เธอคือดวงตะวัน
ตอนพิเศษ (3)
วันหยุดร่างผอมบางในชุดนอนลายพี่หมีเท็ดดี้แบร์กำลังนั่งจดจ่ออยู่กับเครื่องมือสื่อสารรุ่นล่าสุดที่กำลังทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มประสิทธิภาพโดยพยายามส่งสัญญาณติดต่อไปยังเบอร์ที่อยู่ปลายสาย แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีเสียงของคู่สนทนาแทรกกลับมา ฝ่ามือบางกำแน่นทั้งสองข้างโดยเฉพาะข้างซ้ายที่เคยว่างเปล่าตอนนี้เจ้าของเรือนร่างผอมบางต้องหาหลักยึดเพราะไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะพยุงร่างต่อไป
“หมายเลขที่ท่านเลือกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้” เสียงตอบรับอัตโนมัติที่ดังแทรกขึ้นมายิ่งทำให้คลื่นแห่งความกังวลก่อตัวมากขึ้นไปอีก หัวใจดวงน้อยสั่นไหวเพราะความเป็นห่วง กลัวว่าคนที่อยู่ปลายสายจะเกิดอุบัติเหตุหรือได้รับอันตราย
“เมื่อกี้ยังโทรติดอยู่เลย ทำไมตอนนี้บอกว่าติดต่อไม่ได้” ดวงตะวันเอ่ยเสียงเบาอย่างไม่เข้าใจ กำลังจะเลื่อนนิ้วกดโทรซ้ำกลับไปใหม่เสียงรถยนต์ของคู่ชีวิตก็แล่นเข้ามาจอดเทียบบริเวณหน้าบ้าน
“คุณผู้ชายกลับมาแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ...ป้ากลับไปพักผ่อนเถอะครับ” ดวงตะวันส่งยิ้มให้แม่บ้านคนสนิทเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กิริยาและการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าสวนทางกับหัวใจที่เต้นระรัวเพราะความร้อนใจ
“ทำไมยังไม่ขึ้นนอนอีกครับ” ดวงตะวันมองใบหน้าของคนมาใหม่ด้วยแววตาที่นิ่งสงบ
“ภัทรขอโทษครับ วันนี้ติดประชุมเลยไม่ได้โทรบอก” ภัทร เกียรติบูรพา ประธานบริษัทที่ก้าวผ่านวิกฤตเศรษฐกิจมานักต่อนักจนเรียกความมั่นใจจากลูกค้าได้อย่างล้นหลามจนได้ฉายา “เสือหนุ่ม” แห่งวงการธุรกิจ แต่เสือหนุ่มที่ใครชื่นชมมานักต่อนักเมื่อกลับมาบ้านแล้วก็ถอดเขี้ยวถอดเล็บเหลือแต่คาบของ “แมว”
“แล้วทำไมภัทรถึงไม่บอกตะวันก่อนออกไปทำงานว่าวันนี้ติดประชุม” คนร่างเล็กกอดอกแน่น
“ภัทรลืมครับ.......ภัทรผิดไปแล้วครับเมีย”
“อย่าเพิ่งก้าวเข้ามา ถอดรองเท้าแล้วก็เก็บเองซิ แล้วกินข้าวมาหรือยัง” ท่านประธานใหญ่ก้มตัวลงจับรองเท้าหนังราคาเหยียบหมื่นใส่ชั้นเก็บร้องเท้าแล้วแอบอมยิ้มเล็กน้อย นางพญาประจำบ้านแม้จะงอนแต่ก็สุดท้ายก็ห่วงสามีอยู่ดี
“ยังไม่ได้ทานเลยครับ อยากกลับมาทานฝีมือเมีย”
“เอากระเป๋าวางไว้ที่โซฟาแล้วตามตะวันเข้ามา เร็วๆนะไม่งั้นอดแน่” ไม่ต้องให้ร่างบางพูดซ้ำอีกรอบภัทรรีบถอดเสื้อสูทตัวนอกรวมไปถึงกระเป๋าหนังที่บรรจุเอกสารสำคัญลงบนโซฟาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็สาวเท้าตามแผ่นหลังเล็กของคนเป็นภรรยาไปยังห้องครัวทันที
“วันนี้ทำอะไรทานครับ”
“ตะวันโทรไปหาภัทรตอนบ่ายว่าอยากทานอะไร ก็ติดต่อไม่ได้ ตะวันเลยสรุปเอาเองว่าภัทรคงอยากทานไข่ต้ม”
“อะไรนะครับ.....เมื่อกี้ตะวันน้อยพูดว่าอะไรนะครับ”
“ตะวันพูดว่าภัทรอยากทานไข่ต้ม ตะวันเลยต้มไว้ให้สามฟอง......พอไหม?”
“เอ่อ.............”
“ไม่มีเมนูอื่นแล้วเหรอครับ ต้มมาม่าก็ได้”
“ไม่ได้! ภัทรกลับบ้านค่ำโดยไม่แจ้งให้ตะวันทราบล่วงหน้า เพราะฉะนั้นวันนี้ต้องกินไข่ต้ม!” พูดเสร็จร่างบางก็หันไปคดข้าวใส่จาน แต่เห็นว่ากินข้าวเปล่ากับไข่ต้มคงจืดชืดเกินไป หัวใจดวงน้อยยังมีความปราณีเยาะซอสภูเขาทองใส่ลงไปบนข้าวอีกสี่หยด
“ลงมือทานได้” ภัทรส่งยิ้มบางเบาให้กับเมนูกับข้าวที่อยู่เบื้องหน้า ข้าวเปล่าหนึ่งจานเยาะซอสภูเขาทองเล็กน้อย ข้างๆมีถ้วยใบเล็กใส่ไข่ต้ม 3 ฟอง
“อ๊ะ! ตะวันลืม”
“ครับลืมอะไรครับ” หรือว่ามีเมนูอื่นซุกซ่อนอยู่!
“ลืมปลอกไข่ต้มให้ภัทรไง เดี๋ยวตะวันปลอกให้ภัทรกินข้าวเปล่ารอเลย” ต้องยอมรับว่าเสือหนุ่มแห่งวงการธุรกิจที่ใครๆต่างชื่นชมนักหนาตอนนี้สิ้นลวดลายเหลือเพียงผู้ชายธรรมดาที่กำลังนั่งทานข้าวเปล่ากับไข่ต้ม ถ้าเพื่อนสนิทหรือบิดาและมารดามาเห็นคงอดหัวเราะเยาะไม่ได้
“คราวหลังภัทรจะรับโทรศัพท์เมียแน่นอน”
“เพิ่มข้าวไหมครับคุณสามี คิกคิกๆ” เห็นคนเป็นเมียหัวเราะคิกคักแล้วอดใจไม่ไหวคว้าคนเอวบางมานั่งใกล้ๆแล้วฝังหน้าลงสูดกลิ่นหอมจากพวงแก้มเสียงดังฟอด
“แล้ววันนี้ตะวันน้อยทำอะไรทานตอนมื้อเย็นครับ”
“ก็มีผัดผักพิเศษกุ้ง น้ำพริกกะปิ ต้มยำรวมมิตร ทอดมันปลากราย อร่อยทุกอย่างเลย” เห็นสีหน้าของคนร่างสูงที่กลืนน้ำลายตามเมนูมื้อค่ำยิ่งสร้างรอยยิ้มขบขันให้กับคนร่างเล็กที่แกล้งท่านประธานจอมเนี้ยบของพี่ๆพนักงานได้สำเร็จ
“พรุ่งนี้จะมีเมนูนี้ไหมครับ” ภัทร เกียรติบูรพาต้องยอมรับด้วยความสัจจริงว่าเมนูที่คนตัวเล็กพูดออกมาเมื่อกี้มันกระตุกต่อมกระหายได้เป็นอย่างดี
“เดี๋ยวตะวันจัดให้เป็นมื้อเช้า มื้อนี้ก็กินไข่ต้มไปก่อนนะ”
ภัทรไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปอีกนอกจากยิ้มรับชะตากรรมกับอาหารมื้อดึกด้วยใจที่จำยอม การลงโทษที่แสนจะน่ารักน่าชังของดวงตะวันน้อยนั้นมีฤทธิ์ร้ายแรงยิ่งกว่าราคาหุ้นในบริษัทตกกว่าเป็นไหนๆ บทเรียนครั้งนี้ไม่รู้ลืม
มื้อดึกผ่านพ้นไปด้วยความจำใจ จากนั้นภัทรก็หอบหิ้วเอาภรรยาตัวน้อยที่กลายร่างเป็นลูกลิงเกาะหลังออกมาจากห้องครัว แวะเอาเสื้อสูทและกระเป๋าเอกสารในห้องรับแขกแล้วจึงมุ่งหน้าขึ้นมาชั้นบนของบ้านทันที
“ง่วงก็นอนก่อนเลยครับ” ภัทรที่เดินกลับมาจากห้องทำงานเอ่ยทักภรรยาตัวน้อยที่นั่งสัปหงกอยู่บนโซฟาตรงมุมอ่านหนังสือ
“ภัทรก็อาบน้ำเร็วๆซี” ร่างสูงก้มตัวอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแนบอกจุดหมายคือเตียงนอนหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ แต่ดวงตะวันกลับติดเป็นนิสัยถ้าง่วงหรืองอแงอะไรขึ้นมาท่อนขาจะไร้เรี่ยวแรงทันที หน้าที่ของภัทรต่อจากนั้นก็คือต้องอุ้มภรรยาตัวน้อยไปส่งที่เตียงนอนอยู่เป็นประจำ
“กอดหมอนข้างแปปเดียวเดี๋ยวภัทรมา” ดวงตะวันพยักหน้าขึ้นลงอย่างช้าๆ ความง่วงคืบคลานเข้ามาครอบงำสติอย่างช้าๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็พยายามฝืนเปลือกตาบางเอาไว้ไม่ให้มันปิดลง จนสุดท้ายก็ฝืนความอ่อนล้าของร่างกายไม่ไหว ลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้ภรรยาตัวน้อยของภัทรได้หลับใหลเข้าสู่นิทรารมย์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ฝันดีครับเมีย” ภัทรสอดตัวขึ้นไปบนเตียงแล้วขยับคว้าร่างผอมบางที่อยู่ขอบเตียงให้เข้ามาหนุนแผ่นอกแกร่ง ฝ่ามือหนายกผ้าห่มผืนหนาคลุมตัวภรรยาตัวน้อยและตนเองและปิดท้ายด้วยการโอบกระชับอ้อมแขนรัดร่างแน่งน้อยให้แนบชิดและจุมพิตที่หน้าผากมนเพื่อปัดเป่าภัยร้ายและส่งภรรยาตัวน้อยเข้าสู่นิทรารมย์อย่างสมบูรณ์แบบ
“ภัทรวันนี้หยุดใช่ไหม.....ภัทรตื่นซี” ดวงตะวันพยายามใช้ความสามารถที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดแกะแขนแข็งแรงของภัทรที่โอบร่างแน่งน้อยของตนออกจากตัว แต่ไม่ว่าจะพยายามสักเท่าไรก็ไม่เป็นผลจนต้องปลุกเจ้าของเรือนร่างแข็งแกร่งให้ตื่นนั่นแหละ ทางออกสุดท้าย
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณภรรยา”
“จุ๊บ! อรุณสวัสดิ์คุณสามี.....ตอบคาถามตะวันก่อนวันนี้วันหยุดใช่ไหม”
“ใช่ครับ ตะวันน้อยอยากไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่า”
“ตะวันไม่อยากเที่ยว”
“แล้วที่รักอยากทำอะไรครับ”
“ตะวันอยากเก็บมะม่วง” ความต้องการของภรรยาตัวน้อยทำเอาสติของท่านประธานใหญ่เข้าตัวครบร้อยเปอร์เซ็นต์
“ตะวันอยากเก็บมะม่วงหลังบ้าน ภัทรเก็บให้หน่อยนะตะวันเดินไปดูหลายวันแล้ว ลูกโตกำลังกินเลย”
“ไปแอบปีนมาบ้างหรือยังครับ”
“ใครจะปีน ตะวันไม่ใช่เด็กน้อยนะ” คนที่บอกว่าตัวเองไม่ใช่เด็กน้อยหลบตาเป็นพัลวัน เห็นแล้วมันน่าจับทำรักให้หมดสิ้นเรี่ยวแรงจะได้ไม่ออกไปซนที่ไหน
“ถ้าภัทรรู้ว่าไปแอบปีนต้นไม้ที่ไหนล่ะกู ตะวันรู้นะครับว่าจะโดนอะไร”
โดนอะไรล่ะ ไปอาบน้ำดีกว่า” ลูกกวางน้อยหาทางรอดไปได้อย่างหวุดหวิด แต่เอาเข้าจริงๆถ้าภัทรเอาจริงขึ้นมา ดวงตะวันดวงนี้ไม่รอดมือภัทร เกียรติบูรพาแน่นอน
“ภัทรลูกนั้นๆ ไม่ใช่ๆ ตะวันก็บอกว่าลูกนั้นไงอยู่ทางซ้ายมือ นั่นแหละๆ” ขณะนี้ทั้งคนสวย แม่บ้าน คนขับรถกำลังมารวมตัวกันอยู่ใต้ต้นมะม่วงเพื่อให้กำลังใจประมุขของบ้านที่รักเมียและตามใจเมียจนต้องสลัดภาพลักษณ์ของท่านประธานทิ้งแล้วปีนป่ายต้นมะม่วงให้คนที่อยู่เหนือกว่าท่านประธานได้ทานให้สมกับความตั้งมั่นที่อยากทานมาหลายวัน
“ตะวันไม่ต้องรับ เดี๋ยวภัทรจะโยนให้ลุงรับ” ลุงคนขับรถยื่นมือรับมะม่วงของเจ้านายให้พอเหมาะพอเจาะ
“เอาอีกๆ ยังได้ไม่เยอะเลย”
“โอเคครับ....แต่ภัทรว่าตะวันขยับออกไปยืนไกลจากโคนต้นหน่อยได้ไหม ภัทรกลัวกิ่งไม้มันหล่นลงไปใส่ตะวัน”
“ได้ๆเดี๋ยวตะวันไปยืนรอกับป้า” ป้าแม่บ้านยิ้มด้วยความโล่งใจที่เห็นภรรยาตัวของของภัทรขยับเข้ามายืนเคียงข้าง
“ลุงกับหนุ่มเอาผ้ามาลองรับหน่อย.....ตะวันอยู่เฉยๆไงครับ ภัทรบอกว่าไม่ต้องเดินเข้ามา”
“ตะวันก็อยากช่วยอ่ะ!”
“อยู่นิ่งๆก็ช่วยภัทรมากแล้วครับ”
ภัทร เก็บมะม่วงด้วยความระมัดระวังแม้จะลำบากไปสักหน่อยแต่เพื่อคนตัวเล็กแล้วอะไรที่พอจะทำให้ได้ภัทรก็ยินยอมและพร้อมจะลงมือทำให้อย่างไม่เคยขัด เก็บมะม่วงให้เมียแค่นี้ไม่ตายครับ!
“ภัทรจะลงเหรอ ระวังหน่อยนะ” ภัทรพยักหน้ารับแล้วค่อยๆจับกิ่งมะม่วงไว้ทั้งสองมือแล้วไต่ระดับความสูงลงมาเรื่อยๆ จนมาถึง บริเวณกิ่งมะม่วงที่ค่อนข้างผุรับน้ำหนักของเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ไม่ไหวหักลงมาท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของลูกน้องที่อยู่รายรอบและดวงตะวันที่เลือมลืนแม้กระทั่งการหายใจ
“ภัทร!!” เจ้าของชื่อตกลงมานอนอยู่กับพื้นดินกำลังจะสำรวจความเสียหายของตัวเองแต่ก็อ้าแขนรับร่างเล็กเข้ามาแนบอกเสียก่อน ดูเหมือนดวงตะวันของภัทรจะเสียน้ำตาเสียแล้ว
“ตะวันครับ ภัทรไม่เป็นอะไรครับ แค่จุกนิดหน่อย” คนตกต้นมะม่วงยกมือลูบศีรษะร่างแน่งน้อยด้วยความปลอบประโลม
“ฮึก...ฮืออออ....เจ็บตรงไหน” พยาบาลจำเป็นผละร่างถอยห่างออกมาเล็กน้อยจากนั้นจึงใช้สายตาสำรวจความเสียหายของร่างสูงใหญ่ด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีแผลครับ แต่จุก....ตะวันลุกไปก่อนครับเดี๋ยวตัวเปื้อน”
“ฮึก...มะ...ไม่” โอเค คุณตะวัน เกียรติบูรพาประทับร่างงอแงเรียบร้อยแล้ว
“ป้าครับยกมะม่วงตามเข้าไปเลยนะครับ ทุกคนก็แยกย้ายกลับไปทำงานได้เลยนะ ผมไม่เป็นอะไร ส่วนเด็กๆคุณตะวันสั่งให้เตรียมเครื่องทำยำมะม่วงแล้วใช่ไหม ไปทำเถอะ” คนตกต้นไม้พยุงตัวเองและคนที่กอดแหมะอยู่ที่อกให้ลุกขึ้นจากนั้นก็ย่อตัวลงและอุ้มภรรยาตัวน้อยที่ร้องไห้ซบไหล่ไม่ห่างไปไหนเข้าบ้านทันที งานนี้คงได้มีคนกินยำมะม่วงทั้งน้ำตา
*********************************************************
๐ ไม่เจ๊อะกันนานนนนนนนนน คิดถึงจังเล๊ยยยยยยยยยยยยยยย
๐ ครั้งสุดท้ายลงเรื่องนี้เมื่อ 2 ปีที่แล้วววว นานไปไหมม ฮ่าาาาๆ
๐ ลืมตะวันน้อย กับ คุณภัทรไปบ้างหรือยังคะทุ๊กกกคนนนนน
๐ อ่านแล้วคอมเม้นกันหน่อยเน้อออ จะได้มาอ่านให้อ่านคิดถึงงง อือื
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]"เธอคือดวงตะวัน" By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษวัดหยุด P.29 (01/05/59) (อ่าน 347790 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก