หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[CarToonMiZa]

 

[RiRi]

เดี๋ยวมาลงให้วันพรุ่งนี้นะคะ อาจจะเย็นๆหลังเลิกเรียน
เพิ่งแต่งเสร็จ แต่ง่วงมาก ตาจะปิดแล้วววววววว
ฝันดีทุกคนเลยนะคะ ^_^

 

[little_nok]

เรื่องกลายเป็นแบบนี้ก็ดีสำหรับทราฟ
จะได้ไม่รู้สึกผิดมากเท่าเก่า
สองรู้สึกยังไงน้อ
ต่อไปน้องเค้กจะมองเห็นหรือเปล่า
น่าจะรักษาได้น่ะ น้องอายุยังน้อย น่าจะได้เห็นโลกที่สวยงาม (หรือว่ามันไม่สวยแล้วหว่า)

[RiRi]

:: 17 ::


“พี่คราม เมื่อไหร่พี่ทราฟจะกลับล่ะครับ” ผมถามเสียงเอื่อย เจ็บคอมากๆ รู้สึกไม่สบายตัวเลยสักนิด ผมอยากอาบน้ำอ่ะ ตัวเหนียวไปหมดเพราะเหงื่อที่ไหลออกมาอย่างกับก็อกแตก

“เดี๋ยวมันก็มา นอนเถอะ” พี่ครามบอกกับผมเสียงนิ่งไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่เพราะไม่มีเสียงอะไรเกิดขึ้นให้รับรู้หรือเดาได้

ผมบอกไปแล้วว่าไม่ต้องเฝ้าผมก็ได้ แต่พี่ครามก็ไม่ยอม เอาแต่บอกให้นอนท่าเดียว ผมยังไม่อยากนอนหรอก อยากจะรอพี่ทราฟก่อน

“เค้กนอนไม่หลับ” ผมรู้สึกไม่สบายใจที่พี่ทราฟออกไปข้างนอกดึกๆดื่นๆแบบนี้ แล้วจะให้ผมหลับลงได้ยังไงกัน

“แต่นี่มันตีสามแล้วนะ” พี่ครามดุผมเบาๆ

“เค้ก...อยากรอพี่ทราฟ” ผมได้แต่พูดเสียงอ่อย

“เฮ้อ เดี๋ยวพี่โทรถามมันให้แล้วกันนะ”

“ขอบคุณครับ”

เสียงเปิดประตูและปิดดังขึ้น ผมถอนหายใจออกมา ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องออกไปคุยข้างนอกด้วยแค่โทรหาพี่ทราฟเอง ไม่ใช่ว่าผมไม่ง่วงนะ ง่วงมาก แต่ผมอยากรอให้พี่ทราฟกับมาก่อน แค่อยากรู้ว่าพี่ทราฟกลับมาบ้านอย่างปลอดภัยก็แค่นั้น

“มันกำลังจะกลับ นอนเถอะ เดี๋ยวมันกลับมาเห็นเค้กไม่นอนมันจะเป็นห่วงนะ” เสียงพี่ครามอ่อนลงกว่าทุกครั้งที่พูดทำให้ผมแปลกใจนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้ารับรู้ เคยได้ยินมาว่าพี่ครามเป็นคนขี้หงุดหงิด และการที่ผมไม่ค่อยจะฟังอาจจะทำให้พี่ครามโกรธเอาได้

“ครับ”

และคงเป็นเพราะผมง่วงมากๆ บวกกับอาการปวดหัวที่เริ่มเล่นงานผมอีกครั้ง ผมถึงได้หลับไปทั้งๆที่พี่ทราฟยังไม่กลับมา รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อมีแรงกอดกระชับจากด้านหลัง

 “อื้ออ พี่ทราฟ” ผมส่งเสียงเรียกอือออในลำคอ

“ครับ จุ๊ๆ นอนนะครับคนดี” พี่ทราฟพูดเบาที่ข้างหู

“ไปไหนมา” ผมถามอย่างอยากรู้แม้ว่าสังขารจะไม่ให้ก็ตาม ร่างกายผมพร้อมจะดับได้ตลอดเวลา

“ไปทำธุระข้างนอกนิดหน่อยครับ นอนซะนะ”

แรงกดเบาๆที่หน้าผากและที่ขมับทำให้ผมรู้สึกดีจนต้องระบายยิ้มออกมา

“ฝันดีครับเค้ก”

“ฝันดีเหมือนกันครับพี่ทราฟ”

จากนั้นผมก็ผลอยหลับไปอีกครั้งในอ้อมกอดที่อบอุ่นของพี่ทราฟ มันรู้สึกดีจริงๆนะ ผมอยากอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ แต่มันก็เป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆเท่านั้น อย่างผมใครจะมาชอบล่ะจริงไหม ผมจะพยายามไม่หวังอะไรเยอะ เพราะตอนผิดหวังมันจะเจ็บ ยิ่งหวังมากก็เจ็บมาก

“ตื่นหรือยังครับ” เสียงพี่ทราฟดังขึ้น ฟังดูงัวเงียเหมือนเพิ่งจะตื่น ส่วนผมตื่นได้สักพักแล้ว

“ตื่นแล้วครับ” เสียงของผมยังแหบแห้งจนผมรู้สึกรับไม่ค่อยได้กับเสียงของตัวเอง

“ปวดหัวไหมครับ ไหนดูสิไข้ลดหรือยัง”

พี่ทราฟเอามือมาแนบที่หน้าผากผมก่อนจะบ่นพึมพำอะไรไม่รู้เรื่อง ผมว่าผมดีขึ้นแล้วนะ อย่างน้อยๆก็รู้สึกดีกว่าเมื่อวาน

“ไข้ยังไม่ลดเลย สงสัยต้องพาไปโรงพยาบาล”

“เค้กไม่ไปนะ” ผมพูดสวนทันควัน ให้ผมทำอะไรก็ได้ผมยอมหมด ขอย่างเดียวอย่าส่งผมไปโรงพยาบาลเลย ผมไม่ชอบที่นั่น

“ไม่ไปก็ไม่ไปครับ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้”

ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าแบบไหน แต่ผมคงยิ้มหน้าระรื่นไม่ได้หรอกถ้ารู้ว่าต้องไปโรงพยาบาล แต่ผมต้องหยุดคิดมากเมื่อมีอะไรสักอย่างมายุกยิกอยู่ตรงหน้าผมจนรู้สึกจักจี้

“อะไรอ่ะพี่ทราฟ” ผมถามและพยายามเบี่ยงหน้าหนีสัมผัสจากอะไรสักอย่าง

“อะไรครับ ไม่มีอะไรนิ ฟอดดดด ชื่นใจจัง”

แต่คราวนี้ผมรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม พี่ทราฟหัวเราะเบาๆก่อนจะล้อผมว่าผมหน้าแดงอย่างนั้นอย่างนี้ ก็เพราะใครล่ะ ผมถึงได้เป็นแบบนี้ แต่ผมไม่ว่าอะไรหรอก ก็ผมน่ะ...ชอบที่พี่ทราฟทำแบบนี้นี่น่า จะว่าผมใจง่ายเหรอ ผมปล่าวสักหน่อย >_<

“ไม่แกล้งแล้ว เดี๋ยวเลือดเค้กจะซึมออกมาจากรูขุมขนเสียก่อน หึหึ”

นี่ขนาดไม่แกล้งนะ ยังจะพูดแซวแล้วหัวเราะผมอีก คนนิสัยไม่ดี ชิส์!

“เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เค้กก่อนและเดี๋ยวจะลงไปเอาข้าวมาให้กินนะ”

“พี่ทราฟ เค้กขออาบน้ำได้ไหม” ผมถามอย่างกล้าๆกลัวๆ คือไงล่ะ ผมรู้ว่าคนป่วยไม่ควรอาบน้ำ แต่ผมเหนียวตัวมากและเช็ดตัวมันไม่สบายเท่าอาบน้ำเลย

“ไม่ได้หรอกครับ เค้กยังมีไข้อยู่ เดี๋ยวจะไม่หายนะ” พี่ทราฟลูบหัวผมอย่างใจดีพยายามโน้วน้าวผม แต่ผมก็ยังอยากอาบน้ำอยู่ดี

“แต่เค้กไม่สบายตัว แบบนี้ก็ไม่หายเหมือนกัน ให้เค้กอาบน้ำนะ อาบแปบเดียวเองไม่อาบนานแน่นอนเค้กสัญญา นะพี่ทราฟนะ ให้เค้กอาบน้ำเถอะนะ” ผมหยิบท่าไม้ตายออกมาใช้ ยังไงก็ต้องได้ผลแน่นอน ถ้าไม่ได้ผลผมจะร้องไห้ให้ดู

“ไม่ได้ครับ แค่นี้พี่ก็เครียดจะตายอยู่แล้วว่าจะทำยังไงให้เค้กหายไข้” พี่ทราฟพูดเสียงเครียดด้วยความเป็นห่วง แต่ผมกลับรู้สึกสะเทือนใจยังไงไม่รู้ เหมือนถูกดุอ่ะ

“เค้ก! อย่าร้องไห้สิครับ พี่ไม่อยากให้ไข้ขึ้นกว่านี้ โอ๋ๆ อย่าร้องนะ” พี่ทราฟดึงผมเข้าไปกอดลูบหลังลูบไหล่ผมเหมือนต้องการปลอบ

ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องร้องไห้กับอีแค่เรื่องเล็กนิดเดียว แต่น้ำตามันไหลเองอ่ะ ผมห้ามไม่อยู่

“เค้ก...เหนียวตัว อึก” ผมบอกพร้อมกับเสียงสะอึก มันทรมานจริงๆนะ ผมไม่ชอบมันเหมือนเนื้อตัวมีแต่เหงื่อไม่สะอาดเอาเสียเลย

“เฮ้อ ก็ได้ครับ แต่แค่แปบเดียวนะ อย่าอาบนาน”

และแล้วพี่ทราฟก็ยอมในที่สุด จะโทษผมไม่ได้นะ พี่ทราฟนั่นแหละทำให้ผมเสียนิสัย ถ้าจะโทษก็ต้อโทษพี่ทราฟนั่นแหละที่ตามใจผมจนผมเคยตัว >_<

ผมเข้าไปอาบน้ำได้แปลเดียวพี่ทราฟก็เคาะประตูห้องน้ำพร้อมกับเรียกผมไม่หยุดว่าให้ผมเลิกอาบเสียที ผมว่าผมเข้าห้องน้ำยังไม่ถึงห้านาทีเลยนะ แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจว่าพี่ทราฟเป็นห่วงผมมาก ผมรีบอาบน้ำให้ก่อนจะรีบเอาผ้าเช็ดตัวมาพันเอวกับโป๊ จะอะไรซะอีกล่ะ ก็พี่ทราฟทนไม่ไหวเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาพาผมออกจากห้องน้ำ แถมยังบ่นว่าผมอาบน้ำนานอีก T_T เฮ้ออ ดีนะที่นุ่งผ้าทัน

“เค้กทาเองได้” ผมร้องบอก ตกใจนิดๆที่มีมือมาลูบที่หน้าอกผม พอถามถึงได้รู้ว่าพี่ทราฟทาแป้งให้ ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ผมไม่ชินที่จะให้คนอื่นมาลูบไล้บนตัวผม >o<

“อยู่นิ่งๆนะเด็กดื้อ” พี่ทราฟพูดเสียงเข้ม ผมเลยยืนนิ่งๆให้พี่ทราฟทาแป้งให้ผม

“เดี๋ยวเค้กใส่เองก็ได้” ผมพูดและจับมือพี่ทราฟที่กำลังจะใส้เสื้อให้ผม ทั้งที่ตอนนี้คอเสื้อถูกจับใส่ลงมาอยู่ที่คอของผมแล้ว

“ไม่ได้ ให้เค้กใส่เองมันช้าไป เดี๋ยวไข้ขึ้น”

แล้วผมจะทำอะไรได้ นอกจากยอมให้พี่ทราฟใส่เสื้อและกางเกงให้ ก็ทั้งกางเกงในกางเกงนอกนั่นแหละ บอกว่าไม่ต้องๆ ผมใส่เองได้ก็ไม่ฟัง ไม่รู้หรือไงว่าผมเขินจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ไอ้พี่ทราฟบ้า คนนิสัยไม่ดี!

“เอาล่ะ ที่นี้ก็นอนรออยู่บนเตียง เดี๋ยวพี่ลงไปเอาข้าวขึ้นมาให้กินจะได้กินยานอน”

ผมไม่ทันได้ทักท้วงอะไรพี่ทราฟก็ออกจากห้องไปแล้ว ผมป่วยผมเข้าใจ แต่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ ผมเพิ่งตื่นนะ จะให้นอนอีกแล้ว แถมยังปิดแอร์ด้วย ผมที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จกลับมีเหงื่อผุดขึ้นมาบ้างแล้ว จะเดินไปเปิดเองก็ไม่ได้ด้วย ทำไมพี่ทราฟถึงทำกับผมแบบนี้นะ ผมร้อนอ่ะ!

สักพักผมก็รู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายตัวเองจะสูงขึ้น พอเอามืออังที่จมูกและหายใจเข้าออก ปรากฏว่าลมร้อนมากๆ แถมยังรู้สึกร้อนผ่าวๆที่ตา เอาล่ะ ผมว่าไข้ผมขึ้นแล้ว และถ้าพี่ทราฟขึ้นมาเห็นผมสภาพนี้ ผมต้องโดนดุอีกแน่ๆ
 
แก๊ก

“มาแล้วครับ รอนานไหม พี่ลงมือทำเองเลยนะ”

ผมนั่งพิงหัวเตียงฟังเสียงของชามและช้อนที่กระทบกัน ผมไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด แต่ผมต้องกินเพราะไม่อย่างนั้นผมก็จะไม่หายแล้วพี่ทราฟก็จะเป็นห่วงมากขึ้น แถมยังลำบากพี่ทราฟเพิ่มขึ้นอีกที่ต้องมาดูแลผมแบบนี้

“อ้ำ เก่งมาก กินเยอะนะครับ จะได้หายไว” พี่ทราฟบอกก่อนจะเอาช้อนมาแตะที่ริมฝีปากผมเบาๆ ผมก็อ้าปากงับช้อนกินข้าวต้มทันที

ผมเคี้ยวข้าวไปแล้วก็ยิ้มไป แม้จะกลืมไม่ค่อยลงและรู้สึกจะอาเจียน แต่ผมก็พยายามกินให้ได้มากที่สุด ถ้าร่างกายแข็งแรง ผมน่าจะหายเร็วขึ้น แต่พอกินไปได้ไม่เท่าไหร่ผมก็ไม่ไหวแล้วจริงๆ มันจะอ้วกซะให้ได้ พี่ทราฟก็ไม่ได้บังคับอะไร นั่นผมถือว่าเป็นเรื่องดีระดับชาติมากๆ T_T

