หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[RiRi]

:: 10 ::

“น่าเบื่อจริง” ผมนอนบ่นอยู่บนเตียงเพราะไม่มีอะไรจะทำ ชีวิตประจำวันที่เคยเป็นดูจะน่าเบื่อไปซะหมด สู่ไปเล่นบ้านพี่ทราฟก็ไม่ได้ สนุกกว่านี้ตั้งเยอะ

“เฮ้อออออ เมื่อไหร่พี่ทราฟจะมารับสักทีนะ”

พี่ทราฟไม่ได้มารับผมไปเล่นที่บ้านได้สามสี่วันแล้ว เพราะพี่เขาต้องไปทำธุระที่บ้านอะไรสักอย่าง เห็นว่าต้องกลับไปนอนที่บ้านด้วย พี่ครามก็ไม่อยู่เห็นว่าอย่างนั้น เหลือแค่พี่เจกับพี่สอง แต่ผมยังไม่กล้าพูดคุยเล่นกับพี่สองคนนี้มากนัก ไงล่ะ มันไม่รู้สึกสนิทเท่าพี่ทราฟอ่ะ พี่ครามนี่ยังพอคุยได้บ้างแม้ว่าจะดูนิ่งๆไม่ค่อยจะพูดก็เถอะ

แต่มันน่าเบื่อจริงนะ หาอะไรทำดีกว่า

อา เอาอ้อนกลมไปอาบน้ำดีกว่าแหะ ผมลุกขึ้นจากเตียง คลำหากระเป๋าสตางค์บนโต๊ะหัวเตียงก่อนจะยัดใส่กระเป๋ากางเกง เอ๊ะ วันนี้มันวันที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย ผมไม่เคยลืมวันเวลาเลยนะ แต่ตั้งแต่รู้จักกับพี่ทราฟผมมันจะลืมวันแบบนี้ประจำ

ก๊อกๆ

“คุณเค้กค่ะ ป้าเองค่ะ” เสียงนุ่มตามอายุของคนแก่ที่ได้ยินจนคุ้นเคยดังขึ้น ผมถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดีจริงที่อยู่วันนี้พอดี ดีที่ไม่ได้ออกไปไหน ไม่งั้นงานเข้าแน่ไอ้เค้กเอ้ยยย

ผมเดินไปเปิดประตูไอ้คนที่ผมรักเท่ากับแม่ของผม แรงกอดและกลิ่นหอมอ่อนๆของคนสูงวัยทำให้ผมรู้สึกโล่งขึ้น กอดตอบด้วยความรัก คิดถึงแม่จัง...

“เป็นไงบ้างค่าคุณหนู ขอโทษนะค่ะที่ป้าเพิ่งจะมา เหงาหรือเปล่า ป้าทำของโปรดคุณหนูมาฝากเยอะแยะ มาเข้าห้องก่อนเร็ว”

“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ป้าก็เหนื่อยมากพอแล้ว”

“กับคนบ้านนั้นอาจจะใช่ แต่กับคุณหนูป้าไม่เคยเหนื่อยเลยนะคะ ถ้าคุณหนูไม่ขอไว้ป้าไม่อยู่หรอกบ้านหลังนั้น” ป้าน้อมบ่นเสียยกใหญ่ และยังเล่าเรื่องราวของคนในบ้านให้ผมฟังด้วย

ป้าน้อมเป็นคนที่แม่ครัวของบ้านใหญ่ หรือบ้านพ่อผมเอง ป้าน้อมเป็นเพียงคนเดียวในบ้านนั้นที่รักผมกับแม่ คอยช่วยเหลือดูแลผมด้วยความรัก หลังจากที่ผมและแม่ออกมาจากบ้านหลังใหญ่จนกระทั่งแม่ผมเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุก็มีเพียงป้าน้อมที่ใส่ใจผม คอยมาดูแลแต่ไม่บ่อยนัก เพราะคนที่บ้านใหญ่เขาไม่ค่อยจะชอบใจ ที่จริงพวกเขาคงไม่รู้หรอกว่าป้าน้อมแอบออกมาหาผม ถ้ารู้ป้าน้อมคงเดือดร้อนไม่น้อย ผมถึงได้ไม่อยากให้ป้ามาบ่อยนัก แต่มีคนหนึ่งที่รู้....คนนั้นก็คือ พ่อผมเอง

“มานี่ค่ะ ปลาทอดกระเทียมของโปรดคุณหนู ยังมีไข่ยัดไส้ด้วยนะคะ ทานเยอะๆนะคะ เดี๋ยวป้าขอทำความสะอาดห้องก่อน”

“ครับ ขอบคุณป้านะครับ เค้กเกรงใจแต่ก็ฝากด้วยนะครับ”

“ฮ่าๆๆ ได้ค่ะคนเก่งของป้า”

ผมฉีกยิ้มกว้างก่อนจะลงมือกินข้าว อร่อยมากๆ เดือนหนึ่งผมถึงจะมีโอกาศกินกับข้าวฝีมือป้าน้อมก็ต่อเมื่อป้าน้อมมาหาซึ่งเดือนหนึ่งก็แค่สองสามครั้ง แต่นั้นก็เพียงพอแล้ว ทุกครั้งป้าน้อมก็จะมาทำความสะอาดห้องให้ผมเสียยกใหญ่รวมทั้ง ถ้าผมทำเองได้ก็ไม่อยากจะรบกวนป้าหรอก แค่งานที่บ้านใหญ่ก็หนักพอตัวอยู่แล้ว

“ทำไมมีเสื้อผ้าใหม่เต็มตู้เลยละคะ” สงสัยป้าน้อมจะเอาผ้าออกมารีดถึงได้ถาม

“อ่อ พี่ที่รู้จักซื้อให้เค้กนะครับ”

“ป้าเคยเห็นหรือเปล่าคะ ไว้ใจได้หรือเปล่า” เสียงเป็นห่วงเป็นใหญ่ของป้าน้อมเป็นเสียงที่ผมได้ยินจนชินแต่รู้สึกดีทุกครั้ง
“ป้าไม่เคยเห็นหรอกครับ แต่ไว้ใจได้ พี่เขาชื่อทราฟ....” และผมก็เริ่มเล่าเรื่องของพี่ทราฟให้ป้าน้อมฟัง ส่วนป้าน้อมก็คงรีดผ้าไปฟังไป ออกความเห็นบ้าง แต่ดูแล้วป้าน้อมถ้าจะปลื้มคนตัวโตอย่างพี่ทราฟเข้าให้แล้ว

“ป้าดีใจนะ ที่มีคนมาคอยดูแลคุณหนูอีกคน ป้าไม่ค่อยจะมีเวลา เป็นกังวลทุกวันว่าจะกินข้าวหรือยัง จะมีใครมาทำร้ายไหม”

“ครับ เค้กโชคดีที่เจอพี่ทราฟ พี่เขาดีกับเค้กมาเลย”

“เฮ้ออออ ป้าคงต้องกลับก่อน นี่ก็ออกมานานแล้ว เดี๋ยวนางยักษ์จะส่งสัยเอา นี่เงินของเดือนนี้นะคะ คุณท่านบอกว่าถ้าขาดเหลืออะไรให้บอก” ป้าน้อมยัดเงินให้ผม เงินที่คนเป็นพ่อจะฝากมาให้ผมทุกเดือน

“ฝากบอกพ่อด้วยนะครับ ว่าเค้กไม่ขาดอะไรหรอก” ผมโกหกคำโตเพราะไม่อยากให้ป้าน้อมไม่สบายใจ

ผมขาดสิ ผมขาด แต่สิ่งที่ผมขาดพ่อให้ผมไม่ได้หรอก...ผมขาดแม่ ผมขาดดวงตาและสุดท้ายผมก็ขาดความรักจาก...พ่อ

ป้าน้อมกลับไปแล้วเหลือแค่ผมและความมืดมิด ห้องสี่เหลี่ยมที่เหมือนเป็นเกาะป้องกันภัยให้ผม แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันไม่พอ มันไม่อบอุ่นมีแต่หนาวเหน็บเท่านั้น ผมคิดถึงอ้อมกอดของแม่ที่กอดผมด้วยความรักทุกวัน อ้อมกอดของป้าน้อมที่มีความรักไม่ต่างจากแม่ และ...อ้อมกอดของพี่ทราฟ แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นอ้อมกอดเพราะรักหรือเปล่า แต่มันอบอุ่นมากผมรับรู้ได้

ถ้าพี่ทราฟอยู่ตรงนี้ผมคือไม่ลังที่จะเอื้อมไปกอด...เพราะตอนนี้ผมอ่อนแออีกแล้วสินะ

เป็นเรื่องของพ่อทีไรผมต้องเป็นแบบนี้ทุกที ความรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวไม่ได้ ความรู้สึกที่โหยหาความรักความอบอุ่นของใครสักคน

--------------
--------------

“ลุงยามครับ” ผมเดินมาหยุดที่หน้าป้อมยาม แต่ไม่รู้ว่าลุงยามอยู่หรือเปล่าเลยต้องตะโกนเรียก เพราะบางทีแกก็ไปทำอย่างอื่นนอกเหนือจากการเฝ้าดูคนเข้าออกหอพักนี้

“ว่าไงครับคุณเค้ก จะไปไหน เดี๋ยวลุงพาไป”

“ไม่เป็นไรครับ เค้กแค่จะบอกว่า ถ้ามีคนมาหาเค้กให้บอกนะครับว่าเค้กไปที่ร้ายขายอาหารปลา”

“อ่อ หนุ่มคนที่สูงๆหล่อน่ะเหรอครับ ได้สิ เดี๋ยวลุงบอกให้”

“ขอบคุณนะครับ” ผมก้มหัว ไม่หูว่าถูกทิศหรือเปล่า แหะๆ แต่เอาน่า เรื่องเล็กน้อย

ผมถือโหลปลาทองเอาไว้ให้มั่นกันหล่น คนแถวๆนี้ส่วนมากรู้จักผมและรู้ว่าผมมองไม่เห็น จึงได้เข้ามาช่วยเหลือผมในหลายๆครั้ง

อ่าเดินได้สี่สิบเอ็ดเก้าแล้วก็ต้องเลี้ยวซ้าย เดินต่ออีกยี่สิบสามเก้าก็ถึงทางม้าลาย เอาล่ะ ที่นี้ก็ง่าย งานไม่ช้างเท่าไหร่

“คุณน้าครับ อยู่ไหมครับ” ผมเรียกคุณน้าเจ้าของร้านขายของริมถนนเจ้าประจำที่ผมจะต้องมารบกวนเวลาต้องข้ามถนน มันอันตรายเกินไปที่ผมจะสุ่มสี่สุ่มห้าเดินข้ามด้วยตัวเองได้ ไม่งั้นจะได้ลงไปวัดถนนแทนไปร้านขายอาหารปลา =_=

“ว่าไงเราจะข้ามถนนเหรอ”

“ครับ”

“แปบนึงนะ”

แล้วผมก็เดินข้ามถนนมาได้สำเร็จด้วยความช่วยเหลือจากคุณน้าและใจดี

เอาล่ะ เหลืออีกแค่เดินไปทางขวาสามสิบเจ็ดก้าวหันซ้ายก็จะเจอร้านแล้ว ผมมักจะภูมิใจตัวเองทุกครั้งที่สามารถไปไหนมาไหนได้เองแบบนี้ แม้จะเป็นบริเวณใกล้หอพักก็เถอะ ผมเก่งใช่ไหมล่ะ ^_^

กริ๊ง

เสียงเหมือนกระดิ่งดังขึ้นตอนที่ผมเปิดประตู สงสัยว่าเจ้าของร้านต้องเอาโมบายมาแขวนไว้แน่ๆ เพราะก่อนหน้านั้นไม่มี

“ว่าไงหนูเค้ก หายหน้าหายตาเลยนะ” เสียงของพี่เจ้าของร้านขายของสัตว์ ที่ผมมาซื้ออาหารปลาให้อ้วนกลมและพามันมาอาบน้ำประจำทุกอาทิตย์ แต่ว่าช่วงก่อนหน้านี้พี่ทราฟล้างให้เลยไม่ได้มา

“มาแล้วนี่ไงครับ อย่าน้อยใจนะ ฝากด้วยนะค้าบบบบ” ผมบอกแล้วยื่นโหลปลาทองไปข้างหน้าเป็นเชิงว่าเอาไปล้างให้ผมที

“ได้เลย ไปนั่งเล่นก่อนไป” พี่เจ้าของร้านเดินจากไป ส่วนผมก็นั่งลงยองๆและส่งเสียงเจ้าเพื่อนตัวน้อยทันที

“ฮักกี้ อยู่ไหนหน้า ฮักกี้” ผมตบมือกระเทาะลิ้นให้เกิดเสียงเรียกเจ้าหมาแสนรู้ของเจ้าของร้าน เสียงกระดิ่งที่คอมันดังมาแต่ไกล

บ๊อกๆๆๆ บ๊อกๆๆๆ

เสียงเห่าเล็กแหลมของเจ้าฮักกี้ไม่ได้ฟังดูน่ากลัวเลยสักนิด แต่ดูน่ารักมากกว่า ขนนุ่มๆพร้อมกับแรงยุกยินที่ชนมือไปมือจนน่าหมั่นเขี้ยว ผมเลยต้องจับตัวมันเข้ามากอดเต็มอก สัมผัสที่หน้าพร้อมความชื้นของน้ำลายที่เจ้าฮักกี้เลียผมไม่ได้รังกียจกลับก้มหน้าลงไปหอมเจ้าฮักกี้ที่หนึ่ง ตัวหอมแบบนี้คงเพิ่งอาบน้ำแน่นอน ชัวร์

“อ้วนขึ้นวะ หนักนะเนี่ยเจ้าฮักกี้”

“บ๊อกๆๆ”

“อ๊ะๆ จะเถียงเหรอ ไม่ต้องเถียงเลย กินเยอะตัวหนัก แกมันไม่ใช่หมาแต่กลายเป็นหมูแทนแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ”

“บ๊อกๆๆๆๆ บ๊อกกกก”

“นั่นๆ ส่งเสียงๆ ไม่พอใจหรือไง ฉันพูดความจริงทั้งนั้น ไอ้หมูอ้วนฮักกี้ ฮ่าๆๆๆ”

ที่นี้เจ้าฮักกี้เงียบไปไม่เห่าเพราะมันเล่มงับมือผมแทน ฮ่าๆๆๆ สงสัยจะไม่พอใจที่ผมไปว่ามันว่าอ้วน ฮักกี้มันเป็นหมาพันธุ์เล็ก มันหนักเลยสักนิดแค่แกล้งมันเท่านั้นแหละ? (น้องเค้กแกล้งหมาแล้วมันเข้าใจเหรอนั่น =_=?)

“หิวหรือไงฮักกี้ แทะจังนะมือฉันน่ะ อิอิ” ผมหัวเราะเพราะรู้สึกจักกี้

“อะแฮ่ม คุยกันอย่างกับรู้เรื่องอย่างไงอย่างไง”

“อ๊ะ พี่ทราฟ”

“ครับพี่เอง ว่าไงเรา มาทำอะไรที่นี้ครับ”

เหมือนพี่ทราฟจะนั่งลงข้างๆผม ผมเลยยื่นเจ้าฮักกี้แบ่งให้พี่ทราฟเล่นบ้าง พี่ทราฟขยี้ผมของผมจนอาจจะกลายเป็นรังนกไปแล้วก็ได้ ก่อนจะรับเจ้าฮักกี้ไป

“เอาโหลปลามาล้างและก็มาซื้ออาหารปลาด้วย”

“ที่จริงรอพี่ก็ได้นะ พี่ทำให้ดีกว่าเราเดินออกมาข้างนอกเอง มันอันตรายรู้ไหมเค้ก” พี่ทราฟเอ็ดผมหน่อยๆ

“รู้ครับ” ผมรับคำ เข้าใจว่าพี่ทราฟเป็นห่วง

“แล้วมาได้ยังไงครับเนี่ย มาเองหรือใครพามา”

“ก็เดินจากหอมาทางซ้ายสี่สิบเอ็ดเก้าแล้วก็เลี้ยวซ้าย เดินต่ออีกยี่สิบสามเก้าก็จะถึงทางม้าลาย ที่นี้ก็วานให้คุณหน้าที่เปิดร้านขายของแถวๆนั้นเดินพาข้านถนน จากนั้นเดินไปทางขวาสามสิบเจ็ดก้าวหันซ้ายก็จะเจอร้านแล้วแหละครับ เป็นไง เค้กเจ๋งไหม” ผมเอียงคอถามพี่ทราฟอย่างตื่นเต้น แบบว่าอยากได้คำชมอ่ะ

“เจ๋งครับ เก่งด้วย” คำชมของพี่ทราฟเรียกร้อยยิ้มของผมได้ดีที่เดียว

“ใช่ม้า” มีความสุขจัง

“แค่จะดีกว่านี้ถ้าคราวหน้าเค้กไม่ออกมาเองแบบนี้ พี่เป็นห่วงมาก เข้าใจหรือเปล่าครับ”

“เข้าใจครับ งั้นคราวหน้าเค้กออกมากลับพี่ทราฟแล้วกันเนอะ”

“ครับ”

ผมยืนมือไปหวังจะจับที่ตัวเจ้าฮักกี้ แต่กลับโดนที่ตัวของพี่ทราฟซะนี่ ผมเลยต้องชะงักมือกลับ ไม่รู้ว่าแตะไม่โดนตรงไหนเข้า

“หืม เดี๋ยวนี้มีแต๊ะอั๋งพี่นะเรา” เสียงพี่ทราฟแซวขึ้นผมก็ยิมอายเข้าไปใหญ่

“บ้า เค้กไม่ได้ตั้งใจสักหน่อยเหอะ”

“จริงอ่ะ”

“จริง!”

“ฮ่าๆๆ เด็กน้อยจริงๆ”

ชิ คนขี้แกล้ง เดี๋ยวนี้พี่ทราฟแกล้งผมให้ได้อายบ่อยมากๆ และดูจะชอบใจทุกครั้งที่ทำให้ผมเขิลอายได้ รู้ว่าพี่ทราฟแกล้งแต่ผมก็ยังหลงกล อ่อนหัดจริงๆเลยผม ฮึ่ย!

อยากจะบอกว่าอย่าให้ถึงทีผมบ้างนะ แต่พูดไม่ได้หรอก มันคงไม่มีวันนั้น  ผมรู้ตัวดีอย่าตอกย้ำผมนะ T_T

“ชอบเหรอเรา”

“อะไรครับ”

“หมานี่ไง ชอบเหรอ”

“ครับชอบมาก เค้กอยากเลี้ยงไว้สักตัว แต่ไม่เคยมีเป็นของตัวเองเลย ชอบขนนุ่มๆ ท่าทางซุกซน ตาโตๆที่เวลามันเอียงคอมองเหมือนสงสัยนะ ยิ่งน่ารักน่าฟัดเข้าไปใหญ่ แค่คิดก็หมั่นเขี้ยวแล้ว” ผมพูดอย่างมีความสุข จริงๆ หมาแสนรู้จะตาย ฝึกดีๆมันจะทำตามทุกอย่างเลย

“เอาไหมล่ะ” พี่ทราฟถาม ผทเงยหน้ามองอย่างสงสัย เอาอะไรกัน?

“อะไรเหรอครับ”

“ลูกหมานะ อยากได้ไหม พี่ซื้อให้”

“ไม่เอาหรอก เค้กเกรงใจ อีกอย่างที่หอเขาไม่ให้เลี้ยงด้วย” ผมบอกหน้ายู่ ที่บ้านใหญ่เขาไม่ชอบสัตว์ เลยไม่เคยได้เลี้ยง แถมแม่ผมยังเป็นภูมิแพ้ด้วย พออยู่หอก็เลี้ยงไม่ได้เพราะที่หอไม่ให้เลี้ยงและผมคงไม่มีปัญญาดูแลมันหรอก แค่เลี้ยงอ้วนกลมนี่ก็พอแล้ว

“เลี้ยงได้สิ เลี้ยงที่บ้านพี่ไง เวลาเค้กไปบ้านพี่จะได้ไปเล่นกับลูกหมา ว่าไงครับ เอาไหม”

“...” ผมเริ่มคิดตามอย่างลังเล ถ้าเลี้ยงที่บ้านพี่ทราฟก็คงไม่เป็นไรเนอะ แต่...

“ตัวเล็กๆ ขนนุ่มๆ ตาโตๆ น่ารักๆ แหม่ สุดยอดจริง”

“...”โอ๊ยยยย แค่คิดตามผมก็คลั่งแล้ววววว เอาไงดีล่ะ

“ยิ่งเวลาวิ่งเล่นไปมาบนสนามหญ้านะ สุดๆเลย”

“พี่ทราฟ!”

“ครับ”

“เค้กอยากได้” ผมพูดเสียงเบา ก้มหน้าเกือบชิดหน้าอก ได้ยินเสียงพี่ทราฟขำน้อยๆ นี่ไงล่ะ พี่ทราฟชอบแกล้งผมอ่ะ

“อยากได้อะไรครับ เงยหน้าพูดดังๆสิ ไม่เห็นจะได้ยินเลย”

“เค้กอยากได้ลูกหมา”

“^_^”

“ลูกหมาน่ารักๆ”

“ได้เลยครับ เด็กน้อยที่น่ารักของพี่”

>_<

---------------
---------------

“เรากำลังจะไปซื้อน้องหมาที่ไหนกันเหรอครับ” ผมถามหลังจากที่นั่งรถพี่ทราฟออกมาจากหอพัก

“สวนจตุจัตรครับ กินอะไรหรือยัง หิวไหม”

“ไม่ครับ เค้กกินข้าวแล้ว พี่ทราฟล่ะ”

“พี่ก็กินแล้ว ฟังเพลงไหม เดี๋ยวพี่เปิดให้”

“ฟังครับ”

แล้วเสียงเพลงจากเครื่องเสียงในรถยนต์ก็ดังขึ้น ปกติพี่ทราฟจะฟังเพลงสากลแบบร็อคหนักๆ แต่ผมชอบฟังเพลงสบายๆ พี่ทราฟเลยต้องไรท์เพลงที่ผมชอบฟังลงแผ่นมาไว้เปิด

กว่าจะขับรถมาถึงสวนจตุจักรก็เล่นเอาผมเมื่อยก้นไปหมด รถติดแบบไม่เขยื่อน เป็นปัญหาที่ประเทศไทยไม่สามารถแก้ไขได้ หรืออาจจะได้ นั่นหมายถึงต้องออกกฎหมายห้ามซื้อรถเท่านั้นล่ะ แต่เป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้ที่สุด

“ถึงแล้วครับ มาพี่ช่วย” พี่ทราฟค่อยๆอุ้มผมลงจากรถและวางลงบนพื้น เสียงจ้อแจ้ของผู้คนทำให้ผมตื่นเต้น

“จับมือพี่ไว้อย่าปล่อย ไม่งั้นหลงไม่รู้ด้วย”

“ครับ” ผมกระชับมือที่ทราฟแน่นก่อนจะเดินตามพี่ทราฟ ช่วงที่คนเยอะๆจนเบียดเสียดพี่ทราฟก็จะโอบผมให้ชิดตัวพี่ทราฟ ไม่ก็ให้ผมไปเดินข้างหน้าแล้วพี่ทราฟกอดคอผมไว้หลวมๆ ไม่ปล่อยให้ผมเผชิญกับฝูงชนอันเนืองแน่น เพราะทีแรกผมดันโดนเหยียบเท้า พี่ทราฟเลยระวังให้ผมมากขึ้น

แต่ดูท่าคนเหยียบแต่ตัวหนักไปหน่อย เหยียบลงมาที่เท้าผมแบบเต็มแรงไม่มียั้ง เจ็บกันเลยทีเดียว แต่ผมจะไม่โวยวายออกไปหรอก แค่นี้ก็ลำบากพี่ทราฟจะแย่แล้ว

“เค้กอยากได้หมาพันธุ์อะไร”

“เค้ก...ยังคิดไม่ออกอ่ะ ขอคิดก่อนนะ”

พันธุ์ไหนก็น่ารักทั้งนั้นสำหรับผม เลือกไม่ถูกเลย ชิสุก็น่ารัก บีเกิลก็แสนรู้ หรือจะพุดเดิ้ล เอ๋...ชิวาวา หรือว่าเจ้าปั๊กหน้าหน้าเครียดดีหว่า เวสต์ไฮด์แลนด์ไวท์เทอเรียร์ก็เจ๋ง เป็นหมาที่เหมือนตุ๊กตาเอามากๆ เอาแล้วไงล่ะทีนี้ โอยยยย คิดหนักๆ

“ถึงร้านแล้ว อื้อหือออ เครียดขนาดนั้นเลยเหรอเรา คิ้วนี่จะชนกันอยู่แล้ว” เสียงพี่ทราฟแล้วก็เสียงหมาดึงผมออกจากความคิดที่ยุ่งเหยิงเพราะตัดสินใจไม่ได้สักทีว่าจะเอาน้องหมาพันธุ์อะไร

“เค้กไม่รู้ว่าจะเลี้ยงพันธุ์ไหนอ่ะ น่ารักไปหมด เลือกไม่ถูกเลย”

“เลือกยากขนาดนั้นเชียวหรือครับ”

“แน่นอน เค้กเกิดอาการรักพี่เสียดายน้องอ่ะ นั่นก็ดี นี่ก็น่ารัก เลือกไม่ถูกเลย” ผมเลือกไม่ได้จริงๆนะเนี่ย แต่จินตนาการน้องหมาก็น่ารักน่าฟัดแล้ว

“งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยเลือก จะเอาแบบไหนล่ะ” พี่ทราฟลูบหัวผมเบาๆ

“ก็ ตัวเล็กๆ ไม่ใหญ่มาก อืม แล้วก็ขนนุ่มปุกปุยจับแล้วนุ่มมือ ซนนิดๆก็ดีนะพี่ทราฟ น่ารักดีเค้กชอบ อ่ะ หูตั้งๆด้วยนะ น่ารักอย่าบอกใครเลยล่ะ ปากแหลมๆด้วยนะ เค้กชอบ” ผมบอกอย่างมีความสุข แต่น้องหมาที่ผมอยากได้มันจะมีเหรอ

“ฮ่าๆๆ เป็นการเลือกหมาที่สุดยอดมาก งั้นนั่งเล่นตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปถามเจ้าของร้านให้” พี่ทราฟเอาเก้าอี้มาให้ผมนั่งก่อนจะหายไป เสียงสุนัขที่เห่าแข่งกันไปมา ทั้งเสียงเล็กๆที่ฟังดูน่ารัก กับเสียงดุๆใหญ่ๆดังเซ็งแซ่เหมือนกำลังเถียงกันมันทำให้ผมเพลินดี

“อ๊ะ!” ผมตกใจเพราะอยู่ดีๆก็เหมือนมีอะไรมาเลียหน้า กลิ่นแบบนี้ เปียกแบบนี้ต้องเป็นน้องหมาแน่ๆ

“ได้แล้ว อะ อุ้มเร็ว” พี่ทราฟวางน้องหมาตัวเล็กบนตักผม ผมรีบจับทันที

ขนฟูจัง นุ่มด้วย พอเอามือคลำแตะที่หน้ามัน สำรวจใบหน้าน้องหมาอย่างเบามือ เดี๋ยวเผลอเอานิ้วไปจิ้มตาน้องหมาตาบอกผมจะซวยเอา เหอะๆ

“นี่ครับ หูตั้งๆ และนี้ก็ปากแหลม ตัวเล็ก ขนฟู ตาโตด้วยนะ ชอบไหม” พี่ทราฟจับมือผมแตะตรงนั้นตรงนี้ของน้องหมา

“ชอบครับ พันธุ์อะไรอ่ะพี่ทราฟ” ผมถาม ไม่คิดว่าจะตรงกับที่ผมต้องการขนาดนี้ น่ารักกกกกกก

“พี่ๆ ตัวนี้พันธุ์อะไรเหรอ”

“ปอมเมอเรเนียนครับ ตัวนี้อายุสองเดือนพอดี” คงเป็นเจ้าของร้านที่ตอบ

“อ่า เค้กรู้จักๆ ลืมไปเลยนะเนี่ยยยยยย” ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กในมือเข้ามากอดก่อนจะซุกหน้าที่ขนของมัน อิอิ ผมชอบหมาพันธุ์นี้ แต่ชื่อมันเรียกอยาก ผมเลยลืม

“พี่ทราฟว่าน้องหมาน่ารักไหม” ผมถามพี่ทราฟและก็เล่นกับน้องหมาไปด้วย มันกัดนิ้วผมด้วยอ่ะ ดีที่ไม่เจ็บ

“น่ารักสิ น่ารักทั้งคู่เลย”

“หืม? อะไรคือทั้งคู่”

“ก็เค้กกับน้องหมาไง น่ารักเหมือนกันเลย”

อ้าว ไงมาว่าผมว่าน่ารักเหมือนน้องหมาล่ะ เหมือนกันที่ไหนผมคนนะ มันจะไปเหมือนกันได้ไง

“พี่ทราฟขี้แกล้ง นิสัยไม่ได้” อยู่ดีๆมาว่าผมว่าน่ารักเหมือนน้องหมา ตลกไหมเนี่ย

“ก็จริงนิ เนี่ย ตาโต ปากแหลมนิดๆ จมูกเล็กๆ ดีที่หูไม่ตั้งนะ ไม่งั้นเหมือนยิ่งกว่านี้อีก โอ๊ยยยยยย” ผมตีมือที่ทราฟที่จิ้มหน้าจิ้มตาผมด้วยความหมั่นไส้ อย่าให้ผมรู้นะว่าพี่ทราฟน่าตาแบบไหน ผมจะเอามาล้อบ้าง!

“โอ๋ๆ อย่างอลเลยนะ พี่ล้อเล่นนิดเดียวเอง” พี่ทราฟจับตัวผมโยกไปมา

“ล้อเล่นตลอดแหละ” ผมบ่นแต่ก็ยิ้มออกมา

“ก็น่ารักทำไมล่ะ” ผมทราฟบีบจมูกผมทำเสียงจิ๊จ๊ะและเราสองหัวก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน

“ทราฟ”

ผมและพี่ทราฟหยุดหัวเราะทันทีที่ได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกชื่อพี่ทราฟ ก่อนที่ผมจะนิ่งเข้าไปอีกเมื่อได้ยินชื่อคนที่พี่ทราฟเรียก

“เฟ มาได้ไง”

=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=/=

อ๊ากกกก เดี๋ยวฉุดพี่ทราฟวิ่งหนีสะหะบาทาของนักอ่านก่อน

อย่าเพิ่งรุมกระทืบพี่ทราฟเลย เฮียแกยังไม่ฉลาด เลยไม่รู้ใจตัวเอง

ทุกตัวละครที่เหตุผลของตัวเองนะคะ เรื่องราวมีที่มาที่ไป อยากรู้ว่าเป็นยังไงต้องติดตาม!

เรื่องนี้เศร้าใช่ไหมล่ะ แต่ก็หวานนะ กลัวนักอ่านเป็นเบาหวานตาย เลยเอามาม่าต้มยำกุ้งน้ำข้มมาให้แก้เลี่ยน ฮ่าๆๆ 

โอ๋ๆ อย่าเครียดกันน้าตัวเอง 

[yayee2]

น่าน มาแหละ เฟแฟนทราฟ
 :เฮ้อ:เตรียมถอนใจไว้ล่วงหน้า กับการสงสารทั้งสามคน
 

[chancha]

หนีมาจตุจักรก็ยังเจอจนได้ 

[pare_140]

หวานอยู่ดีๆ

อุ้ย เฟมา

[moobarpalang]

“มาโหลปลามาล้างและก็มาซื้ออาหารปลาด้วย” เราว่าคำนี่ต้อง"เอา"มากว่านะ มันจะเป็นเอาโหลปลามาล้าง
“เค้กอยากได้” ผมพูดเสียงเบา ก้มหน้าเกือบชิดหน้าอก ได้ยินเสียงพี่ทราฟขำน้อยๆ นี่ไงล่ะ พี่ทราฟของแกล้งผมอ่ะ  คำนี้ก็ต้องพี่ทราฟ"ชอบ"แกล้งผมอะ

ปล.เค้กหน้ารักอะหน้ารักพอๆกับน้องหมาเลย

[jeeu]

ซดน้ำมาม่าต้มยำ แล้วปาดเหงื่อ
เอ่อ...พี่ทราฟคะ
เอาน้องเค๊กกับน้องปอมมาฝากหนูก่อนก็ได้พี่
คุยกับแฟนให้เข้าใจก่อน แล้วค่อยมารับกลับนะคะ
5555555555555+++

[Phijarana]

เค้กน่ารักจัง
เฟมาทำไมเนี่ย
เซงเลย

[นอนกินแรง]

น้องหมา...

มีคนมาขัดขวางอีกแล้ว

[♠DekDoy♠]

ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดทราฟ --"

เพราะทราฟกำลังจะทำให้น้องเป็นมือที่ 3

[Hakken]

เฮ้อออออออ   

[RiRi]

^
^
^
คนข้างบนถอนหายใจซะน่ากลัว   

น่าน มาแหละ เฟแฟนทราฟ
 :เฮ้อ:เตรียมถอนใจไว้ล่วงหน้า กับการสงสารทั้งสามคน

ไม่ต้องเตรียมมมมมมม เรื่องไม่ได้ร้ายแรงขนาดน้านนนนนนนนน   

หนีมาจตุจักรก็ยังเจอจนได้ 

ใช่มะ เจอได้ไงหว่าาา

หวานอยู่ดีๆ

อุ้ย เฟมา

ตกใจล่ะซี้ 

“มาโหลปลามาล้างและก็มาซื้ออาหารปลาด้วย” เราว่าคำนี่ต้อง"เอา"มากว่านะ มันจะเป็นเอาโหลปลามาล้าง
“เค้กอยากได้” ผมพูดเสียงเบา ก้มหน้าเกือบชิดหน้าอก ได้ยินเสียงพี่ทราฟขำน้อยๆ นี่ไงล่ะ พี่ทราฟของแกล้งผมอ่ะ  คำนี้ก็ต้องพี่ทราฟ"ชอบ"แกล้งผมอะ

ปล.เค้กหน้ารักอะหน้ารักพอๆกับน้องหมาเลย

ขอบคุณนะคะ ที่มาบอกคำผิดให้ คราวหน้าขอใช้บริการอีกน้าาาาา

 

ซดน้ำมาม่าต้มยำ แล้วปาดเหงื่อ
เอ่อ...พี่ทราฟคะ
เอาน้องเค๊กกับน้องปอมมาฝากหนูก่อนก็ได้พี่
คุยกับแฟนให้เข้าใจก่อน แล้วค่อยมารับกลับนะคะ
5555555555555+++

มารับไปเลยค่าาาาา อย่าช้าๆ 

เค้กน่ารักจัง
เฟมาทำไมเนี่ย
เซงเลย

สงสัยเหมือนกัน เฟมันจะมาทำไม ???  (แกเขียนเอง อีบ้า )

น้องหมา...

มีคนมาขัดขวางอีกแล้ว

ระดับอีพี่ทราฟแล้ว ต่อให้ผีเสื้อสมุทรมาขวางก็เอามันไม่อยู่หรอกกกกกก   

ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดทราฟ --"

เพราะทราฟกำลังจะทำให้น้องเป็นมือที่ 3

โอ๊ะโอออออ อย่าเพิ่งไปเกลียดมัน เดี๋ยวมันน้อยใจหายไป คนเขียนจะยุ่งน้าาาาา คริคริ 

[Ja-Jah Suwanun]

โลกกลมไปมะ ไหงเจอ เฟ ได้เนี่ยยยย 

ตายละ ตายละ ตายล้าาาาา เฮ้ออออออ 

[mamew13 jk]

 เฟ มาได้ไงอ่ะ มันค้างอ่ะ คุนผู้แต่งงงงงง มาเรวๆนะ 5555

[sirikanda28]

สงสารเค้กอ่ะ
เมื่อไหร่จะลง
ตัวสักที

[ormn]

:เฮ้อ:พี่ทราฟเมื่อไรจะฉลาดอะ


สงสารน้องเค้กอะ

[Lemon_Tea]

ปัดโธ๋ ชีมาขัดความสุขจริงๆ ชิ

[Pakbung Mazo]

เฟจะไม่กลายเป็นนางร้ายชิมิค๊า T^T ถ้าเฟกลายเป็นนางร้าย น้องเค้กก็แย่น่ะสิ

[kingkakingka]

อุ้ย เจอจังๆเลย

มาต่อไวๆนะค่ะ

[tantalize]

อ่านตอนนี้ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม เเต่คราวนี้ไอพี่ทราฟเบี้ยวนัดอะไรเฟอีกล่ะ เดวน้องเค้กเสียจัย T T

[CarToonMiZa]

พี่ทราฟรู้ใจตัวเอง
เร็วๆหน่อยได้มั้ย
ไม่ทันใจแลย

บวกเป็ด

[Kissing]

อ้าววววว เวรกรรม คุณเฟเขาไปไงมาไงวะเนี่ยยยยยยย ถึงได้มาเจอเอาได้ 

 

 

[loveromance]

มายังหว่า   

[RiRi]

มาตอบเม้นก่อนอัฟ

รอตอนต่อไปจ้า

มาลงให้แล้วค่ะ

โลกกลมไปมะ ไหงเจอ เฟ ได้เนี่ยยยย 

ตายละ ตายละ ตายล้าาาาา เฮ้ออออออ 

ยังค่ะยัง ยังไม่ตายน้าาา  >_<

เฟ มาได้ไงอ่ะ มันค้างอ่ะ คุนผู้แต่งงงงงง มาเรวๆนะ 5555

อาจมาไม่เร็วมาก แต่ก็มาแล้วนะคะ 

สงสารเค้กอ่ะ
เมื่อไหร่จะลง
ตัวสักที

ใจเย็นๆ ให้เรื่องมันค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า กลัวว่ารวบรัดแล้วมันจะสะดุด งืดๆ

:เฮ้อ:พี่ทราฟเมื่อไรจะฉลาดอะ


สงสารน้องเค้กอะ

งั้นก็รักน้องเค้กให้มากๆน้าาาาาา 

ปัดโธ๋ ชีมาขัดความสุขจริงๆ ชิ

  อย่างนี้ต้องเอาชีไปเก็บ

เฟจะไม่กลายเป็นนางร้ายชิมิค๊า T^T ถ้าเฟกลายเป็นนางร้าย น้องเค้กก็แย่น่ะสิ

อุ๊ย บอกไม่ได้อ่ะ ความลับ อิอิ

อุ้ย เจอจังๆเลย

มาต่อไวๆนะค่ะ

มาแล้วค่า ช้าไปนิดน้าาาาา

อ่านตอนนี้ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม เเต่คราวนี้ไอพี่ทราฟเบี้ยวนัดอะไรเฟอีกล่ะ เดวน้องเค้กเสียจัย T T

อยากรู้อ่านตอนต่อไปได้เลยยยย

พี่ทราฟรู้ใจตัวเอง
เร็วๆหน่อยได้มั้ย
ไม่ทันใจแลย

บวกเป็ด

ของแบบนี้มันต้องค่อยๆสั่งสมความรู้สึกน้าตัวเอง   

อ้าววววว เวรกรรม คุณเฟเขาไปไงมาไงวะเนี่ยยยยยยย ถึงได้มาเจอเอาได้ 

 

 

นั่นสิ บางทีชีแกอาจจะนั่งทางใน (เพ้อเจ้อ  )

มายังหว่า   

มาแล้ววววววววววววววว

----------------------------------------------

I'm sorry I'm late

[RiRi]

:: 11 ::



“เฟ มาได้ไง”

ผมลุกขึ้นยืนเต็มตัว เฟมองมาที่ผมและก้มมองเค้กที่นั่งบนเก้าอี้อุ้มลูกหมาอยู่ ด้านหลังเฟคือไอ้สองที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ

“แวะเข้าไปที่บ้านทราฟกะว่าจะชวนมาซื้อของมาแต่ไปแล้วไม่เจอ สองบอกว่าทราฟออกไปข้างนอก เฟเลยชวนสองมาซื้อของแทน แล้วทราฟล่ะมาทำอะไรเหรอ” เฟเดินเข้ามาดูลูกหมาตัวเล็กๆ จับเล่นเล็กน้อยแล้วก็ยิ่มออกมา เฟก็เป็นอีกคนที่ชอบหมา

“พาเค้กมาซื้อลูกหมาน่ะ น้องอยากเลี้ยง” ผมตอบ หันไปมองเค้กที่นั่งเล่นลูกหมาอยู่กับไอ้สอง ผมเลยเดินไปหาเฟ

“เลี้ยงหมาเนี่ยนะ เค้กเลี้ยงได้เหรอ ทราฟบอกเฟเองนี่น่าว่าเค้กอยู่หอพัก เขาไม่ให้เลี้ยงนิ แล้วน้องยังมองไม่เห็นอีก” เฟหันมาถามผมขมวดคิ้วแปลกใจ

“ก็เลี้ยงที่บ้านทราฟ เวลาเค้กมาก็จะได้มาเล่นกับลูกหมาแก้เหงา” เฟตวัดสายตาจ้องผมเหมือนไม่เชื่อในคำพูดของผมเท่าไหร่นัก ทำไม ผมพูดอะไรผิดเหรอ

“ทำไมทำหน้างั้นล่ะเฟ”

“แค่แปลกใจ ก่อนหน้านั้นเฟบอกให้ทราฟเลี้ยงหมา ทราฟบอกว่าไม่ชอบเพราะยุ่งยาก แต่คราวนี้กลับอยากเลี้ยง” คำพูดของเฟทำให้ผมนิ่งไป จริงที่ก่อนหน้านี้ผมไม่อยากเลี้ยงเพราะไม่มีเวลาดูแล และผมไม่ใช่คนที่จะมาใส่ใจกับสัตว์เลี้ยงเท่าไหร่ เลยไม่อยากจะเลี้ยง แต่คราวนี้มันต่างออกไป

“ไม่มีอะไรหรอก” ผมบอกปัดไป มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย อยากเลี้ยงไม่อยากเลี้ยงไม่เห็นจะเป็นปัญหาอะไรตรงไหน แค่เมื่อก่อนไม่อยากเลี้ยงไม่ได้หมายความว่าตอนนี้ผมจะเลี้ยงไม่ได้นี่น่า

“เพราะเค้กเหรอ” เฟถามผมสีหน้าไม่ดี

“ทำไม เกี่ยวอะไรกับเค้ก” ผมถาม ไม่ชอบใจที่เฟทำสีหน้าแบนี้ เหมือนกำลังกล่าวโทษผม แล้วผมทำอะไรผิดล่ะ

“ก็ที่ทราฟอยากซื้อหมาไปเลี้ยงก็เพราะเค้กใช่ไหมล่ะ”

ผมไม่อยากจะคิดว่าเฟหึงผมกับเค้กหรอกนะ แต่ไอ้เรื่องที่ว่าผู้หญิงมักคิดมากข้อนี้ผมเข้าใจดี

“นั่นก็ส่วนหนึ่ง เหมือนเรากำลังจะทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระนะเฟ อย่าคิดมากสิ ทราฟก็แค่พาเค้กมาซื้อลูกหมาเอง ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” ผมบอกแล้วก็จับมือเฟมากุมไว้ เฟจ้องตาผมสักพักก่อนจะพยักหน้าและยิ้มให้

เฮ้ออออ ไม่ค่อยจะเข้าใจ แค่พาเค้กมาซื้อลูกหมาก็เกือบเป็นเรื่อง ตกลงแล้วใครผิดกันวะเรื่องนี้

“พี่ทราฟครับ เค้กเอาตัวนี้นะ เท่าไหร่เหรอ”

ผมเดินเข้าหาเค้กนั่งยองๆมองหน้าเค้กทีมองหน้าลูกหมาที หึหึ น่ารักเหมือนกันอย่างกะแกะ

“ได้ครับ เดี๋ยวพี่ซื้อให้” ผมกำลังจะลุกขึ้นแต่มีมือเล็กๆคว้าแขนผมไว้ก่อน

“อะไรครับเค้ก” ผมถามเค้กที่จับแขนผมอยู่

“เค้กซื้อเองนะ”

“ไม่เอา พี่ซื้อให้”

“เค้กอยากซื้อเอง”

“พี่ก็อยากซื้อให้”

“เอ๊ะ แต่น้องหมาของเค้กนะ เค้กต้องซื้อเอง” เค้กเริ่มเสียงแข็งขึ้นแบบที่ไม่เคยเป็น ผมนิ่งแอบตกใจนิดๆ แต่ก็ฉีกยิ้มอย่างพอใจ เอาแล้วววววว เด็กมันจะเริ่มดื้อแล้วเว้ย ฮ่าๆๆๆ

“ได้ไง พี่พามานะพี่ต้องเป็นคนซื้อสิ” ผมแกล้งกลับ ดูสิจะทำไง

“พี่ทราฟ!” นั่นๆ ทำเป็นเสียงเข้ม ยังกับลูกแมวกำลังขู่ฟ่อๆอย่างนั้นแหละ หึหึ น่ารัก

“น้องเค้ก!” ผมก็เล่นด้วยสิครับ กลัวที่ไหนล่ะ ลูกแมวตัวเล็กแค่นี้เอง

“คนล่ะครึ่ง กูเคลียร์ให้ จบไหมครับ” เสียงไอ้สองเป็นคนสงบศึกย่อมๆระหว่างผมกับเค้ก

“งั้นคนล่ะครึ่งนะ” ผมถามเค้ก เค้กดูเหมือนจะไม่ยอมแต่ก็ยอมในที่สุด เงินคนล่ะหกพันห้า รวมเป็นหมื่นสามถูกจ่ายไป ทำให้ผมได้คำถามเกี่ยวกับเค้กอีกข้อหนึ่ง

เค้กเอาเงินที่ไหนใช้?

อยากรู้ อยากถามโว้ยยยยยยยย เอาไงดีวะ สงสัยต้องหาจังหวะเวลาที่เหมาะสมถามให้ได้ซะแล้ว ไม่งั้นอกแตกตายแน่กู นับวันคำถามเกี่ยวกับคนตัวเล็กยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกที และความอยากรู้ก็ทวีมากขึ้นจนอึดอัดไปหมด ต้องรู้ให้ได้ สู้เว้ยไอ้ทราฟ!

.
.
.

“ทราฟว่าตัวนี้เป็นไงบ้าง” เฟเอาเสื้อแขนกุดสีห้าอ่อนทาบนตัว และถามความเห็นของผม

“น่ารักดี” เฟเป็นคนขาวอยู่แล้ว แถมยังตัวเล็กอีก ใส่อะไรก็ดูดีทั้งนั้น

“งั้นเอาตัวนี้ตัวหนึ่งคะ” เฟส่งเสื้อให้คนขายและจ่ายเงิน

ตอนบ่ายๆนี่อาหารร้อนได้ที่ ถ้าร้อนอีกนิดเดียวก็สุกพอดี แม่งจะร้อนอะไรนักหนาวะ ผมปาดเหงื่อที่หน้าผากออก เหลือบมองเค้กที่อุ้มลูกหมาด้วยมือข้างหนึ่งส่วนอีกข้างผมจับไว้อยู่ ส่วนไอ้สองนี่เดินดูของอยู่ใกล้ๆ ทีแรกผมจะอุ้มลูกหมาให้ แต่เค้กไม่ยอมจะอุ้มเอง

“ร้อนไหม” ผมเช็ดเหงื่อบนหน้าให้เค้ก เค้กเงยหน้าขึ้นมายิ้มแห้งๆ ผมมองหาร้านน้ำทันที

“ยืนรอตรงนี้แปบหนึ่งนะ เดียวพี่ไปซื้อน้ำมาให้” ผมสั่งเค้กก่อนจะรีบวิ่งไปซื้อน้ำและทิชชู่มาห่อหนึ่ง

กลับมาถึงเฟก็ซื้อของเสร็จพอดี ผมเลยตกลงกันว่าไปหาที่นั่งพักก่อน เพราะเดินตากแดดซื้อของมาสักพักผมเองก็เริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกัน คงไม่ต้องพูดถึงคนตัวเล็กที่อุ้มลูกหมาอยู่หรอกว่าจะรู้สึกยังไง แค่ไม่บ่นออกมาก็เท่านั้นเอง

“นั่งนี่ก่อนนะเค้ก อ่ะกินน้ำก่อน เดี๋ยวพี่อุ้มให้” ผมแย่งลูกหมาในมือเค้กมาก่อนจะเปิดขวดน้ำเพื่อให้เค้กดื่ม

“ขอบคุณครับ” เค้กรับขวดน้ำไปดื่มด้วยความกระหายทีเดียวครึ่งขวด

“ทราฟ เดี๋ยวเฟไปดูของที่ร้านตรงนี้แปบนะ นั่งรอนี่ก่อนก็ได้ สองไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ” เฟบอกผมแล้วก็หันไปบอกไอ้สองทันที ผมเองก็ชอบช็อปปิ้งนะ แต่อากาศวันนี้ร้อนจัดเกินไปจนผมหงุดหงิด

“ไอ้ทราฟ ฝากของด้วย เอาไรไหมมึง” ไอ้สองถามผม

“ไม่อ่ะ เดี๋ยวกูนั่งรอเนี่ยแหละ เหนื่อย” ผมบอก เฟและสองก็แยกไปเดินดูของอีกนิดหน่อย

“สายไหม อย่าดิ้นสิ” เสียงเล็กๆหงุงหงิงๆ ดังขึ้นผมเลยต้องหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“อะไรนะเค้ก จะกินสายไหมเหรอ” ผมถาม

“เปล่าครับ สายไหมอ่ะ ชื่อน้องหมานี่ไง น่ารักไหม” เค้กอุ้มเจ้าลูกหมาสีขาวๆขึ้นด้วยท่าทีภาคภูมิใจกับชื่อที่ดัวเองตั้ง

“ครับๆ น่ารักมากเลย” ยอซะหน่อย เดี๋ยวเด็กเขาจะน้อยใจ

ผมแกะขวดน้ำอีกขวดมาล้างหน้า ค่อยสดชื่อขึ้นหน่อย เอากระดาษทิชชู่ที่ซื้อมาซับหน้าเล็กน้อยๆ ดีที่มีลมพัดอ่อนๆจึงพอช่วยให้คลายร้อนได้บ้าง น้ำที่ไหลเปียกเสื้อสีขาวที่ผมใส่วันนี้ ทำให้เสื้อตรงช่วงอกแนบกับตัว จนเรียกสายตาสาวๆที่เดินผ่านไปมา เอิ่ม บางทีผู้หญิงสมัยนี้ก็หื่นเกินไป ว่าไหม

“อยากล้างหน้าไหมเค้ก” ผมหันมาถามเค้กที่นั่งเล่นกับลูกหมาไม่สนใจใคร ท่าจะชอบจริงๆแหะ ดูสิ ไม่สนใจผมเลยสักนิด ผมสู้ไอ้ลูกหมาตาแป๋วนี่ไม่ได้แล้วเหรอเนี่ย อะไรกันวะ (แกนั่นและอีพี่ทราฟ เป็นไรมากป่ะ =_=)

“ล้างได้เหรอพี่ทราฟ” เค้กเงยหน้ามาทางผม กระพิบตาปริบๆ

“ล้างได้สิ โน้มตัวไปข้างหน้าเร็ว เดี๋ยวพี่ล้างให้” ผมสั่งให้เค้กโน้มตัวไปด้าวหน้า แล้วก็เทน้ำใส่มือตัวเองและค่อยๆเอามือลูบหน้าน้อง ล้างเหงื่อและก็ฝุ่นออก ก่อนจะเอามือเปลียกน้ำไปแตะๆที่คอเค้กจะได้สดชื่นขึ้น ตามด้วยเอาทิชชู่ซับเช็ดหน้าเค้กจนแห้งในที่สุด

“เรียบร้อยแล้ว” ผมปิดฝาขวดน้ำ

“ขอบคุณครับ” เค้กดูสดชื่นขึ้นกว่าเดิมหลังจากที่ได้ล้างหน้าแล้ว

ผมนั่งเล่นกับเค้กแล้วก็เจ้าสายไหมไปเรื่อยๆ เดินไปหาอะไรมากินกับเค้กบ้าง จนเฟและไอ้สองเดินกับมาพร้อมกันสองมือที่เต็มไปด้วยถุงหลากหลายแบบ คงไม่ได้ไปเหมาจตุจัตรมาหรอกนะ

“ได้อะไรมาเยอะแยะเลยเฟ อ่ะนี่น้ำ” ผมรับของที่เฟส่งมาให้แล้วก็ยื่นน้ำให้เฟได้ดื่ม ส่วนไอ้สองนี่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผมหายใจหอบฮัก ผมเลยส่งน้ำอีกขวดให้มัน

ไอ้สองเอาน้ำไปดื้มและราดลงบนหัวก่อนจะสะบัดๆ จนกระเด็นโดยพวกผม ผมเลยตบหัวมันไปที่หนึ่งด้วยความหมั่นไส้

“อะสอง ผ้าเช็ดหน้า เฟส่งผ้าเช็ดหน้าให้ไอ้สอง ไอ้สองก็รับมาเช็ดหน้าเช็ดหัวลวดๆ ก่อนจะส่งคืน สภาพแต่ละคนนี่ดูไม่ได้ ดูได้อยู่คนเดียวก็คงจะเป็นเจ้าตัวเล็กข้างๆผมเนี่ยล่ะ

[Krrrr Krrrr]

เสียงโทรศัพท์ไอ้สองดังขึ้นมา มันเลยหยิบขึ้นมารับ

“เออว่าไง เวรแล้วไง แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน” ไอ้สองมีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันควัน หันมามองหน้าผมพอให้ผมได้ลุ้นไปด้วย

“เออๆ เดี๋ยวกูไปรับ แค่นี้แหละ”

“มีอะไรวะ” ผมถามเพราะความอยากรู้ ดูจากหน้าไอ้สองแล้วคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ แล้วผมสังหรใจว่ามันจะเกี่ยวกับเพื่อนคนใดคนหนึ่งของผม

“ไอ้ครามมันถูกเล่นงาน โทรให้กูไปรับมัน กูไปก่อนนะ มึงต้องไปส่งเค้กกับเฟใช่ไหม” ไอ้สองพูดระรัวเพราะร้อนใจ ผมเองก็ร้อนใจเหมือนกัน

“ไม่เป็นไร ไปดูมันด้วยกันเนี่ยแหละ ไปเค้ก ลุกขึ้นเร็วครับ จับมือพี่ให้แน่นนะ” ผมกำชับเค้กก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถเพื่อไปรับไอ้ครามที่ไม่รู้ตอนนี้เจ็บตัวอยู่ตรงไหน ได้แต่ขับตามไอ้สองไป

ไอ้ครามนะไอ้คราม สมชื่อมึงจริงๆ ไปที่ไหนมีสงครามที่นั่น ศัตรูมันเยอะไปหมด ถ้ามันออกจากบ้านเป็นอันว่าต้องมีเรื่อง แล้วแต่ว่าเรื่องเล็กหรือรเรื่องใหญ่ แต่คราวนี้คงจะหนักเอาการอยู่เหมือนกัน เพราะถึงขนาดโทรตามให้ไปรับ

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เค้กถามผมตอนที่ถึงจุดที่ไอ้ครามให้มารับ

“ไอ้ครามมีเรื่องนิดหน่อย เค้กรออยู่บนรถนะ อย่าไปไหนรู้ไหม” ผมบอกเค้กอย่างเป็นห่วง ลูบหน้าน้องเบาๆจนน้องพยักหน้ารับผมถึงได้เปิดประตูรถลงวิ่งตามไอ้สองเข้าไปในตึกร้างหลังหนึ่ง

“เป็นไงบ้างวะไอ้คราม” ผมถามและเข้าไปช่วยไอ้สองพยุงไอ้ครามออกมา

“ไม่เป็นไร แค่จุกเฉยๆ” มันพูดนิ่ง มีรอยฟกช้ำตามส่วนที่อยู่นอกร่มผ้า ปากแตกคิ้วแตก แก้มก็บวมช้ำอีก ดูท่าฝ่ายตรงข้ามคงไม่ใช่เล่นๆถึงขนาดเล่นไอ้ครามได้ขนาดนี้

“เกิดอะไรขึ้นวะ วันนี้มึงกลับบ้านไม่ใช่หรือไง” ไอ้สองถามไอ้ครามบ้าง ผมกับไอ้สองลากมันมาถึงรถจนได้เล่นเอาเหงื่อตกเหมือนกันเพราะมันตัวโตและกว่าผมทั้งสองคน

“หึ ก็แค่หมาลอบกัน ไม่มีอะไร ตอนนี้กูส่งหมาไปลงนรกหมดแล้ว พากูกลับบ้านแล้วกัน ไปโรงพยาบาลแล้วเดี๋ยวเรื่องใหญ่"”ไอ้ครามบอกก่อนจะเอนตัวลงกับเบาะรถและหลับตาลงนิ่ง

ผมกับไอ้สองได้แต่มองหน้ามัน พอเป็นเรื่องที่บ้านที่ไร ถ้าเกี่ยวกับงานที่บ้านมัน มันไม่เคยเอ่ยปากพูดให้พวกผมได้รู้ มีครั้งหนึ่งที่พวกผมอาละวาดใส่มันไม่พอใจที่มันมีเรื่องมีราวที่ไรไม่เคยบอกพวกผม เป็นครั้งแรกที่มันบอกถึงสาเหตุที่ทำแบบนั้น

‘เพราะพวกมึงเป็นเพื่อนกูไง กูถึงไม่อยากเอาเรื่องที่บ้าน ปัญหาที่เกิดกับธุรกิจที่บ้านกูไปทำให้พวกมึงเดือดร้อน วงการมาเฟียไม่เคยเห็นหัวใคร ไม่ข้องเกี่ยวแม่งเก็บหมด ที่นี้รู้หรือยัง เพราะกูเป็นห่วงพวกมึง ถึงได้ทำแบบนี้ ถ้าพวกมึงยังอยากเป็นเพื่อนกู คอยอยู่ข้างๆกูก็อยู่เฉยๆแบบนี้แหละ ชีวิตกูพอกูเขาคุ้มให้ได้ อย่าห่วงเลย’

หลังจากนั้นพวกผมก็ไม่เคยตอแยมันอีก เลยได้แต่มองดูอยู่ห่างๆและคอยช่วยเวลามันเอ่ยปากเท่านั้น เหมือนอย่างคราวนี้

“เดี๋ยวกูไปส่งไอ้ครามที่บ้านเอง เฟกลับไปกลับไอ้ทราฟก็แล้วกันนะ” ไอ้สองเดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วก็ออกรถพาไอ้ครามกลับบ้านทันที

“ไปเฟ เดี๋ยวทราฟไปส่ง” ผมจับแขนเฟให้เดินมาขึ้นรถ

“เดี๋ยวเค้กไปนั่งข้างหลังให้ไหมครับ” ผมที่กำลังจะคาดเข็มขัดรถเงยหน้ามองเค้กก่อนจะมองผ่านกระจกหลัง ถึงได้รู้ว่าเมื่อกี้ผมยัดเฟใส่หลังรถ จะว่าไปมันก็แปลกๆนะ แต่แปลกยังไงไม่รู้ ช่างเถอะมันเถอะ

“ไม่เป็นไรครับ เสียเวลาน่า กลับบ้านกันเลยเนอะ เฟ...จะกลับบ้านลยใช่ไหม”

“อืม ตอนนี้เฟเริ่มเพลียแล้วด้วย” เฟบอกก่อนจะหลับตาลง ผมเลยออกรถพาเฟไปส่งบ้าน ในรถตอนนี้มีแต่เสียงหงุงหงิงของเค้กกับเสียงเห่าเล็กๆของเจ้าสายไหม

“สวัสดีครับพี่เฟ”

“สวัสดีจ๊ะเค้ก ทราฟ ช่วยเฟถือของลงไปหน่อยสิ” ผมเดินลงจากรถช่วยเฟขนของเข้าบ้าน

“ขับรถกลับบ้านดีๆนะทราฟ เดี๋ยวพรุ่งนี้เฟไปหาที่บ้าน” เฟเดินเข้ามากอดผมและผมก็กอดตอบ จะว่าไปช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีเวลาให้เฟเหมือนแต่ก่อนสักเท่าไหร่

“อืม พักผ่อนเยอะๆ ทราฟไปก่อนนะ” ผมลาเฟแค่นั้นก่อนจะเดินมาขึ้นรถและขับกลับบ้านตัวเอง นี่ก็เย็นแล้ว พอมาถึงบ้านพลังงานก็หมด ผมขึ้นมานอนบนห้อง ส่วนเค้กอยู่ข้างล่างเล่นกับไอ้เจไอ้สองแล้วก็สายไหม

ตื่นมาอีกทีก็เย็นแล้ว และข้างๆผมก็มีคนตัวเล็กนอนขดอยู่ข้างๆพร้อมกับเจ้าสายไหม ไม่รู้ว่าสองคนนี้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ภาพนี้มองแล้วน่ารักดี เด็กน้อยกับหมาตัวเล็ก ดูน่าเอ็นดูทั้งคู่

ผมมองหน้าเค้กตอนหลับ หัวใจรู้สึกเป็นสุข นิ้มมือค่อยๆเกลี่ยผมที่ปรกหน้าอย่างเบามือเพราะกลัวจะตื่น

ก๊อกๆๆ

“ไอ้ทราฟ ลงไปกินข้าว” เสียงไอ้สองทำให้ผมต้องจำใจปลุกคนที่นอนหลับพริ้มให้ตื่นไปกินข้าว

กับข้าววันนี้เยอะเป็นพิเศษ เพราะต้องการฉลองให้กับสมาชิกใหม่ของบ้านนั่นก็คือเจ้าสายไหม ดูเค้กจะดีใจเป็นพิเศษ พูดคุยหัวเราะยิ่งกว่าทุกวัน ดีที่ไอ้ครามกลับมาทันกินข้าว วันนี้สมาชิกครอบครัวถึงได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

จนสี่ทุ่มกว่างานเลี้ยงถึงได้เลิก พร้อมกับที่เค้กนั่งกล่อมเจ้าสายไหมจนหลับ พรุ่งนี้ผมนัดกับเค้กเพื่อไปซื้อของใช้ให้เจ้าสายไหมกัน วันนี้เลยต้องให้เจ้าสายไหมนอนในบ้านที่มีผ้าปูรองไว้จะได้นิ่ม

“พี่ทราฟ เค้กอยากออกไปนั่งเล่นนอกบ้าน”

“ได้สิ”

ผมพาเค้กออกมานั่งเล่นนอกบ้านพร้อมกับเบียร์ของผม ส่วนของเค้กเป็นนม ช่างต่างกันโดยสิ้นเชิง

“วันนี้ท้องฟ้ามีดาวไหมครับ” ผมเงยหน้ามองตามที่เค้กถาม บนท้องฟ้าในกรุงเทพมองไม่ค่อยจะเห็นดาวหรอก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี

“พอมีบ้าง แต่ไม่เยอะ” ผมตอบก่อนจะกระดกเบียร์ขึ้นดื่ม

พอแอลกอฮอล์เข้าปาก เบียร์กระป๋องที่สี่ทำให้ผมมีความกล้ามากขึ้น  กล้าที่จะถามเรื่องที่อยากรู้

“เค้กครับ พี่ถามอะไรได้ไหม”

“ได้สิครับ” ผมตอบโดยที่ไม่มองหน้าผม แต่เงยหน้าเหมือนมองดาวบนท้องฟ้าแทน

“เค้กตาบอดนานหรือยัง” ผมกลั้นใจถาม กลัวเค้กจะโกรธ กลัวเค้กจะรู้สึกไม่ดีกับคำถามของผม

“ก็...เกือบสองปีได้แล้วครับ”

“กลัวไหม”

“กลัวครับ...กลัวทุกอย่างเลย”

“อยากระบายไหม” ผมถามออกไป รู้สึกสงสารคนตัวเล็กอย่างจับใจ เสียงสั่นๆตอนที่บอกว่ากลัว บอกได้เลยว่าเขากลัวขนาดไหนกับที่ผ่านมา

“ได้เหรอครับ” เค้กถามเสียงเบาหวิวเหมือนไม่มั่นใจ ผมเลยดึงมือเค้กมาจับไว้ให้รู้ว่าเขามีผมอยู่ข้างๆ

“ได้สิครับ”

คนตรงหน้านิ่งไปหลายอึดใจ ผมไม่เร่งเร้าเพราะอยากให้เค้กสบายอย่างถึงที่สุด เรื่องของเค้กคงหนักหนาเพราะควร ถึงทำให้คนๆหนึ่งเศร้าใจได้ถึงขนาดนี้

“แม่เค้กเป็นรักแรกของพ่อ แต่พ่อต้องแต่งงานกลับคนอื่น แม่เค้กเลยตกอยู่ในสภาพเมียน้อย เค้กรู้เพราะแอบได้ยินแม่พูดกับภรรยาของพ่อ ตอนเด็กเค้กไม่ได้อยู่กับพ่อ แต่พอเค้กโตเขาก็มารับเค้กและแม่ไปอยู่ด้วย เค้กไม่เข้าใจว่าเขาพาเค้กกับแม่ไปอยู่ด้วยทำไม พาไปอยู่ ให้เรียน ให้เงินใช้ แต่เขาไม่เคยให้ความรักเลย เค้กมองไม่ออกว่าเขารักแม่ที่ตรงไหน แต่แม่กับพร่ำบอกเค้กว่าพ่อรักแม่ แต่เค้กไม่เชื่อ เพราะเค้กไม่ได้ตาบอดที่จะมองไม่เห็นนิ”

น้ำเสียงตรงท้ายประโยคบอกให้รู้ว่าเขาคงแค้นแทนแม่ไม่น้อย มือที่จับมือผมบีบแน่นเหมือนจะระบายความอัดอั้นตันใจออกมา

“แต่เค้กไม่สนใจ ถ้าเค้กเรียนจบเมื่อไหร่เค้กจะพาแม่ออกมาจากที่นั้น คนในบ้านนอกจากป้าน้อมแล้วก็ไม่มีใครรักแม่หรือเค้กสักคน จนวันหนึ่งหลังจากที่เค้กจบมอหกแล้ว พี่เอกลูกชายคนโตของภรรยาพ่อเขา...” เค้กหยุดพูดแล้วสะอื้นแทน ผมเลยดึงเค้กเข้ามากอด ใจก็อยากรู้ใจจะขาดว่าไอ้นั่นมันทำอะไรเค้ก

“เขาทำอะไรไหนบอกพี่สิ” ผมลูบหลังเค้กไปมา

“เขาพยายามจะข่มขืนเค้ก”

“0_0!!!”

 เขาคิดว่าเค้กเป็นเกย์เพราะเพื่อนเค้กเป็น ดีที่แม่ไปช่วยเค้กไว้ได้ทัน เลยพาเค้กออกมาจากบ้าน พี่เอกเขากลัวผมกับแม่เอาไปบอกพ่อ เขาเลยขับรถตาม และด้วยความที่เขาเมาเลยขับรถเค้กกับแม่ มันคงดีใช่ไหมถ้าเค้กตายไปพร้อมแม่ แต่เปล่าเลย แม่เค้กตายแต่เค้กรอด รอดโดยการมองไม่เห็นแบบนี้ ตอนนั้นเค้กไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อด้วยซ้ำ ฮึก” เค้กเริ่มร้องไห้หนักขึ้น คำพูดที่ว่าเค้กไม่อยากมีชีวิตอยู่ทำให้ผมเผลอกอดเค้กแน่นขึ้นให้รู้ว่าเค้กอยู่ตรงนี้ ไม่ได้หายไปไหน

“พ่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฮึก แต่เขากลับปล่อยให้เรื่องผ่านไป พาเค้กไปอยู่ที่หอพักนั่นให้ป้าน้อมคอยมาดูเค้ก แต่เรื่องนี้ให้คนอื่นในบ้านรู้ไม่ได้ เขาให้เงินใช่แต่ละเดือน แต่มันไม่พอ ฮึก พี่เข้าใจไม่ว่ามันไม่พอ มันทดแทนไม่ได้กับการที่เค้กต้องเสียแม่ไป ไม่มีเขาเค้กไม่ตาย แต่ไม่มีแม่เค้กอยู่ไม่ได้ กว่าเค้กจะอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ ฮือ เค้กทรมานแทบขาดใจ แต่เค้กต้องอยู่เพื่อแม่ เพราะแม่คนเดียวที่รักเค้ก ฮื้อออ” เค้กร้องไห้ปานจะขาดใจ น้ำตาของผมไหลลงมากับสิ่งที่ได้รู้ เค้กทนมาได้ยังไง ถ้าเป็นผมผมจะอยู่ได้ไหม

“ไม่หรอก ไม่ได้มีแม่คนเดียวที่รักเค้ก แต่พี่ก็รักเค้กด้วยเหมือนกัน ต่อไปนี้พี่จะดูแลเค้กเอง อย่าร้องเลยนะ” ที่ผ่านมาเค้กจะโดนใครทำร้ายมายังไงก็ช่าง แต่ต่อไปนี้ผมจะดูแลเค้กเอง

“พี่จะไม่ทิ้งเค้กใช่ไหม” น้องถามพลางสะอื้น

“ไม่ทิ้งครับ ไม่ทิ้งแน่นอน” ผมยืนยัยหนักแน่น ผมไม่มีทางทิ้งเขาแน่นอน

ผมดันตัวเค้กออก ก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้ เค้กยังคงร้องไห้สะอื้นแต่เบาลงจากเดิมมาก ริมฝีปากที่ผมมักมองว่าน่ารักตอนนี้ถูกเจ้าของเม้นแน่นจนผมกลัวว่าจะแตก

ผมใช้นิ้วลูบที่ริมฝีปากน้องเบาอยู่สองสามที เค้กถึงได้คลายริมฝีปากออกจากกันเงยหน้าขึ้นนิดหน่อย ผมจรดริมฝีปากที่หน้าผากเค้กเบาอย่างทะนุถนอมและดึงตัวเข้ามากอดเอาไว้

 “เค้กมีพี่นะ ให้พี่ดูแลเค้ก ได้ไหมครับ”

[CarToonMiZa]

คุณพ่อทำมัยทำแบบนี้

บวกเป็ด

[jilantern]

งือออออ เค้กน่าสงสาร ㅠㅠ

[puu142]

                         สงสารเค้กที่ชีวิตอาภัพทั้งตาก็บอด...................แต่....ทราฟก็มีแฟนแล้วแถมเฟนิสัยก็ดีด้วย

.....................ที่่ทราฟมีใจกับเค้กเพราะสงสารมากกว่ารัก...........ฉะนั้นทราฟควรหยุดความคิดนี้กับเค้ก...นอก

จากพี่น้องและผู้หวังดีจริงๆ...........เพราะไม่อยากให้เค้กทุกข์กว่านี้....อย่าลืมว่าเค้กจิตใจเปราะบางมาก.........

ถ้าเกิดเหตุการณ์กระทบกระเทือนใจ....เค้กจะรับไม่ไหว

                   ถ้าให้เชียร์บุคคลที่คู่ควรกับเค้ก........น่าจะเป็นครามมากกว่า........ถึงแม้ตอนนี้รู้สึกว่าครามบทบาท

จะน้อยกว่ามาก......................และอยากให้ทราฟคิดว่าตัวทราฟเองไม่เหมาะสมกับเค้กในสถานะเช่นนั้น..........

ทราฟควรสนับสนุนคราม...........ถ้ารักและหวังดีกับกับเค้กจริงๆ....เพราะรักไม่ใช่การครอบครอง
                   

[yayee2]

ก็อยากคิดเหมือนกันนะว่าเฟหึงทราฟกับเค้ก เพราะเหตุการณ์มันชวนให้คิด
เพียงแต่ว่า โดยลักษณะรวมๆของเฟแล้ว เฟคงจิตใจดีเกินกว่าจะคิดไม่ดี กับคนที่โชคร้ายและน่าสงสารแบบเค้กน่ะ
ดูเหมือนสองจะดูแลเฟดีเหมือนกันนะ เฟเองก็สนิทใจกับสองเพื่อนทารฟเหมือนกัน
คุณพ่อเขาคงมีเหตุผลอะไรสักอย่างเนาะเค้ก(ไม่อยากคิดลบน่ะ) ถึงได้แสดงออกแบบนั้นน่ะ
รออ่านตอนต่อไปดีกว่า

[Lemon_Tea]

น้องเค้กของเค้าชีวิตช่างรันทด
หวังว่าน้องคงไม่คิดกับพี่ทราฟไปมากกว่าพี่น้องนะ
ก็พี่ทราฟดันมีแฟนแล้วอ่ะ กลัวน้องเจ็บปวดอีก

หาแฟนใหม่ให้เฟเลยดีม่ะ
อ่านแต่ละตอนที่เฟโผล่มาในตอนที่น้องอยู่
รู้สึกจี๊ดในใจแทน T^T

[Gapompom]