เรื่องของผม ‘กลสิทธิ์’
ตอนผมเด็ก
อ่ะๆความจริงไม่ว่าจะเด็กจะโตขนาดก็ไม่เล็กไม่ใหญ่ต่างกันเท่าไหร่ ให้รู้ว่าวัยไม่เกี่ยวกับความใหญ่ที่ได้ติดตัวมา
ผมหมายถึงมันสมองและความฉลาดของผมครับ 555+ คิดไปไหนกัน พวกคุณนี่ชอบคิดกันจริงๆใช่ไหม?
โดนที่รักจ้องตาดุเข้าแล้วคุณผู้อ่าน สายตาว่าผมทะลึ่ง พอผมจ้องกลับอย่างหวานฉ่ำ คุณวีก็เปลี่ยนโหมดเป็นกรอกตาไปมาอาการนี้เรียกว่ากำลังเขินสามีครับ อยู่กันมานานภรรยาผมยังคงสู้สายตาผมไม่ได้อยู่ดีเพราะลูกตาผมบอกรักได้ ตอนนี้มันกำลังบอกคุณวีว่า ‘ถึงจะทะลึ่ง ผมก็รักคุณที่รัก’ ฮิ้ว! เป็นไงลองเอาไปใช้ดูนะน้องๆผู้ชาย ที่เรียกผมว่า ‘เหี้ย’ เอ้ย! เฮีย
ได้เรื่องเลยพิมพ์ผิดความหมายเปลี่ยนทันที เฮียพิมพ์เป็นเหี้ยละก็ห่อเหี่ยวเลยครับ โดนภรรยาอีกหนึ่งดอกเขาว่าผม
พาออกทะเล แถมท้ายว่าผมผีทะเลเฉยเลย ผีทะเลที่ไหนยี่ห้อผมเทพบุตรชัดๆ หน้าตาดีสาวรุมกรี๊ดขนาดนี้เรียกผีทะเล
ถ้างั้นเคน ธีรเดช ก็เปรตวัดแจ้งแล้วจริงไหม? ผมหล่อกว่านี่หว่า?
กลับเข้าเมืองเข้าป่าไปเยอะแล้ว ขอบคุณครับสำหรับการตอบรับทักทายผมกลับมากัน คุณผู้อ่านน่ารักจริงๆ
ที่รักและคิดถึงคุณวีกับผมตลอด คุณวีเขายิ้มแก้มฉีกตอนนั่งอ่านที่พวกคุณตอบกลับมา ที่ผมทึ่งคือพวกคุณจำเรื่องราวของเรา
ดีกว่าผมซึ่งเป็นเจ้าของเรื่องเสียอีก บางอย่างผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าผมกับคุณวีได้กันยังไง คือไม่ได้แกล้งลืมนะครับ
แค่ไม่อยากจำ ขอข้ามมาจำตอนได้คุณวีครั้งที่สองดีกว่า อย่าเพิ่งด่าผมสิครับพวกคุณ สิ่งไหนไม่ควรจำเราก็แค่ไม่จำก็เท่านั้น อะไรที่จำแล้วรู้สึกดีก็จำเอาไว้เพื่อเป็นน้ำหล่อเลี้ยงใจ ยามเจอปัญหาเหมือนจะหมดแรงจะได้มีกำลังฮึดลุกขึ้นสู้ได้ใช่เปล่าครับ ความทรงจำที่ไม่สวยงามอย่าไปจำมัน เลือกจำแต่สิ่งดีงามพวกคุณจะได้หล่อเหมือนผมยังไงครับ
วิธีทำให้หล่อขั้นเทพของผมเลยล่ะ
หลายคนทักทายผมซะยาว ผมชอบนะอ่านแล้วรู้สึกดี แต่ไม่ได้แปลว่าผมจะรู้สึกไม่ดีกับคนทักทายสั้นๆนะ
ผมเข้าใจคนเราเลือกสั้นยาวกันไม่ได้ ไม่งั้นคงมีแต่คนสมหวังกันหมดแล้ว การเขียนเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้รู้ว่า
คุณชอบสั้นหรือยาว มีบางคนแซวผมว่าออกตัวเขียนไม่เก่ง บทนำเล่นทักทายมาเป็นหน้า ผมจะตอบให้หายข้องใจว่า
ยี่ห้อกลสิทธิ์ สั้นๆไม่ใช่ผมแล้ว ตัวจริงต้องยาวครับของแท้ ฮ่าๆๆ
“โอย!” โดนกำปั้นทุบไหล่ไปหนึ่งที บอกให้ผมแก้ใหม่ซะ จะมาชวนแก้อะไรตอนนี้ที่รัก พิมพ์เสร็จค่อยไปแก้
กันสองคน ฮ่าๆๆ ส่ายหัวเดินหนีไปแล้ว กลับมานั่งให้กำลังใจสามีก่อน จะไปไหนคร๊าบ..วีไม่มานั่งกลพิมพ์มั่วนะครับ
ไปไม่เหลียวหลังเลยเห๊ะ! เอาเถอะเดี๋ยวเขามาอ่านก่อนอยู่ดี
คุณ J_word คุณพี่ทักทายผมยาวเลยครับ พี่เค้ามายาวกว่าเพื่อน ประกาศไปเลยครับพี่ยาวจริงอะไรจริง น่ารักครับพี่ครับชมผมว่าในความไร้สาระกลับมีสาระ ในความฮากับมีสาระ พี่นี่แฟนพันธุ์แท้จริงๆ
คุณ broke-back คุณแต่งกลอนให้ผมจนเห็นภาพเลยครับคุณครับ เดินผ่านตัวไหนใช่หมดเลย จำได้ว่าคุณคือคนที่แต่งกลอนให้วีครั้งที่แล้ว ฝากหน่อยนะครับครั้งหน้าขอแบบกลสิทธิ์หล่อเทพประมาณนี่ได้เปล่า?
เอาแบบคนอ่านเห็นภาพเลยนะ นึกหน้าผมไม่ออกบอกประมาณ นเดช มีคนเขาว่าผมเขียนชื่อเขาผิด ผมล่อ ณ เดช ฮ่าๆๆๆ
ใครที่ผมไม่ได้ยกมาพูดไม่ใช่ว่าไม่อ่านที่พวกคุณทักทายกันนะครับ ลุกมานั่งคุยนี่ก็เพราะพวกคุณเล่นเข้ามาทักผมจนผวานอนหัวตกหมอนกันเลย หากไม่มาคุยกันต่อคงร้อนตับแตกแน่สงกรานต์นี้ โดนน้ำสาดแทนที่จะเย็น กลับร้อนเพราะ
พวกคุณบ่นตามหลังว่าผมหายหัวไปไหน วันนี้เลยลุกมานั่งคุยจะได้ไม่บ่น ไว้หลังสงกรานต์ค่อยมาคุยกันใหม่ จะเดินทางไป
ทำบุญท่องเที่ยวที่ไหนระมัดระวังกันหน่อยนะครับ เมาไม่ขับแต่ขยับเอวได้ เพราะงั้นหากรู้ว่าดื่มแล้วก็ไม่ควรขับ หาที่ขยับเอวแทนดีกว่าจะได้ไม่เป็นอันตรายต่อเด็ก สตรี และคนชรา อันตรายกับแฟนตัวเองคนเดียวก็พอ เพราะเอวมันคงขยับไม่ได้
ถ้าไม่มีที่ประกบ ฮ่าๆๆ!
เข้าเรื่องๆขึ้นหัวตอนผมเด็ก ก็ตามนั้นวัยเด็กของผมเป็นช่วงที่ผมประทับใจน้อยมาก รู้ใช่ไหมว่าพ่อแม่ผมแยกทางกันผมกับน้องสาวต้องไปอยู่กับตายายที่สุพรรณ ถึงผมเด็กแต่ก็รู้เรื่องแล้วนะสมองผมใหญ่เกริ่นไว้แต่แรกแล้วนี่ครับ ความรู้สึกที่ต้องการให้ครอบครัวมีพ่อแม่ลูกอยู่กันพร้อมหน้า เพราะเพื่อนมันมีกันหมดจึงเป็นเรื่องปกติ ถึงผมจะรู้ว่าตายายรักผมกับน้องมาก ยิ่งผมเป็นหลานชายคนแรกของตระกูลยิ่งตามใจผมใหญ่ แต่มันไม่ได้ช่วยให้ผมเต็มอิ่มจนไม่รู้สึกขาดได้นะครับ
ความรักบางอย่างมันทดแทนกันไม่ได้
ผมเจอปัญหาเวลาไปเรียนเข้ากลุ่มกับเพื่อน พอมีเรื่องประสาเด็กๆ ทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติ ผมตายทุกทีเวลา
พวกล้อว่าไอ้ลูกพ่อแม่ไม่เอา ไอ้ลูกพ่อแม่ทิ้ง เจอแบบนี้ผมฟิวส์ขาดซัดกันได้เลือดประจำ ผมจึงกลายเป็นเด็กดื้อ นักเลงหัวไม้เกเร ในสายตาพวกมันไปเลย แล้วแต่ใครจะพูดพวกเขายัดเยียดความรู้สึกเหล่านี้ให้ผมเป็น เคยมีใครถามผมไหมว่าผมชอบการชกต่อยหรือไง? เปล่าเลยผมชอบที่ไหน ต่อยกันมีแต่เจ็บตัวทั้งมันทั้งเรา ถ้าชอบจริงผมไปเป็นนักมวยดีกว่าจริงไหมครับ
ตรงข้ามผมไม่เคยรู้สึกดีหลังมีเรื่องโมโหตัวเองที่ห้ามความรู้สึกไม่ให้ใจร้อนไม่ได้ เป็นคุณทนไหวไหมหากใครเอาพ่อแม่มาล้อ
ผมอยากบอกถึงแม้พวกท่านจะแยกทางไปมีครอบครัวใหม่ แต่พวกท่านก็คือพ่อแม่ผม แม้จะมีเวลาให้ผมกับน้องไม่เท่าเดิม
แต่ผมก็รักพ่อกับแม่ เคยหวังเหมือนกันว่าสักวันเราอาจกลับมาอยู่พร้อมหน้าอีกครั้ง เป็นความหวังลมๆแล้งๆของเด็กประถม
ไม่ทันคิดบางทีผู้ใหญ่อยู่ด้วยกันไม่ได้เพราะพวกท่านมีเหตุผลที่ไม่อาจอยู่ด้วยกันได้แล้ว โตแล้วนั่นแหละเราถึงรู้ว่าการที่
คนสองคนไม่สามารถใช้ชีวิตคู่ ไม่ได้แปลว่าพวกเขาไม่รักไม่ห่วงกัน ความรักความห่วงยังคงมีเพียงแต่มันไม่เหมือนเดิม
มันไม่ใช่แบบคู่ชีวิต มันกลายเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง เป็นคนรู้จักที่รู้สึกดีต่อกันไปแล้วก็เท่านั้น
ช่วงนั้นผมมักมีเรื่องประจำ ตากับยายคือคนที่เข้าใจผมที่สุดเพราะผมไม่เคยปิดบังท่าน ถึงไม่บอกแต่ท่านก็รู้ความคิดของผม บางครั้งไม่จำเป็นต้องพูดท่านก็สอนผมแล้ว ผมจำได้ขึ้นใจที่ตายายขอร้องผมไว้ ท่านบอกว่าไม่ว่าจะเกเร
แค่ไหนท่านขอให้ผมรับปากสองข้อ คืออย่าทิ้งการเรียนและอย่าเสพยา ขอไว้เพียงเท่านี้ นอกนั้นแล้วแต่ผมจะพิจารณาว่า
อะไรควรทำหรือไม่ควรทำ ผมถือเป็นความภูมิใจที่สุดอีกเรื่องหนึ่ง ในหลายๆเรื่องที่ผมภูมิใจ นั่นคือผมทำในสิ่งที่รับปาก
ตากับยายได้ดีมาตลอด ผมไม่เคยทิ้งการเรียน และไม่เคยเสพยาหรือสิ่งเสพติด เพื่อนสูบบุหรี่ตั้งแต่ม.ต้น พวกมันทั้งชัก
ทั้งชวนยื่นให้ลองด้วยซ้ำ ผมกลับยืดอกพูดได้เต็มปากว่า ถ้าพวกมึงคิดจะคบกู ขอไว้เรื่องอย่าให้กูลองของพวกนี้
ยกเว้นเหล้ากูแดกกับพวกมึงได้ (ไม่รู้ว่าเหล้าคือสิ่งเสพติดหรือเปล่า แต่ผมจัดให้มันเป็นของมึนเมาแทน ฮะฮ่าๆๆ)
ชีวิตผมไม่ขัดสนเรื่องเงิน ไม่ไร้เพื่อนคบหา แต่ผมขาดคำว่าครอบครัว และไอ้ความขาดตรงนี้มันดันเป็นจุดอ่อนที่ทำให้พวกที่ไม่ชอบหน้ากันมันเอามาโจมตีเพื่อทำให้ผมด้อยในสายตาคนอื่น ผมมักไม่ทนเมื่อเจอล้อเรื่องพ่อแม่ กลายเป็นความฝังใจตั้งแต่นั้น ผมไม่ได้ก้าวร้าวเพียงแต่ผมใจร้อน ผมไม่ได้วู่วามเพียงแต่ผมไม่ยอมคน ผมจึงกลายเป็นหัวโจก
คิดอย่างเดียวว่า หากกูจะไม่โดนใครล้อกูต้องเป็นหัวหน้า เมื่อพวกมึงเป็นลูกน้องก็ไม่มีใครกล้าล้อกู หัวหน้าคือคนที่สั่งได้
ที่สำคัญพอผมเป็นหัวหน้าผมก็สามารถยืดอกปกป้องน้องสาวผมได้ด้วย น้องกลอยจึงไม่มีใครกล้าล้อเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะใครล้อเมื่อไหร่มันเจ็บ ผมจึงไม่เคยได้ยินว่าน้องร้องไห้หรือมีเรื่องเพราะโดนเพื่อนล้อมาก่อนหรือมีแล้วมันไม่เล่าก็ไม่รู้
น้องผมกับผมห่างกันหลายปี พอผมดังเป็นพี่ใหญ่ตอนอยู่ประถม ก็รู้เลยว่าการเป็นพี่ใหญ่คือการปิดปากไม่ให้ใครขุดปม
เรามาวิจารณ์ แต่การเป็นพี่ใหญ่สมัยเด็กมันไม่ได้มีอะไรมากเหมือนการที่ต้องเป็นพี่ใหญ่ตอนเรียนมัธยมหรือตอนเรียนช่างกล แต่ก็ต้องยอมรับครับว่ามันคือปฐมบทที่ทำให้ผมชอบการเป็นผู้นำมากกว่าผู้ตาม ชอบออกคำสั่งมากกว่ารับคำสั่ง
นั่นคือเรื่องราวของผมตอนวัยเด็กที่หาวิธีปกป้องศักดิ์ศรีด้วยวิธีนี้ สามารถดูแลน้องสาวผมได้ด้วย ผมจึงยึดติดกับความรู้สึกนี้ ถึงขั้นเอาแต่ใจตัวเองอยากได้อะไรต้องได้ ไม่ได้ก็ต้องได้เพราะถ้าอยากได้ผมต้องได้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา....
ไว้ค่อยคุยกันใหม่ ไม่มีอะไรเป็นของขวัญให้ผมจะกดให้คะแนนกับทุกคนที่มาทักทายนะครับ เอาไป
คนละ 1 คะแนน เพราะมันกดได้แค่นั้น ภรรยาผมบอกมา ขอบคุณที่ยังคิดถึงผมและคุณวี ที่ลุกขึ้นมาคุยเพราะมีคนอยากให้ผมคุยก็จะคุยตามที่คุณอยาก อยากได้ผม..? ผมคงให้ไม่ได้เพราะการสนองความต้องการมันมีลิมิต ผมหล่อมากและอยากกับ
คุณวีเพียงคนเดียว แต่ผมก็คิดถึงและรู้สึกดีกับคนอ่านเหมือนที่คุณรู้สึกดีต่อผมและคุณวีนะ ข้อดีของที่นี่คือทำให้เรารู้จักกันขอบคุณสถานที่ด้วยนะครับ ขอบคุณผู้ดูแลที่ทำให้เราทักทายกัน ลืมไม่ได้ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่าน แต่ถ้าอยากเจอผมคงต้องยกมือห้ามว่าไม่ได้ ปัญหามีอยู่สองข้อ ข้อแรกผมหล่อมากไม่อยากให้เกิดความร้าวฉานในชีวิตคู่ถ้าหากคุณเกิดหลงความหล่อของผมเข้า ข้อสองคุณวีสวยมากผมก็หวงของผมเพราะฉะนั้นไม่ว่าจะข้อแรกข้อสอง เพียงพอแล้วที่เราเจอกันในนี้เข้าใจผมนะ
เอาครับอย่าลืมดูแลตัวเอง ดูแลคนที่คุณรัก ดูแลคนรอบข้างเมื่อคุณมีโอกาสได้ดูแล รักษาสุขภาพกันด้วย จะกินจะเที่ยวช่วงเทศกาลก็ระมัดระวังอย่าประมาทกันนะครับ ขอให้มีความสุขทุกคน
โชคดีสวัสดีสงกรานต์ครับคนอ่านที่รักของกลสิทธิ์
น้ำสงกรานต์สาดโดน เพราะกลสิทธิ์สาดให้
น้ำสงกรานต์สาดเย็น เป็นเพราะคุณวีสาดใส่
น้ำสงกรานต์สาดเหม็น ไม่ใช่ทั้งกลและวีแน่นอน
น้ำสงกรานต์สาดหอม เพราะกลิ่นผมกลสิทธิ์เองครับ
สัมผัสอย่าถามถึง กลอนผมจากใจล้วนๆ ฮะฮ่าๆๆๆ
โชคดีครับทุกคน..?
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
