หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[RiRi]

ในที่สุด น้องเค๊กก็มาซะที
แต่ มาพร้อมปัญหาใหญ่มาก
พี่ทราฟแม่งจะทำอะไรก็ไม่ทำอื้อๆอ่ะๆอยู่นั่นล่ะ
เฟเหวี่ยงน้อยไป น่าจะต่อยให้แก้มช้ำ
น้องเค๊กเลยซวยไปด้วย สงสารน้อง
หวังว่าพี่ทราฟจะเคลียร์ตัวเองได้ในเร็ววันนี้นะคะ
กอดRiRi เอายาดมมาส่งด้วยจ้า

ขอบคุณสำหรับยาดมค่ะ ^^
รุนแรงอ่ะ ถึงกับต่อยพระเอกเราเลยหรอ
มามะ มากอดที 

จะบอกยังไงดี อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกสงสารน้องเค๊กมาก ชอบและเฝ้าติดตามตลอด คนเขียน ลงงานเขียนบ่อยๆๆนะครับ

จะพยายามลงให้บ่อยนะคะ นี่ก็เร่งสุดฝีมือ เปิดเทอมแล้วด้วยยยย >_<
 

เตรียมกินมาม่า
ชามโตตอนหน้า

เอารสอะไรดี หมูสับหรือต้มยำ ฟิ้ววววว มีดอีโต้ลอยมา
 

ในที่สาดเฟกฌหลุดมาศนางร้ายออกมาแล้ว

เจอแบบนี้ยังนางเอกอยู่ได้ก็นางฟ้าแล้วววว ไม่ได้ๆ เรื่องนี้เค้กคือนางฟ้า 
 

รอจ้าๆๆๆ

ขอบคุณที่รอค่ะ
มากอดทีสิ! 

พูดยากว่ะ อยากให้ ทราฟรักน้องเค้ก อยากให้น้องเค้กมีความสุข
แต่ก็เข้าใจเฟ นะ แฟนเราแท้ ๆ ยังไม่เลิกกันแต่กลับให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่า
เป็นใคร ๆจะอดทนได้เหมือนกับที่ เฟ ได้อดทนมาบ้าง
หากเฟจะเป็น นางมารร้าย ก็ย่อมเข้าใจว่า มันไม่ได้เกิดจากเพราะ เฟ มีนิสัยนางมารร้าย
แต่เกิดจาก ผู้ชายที่ชื่อ ทราฟ ต่างหาก

อู้ยยยยย ไอ้พี่ทราฟ เมิงตายแน่ 
 

อ่านแล้วเห็นใจทั้งเฟและทราฟ
แล้วก็สงสารน้องเค้กจัง

งั้นเราสองคนมากอดปลอบน้องเค้กกัน
 

เฟจ๋าาาา อย่าทำอะไรเค้กน๊าาาาา

อย่าห่วงไป เค้กคนคุ้มครองเยอะ ชีเข้าไม่ถึงตัวเค้กหรอก
 

:เฮ้อ:เข้าใจเฟนะแต่เค้กอะน่าสงสารกว่าเฟอะ


รักน้องเค้กที่สุดเลยอะ

ปลรอตอนต่อไปคะ

อยากได้ป่ะ ไปขอพี่ทราเอาเองนะ อิอิ
 

เค้กน่าสงสารจัง เลิกกะเฟเถอะทราฟ

อ่ะ จัดไปอย่าให้เสีย ทุกคนดูรักเฟมาก 
 

คิดว่า บอกเลิกเฟแล้วซะอีก -0-
เตรียมกินมาม่า..

โอเค เราจะต้มรอไว้ 
 

โอยยยยยยยย ปัญหาบานเบอะ

 

เอ้า เอาหัวกระแทกกำแพงแบบนั้นเดี๋ยวหัวแตกนะ เดี๋ยวส่งพี่ครามไปช่วยทำแผลดีไหม 
 

ตอนนี้ทำเราเสียน้ำตา สงสารเค้กที่สุด ดีนะไม่มีใครมาทำอะไรน้อง นั่งรออยู่แบบนั้น

แต่ก็ดีใจที่ทราฟคิดจะทำอะไรให้แน่ชัดสักที

อย่าร้องเลยไม่สวยเลยนะคนดี 
มามะเดี๋ยวเช็ดน้ำตาให้ ^^
 

มะรัยจะลงตัวสักที อ๊ คุนผู้แต่งงงง  สงสารเค้กแล้วน๊

ไม่บอกหรอก ปล่อยให้ลุ้น
  (คนเขียนโดนถีบ)

 

แล้วจะทำยังไงต่อเนี่ยทราฟ
น้องเค้กน่ารักๆๆๆ

น่ากินด้วย พี่ทราฟเขาบอกมา 
 

ทราฟ เนี่ย แมนจนหน้าถีบ เฮ้อออ
แต่ละอย่างที่คิด แต่ละอย่างที่ทำเนี่ย มันน่า.. 
แทนที่จะเลิกกะเฟให้เรียบร้อยก่อนค่อยมาจีบเค้ก

สงสารเฟ สงสารเค้ก..เฮ้ออออ

ปล. ตอนที่14 ที่ประโยคนี้  “รับไว้เถอะ พี่อุตส่าห์ซื้อมาให้เป็นของขวัญนะ ถ้าเค้กไม่รับไว้ พี่คงเสียใจมากถ้าเค้กไม่รับไว้”
เปลี่ยนจาก อุตส่าห์ เป็น ตั้งใจ จะดีกว่านะคะ  ใช้คำว่าอุตส่าห์แล้วเหมือนกับทำไปงั้นๆไม่เต็มใจอ่ะ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ เดี๋ยวจะไปเปลี่ยน
น่ารักแบบนี้มากอดทีสิ   

"....แต่ผมจะไม่ยอมให้คนคนนี้ คนที่ผมรักต้องแตกหรือเป็นอะไร...."   มันเเปลว่าอะไรอ่ะ T T 

อ่า ริริเขียนให้งงเกินไปใช่ไหม มันแปลว่าทราฟมองน้องเค้กเหมือนแก้วที่บอบบางที่ทำแตกไม่ได้ เพราะน้องมีค่า อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ ขอโทษที่ทำให้งง

 

 
 
รักกันรักกัน

ฉากที่รอคอย

ห๊ะ! รอฉากที่เค้กตากฝนเนี่ยนะ ทำไมเธอช่างใจร้ายแบบนี้ล่ะ 

 

มาม่าต้มยำแน่ๆๆๆ

รสโปรดเลยยยยยยย อยู่หอคนเขียนกินบ่อย 

 

คิดถูกแล้ว ทราฟ เค้ก น่าสงสาร น่าทนุทนอม มากกว่าเฟอีก ถ้าเฟมันไม่ยอม ก็ส่งมันให้กับสองไปเลย

เอาแบบนั้นเลยเหรอ จะดีเหรอ   

 

เข้ามากดบวก

ขอบคุณค่ะ
 

คงไม่ต้องถามแล้วนะ
ว่าทราฟจะเลือกใคร
แต่ก็เข้าใจเฟนะ แต่
ถ้าเค้าไม่รักเราแล้วยื้อ
ไปก็ป่วยการปล่าว ๆ
 

พูดอีกก็ถูกอีก 

 

ทำไมต้องให้คนกลางที่มันโลเลหลายใจเป็นคนลอยตัวทุกที มันจะเห็นแก่ตัวไปหน่อยมั้ย

เจอคนใหม่ที่ใช่กว่าแล้วคนปัจจุบันหล่ะ ??

คนกลางเลิกกับคนปัจจุบันก็ไปหาคนใหม่ คนที่มาใหม่ก็กลายเป็นมือที่ 3 โดยสมบูรณ์แบบ

หรือถ้าคนใหม่ไม่เอาก็กลับไปอยู่กับคนปัจจุบัน

ถ้าเฟจะร้ายโทษใครไม่ได้เลย เพราะถ้าต่อไปทราฟเจอคนใหม่เค้กจะร้ายบ้างก็คงไม่ผิด

ปัญหามันอยู่ที่ทราฟคือยังไม่ได้หมดรักเฟซะทีเดียว แต่ถูกใจเค้กที่เพิ่งเจอมากกว่าเริ่มจะจริงจัง

ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรก็ตามคนที่ทราฟรักมากที่สุดไม่ใช่เฟ เค้กหรือว่าใคร เพราะมันรักตัวเองมากที่สุด

สุดท้ายก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนนึงเท่านั้นเอง

และถ้าเราเป็นเฟเราจะเลิกไปเลยคนแบบนี้เอาคนโลเลมาเป็นหัวหน้าครอบครัวคงไม่ได้

และถ้าเราเป็นเค้กก็จะไม่เอาเหมือนกันไม่อยากจะบาป --"

ใจเย็นๆๆ มารักกันๆดีกว่า
 

มันก็เจ็บทุกคนนะแหละ เวลาจะช่วยทุกอย่างเอง

เวลาที่ว่าคือเวลาที่คนเขียนแต่งจบนั่นเอง ฮ่าๆๆ
 

เข้าใจสื่งที่พี่ทราฟเป็นเพราะการที่เราจะรักใครซักคนทั้งๆที่เรามีแฟนแล้วมันเป็นเรื่องผิดแต่ถ้าแฟนเราไม่ใช่คนที่ใช่หล่ะเราต้องอดทนคบไปทั้งๆแบบนั้นหรอ? มันก็ดูเป็นการฝืนใจตัวเองเกินไปจิงป่ะเพราะงั้นถ้าพี่ทราฟจะเห็นแก่ตัวเพราะเจอคนสำคัญที่ตัวเองต้องการจะปกป้องก็เข้าใจ และขอให้เรื่องทุกอย่างผ่านไปด้วยดี น้องเค้กที่น่ารักจะได้ไม่เจ็บปวดมากเพราะยังไงน้องก็ไม่ผิดเพราะน้องไม่ได้ต้องการครอบครองพี่ทราฟแต่พี่ทราฟต้องการที่จะปกป้องน้องเอง ส่วนเฟเข้าใจว่ามันเจ็บที่แฟนไม่เคยเอาใจใส่ไม่เคยแคร์แต่แค่นี้ก็น่าจะรู้ได้แล้วว่าเค้าเปลี่ยนไปและควรจะทำใจ ถ้าจะหาว่าใครผิดก็คงเป็นความเห็นแก่ตัวในตัวเองของทั้งเฟและทราฟ เพราะคนนึงก็อยากได้รับการปฏิบัติแบบแฟน ส่วนอีกคนก็เลือกที่จะรักคนที่ใช่ แต่ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนเพียงเพราะกลัวผลที่ตามมา  555+ขอโทษที่เวิ่นเว้อ เป็นกำลังใจให้นะ ขอบคุณที่ทำให้ได้เห็นด้านมืดของความรัก รอตอนต่อไปนะ

ด้วยความยินดีค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
 

ดันหน่อย

รักตายเลยคนนี้ 

พี่ทราฟต้องรีบเคลียร์กับเฟนะ เพราะถ้าไม่เคลียร์มันอาจจะทำให้น้องเค้กเจ็บอีกนะ

ไม่ต้องห่วง เพราะคนเขียนก็ไม่ยอมเหมือนกัน!

 

จริงๆเราก็เข้าใจเฟนะ แต่การที่จะเหวี่่ยงแบบไร้เหตผมมันก็ ..

เค้กก็น่าสงสารตลอด เฮ้อ แต่ยังไง สิ่งที่เฟทำมันก็ทำให้ทราฟตัดสินใจได้เร็วขึ้น

แอบขอบคุณเฟที่ไม่มีเหตุผลตอนนี้ ..

ดีกว่าเฟแสนดี ที่ทำให้ทราฟตัดใจไม่ลง

รออ่านตอนหน้า มาเร็วๆน้าา ..

ก็อย่างว่าแหละ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเฟ เพราะเฟไม่ใช่ผู้ชาย 
 

ตื่นๆ ตอนต่อไปใกล้มาแล้ววววว
 

ทีแรกก็สงสารเฟหรอก แต่มาทำตัวแบบนี้ทราฟบอกเลิกไปเลย
สงสารเค้กรอทราฟกลัวจะไม่สบายเอาตากฝนแบบนี้

+1+เป็ดให้จ้า

ขอบคุณค่าาาาาาา   
 

-----------------------------------------------
ผ่านขั้นตอนการตอบเม้นไปแล้ว ต่อไปเราก็จะลงนิยายตอนต่อไปให้ได้อ่านกัน โปรดรอสักนิด เพื่อนมาตามไปกินข้าว กินข้าวเสร็จจะรีบมาลงให้ทันที ถ้าลงตอนนี้มีหวังโดนเพื่อนถีบได้ 

[RiRi]

เอาล่ะ นักอ่านทุกคนต้องขอบคุณเพื่อนริริ ที่ดันปวดท้องอึกระทันหัน ริริเลยว่าลงให้ก่อนไปกินข้าวได้ 

มีของมาฝากด้วย ชอบกันหรือเปล่า อิอิ



----------------------------------------------------------------------------------

:: 16 ::



“ไอ้ทราฟ เฮ้ย! เค้กเป็นอะไรวะ”

“เกิดอะไรขึ้นวะ”

“ไอ้ทราฟเดี๋ยว...!”

ผมอุ้มเค้กวิ่งผ่านหน้าทุกคนในบ้านที่พยายามจะถาม เมื่อมาถึงห้องผมวางเค้กลงบนเตียง ตอนนี้เค้กไมได้สติแล้ว ตัวสั่นแถมยังเพ้อว่าร้อนและบางทีก็หนาว

“เค้กตากฝนมาเหรอไอ้ทราฟ ทำไมมึงไม่พาไปโรงพยาบาลวะ!” ไอ้เจถามผมเสียงเครียด

“ไม่ กูจะดูแลเค้กเอง”

“แต่มึงเป็นหมอหรือไง ดูก็รู้ว่าอาการหนัก ดูมึงตอนนี่เดินพล่านขนาดนี้จะดูแลเค้กได้ไงวะ!”

“กูดูแลได้ กูจะดูแลเค้กเอง!” ผมตวาดใส่ไอ้เจด้วยความหงุดหงิด ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมแตกตื่นจนทำตัวไม่ถูก ผมอยากดูแลเค้กเอง ผมดูแลเขาได้...ผมทำได้ ได้ยินไหมว่าผมทำได้!

“ทราฟมึง” ไอ้สองเรียกชื่อผมเสียงเบาเพราะมันคงเห็นว่าผมน้ำตาไหลออกมา

“ปล่อยมันให้มันทำเถอะไอ้เจ ไอ้ทราฟ มึงไปเอาผ้ามาชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เค้กก่อน แล้วมึงไอ้เจไปทำข้าวต้มไว้ เดี๋ยวกูออกไปซื้อยาให้ ส่วนมึงไอ้สอง ลงไปช่วยไอ้เจ” ไอ้ครามสั่งทุกคนในบ้าน มันดูมีสติมากที่สุดแล้วในเวลานี้

ทุกคนออกไปจากห้องหมดแล้ว ผมเดินเข้าไปใกล้เค้กก่อนจะถอดเสื้อผ้าที่เปียกชื่อเพราะน้ำฝนออก ผิวที่เคยอมชมพูตอนนี้ขาวซีดไปหมด เค้กพยายามจะขยับเข้าหาตัวผม แต่ตอนนี้ผมต้องเช็ดตัวให้เค้กก่อน

“หนาว เค้กหนาว”

“ทนหน่อยนะเค้ก” ผมกระซิบบอกคนตัวเล็กก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปหยิบผ้าและเอากะละมังใบเล็กรองน้ำ

ผมวางกะละมังไว้ที่หัวเตียงก่อนจะนั่งลง พอผมจะดึงผ้าห่มออกเค้กกลับดึงเอาไว้ ผมขมวดคิ้วออกมา แต่ก็ต้องตัดใจดึงไม่งั้นผมจะเช็ดตัวให้เค้กไม่ได้

“หนาว”

มือที่เช็ดตัวเค้กอยู่ชะงัก ยิ่งเค้กสั่นหรือบอกว่าหนาวผมยิ่งทำอะไรไม่ถูก ค่อยแต่จะเสียสติอยู่ตลอดเวลา ผมเช็ดตัวให้เค้กจนทั่วก่อนทาแป้งเพื่อที่เค้กจะได้ไม่เหนียวตัว จากนั้นผมก็หยิบกางเกงวอมของผมมาใส่ให้เค้กและเสื้อยืนแขนยาวผ้านุ่มเค้กจะได้สบายตัว

“ร้อน...อือออ” พอผมดึงผ้าห่มจนถึงคอเค้กก็ร้องเสียงเบาว่าร้อน ผมพอจะรู้ว่ามันคืออาการเพ้อเลยไม่เอาผ้าห่มออก ถ้าเหงื่อออกมากๆไข้จะได้ลดลงเร็วขึ้น

“หลับซะนะคนดี พี่อยู่ตรงนี้แล้ว” ผมสอดมือเข้าไปใต้ผ้านวม จับมือเค้กที่เย็นจัดเอาไว้ ถ่ายเทความอบอุ่นไปให้เค้ก

ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมผมถึงได้แย่ขนาดนี้นะ

ก๊อกๆๆ

“ไอ้ทราฟ เป็นไงบ้าง”

ผมหันไปหาไอ้ครามที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมถุงยา

“กูเป็นห่วงเค้ก กูอยากพาเค้กไปโรงพยาบาล แต่กูก็อยากดูแลเค้กเอง อีกอย่างเค้กไม่ชอบโรงพยาบาล ถ้าพาไปแล้วเค้กไม่ชอบใจจะทำไง กูกลัวน้องทรุด” ผมพูด และผมเชื่อว่าไอ้ครามมันจะต้องเข้าใจผม

“อืม กูเข้าใจ อ่ะนี่ยา มึงก็ให้เค้กนอนไปก่อนแล้วเย็นค่อยปลุกขึ้นมากินข้าวกินยา แล้วนี่แผ่นเจลลดไข้” ไอ้ครามโยนแผ่นเจลลดไข้ให้ผม ผมหยิบขึ้นมาและก็ฉีกห่อก่อนจะแปะลงที่หน้าผากของเค้ก

“แล้วนี่วิป เผื่อเค้กหายใจไม่ออก มันก็พอช่วยได้”

“ขอบใจ”

“ไม่เป็นไร”

“เค้กจะหายใช่ไหม” ผมมองจ้องหน้าที่แทบไม่มีสีของเค้กอย่างหวั่นใจ

“แค่ไข้หวัด หายอยู่แล้ว” ไอ้ครามตบที่ไหล่ผมเบาๆ ผมยิ้มขอบคุณมันก่อนจะหันหน้ากลับมามองคนที่หลับไม่รู้สึกตัว

“มีอะไรก็เรียกแล้วกัน วันนี้กูอยู่บ้านแล้วก็เรื่องไอ้สอง ไม่ต้องกังวลมาก” มันพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับล็อคห้องให้ด้วย

ผมเขยิบตัวขึ้นไปนั่งบนเตียง เอนกายลงนอนข้างคนตัวเล็กที่เหมือนจะรู้สึกตัวถึงได้ขยับเข้ามาหาผม ผมดึงเขาเข้ามาใกล้แล้วกอดเอาไว้แน่น

ผ่านไปสักพักตัวของเค้กจากที่เคยเย็นก็กลายเป็นร้อนจัด เหงื่อออกท่วมตัว ผมเลยต้องเช็ดตัวให้เกือบทุกชั่วโมง แถมเค้กยังเพ้ออีก

“แม่...เค้กคิดถึงแม่”

“ไม่เป็นอะไรนะเค้ก” ผมเอ่ยปลอบแม้ว่าเค้กอาจจะไม่รับรู้ในตอนที่ป่วยหนักอย่างนี้ก็ตาม

ผมก้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากเค้กด้วยความรักและความเป็นห่วงที่ผมมี เพราะห่วงที่ผมเคยมี ทำให้ผมไม่เคยมองย้อนเลยว่าผมรักเด็กคนนี้ เมื่อไหร่กันที่ผมมีใครในทุกวินาทีของชีวิต ที่ทุกลมหายใจเข้าออกก็นึกถึงเขาเป็นคนแรก

ตาโตๆที่ผมหลงจนต้องเดินตามตั้งแต่แรกเห็น

จมูกเล็กแสนน่ารักที่มักจะแดงเวลาที่ร้องไห้หรือเขินอายเสมอ ไม่ว่ามองยังไงก็น่าเอ็นดู

แก้มใสๆ ที่ผมเคยแอบหอม

ริมฝีปากบางระเรื่อด้วยสีชมพู คำพูดคำจาที่ผ่านปากเล็กๆนี่ก็น่ารักน่าฟังไปเสียหมด ยิ่งเวลาที่เค้กพูดอ้อนผมก็ยิ่งชอบ แถมยังรู้ว่ามันหอมหวานแต่ไหน ถึงจะเป็นเพียงสัมผัสแผ่วเบาก็เถอะ

มือสองข้าง ขาทั้งสองข้าง และหัวใจดวงเล็กที่แข็งแกร่งเสียจนผมยังต้องนึกอาย คนที่เผชิญสิ่งเลวร้ายในชีวิตที่หนักหนาขนาดนั้น แต่เขาก็ผ่านมาได้...ต้องใช้ความกล้าและความเข้มแข็งขนาดไหนผมไม่มีวันรู้ มันอาจจะมากเกินคาดเดา เขาเก่งกว่าคนปกติดีๆเสียอีก เขาเก่งกว่าผมและผมก็รักที่เขาเก่งแบบนี้


และเพราะทั้งหมดนี้ที่ทำให้ผมรักเด็กตรงหน้า ผมอาจโง่ที่รู้ใจตัวเองช้า แต่คนเราต้องโง่ก่อนฉลาด แค่ว่าอาจจะโง่นานไปหน่อยก็แค่นั้น

ก๊อกๆๆ

ผมหันไปมองที่ประตูก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปเปิดประตู แล้วก็เจอกับไอ้เจที่สีหน้าไม่สู้ดียืนอยู่ที่หน้าห้อง ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร

“มีอะไรไอ้เจ”

“เฟมา อยู่ข้างล่าง”

ผมนิ่งไปแปบหนึ่งก่อนจะพยักหน้าให้มัน ถ้าไม่พูดก็คงไม่จบสินะ เพราะงั้นผมต้องลงไปพูด พูดให้มันจบๆไป

“เดี๋ยวกูลงไป แล้วฝากมึงขึ้นมาดูเค้กแทนกูที” ผมบอกก่อนจะปิดประตูห้องและเดินกลับมาที่เตียง ผมมองหน้าเค้กอยู่สักพัก จัดผ้าห่มที่เค้กถีบออกเมื่อรู้สึกร้อนให้ปิดคอไว้เหมือนเดิมก่อนจะออกจากห้องลงไปข้างล่าง

เฟนั่งอยู่ที่โซฟาหันมามองผมตาเขียวด้วยความไม่พอใจ ไอ้สองมองหน้าผมนิ่งจนผมไม่รู้ว่ามันรู้เรื่องหรือยัง ไอ้เจเมื่อเห็นผมลงมามันก็เดินขึ้นข้างบนพร้อมกับไอ้ครามที่เดินมาตบไหลผมสองทีแล้วเดินตามไอ้เจไป

“ตามสบาย” ไอ้สองพูดแล้วก็เดินออกจากบ้านไป แบบนี้มันก็คงรู้เรื่องแล้ว แต่ก็ดีแล้ว มันจะได้จบซะที

“เฟ เราเลิกกัน...”

“ทราฟจะเอายังไง จะเลิกกับเฟงั้นเหรอ” เฟถามขึ้นโดยที่ผมยังพูดไม่จบ

“ใช่ มันแย่ทราฟรู้ แต่ทราฟต้องเลิกกับเฟ เราเลิกกันเถอะนะ” ผมตอบไปแบบนั้น เฟตวัดหน้ามามองผม แววตาสั่นระริกนั่นทำให้ผมรู้สึกผิด แต่ผมต้องพูด อย่าอ้อมค้อมเพราะมันจะเป็นการให้ความหวังเฟ

“ทำไมทราฟ ทำไมถึงจะทิ้งเฟ เฟเป็นแฟนทราฟนะ ทราฟต้องรักเฟสิ!” เฟลุกขึ้นเดินโวยวายเข้ามาหาผม

“แต่ตอนนี้ทราฟรักเค้ก ทราฟผิดที่ไปรักเค้กเอง ขอโทษ” ผมจ้องหน้าเฟ บอกทุกคำด้วยความหนักแน่น เฟน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย ผมอยากเอื้อมมือไปเช็ด แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่ควรทำ

“ไม่! เฟไม่เชื่อ ทราฟแค่ผูกพันเท่านั้น เชื่อเฟนะทราฟ ทราฟไม่ได้รักเค้กหรอก เพราะอยู่ใกล้เค้กบ่อย ทราฟเลยคิดว่าเป็นความรัก มันไม่ใช่หรอกทราฟ เชื่อเฟสิ” เฟพูดแล้วยิ้มให้ผมทั้งน้ำตาเหมือนพยายามจะหลอกตัวเอง พยายามที่จะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด

“ไม่เฟ ทราฟรักเค้ก ทราฟรู้ตัวดี ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ทราฟก็รักเค้กไปแล้ว ทราฟขอโทษที่ทำให้เฟผิดหวัง แต่ทราฟต้องพูด เฟจะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้”

ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย ผมเห็นแก่ตัวเกินไป ใช่ว่าผมอยากให้มันเป็ยแบบนี้ ใช่ว่าผมบังคับตัวเองให้รักให้ชอบเค้กเสียเมื่อไหร่ ใจมันรักของมันเอง แล้วอย่างนี้จะให้ผมทำยังไง

“เฟว่าทราฟคงไม่พร้อมที่จะคุย เฟกลับก่อนนะ” เฟลุกขึ้นหมุนตัวจะเดินออกจากบ้าน

ผมเลวที่ทำกับเฟแบบนี้ แต่ผมจะเลวยิ่งกว่านี้ถ้าหากว่าผมไม่เลิกกับเฟตอนนี้

“เฟ ทราฟพูดความจริงนะ ขอโทษที่เป็นแฟนที่ไม่ดีไม่ได้เรื่อง ขอโทษที่ทราฟหมดรัก”

เฟชะงักขาที่กำลังจะก้าวพ้นประตูบ้าน ไหล่ของเฟสั่นไหวแรงขึ้นก่อนที่เฟจะวิ่งออกไปจากบ้าน ผมได้แต่ยืนอยู่อย่างนั้น

ผมทำถูกแล้วหรือเปล่า ถูกไหมที่ผมเลือกทำตามสิ่งที่หัวใจตัวเองต้องการ

ปึก!

พลั้ก!!

ผมที่กำลังหันหลังจะเดินขึ้นห้องถูกกระชากตัวให้หันกลับไปที่เดิมก่อนจะล่วงลงไปกองกับพื้นเพราะถูกต่อยเข้าอย่างจัง ผมยกมือเช็ดที่ริมฝีปาก เลือดสีแดงบอกให้รู้ว่าผมปากแตก พอเงยหน้าขึ้นก็เจอให้สองยืนกำหมัดแน่นจ้องผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ผมไม่โกรธมันสักนิดที่มันทำแบบนี้ ผมเตรียมใจมาแล้วว่าจะต้องโดนเพราะผมไปทำร้ายเพื่อนของมันซึ่งคือแฟนของผมที่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

“ไอ้ทราฟ มึง! ไอ้เชี่ยเอ้ย!! มึงทำแบบนี้ได้ไงวะ” ไอ้สองเดินเข้ามากระชอกคอเสื้อผมที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น แววตาของมันมีทั้งความโกรธ โมโห เสียใจและเหมือนไม่เข้าใจ

“กูขอโทษ กูไม่ได้รักเฟแล้วจริงๆ มึงจะต่อยกูอีกก็ได้นะ ยังไงกูก็เป็นคนผิด” ผมจ้องหน้ามันกลับ

พลั๊ก!

หมัดที่สองนี่เบากว่าครั้งแรกเยอะมาก แต่ถึงมันจะต่อยแรงกกว่านี้ผมก็จะยอมรับ

“กูไม่เข้าใจทำไมกลายเป็นแบบนี้วะ ทำไมมึงรักเค้ก” ไอ้สองถามผม มันเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้เป็นคนสุดท้าย และที่สำคัญมันไม่เคยระแคะระคายเรื่องของผมกับเค้ก มีก็แค่ไอ้ครามและไอ้เจเท่านั้นที่รู้ด้วยตัวเอง และยังรู้ก่อนผมเสียด้วย

“กูไม่รู้ รู้อีกทีกูก็รักเค้ก”

“แล้วเฟล่ะ มึงจะทำยังไง!”

“กูอยากเลิกกับเฟ กูเห็นแกตัวใช่ไหม แต่มึงคิดว่ามีทางที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ ตอนนี้กูไม่ได้รักเฟอย่างคนรัก กูไม่อยากหลอกเฟ” ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ผมต้องหาทางให้เฟยอมรับความจริง แม้มันจะโหดร้าย แต่ผมคิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว

ผมไม่ได้ฉลาดไม่ได้ดีเลิศ ผมก็แค่ทำเพื่อความรักของตัวเองแม้ว่าจะทำให้อีกคนเจ็บปวด แต่ผมก็ได้พยายามหาทางที่ทำให้คนๆนั้นต้องเจ็บน้อยที่สุด

“ยังไงมึงก็จะเลิกใช่ไหม”

“อืม”

“ยังไงมึงก็จะไม่กลับไปรักเฟใช่ไหม”

“ใช่”

“มึงแน่ใจแล้วว่ารักเค้ก”

“กูรักเค้ก และรักมากด้วย”

ผมกับไอ้สองจ้องตากันก่อนที่มันจะถอนหายใจออก สีหน้ามันยังเครียดอยู่เหมือนเดิมและผมคงไม่ต่างกัน ผมหันหน้ามองไปทางบันไดขึ้นชั้นสอง ป่านนี้เค้กจะไข้ลดหรือยังก็ไม่รู้ เค้กต้องมาป่วยเพราะผมแท้ๆ

“เดี๋ยวกูมา” ผมหันไปมองไอ้สองที่ลุกขึ้นยืนและกำลังจะเดินออกจากบ้านไป

“มึงจะไปไหน”

“แม้กูจะไม่เข้าใจอะไรเท่าไหร่ แต่มึงก็เพื่อนกูและเฟก็เพื่อนกู” ไอ้สองพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกจากบ้านไป

ถ้าผมเข้าใจความหมายที่มันต้องการสื่อไม่ผิด ผมคิดว่าไอ้สองคงจะคอยดูอยู่ห่างๆ ผมอยากจะขอโทษที่ทำให้มันผิดหวังในตัวผมอีกคน แล้วเค้กล่ะ เค้กจะผิดหวังในตัวผมไหมที่ผมไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่เขาคิด แล้วเขาจะรับผมได้หรือเปล่า

ถ้าผมขอความรักจากเขาไม่ได้เพราะการกระทำเชี่ยๆของผม ผมก็จะไม่เสียใจ อย่างน้อยผมก็ได้รักเขาและอย่างน้อยผมก็ไม่ได้หลอกเฟ แม้สุดท้ายผมจะไม่เหลือใครผมก็เต็มใจยอมรับมัน

-------------
-------------

“เค้กครับ ลุกขึ้นมากินข้าวหน่อยเร็ว” ผมเรียกปลุกคนตัวเล็กที่ยังนอนไม่ตื่น ขนาดผมเพิ่งเช็ดตัวให้เขาไปเขายังไม่รู้สึกตัวเลย ไข้ยังคงสูงจนผมเครียดอย่างถึงที่สุด เครียดยิ่งกว่าเมื่อกี้ที่ขอเลิกกับเฟเสียอีก

“เค้กครับ ตื่นนะ” ผมเรียกชิดที่ข้างหูอยู่สองสามทีเค้กก็เริ่มรู้สึกตัว

“พี่...ทราฟ” เสียงของเค้กแห้งและแหบมาก ฟังแทบไม่ได้ยิน

“ครับ ขยับตัวนิดหนึ่งนะครับ กินข้าวแล้วจะได้กินยา”

ผมช่วยประคองเค้กขึ้นนั่งพิงหัวเตียง เค้กอิดออดเล็กน้อยแถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีก

“เป็นอะไรครับเค้ก ไหนบอกพี่สิ” ผมถามเสียงอ่อนโยน เขาว่ากันว่าคนป่วยจะอารมณ์อ่อนไหวง่าย คงดูแลยากกว่าปกติหลายเท่า แต่จะกี่เท่าผมก็จะดูแลเค้กให้ดีที่สุด

“เค้ก...ปวดหัว  ฮึก”

จากที่เมื่อกี้เหมือนจะร้อง ตอนนี้เค้กร้องไห้แล้ว ถ้ายิ่งร้องก็จะยิ่งปวดหัว แล้วแบบนี้คนดีของผมจะหายเมื่อไหร่กัน

ผมกระเถิบเข้าไปนั่งใกล้เค้กและดึงเขาเข้ามากอดเอาไว้ เค้กกอดตอบผมแน่นเท่าที่เขามีแรง พลางบ่นไปสะอื้นไปว่าปวดหัว

“ไม่ร้องนะครับ ยิ่งร้องจะยิ่งปวดหัว เดี๋ยวกินข้าวกินยานอนพักอีกสักหน่อยก็จะดีขึ้น” ผมเช็ดน้ำตาให้เค้กอย่างเบามือ เป็นไข้แบบนี้หน้าแดงตัวแดงไปหมด

“ไม่...เอา ไม่หิว อึก” เค้กส่ายหน้าอยู่กับอกผมทำท่าจะไม่ยอมกินข้าว

“ถ้าไม่กินข้าวต้องไปหาหมอนะ” ผมบอก เพราะว่าถ้าน้องไม่กินข้าวกินยาสักหน่อย ผมเองก็ไม่มีปัญญาทำให้น้องหายป่วยได้หรอก

“ไม่เอา”

“ไม่เอาอะไรครับ”

“หมอ ไม่ไปหาหมอ”

“งั้นกินข้าวกินยานะครับ”

เค้กลังเลนิดหน่อยแต่ก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดี ผมหยิบชามข้าวต้มขึ้นมาคนก่อนจะตักขึ้นมาเป่าและป้อนเค้ก กินไปได้ไม่กี่คำคนตัวเล็กก็หันหน้าหนีจะไม่ยอมกินให้ได้ ผมเองก็ไม่ถนัดที่จะบังคับเค้กด้วย

“อีกคำนะครับ อีกคำเดียวแล้วกินยานอนเลยนะ นะครับเค้ก”

พอเค้กยอมผมก็จัดการป้อนอีกคำหนึ่งก่อนจะหยิบยาและน้ำให้เค้ก เค้กทำหน้าพะอืดพะอมแต่ก็กลืนยาลงไปเรียบร้อย ผมจัดการให้เค้กนอนลงและคลุมผ้าห่มให้ถึงอก เมื่อเรียบร้อยแล้วผมก็ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อนที่จะเอาชามข้าวไปเก็บแต่เค้กกลับเรียกผมไว้

“พี่ทราฟ จะไปไหน”

“เอาจานไปเก็บครับ” ผทบอกแล้วเค้กก็เงียบไป ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาหวิว

“รีบมานะ”

คำพูดของเค้กทำให้ผมนิ่งอึ้งแล้วนึกไปถึงเมื่อบ่ายที่ผมทิ้งเขาให้รอจนต้องตากฝนไม่สบายแบบนี้

“ครับ เดี๋ยวพี่มานะ”

ผมยืนมองเค้กที่นอนนิ่งแต่ไม่ยอมหลับตาทำให้รู้ว่าน้องคงจะรอจนกว่าผมจะมา ผมรีบลงไปข้างล่างเอาจานไปเก็บ ข้างล่างมีแค่ไอ้เจอยู่ ส่วนไอ้ครามออกไปสอนเด็กที่โรงฝึกและไอ้สองก็ยังไม่กลับมา

พอจัดการอะไรข้างล่างเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินขึ้นห้อง เค้กยังรอผมไม่ยอมหลับ ผมเลยขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆเค้กที่รู้ตัวว่าผมมาแล้วก็กระเถิบเข้ามานอนใกล้ๆผม ผมเลยดึงตัวเขาเข้ามากอดไม่กลัวว่าตัวเองจะติดไข้ ถ้าเป็นก็ดีผมจะได้รับรู้ว่าเจ็บปวดของเขาบ้าง

“นอนนะครับ พี่จะนอนอยู่ข้างๆแบบนี้”

“อย่าไปไหนนะครับ”

“ครับ”

“ถ้าไปไหนต้องบอกเค้กนะ”

“ครับ นอนซะนะคนดี”

ผมจูบที่หน้าผากเค้กทีหนึ่งและที่ปลายจมูกอีกที่ก่อนจะกระชับกอดให้แน่นขึ้น กอดอยู่อย่างนั้นจนเค้กหลับไป ผมก็ได้แต่นอนคิดว่าจะเอายังไงต่อไป แล้วพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ไม่รู้ว่าเฟจะยอมเลิกกับผมหรือเปล่า ผมก็ได้แต่ภาวนาว่าเฟจะเข้าใจผม

คิดไปเรื่อยเปื่อยผมก็เผลอหลับไป ตกใจตื่นอีกทีก็ตอนที่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูก็เป็นไอ้สองที่โทรมา ผมกดรับสายทันทีเดาว่าคงเป็นเรื่องสำคัญ

“ว่าไงมึง”

“ไอ้ทราฟ มาหากูตอนนี้เลย” เสียงไอ้สองร้อนรนปกเครียดทำให้ผมเด้งตัวขึ้นจากเตียง โดนลืมไปว่าเค้กนอนทับผมอยู่ ผมรีบเอนตัวลงลูบที่แขนเค้กเบาๆเป็นการกล่อมเพราะกลัวว่าเขาจะตื่น

“มีอะไรวะ”

“เฟเมามาก พูดจาไม่รู้เรื่องอยู่ที่...มึงมาหากูหน่อยดิ”

“ได้ๆ เดี๋ยวกูรีบไป รอแปบนะ”

ผมกดวางสายแล้วรีบลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบลวกๆ ก่อนจะมายืนคิดหนักอยู่ข้างเตียงว่าจะบอกเค้กดีไหม ผมไม่อยากปลุกเพราะน้องควรต้องพักผ่อน แต่ถ้าเขาตื่นมาแล้วไม่เจอผมเขาต้องงอแงแน่ๆ งั้นผมว่าผมปลุกแล้วบอกเขาก่อนออกไปดีกว่า

“เค้กครับ”

“...” เค้กยังหลับไม่รู้สึกตัว

“เค้กครับ”

“อื้อ พี่ทราฟ” เค้กงัวเงียเรียกชื่อผม ไม่รู้ว่าละเมอหรือรู้สึกตัวแล้ว

“เค้กครับ พี่จะออกไปทำธุระข้างนอกแปบหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่เรียกพี่ครามมาอยู่เป็นเพื่อน เค้กก็นอนต่อนะ” ผมนั่งลงบนเตียงข้างๆเค้กก่อนจะค่อยๆบอกเค้ก ตอนแรกเค้กดูจะมึนๆเพราะเพิ่งรู้สึกตัวแต่ตอนนี้ก็ดูรู้เรื่องมากขึ้น

“นานไหมครับ” เค้กถามผมแต่ตายังหลับอยู่

“ไม่นานครับ นอนซะนะ พี่จะรีบไปรีบกลับ”

เค้กพยักหน้าสองสามทีก่อนจะหลับต่อ ผมเดินออกจากห้องไปเรียกไอ้คราม เสี่ยงต่อการโดนด่าเอามากๆ แต่เวลานี้ผมยอมเพราะผมต้องพึ่งมัน

“มีอะไรวะ” ไอ้ครามเปิดประตูห้องออกมาถามผม ดีที่มันยังไม่นอน

“ไปอยู่เป็นเพื่อนเค้กให้กูหน่อยดิ ไอ้สองโทรตามก็เพราะเฟไปเมาอยู่ที่ผับ” ผมบอกเหตุผมมัน มันนิ่งแล้วก็พยักหน้ารับรู้

“เออ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูดูให้ มึงก็จัดการเรื่องราวให้เรียบร้อยแล้วกัน อย่าให้ยืดเยื้อ” ไอ้ครามพูดนิ่งๆก่อนจะเดินไปที่ห้องผม ส่วนผมก็รีบออกจากบ้านตรงไปยังสถานที่ที่ไอ้สองบอกทันที

เวลานี้เป็นเวลาที่ผับปิดแล้ว ผมเดินเข้าไปในผับก่อนจะสอดสายตามองหาเฟและไอ้สองซึ่งหาไม่ยาก ผมเดินเข้าไปใกล้สองคนนั้นทันที เฟดูเมามากจนพูดจาไม่รู้เรื่อง

“สองได้ยินไหมว่าเฟชอบสอง ได้ยินม้ายยยยย”

“กลับกันเถอะเฟ เฟเมามากแล้วนะ”

“ม้าย เฟไม่กลับ อึก ทราฟทิ้งเฟแล้วสองก็จะทิ้งเฟอีกคน สองรู้ไหมเฟเจ็บแค่หนาย!...เฟชอบสองเฟชอบทราฟ อึก แต่ม้ายมีครายชอบเฟสักคน ฮืออ”

ขาผมนิ่งค้างเดินต่อไปไม่ได้ พูดอะไรไม่ออก สองพยายามจับตัวเฟให้นั่งอยู่ที่เดิมไม่ให้โวยวาย ก่อนจะหันซ้ายหันขวาแล้วมาเจอผมที่ยินอยู่ ไอ้สองตกใจตาโต แววตามันมีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด ผมส่ายหน้าไม่ให้มันเรียกชื่อผม ผมอยากฟังเรื่องราวให้หมด เขาว่ากันว่าคนเมามักไม่โกหก

“สอง สองจะไม่ทิ้ง อึก เฟช่ายม้าย!”

“เฟไม่ได้ชอบสองหรอก อย่าทำแบบนี้เลย” ไอ้สองทำหน้าเครียดกับสิ่งที่เฟพูด

“เปล่า เฟชอบสองตั้งแต่วานแรกแล้ว แต่สองม้ายเคยชอบเฟเลย เฟรู้ว่าถ้าใครชอบสองแล้วสองม้ายชอบตอบ สองจาอยู่ห้ายห่างๆ เฟม้ายอยากห่างจากสอง เลยปายคบกับทราฟ เฟไม่ดีเลยช่ายม้าย แต่เฟอยากอยู่ใกล้สองนิ จาให้เฟทำยังไงล่ะ!” เฟหลับหูหลับตาโวยวาย ตอนนี้เฟนั่งหันหลังให้ผม เธอเลยไม่รู้ว่าผมอยู่ข้างหลัง

สิ่งที่ได้ยินมันทำให้ผมรู้สึกเสียใจอยู่มาก แต่คงไม่เท่าไอ้สองที่ตอนนี้มันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อหันมามองตาผม ผมมองเฟก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ เฟหันมามองผม ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะน้ำตาไหลลงมาหนักยิ่งกว่าเดิม

“เฟรักทราฟไหม” ผมถาม เพราะอยากรู้ว่าเฟคิดกับผมยังไง เรื่องที่เฟชอบสองผมไม่เคยคิดมาก่อนและไอ้สองก็คงคิดไม่ถึงด้วย พอมาได้ยินผมก็ตกใจและรู้สึกเสียใจนิดๆ

“ร้ากสิ ทราฟดีกับเฟจะตายไป”

“แล้วถ้าให้เลือกระหว่างทราฟกับสองเฟจะเลือกใคร”

คนเราต้องเลือกได้แค่อย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งผมรู้ว่ามันเลือกอยากระหว่างความถูกต้องและสิ่งที่หัวใจเรียกร้อง แต่ผมเลือกที่จะเห็นแก่ตัวเพื่อเลือกสิ่งที่หัวใจตัวเองต้องการ เพราะฉะนั้น ผมคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่เฟต้องเลือกบ้าง

ผมไม่โกรธเฟเลยที่ได้รู้ความจริง เพราะผมเข้าใจ เฟกับผมทำในสิ่งที่ผิดไม่ต่างกัน และความรักที่ผมมีให้เค้ก ทำให้ผมเข้าใจเลยว่าเฟไม่ผิดที่ทำแบบนี้ เธอไม่ผิดที่รักสองแล้วมาคบกับผม เรื่องของความรักมันละเอียดอ่อนมีหลายแง่มุมเกินกว่าที่เราจะเข้าใจได้

“เฟ...” เฟกัดปากตัวเองนิ่ง ไม่ยอมเงยหน้าสบตาใคร

“เฟรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้ทราฟเลือกใคร ขอโทษที่กลับไปคบเฟไม่ได้ ทราฟอยากให้เราจบกันแค่นี้ เฟคงไม่อยากอยู่กับคนที่ไม่มีใจ และทราฟเองก็ไม่อยากอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก แม้จะฟังดูโหดร้ายทราฟก็อยากให้เฟเข้าใจ”

“...”

“เราเลิกกันเถอะนะ เลิกกันแล้วทราฟก็ยังอยากมีเฟเป็นเพื่อนไม่ได้อยากเลิกแบบแตกหักมองหน้ากันไม่ติด”

“เฟขอโทษ” เฟเงยหน้ามองผมด้วยน้ำตานองหน้า ผมวางมือตัวเองบนมือเธอเบาๆ นั่นยิ่งทำให้เฟร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่

“เฟขอโทษ ขอโทษจริงๆ”

“ทราฟก็ขอโทษที่ทำหน้าที่แฟนที่ไม่ดีเลย”

“ไม่ ทราฟทำดี ดีมากๆ”

ผมพาเฟกับมาส่งที่บ้าน ดีที่วันนี้พ่อและแม่ของเฟไม่มีใครอยู่สักคน เลยไม่ต้องกังวลว่าจะตอบคำถามของพวกท่านยังไงที่ลูกสาวเขาร้องไห้ตาบวม เนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหล้าหึ่งแบบนี้

ผมและสองอยู่เป็นเพื่อนเฟจนเธอหลับไป จบแล้วสินะ ผมยิ้มให้กับเฟที่นอนหลับสนิทโดยม่ไอ้สองยืนอยู่ข้างๆผม เรื่องของผมจบแล้ว เหลือก็แค่เรื่องของเฟกับไอ้สองเท่านั้น ผมว่าสองคนนี้ควรจะต้องคุยกัน ปล่อยไว้ให้ค้างคามันไม่มีประโยชน์อะไร

“กลับกันเถอะ” ผมบอกไอ้สองก่อนจะเดินนำลงมาที่รถ

“ไปหาที่นั่งคุยกันหน่อยไหม” ไอ้สองที่นั่งเงียบมาตลอดทางเอ่ยขึ้น ตามันมองออกไปข้างนอกเหมือนไม่อยากได้คำตอบ เพราะประโยคนั้นมันเป็นประโยคคำสั่งอยู่กลายๆ และเป็นคำสั่งที่ผมก็เต็มใจรับ

--------------------------------------------

รักทุกคนเลย มากอดและจุ๊บที่สิ!
 
 
 

[jeeu]

นั่นไงล่ะ ถึงว่าเฟกับสองสนิทกันจัง
ขอให้เฟสมหวังในความรักนะคะ
ส่วนพี่ทราฟ ตอนนี้ทำดีมากจ้า
ผิดก็ยอมรับ แมนสุดๆเพ่!!!!
น้องเค๊กป่วย ร้องไห้ด้วยอ่ะ
แต่เรารู้สึกว่าน้องขี้อ้อน น่ารักมว๊ากกกก
แว๊กกกก อยากกอดน้อง
+1นะคะ
ปอลิง..พี่ครามของหนูเซอร์โดนใจ เป๊คมากค่ะพี่ 555++

[Giniz]

อ้าวเฟ!!!! เธอก็ร้ายใช่ย่อยนะเนี่ย
เอาจริงๆไม่อยากให้เฟคบกับสองเลย
ขอสองให้เจแทนได้มั้ยยยยยย 

[satann]

อยากเป็นคนดูแลน้องเค้กจริงๆ ป่วยอ้อนน่ารักมาก

ส่วนเฟกับสองผิดคาดไปนิดที่คิดว่าสองเป็นฝ่ายแอบชอบเฟอยู่
แต่เป็นแบบนี้ ทางออกที่จะไม่เจ็บมาก ขอให้รักสมหวัง

อิมเมจครามโดนใจสุดๆ เหมาะกับน้องเค้กนะนี่ (แต่เป็นไปไม่ได้)
เริ่มอยากเห็นอิมเมจคนอื่นๆ ในเรื่องอย่าง เฟ สอง เจ บ้างซะแล้ว

รีบมาต่อตอนหน้าไวๆๆ นะคะ

[Angel]

จะใจร้ายไปไหมถ้าบอกว่าดีใจที่ทราฟเลิกกับเฟไปได้สักที
แต่ได้ฟังความรู้สึกของเฟตอนเมาแล้วแบบว่า "สองรักฉันรับไม่ไหว" (ยืมเพลงเค้ามาหน่อย)

รอลุ้นต่อไปค่ะ

[pare_140]

สองกับเฟน่ารักดีน่ะ

[CarToonMiZa]

ดีจังที่เฟเมาทำให้ได้รู้ความจริง
ว่าเฟชอบสองแบบนี้ก็ดีนะทราฟ
จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้
ก้อขอให้เฟสมหวังในความรักนี้
เพราะพี่ทราฟต้องคู่เค้กเท่านั้น

บวกเป็ด

[nongrak]

ทราฟรีบกลับมาดูแลเค้กได้แล้ว
คิดไม่ถึงว่าเฟจะชอบสองเห็นโมโหทราฟอย่างกับอะไรดี

[ormn]

:L2:สงสารเฟอะสองดามใจหน่อย

[Loveyoujung]

เป็นไงไม่รู้ๆ อย่างเดียวเชียร์เค้กกก กร๊ากกกกก

[yayee2]

น้องเค้กป่วย ทราฟกับเฟมีอันต้องเลิกกัน เฟสติหลุดเมามายจนเผลอพูดความในใจออกมา
ทราฟก็คงเสียความรู้สึกกับเฟบ้าง สองกำลังอึ้ง ดูเหมือนสองต้องการเคลียร์อะไรกับทราฟ
ตัวละครกำลังอยู่ในภาวะหม่นๆมัวๆกันทุกคน แต่ทำไมเราอ่านแล้วเราเผลอยิ้มหว่า
เพราะเราคิดว่า หม่นๆมัวๆมืดๆในเวลานี้ เพื่อที่จะสว่างในอีกไม่ช้า ขอให้ทุกอย่างลงตัวด้วยดีๆสวยๆเหอะ

[moobarpalang]

เฟมารยาหญิงจริงๆด้วยชอบสองแต่ไปคบทราฟอ่านตอนนี้แล้วไม่สงสารเฟซักนิเลยนะเนี่ย
คนที่หน้าสงสารคงจะเป็นสองหละมั้ง
อย่าให้สองไปคบกับเฟนะไม่ยอกจริงๆด้วย

[duckduckk3]

อย่าหาตัวคนผิดเลยเฟ แล้วอย่าไปหาเรื่องเค้กนะ ;(

มาต่อไวๆนะคะะะะะ <3

[RELAXED]

  น่าสงสารอ่ะทั้งเค้กทั้งเฟ
ตกลงสองชอบเฟใช่ไหมเนี่ย
เค้กหายปวยเร็วๆนะ


ปล.คือว่า ไรเตอร์จะโกรธเค้าไหมอ่า
     คือเค้าว่า คนเป็นพี่ทราฟน่าจะ
     แนวพี่2คนนี้มากกว่าอ่ะ
ปล.01 ไม่ชอบก็อย่าโกดเค้าน้าาาาาส์

[attachment deleted by admin]

[RiRi]

น่าสงสารอ่ะทั้งเค้กทั้งเฟ
ตกลงสองชอบเฟใช่ไหมเนี่ย
เค้กหายปวยเร็วๆนะ


ปล.คือว่า ไรเตอร์จะโกรธเค้าไหมอ่า
     คือเค้าว่า คนเป็นพี่ทราฟน่าจะ
     แนวพี่2คนนี้มากกว่าอ่ะ
ปล.01 ไม่ชอบก็อย่าโกดเค้าน้าาาาาส์

แอลแวบเข้ามาดูก่อนนอน

ตามสะบายเลยค่ะ ถ้าคิดว่าอิมเมจไหนเหมาะสมแล้วช่วยเพิ่มอรรถรสในการอ่านก็จิ้นกันไปตามสบาย สบายๆ เราใจดี 

ส่วนอิมเมจที่คนเขียนใช้มันคือความชอบส่วนตัว แบบเห็นปุบอยากแต่งปับอะไรงี้ ยิ่งเห็นหน้าเค้กแล้วยิ่งหลง ฮ่าๆๆ

[pui]

ลึกลับซับซ้อนจริงๆ
เค้กหายป่วยไวไวนะ

[Kissing]

เค้กช่างอ้อนเสียจริง   

คนเขียน อยากได้พี่ครามอ่ะ อ๊ากกกกกกกกกกหล่อน่าลาก   

[bytoey]

โอ๊ะ โอ อารายกันเนี่ย 

เรื่องราวสลับซับซ้อนมาก

แต่ก็ขอให้จบลงด้วยดี ทุกคนเลย

[pronpailin]

อ้าว นัง เฟ  แกทำไมทำแบบนี้ว่ะ ชอบสอง แต่ เจือกไปคบกับทราฟ นังนี่ นิ 
พอทราฟขอเลิกทำเป็นร้องไห้ฟูมฟาย โด่ เดวแม่  หัวทิ้มเลย

[mild-dy]

รอจ้ารอๆๆๆ

[indy❣zaka]

เค้กน่ารักอ่ะ 

อยากอ่านต่ออออออ 

[mellowshroom]

 

เฟ สอง  ...

เป็นแบบนี้ เฟที่แสนดีจะได้มีความสุข

ตอนนี้ทุกคน น่าเห็นใจทั้งนั้น 

มันจะผ่านไปได้ด้วยดี 

เค้กหายป่วยเร็วๆนะ ..

[sirikanda28]

มันก็จบ o.k นะ
แต่ก็หวังว่าสอง
กับเฟจะคุยกัน
รู้เรื่องนะ

[NONSENSE]

ง่ะ เฟ ไมเป็นงี้อ่า  แย่เลยยย
แต่ก็ดีแล้วหละ คุยกันให้เคลียๆแบบนี้ก็ดี

[thookjai]

ผิดที่ความรักจิงๆอย่างที่พี่ทราฟบอกว่าไม่สามารถบังคับหัวใจได้

อยากสิงพี่ทราฟตลอดชีวิตอ่ะ อยากดูแลน้องเค้ก อยากจูจุ๊บปากแดงๆด้วยพิษไข้  อยากหอมแก้มที่ร้อนระอุด้วยอาการป่วย เพ้อน้องเค้กมากอ่ะ

[Ja-Jah Suwanun]

นายสองจะทำไงเนี่ยยยยยย เฟบอกมางี้อึ้งแทนทราฟเลยอ่ะ

 

ทราฟรีบๆคุยเเร้วกลับไปดูเเลเค้กด้วยยย หายไวๆนะนู๋เค้กก

[loveromance]

รอตอนต่อไปจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา 

 

[CarToonMiZa]

 

[mamew13 jk]

 จบซะที เฟ  กับ ทราฟฟฟฟฟฟ เนี้ยะ  รอลุ้นๆตอนต่อไปๆ