ล่ะที่ให้อภัยเราได้

[shoi_toei]

รอได้จ้า สู้นะ

[aiaea83]

รอได้เสมอค่าา ระหว่างรอจะเตรียมสว่านเพื่อไปเจาะรูดูคนเข้าหอกัน คึคึ >.,<

[Thep503]

ขอบคุณมากครับ มีความสุขมากที่ได้อ่านเรื่องนี้ ตัวละครน่ารักมากครับ เนื้อหากำลังดี อ่านสบายๆ  ชอบแนวๆนี้ครับ    24 ยาวกำลังดีน่ะสำหรับผม   เป็นกำลังใจให้เขียนงานให้อ่านต่อไปครับ

[Dezair]

จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอนพิเศษ



จอมขวัญเดินเข้ามาในห้องนอนด้วยความรู้สึกตะขิดตะขวง เขาแปลกใจ ประหลาดใจ(เล็กๆ) และ…รู้สึกอึ้งๆ งงๆ มันเหมือนมีอะไรซ่อนเร้นประเภทเส้นผมบังภูเขา ซึ่งเขายังเอาเส้นผมออกไปไม่ได้สักที…



   …ใช่…มันเป็น ‘เส้นผมบังภูเขา’ มากๆสำหรับวันนี้ วันที่อธิปทำบุญบ้าน



   งานทำบุญบ้านของอธิปมันประหลาดจนทำให้เขานึกสงสัย ความประหลาดไล่มาตั้งแต่รายการอาหารคาวหวานสำหรับถวายเพล เริ่มต้นด้วย ขนมจีนน้ำยา และห่อหมก…ก็ใช่…มันดูพื้นๆ ไม่มีอะไรให้ประหลาดใจ แต่ไอ้ที่ทำให้จอมขวัญชะงักคือรายชื่ออาหารหวานมงคล 9 อย่าง รวมทั้งลอดช่องน้ำกะทิ และข้าวตอกน้ำกะทิ…เรียกง่ายๆว่ารายการขนมหวานมีมากกว่าอาหารคาวซะอีก! แล้วนอกจากนั้นที่ทำให้เขาชะงักหนักๆคือ ‘เทียนน้ำมนต์’



   …ทำบุญบ้านธรรมดาต้องมีเทียนน้ำมนต์ด้วยเหรอวะ?!!!...



   ‘แกไม่เคยบวชแล้วจะไปรู้อะไร’  แต่เพราะคำพูดตัดบทของพี่ชายอย่างจักรกฤษณ์ จอมขวัญเลยเหมือนถูกเป่าหูให้หลงคารมและลืมเลือนความรู้สึกแปลกๆในใจไป จนกระทั่งมันกลับมาอีกครั้งตอนที่ทุกคนจะกลับบ้าน และเขากับอธิปออกไปส่งที่หน้าประตู



   ‘อย่าออกมา!’ ตอนนั้นจอมขวัญกำลังจะก้าวขาออกจากประตูรั้วเพื่อไปส่งป้าและลุงที่รถ แต่คุณพัชรีหันมาร้องเสียงหลงจนเขาตกใจต้องชักเท้ากลับ



   ‘ท…ทำไมล่ะ’ จอมขวัญถามหน้าตื่น นึกว่ามีเรื่องไม่ชอบมาพากล แต่คุณพัชรีกลับตอบสั้นง่าย



   ‘ไม่ต้องออกมาส่ง เอาล่ะ ปิดประตูรั้วได้แล้ว เดี๋ยวพวกป้าเดินไปรถกันเองได้’



   ‘หือ?’



   ‘ไม่ต้องมาหืออะไรทั้งนั้นล่ะ วันนี้เหนื่อยกันมามากแล้ว โต ปิดประตูเลย แล้วขึ้นบ้านนอนกันได้แล้ว แล้วไม่ต้องออกไปไหนกันล่ะ มืดค่ำแบบนี้ เปิดแอร์ดูโทรทัศน์สบายๆดีกว่า ถ้าอยากจะออก ก็เอาไว้พรุ่งนี้’ คุณพัชรียังพูดจาชวนงง โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย มีการให้เขายกยอดไปออกจากบ้านในวันพรุ่งนี้ด้วยเหรอ?



   จอมขวัญหันมองอธิปหมายจะให้ช่วยอธิบายคำพูดของคุณป้าร่างอวบ แต่ร่างสูงกลับยิ้มบาง แล้วดึงเขาให้ถอยห่างออกมาจากประตูรั้ว



   ‘ไป เข้าบ้านไปได้แล้ว’ ว่าแล้วอธิปก็เลื่อนประตูรั้วปิด พร้อมกับคล้องแม่กุญแจเสร็จสรรพ กั้นระหว่างพวกเขาสองคนและสมาชิกครอบครัวคนอื่นๆที่อยู่นอกบ้าน จอมขวัญยังงง แต่ไม่มีใครอยู่อธิบายเพราะหมุนตัวเดินหนีไปขึ้นรถแต่ว่องไว เขาก็เลยได้แต่เก็บความสงสัยและประหลาดใจเอาไว้ จนกระทั่งเดินขึ้นมาถึงห้องนอนนี่ล่ะ



   “ของขวัญ ไปอาบน้ำไป” อธิปเดินตามเข้ามา หลังจากปิดประตูบ้านและตรวจเช็กบานหน้าต่างว่าลงกลอนเรียบร้อยหมดแล้ว



   “ขวัญว่ามันแปลกๆนะพี่โต” คนถูกไล่ให้ไปอาบน้ำหันมาพูด แถมด้วยหัวคิ้วขมวดมุ่น



   “แปลกอะไร”



   “ก็วันนี้น่ะสิ…มันแปลกๆยังไงไม่รู้ ตั้งแต่เรื่องเทียนน้ำมนต์แล้ว ไหนจะกับข้าวแปลกๆที่มีของหวานเยอะกว่ากับข้าว แล้วเมื่อกี้นี้…ทำไมป้ารีต้องไม่ยอมให้ขวัญออกจากบ้าน แค่ก้าวเท้าออกไปส่งที่รถเองนะ! แค่ก้าวเท้าออกไปยังร้องเสียงหลงอย่างกับขวัญทำอะไรผิดงั้นล่ะ” อธิปยังยิ้มน้อยๆ ขณะเดินเข้าไปหาคนตั้งคำถาม ก่อนจะหมุนกายโปร่งให้หันหน้าเข้าหาห้องน้ำ



   “ของขวัญคิดว่าป้ารีรักของขวัญมั้ย”



   “รักดิ” จอมขวัญหันมาตอบทันควัน ถึงจะเป็นแค่ป้าหลาน แต่เขารู้ดีว่าผู้เป็นป้าทั้งรักทั้งห่วงเขายิ่งกว่าจักรกฤษณ์ที่เป็นลูกแท้ๆเสียอีก



   “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องกังวล อะไรที่ป้ารีทำ ถึงเขาจะไม่บอกเหตุผล แต่ก็มั่นใจได้ว่าเขาจะไม่ทำร้ายของขวัญแน่นอน” พอถูกต้อนด้วยคำพูดแบบนี้ คนนึกสงสัยก็ทำหน้าหน่ายเพราะอธิปเล่นตอบแบบนี้ก็แสดงว่าจะตัดปัญหาไม่ให้เขาตั้งคำถามอะไรอีก



   “เอาล่ะ ไปอาบน้ำ จะได้ออกมานอน” จอมขวัญเลิกคิ้วเล็กน้อย เขากับอธิปไม่ได้เจอกันสัปดาห์นึงแล้ว ตอนแรกตั้งใจจะมาช่วยเตรียมข้าวของสำหรับทำบุญบ้านที่นี่ก่อนล่วงหน้าสักวันสองวันหรอก แต่อยู่ดีๆก็ถูกคุณชัยโยนงานก้อนมหึมามาให้เขาช่วย เขาเลยต้องวุ่นอยู่กับงานนั่นจนไม่ได้เจอ ไม่ได้หา ไม่ได้พบหน้าอธิปเป็นเวลาสัปดาห์เต็มๆ ขนาดเมื่อวานนี้ตั้งใจจะแวะมาที่นี่ตอนเย็นเพื่อมาถามไถ่เรื่องเตรียมงาน คุณพัชรีก็ดันเรียกให้เขาไปช่วยรื้อกองหนังสือละครหลังข่าวราวกับคิดว่าเขาไม่มีงานมีการทำซะอย่างนั้น



   “มองพี่ทำไม”



   “ก็...อาบน้ำแล้วนอนเลยเหรอ” อธิปอมยิ้มกับคำถามของร่างโปร่งที่ยังตีหน้าซื่อถามเขา แต่ดวงตาระยิบระยับเหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง



   “แล้วของขวัญอยากทำอะไรล่ะ” คนถูกย้อนถามทำเป็นยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรในใจเสียเท่าไหร่



   “ก็…อยากดูทีวี…”



   “ตามใจสิ”



   “งั้นก็ไปอาบน้ำ แล้วออกมาดูทีวี” จอมขวัญมองคนตรงหน้าที่สรุปความว่าเขาควรจะทำอะไรก่อนหลัง แล้วนึกหมั่นไส้ที่อีกฝ่ายทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน ไม่ได้เจอกันเป็นสัปดาห์ ไม่คิดจะโหยหาเขาบ้างเลยรึไง มีแต่เขางั้นสิที่…เอ่อ…ที่…



   “งั้นขวัญไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน” แล้วก่อนที่จะยิ่งหงุดหงิดตัวเองมากไปกว่านี้ที่เป็นฝ่ายต้องการอธิปเพียงคนเดียว จอมขวัญก็หมุนตัวขวับแล้วก้าวขาเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ทิ้งร่างสูงให้มองตามก่อนจะยกมือขึ้นลูบคางตัวเองไปมาแล้วรอยยิ้มบางก็ปรากฏที่มุมปาก


………………………….

   จอมขวัญอาบน้ำเสร็จแล้ว นั่งดูโทรทัศน์ได้พักหนึ่ง อธิปที่เข้าไปอาบน้ำต่อก็เดินออกมาพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูขยี้เส้นผมเปียกชื้นให้พอหมาด ก่อนจะนำไปพาดที่ราว ทุกการกระทำของร่างสูงอยู่ในสายตาของจอมขวัญที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียงหันหน้าเข้าหาโทรทัศน์แต่เขาแทบไม่ได้ดูมันเลยแม้แต่นิดเดียว นับตั้งแต่อธิปออกมา



   และตอนนี้…อธิปก็กำลังจะหมุนตัวหันกลับมาที่เตียงแล้ว ร่างโปร่งรีบหันหน้ากลับไปสนใจโทรทัศน์ต่อ ทำเป็นกดรีโมทหารายการน่าสนใจ แต่สุดท้ายก็กดปิด



   “อ้าว ไม่ดูแล้วเหรอ” ร่างสูงเอ่ยปากถามขณะเดินตรงมาที่เตียง



   “อือ ง่วงแล้ว” ตอบออกไปอย่างนั้น ก่อนจะคลานไปวางศีรษะบนหมอนหนุนที่หัวเตียง



   “เมื่อเช้าตื่นเช้านี่นะ” งานทำบุญบ้านแค่เลี้ยงเพลก็จริง แต่ครอบครัวของจอมขวัญมาช่วยงานตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่ง นั่นหมายความว่าคนที่ตื่นได้เช้าสุดแค่แปดโมงต้องตื่นก่อนเวลาปกติ



   “อืม” จอมขวัญรับคำแล้วหลับตาเป็นการตัดบททุกการพูดคุย



…อธิปจะรู้บ้างมั้ยว่าเขาตื่นเต้นแค่ไหนเมื่อเช้านี้ ถึงขั้นตื่นแต่เช้าโดยไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุก เพราะจะได้มาเจอกับคนรักที่ไม่ได้เจอกันมาสัปดาห์เต็ม แต่แล้วยังไง…มีแต่เขาคนเดียวที่โหยหางั้นสิ เหอะ!!...



