หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[fay 13]

 

[NannY]

ชอบทรงพลกับพี่จักรจริงๆ อร๊ายยยยยยยยยย แบบคู่นี้กัดกันมาไม่ีรู็กี่ 10 ปีเนอะ

อยากอ่านตอนเด็กๆ โตแล้วเช่นกันค่า รอนะค้าา

ขอบคุณมากๆ สำหรับตอนพิเศษค่ะ

ปล. ถ้วยฟูนินทาซะมีระวังโดนขังลืมนะยะ!

[Catnip]

พอดีกับที่หยิบจอมร้ายมาอ่านอีกรอบเลยค่ะ
ดีใจจังที่ได้เจอครอบครัวนี้อีกครั้ง
พรุ่งนี้เปิดเทอมแล่ว แต่จะรอวันที่แปดอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ

[NAS]

รวมเล่มแล้วเหรอค่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะ

[funland]

กลับมาให้ได้หายคิดถึง อ๊ายๆๆ จะน่ารักกันไปไหน ฮ่าได้อีกนะเนียะ 

[xeruoh]

แหม ทรงพลกับจักร
เริ่ดค่าาา
รุ่นหลานก็แสบ น่ารักน่าหยิกไม่แพ้กันเลยนะคะเนี่ยย
ขนมมมม >< อร๊างงงง
ให้อารมณ์เคะปากดี
 

คนโตก็ดูเป็นผู้ใหญ่ คนกลางก็เคะแตกด้วยนะคะเนี่ยย 5555 5
รอติดตามตอนรุ่นเด็กๆโต ><

จะน่ารัก จะอบอุ่นมากขนาดไหนน้าาาา

รอค่ะ
 

[monoo]

 
 

[SenzaAmore]

  อร้างงงง จอมขวัญ พี่โต ถ้วยฟู พี่ธัญ และทุกๆคน คิดถึงมากๆๆเลยยยย   

เอ้ๆๆ แต่ว่าทรงพลนี่ยังไงๆอยู่น้าา55 

มารอค่ะ ดีใจจังที่มาต่อ 555

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

   มีแต่คนออกมาแย่งซีนของขวัญ โดยเฉพาะถ้วยฟูเนี๊ย!! จอมแย่งซีนเลย ฮาชะมัด ทำพี่ธันหึงมากจนตัวเองโดนจับตามองซะ 24 ชม.เลย กร๊ากกกกกกกกกก+ แล้วเจ้าตัวเนี๊ยจะแสบไปไหน มีแช่งผีตั้งแต่เด็กซะด้วยเว้ยเฮ้ย! โคตรเจ๋งอ่ะ ฮีโร่ของเพื่อนๆเลยมั้งเนี่ย!

[IIMisssoMII]

ตอนพิเศษนี่รวมดาราเลยเนอะ ^ ^

[na-au]

หนุกหนานจ๊ะ หนุกหนาน รออ่านตอนพิเศษนะจ๊ะ

 

[IöLIKE]

ThankS

[GF_pp]

จอมขวัญนี้ร้ายสมชื่อเรื่องเลยน้าาาาาาา      

อยากได้ผู้ชายแบบพี่อธิป        

เรื่องสนุกมากกกกกก  ขอบคุณนะคะ      

[maru]

ถ้วยฟูน่ารัก แต่ทำไมไปว่าธันแบบนั้น ทรงพลจักรกฤตยังไง ๆ อยู่นะ ขนมน่ารัก โตของขวัญก็น่ารัก ข้าวคิดมากเรื่องอะไรอยู่นะ

[karmdodcom]

ถ้าหนูเชียร์ให้พี่จักรคู่กับทรงพล แลัวเชียร์ให้คนเขียนแต่งเรื่องของคู่นี้เพิ่มเป็นเรื่องแยกเลยจะผิดไหมคะเนี่ย TT
ชอบอ้ะอยากอ่านแบบเต็มๆอยากได้เป็นเล่มมาเก็บไว้.........
รอตอนพิเศษตอนต่อกายยยย(ขอให้มี)

[xeruoh]

ถ้าหนูเชียร์ให้พี่จักรคู่กับทรงพล แลัวเชียร์ให้คนเขียนแต่งเรื่องของคู่นี้เพิ่มเป็นเรื่องแยกเลยจะผิดไหมคะเนี่ย TT
ชอบอ้ะอยากอ่านแบบเต็มๆอยากได้เป็นเล่มมาเก็บไว้.........
รอตอนพิเศษตอนต่อกายยยย(ขอให้มี)

เห็นด้วยยยยยยยยยยยยย
เชียร์คู่นี้อะ อยากอ่านอีกค่าา ^^
 

[sapphire_yaoi]

พึ่งได้อ่านเรื่องนี้ แต่อ่านจบแล้วนะคะสนุกมากชอบมากๆเลยด้วย แอบลุ้นว่าเรื่องหน้าจะเป็นจักรกับทรงพล

[uri uri]

ไม่ยากหรอกแม่ ก็เป่ายิงฉุบเอา ใครชนะได้เป็น ‘ไจแอนท์’

เจอนี่เข้าขำหงายเลย 5555

เรื่องนี้อ่านแล้วได้หลายอารมณ์มากๆ  ทั้งขำ  ลุ้น  ร้องไห้  สนุกมากๆเลย  เคยเข้ามาดูๆ  แต่ไม่ได้อ่าน  พออ่านแล้ววางไม่ลงเลย  ต้องอ่านให้จบ  ขอบคุณมากมาย

[toshika]

 

ทรงพลมีซัมติงกับพี่จักรหรือเปล่าเนี่ย มีการชมพี่จักรว่าน่ารักด้วยอ่ะ

อยากอ่านคู่นี้จังเลยค่ะคุณบัว 

น้องขนมน่ารักมากๆ แสบดีเหมือนของขวัญเด๊ะๆ

ชอบของขวัญตั้งแต่เริ่มเรื่องจนมาถึงตอนนี้ ของขวัญน่ารักเสมอ พี่โตก็คอยเอาใจตลอดเวลา น่ารักมากๆ

อ่านแล้วติดเรื่องนี้สุดๆ 

[Ryojung]

  ชอบมากเลยค่าาาา พลกะพี่จักรมีซัมธิงไรหรือป่าว

อยากสนับสนุนคู่นี้จังเลยยย

[little_munoi]

ฟินมากกกกค่ะ ขอบคุณนะคะ
ฟินเรื่องนี้พาฟินไปสองวัน ไม่ทำอะไร ว่างแล้วก้อต้องมานั่งฝังตัวเองหน้าจอคอมพ์
ติดหนึบหนับ
ชอบเวอร์ๆ หลงรักพี่โตสุดหัวใจ
ชอบทุกตัวละคร ทุกคนมีบทบาทที่สำคัญของตัวเองจริงๆ
ชูป้ายไฟ ชอบๆ

[pee122]

 

[EoBen]

จบแล้วว เรื่องนี้น่ารักมากก ทุกคนต่างมีมุมของตัวเอง

คนที่ดูเหมือนจะคู่กันก็ไม่คู่กัน

คนที่เหมือนจะไม่โคจรมาเจอกันก็เจอกัน

ทุกอย่างเหมือนถูกกำหนด

[yotsaput]

สนุกมากมาย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครั

[Dezair]

จอมร้าย
ตอนพิเศษ…วันแม่

   เสียงจ้อกแจ้กจอแจในห้องเรียนป.4/4 นั้นดังออกไปถึงโถงทางเดินนอกห้อง หากแต่เด็กๆตัวน้อยผู้ซึ่งรักการคุยและการเล่นมากกว่าการเรียนไม่ได้สนใจเสียงออดคาบต่อไปเสียเท่าไหร่ เมื่อคาบที่แล้วคุณครูผกามาศที่สอนวิชาสังคมมีประชุม ก็เลยต้องรีบออกจากห้องก่อนหมดเวลา ทิ้งสภาพห้องอันยุ่งเหยิงเอาไว้ให้คุณครูประจำวิชาถัดไปมาจัดการ



   “เงียบๆกันหน่อยจ้ะ! เด็กๆ!” คล้อยหลังเสียงออดบอกเวลาคาบต่อไปดังไม่เกิน 5 นาที คุณครูกัญญาผู้สอนวิชาภาษาไทยก็มาถึงหน้าห้อง พร้อมกับเสียงแหววตะโกนกลบเสียงจ้อกแจ้กของเด็กๆเสียมิด



   “นักเรียนเคารพ!” เด็กหญิงใส่แว่นถักเปียสองข้างร่างจ้ำม่ำผู้เป็นหัวหน้าห้องรีบหันมานั่งตัวตรงทั้งๆที่เมื่อครู่ยังหันไปคุยจ้อกับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหลังอยู่เลย



   “สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ คุณครู” เสียงประสานพร้อมกับเด็กๆในห้องนับสามสิบชีวิตประนมมือพุ่มไหว้คุณครู



   “สวัสดีจ้ะ เอาล่ะ ก่อนเริ่มเรียนวันนี้ ครูขอสั่งการบ้านก่อนนะจ๊ะ” คุณครูกัญญากล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้มหวานอย่างที่ทำเอาริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูหวานฉีกกว้างเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ คุณครูกัญญาเป็นครูสาวสวยที่ครูคนอื่นๆลงความเห็นว่าสาวที่สุดและสวยที่สุดในโรงเรียน



   “จำได้ไหม ทุกๆปีในเดือนสิงหาคม เรามีประกวดเรียงความเรื่องอะไรเอ่ย”



   เด็กหญิงพุดดิ้งผู้เป็นหัวหน้าห้องรีบชูมือขึ้นทันที



   “พุดดิ้ง ว่ายังไงจ๊ะ”



   “เรียงความเรื่องวันแม่ค่ะ!”



   “ถูกต้อง! ทุกๆปีในเดือนสิงหาคม เราจะมีประกวดเรียงความวันแม่ และปีนี้ ครูก็อยากให้รางวัลที่หนึ่งตกเป็นของห้องเรา” นอกจากคุณครูกัญญาจะทำหน้าที่สอนภาษาไทยแล้ว ยังเป็นครูประจำชั้นให้ห้องป.4/4 อีกด้วย



    “เพราะฉะนั้น ก่อนวันประกวดเรียงความ ห้องเราจะมีการประกวดคัดเลือกเรียงความที่จะได้ส่งไปประกวดในฐานะตัวแทนห้อง ทุกคนต้องส่งนะจ๊ะ” คุณครูกัญญากล่าว



   “หนูต้องเขียนอะไรถึงมาม๊าบ้างคะ” เด็กหญิงตัวเล็กที่นั่งหน้าสุดของห้องชูมือถาม



   “ง่ายมากจ้ะหลินหลิน หนูก็เขียนว่ามาม๊าทำอะไรให้หนูบ้าง ทำกับข้าวให้หนูทานใช่มั้ยเอ่ย ช่วยเช็ดตัวตอนหนูป่วยใช่มั้ย พาหนูไปเที่ยว สอนหนูทำการบ้าน กล่อมหนูนอน หลินหลินเขียนจากใจว่าตอนที่หนูคิดถึงมาม๊า หนูคิดถึงอะไรบ้าง” คราวนี้กลายเป็นเด็กชายร่างอ้วนที่นั่งหลังห้องที่ชูมือ



   “แล้วถ้าไม่มีแม่ล่ะครับ ขนมต้องเขียนถึงใคร” คำถามของเด็กชายเพียงคนเดียวที่ไม่เคยมีคุณแม่มารับหลังเลิกเรียน และไม่มีคุณแม่มาในงานวันแม่ของโรงเรียน ทำเอาคุณครูกัญญานิ่งไปเล็กน้อย ดวงตาที่กรีดอายไลนเนอร์คมโศกลงอย่างนึกสงสาร



   “ขนมก็เขียนถึงคนที่ทำหน้าที่แทนแม่เป็นคุณย่าดีมั้ยเอ่ย หรือจะเขียนถึงคุณพ่อก็ได้”



   เด็กชายขนมนิ่งคิดไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายศีรษะไปมา



   “เขียนถึงพ่อไม่ได้หรอกครับครู เดี๋ยวตอนวันพ่อ ขนมไม่มีอะไรเขียน แล้วคุณย่าก็เป็นแม่ของพ่อ เกิดที่ทำงานพ่อต้องส่งเรียงความวันแม่เหมือนกัน พ่อก็ต้องเขียนถึงย่าอยู่แล้ว ไม่เอาอ่ะ ขนมไม่อยากแย่งพ่อ” ว่าแล้วเด็กชายก็ทำท่านั่งนึก หัวคิ้วขมวดย่น คุณครูกัญญากลัวว่าเพื่อนๆในห้องจะพากันสงสารแล้วไม่เป็นอันเรียน เลยต้องรีบเอ่ย “เอาล่ะจ้ะ! ครูจะให้ทุกคนใช้ครึ่งชั่วโมงของคาบนี้เขียนเรียงความนะจ๊ะ แล้วหลังจากนั้นเราจะค่อยเริ่มเรียนกัน” ครูสาวกล่าวก่อนจะปล่อยให้เด็กๆทุกคนเริ่มเขียนเรียงความ ในขณะที่ตัวเองเดินตรงไปยังหลังห้องอันเป็นที่นั่งของเด็กชายขนมและผองเพื่อน



   “ขนม ทำอะไรอยู่จ๊ะ” ดูเหมือนเด็กชายร่างอ้วนท้วนจะจดจ่ออยู่กับการเขียนอะไรสักอย่างในกระดาษมากทีเดียว เพราะตอนที่คุณครูกัญญาเดินมาถึง เจ้าตัวไม่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ



   “ขนมกำลังเขียนชื่ออยู่ครับ” เด็กชายตอบ ก่อนที่เพื่อนซี้นามว่าแจ๊กกี้ที่นั่งอยู่ข้างๆจะหันมาทางคุณครู



   “ขนมกำลังคัดเลือกชื่อคนที่จะเขียนถึงในเรียงความวันแม่ครับ” พอแจ๊กกี้พูดจบ เด็กชายขนมก็เขียนเสร็จพอดี เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมองคุณครูพร้อมรอยยิ้มแฉ่ง แล้วส่งเศษกระดาษที่เต็มไปด้วยรายชื่อคน



   “นี่…นี่…นี่ขนมจะเขียนเรียงความถึงทุกคนในแผ่นนี้เลยหรือจ๊ะ” คุณครูกัญญาเริ่มรู้สึกจะไม่สงสารเจ้าลูกศิษย์ผู้มีญาติเพียบคนนี้แล้ว เพราะในกระดาษมีรายชื่อตั้งแต่คุณปู่ไล่ไปจนถึงพ่อแม่ของแจ็กกี้เพื่อนซี้ด้วยซ้ำ!



   “เปล่าครับ ขนมจะตัดทิ้งทีล่ะชื่อ อย่างอาของขวัญนี่ตัดคนแรกเลย ทำกับข้าวไม่เป็น ร้องเพลงกล่อมนอนยิ่งแล้วใหญ่ จะพาไปเที่ยวไหนก็ใช้อาโตให้ขับรถตลอด ไม่ไหวๆ ส่วน…ปู่ชัย คนนี้ก็ตัดเป็นคนที่สอง ทำกับข้าวไม่ได้พอๆกับอาของขวัญเลย แต่อาของขวัญแย่กว่าหน่อย แล้วก็ชอบบังคับขนมไปออกกำลังกาย ขนมไม่ค่อยชอบ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ใช้ดินสอขีดฆ่าที่ชื่อคุณอาของขวัญและคุณปู่ชัยเรียบร้อย แจ๊กกี้ยื่นหน้ามาดู แล้วช่วยขีดตัดชื่อพ่อกับแม่ตัวเองออก



   “เราจะเขียนถึงแม่ ขนมเขียนไม่ได้แล้ว ส่วนพ่อเรา เดี๋ยวเราต้องเอาไปเขียนวันพ่อ ขนมเอาพี่เราไปเขียนแทนมั้ย”



   “ถ้าเขียนถึงพี่นาย เราเขียนถึงพี่เราดีกว่า” ขนมหันไปบอกเพื่อนแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจกับชื่อพ่อและแม่ของแจ๊กกี้ที่ถูกตัดทิ้ง เพราะเจ้าตัวยังมีชื่อในลิสต์อีกเยอะ ไม่ว่าจะพี่ชายสองคน คุณย่ารุ่งทิพ อาน้ำทิพย์ พี่ชลวินลูกชายของอาน้ำ ไหนจะอาเต็งกับแฟนอีกล่ะ แล้วคุณปู่เทิดศักดิ์กับคุณย่ากนกนุชพ่อแม่ของอาเต็งอาโตอีก และที่ขาดไม่ได้ก็คืออาโต คุณอาหนุ่มที่เด็กชายขนมเห็นมาแต่เล็กแต่น้อย



   “จริงด้วย! เขียนถึงอาโตดีกว่า!”



   “อาโต?” คุณครูกัญญาทวนถาม แจ๊กกี้เลยเงยหน้าขึ้นมาตอบแทนเพื่อนรักที่กำลังขะมักเขม้นอยู่กับการจรดดินสอบนกระดาษอีกแผ่นเพื่อเริ่มต้นเขียนเรียงความวันแม่ แต่มีหัวข้อว่า ‘เรียงความวันแม่ แต่เขียนถึงอาโต’



   “อาโต ที่มารับพวกเราเมื่อวานไงครับครู ที่ตัวใหญ่ๆ”



   “อ๋อ…ครูจำได้แล้วล่ะ แต่ขนมจ๊ะ อาโตเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอจ๊ะ ครูว่า…”



   “อาโตเป็นผู้ชาย แต่อาโตทำทุกอย่างได้เหมือนแม่ที่ครูว่ามาเลยฮะ แล้วเมื่อกี้ครูก็บอกว่าให้เขียนถึงพ่อได้ด้วย พ่อก็ผู้ชายนี่ฮะ” คุณครูกัญญาจนใจจะแย้ง ได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วปล่อยให้ลูกศิษย์ตัวน้อยเริ่มเขียนเรียงความ เธอได้แต่ภาวนาว่างานวันแม่ปีนี้ เรียงความของเด็กชายขนมคงไม่ได้เป็นตัวแทนห้องส่งประกวดหรอกนะ เพราะขืนเป็นตัวแทนห้อง แล้ววันงานประกวด อาโตตัวจริงมานั่งฟังด้วย เธอล่ะจะอดสงสารหนุ่มหล่อคนนั้นไม่ได้!


……………………………………………………….

   จอมขวัญ วิมลกิตติก้าวลงจากรถยนต์ที่เพิ่งดับเครื่องที่หน้าบ้านเรือนไทย ยามบ่ายวันเสาร์นั้น บ้านเรือนไทยวิมลกิตติค่อยข้างเงียบ เพราะหลานชายคนโตและคนกลางต้องไปเรียนพิเศษ โดยมีจักรกฤษณ์เป็นคนไปนั่งเฝ้า ส่วนเจ้าหลานชายคนเล็ก วันนี้ไม่พาเพื่อนมาวิ่งเล่นเหมือนทุกที แต่กำลังใช้เวลายามบ่ายอยู่เงียบๆที่ซุ้มใต้ต้นไม้


จอดมขวัญมองร่างอ้วนกลมของเด็กชายน้องเล็กสุดของบ้านวิมลกิตติแล้วได้แต่อมยิ้ม ก่อนจะหันไปชี้ให้อธิปดูเจ้าหลานชายตัวน้อยที่กำลังนั่งทำการบ้านอย่างขะมักเขม้นอยู่ที่ซุ้มโต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่



   “พี่โตไปหาป้ารีก่อน เดี๋ยวขวัญแวะไปหาขนมแล้วจะตามไป” อธิปพยักหน้ารับ จอมขวัญเลยเดินแยกไปหาหลานชายที่กำลังนั่งทำการบ้าน มือหนึ่งจับดินสอ อีกมือเท้าคาง หัวคิ้วขมวดเข้าหากันผูกเป็นโบว์



   “ทำอะไรอยู่” เด็กชายขนมเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นคุณอาสุดหล่อที่เพื่อนผู้หญิงในห้องหลงกันเป็นแทบ เจ้าตัวก็ถึงกับยิ้มกว้างรีบกระโดดลงจากโต๊ะแล้วโผเข้ากอด



   “อาของขวัญ!”



   “อะไร เจอหน้าอาไม่สวัสดี” เจ้าตัวดีเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าท้องของคุณอาแล้วยิ้มเผล่



   “ขอโทษครับ ขนมลืม” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ผละออกเล็กน้อย แล้วยกมือไหว้ชดช้อยสวยงาม



   “สวัสดีครับ อาของขวัญ” เด็กชายขนมพูดจาฉะฉานเสียงดังฟังชัด ก่อนจะทำตาหลุกหลิกมองหาคุณอาอีกคนที่มักจะมาพร้อมกับคุณอาสุดหล่อรายนี้เสมอ



   “แล้วอาโตล่ะครับ”



   “อยู่กับคุณย่า ขนมทำอะไรอยู่น่ะ การบ้านเหรอ” จอมขวัญตอบแล้วยื่นหน้าเข้าไปดูการบ้านของหลานชาย เด็กชายขนมไม่มีหมกเม็ดอยู่แล้ว เจ้าตัวอ้วนรีบหยิบสมุดการบ้านวิชาภาษาไทยให้ดู



   “ขนมกำลังเขียนเรียงความวันแม่อยู่ล่ะ! คุณครูบอกว่าให้ขนมเขียนถึงพ่อแทน เพราะแม่ของขนมทิ้งพ่อไปอยู่กับโกโบริที่ทางช้างเผือก แต่ถ้าโกโบริหล่อขนาดนั้น ก็ไปเถ้อะ! ขนมจะได้มีพ่อเลี้ยงหล่อๆ” เด็กชายขนมผู้รู้ดีไปซะทุกเรื่องหยอดมุกอยากมีพ่อเลี้ยงหน้าตาหล่อเหลาชื่อเป็นญี่ปุ่นอย่างตัวละครสุดที่รักของคุณย่าพัชรีผู้คลั่งไคล้ละครไทย ทั้งๆที่รู้ดีว่าที่ทางช้างเผือกนั้นไม่มีแม่ของตนและโกโบริแน่นอน เพราะที่นั่นมีแต่ยานอวกาศนาซ่าและอุลตร้าแมน!!



   “ขนมก็เลยเขียนเรียงความถึงพ่อแทนเหรอ”



   “เปล่าครับ ขนมกลัวเขียนเรื่องพ่อตอนวันแม่แล้วพอตอนวันพ่อ ขนมไม่รู้จะเขียนถึงใคร ขนมเลยเขียนเรียงความวันแม่เกี่ยวกับอาโตแทน”



   “ห๊ะ! เขียนเรียงความถึงอาโต?! ในวันแม่เนี่ยนะ?!” จอมขวัญร้องตาโตแล้วรีบทรุดตัวลงนั่งร่วมโต๊ะหลานชายแทบไม่ทัน ก่อนจะคว้าสมุดของเด็กชายขนมมาเปิดอ่านด้วยความอยากรู้



   …เรียงความวันแม่ก็ต้องเขียนถึงแม่สิ! หรือในกรณีที่ไม่มีแม่ก็น่าจะเขียนถึงผู้หญิงที่มีส่วนร่วมในชีวิต จะเขียนถึงคุณพัชรีก็ได้ เขียนถึงน้ำทิพย์และคุณรุ่งทิพก็ได้ หรือจะเป็นคุณกนกนุชแม่ของอธิปก็ได้ แต่…เด็กชายขนมกลับเลือกที่จะเขียนถึงผู้ชายตัวใหญ่ตัวโตอย่างอธิปเสียนี่!



   …หรืออธิปจะมีความเป็นแม่อย่างที่จอมขวัญไม่เคยเห็น?!...



   “ของขวัญ ขนม” เสียงเรียกจากด้านหลังทำเอาเด็กชายขนมต้องหันมอง ในขณะที่คุณอารูปหล่อสนอกสนใจกับสมุดการบ้านของหลานชายมากกว่าเสียงเรียก



   “อ๊ะ! คุณย่า อาโต! อาโต สวัสดีครับ คุณย่าครับ ขนมช่วยถือ” เด็กชายขนมเหลือบไปเห็นคุณพัชรีและอธิปก็รีบยกมือไหว้คุณอาอย่างว่องไว ก่อนจะถลาเข้าไปหาคุณย่าที่กำลังถือถาดแก้วน้ำมา โดยมีอธิปถือถาดขนมอยู่ข้างหลัง เจ้าตัวอ้วนกลมก็รีบวิ่งไปช่วยรับถาดแก้วน้ำจากคุณย่าทันที



   “อาของเราทำอะไรอยู่ล่ะนั่น ตรวจการบ้านให้ขนมเหรอ” คุณพัชรีถามเมื่อเห็นจอมขวัญกำลังสนใจสมุดการบ้านของหลานชายจนไม่หันมองวิ่งรอบตัว



   “ฮูย! อาของขวัญน่ะเหรอจะตรวจการบ้านให้ขนม! ไม่ได้หรอก เดี๋ยวตรวจผิด!” คุณพัชรีหัวเราะน้อยๆ เพราะรู้ดีว่าที่หลานชายพูดนั้นไม่เกินจากความเป็นจริงเลย จอมขวัญหัวอ่อนด้านการศึกษามาแต่ไหนแต่ไร แต่เรื่องอื่นล่ะหัวแข็งสุดลิ่มทิ่มประตู



   “แล้วเวลาเราไปค้างกับอาของขวัญ ใครตรวจให้ล่ะหึ?” คุณพัชรีถามอีก



   “ก็อาโตไงครับ อาโตเก๊งเก่ง!” เด็กชายขนมตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินนำไปที่ซุ้มใต้ต้นไม้แล้ววางถาดแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างกายคุณอาจอมขวัญ


   “ขนมเขียนดีมั้ยครับ อาของขวัญ”


   “อาว่าขนมโม้เยอะไปนะ เดี๋ยวคุณครูก็ไม่เชื่อหรอก”


   “ขนมโม้อะไรเหรอ ของขวัญ” คุณพัชรีเดินเข้ามาถึงพอดี ทันได้ยินประโยคของจอมขวัญพอดี


   “ก็เรียงความวันแม่ของขนมน่ะสิป้ารี เจ้านี่เขียนถึงพี่โตแทนล่ะ”


   “เขียนถึงพี่?” อธิปร้องถามด้วยความตกใจ หากเป็นเรียงความวันพ่อแล้วเขียนถึงเขายังพอว่า


   “ใช่น่ะสิ แต่เขียนเว่อร์ไปหน่อย ‘อาโตทำอาหารอร่อย แล้วก็ยังมีความเป็นแม่เพียบเลย เพราะร้องเพลงกล่อมนอนก็ได้’ อาโตเคยกล่อมเรานอนด้วยเหรอขนม” จอมขวัญอ่านประโยคหนึ่งในเรียงความที่ตัวเองเห็นว่าหลานชาย ‘โม้’ เป็นที่สุด แล้วตอบท้ายด้วยการตั้งคำถาม ซึ่งทำเอาเด็กชายขนมส่ายหน้าหวือ


   “อ้าว! แล้วเขียนซะเกินจริง” จอมขวัญร้องเสียงหลง


   “ขนมไม่ได้เขียนเกินจริงนะ! ก็ขนมเห็นอาโตกล่อมอาของขวัญนอนจริงๆนี่นา”


   “เฮ้ย! เห็นตอนไหน?!”


   “จริงเหรอ เห็นเมื่อไหร่” กลายเป็นคุณพัชรีที่หูผึ่งด้วยความอยากรู้ ทั้งจอมขวัญและอธิปคบหากันมานานจนหลานชายคนโตลูกของจักรกฤษณ์ เข้ามัธยมไปแล้ว แต่ทั้งอธิปและจอมขวัญก็ยังไม่เคยสวีทหวานหยดเดินจับมือถือแขนให้คุณพัชรีเห็นเป็นบุญตาเลยสักครั้ง


   …ไอ้ตอนแรกๆก็ทำใจยากอยู่หรอก เพราะรู้ดีว่าทั้งหลานชายและคนรักของหลานล้วนเป็นชายทั้งคู่ แต่พอถึงจุดหนึ่งที่สาวกละครไทยอย่างเธอไม่เห็น ‘พระเอกนางเอก’ จู๋จี๋ให้ดูบ้าง เธอก็ชักอยากจะสอดส่องหูตาให้กว้างไกลขึ้นซะแล้วสิ


   “เห็นตอนไปค้างบ้านอาโตอาของขวัญเมื่อครั้งก่อนนู้นครับ ขนมตื่นมาตอนกลางคืนเพราะปวดฉี่ เห็นอาโตย้ายไปนอนข้างๆอาของขวัญแล้วลูบหลังอาของขวัญใหญ่เลย ส่วนอาของขวัญก็ซุกหน้ากับอกอาโตนอนเงียบ! เหมือนที่คุณย่าเคยกล่อมขนมเปี๊ยบ!” เด็กชายขนมเป็นเด็กฉลาดความจำดี เจ้าตัวก็เลยเล่าทุกอย่างที่จำออกมาได้เป็นฉากๆ   


   “เหรอ?!! แล้วขนมเห็นอะไรอีก?!” คุณพัชรีชักอยากรู้มากกว่านี้ แต่นั่นก็ทำเอาจอมขวัญต้องรีบร้องลั่น


   “ป้ารี!” จอมขวัญหน้าตาตื่น เรื่องของเขาและอธิปเป็นที่รับรู้กันทั่วสำหรับสองครอบครัว รวมไปถึงน้ำทิพย์และครอบครัวของเธอ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมานั่งเล่าเรื่องของเขาและอธิปแบบถึงซอกถึงเหลือบอะไรขนาดนั้นนี่!


   “แหม! ขนมมันจะพูด จะไปขัดมันทำไม ขนมว่ามาซิ เห็นอะไรอีก” จอมขวัญอ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าคุณพัชรีจะอยากรู้เรื่องของตัวเองและอธิปขนาดนี้ เขารีบหันมองคนรัก ปรากฏว่าอธิปก็ทำตัวเป็นคนรักยอดเยี่ยมด้วยการขยับไปยืนฟังเด็กชายขนมโม้อีกต่างหาก


   “ขนมเห็นเยอะแยะ! ขนมเคยเห็นอาของขวัญวิ่งไล่แย่งผ้าเช็ดตัวอาโตด้วย!”


   “ม…ไม่เคยทำสักหน่อย!” จอมขวัญรีบร้องบอก แต่เด็กชายขนมหันขวับมามองพร้อมด้วยกันกระดิกนิ้วไปมายิกๆเป็นการปฏิเสธ


   “อาของขวัญอย่าโกหก ขนมเห็น ตอนนั้นอาโตอาบน้ำเสร็จแล้ว แล้วกำลังเช็ดผม อาของขวัญก็มาแย่งผ้าเช็ดผมของอาโตไป อาโตวิ่งไล่แล้วก็…”


   “แล้วก็อะไรลูก! ล้มกลิ้งไปพร้อมกันรึเปล่า?! อุ๊ย!” คุณพัชรีอินเสียจนนึกว่ากำลังดูละครหลังข่าวยอดนิยม แต่พอเหลือบตามาเห็นสายตาของจอมขวัญก็พอจะรู้ว่าไอ้ที่เธอคิดน่ะ อาจจะมีจริงแต่ไม่มีวันที่เจ้าขนมจะได้เห็นแน่นอน


   “ล้มกลิ้งที่ไหนล่ะครับคุณย่า อาของขวัญหยุดวิ่งหันกลับมาเตะอาโตเฉยเลย! ตัวเองเป็นคนแกล้งอาโตก่อนแท้ๆ อาโตน่ะน่าสงสาร ตื่นก่อนนอนทีหลัง ทำกับข้าว เก็บที่นอนให้อาของขวัญตลอด แต่อาของขวัญก็ยังไปไล่เตะอาโตอีก” พูดมาถึงตรงนี้เด็กชายขนมก็ทำหน้าเศร้าด้วยความสงสาร ก่อนจะหันไปจับมืออธิปราวกับจะปลอบใจ เป็นฝ่ายอธิปที่ได้แต่กลั้นยิ้ม หากแต่ก็ยังไม่ยอมพูดอะไรจนจอมขวัญชักหมั่นไส้คนรัก


   …ใช่สิ! เขามันพวกขี้เกียจตัวเป็นขน งานบ้านไม่ทำ กับข้าวไม่ทำ ทุกอย่างพึ่งอธิปคนเดียว! แต่เวลาอธิปต้องการขึ้นมา ก็เป็นเขาไม่ใช่รึไงที่เหนื่อยจนแทบลากเลือดน่ะ!! แต่ไอ้เรื่องแบบนี้มันเอาไปแย้งใครได้มั้ยเล่า?!! แล้วดูซิ! จะช่วยกันสักนิดก็ไม่มี ยืนอมยิ้มอยู่ได้! คอยดูเหอะ! ไอ้พี่โต!!!


   “จริงด้วย โตน่ะทำให้ของขวัญมันทุกอย่าง มันจะเคยตัวเอานะ” คุณพัชรียังเออออไปกับเด็กชายขนม ผสมโรงว่าอธิปช่างเป็นคนรักที่น่าสงสารที่มาคบหากับจอมขวัญผู้ซึ่งทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง


   “เหอะ! เยินยอกันเข้าไป” จอมขวัญได้แต่บ่น ดวงตาเรียวเหลือบมองคนรักอย่างเอาเรื่อง แต่อธิปกลับยิ้มบางส่ายศีรษะไปมาเป็นเชิงว่าตัวเองไม่ผิด


   …เออ! ไม่ผิด! แค่ทำทุกอย่างแล้วเข้าตาหลานชายของเขาและป้าของเขาก็เท่านั้น!!...


   จอมขวัญวางสมุดการบ้านของเด็กชายขนมลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีออกจากซุ้มไปโดยไม่พูดกับใครสักคน เด็กชายขนมมองตามแผ่นหลังคุณอาแล้วได้แต่กระซิบกับอาโตสุดที่รัก


   “อาของขวัญงอนแน่ๆเลย อาโตไปง้อสิ”


   “อ้าว อาของขวัญไม่ได้งอนขนมเหรอ” อธิปย้อนถาม


   “ก็งอนพวกเราทุกคนนั่นแหละ แต่อาของขวัญรักอาโตที่สุด เพราะงั้นอาโตก็เลยต้องเป็นตัวแทนกลุ่มไปง้ออาของขวัญไงครับ” เด็กชายขนมเงยหน้าบอกตาแป๋ว ทำเอาอธิปนิ่งไปเล็กน้อย แต่คุณพัชรีอาศัยความไวของคนมากประสบการณ์รีบยิงคำถามทันที


   “ขนมรู้ได้ยังไงว่าอาของขวัญรักอาโตที่สุด”


   “เอ้า! ก็ขนมเคยถาม!”


   “ถามว่าไงลูก” ยังเป็นคุณพัชรีที่ยิงคำถามต่อเนื่องราวกับนักข่าวกำลังสัมภาษณ์ดาราดัง


   “ขนมเคยถามว่าอาของขวัญรักใครที่สุด อาของขวัญบอกว่ารักคุณย่า รักคุณปู่ รักพ่อ รักพี่เข้ม รักพี่ข้าว รักขนม แล้วก็รักอาโต”


   “อ้าว อาของขวัญเขาก็รักทุกคนนี่นา” เด็กชายขนมสั่นหน้าดิ๊กอย่างจริงจัง


   “ไม่ใช่ๆ อาของขวัญรักอาโตที่สุด เพราะอาของขวัญบอกชื่ออาโตเป็นคนสุดท้าย!”


   “ฮื้อ! เหตุผลอะไรของเราน่ะขนม”


   “ก็เวลาขนมกินก๊วยเตี๋ยวลูกชิ้น ขนมชอบกินลูกชิ้นที่สุด ขนมยังเก็บลูกชิ้นไว้กินตอนสุดท้ายเลย! อาของขวัญก็เหมือนขนมแหละ อะไรที่รักมากที่สุดก็ต้องบอกเป็นคนสุดท้ายสิ!” ว่าแล้วเด็กชายผู้อยู่ประถมศึกษาปีที่ 4 ก็ลากเอาทักษะในการกินของตัวเองมาผูกกับเหตุผลได้อย่างน่าอัศจรรย์ คุณพัชรีหัวเราะร่วน ก่อนจะหันมาทางอธิปที่ยืนเงียบ หากแต่ใบหน้าคมเข้มนั้นมีแววดีใจปิดไม่มิด

………………………………………………..

[Dezair]

ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว จักรกฤษณ์และลูกชายอีกสองกลับมาถึงเป็นชุดสุดท้าย และแน่นอน ตอนนั้นเรียงความวันแม่ที่เด็กชายขนมเขียนถึงอาโตสุดที่รักและแสนดีก็เสร็จเรียบร้อยสามารถอวดให้คนทั้งบ้านได้ดูว่าเขาเปรียบเทียบอาโตกับความเป็นแม่ได้ดีแค่ไหน ทว่า…คนบางคนกลับกลัวเรียงความชิ้นนี้ของเด็กชายวัย 9 ขวบยิ่งกว่าอะไร…


   “ของขวัญ ป้ารีให้มาตามไปกินข้าว” อธิปเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน เห็นคนรักนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่ที่โซฟา จอมขวัญเหลือบตามองคนพูดแวบเดียว ก่อนจะหันไปสนใจภาพบนจอโทรทัศน์ต่อ


   …เงียบแบบนี้ แสดงว่างอน…


   อธิปยิ้มน้อยๆ พวกเขาอยู่ด้วยกันมานาน จนหลานคนโตเรียนมัธยมแล้ว แค่ปฏิกิริยาเพียงนิดเดียว ก็พอเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของอีกฝ่าย


   ร่างสูงเดินไปทรุดตัวลงนั่งเบียดกับคนที่นอนเอกเขนกบนโซฟา แน่นอนว่าจอมขวัญขยับลุกหนี แต่อธิปก็รู้ทันทางหนีทีไล่ของอีกฝ่ายเป็นอย่างดีเลยใช้สองแขนค้ำกับโซฟาคร่อมร่างอีกฝ่ายไว้เสียก่อน


   “โกรธพี่หรือ” น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนทำเอาคนกำลังมึนตึงถึงกับใจอ่อนยวบ จอมขวัญเคยคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะเล่นคุณไสย เพราะพูดนิดพูดหน่อยเขาก็ลืมเลือนความโกรธเคืองเสียสิ้น


   “เปล่า”


   “แล้วหนีมาอยู่ที่นี่คนเดียวทำไม”


   “ก็…” จอมขวัญเอ่ย แต่แล้วก็ได้แต่เม้มปากแน่นด้วยเพราะไม่อยากพูดว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่ถูกหลานชายเปิดโปงว่าเขาเคยให้อธิปลูบหลังตอนนอน เขายอมรับว่าเคยทำอย่างที่ขนมพูด แต่…แต่ไม่ได้ทำประจำสักหน่อย!


   “ของขวัญกลัวหลานรู้หรือ”


   “เปล่า” พวกเขาคบกันมานาน นานจนอธิปกลายเป็นสมาชิกของบ้านเรือนไทยวิมลกิตติ ในขณะที่เขาเองก็ไปมาหาสู่บ้านของอธิปจนสนิทสนมกับทุกคนในครอบครัวนั้นเป็นอย่างดี ส่วนเรื่องหลานๆจะรู้เห็นในความสัมพันธ์ของพวกเขาหรือไม่นั้น ทั้งเขาและอธิปเคยคุยกันแล้วว่าเมื่อถึงเวลา จึงค่อยบอกเป็นคำพูด


   “ถ้าอย่างนั้นก็เขิน” จอมขวัญเม้มปากแน่นกว่าเดิมจนร่างสูงกลัวใจว่ามันจะแดงช้ำ นิ้วยาวลูบเบาๆราวกับจะบอกให้คลายริมฝีปากออกเสีย


   “ขวัญแค่…แค่คิดว่าเรื่องแบบนี้หลานไม่น่ามาเห็น” มือไม้ดูจะเกะกะเสียจนจอมขวัญต้องเอามันจับกันไปมา ตาตกอยู่ที่มือสองข้างของตัวเอง ทั้งๆที่ไออุ่นของร่างสูงยังโอบล้อมอยู่รอบตัวเขาเพราะอีกฝ่ายยังคร่อมไม่ห่าง


   “แล้วอีกอย่าง…ขนมมันปากโป้ง” เขารักเจ้าตัวแสบหรอก แต่ปากมันเก็บความลับอยู่ที่ไหนล่ะ


   “สรุปว่าเขิน”


   “พี่โตไม่เขินนี่! คนถูกลูบหลังไม่ใช่พี่โตแต่เป็นขวัญ!” จอมขวัญเงยหน้าเถียงทันควัน ดวงตาเรียววาววับเอาเรื่อง ในขณะที่อธิปยังคงยิ้มน้อยๆทั้งริมฝีปากและดวงตา


   “ก็ของขวัญเคยอยู่ลูบหลังให้พี่ที่ไหน เสร็จปุ๊บก็บ่นเหนื่อยบ่นง่วง” จอมขวัญอ้าปากค้าง อธิปพูดเหมือนกับว่าที่มาลูบหลังเขาตอนนอนนั่นคือการอ้อล้อหลังเสร็จกิจอย่างนั้นล่ะ! ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว อธิปต่างหากที่หลงเขาหัวปักหัวปำ แม้ไม่ได้กอดกันลึกซึ้งแต่ก็หาเรื่องมาเข้าใกล้เขาเสมอ! แม้จะแค่ลูบหลังเล็กๆน้อยๆก็ตาม!


   “ไม่รู้ล่ะ! ถ้าหลานไปค้าง หรือมานอนที่นี่ ห้ามทำเด็ดขาด”


   “ห้ามลูบหลังน่ะหรือ”


   “ห้ามทุกอย่าง…อื้อ…” สมกับที่บอกว่าห้าม เพราะพอพูดปุ๊บ ริมฝีปากอุ่นๆของอธิปก็แนบลงประทับบนริมฝีปากเขาปั๊บ จอมขวัญอยากผลักอีกฝ่ายออกหรอก แต่รสสัมผัสที่คุ้นเคยก็ทำเอาเขาเตลิดไกล


   “ของขวัญทนได้ แต่พี่ทนไม่ได้” ใบหน้าคมเคลื่อนออกห่างเล็กน้อยเพื่อบอกความในใจให้อีกฝ่ายรู้ ก่อนจะก้มลงจูบประทับอีกหน คราวนี้สอดปลายลิ้นเข้าดื่มด่ำกับความหวานล้ำภายในโพรงปากของจอมขวัญอย่างที่ทำเอาร่างโปร่งครางฮือด้วยความวาบหวาม มือหนาเลื้อยเข้าไปใต้เสื้อแล้วลูบไล้ขึ้นสู่แผ่นอกแบนราบ เพราะอยู่ด้วยกันมานาน จุดใดที่จอมขวัญรู้สึกดีที่สุด ทำไมเขาจะไม่รู้ และเพราะรู้ ชายหนุ่มจึงจุดอารมณ์คนรักได้ไม่ยาก


   อธิปเลื่อนหน้าลงต่ำสู่ซอกคอขาว ไซ้ปลายจมูกและริมฝีปากชิมรสคุ้นเคยที่ไม่เคยนึกเบื่อ แผ่นอกแบนราบเดาะขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับเสียงครางผะแผ่วเมื่อปลายนิ้วของอธิปบีบคลึงยอดอกจนแข็งเป็นไต


   “อา…พี่โต…” ดูเหมือนจอมขวัญจะลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่นี้เขาเพิ่งออกคำสั่งเฉียบขาดว่าห้ามอธิปทำทุกอย่าง…ความอ่อนโยนอ่อนหวานและเอาใจใส่ของร่างสูง ทำเอารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแก้วเจียระไนยที่อีกฝ่ายต้องคอยทะนุถนอม


   “หืม?...” มือเย็นๆของจอมขวัญทำหน้าที่ปลดเข็มขัดแล้วดึงชายเสื้อเชิ้ตของร่างสูงออก ในขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาเอียงแหงนให้อีกฝ่ายซุกไซ้ซอกคอได้เท่าที่ใจต้องการ


   โซฟาตัวใหญ่เป็นสมรภูมิอย่างดีสำหรับคนสองคน อธิปพลิกกายขึ้นนั่งตอนที่สองมือโอบร่างจอมขวัญให้ขึ้นมานั่งทับบนตัก ริมฝีปากหนาอุ่นคอยแต่จะแวะเวียนไปบดเบียดกับริมฝีปากของจอมขวัญสลับกับซุกไซ้คอขาวเรื่อยลงมาถึงแผ่นอกที่ไม่มีเสื้อเชิ้ตปิดบัง สองมือหนาฟ้อนเฟ้นอยู่ใต้เสื้อ บีบขยี้ยอดอกจนได้ยินเสียงครางหวานหูแผ่วเบา


   “อ๊ะ! อื้อ…เดี๋ยว…เดี๋ยวมีคนเห็น…อ่า…”


   “พี่ปิดประตูแล้ว”


   “อ่า…ต…แต่…อ๊ะ! ซี้ด!” เล็บตัดสั้นแต่เมื่อจิกลงบนยอดอกที่เป็นจุดรวมประสาทแล้ว ก็ทำเอาจอมขวัญแอ่นสะท้านได้ไม่ยาก กระดุมสามเม็ดบนถูกปลดด้วยริมฝีปากของอธิป ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะเข้าดูดดุนยอดอกแข็งสีเข้ม


   “คุณย่า! ทำอะไรอยู่ครับ!” เสียงร้องถามดังเข้ามาในโสตประสาททำเอาสองหนุ่มที่กำลังมัวเมาไปกับรสสัมผัสของกันและกันหยุดกึกแล้วหันขวับไปมองที่ประตูห้องทันที บานประตูที่อธิปกล้าสาบานว่าเขาปิดสนิทดีแล้วตอนที่เข้ามา มาบัดนี้มันถูกแง้มไว้เพียงนิดเดียว หากแต่นิดเดียวก็พอจะเห็นแล้วว่ามีลูกตาของใครบางคนแอบส่องเข้ามา


   “เฮ้ย!” จอมขวัญที่นั่งทับอยู่บนตักคนรักถึงกับกระเด้งตัวออกมายืนห่างจากโซฟาทันที ในขณะที่อธิปถึงกับต้องกลืนน้ำลายระงับอารมณ์แล้วสางผมไปมาอย่างงุ่นง่าน บานประตูที่ถูกแง้มถูกเปิดผลัวะพร้อมด้วยหัวกลมๆของเด็กชายขนมยื่นเข้ามา


   “อ๊ะ! อาโตอาของขวัญ” เด็กฉลาดผู้เป็นอนาคตของชาติเอ่ยปากเมื่อเห็นคุณอาทั้งสองอยู่ในห้อง เจ้าตัวทำคิ้วขมวดมุ่นก่อนจะหันมามองผู้ย่าที่ยืนบิดไปบิดมาด้วยความเขินที่ถูกจับได้ว่าเธอกำลังแอบดูหลานชาย


   “คุณย่าแอบดูอาโตกับอาของขวัญทำไม” มีหลานฉลาดเป็นเรื่องน่าภูมิใจ แต่บางทีคุณพัชรีก็อยากให้เจ้าขนมฉลาดน้อยกว่านี้ลงสักหน่อย จะได้ไม่ถามเธอเยอะแบบนี้


   “ย่า…ย่าไม่ได้แอบดูนะ! ย่ามาตามอาของขวัญกับอาโตไปกินข้าว!”


   “แต่เมื่อกี้ขนมเห็นคุณย่ายืนแอบดูไม่ใช่เหรอ!” นอกจากจะเป็นเด็กฉลาดแล้ว เด็กชายขนมยังซื่อสัตย์สุดๆ เห็นว่าย่าแอบดูก็บอกว่าแอบดู


   “อุ๊ย! ขนมพูดอะไรแบบนั้น!” คุณพัชรีรีบปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะหันมายิ้มแห้งๆให้จอมขวัญและอธิปที่ทั้งสองหนุ่มไม่ยอมมองหน้าเธอทั้งคู่


อธิปนั่งอยู่บนโซฟา มองเลยออกไปนอกหน้าต่าง แต่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย เข็มขัดถูกปลด ส่วนจอมขวัญยืนอยู่ไม่ไกลจากโซฟา กระดุมเสื้อสามเม็ดบนถูกปลดหมดแล้ว แถมคอยังแดงเป็นเปื้อนเพราะถูกไซ้เมื่อครู่ สายตาเอาแต่มองภาพบนโทรทัศน์…หากแต่…คุณพัชรีรู้ ไม่มีใครทำท่าว่าจะสนใจเธอก็จริง แต่ทั้งอธิปและจอมขวัญหูผึ่งฟังที่เธอคุยกับหลานทั้งสิ้น! และเธอรู้ว่าเวลานี้จอมขวัญและอธิปอธิษฐานให้เธอพาเจ้าเด็กชายขนมไปให้พ้นรัศมีห้องโดยเร็วที่สุด และที่สำคัญต้องปิดประตูให้ด้วย!!


   “ขนม ย่าว่าเราลงไปในโต๊ะกันเถอะ ป่านนี้ข้าวเย็นเสร็จแล้วล่ะ”


   “ขนมหิวพอดีเลย” เด็กชายขนมลูบท้องกลมๆของตัวเอง หากแต่ไม่วายหันมาทางคุณอาทั้งสองที่ยังยืนเงียบ


   “อาของขวัญกับอาโตไปกินข้าวกันเถอะ!”


   “เดี๋ยวพวกอาเขาก็ตามลงไปเองแหละ ขนมไปกับย่าก่อนนะ” คุณพัชรีรีบพาหลานชายหนีจากที่เกิดเหตุ แม้จะอายุไม่น้อยแล้ว แต่เรี่ยวแรงยังมีเยอะขนาดที่ลากหลานชายตัวอ้วนกลมออกมาได้ ตามด้วยการปิดประตู หากแต่ก่อนที่ประตูจะปิด เสียงของเด็กชายขนมก็ดังลอดเข้ามาในห้องอย่างที่ทำเอาจอมขวัญแทบจะเป็นลม


   “คุณย่าครับ ทำไมอาโตกับอาของขวัญแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย เสื้อผ้าหลุดรุ่ยเชียว”


   “….” ไม่มีคำตอบเป็นคำพูดจากปากคุณย่าพัชรี ส่วนจอมขวัญก็รีบรวบสาบเสื้อเข้าหากันแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำทันที อธิปมองตามคนรักก่อนจะหงายศีรษะไปด้านหลังแล้วถอนหายใจเฮือก

   …ดูเหมือนเขาจะ ‘ต้องอด’ ไปอีกนานแน่ๆเลยคราวนี้…


……………………………………….

   11 สิงหา 


บ้านเรือนไทยวิมลกิตติมีงานเลี้ยงฉลองล่วงหน้าให้แก่วันแม่ งานนี้รวบรวมพลพรรคแม่ๆมาให้เจอกัน เหมือนเป็นงานปาร์ตี้สังสรรค์สมาคมสาวช่างฝันรุ่นใหญ่อย่างไรอย่างนั้น และพอสมาชิกอันประกอบด้วยคุณรุ่งทิพ คุณกนกนุช และคุณพัชรีพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว เรื่องที่หยิบยกมาพูดคุยก็ไม่พ้นเรื่องดาราหนุ่มๆขวัญใจมหาชน และเรื่องลูกหลาน…โดยเฉพาะวันนี้ มีทรอปิคพิเศษที่คุณพัชรีอยากเล่ามาตั้งแต่สัปดาห์ก่อน แต่เพิ่งมีโอกาสได้พบหน้าเพื่อนทั้งสองในวันนี้ เลยต้องจัดชุดใหญ่ชนิดให้ฟังกันหูแฉะ


“แล้วยังไงต่อคะคุณรี!”


   “แหม! จะยังไงล่ะคะ! ยังไม่ทันจะถอดเสื้อ เจ้าขนมก็ดันส่งเสียงโหวกเหวก! อดเลยล่ะค่ะ!!” สองสาวผู้ร่วมสมาคมอย่างคุณรุ่งทิพและคุณกนกนุชห่อไหล่อย่างผิดหวังไปตามๆกัน เมื่อคุณพัชรีไม่สามารถให้ข้อมูลมากไปกว่านี้ได้อีกแล้ว เรื่องความรักของอธิปและจอมขวัญไม่ใช่เรื่องปิดบังสำหรับพวกเธอก็จริง แต่ตอนที่พวกเขา ‘รัก’ กันกลับเป็นเรื่องที่หาดูยากยิ่งกว่าสุริยุปราคา!!


   “นี่นุชจะได้เห็นสักครั้งก่อนตายมั้ยคะเนี่ย! เวลามาค้างที่บ้านนุชก็เหมือนกันนะคะ ไม่มีหรอก!ไอ้ประเภทกอดไหล่จับไม้จับมือน่ะ! ไม่เห็นใจพวกแม่ๆโรแมนติกอย่างพวกเราเลยนะคะ! พวกดาราเขายังมีเซอร์วิสแฟนๆ นี่อะไร้! จะเซอร์วิสแบบพวกดารามั่งก็ไม่ได้!” คุณกนกนุชไม่วายตัดพ้อด้วยความเสียดาย


ตอนนี้เธอได้เห็นหน้าหลานย่าที่เกิดจากลูกชายคนเล็กแล้ว สิ่งเดียวที่เหลืออยู่และยังไม่สมหวังเสียทีคือได้เห็นลูกชายคนโตสวีทหวานกับคนรักบ้าง! แต่ไม่รู้ว่าชาติหน้าจะมีโอกาสมั้ย ในเมื่อสองคนนั้นทำตัวเหมือนเป็นเพื่อนพี่น้องธรรมดาๆไม่มีอะไรในกอไผ่! เป็นคนรักกันแท้ๆ!! แสดงออกต่อหน้าคนแก่บ้างก็ได้! ไม่หัวใจวายหรอก!!



   “รุ่งว่า พวกเราน่าจะลองสืบดูนะคะ!” คุณรุ่งทิพเป็นตัวตั้งตัวตีในแทบทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องของอธิปและจอมขวัญนั้น เธอแสดงออกชัดเจนว่าเป็นฝ่ายสนับสนุนและ ‘ขาจิ้น’ คนหนึ่งของกลุ่ม!


   “สืบยังไงคะคุณรุ่ง?” คุณพัชรีรีบขยับเข้าหา


   “ของอย่างนี้ไม่ยากค่ะ! เอาตามนี้นะคะ…” ว่าแล้วสามสาวสมาคมนิยมละครไทยก็จับกลุ่มวางแผน ในขณะที่คุณเทิดศักดิ์และคุณชัยที่นั่งอยู่ไม่ไกลได้แต่มองหน้ากันแล้วพากันถอนหายใจเฮือก


   “ลูกมันก็รักกันดี นี่ก็ยังอยากจะรู้ว่ามันรักกันยังไง ถ้าไม่ได้เห็นจูบกัน คงตายตาไม่หลับ” คุณเทิดศักดิ์บ่น แม้ในใจจะอยากรู้เรื่องของอธิปและจอมขวัญไม่ต่างจากภรรยา แต่เขาก็รู้จักเก็บอาการและสอดส่องเอาด้วยสายตา อะไรที่นอกสายตาไปแล้วก็ไม่ไปตามสืบตามแคะ


   “เขาถึงได้บอก พวกแม่ๆน่ะชอบทำเรื่องลูกให้กลายเป็นเรื่องของตัวเองเสมอ” คุณชัยพูดแล้วทอดหายใจยาวเหยียด สายตามองลงไปยังประตูบ้านที่กำลังถูกเลื่อนออก รถคันโตของจักรกฤษณ์ขับเข้ามาก่อน ตามด้วยรถของอธิปที่คาดว่าจะมีจอมขวัญมาด้วย และรถของอานุภาพน้องชายของอธิป ตบท้ายด้วยรถของน้ำทิพย์


   …ลูกหลานพร้อมหน้า…ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้วสำหรับชีวิตในบั้นปลาย คุณชัยกล้าพูดว่าหากวันนี้หมดลม เขาก็ยินดี แม้จะเสียใจแต่ไม่เสียดาย เพราะรู้ว่าวันนี้เขาทำหน้าที่ทั้งพ่อ ทั้งลุง ทั้งปู่ครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว


   “คุณปู่ชัย! คุณปู่เทิด! สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ!!” พวกหลานๆรุ่นเล็กที่ลงจากรถแต่ละคันเงยหน้าขึ้นตะโกนพร้อมยกมือไหว้แถมรอยยิ้มอีกหนึ่งกระบุง


   เสียงเจี๊ยวจ๊าวโหวกเหวกจากข้างล่าง ทำเอาสาวๆสมาคมนิยมละครไทยรีบสลายตัวมาโผล่หน้าที่เฉลียง เด็กๆพากันยกมือไหว้ทักทายพวกเธอ ก่อนจะพากันเดินขึ้นเรือนมาหา รั้งท้ายด้วยลูกหลานรุ่นใหญ่ที่แต่ละคนอายุไม่น้อยแล้ว แต่อานุภาพก็ยังปากมากจุดอารมณ์หงุดหงิดให้จักรกฤษณ์เสมอ จอมขวัญยังคงเป็นสุภาพบุรุษสำหรับผู้หญิง เพราะไม่ว่าจะกับน้ำทิพย์หรือภรรยาของอานุภาพเขาก็ดูแลพาขึ้นบันไดชนิดที่สามีของผู้หญิงทั้งคู่ไม่ต้องทำอะไร ในขณะที่อธิปยังคงเงียบขรึมพูดน้อย แม้จะมีเพื่อนคุยเป็นสามีของน้ำทิพย์ก็ตามที


   เสียงเด็กๆเจี๊ยวจ๊าวโหวกเหวกดังไปทั่วบ้านเรือนไทย โดยเฉพาะเจ้าขนมที่อวดยกใหญ่ว่าเรียงความวันแม่ที่เขียนถึงอาโตนั้นได้เป็นตัวแทนห้องไปคว้ารางวัล ‘ชมเชย’ จากการประกวดระดับโรงเรียน ความโหวกเหวกนี้ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นเรื่องคุ้นหูคุ้นตาของคุณชัยและคุณพัชรีเพราะสองพี่น้องจักรกฤษณ์และจอมขวัญยังวิ่งตึงตังเป็นเด็กๆ และมันก็เงียบสงบลงเมื่อคนทั้งคู่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ หากแต่วันนี้…ความโหวกเหวกนั้นหมุนวนกลับมาอีกครั้ง


   คุณพัชรีได้ยินเสียงพูดคุยของคนนับสิบอื้ออึงอยู่ในหัว หากแต่ความรู้สึกของหญิงชรากลับไม่นึกรำคาญมันเลยสักนิด เธอมองดูลูกหลานที่อยู่ตรงหน้าด้วยความปลื้มปริ่ม น้ำตาคลอหน่วยด้วยความยินดีที่ได้มีโอกาสเห็นภาพนี้


   …คนแก่หลายคนหลงลืมลูกหลานเพราะความชรา หากแต่คนแก่อีกหลายคนก็ต้องอยู่กับความชราโดยที่ไม่มีลูกหลานมาเหลียวแล เธอโชคดี…โชคดีที่เธอยังจำลูกหลานได้ทุกคน และโชคดีที่ลูกหลานยังไม่ทิ้งเธอให้โดดเดี่ยว เธอยังมีพวกเขาอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าจะวันนี้ หรือวันไหน…


   “เป็นอะไรไปรี” คุณชัยก้มลงถามเสียงเบา เมื่อเห็นภรรยาได้แต่ยืนยิ้มเงียบๆผิดวิสัยคุณพัชรีผู้แสนพูดเก่ง


   “ฉันดีใจค่ะ ขอบคุณนะคะที่คุณแต่งงานกับฉัน ทำให้ฉันได้มีลูกดีๆ มีหลานดีๆแบบนี้”


   “หมดห่วงลูกหลานได้แล้วสินะ”


   “ค่ะ เหลือเหลนกับโหลน”


   “หื้อ?”


   “เหลนกับโหลนไงคะ ลูกหลานของพวกเด็กๆ”


   “แต่พวกนั้นยังใช้เด็กหญิงเด็กชายกันอยู่เลยนะ!”


   “อุ๊ย! ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ! เด็กๆสมัยนี้โตเร็วจะตาย! ทุกคน! ไปที่โต๊ะกินข้าวได้แล้วจ้ะ! อาหารเสร็จหมดแล้วล่ะ” ว่าแล้วคุณพัชรีก็ต้อนทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ไปที่กลางเรือน ซึ่งมีโต๊ะหลายตัวนำมาต่อยาวเหยียดสำหรับงานเลี้ยงวันแม่ในค่ำคืนนี้ และก่อนที่จะได้เริ่มลงมือรับประทานอาหาร เด็กๆที่เตี๊ยมกันมาหลายวันก็พากันตะโกนประสานเสียงดังลั่นโต๊ะ


   “คุณย่า/คุณยาย สุขสันต์วันแม่!!!!”


   แน่นอนว่าคนเป็นย่าคนเป็นยายถึงกับน้ำตาไหลพรากด้วยความปลาบปลื้ม โดยเฉพาะคุณพัชรีที่มักจะอ่อนไหวกับเรื่องซาบซึ้ง และแม้จะเป็นมื้อที่หญิงชราทั้งโต๊ะกินข้าวเคล้าน้ำตา หากแต่เป็นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติที่พวกเธออยากจะปล่อยให้มันไหลออกมาทุกๆปี

   …สุขสันต์วันแม่…

   …แม่ผู้ให้กำเนิด…

   …แม่ผู้เลี้ยงดู…

   …แม่ผู้เสียสละ…

   …แม่…

   …คำสั้นๆสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆที่มีสถานะที่ยิ่งใหญ่เสมอ…


………………………………………
((แถม))

   
จักรกฤษณ์ วิมลกิตติยืนเลือกผ้าคลุมไหล่ด้วยใบหน้าหงุดหงิด คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันชนิดที่ทำให้หน้าดุยิ่งดูดุกว่าเดิมเป็นสองเท่า พนักงานสาวประจำแผนกเครื่องนุ่งห่มสตรีได้แต่ยืนมองคุณลูกค้ากิตติมศักดิ์จากไกลๆ เธอรู้ว่าเขาคือจักรกฤษณ์ วิมลกิตติไฮโซพ่อหม้ายหนุ่มลูกสามที่ครองตัวโสดมาหลายปี แน่นอนว่าเรื่องของเขาลงในหน้าซุบซิบของหนังสือพิมพ์บ่อยๆ และเรื่องที่ถูกแซวบ่อยที่สุดก็คือเรื่องที่เขาโมโหร้ายและโวยวายไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน นั่นเลยเป็นสาเหตุให้พนักงานสาวไม่กล้าเข้าไปยุ่มย่ามเขามากกว่านี้


   “เอาไงดีวะเนี่ย!” จักรกฤษณ์ได้แต่บ่นกับตัวเอง เพราะเลือกไม่ถูกว่าควรจะซื้อผ้าคลุมไหล่สีไหนไปเป็นของขวัญวันแม่ สุดท้ายชายหนุ่มก็วางทั้งสองผืนลงตามเดิม แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาน้องชาย


   “ฮัลโล ไอ้ขวัญ”


‘มีไร’ จอมขวัญรับคำเสียงเอื่อยเฉื่อยตอบกลับมา


   “แกซื้ออะไรให้แม่วะ”


   ‘แม่? ป้ารีน่ะเหรอ’


   “เออ” แม้ปากจะตอบน้องชาย แต่สายตาจักรกฤษณ์ยังเพ่งอยู่ที่ผ้าคลุมไหล่สีฟ้าน้ำทะเลและสีเหลืองนวลทั้งสองผืนอย่างตัดสินใจไม่ได้


   ‘ไม่ได้ซื้อ แต่ฝากเพื่อนพี่โตไปขอลายเซ็นดารามาให้’ พอรู้ว่าน้องชายจะให้อะไรเป็นของขวัญวันแม่ แม้จะอยากด่าว่าช่างเป็นของขวัญที่ไม่ลงทุนเอาเสียเลย แต่จักรกฤษณ์ก็รู้เช่นเห็นชาติว่ามารดาของเขาจะต้องเห่อ ‘ของขวัญ’ ชิ้นนี้ไปจนกว่าลมหายใจจะดับสิ้น


   ‘พี่จักรซื้ออะไรล่ะ’
   

“ว่าจะซื้อผ้าห่ม…”


‘ผ้าห่ม?!!!’


   “ก็…ผ้าที่เอาไว้ห่มเวลานั่งในรถไง”


   ‘ผ้าคลุมรึเปล่า’


   “เออๆ นั่นล่ะ สีฟ้าหรือสีเหลืองดีวะ”

   
‘ป้ารีชอบสีชมพู’ เสียงที่ตอบกลับมาของน้องชายนั้นบอกทีท่าว่าเอือมระอาอยู่ในที ที่จักรกฤษณ์ไม่รู้ว่าแม่ตัวเองชอบสีอะไร 


   “งั้นเหรอ”


   ‘ก็งั้นน่ะสิ ลูกอะไรไม่รู้ว่าแม่ตัวเองชอบสีอะไร…อ้าว พี่โต มาแล้วเหรอ รอแปบนึง ขอคุยกับพี่จักรก่อน’ ประโยคหลังนั้น เหมือนจอมขวัญหันไปคุยกับอธิป จักรกฤษณ์เหลือบตามองนาฬิกาบนข้อมือเห็นว่าเป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว อธิปคงมารับจอมขวัญไปทานข้าว


   “งั้นแค่นี้นะ แล้ววันที่ 11 แกกลับไปกินข้าวที่บ้านใช่มั้ย”


   ‘ไป’


   “เออ ไว้เจอกันแล้วกัน” เขาและจอมขวัญวางสายจากกัน จักรกฤษณ์จึงหันกลับไปสนใจผ้าคลุมไหล่ต่อ ทว่า ไม่ทันได้เรียกหาพนักงานมาถามหาผ้าคลุมไหล่สีชมพู ใครบางคนก็เข้ามาหยุดยืนข้างเขา


   “ผ้าคลุมไหล่? ซื้อให้เมียเหรอ” ไม่ต้องหันมอง จักรกฤษณ์ก็รู้ทันทีว่าเป็นเสียงใคร หากแต่ลูกหลานบ้านวิมลกิตติไม่เคยถูกสอนว่าให้หลบสายตาใคร จักรกฤษณ์จึงหันกลับไปมอง ทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ว่าเจ้าของเสียงคือ…ทรงพล…


   “เอ้า!  ไม่ตอบ หรือว่ากะเก็บเป็นความลับ ไม่ดีนะ ผู้หญิงเสียหายได้”


   “ไม่รู้อะไรอย่าพูด!” สำหรับจักรกฤษณ์ ทรงพลยังเป็นบุคคลที่น่าหลีกหนีให้ไกลห่างเป็นที่สุด เขารู้สึกว่าการกระทำ คำพูด หรือแม้แต่ความคิดของมันไม่ถูกโฉลกเขา อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย กระทั่งหน้าตาของมัน จักรกฤษณ์ก็รู้สึกว่าไอ้หน้าตายียวนแบบนี้มันขวางหูขวางตากันเหลือเกิน!!!


   “ไอ้ขวัญเป็นยังไงบ้าง กูไม่ได้เจอมันอีกเลย”


   “มันสบายดี และเป็นคนดีขึ้นเยอะตั้งแต่เลิกเจอมึงนั่นล่ะ” ทรงพลหัวเราะน้อยๆ จักรกฤษณ์ยังช่างต่อปากต่อคำเสมอ


   “งั้นฝากบอกมันที ว่ากูยังคิดถึง ‘ลูกค้าเก่า’ อยู่เสมอ” จักรกฤษณ์มองคนพูดตาขวาง แต่ทรงพลยังกระตุกยิ้มกวนประสาทไม่หยุด หากแต่ไม่ทันที่สองหนุ่มจะได้พูดอะไรต่อ เด็กชายคนหนึ่งก็เดินตรงมาจากแคชเชียร์พร้อมถุงสินค้าในมือ


   “ลุงพลครับ เสร็จแล้วครับ โรมเลือกของขวัญคุณยายเป็นผ้าคลุมไหล่นะครับ” เด็กชายที่อายุมากกว่าลูกคนโตของจักรกฤษณ์ไม่กี่ปีนั้น แม้จะไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับบ้านวิมลกิตติเลยแม้แต่นิดเดียว แต่จักรกฤษณ์ก็ระลึกอยู่เสมอว่าเด็กคนนี้เกิดมาให้เขาลบล้างความรู้สึกผิดบาปในใจ


   …เงินของเขา เป็นค่าทำคลอดเด็กคนนี้…แม้ว่าลุงของเด็กคนนี้จะมีปัญญาจ่ายค่าทำคลอดเหล่านั้นเองก็ตามที…แต่ทรงพลก็ยังยินยอมให้เขาเป็นคนออกค่าใช้จ่าย…


   “เอ่อ…เพื่อนลุงพลเหรอครับ” เด็กชายหันไปถามทรงพล เมื่อเห็นจักรกฤษณ์ยืนอยู่ตรงหน้า


   “สวัสดีซะสิ” จักรกฤษณ์เคยเจอเด็กคนนี้แล้วครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน แต่มันก็นานเกินไปที่เด็กชายจะจำหน้าเขาได้


   หลานชายของทรงพลยกมือไหว้เขา จักรกฤษณ์ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยกมือรับไหว้


   “ขอตัวก่อนแล้วกัน” ทรงพลว่าอย่างนั้น แล้วขอถุงสินค้าจากหลายชายมาเปิดดู ก่อนจะหันมากระตุกยิ้มใส่จักรกฤษณ์อีกที


   “เมื่อกี้ มึงบอกไอ้จอมว่าจะซื้อผ้าคลุมไหล่สีชมพูให้แม่มึงเหรอ เสียใจว่ะ กูได้ผืนสุดท้ายมา” ว่าแล้วทรงพลก็หยิบของในถุงออกมาให้จักรกฤษณ์ดูเป็นขวัญตา ผ้าคลุมไหล่แบบที่เขาคิดจะซื้อให้มารดาเป็นของขวัญวันแม่อยู่ในมือของทรงพลจริง และมันเป็นสีชมพูจริง!


   “ไปกันเถอะโรม” แล้วทรงพลก็พาหลานชายเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งคนอารมณ์เสียเอาไว้เบื้องหลัง


   …จักรกฤษณ์บอกแล้วว่าการกระทำ คำพูด และความคิดของไอ้ทรงพลไม่ถูกโฉลกกับเขาเป็นที่สุด กระทั่งของขวัญวันแม่ มันยังซื้อตัดหน้าเขาเลย!!!!...


   “ซื้ออย่างอื่นก็ได้เว้ย!!” หนุ่มใหญ่ได้แต่พูดไล่หลังอย่างหัวเสีย แล้วเดินปึงปังไปหาของขวัญที่อื่นทันที ไม่ทันได้รู้แม้แต่น้อยว่าทรงพลหันกลับมามองอีกครั้ง ก่อนจะก้มลงบอกหลานชาย


   “ผู้ชายคนนั้นเขาไม่ใช่เพื่อนลุงหรอก โรม…” เด็กชายทำหน้างง ในขณะที่คนเป็นลุงกลับยิ้มเจ้าเล่ห์


   “…แต่เขาเป็นเพื่อนซี้ลุงเลยล่ะ เพราะงั้น โรมต้องสนิทกับพวกลูกหลานบ้านวิมลกิตติเข้าไว้นะ!”


   …แล้วปีศาจร้ายนามว่า ‘ทรงพล’ ก็วางหมากถึงรุ่นลูกรุ่นหลานนั่นเอง!!!...

FIN

ปวดไมเกรน และเจ็บกระเพาะ แต่ขอกรี๊ดดังๆให้ทรงพลลลลลลลลลลล
จริงๆแล้ว ตอนนี้เขียนมาเพื่อเซอร์วิสคุณพัชรี แต่มีหลายคนอยากอ่านทรงพลจักรกฤษณ์ เลยจัดมาให้เล็กๆนี่ล่ะ ฮ่าฮ่า
ส่วนพี่โตของขวัญ จะบอกว่า มีตอนพิเศษอีกอันที่...ไม่มีใครมาขัดและแอบดู แต่มันยังไม่เสร็จเรียบร้อยดี ถ้าเขียนเสร็จจะเอามาลงให้อ่านนะจ๊ะ

ยังไงก็ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามเรื่องนี้มาจนถึงตอนล่าสุดนี้นะคะ ขอบคุณที่ยังเก็บพี่โต ของขวัญ ฯลฯ เอาไว้ในใจ จะพยายามเข็นตอนพิเศษออกมาให้อ่านแก้คิดถึงเรื่อยๆ เท่าที่จะทำได้ ส่วนเรื่ององค์ชายเลี้ยงหอย จะรีบมาลงให้เร็วที่สุดค่ะ (แต่ช่วงนี้ที่บริษัทยุ่งมากเลยอ่า)

ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยนะคะ

[มะลิลา]

ขอบคุณมากเลยค่าสำหรับตอนพิเศษ
อยากเป็นป้ารีได้แอบดู
แต่เป็นคนอ่านดีก่า เพราะไม่ต้องลุ้นอย่างป้ารี
ได้อยู่ในเหตุการณ์เต็ม ๆ
เพราะฉะนั้นรอตอนพิเศษที่...ไม่มีคนมาขัดจังหวะนะคะ

[badcow]

เกือบฟินล่ะพี่โต ของขวัญ

[Rafael]

กรี๊ดดดรัวๆเลยค่ะ
ฮ่าๆ บ้านนี้เขาน่ารักกันทั้งบ้านจริงๆ
ทั้งเด็ก ทั้งผู้ใหญ่
แหม น้องขนมนี่จะให้คุณย่าดูอะไรดีๆหน่อยก็ไม่ได้นะ มาขัดอย่างนี้
ขัดใจทั้งป้า ขัดใจทั้งคนอ่านเลยน้า อิอิ

ขอบคุณคุณบัวที่มาลงนะคะ รอตอนพิเศษของของขวัญและพี่โตแบบไม่มีคนมาขัด
สุขสันต์วันแหม่ด้วยค่าาา อิอิ

[Naenprin]

หวานอ่ะ น้องขนมน่ารักจังเลย