“เกิดอะไรขึ้น ของขวัญ เสียงดังไปจนถึงข้างล่าง” คุณพัชรีร้องถามเมื่อก้าวขึ้นมายืนอยู่บนบันไดขั้นบนสุด ทันเห็นตอนหลานชายยืนค้ำศีรษะคนรักที่อายุมากกว่า
“แล้วนั่นอะไร ทำไมไปยืนค้ำหัวโตแบบนั้น ของขวัญ” คนเป็นป้าดุทันควัน แต่หลานชายจอมแสบไม่ได้สนใจเรื่องตำแหน่งยืนตำแหน่งนั่งเลยแม้แต่น้อย พอหันมาเป็นป้าก็รีบฟ้องทันที
“ก็พี่โตเอารูปขวัญไป!!” คุณพัชรีหันมามองอธิปที่นั่งอยู่ด้วยสายตาเป็นเชิงถาม
“รูปของผมครับ มันอยู่ในกระเป๋าสตางค์ผม” อธิปให้เหตุผลอย่างสมเหตุสมผลที่สุดสำหรับคุณพัชรี คุณป้าร่างอวบจึงเหลือบสายตามาที่หลานชายอารมณ์ร้อนอีกหน
“แต่มันเป็นรูปขวัญนะป้ารี!! ถ้าเป็นรูปขวัญ ก็ต้องเป็นของของขวัญ!!!”
“รูปเป็นของผมครับ” อธิปยังคงยืนกรานด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและสุภาพ ตรงข้ามกับจอมขวัญที่ตะเบ็งเสียงแล้วตะเบ็งเสียงอีก
“ก็บอกว่าเป็นรูปขวัญไง!!!” คราวนี้จอมขวัญหันมาตะโกนใส่อธิปที่นั่งอยู่กับพื้น ในขณะที่ตัวเองยืนเด่นเป็นสง่า
“ของขวัญ!!! นั่งลงเดี๋ยวนี้!! อย่ายืนค้ำหัวผู้ใหญ่!!! เดี๋ยวป้าก็เคาะตาตุ่มซะหรอก!” หลานชายจอมแสบหันมองคนเป็นป้าอย่างอัดอั้นที่คุณพัชรีไม่เข้าข้างตัวเองสักที แต่พอเห็นคุณพัชรีทำท่าจะมาเคาะตาตุ่มเขาจริงๆ ชายหนุ่มร่างโปร่งจึงยอมเดินกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเองอย่างแสนจะโมโห
“เอาล่ะ โต...รูปที่โตมีน่ะ ไปได้มาจากไหน เอามาจากของขวัญเหรอ” คุณพัขรีสถาปนาตัวเองเป็นญาตินางเอกแล้วก็ต้องรับผิดชอบหน้าที่นี้ต่อไป แม้ว่าพระเอกนางเอกเขาจะตกร่องปล่องชิ้นอยู่กินกันมาหลายปี
“เปล่าครับ มีคนให้ผมมา แต่ผมบอกไม่ได้ว่าเป็นใคร”
“ถึงใครจะเป็นคนให้ก็ต้องคืนขวัญมา!!” จอมขวัญทุบโต๊ะจะเอารูปตัวเองคืนให้ได้จนคุณพัชรีต้องหันไปมอง
“ของขวัญ อย่าเพิ่งโวยวายได้มั้ย อะไรจะอยากได้คืนขนาดนั้น รูปมันแย่มากเหรอ โต...ป้าขอดูได้มั้ย” อธิปยอมส่งกระเป๋าสตางค์ตัวเองให้หญิงสูงวัยได้ดู และทันทีที่เห็น คุณพัชรีก็ถึงกับร้องออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“อุ๊ย! นี่มันตอนของขวัญถือพานวันไหว้ครูนี่นา”
ภาพเด็กชายหน้ามุ่ยในชุดไทยราชปะแตนนั้นทำเอาคุณพัชรีนึกย้อนไปถึงสมัยหลานชายยังเด็กที่ถูกเธอและน้องสะใภ้ผู้เป็นมารดาแท้ๆของจอมขวัญจับแต่งตัวใส่ชุดไทยในงานไหว้ครูของโรงเรียน
“โตนี่เก่งนะ ไปเอารูปนี้มาได้ ป้าจำไม่ได้แล้วนะเนี่ยว่ามีรูปนี้ ไม่รู้อยู่ในอัลบั้มไหน นี่ ป้าจะเล่าอะไรให้ฟัง ตอนแรกที่ครูประจำชั้นเลือกของขวัญมาถือพานน่ะ ของขวัญไม่ยอมด้วยนะ แต่ป้ากับแม่ของของขวัญล่อด้วยการจะทำขนมให้ทาน เจ้าตัวก็เลยยอม แล้วพอจับแต่งตัวเสร็จก็ไม่ยอมให้ถ่ายรูปด้วย กว่าจะลากมาถ่ายได้เล่นเอาเหนื่อยกันไปหมด อู้ย!! แต่รู้อะไรมั้ย มีแต่คนชมทั้งนั้นเลยว่าของขวัญน่ะหล่อ!” นอกจากคุณพัชรีจะไม่ช่วยหลานชายเอารูปคืนมาแล้ว ยังหันไปยกหางอธิปที่สามารถใช้กำลังภายในเอารูปเก่าๆแบบนี้มาใส่กระเป๋าสตางค์ได้อีก หนำซ้ำไปกว่านั้นคือการเปิดโปงเบื้องหลังภาพถ่ายใบนี้จนร่างสูงยังหัวเราะเมื่อนึกถึงเด็กชายในรูปใบนั้นที่คงแสบสะบัด
“ป้ารี!! เอารูปคืนมาให้ขวัญ” จอมขวัญต้องรีบท้วงก่อนที่คุณป้าจะลืมความตั้งใจของตนเสียก่อน
“แล้วจะเอาคืนทำไมล่ะ”
“ก็รูปนั้นมัน!!!!...” จอมขวัญอยากบอกว่านั่นมันตอนเขาเด็กๆ มันน่าอาย แล้วที่สำคัญเกิดใครมาเห็นเข้าจะคิดยังไงที่อธิปมีรูปเด็กผู้ชายในกระเป๋าสตางค์แบบนั้น!!!...
“หรือของขวัญกลัวว่าจะมีคนเห็นรูปนี้แล้วเรื่องของขวัญกับโตจะรู้ไปถึงหูคนอื่นอย่างนั้นเหรอ” คุณพัชรีถามตรงใจหลานชายสมกับที่เลี้ยงหลานคนนี้มาแต่เด็ก
“ก็...ก็...ถ้าเกิด...ถ้าเกิดคนอื่นเอาไปพูดกันจะทำยังไงล่ะ!”
“โธ่! ของขวัญ...ในรูปนี่น่ะ เป็นเด็กผู้ชายนะลูก ไม่ใช่รูปของขวัญตอนนี้สักหน่อย ใครเห็นเขาก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร หรือถ้าสงสัยแล้วถามโต โตก็บอกไปสิว่าเป็นลูกโต” อธิปหัวเราะน้อยๆกับทางออกที่คุณพัชรีแนะนำ
“แต่ยังไงขวัญก็...”
“ของขวัญ ของขวัญไม่ใช่คนอื่นสำหรับโตนะลูก ทำไมถึงไม่อยากให้โตมีรูปของของขวัญล่ะ” คุณพัชรีถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หลานชายตัวแสบก้มหน้านิ่ง ดูอัดอั้นไม่อยากบอก
“ของขวัญ รูปนี้เป็นรูปของขวัญก็จริง แต่มันก็เป็นของโต ป้าจะบอกให้โตคืนให้ของขวัญทั้งๆที่โตไม่อยากคืนไม่ได้หรอกนะ” คุณพัชรีจำต้องตัดสินอย่างยุติธรรมที่สุด แม้ในใจจะเข้าข้างอธิปเต็มตัว...ก็แหม การพกรูปกันและกันในกระเป๋าสตางค์น่ะ มันโรแมนติกจะตาย!!!...
“ส่วนโต ในเมื่อของขวัญไม่อยากให้เก็บรูปไว้ในกระเป๋าสตางค์ โตก็เอาออกไปเก็บไว้ที่บ้านได้มั้ยล่ะ ของขวัญจะได้สบายใจ”
“ครับ”
“ตกลงนะของขวัญ โตเขาจะเอารูปออกจากกระเป๋าสตางค์ แต่จะไม่คืนให้เรา” จอมขวัญเงยหน้ามองคนรัก เม้มริมฝีปากแน่นอย่างไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่อาจดื้อดึง
เสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน บอกให้รู้ว่าจักรกฤษณ์พาลูกชายอีกสามคนกลับมาบ้านแล้ว คุณพัชรีจึงผละลงจากเรือนไป ทิ้งจอมขวัญหน้าบูดเอาไว้กับอธิปที่ยังมีรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
“โกรธพี่เหรอของขวัญ” เมื่อเหลือเพียงสองคน อธิปจึงเอ่ยปากถาม
“ก็...เอาคืนขวัญมาได้มั้ยล่ะ”
“ไม่ได้ บอกแล้วว่านี่ของพี่” ดูเหมือนอธิปจะย้ำคำว่า ‘ของพี่’ บ่อยเสียจนจอมขวัญรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกหวงแหนและรักใคร่
...แต่...ที่อธิป ‘หวง’ คือรูปเขา...คือเด็กชายของขวัญ...ไม่ใช่นายจอมขวัญคนนี้...
ให้ตายเถอะ! นี่จอมขวัญกำลังหึงตัวเองในตอนเด็กอย่างนั้นหรือ?!! แต่...แต่ตอนนั้น ‘ไอ้เด็กชายของขวัญ’ มันก็น่ารักจริงๆนั่นล่ะ...อธิปจะเอ็นดูก็ไม่แปลก...
“พี่โต...ชอบ...แบบนั้นเหรอ”
“แบบนั้น? แบบไหน” อธิปย้อนถามอย่างงุนงง คราวนี้หน้าขาวของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขากลายป็นสีแดงน้อยๆ
“ก็...ก็...ก็ขวัญตอนเด็กๆ...”
“หืม?”
“ก็...ก็....ก็...ก็ตอนนั้นขวัญ...ขวัญน่ารักใช่มั้ยล่ะ...แล้ว...แล้ว...เอ่อ...ขวัญตอนนี้ก็...” จอมขวัญไม่รู้จะพูดยังไง แต่การที่อธิปเลือกรูปสมัยเด็กของเขามาใส่ในกระเป๋าสตางค์ทั้งๆที่ก็มีเขาตัวเป็นๆอยู่ข้างๆในทุกๆวันก็ทำเอาจอมขวัญไม่มั่นใจในตัวเอง
...เขาสู้ไอ้เด็กของขวัญในรูปนั้นได้ไหมก็ไม่รู้...
“อิจฉาตัวเองตอนเด็กๆเหรอ” อธิปย้อนถามอย่างนึกไม่ถึง หากแต่เมื่อคำตอบคือความเงียบเขาก็คิดว่าตัวเองเดาอีกฝ่ายถูกเข้าซะแล้ว
“มานั่งนี่มา ของขวัญ” ร่างสูงเอ่ยปากแล้วตบมือลงที่นั่งว่างข้างกาย เขาเห็นจอมขวัญเหลือบมองวูบหนึ่ง แต่ก็ยังปักหลักนั่งที่เดิมของตัวเองไม่ยอมลุกมา สุดท้ายอธิปเลยเป็นฝ่ายลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างคนรักแทน
“เด็กผู้ชายในรูปนั้นน่ะ เขามีในสิ่งที่ของขวัญในตอนนี้ไม่มีใช่มั้ย เขามีแม่ มีพ่อ มีเพื่อน...” จอมขวัญนั่งเงียบ ได้แต่ก้มหน้าลงมองมือตัวเองบีบกันแน่น
...เขาไม่ปฏิเสธ ว่าเขาอิจฉาไอ้เด็กคนนั้น ไอ้เด็กที่ชื่อของขวัญ...มันมีทุกอย่างที่เขาไม่มี มันมีพ่อแม่ มันมีคนที่รักมันมากมาย แล้วอธิปยัง...ยังรักมันด้วย ทั้งๆที่ไม่เคยเจอมันสักครั้ง...
มือหนาใหญ่ของอธิปเลื่อนมาจับมือทั้งสองข้างของคนรักเอาไว้ จอมขวัญเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือที่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
“แต่ของขวัญก็มีสิ่งหนึ่งที่เด็กคนนั้นไม่มี...นั่นคือพี่”
“แต่...แต่พี่โตก็ชอบมันใช่มั้ยล่ะ”
“ถ้าการที่พี่มีรูปเด็กคนนั้นใบเดียวเป็นการแสดงว่าพี่ชอบเด็กคนนั้น แสดงว่ารูปใครบางคนที่พี่เก็บไว้เป็นร้อยในมือถือนี่คง...แสดงว่าพี่รักใครคนนั้นมาก”
“อะไรนะ?!! รูปเป็นร้อย?!! รูปใคร? รูปขวัญเหรอ?! ถ่ายตอนไหนน่ะ!! ทำไมขวัญไม่รู้เรื่อง?!!!” จากคนกำลังนิ่งเงียบ กลายเป็นยิงคำถามรวดเร็วและเอาเรื่อง
“ก็...หลายๆตอน” อธิปตอบกว้างๆเอาไว้ก่อน
“ตอนไหน?!!” จอมขวัญหันขวับมาเอาเรื่อง เขาไม่ชอบถูกถ่ายรูปนี่นา! จะถ่ายอะไรก็ถ่ายไปสิ!! ทำไมต้องมาถ่ายหน้าเขา!!!
“จำไม่ได้แล้ว”
“พี่โต! เอามาให้ขวัญดูเดี๋ยวนี้เลย!!” จอมขวัญลุกพรวดขึ้นตะเบ็งเสียงโวยวายใส่คนรัก พอดีที่คุณพัชรีขึ้นเรือนมาเห็นเหตุการณ์ซ้ำสองของหลานชายเข้าพอดี
“ของขวัญ!!! ป้าบอกว่าอย่ายืนค้ำหัวโต!!!”
“ก็!!!!!...” หลานชายกำลังจะอ้าปากฟ้อง แต่พอเหลือบตาลงมองหน้าอธิปที่ทำเป็นยิ้มกริ่มท้าทายก็ทำเอาฟ้องไม่ออก
...จะให้บอกใครงั้นหรือว่าอธิปเก็บรูปเขาเอาไว้ในมือถือเป็นร้อย...มัน...มัน...
“อาของขวัญ! อาโต!! สวัสดีครับ!!” แล้วนอกจากคุณพัชรี สามหลานชายก็โผล่หน้าขึ้นมาบนเรือน จอมขวัญเลยต้องหุบปากเงียบยิ่งกว่าเดิม เขาได้แต่มองอธิปอย่างแค้นเคืองก่อนจะเตะขาชายหนุ่มไปทีอย่างหงุดหงิด และแน่นอน...พฤติกรรมอัทธพาลนั้นอยู่ในสายตาของคุณพัชรีพอดี
“ตายแล้วของขวัญ!!!!” คนเป็นป้าอ้าปากจะดุ แต่จอมขวัญรีบวิ่งสวนเธอลงเรือนไปอย่างรวดเร็วพร้อมตะโกนชวนหลานให้ตามลงไปสมทบ
“เข้ม ข้าว ขนม ไปเล่นกับอากันเร็ว!” สามเด็กเฮโลตามคุณอายอดไอดอลลงจากเรือนทันที คุณพัชรีได้แต่มองตามหลังแล้วถอนหายใจอย่างระอา ก่อนจะหันมาทางอธิปที่เป็นคนลุกขึ้นเก็บจานผลไม้ที่จอมขวัญทานหมดแล้ว
“โตก็ยอมให้ของขวัญทำอะไรแบบนั้น” เธอได้แต่บ่นเล็กน้อย เพราะรู้ดีว่าอธิปมีขอบเขตเสมอ บางเรื่องที่เขายอมจอมขวัญได้ เขาก็ยอม บางเรื่องที่จำเป็นต้องไม่ยอม เธอก็เคยเห็นอธิปดุจอมขวัญมาแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” อธิปตอบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆตามนิสัย
“แต่มันไม่ดีนะ ให้ของขวัญเตะโตได้ยังไง โตอายุมากกว่า แถมของขวัญก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วด้วย อายุก็สามสิบกว่าแล้ว ยังทำเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก” แต่คนเป็นป้าที่สอนสั่งทั้งลูกทั้งหลานมาหลายสิบปีกอดไม่ได้อยู่ดีที่จะปรามอธิปด้วย
“คราวหน้า ผมจะดุเขาครับ” ร่างสูงสัญญาพร้อมรอยยิ้มเช่นเดิม
“ดีจ้ะ ไม่อย่างนั้นมันก็จะทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตนี่ล่ะ ตอนเด็กๆดื้อแบบไหน เอาแต่ใจตัวเองแค่ไหน โตมานี่ไม่มีลดลงเลยสักนิด เฮ้อ!” คุณพัชรีบ่นอุบ แต่ก็บ่นด้วยความรักและเอ็นดูหรอกเพราะสุดท้ายแล้วคนที่ตามเอาอกเอาใจและปลอบประโลมคนดื้ออย่างจอมขวัญก็คือคุณพัชรีคนนี้
“แต่ถ้าวันนึงเขาไม่เอาแต่ใจให้ตามเอาใจ ผมก็คงทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน” คุณพัชรีมองใบหน้าคมเข้มของอธิปอย่างเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยปากในสิ่งที่เธอเองรู้สึกและสัมผัสได้
“โต...รักของขวัญมากเลยนะ รู้ตัวมั้ย” ร่างสูงได้แต่ยิ้มน้อยๆเมื่อถูกคนสูงวัยกว่าดูออก
“นี่โต...ป้าถามจริงๆเถอะ ไปเอารูปนั้นมาจากไหน” เมื่อความรู้สึกของอธิปเป็นที่ประจักษ์ คุณพัชรีก็ถามวกกลับไปเรื่องที่เธอยังไม่เคลียร์ ใบหน้ากลมของหญิงอวบโบ้ยใบ้ไปที่กระเป๋าสตางค์ในมือชายหนุ่ม
“...ไอ้จักรให้เหรอ” เธอถามนำ เพราะเกรงว่าอธิปจะไม่ยอมตอบ
ร่างสูงก้มลงมองกระเป๋าสตางค์ในมือ ก่อนจะเงยหน้าตอบ
“เปล่าครับ ผมขอจากลุงชัย”
และคำตอบของร่างสูงก็ทำเอาคุณพัชรีตั้งใจว่าเย็นนี้จะทำแกงเผ็ดเป็ดย่างของโปรดสามีเป็นรางวัลที่คุณชัย วิมลกิตติทำเรื่องถูกใจที่สุดนับตั้งแต่แต่งงานกันมาเกือบสี่สิบปี!!!
……………………………
>>>>
อ่านต่อจิ้มที่นี่ค่ะยังไม่จบนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนดึกๆมาลงต่อค่ะ แต่ต้องดึกมากกกกกก เพราะพรุ่งนี้มีธุระนิดหน่อย
สำหรับใครที่ยังคงรอหอย หอยจะมาภายในวันจันทร์หน้าค่ะ อันนี้คอนเฟิร์มเพราะพิมพ์เสร็จแล้ว ฮี่ฮี่
ต้องขอโทษอีกครั้งสำหรับการดองหอยนะคะ บัวรู้สึกแย่มากๆเลยที่เขียนนิยายค้างแบบนี้ จะพยายามฮึดให้จบให้ได้ค่ะ!
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนคิดถึง และทุกกำลังใจเช่นเคยค่ะ 
แล้วเจอกันพรุ่งนี้ดึกๆๆๆๆนะคะ
หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021) (อ่าน 1707569 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก