หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[indy❣zaka]

น้องเค้กดันแปลกใจที่พี่ทราฟหล่อซะงั้นอ่ะ 555 

[Satang_P]

อ่านตามทันล่ะ 

เค้กน่ารักมาก อ้อนๆ 

[bytoey]

 

[Supermimt]

พี่ทราฟทำไมพี่ทราฟหล่ออ่า 555

[Pakbung Mazo]

เค้กมองเห็นแล้ววว ว ว วว  ว

[นอนกินแรง]

เย้!!!

[Bowbonk]

 

[CarToonMiZa]

 

[RiRi]

มีเรื่องมากระซิบบอก สำหรับคนที่ไม่ได้ไปกดไลค์แฟนเพจนะคะ
น้องเค้กจะออกจากโรงพยาบาลวันเสาร์ เอ้า...ฉลอง!
เนื่องจากพรุ่งนี้ริริมีสอบตัวสำคัญ ไว้หลังสอบเสร็จเราจะจับน้องเค้กมาปล้ำให้เสร็จตอน!
และก็นั่นล่ะ คงจะเป็นวันเสาร์ กี่โมงไม่อาจทราบได้ ถ้าไม่น็อคตายหลังสอบเสร็จไปเสียก่อน ^^
..........................................
จึงเรียนมาเพื่อทราบ ขอบคุณค่ะ ^o^
https://www.facebook.com/RiRiWorld143
 

[nunnuns]

รับแซ่บบบค่า เพื่อน้องเค้กที่น่ารักอิอิ

ขอให้สอบผ่านนะคะ เกรดA ^^

[ormn]

:mc4:เย้ๆๆๆๆมีภาคพี่ครามด้วยอะ

ไม่เป็นไรจ้ายังไงก็รออยู่แล้วอะ

[mentholss]

มีเรื่องมากระซิบบอก สำหรับคนที่ไม่ได้ไปกดไลค์แฟนเพจนะคะ
น้องเค้กจะออกจากโรงพยาบาลวันเสาร์ เอ้า...ฉลอง!
เนื่องจากพรุ่งนี้ริริมีสอบตัวสำคัญ ไว้หลังสอบเสร็จเราจะจับน้องเค้กมาปล้ำให้เสร็จตอน!
และก็นั่นล่ะ คงจะเป็นวันเสาร์ กี่โมงไม่อาจทราบได้ ถ้าไม่น็อคตายหลังสอบเสร็จไปเสียก่อน ^^
..........................................
จึงเรียนมาเพื่อทราบ ขอบคุณค่ะ ^o^
https://www.facebook.com/RiRiWorld143
 

รับแซ่บจ้า

ปล. ต้องปล้ำน้องเค้ก และต้องเสร็จด้วยน้า  อร๊ายยยยยยย

[•♀NoM!_KunG♀•]

อร๊าย..........เค้กจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว

มันก้อใกล้จะจบแล้วรึเปล่าT^T

ไม่นา้าเค้าไม่ยอม ไม่อยมจิงๆด้วย แหะๆ

[indy❣zaka]

เราไม่ยอมให้คนเขียนปล้ำน้องหรอก   




.....แต่เราจะให้ พี่ทราฟปล้ำน้องเค้กแทนดีกว่านะ หุหุ 





อรั๊ยยยย  เผลอพูดอะไรออกไปเนี่ยเรา   

[mentholss]

เข้ามาดูว่านู๋เค้กโดนปล้ำเสร็จรึยัง  เอิ๊กๆๆๆ

[RiRi]

:: 26 ::



“เอาอันนี้ด้วยนะพี่ทราฟ” เค้กหันมาชูห่อขนมให้ผมดูก่อนจะหยิบใส่รถเข็นที่ผมเป็นคนเข็น แล้วเขาก็กลับไปตั้งหน้าตั้งตาเลือกขนมต่อ

เมื่อเช้ามีเด็กงอแงไม่อยากอยู่โรงพยาบาลเลยต้องทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลกันแทบไม่ทัน ที่จริงเค้กร้องจะออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อสองสามวันก่อนแล้ว แต่วันนี้เขาคงทนไม่ไหวจริงๆนั่นแหละ เลยวีนแตกนิดหน่อย ก็พอจะเข้าใจหรอกว่าเค้กไม่ชอบโรงพยาบาล แต่ยังไม่เข้าใจสาเหตุที่แน่ชัด ไว้ค่อยถามแล้วกัน แต่ตอนนี้ผมต้องเข็นรถเข็นตามคนตัวเล็กที่เดินไปนู่นแล้ว

“กินหมดเหรอเรา” ผมถามเมื่อเห็นเขาหอบถุงขนมเต็มกอดไว้เต็มอก เขาดูมีความสุขมาก เดินไปยิ้มไปพูดนู่นพูดนี่ไม่หยุด เห็นอะไรก็ดูจะตื่นเต้นไปเสียหมด ความรู้สึกของเค้กก่อนหน้านี้มันคงหนักหนามากสินะ

“พี่ทราฟ เค้กเอาอันนี้ด้วยได้ไหม”  เขาหันมาชูห่อช็อคโกแลตห่อใหญ่ให้ผมดู ผมยิ้มก่อนจะพยักหน้าและพูดตอบ

“ได้ครับ ใส่มาเลย”

“^_^”

แล้วเค้กก็วิ่งเข้าขนมทั้งหมดมาใส่รถเข็นที่ตอนนี้...เอ่อ...เต็มเป็นรถเข็นไปหมด แบบว่ามันไม่เหลือพื้นที่ที่จะใส่ของอย่างอื่นได้เลย

“เค้กครับ”

“ครับ” เค้กขานรับแต่ไม่ได้มองผม เขากลับไปสนใจอย่างอื่นแทน

“พี่ว่าพอแค่นี้ก่อนเถอะ ไว้มาซื้อใหม่” เขารีบบอกเขา ดูก็รู้ว่าที่เขาซื้อทั้งหมดนี้ก็เพราะว่าตื่นเต้นกับการที่ได้มองเห็นที่ได้มาเลือกซื้อของด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่ถึงอยากจะตามใจแค่ไหนแต่ก็ต้องขอเบรกสักหน่อยเถอะ เพราะมันเยอะมากจริงๆ ให้เลยทั้งเดือนเค้กก็กินไม่หมดหรอกไอ้ขนมในรถเข็นทั้งหมดเนี่ย

“อ่า...ทำไมมันเยอะแบบนี้ล่ะ เค้กว่าเค้กหยิบนิดเดียวเองนะ แหะๆ” เขาเดินมาสำรวจของในรถเข็นก่อนจะเงยหน้ามองผมแล้วหัวเราะเสียงแห้ง ผมเลยบีบจมูกเข้าไปทีก่อนจะเข็นรถเข็นทำไปจ่ายเงิน

“เพลินเลยล่ะสิเรา”

“นิดหน่อยเองน่าพี่ทราฟ”

ผมหยิบของวางที่สายพาน เค้กเองก็ช่วยด้วยจนเสร็จก่อนจะรอพนักงานคิดเงิน

“ทั้งหมด สองพันสี่ร้อยสามสิบเจ็ดบาทยี่สิบห้าสตางค์ค่ะ”

“นี่ครับ”

เห็นไหมล่ะครับว่ามันเยอะแค่ไหน ผมขอย้ำนะว่าแค่ของของกินเล่นขนมนมเนยเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงเจ้าตัวที่เป็นคนหยิบหรอก ตอนนี้นื่นอ้าปากค้างอึ้งไปเรียบร้อยโรงเรียนหนูเค้กเขาแล้วล่ะ

“หึหึ ไปครับ กลับกันเถอะ นี่ก็บ่ายกว่าแล้วหิวหรือเปล่า” ผมเข็นรถเดินไปที่ลานจอดรถ เค้กเดินอยู่ข้างๆผมก่อนจะกระแซะๆมาช่วยผมเข็นรถด้วย ผมเลยขยับแบ่งพื้นที่ให้เค้กหน่อยหนึ่ง

“วันๆถามแต่หิวไหม นี่พี่ทราฟจะขุนเค้กให้อ้วนหรือไง” เค้กพูดขำๆ สายตาก็แวววาวเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของเล่นที่ถูกใจ และสิ่งที่ทำให้เค้กเป็นแววตานั่นก็คือการได้เห็นโลกใบนี้อีกครั้ง โลกที่ผมยังรู้สึกว่าเบื่อ แต่สำหรับคนที่มองไม่เห็นว่านาน โลกใบนี้คงเป็นเหมือนสวรรค์ของเขานั่นล่ะ

“อ้วนกว่านี้อีกหน่อยได้ก็ดีสิ เรานะตัวเล็กเกินไป”

บางทีผมยังแอบหวั่นเลยว่าถ้ามีลมพัดแรงๆเค้กจะปลิวไปกับลมหรือเปล่า =_=

“หึหึ เดี๋ยวเค้กจะกินเยอะๆก็ได้ แต่จะอ้วนหรือเปล่านี่ไม่รู้นะ” เค้กหันมาพูดเสียงใสใส่ผมก่อนจะเปิดท้ายรถช่วยผมยกของใส่ เสร็จเรียบร้อยแล้วเราสองคนก็ขึ้นรถและขับกลับบ้านทันที เพราะเค้กอยากกลับไปกินข้าวที่บ้านมากกว่า เลยไม่ได้แวะหาข้าวกินที่อื่น

“สายไหมมมมม”

ปึง!

เค้กรีบลงจากรถทันทีที่จอดเมื่อเห็นเจ้าสายไหมนอนหมอบอยู่หน้าบ้าน ผมลงจากรถก่อนจะกวักมือเรียกเด็กที่อยู่แถวนั้นสองคนมาช่วยผมยกของลงจากรถ

“เฮีย! น้องเขามองได้แล้วเหรอ” ไอ้เต้ เด็กที่มาเรียนถามผม ผมขมวดคิ้วสงสัยว่ามันรู้ได้ไง

“แหะๆ พอดีผมพอได้ยินมาบ้างว่าก่อนหน้านี้น้องเขาตาบอดอ่ะ แบบว่าเสือกอย่างไม่ตั้งใจ”

“เออ ก็อย่างนั้นแหละ ไปๆ ยกของเข้าบ้านที เอาไปวางไว้ที่ห้องนั่งเล่นนั่นล่ะ เดี๋ยวที่เหลือกูจัดการเอง” ผมสั่งพวกมันก่อนจะเดินไปหาเค้กที่นั่งเล่นกับเจ้าสายไหมอยู่ พวกมันก็รีบไปหยิบของทันที เห็นผมใจดีแบบนี้เหอะ ที่จริงแล้วผมเป็นกับเค้กคนเดี๋ยว ตั้งแต่แรกแล้วที่ผมไม่กล้าพูดแรงๆหรือกระโชกโฮกฮากกับเค้กเหมือนที่ทำกับคนอื่น เพราะฉะนั้นไอ้พวกเด็กที่มาเรียกเลยกลัวผมไม่ต่างจากไอ้ครามเท่าไหร่ แต่ผมยังพอคุยได้ไม่เหมือนไอ้คราม ไม่มีเด็กคนไหนที่ไม่กลัวมัน หัวหดกันทุกคน หึหึ

“พี่ทราฟๆ มันน่ารักมากเลยอ่ะ ดูสิ ตาโต ปากเล็กลิ้นเล็กๆสีชมพู น่ารักจังเลยสายไหมมมมมมม” เค้กพูดก้มหน้าลงไปฟัดเจ้าสายไหมเหมือนหมั่นเขี้ยว ผมก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่ไม่ใช่กับเจ้าสายไหมนะ กับเค้กต่างหาก

“เข้าบ้านเถอะครับ ข้างนอกแดดแรง” ผมบอก เค้กพยักหน้าก่อนจะอุ้มเจ้าสายไหมขึ้นแล้วเดินตามผมเข้าบ้าน

น่าแปลก...ในบ้างเงียบเชียบเหมือนไม่มีใครอยู่ ผมเดินนำเค้กไปที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับสอดสายตาหาคนในบ้านไปด้วย มันหายไปไหนกันหมดว่ะ

“พี่ทราฟ ทำไมบ้านเงียบจังอ่ะ” เค้กเดินดูรอบๆห้องนั่งเล่นโดยที่มือยังอุ้มเจ้าสายไหมอยู่

“ไม่รู้สิครับ”

ผมนั่งลงที่โซฟา เอนหลังลงและมองคนตัวเล็กที่เดินดูนู่นนี่นั่นไปทั่ว เปรียบเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว เค้กก็คงจะนั่งอยู่ที่โซฟา ไม่ลุกเดินไปไหนถ้าไม่จำเป็น ผมชอบแบบนี้มากกว่า มันดูมีชีวิตชีวากว่ากันเยอะ

“พี่ทราฟ เค้กอยากเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่กางเกงยีนส์ขายาวแล้วมันอึดอัด”

“งั้นก็ขึ้นไปบนห้อง แต่ปล่อยสายไหมไว้ข้างล่างนะครับ”

“ครับ” เค้กปล่อยสายไหมลงก่อนจะเดินมาหาผมพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้ ชอบทำตัวน่ารักตลอดเวลา นี่กะเอาให้หลงตายเลยใช่ไหมเด็กคนนี้

“บ้านนี้ใครแต่งเหรอ สวยจัง” เค้กถาม

“ช่วยๆกัน เอาความชอบของแต่ลงคนมาใส่รวมกันไว้ กว่าจะออกแบบได้นี่แทบจะฆ่ากันตาย ไหนจะตอนไปเลือกเฟนิเจอร์อีก โครตจะวุ่นวายเลย”

ผมจำวันนั้นได้แม่งเลยล่ะ คุณคิดดูนะ ผู้ชายสี่คนที่เถียงกันคอเป็นเอ็นเรื่องจะแต่งบ้านยังไง คนหนึ่งก็นิ่งซะ แต่ดีกรีความเอาแต่ใจนี่ไม่เป็นรองใคร ถ้ามันบอกว่าไม่ก็คือไม่ ขืนเถียงไปมันได้เอาปืนเป่าหัวแน่ อีกสองคนก็เถียงกันไม่มีใครยอมใคร อีกคนเสนออีกคนขัด ผมเองก็เหมือนกัน ผมก็มีความคิดเป็นของตัวเองนะ แน่นอนว่ากว่าจะตกลงกันได้นี่แทบต่อยกันตายไปข้างหนึ่ง เพราะว่าบ้านหลังนี้ร่วมกันออกเงินเป็นสี่ส่วนเท่ากัน แต่ตอนนี้มองยังไงๆ บ้านก็เป็นสไตล์ไอ้ครามไปซะหกสิบเปอร์เซนต์ อีกสี่สิบเปอร์เซนต์เป็นของพวกผมสามคนที่เหลือ มันช่างยุติธรรมดีเชียว แต่ดีหน่อยที่ไอ้ครามเป็นคนที่ชอบอะไรเรียบง่าย ไม่เยอะเกินไปอย่างไอ้สอง บ้านเลยออกมาดูดีพอสมควร มันก็เลยพอหยวนๆกันได้บ้าง

“เค้กนึกภาพออกเลยนะเนี่ย เดาว่าคงมีแจกหมัดกันบ้างใช่ไหม” เค้กพูดแล้วทำหน้าแหยๆเหมือนไม่ชอบใจ

“หึหึ ก็นิดหน่อย แค่ปากแตก ขำๆ” ผมบอกก่อนจะเปิดประตูห้องดันเค้กเข้าไปในห้อง รู้ไหมสิ่งแรกที่เค้กทำคืออะไร เค้กไม่ได้เดินเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างที่ปากบอก แต่กลับเดินไปทิ้งตัวนอนคว่ำลงบนเตียง วาดมือวาดเท้าไปมาเหมือนเด็กไม่มีผิด

“เตียงของเค้ก คิดถึงจังเลย” ได้ยินเสียงเค้กดมหมอนดมผ้าห่ม ผมก็หัวเราะออกมาเบาๆแล้วเดินไปเลือกเสื้อผ้าที่ใส่สบายๆ

“ขี้ตู๋นี่หว่าคนเรา นั่นมันเตียงพี่หรอก”

“อะไรอ่ะ พี่บอกเองนะว่านี่เป็นเตียงเค้กอ่ะ” เค้กพูดพลิกหน้าหันมามองผมหน้างอ

“พี่บอกเมื่อไหร่กัน” ผมเลิกคิ้วสูงมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ลุขขึ้นมานั่งบนเตียงกอดหมอนแน่น

“พี่ทราฟ! นิสัยไม่ดีอ่ะ พี่ทราฟบอกนะ เค้กจำได้”

“ฮ่าๆๆ อ้าว ไหงมาว่าพี่แบบนั้นล่ะ พี่บอกว่านี่เป็นเตียงของเราไม่ใช่เหรอ เราในที่นี้คือของพี่และเค้ก ไม่ได้บอกว่าเป็นเตียงของเค้กคนเดียวเสียหน่อย”

“นี่เตียงเค้ก” เค้กพูดหน้านิ่ง

“จริงอ่ะ แน่ใจเหรอ พี่จำได้ว่าพี่เป็นคนจ่ายเงินนะ”

“...ก็...”

“หึหึ อยากได้เหรอ เตียงพี่น่ะ”

“...” เค้กไม่ตอบ เอาแต่ทำหน้านิ่ง สักพักก็ทำหน้ายู่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้ผม เอ่อ งงครับงง กะว่าแค่จะแกล้งเล่นนิดหน่อยเอง งอนเหรอ ทำไมล่ะ ผมว่ามันเรื่องเล็กนิดเดียวเองนะ แล้วผมพูดผิดตรงไหนว่ะ เตียงของผม ผมเป็นคนเลือกเป็นคนจ่ายเงินเองกับมือเลยนะ สรุปว่าผมผิดเหรอเนี่ย งงเว้ยครับ!

ผมเดินไปที่เตียง เค้กหันมามองค้อนผมทีหนึ่งก่อนจะหันกลับไปทางเดิม

“อะไรกันเนี่ย งอนพี่เหรอ” ผมชะโงกหน้าไปมอง เค้กเหมือนจะรู้เลยกดหน้าลงกับหมอน เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี

“อ๊ะ อย่ามายุ่งกับเค้กนะ” เค้กโวยวายนิดๆเมื่อผมดึงตัวเขาให้ลุกขึ้น อย่าบอกนะว่ากำลังเอาแต่ใจอยู่ หึหึ ได้ เดี๋ยวพี่จัดให้!

“ไม่ให้พี่ยุ่งจริงๆเหรอ ว้า ไอ้เราก็ว่าจะยกเตียงให้แท้ๆ อย่างนี้คนบางคนคงอดได้เตียงแล้วล่ะ” ผมพูดเสร็จก็ลุกออกจากเตียง แต่แล้วก็ถูกดึงแขนไว้พร้อมกับเค้กที่ลุกขึ้นมาจับแขนผมเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง สายตาที่มองมามันทั้งตกใจปนเหง้างอน อย่างกับลูกแมวตัวเล็กๆแหนะ

น่าฟัด!

“อะไรครับ จะเอาอะไร” ผมถาม

“จะไม่ยกเตียงให้เค้กจริงเหรอ” เค้กถามเสียงเบา

“เอางี้ พี่ถามหน่อยว่าทำไมอยากได้เตียงพี่นัก” ผมนั่งลงบนเตียงข้างๆเค้ก เอื้อมมือไปดึงมือเค้กมากุมเอาไว้ มือที่นุ่มนิ่มยังกับมือของผู้หญิง ผลเลยลูบเล่นอย่างเพลินมือ

“ก็...เค้กชอบ มันติดแล้วอ่ะ เค้กนอนที่โรงพยาบาลไม่หลับเลย มันหลับๆตื่นๆ ก่อนหน้านี้ที่กลับไปนอนที่หอบ้างครั้งเค้กก็นอนไม่หลับ เค้กคงติดเตียงนี้แล้วอ่ะ” เค้กเล่าออกมา มิน่าล่ะ ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลผมมักจะได้ยินเสียงเขาผลิกตัวบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะคิดว่าคงไม่มีอะไรก็แค่หลับแล้วเผลอผลิกตัวเท่านั้น ที่ไหนได้ นอนไม่หลับนี่เอง

“แล้วไงต่อครับ” ผมถาม เพราะผมคิดว่าเรื่องแค่นี้เค้กคงไม่ทำให้เค้กเอ่ยปากขอเตียงของผมหรอก มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ  ก็ดูสิครับ ทำหน้าอยากได้ซะขนาดนั้น -_- ผมว่าถ้าเขาเอาใส่กระเป๋าพกติดตัวไปไหนมาไหนได้เขาก็คงทำ

“ก็....ก็...”

“ก็อะไรครับ” ผมเร่ง

“พี่ทราฟอ่ะ! ก็เค้กจะเอาอะ เค้กเห็นนะ นางพยาบาลอ่ะเขาต้องชอบพี่ทราฟแน่ๆเลย ไหนจะผู้หญิงที่ห้างนั้นอีก มองตามพี่ทราฟกันซะขนาดนั้น ไม่เข้ามาลากกลับบ้านไปซะเลยล่ะ” ประโยคท้ายเหมือนเขาพูดกับตัวเอง แต่ผมดันได้ยินเลยปล่อยขำออกมาเสียงดัง เรียกหน้างอๆของเค้กให้กลับมาอีกรอบหนึ่ง ไม่สิ งออยู่แล้วแต่งอหนักกว่าเดิมแค่นั้นเอง

“ฮ่าๆๆ”

“ขำอะไรอ่ะพี่ทราฟ ตลกมากเหรอไง”

“ตลกสิ เฮ้ๆ อย่านะ” ผมรีบห้องห้ามเมื่อเค้กทำท่าจะยกหมอนมาตีผม เค้กถือหมอนข้างก่อนจะปล่อยลงแบบขัดใจ ผมก็ห้ามไปงั้นแหละครับ ผมชอบจะตาย อย่างน้อยๆมันก็ทำให้ผมกับเค้กได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ดีกว่าเมื่อก่อนที่เค้กคอยวางตัวเหมือนกลัวว่าทำอะไรออกไปแล้วจะไม่เหมาะ แบบนั้นมันดูเหินห่างจนทำให้ผมไม่ชอบใจ

“...”

