หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[mint_852]

ของขวัญกับอธิปนี่แอบร้อนแรงเหมือนกันนะเนี่ย
อยากอ่านคู่ของทรงพลกับจักรกฤษณ์จัง
สองคนนี้จะลงเอยกันมั้ยอ่ะ
อยากอ่านคู่นี้ๆๆๆๆ
แก๊งละครหลังข่าวก็ยังน่ารักเหมือนเดิมอีก
ชอบมากๆๆๆ

[ฟ้าสีคราม]

รักเรื่องนี้ ><
มันอบอุ่นมากกก
ของขวัญเป็นคนที่โชคดีมากจริงๆ ที่มีครอบครัวที่รัก และพร้อมจะให้อภัยขวัญเสมอ
แล้วยังมีพี่โต ที่คอยอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าขวัญจะเป็นยังไง
อ่านจบแล้วโลกสดใสสุดๆ
ขอบคุณนะคะ ที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้ให้ได้อ่าน

ปล. เอาจิง เราอ่านไปแล้ว ก็แอบจิ้น ทรงพล กะ จักรฤษณ์ นะคะ 
อยากจะให้คนแต่ง แต่งเรื่องแยก พลจักร เง่าะ อิอิ 

[Dezair]

จอมร้าย
ตอนพิเศษ…คู่เวรคู่กรรม
……………………………


   “น้องเข้ม น้องข้าว คุณพ่อมารับแล้วครับ”

เสียงคุณครูสาวที่วันนี้มีหน้าที่ประจำอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน ร้องเรียกหาสองเด็กชายนามสกุลวิมลกิตติที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ในสนามหญ้าด้านช้างโรงเรียน สองเด็กเจ้าของชื่อหันมองตามเสียงเรียกก่อนจะเผยยิ้มกว้างเมื่อเห็นบิดายืนรออยู่ข้างคุณครู



   “คุณพ่อมารับแล้ว กลับบ้านได้แล้วครับ” คุณครูเอ่ยสำทับอีกรอบพร้อมกับกวักมือเรียก สองเด็กชายจึงรีบวิ่งออกจากสนามหญ้าไปคว้ากระเป๋าที่วางกองกับพื้น แล้วรีบถลาเข้ามาหา



   “พ่อ สวัสดีครับ” 

สองพี่น้องเด็กชายเข้มและเด็กชายข้าวยกมือไหว้บิดาโดยพร้อมเพรียง จักรกฤษณ์เพียงพยักหน้ารับสั้นๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋านักเรียนของลูกชายคนกลางมาถือเอง ส่วนลูกชายคนโตนั้น โตพอที่จะรับผิดชอบกระเป๋าที่บรรจุหนังสือสองสามเล่มได้แล้ว



   “พ่อ วันนี้น้องขนมเป็นยังไงมั่ง”

เด็กชายข้าวเงยหน้าร้องถามถึงน้องชายคนเล็กที่ยังคงอ้อแอ้และเดินเตาะแตะ อายุยังไม่ถึงเกณฑ์เข้าโรงเรียน



   “ก็เหมือนเดิมนั่นล่ะ ลาคุณครูซะ จะได้กลับบ้าน” จักรกฤษณ์ตอบเหมือนเดิมอย่างทุกวัน เพราะเจ้าสองพี่น้องชอบถามถึงความเป็นไปของน้องเล็กคนสุดท้องทุกวัน ทั้งๆที่กลับบ้านไปก็เห็นหน้ากันแล้วแท้ๆ



   ทั้งเด็กชายเข้มและเด็กชายข้าวหันไปยกมือไหว้คุณครู ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้ปกครองอีก 3 คนเข้ามารับลูกหลาน คุณครูสาวเพียงคนเดียวจึงได้แต่ผงกศีรษะรับการไหว้ลาของสองเด็กชายเพียงสั้นๆ ก่อนจะหันไปสนใจผู้ปกครองคนอื่นๆ



   จักรกฤษณ์เห็นลูกลาครูแล้วเรียบร้อย ก็พาเด็กชายทั้งสองเดินออกจากโรงเรียน ทว่าสายตาของชายหนุ่มก็ดันเหลือบไปเห็นเด็กชายที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาดีทั้งๆที่ไม่ได้เป็นเพื่อนของลูกชายทั้งสองคนของเขาแต่อย่างใด กำลังเดินออกจากโรงเรียนพร้อมกับผู้ชายที่เขาไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย



   …เด็กชายคนนั้น…

…เขาจำได้ว่าคือเด็กชายที่ทรงพลเคยแนะนำให้เขารู้จักว่าชื่อ ‘โรม’ มีศักดิ์เป็นหลานลุงของทรงพล และเกิดจากผู้หญิงที่ชื่ออัญญิกา…



   แต่คนที่มารับเด็กชายคนนั้นออกจากโรงเรียนไม่ใช่ทรงพล?!!...



   จักรกฤษณ์หันกลับไปมองที่คุณครูสาวซึ่งกำลังชุลมุนอยู่กับฝูงผู้ปกครองที่มารับลูกหลานจนไม่ทันสังเกตว่ามีนักเรียนคนหนึ่งของโรงเรียนเดินออกจากโรงเรียนพร้อมกับชายแปลกหน้า!!!



   “เฮ้ย!!” ไวกว่าความคิด จักรกฤษณ์ที่สองมือจูงลูกชายทั้งสองก้าวเข้าไปเรียกชายแปลกหน้าคนนั้นทันที



   “ครับ?” ชายคนนั้นหันกลับมาพร้อมกับเด็กชายโรม



   “เรียกผม?” เขามองหน้าจักรกฤษณ์ที่กำลังหงิกงอ เหมือนยักษ์วัดแจ้งวัดโพธิ์



   “แกจะพาเด็กไปไหน?!” จักรกฤษณ์ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมมาตั้งแต่สมัยไหน ดังนั้นสมัยนี้ที่แม้จะมีลูกถึงสาม แต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยลดราวาศอก เขาตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงดุดันไม่แพ้หน้าตา พลางปรายสายตาลงมองเด็กชายที่ถูกอีกฝ่ายจูงมืออยู่



   “อ๊ะ! คุณลุง…ที่เป็นเพื่อนกับลุงพล” เด็กชายโรมเห็นหน้าบูดบึ้งมู่ทู่ของจักรกฤษณ์ก็นึกออกทันที เขารีบยกมือไหว้จักรกฤษณ์ตามที่ทรงพลเคยสั่งมาว่าถ้าเจอหมีให้แกล้งตาย แต่ถ้าเจอผู้ชายที่ชื่อจักรกฤษณ์ วิมลกิตติต้องรีบทักทาย!



   “ไม่ใช่เพื่อน!” จักรกฤษณ์หันไปขึ้นเสียงกับเด็กชายที่อายุน้อยกว่าเขาเกือบสามรอบอย่างลืมตัว แต่พอเห็นเด็กชายจ้องเขาตาแป๋ว ชายหนุ่มจึงต้องดุนลิ้นกับกระพุงแก้มแก้เก้อ ก่อนจะปรับน้ำเสียงให้เย็นลงเล็กน้อยแล้วตั้งคำถามกับเด็กชายโรมใหม่



   “…แล้ว…แล้วนี่ลุงของเราไปไหน”



   “ทรงพลไม่ว่าง เขาก็เลยให้ผมมารับครับ” ชายหนุ่มร่างสูงผู้เป็นชายแปลกหน้าของจักรกฤษณ์ตอบคำถามแทน



   “แล้วคุณเป็นใคร?!!” จักรกฤษณ์หันมาถามด้วยน้ำเสียงดุเข้มเช่นเดิม



   “ผมเป็นเพื่อนของทรงพล…” ชายแปลกหน้าตอบ มือล้วงเข้าไปในเสื้อสูทก่อนจะหยิบนามบัตรออกมาหนึ่งใบ



   “ถ้าคุณไม่เชื่อ นี่ชื่อผม นที อาชาอาจ เป็นเพื่อนของทรงพล โทร.ถามทรงพลดูก็ได้ หมอนั่นติดงานอยู่ต่างจังหวัด และให้ผมมารับโรมกลับบ้าน” จักรกฤษณ์มองคนพูดอย่างไม่วางใจ ก่อนจะดึงนามบัตรที่อีกฝ่ายยื่นให้มาดู เขากวาดตาดูเพียงคร่าวๆ ก็พอจะนึกออกถึงต้นตระกูล รากเหง้า และฐานะของอีกฝ่ายที่ถูกระบุอยู่บนนามบัตร



   …นที อาชาอาจ… ลูกชายคนโตของเสี่ยสมภพ มาเฟียระบบขนส่งของภาคตะวันออก…



   ชื่อเสียงของตระกูลอาชาอาจโด่งดัง แต่จักรกฤษณ์ที่ทำงานในส่วนของภาคบริการอย่างโรงแรมนั้น ยอมรับตามตรงว่าไม่เคยเห็นหน้านที อาชาอาจมาก่อน และไม่เคยสนใจหน้าตาเจ้าของชื่อที่ปรากฏตามสื่อเสียด้วย!!



   “โทร.หาทรงพลสิครับ จะได้รู้แน่ชัดว่ามันให้ผมมารับโรมจริงๆ” ชายแปลกหน้าที่ยื่นนามบัตรของ ‘นที อาชาอาจ’ ให้เขายังคงย้ำอีกครั้งด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มกวนโทโสเหมือนทรงพลไม่มีผิด!!



   จักรกฤษณ์ยื่นนามบัตรคืน ก่อนจะก้มลงหาเด็กชายโรมที่ยังมองเขาตาแป๋ว



   “เราน่ะ รู้จักกับหมอนี่จริงรึเปล่า”



   “รู้จักครับ” เด็กชายโรมพยักหน้ารับ ก่อนจะเงยหน้าชายที่ยังจูงมือเขาอยู่



   “ลุงหนึ่งเป็นเพื่อนกับลุงพล ลุงหนึ่งมาเที่ยวที่บ้านบ่อยๆ บางทีก็นอนค้าง…อุ๊บ!” เด็กชายยังเล่าไม่ทันจบ มืออีกข้างของ ‘นที อาชาอาจ’ ก็เอื้อมมาปิดหมับ



   “ลุงพลไม่ชอบให้เล่าเรื่องในบ้านให้คนนอกฟังนะโรม” เขาว่าอย่างนั้น ท่ามกลางสายตาจับผิดของจักรกฤษณ์ที่ยังมองเขาไม่วางตา



   เด็กชายโรมยอมปิดปากเงียบ จักรกฤษณ์เลยต้องหันกลับมามองหน้าคนที่แนะนำตัวเองว่าชื่อ ‘นที’



   “ถ้าคุณอยากรู้อะไร โทร.ไปถามทรงพลเองเลยดีกว่าครับ ผมจะยืนรออยู่ตรงนี้ จนกว่าคุณจะมั่นใจให้ผมพาโรมกลับ” สมกับเป็นเพื่อนไอ้ทรงพลคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้า ชอบรังควาญให้เขาหงุดหงิด



   …กูจะไปโทร.หาไอ้ทรงพลได้ยังไง! ในเมื่อกูไม่มีเบอร์มัน!!!...



   “กูไม่โทร. แต่ถ้ามึงตุกติกอะไร กล้องวงจรปิดของโรงเรียนก็จับภาพมึงไว้ได้หมดแล้ว!!” ชายหนุ่มหน้าดุบ้านวิมลกิตติพูดเสียงแข็งอย่างจริงจัง แล้วโบ้ยหน้าไปทางกล้องวงจรปิดที่ถูกติดอยู่เหนือเสาประตูของโรงเรียน นทีมองตามแล้วได้แต่ยักไหล่ไม่ยี่หระ



   “ถ้าอย่างนั้น ผมก็กลับได้แล้วสินะครับ” เขาถามเสียงยียวน จักรกฤษณ์จึงพยักหน้าส่งๆ เขามองตามไปจนถึงรถยนต์คันหรูที่ ‘นที อาชาอาจ’ พาเด็กชายโรมขึ้น ชายหนุ่มท่องป้ายทะเบียนรถจนขึ้นใจ กระทั่งรถคันนั้นหักหัวเลี้ยวออกจากฟุตบาธหน้าโรงเรียน



   “พ่อ…พ่อ…” มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ลูกชายกระตุกมือเขา



   “กลับบ้านกันเถอะ”



   “อืม…” เขาได้แต่รับคำ แล้วจูงมือลูกชายทั้งสองไปที่รถยนต์ที่จอดอยู่ ทว่าจิตใจก็ยังไม่สงบนัก เพราะเอาแต่คิดถึงเรื่องที่มีคนอ้างตัวว่าเป็น ‘นที อาชาอาจ’ มารับเด็กชายโรมกลับบ้าน จักรกฤษณ์ส่งลูกชายขึ้นรถเรียบร้อยก็หยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นมาเซิร์จหารูป ‘นที อาชาอาจ’



   ทันทีที่รูปปรากฏ ชายหนุ่มก็ได้แต่ถอนหายใจพรู แล้วตัดใจเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงตัวเอง ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ

   

…อย่างน้อย ‘นที อาชาอาจ’ ก็เป็นตัวจริง…



   …และเรื่องที่ทรงพลไหว้วานให้มารับหลาน ก็คงจะเป็นเรื่องจริง ไม่มีอะไรต้องห่วง…



   …ใช่ ไม่มีอะไรต้องห่วง…



   …แล้ว…เขาจะไปห่วงลูกหลานคนอื่นทำไมวะเนี่ย!!!!...



