หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[RiRi]

:: 19 ::



ปึงๆๆ!!!

ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเคาะประตูที่ดังลั่น มันไม่เหมือนเสียงเคาะประตูแค่เหมือนเสียงทุบมากกว่า ผมหันซ้ายหันขวาด้วยความตกใจ จะเปิดดีหรือไม่เปิดดี ผมไม่รู้ว่าใครมาเคาะประตูห้องผม แต่ไม่ใช่พี่ทราฟแน่ๆ เพราะพี่ทราฟจะเคาะเป็นจังหวะที่เราตั้งเป็นโค้ดลับที่รู้กันเพียงแค่สองคนเท่านั้น เพื่อให้แน่ใจว่าคนที่มาเป็นพี่ทราฟไม่ใช่คนอื่น

ปึงๆๆ!!!

“อ๊ะ!” ผมสะดุ้ง ตอนนี้ผมกลัวมาก เสียงระดมเคาะประตูยังดังไม่หยุด ทำเอาผมไม่กล้าขยับไปไหน ได้แต่ดึงตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่พี่ทราฟซื้อให้มากอดไว้แน่น

แกร๊กๆๆ เอี๊ยดด!

“เค้ก”

เสียงนี้...ไม่นะ พวกเขามาทำไม ผมตัวชาไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ผมกลัวๆ กลัวพวกเขา

“พาตัวไปที่รถ”เสียงเย็นเยียบที่ดังขึ้นกัดกินใจของผมจนเจ็บไปหมด ผมไม่อยากได้ยินเสียงเขา ผมเกลียดเขา!

“ไม่! ผมไม่ไป ไม่นะ ปล่อย! ปล่อยผม!” ผมดีดตัวสุดแรงไม่ให้คนพวกนั้นลากผมไปได้ อะไรที่อยู่ใหล่มือผมพยายามคว้าเอาไว้ ไม่! ผมจะไม่ไปกลับเขา ผมดิ้นขัดขืนเพราะกลัว จนผมเจ็บและจุกเหมือนอะไรกระแทกมาที่ท้อง ผมนิ่งทันทีงอตัวเพราะว่ารู้สึกเจ็บจนน้ำตาผมไหล

‘พี่ทราฟ ช่วยเค้กด้วย’ ผมได้แต่ร้องตะโกนเรียกพี่ทราฟอยู่ในใจ แต่ไม่มีเรี่ยวแรงทีจะเอ่ยเสียงออกมา

‘เจ็บ เค้กเจ็บ พี่ทราฟช่วยเค้กด้วย’

“ถ้ายอมตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอกนะเค้ก พาตัวไปที่รถ”

‘ช่วยเค้กด้วยพี่ทราฟ เค้กกลัว ฮือออ’

เสียงในใจของผม จะส่งไปถึงที่ทราฟไหม ขอให้ถึงที่เถอะ ผมไม่ไหวแล้ว ผมกลัว...

แต่เหมือนคำขอของผมไม่ส่งไปถึงพี่ทราฟ เพราะคนพวกนั้นอุ้มผมออกไปที่ไหนสักแห่ง ผมเจ็บและจุกไปหมดเพราะการกระทำที่โหดเหี้ยมของคนที่ไม่มีหัวใจ คนพวกนี้จะทำร้ายผมไปถึงเมื่อไหร่กัน ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่ ที่ผมเป็นแบบนี้ยังไม่สาแก่ใจพวกเขาอีกเหรอไง

“ปล่อยผมนะ!” ผมตะโกนเสียงดังที่สุดเท่าที่จะมีแรง

“จุ๊ๆ ผงผมอะไรกัน ไม่ห่างเหินเกินไปเหรอเค้ก เราเป็นพี่น้องกันนะ” พี่เอกพูดขำๆ เหมือนนี่มันเป็นแค่เรื่องเล่นๆ การทำร้ายผมคงเป็นสิ่งที่ทำให้เขามีความสุขสินะ

ทำไมผมต้องเจออะไรแบบนี้ เมื่อไหร่จะหลุดพ้นสักที

‘พี่ทราฟ...พี่อยู่ที่ไหน มาช่วยเค้กที’

ผมได้แต่ภาวนาและคาดหวัง แต่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้

ผมถูกจับยัดเข้ามาในรถพร้อมกับมีคนนั่งประกบทั้งสองข้าง แถมยังล็อคแขนผมไว้อีก ผมไม่ใช่ผู้ร้ายทำไม่ต้องทำแบบนี้ ผมพยายามจะสบัดตัวให้หลุดเพราะรู้สึกอึดอัด แต่คนพวกนี้แรงเยอะมาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงเป็นพวกลูกน้องเลวๆของพี่เอก

“คุณจะพาผมไปไหน” ผมถามเสียงห้วนอย่างไม่พอใจ คนแบบนี้ไม่ต้องพูดดีด้วยหรอก เปลืองน้ำลาย

คนอย่างผม ไม่ใช่คนที่ตามคนไม่ทันหรือหัวอ่อนอะไรเทือกนั้น ผมก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่อารมณ์ร้อนและมีความรุนแรงอยู่ในตัวเองเหมือนกัน แค่อาจจะน้อยกว่าคนอื่นเพราะผมค่อนข้างเป็นคนใจเย็น และไม่ชอบความรุนแรง แต่ถ้าถึงเวลาที่ทนไม่ไหว ผมก็หยาบคายได้เหมือนกันนั่นแหละ

“ที่ไหนดีล่ะ เค้กอยากไปไหน” พี่เอกย้อนถามผมด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี และนั่นยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด

“ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ช่วยพาผมกลับห้องด้วย!”

“ไม่ได้หรอกนะ”

“ทำไม”

“อยากรู้เหรอ”

“...”

“ถึงแล้วก็รู้เองนั่นแหละครับ”

ผมเกลียดน้ำเสียงที่ยียวนกวนประสาทนั่น เหมือนเขากำลังสนุกสนานอย่างมากกับการได้แกล้งผม ผมกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คิดจะปล่อยออกไม่อย่างนั้นผมคงระงับอารมณ์ไม่อยู่แน่ๆ และมันก็คงไม่เป็นการดีถ้าเขาโกรธขึ้นมา แค่นี้ผมก็เจ็บพอแล้ว ผมไม่อยากโดนทำร้ายร่างกายเพิ่มก่อนที่จะรู้ว่าเขาจะพาผมไปที่ไหน

ระหว่างทางพี่เอกพยายามพูดกับผม แต่ผมเอาแต่นั่งเงียบไม่คิดจะตอบ ไม่รู้หรอกว่าเขานั่งตรงส่วนไหนของรถ แต่รู้ว่าเขาสามารถบีบแก้มผมจนเจ็บได้เมื่อผมไม่ยอมตอบ เห็นไหมล่ะ แค่อยู่เฉยๆคนๆนี้ก็สามารถทำร้ายผมได้ตลอดทุกทางและทุกเวลา

ถ้าผมมองเห็น ผมจะไม่ลังเลที่จะชกคนเลวๆแบบสักทีสองที ให้ผมหายเจ็บที่ใจบ้างสักนิดก็ยังดี เป็นแบบนี้มันอัดอั้นอยู่ในอกจนเหมือนจะระเบิดออกมาให้ได้

และทุกครั้งที่เขาโดนตัวผม ผมจะรู้สึกขยะแขยงทุกครั้ง มันน่าสะอิดสะเอียนจนแทบจะอ้วก ไม่เหมือนเวลาที่พี่ทราฟสัมผัสผมเลยสักนิด สัมผัสของพี่ทราฟมีแต่ทำให้ผมโหยหา และเวลานี้ก็เช่นกันที่ผมอยากให้พี่ทราฟปรากฏตัวขึ้นราวกับมีเวทมนต์ พี่ทราฟจะได้ช่วยผมให้หลุดออกจากเงื้อมมือคนเลวชั่วคนนี้

“อ๊ะ ถึงแล้วครับเค้ก” เสียงของพี่เองดังขั้นพร้อมกับรถที่หยุดอยู่กับที่

“คุณพาผมมาที่ไหน” ผมถามอีก หวังจะได้คำตอบ ซึ่งหาความแน่นอนอะไรไม่ได้เลยจากคนอย่างนี้

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ไม่น่ารักเลยนะ”

“อย่ามาแตะตัวผม” ผมปัดมือที่แตะที่หน้าออกอย่างแรง เรียกเสียงฮึดฮึดจากพี่เอกได้แทบจะทันที

“อย่ามาเล่นตัวนะเค้ก พาลงไปได้แล้ว”

“นี่บอกผมมาก่อนนะว่าพาผมมาที่ไหน!” ผมร้องถามก่อนที่จะถูกลากลงมาจากรถต่อด้วยการลากผมให้เดินตามไปไหนสักที่ ผมสะดุดหน้าจะทิ่มหลายครั้งเพราะพื้นต่างระดับ แต่คนพวกนี้ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ ผมเจ็บแต่ร้องไม่ออก และไม่มีวันจะร้องให้คนพวกนี้เห็นความอ่อนแอของผมเด็ดขาด

ให้ตายก็ไม่มีวัน!

“เฮ้ยพวกมึง ปล่อยเค้ก เดี๋ยวกูพาเข้าไปเอง” พี่เอกเอ่ยสั่งลูกน้องก่อนที่ตัวผมจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

ผมยืนเคว้ง อยากจะวิ่งหนี แต่ดันมองไม่เห็นผมเลยทำอะไรไม่ได้ เหมือนยืนรอที่จะถูกประหาญ ตัวของผมเย็นเฉียบ ความกลัววิ่งเข้าเกาะกุมหัวใจ

ใครก็ได้ช่วยผมที

“ไปเค้ก เข้าไปได้แล้ว พ่อรอนานแล้ว”

พ่อ!?

ขาผมชะงักค้างไม่ยอมก้าวเดินต่อตามแรงดึง อย่าบอกนะว่าผมอยู่ในบ้านหลังนั้น บ้านที่เป็นเหมือนนรก บ้านที่ไม่ใช่บ้านของผม และคนที่ผมจะได้เจอคือคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าพ่อของผม

“อย่าดื้อนะเค้ก เข้าไปได้แล้ว” พี่เอกพูดอย่างหงุดหงิดก่อนจะกระชากแขนผมให้เดิน ผมพยายามจะสะบัดมืออกแต่พี่เอกบีบข้อมือผมแน่นมากจนเจ็บไปหมด

“พ่อครับ เค้กมาแล้ว”

“อืม แกออกไปได้แล้ว”

“แต่...”

“ออกไป”

“ครับ”

ปึง

ผมยืนนิ่งหลังจากที่พี่เอกออกไปจากห้อง ถ้าให้เดานี่คงเป็นห้องทำงานที่อยู่ชั้นแรกของบ้าน และคนที่อยู่ในห้องนี้อีกคนก็คือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของผม แถมยังเป็นพ่อบังเกิดเกล้าเสียด้วยสิ เหอะ!

“มานั่งก่อนนะเค้ก”

“ปล่อยผม”

ผมสะบัดตัวออกจากพ่อที่จับไหล่ผมให้นั่งลงที่เก้าอี้ ผมไม่อยากนั่งไม่อยากอยู่ที่นี่ ผมอยากไปให้ไกลที่ที่แห่งนี้ ผมอึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว

“เค้ก พ่อขอโทษ” พ่อพูดเสียงนิ่งๆที่เดาไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไร เดาไม่ได้ว่าคำขอโทษออกมาจากใจจริงหรือเปล่า
“คุณให้ลูกของคุณพาผมมาทำไม” ผมถามกลับไป

การที่พ่อเรียกผมมานั่นหมายความว่าพ่อคงมีเรื่องจะพูดกับผม และถ้าพ่อไม่ได้ทำตามที่ตัวเองต้องการเรื่องก็คงไม่จบง่ายๆ

“เรียกพ่อเหมือนเดิมไม่ได้เหรอเค้ก” พ่อพูดเสียงเบา

“คงไม่ได้ ขอโทษด้วยนะครับ” ผมตอบกลับไป ที่ผมไม่เรียกเขาว่าพ่อไม่ใช่ว่าผมโกรธแค้นเขามาก แต่เป็นเพราะเขาเองที่ไม่พร้อมที่จะเป็นพ่อของผมหรือไม่ก็คงไม่อยากจะเป็น ถึงได้ทำกับผมและแม่แบบนั้น ก็แล้วทำผมต้องเรียกด้วยล่ะ ในเมื่อพ่อทำตัวพ่อเอง

“ไม่เป็นไร แต่นั่งก่อนนะลูก พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”

คราวนี้ผมยอมนั่งแต่โดยดี เพราะรู้สึกปวดที่ท้องตรงที่โดนชกมากขึ้น ผมอยากจะโกนใส่หน้าพ่อนักว่าลูกเขาทำร้ายผมแค่ไหน แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะไม่ใช่คนขี้ฟ้อง ฟ้องไปก็ไม่รู้จะได้อะไร ไม่รู้ว่าพ่อจะรู้สึกสงสารหรือเห็นใจผมบ้างหรือเปล่า แล้วเขาจะรับรู้บ้างไหมว่าผมเจ็บแค่ไหน

“คุณจะพูดอะไรก็พูดเลยครับ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ”

“เค้กสบายดีนะ”

“ก็ดีครับ แค่นี้ไม่ตายหรอก”

“เค้ก พ่อขอโทษ”

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมเข้าใจ”

เข้าใจว่าผมสำคัญน้อยกว่าภรรยาและลูกสุดที่รักของเขา สำคัญน้อยกว่าชีวิตเขา เขาเลยไม่กล้าที่จะเป็นพ่อของผมอย่างเต็มที่ ผมยอมรับกับเรื่องนี้มานานแล้ว คำขอโทษนั่นไม่มีผมกับจิตใจผมในตอนนี้หรอก คิดว่าอยากได้นักหรือไงคำขอโทษ ถึงขอโทษให้ตายก็ลบล้างสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตผมไม่ได้หรอก

“ตกลงคุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับผม”

“พ่อเป็นห่วงเค้กมากนะ ที่ผ่านมาลูกคงลำบากที่ต้องอยู่คนเดียวโดยที่มองไม่เห็น พ่อรู้ว่าพ่อเป็นพ่อที่แย่มากๆที่ไม่สามารถปกป้องเค้กได้ พ่อมันแย่จริงๆ”

“ก็คงจะอย่างนั้นแหละครับ”

“พ่อควรต้องจัดการรเรื่องราวให้มันเร็วกว่านี้ แต่พ่อเป็นคนขี้ขลาด พ่อกลัวเค้กโดนทำร้ายอีก เลยปล่อยให้เค้กอยู่คนเดียวตั้งนานอย่างนั้น”

“ผมไม่เข้าใจ คุณต้องการพูดอะไร”

เรื่องอะไรที่พ่อจะต้องจัดการ และมันเกี่ยวอะไรกันที่ผมจะโดนทำร้ายถ้าเขาจัดการเรื่องนั้น ผมงงไปหมดไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ไม่เข้าใจว่าพ่อให้คนพาผมมาหาทำไม ทิ้งผมไปแล้วก็ทิ้งไปเลยสิ ยังมีอะไรทีอยากจะได้จากผมอีกหรอ

“พ่อจะให้เค้กเข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยดวงตา พ่อปรึกษาหมอมานานแล้ว และสามารถทำได้ เค้กจะกลับมามองเห็นเหมือนเดิม” พ่อพูดเสียงหนักแน่น และมันทำให้ผมช็อคไปชั่วขณะ

ผมสับสนจนบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าพ่อคิดยังไงถึงได้จะพาผมไปรักษาผ่าตัดตา ผมเป็นลูกที่เขาไม่รักและทอดทิ้งไม่คิดจะสนใจใยดี พาผมและเม่เข้ามาเจอเรื่องแย่ๆมนบ้านหลังนี้ แล้วก็ไม่เคยใส่ใจว่าผมกับแม่จะรู้สึกยังไง เป็นอยู่ยังไง เจ็บปวดไหมกับท่าทีที่ห่างเหินทำเหมือนผมไม่ใช่ลูก ถ้าไม่คิดว่าผมเป็นลูกก็ไม่ต้องเขามายุ่งวุ่นวายกับผมแต่แรก เพราะผมไม่ได้ขอร้อง

แต่มาวันนี้ พ่อเกิดสำนึกขึ้นได้ว่าควรดูแลผมหรือไง ถึงได้ทำดีกับผมแบบนี้

“ไม่ต้องหรอกครับ คุณไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้” ผมบอกเมื่อตั้งสติได้ เมื่อไม่เห็นใจกันตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องมีต่อไปดีกว่า ผมไม่อยากเป็นหนี้ชีวิตพ่อ ถ้ามีเวรมีกรรมต่อกันผมอยากให้มันจบแต่เพียงเท่านี้ ผมจะมาโกรธแค้นกับสิ่งที่พอเคยทำ แต่ผมขอไม่ยุ่งเกี่ยวอีกดีกว่า

“พ่ออยากรักษาเค้กให้หาย มันไม่ลำบากพ่อเลยสักนิด พ่ออยากทำหน้าที่พ่อที่ดีบ้าง ทดแทนที่พ่อไม่เคยได้ทำเลยที่ผ่านมา” พ่อพูดเสียงสั่น ร้องไห้หรอ พ่อเนี่ยนะร้องไห้ ผมไม่คิดว่าเป็นแบบนั้น แต่ใจผมกลับสั่นไหวไปกับเสียงเครือๆนั่น

จะหลอกผมอีกหรือยังไง หลอกให้ผมไว้ใจแล้วสุดท้ายก็ทิ้งผมไว้ข้างหลัง

“คุณต้องการอะไร” ผมถามคำถามที่ผมอยากรู้มากที่สุด

ทิ้งผมไปแล้ว ไม่รักผม แล้วมาทำแบบนี้ทำไม

“เค้กอาจจะคิดว่าพ่อไม่รักเค้ก ที่จริงไม่ใช่ พ่อรักเค้กมาก พูดไปมันก็เหมือนแก้ตัว แต่พ่อรู้ว่าเมียพ่อเป็นคนยังไง ยิ่งพ่อใส่ใจเค้กมาเท่าไหร่ เขาก็จะหันไปเล่นงานเค้กมาเท่านั้น พ่อเฝ้าดูเค้กอยู่ตลอดนะลูก ไม่ได้ทอดทิ้งหรือไม่ดูดำดูดี แต่จุดที่พ่อยืนไม่พ่อไม่สามารถเข้าใกล้ลูกได้มากพออยากที่ใจอยาก”

คำพูดเหล่านั้นผมเชื่อได้หรือเปล่า น้ำตาผมไหลลงมาก่อนจะมีมือมาเช็ดน้ำตาให้ผม ผมไม่ได้ปัดป้องเพราะลึกๆแล้วผมอยากให้พ่อทำแบบนี้ อยากได้รับความรักจากพ่อบ้าง ลูกคนไหนก็ต้องคิดแบบผม ลูกคนไหนก็อยากให้พ่อแม่รักตัวเองมทั้งนั้น

แต่ผมไม่อยากเจ็บไม่อยากเสียใจอีกแล้ว

“คุณรักแม่ไหม”

“มากอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ พ่ออยากตายตามแม่ของเค้กวันละหลายครั้ง แต่พ่อทำแบบนั้นไม่ได้ พ่อต้องอยู่เพื่อดูแลเค้ก ดูแลลูกของพ่อ แม้จะได้แค่ห่างๆก็ตาม” พ่อเกาะกุมมือผมเอาไว้แน่นก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด

“แล้วทำไมคุณถึงเพิ่งจะอยากให้ผมผ่าตัดตาล่ะ”

สองปีที่ผ่านมาที่ผมต้องอยู่ในโลกที่มืดมิด หันไปหาใครก็ไม่ได้ ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง มีแต่ความเหงาและความเสียทั้งนั้น ถ้าพ่อรักผมจริง ทำไมถึงปล่อยให้ผมทุกข์ทรมานนานขนาดนี้

“เค้กก็รู้ว่านวลเขานิสัยยังไง เขาตามดูพ่อทุกฝีก้าว ขู่พ่อตลอดว่าถ้าเข้าไปยุ่งกับเค้กเขาจะฆ่าเค้กหรือส่งคนไปทำร้าย รู้ใช่ไหมว่าเขาทำได้”

“คนไม่ดีแบบนี้คุณทนทำไม”

“เรื่องบางเรื่องเราก็เลือกอะไรไม่ได้มาก ถ้าพ่อเลิกกับเขา ชีวิตเค้กก็จะยิ่งอันตรายมากกว่านี้ พ่อเหลือเค้กแค่คนเดียวแล้ว ต่อให้ชีวิตพ่อต้องตกนรกแค่ไหนก็ก็ทนได้”

สิ้นคำพูดของพ่อผมก็ร้องไห้ปล่อยโฮออกมา พ่อกอปลอบผมแน่น ทั้งหมดที่พ่อพูดมาพ่อพูดจริงใช่ไหม พ่อรักผมใช่หรือเปล่า ผมสำคัญสำหรับพ่อจริงเหรอ ทั้งหมดที่ผมได้ยินผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมว่าก็พ่อรักผม

“อย่าร้องเลยนะลูก พ่อขอโทษ ขอโทษที่ดูแลหนูมีดีพอ ทำให้หนูต้องเป็นแบบนี้ พ่อขอโทษนะลูก” พ่อเองก็ร้องไห้ไม่ต่างจากผม

“พ่อ...” ผมไม่รู้จะพูดอะไร ได่แต่พูดคำที่อยากพูดที่สุด

ผมรักพ่อ รักมาก มากจนรู้สึกน้อยใจอย่างที่สุดเมื่อคิดว่าพ่อไม่รักผม แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าพ่อรักผม

“ขอบคุณนะลูก ขอบคุณที่เรียกพ่อว่าพ่ออีกครั้ง”

เราสองคนพ่อลูกนั่งกอดกันร้องไห้อยู่เป็นเวลานาน สิ่งที่ผมโหยหามาตลอดหลายสิบปี ตอนนี้ผมได้มาแล้ว ผมได้แต่ภาวนาไม่ให้ใครพรากมันไปจากผม แค่ขอให้ผมได้มีความสุขมาก คงไม่มากเกินไปใช่ไหม

“ไหนให้พ่อดูสิ ตาบวมหมดแล้วลูกพ่อ” พ่อดันตัวผมออกจากอ้อมกอดก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ผมด้วยความอ่อนโยน ผมเองก็เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้พ่อเหมือนกัน

“พ่อจะพาเค้กเข้ารับการรักษาและผ่าตัดตา หนูจะได้มองเห็นสักที ดีไหม” พ่อถามผม

“แล้วคุณนวลล่ะครับ”

คุณนวลก็คือเมียหลวงของพ่อ คนที่เกลียดผมเข้าไส้ ถ้าเขารู้ว่าพ่อพาผมไปผ่าตัดตาให้กลับมามองเห็น เขาจะอาละวาดหนักขนาดไหนกัน

“ตอนนี้เขาไปทัวร์ยุโรปครึ่งปี พึ่งไปได้สองอาทิตย์กว่าๆ กว่าเขาจะกลับมาลูกก็คงรักษาตัวหายดีแล้ว”

“เค้ก...”

ผมยังรู้สึกลังเลไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพราะอยากมองเห็นมากๆ ผมดีใจที่ได้จะผ่าตัดตา แม้ว่าผมจะไม่ชอบโรงพยาบาล แต่ถ้ามันทำให้ผมมองเห็นอีกครั้ง มองเห็นคนที่ผมรัก มองเห็นโลกที่สวยงามที่ผมยังสัมผัสไม่หมดและกลับไปใช้ชีวิตแบบคนปกติ ต่อให้ต้องอยู่โรงพยาบาลนานแค่ไหนผมก็จะอยู่

“เชื่อพ่อนะเค้ก ผ่าตัดตาเถอะนะลูก”

“แล้วพี่เอกล่ะครับ”

เราจะแน่ใจได้ยังไงว่าพี่เอกเขาจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกแม่ของเขาๆ พี่เอกเองก็ไม่ใช่คนดี เรียกว่าคนเลวเลยจะถูกเสียกว่า ถ้าเกิดเรื่องนี้รู้ถึงหูคุณนวล เรื่องมันจะต้องร้ายแรงมากแน่ๆ

“ไม่ต้องห่วงเรื่องไอ้เอกหรอกเค้ก มันมีคดีติดตัวที่ใหญ่จะปิดปากมันไม่ให้บอกคุณนวลได้ เชื่อใจพ่อจะเค้ก ว่ายังไงครับ”

“เค้กอยากมองเห็น”

“พ่อจะช่วยเค้กเอง”

“พ่อครับ”

“ว่าไงครับ”

“เค้กขอกลับไปปรึกษาคนๆหนึ่งก่อนได้ไหมครับ”

“ใครครับ”

“พี่ทราฟ”

ผมอยากคุยกับพี่ทราฟเรื่องนี้ก่อน ผมรู้ว่าพี่ทราฟจะต้องเห็นด้วย แต่ผมอยากให้คนที่ผมรัก คนที่พิเศษสำหรับผมได้รับรู้เรื่องนี้ก่อนคนอื่น เพราะพี่ทราฟคือคนสำคัญ ผมจึงอยากจะคุยกับพี่ทราฟก่อนจะตัดสินใจอะไรลงไป

“เขาเป็นใครหรอลูก”

“เขาคือคนที่เค้กรักและคอยดูแลเค้กตลอด พี่ทราฟดีกับเค้กมากๆ เค้กเลยอยากคุยกับพี่ทราฟก่อนได้ไหมครับพ่อ”

พ่อนิ่งเงียบไปก่อนจะลูบศีรษะผมเบาๆสองสามที ผมแทบจะกลั้นใจฟังว่าพ่อจะพูดว่ายังไง ไม่รู้ว่าจะเข้าใจคำว่ารักที่ผมบอกหรือเปล่า แล้วพ่อจะรับได้ไหมที่ผมรักผู้ชายด้วยกัน แต่ผมรักพี่ทราฟไปแล้ว ให้เปลี่ยนคงไม่ได้

“งั้นก็ได้ครับ แต่ว่าต้องรีบกลับมาบอกพ่อนะ พ่อเชื่อว่าคนที่เค้กรักเขาต้องอยากให้เค้กมองเห็น”

“ขอบคุณครับ”

=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=
ตอนนี้มาม่า แต่เชื่อว่าเป็นมาม่าที่ทุกคนอยากได้ (หรือเปล่าหว่า)
ช่วงนี้ยุ่งมากถึงมากที่สุด เพิ่งเปิดเทอมแต่รายงานจ่อคิวยาวแล้ววววววว
ถึงจะมาช้าไปสักหน่อยแต่ไม่หายหน้านะคะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน ^^

 

 

 

ป.ล. ไปเรียนก่อนน้าาาาาาา เบื่อวิชาช่วงเย็น หนูต้องการพักรู้ไหมอาจารย์! 

[jilantern]

งือออออ น้องเค้กต้องห่างจากพี่ทราฟไหมเนี่ยยยยย

[moobarpalang]

น้องเค้กท่าจะติดพี่ทราฟมากเลยนะเนี่ย
อยากได้แบบนี้ซักคนจัง

[CarToonMiZa]

มาม่าแบบนี้ก็ยินดีจ้า

[nongrak]

พ่อเค้กคงไม่หลอกเค้กหรอกนะ

+1+เป็ดค่ะ

[jeeu]

คุณพ่อจะพาน้องไปรักษา
งั้นพี่ทราฟก็ต้องไปด้วย
คนนี้สำคัญเพราะเป็นพยาบาลส่วนตัว หุหุ
สงสารคุณพ่อกับน้องเค้กจัง

เจ้นวลลลล ทำไมพึ่งจะอยากไปยุโรปฟระ
ไม่ได้แช่งนะ แต่อยากให้เจ้เครื่องบินตกตายจริงๆ
สาธุ~

[Pupay]

 

[yayee2]

แล้วผู้ชายอ่อนแอ(พ่อเค้ก)คนนั้น จะทำได้จริงๆหรือ จะทำได้สำเร็จหรือ
ก็อยู้ใต้อาณัติเมียขนาดนั้น
ก็รู้อยู่หรอกว่าพ่อทุกคน(รึเปล่า)น่ะต้องรักลูกอยู่แล้ว
ก็ภาวนาว่า ต่อไปนี้ขอให้เค้กได้รับสิ่งดีๆในชีวิตบ้างเถอะ

[mild-dy]

รอจ้ารอ

[duckduckk3]

ตกใจหมดนึกว่าไอ้เอกอะไรนั่นจะทำมิดีมิร้ายหนูเค้กก tt

[mamew13 jk]

เค้กจะมองเหนละ  ผู้แต่งๆสู้ๆ นะจ๊

[pronpailin]

  ขอให้เค้กผ่าตัดตาได้สำเร็จทีเถอะ   

[pui]

เค้กหายมาแบบนี้พี่ทราฟห่วงแย่
ยุให้ครามจัดการยำเอกสักทีก็ดีเนอะ

[chancha]

ตกใจหมดเลย...ที่แท้ก็มีข่าวดีนี่เอง

[•♀NoM!_KunG♀•]

รวดเดียวจบพร้อมน้ำตาเกือบตลอด ชอบ ชอบอะไรที่มันบาดลึก

ไม่รู้จะพูดยังไง แต่อยากบอกว่า "ให้มันไม่มีวันจบได้มั้ยเรื่องนี้ ให้มันอยู่ไปตลอด เปลี่ยนภาคเปลี่ยนตอนก้อได้ แต่ไม่ให้จบT^T"

ตอนนี้มันเหมือนเรื่องเริ่มคลี่คลาย กลัวจังว่ามานจะต้องเคลียแล้วจบบริบูรณ์

เห้อ...รอนะคับ ขอรอด้วยอีกคน ขอให้โลกกลับมาสว่างอีกครั้งนะเค้ก หนุ่มน้อยผู้มีชื่อเป็นของขวัญวันเกิดสุดพิเศษของทุกคนที่ลืมตาดูโลก

ไม่รุ็สิ ถ้าเปงวันเกิดแค่มีเค้กก้อสุขใจแล้วละ ไม่ต้องอารายมากมาย ถึงเค้กคือสิ่งที่ได้มาแล้วหายไปก้อจิง แต่มันกลับทำให้อิ่มทั้งกายอิ่มทั้งใจและไม่มีวันรู้ลืม

เปงกำลังใจให้นะคับ รักเค้กจัง><

[ormn]

:เฮ้อ:จะเชื่อได้ไหมอะพ่อของเค้กนะ


ก็กลัวเมียซะขนาดนั้นอะ


แต่น้องเค้กคิดถูกแล้วนะที่ต้องบอกพี่ทราฟก่อนอะ

[CarToonMiZa]

 

[sirikanda28]

ให้พี่ทราฟไปด้วย
ไม่ไว้ใจทั้งพ่อและ
เอก

[thookjai]

ไอ้เอก!!! กล้าดียังไงเอามือสกปรกมาบีบเค้กแถมยังให้ลูเน้องทำร้ายเค้กอีกคอยดูนะขอให้พี่ทราฟพี่ครามจัดหนักให้ลงไปกองหมอบกระแตเลย!!!

[•♀NoM!_KunG♀•]

รอรอน้าT^T

[indy❣zaka]

กำ

หวานไปแผลบๆ เผลอแว๊บเดียว มาดราม่าซะงั้น

[CarToonMiZa]

 

[Kissing]

 

[CarToonMiZa]

ก๊อกก๊อกก๊อก
ยังไม่มาอีกเหรอ

[mellowshroom]

 

[RiRi]

นักอ่านที่น่ารักทุกคน ริริมีเรื่องมาแจ้งจ๊ะ
ทีแรกวันนี้ว่าจะอัฟนิยายให้ แต่ว่ายังแต่งไม่เสร็จ ได้แค่ 70% เท่านั้น
และการบ้านที่ต้องส่งวันพรุ่งนี้ยังไม่เสร็จ คาดว่ากว่าจะเสร็จก็คงดึกมากและคงปั่นนิยายวันนี้ไม่ทัน
เลยจะแจ้งว่าพรุ่งนี้จะมาลงให้นะค่ะ
ฟังอีกครั้ง 'พรุ่งนี้' เราจะมาอัฟนิยาย!

จึงมาแจ้งให้ทราบกันถ้วนหน้า

 

[mamew13 jk]

 รอได้จ๊ ๆ 5555

[CarToonMiZa]

รับทราบจ้า
พรุ่งนี้นะ
รอร๊อรอ

[mild-dy]

รอจ้ารอ

[ormn]

:impress3:โอเคแล้วจะรอเน้อ


ไม่ว่ากันอยู่แล้วเรื่องเรียนต้องมาก่อยเสมอจ้า