   อธิปยืนมองคนรักจัดท่านอนเรียบร้อย ก็เดินไปกดปิดสวิตช์ไฟ ในห้องมืดสลัวเหลือเพียงแสงนวลที่ลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มเดินไปอีกฝั่งของเตียงก่อนจะสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน



   ภายในห้องเหลือเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบาๆอยู่พักหนึ่ง ก็เริ่มมีเสียงขยับกายพลิกไปมาของร่างโปร่ง



   จอมขวัญเคยนอนที่นี่ และเขาก็คิดว่าเตียงของอธิปยืดหยุ่นรับกับสรีระดี ไม่ปวดเมื่อยแต่ประการใด ทว่าคืนนี้…เตียงที่เขาเคยหลับสนิท กลับไม่อาจทำให้เขาข่มตาลงหลับได้เลย ร่างโปร่งพลิกตัวไปมายุกยิก ยิ่งพลิกซ้ายที ขวาที นอกจากจะนอนไม่หลับแล้ว เจ้าตัวก็เริ่มส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างหงุดหงิด



   อธิปเหลือบตามองคนที่นอนอยู่ข้างกาย แล้วต้องกลั้นยิ้มอย่างสุดความสามารถ เขายังทำเป็นนอนนิ่ง ก่อนจะพลิกกายนอนตะแคงหันหลังให้จอมขวัญ



   เพียงเท่านั้น คนกำลังนอนยุกยิกอยู่ไม่สุขก็ถึงกับชะงักกึก จอมขวัญหันมองแผ่นหลังกว้างของคนรักที่หันหลังให้เขาอย่างสมบูรณ์แบบแล้วยิ่งนึกหงุดหงิดหนักกว่าเดิม



   …มันก็ใช่ที่การพลิกตัวไปมาของเขาก่อความรำคาญให้อธิป เพราะแม้กระทั่งตัวเขาเองก็หงุดหงิดเหมือนกันที่นอนไม่หลับแบบนี้ แต่มันก็เป็นความผิดของอธิปด้วยครึ่งนึงไม่ใช่รึไง! ไม่เจอกันตั้งนาน แต่ทำอย่างกับว่านอนด้วยกันทุกวันอย่างงั้นล่ะ!! อะไรวะ!!...



   จอมขวัญกรอกตามองเพดานอย่างขัดใจ ก่อนจะเหลือบมองแผ่นหลังกว้างของอธิปอีกครั้ง



   …ไม่สนก็ไม่สนดิเว้ย!!!...



   ร่างโปร่งผุดลุกจากเตียงแล้วเหวี่ยงขาลงไปเหยียบพื้น กำลังจะยันตัวขึ้นแต่แขนกลับถูกรั้งเอาไว้ จอมขวัญเหวี่ยงสายตากลับไปมอง อธิปยังจับแขนเขาไว้มั่น



   “จะไปไหน”



   “ไปห้องน้ำ!!” เสียงตอบนั้นใส่อารมณ์เต็มเม็ดเต็มหน่วย ต่อให้อธิปเป็นพระอิฐพระปูนก็ต้องเอะใจสักนิดล่ะ! ว่าจอมขวัญกำลังอารมณ์บูดขนาดหนัก



   “ไปทำไม” แต่คำถามประโยคต่อมาของอธิปนั้นเหมือนเจ้าตัวไม่รู้อะไรเลยสักนิด จอมขวัญเลยยิ่งรู้สึกเหมือนอยากจะพ่นไฟมากกว่าเดิม



   “ไปทำธุระ!!!” ไม่ต้องให้บอกหรอกมั้งว่าไปทำธุระอะไร ทั้งๆที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จไปเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่แล้ว!



   “ธุระ? ธุระอันนี้ พี่ช่วยได้มั้ย” ดวงตาสองคู่มองสบกัน ก่อนที่จะเป็นฝ่ายจอมขวัญกระตุกยิ้มแล้วยักคิ้วให้



   “ถ้าคิดว่าช่วยได้…ก็มาดิ” เขาเอ่ยปาก ก่อนจะหมุนตัวจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่แขนที่ถูกอธิปจับเอาไว้ก็ยังไม่ปล่อย จนเขาต้องหันมามองคนรั้ง อธิปยิ้มบาง ก่อนจะลุกจากเตียงลงมายืนข้างกายคนรักแล้วเป็นฝ่ายกระตุกแขนจอมขวัญเบาๆ ร่างโปร่งก็ยอมเดินตามเข้าห้องน้ำแต่โดยดี

…………………………….

   มือขาววางทาบบนผนังกระเบื้องห้องน้ำที่เย็นเยียบ แผ่นหลังร้อนระอุเมื่อไอจากร่างกายเขาผสมปนเปไปกับไอร้อนจากแผ่นอกหนาที่แนบสนิทจนแทบไม่มีช่องว่าง ริมฝีปากบางหอบกระชั้นด้วยทนแทบไม่ไหวกับแรงกระสันที่ไหลพล่านไปทั่วร่างเพราะกำลังได้รับการสอดแทรกหนักหน่วง



   “อ่า…พ…พ…พี่โต อื้อ!!!” ความร้อนผ่าวของริมฝีปากของอธิปแนบลงกับท้ายทอยเขา ก่อนจะไต่ไล้ไปตามซอกคอและสะบักหลังจนจอมขวัญซ่านเสียวจนสั่นไปหมดทั้งร่าง



   “อา…ของขวัญ…” ท้ายทอยขาวๆที่มีไรผมปรกยิ่งทำให้อธิปอยากกดจูบหนักๆสร้างรอยแดงก่ำตัดสีผิว แต่เขาก็รู้ดีว่าจะให้ใครสงสัยที่มาของรอยแปลกๆบนร่างกายของคนรักไม่ได้ ชายหนุ่มขบกรามแน่น ความร้อนตอดรัดให้เขายิ่งอยากโหมแรงมากกว่านี้ อารมณ์ดิบมัวเมาไปกับความลุ่มหลงที่ร่างโปร่งทำให้เขารู้สึก มือหนาร้อนยึดสะโพกแน่นไว้มั่นแล้วโจนทะยานหนักหน่วงยิ่งทำเอาจอมขวัญสะท้านครั้งแล้วครั้งเล่า มือสองข้างที่ยันผนังกระเบื้องเอาไว้แทบไม่รู้สึกอะไรเลย มันสั่นระริกและไม่มีเรี่ยวแรงใดๆด้วยซ้ำ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านไปหมด อธิปในค่ำคืนนี้รุกล้ำและเอาแต่ใจจนเขาตามไม่ทัน



   “พ…พี่โต!...พี่โต…ไม่ไหวแล้ว…” ยิ่งถูกดึงดันจากเบื้องล่าง จอมขวัญก็ยิ่งสั่น ทั้งๆที่ไม่ใช่ค่ำคืนแรกของเขาและอธิป แต่มันเป็นเพียงค่ำคืนแรกหลังจากไม่ได้พบหน้ากันมาเลยทั้งอาทิตย์…นี่รึเปล่า ที่ทำให้อธิปกอดรัดเขาจนแทบไม่ทันหายใจ…



   “พี่ก็เหมือนกัน…อ่า…” อธิปยืดหน้าข้ามไหล่คนรัก แล้วจูบหนักๆที่มุมปากบางซึ่งกำลังเผยอหายใจรัวถี่ ความร้อนกระสันไหลพล่านไปทั่วร่าง ราวกับเลือดกำลังเดือดข้น เสียงกระแทกกระทั้นดังก้องถี่ยิบ ก่อนที่เสียงครางห้าวจะดังขึ้นเมื่อการอัดกระแทกครั้งสุดท้ายมาถึง จอมขวัญถูกเบียดร่างเข้าแนบไปกับผนังห้องน้ำเย็นจัด ตรงกันข้ามกับเบื้องหลังที่ร้อนผ่าวราวไฟรน



“อ่า!!!” จอมขวัญครางพร้อมกับอาการกระตุกเฮือกแล้วทะลักทะลายไอร้อนผ่าวออกมาเปรอะเลอะผนังกระเบื้อง อาการกระตุกส่งผลให้เบื้องหลังบีบรัดหนักหน่วง อธิปเบียดร่างเข้าแนบสนิทยิ่งกว่าเคย ร่างหนากระตุกหนักๆสามสี่ครั้งก่อนจะพ่นลมหายใจยาว



ร่างโปร่งพิงศีรษะลงกับผนังก่อนจะหลับตาลงอย่างหมดแรง รับรู้ถึงแรงจูบเบาๆที่ข้างแก้มแต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมาดู อย่างไรก็รู้อยู่แล้วว่าคนที่กำลังระรานหน้าเขาตอนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากคนที่ยังฝังค้างอยู่ในร่างกายเขา



“เหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ” จอมขวัญอยากจะอธิบายให้ฟังว่าปกติเขาไม่ใช่คนเหนื่อยง่าย อายุยังไม่สามสิบ สังขารยังไม่ร่วงโรย และสมัยยังหนุ่มกว่านี้ก็เคยทำสถิติเรื่องพรรค์นี้จนใครต่อใครยกให้เขาเป็นยอดนักรักคนหนึ่งในวงการคนเที่ยวกลางคืน แต่เพราะวันนี้…อธิปเร่งเร้าเขายิ่งกว่าครั้งไหนๆ แถมเมื่อเช้าเขาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาช่วยงานที่นี่ ก็เลยยิ่งทำให้จอมขวัญคนแข็งแรงมาหมดแรงเอาก็ตอนนี้



“อาบน้ำไหวมั้ย” ในเมื่อคำถามแรกไม่มีคำตอบจากคนที่ยังเอาแต่หลับตาหอบหายใจ อธิปจึงตั้งคำถามใหม่ คราวนี้ร่างโปร่งพยักหน้าน้อยๆแต่ก็ยังไม่ยอมลืมตามองเขาอยู่ดี อธิปหัวเราะเบาๆ ก่อนจะรั้งร่างโปร่งให้เอนมาพิงอกเขาแทน



“อื้อ! พี่โตอย่าเพิ่งขยับ” เบื้องล่างยังแนบสนิท แต่อธิปกลับไม่ยอมยืนเฉยๆ จอมขวัญได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากคนเบื้องหลังที่ยังกอดเขาไม่ปล่อย เลยต้องตวัดสายตาไปมอง



“พอได้อย่างใจแล้ว พี่ก็ไม่จำเป็นแล้วงั้นสิ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม



“ได้อย่างใจอะไร?”



“ก็ ‘นี่’...” อธิปพูดแล้วดันกายเข้าลึกทั้งๆที่ความร้อนผะผ่าวนั้นเข้าไปจนสุดแล้ว จอมขวัญหน้าร้อนเห่อจนไม่กล้าสบตาคนที่ฝังกายอยู่ในร่างเขา ใบหน้าคมเข้มเลยต้องเป็นฝ่ายยื่นเข้าหา แล้วจูบที่ติ่งหูเบาๆ



“คืนนี้ยังอีกยาว…อย่าเพิ่งเหนื่อยง่ายๆสิ หืม…” ริมฝีปากหนาไล้ลงมายังลำคอขาว จอมขวัญครางฮือเมื่อรับรู้ว่านอกจากริมฝีปากของอธิปอยู่ไม่สุขแล้ว ฝ่ามือร้อนของร่างสูงก็กำลังไล้ลงไปยังหน้าท้องของเขา



“พี่โต…” ริมฝีปากบางของจอมขวัญขยับเบาๆ



“หืม?”



“…ไปที่เตียงได้มั้ย…” อธิปยิ้มบางก่อนจะหมุนกายคนรักให้หันกลับมาประจันหน้าทั้งๆที่ยังฝังกายแนบแน่น เป็นเหตุให้มันหมุนคว้านอยู่ภายในจนจอมขวัญสั่นกระตุกไปทั้งกาย



“พี่โต!” ความเสียวซ่านที่ไหลพล่านในช่วงเวลาสั้นๆแม้จะสร้างความหฤหรรษ์ แต่จอมขวัญก็ทั้งเจ็บทั้งร้อนจนต้องทุบไหล่หนาไปที อธิปหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะก้มลงจูบเบาๆที่ปลายจมูกโด่ง



“ก็พี่จะพาไปที่เตียงไง…” ร่างโปร่งเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ แต่ในวินาทีนั้น อธิปกลับตวัดขาเขาโอบรอบสะโพกแข็ง สองมือช้อนบั้นท้ายขาวแล้วยกขึ้นจนจอมขวัญต้องตวัดแขนโอบลำคอแกร่งโดยอัตโนมัติ ร่างโปร่งกำลังจะอ้าปากต่อว่า ก็กลายเป็นต้องส่งเสียงครางแทนเมื่ออธิปเริ่มเดิมออกจากห้องน้ำทั้งที่พวกเขายังเชื่อมสนิท คนถูกอุ้มได้แต่บิดเร้าอยู่บนกายอธิป เสียงครางดังออกมาจากริมฝีปากบางไม่หยุด สองมือจิกไหล่หนาด้วยอารมณ์ซ่านเสียว



“อ๊ะ! อ้า! พ…พี่โต!...พี่โตอย่า…อื้อ!”


จอมขวัญเห็นเตียงอยู่ข้างหลังเขาแล้ว แต่อธิปไม่ยอมพาเขาลง ยังเดินวนอยู่ข้างเตียงยิ่งทำให้พวกเขาแนบแน่นเสียจนคนถูกอุ้มหายใจไม่ทัน เขาได้แต่อ้าปากหอบคราง พยายามกระเสือกกระสนยืดกายหนี แต่แรงโน้มถ่วงและฝ่ามือของอธิปกลับรั้งให้เขาตอบรับสิ่งที่สวนกระแทกขึ้นมาไม่จบสิ้น เสียงครางและไอร้อนผ่าวยังไหลทะลักและพลุ่กพล่านทั่วห้องให้สมกับตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ห่างหายกันไป


แล้วคืนนี้…ห้องนอนบนชั้นสองของบ้านหลังเล็กในเขตหมู่บ้านยังคงเปิดไฟค้างไปอีกค่อนคืน ก่อนที่ไฟจะถูกดับลงและความเงียบสงัดก็กลับเข้ามาครอบครองเช่นเคย
……………………….


รถยนต์ของครอบครับวิมลกิตติจอดเลียบที่ริมรั้วบ้านหลังเล็กที่ยังปิดไฟเงียบ ก่อนที่จักรกฤษณ์ผู้ถูกปลุกตอนเกือบจะตีสองให้ลุกขึ้นมาขับรถให้มารดาหันกลับมาทำตาเบลอใส่คุณพัชรีที่นั่งอยู่เบาะหลัง



“เห็นมั้ยแม่ บอกแล้วว่าคุณอธิปคุมเกมได้ก็ไม่เชื่อ รถยังอยู่ บ้านปิดไฟเงียบ ป่านนี้หลับสนิทไปแล้ว!”



“ก็แม่กังวลนี่นา! โตเขาอาจจะตามใจของขวัญพาไปไหนมาไหนคืนนี้ก็ได้! ถ้าก้าวออกจากบ้านล่ะเสียฤกษ์หมด!!” คุณพัชรีทนเก็บความกระวนกระวายมาตลอดทั้งคืนชนิดที่นอนไม่หลับ จนในสุด เวลาดีตีหนึ่งครึ่งก็ไปเคาะประตูห้องนอนลูกชายให้ลุกมาขับรถพากลับมาที่บ้านของอธิปอีกรอบ ด้วยว่าอยากดูให้เห็นกับตาว่าจอมขวัญจะไม่เอาแต่ใจและอยากออกไปเที่ยวไหนกับอธิปในค่ำคืนนี้



…ค่ำคืนที่เพิ่ง…จะผ่านการทำบุญบ้านมา…



“ฤกษ์ของแม่นี่ยังมีอีกเหรอ น่าจะหมดไปตั้งแต่เอางานทำบุญบ้านให้กลายมาเป็นงานแต่งแล้วนะ” จักรกฤษณ์ย้อนเข้าให้


แล้วไม่ใช่ไม่รู้ว่าที่คุณพัชรีพยายามเหลือเกินไม่ให้หลานชายออกจากบ้านก็เพราะเอาไปเทียบกับพิธีส่งตัวเข้าหอที่ห้ามคู่แต่งงานออกจากห้องนอน แต่…ถ้าไปจำกัดจำเขี่ยกันแบบนั้น จักรกฤษณ์คาดว่าจอมขวัญต้องมองออกแน่ๆว่าตัวเองกำลังถูกจับให้เข้าพิธีอะไร และแน่นอนว่าน้องชายของเขาต้องค้านหัวชนฝาไม่ยอมเด็ดขาด คนเป็นป้าที่รู้จักหลานชายตัวเองดีเลยอะลุ้มอล่วยให้จอมขวัญและอธิปเดินไปไหนมาไหนก็ได้ในเขตบ้าน แต่ห้ามก้าวขาออกเท่านั้น



…เพราะไม่อย่างนั้นจะเสียฤกษ์อย่างที่กังวลนี่ล่ะ!!...



“มีแล้วกันย่ะ!! เดี๋ยวพอถึงตาแก ฉันจะหาฤกษ์แบบจัดเต็มกว่านี้อีก!! เอ้า! ขับรถกลับบ้านกันได้แล้ว! ฉันง่วงแล้ว” เมื่อเห็นว่าทั้งหลานชายและ ‘หลานเขย’ ไม่มีใครทำอะไรเสียฤกษ์ด้วยการออกจากบ้านไปไหน คุณพัชรีก็นึกง่วงขึ้นมากะทันหัน เลยต้องสั่งให้ลูกชายออกรถ ส่วนสามีอย่างคุณชัยที่ถูกปลุกกลางดึกให้นั่งมาด้วยกันนั้น หลับไปตั้งแต่รถออกจากบ้านมาได้แค่ครึ่งทาง



และขากลับนี้ คุณพัชรีก็หลับอยู่เบาะหลังตั้งแต่รถยังไม่ทันออกจากหมู่บ้านด้วยซ้ำ ทิ้งให้จักรกฤษณ์ที่มองสภาพแม่ตัวเองจากกระจกหลังต้องถอนหายใจแรงอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วถ่างตาขับรถกลับบ้านเพียงคนเดียว



….ให้มันได้อย่างงี้สิว้า!!!!...

………………………


มีต่อหน้าถัดไปค่ะ ^.^

[Dezair]

เป็นเช้าที่ดีที่สุดในรอบเจ็ดวัน…


อธิปผ่อนลมหายใจอย่างเป็นสุข รสชาติของการห่างหายไม่ได้เจอะเจอกันถึงเจ็ดวันนั้น ทำให้เขาแทบทนไม่ไหว ยิ่งพอพบหน้ากันในงานทำบุญบ้านของเขา วินาทีแรกที่เห็นจอมขวัญมาที่นี่พร้อมกับครอบครัววิมลกิตติ เขาก็ยิ่งอยากรั้งร่างโปร่งเข้ามากอด คนรักของเขาดูผอมลงไปหน่อย หน้าโทรมตาคล้ำซึ่งเจ้าตัวบ่นว่าตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาผู้เป็นลุงโยนงานมาให้ช่วยทำชนิดที่แทบจะไม่ได้โผล่หัวออกจากโรงแรมเลย



ตอนแรกอธิปก็คิดว่าที่โรงแรมในเครือวิมาลาคงจะงานยุ่งมาก แต่พอมาเห็นเหตุการณ์หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในงานทำบุญบ้านของเขา ซึ่งมีคุณกนกนุช คุณรุ่งทิพ และคุณพัชรีช่วยกันเป็นแกนนำจัดเตรียมทั้งอาหารคาวหวานและนิมนต์พระให้ เขาก็เริ่มจะเข้าใจว่าทำไม…เขาและจอมขวัญถึงไม่ได้เจอกันเลยเจ็ดวัน…



“เรา…มีครอบครัวที่ดีจริงๆ” ชายหนุ่มพึมพำอย่างอิ่มเอม ก่อนจะเหลือบตามองคนข้างกายที่ยังซุกหน้าลงกับหมอนหลับสนิทไม่รู้วันรู้เวลา เส้นผมที่เริ่มยาวตกลงมาปรกหน้าแต่คนหลับสนิทก็ยังหลับสนิทชนิดที่ไม่นึกรำคาญผมเลยแม้แต่นิดเดียว เป็นฝ่ายอธิปที่ต้องเอื้อมมือไปปัดออกให้อย่างแผ่วเบาก่อนที่เจ้าของมือจะทนไม่ไหวต้องผงกศีรษะขึ้นไปโน้มหน้าลงจูบเบาๆข้างแก้ม



“หืม…” เสียงครางฮือเหมือนรับรู้ดังออกมาจากคนหลับ ทำเอาเจ้าของรอยจูบยามเช้าได้แต่อมยิ้มน้อยๆ เขาผละหน้าขึ้นมาอีกเล็กน้อยเพื่อดูว่าคนครางรับยังหลับอยู่รึเปล่า…แต่เปล่า…จอมขวัญไม่ได้หลับแล้ว…เจ้าตัวเพิ่งตื่น ดูได้จากดวงตาเรียวที่สะลึมสะลือเป็นที่สุด



   อธิปยิ้มบางอย่างมีความสุข…วันนี้เป็นเช้าแรก…เช้าแรกหลังงานสำคัญ…งานทำบุญบ้านแต่พวกเขาทั้งคู่รับศีลรับพรร่วมกันเพื่อเริ่มต้นชีวิตคู่…อธิปไม่รู้ว่าใครเป็นคนต้นคิดให้จัดงานทำบุญงานแบบนี้ แต่เขารู้ดีว่าทั้งแม่เขา ป้าของจอมขวัญ รวมไปถึงคุณรุ่งทิพล้วนหวังดีกับพวกเขาทั้งสิ้น



   “ลุกไปใส่บาตรกัน” คนเพิ่งตื่นทำคิ้วขมวดอย่างสงสัยและงุนงง



   “ง่วง…” คนสะลึมสะลือไม่ปฏิเสธหรือค้าน แต่บอกสั้นๆ ‘ง่วง’ คำเดียวคือการบอกปัดและอยากขอนอนต่อ อธิปหัวเราะในคอ



   “เดี๋ยวค่อยกลับมานอนต่อ”



   “ก็ได้” จอมขวัญว่าอย่างนั้น อธิปจึงลุกขึ้นนั่งเพื่อจะให้จอมขวัญลุกตาม แต่ปรากฏว่าคนบอกว่า ‘ก็ได้’ กลับพลิกตัวนอนคว่ำทำท่าจะหลับเสียอย่างนั้น ร่างสูงหัวเราะลั่น ก่อนจะรั้งแขนคนรักให้ลุกขึ้นนั่ง จอมขวัญทำหน้าหงอยแต่ก็จำยอมตื่นแต่โดยดี


เขาถูกอธิปลากเข้าห้องน้ำ พวกเขายืนล้างหน้าแปรงฟันข้างกัน ก่อนจะพากันลงมาทำกับข้าวสำหรับใส่บาตร แน่นอนว่าเป็นฝีมืออธิปเกินครึ่งเพราะหลานชายคุณพัชรีนั้นเข้าครัวมาตลอดชีวิตเพียงเพื่อใช้ไมโครเวฟ ทักษะในการใช้แก๊ส มีด เขียง ตะหลิว กระทะและอุปกรณ์อย่างอื่นจึงง่อยเปลี้ยสุดจะทน


อาหารสำหรับตักบาตรเรียบร้อยแล้ว แต่ติดที่ว่าพระไม่ได้เข้ามาบิณฑบาตในหมู่บ้าน อธิปจึงพาคนรักขับรถออกไปยังวัดใกล้ๆแล้วคอยที่หน้าประตูวัด จนกระทั่งเกือบเจ็ดโมง พระที่ออกไปบิณฑบาตจึงกลับมา


มือใหญ่สองข้างของอธิปทำหน้าที่ยกถาดที่ใส่อาหารสำหรับตักบาตร ในขณะที่มือขาวของจอมขวัญตักข้าวและหยิบถุงกับข้าวใส่บาตร ตามด้วยดอกไม้และปัจจัย ทุกอย่างเรียบง่ายและสงบ จนกระทั่งตักบาตรเรียบร้อย ทั้งสองจึงนั่งยองรับพร


   “อายุ   วัณโณ   สุขัง   พลัง” เป็นอันว่าการตักบาตรยามเช้าเสร็จสิ้นแล้ว จอมขวัญและอธิปจึงลุกขึ้นใส่รองเท้า พวกเขามองจนร่างในจีวรสีอร่ามเดินลับเข้าวัดไปแล้วจึงหันมามองกันเอง


มือหนายกขึ้นลูบศีรษะคนรักเบาๆ จอมขวัญเหลือบตาขึ้นมองสบเจ้าของมืออุ่น


“จากนี้…เรา…มาใส่บาตรด้วยกันบ่อยๆได้มั้ย”


“วันไหนขวัญมาค้างบ้านพี่ ขวัญจะเตรียมใจตื่นเช้ามาด้วย” จอมขวัญตอบพร้อมหัวเราะน้อยๆ ทว่าอธิปยังมองนิ่ง จนร่างโปร่งต้องหยุดเสียงหัวเราะเอาไว้แต่เพียงเท่านั้น หน้าวัดมีแต่ความเงียบสงบ ลมพัดไหวน้อยๆ ให้ใบแก่ของต้นไม้ใหญ่หลุดร่วงปลิดปลิวสู่พื้น


“พี่อยากให้ของขวัญเข้าใจ บ้านหลังนั้น ต่อจากนี้…ไม่ใช่แค่บ้านของพี่ แต่เป็นบ้านของเราสองคน…” จอมขวัญนิ่งค้าง ดวงตาเรียวเบิกกว้างมองสบดวงตาคมที่ยังจ้องเขานิ่ง “...มาอยู่ด้วยกันมั้ย…ไม่ใช่แค่เสาร์อาทิตย์ แต่มาอยู่ด้วยกันแบบ…ครอบครัว…”


…ครอบครัว…คำที่จอมขวัญไม่คิดว่ามันจะมีพลังมากมายขนาดนี้เลย อธิปอยากสร้างครอบครัวกับเขาอย่างนั้นหรือ อธิปอยากดูแลครอบครัวกับเขาอย่างนั้นหรือ…


“ได้มั้ยของขวัญ…จากวันนี้ไป ช่วยกันสร้างครอบครัวของเราได้มั้ย”


“แต่…แต่ขวัญมีลูกไม่ได้ ยังไง…ครอบครัวแบบพวกเราก็มีกันได้แค่สองคนแบบนี้…” จอมขวัญมึนงง และสับสน เขารู้ว่าอธิปจริงจังกับความสัมพันธ์ของพวกเขามากมายเพียงใด แต่ก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะไปไกลถึงขั้นอยากสร้างครอบครัวด้วยกัน


“เราก็อยู่กันแบบนี้ อยู่กันสองคน แก่ไปด้วยกันสองคน…” อนาคตข้างหน้าไม่มีอะไรแน่นอน แต่อธิปอยากทำทุกวันนี้เพื่ออนาคตที่เขาจะได้เคียงข้างกับจอมขวัญไปจนกว่าใครคนใดคนหนึ่งจะจากลาด้วยลมหายใจสุดท้าย…อยากอยู่ด้วยกัน อยากดูแลกัน อยากเคียงข้างกัน และอยากแก่ไปด้วยกัน…


ร่างโปร่งมองคนรักที่ยังจับจ้องมาที่เขาราวกับรอคอยคำตอบ เขาไม่คิดไม่ฝันว่าชีวิตจะพัดพาเขามายังจุดนี้ มาพบเจอสถานการณ์ที่ตัวเขาในอดีตคาดไม่ถึง ว่าวันหนึ่ง จะมีใครสักคนบอกกับเขาอย่างจริงจังและจริงใจว่าอยากอยู่ไปด้วยกันจนแก่เฒ่า…และใครสักคนคนนั้นเป็นผู้ชายมาดนิ่ง เป็นผู้ใหญ่ อบอุ่นและอ่อนโยนกับเขาที่ผ่านเรื่องราวร้ายๆมามากมายไม่ต่างอะไรกับ ‘ของขวัญ’ ที่ยับยู่ยี่
 

…ใครสักคน ที่ในเวลานี้อยู่ตรงหน้าเขานี่แล้ว…ใครสักคนที่…ยังคงรอคอยคำตอบว่าเขาเองอยากจะอยู่ไปด้วยกันจนสังขารร่วงโรยหรือไม่


“ขวัญก็อยากอยู่กับพี่”


สายลมเอื่อยยังพัดผ่าน ใบไม้จากต้นไม้ใหญ่ริมกำแพงวัดยังปลิดปลิวสู่พื้น วันเวลาผ่านไปช้าๆ แต่ทว่าสำหรับผู้ชายสองคนที่ยังยืนอยู่ข้างประตูวัดกลับรู้สึกว่าแต่ละนาทีที่ผ่านไปนั้นช่างมีค่าให้จดจำ กว่าจะผ่านเรื่องราวมากมายจนมายืนเคียงกันในวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย จอมขวัญคิดว่าถ้าเรื่องราวในชีวิตเขาบิดพลิ้วไปเพียงเล็กน้อย เขาและอธิปจะไม่อาจลงเอยกันได้เลย



พรหมลิขิตพัดพาเส้นทางชีวิตของพวกเขามาทับซ้อนกันในฐานะคนแปลกหน้า และศัตรูหัวใจ แต่จากนี้ไป…จะเป็นมือของพวกเขาเองที่จะพาเส้นชีวิตให้ทอดตัวเคียงข้างกันไปในฐานะ ‘ครอบครัว’


…ครอบครัว…ที่เป็นของพวกเขาแค่สองคน…


อธิป…จอมขวัญ

FIN

ขอโทษที่เจอโรคเลื่อนนะคะ ช่วงนี้บัวยุ่งมากกกกกก เพราะต้องเริ่มเคลียร์ชีวิตตัวเองแล้ว
จากนี้ ขอหยุดลงตอนพิเศษก่อนนะคะ ขอจัดการเรื่องทุกอย่างของบัวให้เรียบร้อยก่อน
(ตอนนี้อะไรก็ไม่เสร็จสักอย่าง ฮืออออ T.T)

ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตามมาจนถึงตอนนี้ ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้นท์ ทุกการอ่าน
ขอบคุณทุกแรงรักแรงชังที่มีให้ตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ โดยเฉพาะคุณรุ่งทิพนี่ได้ทั้งรักได้ทั้งชังเลย ฮ่าฮ่า
และสุดท้ายขอบคุณที่ให้โอกาสกับนิยายของบัวนะคะ ขอบคุณที่แวะเวียนมาอ่านค่ะ

ส่วนเรื่องรวมเล่ม ตอนนี้บัวยังตอบอะไรไม่ได้ เพราะตอนนี้ต้องเคลียร์ชีวิตก่อน T.T เรื่องอื่นๆเลยต้องพักเอาไว้ แล้วไว้บัวมีแพลนเรียบร้อยแล้ว บัวจะมาแจ้งอีกรอบค่ะ บัวเองก็อยากเก็บเรื่องนี้มากเลย มันเป็นเรื่องที่เขียนแล้วบัวต้องใช้อารมณ์เยอะมาก โดยเฉพาะตอนที่เขียนฉากดราม่า(หน่อยๆ)

แล้วไว้เจอกันใหม่ จะพยายามเข็นตอนพิเศษมาลง (มาให้ความหวังแล้วก็จากไป อิอิ)

[IIMisssoMII]

ู^____________^ 
อยากมีคนพูดคำนี้ให้ได้ยินบ้างจัง
“เราก็อยู่กันแบบนี้ อยู่กันสองคน แก่ไปด้วยกันสองคน…”

อธิปอึดมากกกกกก 55+ ท่าทางน้องบัวงัดมาหมดเลย 55++ น้องฟูยังไม่้ถึงขนาดนี้เลยนะ  ถ้วยฟูรุ้คงไม่ยอมแน่ 

[gupalz]

ป้ารีนี่สุดยอดคุณป้ามากเลยอ่ะ

[phakajira]

ชอบมากกกกๆๆๆๆ เรารอตอนจักรกฤษณ์กับทรงพลอยุ่นะ 55

[irksome]

พี่โตกับของขวัญ.. อบอุ่นมาก 
เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยค่ะ น่ารักกันทุกคนเลย ยิ่งป้าๆทั้งหลาย... 

รอตอนพิเศษตอนต่อๆไป   

[inspirer_bear]

*0* น่ารักกก

บอกได้คำเดียว น่ารักมากอ่าาา

รู้สึกอบอุ่น พี่โต กับ น้องของขวัญ

อบอุ่นจนร้อน โดยเฉพาะฉากเอ็นซี

แบบว่า พี่โต หื่นไปไหน แล้วสรุป ได้ไปกี่ยกค้าบบ พี่โต