“โอ๋ๆ ไม่หัวเราะแล้วครับ แล้วไงต่อ พี่ไม่ได้สนใจผู้หญิงพวกนั้นด้วยซ้ำ มีแค่คนนี้ก็พอแล้ว”

ผมดึงตัวเค้กมากอดไว้ เค้กทำตัวแข็งแปบหนึ่งก่อนจะผ่อนคลายลงแล้วกอดตอบผมแน่น

“จะไปรู้เหรอ พยาบาลคนนั้นก็สวย บางคนก็น่ารัก ถ้าวันหนึ่งพี่ทราฟทิ้งเค้กไปแล้วไม่ให้เค้กนอนที่เตียงแล้วเค้กจะนอนยังไงล่ะ”

“...”

“หรือถ้าเราทะเลาะกัน เค้กไม่ต้องออกไปนอนที่โซฟาเหรอ นอนลำบากแย่”

“...” อึ้งครับ ผมพูดอะไรไม่ออกเลย แบบว่า เหตุผมมัน...น่ารักอ่ะ

“แต่ถ้าเตียงเป็นของเค้กนะ เค้กก็จะไล่พี่ทราฟออกไปนอนนอกห้อง”

เอ่อ...พี่ว่าประโยคนี้เริ่มไม่น่ารักแล้วล่ะ

“กลัวแล้วล่ะสิ” พี่พูดด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ ให้ตายเถอะ ไปหัดมาจากไหนอีกวะเนี่ย ผมรับมือไม่ทันอ่ะ ><

“ใครกลัว เตียงยังเป็นของพี่ ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะยกให้”

“พี่ทราฟอ่ะ นี่แน่ะ!”

อั๊ก!

เต็มๆเลยครับ เต็มรักเลยทีเดียว ก็เค้กนะสิ ทุบที่หลังผมซะเต็มที่ มีเจ็บล่ะครับงานนี้

“โอ๊ย เดี๋ยวนี้ลงไม้ลงมือเหรอ โดนซะเถอะ”

ว่าแล้วผมก็จับตัวเค้กให้นอนลงกับที่นอน เค้กดิ้นจะออกจากอ้อมแขนผม แต่ฝันไปเถอะ ตัวเล็กแค่นี้ผมสะเทือมผมอยู่แล้ว

“พี่ทราฟ ฮ่าๆๆ ปล่อย อ๊ะ ฮ่าๆๆ ปล่อย เค้ก อึก นะ ฮะๆ” เค้กพูดไปหัวเราะๆ ตัวก็ดิ้นเร้าๆเพราะผมจี้เข้าที่เอวเขาไม่หยุด แต่หนีไม่ไหนไม่ได้เพราะผมล็อคตัวเขาไว้แน่น

“อยากให้หยุดเหรอ” ผมถามแต่ไม่หยุดมือ มีหยุดบ้างเดี๋ยวเค้กจะหัวเราะจนหายใจไม่ทันแล้วขาดใจตายเสียก่อน


“อืม ฮ่าๆ หยุด ถะ..เถอะ” ยิ่งนานเค้กยิ่งไม่มีแรงดิ้นหนี เลยกลายเป็นขยับตัวหนีมือผมเล็กน้อยแล้วหัวเราะเบาๆแบบไม่มีเสียง หน้าแดงตัวแดงไปหมด เสื้อที่เค้กใส่ร่นขึ้นไปอยูข้างบนเผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบขาวเนียนที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อ ผมหยุดมือที่จี้เอวเค้กเปลี่ยนเป็นลูบที่เอวเค้กเบาๆ

“อื้ออ พี่ทราฟ...” เค้กเรียกชื่อผมเบาๆตอนที่ผมกดจูบที่หน้าท้องของเค้ก เค้กแขม่วท้องเหมือนจะหนีริมฝีปากผม ผมกดจูบอีกสองสามครั้งก่อนจะยืดตัวให้ใบหน้าเท่ากับคนตัวเล็กด้านล่าง เค้กมองหน้าผมได้แค่แปบเดียวก็หลบตาผม ผมเลยกดจูบลงที่แก้มแดงๆนั้นอีกทีอย่างหมั่นเขี้ยว

“ไม่ต้องขอหรอกครับ เตียงนี้ไม่ใช่เตียงของเค้ก ไม่ใช่เตียงของพี่ แต่เป็นเตียงของเรา พี่ไม่มีทางมีคนอื่นนอกจากเค้กแน่นอน เชื่อใจพี่ได้เลย ส่วนถ้าวันไหนเราทะเลาะกัน จำไว้ว่าพี่จะเป็นคนออกไปนอนข้างนอกเอง แล้วเค้กก็จะได้นอนบนเตียงนี้อย่างสบาย โอเคไหม” ผมพูดแล้วมองคนใต้ร่างด้วยความรัก ปัดผมที่เริ่มยาวมาปรกตาออก สงสัยต้องพาไปตัดเสียแล้ว

“อืม ขอบคุณครับ”

“ไม่เป็นไรครับ”

“พี่ทราฟ...เค้กไม่ได้เอาแต่ใจไปใช่ไหม” เหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าเอาแต่ใจ ถึงได้ถามออกมาด้วยใบหน้าสำนึกผิด

“เพิ่งจะรู้ตัวหรือไงเรา”

“พี่ทราฟอ่ะ”

“ฮ่าๆ ล้อเล่นครับ พี่เป็นคนบอกเองนี่น่า ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อยกะอีแค่เรื่องเตียง พี่ไม่คิดมากหรอก” ผมบอกแล้วส่งยิ้มให้เค้กแน่ใจว่าผมไม่คิดมากจริงๆ

“ไปครับ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่เลือกไว้ให้แล้ว”

“ขอบคุณครับ” เค้กรับเสื้อที่ผมหยินส่งให้ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ผมมองหลังบางๆที่เข้าไปในห้องน้ำจากนั้นก็ทิ้งตัวลงกับเตียง อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมากับเรื่องเมื่อกี้ เพราะกลัวว่าผมจะไล่ออกไปนอนที่อื่น กลัวว่าผมจะมีคนอื่นเลยต้องเอาเตียงมาเป็นตัวยึกเหนี่ยวไว้ เป็นเด็กที่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ

อย่าเพิ่งคิดว่าผมเป็นคนบ้าหรือโรคจิตนะที่อยากให้เค้กเอาแต่ใจตัวเอง ผมก็แค่อยากให้เขาเป็นตัวของตัวเอง เขาว่ากันว่าคนเรามักจะรำคาญเวลาที่แฟนเอาแต่ใจแล้วก็งี่เง่าใส่ แต่ผมกลับมองอีกอย่าง ถ้าเขามางอแงหรืองี่เง่าใส่ผม นั่นหมายความว่าผมเป็นคนที่เขาสามารถเปิดเผยความรู้สึกจริงๆของตัวเองด้วยได้ เป็นที่พักพิง เป็นที่ระบายเวลาเขาหงุดหงิดหรืออึดอัดใจ เป็นเสมือนบ้านที่เขาสามารถปลดปล่อยตัวเองได้อย่างเต็มที่ เหมือนเวลาที่เรากินข้าว ถ้าเราออกไปกินข้างนอก แน่นอนว่ามันก็ต้องวางตัวกันบ้างแหละ แต่ถ้ากินที่บ้านจะวางตัวยังไงก็ได้ นั่งยังไง กินยังไง จะเลียมือดูดนิ้วก็ทำได้อย่างสบายใจ นั่นแหละ ผมอยากให้เค้กเป็นแบบนั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกครั้งที่เขาเอาแต่ใจแล้วผมจะต้องตามใจเสียเมื่อไหร่ ถ้ามันไม่หนักหนาผมก็จะตามใจและให้เขาทุกอย่าง เติมเต็มในสิ่งที่เขาขาด มันก็แค่นั้นที่ผมคิด แต่ถ้ามันไม่สมเหตุสมผล อันนั้นค่อยว่ากันอีกที

รอไม่นานเค้กก็ออกมา ใบหน้าเปียกน้ำ สงสัยคงจะล้างหน้ามา เมื่อเค้กจัดการเช็ดหน้าเช็ดตาปะแป้งเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็เดินไปกอดเค้กอีกทีก่อนจะจับมือเค้กให้เดินลงไปข้างล่างด้วยกัน แต่ทันทีที่เปิดประตูนั้น...

ปรุ! แปะ!

“แฮ่”

“เย้! / ฮิ้ววววววว ยินดีตอนรับกลับบ้านครับเค้ก!”

“ยะฮู้ววววว”

“เอ่อ...”เค้กถึงกลับอึ้งเมื่อเจอแจ็คพล็อตเข้าให้ ไอ้ครามยืนอยู่ข้างหลังไอ้สองและไอ้เจที่แต่งหน้าทำผมบ้าๆด้วยสีหน้าผมทุกข์ กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก

“กูว่าแล้วว่ามุกนี้มันไม่รอด”

“เอ่อ เค้กครับ พี่คือพี่สองนะ หน้าพี่ตลกไหม เอ่อ....ไม่เหรอ โอเค กูพลาดเอง ไปๆพวกมึง ไปล้างหน้ากัน”

แล้วพวกมันสามคนก็อันตธานหายไปจากหน้าห้องผม แยกกันกลับไปห้องใครห้องมัน ผมว่าพวกมันเองก็คงอายเหมือนกันที่ทำไป ผมก้มมองเค้กที่ยังอึ้งอยู่ แล้วน้องก็ช้อนตามองผมก่อนจะเอ่ยปากพูด

“นั่น...พวกพี่ๆเขาเหรอครับ”

“ครับ หึหึ มันคงอยากเซอร์ไพส์เค้กนั่นแหละ ไม่ต้องบอกเลยว่านั่นมันเป็นความคิดของใคร”

ไอ้สองชัวร์ๆ ปัญญาอ่อนมุกแป๊กขนาดนี้เป็นใครไปไม่ได้อีกแล้ว แต่ที่น่าสงสัยก็คือ ทำไมไอ้ครามยอมบ้าไปกับมัน ไอ้เจนี่ไม่สงสัยหรอก มันเป็นคู่หูคู่ฮากันบ่อยๆไป

“เอ่อ ก็ตลกดีนะครับ” แต่หน้าเค้กไม่ได้บ่งบอกว่าตลกเลยสักนิด สงสัยยังอึ้งอยู่

“ไปครับ ลงไปข้างล่างเถอะ”

ผมพาเค้กมาที่ห้องนั่งเล่น เค้กรีบวิ่งไปหาเจ้าสายไหมก่อนจะพากันไปนั่งเปิดถุงขนม รื้อๆออกมาดูแล้วก็วางไว้เต็มพื้นหน้าโทรทัศน์ไปหมด ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ตอนนี้เขาอยากทำอะไรผมก็จะปล่อยให้ทำอย่างที่อยากทำ เพราะเขาคงขาดหายช่วงเวลาแบบนี้ไม่นาน เลยเห็นอะไรก็ดูน่าสนุกไปหมด

“ไงมึง ทำไมทำแบบนั้นไปได้วะ” ผมทักไอ้ครามที่หน้าแดงเป็นปื้ดเดินเลี่ยงกองขนมขนาดใหญ่มาทิ้งตัวลงข้างๆผม ไอ้สองกลับไปเจก็เดินไปช่วยเค้กต่อสู้กับกองทัพขนม

“ไอ้เหี้ยสองกับไอ้สัดเจอ่ะดิแม่งบังคับกู” ไอ้ครามบ่นอย่างหัวเสียก่อนจะยื่นตีนไปถีบไอ้สองเข้าจังๆ จนมันร้องโวยวาย และเค้กก็เงยหน้าขึ้นมองไอ้ครามด้วยก่อนจะเอ่ยพูดเสียงเนิบๆแต่มัน...ฮา

“พี่ครามอย่าแกล้งพี่สองสิครับ โตแล้วนะ”

“หึหึ” เสียงไอ้เจครับ

“ฮ่าๆๆ เค้กพูดถูกใจพี่มาก เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปซื้อขนมอีก เอาให้เยอะกว่านี้เลยเป็นไง ฮ่าๆๆ” ไอ้สองนี่ถึงกลับหัวเราะลงไปกลิ้งกับพื้น ส่วนไอ้คราม...ผมแอบเห็นครับว่าคิ้วมันกระตุก

“ไอ้ทราฟ เก็บเมียมึงด่วน” มันหันมาพูดกับผมเสียงไม่ดังนักพร้อมกับหน้าที่เซ็งสุดขีด

“อะไร มึงก็จัดการเองดิ กล้าปะล่ะ” ผมท้าเพราะรู้ว่ามันไม่ทำหรอก มันเอ็นดูเค้กอย่างกับน้องตัวเอง มันอยากมีน้องชายครับ มันยังเคยขอเค้กกลับผมเลย

‘กูของให้เค้กเป็นน้องชายกูนะ ก็อยากมีน้องชายแบบเค้ก’

ผมตอบตกลงไป เพราะมันไม่อะไรเสียหาย มีแต่ได้กับได้ ฮ่าๆๆ มันเป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน แต่มันกลับไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างน้องชายคนเล็กที่ควรจะเป็น คนที่ควรถูกตามใจ เอาใจ หรืออะไรที่ลูกคนเล็กควรได้ มันเลยเก็บกด อารมณ์อยากมีน้องชายไว้ตามใจอะไรแบบนั้น

“เค้ก...”

“อะไรครับพี่คราม” เค้กละสายตาจากการป้อนขนมเจ้าสายไหมมามองไอ้คราม

“ถ้าเค้กเข้าข้างพี่ พี่จะซื้อกีตาร์ให้” ไอ้ครามพูดหน้านิ่ง แต่ปรายตามองไอ้สองอย่างอาฆาตแค้น

“อืม...” เค้กทำหน้าเหมือนคิดหนัก ผมยังพลอยลุ้นไปด้วยเลยว่าเค้กจะเอาไง

“กีตาร์ไฟฟ้าพร้อมแอมป์” ไอ้ครามเริ่มเพิ่มของสมนาคุณ

“ที่จริงมันก็ไม่ถูกต้องนะ แต่...” ทุกคนลุ้นตัวเกร็งว่าเค้กจะพูดว่าอะไร

“เค้กไม่เข้าข้างมึงหรอกไอ้คราม เค้กเป็นเด็กดี ต้องคอยพยุงคุณธรรมอยู่ข้างคนถูกรังแกอย่างกูอยู่แล้ว ใช่ไหมครับน้องเค้ก” ไอ้สองรีบเข้าไปประจบเค้กทันที

“พี่สองครับ” เค้กเรียกไอ้สองพร้อมกับจ้องหน้าไอ้สองตาแป๋ว

“ว่าไงครับเค้ก ^_^”

“พี่สองก็ไม่ควรจะไปแกล้งพี่ครามเขาอย่างนั้นน่ะครับ ถ้าพี่เขาไม่เต็มใจพี่สองก็ไม่ควรจะบังคับ แบบนี้มันละเมิดสิทธิส่วนบุคคลชัดๆเลยอ่ะ ประเทศไทยปกครองระบอบประชาธิปไตยนะครับ ไม่ใช่ระบอบทหาร คราวหน้าอย่าทำแบบนี้นะครับ” เค้กพูดหน้านิ่งแบบเอาจริงเอาจัง ตอนนี้ทั้งห้องนั่งเล่นเลยเงียบไปสักพักก่อนที่ผมและไอ้เจจะหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ฮ่าๆๆๆๆ เจ๋งวะเค้ก น่ารักจริงๆ” ไอ้เจเอ่ยปากชมพร้อมกับขยี้หัวเค้กไปมา

ตอนนี้เค้กกลับมาหัวเราะกว้าง สงสัยเมื่อกี้จะเก็กอยู่ หึหึ

“เค้กครับ ทำไมทำกับพี่แบบนั้นล่ะ” ไอ้สองครางหงุงหงิง หน้ามันยังอึ้งไม่หายเลย

“หึหึ” ไอ้ครามนี่ถึงกับหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ สมใจมึงแล้วสิ

“พี่คราม เค้กขอพรุ่งนี้นะ” เค้กบอกไอ้คราม ใบหน้าเปรี่ยมไปด้วยความสุข

“ตามนั้น” มันพูดแค่นั้นก่อนจะเอนตัวลงกับโซฟา พร้อมกันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรสั่งกีตาร์ให้เค้ก ผมเป็นเพื่อนมันมากี่ปียังไม่เคยได้ของใหญ่ขนาดนี้เลย แต่นี่เค้กกลับได้ง่ายๆ ไม่เห็นยุติธรรมเลยไอ้ ไอ้เพื่อนลำเอียง!

เห็นไหมล่ะ ผมบอกแล้วมายกเค้กให้เป็นน้องไอ้ครามอ่ะมีแต่ได้กับได้

“วันนี้เราจะจัดงานเลี้ยงกัน!” ไอ้สองตะโกนลั่นห้องนั่งเล่น ไอ้อารมณ์เศร้าของมันหายไปไหนวะ ไวเหลือเกิน ดูท่ามันจะไม่สะทกสะท้านกับคำพูดเค้กสักเท่าไหร่

“เออ ดีเหมือนกัน เลี้ยงไอ้พวกนั้นด้วยก็ดี” ไอ้พวกนั้นก็คือพวกเด็กที่หอพักนั่นแหละ มันเพิ่งสอบเลื่อนขึ้นกันไปเมื่อวาน มีทั้งคนที่ผ่านและไม่ผ่าน คนที่ผ่านก็คงคิดซะว่าให้เป็นงานฉลองที่ทำสำเร็จ แต่คนที่ไม่ผ่านก็ให้เป็นงานเลี้ยงปลอบใจล่ะกัน

“ว่าไงไอ้คราม” ไอ้เจหันมาถามไอ้คราม

“ตามใจ”

“เย้ เจ้ามืออนุมัติ งั้นเราไปตลาดกัน”

“เค้กไปด้วย เค้กช่วยถือของได้” เค้กรีบยกมือเสนอตัวเองก่อนจะหันมามองผมเมื่อเป็นเชิงขออนุญาติ

“ไปสิ ไปด้วยกันหมดนี่ล่ะ” ผมบอก เพราะดูท่าจะต้องซื้อของเยอะมาก เด็กที่หอพักนั่นมากกว่าห้าสิบชีวิตเลยนะ ผู้ชายทั้งนั้น ต้องหมดเท่าไหร่วะเนี่ยถึงจะพอเลี้ยง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะพาไปถือของนะ ตัวแค่นี้จะไปถืออะไรไหว

“กูไม่ไปนะ” ไอ้ครามพูดขึ้น ตามองไปที่หนังฝรั่งแนวฆ่าล้างเผ่าพันธุ์อะไรสักอย่าง

“เออ แค่ออกเงินก็พอมึงน่ะ ท่าจะให้ดี ไปตามเด็กมาช่วยจัดพื้นที่ด้วย” ไอ้เจพูดบอก ไอ้สองนี่วิ่งขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุดแล้ว โครตจะไวเลยไอ้นี่

“เออ” มันตอบสั้นๆตามแบบฉบับไอ้คราม พูดน้องต่อยหนัก อยากรู้จริงๆว่าอย่างมันนี่จะจีบสาวยังไง

“พี่ทราฟ” เค้กเดินมาเกาะแขนผม พร้อมกันเงยหน้ามองผมตาปริบๆ

“อะไรครับ”

“เค้กอยากกินปลาดิบอ่ะ จะได้ฉลาดๆ^_^ ขอเยอะๆเลยนะ”

“ซื้อมาเผื่อไอ้สองด้วยนะเค้ก เพราะแม่งโง่”

ไอ้สองที่เดินลงมาถึงกับงงที่ถูกด่าแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว

รู้ไหมครับว่าใครพูด...ไอ้ครามนั่นเอง


 

[RiRi]

ฟินพอหรือเปล่า หรืออยากได้อีก หึหึ 
ตอนนี้พี่ทราฟ ใจนายหล่อมากกกกกกกก 
มีกิจกรรมมาให้ร่วมสนุกกัน แต่คงต้องรบกวนให้แวะไปที่เพจนะค่ะ จะได้เช็คง่ายๆ
กิจกรรมก็คือ....ตั้งชื่อเรื่องภาษาไทยให้นิยายเรื่องนี้!
เพราะคิดไม่ออกอ่ะ ร่วมด้วยช่วยกันหน่อยนะคะ

สำหรับคืนนี้คงพอแค่นี้ นอนหลับฝันดีกันถ้วนหน้านะคะ
คืนนี้ขอตัวฉกน้องเค้กไปนอนกอดก่อน อิอิ

ป.ล. มีคำผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ เสร็บแบบสดๆร้อนๆเลยไม่ได้ตรวจเช็ค
เพราะกลัวว่ามันจะดึกเกินไป แล้วจะตามมาแก้ไขให้ที่หลังนะคะ ^_^

https://www.facebook.com/RiRiWorld143

 

 

เข้ามาดูว่านู๋เค้กโดนปล้ำเสร็จรึยัง  เอิ๊กๆๆๆ

คนเขียนอ่ะปล้ำน้องเค้กเสร็จแล้ว   แต่พี่ทราฟอ่ะ.....ยัง!   

 

 

[Pumpkin_23]

อยากได้อีกกกกกกกกก

เค้ก น่ารักมากมาย^^

อ่านไปยิ้มไป555555

[pronpailin]

  อ่านตอนนี้แล้ว ยิ้ม หน้าบานเลย เรา  น่าร๊ากกกก อ่ะ

[ao16]

 

[seaz]

น่ารักจริง >.<"

[Milk]

ปกติน้องเค็กก็น่ารักอยู่แล้ว ยิ่งพอน้องมองเห็นยิ่งสดใสน่ารักมาก

[donutnoi]

น้องเค้กมีพี่ชายคนใหม่ตามใจน้องจริงๆ แต่น่ารักแบบนี้ก็ควรตามใจแหละ 

[nunnuns]

กริ๊ดดดดเหอะ!! น้องเค้กน่ารักไปไหน ภาพกีต้าลอยมาที เบี่ยงข้างซะไวเชียวนะ 5555

อยากให้บอกวันเวลาอัพครั้งต่อไปแบบล่วงหน้าก่อนมากเลยค่ะ จะได้รอวันนี้ถูก >..<~

[moobarpalang]

พี่ครามนี่ก็มีด้านเด็กๆเหมือนกันนะ

[Satang_P]

น่ารักมากเค้ก 

[Bowbonk]

 

[Monkey D]

สนุกมากครับ เค้กน่ารกอีกแล้ว  มาต่อเร็วๆนะครับ

[pooinfinity]

ดีใจมากเลย น้องเค้กกลับมาสนใดแล้ว

อืมมมม พี่สองกะพี่คราม ตีกันมากๆ ได้กันเลยดีม่ะ 555555555555555555

[tuek]

น้องเค้กน่ารักมากๆ
ฮาน้องเค้กอะ