หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) มรดกทาส แถม (ต่อ+)P.9 29/6/12

[andear]

  โว้ววววว ท่าทางจะSMอิอิ เอาอีก เอาอีก

[tookujang]

  ไนท์น่าสงสารจัง นี่ซินะที่เรียกว่า พ่อแม่ทะอะไรไว้ระวังจะตกไปอยู่ที่ลูกน่ะ
   กดเป็ดเป็นกำลังใจให้ไนท์กับซันนะ กดบวกให้คนเขียนด้วยจ้า

[Tassanee]

ตอนที่ 3

ผมตื่นมาอีกครั้งเกือบ ๆ เที่ยง  ค่อยๆ ตะเกียกตะกายพาร่างกายอันบอบช้ำเข้าไปอาบน้ำ แม้จะดีขึ้นแต่ก็ยังเจ็บ

เลือกจะเปิดน้ำอุ่นแช่ตัวลงไป แล้วก้มมองสำรวจร่องรอยทั่วตัว รอยฟันที่หน้าท้องยังเด่นชัด  รอย...จากการขัดขืน

ทั่วทั้งตัวมีแต่รอยช้ำจากสัมผัสพี่ซัน  ผมหลับตานิ่ง ก่อนจะเริ่มทำความสะอาดร่างกาย รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเมื่อได้แช่น้ำอุ่น

ผมเร่งแต่งตัวเพราะตอนนี้กินเวลาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว  แม้จะยังขัดแต่ก็เดินได้คล่องขึ้นพิษไข้เริ่มรุมอีกครั้งเมื่อสัมผัสแอร์เย็นๆ

ไม่ใช่เหตุผลของการขาดงาน  ทาส....อย่างผมไม่มีคำว่าลา  ไม่มีคำว่า....ป่วย  ผมตัดสินใจขึ้นมอเตอร์ไซด์รับจ้าง

เพื่อไปต่อรถไฟฟ้า จากนั้นตรงดิ่งเข้าตึกสูงระฟ้าที่เชื่อมต่อกับทางเดินรถไฟฟ้าเมื่อสักครู่  ผมกดลิฟท์เลือกชั้นที่ 30

ด้านในไม่มีผู้คน ตอนนี้บ่ายโมงจะครึ่งแล้วพนักงานคงเข้าทำงานหมดแล้ว  ผมทิ้งตัวผิงผนังลิฟท์ราวกับจะหมดแรง

ตัวร้อนจัด  โลกหมุนวนจนเหมือนเรากลิ้งตกจากเขาก็ไม่ปานได้แต่กัดริมฝีปากแน่น เรียกสติตัวเองให้อยู่

อาหารยังไม่ตกถึงท้อง  ไม่มีเวลาขนาดนั้นแค่นี้ก็แทบวิ่งอยู่แล้ว   

“ติ๊ง”   ลิฟท์เปิดออก ผมมุ่งตรงไปยังห้องผู้บริหาร กึ่งเดินกึ่งวิ่ง ทั้งๆ ที่เจ็บแต่ก็อดทน เลขาสาวหน้าห้องยิ้มหวาน

“คุณไนท์เมื่อสักครู่ท่านประธานพึ่งถามหาไปค่ะ  ว่าแต่ไม่สบายเหรอคะหน้าแดงเชียว”  ฟ้าถามด้วยความห่วงใย

“ครับไม่สบายนิดหน่อย  ขอบคุณนะครับฟ้า” ผมยิ้มตอบ หญิงสาวเอื้อมมือมาแตะหน้าผาก  แล้วประตูห้องก็เปิดออก

“อุ๊ย  ตัวร้อนเชียว”  ฟ้าเอ่ยได้แค่นั้นก่อน จะถอยออกจากประตูให้ท่านประธานเดินผ่าน  พี่ซันชะงักกึก หันมามองหน้าผม

อย่างเอาเรื่อง  ก่อนจะหันมาสั่งผมเสียงดุ แล้วเดินกลับไปที่ห้อง

“ช้า  เข้าไปทำงานได้แล้ว พี่ให้เรามาทำงานไม่ได้ให้มาทำอย่างอื่น  คุณฟ้าผมขอกาแฟด้วยครับ”

“ครับ”   ผมก้มหน้ารับคำ ฟ้าหันมายิ้มให้กำลังใจ ผมยิ้มตอบ ก่อนจะเดินตามพี่ซันเข้าห้องไป

“ปัง”  ผมสะดุ้งโหยง  เมื่อเดินเข้ามาถึงก็เจออีกคนกระแทกแฟ้มอย่างแรงบนโต๊ะ

“มานั่งข้างพี่สิ  จะไปนั่งทำไมตรงนั้น”  ผมลุกจากโซฟา แล้วตรงไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ พี่ซัน มีกองเอกสารวางอยู่

“ก็อกๆ ”

“เชิญ”

“กาแฟค่ะ ”  ฟ้าวางกาแฟ

“พรุ่งนี้ผมมีนัดหรือประชุมด่วนรึเปล่า”  พี่ซันเอ่ยถามขึ้น

“พรุ่งนี้ท่านประธานมีนัดไปตรวจงานที่ภูเก็ตช่วงบ่ายค่ะค่ะ  ฟ้าจองตั๋วให้แล้วค่ะ ไฟท์ 11 โมงค่ะ ”

“อืม ขอบใจ จองตั๋วให้เพิ่มอีกใบนะ  ผมจะให้ไนท์ไปด้วย” 

“ค่ะท่านประธาน”  ฟ้าตอบก่อนจะก้าวออกไป ล็อคประตูให้ พี่ซันจิบกาแฟจ้องหน้าผมเขม็ง 

“ชอบฟ้ารึไง?  จะจีบกันก้อให้มันอย่าประเจิดประเจ้อนัก”  พี่ซันเอ่ยเสียงดุ

“ป่าวครับ  ไม่ได้ชอบ  และก็ไม่ได้จีบด้วย  ฟ้าแค่เป็นห่วงผมในฐานะคนรู้จักกันเท่านั้น”  ผมตอบ ไม่อยากให้ฝ่ายหญิง

เสียหายเพราะความจริงมันไม่ได้มีอะไรทั้งนั้น  แต่พี่ซันกลับกระชากผมเข้าไปใกล้ตะคอกถามกลับเสียงดัง

“อย่ามาเถียงพี่เห็นอยู่เต็มสองตา คนไม่รักไม่ชอบกันเค้าจะแตะตัวกันขนาดนั้นเหรอ?” ผมมองตอบอึ้งๆ และเหมือนพี่ซัน

จะรู้สึกตัว ปล่อยมือจากแขนผม โดยมีผมก้มหน้างุดๆ น้ำตาคลอ สบตากับพื้นพรหม ไม่เข้าใจว่าพี่ซันโกรธอะไร

ทุกๆ อย่างยังไม่เหมือนเดิน ไม่มีความอ่อนโยน และไม่ใส่ใจ ไม่พอจะก็ตวาด  มันคงกลายเป็นความเคยชิน  แต่...

ที่น้อยใจอยู่นี้คงเป็นเพราะฤทธิ์ไข้   

“พี่จะให้ผมช่วยงานอะไรครับ”  ผมเอ่ยถามขึ้น  เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่สั่งงานอะไรเลย  พี่ซันยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

“มานั่งบนนี่”  พี่ซันว่า ตีมือที่ตักแปะ  ผมหน้าเหวอ  .....  มองตอบพี่ซันแต่ยังนิ่ง

“เร็ว”  เสียงที่ดุ  จนผมรีบลุกขึ้น กำลังจะนั่งบนตัก

“หันหน้าเข้ามาสิ พี่จะเห็นหน้าเราได้ไง”   ผมหันหน้าเข้าไป แล้วนั่งลงบนตัก  ใบหน้าร้อนผ่าว ก้มหน้ามองต่ำ

“มองพี่สิ  ก้มดูอะไรอยู่”  สองแขนของพี่ซันโอบกอดผมให้ขยับเข้าไปชิดตัวพี่ซันมากขึ้น  ก่อนจะไล้มือบางๆ ที่ใบหน้า

กดจูบเร่าร้อนและดูดดื่น  ผมผลักคนตรงหน้าให้ละปาก พี่ซันขมวดคิ้วจนเป็นเส้นตรง 

“อย่าดื้อ  พี่บอกไนท์รึยังว่าของๆ พี่ พี่ไม่ชอบให้ใครมาใช้ด้วย  และถ้าไนท์ลืมพี่จะทบทวนให้เอง” แล้วริมฝีปากหนา

ก็ทาบทับมาที่ปากของผม  แทรกลิ้นร้อน  ๆ  ที่คอยดูดกลืนความหวาน จากลิ้นผม  อีกมือสอดแทรกสัมผัสน้องชายผม

“อ๊า”  ผมครางเสียงกระเส่า  เหมือนเป็นที่พอใจของอีกฝ่าย พี่ซันละจากปากไล่ชิมใบหู และซอกคอหอม เน้นย้ำรอยเดิม

ให้เด่นชัดขึ้นอีก  สองมือปลดกระดุมเสื้อผมอย่างรีบร้อน ก่อนจะตะกละตะกาม ยอดอกสวยอย่างหลงไหล ลิ้นร้อนๆ

ทั้งไล้เลีย และดูดกลืน  สองมือโอบกอดแน่นรอบคอคนตรงหน้า

“อ่า  พี่  ...พี่ซัน  หยุดครับ หยุ....ด”  ผมห้ามเสียงขาดห้วง  แต่ร่างกายกับแอ่นรับสัมผัสร้อนตรงหน้าอย่างหลงใหล

“หึหึ  ให้พี่หยุดจริงๆ เหรอไนท์  ห้ามตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ”  พี่ซันประกบจูบดูดดื่ม  ทั้งเร่าร้อนและรุนแรง มือด้านหนึ่ง

กวาดแฟ้มที่วางบนโต๊ะทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ  ก่อนจะยกตัวผมวางบนโต๊ะนั่น  ริมฝีปากร้อน ครอบมาบนกึ่งกลางลำตัวผม

“อื๊ออออออออออออออ  ”  ผมจิกมือที่หลังอีกฝ่ายด้วยความเสียวซ่าน สองขาพาดบนไหล่คนตรงหน้า หายใจขาดห้วง

 กางเกงถูกถอดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่เพียงผมครางแทบขาดใจกับปากร้อน ๆ ของคนตรงหน้าที่ขยับขึ้นลงอย่างชำนาญ

จนผมต้องขยับสะโพกตามจังหวะนั่น  ลิ้นร้อนๆ ซอกซอนไปทั่วก่อนจะแต่ยอดสุด แทะเล่นอย่างหรรษา

“อ๊ะ  พี่ซัน  อ่า”  ร่างทั้งร่างเกร็งกระตุก ก่อนจะพ่นน้ำรักให้อีกคนดูดดื่ม พี่ซันไล่ขบเบาๆ ตามแท่งลำ ทำผมสะดุ้งเสีย
ก่อนจะไล้เลียช่องหวาน  ทำผมสะดุ้งหนักกว่าเดิม  ด้วยความเจ็บปวด  พี่ซันใช้น้ำรักเมื่อสักครู่หล่อลื่น ก่อนจะ

แทรกความเป็นชายเข้ามาด้านใน

“โอ๊ยยยยยย  เจ็บ  ไนท์เจ็บ  เอาออก”  ผมร้องเสียงหลง  เมื่อร่างกายที่บอบช้ำ  โดนกระทำที่เดิมอีก

“ไนท์ พี่บอกแล้วอย่าขัดใจพี่  ไนท์เป็นของพี่ พี่จะทำอะไรเมื่อไหร่ก็ได้  เจ็บก็ต้องทน” พี่ซันกระซิบเสียงพล่า

ค่อยๆ กด มันเข้ามา  ผมกัดฟันแน่นรู้สึกราวร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ พี่ซันกดจูบบางเบา ก่อนจะแทรกลิ้นหวาน

ปลอบใจผม มือด้านล่างคลึงอยู่บนส่วนยอด แล้วลูดขึ้นลงเป็นจังหวะ 

“อ๊ะ  พี่ซัน” ผมครางเสียงแผ่ว  เมื่อด้านล่างเริ่มตื่นขึ้นมาเต็มที่   พี่ซันเริ่มขยับด้านหลังเบาๆ พร้อมรูดรั้งด้านหน้าไม่ขาด

มือ   แรงกระแทกแรงขึ้นเรื่อยๆ  ผมแอ่นสะโพกเข้าหาสัมผัสร้อน  ความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่

“อ่า”  พี่ซันครางเสียงต่ำ เมื่อเห็นผมขยับตอบอย่างเร้าใจ

“พี่ซัน  ระ..แรงอีก  อื๊อออออออ”   ผมเกร็งกระตุก ปลดปล่อยน้ำรักอีกครั้ง  พี่ซันกระแทกแรงๆ อีกครั้ง

“ไนท์  ไนท์ อื๊มมมมมมมมมมม”  เสียงครางต่ำของอีกฝ่ายก่อนพ่น น้ำร้อนเข้าด้านหลังผม  พี่ซันก้มลงมาจูบ

ก่อนสติทั้งหมดของผมจะดับวูบ ลงไป
.

.
“ไนท์  ไนท์”   ผมเขย่าตัวน้องที่สลบเหมือดอยู่ใต้ตัวผม  บอกได้เลยว่าตกใจจนแทบเสียสติ กดมือถือโทรหา

เพื่อนรักอย่างเร่งด่วน

“ฮัลโหล  ไงมึง  นึกยังไงโทรหากุได้เนี่ย อย่าบอกนะว่ามึงป่วย ฮ่าๆ ”  ไอ้แทนรับสายอย่างอารมณ์ดี

“อย่าพึ่งกวนตีนกุ  มึงมาหากุที่บริษัทก่อน  ไนท์ไม่สบายหนัก” ผมบอกอย่างร้อนรน  อยากจะลงมะเหงกกับคนอารมณ์ดี

“ห๊า  ......  เชี่ย  มึงทำไรน้อง กุบอกมึงแล้วใช่มั้ยสัด  ว่ามันไม่ใช่ความผิดน้อง” ไอ้แทนด่ากราดด

“เออๆ  กุรู้แล้วน่า  มึงรีบมาเถอะ น้องสลบไปแล้วรีบมาดูหน่อย”  ผมรีบด่ากลับ กดวางสายทันที รู้ดีว่าไอ้แทนมันต้องมา

มันทั้งรักทั้งสงสารน้องไนท์ของผม  ผมเองก็ทั้งรักทั้งแค้นคนตรงหน้า  ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่เกี่ยวแต่ก็อดไม่ได้ที่จะทำร้าย

ผมค่อย ๆ น้องชายออกจากตัวน้อง ทำความสะอาด แล้วใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย อุ้มน้องไปนอนบนเตียง

ที่ถูกสร้างขึ้นภายในห้องทำงาน  เนื่องจากบางทีผมต้องทำงานอยู่ถึงเช้า  เพราะฉะนั้นจึงทำห้องพักสำหรับพักที่นี่

ไม่ถึง 30 นาที เสียงหวาน ๆ ของเลขาก็ดังขึ้น

“ท่านประธานคะ  คุณแทนมาขอพบค่ะ”  หญิงสาวมองหน้าแทนงง ๆ ก็รู้แหล่ะว่าเป็นเพื่อนสนิทท่านประธาน

แต่ไม่เห็นจำเป็นต้องแบกเครื่องมือแพทย์มาครบครันขนาดนี้  แทนได้แต่ยิ้มตอบแล้วเดินเข้าห้องไป

“น้องอยู่ไหนซัน เชี่ยมึงเอาน้องไปซ่อนไว้ไหน”  มันชี้หน้าคาดโทษ  ผมได้แต่ทำหน้าหงอ สำนึกความผิดที่ก่อ

จริงๆ แล้วผมหึง ไนท์กับเลขาหน้าห้องที่ทำท่าทำทางสนิทสนมกันเกินเหตุ  รู้อยู่หรอกว่าน้องเจ็บแต่.....

มันอดใจไม่ไหวนี่นา   ผมชี้ไปที่ห้องนอน  ไอ้แทนเดินตัวปลิวเข้าห้องไป มันเริ่มใช้อุปกรณ์การแพทย์

อย่างคล่องแคล่ว  สมกับเป็นหมอระดับต้นๆ ของประเทศไทย  เพราะมันคลุกคลีอยู่กับโรงพยาบาล

แถมยังช่วยงานพ่อที่เป็นเจ้าของโรงพยาบาลตั้งแต่เด็ก  ทุกเรื่องจึงเรียกว่าอยู่ในกระแสเลือดของมัน

“ถอดกางเกงน้อง”  ไอ้แทนหันมาสั่ง

“เห้ย  ถอดทำไม  เชี่ย มึงจะดูก้นน้องรึไง”

“เออ  กุจะดูมึงจะทำไม มึงจะให้กุรักษาโดยที่กุไม่เห็นแผลนี่เหรอ  มึงไม่ต้องบอกกุ กุก็รู้ว่ามึงทำไรน้อง

สัด  ถ้ามึงทำน้องเจ็บ จนป่วยอีก  กุจะเอาน้องไปอยู่กับกุ”  มันชี้หน้าคาดโทษผม  ผมยิ้มแหย  ก่อนจะถอดกางเกง

น้องอย่างว่าง่าย  รอยช้ำที่ช่องหวานดูระบมมากขึ้นอีก  ทำให้ผมนึกถึงเลือดบนเตียงเมื่อเช้าซึ่งแน่นอนมันมาจากน้อง 

“สัด  ถ้ามึงอยากขนาดนั้นก็ไปเอากับคนอื่นโน่น ห่า ..... กุไม่รู้จะด่ายังไง  น้องยังไม่เคยใช่มั้ย  มึงรู้แล้วเสือกทำ

ตั้งหลายครั้ง  เหี้ยมากมึงอ่ะ   ห้ามมึงแตะตัวน้องทั้งอาทิตย์จำไว้”  มันประกาศลั่น

ผมหน้าเสีย  ไอ้แทนใส่ถุงมือหยิบยาค่อย ๆ สอดเข้าด้านหลังของน้องแหย่จนสุดมือ  ก่อนจะถอดถุงมือออก

ฉีดยาแก้อักเสบและยาลดไข้ให้น้อง  ก่อนจะเขียนหน้าซองยายื่นให้กับผม 

“ทั้งอาทิตย์เลยเหรอ  แค่ 4 วันไม่ได้รึไง”  ผมต่อรองราวกับมันจะเป็นไปได้  มันหันมามองผมตาขวาง

“ไม่ได้  ทั้งอาทิตย์ขาดวันเดียวก็ไม่ได้  ให้น้องพักผ่อนเยอะๆ  ตอนนี้น้องมีไข้หวัดใหญ่ด้วย มึงต้องให้น้อง

กินยา กินข้าวครบทุกมื้อ เข้าใจที่กุพูดมั้ย ” มันหันมาพูดเอาเรื่องผม  ผมพยักหน้าหงึก

“เออ  ทราบแล้วคร๊าบบบ  ขอบใจมึงมาก ค่ารักษาไปเก็บที่เลขากุ”  ไอ้แทนพยักหน้าหงึกๆ

“เดี๋ยวตอนเย็นกุจะไปนอนบ้างมึง  จัดห้องให้ด้วย ไม่รู้น้องจะมีพิษไข้รึเปล่า  อาการหนักน่าดู๊เหมือนกัน

เดี๋ยวกุให้น้ำเกลือน้องด้วย  ตอนนี้ไม่ได้เอามา  ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ เข้าใจมั้ยสัด”

“ห่า ... ด่ากุอยู่ ได้  กุรู้แล้วคร๊าบบบบบบบ  จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแล้วคร๊าบบบบบบบบ”

ผมยกนิ้วขึ้นสามนิ้วเลียนแบบลูกเสือ  ทำท่าสัญญากับไอ้เพื่อนเลิฟ กลัวมันจะมาเอาน้องไปจริง ๆ ให้ตายสิ
.

.

.
ตกเย็น ได้หมอปากหมาแทนก็มาถึงบ้านผมตามที่บอกไว้ทุกประการ  มันมาพร้อมกระเป๋ายา เมื่อบ่าย

ถุงน้ำเกลือ  และเสาแขวนน้ำเกลือที่อยู่ด้านหลังรถ มีผมเดินไปรับมันก็พยักเพยิดเป็นเชิงบอกให้ผมถือ

ผมหยิบเสาเดินตามมันขึ้นห้อง  ไอ้แทนเปิดประตูห้องน้องออก แต่ไม่ยักกะเห็นน้องไนท์อยู่  มันหันมาเลิกคิ้วถาม

“ในห้องกุ”  ผมบอกมันทำหน้ายุ่ง  แต่ก็ยอมเดินต่อไปโดยดี  ไอ้แทนวัดไข้ ฉีดยาให้น้องอีกเข็มสำหรับไข้หวัดใหญ่

น้องยังนอนหลับสนิท จนไอ้แทนมันแทงเข็มน้ำเกลือเข้าที่แขน  น้องเลยเริ่มกระพริบตาถี่ๆ

“พี่แทน”  น้องเอ่ยเสียงเบา  ไอ้แทนลูบหัวปลอบโยน  เป็นภาพที่ขัดใจผมยิ่งนัก ยิ่งรู้ว่ามันเองก็รักน้อง ยิ่งหงุดหงิด

เลยเลี่ยงเดินออกจากห้องไปซะเฉยๆ  อย่างน้อยมันก็คงไม่คิดจะทำอะไรคนป่วย  ....ใช่มั้ยว่ะ (= =’)

“ครับน้องไนท์  เป็นยังไงบ้างเจ็บมั้ย  ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวก็หายแล้วครับคนดี  พี่สั่งไอ้เพื่อนเลวห้ามแตะตัวเราแล้วนะ”

ไอ้แทนเอ่ยปลอบใจคนตรงหน้า ที่น้ำตาเริ่มคลอหน่วยน่าสงสารเหลือเกิน

“พี่แทนรู้แล้วเหรอครับ  ผมไม่เป็นไรแค่มีไข้นิดหน่อย”  ไนท์เช็ดน้ำตาที่เริ่มจะปริ่มออกจากตา  พี่แทนเลยขยี้หัวเบาๆ

“ไม่หน่อยแล้วครับ เป็นไข้หวัดใหญ่ด้วย  น้องไนท์ถ้าทนไม่ไหวบอกพี่นะครับ  พี่ยินดีเสมอที่จะดูแลเรา” พี่แทนยิ้ม

“ขอบคุณครับพี่แทน  ไนท์ยังไหวไม่เป็นไรครับ  เอาไว้ไนท์ต้องการความช่วยเหลือ ไนท์จะโทรไปหานะครับ” น้องไนท์ยิ้มตอบ

“พี่แทนใจดีที่สุด”  ไนท์ส่งยิ้มจนตาหยีไปให้  เค้าโครงความเป็นเด็กยังแจ่มชัดบนใบหน้า  แม้จะห่างกันแค่ 2 ปี

แต่น้องไนท์กับตัวเล็กบาง กว่าผู้ชายวัยเดียวกันเป็นไหน ๆ ทั้งขาวสะอาดสะอ้าน  ที่ยิ้มที่หวานพิมพ์ใจเหมือนแม่

นัยตาที่ดูซื่อ  จนกลัวว่าจะถูกหลอกเอาง่ายๆ  ถ้าไม่รู้ว่าไอ้ซันมันรักน้องมาก แม้จะแค้นอยู่บ้าง  และน้องก็เต็มใจที่จะอยู่

ข้างๆ มันล่ะก้อ สาบานเลยผมเองนี่แหล่ะที่จะพาน้องไปอยู่ด้วย  และพร้อมที่จะดูแลน้องตลอดชีวิตนี้

ผมยิ้มตอบคำพูดน้องไนท์  ลูบหัวเบา ๆ น้องก็มีทีท่าง่วงมากจนแทบทนไม่ไหว

“ง่วงก็นอนนะคนดี  เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้ครับ”  ผมที่กำลังจะถอดเสื้อน้องก็ได้ยินเสียงประตูห้องนอนเปิด แล้วก็ไม่ใช่ใคร

ไอ้ซัน ยืนหน้าเหวออยู่หน้าห้อง ก่อนจะรีบถลันตัวเข้ามา เอาเรื่องผม

“มึงจะทำไรอ่ะ ”  ใบหน้าที่บ่งบอกความไม่พอใจสุดขีด

“เช็ดตัวให้น้อง”  ผมตอบแบบไม่ใส่ใจ

“กุทำเอง” มันว่าหน้าเสียนิดๆ ที่เข้าใจผิด  (ไอ้เลวกุจะทำอะไรน้องได้ น้องป่วยขนาดนี้ ผมได้แต่คิด)

“มึงทำเป็นเหรอ” ผมละมือ แล้วเลิกคิ้วถาม

“อ๊าว.....ไม่เป็นมึงก็สอนกุสิ  มึงจะมาเช็ดให้น้องทุกวันหรือไง” 

“กุมาได้  ถ้ามึงให้มา”  ผมยกยิ้มที่มุมปากอย่างเป็นต่อ  ไอ้เพื่อนเลวของผมแทบอยากจะบีบคอ

“กุไม่ให้มา  สัดเผลอไม่ได้นะมึง ” มันว่าอย่างฉุนเฉียว  แล้วบังคับให้ผมสอน  ผมก็สอนวิธีการเช็ค

น้องหลับจนไม่รู้ตัวแล้ว  จะรู้บ้างมั้ยว่ามีผู้ชายสองคน  ยืนมองน้องจนแทบน้ำลายหกอยู่ตรงหน้า

เช็ดตัวเสร็จมันไล่ผมไปที่ห้องที่จัดเตรียมไว้ให้  เพราะมันจะนอนกับน้องเอง

“ไอ้ขี้หวง  แบร๊~”  ผมแลบลิ้นใส่แม่งเลย แต่มันหัวเราะอย่างเป็นต่อ

“ของกุ  หึหึ”  แล้วปิดประตูใส่หน้าผมเลย  เฮ้อ ~  น้องน่ากอดชะมัด  มึงอย่าปล่อยให้หลุดมือนะโว๊ย

ผมยืนทุบอกตัวเองด้วยความเจ็บใจ   ขณะที่ป้าแจ่มแม่บ้านของไอ้ซันมายืนมองตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ

“เอ่อ~  ไม่ทราบคุณแทนเป็นอะไรรึเปล่าคะ”  ป้าแจ่มมองด้วยความสงสัย  ผมตกใจจนหน้าเหวอ

“อ่า  ไม่มีอะไรครับแค่รู้สึกว่าหัวใจเต้นผิดจังหวะ เลยลองทุบมันดู  แฮะๆ  ผมขอตัวไปนอนนะครับ” ผมโค้งตัวแล้ว

เลี่ยงเดินออกไป  ป้าแจ่มยังมองด้วยสีหน้าสงสัย ก่อนจะส่ายหน้าขันๆ  ราวกับผมเป็นตัวตลก

[MaRiTt_TCL]

ููู^
^
จิ้ม

อ๊ายยย ไอุ้คุณซัน น้องไม่สบายอยู่นะ สงสารน้องง่ะ

[Nus@nT@R@]

เชียร์ำี่พี่แทนดีกว่า อิอิ

[$VAN$]

รักในรอยแค้น หุหุ
พี่ซันโรคจิต ชอบแกล้งขู่บังคับน้อง
หรือกลัวว่า ถ้าขอดีๆแล้วน้องจะไม่ให้ล่ะสิ
+1+เป็ดจ้า

[bulldog17]

พ่อคนใจร้ายยย
เห็นใจน้องบ้างอะไรบ้าง

[owo llยมuมข้u]

-w- ว้าว อู้ววว

[yeyong]

พระรองที่แสนดีมาแล้วววว
แต่ถึงยังไงก็เชียร์พี่ซันอยู่นะ ถึงแม้บางทีอยากจะเตะโด่งไปไกลๆ

[Lemon_Tea]

พี่ซันอย่าใจร้ายนักสิ

[NOoTuNE]

พี่ซันบ้า รักน้องแท้ๆ ถนอมน้องดิ

[NY_JK]

  น่าสงสารทั้งพี่ซัน ทั้งน้องไนท์ เวลาและความรู้สึกลึกๆข้างในที่มีให้กันคงจะช่วยรักษาแผลในใจได้

[sosi]

สงสารน้องไนท์จัง

 

[Tiamo_jamsai]

  ไนท์น่าสงสาร พี่ซันก้ออย่าใจร้ายมากนักล่ะ เดวไนท์ ช้ำหมด

[fannan]

พี่แทนพี่ชายที่แสนดีแต่คงได้แต่คอยมองและดูแลตอนที่เศร้าและเจ็บปวด


เง้อสงสารพี่แทนต้องทนเก็บความรักไว้ในใจ



รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบ

[หมอตัวเปียก]

ซันใจร้าย หาเรื่องให้น้องชัดๆ 

[Tassanee]

ขอโทษนะคะ  จริงๆ ตั้งใจจะเขียนมากกว่านี้ แต่เวลามีจำกัด จะต้องหายตัวไป สักครึ่งเดือน ก๊ากกกก

กลัวคนอ่านจะค้างเลยรีบเร่งรัดให้จบ  ฮ่าๆๆๆ   เอาไว้กลับมาเมื่อไหร่ค่อยมาแต่งเรื่องอื่นให้อ่านใหม่ค่ะ

 



ตอนที่ 4

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็ รู้สึกถึงแขนหนักๆ ของใครบางคนที่กอดอยู่ ผมค่อยๆ ดันแขนพี่ซันให้ออกจากตัว

รู้สึกเหนียวตัวจนอยากจะอาบน้ำ  อาจจะเพราะแรงกอดของใครบางคนที่กอดผมแน่นจนขยับไปไหนไม่ได้

เหงื่อผมเลยออกมามายขนาดนี้  รู้สึกว่าไข้จะลดลงมากกว่าเดิม  ที่สำคัญด้านหลังของผมไม่เจ็บแทบจะเป็นปกติ

ผมกำลังจะก้าวลงเตียง แต่ก็ต้องไถลกลับขึ้นไปใหม่เพราะแข็งแรงของใครบางคนที่ยังหลับตาพริ๊มมาลากกลับไป

“จะไปไหน หืมมม?” เสียงพี่ซันดังขึ้น  ทั้งที่ยังหลับตาแต่กลับดึงผมไปกอดแน่นๆ 

“จะไปอาบน้ำครับ  ไนท์เหนียวตัว” ผมบอกเบาๆ  พี่ซันยังนอนนิ่งไม่ยอมปล่อย  ผมหันไปมองด้วยสายตางุนงง

พี่ซันก็กดหอมเบาๆ มาที่แก้ม  ผมเลยได้แต่ดิ้นยุกยิ๊กใต้อ้อมแขนแข็งแรง

“อาบไม่ได้หรอก เป็นไข้ไม่รึตัวรึไง หึ?”  คนพูดเสียงดุ ยังหลับตาพริ๊มเพราไม่ใสใจผมสักนิด   

“แต่  ....แต่ไนท์เหนียวตัว”  ผมพูดเสร็จ พี่ซันก็จ้องมองเขม็ง สายตาติดจะหงุดหงิด

“ไม่ได้......พี่บอกแล้วไงว่าเราเป็นไข้อาบไม่ได้ มาพี่จะเลียให้เอง”  พี่ซันงับเบาๆ ที่คอผม

“เห้ย  ....พี่อย่า ..”  ผมผลักพี่ซันวุ่นวาย  แต่สายตาดุๆ หันมามองผมจนผมต้องนิ่ง

“ล้อเล่นน่ะ   เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้อย่าดื้อแล้วกัน  วันนี้ต้องไปภูเก็ตกับพี่อีกไหวใช่มั้ย?”  พี่ซันพูดนิ่ง ๆ  เหมือนไม่ใช่คำถาม

หากแต่เป็นเพียงการย้ำให้รับทราบเท่านั้น   ผมพยักหน้าตอบทำหน้าที่รับทราบ....แน่นอน  การไม่สบายไม่ใช่เหตุผล

ที่ดีพอสำหรับในการลางาน  ได้ถอนหายใจบาง ๆ  ได้แต่มองตามอีกคนที่เดินเข้าไปเตรียมน้ำและผ้าเช็ดตัว

พี่ซันวางชามใส่น้ำกับผ้าผืนหนึ่งกำลังบิดพอหมาดๆ ทำให้ผมรู้สึกเกร็งอย่างบอกไม่ถูกเอื้อมมือไปดึงผ้าออกจากมือ

“ผมทำเองก็ได้ครับ  พี่อย่าลำบากเลย”   แล้วมือผมก็ต้องปล่อยผ้าทันที เมื่อเห็นสายตาไม่พอใจของพี่ซัน

“ทำไม  พี่ทำให้นี่ไม่ถูกใจไนท์ใช่ไหม หรือจะให้พี่ไปตามไอ้แทนมาเช็คให้  ถึงจะถึงใจเรา”

“ป่ะ..ป่าว ครับ  ไนท์แค่เกรงใจพี่ซัน” ผมก้มหน้างุด  ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย  ทำไมต้องรู้สึกปวดร้าวทุกครั้งกับคำพูดพวกนั้น

เจ็บ..............   ความอ่อนโยนของพี่ชายที่แสนดีหายไปไหนนะ  ผู้ชายคนนั้นที่ผมถวิลหา 

“งั้นก็อย่าพูดอะไร  พี่บอกจะทำให้นั่นก็แปลว่าพี่อยากทำให้  ไนท์ไม่ต้องมาเกรงใจ เข้าใจมั้ย?”  เสียงดุๆ ยังดังก้อง

ผมนั่งนิ่งปล่อยให้พี่ซันเช็ดตัวให้จนทั่ว  ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองแน่น ทำไมพี่ต้องข่มขู่ จะพูดดี ๆ กันไนท์ไม่ได้เชียวหรือ

“รอพี่แป๊ปเดียวนะ  เดี๋ยวลงไปทานข้าวพร้อมกัน ส่วนเรื่องกระเป๋าเสื้อผ้าพี่ให้ป้าแจ่มเตรียมให้แล้ว ไนท์เก็บยาเอาไปด้วยหล่ะ”

“ครับ”  ผมได้แต่มองตามหลัง  พี่ซันที่เดินเข้าไปอาบน้ำ  .....  น้ำตาคลอหน่วย  รู้สึกทำตัวไม่ถูก  ทำอะไรก็ผิดซะหมด

ราวกับผมไม่มีหัวใจไม่มีความรู้สึก  ถ้าเป็นอย่างนั้น  ไม่พูดคงดีกว่า........... แค่ทำตามคำสั่งมันคงเพียงพอแล้วสำหรับพี่ซัน

“ป่ะ ไปกัน”  ผมเดินตามหลังพี่ซันไปด้านล่าง  แต่ออกมาจากห้องก็เจอพี่แทนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว  พี่แทนส่งยิ้มมาให้

ผมก็ยิ้มตอบกลับ พี่แทนเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากผมเพื่อวัดไข้  โดยมีสายตาไม่สบอารมณ์ของพี่ซันจ้องมองอยู่

“เป็นไงครับคนดี  ไข้ลดแล้ววันนี้รู้สึกดีขึ้นมั้ยครับ”  พี่แทนขยี้หัวผมเบาๆ อย่างเอ็นดู  ผมยิ้มตอบยกมือไหว้ขอบคุณ

“ดีขึ้นมากแล้วครับพี่แทน  ขอบคุณนะครับที่ช่วยรักษาผม” 

“หึหึ  ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า น้องไนท์ก้อ  น้องไนท์หายก็ดีแล้วครับ  พี่เป็นห่วงเรามากรู้มั้ย ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะ”

“ป่ะไปกินข้าวกัน”  “ครับ”  พี่แทนโอบกอดรอบไหล่ผม แล้วดันหลังให้ผมเดินไปด้านล่าง โดยมีพี่ซันเดินตาม

ด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“มึงจะกลับกี่โมงไอ้แทน”  พี่ซันเอ่ยถาม ดูอารมณ์ดีขึ้นเมื่อดึงผมมานั่งข้างๆ ได้    พี่แทนที่คอยตักอาหารให้ผมชะงัก

แล้วหันมามองหน้าพี่แทน  ก่อนจะก้มตักอาหารใส่จานผมต่อ 

“อะไรว่ะ กูมานอนค้างบ้านมึงแป๊บเดียวนี่จะรีบไล่กุกลับไปไหนว่ะ”  พี่แทนยิ้มขำ

“มึงจะอยู่ก็ตามใจสิ  แต่กุกับไนท์จะไปดูงานที่ภูเก็ต  เชิญมึงอยู่บ้านกุตามสบายเลย  ฝากดูแลบ้านกุด้วย หึหึ”  พี่ซันยิ้มขำ

ยักคิ้วกวน ๆ  ไปที่พี่แทน    พี่แทนถอนหายใจยาวเหยียด  ทำผมยิ้มขำในท่าท่างของพี่แทน

“อยู่ทำไมว่ะ  ดวงใจกุไม่อยู่ อยู่ไปมันก็มีแต่ร่างกายโว้ย   น้องไนท์ครับรีบไปรีบกลับมานะ พี่คิดถึง”  พี่แทนยิ้มหวาน

“ครับพี่แทน  ไนท์จะรีบกลับครับ”  ผมตอบพี่แทนขำๆ แต่รู้สึกว่าพี่ซันเริ่มไม่ขำด้วยแล้ว ผมเลยกลุ้มหน้างุดแทน

“ไนท์อิ่มแล้วก็ทานยาได้แล้ว  เดี๋ยวต้องไปสนามบินแล้ว ไม่มีเวลามารอให้ใครจีบกันหรอกนะ”  พี่ไนท์พูดจบ

รอให้ผมทานยาเสร็จก็ลากผมขึ้นห้องเพื่อเปลี่ยนชุด

“เออไอ้ขี้หวง มึงดูไว้ให้ดีหล่ะ  วันไหนเผลอกุจะมาขโมย  ฮ่าๆๆ”  ผมได้เสียงหัวเราะเสียงดังจากพี่แทน

“สัด  ฝันไปเถอะมึง”  พี่ซันตะโกนกลับ  ก่อนที่ผมจะกระชากผมเข้าห้อง

“ปัง ......แกร๊ก”  พี่ซันล็อคประตูทันที  หันหน้ามามองผมอย่างเอาเรื่อง  ดันตัวผมชิดฝาทั้งที่เมื่อกี้บอกว่ารีบอยู่แท้ๆ

“ไนท์........บอกพี่มา  ชอบไอ้แทนมันรึเปล่า”  พี่ซันที่แทบจะตวาดผมอยู่แล้ว สะดุ้งโหยง 

“ครับ  ผมชอบพี่แทน พี่แทนใจดี”  พี่ซันปล่อยมือทันที  สีหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด  ถอยหลังไปจนชิดผนังอีกด้าน

เหมือนหมดแรง    ผมเห็นพี่ซันกัดริมฝีปากตัวเองแน่น  ก้มหน้ามองพื้นอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะเอ่ยถาม

“อยากไปอยู่กับไอ้แทนมั้ย  ไนท์อาจจะมีความสุขมากกว่าอยู่กับพี่  ถ้าเป็นความต้องการของไนท์ พี่จะไม่ห้าม”

ผมมองสบตาพี่ซันอย่างค้นหา  ว่าที่พี่ซันพูดหมายถึงอะไร  ..............  หรือพี่เบื่อผมแล้ว   ไม่ต้องผมอีกต่อไปแล้ว

“พี่ซันเบื่อไนท์แล้วเหรอครับ  หรือพี่ซันเกลียดไนท์จนไม่อยากมองหน้าแล้ว  ถ้าพี่ซันอยากให้ไปไนท์ก็จะไปครับ” ผมตอบ

น้ำเสียงสั่นเครืออย่างช่วยไม่ได้  น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลมาอาบแก้ม  ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองแน่น

“ป่าวนะไนท์  แต่ถ้าไนท์กับไอ้แทนรักกัน  ก็คงอยากอยู่ด้วยกันใช่มั้ย  ถ้าเป็นมันพี่เชื่อว่ามันจะดูแลไนท์อย่างดี”

“ผะ..ผมไม่ได้รักพี่แทน  พี่แทนแค่เป็นพี่ที่ใจดีของผม  คะ...แค่นั้น”  พี่ซันดึงผมไปกอดแน่น

“ไนท์  ....ไนท์ ถ้าอย่างนั้นอยู่กับพี่ อย่าทิ้งพี่ไปไหน  อย่ามองใคร อย่าสนใจใครทั้งนั้นได้ไหม  พี่ไม่เหลือใครแล้ว

ในชีวิตพี่....  พี่......มีแค่ไนท์คนเดียวเท่านั้น”   พี่ซันไล้นิ้วเช็ดน้ำตาให้ผม  กดจูบเบา ๆ ที่แก้ม  ก่อนจะทาบริมฝีปากร้อนๆ

มาที่ปากผม  แทรกลิ้นร้อนๆ ควานหาความหวานในปากผม 

“อืออออออ”  ผมครางเสียงแผ่ว  รสจูบที่เชื่องช้า  และเนิ่นนาน  แต่กลับอบอุ่นเหลือเกิน  พี่ซันละปาก

“พี่รักไนท์  รักมานานเหลือเกิน  พอแล้วไอ้แก้แค้นบ้าๆ อะไรนั่น  พี่ไม่อยากเสียใจทีหลัง

 ไม่อยากเสียคนสำคัญของพี่ไป ยิ่งคู่แข่งเป็นไอ้แทนพี่ก็ยิ่งกลัว แค่ไนท์ช่วยตอบมาหน่อยว่า ไนท์รักพี่รึเปล่า”

 พี่ซันสบตามองนิ่งมาที่ผมรอคำตอบ  ใบหน้าผมร้อนผ่าว  ไม่คิดไม่ฝันว่าคนเจ้าคิดเจ้าแค้นจะยอมทิ้งความแค้น  ....

 แล้วหันมารักต้นเหตุตรงหน้า   ไม่นึกว่าพี่ซันจะยอมอภัยให้ผม นึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้ยินคำนี้อีกแล้ว

“ไนท์รักพี่ซันครับ  รัก.....รักมาตลอด  อยากจะอยู่ข้างๆ พี่ซันตลอดไป แต่ช่วยกลับมาเป็นพี่ซันคนเดิม

ของไนท์ได้มั้ยครับ   ไนท์อยากกอดผู้ชายที่อบอุ่นคนเดิม  คนที่ใจดี  ยิ้ม และโอบกอดไนท์ไว้เสมอ  ได้มั้ยครับ” 

น้ำเสียงแผ่วเบาที่แทบจะเป็นเสียงวิงวอน   ร้องขอ  สิ่งที่ผมปรารถนาสิ่งเดียวจะเป็นจริงได้ จริงๆ เหรอ

“ได้สิครับ  พี่เองก็ไม่อยากทำอย่างนี้อีกแล้วปั้นหน้าหลอกเด็กไปวันๆ  เหนื่อยจะแย่”  พี่ซันยิ้มขำ ๆ  กดจูบเบาๆ ที่ปากผม

ผมยิ้มตอบ  กดจูบเบาๆ ที่ปากคนตรงหน้า  เป็นครั้งแรก  ...........ที่ผมทำเองโดยไม่ต้องมีใครสั่ง

พี่ซันยื่นหน้าลงมาเรื่อยๆ  ใกล้จนลมหายใจเรารดกัน ผมหลับตาพริ๊มรอรับสัมผัสของคนตรงหน้า ริมฝีปากใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“ปังๆ  ปังๆ  ไอ้ซันสรุปมึงจะไปภูเก็ตมั้ยเนี่ย  แต่งตัวห่าไรนานแล้วนะโว้ย  มึงจำได้มั้ย 1 อาทิตย์นะเว้ย

อย่าเสือกฝ่าฝืนคำสั่งนะ  ไอ้ซัน”  เสียงพี่แทนทุบประตูเรียกสติของเราทั้งคู่  พี่ซันยิ้มขำ ๆ

“เออ ใกล้เสร็จแล้ว  สัดแทน ไอ้มารหัวใจ  ไอ้หนามยอกอกกุ มึงไปรอข้างล่างเลยเชี่ย”  พี่ซันตะโกนด่าตอบ

“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ตัวดี  หายเมื่อไหร่พี่จัดหนัก  หึหึ”   ก่อนจะหันมากระซิบคาดโทษกับผม  กดหอมมัดจำ 

ผมได้แต่ยิ้มอาย ๆ ก่อนจะวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้า  แล้ววิ่งไปขึ้นรถเพราะตอนนี้ มัน 9.30 น.แล้วนะสิ ต้องไปถึงสนามบิน

ตอน 10 โมงแล้วจะทันมั้ยเนี่ย  พี่แทนเป็นสารถี โดยมีผมกับพี่ซันนั่งด้านหลัง  แม้พี่แทนจะดูแปลกใจ

กับท่าทีที่เปลี่ยนไป  แต่อีกหน่อยก็คงชินไปเอง  ผมอยากจะขอบคุณพี่แทน.....หึหึ ที่ทำให้พี่ซันเปลี่ยนใจ

กลับมาเป็นพี่ซันคนเดิมของผม 

...........................................................อวสาน..................................................................................

[NOoTuNE]

จบแล้วเหรอกำลังสนุกเลยอ่ะ

  ขอบคุณนะคะ แล้วจะรอเรื่องต่อไปนะคะ


ปล.อยากได้ตอนพิเศษ ฮ่าฮ่า

[jing_sng]

จบแล้วจนน่าตกใจเมื่อเย็นเพิ่งอ่านตอนสามจบไป
เรื่องสนุกดี แต่มันเร็วไปนิด

ฝากการใช้ภาษาไทยนิดหน่อย
ป่าว ต้องเขียนแบบนี้ "เปล่า"
พริ๊ม อืม ควรเขียนว่า "พริ้ม" หรือเปล่า

[Running]

 
Happy Ending ......

[→Yakuza★]

ไนท์น่ารักน่าฟัดดี ถ้าเราเป็นแทนเราไม่ยอมนะเนี๊ยะ ~

[yeyong]

จบแล้วววว ขอบคุณค่ะ
ไว้จะติดตามเรื่องใหม่ค่ะ

[Loste]

 

น่าจะต่ออีกหน่อยนะเนี่ยกะลังนุกเลย

 

[EunSung87]

กลายเป็นจำเลยแค้นแสนรักไปเลย

[Bronc]

น่ารักอ่ะ แค้น... แสนรัก

[kny]

  จบน่ารักดี

[Tassanee]

ขอบคุณทุกท่านที่อ่านค่ะ  และขอบคุณสำหรับการแก้คำผิดด้วยค่ะ  จะปรับปรุง

จริงๆ มันมีตอนที่คิดว่าแต่งไม่ทันเลยข้ามไป  แต่เป็นตอนที่ มาม่า หนัก ๆ นะคะ ไม่ทรา่บสนใจจะอ่านรึเปล่า

ถ้าสนใจกลับมาจะเพิ่มตอนพิเศษมาค่ะ 

[tookujang]

 
ลุ้นซะดีนะทีซันยอมรับใจตัวเองเร็วน่ะ เลยลงเอยอย่างมีความสุขทุกคน สงสารแต่แทน คนเขียนไม่หาคู่ให้คุณหมอซักหน่อยเหรอคะ
 

[charapin]

 

สั้นๆ แต่ได้ใจความ 

โดนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เสียทั้ง ::น้ำตา

และเสียทั้ง :m25:เลือด

ครบอ่ะ

ชอบๆ รอติดตามผลงานต่อๆไปคร้าบ

[maru]

พ่อแม่ไนท์ก็ช่างทำได้นะเนี่ย ซันก็อะไรกัน ใจร้ายกับไนท์มากเลยนะเนี่ย ยังดีที่มีแทน ไม่งั้นซันจะคิดได้เมื่อไรเนี่ย รอตอนพิเศษนะคะ