พิเศษ มาม่า~ แทรกต่อจาก ตอน -3
ขอเกริ่นก่อนนะคะ จริงๆ จะต้องเป็นตอนนี้ก่อน แล้วกลับจากภูเก็ตค่อยมารักกันค่ะ ขอย้อนไปอดีต อิอิ
ตอนเกลียดกันก่อน
.
.
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้า รู้สึกถึงแขนแข็งแรงของพี่ซันโอบกอดไว้แน่น ผมค่อยๆ ขยับตัวออก ต้องการจะไปชำระล้างร่างกาย
จากเหงื่อที่ตอนนี้ไหลโทรมกายจนเหนอะหนะ
“จะไปไหน” อ้อมแขนแข็งแรงของพี่ซันรั้งผมไว้ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเข้ม
“เอ่อ...ไนท์จะไปอาบน้ำครับเหนียวตัว” ผมก้มหน้านิ่งไม่แน่ใจว่าทำอะไรผิดไป สีหน้าของพี่ซันถึงดูหงุดหงิดขนาดนี้
“ไม่สบายอยู่ไม่รู้รึไง...จะไปอาบน้ำได้ไง” น้ำเสียงห้วน ๆ ที่บ่งบอกความไม่พอใจ ดังอยู่ใกล้กับหูของผม เมื่ออีกคน
ดันตัวลุกขึ้นั่ง แล้วซ้อนตัวอยู่ด้านหลังไม่ห่าง
“เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้” พีซันเอ่ย น้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น ... ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พี่ซันทำให้
มันเป็นความเต็มใจ หรือแค่กลัวว่าจะดูใจร้ายเกินไปที่ปล่อยให้คนป่วยดูแลตัวเองไหมนะ ...แน่นอนผมไม่มีคำตอบ
แต่ถ้าเป็นอย่างหลังนั้น ...มันคงจะดีกว่าที่ผมจะปฏิเสธ ถึงไม่ได้มีค่าอะไร...แต่อย่าได้เป็นภาระของใครก็คงจะดี
“เอ่อ...นะ..ไนท์ทำเองก็ได้ครับ” ผมเอ่ยเสียงเบา ก้มหน้าซีดๆ ลงพื้นเพราะไม่กล้าสบตาพี่ซันที่ตอนนี้ตวัดสายตามองมาที่ผม
“ทำไม พี่จะทำให้ไนท์มีปัญหาอะไรรึเปล่า” พี่ซันเอ่ยถามน้ำเสียงดุดัน สายตายังจับจ้องที่ผมไม่วางตา
ผมได้แต่หุบปากสนิท ส่ายหน้าไปมา ก่อนจะก้มหน้าก้มตาต่อไป
“ไม่มีก็ดีแล้ว พี่ไม่ชอบคนมีปัญหา” พี่ซันว่าแค่นั้น ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกลับออกมาพร้อมเอาชามใส่น้ำ
กับผ้าผืนเล็ก ๆ อีกผืนเดินตรงมาที่ผม กระดุมเสื้อถูกแกะทีละเม็ดที่ละเม็ด ๆ ก่อนจะลวงลงพื้นไป ผมมองตามอย่างสงสัย
ทำไมพี่ซันไม่เช็ดตัวสักที แต่กลับค่อยรั้งกางเกงนอนที่ผมใส่อยู่ให้ร่นลงต่ำ จนผมต้องรีบคว้ามันไว้
“พี่ซันครับ เอ่อ...ไนท์ทำเองดีกว่า” ผมรีบกระวีกระวาดบอกอีกฝ่าย
“พี่ไม่ทำไรหรอกน่า ไม่ต้องกลัวหรอก กว่าจะเช็ดตัวเสร็จก็หนาวแย่พอดี รีบถอดกางเกงสิ จะได้เข้าไปอยู่ในผ้าห่ม
จะเช็ดตรงไหนค่อยเปิด เช็ดเสร็จก็ห่มผ้าเลยจะได้ไม่หนาวไง ...ดีมั้ย หึ?” พี่ซันยิ้มขำในท่าทีของผม ก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ
ผมยิ้มตอบ รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเผลอจ้องมองรอยยิ้มอ่อนโยนนั่น ราวกับว่าไม่ได้เห็นมันมาแสนนาน คงใช่สินะ
มันนาน....นานจนผมจำเกือบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าความอ่อนโยนของพี่ซันมันยังมีอยู่ไหม? แค่คิดน้ำตาก็แทบไหล
อยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปจัง ถ้านี่เป็นความฝัน....ก็อย่าให้ผมตื่นขึ้นมาอีกเลยนะ พี่ซันไล้นิ้ว ค่อยๆ เกลี่ยน้ำตาบนหน้าผม
ที่ไม่รู้ว่ามันไหลออกมาเมื่อไหร่ ได้แต่จ้องมองคนตรงหน้าตาไม่กระพริบ รอยยิ้มนั่นยังอยู่ .....
“ทำไมหืม? พี่เช็ดแรงไปเหรอร้องไห้เลย” พี่ซันเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เตียง
แล้วไล่เช็ดตามตัวผมอีกครั้ง จนมาถึงตรงกลางลำตัว ....
“เอ่อ ตรงนี้ไนท์ทำเองก็ได้ครับ” ผมเอามือกุมเป้ากางเกงไว้แน่น รู้สึกใบหน้ามันร้อนผ่าวพิกล อายแทบแทรก
แผ่นดินหนี ที่ตรงนี้ปกติใครเค้ายอมให้คนอื่นทำให้ที่ไหนกัน
“จะอายทำไม มากกว่านี้พี่ก็ทำมาแล้ว” พี่ซันยกยิ้มมุมปาก หันมาส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้ผม ดวงตาเป็นประกายวิบวับ
น่ามอง ...... จนผมต้องเผลอมอง เหมือนไม่อาจละสายตาจากคนตรงหน้าไปได้ แม้เพียงเสี้ยววินาทีก็รู้สึกเสียดาย
เพราะมันคงไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย ๆ สำหรับผม
“อย่าดื้อ .....พี่ไม่ชอบ” พี่ซันทำหน้าดุ แต่ไม่ได้จริงจังอะไร ส่วนผมก็ได้แต่ทำตาม เริ่มหลับตาปี๋ให้อีกฝ่าย ทั้งล้วง
ทั้งเช็ดได้ตามใจชอบ
“อืม ..... เสร็จแล้ว มาเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ชุดนี้แล้วกันเพราะเดี๋ยวต้องไปขึ้นเครื่องแล้ว รอพี่อาบน้ำแป๊บเดียวนะ
เดี๋ยวเราลงไปทานข้าวกัน” พี่ซันบอกน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ผมรีบทำตามคำสั่งรู้สึกว่าอาการ
เจ็บจะบรรเทาลงมากแล้ว เพราะได้พี่แทนมาช่วยรักษาทีเดียว ไม่อย่างนั้นคงแย่กว่านี้ สักพักพี่ซันก็อาบน้ำเสร็จ
และเดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่...............ไม่มีอะไรปิดบังร่างกายทั้งนั้น แถมยังถือผ้าเช็ดตัวไว้ในมือ
พี่ถือผ้าเช็คตัวเพื่อ? แล้วเดินแก้ผ้าโทงๆ โดยไม่อายสายตาใครทั้งนั้น มีแต่ผมที่ใบหน้าแดงกล่ำ ก้มหน้าลงกับพื้น
ไม่กล้าแม้แต่งจะสอดส่องสายตาไปทางไหน ทำได้แค่เพ่งตามองพรหมเท่านั้น สักพักผมก็เห็นปลายเท้าใคร
โผ่มาตรงหน้า (เห้ย...... ตายละหว่า จะทำยังไงดี) หัวใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ รู้อยู่แล้วว่าตรงหน้าเป็นอะไร
พี่ซันก้มลงมา ดึงมือผมไป แล้ววางผ้าเช็ดตัวผืนนั้นไว้ในมือผม
“เช็ดตัวให้พี่หน่อย” พี่ซันพูดเสียงราบเรียบ ราวกับไม่รู้สึกอะไร ผมได้แต่นิ่งมือกำผ้าเช็ดตัวแน่น ไม่กล้าขยับ
“ไนท์” พี่ซันเรียกอีกครั้งไม่ดัง แต่ทรงอำนาจสิ้นดี ผมเริ่มคลำมือเปะปะ เพื่อเช็ดตัวให้อีกฝ่าย
“หลับตาทำไม มองพี่สิ” ผมค่อยๆ ลืมตา แน่ใจว่าตรงนี้เป็นหน้าอก และรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกอีกฝ่ายจ้องกลับ
“เช็ดตรงนั้น....ให้ด้วยสิ” พี่ซันกระซิบเสียงแผ่วข้าง ๆ ใบหู จนผมขนลุกเกรียวได้แต่ยืนนิ่งไม่อาจตอบสนองคนตรงหน้า
สักพักฝ่ามือใหญ่ก็กอบกุมมาที่มือผมให้เคลื่อนที่ไปยังกึ่งกลางลำตัวของอีกฝ่าย ผมตาเบิกกว้างขืนมือตัวเองไว้
“เอ่อ....พี่ซัน ผะ...ผม” พูดได้แค่นั้นริมฝีปากร้อนๆ ของอีกฝ่าย ก็มาประกบปากผม ค่อยๆ แทรกลิ้นเข้ามาชิมความหวาน
อย่างอ่อนโยน และเชื่องช้า จนแขนขาผมไร้เรี่ยวแรงเผลอพิงร่างทั้งร่างเข้าหาอกกว้างของอีกฝ่าย ริมฝีปากเล็ก
ค่อยจูบตอบอย่างหลงไหล เห็นได้ชัดว่าผม.....ไม่มีทางที่จะต่อต้านสัมผัสร้อนของอีกฝ่ายได้เลย
มือด้านล่างถูกบังคับให้มันขยับต่อ แกนกลางของอีกฝ่ายที่ตอนนี้ไม่ได้สงบนิ่งอย่างที่มันควรจะเป็น.....แต่กลับตื่นเต็มตัว
ตั้งชันเต็มไม้เต็มมือผม ใบหน้าพี่ซันค่อยๆ ใกล้เข้ามาอีกครั้ง จนริมฝีปากทาบทับปากผม ลิ้นร้อนควานหาความหวานทั่วโพรง
ปากก่อนจะละออกมากระซิบ
“ช่วยพี่หน่อยนะครับ” เสียงที่หวานจนคนฟังระทวย ริมฝีปากพี่ซันกลับมาครอบครองปากผมอีกครั้ง ผ้าเช็ดตัวหายไปไหนไม่รู้
รู้แต่ตอนนี้มือของผมกำลังกอบกุมแท่งร้อนตรงหน้า โดยมีมือของพี่ซันโอบรอบ ค่อยๆ ขยับเป็นจังหวะ จากช้าๆ เป็นเร็วขึ้นๆ
“อื๊มมมมมมมมมมม เด็กดี อ่า” เสียงครางกระเส่ากระซิบอยู่ข้างใบหู ขบกัดเบา ๆ จนผมใจสั่น ใบหน้าร้อนผ่าว และคงขึ้นสี
อวดใครต่อใครไปถึงไหน หัวใจผมเต้นรัว ราวกับเป็นจังหวะเดียวกับพี่ซัน
“อ๊ะ ..... ไนท์....ระ....เร็ว....เร็วอีก .... อื๊อออออออออออออออ ” พี่ซันกอดผมแน่น กดจูบเร่าร้อน แต่แสนหวาน ลิ้นเกี่ยวกวัด
พันกันราวกับจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน ก่อนจะพ่นน้ำรักจนเสื้อผ้าที่ผมใส่เปียกชุ่ม เสียงหอบกระเส่าอยู่ข้างใบหู พี่ซันกดหอม
เบา ๆ ที่แก้มผม ก่อนคุกเข่าตรงหน้าผม ค่อยดึงกางกางยืดหัวผ้ายืดที่สวมอยู่จนเห็นด้านในพองโตเช่นกัน พี่ซันงับเบาๆ
ด้านนอก ก่อนมืออีกข้างจะรั้งปราการด่านสุดท้านให้ร่นต่ำ ครอบริมฝีปากร้อนร้ายทั่วทั้งอัน ลิ้นไล้เลียจนผมต้องแอ่นตัวรับ
สัมผัส ปลายเท้าจิกพรหมแน่น สองมือเผลอกดหัวของอีกฝ่าให้จมมิดครอบสิ่งนั้น แล้วกระแทกกลับอย่างรุนแรง
ราวกับไม่อาจจะยั้งความปรารถหนาที่ตัวเองโหยหา
“อ่า.........พี่ซัน อืมมมมมมมมมม”
จะดึงผมไปทำความสะอาด เนื่องจากน้ำรักที่เปื้อนเปรอะเต็มมือ และเสื้อผ้า .......
ผมเปลี่ยนชุดใหม่เสร็จ พี่ซันที่ตอนนี้แต่งตัวเสร็จก่อนลงไปรอผมด้านล่าง เรียบร้อยแล้ว
“ทานซะสิ....เดี๋ยวจะได้ไปสนามบินกันเลย อย่าลืมกินยาหล่ะ เดี๋ยวไอ้แทนมันฆ่าพี่เอา” พี่ซันสั่งเรียบ ๆ
ก่อนจะเร่งจัดการอาหารตรงหน้า ผมเลยต้องรีบจัดการมันตามเพราะถ้าพี่เค้าทานเสร็จก่อนแล้วต้องมานั่งรอผม
คงได้เห็นหน้าคนหงุดหงิดอีกเป็นแน่ ....... และแล้วพี่ซันก็ทานเสร็จ เป็นไปตามคาดสาดตาที่เพ่งมองมายังผม
ที่นั่งทานอาหารอย่างเร่งรีบอยู่นี่ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายพอใจเท่าใดนัก ผมจ้วงอาหารอย่างลนลานเมื่อสายตาพิฆาตส่งมา
ตรงหน้า
“แค๊ก ๆๆ ” สำลักจนได้ ใบหน้าแดงจนขึ้นสี ...... ดูจะทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก ผมเลยดื่มน้ำและ
หยุดทานอาหารแค่นั้น พี่ซันมองตามที่อริยาบทของผม เลิกคิ้วสูงในใบหน้าที่แสนดุดัน
“อิ่มแล้วเหรอ?” อีกฝ่ายถาม ดูไม่ได้ใส่ใจอะไร ผมพยักหน้าตอบ ก้มหน้างุด ๆ ทำให้พี่ซันหงุดหงิดอีกแล้ว
“อิ่มก็ทานยาสิ จะต้องให้พี่บอกทุกเรื่องเลยรึไง...หึ?” ผมทำตามอย่างว่าง่าย พี่ซันหันไปสั่งป้าแจ่มให้ช่วยยกกระเป๋าไปที่รถ
ตอนนี้พี่แทนลงมาแล้วอาสาขับไปส่งและคงจะเลยกลับบ้านเลย พี่แทนส่งยิ้มมาให้ อบอุ่น.....อยู่เสมอ
“เป็นไงบ้างครับคนดี หายรึยังครับ” พี่แทนถามขึ้นเอามือลูบหัวผมเบา ๆ ผมยิ้มตอบยกมือไหว้ขอบคุณพี่แทน
“ดีขึ้นมากเลยครับพี่แทน ขอบคุณพี่แทนมากนะครับที่ช่วยรักษาไนท์ ถ้าไม่ได้พี่แทนไนท์คงแย่” ผมตอบยิ้มหวานสุดๆ
ส่งไปให้ เหลือบไปเห็นพี่ซันทำหน้าเซ็งแอบมองมาที่ผมแล้วสะบัดหน้าหนีเล็ก ๆ ทำผมตัวเกร็ง ทำอะไรผิดอีกแล้วเนี่ยเรา
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าเป็นน้องไนท์พี่ยินดีดูแลตลอดชิวิตเลยนะ หึหึ” พี่แทนตอบจูบลงที่หัวผมเบา ๆ ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก
รู้แต่ว่าถูกใครบางคนกระชากแขนอย่างแรง ผมหันไปอีกทีก็เป็นพี่ซันที่ทำหน้าโมโหสุด ๆ อยู่ด้านหลัง
“ไปได้แล้ว พี่ไม่มีเวลามานั่งรอใครจีบกันหรอกนะ งานการมีก็รับผิดชอบด้วยไม่ใช่เอาแต่ทอดสะพานให้ใคร
มึงก็เหมือนกันไอ้แทนรีบๆ ไปส่งกุได้แล้ว กุจะตกเครื่องก็เพราะมึงนี่แหล่ะไป” พี่ซันตะคอก กระชากแขนผมออกไปที่รถ
“หึหึ แค่ 5 นาทีไม่ทำให้มึงตกเครื่องหรอกมั้งแต่ที่เมื่อกี้กุพูด กุพูดจริงนะเว้ย ไม่ได้ล้อเล่น ถ้าน้องไนท์อยากจะเปลี่ยนคน
ดูแลเมื่อไหร่อย่าลืมคิดถึงพี่คนแรกนะครับ” พี่แทนยิ้มหวาน ๆ มาให้ ก่อนจะไปนั่งประจำที่คนขับ โดยมีผมกับพี่ซันนั่งด้าน
หลังเป็นผู้โดยสาร พี่ซันบีบแขนผมแน่น ผมเองก็ได้แต่ก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาใครทั้งสิ้น
.
.
.
พอเครื่องมาถึงที่ภูเก็ต ก็มีรถรับส่งจากโรงแรมมารับถึงสนามบิน แน่นอนว่าระหว่างทางผมไม่เห็นพี่ซันยิ้มอีกเลย ที่สำคัญ
ไม่แม้แต่จะมองหน้าผมด้วยซ้ำไป แล้วทาสอย่างผมจะทำอะไรได้หล่ะ ...... นอกจากก้มหน้ายอมรับเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้น
“ไนท์พักห้องเดียวกับพี่นะ” พี่ซันบอกเรียบ ๆ เป็นบทสนทนาสั้นๆ ตั้งแต่ออกจากบ้านจนมาถึงภูเก็ต ผมพยักหน้ารับทราบ
เดินตามอย่างว่าง่าย พอถึงห้องก็เปลี่ยนเป็นชุดสบาย ๆ ขาสั้นเสื้อยืด ที่ซันเองก็เช่นกัน ด้วยความเมื่อยล้าหรือเพราะฤทธิ์ยา
ก็ไม่ทราบทำผมตาแทบจะปิดอยู่แล้ว แต่....ก็ไม่กล้า ใครจะกล้าหล่ะ ทาสอย่างผมจะนอนก่อนเจ้านายได้ไง พี่ซันมองมาที่
ผมซักพัก ก่อนจะหันไปสนใจหนังสือในมือที่เปิดอ่านอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์ เมื่อไม่ไหวแล้วผมเดินออกจากห้อง
เพื่อจะไปนอนโซฟา ที่ห้องมีเตียงเดี่ยวเตียงเดียวและเจ้าของก็ไม่ได้บอกว่าต้องการให้ทาสอย่างผม ร่วมเตียงด้วย ทางที่ดี
ควรจะไปนอนที่โซฟาดีกว่าเพื่อขจัดปัญหาทุกสิ่ง ขณะที่ขาก้าวไปกำลังจะพ้นประตูห้องนอน เสียงที่ทรงอำนาจก็ดังขึ้น
“จะไปไหน” เสียงปิดหนังดังพรึบ .... เสียงดัง ไม่บอกก็รู้ว่าคนปิดอยู่ในอารมณ์ยังไง ผมนิ่งค่อยหันกลับมา
“ไนท์จะไปนอนข้างนอกครับ” ไม่รู้คำตอบนี้ จะทำให้ผมได้ไปพักผ่อนหรือเปล่า แต่อีกคนถอนหายใจยาวเหยียดเซ็ง ๆ
มองมาที่ผมอย่างเอาเรื่องอีกแล้ว (ง่ะ............................น่ากลัวที่ซู๊ดดดดดดดดดดดด ฮือ ๆๆๆ) หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ
จะโดนว่าอะไรอีกมั้ยนะ
“แล้ว......ไนท์จะไปนอนที่ไหน?” สายตาราบเรียบที่ส่งมาให้ผม
“โซฟาครับ”
“พี่บอกให้เราทำอย่างนั้นเหรอ? ” น้ำเสียงดุ ๆ ที่ส่งมาให้ ผมก้มหน้างุดส่ายหน้าไปมาช้าๆ
“แล้วพี่เป็นคนใจร้ายมากใช่มั๊ย? ถึงต้องให้คนป่วยไปนอนโซฟา รึว่าเรารังเกียจพี่?” อีกคนเลิกคิ้วถามอย่างคาดโทษ
“ป่ะ...เปล่าครับ ไนท์ ...เอ่อไนท์ เกรงใจครับ กลัวพี่ซันนอนไม่สบาย” ผมเอ่ย ตะกุกตะกัก หาทางแก้ตัวให้พ้นๆ
“ไม่ต้องเกรงใจ .....มานอนนี่ มานอนบนเตียงกับพี่” พี่ซัน ฟาดตุ๊บๆ บนเตียงนุ่ม ผมลังเลนิดหน่อย ก่อนจะรีบเดินไป
ล้มตัวลงนอนให้ห่างคนอารมณ์เสียที่สุด พี่ซันกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะฟาดมือลงบนเตียงนุ่ม ๆ อีกครั้ง
“ตรงนี้ ม่านี่” ฝ่ามือหนา ๆ ยื่นมาลากจนผมไถลตัวตามแรงดึงที่ว่า ลำตัวกระแทกเข้ากับเจ้าของมืออย่างจัง
พี่ซันปล่อยมือที่ลาก ก่อนจะวาดมันมากอดผมแน่น ๆ
(ง่ะ ....) ผมที่ตอนนี้ใบหน้าร้อนผ่าว ได้แต่ซุกหน้ากับอกกว้างปิดบังความอายของตัวเอง หลับตาไปทั้งๆอย่างนั้น
ทั้งที่หัวใจเต้นแรงจนแทบกระดอนออกมานอกอก เหมือนๆ ได้ยินเสียงหัวเราะขำ ๆ ของใครบางคนแว่วๆ เข้ามาในหู
แต่ด้วยความเมื่อยล้า และเหนื่อยอ่อน ก็ทำให้ผมหลับไปอย่างง่ายดาย .....
.
.
.
“ไนท์ ... ไนท์ ตื่นได้แล้ว ไนท์ตื่นครับ” ผมค่อยๆ กระพริบตาถี่ ๆ มองเห็นพี่ซันตรงหน้าก่อนตาที่หนับอึ้งจะค่อยๆ
หลับลงไปอีก สักพักรู้สึกได้ถึงแรงเขย่าที่ตัวจนหัวโยกคอน ค่อยๆ ลืมตาอีกครั้งเหมือนสมองไม่สั่งการ กระพริบตาปริบๆ
มองคนตรงหน้าอย่างสงสัย....ว่าต้องการอะไรหรือ? รู้สึกร่างกายร้อนจนเหมือนโดนไฟแผดเผา
“ตัวร้อน... ไนท์ ตื่นครับ ไปทานข้าวได้แล้วเดี๋ยวจะได้ทานยานะครับ” ราวกับฝันไป ราวกับผมได้พี่ซันคนเดิมกับมา
ส่งยิ้มตอบไปให้ ค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้งไม่อาจฝืนร่างกายที่เหนื่อยล้า และก็หลับไปในที่สุด ทำไม?
สิ่งดี ๆ มักจะเป็นแค่ฝัน ไม่อยากจะตื่น เพราะกลัวว่าฝันดีๆ ของผมจะหายไป ถ้าผมหลับโดยไม่ต้องตื่นขึ้นมาได้ก็ดีสินะ
“ไนท์....ไนท์ ได้ยินพี่มั้ย ตื่นครับ ฮัลโหล ๆ เออๆ ไอ้แทนมึงมาภูเก็ตด่วนเลย เออๆ กุจะส่งน้องไป โรงบาลก่อน
ได้ๆ มาถึงกุให้คนไปรับที่สนามบิน อืม ๆ ขอบใจ” ได้ยินเสียงแค่นั้นทุก ๆ อย่างก็จางหาย ราวกับฝันนั้นสิ้นสุดลงแล้ว
.
.
.
ผมตื่นมาอีกครั้งมองรอบห้องก็รู้ได้ทันทีว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาล มีสายน้ำเกลือห้อยระโยงระยาง ค่อยๆ กระพริบตาถี่ๆ
เห็นพี่แทนยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ผมหัวเราะเบาๆ นี่ผมไข้ขึ้นจนเบลอขนาดเห็นพี่แทนมายื่นอยู่ข้างๆ ค่อยๆ พลิกตัวตะแคง
รู้สึกถึงมือใครบางคนเอื้อมมาจับ ค่อยๆ รั้งให้หันกลับไป ไม่ได้ฝันสินะ ...... แต่เป็นความจริง
“ว่าไงครับคนป่วย จะหันมาคุยกับคุณหมอได้รึยัง” พี่แทนยิ้มอย่างอบอุ่น ให้ผม ผมพยักหน้าตอบเบาๆ รู้สึกเจ็บคอ
จนขยับปากพูดไม่ไหว .... รสชาดเฝื่อนที่คอจนกลืนน้ำลายลำบาก ส่งยิ้มจางๆ ไปให้
“หึหึ ปากแข็งจริงนะเรา ป่วยขนาดนี้แท้ๆ พรุ่งนี้นอนให้น้ำเกลือที่นี่แหล่ะ พี่ฉีดยาให้แล้วนะครับ อย่าลืมทานยาหล่ะ
เข้าใจมั้ย เสียดายจริงๆ ที่พรุ่งนี้มีเคสด่วนตอนบ่าย ไม่งั้นพี่จะอยู่เฝ้าเรานี่แหล่ะ” พี่แทนขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู ผมยกมือไหว้
แล้วยิ้มตอบอีกครั้ง พยายามจะพูดแต่กลับไม่มีเสียงออกมา ไม่สิเสียงมันแหบพร่าจนฟังแทบไม้ได้ศัพท์ตากหาก
“ครับ .... งั้นพี่กลับก่อนนะ อย่าลืมหล่ะถ้าทนไม่ไหวเรายังมีพี่นะ พี่ยินดีดูแลเราเสมอ” พี่แทนกดจูบเบาๆ ที่หัว และ
หน้าผาก ผมหลับตานิ่งรับสัมผัสจูบที่อบอุ่นและจริงใจ รู้ดี.............ว่ามันไม่มีอะไรคงแค่เอ็นดู
เสียงประตูเปิดออกไม่รู้ใครเข้ามาแต่พี่แทนยังไม่ยอมขยับ รอยจูบอุ่น ๆ ยังประทับอยู่ที่หน้าผาก
ก่อนจะมีเสียงทุบโต๊ะดังปัง จนเราทั้งคู่ต้องหันไปมอง ไม่มีใครพูดอะไร พี่แทนหันกลับมายิ้ม ดูจะขำมากกว่าที่จะกลัว
“พี่ต้องกลับแล้ว ....อย่าลืมทานยาตามที่พี่บอกนะครับ อ้อ ......ที่พี่พูดเมื่อกี้น่ะ พูดจริงนะ
ถ้าหากไนท์ต้องการใครสักคนที่ดูแลไนท์ ..... ขอให้คิดถึงพี่คนแรก เลยนะครับ” พี่แทนลูบเบาๆ ที่หัวอีกที
ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ผมเหลือบไปเห็นอีกคนที่ทำหน้านิ่ง แต่ดูก็รู้ว่าโกรธ .....แค่รอให้ไม่มีใครตรงนี้
พี่ซันอาจจะแค่รู้สึกเสียหน้า หรือแค่ไม่พอใจที่มีใครดีกับผม แค่พี่เกลียดผม.....มันก็มากจนเกินจะทนไหว
อย่าให้ใครต้องมาเกลียดผมเพิ่มขึ้นอีกเลย
“ทอดสะพานเก่งนี่เรา .... มิน่าไอ้แทนถึงได้หลงหัวปรักหัวปรำ” พี่ซันว่าน้ำเสียงประชดนิด ๆ เหลือบหางตามามองผม
“ไนท์...” อยากจะปฏิเสธแต่จะมีประโยชน์อะไรที่จะทำอย่างนั้นได้แต่กัดฟันจนแน่น แล้วเงียบเสียงไป
ผมพลิกตัวหันหน้าเข้าผนังไม่อยากสบตาคนใจร้ายตรงหน้า ได้ยินเสียงถอนหายใจยาวๆ ของอีกฝ่าย
ก่อนที่จะเอื้อมมือมากระชากให้ผมหันไปหา ช่างแตกต่างจากเมื่อกี้......สัมผัสของพี่แทนที่ดูอบอุ่นและห่วงใย
แล้วคนตรงหน้าผมหล่ะ แค่แก้แค้น..........เท่านั้นสินะ แค่ผมเจ็บก็พอใช่ไหม?
“มองพี่สิ! จะหลบหน้าพี่ทำไม หรือว่าถ้าไม่ใช่ไอ้แทนแล้วเราไม่อยากมอง” พี่ซันตะคอกเสียงดังพร้อมสายตาที่มองผมเหยียดๆ
ผมนิ่งไม่ตอบเสหน้ามองไปอีกทางถึงจะแก้ตัวยังไงพี่ซันก็คงไม่ฟังอยู่ดี ใช่แม้จะเป็นความจริงคนตรงหน้าก็คงไม่พร้อมที่จะ
รับฟัง.... แปลกที่ขอบตามันร้อนผ่าวทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่แล้วว่าทุกอย่างก็คงจะต้องเป็นอย่างนี้ แต่ในส่วนลึกกลับยังคาดหวัง
ยังโหยหาสัมผัสอ่อนโยนจากคนตรงหน้า ทั้งๆ ที่พร้อมจะยืนอยู่ข้างๆ แท้ๆ ไม่ว่าพี่จะเกลียด.....หรือเมินเฉย
ถึงแม้.....จะต้องเป็นคนที่พี่เกลียด ถึงแม้....พี่จะไม่อยากดีด้วย หรือแม้แต่.....ไม่อยากมองหน้าผมด้วยซ้ำ
ก็ขอแค่......อย่าทอดทิ้งผม ถึงไม่ต้องการ .....ก็ขอแค่ไม่ผลักไส ถึงจะต้องเสียใจ....แต่ผมยินดีชดใช้มันด้วยตัวเอง
น้ำตาคลอหน่วยอยู่รอบดวงตา อ่อนแอ... ได้แต่บอกตัวเองดังๆ ว่าอย่าร้องไห้ .... เข้มแข็งเราต้องเข้มแข็งไว้
ผมไม่ได้โกรธ....แม้จะต้องเจ็บปวด เพราะนี่คือสิ่งเดียวที่ผมจะชดใช้ให้พี่ซันได้ พลางหลับตาลงขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไป
“ไนท์....พี่บอกให้มองพี่ไง คิดถึงมันมากใช่ไหมไอ้แทนน่ะ ได้พี่จะเป็นตัวแทนมันให้” มือสากกดลงบนตัวผมแล้วกระชาก
ชุดผู้ป่วยขาดไม่มีชิ้นดี สายน้ำเกลือก็พลอยหลุดไปด้วย เลือดซิบๆ ยังซึมที่ปากแผล แต่ไม่เจ็บ ..... ร่างกายมันคงชินชา
เหลือเพียงหัวใจที่มันยังไม่ด้านพอที่จะไม่รู้สึก พี่ซันแนบริมฝีปากหนากับปากผม รุกรานและรุนแรง แทรกลิ้นหนาๆ
เข้ามาในปาก ก่อนจะดูดดุนลิ้นผมจนเจ็บ พี่ซันค่อยๆ ละปากออก แล้วกัดแรง ๆ ที่ริมฝีปากด้านล่าง
“อื๊อออ เจ็บ” ผมโอดครวญ มือเริ่มต่อต้านผู้ชายตรงหน้า พี่ซันซุกจมูกที่ซอกคอ ซุกไซร้ทำรอย ที่โชว์หรา
ก่อนจะวนลิ้นร้อน ๆ ที่หน้าอก ดูดดุนจนเป็นไต ผมเผลอแอ่นอกรับสัมผัส พี่ซันอ้าปากกัดลงหนักๆ จนผมคิดว่ามันเป็นแผล
“โอ๊ยยยยยยย ปล่อยไนท์เจ็บ” ผมดิ้นแรงมากขึ้นพยายามผลักแต่เหมือนไม่มีผมต่อคนตรงหน้า พี่ซันสอดมือเข้าในกางเกง
ตัวบางสัมผัสไอ้ตัวเล็กของผมจนสะดุ้งตื่น ริมฝีปากแวะชิม ทั้งอกทั้งหน้าท้องผมจนทั่ว
“อ๊ะ .....อ่า อ....ย่า” ผมครางไม่ได้ศัพท์ เผลอไผลไปกับสัมผัสคนตรงหน้า กางเกงถูกกระชาก ลิ้นร้อนๆ
แวะชิมช่องหวาน ก่อนจะสอดแทรกความเป็นชายเข้ามาทั้งอันในครั้งเดียว
“อ๊ะ เจ็บ.....เจ็บ พี่ซัน หยุด...ฮึก.....ไนท์เจ็บ” ผมจิกพี่ซันแน่น ก่อนจะแทบหมดแรงเมื่อได้ยินประโยคที่ว่า
“เจ็บเหรอดีสิ พี่อยากให้ไนท์เจ็บ” พี่ซันยกยิ้มที่มุมปาก แต่ดวงตานั้นไม่ได้ยิ้มสักนิด มันกำลังพิโรธอย่างหนัก
ผมเลิกขัดขืนปล่อยแขนทั้งสองข้างให้ล่วงลงกับพื้นเตียง ไม่ร้องห้าม ไม่ส่งเสียง ปล่อยให้น้ำตาค่อยๆ ไหล
หลับตาแน่นมือเริ่มจิกที่เตียงระบายความเจ็บปวด ได้แต่คิดว่า ถ้ามันเป็นความต้องการของพี่ ........ผมยอม
.
.
.
“อือออออออออ ไนท์ ...อะ... อ๊ะ อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม” พี่ซันครางเสียงต่ำก่อนจะพ่นน้ำรักเข้าไปในตัวผม
ร้อนผ่าวและเจ็บปวด ในยามที่พี่โกรธผมก็ไม่เคยคิดหวังจะได้รับความอ่อนโยน และแน่นอนมันก็เป็นเช่นนั้น ไม่มีการเร้าโรม
ไม่มีการเตรียมพร้อม มีแค่.................ความต้องการเถื่อนๆ สัมผัสที่รุนแรง รอยฟันที่กัดเป็นระยะ ...เพื่อให้เจ็บ
ผมหลับตานิ่ง....พยายามไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ทั้งที่เจ็บเหมือนร่างกายที่แตกเป็นเสี่ยง รอคนตรงหน้าที่ถึงฝั่งฝันแล้ว
หวังว่าคงจะปราณีปล่อยผมให้พักผ่อน คงจะยอมให้ผม....ได้จมอยู่กับความปวดร้าวเพียงลำพัง ตอนนี้อยากจะขอแค่นั้น
พี่ซันจ้องมาที่ผม ......ดวงตาเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าเดิม ยื่นมือมาจับคางผมแน่น บังคับให้มันหันไปหา ก่อนจะบีบแรงๆ
สร้างความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ ไม่เข้าใจ.....ยังไม่พออีกหรือ พี่โกรธอะไรผมอีกอย่างนั้นหรือ ผมมองตอบ
ด้วยสายตาที่เป็นคำถาม หากแต่....ผมมีคำตอบให้กับมันแล้ว ไม่มีอะไรก็แค่.....กำลังแก้แค้นศัตรู....
“ทำไม....ยังคิดถึงไอ้แทนอีกเหรอ ได้ถ้าคิดถึงมันมาก พี่จะพาไปหามันเอง” พี่ซันจับชุดที่เตรียมไว้ให้ใส่กลับบ้าน
ปาใส่หน้าผม ผมหยิบมาขึ้นมาใส่ ....ไม่จำเป็นต้องคิดอะไร แค่ทำตามที่พี่ต้องการ .....ทรมานผมไง
คว้าได้แค่มือถือที่วางอยู่บนเตียง อีกฝ่ายก็กระชากผมเดินตรงไปยังลานจอดรถ คันนี้พึ่งเช่ามาเมื่อวานตอนถึงสนามบิน
พี่ซันกระชากประตูเปิดออก ผลักผมให้เข้าไปข้างใน ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปยังที่นั่งคนขับ เหยียบคันเร่งจนมิด ขับออกไป
ไม่มีรอยยิ้ม ไม่แม้แต่จะมองมาที่ผม ร่างกายที่บอบช้ำตอนนี้...คงไม่มีแรงขัดขืนมากพอ แต่หัวใจที่มันช้ำอยู่นี่
คงทำได้แค่.............ทำใจยอมรับสภาพความเป็นจริง พี่ซันขับรถไปเรื่อย ๆ จนข้างทางไร้ซึ่งบ้านเรือนผู้คน
แม้แต่รถที่ผ่านไปมา รถที่ขับกลับหยุดนิ่ง พี่ซันเปิดประตูรถเดินอ้อมมาที่ด้านที่ผมนั่ง ประตูถูกเปิดออก
พี่ซันยืนก้มหน้ามามองผมแขนข้างหนึ่งพิงบนหลังคารถ ผมมองหน้าพี่ซันตอบ ....ไม่เข้าใจในความหมายที่พี่เค้าต้องการจะสื่อ
เมื่อทุกอย่างยังนิ่งงัน พี่ซันก็กระชากแขนผมจนผมกลิ้งลงกับพื้นถนน ถึงได้เข้าใจ......คงอยากให้ไปซะที
“ไปสิ.....ไปหาคนที่ไนท์อยากเจอไง จากนี่ไปสนามบินอีกแค่ 5 กิโล แค่ไนท์วิ่งตรงไปเรื่อย ๆ ก็คงถึง
และหวังว่าคงทันไอ้แทนก่อนขึ้นเครื่อง ตอนนี้พึ่ง 10 โมง พี่จะบอกให้เอาบุญนะ ไฟล์ไอ้แทนออก บ่ายโมง คงทันได้เจอ”
พี่ซันว่าเสียงเรียบ ก่อนจะเดินขึ้นรถและสตาร์ทออกไปอย่างรวดเร็ว มีเพียงผมที่มองตามรถคันนั้น ที่คงไม่คิดจะย้อนกลับมา
ได้แต่เม้มปากแน่น สะอื้นไห้หนัก ๆ ในที่สุด......ก็ทิ้งสินะ เกลียดร่างกายที่อ่อนแอเหลือเกิน มันแทบจะขยับไม่ไหว
อย่าว่าแต่วิ่งเลย แค่ให้เดินยังลำบาก พิษไข้รุมเร้าสูงขึ้นทุกที ผมปาดน้ำตา.... กัดริมฝีปากแน่น มีแต่คำถามที่วนในหัว
ทำไม.....ตอนนั้นไม่ตายซะ พร้อมๆ กับน้าพัด น้าเมธ ผมเหม่อมองไปยังท้องฟ้า แสงแดดจ้าที่แผดเผา
“น้าครับ....รับผมไปอยู่ด้วยที พ่อกับแม่ครับ นะ...ไนท์ ฮึกๆ.....คิดถึงเหลือเกิน” ผมสะอื้นแผ่วเบา
มองมือถือเหมือนอยู่ในเขตอับสัญญาณ ผมกดปิดมันก่อนจะยัดลงกระเป๋ากางเกงด้านข้าง ค่อยๆ เดินตามถนน
หวังว่าจะมีใครสักคนมาพบ ไม่ว่า....ตอนนั้นผมจะมีลมหายใจหรือไม่ก็ตาม
.
.
.
.
แดดที่ร้อนแรง กับลมที่หอบเอาไอแดดร้อนพัดพา ร่างกายที่แม้แต่อาหารสักมื้อของวันนี้ก็ยังไม่ได้แตะ พิษไข้ที่รุ้มเร้า
รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน ..... หัวใจเต้นแรง ได้แต่หอบหายใจไปตามทางเดิน ผมเดิมมาได้ครึ่งชั่วโมง ไม่มีรถสักคันผ่านมา
รู้ตัวดีว่าไม่ไหวแล้วค่อยพยุงตัวให้นั่งลงใต้ต้นไม้ ร่างกายขาดน้ำอย่างหนัก รู้สึกกระหายจนแทบบ้า ผมยิ้มขำให้โชคชะตา
ตัวเอง ก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบแก้ม ก้มลงหยิบมือถือกดเปิด ยังไม่ทันที่มันจะทำงานสมบูรณ์ ผมก็รู้สึกว่าโลกมันหมุน
ทุกอย่างค่อย ๆ จางไป ก่อนจะมืดมิดสู่สีดำ ...............................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
