หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[LM1412]

สนุกมากเลยเค้กน่ารักกกกก

[Monkey D]

ชอบครับ เค้กน่ารักอ่ะ

มาต่ออีกไวๆนะครับผม

[nunnuns]

ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก

อยากให้มาลงเช้า-เย็นเลยนะฮ่าๆๆ

เค้กน่ารักมาก อยากให้ผ่าตัดซะที จะได้เห็นความหล่อของทราฟ ฮิ้ววว

[kingkakingka]

เค้กน่ารัก

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ้ย กว่าจะดึงสมาธิกลับมาอ่านได้><

ยังไงก้อจะรอลุ้นต่อไปน้า

[Loste]

 

เค้กน่ารักมาก ขอให้เค้กหายตาบอดไว ๆ นะฮับ

[CarToonMiZa]

 

[Bowbonk]

 

[CarToonMiZa]

 

[นอนกินแรง]

น่ารักจัง

[Kissing]

 
   

[supizpiz]

เค้กจะมองเห็นแล้วเย้ๆๆ 

[cinpetals]

โอ๊ยยย เค้กน่ารักอ่ะ >O<!!!!!

[CarToonMiZa]

รออยู่น๊า 

[CarToonMiZa]

 

[บี]

เข้ามาอ่านครั้งแรกก้อติดหนึบหยุดอ่านไม่ได้เรยเรยไม่ได้เม้นก้อต้องขอโทษคนแต่งด้วยนะคะ แต่แต่งได้น่ารักมากๆ เรยค่ะ   อ่านทีแรกก้อรู้สึกถึงความน่ารักของน้องเค้กที่มีมากๆ เรยค่า  :L2:รวมถึงความรักความห่วงใยความผูกพันที่พี่ทราฟมีให้น้องด้วย :กอด1:ค่ะ อ่านแร้วรู้สึกว่าพี่ทราฟเปนคนที่โชคดีมากๆเรยนะ เพราะน้องเค้กน่ารักนิสัยดีเปนดนดีมากๆ เรยค่ะ อยากให้รวมเล่มนะคะเหนคนแต่งบอกว่าใกล้จบแร้วก้ออยากได้นิยายดีๆ เรื่องนี้เก็บไว้อ่านยามว่างๆ หรือคิดถึงน้องเค้กขึ้นมาน่ะค่ะ 555+++ จะรอฟังข่าวดีนะคะ  จะติดตามต่อไปค่ะ รักน้องเค้กมากๆ เรยอิอิ 

[RiRi]

ตอนนี้ริริมี แฟนเพจแล้วนะค่ะ เอาไว้กระจายข่าวสาร จะได้สะดวกรวดเร็วยิ่งขึ้นตามลิ้งค์ข้างล่างนี้เลยค่ะ

https://www.facebook.com/RiRiWorld143

 

 
 

[CarToonMiZa]

เข้าไปกดไลค์ให้แล้วน๊า

[nunnuns]

รีบไปไลค์อย่างรวดเร็ว~~

อย่กให้มาต่อเร็วๆมากเลยค่ะ

ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกก คถเค้กT^T

(อินไปไหม5555)

[CarToonMiZa]

 

[loveromance]

 

[rain3589]

  รอคร๊าาาา 

[RiRi]

:: 23 ::



“พอแล้วพี่ทราฟ”

“หืม แปบนะเค้ก ลองดูตัวนี้อีกตัว อืม เหมาะมาก”

“เยอะเกินไปแล้วนะพี่ทราฟ”

“โอ๊ะ แปบนึงนะเค้ก ตัวนั้นน่ารักมากเลยอ่ะ”

“พี่ทราฟ ผมไม่ใชตุ๊กตานะ!”

“...”

อ่า ผมคงห้ามพี่ทราฟที่คงไปหยิบเสื้อผ้าตัวไหนซักตัวในร้านไม่ทันเสียแล้ว

ทุกคนคงอยากรู้สินะว่าตอนนี้ผมกับพี่ทราฟอยู่ที่ไหนและเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา

เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อเช้าพี่ทราฟปลุกผมแต่เช้าแล้วชวนผมออกมาเดินเที่ยวโดยบอกว่ากลัวผมเบื่อ ทั้งที่ผมไม่เบื่อเลยด้วยซ้ำ แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจว่าพี่ทราเป็นห่วงและหวังดีกับผม เพราะตั้งแต่วันที่ผมไปหาพ่อกับพี่ทราฟ นี่ก็ผ่านมาวันที่สามแล้ว ตลอดสามวันที่ผ่านมาพี่ทราฟต้องไปสอนเด็กแทนพี่ครามตลอด เพราะพี่ครามต้องบินไปดูงานที่ต่างประเทศอะไรทำนองนั้น

พี่ทราฟก็เลยกังวลว่าผมจะเหงาทั้งที่จริงคือผมไม่เหงา เพราะพี่เจและพี่สองคอยมาเล่นและอยู่เป็นเพื่อนผมตลอดเวลา ที่จริงคือพี่สองอยากอู้งาน =_= และพี่ทราฟบ่นว่าไม่ค่อยได้ใช้เวลาร่วมกับผมมากนักช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ซึ่งผมก็เห็นด้วย วันนี้เราเลยออกมาเที่ยวกัน

แต่เหตุการณ์เมื่อครู่นั้นมันเกินความคาดหมายของผมไปสักหน่อย เพราะผมคิดว่ามาเดินเที่ยวเท่านั้น ใครจะไปรู้ล่ะพี่ทราฟจะมาถล่มซื้อของทั้งห้างแบบนี้ และผมจะไม่คิดมากหรือกลุ้มใจราวฟ้าถล่มทะลายแบบนี้ถ้าของที่พี่ทราฟซื้อทั้งหมดเขาซื้อให้ตัวเองไม่ใช่ผม!

ย้ำอีกทีว่าของที่ทั้งที่พี่ทราฟเหมามาเป็นของผม!

ผมคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าราคามันจะมากขนาดไหน >-<!

“มาแล้ว เค้กๆ ลองสวมตัวนี้หน่อยนะ พี่ว่าเค้กน่าจะใส่ไซตน์นี้ได้ มีมั่นใจ”

มาอีกตัวแล้ว แรกๆผมก็นับหรอกว่าพี่ทราฟให้ผมลองกี่ตัว แต่ตอนนี้ผมจำไม่ได้แล้วเพราะมันเยอะเกินไป

พี่มั่นใจว่าผมจะใส่ได้ แต่ผมไม่มั่นใจว่าผมจะใส่มันได้หมด T^T

“ไม่เอาแล้วพี่ทราฟ เค้กไปอยากลองแล้ว” ผมพูดอ้อนๆ แค่ลองเสื้อมันก็เหนื่อยราวกับวิ่งรอบสนามกีฬาได้เหมือนกันนะ!

“ทำไมล่ะครับ เนี่ยถ้าเค้กเห็นนะต้องชอบมากเลย”

“ก็เค้กไม่เห็นนี่น่า เหนื่อยแล้วด้วย”

“...”

เอ่อ ผมคงปากไวไปหน่อยเลยพูดออกไปแบบนั้น เสียงพี่ทราฟเงียบไปจนผมใจไม่ดี ผมยืนบีบมือตัวเองแน่น สถานการณ์นี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไงกันนะ ยอมให้เป็นแบบเมื่อกี้ยังดีเสียกว่าอีก 

“พี่ขอโทษนะ เค้กอึดอัดหรือเปล่า พี่แค่...”

“เค้กขอโทษ เค้กไม่ได้ประชดนะ แต่ว่ามันเยอะไปอ่ะ เค้กเกรงใจ แค่ที่ลองมาก็เยอะมากแล้ว ไว้วันหน้าค่อยมาซื้อใหม่ก็ได้” ผมพูดแทรกพี่ทราฟอย่างรวดเร็ว รู้สึกเสียใจที่พูดไม่คิด ผมแค่เกรงใจที่พี่ทราฟซื้อของให้ผมเยอะแยะมากมายอย่างนี้

“ครับ งั้นก็ไม่ต้องลองแล้วเนอะ เดี๋ยวไปจ่ายเงินแล้วเราไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านกันดีกว่า” เสียงพี่ทราฟไม่ได้บ่งบอกว่ากำลังรู้สึกอะไรเป็นพิเศษ ผมมองไม่เห็นด้วยเลยไม่รู้ว่าพี่ทราฟมีสีหน้ายังไง การมองไม่เห็นนี่มันแย่จริงๆ

“พี่ทราฟ โกรธเค้กหรือเปล่า เค้กไม่ได้ประชดพี่ทราฟจริงๆนะ” ผมถาม มือก็กระชับมือพี่ทราฟที่จับมือผมไว้แน่น

“พี่ไม่โกรธเราหรอกน่า พี่เอาแต่ใจตัวเองมากไปจริงๆนั่นแหละ อย่าคิดมาก” แรงกดที่ขมับเบาๆทำให้ผมใจชื้นขึ้นก่อนจะฉีกยิ้มแล้วถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าพี่ทราฟไม่ได้โกรธผมจริงๆ

“ครับ ไม่โกรธจริงๆนะ”

“เอ้ ย้ำจังเลยนะเรา อยากให้พี่โกรธเหรอไง หืม”

“เปล่าซักหน่อยนิ” ผมบ่นหงุบหงิบ ใครจะไปอยากให้คนที่รักโกรธกันล่ะ

“ฮ่าๆๆ งั้นไปจ่ายเงินกับครับ ระหว่างที่พี่จ่ายเงินเค้กต้องคิดให้ออกนะว่าอยากกินอะไร”

“ได้ไงอ่ะ”

“ได้สิ คิดไปๆเด็กน้อย หึหึ”

แล้วผมก็ต้องยืนคิดว่าอยากกินอะไรด้วยความความหนักอกหนักใจ ระหว่างที่พี่ทราฟกำลังจ่ายเงิน ความเครียดเริ่มเข้าครอบงำผมยิ่งกว่าตอนแก้โจทย์เลขหรือฟิสิกส์เสียอีก

จะไม่ให้เครียดได้ยังไงล่ะครับ ก็ผมไม่รู้ว่าอยากกินอะไรนิ มันเป็นปัญหาระดับชาติเลยนะ ผมว่าใครๆก็คงเป็นไอ้ประเภทที่ว่าไม่รู้จะกินอะไรดี ผมน่ะอะไรก็กินได้ทั้งนั้น แต่ผมรู้ว่าผมตอบพี่ทราฟว่า ‘กินอะไรก็ได้ครับ’ ไมได้ ผมจำได้ตอนที่พี่ทราฟพาผมไปกินข้าวครั้งแรก พี่ทราฟก็ให้ผมคิดเองเหมือนกัน

จะว่าไปแล้ว พอมานึกย้อนดูอีกที ที่ผ่านมาแรกๆผมทำตามที่พี่ทราฟบอกเพราะว่าเกรงใจจริงๆ แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนไป บางทีเริ่มเอาแต่ใจเพิ่มมากขึ้น แต่พี่ทราฟก็ไม่เคยว่าผมหรือทำท่าว่าจะหงุดหงิดรำคาญผมเลยสักครั้ง ถึงผมมองไม่เห็นแต่ผมก็จับบรรยากาศระหว่างเราได้ว่าไม่เคยมีช่วงเวลาแบบนั้น...หรือมีหว่า จำไม่ได้แหะ -^- ช่างมันเถอะ

แต่เชื่อเถอะว่าพี่ทราฟต้องคิดมากกับคำพูดผมเมื่อกี้ >_<

“ว่าไงเรา คิดออกหรือยัง” เสียงพี่ทราฟดังขึ้นขัดความคิดของผมพร้อมกับแรงหนักที่พาดบริเวณลำคอ ผมก้าวเท้าเดินตามพี่ทราฟและส่ายหน้าเบาๆ

เพราะมัวแค่คิดเรื่องก่อนหน้านี้เลยลืมคิดไปเลยว่าจะกินอะไรดี

“คิดนานจัง”

“พี่ทราฟอย่าเร่งสิ”

“พี่ปล่าวนะ พี่แค่ถามเฉยๆ”

“เหรอออออ”

“หึหึ ไปหัดทำน้ำเสียงแบบนี้มาจากไหนครับ”

“เปล่าหัดเสียหน่อย พี่ทราฟ กินอาหารญี่ปุ่นดีไหม” ผมถามเพราะเพิ่งนึกออกว่าอยากกินอะไร ที่จริงผมอยากกินเมื่อสองวันที่แล้วเพราะพี่เจมาเล่าอวดให้ฟัง แต่เมื่อเปรียบเทียบแล้วตอนนี้ไม่ค่อยอยากกินเท่าตอนนั้น แต่เพราะมันเป็นตัวเลือกที่ดีผมเลยเลือก ถ้าคิดนานเดี๋ยวคนแก่แถวนี้จะบ่นเอา

แหะๆ อย่าไปบอกพี่ทราฟนะว่าผมพูดว่าพี่เขา ‘แก่’ ไม่งั้นผมซวยแน่

“ต้องดีแน่นอน ก็เค้กอยากกินไม่ใช่เหรอ”

แล้วเราก็มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารญี่ปุ่น...มั้งนะ ก็ผมเดินตามพี่ทราฟอ่ะ จะไปรู้ได้ไง

“พี่ทราฟรู้ได้ไงว่าเค้กอยากกิน” ผมถาม

“รู้สิ ไอ้เจบอกพี่”

“โธ่ งั้นพี่ทราฟก็รู้อยู่แล้วอ่ะดิว่าเค้กจะกินอะไร” ผมเงยหน้าถามพี่ทราฟ พูดน้ำเสียงงอนนิดๆ รู้แล้วยังจะถามผมอีก

“ก็แค่อยากมั่นใจว่าเค้กอยากกินจริงๆไงครับ เผื่อเกิดเปลี่ยนใจอยากกินอย่างอื่นแทนอะไรแบบนี้”

ผมพยักหน้ารับก่อนจะฉีกยิ้มออกมาแบบไม่มีเหตุผม แต่ถึงวันนี้ผมจะไม่อยากกินอาหารญี่ปุ่นผมก็ต้องเลือกอยู่ดีเพราะนอกนั้นผมก็คิดอะไรไม่ออกแล้ว ช่างเป็นปัญหาระดับชาติจริงๆนะครับ

“กี่ท่านค่ะ”

“สองท่านครับ”

“เชิญทางนี้ค่ะ”

มาปุบก็ได้ที่นั่งปับ แสดงว่าคนไม่น่าจะเยอะ ซึ่งมันก็ดีมากๆเพราะตอนนี้ผมหิวโครตๆหลังจากที่สูญเสียพลังงานไปกับการลองเสื้อผ้าทั้งหมดที่พี่ทราฟเอามาประเคณให้

แค่คิดถึงก็เริ่มเครียดขึ้นมาอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าทั้งหมดผมจะใส่ครบในเวลานานแค่ไหนกัน ปีหนึ่งหรือเปล่า?  มันเยอะจริงๆนะทุกคน เพราะทุกร้านที่พี่ทราฟลากผมเข้าต้องได้เสื้อผ้ากลับมาไม่ต้ำกว่าห้าชุด รวมทั้งรองเท้ากระเป๋าหมวก บลาๆอีกมากมายก่ายกอง และของทั้งหมดพี่ทราฟก็เป็นคนถือ เอ่อ...ลืมเรื่องนี้ไปเลยแหะ >_<

“รับอะไรดีค่ะ” เสียงผู้หญิงที่คงเป็นพนักงานของร้านเอ่ยขึ้น

“เดี๋ยวขอดูก่อนนะครับแล้วจะเรียก” พี่ทราฟตอบกลับไป

“ค่ะ”

“พี่ทราฟ ถุงเสื้อผ้าทั้งหมดอยู่ไหนเหรอครับ” ผมถาม เพราะระหว่างที่เดินมาผมก็ลืมสังเกตุไปว่าพี่ทราฟเดินกอดคอผมตลอดทาง นั่นหมายความว่าพี่ทราฟเหลือมือแค่ข้างเดียว และข้างเดียวนั้นไม่สามารถถือถุงทั้งหมดได้แน่ๆ ต่อให้ใช้ปากคาบด้วยก็ไม่หมด ผมแค่เปรียบเปรยนะ คงไม่มีใครเอาปากคาบถุงหรอก...ใช่ไหม?

“อืม อยู่ที่รถแล้วครับ”

ห๊า! อยู่ที่รถ ได้ไงอ่ะ

“ดูทำหน้าเข้า สงสัยล่ะสิ”

ผมพยักหน้ารัวทันที จะไม่ให้งงและสงสัยได้ไง ผมและพี่ทราฟไม่มีใครเอาของไปเก็บที่รถสักคนและของทั้งหมดจะลอยไปที่รถเองได้ยังไงกันล่ะ

“พี่ยืมลูกน้องไอ้ครามมาคนหนึ่ง เลยให้เขาช่วยเอาของไปเก็บไว้ที่รถให้”

“อ่อ แล้วก็ไม่บอกกันตั้งแต่แรก”

“ก็พี่ไม่รู้นี่น่าว่าเค้กอยากรู้”

“ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย แต่บอกมันก็ดีกว่านี่ครับ”

“ครับๆ พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก ที่นี้ก็เลิกผูกโบว์ที่คิ้วแล้วบอกพี่มาว่าอยากกินอะไร”

ผมนิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนปิดเมนูที่เปิดไปมาในมือลง ผมไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าอาหารญี่ปุ่นมันมีอะไรบ้างนอกจากซูชิกับราเมนเมานั้น

“พี่ทราฟเลือกเถอะ เค้กไม่รู้ว่ามีอะไรบ้าง” ผมบอกด้วยความสัจจริง ^^

“งั้นเอาแบบนี้ล่ะกัน เค้กอยากกินซูชิหน้าอะไรบ้างครับ” พี่ทราฟถามผมอย่างใจดี

“มีหน้าอะไรบ้างล่ะครับ”
“ก็มี ไข่หวาน กุ้ง ปลาไหลย่าง อันนี้อร่อยมากพี่ชอบ ปลาหมึกดิบ ปลาแซลม่อน ไข่ปลาแซลมอน ปลาทูน่า หอยตลับญี่ปุ่น ปลากระพงแดง”

เอ่อ...เยอะไปไหม ผมเลือกไม่ทันเลยอ่ะ และพี่ทราฟก็ยังไม่หยุดร่ายรายการอาหารง่ายๆ

“มีปลาหมึกยักษ์ด้วยนะ ไข่กุ้ง ปูอัด ปลาซาบะ ยำสาหร่าย ปลาสำลีญี่ปุ่น หอยเม่น หอยเชลล์ ปลาฮิราเมะ ปลาซากุระมัสสึ”

ผมว่าพี่ทราฟน่าจะไปร้องแรปนะ เพราะพูดเร็วเสียจนผมแทรกไม่ทันเลยอ่ะ

“อืม แล้วก็...”

“พี่ทราฟครับ พอแล้ว เค้กจำไม่ได้ซักอย่างอ่ะ พี่ทราฟค่อยๆบอกสิ” ผมรีบท้วงทันทีที่พี่ทราฟหยุดร่ายเมนูอยู่แปบหนึ่ง คิดว่าจะห้ามไม่ทันเสียแล้ว

“อ่า โทษทีครับ พี่อยากให้เค้กรู้ไงว่ามันมีหลายหน้ามาก”

“เค้กเชื่อแล้วครับ T_T”

เชื่อว่ามันมีหลายหน้าจนจำไม่หวาดไม่ไหว

“แล้วเค้กอยากกินอะไรล่ะครับ” พี่ทราฟยังจะถามผมอีก โธ่ ผมจำได้ที่ไหนล่ะ จำได้แค่ไม่กี่อย่างเท่านั้นเอง

“งั้นเอา ไข่หวานกับปลาทูน่าแล้วกันครับ” ผมตอบไปในที่สุด มันจำง่ายที่สุดแล้วสองอย่างนี้

“สองอย่างเองเหรอเค้ก!” พี่ทราฟผมเสียงดัง

“ก็เค้กจำไม่ได้นิ พี่ทราฟสั่งสิครับ เค้กกินได้ทุกอย่างแหละ”

“อ่อ ฮะๆ ได้ครับ งั้นพี่สั่งอาหารเลยล่ะกันนะ แต่หลังจากที่เค้กผ่าตัดตาแล้ว เค้กต้องเป็นคนสั่งอาหารทั้งหมดนะ”

“เอางั้นก็ได้ครับ”

และจากนั้นพี่ทราฟก็เริ่มการสั่งอาหารแบบนอนสต็อป ไม่รู้ว่าหมดเมนูเลยหรือเปล่า ผมว่าวันนี้พี่ทราฟดูตื่นตัวแบบแปลกๆนะ ผมล่ะงงจริงๆ

หลังจากที่ยัดอาหารจำนวนมหาสารลงกระเพาะโดยได้พี่ทราฟคอยป้อนให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินลากเท้าตามพี่ทราฟไปยังลานจอดรถแล้วก็นั่งอืดมาตลอดทางกลับบ้าน ท้องของผมมันแน่นเสียผมคิดว่าอาจจะระเบิดได้

“อิ่มไหมครับเค้ก” พี่ทราฟถามหลังจากที่เรากลับมาถึงบ้านแล้ว และตอนนี้ผมก็นอนเกยตื้นอยู่ที่โซฟาโดยมีพี่ทราฟนั่งอยู่ตรงไหนซักที่ใก้ลๆผมเนี่ยล่ะ

“อิ่มจนจะอ้วกแล้วพี่ทราฟ โอยยยย เค้กอิ่มจริงๆนะเนี่ย”

ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยกินเยอะเท่าวั้นนี้มาก่อนเลยให้ตายเถอะ ผมคงไม่รู้สึกอยากกินอาหารญี่ปุ่นไปอีกนานเลยล่ะ บอกได้คำเดียวว่า...เอียน!

---------------
---------------

และแล้ววันที่ผมต้องผ่าตัดก็มาถึง หลังจากที่ผมเข้าตรวจเช็คและนอนแหงกอยู่ที่โรงพยาบาบมาเกือบสองอาทิตย์เพื่อเตรียมตัวก่อนเข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนดวงตา ไม่อยากจะบอกเลยว่ากว่าจะมาถึงวันนี้ผมร้องไห้ทุกวันเลยอ่ะ พยายามบอกตัวเองไม่ให้กลัว เดี๋ยวก็ผ่านไป แต่มันทำไม่ได้จริงๆ ยังไงผมก็ยังกลัวอยู่ดี

“ดูทำหน้าเข้าสิลูก ยังกลัวอยู่อีกเหรอ” พ่อถามผมเสียงอ่อนโยน

“นิดหน่อยครับ พี่ทราฟล่ะครับ”

“อะไรกันเด็กคนนี้ ร้องหาตาทราฟแต่เช้า ไม่เห็นร้องหาพ่อบ้างเลย” พ่อบ่นผมเบาๆ เหมือนคนแก่ขี้น้อยใจ

“ก็พ่ออยู่ตรงนี้นี่หน่า แต่พี่ทราฟไม่อยู่ เค้กก็ต้องถามหาพี่ทราฟสิ” ผมอธิบายให้พ่อฟัง

“พ่อจะเชื่อก็แล้วกันนะ หึหึ”

ผมบู้ปากเล็กน้อย ผมพูดเรื่องจริงนี่น่า ผมถามหาคนที่ไม่อยู่ผิดตรงไหนกัน

แอ๊ดดดดดดด

“นั่งไง มาพอดีเลย มาเอาไปโอ๋เลยนะตาทราฟ ร้องหาแต่เช้าเลยนั่น”

“เค้กเปล่าร้องนะ!” ผมรีบท้วง พ่อนะพ่อ พูดอะไรไม่คิดบ้างว่าลูกตัวเองจะอาย ชิ ผมงอนแล้ว!

“นั่นๆ พูดความจริงก็โกรธพ่ออีก ฝากหน่อยนะทราฟ เดี๋ยวพ่อไปคุยกับหมอแปบหนึ่ง”

“ครับ เดี๋ยวผมดูแลน้องเอง”

“อย่าตามใจมากล่ะ จะดื้อใหญ่แล้ว”

“เค้กเปล่าดื้อนะพ่อ”

“เหรอ ฮ่าๆๆๆ ดูหน้าสิ ยับไปหมดแล้ว เดี๋ยวพ่อจะรีบมานะเด็กดี”

แรงขยี้ที่หัวผมไม่หนักไม่เบาคงมาจากพ่อแปบหนึ่งก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูดังขึ้น พ่อชอบแกล้งผมอยู่เรื่องเลยอ่ะ น่าเบื่อจริง =_=

“ว่าไงครับ ร้องหาพี่หรือไงเรา”

“เค้กเปล่าร้องนะ แค่ถามถึงเฉยๆ” ผมแก้ไขข้อมูลที่ถูกต้องให้พี่ทราฟฟังด้วยน้ำเสียงจริงจังนะ ผมยังไม่ได้ร้องไห้เลยสักนิด พ่อปรักปรำผมต่างหาก

“โดนพ่อแกล้งอีกแล้วซิเรา หึหึ” พี่ทราฟพูดขำๆ

ผมค่อยๆขยับลุกขึ้นนั่งตัวตรงๆ นั่งฟังเสียงเท้าพี่ทราฟที่เดินไปมา ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ แต่ตอนนี้ผมอยากกอดพี่ทราฟมาก แบบว่าอยากได้กำลังใจอ่ะ ยอมรับว่าผมกำลังกลัว กลัวมากเสียด้วย

“พี่ทราฟครับ” ผมเรียกพี่ทราฟเสียงอ่อย จากที่ไม่ได้ร้องตอนนี้คงไม่รอดแล้ว

“ว่าไงครับ”

“กอดหน่อย”

“หืม หึหึ มาสิครับ”

เกิดแรงยุบขึ้นที่เตียงก่อนจะตามด้วยอ้อมกอดอันแสนคุ้นเคย ผมโผกอดพี่ทราฟแน่นแล้วก็ปล่อยโฮออกมาทันที ผมไม่ได้อยากร้องไห้เลยสักนิด แต่มันไหลเอง เชื่อผมไหม T^T เชื่อเถอะ ผมพูดความจริง

“ร้องไห้ทำไมครับเด็กดี บอกพี่สิ” พี่ทราฟกอดผมแน่นขึ้น แต่มันไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด

“เค้กกลัวครับ พี่ทราฟ เค้กจะทำไงดีอ่ะ มันหนึบๆในอกแปลกๆ รู้สึกหวิวๆด้วย ถ้าเค้กผ่าตัดตาแล้วยังมองไม่เห็นเหมือนเดิมล่ะ ถ้าตอนผ่าตัดเค้กรู้สึกตัวมันต้องเจ็บมากแน่ๆ เขาจะควักลูกตาเค้กออกมา แล้ว...อื้อ”

ผมยังพูดไม่จบพี่ทราฟก็กดจูบลงมาทำให้ผมพูดอะไรไม่ได้ พี่ทราฟจูบผมเบาๆอยู่สักพักก่อนจะกดเน้นอีกสองสามทีแล้วถอนริมฝีปากออก

“ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่อยู่ตรงนี้ พ่อเค้กก็อยู่ เดี๋ยวพี่เจพี่สองและพี่ครามก็จะมาถึงแล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัวสักนิด แค่เค้กเผลอหลับไปสักพัก ตื่นขึ้นมาก็จะมองเห็นแล้ว” พี่ทราฟพูดปลอบผม น้ำเสียงที่อ่อนโยนทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น แต่ก็ยังไม่มากซะทีเดียว

“แล้วถ้าไม่ตื่นล่ะ โอยยยย ทำไรอ่ะพี่ทราฟ เค้กเจ็บนะ” ผมร้องด้วยความเจ็บ พลางเอามือลูบตรงหน้าผากเบาๆ

“ดีดหน้าผากเด็กดื้อไงครับ พูดแบบนั้นไม่ดีเลยนะ ไม่ตื่นได้ไงล่ะ เค้กต้องตื่นมาเจอพี่สิ ใจคอจะนอนไม่ตื่นเลยหรือไง อย่าพูดแบบนั้นอีกนะรู้ไหม พี่ไม่ชอบ” พี่ทราฟเอ็ดผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง เดี๋ยวนี้ผมมักพูดไม่คิด เป็นผลพวงมาจากความเครียดนั่นเองแหละครับ

“เค้กขอโทษที่พูดไม่คิดแบบนั้น แต่พี่ทราฟก็ไม่น่าดีดหน้าผากเค้กนี่น่า มันเจ็บนะ!” ผมโวยใส่พี่ทราฟเล็กน้อย คาดว่าตอนดีดพี่ทราฟคงโกรธจนลืมยั้งแรงแน่ๆ มันเจ็บมากเลยนะ

“ก็เค้กดื้อนี่น่า ไหนมาดูสิ อ่า แดงเลยแหะ โอ๋ๆ ไม่เจ็บนะครับ”

จุ๊บ

พี่ทราฟจูบที่หน้าผมเบาๆ ทำเอาผมยิ้มแล้วหัวเราะออกมา ถ้าผมมองเห็นจะดีกว่านี้สักแค่ไหนนะ มันต้องดีมากๆเลยล่ะ

ผมยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของพี่ทราฟเบาๆ ไล่ตั้งแต่หน้าผากลงมายังตาทั้งสองข้างที่ผมไม่เคยได้มองลึกลงไปว่าสื่อความหมายอะไรต่อผมบ้าง จมูกที่แค่ลูบเบาๆก็รู้ว่ามันโด่งมากแค่ไหน แก้มทั้งสองข้างที่เนียนมาก ไม่เจอตุ่มเม็ดเลยสักนิด สุดท้ายก็คือริมฝีปาก ที่ผมเคยสัมผัสมาหลายครั้ง ทั้งหมดนี้ผมอยากเห็น อยากรู้ว่าคนตรงหน้าหน้าตาเป็นยังไง

ผมอยากจะเห็นพี่ทราฟมากๆเลย

“เป็นไง พี่หล่อไหม” พี่ทราฟถามขึ้นหลังจากที่นั่งนิ่งๆปล่อยให้ผมลูบไล้ตามใจชอบอยู่สักพัก

“หล่อครับ”

“ฮืม จริงอ่ะ รู้ได้ไง เค้กยังไม่เคยเห็นหน้าพี่สักหน่อยนะ”

“ไม่เห็นก็รู้หรอกน่า ถึงความจริงพี่ทราฟจะไม่หล่อ แต่ผมก็คิดว่าหล่ออยู่ดีนั่นแหละ” ผมตอบไปตามความรู้สึกจริงๆ ผมรักพี่ทราฟเพราะเป็นพี่ทราฟ ทุกอย่างที่เป็นพี่ทราฟ ไม่ใช่หน้าตาสักหน่อย ไม่ว่าจะยังไงก็หล่อสำหรับผมอยู่ดีนั่นแหละ

“จริงเหรอเนี่ย งั้นเค้กต้องรู้เอาไว้เลยนะว่าพี่หล่อมากกกกกกก”

“หลงตัวเองนี่น่า” ผมอดพูดล้อไม่ได้

“อ้าว ก็เค้กเองยังบอกว่าพี่หล่อเลยนิ พี่ชมตัวเองไมได้เหรอ”

“เรื่องชมเขาไว้ให้คนอื่นพูดต่างหาก”

“อ้าวเหรอ ฮ่าๆๆ แล้วเค้กอยากเห็นหน้าพี่ไหมล่ะ ถ้าอยากเห็นเค้กต้องไม่กังวล ทำใจให้สบาย พี่มีกำลังใจให้เค้กเต็มเปรี่ยมอยู่แล้ว แค่เข้าไปนอนเล่นแปบเดี๋ยว อย่าเครียด อย่ากลัว พี่จะรอเค้กอยู่ด้านนอกไม่ไปไหน และเมื่อผ่าตัดเสร็จ เราก็จะได้เจอกัน รู้ไหมครับ”

“รู้ครับ พี่ทราฟก็ต้องใกล้เค้กตลอดเวลานะ”

“แน่นอนครับ”

ผมยื่นหน้าขึ้นไปจูบพี่ทราฟก่อน ไม่รู้ว่าถูกตำแหน่งไหม แต่พี่ทราฟก็ช่วยให้เราจูบกันได้ด้วยดี ผมคิดถูกแล้วจริงๆที่เลือกจะรักคนๆนี้ เขาเหมือนของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตผมเลย

แม่ครับ...เค้กมีความสุขจัง

“กูล่ะเบื่อสองผัวเมียคู่นี้จริงๆ แม้แต่โรงพยาบาลก็ไม่เว้น” เสียงพี่ครามดังขึ้นทำเอาผมสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของพี่ทราฟ

“แม้ๆ น้องต้องการกำลังใจ มึงนี่ปากดีจริงๆไอ้คราม” พี่สองช่วยแก้ต่างให้ผม แต่ผมว่ามันไม่ได้ช่วยเลยนะ ตอนนี้ผมหน้าร้อนไปหมด อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปแทรกไว้ที่ซอกหลืบไหนดี นี่ขนาดผมมองไม่เห็นนะว่าพวกพี่เขามองผมด้วยสายตาแบบไหนผมยังอายขนาดนี้ ถ้าผมมองเห็น...ฮื้ออออ ไม่อยากจะคิดเลย

“พอได้แล้ว น้องมันอายหมดแล้วไอ้พวกนี้” นี่สิ คนที่ช่วยชีวิตผมจริงๆ พี่เจที่น่ารักของผมมมมมมม >_<

“กินไม่ได้ครับ หมอห้าม” ผมพูดพลางเบ้ปากน้อยๆ เพราะเป็นการผ่าตัด หมอเลยสั่งงดอาหาร

“โอ๋ๆ น่าสงสาร หิวล่ะสิ”

“มากกกกกก” ผมลากเสียงใส่อารมณ์ให้เท่ากับความหิวที่ผมต้องเผชิญ มันทรมานมากเลยนะครับ หิวแต่กินไม่ได้เนี่ย บางทีการผ่าตัดอาจจะไม่ทำให้ผมตาย แต่อดข้าวนี่แหละที่จะทำให้ผมตาย!

“งั้นก็แย่จัง พี่ทำแต่ของโปรดเค้กมาทั้งนั้นเลย”

กลิ่นอาหารที่ลอยมาหอมเย้ายวนใจจนผมอดกลืนน้ำลายไม่ได้ ทำไมฟ้าช่างกลั้นแกล้งผมขนาดนี้!

“มิน่าล่ะ เมื่อเช้าพวกกูถึงมีอะไรดีๆกิน ถ้าไม่ได้เค้กสงสัยกูคงต้องต้มโจ๊กซองกินแน่ พักหลังมึงชอบละเลยหน้าที่” เสียงพี่สองดังท้วงพี่เจ ผมเอาผมงงน้อยๆ

“เครียดไหม” พี่ครามถาม

“ผมไม่เครียดแล้วก็ไม่กลัวแล้วครับ”

“ดีมาก”

“พี่ทุกคนเป็นกำลังใจให้เค้กอยู่นะ สู้ๆนะครับคนเก่ง”

“ครับ”

ผมโชคดีมากที่ได้เจอแต่คนดีๆ ชีวิตคนเราต้องมีบ้างที่เจอกับเรื่องเลวร้าย แต่สักวันมันจะผ่านไปได้ และผมเชื่อว่าฟ้าหลังฝนมันสดใสและสวยงามเสมอ และตอนนี้ผมเริ่มจะเห็นแสงสว่างมากขึ้นกว่าเดิม ชีวิตที่เคยอยู่แต่ในโลกที่มืดมิด ตัวคนเดียวไม่มีใคร ตอนนี้ผมกลับมีคนที่รักและคนที่คอยห่วงใยมากมายขนาดนี้ แค่นี้ผมก็มีความสุขจนไม่รู้จะสุขยังไงแล้ว

ก๊อกๆ

แอ๊ดดดดดดดดดดดด

“Hi, are you ready? Let me see.

เสียงของคุณหมอที่พ่อติดต่อมาจากตุรกีดังขึ้น ระหว่างที่ผมมาเตรียมตัวอยู่ที่นี่คุณหมอคอยมาพูดคุยกับผมบ่อยมาก แนะนำวิธีการรักษาตัวต่างๆทั้งก่อนแหละหลังผ่าตัด พูดคุยเรื่องคนไข้ที่หมอเคยรักษาจนทำให้บ้างครั้งผมเลิกประหม่าหรือกลัว ผมเชื่อใจว่าผมจะต้องมองเห็น ก็หมอเขาเก่งมากเลยนี่ครับ

เว้นแต่ว่าเขาพูดกับผมเหมือนผมเป็นฝรั่งยังไงยังงั้นแหละ รัวภาษาอังกฤษใส่ผมซะไฟแลป

“Well, your health is very good and now it’s time to go”

“I’m ready. พี่ทราฟ อยู่กับเค้กนะ”

“ครับผม พี่จะรอเค้กนะครับ”

“ขอบคุณครับ”





 

[Monkey D]

จิ้มๆๆ คนแรก คับ

[RiRi]

ใกล้แล้ววววววว ใกล้จะจบแล้วค่า ดีใจกันไหมเอ่ยยยยยย ^^
แอบใจหายอยู่เหมือนกัน อย่าว่าแต่คนอ่านเลย ริริเองก็ไม่อยากให้จบ
แต่ทำแบบนั้นไม่ได้ ยังไงก็ต้องจบ ฮ่าๆๆๆๆ งงตัวเองจริงๆ
ช่วงนี้เรียนหนักเลยหายไปนาน แต่ก็ปั่นทุกวันนะเออ แบบว่าบางวันได้แค่ 5-6 บรรทัดไรงี้ >_<
ริริมี Fanpage แล้วนะค่ะ ตามลิ้งค์นี่เลย >> https://www.facebook.com/RiRiWorld143

ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกการติดตาม ทุกกำลังใจมากๆเลยนะค่ะ
ขอกอดแน่นๆสิบที!
 
 

 

[ormn]

ในที่สุดเค้กก็ได้ผ่าตาแล้ว


รออ่านตอนต่อไปจ้า

[goosongta]

น้องเค้กจะหายแล้ว ดีใจๆๆๆ
วินาทีแรกที่เห็นพี่ทราฟต้องน้ำตาไหลแน่เลย

[numay]

เค้กจะมองเห็นแล้ว

[เฉาก๊วย]

 

[Monkey D]

เย้  นางจะเห็นสักทีนะครับ ดีใจจังๆ