หัวข้อ: [เรื่องสั้น]"เธอคือดวงตะวัน" By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษวัดหยุด P.29 (01/05/59)

[boylove_yj]

บทที่ 8




สายใย




ใต้อาคารตึกคณะวิทยาศาสตร์คลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาจำนวนมากที่จับกลุ่มนั่งพูดคุย หรือไม่ก็ ติวหนังสือแลกเปลี่ยนความรู้ ตะวัน อุ๋ม และ พุฒ ก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้นที่มานั่งติวข้อสอบวิชาหลักๆที่กำลังจะสอบในไม่ช้า  ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว จำนวนนักศึกษาก็ยังไม่บางตาลงแม้แต่น้อย หนำซ้ำกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มองไปทางไหนก็มีแต่คนรู้จัก รุ่นพี่ รุ่นน้อง ไม่ว่าจะในเอกวิชาเดียวกัน หรือต่างเอก ไม่เข้าใจฟิสิกส์ก็ให้พี่ฟิสิกส์ที่นั่งอยู่แถวนั้นจี้แจงแถลงไขให้กระจ่าง นี่ซินะ ชีวิตของเด็กมหาลัย อาศัยพึ่งพาซึ่งกันและกัน  และสำหรับคณะวิทยาศาสตร์ที่ปลูกฝังเรื่องความสามัคคีให้กับนักศึกษาในคณะตลอดนั้น ยิ่งทำให้ไม่ใครแบ่งพรรค แบ่งพวก ต่างฝ่ายต่างช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เป็นพี่เป็นน้องในรั้วมหาวิทยาแห่งนี้



“ทำไมยิ่งอ่านแล้วมันยิ่งไม่เข้าใจ หรือว่ากูโง่เองว่ะ”  พุฒ เอ่ยเสียงเศร้า พร้อมทั้งฟุบหน้าลงไปทับหนังสือ ‘ชีวะเคมี’ ที่ตนกำลังอ่านอยู่ แต่เมื่อไม่ว่าจะทำความเข้าใจอย่างไร ก็ไม่เป็นผล จนในที่สุดความพยายามก็สูญเปล่าเมื่อความง่วงและความขี้เกียจเข้ามาแทรกกลาง



“อย่ามาขี้เกียจนะมึงอ่านบทที่5 ให้จบ เดี๋ยวจะสรุปให้ฟัง” อุ๋ม ใช้นิ้วชี้เรียวยาวของตัวเองจิ้หน้าผากของพุฒทำเอาไปมาสองสามทีแล้วหันไปอ่านหนังสือของตัวเองต่อ



“ตะวัน ส่งเสียงหน่อย อย่าบอกนะมึงบรรลุไปแล้ว”   พุฒลุกขึ้นนั่งตามปกติแล้วหันไปถามเพื่อนร่างบางที่นั่งก้มหน้าอ่านหนังสือไม่ไหวติงหรือสนใจสิ่งใดทั้งสิ้น



“สงสัยคงจะเป็นอย่างนั้น”  ตะวัยเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามเพื่อนเล็กน้อยแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ เพราะอีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะสอบปลายภาคแล้ว ดวงตะวันก็เป็นหนึ่งในนักศึกษาจำนวนมากที่หวัง ‘เกียรินิยม’ เพราะถ้าได้มาแล้ว พ่อและแม่คงจะดีใจอยู่ไม่น้อย 



“น่าเบื่อ มองไปทางไหนก็มีแต่คนอ่านหนังสือ” 



“มึงก็อ่านซักทีซิ เดี๋ยวแม่จับตบ” 



“เป็นผู้หญิงที่น่ากลัวจริงๆ สมแล้วที่ยังไม่มีแฟน”  พุฒแสร้งทำท่ายื่นตัวข้ามโต๊ะมากระซิบกระซาบกับดวงตะวัน แต่เสียงก็รอดออกไปให้หญิงสาวได้ยินอยู่ดี




“ได้ยินนะไอ้พุฒ”




“จ้า แม่ ลูกอ่านแล้วจ้ะ”   





แล้วโต๊ะก็เข้าสู่ความเงียบอีกครั้งต่างฝ่ายต่างจดจ่อในสิ่งที่สายตากำลังกวาดมอง สายลมพัดโชยเข้ามาอยู่ตลอดเวลาทำให้บรรยากาศโดยรอบเย็นสบาย ประกอบกับอุณหภูมิที่ลดลงในช่วงนี้ทำให้ความหนาวเย็นปกคลุมไปทั่วบริเวณอย่างช้าๆ  ดวงตะวันลูบแขนตัวเองไปมาเพื่อคลายความหนาวเย็น ไม่คิดว่าวันนี้จะหนาวได้ขนาดนี้ รู้อย่างนี้หยิบเสื้อคลุมติดมือมาด้วยก็ดี  อากาศช่วงนี้แปรปรวนทำเอาปรับตัวแทบจะไม่ทัน ตอนเช้าหนาว ตอนเที่ยงแดดร้อนจัดจนเกือบจะเป็นลม พอตกเย็นฝนตกเสียอย่างนั้น แต่กว่าจะปรับตัวได้ ดวงตะวันก็ป่วยไปหลายรอบอยูเหมือนกัน 


“หนุ่มบริหารไปไหนเสียล่ะ วันนี้ไม่มาเหรอ”  พุฒเงยหน้าแซวเพื่อนสนิทหน้าตาเฉย ก็คนมันว่าง อ่านหนังสือไม่เข้าหัว ก็หันมากวนเพื่อนดีกว่า




“ใครเหรอ ไม่เห็นรู้จัก”



“เหรอออออออออ”   พุฒและอุ๋ม ลากเสียงยาวอย่างหยอกล้อ เป็นที่รู้กันดีทั้งคณะวิทย์ฯ และ คณะบริหารฯ ว่าสองคนนี้ไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยๆ จนใครหลายๆคนตีความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ว่ากำลังคบหาดูใจกันอยู่ แต่ดวงตะวันนั้นได้ลั่นวาจาไว้แล้วว่า ‘ดูๆกันอยู่ ยังไม่ได้เป็นอะไร’ แม้พุฒและอุ๋มจะเชียร์ให้ดวงตะวันยอมใจอ่อนเสียที แต่คนหน้าหวานตัวเล็กก็ทำได้แต่เพียงยิ้มน้อยๆเท่านั้น เพราะตนรู้ดีว่า ระยะเวลามันยังไม่มากพอ ถึงแม้หัวใจดวงน้อยจะสั่นไหว แต่เพื่อความแน่ใจ อยากดูกันไปอีก




“ชอบเขา ก็บอกเขาไปซิ ทำเป็นปากแข็ง”   บุรุษท่านที่หนึ่ง



“เดี๋ยวชะนี โลกร้อนก็คาบไปแดก”  สตรีท่านที่สอง



“พูดได้ตรงใจกูมากไอ้อุ๋ม  กระทืบไลค์” บุรุษท่านที่หนึ่งเอ่ยย้ำพร้อมทั้งทำท่าทางถูกใจ




ดวงตะวันมองเพื่อนสนิททั้งสองคนคุยกันไปมาจนเพลิน สุดท้ายจึงตัดใจจากหนังสือเรียนเล่มหน้าเข้าร่วมวงสนทนาอย่างไม่เป็นทางการไปโดยปริยาย กลุ่มของดวงตะวันเรียกสายตาจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้เป็นอย่างดี  พุฒ และ อุ๋ม ต่างก็มีบุคลิกเป็นของตัวเอง ไหนจะดวงตะวันที่นิสัย หน้าตา และท่าทาง เรียกสายตาของคนทั่วไปได้เป็นปกติอยู่แล้ว และทั้งสามคนคงจะไม่รู้เลยว่าได้เป็นกลุ่มคนดังของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ไปแล้ว




รถยนต์ที่แล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าตึกคณะเรียกสายตาของนักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นได้เป็นอย่างดี ถึงแม้มันจะมืดค่ำแล้วแต่คนก็ยังหนาตาอยู่ แค่รูปลักษณ์และสีสันก็เรียกสายตาให้คนหันไปมองอยู่แล้ว แต่เมื่อคนขับรถก้าวขาลงมายิ่งโดดเด่นขึ้นไปอีก




“มาแล้วๆ”  อุ๋มเอ่ยเสียตื่นเต้นที่จะได้เห็นเจ้าชายในฝันของตน ไม่ต่างอะไรไปจากพุฒที่นั่งอยู่ข้างๆ ต่างจากดวงตะวันที่นั่งเฉย และหันไปมองภัทรที่เดินเข้าเล็กน้อย แล้วก็หันกลับมาคุยกับเพื่อนเหมือนเดิม




“หล่อ รวย นิสัยดี เรียนก็เก่ง อะไรจะสมบูรณ์ และเพอร์เฟคขนาดนี้”   อุ๋มท้าวคางพูดพร้อมทำหน้าเคลิ้มฝัน จนพุฒและดวงตะวันอดหมั่นไส้ไม่ได้ต้องเข้าไปจิ้มลูกโป่งที่ลอยผุดขึ้นมาจากศีรษะของเพื่อนสนิท



“นั่นของเพื่อน มึงอย่าลามปานนะอุ๋ม”



“ของเพื่อนที่ไหน ตะวันมันยังบอกอยู่หยกๆ ว่ายังไม่ได้เป็นอะไรกัน”



“ภัทร เกียรติบูรพา ไม่แดกชะนี จบป่ะ!”



“จบก็ได้ว่ะ”




   ดวงตะวันหันซ้ายแลขวาก็ยังไม่เห็นภัทรเดินเข้ามาก็แปลกใจ เพราะถึงแม้ม้าหินอ่อนที่ใต้ตึกคณะจะเยอะ แต่มันก็ไม่ได้มองหายากขนาดนั้น คิดไปแล้วก็เผลอทำคิ้วขมวด  จนเพื่อนสงสัย



   “เดี๋ยวมานะ”  พูดเสร็จก็ลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวไปยังจุดที่ภัทรจอดรถทันที



“เขาห่วงกันด้วยอ่ะมึง”



“ว่าเพื่อนเราทำไมอ่ะอุ๋ม ฮ่าๆ”    ดวงตะวันส่ายหน้าให้กับเสียงเอ่ยแซวที่ลอยตามหลังมา ถึงแม้จะอายแต่ก็อดปฏิเสธไม่ได้ว่า ทุกการกระทำของตนและภัทรนั้นตอนนี้มันกลายเป็นธรรมชาติไปเสียแล้ว ถึงแม้จะยังไม่ได้คบกันอย่างเป็นทางการก็เถอะ ความเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน ความห่วงหาและห่วงใยทักทอเป็นเส้นด้ายเส้นเล็กๆที่เชื่อมใจสองใจเข้าหากัน



“ภัทร”  ดวงตะวันเอ่ยทักชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของรอยยิ้มอ่อนโยนที่ตอนนี้ทั้งสองมือเต็มไปด้วยข้าวของสัมภาระมากมาย



“เห็นว่าไม่เดินเข้าไปซักที เลยมาตาม”



“หอบอะไรมาเยอะแยะ  ตะวันช่วยถือ”   มือบางยื่นออกไปหวังจะช่วยแบ่งเบา แต่ภัทรก็เบี่ยงตัวหลบแล้วเอ่ยเสียงเรียบ



“ไม่เป็นไรมันไม่หนัก  ขอบคุณครับ”



“คุณแม่ทำกับข้าวฝากมาให้ตะวันเยอะแยะเลย”    ประโยคดังกล่าวทำเอาดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างขึ้นมาทันที เมื่อกี้ภัทรว่าอะไรนะ!



“แม่ภัทรรู้จักตะวันด้วยเหรอ  ตอนไหนอ่ะ?” 



“รู้จักซิ ก็เล่าให้ฟังทุกวัน”     ภัทรเอ่ยยิ้มๆ นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์บนโต๊ะอาหารเย็น หัวข้อสำคัญที่คุณนายปรางค์จะต้องได้รับทราบนั่นก็คือ วันนี้ดวงตะวันทำอะไรมาบ้าง ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนลวนลามดวงตะวันของคุณแม่หรือเปล่า จนบางครั้งก็อดที่จะเอ่ยแย้งออกไปไม่ได้ว่า ‘ดวงตะวันของผมนะครับคุณแม่’



“อ๋อ  งั้นแสดงว่าภัทรกลับบ้านไปแล้วซิ แล้วกลับมาทำไมอีกอ่ะ”



“ก็เป็นห่วงคนแถวนี้ เดี๋ยวจะโมโหหิวกลายเป็นแมวอาละวาด”



“ว่าใครเป็นแมว เดี๋ยวโดนเลย”  ร่างบางขู่ฟ่อ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ภัทรหวาดกลัวแต่อย่างใด กลับมองอีกฝ่ายน่ารักน่าใคร่ขึ้นไปอีก



“สวัสดีค่ะภัทร”   อุ๋มเอ่ยตาเชื่อม พร้อมทั้งเชื้อเชิญให้ภัทรเข้ามานั่งอย่างเต็มที่ ทำเอาร่างสูงเอ่ยขอบคุณแทบจะไม่ทัน แต่ร่างสูงก็เลือกที่จะเดินตามแรงจากมือบางให้ไปนั่งที่ฝั่งตัวเอง ภัทรก้มมองฝ่ามือบางที่วางอยู่บนท่อนแขนของตัวเองแล้วอมยิ้ม ความรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในใจอย่างไม่มีสาเหตุ นึกขอบคุณที่อีกฝ่ายแสดงออกถึงความใส่ใจมากมายขนาดนี้




“เก็บอาการหน่อยครับคุณอุ๋ม”  พุฒเอ่ยแซวเพื่อนแล้วยิ้มทักทายภัทร เมื่อก่อนกิตติศัพท์เรื่องความเย็นชาของภัทรลือสะบัดไกลมาถึงตึกคณะวิทย์ฯ แล้วมันก็เป็นอย่างที่เขาลือจริงๆ ถ้าหากไม่ใช่ดวงตะวันแล้ว ภัทรจะไม่ทำหน้าเรียบเฉยใส่ทันที  แต่ถ้าเจ้าชายน้ำแข็งอยู่ต่อหน้าดวงตะวันเมื่อไร ละลายเมื่อนั้น เรื่องนี้พุฒเจอมาแล้ว



“สหายทั้งหลาย เรามีเสบียงมาแจก”    ว่าแล้วก็เอาของคาว ของหวานออกมาจากถุงทั้งหมดโดยมีภัทรช่วยอีกแรง พุฒและอุ๋มเอ่ยขอบคุณแล้วนั่งทานไปเงียบๆ ที่เงียบไม่ใช่อะไร จะคอยสังเกตเจ้าชาย กับ เจ้าหญิงเขาคุยกัน



“แล้วภัทรทานมาหรือยัง”    อีกฝ่ายส่ายหน้าตอบ เป็นอันรู้กันว่าทำไมคุณชายเขาถึงยังไม่กินอะไรมา



“จะทานอะไร เดี๋ยวตะวันหยิบให้”   ร่างบางเอ่ยถามเสียงหวาน หวานมากหวานน้อยอันนี้ไม่รู้ แต่ภัทรรู้ได้คนเดียวว่ามันหวานมาก ไหนจะสายตาห่วงใยที่คอยส่งมาให้อีก



“แย่งข้าวผัดต้มยำทะเลของแมวนี่บาปไหม”   



“นี่คุณชาย!  ถ้าไม่เลิกแซวนะจะข่วนให้หน้าแหกเลย”



“อ้าวยอมรับว่าเป็นแมวซะแล้ว”     ดวงตะวันตักข้าวผัดต้มยำทะเลคำใหญ่ป้อนใส่ปากอีกฝ่ายทันที เพื่อตัดเสียงรำคาญหารู้ไม่ว่า การกระทำของตนนั้นสะกดสายตานับสิบคู่ที่มองมาได้เป็นอย่างดี



“เอากุ้งไหม”



“เดี๋ยวแมวน้อยไม่อิ่ม”



“ชิ!”   ในเมื่อทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ คนตัวเล็กก็เลยทำได้เพียงฮึดฮัดฟึดฟัดไปตามเรื่อง  จนเหลือบไปเห็นภัทรเปิดกล่องข้าวของตัวเอง ดวงตะวันก็มองเห็นช่องทางแห่งการเอาคืน



“คุณชายไม่กินผัก ไม่ดีเลยน้า...”  พูดเสร็จก็หันไปส่งยิ้มพิมพ์ใจพร้อมทั้งแสดงว่าตนเป็นฝ่ายเหนือกว่า



“หึหึ”  หันไปมองหน้าอีกฝ่ายแล้วเสียงหัวเราะมันก็หลุดออกมาเอง ใบหน้าเรียวสวยแสดงออกมาอย่างสุดซึ้งว่าต้องการล้อเลียนเขาอย่างเต็มที่ แต่ดวงตานั่น ร้ายยิ่งกว่าเพราะมันทั้งแวววาวและซุกซนเสียจนอยากกระโจนเข้าไปฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว



“ตะวันเห็นใจภัทรนะ คนไม่กินผักก็อย่างนี้แหละ ........................”      พอภัทรไม่โต้ตอบอะไรกลับไป ดวงตะวันก็ยิ้มหวานอย่างดีใจเพราะสามารถเอชนะอีกฝ่ายได้ พอเงียบไปได้ซักพักก็เอ่ยขึ้นซ้ำอีกรอบ



“คุณชายไม่กินผัก”



“ฟอดดดด!!”  แต่พอสิ้นเสียงของดวงตะวัน ภัทรก็ชะโงกหน้าเข้าไปหอมแก้มนวลของอีกฝ่าย ทันที ทำเอาร่างบางหยุดนิ่ง ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากบางขยับขึ้นลงไปมาเพราะตกใจในการถูกภัทรหอมแก้ม



“โดนคุณชายหอมแก้ม รู้สึกดีไหมครับ”



“..................................”  ไร้เสียงตอบรับ เพราะตอนนี้ดวงตะวัน นักศึกษาปี 3 เอกวิชาชีววิทยา เขินหนักเกินกว่าที่จะเอ่ยอะไรออกไปได้ และแน่ใจด้วยว่า เพื่อนสนิททั้งสองคนจะต้องเห็นเหตุการณ์นี้อย่างแน่ๆ




“อ้าวตะวัน มึงเป็นอะไร อย่าเป็นลมนะเว้ย”   พุฒเอ่ยแซว เพราะเมื่อกี้ยังได้ยินเสียงเพื่อนสนิทหยอกเหย้าหนุ่มหล่อคณะบริหารอยู่ดีๆ แต่มาตอนนี้นิ่งสนิทใบ้รับประทานไปเสียแล้ว








๐ ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยยย ไม่รู้ว่าคนอ่านจะลืมเรื่องนี้ไปหรือยัง  //เช็ดน้ำตา

๐ สอบเสร็จแล้ววววๆๆ ขอโทษที่หายไปนาน กว่าจะผ่านพ้นวิกฤตช่วงสอบมาได้ก็แทบตาย เดี๋ยวจะทยอยอัพทุกเรื่องเลยนะคะ  ขอโทษอีกครั้งที่หายไปนาน //ผิดไปแล้ววววววววววววว

๐ รีบไปหน่อย เห็นคำผิดก็ให้อภัยหน่อยเนอะ สอบเสร็จก็รีบเข้ามาปั่นเลย 

๐ เห็นชอบ อะไรอย่างไง ก็เม้นกันเยอะๆนะคะ 


รักและขอบคุณ

By Chocolate Love ~

[k00_eng^^]

หายไปนานมาก
แต่กลับมาแล้วหวานเว่อร์อ่ะ

[fay 13]

 

[moobarpalang]

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก
คิดถึงดวงตะวัน

[jiw]

เรื่องนี้รอมานานแล้ว
ขอขอบค่ะคนแต่ง

[MRchai]

หายไปนานเลย  กลับมาต่อแล้วดีใจจังเลยคับ

[เฉาก๊วย]

 

  

[bytoey]

น่ารักอะ

[MiSS-U]

อูยยย  แรง  เค้ามีหอมแก้มกัน

ต่อหน้าสาธารณชนด้วย  เขินแทนตะวัน

บวกเป็ด

[bulldog17]

หวีดหวานกันตลอดๆ

[AnimajuS]

 :-[หวานกันเกินไปแล้ว

[shockoBB]

หวานมากก><

[murasakisama]

ตาไม่ฝาดตอนใหม่จริงๆด้วยยยย

[QGisuz]

เพิ่งมาอ่านค่า
ภัทรกับดวงตะวันหวานมากเลย อ่านแล้วเขิน><
ภัทรรุกดวงตะวันสุดๆ แต่ดวงตะวันก็เขินอายตลอดเลย
โอ้ยยยยย น่ารักสุดๆไปเลยค่าา
มีหอมแก้มด้วยย เมื่อไรจะเป็นแฟนกันหนอ ภัทรจะได้เอาดวงตะวันไปเปิดตัว~

[alekung103]

อย่างหวานอะ

[patchylove]

  ยังไม่ลืม ๆ แม้รอนานมาก อิอิ

[uaeb]

หวานจัง

[MoMoRin]

อ๊ายยยยย เขินเป็นที่สุดดดดดด
จะมาโชว์หวานออกสื่ออะไรกันขนาดเน้....

ปล.มันสั้นไปนะคะ คนแต่ง 

[takara]

วุ้ย หวานไม่เกรงใจเลย

[Ella]

อ๊าย !!!! อ่านแล้วเขิน แทนดวงตะวัน 

[goosongta]

ยังไม่ลืมว่ามีเรื่องนี้แต่ลืมตอนสุดท้ายไปจนต้องกลับไปอ่านใหม่

[mild-dy]

รอจ้า

[nongrak]

ภัทรกับตะวันความสัมพันธ์ก้าวหน้าไปเยอะแล้วดีใจจัง
แต่หยอกล้อกันแบบนี้ เพื่อนๆ ก็เป็นพยานว่าทั้งสองเป็นแฟนกันแน่

บวกหนึ่งค่ะ
ไม่ลืมหรอกยังรออ่านอยู่ถ้าว่างก็มาต่อนะค่ะ

[Horizon]

น่ารัก

[nemesis]

ยังไม่หายคิดถึงเลยน๊า

[greensnake]

มาทีเดียวสองเรื่องรวดเลย ดีใจที่สุด
ตะวันกลายเป็นแมวน้อยไปซะแล้ว 
ความสัมพันธ์คืบหน้า บรรดาแม่ยกก็ปลื๊มปลื้ม
อนาคตของตะวันสดใสสมชื่อตัวเลย
ไม่ทันไรคุณแม่ภัทรก็เอ็นดูอยู่ไม่น้อย
เรียกว่ามากเลยล่ะ ขนาดยังไม่เห็นหน้ากันนะเนี่ย
ถึงขั้นทำกับข้าวมาให้กลัวว่าที่ลูกสะใภ้จะหิว
โอ๊ยยยย อยากเป็นสะใภ้เกียรติบูรพา
แต่ลืมไปว่าภัทรไม่รับประทานชะนี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[CarToonMiZa]

หวานเวอร์

[jiw]

อยากอ่านอีกแย้วอ่ะ คนแต่ง อิอิ

[My_NT]

แอร๊ยยยย มาต่อแย้วววว
เราชอบอ่านเรื่องนี้ ดีใจๆๆ
น้องแมวโดนหอมแก้มม ถึงกับนั่งอึ้งเลย ฮิฮิ
อิจฉาตะวันจังเลยยย อยากได้อย่างภัทรสักคน   

ขอบคุณค่าา 

[YouandMe]

ทำไมถึงสั้นจัง 

คุณชายไม่กินผัก VS แมวน้อย...น่ารักวุ้ย