   …หนำซ้ำยังเป็นหลานไอ้ทรงพลซะอีก!!! นี่กูทำอะไรลงไป!!!!!...



…………………………………….



   บางที จักรกฤษณ์อาจต้องเลิกนิสัย ‘ห่วงลูกหลานคนอื่น’ ในเร็ววัน เพราะถ้าหากเขายังห่วงแบบนี้ อาจเป็นประเด็นให้ใครบางคนโทรศัพท์มาหัวเราะเยาะเขาเล่นในช่วงเวลาเดียวที่เป็นเวลาส่วนตัวของชีวิตพ่อลูกสาม



   …เวลาก่อนนอน…



   …ไอ้ทรงพลมันโทร.มาถูกเวลาฉิบหาย!! กวนประสาทเขาก่อนนอน!!!!...



   ‘ได้ข่าวว่า เพื่อนฉันไปรับโรมออกจากโรงเรียน แต่ถูกนายดักเอาไว้’



จักรกฤษณ์สาบานว่าจากนี้ไป เขาจะเซฟเบอร์ทรงพลเอาไว้ในเครื่อง เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่หน้าจอมือถือโชว์ชื่อมันขึ้นมา เขาจะได้ทิ้งเอาไว้แบบนั้น โดยไม่ต้องรับให้มันมาทำน้ำเสียงเป็นหมาหยอกไก่ใส่หูแบบนี้!!!



   “ถ้ามึงโทร.มาเรื่องนี้ กูจะวาง” จักรกฤษณ์ทำเสียงดุ เม้มปากแน่นแล้วนึกโทษตัวเองว่าไม่น่าไปเสือกเรื่องของมันและหลานมันเลย!



   ‘เอาหน่าๆ อย่าเพิ่งรีบวาง ไม่ได้จะโทร.มาหัวเราะเยาะหรอก มองโลกในแง่ร้ายไปได้ ทั้งๆที่ออกจะ ‘รักเด็ก’ ถึงขนาดนั้นแท้ๆ’ ว่าแล้วทรงพลก็หัวเราะใส่โทรศัพท์มาอีกรอบใหญ่จนจักรกฤษณ์รู้สึกเหมือนตัวเองกลายร่างเป็นน้ำเดือดในฉับพลัน



   “ไอ้ทรงพล!!!”



   ‘ชมว่ารักเด็กทำไมต้องโกรธด้วย โตๆกันแล้ว อย่าของขึ้นง่ายนักเลย ทำตัวให้สมกับเป็นคุณพ่อลูกสามหน่อยซี’



   “ไอ้ทรงพล!!!!!!!! กูไม่ได้รักเด็ก! แต่ที่กูทักไม่ให้เพื่อนมึงพาหลานมึงออกจากโรงเรียนเพราะกูเห็นว่าครูหน้าโรงเรียนเขายุ่ง และเขาอาจดูแลไม่ทั่วถึง กูแค่สงสารเด็ก! ถ้าหากว่าถูกใครพาออกไปไหนก็ไม่รู้!!! มึงเคยได้ยินบ้างมั้ย! ว่ามันมีเรื่องลักพาตัวเด็กจากหน้าโรงเรียน!! หรือมัวแต่ทำห่าอะไรอยู่ถึงได้ไม่สนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นได้บ้าง!!! ถ้ามึงจะบอกว่าที่กูพูดมานี่คือความกังวลของพ่อลูกสาม! เออ!! กูยอมรับ!! กูกังวลแบบคนเป็นพ่อ!! แต่มึงเองที่เคยบอกกูว่าจะเลี้ยงหลานมึงให้เป็นเหมือนลูกก็ควรจะสำนึกในฐานะคนเลี้ยงดูไว้ซะบ้าง!!! โลกสมัยนี้มันอันตรายไม่เหมือนสมัยที่มึงยังขี่ควายตามท้องนา!!!” จักรกฤษณ์ด่ายาวเหยียดใส่อารมณ์ลงไปทุกเม็ดจนปลายสายยังเงียบ



   “แล้วไม่ต้องเสือกโทร.มาหัวเราะเยาะกูอีก! เพราะถ้ากูเห็นหลานมึงออกจากโรงเรียนไปกับคนที่กูไม่เคยเห็นหน้า กูก็จะขวางเอาไว้เหมือนเดิมจนกว่ากูจะแน่ใจ!!! แล้วมึงไม่ต้องเยินยอหลานมึง ต่อให้เป็นเด็กคนอื่น ถ้ากูรู้จักหน้าไอ้เด็กคนนั้น รู้จักหน้าผู้ปกครองของมัน และถ้ากูเห็นว่าคนมารับไม่ใช่คนเดิมที่กูรู้จัก กูก็จะทำเหมือนกัน!!!!” จักรกฤษณ์ใส่อีกรอบจนหอบ ทั้งเหนื่อย ทั้งโมโหที่อีกฝ่ายมองความห่วงใยของเขาเป็นเรื่องขำขัน



   ทว่า…หลังจากสิ้นสุดการด่าทรงพลยาวที่สุดในชีวิตของนายจักรกฤษณ์ วิมลกิตติ กลับไม่มีเสียงหัวเราะใดๆจากปลายสายดังลอดมาให้ได้ยินแม้แต่น้อย จนจักรกฤษณ์ที่ถือโทรศัพท์ค้างอยู่ต้องเงี่ยหูฟัง



   “ฮัลโล! มึงยังอยู่รึเปล่าเนี่ย! ไอ้ตะไลเอ๊ย! วางไปแล้วก็เสือกไม่บอก ปล่อยให้กูด่าได้ตั้ง…น…าน…”



   ‘ขอบใจที่ห่วงหลานกู’ ประโยคหนึ่งดังขึ้นมาจากปลายสาย ทำเอาจักรกฤษณ์ที่กำลังหงุดหงิดงุ่นง่านได้แต่ชะงัก



   ‘…ตอนนี้กูอยู่ต่างจังหวัด กูกลับไปรับโรมไม่ทัน เลยฝากให้เพื่อนกูไปรับแทน กูยอมรับว่ากูคิดไม่ถึงในสิ่งที่มึงคิด เรื่องลักพาตัวเด็กอะไรนั่น กู…เลี้ยงหลานมาคนเดียว ไม่มีใครคอยแนะนำว่ากูต้องเลี้ยงแบบไหน หรือมีวิธีคิดแบบไหน หรือต้องระวังเรื่องไหน…เพราะงั้น ขอบใจที่เตือนสติกู’



   นี่อาจเป็นครั้งแรกที่น้ำเสียงของทรงพลดูนิ่งเรียบและน้อมรับผิด ต่างจากปกติที่มักจะยียวนกวนประสาทพอๆกับเพื่อนมันที่มารับหลานแทนมันนั่นล่ะ!!



   “แล้วเพื่อนมึงล่ะ เขาไม่ช่วยมึงเลี้ยงรึไง”



   ‘เพื่อนกู? อ้อ! คนที่ไปรับโรมน่ะเหรอ มันก็ช่วยเลี้ยงได้ไม่มากหรอก แต่มันก็เหมือนมึง คอยเตือนสติกู’



   …คอยเตือนสติกู…



   จักรกฤษณ์ได้แต่เม้มปาก ทั้งๆที่ถูกคนที่ไม่ถูกชะตาชมให้ฟังกับหู แม้จะไม่ควรเชื่อฝีปากไอ้คนเจ้าเล่ห์อย่างทรงพล แต่วูบหนึ่ง ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเขาเองยอมรับมัน



   …ยอมรับคำพูดของมัน…



   …ยอมรับฟังคำชมที่ฟังคล้ายคำขอบคุณจากปากมัน…



   ‘เอาเป็นว่า…จากนี้ไป ถ้ากูจะให้คนอื่นไปรับโรม กูจะโทร.มาแจ้งมึงด้วยแล้วกันนะ มึงจะได้สบายใจ’



   “อะไรนะ?!! มึงจะโทร.มาแจ้งกูทำไม?!!!”



   ‘มึงยอมรับซะเถอะ ว่ากูกับมึง เราจะต้องผูกพัน เอ๊ย! ผูกสัมพันธ์กันไปตลอดชีวิตนั่นแหละ อย่างน้อยโรมก็เกิดมาได้เพราะมึง ส่วนกูก็เป็นคนเลี้ยงเขามาจนโต แหม! พูดๆไปนี่นึกว่ากูเป็นพ่อ ส่วนมึง…เป็นแม่…หึๆๆๆ’



   “ไอ้ทรงพล!!!!!!!!!!!” จักรกฤษณ์ตวาดดังลั่น แล้วปาโทรศัพท์มือถือลงกับเตียงนอนอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นออกมาจากโทรศัพท์ที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง ก่อนที่อีกฝ่ายจะตัดสายไป ทิ้งเขาเอาไว้กับความขุ่นเคืองระดับล้าน



   …มึง!!! ไอ้ทรงพล!!! มึงอย่าคิดว่ากูจะห่วงหลานมึงเป็นครั้งที่สองอีกเลย!!!!!!...



…………………………….



   

[Dezair]

วันนี้จักรกฤษณ์มารับลูกชายช้ากว่าปกติเพราะรถติดเสียจนเขายังหงุดหงิด ชายหนุ่มมาถึงโรงเรียนตอนห้าโมงกว่าแล้ว แต่เจ้าสองลูกชายไม่มีทีท่าเหงาหงอยเลยแม้แต่น้อย กำลังวิ่งสนุกอยู่ในสนามหญ้าของโรงเรียนพร้อมเพื่อน…



…ไม่สิ…นั่นไม่ใช่เพื่อน…เด็กที่กำลังเล่นอยู่กับสองพี่น้องวิมลกิตติไม่ใช่เพื่อน!!



   “เข้ม ข้าว” จักรกฤษณ์ก้าวเท้าอย่างรวดเร็วเข้าไปหาลูกชายทั้งสองโดยไม่ต้องให้คุณครูที่มาประจำหน้าประตูโรงเรียนร้องเรียกให้อย่างทุกที



   “อ๊ะ! พ่อ!!!” สองลูกชายหยุดวิ่งหันมามอง ก่อนจะรีบวิ่งเข้ามายกมือพนมไหว้



   “สวัสดีครับพ่อ ข้าวกับพี่เข้มกำลังเล่นกับวิ่งไล่จับกับพี่โรม” เด็กชายข้าวชี้แจงอย่างรวดเร็ว หน้าตามอมแมมไปด้วยเหงื่อบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าตัวเล่นสนุกกับ ‘เพื่อนใหม่’ จนสนิทกันไปแล้วเรียบร้อย



   จักรกฤษณ์เหลือบตามองเพื่อนใหม่ของลูกชายที่ยืนอยู่ไม่ไกล ฝ่ายนั้นยกมือไหว้เขา แม้จะเคยตัดใจว่าจะไม่ห่วงใยเด็กคนนี้อีก แต่พอเห็นหน้าแล้ว ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้ารับไหว้



   “กลับก่อนนะพี่โรม” เด็กชายข้าวหันไปโบกมือลาเพื่อนใหม่เมื่อพี่ชายอย่างเด็กชายเข้มนำกระเป๋านักเรียนของพวกเขาเดินมาหา



   “แล้วพรุ่งนี้เล่นกันใหม่นะพี่โรม” เด็กชายเข้มคนพี่หันกลับไปนัดหมายพร้อมรอยยิ้ม จักรกฤษณ์มองไปรอบโรงเรียนที่เริ่มวังเวงมากขึ้นทุกที เพราะเด็กนักเรียนที่ผู้ปกครองยังไม่มารับเหลือไม่ถึงสิบคน และมีคุณครูเพียงสองคนคอยดูแล ในขณะที่ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีลงทุกขณะ



   …แล้วทำไมไอ้ทรงพลยังไม่มารับหลานมันสักที!!!...



   “กลับยังไงล่ะ เราน่ะ”



และเป็นอีกครั้ง ที่จักรกฤษณ์อดไม่ได้ต้องหันมาดูดำดูดีหลานชายของคนที่เขาเกลียดขี้หน้าที่สุดในโลก



   “เดี๋ยวลุงพลมารับครับ แต่ลุงบอกว่ารถติดอยู่”



   “ติดอยู่ที่ไหนของมัน” จักรกฤษณ์บ่นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วตัดสินใจกดโทร.ออกหาเบอร์ที่เขาเพิ่งรับสายเมื่อคืน



   ชายหนุ่มรอสายอยู่ครู่หนึ่ง ปลายสายก็รับ



   ‘หิมะตกในกรุงเทพฯรึเปล่าเนี่ย จักรกฤษณ์ วิมลกิตติถึงโทร.หานายทรงพลคนนี้’



   “อยู่ที่ไหน?!! ครูเขารอมึงมารับหลานจนจะกลับบ้านกันหมดอยู่แล้ว!”



   ‘เอาครูมาคุยซิ จะจ้างห้าพันให้อยู่รอ’ ทั้งๆที่รู้ว่าพูดจาแบบนี้แล้ว จักรกฤษณ์จะต้องหงุดหงิด แต่ทรงพลมีความสุขกับการรับรู้ความหงุดหงิดของอีกฝ่ายเสมอ



   “ไอ้ทรงพล!!” กำลังจะด่าอีกหลายประโยค แต่พอลดสายตาลงมองตาใสๆอีกสามคู่ที่จับจ้องมาที่เขา จักรกฤษณ์ก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอพร้อมคำด่าอีกก้อนใหญ่ลงท้องไป



   “…มึงรู้ทางไปบ้านกูมั้ย” เขาตัดประโยคด่าออกจากบทสนทนาแล้วตั้งคำภามกับปลายสายแทน



   ‘บ้านมึง? บ้านเรือนไทยน่ะเหรอ’



   “ใช่”



   ‘รู้สิ ไอ้จอมน้องมึงเป็นลูกค้าเก่ากู กูจะไม่รู้จักบ้านช่องได้ยังไง’



   “ถ้าอย่างนั้นก็ไปรับหลานมึงที่นั่น”



   ‘อะไรนะ? รับหลาน? มึงจะพาโรมไปบ้านมึงอย่างนั้นเหรอ’



พอถูกจี้จุดถาม จักรกฤษณ์ก็ได้แต่เม้มปากแน่นเมื่อคิดว่าเขากำลังยื่นมือเข้าไปยุ่งกับทรงพลและลูกของอัญญิกา ทั้งๆที่เคยบอกกับตัวเองว่าจะไม่มีวันไปสนใจพวกนี้อีก แต่…พอเขามองหน้าเด็กชายที่เป็นลูกของอัญญิกาแล้ว เขาก็ได้แต่บอกตัวเองว่าเด็กคนนี้…เกิดมาเพื่อให้เขาได้ชดใช้ความผิดในอดีต…



   “มึงคิดว่านี่กี่โมงแล้วล่ะ หลานมึงไม่ได้หายใจแล้วอิ่ม เด็กมันเลิกเรียนมาก็หิวแล้ว มึงยังจะให้แขวนท้องรอมึงที่ไม่รู้จะมารับเมื่อไหร่น่ะเหรอ”



   ‘พูดอย่างกับจะพาหลานกูไปกินข้าวที่บ้านมึงอย่างงั้นล่ะ’



   “เออ กูจะพูดอย่างนั้นแหละ! มึงบอกหลานมึงด้วยว่าให้กลับพร้อมกู” จักรกฤษณ์ตอบกลับก่อนจะส่งโทรศัพท์ของตัวเองให้เพื่อนใหม่ของลูกชาย



   “ลุงของเราจะพูดด้วยน่ะ” เด็กชายโรมมองโทรศัพท์อย่างงุนงง แต่ก็รับไปคุยแต่โดยดี



   “ครับลุง”



   ‘โรม ผู้ชายหน้าดุเจ้าของโทรศัพท์น่ะ โรมจำได้ใช่มั้ย ลุงเคยสอนว่าถ้าเจอหมีให้แกล้งตายแต่ถ้าเจอผู้ชายคนนี้ต้องรีบทำความเคารพ’



   “จำได้ครับ”



   ‘ไอ้หมอนี่มันหน้าดุไปงั้น แต่จริงๆแล้วมันใจนางงามรักเด็ก เพราะงั้น โรมกลับไปกับมัน มันจะพาโรมไปกินข้าว แล้วเดี๋ยวลุงไปรับโรมที่บ้านมัน’



   “แล้วลุงพลจะมารับโรมกี่โมง” เด็กชายถาม เหลือบตามองเจ้าของโทรศัพท์ที่ยังยืนหน้าถมึงทึงอยู่ใกล้ๆแล้วก็ยอมรับกับตัวเองว่าหน้าดุจริงอย่างที่ลุงพูด



   ‘ลุงยังไม่รู้เลย รถติดอยู่กลางทางด่วน แต่ลุงจะไปรับโรมแน่ๆ’

   “ครับ”



   ‘โรมอย่าดื้อล่ะ ไปบ้านเขาต้องเป็นเด็กดีรู้มั้ย’

   “ครับ”



   ‘จำไว้ว่าถึงไอ้เจ้าของโทรศัพท์มันหน้าดุแต่ใจดีเหมือนนางฟ้า แต่ก็ต้องเกรงใจเขารู้รึเปล่า’

   “นางฟ้า?” เด็กชายโรมทวนคำ แล้วเหลือบตามอง คนที่ถูกลุงตัวเองตั้งสมญานามว่า ‘นางฟ้า’ แล้วได้แต่นึกแหยง



   …ไม่รู้ว่าลุงพลเคยดูการ์ตูนมั้ย นางฟ้าในการ์ตูนไม่มีใครหน้าดุตัวใหญ่ยักษ์อย่างนี้หรอก…



   ทรงพลไม่พูดอะไรอีกนอกจากร่ำลาสั้นๆแล้ววางสายไป เด็กชายส่งโทรศัพท์คืนให้จักรกฤษณ์



   “ลุงเราว่าไง”



   “ลุงบอกว่าให้ไปกับ…เอ่อ…” จะเรียกอีกฝ่ายว่ายังไงดี เด็กชายได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง



   “เรียกลุงว่าลุงจักรก็ได้”



   “ครับ ลุงจักร ลุงพลบอกว่าให้กลับไปพร้อมลุงจักรครับ”



   และนั่นเป็นครั้งแรก ที่จักรกฤษณ์ถูกเด็กชายตรงหน้าเรียกเขาว่า ‘ลุงจักร’ แม้ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข แต่สายสัมพันธ์บางอย่างผูกพันแนบแน่นกว่าที่คนอย่างจักรกฤษณ์จะรับรู้…



……………………….



   คุณพัชรีกะพริบตาปริบๆ เมื่อเย็นวันนี้ จักรกฤษณ์พาเด็กชายแปลกหน้าเข้าบ้าน เธอกำลังจะคาดคั้นว่าเป็นลูกนอกทะเบียนสมรสของจักรกฤษณ์กับหลานสะใภ้ที่จากโลกนี้ไปแล้วหรือไม่ แต่คนเป็นลูกผู้ซึ่งรู้เท่าทันความคิดความอ่านระดับคอละครน้ำเน่าของคุณพัชรีดี รีบแนะนำ



   “นี่โรม หลานของทรงพล”



คุณพัชรีกับคุณชัยเหลือบตามองกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เด็กชายยกมือไหว้อย่างรู้มารยาท แต่ก็พอจะสังเกตเห็นท่าทางชะงักงันของสองตายายตรงหน้าได้อยู่หรอก แต่เพียงแวบเดียว หญิงชราร่างอวบก็แย้มยิ้มให้เขาอย่างใจดี



   “ไหว้พระเถอะจ้ะ ไป ไปกินข้าวกันเถอะ ย่าทำกับข้าวไว้เยอะแยะเลย” คุณพัชรีเอ่ยปากก่อนจะหมุนตัวเดินนำขึ้นเรือน เด็กชายแปลกหน้าแห่งบ้านเรือนไทยวิมลกิตติมองเรือนไม้ทั้งหลังด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาเคยเห็นเรือนไทยหลังงามที่ปลูกเป็นเรือนหมู่แบบนี้แค่ในโทรทัศน์เท่านั้น แม้ลุงของเขาจะมีเงินมีทองมากมาย แต่ก็ใช้ชีวิตคนกรุงด้วยการอาศัยอยู่ในเพนเฮ้าส์บนตึกสูงกลางเมืองมากกว่าในบ้านที่มีอาณาเขต มีสนามหญ้าเขียวๆ มีสวนต้นไม้ทางด้านหลัง



   “พี่โรม ขึ้นบ้านกัน!” เด็กชายข้าวเชื้อชวนเพื่อนใหม่ ก่อนจะรีบก้าวขาสั้นๆตามผู้เป็นปู่และย่าขึ้นเรือน โรมเดินตามขึ้นไปอีกคน ตบท้ายด้วยสองพ่อลูกเด็กชายเข้มและจักรกฤษณ์



   ที่ยกพื้นกลางเรือนนั้น มีโถข้าวและอาหารวางรออยู่แล้ว พร้อมด้วยสาวใช้อีกคนที่มีเด็กชายร่างอ้วนจ่ำม่ำนั่งตักกำลังเคี้ยวข้าวง้วบๆ



   “ขนม! พี่ข้าวกับพี่เข้มกลับมาแล้ว!!” สองพี่น้องทั้งเข้มและข้าวถลาเข้าไปหาน้องชายร่างอ้วนที่หัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างยินดีที่ได้เจอพี่ๆ



   “พี่โรม นี่น้องขนม น้องของข้าวกับพี่เข้มเอง” เด็กชายข้าวหันมาแนะนำให้เพื่อนใหม่รู้จักน้องของตน โรมได้แต่มองร่างอ้วนปุ๊กลุกที่ยิ้มกว้างสดใส ดวงตากลมโต แก้มแดงๆย้วยจนน่าหยิกราวกับตุ๊กตา



   “ป้อ!!!” เจ้าเด็กน้อยยังส่งเสียงได้เพียงอ้อแอ้ แต่เมื่อเห็นหน้าจักรกฤษณ์ แขนอ้วนๆป้อมๆก็ชูขึ้นสูงราวกับจะเรียกร้องให้จักรกฤษณ์ช่วยอุ้ม ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้มลงอุ้มลูกชายขึ้นจากตักสาวใช้ แม้ใบหน้าจะมีแววดุดัน แต่สายตาที่จักรกฤษณ์มองลูกชายในอ้อมแขนนั้นเต็มไปด้วยความรัก



   โรมมองภาพครอบครัวตรงหน้าอย่างตื่นๆ เขาไม่เคยเห็นครอบครัวที่มีคนเยอะขนาดนี้มาก่อน ทั้งเข้มและข้าว นอกจากจะมีน้องอีกคนนึงแล้ว ยังมีพ่อ มีย่า มีปู่ ต่างจากเขาที่มีแค่ลุงคนเดียว



   “ข้าว เข้ม พาพี่โรมเขาไปล้างหน้าล้างตาล้างมือแล้วค่อยมากินข้าว” คุณพัชรีสั่งสองหลานชาย ซึ่งเจ้าสองเด็กซนก็รีบพาเพื่อนใหม่ไปจัดการตัวเองทันที ก่อนที่อาหารเย็นในวันนั้นจะเริ่มต้นขึ้น และมันคืออาหารเย็นมื้อแรกในชีวิตของโรม…ที่มีคนนั่งร่วมโต๊ะอาหารเยอะถึงเพียงนี้…



……………………….



   เกือบสองทุ่ม ที่รถยนต์คันหรูแปลกตามาจอดที่หน้าบ้าน สาวเต็มเด็กรับใช้วิ่งออกไปดูเมื่อเห็นไฟหน้ารถสาดเข้ามาในบ้าน ก่อนจะวิ่งกลับมารายงาน



   “คุณทรงพลมาค่ะ คุณรี” เธอแจ้งตามที่ชายหนุ่มในรถเปิดกระจกลงมาบอก



   “คุณลุงมารับแล้วล่ะโรม ไป เดี๋ยวย่าเดินออกไปส่ง” คุณพัชรีที่กำลังนั่งรอดูละครหลังข่าวอยู่หน้าโทรทัศน์พร้อมกับสองพี่น้องเข้มกับข้าวที่กำลังทำการบ้าน หันมาบอก สองเด็กชายผู้เป็นเจ้าบ้านที่ดีก็รีบเงยหน้าขึ้นเสนอตัวทันที



   “ข้าวไปด้วย!”



   “เข้มด้วย!”



   โรมลุกจากพื้นหยิบกระเป๋านักเรียน สายตามองหาจักรกฤษณ์หมายจะบอกลา ก็พอดีกับที่ชายหนุ่มเดินออกจากห้อง



   “จักร ลุงของโรมเขามารับแล้ว” คุณพัชรีหันมาบอกลูกชาย จักรกฤษณ์นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับรู้ แล้วตัดสินใจเอ่ยปาก



   “คงไม่ได้ลงไปส่ง ลุงจะพาขนมเข้านอน” รู้ดีว่าถ้าลงไปส่งที่หน้าประตูบ้าน เขาจะต้องได้ฟาดปากกับทรงพลเป็นของขวัญวันเจอหน้าแน่นอน จักรกฤษณ์เลยเลือกที่จะเอาลูกมาบังหน้าเสีย เด็กชายโรมยกมือไหว้เขา



   “สวัสดีครับ ฝากลาน้องขนมด้วยนะครับ” เด็กชายร่างอ้วนจ่ำม่ำที่แสนยิ้มเก่งนั้น ทำให้โรมนึกอยากมีน้องขึ้นมาตะหงิด แต่เขาจะไปขอน้องจากใครเล่า ในเมื่อลุงของเขาก็ไม่มีคนรักเสียด้วย



   “อือ กลับบ้านดีๆล่ะ”



   “ครับ” เด็กชายรับคำพร้อมรอยยิ้มจาง ก่อนจะเดินตามคุณพัชรีลงจากเรือนไปพร้อมเพื่อนรุ่นน้องอย่างเข้มและข้าว ทิ้งจักรกฤษณ์ให้มองตาม ก่อนจะได้แต่ถอนหายใจเบาแล้วเหลือบตามองท้องฟ้าสีดำสนิทในคืนที่ไร้แสงดาว



   …บางที…นี่คงเป็นครั้งสุดท้าย ที่เด็กชายคนนั้นจะมาเหยียบที่นี่ เป็นครั้งสุดท้าย…เพราะทรงพลเองก็คงไม่ได้อยากยุ่งเกี่ยวกับบ้านเขานักหรอก…



   …ครั้งสุดท้าย…สำหรับจักรกฤษณ์นั้นโหวงหวิวเหลือเกิน…



………………………………





   เด็กชายก้าวขึ้นนั่งบนรถหรูแล้วยกมือไหว้คุณลุงที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ประตูรถปิดลงแล้ว แต่ประตูบ้านเรือนไทยยังคงเปิดกว้าง และคุณย่าพัชรีกับสองพี่น้องเข้มกับข้าวยังโบกมือลาเขาหยอยๆ ตัวเขาเองก็เปิดกระจกลงไปโบกมือลาเช่นกัน ก่อนที่รถยนต์คันหรูจะเคลื่อนตัวออกจากหน้าบ้าน



   “เป็นไงบ้าง” ทรงพลตั้งคำถามกับหลานชายทันทีที่รถพ้นจากหน้าบ้านของครอบครัววิมลกิตติ



   “พวกเขานิสัยดีนะครับ ลุงพล คุณย่ารีก็ทำอาหารอร่อยมากเลย”



   “ลุงให้ของพวกนั้นกับโรมไม่ได้หรอกนะ รู้ใช่มั้ย พวกญาติโกโหติกาน่ะ”



   “โรมรู้ครับ” เด็กชายตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายอย่างยอมรับในชีวิตของตัวเอง เขาจำหน้าแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ ตั้งแต่จำความได้ก็เห็นแต่หน้าของลุง



   “แต่ต่อให้เราไม่มีญาติ โรมก็ต้องจำเอาไว้ว่าจักรกฤษณ์ วิมลกิตติมีบุญคุณกับโรมมาก มากกว่าญาติเสียอีก”



   “ลุงจักร…มีบุญคุณกับโรมอย่างนั้นเหรอครับ?”



   “ใช่…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม จักรกฤษณ์ วิมลกิตติคือคนที่โรมต้องยกเว้น” ทรงพลหันมาพูดกับหลานชาย แม้จะสร้างความงุนงงไม่น้อย แต่เด็กชายก็ยอมรับคำแต่โดยดี



   “ครับ”



   “ดีมาก แล้วไว้คราวหน้าลุงจะทำเป็นมารับช้า ให้โรมได้มาเที่ยวบ้านเพื่อนแบบนี้อีก” ว่าแล้วทรงพลก็หัวเราะในคอตบท้าย ก่อนที่จะเลี้ยวรถออกสู่ถนนใหญ่ ทิ้งบ้านเรือนไทยวิมลกิตติเอาไว้เบื้องหลัง



   …แต่เบื้องหลังไม่นานหรอก…



   ทรงพลยิ้มกับตัวเอง



   …เขาอาจจะไม่เกี่ยวกับ จักรกฤษณ์ วิมลกิตติไม่ว่าในอดีต หรืออนาคต แต่ใครบางคนสิ…ใครบางคนที่นั่งข้างเขานี่ เกี่ยวกับจักรกฤษณ์ วิมลกิตติตั้งแต่เกิด และเขาจะทำให้เกี่ยวมากกว่าเดิม นับจากนี้…และตลอดไป หึหึหึ…

   


FIN

"คนบางคนไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน แต่เขาเกิดมาเพื่ออยู่ข้างๆกัน" คือสโลแกนของคู่นี้ค่ะ! ฮ่าฮ่า

ขอบคุณทุกๆคนมากๆที่ยังคิดถึงคู่นี้ ยังคิดถึงเรื่องนี้ บัวเองก็คิดถึงพี่จักรมากเหมือนกันค่ะ อิอิ

บัวเปลี่ยนคอมใหม่ คีย์บอร์ดใหม่ไม่ชินมือเลย =.= พิมพ์ได้ไม่เร็วเท่าที่เคยพิมพ์ เลยรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย แต่รับรองว่าหอยจะต้องมาในไม่ช้า อึ้บบบบบ

เจอกันกับหอยตอนหน้าเด้ออออ (อยากพิมพ์เรื่องใหม่แล้วง่าาาา พล๊อตเรื่องใหม่มารอแล้ววววว)

[kinjikung]

กริ๊ด อ่ะ ตอนพิเศษ

[asosiz]

มาแล้วววว แปะ

____________________________________________________________

ปกิเป็นผีเฝ้าบอร์ดอย่างเดียว

 

รอคู่นี้มานานแล้วววว มีโอกาสได้อ่ายสักที

  ว่าแต่พี่จักรเป็นนางฟ้าหน้ายักษ์

หวังว่าจะมีต่อน้า

[maemix]

พ่อจักรลุงพล คู่กัดที่อยู่ข้างๆกัน
เราจิ้นไปไกลล่ะ 555

[aukuzt]

อยากให้สองคนนี้สปาร์ค กันตัง

[Annko]

"คนบางคนไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน แต่เขาเกิดมาเพื่ออยู่ข้างๆกัน"
ชอบค่ะ
อยากอ่านเรื่องของลุงจักร กับลุงพล อีก (^_^)

[fuku]

อ๊ากกกกกกกกกกกกก ไม่ต้องคู่กันแต่หนีกันไม่พ้นแบบนี้ก็สนุกดีไปอีกแบบนะคะ

คือ ทำใจให้พี่จักรโดนกดหรือกดทรงพลไม่ลงจริงๆ (.__.?
แต่รู้สึกว่าพอมีทรงพลแล้วพี่จักรไม่เหงา(?) มีคนคอยกวนให้ชีวิตมีสีสรรค์ดีค่ะ

อนาคตไม่แน่ใช่มั้ยล่ะ? อาจจะมีดองกันระหว่าง 2 ตระกูลนี้ก็ได้

[hembetaro]

อยากอ่านโรม-ข้าว หรือ โรม-ขนม อ่ะ 

[Ra poo]

ทำไมไม่ได้คู่กัน ไม่ยอม อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ทรงพลกะจักรเข้ากันจะตาย คู่กันเดี๋ยวนี้นะ แง่งๆๆๆๆ

ปล.ที่ทรงพลว่าจะทำให้เกี่ยวกันมากกว่าคือไรอะ เกี่ยวกับคร้ายยยยยยยยยยยย

ปล2.โรมคู่ใครไม่รู้อะ ข้าวรึเปล่า หรือขนม แต่ฟีลขนมมันน้องอะ(เอ๊ะ เมะลูกหมาได้อยู่นะ อิอิ)

[PoppyPrince]

กรี๊ดดด ชอบคู่นี้มาก  คนเขียนคะ  ขอตอนพิเศษเป็นคู่นี้อีกสักตอนสองตอนได้ไหม  ขอฟินๆกว่านี้อีก

[tomybsl]

ดีใจจังที่คนเขียนมาต่อเรื่องของสองคนนี้ 

[kongxinya]

ให้ความรู้สึกแบบเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันแต่จะอยู่เคียงข้างกันไปเรื่อยๆ แบบนี้ก็ฟินไปอีกแบบ 

แต่ตอนท้ายทำไมเราอ่านเเล้วจิ้นให้โรมจะคู่กับลุงจักรล่ะเนี๊ย แบบพอนึกแล้วก็ขำตัวเองอะ 

 

[Nankoong]

คิดถึงลุงจักรมากมาย.....

[punthipha]

โรมกะขนมเหรอ จิ้นแบบขำๆ

[❝CHŌN❞]

เห็นชื่อก็รู้เลยว่าต้องได้อ่านคู่นี้ คือจะกรี๊ดอ่ะค่ะ
ชอบมากกกก

[MK]

ว่างๆเขียนตอนพิเศษแบบนี้มาให้หายคิดถึงบ้างก็ดี 

สรุปในสายตาของทรงพลพี่จักรเป็น 'นางฟ้า'  สินะ   

[lizzii]

เราอยากให้คู่นี้เค้าคู่กันด้วยง่าาาาา

[silverspoon]

หรือน้องโรมจะคู่กับน้องขนมตัวอ้วนคะ กร๊ากกก

[Gokusan]

กรี๊ดดดด ดีใจ!!
วันนี้ไปงานหนังสือมาล่ะ
ยังเห็นของขวัญกะถ้วยฟูอยู่เลย ^^

กลับมาก็พาจิ้นกะคู่เวรคู่กรรม
แหม...คู่ขวัญชวนจิ้นต่างหากนะนี่
แม้เราจะเป็นเส้นขนาน แต่เราก็เดินทางอยู่ข้างกัน ^^

รักคนบ้านนี้จริงๆ เป็นห่วงเป็นใยไปถึงคนรอบข้างเสมอ
ต้องขอบคุณคุณปู่คุณย่าที่สร้างครอบครัวมาได้น่ารักขนาดนี้

มีตอนพิเศษมาทีนี่...ดีใจไปสามเท่า
แอบขอของฝากถ้วยฟูของตาธันมายลหน่อย...
อยากหัวเราะใส่คนมีความลับแล้วโดนจับได้ ฮ่าๆๆ ^^

[jinjin283]

ตอนพิเศษถูกใจมากเลยคะ > < ฟินอะ
แต่ใครจะกดใครละเนี่ย

[janji]

ฟินมาก อยากอ่นอีก อ่ะ

[Infinity 888]

แอบอยากอ่านโรมกับขนม ชอบ

ส่วนคู่นี้เค้าคงแค่เกิดมาอยู่ข้างๆกัน จริงๆ

[Bear Company]

ข้างๆกันก็ฟินนะ 

[Rafael]

โถๆๆๆๆ น้องหนูคู่จิ้นคู่ใหม่ของพวกป้าๆ 5555
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อนะคะ อิอิ

[bpyt]

อ้าวๆ ทรงพลจะทำอะไร ลุ้นคู่รักรุ่นลูกได้ไม๊เนี่ย อิอิ

[lune]

 
 
 

[malula]

ลุงพล ลุงจักร คู่นี้เขาเหมาะที่จะอยู่ห่าง ๆ แบบห่วง ๆ สินะ คิคิ
พี่โรมอยากมีน้องใช่ไหมจ๊ะ มาถูกบ้านแล้ว เลือกเลย ๆ

คุณพัชรีกะพริบตาปริบๆ เมื่อเย็นวันนี้ จักรกฤษณ์พาเด็กชายแปลกหน้าเข้าบ้าน เธอกำลังจะคาดคั้นว่าเป็นลูกนอกทะเบียนสมรสของจักรกฤษณ์กับหลานสะใภ้ที่จากโลกนี้ไปแล้วหรือไม่ >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>ลูกสะใภ้