หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[CarToonMiZa]

 

[sonyjay123]

 

[Monkey D]

รอได้คร้าบบบบ

[CarToonMiZa]

 

[RiRi]

:: 22 ::



“เค้กครับ เสร็จหรือยัง” ผมตะโกนเรียกเค้กที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ

เมื่อเช้าเค้กตื่นก่อนผม ก่อนจะเรียกผมด้วยน้ำเสียงสดใสเมื่อได้นอนอย่างเต็มอิ่ม ต่างจากผมที่รู้สึกอิดโรยมากจากการอดหลับอดนอน ก็แน่ล่ะ! คงไม่มีใครรู้หรอกว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาผมทรมานมากแค่ไหนที่ต้องห้ามตัวห้ามใจอย่างที่สุดเพื่อที่จะไม่ล่วงเกินเค้กเลยเถิดถึงขั้นมีอะไรกัน

ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากนะ แน่นอนว่าผมอยากและอยากมาก เป็นใครก็ต้องรู้สึกแบบผมทั้งนั้นแหละ ถ้าเห็นแฟนตัวเองนอนยิ้มทำตาปรือหวานฉ่ำ ถึงแม้จะเป็นเพราะเมาไวน์ที่กินเข้าไปก็เถอะ แถมเมื่อคืนเค้กยังทำตัวน่ารักน่าฟัดด้วยการคลอเคลียดผมไม่ห่าง ยิ่งตอนเช็ดตัวบอกได้คำเดียวเลยว่า...สุดยอดของความน่ารัก!

แต่ผมต้องอดทน ผมอยากให้น้องกลับมามองเห็นได้ก่อน ผมไม่อยากเอาเปรียบเค้กเกินไปในตอนนี้

ผมเคยชอบหน้าอกตูมๆของผู้หญิง แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้หน้าอกแบบเรียบของเค้กสามารถทำให้ผมใจสั่นหวั่นหวิวในอกได้ ผิวขาวเนียน ตัวแดงๆขึ้นสีเลือดจนอมชมพูไปทั้งตัว ไหนจะตุ่มไตสีชมพูเข้มทั้งสองข้างที่ยิ่งมองก็ยิ่งชอบนั่นอีก ให้ตายเถอะ!

ผมจะคลั่ง!!!

แค่คิดและจินตนาการน้องชายผมมันก็เคารพธงชาติเป็รที่เรียบร้อยแล้ว เวรกรรมจริงๆกู >_<

“เค้กครับ ถ้ายังไม่เสร็จพี่จะเข้าไปแล้วนะ” ผมตะโกนถามเค้กอีกรอบเมื่อเห็นว่าเงียบไปนานแต่ยังได้ยินเสียงน้ำอยู และห้องน้ำก็ไม่ได้ล็อกเอาไว้ด้วยเพราะผมสั่งเค้กเองว่าไม่ให้ล็อค เผื่อว่าเกิดอะไรขึ้นผมจะได้เข้าไปช่วยได้ทันท่วงที ผมคิดแบบนั้นจริงๆนะ ไม่ได้หวังอย่างอื่นเลยสักนิด =_=;

“อ๊ะ จะเสร็จแล้ว พี่ทราฟอย่าเพิ่งเข้ามานะ” เค้กตะโกนกลับมา น้ำเสียงฟังดูตกใจเล็กน้อย

“แต่พี่ไม่ไหวแล้วนะ งั้นเข้าไปเลยล่ะกัน”

ผมไม่เข้าไปหรอกครับ แค่แกล้งเล่นเท่านั้น เพราะถ้าขืนเข้าไปจริงๆคนที่ลำบากคงไม่พ้นผมหรอกเชื่อเถอะ

แกร๊ก

“เสร็จแล้วเหรอครับ” ผมอมยิ้มมองเค้กที่ยืนตัวเปียกมือข้าวหนึ่งกำปมผ้าขนหนู่ที่เอวไว้ ส่วนมืออีกข้างก็หอบหิ้วเสื้อผ้าไว้กับอก

“พี่ทราฟนั่นแหละ!” เค้กพูดแล้วทำหน้ายู่น้อยๆ ดูจากสภาพที่ไม่ค่อยจะเรียบร้อยสักเท่าไหร่แล้ว คาดว่าเค้กคงรีบมากจริงๆ ดีที่ไม่ล้มหัวฟาดพื้นในห้องน้ำ ไม่งั้นผมคงต้องเอาหัวกำแพงตายเพราะความผิดของตัวเองที่เผลอแกล้งแหย่เค้กแบบไม่ดูสถานการณ์เข้า

“โอ๋ๆ พี่ขอโทษ มาพี่ช่วย”

ผมจับหน้าเค้กส่ายไปมาเบาๆก่อนจะดึงชุดนอนที่ใส่แล้วออกจากอกเค้กเอาไปใส่ตะกร้า เค้กเลยจัดการพักผ้าจนหนูเข้ากับเอวให้เรียบร้อยก่อนจะใช้ผ้าขนหนูที่ผมหยิบส่งให้เช็ดตัว

อืมมมมม ผิวดีจริงๆ เฮ้ย! เคลิ้มห่าไรวะเนี่ย เดี๋ยวก็สายกันพอดีกู ><

ผมรีบเดินไปตรงตู้เสื้อผ้าก่อนะหยิบเสื้อผ้าให้เค้กเปลี่ยนทันที ขืนจ้องร่างกายบอบบางสาวใสนั่นนานๆผมอาจสติแตกจับเด็กตรงหน้าปล้ำก็เป็นได้

“เปลี่ยนเสื้อผ้าเองนะ เดี๋ยวพี่จะไปอาบน้ำ” ผมเอาเสื้อผ้าวางใส่มือเค้ก พยายามไม่มองต่ำกว่าลำคอ บอกตามตรงเลยว่าโครตจะทรมาน

“พูดเหมือนปกติผมไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเอง” เค้กพูดเสียงเล็กเสียงน้อย ผมบีบจมูกเค้กเบาๆก่อนจะก้มลงหอมแก้มยุ้ยๆนั่นแรงๆเพราะความหมั่นเขี้ยว

“หึหึ ถ้าพี่อาบน้ำเสร็จแล้วเค้กยังแต่งตัวไม่เสร็จพี่ช่วยใส่ให้เอง” ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ ได้ยินเค้กบ่นไล่หลังมาเบาๆด้วย ใจจริงผมอยากจะเล่นกับเค้กต่อนะ แต่ตอนนี้คงไม่ได้เพราะวันนี้ผมต้องไปพบพ่อขอ เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ เพราะฉะนั้นผมเลยต้องการคุยให้จบๆไปซะ แล้วเค้กจะได้กลับมามองเห็นอีกครั้งเสียที

อาบน้ำเสร็จผมก็เดินออกมาข้างนอกก็เห็นเค้กนอนกลิ้งไปมาบนที่นอนก่อนจะสังเกตุว่าเค้กไม่ได้นอนเล่นอยู่บนที่นอนคนเดียว แต่มีตัวอะไรสักอย่างขนสีขาวๆอยู่ในอ้อมกอดเค้กด้วย

“สายไหม อย่าดิ้นสิ”

ชัดเลยครับ ไอ้ตัวขาวๆนั่นก็คือไอ้เจ้าสายไหม!

นั่นๆ มันดิ้นออกจากแขนเค้กแล้ววิ่งเล่นไปทั่วเตียงผม เออดี ดีจริงๆ ที่นอนผมเละไปหมดแล้ว ปกติผมก็ไม่ชอบหมาอยู่แล้วนะ ที่เลี้ยงนี่เพราะเจ้าตัวเล็กคนเดียวเลย แต่ตอนนี้ผมเคืองสุดเลยอ่ะ

คือไงล่ะ เตียงนอนอ่ะมันไม่ในสนามหญ้า เตียงเอาไว้นอน มันควรต้องสะอาดป่ะ แล้วอย่างนี้ผมกับเค้กจะนอนกันยังไงในเมื่อเจ้าสายไหมตะกุยเตียงผมซะเยินแบบนี้!

“สายไหม หยุด!” ผมรีบร้องห้ามและวิ่งเข้าไปมันเมื่อไอ้เจ้าสายไหมกัดเข้าที่เสื้อเค้ก และเค้กก็มองไม่เห็น น้องเลยขยับไปมาจนเกือบตกเตียง

“พี่ทราฟ...” เค้กเรียกผมเสียงอ่อย หน้านี่ดูตกใจมาก สงสัยคงกลัวผมจะดุเรื่องที่เอาเจ้าสายไหมมาเล่นที่ห้อง

ผมไม่ชอบใจอะใช่ แต่เรื่องอะไรผมจะต้องดุเค้กด้วยล่ะ จัดการกับไอ้ลูกหมาตัวเล็กนี่ดีกว่าเยอะ เหอะๆ

“ใครพาเจ้าสายไหมขึ้นมาเนี่ยหืม” ผมเอาเท้าเขี่ยเจ้าสายไหมเบาๆให้ไปเล่นที่อื่น ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บนเตียง

“พี่สองครับ อย่าโกรธเค้กนะ” เค้กเงยหน้าขึ้นหาผมน้อยๆพร้อมกับกอดเอวผมเหมือนจะอ้อน ช่างเป็นเด็กที่ร้ายกาจจริงๆ เห็นอย่างนี้ผมก็ดุไม่ลงไปไม่ถูกเลยที่เดียว

“เอ่อ พี่ไม่โกรธหรอก แต่คราวหน้าอย่าให้สายไหมขึ้นมาบนเตียงนะรู้หรือเปล่า”

“ทำไมล่ะครับ”

“ก็เตียงนี้มีพี่และเค้กนอกได้เท่านั้น เข้าใจไหม”

“เข้าใจครับ”

“ดีมาก งั้นพี่ไปใส่เสื้อผ้าก่อน” ผมดึงเค้กเข้ามากอดแน่นๆทีหนึ่งก่อนจะปล่อยตัวเค้กออก แต่เค้กกลับดึงผ้าขนหนูที่ผมพันเองเอาไว้ ดีนะที่เค้กดึงเบาๆไม่งั้นอาจหลุดได้ ผมไม่อายหรอก เพราะน้องไม่เห็น ถึงเห็นผมก็ไม่อาย ฮ่าๆๆๆๆ

“อุ้มเค้กลงหน่อยสิ เดี๋ยวตกเตียง”

“แสดงว่าเกือบตกแล้วใช่ไหม” ผมถาม เค้กนิ่งไปแปบหนึ่งก่อนจะส่ายหน้าแล้วตอบเสียงแผ่ว

“ไม่เกือบอ่ะ ตกไปเรียบร้อยแล้ว”

ให้มันได้อย่างนี้สิ =_=

“หืม เจ็บตรงไหนเปล่า” ผมนั่งลงที่เตียงอีกครั้งก่อนจะสำรวจว่าเค้กเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

“เจ็บที่หัวเข่าครับ”

ผมกระเถิบตัวลงนั่งยองๆกับพื้น ดีที่ผมให้น้องใส่กางเกงขาสั้นเลยมองเห็นรอยช้ำเป็นวงกลมไม่ใหญ่เท่าไหร่ได้ไม่ยากนัก ตรงหัวเข่า ผมลุกขึ้นไปหยิบยาทาแก้ฟกช้ำมาทางให้เค้ก ขาสวยๆเป็นรอยคงไม่ดีแน่ๆ แค่คิดก็ไม่ชอบใจแล้วผม

“ทีหลังต้องระวังนะครับ นี่แค่ช้ำ แต่คราวหน้าอาจจะไม่โชคดีก็ได้ รู้ไหม”

“ครับ ต่อไปนี้เค้กจะดูแลตัวเองให้ดีนะ”

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ แค่ระวังบ้าง หน้าที่ดูแลเค้กเป็นหน้าที่พี่ต่างหากและเด็กดื้อ” ผมขยี้หัวเค้กเบาๆ เพิ่งสังเกตุเห็นว่าผมเค้กเริ่มยากขึ้นจนตอนนี้เค้กเหมือนผู้หญิงตัดผมสั้นมากกว่าผู้ชายเสียอีก

“เค้กไม่ได้ดื้อซะหน่อย พี่ทราฟชอบปรักปรำ” เค้กบู้หน้าว่าผมเหมือนจะงอนน้อยๆ

“จริงอ่ะ” ผมแกล้งแหย่ เค้กไม่ค่อยชอบให้ผมบอกว่าเขาดื้อเท่าไหร่

ผมชอบเวลาเค้กดื้อจะตายไป เปล่าโรคจิตนะ อย่ามองผมกันแบบนั้น ก็ตอนที่ผมเจอเค้กแรกๆ ให้ทำอะไรเค้กก็ทำ บอกอะไรเค้กก็เชื่อไปเสียหมด แบบนั้นผมว่ามันไม่ดีเท่าไหร่

ผมอยากให้นอนแสดงออกตามความต้องการของตัวเองบ้าง ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ ไม่ต้องตามใจคนอื่นไปเสียหมดเหมือนในตอนแรก ผมว่าไงเขาก็ว่างั้น ไอ้สองไอ้เจพาไปไหนให้ทำไรก็ทำจนเจ็บตัวกันมาแล้ว เพราะอย่างนั้นผมเลยอยากให้เขาเป็นตัวของตัวเอง แสดงวามคิดและความรู้สึกของตัวเองออกมาบ้างก็แค่นั้นแหละที่ผมต้องการ

“จริง เค้กไม่ดื้อสักนิด” เค้กสะบัดหน้าหนีผมเล็กน้อย แบบนี้มันน่าจับมาฟัดสักทีสองที

“ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อครับ พี่ไปแต่งตัวก่อน นี่สายมากแล้ว”

ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัว ผมหันกลับไปมองเค้กที่นั่งเล่นกัยเจ้าสายไหมบนพื้นเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าเข้าหาตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดที่จะใส่

ถ้าเค้กมองเห็นแล้วเป็นคนเลือกชุดให้ผมใส่คงจะดีไม่น้อยเลยนะ

“ป่ะครับ ลงไปข้างล่างกัน” ผมก้มลงอุ้มเจ้าสายไหมขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็จับมือเค้กให้ลุกขึ้นยืนขึ้นและเดินตามผมออกจากห้อง

ตอนลงบันไดนี่เป็นอะไรที่ต้องระวังมากเป็นพิเศษกว่าเค้กจะก้าวลงบันได้ได้แต่ละก้าวนี่ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร และตอนนี้เจ้าสายไหมก็ไม่อยู่นิ่งเลย พยายามจะตระเกียดตระกายออกจากแขนผมให้ได้ มันช่างทุรักทุเลสิ้นดี ผมเลยตัดสินใจปล่อยเจ้าสายไหมออกจากแขนให้มันวิ่งลงไปข้างล่างเองก่อนจะหันไปอุ้มเค้กขึ้นมาแทน

“อ๊ะ! พี่ทราฟ เค้กเดินเองได้นะ” เค้กร้องท้วงแทบจะทันทีแต่มือก็โอบรอบคอผมไว้แน่น สงสัยว่าจะกลัวตก หึหึ ผมไม่มีทางปล่อยให้สุดที่รักตกหรอกน่า ไม่เชื่อใจกันเลยหรือไงเด็กคนนี้ หึหึ

“แต่พี่อุ้มไวกว่าไง” ผมก้าวท้าวลงบันไดด้วยจังหวะที่มั่นคง เค้กตัวเบามากจนแทบไม่รู้สึกหนักเลยสักนิด เดี๋ยวต้องขุนให้อ้วนกว่านี้สักนิดนึงแล้ว แบบนี้ผอมเกินไป เจอลมแรงๆอาจจะปลิวหายไปได้

“อายเขาน่าพี่ทราฟ”

“อายใคร”

“คนอยู่เต็มบ้านอ่ะ”

“หึ สายไปแล้วมั้งเค้ก พี่อุ้มเรามาตั้งนานแล้วจำไม่ได้เลย หืม”

“ไม่รู้” เค้กก้มหน้างุดอยู่กับอกผม ผมส่ายหน้าน้อยๆให้กับคนตัวเล็กอย่างขำๆก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องครัวที่ตอนนี้ทุกคนนั่งกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้า ไอ้เจที่เห็นผมและเค้กเดินเข้ามาในห้องครัวก็กุลีกุจรไปตักข้าวต้มทรงเครื่องให้เค้กทันที เน้นย้ำว่าให้เค้ก ส่วนของผม...

“หาแดกเอาเองแล้วกันมึง เค้กครับ กินเยอะๆนะ พี่ทำสุดฝีมือเลยจะบอกให้”

ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ -_-;

“พี่เจก็ทำอร่อยทุกครั้งอยู่แล้วแหละครับ” เค้กเอ่ยปากชมไอ้เจก่อนจะเริ่มลงมือกินข้าว ผมอยากจะป้อนนะ แต่เดี๋ยวน้องจะงอนเอาเปล่า เขาไม่ชอบให้ตัวเองเป็นภาระใครถ้าไม่จำเป็น เป็นไงล่ะแฟนผม น่ารักสุดๆไปเลยใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องทำหน้าอยากได้กันขนาดนั้น ผมไม่ยกให้หรอก

“แล้วจะไปไหนกันครับนี่ แต่งตัวซะน่ารักเชียว” ไอ้สองเอ่ยชมเค้กทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก ทำให้ไอ้ครามเหลือบมองไอ้สองเขม่ง ไอ้สองเลยต้องยกมือขึ้นไหว้ไอ้ครามแทบจะทันที เหอะๆ

ผมเดินถือชามข้าวต้มไปนั่งลงข้างๆเค้ก เหมือนน้องจะรู้เลยหันมายิ้มให้ผม แม้จะผิดองศาไปบ้าง แต่ผมก็รู้ว่าเขายิ้มให้ผม

“กูจะไปหาพ่อเค้ก พอดีมีเรื่องสำคัญนิดหน่อย” ผมบอกก่อนจะเริ่มลงมือกินข้าว คิดสภาพไม่ออกเลยว่าถ้าพวกผมไม่มีไอ้เจพวกผมจะเอาอะไรกิน ผมเองก็พอทำอาหารได้บ้าง แตผมไม่ชอบทำ ไอ้สองนี่อย่าพูดถึง ไอ้ครามนี่ไม่รู้ มันไม่เคยลงมือทำให้เห็นเลยสักครั้ง มันมีหน้าที่จ่ายเงินและกินอย่างเดียว

“เรื่องอะไรวะ” ไอ้เจถามขึ้น

ผมหันไม่ดูเค้กก็เห็นว่าเค้กชะงักมือที่กำลังตักข้าวต้มเข้าปากนิดหนึ่งก่อนจะกินต่อเหมือนไม่มีอะไร ผมอดรู้สึกสงสารเค้กไม่ได้ เขาคงเจ็บมากกับเรื่องของพ่อ

“ไว้อะไรเรียบร้อยดีกูจะบอกแล้วกัน” ผมไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ เพราะผมเองก็รู้เรื่องราวอะไรไม่มาก รู้แค่ว่าพ่อเค้กจะพาเค้กไปรักษาตาแค่นั้น อย่างอื่นผมก็ไม่รู้แล้ว และผมไม่อยากคั้นเอาจากน้อง สู้ไปถามคนที่เป็นตัวต้นเหตุของทุกเลยจะดีกว่า

เอาจริงๆเลยนะ ถ้าพ่อเค้กไม่ตัดสินใจว่าจะพาเค้กไปรักษา ผมก็จะเป็นคนพาเค้กไปรักษาตาเอง จะใช้เงินเท่าไหร่ผมก็ยอม อย่างน้อยๆบ้านผมก็รวยมากพอที่จะเอามาช่วยให้เค้กมองเห็นได้อีกครั้ง แต่ในเมื่อคนเป็นพ่อเขาเอ่ยออกมา ผมก็ต้องให้เกรียรติเขาก่อน อย่างน้อยๆเขาก็เป็นพ่อของคนที่ผมรัก แม้ผมจะไม่ค่อยจะไว้ใจสักเท่าไหร่กับการยื่นมือเข้าช่วยหลือเค้กอยากปุบปับแบบนี้

“เออ โอเค” ไอ้สองพยักหน้ารับรู้ ส่วนไอ้เจก็ส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้ผมแม้ว่ามันจะไม่รู้ก็ตามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ส่วนไอ้คราม แค่มันจ้องตากับผมผมก็รู้ว่ามันจะอยู่ข้างผม ผมโชคดีมากสินะที่มีเพื่อนดีๆแบบนี้

“เอาอีกไหมครับเค้ก” ผมหันไปถามเค้กที่ตอนนี้กินข้าวหมดชามแล้ว

“ก็...ดีครับ แต่ไม่ต้องเยอะนะ”

“ฮะๆๆ ได้ครับ กินเก่งๆแบบนี้สิน่าเลี้ยง” ผมขี้หัวเค้กเบาๆก่อนจะลุกขึ้นไปตักข้าวต้มให้คนตัวเล็กอีกถ้วยหนึ่งเต็มๆ ถึงปากจะบอกว่าไม่ต้องเยอะ แต่เค้กก็สามารถกินหมดได้ในเวลาแปบเดียว สงสัยจะหิวมากแหะ

“มีอะไรก็โทรกู”

“ไม่มีอะไรหรอกน่ามึง”

“กูก็แค่บอกเฉยๆ” พูดจบไอ้ครามก็เดินกลับเข้าบ้านไป ผมรู้ว่ามันเป็นห่วง แต่มันมีเรื่องให้เครียดเยอะแล้ว และเรื่องแค่นี้ผมสามารถจัดการเองได้อยู่แล้ว  เลยไม่อยากให้มันต้องวุ่นวายเพิ่งเข้าไปอีก

“พร้อมนะครับเค้ก” ผมถามแล้วก็เอี้ยวตัวไปคาดเข็มขัดให้เค้ก ใบหน้าหวานอยู่ห่างแค่คืบ ผมเลยตัดสินใจกดจูบลงที่แก้มใสๆนั่นทันที

“พี่ทราฟอ่ะ” เค้กยกมือขึ้นจับแก้มที่เริ่มซับสีเสือด

“หึหึ กำลังใจไง”

“ทำยังกับจะไปรบ”

“ก็อาจจะใช่ ฝ่ายตรงข้ามดูน่ากลัวใช่ย่อย”

“นั่นพ่อเค้กนะ”

“พี่รู้ แต่เค้กก็รู้ใช่ไหมว่าที่พี่ไม่ไว้ใจพ่อเค้กเพราะอะไร” ผมถาม น้องนิ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ท่ากัดริมฝีปากล่างแบบนั้นทำเอาผมใจแกว่งเลยทีเดียว

V
V
ต่อ

[RiRi]

“พี่ทราฟ....”

“ครับ”

“เค้กรักพี่ทราฟนะ”

ผมนิ่งอึ้งกับคำหวานที่น้องบอกก่อนจะยิ้มกว้างบอกกับคนตัวเล็กข้างๆ

“พี่ก็รักเค้กเหมือนกัน”

ตลอดระยะทางไปบ้านเค้กผมได้คนตัวเล็กเป็นคนนำทาง แต่เชื่อไหมว่าหลงไปสามตลบก่อนจะมาถึงที่หมาย เวลาไปโผล่เอาที่ไหนไม่รู้ตามที่น้องบอก เขาจะรู้สึกผิดมากๆรีบขอโทษผมหลายต่อหลายครั้งอย่างกับไปฆ่าคนตาย ผมไม่ได้ซีเรียสอะไรขนาดนั้น พอเข้าใจหรอกว่าทำไมเค้กถึงบอกทางไม่ถูก

เค้กไม่ได้กลับบ้านมาเกือบสองปีเห็นจะได้ ไหนจะมองไม่เห็นอีก แค่เห็นเขาพยายามจะช่วยผมคลำทางผมก็รู้สึกดีแล้ว ไม่โกรธเขาเลยสักนิด

“ถึงแล้วครับ ใช่บ้าน สิเนรุอักษรหรือเปล่า” พี่อ่านชื่อตามป้านที่ติดอยู่หน้าบ้าน บ้านที่เห็นนั้นใหญ่โตอลังการงานสร้างมากๆ ไม่คิดว่าพ่อของเค้กจะรวยมากขนาดนี้ แต่ในเมื่อมีเงินมากมายทำไมไม่รีบรักษาเค้กให้หายตั้งแต่ทีแรก มัวรออะไรอยู่เป็นปี แถมยังทิ้งให้เขาไปอยู่ตัวคนเดียวอีก

ผมเริ่มไม่อยากจะเข้าไปในบ้านแล้ว ผมรู้สึกว่าพ่อของเค้กเป็นคนที่แย่มากอย่างที่ไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน

“พี่ทราฟคิดมากอยู่เหรอ” เสียงเล็กๆของเค้กดึงผมออกจากความคิดแล้วหันไปมองเค้กที่นั่งหันหน้ามาทางผม สีหน้าเขาดูเป็นกังวลไม่ต่างจากผมมากนัก

“รู้ได้ยังไงครับ” ผมถามพยายามทำน้ำเสียงให้ดูดีที่สุด

“ก็พี่ทราฟถอนหายใจอ่ะ”

หืมมมม เมื่อไหรวะ ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย

“อ่า ไม่มีอะไรหรอกครับ เดี๋ยวพี่ลงไปกดกริ่งก่อนนะ”

ผมลูบหัวเค้กเบาๆก่อนจะเปิดประตูรถลงไปกดกริ่งที่หน้าบ้าน สักพักก็มีคนรับใช้วิ่งออกมาเปิดประตูให้ ผมขับรถเข้าไปในบ้านหลังใหญ่

ระยะทางจากประตูรั้วถึงหน้าบ้านนี่ไม่ใช่ใกล้ๆเลย ถ้าให้เค้กเดินเข้าบ้านนี่อาจเหนื่อยได้อ่ะ อย่างกับในระครไม่มีผิด บ้านผมก็รวยนะ แต่ไม่เท่านี้อ่ะ นี่คงเรียกว่าโครตรวยมากกว่าที่จะรวยธรรมดา ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น รวยซะเปล่าแต่ไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกคนเดียว

คิดแล้วของขึ้น!

หมับ!

“พี่ทราฟไม่ลงเหรอครับ” ผมถามผมพร้อมกับตาที่ใสแจ๋ว

“ลงสิครับ ป่ะ ไปหาพ่อเค้กกัน” ผมลงจากรถก่อนจะเดินอ้อมไม่ฝั่งเค้กก่อนจะอุ้มเค้กลงมายืนกับพื้น

“คุณเค้ก มาหาคุณพ่อเหรอค่ะ” คนรับใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาทางด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ

“ครับ พ่ออยู่ไหมครับ” เค้กถาม

“อยู่ค่ะ อยู่ในห้องทำงาน”

“งั้นช่วยพาไปทีได้ไหมครับ” เป็นผมเองที่บอกกับเด็กรับใช้ไป เธอทำหน้างงๆนิดหน่อยเพราะไม่รู้ว่าผมเป็นใคร

“ได้ค่ะ ทางนี้ค่ะ” เธอรีบบอกก่อนจะเดินนำผมกับเค้กเข้าไปในบ้าน

จนมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่ง เด็กรับใช้เคาะประตูห้องนั้นสองสามทีก่อนจะได้ยินเสียงอนุญาตจากคนข้างใน เธอเปิดประตูเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปและผมก็จัมมือเค้กเดินตามเธอ

“คุณผู้ชายค่ะ คุณเค้กมาค่ะ”

“จริงเหรอ เค้กลูกพ่อ”

เด็กรับใช่ถอยหลังเดินออกจาห้องไป จากนั้นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเค้กก็เดินตรงมาหาเค้กที่ยื่นอยู่ข้างผม ผู้ชายคนนี้ดูภูมิฐานสมฐานะมาก เขามองผมเหมือนสงสัยว่าผมเป็นใครก่อนจะฉีกยิ้มที่ดูอบอุ่นให้ผมซึ่งผมก็ยกมือไหว้ อย่างน้อยๆเขาก็แก่กว่าผม เป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะต้องเคารพเขา

นี่หรอคนที่ทิ้งลูกตัวเอง?

“เธอคงเป็นคนสำคัญของเค้กสินะ เข้ามานั่งก่อนเถอะ” พ่อของเค้กเอ่ยบอกกับผมก่อนจะเดินมาจูงมือเค้กให้เนไปนั่งที่โซฟาตัวยาวที่อยู่ในห้องนี้แทน

เอ่อ...แบบว่าน้องมากับผมนะ อยู่ดีๆเขาก็เอาเค้กไปนั่งข้างตัวเองอ่ะ (นั่นพ่อเขานะไอ้พี่ทราฟ!)

ผมนั่งลงที่โซฟาตัวเล็กแทนก่อนจะมองภาพพ่อลูกที่นั่งลูบหัวคุยกันเสียงเบาๆ

“เป็นไงบ้างเค้ก ได้คำตอบหรือยัง นานกว่านี้เดี๋ยวจะไม่ทันนะลูก”

“เค้ก...”

“ขอโทษนะครับ คุณลุงของเค้ก”

“เรียกผมว่าพ่อก็ได้ คุณคงมีคำถามจะถามผมมากมายเลยสินะ”

หน้าผมมันฟ้องขนาดนั้นเลยหรือไงวะ ผมพยักหน้ารับไปตามความจริง ผมสงสัยในหลายๆเรื่องถึงสิ่งที่เขาทำไว้กับเค้ก ผมอยากรู้เรื่องราวที่แท้จริงว่าเพราะอะไรเขาถึงทิ้งให้เค้กอยู่คนเดียว และเพราะอะไรถึงได้คิดจะดูแลเค้กในตอนนี้

“นี่คงเป็นสำคัญที่เค้กบอกพ่อใช่ไหม” พ่อเค้กก้มลงไปถามเค้กที่นั่งนิ่งตาใสแป๋วเป็นเด็กๆ ท่าทางที่มองยังไงก็ไม่เหมือนคนอายุยี่สิบแล้ว น่าจะแค่สิบหกสิบเจ็ดมากกว่า ทำไมถึงได้หน้าเด็กแบบนี้วะเนี่ย

“ครับ เอ่อ พี่ทราฟเป็นคนสำคัญที่สุดของเค้กครับ” เค้กเงยหน้าพูดกับพ่อเขา

“สำคัญกว่าพ่อหรือเปล่า” พ่อเค้กถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่หน้าพ่อเค้กกลับยิ้ม ซึ่งเค้กมองไม่เห็นเลยหน้าเจื่อนลงเม้มปากแน่นไม่ยอมพูดอะไร

“โอเค พ่อเข้าใจแล้วว่าสำคัญคนนี้สำคัญกับเค้กมากจริง”

“พ่อ...”

“ไม่ต้องทำเสียงรู้สึกผิดแบบนั้นหรอกลูก พ่อเข้าใจดี ดีแล้วที่มีคนดูแลลูกได้ดีกว่าพ่อ”

สองพ่อลูกกอดกันก่อนที่พ่อเค้กจะดันตัวเค้กออกเช็ดน้ำตาของคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะหันมามองหน้าผม ซึ่งผมก็มองตอบตรงๆ ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลอยู่แล้ว

“เธอชื่อทราฟใช่ไหม”

“ครับ” ผมตอบ

“ผมชื่อธัชชัย”

“...”

“เธอคงรักเค้กมากสินะ” พ่อเค้กถามผม ใบหน้าเริ่มจริงจังไม่มีเค้าล้อเล่นอย่างตอนที่เล่นกับลูกชายตัวเอง

“ครับ เค้กคือคนสำคัญของผม” ผมตอบอย่างที่ใจคิดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่เหมือนความรู้สึก

“เราคงอยากรู้เรื่องราวทั้งหมดสินะ ใช่ไหม”

“ครับ ถ้าคุณจะกรุณาเล่าให้ผมฟัง”

“ผมกับแม่ของเค้กเรารักกันมาก แต่ว่าเส้นทางที่ผมเดินมันไม่สามารถไปคู่กับรักแท้ได้ ผมแต่งงานกับภรรยาคนใหม่ก็แค่เพื่องงานและฐานะทางสังคมเท่านั้น แม่เค้กไม่ได้มีฐานะดีมากพออย่างที่พ่อแม่ผมหวัง พวกเขาเลยไม่ยอมรับแม่ของเค้ก ผมเองตอนนั้นก็ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง ทำได้แค่ทำตามสิ่งที่พ่อแม่กำหนดไว้ให้เท่านั้น มันน่าสมเพชใช่ไหมล่ะ”

ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้น มันคงไม่ใช่คำถาม แต่คงเป็นคำพูดประชดประชันตัวเองเสียมากกว่า

“ภรรยาใหม่ของผม ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นคนที่รวมทุกด้านในความเลวร้ายที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสลัดเธอทิ้ง ผมให้เค้กและแม่เขาออกไปอยู่ข้างนอกตั้งแต่เค้กยังไม่เกิด เพราะถ้าอยู่ในบ้านหลังนี้ ไม่แน่ว่าเค้กอาจจะไม่ได้เกิดก็ได้ คุณนวลเขาร้ายกาจมาก ผมรู้ดี” คุณธัชชัยพูดด้วยสีหน้าที่ฉายแววเจ็บปวด

ผมไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เค้าพูดนั้นมันเชื่อถือได้แค่ไหน แต่ที่แน่ๆเลยว่า ถ้ามันเป็นเรื่องจริงแล้วต้องตกอยู่ในสถาณการณ์นั้นผมจะตัดสินใจกับปัญหาชีวิตตัวเองยังไง มันคงเป็นอะไรที่ยากมาก

เค้กนั่งน้ำตาไหลแล้วก็เอนตัวกอดเอวพ่อตัวเองเอาไว้แน่น คุณธัชชัยกอดตอบเค้กเบาๆพร้อมกับลูบหลังเค้กอยากปลอบโยน

“แต่พอเค้กเริ่มจะโตขึ้น ผมเป็นพ่อ ผมก็อยากจะดูแลลูกตัวเอง มันไม่ง่ายเลยสักนิดที่จะพาเค้กและคนที่ผมรักเข้ามาอยู่ในบ้าน แต่ดูแลให้พวกเขาสุขสบายไม่ทุกข์กายทุกข์ใจนั้นยากกว่า”

“แล้วคุณลุงไม่คิดว่าการที่ปล่อยให้เค้กและแม่อยู่กันตามลำพังแค่สองคนแม่ลูกมันเป็นเรื่องที่น่ายินดีกว่าเหรอครับ” ผมถาม เพราะถ้าเขาไม่รับเค้กและแม่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ เรื่องแย่ๆก็คงไม่เกิดขึ้นกับเค้ก

“มันก็คงจะเป็นแบบนั้น แต่ผมมันก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวแย่ๆคนหนึ่ง ผมอยากอยู่ใกล้ผู้หญิงที่ผมรักและลูกของผม ผมรู้ว่าไม่ใช่วิธีที่ดีที่จะพาคนที่ผมรักทั้งคู่มาอยู่ในบ้านหลังนี้ แต่ตอนนั้นผมคิดได้แค่ว่าผมต้องการเห็นคนที่ผมรักทั้งสองคนในกรอบสายตา ถึงไม่ได้ดูแบบใกล้ชิด แต่แค่ผมเห็นว่าเขาอยู่ใกล้ๆผม ผมก็พอใจแล้ว”

“โดยที่คุณไม่ได้ดูแลเขาเลยเหรอครับ”

“ผมทำอะไรมากไม่ได้ แค่เอาเค้กและแม่ของเค้กเข้ามาอยู่ในบ้านคุณนวลก็ไม่พอใจมากแล้ว ถ้ายิ่งผมดูแลทั้งคู่ออกหน้าออกตา เขาก็คงไม่ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ดีแน่ๆ กว่าผมจะรู้ว่าตัวเองทำผิดอย่างมหันต์มันก็สายเกินไป สายเกินไปแล้วจริงๆ” น้ำตาของลูกผู้ชายไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ พ่อของเค้กรีบปาดมันออกอย่างรวดเร็วก่อนจะปลอบลูกชายตัวน้อยที่ร้องไห้โฮ

เอาเถอะ กลับบ้านไปไม่สบายอีกแน่ๆ แต่ถึงยังไงผมจะดูแลเค้กให้ดีที่สุด ให้สมกับความรักที่เขาให้ผมมา

“เค้กเคย ฮึก เคยว่าพ่อ อึก ไม่ดี พ่อไม่รักเค้ก ฮึก” น้องร้องไห้สะอึกสะอื้นเป็นอะไรที่น่าสงสารมาก

“ไม่เป็นไรลูก สมควรแล้ว พ่อสมควรถูกหนูด่า ไม่ต้องรู้สึกผิดนะคนเก่ง พ่อขอโทษ”

ก่อนมาผมสงสัยว่าพ่อของเค้กจะมีอะไรแอบแฝงกับการเข้าหาเค้ก อยากช่วยเหลือเค้กในครั้งนี้หรือเปล่า แต่ผมว่าผมคงวางใจได้ อย่างน้อยๆเขาก็คงรักเค้กอยู่บ้างจากใจจริง ซึ่งเป็นผลดีต่อเค้ก เค้กจะได้รู้เสียที่ว่าเขาเป็นที่รักของทุกคน ไม่ว่าใครที่ได้อยู่ใกล้ก็ต้องหลงไปกับความน่ารักของเด็กคนนี้ทั้งนั้น

“แล้วเรื่องรักษาตาของเค้กคุณจะทำยังไงครับ” ผมเอ่ยถามถึงเรื่องที่สำคัญที่สุด

“ผมคงต้องพาเค้กไปเข้ารับการรักษาผ่าตัดเปลี่ยนดวงตาใหม่ ผมได้ติดต่อกับนายแพทย์ที่มีชื่อเสียงจากตุรกีไว้แล้ว เขาจะเดินทางมาถึงเมืองไทยในอาทิตย์หน้าหรืออีกห้าวันข้างหน้านั่นเอง”

“ทำไมต้องเป็นแพทย์จากตุรกีด้วยครับ แล้วแบบนี้ไม่เสียค่ารักษาเยอะเหรอครับ” ผมถามด้วยความใคร่รู้ ถึงผมจะไม่ใช่คนจ่ายเงิน แต่ว่าการจ้างหมอให้มารักษาที่นี้คงใช้เงินจำนวนไม่นอนเลยทีเดียว

“เราคงไม่รู้ล่ะสิว่าประเทศตุรกีเป็นประเทศที่มีชื่อเสียงอย่างมากในการรักษาดวงตา เพราะทุกอย่างต้องออกมาดีที่สุด เสียเงินเท่าไหร่ในการซื้อตัวหมอที่ฝีมือดีที่สุด ผมไม่แคร์ไม่สนใจเลยสักนิด ขอแค่เค้กกลับมามองเห็นอีกครั้ง ในวันนี้ถ้าแลกด้วยชีวิตของผม ผมก็ยอม”

-------------
-------------

“พี่ทราฟครับ เค้กกลัว” คนตัวเล็กที่นั่งผิงอกผมบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นเอ่ยขึ้นหลังจากที่เรากลับมาจากบ้านของเค้กแล้ว
“กลัวอะไรครับ”

“ผ่าตัดตาอ่ะ มันต้องเจ็บแน่ๆเลย” เค้กพูดเสียงแหยงๆแถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีก

“ไม่หรอกครับ เดี๋ยวหมอเข้าต้องโปะยาสงบให้เค้กอยู่แล้วล่ะ คิดว่าหลับไปสักแปบหนึ่ง ตื่นข้นมาเค้กก็จะมองเห็นได้อีกครั้ง” ผมพูดให้กำลังใจเค้ก มือก็ลูบที่ต้นแขนเบาๆเป็นการปลอบ

“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ เค้กกลัวอ่ะ เขาต้องควักลูกตาเค้กออกมาแน่เลยอ่ะ” จากที่แค่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตอนนี้น้ำตาเค้กเล็ดออกมาแล้ว ดูท่าจะกลัวมากจริงๆ ความจริงแล้วผมก็กังวลอยู่นิดๆเหมือนกัน

“โอ๋ๆ อย่าร้องสิครับ หรือว่าจะไม่ผ่าดีครับ”

“ไม่เอาอ่ะ เค้กอยากมองเห็น อึก” เค้กบี้หน้าตัวเองลงกับอกผมส่ายหัวรุนแรงว่าจะไม่ยอมยกเลิก

เค้กคงยังสับสนและกลัวมาก คงต้องให้เวลาน้องในการทำใจสักระยะหนึ่ง มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ คนขี้กลัวอย่างเค้กย่อมต้องกลัวการผ่าตัดตาเป็นธรรมดา ขนาดผมเองผมยังกลัวเลย

“อ้าวเค้ก ร้องไห้ทำไมครับ” ไอ้เจเดินลงมาข้างบนเอ่ยถามเค้กขึ้น ผมมองไปข้างหลังไอ้เจเห็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักแต่ดูหยิ่งๆเดินตามหลังมันออกมา ผมไม่ได้ว่าหน้า หน้าน้องเขาชวนให้เข้าใจแบบนั้นจริงๆอ่ะ

“ผมกลับแล้วนะพี่เจ” เด็กคนนั้นพูดก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

“เดี๋ยวไนต์ เฮ้! อะไรวะเนี่ย” ไอ้เจตะโกนเรียกเด็กที่ชื่อไนต์ก่อนจะวิ่งตามออกไป

ผมกลับมาสนใจเด็กที่เกาะอยู่บนอกผม ตัวเค้กที่เรียกได้ว่าอยู่บนตัวผมทั้งตัวแล้ว หน้าก็กดลงกับหน้าอกผมไม่ยอมเงยขึ้นมา ขาดอากาศหายใจไปหรือยังก็ไม่รู้

“เค้กครับ เงยหน้าก่อนเร็ว เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก”

“หายใจออก” เค้กตอบกลับมาเสียงอู้อี้มาก

“ไม่เอา ปล่อยพี่ก่อนเร็ว” ผมดันตัวน้องให้ออกห่าง ซึ่งเค้กก็ยอมปล่อยแต่โดยดี

“เค้กมีพี่อยู่ข้างๆนะ ไม่ต้องกลัวรู้ไหม” 

ผมจับให้เค้กนั่งผิงอกผมตกหว่างขาก่อนจะโอบเอวเค้กไว้หลวมๆ เค้กพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม ได้ทีผมเลยก้มลงไปจุ๊บปากแดงๆนั่งสองสามทีด้วยความหมั่นเขี้ยว

“อืม พี่ทราฟ เดี๋ยวคนเห็น”

ผมเริ่มหยุดตัวเองไม่ได้ เลยเปลี่ยนจากจุ๊บเบาๆเป็นจูบที่ลึกซึ้งแทน

เฮ้อออ ถ้าจะหวานขนาดนี้นะ อีกไม่นานผมคงเป็นโรคเบาหวานตายก่อนวัยอันควรแน่ๆ

=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=8=

[/color][/b]

[Pupay]

 

-------------------------------------

อิอิ พอดีว่ายังไม่นอน แต่ไม่มีแรงเม้นแล้ว เลยนอนก่อนจิ้มเอาไว้ (แต่อ่านจบน้า)
รอน้องเค้กมองเห็น อิอิ 
หายไปหลายวันคิดถึงมากๆ   

 

[RiRi]

มาแบบทุลักทุเลมากในตอนนี้ เสร็จแล้วววว เป็นไง ดีใจกันไหมเอ่ย

ไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ ถ้ามีช่วยบอกที เดี๋ยวว่างๆจะมาแก้ไขให้

ตอนต่อไปก็คงต้องรออีกสักพัก จะสอบมิดเทอมอีกไม่กี่วันแล้ว   

ตายๆๆๆๆ   

รักทุกคนนะคะ กอดแน่นๆ 

 

[/b][/size]

[RiRi]

มาไวมากกกกกก ดีใจ 

[jeeu]

น้องเค๊กมาแล้ววววว
มาทีไร น่ารักทุกทีนะเรา
น้องจะมองเห็นแล้วใช่ไหมเนี่ย ดีจัง^^
อย่างคุณนวลต้องเจอพี่คราม อยากให้เจอสักครั้งจัง
หนุ่มเสื้อแดงเด็กใคร น่าหยิกแก้มเนอะ

[goosongta]

นังแม่เลี้ยงต้องโดนครามถล่มให้จมดิน
แต่พ่ออ่อนแอจัง ไม่เด็ดขาดเลย ไม่เป็นผู้นำเลย
ขอให้เค้กตาหายไวๆนะ

[mild-dy]

น้องเค้กน่ารักมากๆ
รอตอนต่อไปนะ

[เฉาก๊วย]

 

[mamew13 jk]

เค้กน่ารัก ลุ้นให้มองเห็นไวๆจ๊

[indy❣zaka]

พี่ทราฟ บินไปกับน้องด้วยซะก็หมดเรื่องละ 

[aishiteru.]

เค้กน่ารักอ่าาาา >////< พี่ทราฟอย่าพึ่งตบะแตกนะ ฮ่าๆๆ อดใจไว้รอน้องมองเห็นก่อน อิอิ
สรุปว่าคุณพ่อสำนึกผิดแล้วก็หวังดีต่อน้องเค้กจริงๆสิน๊าาาา ก็ดีแล้วเน๊อะ
แต่สงสัยอย่างเดียว ทำไมตอนไปเอาตัวน้องเค้กมาคราวที่แล้ว ถึงให้ไอ้พี่ชั่วคนนั้นไปพามาอ่ะ ไม่เข้าใจเลย
ไม่ได้ไปพามาดีดีนะ แต่ไปพามาอย่างกับฉุด สภาพนี่ดูไม่ได้เลย สงสารเค้กมากกก
อืมมม นะ ยังไงก็เถอะ ตอนนี้ฟ้ากำลังจะสดใสแล้ว น้องเค้กจะได้รักษาตาแล้ว
ไม่ต้องบินไปถึงตุรกีนิหน่า จ้างหมอมาที่ไหนนิ น้องเค้กไม่ต้องกลัวนะ พี่ทราฟอยู่ข้างๆ อิอิ
ถ้าน้องมองเห็นแล้วจะเป็นยังไงบ้างน้าาา เริ่มต้นชีวิตคู่กับพี่ทราฟใช่ป่าว เหมือนข้าวใหม่ปลาัมันเลยนะนั่น กร๊ากก
เพื่อนๆของทราฟนี่สุดยอดเลย อิอิ เป็นคนดีกันทุกคนเลยเน๊อะ น้องเค้กโชคดีที่เจอกันคนเหล่านี้
ไอ้ตอนท้ายๆน้องเทปคนนั้นกับพี่เจเค้าเป็นอะไรอ่า แอบสงสัยนิดๆ หึหึ
เค้กก็อ้อนตัวติดกับพี่ทราฟขนาดน้านน โอ้ยยคนอ่านน เขินแทน น่าร๊ากกกกกกอ่าาา ยุให้พี่ทราฟจับกดซะดีมั้ย ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปค่าาา สู้ๆน้าคนเขียนน ^^
 

[CarToonMiZa]

ไปไกลถึงตุรกี
เลยหรอไกล
แบบนี้พี่ทราฟ
ปล่อยเค้กไป
คนเดียวไม่ได้น๊า

สอบมิดเทอม
ก็ขอให้ได้ขอให้โดนนะจ๊ะ

[pjny_tem]

มาต่อแล้ว  น้องยังน่ารัก  พี่ทราฟช่างเอาใจน้องเค้กจัง   

[sirikanda28]

ขอให้ทุกอย่างผ่าน
ไปด้วยดีเถอะ

[bytoey]

ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี

[karn49]

อยากให้น้องเค้กกลับมามองเห็นเร็วว ๆ -///////-
อยากรู้ว่าพี่ทราฟจะหล่อขนาดไหนในสายตาเค้ก 555555555

[Giniz]

ขอให้โชคดีในการสอบนะคะ
ส่วนน้องเค้กฝากเราดูแลก่อนก็ได้นะ หึหึ *วิ่งหลบตรีนพี่ทราฟ* 

[moobarpalang]

เย้ๆๆ กลับมาแล้ว ฉลองๆ
รบกวนแก้บางคำด้วยนะคร่ะ

ปกติผมก็ไม่ชอบหมอยู่แล้วนะ   หมา

ผมแต่งงานกับภรรยาคนไหมก็แค่เพื่องงานและฐานะทางสังคมเท่านั้น แม่เค้กไม่ได้มีมากพ่ออย่างที่พ่อแม้ผมหวัง  ใหม่,มีฐานะมาก,แม่ 
   
มันก็คงจะเป็นแบบนั้น แต่ผมมันก็แค่ผ็ชายเห็นแก่ตัว   ผู้ชาย

กว่าผมจะรู้ว่าตัวเองทำผิกอย่างมหันต์มันก็สายเกินไป สายเกินไปแล้วจริงๆ    ผิด

ประเทศตุรกีเป็นประเทศที่มีชื่อเสียงอย่างมากในการรักษาด้วยตา   ดวง

[Pakbung Mazo]

ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักน้องเค้กกก

[Supermimt]

จะมองเห็นแล้วเย้ๆๆๆๆ

[yayee2]

อีกห้าวันหมอตามือดีจากตุรกีจะมาถึงเมืองไทย
หวังว่าในห้าวันนี้น้องเค้กคงจะสร้างกำลังใจให้กับตัวเองได้พร้อมแล้วนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้น้องเค้ก สู้ๆ น้องเค้กจะได้มองเห็น จะได้สบตาสื่อภาษารักกับพี่ทราฟอย่างชัดแจ๋วไงจ๊ะ
 
ป.ล. เป็นกำลังใจให้กับมิดเทอมของริริเช่นกันจ้ะ สู้ๆ
       ขอให้ทำข้อสอบผ่านฉลุย ได้คะแนนดีๆจ้ะ

[must]

โฮฮฮฮฮฮฮฮ~ จะมีใครที่มีชีวิตน่าเศร้ากว่าชีวิตของเค้กอีกมั้ยเนี่ย
การที่ต้องมาตาบอดมันก็แย่พออยู่แล้ว ยังต้องมาโดนทำร้ายอยู่บ่อยๆ อีก
แต่ในความโชคร้ายนั้นก็ยังมีความโชคดีอยู่ สวรรค์ยังเมตตาเด็กดีอย่างเค้ก
ซึ่งความโชคดีที่เค้กได้รับคงรู้ๆ กันอยู่ว่าก็คือผู้ชายที่มีนามว่า 'ทราฟ' นั่นเอง

'เค้ก' มีความรู้สึกว่าคนที่ชื่อนี้ไม่ว่าหญิงหรือว่าชาย คนๆ นั้นจะต้องเป็นคนที่น่ารักแน่ๆ
แล้วก็ไม่ผิดหวังเลยซักนิด เพราะว่าเค้กนั้นเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ พ่วงความน่าเอ็นดูอีกต่างหาก
ชอบที่เค้กเป็นเด็กที่เรียกได้เต็มปากว่าเป็นเด็กจริงๆ (เอ่อ.... เด็กที่เป็นเด็กจริงๆ งงมั้ย?????)
ก็ประมาณคือสมวัยนั่นแหละ (เพราะเด็กสมัยนี้มันเกินเด็กกันทั้งนั้นเลยไง กร๊าาากกก~)

ตอนที่อ่านแค่สองตอนแรก คาดว่าเรื่องนี้ต้องเป็นอะไรที่โศกเศร้าและน่าสลดหดหู่ใจอย่างมากแน่ๆ
ซึ่งเป็นอะไรที่โคตรจะไม่ชอบเอามากๆ เลยเรื่องเศร้าๆ สะเทือนใจ เครียดๆ สลดๆ ประมาณแบบนี้
แต่อ่านไปอ่านมาถึงได้รู้ว่าไม่ใช่แบบที่คิดเลยซักนิด แต่เป็นอะไรที่น่ารักและอบอุ่น บวกโรแมนติก
ทำเอาอ่านแบบเดินเครื่องรวดเดียวไม่ยอมจอดแวะเยี่ยมใครหรือซื้อของตามข้างทางใดทั้งสิ้น

ตอนแรกแอบเชียร์พี่สงครามเหมือนกันนะ ด้วยเพราะสงครามเป็นคนที่ดูน่าค้นหาอย่างที่สุดแล้ว
อีกทั้งยังเป็นเพียงคนเดียวที่กำราบเพื่อนทุกคนได้ ซึ่งเป็นหนึ่งในคุณสมบัติพิเศษของพระเอกเลย

แต่พอคิดไปคิดมา ก็นึกขึ้นได้ว่าคนๆ นึงที่กำลังอ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจ เมื่อได้มาเจอสิ่งดีๆ
การที่มีคนเข้ามาทำดีด้วย ให้ความอบอุ่น ผู้ที่ได้รับย่อมต้องประทับเอาไว้ในใจไม่มีเสื่อมคลาย
ทว่าสัจธรรมที่เป็นพื้นฐานของมนุษย์ทุกๆ คน คือ ไม่ว่าจะได้รับสิ่งที่ดีๆ ต่างๆ มากมายขนาดไหน
แต่เพียงหนึ่งเดียวที่จะตราตรึงอยู่ในใจก็คือสิ่งดีๆ สิ่งแรกที่ได้พบเจอ ซึ่งสำหรับเค้กก็คือ พี่ทราฟ

เฮ้อออ ถ้าจะหวานขนาดนี้นะ อีกไม่นานคนอ่านคงเป็นโรคเบาหวานตายก่อนวัยอันควรแน่ๆ (ขโมยใช้)

[Kissing]

 
 
 
 
 

[ormn]

กรี้ดดดดดดดดดน้องเค้กจะได้ผ่าตาแล้ว

รอตอนต่อไปจ้า

[tuek]

เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆ
น้องเค้กน่ารักที่สุด
ชอบพี่ทราฟกับน้องเค้กมากๆ
ชอบ คราม สอง เจ เหมือนกัน
+ 1 นะคะ