ตอนที่ 7
อึก!!
แสงสว่างจ้าที่สาดแยงตาทำให้สติการรับรู้ของผมทยอยกลับเข้าร่างทีละน้อย รับรู้ได้ถึงร่างกายที่ถูกขึงตึงอยู่กลางอากาศในท่าที่ไม่ได้มีความสบายตัวเอาเสียเลย
เพี๊ยะ!!
แรงตบหนักๆที่กระทำลงบนแก้มของผมเต็มแรงทำให้ผมมมีสติมากขึ้น จนพอที่จะเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้ มีคนบุกรุกเข้าไปในห้องของผม...แล้วผมก็โดนจับตัวมา....
"สวัสดี คุณทัชนัย"บุรุษร่างสูงผอมในท่าทางงเนี๊ยบกริบทุกกระเบียดนิ้วยืนอยู่ตรงหน้าผมพร้อมขยับแว่นตากรอบบางบนดั้งเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด"เนื่องจากเวลาของผมมีไม่มากนัก เพราะฉะนั้นกรุณาตอบตามความเป็นจริงด้วย"
ไอ้ผู้ชายร่างสูงผอมไม่ว่าเปล่าเขาผายมือไปยังด้านตรงกันข้ามกับผมห่างไปราวๆสี่ห้าเมตรซึ่งมีร่างของอาร์มผูกติดกับเก้าอี้ ปิดตามัดมือมัดเท้าปิดปากพันธนาการร่างของเขาเอาไว้ทั้งร่าง
"ใครส่งคุณมาครับ"ผมกระตุกยิ้ม...ในเมื่อไม่มีใครส่งผมมาแล้วผมจะไปตอบได้ยังไงเล่า!!
"บางทีอาจจะมีการเข้าใจผิดกันเล็กน้อย"ผมตัดสินใจเอ่ยเสียงแหบแห้งออกไป มองอีกฝ่ายที่กระตุกยิ้มเปิดเครื่องบันทึกเสียงอย่างใจเย็น
"ผมได้ข้อมูลมาแล้วพรุ่งนี้จะนำไปส่งที่XXXทาวเวอร์เวลาห้าโมงเย็นก่อนจะเริ่มภารกิจที่สอง"
ผมมุ่นหัวคิ้ว ฟังยังไงนั่นมันก็เสียงผมชัดๆแต่ผมไม่ได้พูดอะไรแบบนี้ออกมาเลยนี่นา...
"ไม่มีใครเข้าใจผิดหรอกอครับ เอาล่ะทีนี้บอกมาได้รึยังครับ ใครส่งคุณมา"
ผมเลือกที่จะเงียบเพื่อหาเหตุผลรองรับว่าตัวเองบริสุทธิ์ แต่ดูการกระทำของผมจะไม่ถูกใจอีกฝ่ายมากนัก เขาจึงกระตุกมือส่งชายชุดดำคนหนึ่งไปยืนขนาบข้างเก้าอี้ที่ผูกร่างอาร์มติดเอาไว้ ก่อนจะเอาปากกระบอกปืนจ่อหัว
"ผมจะนับหนึ่งถึงสิบ ถ้าคุณยังไม่อยากจะให้คู่ขาของคุณกลายเป็นศพก็ตอยคำถามผม"
ผมเม้มปากแน่นดวงตาส่งแสงวาววามภายใต้หลอกไฟนีออนนึกเจ็บใจขึ้นมาก็วันนี้ ที่เลือกจะทิ้งอำนาจในมือตนเองไป...ตอนนี้ผมไม่มีข้อมูลอะไรมากพอที่จะประติดประต่อเรื่องราวและไม่มีเวลามากพอที่จะปั้นเรื่องโกหกขึ้นมาให้สมจริงที่สุดด้วย...
"1"
ร่างของอาร์มเริ่มดิ้นกุกกัก เขาพยายามส่งเสียงร้องไม่รู้ว่าร้องสาปปแช่งผมหรือร้องขอความช่วยเหลือกันแน่
"2"
ผมยังคงให้คำตอบใดๆแก่อีกฝ่ายไม่ได้ ผมค่อนข้างจะมั่นใจว่าเราทั้งคู่ถูกใครสักคนสวมเขาให้เสียแล้ว...
"3"
เวลาเริ่มกระชั้นชิดมากขึ้นมาเรื่อยๆแล้วผมควรจะทำเช่นไรดีเพื่อไม่ให้ต้องมีหนึ่งชีวิตสังเวยไปอย่างเสียเปล่า
"4"
ใกล้ถึงครึ่งทางแล้วผมควรจะปั้นคำโกหกอะไรเพื่อยืดเวลาออกไป...ทว่าในเมื่อผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับอีกฝ่ายแล้วผมจะปั้นเรื่องโกหกอะไรขึ้นมาได้เล่า
"5"
อาร์มเริ่มดิ้นรนแรงขึ้นในขณะที่ผม...เริ่มทำใจแล้วว่ายังไงอาร์มก็คงไม่รอด เอาเป็นว่าถ้าผมรอดไปได้ผมจะส่งเงินไปให้ครอบครัวของอาร์มเป็นการขอโทษแล้วกัน
"6"
แต่นั่นก็หมายถึงในกรณีที่ผมรอดไปได้น่ะนะ ชีวิตคนเราไม่ได้มีทางเลือกมากมายขนาดนั้น...
"7"
ขอโทษ
"8"
ขอโทษ....
"9"
ลาก่อน...
"10"
ปัง!!
ศีรษะได้รูปสะบัดไปตามแรงส่งของปืนในระยะใกล้ก่อนจะพับตกลงตามแรงโน้มถ่วงผมเลือกที่จะเบ่งสายตาไม่มองอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องจบลงอย่างง่ายดาย
"คุณนี่ใจแข็งจริงๆ"ชายหนุ่มขยับแว่นถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย หันหลังส่งสัญญาณให้กับชายชุดดำหนึ่งในสี่คนที่ถือแส้หนังดำขลับ
ฟวับ!!
และแล้วการทรมาณเพื่อให้คลายความลับก็เริ่มต้นขึ้น ผมกัดริมฝีปากเก็บกั้นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดที่จะหลุดออกไปให้เหลือเพียงแค่เสียงอื้ออึงในลำคอ
อึก!
"ถ้ายังไม่บอกอีกคุณจะตายเอานะครับ"ชายหนุ่มที่ยังคงทำหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนเดินเข้ามาใกล้ๆผมพร้อมพาดสายตาจับจ้องไปตามรอยแผลที่หลังซึ่งมีสิทธิที่บางแผลอาจจะทำให้เกิดแผลเป็น...
ซ่า!!
"กรอด...."นำเกลือเข้มข้นถูกสาดกระทบร่างของผมจนต้องดิ้นพล่าน แต่ด้วยทิฐิส่วนตัวผมจึงแทบจะกัดลิ้นตัวเองขาดเพื่อกลั้นเสียงร้องเอาไว้ รับรู้ได้ถึงสติที่เริ่มเลือนลางลงทุกที...
"อ๊ะ!"ในชั่วขณะก่อนสติจะดับนั้นเอง เสียงอุทานด้วยความตกใจของชายหนุ่มใส่แว่น ทำให้ผมเงยหน้าขึ้น สองตาพร่ามัวจับได้ลางๆถึงภาพเรือนร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่ง
"ผมจะจัดการเขาต่อเอง"
และสติของผมก็ดับวูบลง....
คอยดูเถอะถ้าผมรอดไปได้เมื่อไหร่ไอ้คนที่ทำแบบนี้มันจะต้องชดใช้!!>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
มาให้ค้างแล้วจากไป
อิงไม่สามารถพิมพ์ยาวๆในตอนเดียวได้ค่ะเพราะเวลามีไม่พอ นิยายที่อัพๆนี่ก็ต้องแอบพ่อแม่แต่งแค่มาอัพแทบทุกวันได้แน่ก็โชคดีมากๆแล้ว
ตอนนี้ยอมรับว่าสั้นแถมค้างอีกต่างหาก แต่ถ้าไม่จบตอนนี้มันจะต่อไปอีกยาวเกิน :เฮ้อ:วันนี้ถ้ามีเวลาอาจจะมาต่อให้อีกตอนนะค่ะ
ส่วนเรื่องของเพื่อนที่เดินมาทักเกลนั้นอิงยังไม่ได้แต่งเป็นเรื่องเป็นราวค่ะ มีตอนพิเศษสั้นๆแค่ตอนเดียวแล้วก็มีบทบาทเล็กน้อยในนิยายอีกเรื่องของอิง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32135.90เข้าไปแล้วไล่หาspecialนะค่ะเป็นพาร์ทของคุณอินทร์ค่ะ
พ่ออาร์มน้อยๆของเราลาโลกไปเสียแล้ว ก๊ากกๆ ทีนี้คงไม่ต้องเดาพระเอกกันให้เสียเวลา
เรื่องนี้ไม่ได้ออกเหนือธรรมชาติเหมือนอีกเรื่องนะค่ะแต่บู๊พอกัน
ช่วงนี้เป็นช่วงกลิ่นคาวเลือดโชยกลบกลิ่นมาม่าที่มีอยู่น้อยนิดตอนต่อไปเราก็จะได้เห็นเลือดท่วมจอกันแล้ววว
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ค่ะ
หัวข้อ: The Impossible...เป็นไปไม่ได้ นั่น(เจ้า)นายนะเว้ย!! [ส่งท้าย END] 18/06/2556 ย้ายได้เลยค่ะ (อ่าน 411828 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก