หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[karn49]

เค้กน่ารักมากก >[]<
อยากให้เค้กหายตาบอดไว ๆ TT

[seaz]

พสน้องไปผ่าตัดเดี๋ยวนี้เลยได้ไหมเนี่ย ใจร้อนอ่ะ อยากให้น้องมองเห็น

[jeeu]

กรี๊ดดดดดด~
น้องเค๊กน่ารัก อยากเป็นพี่ทราฟตอนน้องอ้อนอาบน้ำ
เจอน้องเค๊กโหมดนี้ เจ้อยากส่งเสีย
เหวย... น่าเอ็นดูอย่างแรง 55555+
พี่ทราฟโสดแล้ว จะทำอะไรก็รีบทำซะ
ตอดเล็กตอดน้อยอยู่นั่น ให้แม่ไปขอเร้ยยยย
กอดดริริ ไม่ได้กดดันนะคะ แต่ ..อยากให้มาต่อไวๆ
กร๊ากกกกกก~

[loveromance]

มารอ รอร้อรอ
 

[RiRi]

ยังจะมีฉากอาไรที่หวานกว่านี้อีกหยอครับ 

นั่งสิ ฉากอะไรอ่ะ   

[RiRi]

 



:: 18 ::



“งั้นให้กำลังใจพี่หน่อยสิ” ผมกระซิบบอกเค้กที่ข้างหู ทำเอาเค้กย่นคอหนีทันที

“อะ อะไรครับ”

“หอมแก้มพี่หน่อยสิ เนี่ย พี่อกหัก อยากได้กำลังใจ” ผมบอก เค้กก้มหน้างุดๆเพราะอาย หึหึ

“นะครับคนเก่งหอมแก้มพี่หน่อยนะ พี่จะได้มีกำลังใจไง” ผมยังคงกระเซ้าเย้าแหย่เค้ก เค้กค่อยๆเงยหน้าขึ้นก่อนจะเอื้อมมือมาจับที่หน้าผมช้าๆ แค่นั้นก็ทำเอาผมใจพองโตเมื่อน้องยอมที่จะหอมแก้มผม ซึ่งน้องไม่เคยทำเลยสักครั้ง

จุ๊บ~

พอหอมแก้มผมเสร็จเค้กก็ก้มหน้างุดๆอยู่ที่อกผม เห็นแค่หูที่แดงอย่างน่ารัก เดาได้ไม่ยากว่าตอนนี้เค้กหน้าแดงเป็นมะเขือเทศขนาดไหน จะน่ารักอะไรขนาดนี้นะ

“ก้มหน้าทำไมครับ แล้วงี้พี่จะหอมแก้มเค้กได้ไง” ผมเอานิ้มจิ้มที่แก้มเค้กเบาๆ คนตัวเล็กบนตักก็ยิ่งก้มหน้าเข้าไปใหญ่

“ไม่เอา ไม่ให้หอม” เค้กพูดเสียงอู้อี้อยู่กับอกผม

“จริงอ่ะ เสียใจนะเนี่ย ไม่มีกำลังใจไปสอนเด็กเลย เฮ้อออ” ผมแกล้งพูดเสียงเบาแล้วก็ถอนหายใจออกมา แล้วก็ได้ผล เค้กเงยหน้าขึ้นมาทันที แถมยังขมวดคิ้วอีก หึหึ น่ารักจริงๆ

“อะไรอ่ะ เค้กให้กำลังใจไปแล้วนะ” เค้กโวยวายเสียงเบา

“ขั้นตอนยังไม่สมบูรณ์เลย พี่ยังไม่ได้หอมแก้เค้กเลย”

“พี่ทราฟ! เค้กอายนะ”

รู้ครับรู้ หน้าแดงหูแดงขนาดนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอายขนาดไหน แต่ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลยสักนิด แค่หอมแก้มนิดๆหน่อยเอง

นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วผมก็ต้องฉีกยิ้มออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเค้กกินอะไรไปถึงได้น่ารักขนาดนั้น มีการบอกด้วยว่าจะดูแลผม เด็กน้อยเอ๋ย ผมสิที่ต้องดูแลเค้กไม่ใช่ให้เค้กมาดูแลผม แต่สีหน้าและน้ำเสียงที่มุ่งมั่นตอนที่พูดว่าเค้กจะเป็นคนดูแลผมเอง ผมก็ไม่เอ่ยขัดและน้อมรับความปรารถนาดีนั้นไว้ด้วยความเต็มใจ

 “ฮ่าๆๆ หอมบ่อยๆไง จะได้ชินแล้วเลิกอาย”

“บ้า”

ฟอดดดดด

แล้วผมก็อาศัยช่วงจังหวะที่เค้กเผลอก้มหอมแก้มเค้กอย่างรวดเร็ว เรียกได้ว่าหอมแบบเน้นๆสูดความหอมจากแก้มนิ่มๆซะเต็มปอดจนรู้สึกสดชื่น ผมคลอเคลียอยู่ที่แก้มเค้กไปมาอย่างเพลิดเพลินอย่างไม่รู้เบื่อ ทำไมผมถึงได้รู้สึกกับเค้กมากมายขนาดนี้นะ ไม่เหมือนคนอื่นๆที่เคยคบเลยสักนิด

ผมรู้สึกว่าตัวเองมีหวัง เหมือนเค้กจะชอบผมเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าแบบไหน แบบพี่ชายคนหนึ่งหรือคนรัก แต่จะชอบแบบไหนผมไม่สนหรอก ผมจะทำให้เค้กมาเป็นแฟนผมให้ได้ แต่ถ้าน้องไม่ชอบผมจริงๆผมก็จะไม่บังคับหรืออะไร ผมจะเคารพการตัดสินใจของเค้ก ผมรู้ว่าเค้กมีอดีตที่ไม่ดีเกี่ยวกับผู้ชาย เลยไม่รู้ว่าเค้กจะรับได้ไหมถ้าผมชอบเขามากกว่าน้องชาย แต่ชอบแบบคนรัก

“พอแล้วพี่ทราฟ” เค้กเอ่ยเสียงเบาที่สั่นน้อยๆ

“พอก็พอครับ”

ผมผละออกจากเค้กอุ้มน้องลงจากตักให้นั่งลงบนเตียง เค้กนั่งนิ่งๆไม่พูดไม่จา เอาแต่ทำแก้มแดงอย่างเดียว เห็นแล้วมันน่าจับฟัดนัก ฮึ่ย!

“พี่ทราฟ เค้กลงไปเล่นข้างล่างได้ไหมอ่ะ” เค้กถามผมหลังจากที่นั่งนิ่งกล้มหน้าไปได้สักพัก ตอนนี้คงหายเขินหายอายแล้ว

“ได้สิครับ แต่ห้ามออกไปตากแดดนอกบ้านนานๆนะ เดี๋ยวไข้กลับ”

“ครับผม” เค้กยิ้มกว้างนั่งยืดตัวตรงด้วยความดีใจ ผมลูบหัวเค้กเบาๆก่อนจะพาลงไปข้างล่าง

“ตื่นแล้วเหรอเค้ก หายหรือยังให้พี่เจดูหน่อยสิ”

ไอ้เจตะโกนเสียงดังและวิ่งออกมาจากครัวตรงเขามาหาเค้กทั้งๆที่ยังถือตะหลิวอยู่ในมือ มันจะเอามือมาจับหน้าผากเค้กแต่ติดที่มือยังมีตะหลิวอยู่ ไอ้เจหัวเราะแห้งๆก่อนจะวิ่งเอาตะหลิวไปเก็บไว้ในครัวแล้ววิ่งออกมาอีกรอบ เค้กนี่สิถึงกับงงไปเลยว่าไอ้เจมันเป็นอะไร

“ตัวไม่ร้อนแล้ว เดี๋ยววันนี้พี่เจพาออกไปเล่นดีไหม” ไอ้เจพูดกับเค้กใจดีก่อนจะจูงมือเค้กเข้าไปในครับเพื่อกินข้าวเช้า

“ไม่ได้ เค้กยังไม่หายดีเดี๋ยวไข้กลับ” ผมบอกไอ้เจ

“เออวะ กูลืมไป โทษที” ไอ้เจพูดหน้าเจื่อนๆ

“ไอ้สองล่ะ” ผมถามไอ้ครามที่ยังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะ ก่อนจะหันไปรับแก้วนมจากไอ้เจส่งให้เค้กถึงมือ เค้กรับไปดื่มอย่างโดยไม่พูดไม่ถามอะไร

“ไม่รู้ ยังไม่เห็นหัวมันตั้งแต่เช้า” ไอ้ครามตอบ ตาก็ยังไล่อ่านข่าวต่อไป

“มันตื่นหรือยัง” ผมอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง มันค่อนข้างช็อคมากเมื่อรู้ว่าเฟแอบชอบมันมานาน เมื่อคืนผมกับมันคุยกันไม่เยอะ หนักไปทางดื่มเสียมากกว่า

“ตื่นแล้ว แต่ไม่อยู่ที่ห้องไปไหนก็ไม่รู้” ไอ้เจบอกก่อนจะวางชามข้าวต้มให้ผม ไอ้คราม และเค้กคนล่ะชาม ผมจัดการหยิบช้อนใส่มือเค้กก่อนจะจับอีกมือแตะที่ชามข้าวต้มเบาๆให้เค้กรู้ตำแหน่ง ใจจริงผมอยากจะป้อนเค้ก แต่เค้กไม่เคบยอมง่ายๆ และมันคิดน้อยใจว่าตัวเองเป็นภาระ ผมเลต้องยอมให้เค้กกินข้าวเอง

“เมื่อคืนเป็นไง” ไอ้ครามพับหนังสือพิมพ์ก่อนจะลงมือกินข้าว

“ก็ดี” ผมตอบมันไปแค่นั้นเพราะไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเค้ก เดี๋ยวจะทำให้เค้กคิดมากเปล่าๆ

ไอ้ครามเงยหน้าจากชามข้ามต้มมองผมแวบหนึ่งก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ และเริ่มลงมือกินข้าวต่อโดยไม่พูดอะไรอีก

หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรถึงเรื่องเมื่อคืนอีก จะมีก็แต่เสียงที่ไอ้เจกับเค้กคุยกันอย่างออกรสชาติ ผมหมายถึงไอ้เจคนเดี๋ยวนะ ส่วนเค้กก็พูดคุยแบบเบาๆเพราะยังกินข้าวอยู่ เป็นไงล่ะ ที่รักผมมีมารยาทดีใช่ไหม ไอ้เจนี่หน้าเหวอเลยตอนที่ถามเค้กว่าทำไมไม่ตอบ แล้วเค้กก็ตอบมาว่า เค้กกินข้าวอยู่ไม่ควรพูด ผมรู้ว่าเค้กไม่ได้จะว่าไอ้เจ น้องแค่บอกเฉยๆเท่านั้น แต่ก็ทำให้ผมและไอ้ครามขำได้ สมน้ำหน้าไอ้เจมัน

“วันนี้มึงไปไหนวะไอ้คราม” ผมถามไอ้ครามที่จะเดินออกนอกบ้าน

“ไปตรวจงานนิดหน่อย คืนนี้กูไม่กลับ พรุ่งนี้ฝากดูเด็กแทนวันหนุ่งด้วย” ผมตอบเสียงนิ่งแต่คิ้วขมวดกัน สงสัยงานจะมีปัญหา

“ใจเย็นล่ะมึง อย่าไปเปรี้ยงปร้างใส่ใครเขาเข้า” ผมแซวมันขำๆ

“เออ จะพยายาม” แต่มันดันตอบสีหน้าจริงๆ เล่นเอาผมผวาเลยทีเดียว อะไรแม่งจะโหดขนาดนั้น ชาตินี้จะหาเมียได้ไหมเนี่ย

“มึงก็ดูเด็กดีๆด้วยล่ะ ถ้ามันตีกันอีกกูจะไล่แม่งออกให้หมด” ไอ้ครามพูดก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

ผมเงยหน้ามองนาฬิกาที่ฝาผนัง เหลืออีกครึ่งชั่วโมงผมต้องเข้าไปสอนเด็ก บอกตามตรงเลยว่าผมโครตจะขี้เกียจ ให้เลือกได้ผมอยากอยู่เล่นกับเค้กมากกว่า ผมเดินไปที่ชานบ้านด้านข้างของบ้าน เค้กนั่งกับพื้นหญ้าลูบหัวเจ้าสายไหมที่กำลังกินอาหารเม็ดอย่างเอร็ดอร่อย อย่าถามนะว่าทำไมผมถึงรู้ว่ามันอร่อย ผมก็แค่พูดไปงั้นแหละ ถ้าไม่อร่อยเจ้าสายไหมมันก็คงไม่กินอย่างเมามันหรอก จริงไหม

“พี่ทราฟ เค้กว่าเจ้าสายไหมมันเหม็นอ่ะ เค้กจะอาบน้ำให้มัน” เค้กเหมือนจะรู้ว่าผมมาถึงได้พูดกับผม ผมนั่งลงกับพื้นไม้ หย่อนขาลงไปด้างล่างมองเจ้าตัวเล็กกับเจ้าสายไหมด้วยความสุขใจ

“เค้กจะอาบให้มันเองเหรอ ทำได้ไหม” ผมถาม เพราะเจ้าสายไหมไม่ชอบน้ำรับรองว่าเจ้าสายไหมไม่อยู่เฉยๆให้อาบแน่ๆ แถมเค้กก็มองไม่เห็น เชื่อเถอะว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เค้กสามารถทำได้ง่ายๆ

ผมอยากให้เค้กมองเห็น แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ คงต้องรอให้อะไรๆมันลงตัวกว่านี้ ถ้าผมขอเค้กเป็นแฟนได้ ผมจะพาเค้กไปหาหมอให้หมอเช็คดูว่ามีทางไหนที่จะรักษาให้เค้กหันมามองเห็นเป็นปกติได้

“น่าจะได้นะ”

“พี่ว่าไม่ได้หรอก เดี๋ยวตอนเย็นพี่เสร็จงานแล้วจะออกมาช่วยอาบน้ำให้เจ้าสายไหม ดีไหมครับ”

“ดีครับ พี่ทราฟ วันนี้เค้กอยากกลับห้อง”

“หืม กลับไปทำอะไรครับ” ฉันเลิกคิ้วถาม พาตัวเองลงไปนั่งข้างๆเค้กบนสนามหญ้า

“ก็อยากกลับอ่ะ เค้กทิ้งอ้วนกลมให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว ไม่รู้ป่านนี้เป็นไงบ้าง”

น้ำเสียงเป็นกังวลที่ปิดไม่มิดนั่น ผมจะใจร้ายไม่ให้กลับก็ยังไงอยู่ แม้ใจจริงจะไม่อยากให้กลับแล้วย้ายมาอยู่กับผมที่นี่ สงสัยผมต้องรีบจีบเค้กแล้วก็พามาอยู่ที่นี้ไวไวซะแล้ว

“ไปดูแล้วค่อยกลับมาที่บ้านพี่ดีไหม ไม่ต้องค้างหรอก”

ผมพยายามหาทางออกที่ดีกว่านี้เพื่อที่เค้กจะได้ไม่ต้องนอนค้างที่หอ ที่จริงเรียกว่าค้างไม่ได้หรอก นั่นมันห้องของเค้ก ถ้าค้างคงต้องใช้กับที่นี้ แต่แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ อนาคตผมจะโอนสิทธิ์ที่ผมมีในบ้านหลังนี้ยี่สิบห้าเปอร์เซนต์ให้เค้ก ฟังดูเว่อร์ใช่ไหม มันก็เรื่องของผมอ่ะ ใครจะทำไม

เรื่องนั้นช่างมันก่อน มาว่าเรื่องที่ว่าผมจะทำยังไงให้เค้กกลับมานอนที่บ้านผมดี นี่ก็เพิ่งจะหายป่วยได้ไม่กี่ชั่วโมง แถมไปนอนที่หอก็ต้องนอนคนเดียว เอ๊ะ หรือผมจะไปนอนกับเค้กดี เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยแหะ

“คงไม่อ่ะครับ เค้กว่าพรุ่งนี้ป้าน้อมน่าจะมาหาหรือไม่ก็มะรืน”

“งั้นเหรอครับ ให้พี่ไปนอนเป็นเพื่อนไหม”

ผมรีบเสนอตัวเองทันที จะช้าไปทำไม ผมคิดว่าเค้กต้องเห็นดีเห็นงามและอยากให้ผมไม่อยู่เป็นเพื่อนแน่ๆ ไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่เค้กค่อนข้างติดผมในระดับหนึ่งเลยล่ะ

“ไม่เป็นไรครับ เค้กอยู่คนเดียวได้”

แต่...ผิดคาด! ผมอยากจะท้วง แต่เค้กพูดเสียงดังฉะฉานแบบไม่ลังเลเลยสักนิด ไอ้ที่อยากจะแย้งเลยไม่กล้า เพราะไม่อยากขัดใจเดี๋ยวไข้กลับมาแล้วจะยุ่ง

“เอาแบบนั้นเหรอ” ผมถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ยังไงๆก็ไม่วางใจเลยสักนิดที่จะให้เค้กกลับไปอยู่ที่ห้องคนเดียว แม้ว่ามันจะแค่คืนสองคืนก็เถอะ

“ครับ พี่ทราฟไม่ต้องเป็นห่วงเค้กนะ เดี๋ยวเค้กเจอป้าน้อมแล้วเค้กจะโทรให้พี่ทราฟมารับนะ เค้กอยู่ที่นั้นมานานนะ แค่นี้เอง ไม่ต้องห่วงเค้กหรอก”

“เฮ้ออ โอเคครับ เอาแบบนั้นก็ได้ ถ้ามีอะไรให้รีบโทรหาพี่เลยนะ” ผมบอกพร้อมกับดึงเค้กมานั่งที่ตักก่อนจะโอบเอวเค้กเอาไว้หลวมๆ เค้กเงยหน้ามายิ้มให้ผมน้อยๆ เลยอดใจไม่อยู่ต้องก้มลงไปหอมที่แก้มนิ่มๆนั่งสักทีสองที

ไปไหนไม่รอดแล้วผม ตกหลุมขนมเค้กนี้เสียลึกเกินกว่าจะปีนขึ้นได้ และผมเองก็ไม่อยากปีนขึ้นไปด้วย อยู่แบบนี้ดีกว่าเยอะ หึหึ

“อยู่คนเดียวอย่าเศร้านะพี่ทราฟ ต้องรอเค้กก่อนรู้ไหม”

“ทำไมล่ะครับ”

“ก็เดี๋ยวไม่มีใครปลอบพี่ทราฟไง”

“หึหึ ฮ่าๆๆ น่ารักจริงๆเลยนะเค้ก ได้ครับ พี่จะไม่เศร้า”

เห็นไหมล่ะว่าเด็กคนนี้น่ารักน่าฟัดขนาดไหน ^_^

---------------
---------------

เหนื่อยโว้ย!

เหนื่อยโครตๆ เหนื่อยสุดๆ

ผมเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้สดชื่นขึ้นหลังจากที่สอนเสร็จ ตอนนี้ก็เย็นแล้ว เหมือนจะชินแต่ก็ไม่เคยชิน แน่ล่ะ ก็ผมสอนศิลปะการป้องกันตัวนี่ ต้องใช้แรงในการสอน และเมื่อใช้แรงทั้งทั้งวัน เรี่ยวแรงมันก็ต้องหมดเป็นธรรมดา

“เฮีย เฮียว่าฝีมือผมเป็นไงบ้าง” ไอ้บาส เด็กอีกคนที่มาเรียนที่นี่ได้สองคอร์สแล้ว แต่ถึงจะเรียนไปสองคอร์สมันก็ยังไม่ได้สายดำอยู่ดี ก็ไอ้นี่มันหัวช้า แต่ก็ขยันซ้อมดี ผมเลยไม่รู้สึกเสียดายแรงที่สอนไป

“ก็ดี กำลังแขนและขาดีขึ้นกว่าเดิม ฝึกอีกนิดแล้วไปสอบกับไอ้ครามเพื่อเลื่อนขั้นได้”

“จริงอ่ะ วันนี้เฮียใจดีวะ”   

“ใจดีอะไร กูเป็นของกูแบบนี้ทุกวัน”

“ไม่อ่ะ ที่ผ่านมาถ้าแดกหัวผมได้เฮียคงแดกไปแล้ว ทำไม เมื่อคืนเด็กทำการบ้านดีเหรอ กี่ดอกอ่ะและร้อนแรงป่ะ”

เพี๊ยะ!!!

ผมตบเข้าที่หัวมันให้ ผมรู้ว่าเด็กที่มันพูดน่ะหมายถึงใคร มีคนเดียวแหละครับ...เค้ก ไม่ใช่ว่าคำพูดของมันไม่ถูกใจผมนะ แต่ผมไม่อยากให้พูดถึงเค้กแบบนั้น ถ้าไม่จิตนาการมันก็คงไม่พูดออกมา แหละนั่นล่ะคือประเด็น ของๆผม ผมแตะผมจินตนาการแค่คนเดียวพอ =_= คนอื่นไม่ต้องสาระแน

“โอ๊ยเฮีย มันเจ็บนะ มือหรือตีนวะเนี่ย” ไอ้บาสร้องเสียงหลงก่อนจะเอามือลูบที่หัวตรงที่ผมตบเข้าไป สมน้ำหน้ามึง อยากลามปามดีนัก

“ปากหมาอีก กูจะประเคนตีนให้แทนมือจริงๆ เอาไหม!” ผมถลึงตาใส่ไอ้บาสไม่ได้จริงจังอะไร

“ไม่เอาคร้าบบบบบ” มันยกมือไหว้ผมและทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แถมยังเอาตัวมากระแซะๆเหมือนจะอ้อน คือมึงไม่ใช่เค้กนะ ทำไปไม่น่ารักแล้วยังเป็นการอ้อนตีนกูอีก แต่ถ้ารายนั้นอ้อน อยากได้อะไรผมนี่ให้หมดตัว ^_^

“ไม่เอาก็ไปซ้อม แล้วไปซ้อมไกลๆด้วยนะไอ้บาส กูเหม็นขี้หน้ามึง” ผมผลักหัวมันไปอีกทีด้วยความหมั่นไส้

“T^T”

จริงๆแล้วมันเป็นเด็กน่ารักนะ อายุเท่ากับเค้กนั่นแหละ แต่ไอ้นี่มันหล่อหน้าตาดี แต่เค้กเขาน่ารัก

“เป็นไงบ้างเจมส์ ทุกอย่างโอเคนะ”

เจมส์เป็นเหมือนหัวหน้าของพวกเด็กที่มาเรียนที่นี้ คอยดูและรับผิดชอบทุกอย่าง ยังมีรองหัวหน้าอีกคน ชื่อปลื้ม

“ครับ ไอ้สองคนนั้นมันก็ยังเขม่นกันเหมือนเดิม แต่พวกผมช่วยๆกันดูอยู่”

“ดีแล้ว อย่าให้เกิดเรื่องอีก กินข้าวหม้อเดียวกัน ครูก็ครูคนเดียวกัน แม่งเสือกมาตีกันเอง”

“ครับเฮีย”

“เออๆ ไปและ เหนื่อยฉิบเลย”

ผมตบไหล่ไอ้เจมส์สองทีก่อนจะเดินออกจากโรงฝึกกลับบ้าน เหงื่อท่วมตัวจนรู้สึกขยะแขยงตัวเองขึ้นมาตะหงิดๆ อยากรีบกลับไปกอดเค้กนะ แต่สภาพนี้ผมขอล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาดหอมๆก่อนแล้วกัน

“ทราฟ”

ผมหันหลังตามเสียงเรียกก็เจอเข้ากับเฟที่ยืนอยู่ เฟก้าวเข้ามาหาผมแต่ก็เว้นระยะไว้พอสมควร

“เฟ มีอะไรเหรอ” ผมถาม

“ขอ...คุยด้วยหน่อยสิ เอ่อ ได้ไหม” เฟพูดตะกุกตะกักเหมือนไม่มั่นใจหรือไม่ก็ขาดความกล้า

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” ผมส่งยิ้มให้เฟ

“เฟ เอ่อ เฟ...”

แต่รอยยิ้มของผมคงไม่ช่วยลดความประหม่าและความกังลที่มองเห็นได้บนหน้าของเฟลงได้

“ไม่ต้องเกร็งหรอก คิดซะว่าคุยกับเพื่อนคนหนึ่งสิ”

“อืม ขอบคุณนะทราฟและเฟก็อยากขอโทษ” เฟพูดแต่ไม่ยอมมองหน้าผม เธอคงรู้สึกผิด แต่ผมเคยบอกไปแล้วว่าไม่เป็นไร ผมไม่โกรธ แต่กลับเข้าใจเสียมากกว่า

“ไม่เป็นไร ทราฟเข้าใจ”

“วันนั้นเฟไม่ได้สติ เลยไม่รู้ว่าพูดอะไรไปบ้าง ไม่รู้ว่าขอโทษทราฟไปหรือยัง”

“เฟพูดไปแล้ว”

เฟมองหน้าผมก่อนจะยิ้มเจื่อนๆที่ดูแห้งแล้ง คงต้องให้รู้สึกดีขึ้นด้วยตัวเอง วันนี้เฟยังคงรู้สึกผิดที่รักไอ้สองตอนที่คบกับผม แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอจะดีขึ้น

“อืม วันนี้เฟเลยอยากมาบอกทราฟเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด เฟขอโทษนะ แต่ที่เฟคบกับทราฟเฟก็รักทราฟนะ ไม่ใช่ไม่รัก ตอนนั้นเฟรักสองมาก แต่สองก็คบใครไปเรื่อยไม่จริงจัง สองเอาแต่พูดว่าไม่อยากคบใครไม่อยากผูกมัดใคร เฟได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งไม่กล้า...พูด” ท้ายประโยคเฟพูดเสียงสั่นๆ เหมือนจะร้องไห้ เฟยิ้มนิดๆเหมือนปลอบใจตัวเองก่อนจะพูดต่อ ผมไม่รู้ว่าผมควรพูดอะไรออกไปหรือเปล่าจึงได้แต่ฟังเงียบๆ

“ตอนที่นิ้ง เพื่อนอีกกลุ่มที่สนิทกับสองเหมือนกันมาสารภาพรักกับสอง สองปฏิเสธไปแต่ไม่แค่นั้น ตั้งแต่วันนั้นสองก็แทบไม่คุยกับนิ้งเลย เฟกลัวเป็นแบบนั้น กลัวสองไม่คุยกับเฟ เฟเลยไม่กล้าบอกรักสอง แต่ยิ่งนับวันความรู้สึกรักรู้สึกชอบมันยิ่งมากขึ้น เฟกลัวสองจะจับได้ เลยตัดสินใจคบกับทราฟ”

เพราะอย่างนี้เองซินะ ผมเข้าใจเลยว่าทำไมเฟถึงทำแบบนี้ เรื่องของนิ้งผมก็พอรู้บ้างเพราะมันเคยเล่าให้ฟัง มันบอกว่าอยากให้นิ้งตัดใจเลยไม่พูดไม่คุย เพราะมันเองก็รู้สึกดีกับนิ้งแต่ในแบบเพื่อน ตอนนั้นความคิดมันยังเด็กไม่มีอะไรในหัว มันเลยคิดว่าวิธีนั้นดีที่สุด พวกผมเองได้แต่รับฟังสิ่งที่มันเอามาเล่าเท่านั้น

“ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านมาแล้วเฟก็อย่าไปคิดเลยนะ” ผมปลอบใจเฟไม่อยากให้เฟคิดมากไปกว่านี้

“เฟรู้ แต่ตอนนี้สองรู้แล้ว สองจะต้องไม่คุยกับเฟแน่ๆเลย ทราฟ เฟควรทำยังไงดี”  น้ำตาเฟไหลลงมา เฟเงยหน้าขึ้นแต่มันก็ไม่ทัน ยิ่งเห็นเฟเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกผิดที่บอกเลิกเธอ แต่ถ้าให้ผมเลือกอีกครั้งผมก็เลือกที่จะบอกเลิก เพราะผมไม่เลิกกับเฟ เชื่อเถอะว่าเฟจะต้องเจ็บยิ่งกว่านี้

“ไม่หรอก สองมันรักเฟนะ แม้ทราฟจะไม่รู้ว่ามันรักเฟแบบไหน แต่เชื่อเถอะว่ามันห่วงเฟทุกครั้งและมันก็บอกกับทราฟเองว่าเฟเป็นเพื่อนรัก สองไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก”

“แต่ อึก แต่เฟโทรหาสองไม่ติดเลย” เฟสะอื้นน้อยๆก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองแน่น

“ให้เวลามันอีกสักหน่อยแล้วกัน มันคงตกใจมากนั่นแหละ”

“อืม ขอบใจนะทราฟ”

“ไม่เป็นไร ตอนนี้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแล้วใช่ไหม”

ผมถามเฟ เฟพยักหน้าก่อนจะยกมือเช็ดน้ำตาเหมือนเด็กๆ ผมยิ้มขำคนตรงหน้า เฟเลยเตะมาที่ขาผมทีหนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมา เฮ้อ ค่อยยังชั่ว

“แล้วน้องเค้กล่ะ เป็นไงบ้าง หายไข้หรือยัง ขอโทษอีกเรื่องนะที่วันนั้นงี่เง่าจนน้องเค้กต้องป่วยแบบนี้” เฟถาม สีหน้าฉายความเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจน

“หายแล้วล่ะ ตอนนี้ก็ออกมาวิ่งเล่นได้แล้ว เรื่องนี้เฟไม่ผิดหรอก ถ้าทราฟเป็นเฟก็อาจทำแบบนั้นเหมือนกัน ทราฟต่างหากที่เป็นคนผิด”

“แล้วน้องเค้กรู้เรื่องของเราไหม”

“ทราฟบอกแค่ว่าเราเลิกรักกันแล้วเท่านั้น”

“ดีแล้วล่ะ เฟว่าให้น้องรู้แค่นั้นดีแล้ว เค้กขาวสะอาดเกินกว่าจะมารับรู้เรื่องราวเละเทะพวกนี้”

เค้กเป็นเด็กที่ชอบคิดมาก เรื่องเล็กๆน้อยๆเขาจะเป็นกังวลเสมอว่าจะดีไหม ถูกต้องหรือเปล่า ผมเลยไม่อยากบอกเค้กหมดว่าเพราะอะไรผมถึงเลิกกับเฟนอกจากที่ว่าผมกับเฟไม่ได้รักกันอย่างที่เค้กเข้าใจ แต่เป็นเพราะผมรักเขาด้วย ถ้าเค้กรู้ เค้กจะต้องคิดว่าตัวเองเป็นคนทำให้ผมและเฟเลิกกัน ผมเลยต้องบอกไปแค่นั้น แล้วก็รอเวลาอีกสักหน่อย

ตอนนี้ผมคงทำได้แค่ส่งความรักให้เขาทีละนิดๆ เมื่อลงตัวแล้วผมก็จะบอกเขาว่าผมรักเขาและขอเขาเป็นแฟน เมื่อถึงเวลานั้นจะไม่มีอุปสรรคอะไรขวางผมได้ นอกเสียจากเค้กไม่รักผมเหมือนที่ผมรัก

แต่ผมไม่คิดว่าจะเป็นแบบนั้นหรอก ขอหลงตัวเองหน่อยเถอะ

“แล้วจะอยู่รอไอ้สองไหม มันออกไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เช้า” ผมถามเฟ เฟส่ายหน้าก่อนจะตอบ

“คงไม่ล่ะ เฟเองก็ไม่กล้าเจอหน้าสองตอนนี้เหมือนกัน”

“อืม เอาไงก็เอา”

“ทราฟต้องรักน้องเค้กให้มากๆนะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว”

-------------
-------------

“ไม่ให้พี่นอนเป็นเพื่อนจริงเหรอเค้ก” ผมถามเค้กอีกครั้งอยากให้น้องเปลี่ยนใจ

“นอนที่นี่แล้วก็ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อกลับบ้านแล้วไปสอนเด็กนะหรอครับ” เค้กถามผมเหมือนย้อนถามผม

“ใช่ครับ”

“ไม่เอาอ่ะ เค้กนอกคนเดียวได้” ยังไงๆเค้กก็ยังคนยืนยันคำเดิมเหมือนเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมาเป๊ะๆ

“ทำไมล่ะ เค้กไม่อยากนอนกับพี่ทราฟเหรอครับ”

“อยากครับ แต่เค้กไม่อยากให้พี่ทราฟต้องเหนื่อยแค่นั้น แค่สอนเด็กก็ไม่ไหวแล้ว จะต้องมาตื่นแต่เช้าอีก ถ้าพี่ทราฟเกิดหลับในตอนขับรถแล้วเกิดอุบัติเหตุไปจะทำยังไง” เค้กขมวดคิ้วพูดใส่ผมเบาๆเสียยาว แต่มันทำให้ผมใจพองโตขึ้นด้วยความดีใจ

“เค้กเป็นห่วงพี่เหรอ”

“ห่วงสิครับ ไม่ให้เค้กห่วงพี่ทราฟแล้วจะให้เค้กห่วงใครล่ะ”

โอ๊ยยย! ยิ่งพูดแบบนี้ผมก็ยิ่งไม่อยากกลับบ้านเลย อยากจะนอนกอดเจ้าตัวเล็กนี่ทั้งคืนให้หนำใจ ว่าแล้วก็ดึงเค้กเข้ามากอดเสียดื้อๆ เค้กก็ไม่ได้ขัดขืนซ้ำยังกอดตอบผมอีกด้วย

“ที่พี่อยากนอนที่นี้เพราะพี่ก็เป็นห่วงเค้กเหมือนกัน รู้ไหมครับ”

“รู้ครับ แต่เค้กอยู่ได้นะ เค้กอยู่กับที่ไม่เป็นอะไรหรอก แต่พี่ทราฟสิต้องขับรถนะ”

“ครับๆ งั้นพี่กลับไปนอนบ้านดีไหม แล้วพรุ่งนี้ตอนเย็นพี่จะรีบมารับ”

“ดีครับ ถ้าพรุ่งนี้ป้าน้อมมาเค้กจะโทรบอกพี่ทราฟนะ”

“ครับผม เอาล่ะ ง่วงหรือยัง”

ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้บอกเวลาว่าจะห้าทุ่มแล้ว เป็นเวลาที่คนตัวเล็กจะต้องพักผ่อนเพราะเพิ่งจะหายไข้ ผมลุกขึ้นไปหยิบน้ำก่อนจะจัดการให้เค้กกินยาก่อนนะป้องกันไข้กลับ ซึ่งเค้กก็กินอย่างว่าง่าย เป็นเด็กดีสุดๆ

“นอนซะนะ เค้กหลับแล้วพี่จะกลับ” ผมดึงผ้าห่มให้คลุมมาถึงหน้าอกของเค้กก่อนจะเอนตัวนอนตะแคงเอามือท้าวศีรษะเอาไว้ก่อนจะลูบหัวเค้กเบาๆเพื่อกล่อมให้เค้กหลับ

“จริงๆนะครับ” เค้กถามก่อนจะค่อยๆหลับตาลง

“จริงครับ พี่จะไม่ไปไหนจนหว่าเค้กจะหลับ”

“ขอบคุณครับ”

จุ๊บ

ผมก้มลงจูบที่หน้าผากเค้กหนึ่งที ตามด้วยจมูก แกล้มทั้งสองข้าง อย่างอดใจไม่อยู่ เวลายิ่งผ่านไปผมยิ่งรักเค้กมากขึ้นๆ ต้องโทษคนตัวเล็กเนี่ยแหละที่ขยันทำให้ผมหลงแล้วหลงอีกจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วตอนนี้

“พี่ทราฟ”

“ครับ”

“เค้กหอมพี่ทราฟบ้างได้ปล่าว”

ผมนี่ตาโตเลยครับ ไม่คิดว่าเค้กจะถามอะไรแบบนี้

“ได้สิครับ” ผมรีบตอบอย่างรวดเร็วพร้อมกับยื่นหน้าเข้าหาเค้กแบบประเคณตัวเองส่งให้น้องสุดชีวิต

จุ๊บ

อ่า ยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์เสียอีก ตอนนี้ผมเข้าข้างตัวเองเต็มแล้วว่าน้องเองก็ชอบผมเหมือนกัน

“อีกข้างสิครับ” ผมมันคนโลภนะ แค่ข้างเดียวไม่พอหรอก

จังหวะที่น้องเลื่อนหน้าเขามาใกล้แก้มอีกข้างของผม ผมก็หันไปหาน้องทำให้ริมฝีปากน้องแตะลงมาที่ริมฝีปากผม ไม่รู้ว่าเค้กรู้ตัวหรือเปล่า แต่ผมกลับกระชับตัวน้องเข้ามาหาตัว ก่อนจะลงมือชิมความหวานจากความอ่อนนุ่มของริมฝีปากของคนตรงหน้า เค้กเหมือนจะตกใจ แต่ด้วยความชำนาญของผม เลยทำให้เค้กโอ่นอ่อนผ่อนตามตามได้ไม่ยาก

เค้กไม่ใช่คนจูบเก่ง เรียกว่าไม่เคยเลยดีกว่าเพราะน้องดูไม่ประสีประสาอะไรเลยสักนิด ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ผมกลับรู้สึกดีอย่างถึงที่สุด สักวันผมจะทำให้เขาเก่งเองด้วยปากของผมเนี่ยแหละ ^^

ผมจูบน้องอยู่สักพักก่อนจะปล่อยตัวน้องเป็นอิสระ เค้กก้มหน้าแต่ยังอยู่ในอ้อมกอดของผมอยู่

“หวานจังเลย หลับฝันดีนะครับ” 

=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=

มาดึกดีกว่าไม่มานะเออ เลี่ยนไปไหม อยากได้มาม่าแก้เลี่ยนกันหรือเปล่า ฮ่าๆๆ ( โดนคนอ่านกระโดนถีบขาคู่)
 
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลยเนอะ เพราะริริยุ่งมากกับเรื่องเรียน T_T

ไปแระ ง่วงมากกกกกกกกกก  ฝันดีนะทุกคน อย่าแย่งกันนอนกอดน้องเค้กล่ะ 

[ormn]

:m20:ดึกแค่ไหนก็ไม่ว่ากันขอแค่อย่าทิ้งกันก็พอ



ปล.ถูกต้องแล้วจ้าการเรียนต้องมาก็เสมอจ๊ะ

[mamew13 jk]

หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนเกิ๊นนนนน  ชอบๆ 555

[mild-dy]

รอ ร๊อ รอ รอจ้า

[lasom]

อายแทน

[pui]

อ่านตอนนี้แล้วฝันดีแน่นอน

[mellowshroom]

    

โอ๊ยยยยย ละลาย

อ่านไปยิ้มไป 

ยิ้มแก้มแตกแล้วเนี๊ยย ..

[Pupay]

หวานนนนนนนนนนน 
ถ้ามาม่านะ เราอาจจะทำแบบนั้นก็ได้ หึหึ

 :pig4:นะคะ

[thejaoil]

รุกเร็วไปป่าวพี่ทราฟ อิอิ

[Giniz]

"ติดเรียนไม่ว่า แต่อย่ามาม่าเป็นพอ" 

[donutnoi]

หวานกว่านี้ได้อีก แต่ไม่เอามาม่านะคะ 

[goosongta]

"ติดเรียนไม่ว่า แต่อย่ามาม่าเป็นพอ" 

เห็นด้วย ไม่เอามาม่า

[jeeu]

แก้มน้องเค๊กช้ำหมดแล้ว
ฮิ้วววววว~
ตอนนี้พี่ทราฟได้อย่างใจมาก
รีบๆทำขอเป็นแฟน แล้วพาน้องมาอยู่ด้วยกันเลย
ถ้าน้องเค๊กไม่ยอม
แนะนำให้จับอ้วนกลมเป็นตัวประกันจ้า
55555+

[yayee2]

อิจฉาทราฟอ้ะ หอมเอ๊า หอมเอานะ แก้มน้องเค้กน่ะ
ละ..ละ..แล้ว..แล้ว..แล้ววันนี้ได้จูจุ๊บแบบหวานๆด้วยอ้ะ
ขอให้สองคนนี้ตกลงคบกันแบบแฟนไวๆล่ะกัน
และขอให้สองกับเฟลงเอยกันด้วยดีนะ ชอบเห็นคนมีความสุขแหละ

ป.ล. ที่ริริถามว่า"...อยากได้มาม่าแก้เลี่ยนกันหรือเปล่า..."
ขอตอบแบบเสียงดังฟังชัดว่า "ไม่เอาจ้ะ" อิ อิ
ป.ล.2 ขอเป็นกำลังใจให้กับริริเรื่องเรียนจ้ะ สู้ สู้

[sirikanda28]

อิจฉาทราฟมากเลย

[moobarpalang]

“ไปตรวจงานนิดหน่อย คืนนี้กูไม่กลับ พรุ่งนี้ฝากดูเด็กแทนวันหนุ่งด้วย” หนึง

“หืม กลับไปทำอะไรครับ” ฉันเลิกคิ้วถาม  อีพี่ทราฟแกมันตุ๊ด

ผมก้มลงจูบที่หน้าผากเค้กหนึ่งที ตามด้วยจมูก แกล้มทั้งสองข้าง  น้องกลายเป็นกับข้าวตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ต้องแก้มคร่ะแก้ม

พี่ทราฟสารภาพไปเลยอย่ามั่วแต่กลัวดิ

[CarToonMiZa]

หวานซ๊าาาาาาา
มดขึ้น

[duckduckk3]

กรี๊ดดดดดด จะได้เลื่อนขั้นแล้วสินะ 55555555

มาต่อไวๆนะคะ คุณคนแต่งงงง )) สู้ค่ะ

[Supermimt]

จะเป็นไรไหม?

ที่เค้าอยากให้มีตอนพิเศษ เป็นคู่ของ สงคราม X (?) ,,, (? )X เจ

พออ่านแล้วมันรู้สึกอบอุ่นจนอยากรู้เรื่องของ เพื่อน ทราฟคนอื่นๆด้วย

น้อง จะมองเห็นไหมน๊า  ต้องเห็นสิๆๆ ^^

[CarToonMiZa]

 

[pare_140]

 

[CarToonMiZa]

มารอทุกวันเลย

[thookjai]

ยังขอพูดคำเดิมขอสิงพี่ทราฟ

รักน้องเค้กอ่ะ น้องน่ารัก เป็นนางฟ้าเลยอ่ะ

งื้ออออ ขอจุ๊ฟน้องเค้กพันครั้งครับ

[mamew13 jk]

 เข้ามารอๆๆๆๆๆ 555

[RiRi]

จะเป็นไรไหม?

ที่เค้าอยากให้มีตอนพิเศษ เป็นคู่ของ สงคราม X (?) ,,, (? )X เจ

พออ่านแล้วมันรู้สึกอบอุ่นจนอยากรู้เรื่องของ เพื่อน ทราฟคนอื่นๆด้วย

น้อง จะมองเห็นไหมน๊า  ต้องเห็นสิๆๆ ^^

ตอบค่ะ
เรื่องของสงครามเคยคิดเหมือนกัน แต่ยังคิดพล็อตไม่ออก แป๋วววววว
ส่วนเรื่องของพี่เจนี่ไม่เคยคิดเลยอ่ะ >_<
คงต้องรอให้พี่ทราฟกับน้องเค้กจบก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที