หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[satann]

จริงๆ เอามาลง 70% ก่อนก็ได้นะคะ แบบว่ามันค้างคา อยากอ่านมากๆๆๆๆๆๆๆ

แต่เคารพการตัดสินใจจ้า รอๆๆๆ นะคะ

[patchylove]

    ปั่นการบ้านเสร็จเร็วๆน้าาาา 

[yayee2]

รับทราบจ้ะ อย่าหักโหมนัก งาน-การบ้านเยอะ ก็พักเหนื่อยบ้างอะไรบ้าง แล้วค่อยอัพนิยบายก็ได้จ้ะ
แต่ถ้าการเขียนนิยายของริริ เป็นการRelaxในแบบของริริ ก็ไม่เป็นไรจ้ะ
 :กอด1:เป็นห่วงนะจ๊ะกลัวเหนื่อย

[tantalize]

เข้ามารอด้วยคน ><

[•♀NoM!_KunG♀•]

พรุ่งนี้แน่น้า รอรอ T^T

[jimmyFG]

ชอบอ่ะ

[som]

ติดกับเรื่องนี้ซะแล้ว  อ่านยาวเลยไม่มีหยุด 
แต่อย่าบอกนะว่าที่จะเปลี่ยนดวงตานะ  จะเอาตาพี่ทราฟมาเปลี่ยนนะครับ

[CarToonMiZa]

ดันหน่อย 

ปลล.ลงตอนที่19
ใหม่ด้วยน๊ามันหายไปแล้ว

[RiRi]

ดันหน่อย 

ปลล.ลงตอนที่19
ใหม่ด้วยน๊ามันหายไปแล้ว

ขอบคุณที่ช่วยดูให้นะคะ ไม่ได้สังเกตุเลย
 
 

[RiRi]

:: 20 ::


ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆๆ

ผมเคาะประตูเป็นจังหวะที่เป็นโค้ดลับให้เค้กรู้ว่าเป็นผมและยืนรอเค้กมาเปิดประตู แต่มันนานเกินไป ผมเลยเคาะอีกรอบ บางทีเค้กคงยังไม่ตื่น

ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆๆ

ผมว่ามันเริ่มแปลกๆแล้ว พอลองเอาหูแนบกับประตูเพื่อฟังเสียงจากข้างในเพื่อว่าจะได้ยินเสียงอะไรบ้าง เช่นเสียงเท้าหรือเสียงลุกจากเตียง แต่นี่ทุกอย่างกลับมีแต่ความเงียบ

ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆๆ

เค้กไปไหน? ผมเอื้อมมือไปบิดลูกบิดห้อง แต่มันกลับไม่ได้ล็อค ผมรีบเปิดประตูเข้าไป สภาพในห้องทำให้ตัวของผมเกร็งไปหมด ข้าวของกระจัดกระจายพังเสียหาย

เกิดอะไรขึ้นกับเค้ก! และเค้กไปไหน!

ผมตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่รู้จะทำยังไงดี มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นห้องเค้กถึงได้มีสภาพแบบนี้ แล้วเค้กล่ะไปไหน ผมจะหาเค้กได้ยังไง ตอนนี้เค้กจะเป็นยังไงบ้าง ผมร้อนรนไปหมดแล้ว ผมควรทำยังไงดี ผมได้แต่หมุนมองไปรอบห้องด้วยสมองที่ตื้อไปหมด ขโมยขึ้นหรือคนร้ายวะแม่ง! ถ้าเป็นแบบนั้นพวกมันจะทำอะไรเค้กไหม จะทำร้ายเค้กหรือเปล่า แล้วเค้กจะเป็นยังไง คงต้องร้องไห้มากแน่ๆ

ปึก!

ผมเตะเข้าที่เตียงอย่างแรง  ความเจ็บของร่างกายไม่มีผลต่อผมเลยสักนิด แต่ความเจ็บในใจตอนนี้มันรวดร้าวยิ่งกว่าอะไร ผมกลัวเค้กจะหายไปไม่สิ! เค้กหายไปแล้ว...หายไปแล้ว

“โธ่โว้ย!”

ผมรีบวิ่งลงไปถามเจ้าของหอถามยาม แต่ไม่มีใครรู้เลยสักคนว่าเค้กไปไหน ผมขับรถไปตามทางและกวาดสายตามองเผื่อว่าจะเจอเค้ก ผมต้องหาเขาให้เจอ

ไม่งั้น...ผมต้องตายแน่ๆ

“ไอ้คราม อยู่ไหนวะ” ผมรีบโทรหาไอ้ครามทันที คราวนี้ผมต้องพึ่งมันอีกรอบ ลูกน้องมันเยอะน่าจะพอช่วยตามหาเค้กได้ ลำพังผมคนเดียวคงหาไม่เจอ

“อยู่ที่โกดัง มีอะไรวะ”

“เค้กหายไป มึง มึงต้องช่วยกูหาเค้กนะ บ้าเอ้ย ขับรถประสาอะไรของมึงเนี่ย!”

ผมสบถออกมาเมื่ออยู่ดีๆก็มีรถขับตัดหน้า คนยิ่งร้อนใจอยู่แม่ง

“ใจเย็นดิไอ้ทราฟ มึงขับรถอยู่ใช่ไหม มึงจอดเดี๋ยวนี้เลย” ไอ้ครามสั่งผมเสียงเข้ม

“เออ แต่มึงต้องช่วยกูนะ กูจะขาดใจตายแล้วแม่ง!”

“เออ มึงรีบจอดเลย อารมณ์นี้เดี๋ยวก็ได้ตายห่าก่อนพอดี จอดยัง” ไอ้ครามบ่นมาตามสายและผมก็เห็นด้วย ผมไม่มีสมาธิจะทำอะไรทั้งนั้น ขอบตาผมร้อนผ่าว ลำคอตีบตันเพราะความกลัว ผมกลัวจะหาเค้กไปเจอ กลัวว่าจะสูญเสียเขาไป แค่คิดใจผมก็สั่นสะท้านไปหมดแล้ว

“กูจอดแล้ว” ผมบอกไอ้ครามทันทีที่จอดรถเทียบฟุตบาท

“แล้วมึงก็พูดมาว่าเกิดอะไรขึ้น มีสติด้วย”

“กูไปรับเค้กที่หอ แต่เค้กหายไป ข้าวของในห้องเค้กกระจัดกระจายเละเทะไปหมด กูถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าเค้กหายไปไหน ไอ้คราม กูจะทำยังไงดี เค้กจะเป็นอะไรไหมวะ ทำไมกูมันแย่แบบนี้ ไอ้เชี่ยเอ้ย!”

ปึก!

ผมเอามือทุบที่พวงมาลัยรถเพราะความอัดอั้นใจ ผมมันแย่ที่ปกป้องคนที่รักไม่ได้ ถ้าเค้กเป็นอะไรไปแล้วผมจะทำยังไง ช่วยบอกผมที

“มึงขอดูกล้องวงจรปิดหรือยัง”

“ยัง เจ้าของหอไม่อยู่ ไม่รู้หายหัวไปไหน กูขับรถวนดูแถวๆหอเค้กอยู่”

“มึงกลับไปขอดูกล้องวงจรปิดให้ได้ เดี๋ยวกูให้ลูกน้องออกตามหาเค้กเอง แล้วเดี๋ยวจะรีบกูไปหามึง”

“เออ ขอบใจนะมึง”

“เจอกัน”

ผมวางสายไอ้ครามก่อนจะรีบขับรถกลับหอเค้ก แค่ระยะไม่เท่าไหร่แต่ผมรู้สึกเหมือนกับมันยาวมาก ขับรถก็หวิดจะชนกับขันอื่นหลายรอบจนสุดท้ายก็มาถึงหอเค้กด้วยเวลาไม่ถึงสิบนาที ผมรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องสำนักงานแล้วก็เจอกับผู้หญิงมีอายุคนหนึ่ง ผมคิดว่าน่าจะเป็นเจ้าของหอพักนี้

“ขอโทษนะครับ คุณคือเจ้าของหอพักใช่ไหมครับ” ผมรีบถามรีบพูดไม่สนใจว่าเธอจะฟังที่ผมพูดไปรู้เรื่องหรือไม่

“ใช่ค่ะ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าค่ะ” เจ้าของหอถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้างุงงงกับท่าทางร้อนรนของผม

“คือเค้ก คุณรู้จักใช่ไหมครับ เขาหายไปจากห้อง ผมว่ามันต้องเกิดเรื่องขึ้นกับเค้กแน่ๆ เลยอยากจะขอดูกล้องวงจรปิดหน่อยครับ”

“ตายแล้ว! จริงเหรอค่ะ ทางนี้เลยค่ะ” เจ้าของหอตกใจเอามือทาบอกก่อนจะเดินนำผมไปที่จอมอนิเตอร์สี่ตัวก่อนจะเปิดย้อนให้ผมดู แล้วก็ได้เรื่องเมื่อหน้าจอที่ฉายภาพที่ทางเข้าออกประตูหอ มีคนจำนวนสี่ห้าคนเดินออกมาพร้อมกับอุ้มคนออกมาและนั่นก็คือเค้ก และกล้องอีกตัวก็มีภาพที่พวกมันจับเค้กยัดใส่รถก่อนจะขับออกไป แต่ด้วยความที่ว่าพวกมันจอดไกลกับหน้าหอกล้องเลยถ่านเลขทะเบียนไม่ชัด

บ้าชิบ! พวกมึงเตรียมมาหมดเลยหรือไงวะถึงได้ประจวบเหมาะไปเสียทุกอย่างแบบนี้ พอสอบถามยามก็รู้ว่าตอนนั้นมีห้องหนึ่งท่อน้ำเสียยามเลยไปเปลี่ยนให้ ส่วนเจ้าของหอก็ออกไปจ่ายค่าไฟ ร้านข้าวข้างหอก็ล้างจานอยู่เลยไม่ทันได้ดู ไม่ผมอยากจะโทษใครแต่ทำไม ก๊อกน้ำจะต้องมาเสียด้วยว่ะ แล้วเจ้าของหออีก จ่ายค่าไฟวันพรุ่งนี้ไม่ได้หรือไง แม่ค้านี่อีก จ้างพนักงานซะ ผมขอร้อง!

ตอนนี้ผมเครียด ผมพาลได้ตั้งแต่สากะเบือยันเรือรบนั่นแหละ

เอี๊ยดดดดด

ปึง!

“ไงไอ้ทราฟ เป็นไงได้เรื่องไหม”

“มีคนอุ้มเค้กออกไป พวกมันแต่งตัวดีเท่าที่เห็น แต่เห็นหน้าไม่ชัดเท่าไหร่ รวมทั้งป้ายทะเบียนด้วย ไม่มีอะไรพอเป็นข้อมูลในการตามหาเค้กได้เลยสักนิด” ผมบอกกับไอ้ครามที่มีสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างจากผม ผมเดินนำมันเข้าไปในห้องสำนักงานเพื่อให้มันดูภาพในกล้องวงจรปิดอีกรอบหนึ่ง

“ภาพไม่ชัดเลยวะ”

“แล้วกูต้องทำยังไงดีวะ!”

“คงต้องตามหามันทุกที่” ไอ้ครามพูดเสียงนิ่ง ผมรีบหันกลับไปมองมันทันทีที่มันพูดแบบนั้น

“เชื่ยเอ้ย! แม่งเป็นใครวะ!!!”

“เอารูปเค้กมาดิ”

ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วก็หยิบรูปเค้กที่ผมแอบถ่ายไว้ส่งให้ไอ้ครามไปสี่รูปเท่าที่มีในกระเป๋า มันรับไปใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ผมเองก็เดินตามมันออกไป

ไม่ว่ามันจะเป็นใครผมก็ไม่กลัว ถ้ามันทำร้ายเค้กผมจะทำให้มันเจ็บยิ่งกว่าเค้กหลายร้อยเท่า

---------------
---------------

หกโมงเย็นแล้ว ผมก็ยังหาเค้กไม่เจอ ลูกน้องไอ้ครามห้าสิบกว่าคนวิ่งวุ่นกันตามหาเค้กตามรูปที่ผมมี แต่ก็ยังไม่มีวี่แววจะเจอเค้กเลยตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องของเค้ก ภาวนาว่าเค้กจะกลับมา แต่ก็ยังไม่มีวี่แววเลยสักนิด

ผมขยี้หัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ทำไมเป็นแบบนี้วะ!

“เค้ก อยู่ที่ไหนครับคนดี พี่เป็นห่วงจะแย่แล้ว กลับมาหาพี่เถอะ” ผมได้แต่พูดกับตัวเอง ผมไม่รู้จะไปตามหาเค้กที่ไหน

แกร๊ก!

ผมหันไปที่ประตูที่เปิดออกช้าๆ คนที่ผมตามหามาทั้งวันเดินเข้ามาในห้อง ผมพุ่งเข้าไปกอดเขาทันที เขากลับมาแล้ว...น้องกลับมาหาผมแล้ว ผมตัวสั่นไปหมดทั้งดีใจและกลัว ผมกอดน้องแน่นเพราะกลัวว่าน้องจะหายไปอีก

“พี่ทราฟ”

“ครับ พี่เอง” ผมบอกแล้วก็พรมจูบไปทั่วหน้าของเค้ก ผมสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำบนแก้ม

เค้กร้องไห้!

“เค้กครับ เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ใครทำเค้ก บอกพี่เร็วคนดี”

“ฮึก ฮือออ พี่ทราฟ ฮือ” เค้กกอดผมแน่น ร้องไห้เสียงดังไม่หยุด ผมกอดน้องแน่นขึ้นทันที ปลอบเท่าไหร่น้องก็ไม่หยุดร้อง ผมเลยปล่อยให้น้องร้องต่อไป คอยดูหัวลูบหลัง และพรมจูบเพื่อนปลอบน้องแทน

ติ๊ดๆๆ

ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูและกดรับสายทันที

“มีอะไรวะ”

“มึงเจอเค้กยัง” ไอ้ครามถามเสียงเครียดเพราะมันรู้สึกหงุดหงิดที่ช่วยผมตามหาเค้กไม่เจอ

“เจอแล้ว”

“มึงพูดจริง?!”

“เออ เค้กกลับมาที่ห้องเมื่อกี้”

ผมไม่ได้บอกมันว่าน้องร้องไห้ เดี๋ยวมันจะยิ่งเครียดไปมากกว่านี้อีก เพราะมันเองก็ห่วงเค้กไม่ต่างจากผมเลยสักนิด ตอนที่ไม่มีลูกน้องคนไหนของมันหาเค้กเจอ มันถึงกลับซัดลูกน้องมันไปหลายคนโทษฐานที่ใช้ไม่ได้เรื่อง

“เออดีแล้ว แค่นี้นะ”

“อืม ขอบใจมึงมากวะไอ้คราม”

“เรื่องเล็ก”

ผมกดวางสายไอ้คราม ขณะที่ผมคุยสายผมก็ยังกอดเค้กอยู่ เมื่อวายสายแล้วผมก็ดันตัวเค้กออกและจูงมือน้องไปนั่งที่เตียงโดยผมให้เค้กนั่งลงบนตักผมพร้อมกับกอดเค้กแน่นอีกครั้งให้แน่ใจว่าเขาอยู่ตรงนี้ อยู่ในอ้อมกอดของผมแล้ว ไม่ได้หายไปไหน

“ไปไหนมาครับเค้ก พี่เป็นห่วงมากเลย” ผมกดจูบที่ขมับเค้กเบาๆ

“กลับ อึก บ้าน คนที่บ้านพา อึก เค้ก...กลับไปที่บ้าน” น้องพูดไปสะอื้นไปเบาๆ

“กลับบ้าน บ้านเค้กเหรอครับ”

“ครับ”

“แต่ทำไมสภาพห้องเป็นแบบนี้ครับ” ผมถามเพราะรู้ว่าน้องไม่โกหก เค้กคงกลับบ้านจริงๆ แต่ผมอยากรู้เรื่องสภาพห้องและเรื่องที่น้องถูกอุ้มออกไปแบบนั้น แค่พากลับบ้านทำไมต้องทำรุนแรงกันขนาดนี้ด้วย

“พี่เอก อึก พี่เอกเขาเป็นคนมารับเค้ก ฮึก แล้วเขาก็เป็นคนทำทั้งหมดนี่” เค้กสะอื้นน้อยลงแล้ว และเหมือนจะพยายามหยุดร้องไห้

“มันได้ทำอะไรเค้กไหม”

“ทำ” พูดพยักหน้าเล็กๆ ผมกัดกรามแน่นทันทีก่อนจะลงมือสำรวจร่างกายเค้ก แล้วก็เจอเข้ากับรอยเขียวช้ำที่หน้าท้องของเค้ก

ไอ้พวกระยำเอ้ย!

“เจ็บไหม” ผมถามเสียงสั่น

“เจ็บครับ”

เชี่ยแม่ง เค้กตัวเล็กขนาดนี้มันยังทำกับเค้กได้ลงคอ แม่งไม่ใช่คนแล้ว! ถ้ามีโอกาศได้เจอมัน ไม่มีทางที่ผมจะปล่อยให้มันเดินโฉบฉายยได้อย่างสบายใจแน่ คอยดู!

[Krrrr Krrrr]

ใครอีกวะ! ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสอยโดยไม่ได้ชื่อคนที่โทรมา ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรคนปลายสายก็ตะโกนโหวกเหวกโวยวายมาให้ได้ยินก่อนแล้ว

[ไอ้ทราฟ ไอ้เชี่ยเอ้ย มึงรีบกลับมาบ้านดิ โทรหาลูกน้องไอ้ครามด้วย แม่งจะฆ่ากันตายแล้ว!]

“มึงจะพูดช้าๆใจเย็นๆดิ กูฟังไม่รู้เรื่อง ใครจะฆ่าใคร” ผมถามมันอย่างใจเย็นและก้มมองเค้กที่นั่งนิ่ง ผมเลยดึงเข้ามากอดเอาคางเกยไว้ที่ไหน เค้กเองก็ทำเช่นเดียวกัน เค้กคงยังตกใจอยู่

[กูไม่รู้ อยู่ดีๆก็มีไอ้พวกห่าที่ไหนไมรู้แม่งบุกเข้ามาที่บ้าน และแม่งถือปืนส่องไอ้ครามอยู่เนี่ย เชี่ยเอ้ย กูโทรหาพ่อมันไม่ติดด้วย] ไอ้สองพูดเร็วและรัวจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง น้ำเสียงมันแบบร้อนใจสุดๆ ตอนนี้ผมเองก็ร้อนใจไม่แพ้กัน และคนที่กำลังเครียดหนักคงเป็นไอ้คราม

มันระวังขนาดไหนที่จะไม่ให้ศัตรูทั่วสารทิศย่างกลายเข้าใกล้บ้านของพวกผม เพราะที่นี่มีเด็กนักเรียนที่เป็นเหมือนพี่น้อง ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับที่บ้านที่โรงฝึก มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย แต่คราวนี้เหมือนจะมีศัตรูของมันบุกมาถึงที่บ้าน ถ้าไม่เคลียร์กันให้รู้เรื่องหรือสู้กันตายกันไปข้างหนึ่ง เรื่องคงไม่จบและที่นั่นคงจะไม่ปลอดภัยแน่ๆ

“เดี๋ยวกูไป มึงคอยดูแล้วให้ไอ้เจไปคอยดูแลเด็กที่ตึกพักก่อน อย่าให้ใครออกมาเพ้นพ่าน เดี๋ยวโดนลูกหลง” ผมสั่งมันน้ำเสียงจริงจัง และเหมือนเค้กจะสัมผัสได้ จึงได้ผละออกจากอ้อมกอดผมก่อนจะจ้องผมตาแป๋วที่เผยให้เห็นความสงสัย

[เออ รีบมานะมึง แล้วไม่ต้องเสือกพาเค้กมาล่ะ มันอันตราย]

“มึงคิดว่ากูเป็นควายหรือไงไอ้สอง แค่นี้นะ”

[เออ รีบมานะมึง]

“เออ กูรู้แล้ว”

ผมกดวางสายแล้วมองเค้ก ผมคงต้องให้เค้กอยู่ที่นี่คนเดียวก่อนซึ่งเป็นอะไรที่ผมไม่อยากทำและไม่ไว้วางใจ แต่ถ้าพาไปที่นั่นด้วยมันจะยิ่งอัตรายมากกว่า

“เค้กครับ ที่บ้านมีเรื่อง พี่ต้องกลับไปช่วยไอ้ครามมัน เค้กอยู่ที่นี่ก่อนนะ สองชั่วโมงเท่านั้นและพี่จะกลับมารับเรา ตกลงไหมครับ”

“เรื่องใหญ่มากเลยหรือครับ”

“ใหญ่ครับ อันตรายมากด้วย พี่ถึงได้อยากให้เค้กรอพี่ที่นี่ก่อน นะครับ”

“แล้วพี่ทราฟล่ะ....มันอันตรายไม่ใช่เหรอ พี่ทราฟจะเป็นอะไรไหม”

ผมตื้นตันเมื่อได้รับความห่วงใยจากเค้ก ความน่ารักของคนตัวเล็กตรงหน้าผมนับวันยิ่งเพิ่มมากขึ้นและทำให้ผมรักเขาเพิ่มมากขึ้นด้วย

“พี่จะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด พี่สัญญานะครับ”

“รีบไปรีบมานะครับ”

“แน่นอนครับ ดูแลตัวเองด้วยนะ”

ผมก้มลงจูบที่หน้าผากน้องเบาๆ ก่อนจะลงจากเตียงหยิบกุญแจห้องนอนออกมา จัดการล็อคห้องให้เรียบร้อย และรีบไปจัดการเรื่องที่บ้านทันที ผมต้องรีบเอามากๆเพราะไม่อยากทิ้งน้องไว้คนเดียวนานๆ แต่ผมจะไม่กลับไปจัดการปัญหาที่บ้านไม่ได้ และรีบกลับมาหาน้องให้เร็วที่สุด

“ห่าเอ้ย! แล้วกูจะเข้าไปยังไงวะเนี่ย” ผมสบถออกมาเมื่อเห็นว่าที่หน้าบ้านมีรถยนต์จอกเกะกะไม่เป็นระเบียบเกือบสิบคันพร้อมกับคนชุดดำอีกมากเต็มถนนหน้าบ้านไปหมด

ผมกดโทรหาไอ้สองทันที สถานการณ์ตอนนี้ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก เรียกว่าแย่ได้เลยเถอะ ถ้าแม่งจะขนพวกมาเยอะขนาดนี้

“มึงอยู่ไหนไอ้สอง”

[กูอยู่ในบ้าน ไอ้ครามแม่งไล่กูไม่ให้กูอยู่กับมัน มึงล่ะ ถึงไหนแล้ว]

“หน้าบ้าน แต่เดี๋ยวกูจะไปเข้าทางหลังบ้าน มึงก็อยู่ในบ้านไปนั่นแหละไม่ต้องออกมา”

ผมพูดแค่นั้นแล้วก็กดวางสายก่อนจะเปลี่ยนไปเข้าหลังบ้านแทน เมื่อจอดรถที่หลังบ้านเรียบร้อยแล้วผมก็เดินมุ่งไปยังหน้าบ้านที่ตอนนี้มีไอ้ครามยืนประจัดหน้าอยู่กับผู้ชายรุ่นเดียวกับผมที่ท่าทางกวดตีนเอามากๆ แค่เห็นหน้ามันไกลผมก็หมั่นไส้แล้ว และด้านหลังไอ้นั่นก็มีลูกน้องอีกหลายสิบคน แต่ไอ้ครามกลับไม่มีใคร ผมโทรหาลูกน้องมันแล้วนะ ทำไมแม่งยังยืนอยู่คนเดียววะ!

“ไอ้คราม” ผมเรียกชื่อมันและเดินเข้าไปยืนข้างๆมัน มันหันมามองหน้าผมก่อนจะขมวดคิ้วแน่น

“มึงมาทำไม ทำไมไม่อยู่กับเค้กวะ” มันถามผมเสียงดุ

“ไอ้สองโทรตามกู เมื่อเช้ามึงช่วยกูแล้วตอนนี้มึงจะให้กูทิ้งมึงหรือไง ฝันไปเถอะเพื่อน”

“มึงนี่จริงๆไอ้ทราฟ ขอบใจที่มา แต่ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก”

แบบนี้ของมันเรียกไม่ร้ายแรงเหรอวะ คนแม่งตั้งกี่คน ต้องรอให้บ้านพังยับก่อนมั้งไอ้ครามถึงจะบอกว่าร้ายแรง ผมรู้ว่ามันเก่ง แต่คนเรามีขึ้นมีลง พลาดพลั้งกันได้ทั้งนั้น ผิดอะไรที่ผมจะเป็นห่วงมัน เพื่อนที่ดีที่สุดที่คอยช่วยเหลือผมมาตลอดอย่างไอ้คราม

“จะอ้วกวะ พวกมึงเลิกพลอดรักกันได้ยัง” ไอ้หน้ากวนตีนนั่นพูดพร้อมเบ้หน้าไปด้วย

“ระวังปากมึงด้วย เดี๋ยวจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่” ไอ้ครามพูดนิ่งๆแต่แม่งปลอยรังสีอำมหิตออกมาแบบเต็มๆจนผมที่อยู่ใกล้ๆขนลุกซู่

“อย่าคิดว่าแน่ไอ้คราม อย่างมึงไม่มีปัญญาทำอะไรกูหรอก”

“อย่าท้ากูไอ้ทิม ถ้ามึงไม่โง่หรือหลอกตัวเอง มึงจะรู้ว่ากูทำได้ ถ้ามึงอยากลองกูก็ยินดี”

พริบตาเดียวเท่านั้นปากกระบอกปืนของไอ้ครามก็ไปจ่ออยู่ที่หัวของไอ้คนที่ชื่อทิม ไอ้ครามแม่งหยิบออมาตอนไหนวะ ผมแทบไม่รู้สึกว่ามันขยับตัวด้วยซ้ำ มึงนิ่งมากเกินไปแล้วไอ้คราม เชี่ยเอ้ย! กูกลัวมึงมากกว่าฝ่ายตรงข้ามเสียอีก

“แพ้แล้วพาลเป็นหมามึงเคยได้ยินไหม มึงคิดว่าคนสกปรกอย่างพวกมึงจะมีใครอยากร่วมงานด้วย กูไม่เคยใช้เส้น กูสร้างทุกอย่างด้วยมือกูและกูก็สามารถทำลายทุกอย่างได้ด้วยมือกูเช่นกัน ไม่เว้นแม้แต่ชีวิตมึง”

“ไอ้คราม! มึง”

“ถ้ามึงยังอยากอยู่ดีอย่ามายุ่งกับกู แต่ถ้าไม่ กูจะส่งมึงไปทัวร์นรกแทน”

ไอ้ครามลดปืนลงแต่ยังจ้องหน้าไอ้ทิมเขม็งไม่ว่างตา ไอ้ทิมกำมึงกัดฟันแน่นด้วยความโกรธแค้นก่อนที่มันจะสะบัดตัวเดินจากไปพร้อมกันลูกน้องของมันที่ทำหน้าตาเป็นเดือดเป็นแค้นแทนเจ้านายแต่ทำห่าอะไรไม่ได้

“กูคิดว่าจะมีคนตายซะแล้ว เฮ้อออ” ผมพูดออกมาแล้วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“กลัวหรือไงมึง”

“กูไม่ควรกลัวเลยมั้ง หน้ามึงเหี้ยมมากรู้ตัวป่ะ”

“หึหึ ถ้ามันจะตายกูจะไม่ให้ตามที่บ้านเราหรอกรับรองได้” พูดจบไอ้ครามก็เดินเข้าบ้านไปผมเองก็เดินตาม

ไอ้สองนี่แทบพุ่งเข้ามากอดไอ้ครามตอนที่เห็นไอ้ครามเดินเข้าบ้านไป แต่โดนไอ้ครามยันหน้าเข้าให้ ไอ้สองเลยหงายหลังลงไปนอนกับพื้น ผมคงลืมตัวเพราะไอ้ครามไม่ชอบให้ใครไปกอดมันถ้ามันไม่เป็นฝ่ายกอดเขาเอง ซึ่งก็ไม่บ่อยมากนัก

“ไม่มีอะไรแล้วมึงก็กลับไปหาเค้กไป” ไอ้ครามพูดขึ้นมาก่อนจะทิ้งตัวนั่งที่โซฟาด้วยท่าทีเหนื่อยๆ

“เออ เดี๋ยวกูไปรับเค้กมาอยู่นี่แบบถาวร พวกมึงไม่มีปัญหาใช่ไหม”

“ไม่มี” ไอ้ครามตอบ

“รีบๆเลยมึง” ไอ้สองส่งเสียงเชียร์ เดาว่ามันคงรู้เรื่องที่เค้กหายไปเมื่อเช้าแล้ว

ผมก็เลยพยักหน้าก่อนจะรีบออกจากบ้านตรงไปที่หอเค้ก สิ่งที่ผมรอคอยกำลังจะเป็นจริงอีกเรื่อง ผมจะได้เค้กมาอยู่กับผมแล้ว และผมจะได้เป็นคนที่ดูแลเค้กตั้งแต่นี้ต่อไปในฐานะคนรัก

“ปล่อย!”

“อย่าดิ้นสิวะ!”

เสียงดังออกมาจากห้องของเค้ก ทั้งเสียงของเค้กและเสียงของใครไม่รู้ ผมรีบเปิดประตุเข้าไปที่ห้องเค้กทันที ภาพที่เห็นทำเอาผมเลือกขึ้นหน้าด้วยความโกรธจัด ผู้ชายคนหนึ่งกำลังข่มเหงเค้กอยู่ แม่งเป็นใครวะไอ้เชี้ย! กล้าดียังไงมาทำร้ายคนของผมแบบนี้ ไอ้สัด!

ปึก!!

ไวเท่าความคิดผมคว้าเอากล่องเหล็กที่ใกล้มือที่สุดฟาดเข้าที่หัวไอ้เลวนั่นทันทีแบบไม่ยั้งแรงเลยสักนิด

“โอ๊ยยยยย!”

“ไอ้สัด! มึงตายแน่วันนี้”

ผมกระชากตัวมันออกมาจากตัวเค้กก่อนจะประเคนหมัดให้มันแบบไม่ยั้ง ผมความโกรธความโมโหที่มันทำร้ายคนของผมทำให้ผมหน้ามืดไม่สนใจว่ามันจะเป็นจะตายขนาดไหนที่โดนผมซัด จนมันสลบไปไหนที่สุด ผมยืนขึ้นมองไอ้คนที่กล้าดีมากที่นอนสลบอยู่บนฟื้น เพราะความแค้นยังไม่หมดผมเลยเตะเข้าที่สีข้างมันอีกที

“ฮึอ ฮือ พี่ทราฟ” เสียงเค้กที่เรียกผมทำให้ผมได้สติขึ้นและรีบวิ่งเข้าไปหาเค้กที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่บนเตียงก่อนจะดึงเค้กเข้ามากอดแนบอกไว้แน่น

“เค้กๆ ไม่ต้องร้องนะครับ เค้กปลอดภัยแล้ว” เค้กกอดตอบผมแน่น เขากำลังกลัว และกลัวมากด้วย

“พี่ทราฟ อย่าทิ้งผมนะ อย่าทิ้งผมไปไหนอีกนะ อยู่กับผมนะ”เค้กพูดไปร้องไห้ไป

“พี่จะไม่ทิ้งเค้กไปไหนอีกแล้ว พี่สัญญา พี่รักเค้กนะ ไปอยู่กับพี่ที่บ้านพี่นะครับคนดี พี่จะดูแลเค้กเอง”

“ฮึก ฮือออ พี่ทราฟ”

“ได้ไหม ไปอยู่กับพี่ได้ไหม เป็นคนรักของพี่ตั้งแต่นี้ไป รู้ไหมว่าพี่รักเค้กมาก”

ไม่มีวันที่ผมจะปล่อยให้เขาต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว มีเขาต้องมีผม ผมจะปกป้องเขาเท่าที่ชีวิตผมจะทำได้ เพราะผมรักเขามากและเขาเป็นคนที่สำคัญที่สุดของผม

“แต่...เค้กตาบอด” เค้กพูดเหมือนไม่มั่นใจและเขากำลังกังวลในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดว่าเป็นข้อบกพร่องของเขา

“พี่จะเป็นดวงตาให้เค้กเอง แค่บอกพี่หน่อยได้ไหมว่าเค้กรักพี่หรือเปล่า” ผมถามเค้ก สิ่งเดียวเท่านั้นที่ผมต้องการคือความรักของเขา แค่สิ่งที่สิ่งเดียวเท่านั้น

ผมไม่ได้ต้องการให้เขาดีพร้อมทุกอย่าง แค่ที่เขาเป็นผมก็รักจนไม่รู้จักรักยังไงแล้ว ขอแค่เค้กเป็นเค้ก ไม่ว่าเป็นแบบไหน จะมองเห็นหรือไม่ไม่สำคัญ เพราะผมเองก็ไม่ได้ดีอะไร มีแค่อย่างเดียวก็คือความรักที่มีให้เขา แค่นั้นจริงๆ

“เค้กก็รักพี่ ฮืออ” เค้กบอกก่อนจะกอดผมแน่นห้องไห้โฮออกมา ผมฉีกยิ้มทั้งน้ำตา มันดีใจไปหมด เค้กรักผมเหมือนกัน เค้กมีผมอยู่ในใจเหมือนกัน เค้กรักผม

“ให้พี่ดูแลเค้กนะ พี่รักเค้กนะครับ”

“ครับ อย่าทิ้งเค้กนะ” เค้กพยักหน้ากับอกผมไม่หยุด กอดผมไว้จนแน่น จนผมต้องบอกให้เขาปล่อยก่อนจะไปเก็บของที่จำเป็นของเค้กเพื่อย้ายไปที่บ้านของผม

เก็บของเสร็จผมก็ยกของลงไปเก็บไว้ที่รถด้วยความเร็วแบบเร่งสปีดเพราไม่อยากให้เค้กอยู่คนเดียวนานๆ เดี๋ยวจะเกิดเรื่องขึ้นอีก ส่วนไอ้สารเลวนั่นผมก็เรียกให้ยามมาลากมันออกไปและฝากยามเอาตัวมันไปส่งโรงพัก และผมเพิ่งรู้จากเค้กว่ามันคือไอ้เอก พี่ชายต่างแม่ของเค้กที่เคยทำร้ายเค้กมาแล้ว

ที่จริงผมน่าจะฆ่ามันมากกว่าแค่ซ้อมมัน ถ้ามีคราวหน้าอีกผมจะไม่ไว้ชีวิตมันแน่และไม่สนใจด้วยพ่อแม่มันจะเป็นใครใหญ่โตแค่ไหน

“พี่ทราฟ” เค้กเรียกผม ตอนนี้เรากำลังขับรถกลับบ้าน

“ว่าไงครับ”

“เค้ก...เค้กมีเรื่องจะถาม”

“ถามมาได้เลยครับ” ผมละสายตาจากถนนตรงหน้าเพื่อหันไปมองคนตัวเล็กที่กลายมาเป็นคนรักของผม

“ถ้าเค้กมองเห็น พี่ทราฟจะว่ายังไง”

“หืม อะไรนะครับ” ผมไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เค้กพูดสักเท่าไหร่

“วันนี้เค้กเจอพ่อ พ่อบอกว่าจะพาเค้กไปพาตัดตาให้กลับมามองเห็นอีกครั้ง เค้กเองก็อยากมองเห็น พี่ทราฟจะว่ายังไงครับ”

“...!”



 

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ้ยย.......จะบ้าเศร้าปนสุข ยิ้มทั้งน้ำตา

อย่าให้มานร้ายไปกว่านี้เลยน้า แค่นี้ก้อช้ำจะแย่

รอรอต่อไปนะค๊าฟฟ

[som]

เหมือนกับว่าจะอ่านตอนนี้แล้วนะครับเมื่อหลายวันก่อน  หรือเราจะมึนนี่ครับ  งง

[pui]

 

[indy❣zaka]

ค้างงงงงงงงง 

อยากอ่านต่ออ่ะ แง๊ๆๆๆๆๆ 

[yayee2]

อ่านตอนนี้แล้วอยากรู้ว่าพ่อน้องเค้กจะจัดการกับไอ้เอกอย่างไร จะมีพาวเว่อร์พอที่จะทำอะไรได้ไหม
ก็ดูทีรึ ความปลอดภัย ทุกข์สุขของเค้กที่เป็นลูกแท้ๆ ยังต้องเป็นคนอื่น เป็นคนคอยปกป้องใส่ใจดูแล
ถึงแม้คนอื่นคนนั้นจะเป็นคนที่รักน้องเค้กก็เถอะ แต่เราคิดว่าสิ่งดังกล่าวมานั้นเค้ก(หรือลูกทุกคน)
ควรได้รับจากพ่อแมเป็นบุคคลแรก

[ormn]

:fire:ไอ้เอกไอ้เลว


ดีใจจังที่พี่ทราฟกับมาทันไม่งั่นน้องเค้กแย่แน่นๆ

รอตอนต่อไปเน้อ 

[pjny_tem]

พี่ทราฟจะว่าไงน๊า

[nongrak]

ไอ้เลวนั่นต้องเป็นไอ้เอกแน่เลย ถึงได้มารังแกเค้กถึงในห้อง
ทราฟอย่าให้เค้กไปกับพ่อนะ ชักไม่มั่นใจว่าเค้กจะปลอดภัย

+1+เป็ดให้จ้า

[sirikanda28]

ให้ทราฟไปด้วยก็
แล้วกันไม่ไว้ใจพ่อ
กับพี่ของเค้กอ่ะ

[CarToonMiZa]

เอาใจช่วยเค้ก
ให้มองเห็นไวไว

ปลล.พิมตอนผิดป่าว
น่าจะเป็นตอนที่19ใช่ป่ะ
แต่พิมเป็นตอนที่20
ถ้าไม่ใช่ต้องขอโทษด้วย
เหมือนเคยอ่านแล้วอ่ะ

[pronpailin]

เออ ความรู้สึก เหมือนกับว่า จะต้องมีปัญหาเกิดขึ้นกับ นู๋เค้ก เลยอ่ะแบบว่าโดนไอ้พวกมาเฟียฉุดไปไรเงี๊ยะแต่แบบโดนฉุดตอนรักษาตาจนหายก่อนอะนะ หรือเราฟินไปเองหว่า 

[CarToonMiZa]

 

[satann]

น้องเค้กเมื่อไรจะมาน๊อ รอๆๆๆๆ เฝ้าแต่รอ

[RiRi]

:: 21 ::



“วันนี้เค้กเจอพ่อ พ่อบอกว่าจะพาเค้กไปพาตัดตาให้กลับมามองเห็นอีกครั้ง เค้กเองก็อยากมองเห็น พี่ทราฟจะว่ายังไงครับ”

“...!”

ผมบอกออกไปแล้วรอลุ้นว่าพี่ทราฟจะว่ายังไง ผมอยากมองเห็นและผมเชื่อว่าพี่ทราฟก็คงต้องอยากให้ผมมองเห็นเช่นเดียวกัน ถ้าผมรู้แบบนั้นแล้วทำไมถึงยังต้องถามพี่ทราฟงั้นเหรอ เพราะพี่ทราฟเป็นคนสำคัญยังไงล่ะ เรื่องสำคัญก็ต้องบอกให้คนสำคัญรู้ก่อนเป็นเรื่องธรรมดา

“พี่ทราฟ...”

เอี๊ยดดดด!

กึก!

“อ๊ะ...!?” ผมร้องอุทานออกมาเบาๆเพราะตกใจที่อยู่ดีๆรถก็เหวี่ยงตัวก่อนจะหยุดลงแบบกระทันหัน จากนั้นก็มีแรงมารัดที่ตัวของผม มันคือแรงกอดจากพี่ทราฟนั่นเอง เลยทำให้ผมเบาใจขึ้นได้ว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เค้กพูดใหม่สิ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ!” พี่ทราฟละล่ำละลักถามผมอย่างร้อนรนแต่ก็ยังกอดผมเอาไว้แน่น และแน่นขึ้นเรื่อยๆจนผมรู้สึกเจ็บ

“ผมเจ็บ พี่ทราฟกอดแน่นไปแล้วนะ” ผมบอก

“พี่ขอโทษ” พี่ทราฟคลายอ้อมกอดลงแต่ยังไม่ปล่อย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะใจจริงผมชอบที่ถูกกอดอยู่แล้ว >_<

“ครับ พ่อของเค้กบอกว่าจะพาเค้กไปผ่าตัดตา พี่ทราฟว่ายังไง” ผมบอกซ้ำอีกครั้ง และลุ้นกับคำตอบของพี่ทราฟ

“พี่จะว่าอะไรนอกจากดีใจล่ะเค้ก แต่พี่ขอไปคุยกับพ่อเค้กหน่อยได้ไหม” พี่ทราฟพูดอย่างดีใจก่อนจะปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระ

“คุย? เรื่องอะไรเหรอครับ” ผมถาม

“คุยเรื่องผ่าตัดตาของเค้กไง บอกตามตรงว่าพี่ไม่ไว้ใจพ่อเค้กเท่าไหร่ เลยจะไปถามรายละเอียดให้แน่ชัดว่าพ่อเค้กจะจัดการเรื่องนี้ยังไง”

“ขอบคุณนะครับพี่ทราฟ”

เรื่องเล็กๆน้อยๆของผมพี่ทราฟก็ยังใส่ใจเกือบทุกเรื่อง เรื่องที่พ่อจะพาผมไปรักษาตานั้นผมแทบไม่ได้คิดอะไรมากหลังจากที่รู้ว่าพ่อเองก็รักผมเช่นกัน ผมไม่ว่าที่พี่ทราฟไม่ไว้ใจพ่อผม เพราะผมเองก็รู้สึกเช่นกันถึงได้อยากมาบอกพี่ทราฟก่อน การที่พี่ทราฟเป็นกังวลกับเรื่องของผม บอกผมได้ดีว่าพี่ทราฟรักและเป็นห่วงผมมาก

“งั้นไว้ค่อยไปคุยต่อที่บ้านนะครับ” พี่ทราฟบอก จากนั้นผมก็รู้สึกว่ารถได้เคลื่อนตัวอีกครั้ง

“พี่ทราฟครับ เค้กไปอยู่กับพี่ทราฟดีแล้วจริงๆเหรอ” ผมถามด้วยความกังวลใจ ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปอยู่กับพี่ทราฟนะ แต่เพราะผมรู้สึกเกรงใจก็เท่านั้น

“ดีที่สุดแล้วเค้ก ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว เค้กเป็นแฟนพี่ เราจะอยู่ด้วยกันก็ไม่แปลกจริงไหม”

“อย่างนั้นเหรอครับ”

“อย่างนั้นแหละครับ แล้วพรุ่งนี้เราค่อยไปแจ้งย้ายออกที่หอเค้ก”

“งั้นก็...ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

“ฝากหัวใจก็ได้นะ พี่ยินดี”

ผมฉีกยิ้มน้อยๆ บวกกับเขินที่พี่ทราฟพูดอะไรออกมาแบบนั้น

ผมนั่งเงียบตลอดทางที่กลับถึงบ้าน เพราะอะไรนะเหรอ ก็พี่ทราฟเล่นพูดแซวให้ผมได้อายตลอดทาง ผมเลยทำได้แค่ก้มหน้าให้มากที่สุดเพื่อที่พี่ทราฟจะได้มองไม่เห็นว่าผมหน้าแดงมากแค่ไหน

ผมเขินจะตายอยู่แล้ว!

“ถึงแล้วครับเค้ก จะก้มหน้าไปถึงไหน ดูสิ หน้าจะชิดหัวเข่าอยู่แล้ว” นั่นไง มาอีกแล้ว รู้ว่าผมอายผมเขินก็ยังจะแกล้งกันอีก

“....” อย่าให้ผมมองเห็นนะ ผมจะเอาคืนบ้างคอยดู!

“ฮ่าๆๆ โอเค พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้” พี่ทราฟหัวเราะแล้วก็ขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะลงจากรถแล้วก็เปิดประตูรถทางฝั่งผม

“อ๊ะ! พี่ทราฟ เค้กเดินเองได้นะ” ผมร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆพี่ทราฟก็อุ้มผมเข้าบ้านแทนที่จะจับมือผมเข้าบ้านอย่างทุกที

“ไม่ได้หรอก พี่ต้องทำหน้าที่แฟนที่ดีนะ” พี่ทราฟพูดเสียงจริงจัง แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่าคำพูดนั้นมันแฝงความขี้เล่นลงไปด้วยเหมือนต้องการจะหยอกล้อผมอย่างนั้น ถ้าผมมองเห็นว่าพี่ทราฟทำหน้ายังไงอยู่ ผมคงรู้ได้ไม่ยากว่าคำพูดของพี่ทราฟต้องการสื่ออะไรกันแน่

บ้าจริง! ผมอยากมองเห็นเสียตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด!

“แบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว” ผมบ่นอุบอิบอยู่กับอกพี่ทราฟ คิดว่าผมจะดีดดิ้นเหรอ แบบนั้นคงตลกเกินไปหน่อย เพราะถ้าผมตกลงไปกองที่พื้นคงไม่ใช่สิ่งที่ดี ดังนั้นผมเลยปล่อยให้พี่ทราฟอุ้มเข้าไปในบ้าน  ถ้าถามว่าอายไหม ขอตอบเลยว่ามาก!

“แต่แบบนี้ดีกว่า”

เอาล่ะ ผมคงทำอะไรคนๆนี้ไม่ได้หรอก ถ้าเขาอยากแกล้งผมก็ตามสบายเถอะ! ผมจะงอนแล้ว!!!

“พี่ทราฟ แล้วสายไหมล่ะครับ” แต่ความอยากรู้มีมากกว่า ผมเลยเก็บไอ้เรื่องงอนไว้ก่อนแล้วถามพี่ทราฟไป

“ปานนี้คงหลับไปแล้ว ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเล่นกลับมันนะครับ”

“ครับ” ผมรับคำด้วยความรู้สึกเสียดาย เพราะผมคิดถึงสายไหมเอามากๆและอยากจะเล่นกับมัน

“เค้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!”

ผมเงยหน้าขึ้นจากอกพี่ทราฟด้วยความตกใจเพราะเสียงเรียกที่ดังสนั่นไปทั้งบ้าน เสียงนั้นไม่ใช่ใครมีแค่คนเดียวที่ทำได้ คนนั้นก็คือ...พี่สอง

เพี๊ยะ!
“เงียบปากเดี๋ยวนี้ไอ้สอง กูหนวกหู” เสียงพี่ครามดังขึ้น ผมคิดว่าคงมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพี่สองโดยที่คนลงมือคือพี่ครามนั่นแหละ

“กูเจ็บนะไอ้เชี่ยนี่ ตบหัวกูทำไมวะ” พี่สองร้องเสียงโอดครวญ

พี่ทราฟอุ้มผมเดินต่อก่อนจะวางผมลงที่โซฟา จากนั้นพื้นที่ข้างตัวผมก็ยุบตามแรงเพราะพี่ทราฟนั่งลงข้างๆผม

“เป็นไงบ้างเค้ก” เสียงพี่ครามถามผมดังอยู่ไม่ไกลนัก ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดโทรทันศ์

“ก็ดีครับ” ผมตอบ ตอนนี้ผมไม่เป็นอะไรแล้ว วันนี้ทั้งวันผมเจอแต่เรื่องซึ่งไม่แน่ใจว่าพี่ครามหมายถึงเรื่องเดียวกับที่ผมคิดหรือเปล่า แต่เรื่องราวร้ายๆในวันนี้ก็หายไปแล้วเพราะความรักของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของผมในตอนนี้ที่ทำให้ชีวิตผมสดใสขึ้น

“อืม” พี่ครามส่งเสียงในลำคอเป็นเชิงว่าเข้าใจ

“มึงไม่เป็นไรนะไอ้คราม” พี่ทราฟถามพี่คราม น้ำเสียงดูเป็นห่วง ทำให้ผมคิดได้ว่าเมื่อตอนเย็นพี่ทราฟบอกว่าที่บ้านมีเรื่อง

“กูต้องเป็นอะไรด้วยเหรอ อ่อนหัดวะ”

“เออ ไอ้เชี่ย! คนอุตส่าห์เป็นห่วง” พี่ทราฟโวยวายเล็กน้อย

“ขอบใจ” พี่ครามพูด

ดีจังเลยนะที่มีเพื่อนที่ดีแบบนี้ ผมเองเคยมีเพื่อน แต่ตอนนี้ไม่มี ผมและกายไม่ได้ติดต่อกันเลยตั้งแต่ชีวิตผมเกิดเรื่องเลวร้าย ผมไม่ได้ติดต่อกายอีกเลยนับแต่ตอนนั้น ไม่รู้ว่ากายจะลืมผมไปหรือยัง แต่ถ้ามีโอกาศอีกครั้งผมอยากจะเจอกายอีกสักครั้งเพื่อขอโทษที่ผมหายมาแบบนี้ ทั้งที่เราเคยสัญญากันไว้แล้วว่าไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร เราจะเคียงข้างและไม่ทิ้งกัน เราจะแบ่งปันทั้งทุกข์และสุข ไม่รู้ว่ากายจะผิดหวังไหมที่ผมเลือกที่จะปิดบังแล้วเผชิญปัญหาคนเดียวอย่างที่ผ่านมา ผงกังวลมากจริงๆ

“เค้กครับ กินอะไรมาหรือยัง” เสียงพี่เจดังขึ้น

ไม่รู้ว่ากี่โมงกี่ยาม แต่คงดึกพอควรเพราะพี่ๆทุกคนอยู่บ้านกันหมดแล้ว ก็ขนาดพี่ครามที่มักจะกลับถึงบ้านดึกๆยังอยู่เลย

“ยังเลยครับ” ผมตอบ จะว่าไปแล้วผมยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้า ไม่รู้ว่าผมผ่านมาได้ยังไงทั้งวัน

“งั้นมานี่เร็ว พี่ทำของอร่อยเตรียมไว้เยอะแยะเลย” มือผมถูกจับและถูกดึงให้ลุกขึ้น ผมเดินตามแรงดึงของพี่เจด้วยความงง ไม่รู้ว่าพี่เจจะพาผมไปไหน

“เออดี กูก็หิว” พี่ทราฟพูด ผมเลยเดาได้ว่าพี่ทราฟคงเดินตามมา

“อย่ามั่วไอ้ทราฟ กูเตรียมไว้ให้เค้ก” เสียงพี่เจพูดแบบติดเล่น และผมก็รู้ว่าพี่เจคงแค่ล้อพี่ทราฟเล่น

“สัดนี่ กูเพื่อนมึงนะ” พี่ทราฟโวยวายไม่รู้เลยว่าถูกแกล้ง ผมรู้สึกดีเหมือนได้เอาคืนพี่ทราฟแม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นคนเอาคืนเองก็เถอะ ^^

“ฮ่าๆๆ เออ กูล้อเล่นน่า ตามมาๆ” พี่เจหัวเราะออกมาด้วยความพอใจ

“เฮ้ย ไวน์!” พี่ทราฟตะโกนลั่น น้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่งยังไงยังงั้น

“เป็นไงล่ะ นี่กูยอมสละของรักของหวงออกมาเพื่อฉลองงานนี้เลยนะ มึงต้องขอบใจกูให้มากๆไอ้ทราฟด้วยการหาเด็กน่ารักๆแบบนี้ให้กูคนหนึ่ง”

“หึหึ ของแบบนี้ต้องหากันเองเว้ย”

“จิ๊ นั่งก่อนจะเค้ก” พี่เจพาผมไปนั่งที่เก้าอี้ซึ่งตอนนี้พวกเราทั้งหมดคงอยู่กันในครัว ผมได้ยินเสียงพี่ทราฟบ่นพึมพำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับไวน์

“ฉลองเนื่องในโอกาศอะไรเหรอครับพี่เจ” ผมถาม นั่งนิ่งเพราะไม่รู้จะต้องทำอะไรหรือต้องช่วยอะไรไหม ดูเหมือนทุกคนมีอะไรทำจากเสียงที่ดังก๊องแก๊ง ส่วนผมได้แต่นั่งอยู่เฉยๆ

“ก็ในโอกาศที่เค้กย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ไงครับ”

“อ่า...ครับ”

ทำไมทุกคนถึงรู้ว่าผมตกลงจะย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วล่ะ น่าสงสัยจริงๆ แบบนี้ผมเลยยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่

“ไอ้สอง ยกจานของสดในตู้เย็นออกมาดิ วันนี้พี่ทำหม้อไฟ เค้กต้องชอบแน่ๆ” พี่เจสั่งพี่สองก่อนจะพูดกับผมด้วยความร่าเริง ผมว่าพี่เจน่าจะไปเปิดร้านอาหารนะ รับรองว่ารวยเละ!

“ไอ้คราม มากินเร็ว!” เสียงพี่สองตะโกนออกเรียกพี่คราม

“ไม่ กูจะดูหนัง” และเสียงของพี่ครามก็ดังแว่วเข้ามา

“ปล่อยมันไปเถอะ วันนี้มันเจอเรื่องเครียดๆทั้งวัน ให้มันพักสมองบ้างก็น่าจะดี” พี่ทราฟบอกก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆผม

“มาๆ มึงจัดการป้อนเค้กด้วย”

“กูรู้อยู่แล้วไม่ต้องบอกหรอกไอ้เจ”

“นิดๆหน่อยๆนี่ไม่ได้เลยนะมึง”

“เค้กกินเองได้ครับ”

ผมแค่มองไม่เห็นนะไม่ได้เป็นง่อยเสียหน่อย พี่ทราฟจะทำให้ผมเคยตัว ป้อนผมมากๆเดี๋ยวถ้าวันไหนที่ผมเกิดขี้เกียจไม่อยากจะกินข้าวเองแล้วใช้ให้พี่ทราฟป้อนตลอดขึ้นมาจะรู้สึก

“มันไม่สะดวกหรอก กินหม้อไฟมันยุ่งยาก เดี๋ยวพี่ป้อนเอง ส่วนเค้กมีหน้าที่แค่เคี้ยวแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุขโอเคไหม”

“แต่....”ผมกำลังจะท้วงแต่พี่ทราฟก็พูดแทรกขึ้น

“เป็นอันว่าตกลงตามนี้”

เฮ้อออ แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากปล่อยให้พี่ทราฟป้อนไปเรื่อยๆ และผมก็มีน่าที่กินหน้าที่เคี้ยวอย่างเดียวจริงๆ เพราะพี่ทราฟป้อมผมไม่หยุดเลย

“ไอ้ทราฟ เอานี่ไปให้ไอ้ครามกินหน่อยดิ” เสียงพี่เจดังขึ้นตอนที่พี่ทราฟส่งกุ้งตัวโตรสชาติหวานฉ่ำใส่ปากผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ได้ เดี๋ยวพี่มานะเค้ก” พี่ทราฟบอกผมก่อนจะมีเสียงเลื่อนเกาอี้ดังขึ้น ผมพยักหน้าไม่พูดเพราะยังเคี้ยงกุ้งอยู่เต็มปาก

“เค้กครับ ดื่มหน่อยไหม” เสียงพี่สองกระซิบบอกผม ผมหันหน้าไปตามทิศทางของเสียง คือผมไม่เข้าใจว่าพี่สองจะกระซิบทำไม อย่างกับพี่ลับลมคมใน

“ดื่มอะไรเหรอครับ” ผมถาม นี่อ่าจจะเป็นวินาทีแรกบนโต๊ะอาหารเลยก็ได้ที่ปากผมว่าง

“น้ำผลไม้”

“อ่า ก็ดีครับพี่สอง”

“อ่ะนี่ครับ รับรองเค้กต้องชอบ” พี่สองยัดแก้วใส่มือผม น้ำเสียงดูมีเล่ห์กลอย่างไม่น่าไว้วางใจ แต่ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรกลับยกแก้มน้ำผลไม้ในมือขึ้นดื่มอึกใหญ่ก่อนจะ....

“แค่กๆๆ”

“ใจเย็นๆครับเค้ก” พี่สองร้องบอกก่อนจะช่วยตบหลังให้ผม

“นี่มันอะไรอ่ะ” ผมร้องถามหลังจากที่รู้สึกดีขึ้น ผมว่ามันไม่ใช่น้ำผมไม้แน่ๆ รถชาติมันทั้งฝาดแล้วก็เฝื่อนไม่เหมือนน้ำผลไม้ที่ผมเคยกินเลยสักนิด เอาง่ายๆคือมันไม่อร่อยแม้แต่นิดเดียว T_T

“น้ำผลไม้ไง น้ำองุ่น” พี่สองบอกผมเสียงเบาอีกแล้ว

ผลั๊ว!

“น้ำองุ่นบ้านพ่อมึงไอ้สอง! เดี๋ยวไอ้ทราฟก็ด่าเอาหรอกที่ให้เค้กดื่มไวน์” แล้วพี่เจก็ไขข้อข้องใจให้ผมรู้ว่าไอ้น้ำรสชาติแย่ๆที่ผมกินเข้าไปนั้นมันคืออะไร

“นิดหน่อยน่า ลองเอาไว้” พี่สองกระซิบบอกกับพี่เจ

“มึงนี่นะ พอเลย ไปนั่งที่” พี่เจก็กระซิบตาม

ผมฟังพี่เจและพี่สองที่เถียงกันเบาๆเรื่องให้ผมดื่มไวน์ไม่ดื่มไวน์ จริงไม่ต้องเถียงกันก็ได้นะ ถามผมสิว่าผมอยากดื่มไหม แบบนั้นไม่ง่ายกว่าเหรอ

ผมคลำหาแก้วน้ำเปล่าบนโต๊ะ เมื่อคว้าแก้วได้ผมก็ยกขึ้นดื่มเพื่อล้างปากทันที แต่ใครจะรู้ว่าแก้วที่ผมหยิบมันไม่ใช่น้ำเปล่า แต่มันกลับเป็นไวน์ ผลก็คือ....ผมสำลักอีกครั้ง

“แค่กๆๆ”

“เห็นไหมว่าเค้กอยากกินไอ้เจ ถ้าน้องอยากกินก็ต้องให้กินที่บ้านนี่แหละดีที่สุด หรือมึงอยากให้น้องออกไปกินข้างนอก”

“เงียบไปเลยไอ้สอง เอาน้ำปล่าวมา” พี่เจสั่งพี่สองก่อนจะเอาแก้วน้ำใส่ในมือผม

“ทำไมวันนี้มีแต่คนสั่งให้กุหุปปากวะแม่ง” พี่สองบ่น

“อันนี้น้ำเปล่าครับ”

“ของคุณครับ” ผมบอกก่อนจะยกแก้วน้ำในมือขึ้นดื่ม

“อะไรกันวะ เค้กเป็นอะไรทำไมหน้าแดงแบบนี้” เสียงของพี่ทราฟดังขึ้น ผมนี่แทบปล่อยโฮ

“ไอ้สองดิ มันเอาไวน์ให้เค้กกิน” พี่เจได้ทีก็ฟ้องพี่ทราฟ ผมอยากจะเอ่ยขอบคุณแต่ตอนนี้ผมแสบคอแล้วก็รู้สึกร้อนไปทั่วท้องจึงไม่อยากจะพูดสักเท่าไหร่

“มึงบอกทำไมวะ เฮ้ยยย อย่าตบหัวกู วันนี้กูโดนไปสองทีแล้วนะไอ้ทราฟ!”

“งั้นก็เอาอีกทีล่ะกัน”

ผลั๊ว!!!

“ไอ้พวกใจร้าย!”

“เป็นไงบ้างครับเค้ก” พี่ทราฟถามผมอย่างเป็นห่วง ทั้งยังลูบหน้าผมเบาๆอีกด้วย

“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบ ทั้งที่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด

“มาๆ กินกันต่อ มึงนั่งนิ่งๆเลยไอ้สอง”

“ครับไอ้คุณเจ!”

“อ้าปากเร็วครับ” พี่ทราฟบอกผม ผมเลยอ้าปากรับอาหารที่พี่ทราฟส่งเข้าปากผม อืม ทำแบบนี้เหมือนผมเป็นหมาเลยอ่ะ >_<

“อร่อยไหมครับ” พี่ทราฟถามพร้อมกับเช็ดที่มุมปากให้ผม

“อร่อบครับ เค้กอยากกินกุ้งอีก” ผมบอก

“ได้เลยครับ”

แล้วหลังจากนั้นผมก็กินต่อไปเรื่อยๆ ก่อนจะรู้สึกหิวน้ำผมเลยเอื้อมมือไปคลำหาแก้วน้ำด้วยตัวเองเพราะพี่ทราฟลุกไปเข้าห้องน้ำ

“อื้ออ” ผมครางในลำคอเมื่อเผลอคว้าแก้วผิดอีกรอบ ดีที่ครั้งนี้ผมไม่สำลัก ผมวางแก้วไวน์ไว้ตามเดิมก่อนจะยกมือเช็ดที่มุมปาก ผมว่าผมไม่ควรจะหยิบน้ำกินเองแล้วแหละ เพราะตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาตะหงิดๆ

“เป็นอะไรหรือเปล่าเค้ก หน้าแดงๆ” พี่ทราฟถามผม  แต่ไม่รู้เพราะอะไรอยู่ดีๆผมก็หัวเราะออกมา

ผมเป็นบ้าหรือเปล่าอ่ะ >_<;

“กูว่าเค้กไปแหละ”

“หมายความว่าไงวะไอ้เจ” เสียงพี่ทราฟถามขึ้น ผมหันไปหาพี่ทราฟก่อนจะคลำไปที่ตัวของพี่ทราฟแล้วกอดเอาไว้

“เมาไง เค้กเมาแล้วแน่นอน กูฟันธง ดื่มไปเยอะเลยล่ะ”

“มึงนะมึงไอ้สอง เค้กครับ ปล่อยพี่ก่อนเร็ว” พี่ทราฟพยายามจะดันตัวผมออก แต่ผมกอดพี่ทราฟไว้แน่นกว่าเดิมจนพี่ทราฟต้องอุ้มผมขึ้นนั่งตก ผมได้ทีก็กอดพี่ทราฟเอาหน้าซุกที่คอพี่ทราฟแน่นเพราะรู้สึกเวียนหัวเลยต้องหาที่ยึดเหนี่ยวเอาไว้ คึคึ

“โทษอะไรกูวะ กูหวังดีนะ ให้เค้กหัดไว้ไม่เสียหายสักหน่อย”

ผมไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไรกัน ผมเอาแต่หัวเราะออกมาเบาๆอย่างมีความสุข ใช่แล้ว ตอนนี้ผมมีความสุขมาก เหมือนมีครอบครัวที่อบอุ่นและมีคนที่ผมรัก

“ขอบใจนะไอ้สอง!”

“ด้วยความยินดี ^_^”

“=_=!”

“พี่ทราฟคร้าบบบ คิกๆ” ทำไมเสียงผมถึงยานแบบนั้นล่ะ ตลกจังเลย

“เฮ้อ กูพาเค้กขึ้นห้องก่อนละกัน”

แล้วตัวผมก็ลอยขึ้นยังกะบินได้แหนะ ผมกอดคอพี่ทราฟไว้แน่นเพราะกลัวตก พี่ทราฟพึมพำอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง จากนั้นพี่ทราฟก็วางผมลงบนเตียง

“เค้กครับ ปล่อยพี่ก่อนนะ” พี่ทราฟลูบหน้าผม ผมส่ายหน้าไปมาไม่อยากปล่อยมือ ผมกอดคอพี่ทราฟแน่นขึ้น

“ไม่เอา พี่ทราฟอยู่กับเค้กนะ” พี่บอกก่อนจะยิ้วกว้างออกมา

“ครับ พี่อยู่กับเค้กนี่ไง แต่พี่จะเอาผ้ามาเช็ดตัวให้เค้กจะได้นอนสบายๆ” พี่ทราฟพูดกับผมเบาๆแล้วก็ลูบหัวผมไปด้วย
รู้สึกดีจัง ^_^

“งั้นก็ได้ รีบมานะครับ” ผมยอมปล่อยพี่ทราฟ เพราะพี่ทราฟพูดจาดีมีเหตุผล ฮ่าๆๆ

นอนรอไม่นานพี่ทราฟก็กลับมาหาผมอีกครั้ง สงสัยล่ะสิว่าผมรู้ได้ไง ก็เตียงมันยุบตัวอ่ะ หึหึ

“พี่จะเช็ดตัวให้นะ”

“ครับ” ผมพยักหน้ารับคำ

พี่ทราฟลงมือถอดเสื้อผมออก ผมก็ยกตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้พี่ทราฟถอดได้ง่ายขึ้น เมื่อไม่มีเสื้อผมก็รู้สึกหนาว แต่มันเหมือนหนาวแค่ภายนอกเพราะข้างในมันร้อยวูบวาบแปลกๆ

“เค้กหนาวอ่ะ” ผมขยับตัวเข้าพี่ทราฟ ตัวพี่ทราฟอุ่นมากๆเลยล่ะ

“อยู่เฉยๆก่อนสิเค้ก อย่าเพิ่งซน”

“พี่ทราฟ” ผมเรียกพี่ทราฟ

“ว่าไงครับ ยั่วกันจริงๆเลย”

“พี่ทราฟว่าไงนะครับ” ผมถามเพราะได้ยินไม่ชัด

“เปล่าครับ อะ เรียบร้อยแล้ว ใส่เสื้อก่อนนะ” พี่ทราฟดึงตัวผมขึ้นแต่ผมขืนตัวเอาไว้ ร้อนขนาดนี้ไม่ใส่หรอกเสื้อ

“ไม่เอา เค้กร้อน”

“ไหมเมื่อกี้บอกว่าหนาวไง”

“ก็ตอนนี้ร้อนแล้วอ่ะ”

“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวไม่สบาย”

“ไม่เอา!” ผมเริ่มจะงอแง ไม่ชอบใจเลยที่พี่ขัดใจผมแบบนี้ พี่ทราฟต้องตามใจผมสิถึงจะถูก จริงไหม?

จริง! ผมตอบให้เองเลย เป็นไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ

“โอเค ไม่เอาก็ไม่เอาครับ งั้นก็นอนดีๆ”

“พี่ทราฟจะไปไหน” ผมร้องเรียกเพราะเหมือนพี่ทราฟจะลุกออกไปจากเตียง

“เอากะละมังไปเก็บ เดี๋ยวพี่มานะเด็กดี”

ฟอดดด

พี่ทราฟกดจูบที่หน้าผากผมเบาๆ ผมเลยปล่อยให้พี่ทราฟไปทำธุระให้เสร็จ เป็นเวลานานพอสมควรกว่าพี่ทราฟจะกลับมาทั้งๆที่พี่ทราฟไปแค่ห้องน้ำในห้องนี่เอง ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะค่อยๆเขยิบตัวเองลงจากเตียง

“จะไปไหนครับเค้ก”

“ไปหาพี่ทราฟนั่นแหละ ไปนานจังเลย”

“พี่มาแล้วครับ มานี่มะ” พี่ทราฟอุ้มผมไปวางบนเตียงอีกครั้งและพี่ทราฟก็ลงนอนข้างๆผม ผมหันไปกอดพี่ทราฟไว้แน่นอีกที

“เมาแล้วยั่วเก่งจังนะเค้ก” พี่ทราฟกระซิบที่ข้างหูผม ผมหัวเราะเบาๆเพราะรู้สึกจั๊กจี้

“เค้ก อิอิ ไม่ได้ยั่วสักหน่อย”

สัมผัสยุกยิกๆตามใบหูลำคอแล้วก็ฝบหน้าทำให้ผมต้องย่นหน้าหนี ไอร้อนๆจากลมหายใจของพี่ทราฟทำให้ผมรู้สึกเบลอไปชั่วขณะ ความรู้สึกแบบนี้มันวิเศษแบบบอกไม่ถูก

“เหรอ รู้ไหมครับว่าตัวแดงๆของเค้กทำพี่คลั่งแค่ไหน”

“แค่ไหนล่ะครับ” ผมไม่เข้าใจคำถามของพี่ทราฟหรอก และก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมถึงถามกลับไปแบบนั้น

“แค่นี้ไงครับ”

“อุ๊บ อือออ”ผมส่งเสียงครางเบาๆในลำคอเพราะพี่ทราฟกดจูบผมแบบไม่ทันตั้งตัว ผมตกใจเลยปล่อยให้พี่ทราฟกดจูบไล้ริมฝีปากผมอยู่อย่างนั้น มันนุ่มนวลจนใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนหัวใจมันจะกระเด็นออกมา ในท้องเหมือนมีเกลียวคลื่นใหญ่ตีวนในท้องจนผมต้องบิดตัวด้วยความทรมาน แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็รู้สึกดีเหมือนกัน >.<

“อื้ออ อ๊า” ผมสูดลมหายใจได้แค่แวบเดียวพี่ทราฟก็กดจูบลงมาอีกครั้งและคราวนี้มันลึกซึ้งยิ่งกว่าเมื่อกี้ ร่างกายผมอ่อนระทวยเมื่อไม่ใช่ร่างกายตัวเองเพราผมบังคับมันไม่ได้เลยได้แต่ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามการชักนำของพี่ทราฟ

“รู้ไหมว่าพี่ต้องอดใจมากแค่ไหน” เสียงพี่ทราฟพูดหอบน้อยๆแถมเสียงยังแหบพล่าอีกต่างหาก

“....” ผมไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูด ได้แต่นอนหายใจรวยริน แรงกดจูบเลื่อนไปตามหน้าผากแก้มแล้วก็ตามลำคอ

“อ๊ะ” ผมร้องออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกเจ็บจี้ดๆที่ลำคอ ก่อนจะหายไปเมื่อพี่ทราฟเอาหน้าออกจากคอผมแล้วดึงตัวเอาไปกอดไว้

“ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้เราจะไปหาพ่อเค้กกัน”

“ฝันดีครับ”

=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=

รู้ตัวว่ามาช้า ขอโทษค่าาาาาาาา
แต่เรียนหนักมาก ไม่ได้เรียนอย่างเดียวทำงานด้วย >_<

ตอนนี้คลั่งเค้กมาก เด็กน้อยที่น่ารัก คริคริ
ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว เดี๋ยวต้องไปทำการบ้านต่อ
คืนนี้ฝันดีกันถ้วนหน้า ฝันหวานกันทุกคนนะคะ

 

 

 

[jilantern]

หืออ น้องเค้กยั่วจังนะ !!

[pronpailin]

   โด่  NC ฉ๊านนนนนนนน ไม่มาแค่นี่อ่ะ   

[pui]

 :impress2:ชอบเค้กมากเด็กอะไรไม่รู้น่ารักจริงๆๆ

[Kissing]

เฮ้ยยยยย อยากได้อีกอ่ะ   

น้องเค้กน่ารักกกกกกกกกก

 

[jeeu]

พี่ทราฟฟฟฟ ฟ
ทำไมไม่ปล้ำน้องเค้ก รออะไรอยู่เนี่ย
เป็นแฟนกันแล้วนะ
โธ่...วัยรุ่นเซ็งเลยอ่ะ 55555+

[Noo_Patchy]

   เค้กยังเด็กน้อยนัก  อยากให้น้องเจอแต่เรื่องดีดี