“กินยาก่อนนะครับ พี่ว่าเราไข้ขึ้นแล้ว เห็นไหมล่ะ พี่บอกแล้วว่าไม่ให้อาบน้ำ เค้กก็ไม่เชื่อพี่ ปวดหัวไหม” ว่าแล้วไงว่าต้องโดนดุ แต่คราวนี้ผมผิดเองที่ดื้อ

“เค้กขอโทษ เค้กจะไม่ดื้อแล้ว พี่ทราฟอย่าดุเค้กเลยนะ”

“เฮ้อ ไม่ดุก็ไม่ดุครับ กินยาแล้วนอนซะ พี่จะไม่เปิดแอร์จนกว่าเค้กจะหาย”

ผมพยักหน้ารับอย่างจำใจก่อนจะลงมือกินยาและนอนพักผ่อน ทั้งๆที่เพิ่งตื่นแท้ แต่พอกินยาเข้าไปแล้วผมก็รู้สึกง่วงเสียดื้อๆ

“เค้กครับ เดี๋ยวพี่ต้องออกดูเด็กที่โรงฝึกหน่อย เค้กนอนพักผ่อนเยอะๆ เดี๋ยวพี่ให้ไอ้เจมาอยู่เป็นเพื่อนครับ” พี่ทราฟลูบมือผมเล่นไปมา ซึ่งผมว่ามันก็เพลินดี เหมือนพี่ทราฟกำลังกล่อมผมให้หลับ

“ครับ พี่ทราฟไปทำงานเถอะครับ เค้กอยู่ได้ แต่กลับมาไวๆนะ” ผมพูดอย่างเอาแต่ใจ รู้สึกไม่อยากให้พี่ทราฟไปไหน แต่จะทำแบบนั้นก็ไม่ได้ พี่ทราฟยังมีเรื่องอื่นที่ต้องดูแล

“ครับผม หายไวๆนะครับ”

จุ๊บ

แรงกดที่หน้าผากทำให้ผมยิ้มออกมาก่อนจะหลับตาลง ตื่นมาอีกทีผมต้องหายไข้ ยังไงๆก็ต้องหายให้ได้ ผมจะได้ออกไปวิ่งเล่นได้สักที และพี่ทราฟจะได้ไม่ต้องกังวลหรือเครียดกับการป่วยของผมด้วย เห็นไหมล่ะว่าผมเป็นเด็กดีจะตาย ^_^

-----------------
-----------------

“ตื่นแล้วเหรอครับเค้ก นอนไปนิดเดียวเองนะเรา” เสียงพี่เจดังขึ้นตอนที่ผมรู้สึกตัวตื่นพอดี

“ครับ” ผมบอกแต่ยังคงนอนหลับตานิ่งแปบหนึ่งก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น แต่ยังไงมันก็ยังมืดมิดอยู่ดีนั่นแหละ

“ไหนดูสิว่าไข้ลดลงหรือยัง กินน้ำไหม”

สัมผัสเย็นที่หน้าผากจากมือพี่เจแตะลงที่หน้าผากผมเพื่อวัดไข้พร้อมกับดึงแผ่นอะไรสักอย่างที่ติดอยู่ตรงหน้าผากผมออกที่ไม่รู้ว่าติดตั้งแต่เมื่อไหร่ จากนั้นพี่เจก็เอาหลอดดูดน้ำมาจ่อไว้ที่ปากผม ผมเลยดิ่มเข้าไปหลายอึกเพราะรู้สึกเจ็บคอ

“ขอบคุณครับ พี่เจ พี่ทราฟล่ะครับ” ผมถามทั้งๆที่รู้ว่าพี่ทราฟยังไม่กลับเข้าบ้าน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากรู้

“ไอ้ทราฟเหรอ อยู่ที่โรงฝึก พอดีเด็กในโรงฝึกมันตีกันนิดหน่อย ตอนนี้กำลังสอบสวนกันอยู่” พี่เจพูดได้น้ำเสียงฮึดฮัดแถมยังบ่นต่อว่าเด็กที่มาฝึกไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่างที่ผมเองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจ

“งั้นเหรอครับ” ผมพูดเบาๆและเงียบไปเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

“เบื่อใช่ไหมล่ะ” พี่เจถามขึ้น ผมได้ยินเสียงกระดาษดังขึ้นเบาๆด้วย ทำให้ผมนึกถึงหนังสือ ผมเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกอย่างและอ่านได้ทั้งวัน แต่ตั้งแต่ที่ผมตาบอดผมก็ไม่เคยได้อ่านอีกเลย

“เบื่อครับ” ผมบอกไปตามความจริง วันๆเอาแต่นอนแล้วก็กินแล้วก็นอน ผมอยากออกไปนั่งเล่นข้างล่าง เล่นกับเจ้าสายไหม แต่ผมไม่กล้าเอาแต่ใจเหมือนตอนที่อยากอาบน้ำอีกแล้ว

“งั้นเรามาหาอะไรสนุกๆทำดีกว่า” พี่เจพูดขึ้น แต่ผมจับน้ำเสียงนั้นได้ว่ามันเจ้าเล่ห์มากๆ

“อะไรครับ” ผมถามใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าอะไรที่มันสนุก แต่อีกใจก็อดระแวงไม่ได้ว่าไอ้ที่สนุกที่พี่เจบอกมันคืออะไร

“เรามาเล่นยี่สิบคำถามถามตอบดีกว่า เอาไหม หึหึ”

ผมจะไม่สงสัยอะไรถ้าไม่ด้ยินเสียงหัวเราะตอนท้ายของพี่เจ ถึงผมจะอายุน้อยกว่า แต่ก็อย่าลืมนะว่าผมน่ะยี่สิบแล้ว ไม่ใช่สองสามขวบที่จะไม่รู้ว่าการหัวเราะในลำคอแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง พี่เจคงต้องวางแผนอะไรไว้อย่างแน่นอน

“ไม่อยากเล่นหรอเค้ก เล่นเถอะ เราจะได้สนิทกันไง เค้กอยากรู้อะไรก็ถามมาได้ทุกเรื่องเลย ที่นี้พี่จะได้ไปทับถมไอ้สอง เหอะ มันบอกว่ามันสนิทกับเค้กมากกว่าพี่ คอยดูเถอะงานนี้มันต้องหน้าหงายแน่ๆ ฮ่าๆๆ”

นั่นไงล่ะ จุดประสงค์ที่แท้จริงของพี่เจ ไม่ใช่ว่ากลัวผมเบื่อหรอก แต่แค่อยากจะหาทางเอาคืนพี่สองก็เท่านั้น กับพี่สองพี่เจผมสนิทไม่เท่าพี่คราม เพราะผมรู้สึกว่าเวลาอยู่กับพี่ครามเหมือนผมอยู่กับพ่อเลย จริงๆนะ แต่ถ้าเป็นคนที่สนิทที่สุดก็มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ แต่บอกไม่ได้เลยว่าเวลาอยู่กับพี่ทราฟมันเหมือนใคร เพราะมันไม่เหมือนใคร ผมรู้สึกอบอุ่นและสุขใจ และรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่มีพี่ทราฟอยู่ใกล้ๆ นั่นแหละที่ผมรู้สึก

“เล่นเถอะนะ พี่ให้เค้กเริ่มก่อน อยากรู้อะไรถามมาเลย ได้ยี่สิบคำถามเท่านั้นนะ” พี่เจพูดเร่งเร้าผม

ผมไม่รู้จะถามอะไรเสียด้วย ผมเลยต้องใช้เวลาในการคิดเรื่องที่อยากรู้อยู่นาน โดยพี่เสียงของพี่เจพูดนู่นพูดนี่อยู่ตลอด

“เอ่อ ผมไม่รู้จะถามอะไรอ่ะ” ผมจนปัญญาเพราะคิดไม่ออกว่าจะถามอะไรดี

“ทำไมอ่ะ ไม่มีอะไรอยากรู้เลยเหรอ เอางี้ เดี๋ยวพี่ถามเราก่อนดีกว่า”

“ครับ”

“เค้กคิดยังไงกับการที่ผู้ชายและผู้ชายรักกัน”

ผมนิ่งไปเลยกับคำถามนี้ เรียกว่าใบ้กันก็ได้ อยากรู้จริงๆว่าอะไรทำให้พี่เจถามผมแบบนี้

“ก็ไม่ได้คิดอะไรอ่ะครับ เฉยๆ เพื่อนเค้กก็เป็นเกย์และมีแฟนเป็นผู้ชาย” ผมตอบไปแบบที่คิด แค่มีคนที่รักเรา ไม่ว่าเขาจะเป็นหญิงหรือชายผมว่ามันก็ดีทั้งนั้น หรือแม้แต่คนที่เรารักจะชายหรือหญิงมันก็ไม่ผิดอะไร มีคนรักก็ดีกว่ามีคนเกลียด เรารักเขาก็ดีกว่าเกลียดเขา ผมคิดแบบนี้จริงๆ

“อืม งั้นตาเค้กถาม ถามอะไรก็ได้ไม่ต้องเจาะจง อย่าเครียดสิ พี่แค่ชวนเล่นสนุกๆนะ”

“ครับ” ผมยิ้มแห้งๆก่อนจะเริ่มคิดคำถามใหม่ คำถามนี้ผมควรถามดีไหมนะ

“พี่เจเป็นเกย์หรือเปล่าครับ” หรือว่าผมไม่ควรถามหว่า แต่ถามไปแล้วอ่ะ >.<

“หึหึ เป็นครับ รู้แบบนี้รังเกียจพี่หรือเปล่า”

“เปล่านิครับ เค้กบอกไปแล้วนิว่าเพื่อรเค้กเป็นเกย์”

“ครับ งั้นคำถามที่สองของพี่ก็คือ เค้กเคยมีแฟนป่ะ” พี่เจถามเสียงสดใสมากๆ คำถถามนี้ผมไม่ต้องคิดตอบให้มากเลย มันก็มีอยู่แค่คำตอบเดียวเท่านั้นแหละ

“ไม่เคยมีครับ”

“สักคนก็ไม่มีเลยเหรอ หน้าแบบเค้กเนี่ยนะ!” หน้าผมถูกจับให้หันไปมาซ้ายขวา แล้วหน้าแบบผมมันทำไมอ่ะ ผมงงนะ หน้าผมมันแย่เหรอ?

“ไม่มีครับ หน้าเค้กมันทำไมเหรอ” ผมถามด้วยความอยากรู้

“ก็น่ารักไง รู้ตัวไหมว่าตัวเองน่ารักมากๆอ่ะ”

“เอ่อ งั้นเหรอครับ”

ถูกชมแบบนี้ผมก็เขินเป็นนะ หลังจากนั้นผมกลับพี่เจก็ผลัดกันถามผลัดกันตอบอย่างสนุกสนาน ส่วนมากจะเป็นเรื่องไร้สาระเรื่อยเปื่อย แต่พอคำถามสุดท้ายนั่นแหละ ผมอึ้งกับคำถามมากจนทำอะไรไม่ถูก

“เค้กชอบไอ้ทราฟเหรอ”

นั่นคือคำถามที่พี่เจถามผมและผมก็ไม่รู้จะตอบว่าไง ผมชอบพี่ทราฟไหมงั้นเหรอ...ก็ต้องชอบสิ พี่ทราฟใจดีจะตาย

“พี่หมายถึงชอบแบบคนรัก เค้กชอบมันใช่ไหม”

ผมได้แต่นิ่งแล้วคิดหาคำตอบให้ตัวเอง ผมชอบพี่ทราฟเหรอ...ก็คงใช่ ผมชอบพี่ทราฟ รู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ เวลาพี่ทราฟกอดผมผมก็ชอบ อะไรที่เกี่ยวกับพี่ทราฟผมชอบหมดเลย แต่ว่าผมไม่อยากคิดอะไรไปไกลกว่านี้ ก็พีทราฟมีแฟนแล้ว ถึงผมจะชอบพี่ทราฟก็คงได้แค่ชอบแหละ อีกอย่างพี่ทราฟมีแฟนเป็นผู้หญิงส่วนผมเป็นผู้ชายนะ มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก

“พี่ทราฟมีแฟนแล้ว” ผมไม่ตอบคำถามที่ว่าผมชอบพี่ทราฟไหม แต่กลับพูดภึงอีกเรื่องแทน

“แล้วถ้ามันไม่มีแฟนล่ะ เค้กจะชอบมันไหม จะรักมันหรือเปล่า”

“เป็นไปไม่ได้หรอก ยังไงพี่ทราฟก็คบกับพี่เฟอยู่”

“หึ พี่บอกอะไรให้อย่างป่ะ”

“อะไรครับ”

“ไอ้ทราฟอ่ะ เลิกกับเฟแล้ว”

“...!!!”

อะไรนะ พี่ทราฟเลิกกับพี่เฟแล้ว เลิกได้ยังไงอ่ะ แล้วเลิกกันตอนไหน ทำไมผมไม่รู้เลย ไม่สิ พี่ทราฟไม่ได้บอกผมเลยว่าเลิกกับพี่เฟแล้ว แต่ที่จริงมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของพี่ทราฟ ถ้าจะไม่บอกผมก็คงไม่แปลกใช่ไหม แต่บอกได้เลยว่าผมตกใจกับสิ่งที่ได้รู้เป็นอย่างมากจนไม่อยากจะเชื่อ

“เป็นความจริงเหรอครับ”

“จริงสิ พี่ไม่โกหกหรอก”

“แล้วทำไมพี่ทราฟกับพี่เฟถึงเลิกกันล่ะครับ”

“นั่นเป็นคำถามที่ยี่สอบของเค้กหรือเปล่า” พี่เจถามและผมก็พยักหน้า ถ้าผมถามคำถามที่ยี่สิบพี่เจต้องตอบผมอย่างแน่นอน

“งั้นพี่ก็ขอบตอบว่า...ให้เค้กไปถามไอ้ทราฟเองเหอะ เพราะพี่ไม่รู้ ฮ่าๆๆ” พี่เจหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ผิดกับผมที่ในหัววุ่นวายยุ่งเหยิงไปหมด

“พี่เจขี้โกง” ผมบ่นอุบอิบ

“ฮะๆ แล้วตกลงเค้กชอบไอ้ทราฟหรือเปล่า บอกหน่อยสิ” พี่เจยังคงถามผมด้วยคำถามเดิมที่ผมทำใจตอบอยาก ไม่ใช่เพราะไม่ชอบพี่ทราฟ แต่อายที่จะตอบมากกว่า

“ครบยี่สิบคำถามแล้วนะครับ” ผมทักท้วง

“ไม่ๆ นี่ไม่ใช่เกมส์ยี่สิบคำถามแล้ว อันนี้พี่ถามในฐานะพี่ชายคนหนึ่ง ว่าไงครับ”

“เค้ก...เอ่อ ชอบ แต่แบบว่า เอ่อ...” ผมพูดติดๆขัดเพราะไม่รู้ว่าจะพูดดีไหมแล้วก็กังวลเรื่องนั้นเรื่องนี้

“ใจเย็นๆสิเค้ก ก็แค่ชอบไม่ชอบเท่านั้นเอง” พี่เจพูดเสียงนิ่มๆที่ทำให้ผมสบายใจขึ้น

“ก็...ชอบครับ”

“ก็แค่นี้แหละ”

ผมไม่รู้ว่าพี่เจทำหน้ายังไง แต่ตอนนี้ผมต้องหน้าแดงเพราะความอายแน่ๆอย่างไม่ต้องสงสัย

“พี่เจ เค้กถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”

“ได้สิครับ ถามอะไรก็ได้ถ้าเค้กคิดว่าพี่เป็นพี่ชายคนหนึ่ง”

“เค้ก...ชอบพี่ทราฟได้เหรอ” นี่คือสิ่งที่ผมกังวล ถ้าพี่ทราฟรู้ว่าผมชอบพี่ทราฟแล้วพี่ทราฟจะรู้สึกยังไง จะรังเกียจผมจนไม่อยากมองหน้าหรือเปล่า

“ได้สิครับ ทำไม่จะไม่ได้ล่ะ ความรู้สึกของเค้กไม่มีใครห้ามได้หรอกและไม่ผิดด้วย ขอแค่เค้กอย่าดูถูกความรู้สึกของตัวเองก็พอ ชีวิตคนเราไม่ง่ายเลยที่จะเกิดมา อยากทำอะไรก็ทำเถอะครับ” พี่เจพูดให้กำลังใจผมพร้อมกับลูบหัวผมไปด้วย

“แล้วพี่ทราฟจะชอบเค้กเหรอ” ผมถามด้วยความกังวล

“เค้กไม่ลองแล้วจะรู้เหรอ บอกไว้ก่อนว่ามันเสน่ห์แรงมาก หมาคาบไปรับประทานก่อนจะหาว่าพี่เจสุดหล่อคนนี้ไม่เตือนไม่ได้นะ”

-------------
-------------

“ทำอะไรอยู่คนเก่ง”

“วาดรูปครับ พี่ทราฟ เค้กอยากกินเค้ก” ผมขยับลุกขึ้นนั่งบนเตียงดี ตอนแรกนอนคว่ำหน้าวาดรูปอยู่ สงสัยใช่ไหมว่าผมวาดได้ไง ผมวาดไม่ได้หรอก ก็แค่ใช้ดินสอขีดๆไปมาบนกระดาษที่พี่เจหามาให้เท่านั้น ก็ดีกว่าไม่มีอะไรทำอ่ะ

“หายป่วยแล้วหรือครับ ตัวไม่ค่อยร้อนแล้วนิ”

ผมฉีกยิ้มให้พี่ทราฟเมื่อรู้ว่าผมใกล้จะหายแล้ว ก็แหม เหงื่อท่วมตัวแบบนี้จะไม่ให้ไข้ลดได้ยังไง

“อ๊ะ พี่ทราฟ เค้กมีแต่เหงื่อนะ” ผมร้องตกใจเพราะอยู่ดีก็ถูกดึงไปกอด แถมพี่ทราฟยังหอมแก้มและต้นคอผมอีก

“ก็ถูกแล้วนี่ครับ คนป่วยก็ต้องมีเหงื่อ” ผมทราฟพูดแต่ไม่ยอมผละออกจากคอผมเลย ผมขนลุกไปทั้งตัว พยายามย่นคอหนีสัมผัสแต่ก็ไม่ได้ผลเพราะพี่ทราฟกอดผมแน่นมาก

“แต่มันเหม็นนะ”

“ไม่เหม็น พี่หอมแล้ว เหม็นตรงไหนกันหืม”

“พี่ทราฟ!”

“หึหึ”

“พี่ทราฟ”

“ครับ”

“พี่ทราฟเลิกกับพี่เฟแล้วเหรอ”

แรงกดที่ต้นคอหายไปและตัวพี่ทราฟก็นิ่งไปนิดหนึ่งกอดจะกอดผมแน่นขึ้นพร้อมกับดึงผมให้นั่งบนตัก ผมพลิกตัวเขาหาพี่ทราฟก่อนจะสวมกอดคนตัวโตเอาไว้เอาคางเกยที่ไหล่พี่ทราฟ ดูท่าว่าพี่ทราฟคงตกใจที่ผมถามไปแบบนั้น

“ครับ พี่เลิกกับพี่เฟแล้ว” พี่ทราฟตอบเสียงนิ่งๆ

“ทำไมล่ะครับ” ผมไม่เคยเห็นพี่ทราฟกับพี่เฟทะเลาะกันเลยแล้วทำไมถึงเลิกกันได้

“มันก็แค่...พี่กับพี่เฟไม่ได้รักกันแล้วก็แค่นั้น”

“เจ็บไหมครับ” ผมถามและกอดพี่ทราฟแน่นขึ้น ผมว่าพี่ทราฟต้องเจ็บแน่ๆเลย

“ถ้าเจ็บแล้วเค้กจะดูแลพี่ไหมล่ะ” พี่ทราฟไม่ตอบแต่ถามผมกลับแทน

ผมนิ่งคิดก่อนจะตอบแบบไม่ต้องคิด

“เค้กจะดูแลพี่ทราฟเอง”




แอบแวบตอนพักมาลงให้ เวลามีน้อยนิดคุยไม่ได้มาก
อ่านให้สนุกนะคะ เดี๋ยวไปเรียนต่อแล้ววววว ^^
 
 

[moobarpalang]

เค้กหน้ารักอะ

[sirikanda28]

น้องเค้กได้ดูแลแน่ 

[yayee2]

ว้าว !!!  "เค้กจะดูแลพี่ทราฟเอง"
ทราฟ โบราณว่าไว้ว่า ให้ตีเหล็กในขณะที่กำลังร้อนอยู่ รุกเลยๆ

[indy❣zaka]

เมื่อไหร่เค้กจะมองเห็นสักทีอ่า 

[bytoey]

อร๊ายยยย รักกันสะทีเถอะ

[thookjai]

เข้าทางพี่ทราฟเค้าหล่ะน้องเค้ก
หึหึ ได้ดูแลแน่นอน
ปล.อยากทาแป้งจัง

[donutnoi]

เค้กน่ารัก พี่ทราฟก็บอกรักเลย อย่าได้ช้า 

[Pupay]

 

[omyim_jjj]

น้องเค้กน่ารัก

[mellowshroom]

เอาละ ได้เวลาจีบพี่ทราฟเลยเค้ก

เอ่.. หรือไม่ต้องแล้วหว่า ..

[CarToonMiZa]

น้องเค้กนู๋น่ารักมากเลย

[duckduckk3]

กรี๊ดดดด พี่ทราฟฟฟฟฟฟฟ รุกเยอะๆหน่อยนะะะะะะะะ
จะได้รักกันไวๆๆ 
น้องเค้กกก ทำไมหนูน่ารักจังเลยล่ะลูกกกกกก  > <

[mild-dy]

รอตอนต่อไปนะคะ

[satann]

เค้กน่ารักมากๆๆๆ มีอะไรก็ถามไปเลย
แต่จนป่านนี้ เค้กจะรู้มั้ยนะว่าพี่ทราฟหน้าตาเป็นยังไง หล่อแค่ไหน
อยากให้น้องลองสัมผัสหน้าทราฟดูมั้งจัง555

มันค้างนะคนเขียน มาต่อไวๆ นะคะ ^^

[ormn]

:-[เค้กจะน่ารักไปถึงไหนอะ


ปล.พี่ทราฟทำขนาดนี้น้องเค้กยังไม่รู้อีกเหรอ

[goosongta]

ต่อจากนี้ไปก็พลัดกันดูพลัดกันแลดีดีนะ
ถ้าเค้กตาหายบอดได้คงดีมากๆ สงสารเค้ก

[Ja-Jah Suwanun]

ถึงเวลาแร้วเค้ก รุกเลย 55555555

ชอบก้อจีบเลย ชอบก้อจีบเลยเส่ ชูวับๆ

[pui]

เค้กน่ารักตลอดอย่างนี้ทราฟไม่หลงก็ให้มันรู้ไปเนอะ

[pronpailin]

  เห้อ 

[little_nok]

ต่อไป รักก็ต้องเข้าใจในรัก
น้องเค้กขาดพี่ทราฟไม่ได้หรอก

[Hakken]

โอ๊ยยยยยหวานกันซ้าาาาาาา
อิจฉาจริงๆ เมื่อไหร่น้องจะ
มองเห็นสักที เราไอ้คนอ่าน
ก็รอ ร้อออ รออออ ฉากที่มัน
น่าจะหวานก่านี้
 

[lasom]

รวดเดียวจบหลงรักนุ้งเค้กกันไป :กอด1:เด็กอารัย น่าลั๊คคคคคคคอ่ะ

[tantalize]

โอ๊ยยยยยหวานกันซ้าาาาาาา
อิจฉาจริงๆ เมื่อไหร่น้องจะ
มองเห็นสักที เราไอ้คนอ่าน
ก็รอ ร้อออ รออออ ฉากที่มัน
น่าจะหวานก่านี้
 

ยังจะมีฉากอาไรที่หวานกว่านี้อีกหยอครับ 

[nongrak]

ไม่รู้ใครดูแลใครนะเค้ก

[CarToonMiZa]

 

[mamew13 jk]

  เค้กน่ารักเน๊อ อิอิ