ตอนที่ 9
'แลกกับการมีชีวิตคุณต้องทำงานให้กับผมอย่างซื่อสัตย์ผมจะจ่ายเงินเดือนให้คุณตามปกติและคุณจะต้องอยู่ข้างๆผมตลอดเวลา'
หลังจากที่ผมตื่นขึ้นในวันหลังจากที่ผมโดนเค้นคอด้วยวิธีการที่ผมไม่อยากเจอมาที่สุด ประโยคแรกที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากของคุณศรวัฒน์คือประโยคคำสั่ง
'ผมต้องอยู่กับคุณตลอดเวลา?'ผมถามเขาด้วยความไม่แน่ใจ อย่างนี้ท่าจะแย่ ผมจะเอาเวลาที่ไหนไประงับความอยากของตัวเองได้ล่ะ...
'ใช่'
'ผมอยากจะขอเวลาส่วนตัวในช่วงกลางคืน'ผมลองต่อรองดู
'เหตุผล'
'sex addition'แม้จะกระอักกระอ่วนและไม่อยากบอกอีกฝ่ายแต่ผมไม่ได้มีทางเลือกมากนัก
'ผมยังยืนยันคำเดิม ไม่ต้องห่วงคุณจะไม่ต้องทรมาณกับความต้องการแน่นอน'
ก็นั่นแหละตอนนั้นผมยังไม่ใคร่เข้าใจนัก แต่แล้วในคืนถัดมา...ผมก็ได้รู้
เขาใช้โรคของผมให้เป็นประโยชน์ในการผูกล่ามผม ทุกๆคืนหลังจากทำงานเสร็จคุณศรวัฒน์จะลงมือจัดการช่วยเหลือผมด้วยตนเองเสมอ
และด้วยลีลาของเขามันทำให้อาการของผมกำเริบหนักกลับมาเสพติดอีกครั้งอย่างไม่ยากเย็นจนเรียกได้ว่าขาดไม่ได้...ดังนั้นกิจวัตรประจำวันของผมจึงมีดังนี้
เช้าตื่นขึ้นตั้งแต่ตีสี่มาทำความสะอาดร่างกายตัวเอง...เอาผ้าไปซักอบแล้วรีดให้เรียบร้อยทำอาหารเช้าพร้อมจัดกระเป๋าแฟ้มงานของคุณศรวัฒน์
รอคุณศรวัฒน์ตื่นตอนหกโมงครึ่งแล้วจึงทานอาหารพร้อมกัน รอคุณศรวัฒน์อาบน้ำแต่งตัวก่อนจะนั่งรถไปทำงานพร้อมกัน
จัดการแยกแฟ้มงานและรายงานความคืบหน้าในบริษัท ก่อนจะจัดการคัดกรองรายงานที่ฝ่ายต่างๆส่งเข้ามาก่อนนำไปนำเสนอคุณศรวัฒน์
จัดเตรียมอาหารเที่ยงให้คุณศรวัฒน์ก่อนจะกลับมานั่งทำงานต่อ พอหิวก็เอาขนมปังที่ฝากป้าแม่บ้านคนใหม่ซื้อมากินกับกาแฟเย็นชืด
อ้อ...ผมลืมบอกไปว่าโต๊ะทำงานผมถูกย้ายตำแหน่งจากนอกห้องเข้ามาไว้ในห้องเรียบร้อยแล้ว...ดูท่าเขาจะระแวงมากจริงๆ
รอจนคุณศรวัฒน์จัดการงานเสร็จจึงได้กลับคอนโดพร้อมกัน ก็คอนโดเดียวกับที่ผมอยู่แหละครับแต่เป็นเฟสที่ราคาสูงกว่าตามความหรูหรา
ผมจัดการทำอาหารมื้อเย็นให้ ก่อนจะไปอาบน้ำ คุณศรวัฒน์ทำงานต่ออีกพักหนึ่งจึงอาบน้ำจากนั้นก่อนนอนคุณศรวัฒน์ก็จะช่วยผมจัดการกับความอยากของตัวเองกว่าจะได้นอนก็ตีสอง...
ทุกอย่างดำเนินมาเช่นนี้ราวอาทิตย์หนึ่งได้แล้ว เป็นเช่นนี้ทุกวัน...แต่ดูวันนี้จะแตกต่างออกไป...
"มีเรื่องด่วน คุณรอที่นี่ผมจะให้คนมาเฝ้า"ดูท่าเรื่องนี้จะเป็นงานเบื้องหลังเขาถึงไม่ให้ผมไปด้วย ผมขานรับเงียบๆขณะจัดจานที่เช็ดแล้วเข้าตู้ กะว่าจะขัดช้อนส้อมเสียหน่อยในเมื่อว่างงาน
หลังจากคุณศรวัฒน์ออกไปแล้วผมก็จัดการทำความสะอาดห้องครั้งใหญ่โดยทำเมินกับชายร่างสูงที่จำได้ลางๆว่าเป็นการ์ดของคุณศรวัฒน์ที่ถูกส่งมาเพื่อเฝ้าผมในทุกอิริยาบท
กว่าผมจะทำความสะอาดเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปไปจนสี่ทุ่มซึ่งเป็นเวลาปกติที่ผมมักจะต้องมีเซ็กส์....
บ้าเอ๊ย!!
พอนึกถึงมัน ร่างกายก็เกิดอาการร้อนวูบวาบราวคนโดนยาขึ้นมาทันที ผมรีบเดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำเย็นจัดราดตัวเพื่อสงบสติอารมณ์ช่วงแรกก็ได้ผลดีแต่พอร่างกายเริ่มชินอาการร้อนวูบวาบก็กลับมาอีกครั้ง
"บ้าเอ๊ย!!"ผมชกหมัดกับกำแพง ตัดสินใจรองน้ำเย็นให้เต็มอ่าง พันผ้าเช็ดตัวรอบเอวหลวมๆตอนนี้ผมมีทางเลือกแค่ถ่วงเวลารอให้คุณศรวัฒน์กลับมาเท่านั้น
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำโดยไม่คิดจะเช็ดตัว เดินผ่านหน้าการ์ดไปโดยพยายามไม่มอง ไม่รับรู้ถึงตัวตน แต่กลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่ติดตัวการ์ดอยู่ก็ทำพิษจนได้
ผมกัดฟันข่มความรู้สึก เดินเข้าห้องครัวกระชากเปิดตู้เย็นออกมาอย่างแรงเอากาละมังล้างผักที่ฉวยได้แถวๆนั้นเทน้ำแข็งใส่ลงไปจนหมดตู้ แล้วหอบผ่านหน้าการ์ดที่เริ่มแสดงสีหน้าพิลึกออกมากลับไปยังห้องน้ำ
ผมปิดน้ำในอ่างที่เต็มเรียบร้อยแล้ว เทน้ำแข็งทั้งหมดลงไปก่อนจะจุ่มตัวลงไปนอนแช่ในน้ำที่เริ่มเย็นจัด อารมณ์ที่เคยเผาไหม้อยู่ในทรวงอกเริ่มคลายลงช้าๆพร้อมๆกับความหนาวเหน็บที่เกาะกินร่างกายจนชาด้าน
ด้วยทำงานหนักมาทั้งวัน พอจิตใจเริ่มสงบสติของผมจึงเริ่มเลือนลางลงอย่างช้าๆแต่ยังไม่ทันจะดับวูบไปตามปราถนา เสียงทุบประตูและเเสียงตะโกนเรียกของการ์ดก็ฉุดสติของผมขึ้นมาเสียก่อน
แม้จะมีสติแต่ก็ไม่สามารถควบคุมร่างกายยได้ดั่งต้องการจึงได้แต่ปล่อยให้การ์ดสองคนเริ่มร้อนรนจนต้องพังประตูเข้ามา
ผมรู้สึกได้ถึงวงแขนแกร่งของหนึ่งในการ์ดที่อุ้มผมขึ้นมาจากน้ำพร้อมเสียงสบถก่อนจะถูกวางร่างเย็นชืดลงบนเตียงพร้อมสัมผัสของผ้าห่มหนาที่คลุมลงบนร่างผม
"โทรบอกนายรึยัง"
"เรียบร้อยแล้ว นายบอกกำลังกลับมา"สติของผมค่อยๆกลับมาอย่างช้าๆแม้จะรู้สึกอ่อนเพลียมากแค่ไหนก็ตาม การที่มีคนแปลกหน้าอยู่ใกล้ๆทำให้ผมนอนไม่หลับ
และก็นั่นแหละก็ที่ผมนอนไม่หลับในขณะที่ร่างกายค่อยๆคลายจากอาการชาและหนาวเหน็บมันก็เริ่มทำให้อารมณ์ปะทุขึ้นอีกครั้ง
"ออกไป"ผมเอ่ยเสียงเบา ต้องรีบไล่ให้คนพวกนี้ออกไปให้เร็วที่สุดก่อนจะเห็นฉากหน้าอายเข้า"ได้โปรด..."เป็นไม่กี่ครั้งที่ผมทำเสียงอ้อนวอนคนอื่น ซึ่งมันก็ได้รับการตอบรับที่ดี
พวกเขาออกไปแล้ว พร้อมปิดประตูให้ด้วยแต่ไม่ได้ล็อก ผมค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น คลานลงจากเตียงกลับไปที่ห้องน้ำอีกครั้งเพื่อจะแช่น้ำดับความกระหายราคะของตัวเอง
ผมเลือกที่จะไม่ช่วยตัวเองเพราะรู้ดีว่ามันมีแต่จะทำให้อะไรๆแย่ลง ผมจะเสียการควบคุมตัวเองและอาจจะทำเรื่องที่ไม่เหมาะสมลงไปก็ได้...
แต่แล้วยังไม่ทันหย่อนตัวลงในอ่างน้ำ การ์ดคนหนึ่งก็เปิดประตูเข้ามาแล้วอุ้มผมกลับไปวางบนเตียงเสียก่อนแถมยังเพิ่มออปชั่นโดยการเอาเชือกมาผูกข้อมือผมไว้กับเสาเตียงอีกต่างหาก
ผมถลึงตาอย่างดุเดือดแต่การ์ดก็ไม่ใส่ใจพอมัดผมเสร็จแล้วเจ้าตัวก็เร่งเดินกลับไปยืนเฝ้าหน้าห้องเหมือนเดิม
"อึก!"ผมเริ่มทุรนทุรายด้วยร่างกายอ่อนเพลียของตัวเองเหงื่อเริ่มออกมากขึ้นเรื่อยๆจนแทบชุ่มที่นอนเมื่อร่างกายเริ่มประท้วงถึงสิ่งที่ควรจะได้รับ
เมื่อไหร่คุณศรวัฒน์จะกลับมาสักทีเนี่ย!!
เหมือนคำร้องขอของผมได้ผล เพราะจู่ๆประตูกว้างก็ถูกผลักให้เปิดออกพร้อมร่างสูงคุ้นตาที่ก้าวเข้ามา เขาจับจ้องผมอย่างเงียบๆไม่ได้เอ่ยอะไร หันไปไล่การ์ดที่ยืนเฝ้าหน้าประตูให้ออกไปข้างนอกห้องแล้วหันกลับมาจ้องผมเงียบๆอีกครั้ง
"ทรมาณไหม..."น้ำเสียงเย็นยะเยือกเป็นเอกลักษณ์เอ่ยขึ้น ดวงตาคมดูปราดมองเรือนร่างเปลือยเปล่าของผมอย่างพิจราณาก่อนจะเริ่มไล้มือสากไปตามท่อนขาให้เสียวเล่น
"อือ"ผมพยักหน้า มองหน้าเขาด้วยสายตาอ้อนวอน ลมหายใจติดขัดเมื่อความร้อนจากนิ้วมือค่อยๆลามขึ้นมาที่โคนขาอ่อน
"อยากให้ช่วย?"
"อือ"
"งั้นตอบคำถามผมมา"นิ้วมือวนเล่นอยู่บรเวณท้องน้อยทำเอาผมแทบขาดใจ แต่ก็ยังเม้มปากแน่นด้วยสติยังอยู่ครบผมไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับตระกูลได้
"ใครส่งคุณมา"นิ้วเรียวเปลี่ยนตำแหน่งจากท้องน้อยมาเป็นปลายยอดท่อนเนื้อของผม ไล้นิ้ววนเบาราวจะทรมานให้ขาดใจตาย
"อะ ไม่...ไม่มี...ใคร"ผมเอ่ยกระท่อนกระแท่น
"คุณแน่ใจ?"ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นเมื่อมือใหญ่กอบกุมอย่างเต็มมือและเริ่มขยับ
"อือ"ผมพยักหน้าแสดงความจริงจังออกไปทางสายตา
"คุณเป็นใคร"ลิ้นร้อนเตะลงบนยอดอกของผมขมเม้มเบาๆเพิ่มอารมณ์ แต่ผมก็ได้แต่เม้มปากแน่น เนื่องจากบอกอะไรไม่ได้ มันเป็นกฏของคนที่คิดจะออกจากตระกูล
"..."ดังนั้นคำตอบจึงเป็นความเงียบ แต่ดูคุณศรวัฒน์จะไม่ได้ใส่ใจกับมันเสียเท่าไร
"ต่อไปนี้เรียกผมว่าศรเข้าใจไหม?"ด้วยความที่จู่ๆก็เปลี่ยนเรื่องพูดทำให้ผมงงงันไปชั่วครู่จนต้องย้ำคำถาม"เข้าใจไหม?"
"อ่ะ...ครับ"
"ดี"
จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มดำเนินไปเหมือนเช่นทุกวัน และดู...จะเร่าร้อนกว่าที่เคยเสียด้วย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
จะมาแก้คำพรุ่งนี้นะค่ะ รู้สึกตอนนี้ยังแต่งได้ไม่ดีเท่าที่ควร
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ค่ะ
หัวข้อ: The Impossible...เป็นไปไม่ได้ นั่น(เจ้า)นายนะเว้ย!! [ส่งท้าย END] 18/06/2556 ย้ายได้เลยค่ะ (อ่าน 412024 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก