หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[Supermimt]

จะมีคู่พี่คราม มาให้อ่านไหมอ่า
ชอบครามๆ!!

[choijiin]

เห็นคนเขียนบอกว่าน้องเค๊กโดนปล้ำ
 
คนอ่านรีบวิ่งมาดูด้วยความเร็วแสง
ไม่ได้มาช่วยนะ กลัวไม่ได้ดู 555555
  
แต่ไหงรอดมือพี่ทราฟซะได้ ชิ!
เก็บเปรี้ยวไว้กินหวานก็ได้
 

[bytoey]

 

[sukaz]

น้องเค้กน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
พี่ทราฟ ใจพี่หล่อมาก 

[indy❣zaka]

พอมองเห็นแล้วซนขึ้นเยอะเลยอ่ะ 

น่าร๊ากกกกกกมากอ่ะหนูเค้ก 

[goosongta]

น่ารักกกกกกกกก มากกกกกกก
ก็รอกันต่อไปเมื่อไหร่พี่ทราฟจะได้กินเค้กชิ้นโปรด

[darling]

 

[greensnake]

น้องเค้กที่งอแงเอาแต่ใจนี่น่ารักมากๆๆ
ตอนก่อนที่จะมองเห็นก็ว่าน่ารักมากแล้วนะ
เจอเวอร์ชั่นนี้เข้าไปหลงกันทั้งบ้านเลย
พี่ครามเห็นนิ่งๆอย่างนี้ยังเป็นไปกับเค้าด้วย
เผลอๆจะมากกว่าคนอื่นซะด้วยซ้ำ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[Pakbung Mazo]

พี่ครามมีคู่มั้ยยย

[jeeu]

เถียงกันเรื่องเตียง
จะน่ารักไปไหนกันทั้งสองคนเลยนะ
ถ้าพี่ทราฟไม่ยกเตียงให้ น้องเค้กก็ไปขอเอากับพี่ครามเลยสิ ฮ่าๆ
พี่ล้อเล่นจ้าาาา~
พี่ทราฟเป็นมิสเตอร์สุภาพบุรุษของแท้  ขอซูฮกให้พี่ทราฟเลย
อ่านตอนนี้แล้วทำไมเราแอบคิด พี่ครามกับพี่สองกันน้ออออ
 

[mamew13 jk]

เค้กน่ารักเน๊อะๆ พูดเยอะขึ้นมากกกกกกกกกกก  รอๆตอนตรอไปจ๊ 555+

[mentholss]

ว๊ากกกกกกกก
นึกว่านู๋เค้กจะเสร็จพี่ทราฟซะอีก
รอลุ้นแทบตาย  555+

+1แถมเป็ดให้จ้ะ

[cinpetals]

เค้กน่ารักๆๆๆๆ 

เราแอบฟินครามสองอ่ะ 5555 

[sirikanda28]

ไม่รู้นะเราจิ้นพี่คราม
กับพี่สองอ่ะ  ไม่รู้สิ
อ่านตอนนี้อยู่ดี ๆ ก็
จิ้นซะงั้น

[RiRi]

อ่านคอมเม้นแล้วชื่นจายยยยยยยยยย 

มีแรงไปสอบวันพรุ่งนี้เลย 

ตอนต่อไปยังไม่แน่ใจว่าจะมาเมื่อไหร่ เพราะตอนนี้ยังอยู่ในช่วงสอบ ชีวิตไม่แน่อน 

และสุดท้ายก่อนจาก....ริริไม่ได้ตั้งใจทำให้ทุกคนจิ้นพี่ครามกับพี่สองเลยนะ อะไรกันเนี่ยยยยยยยยย 

 
 
 

[นอนกินแรง]

น่ารัก

[ormn]

:-[น้องเค้กพอตาหายแล้วก็เริ่มอ้อนพี่ใหญ่เลยนะอิอิ


รออ่านจ้า

[เฉาก๊วย]

  

[Pupay]

 

[sam3sam]

ไล่อ่านเรื่องนี้มาสองวันจนถึงตอนล่าสุด
เค้กน่ารัก อิพี่ทราฟก็หวานตลอดๆ
ชอบเวลาที่เพื่อนๆอยู่ด้วยกัน ตลกดี
รอตอนต่อไปจ้า

[Kissing]

 

[Angel BeeRZ Yaoi]

พึ่งเข้ามาอ่านใหม่นะครับ สนุกมากเลย(><)เป็นกำลังใจให้ครับ^^

[CarToonMiZa]

อยากกกกกกกก
อ่านอีกกกกก
เค้กน่ารักตลอดกาลลลลล

[mind223]

  

    


          

[kangteuk1995]

น่ารักจังเลย  มาต่อเร็วๆนะ

[Lemon_Tea]

เค้กลดความน่ารักลงบ้าง
คนอ่านกับพวกพี่ๆ หลงรักจะแย่แล้ว ><

แค่บอกเฉยๆนะ
คนแต่งอย่าลดความน่ารักเค้กลงนะ

[Ali$a฿eth]

พูดได้คำเดียวว่าเสียใจมาก

ที่ไมไ่่ดเข้ามาอ่านซะนาน


OIL ติดโปร เยอะมาก


อ๊า แต่เข้ามาวันนี้ไม่ผิดหวังเลย


น้องเค้กยังน่ารักสม่ำเสมอ และดูมีแนวโน้มจะเพิ่มขึ้นทุกวัน



ฮาาา พี่ทราฟแอบหล่อ


ฮาาาา ชอบพี่คราม ปลื้มพี่2 สนพี่เจ เหล่พี่ทารฟ รักน้องเค้ก

[takara]

หุหุ น้องเค้กน่ารักอะ ยิ่งมองเห็นแล้ว ยิ่งน่ารัก

[RiRi]

:: 27 ::



“สายไหม! อยู่นิ่งๆสิ” ผมวิ่งจับเจ้าสายไหมที่วิ่งหนีไม่ยอมอาบน้ำ ขนสีขาวๆของมันตอนนี้กลายเป็นสีน้ำตาลไปแล้วเพราะเปื้อนโคลน ไม่รู้ว่าไปคลุกฝุ่นคลุกโคลนที่ไหนมา จะปล่อยเลยตามเลยก็ไม่ได้ ไม่งั้นผมเอาเจ้าสายไหมเข้าบ้านไม่ได้แน่ๆ พี่ทราฟอาจจะดุ และพี่ครามอาจจะ...เตะเจ้าสายไหมออกมานอกบ้านได้ น่ากลัวชะมัด T_T

ผมเพิ่งรู้ว่าพี่ครามไม่ชอบหมาอ่ะ ทำไมอ่ะ น่ารักจะตายไป แถมยังชอบแกล้งเจ้าสายไหมของผมบ่อยๆด้วย แต่ไม่มีใครทำอะไรพี่แกได้ ผมเองก็ไม่กล้าเหมือนกัน กลัวอ่ะ >^<

“อ๊ะ! สายไหม!” ผมร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ อยู่ๆเจ้าสายไหมมันก็พุ่งเข้าหาผมอย่างเร็ว ผมเลยล้มลงไปนอนกับพื้น ตัวก็เล็กทำไมแรงเยอะงี้อ่ะ

ตอนนี้ตัวผมเปียกทั้งน้ำเปียกทั้งน้ำยาอาบน้ำของหมา ฮึ่ย! ยังๆ ยังมานั่งทำหน้าตาใสแป๋ว มันน่านักนะ!

“ทำไรครับเนี่ย ทำไมเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำอย่างนี้ล่ะ” เสียงพี่ทราฟดังขึ้นตอนที่ผมกำลังปล้ำอาบน้ำให้เจ้าสายไหม ผมฉีกยิ้มกว้างให้พี่ทราฟที่เดินเข้ามาใกล้ผมแล้วเข้ามาจับตัวเจ้าสายไหมไว้ พี่ทราฟมือใหญ่แรงเยอะ เจ้าสายไหมเลยดิ้นหนีไม่ได้ ได้จังหวะผมก็เอาสายยางฉีดน้ำฉีดล้างตัวสายไหมจนสะอาดก่อนจะไปหยิบผ้ามาห่อตัวเจ้าสายไหมไว้แล้วเอามาอุ้มไว้แทน

“เปียกหมดแล้ว แดดก็เปรี้ยงขนาดนี้รีบเข้าบ้านเถอะเค้ก เดี๋ยวไม่สบายนะ” พี่ทราฟดันตัวผมให้เดินเข้าบ้าน พอผมปล่อยเจ้าสายไหมลงมันก็รีบสะบัดขนทันทีจนพื้นบ้านเปียกไปตามๆกัน

“เดี๋ยวเค้กไปเอาผ้ามาเช็ดพื้นก่อนนะพี่ทราฟ”

“ไม่ต้องครับ นิดเดียวเดี๋ยวก็แห้ง” พี่ทราฟดึงแขนผมไว้แล้วพูด

“เอางั้นเหรอ” ผมเงยหน้าถามพี่ทราฟ อ๊ะ! ผมว่าแล้วว่าวันนี้ลืมอะไรไป

“ไปไหนเค้ก” พี่ทราฟถามผมที่วิ่งเข้าห้องครัวด้วยความเร็วแสง ตรงเข้าหาตู้เย็นก่อนจะเปิดออกแล้วหยิบแกลอนนมออกมากระดก ก้งแก้วไม่ต้องใช้มันล่ะมันไม่ทันใจ

“อย่าบอกนะว่าที่รีบวิ่งมาห้องครัวเนี่ยเพื่อมากินนม” พี่ทราฟถามผมอึ้งๆ

“อืม ครับ เค้กอยากสูงแบบที่ทราฟบ้างอ่ะ เค้กเลยต้องกินนมเยอะๆ

“หึหึ จะทันไม่เนี่ย พี่ว่าไม่ทันแล้วมั้ง”

“พี่ทราฟอ่ะ ไม่ให้กำลังใจเลย”

“ก็มันเรื่องจริงไม่ใช่เหรอ”

“เค้กก็รู้น่า แต่ไม่ต้องพูดก็ได้นี่ แค่เตี้ยนี่ก็เศร้าพออยู่แล้ว” ผมทำปากจู๋ใส่พี่ทราฟก่อนจะเดินออกมาจากครัว

“โอ๋ๆๆ ไปอาบน้ำป่ะ เดี๋ยวเป็นหวัด อ่อ เดี๋ยวพี่จะพาออกไปข้างนอกด้วย รีบหน่อยนะ”

“ไปไหนเหรอครับ”

“เอาน่า ไปอาบน้ำเถอะ” พี่ทราฟบอกปัด

“บอกหน่อยสิ” ผมเดินเข้าไปใกล้พี่ทราฟมากขึ้น

“อืมมมม....เป็น...ความ...ลับ...ครับ”

“โธ่”

“ฮ่าๆๆ”

ผมชกเข้าที่ท้องพี่ทราฟเบาๆทีหนึ่งก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไปอาบน้ำ ใช้เวลาอาบไม่นานก็เสร็จ แต่ขึ้นตอนต่อไปเนี่ยสิปัญหา จำกันได้ไหมว่าพี่ทราฟซื้อเสื้อผ้าให้ผมเยอะมาก ผมเพิ่งมารู้ว่านอกจากพี่ทราฟจะพาผมไปซื้อไปเลือกไปลองด้วยตัวเองแล้ว พี่ทราฟยังไปซื้อมาให้ผมเองอีกต่างหาก ตอนนี้ตู้เสื้อผ้าของพี่ทราฟเลยแน่นไปหมดด้วยเสื้อผ้าทั้งของผมแล้วก็ของพี่ทราฟ

ผมอยากจะบอกพี่ทราฟนะว่าเปลี่ยนจากเอาเงินไปซื้อเสื้อผ้าเนี่ย เอาไปซื้อตู้เสื้อผ้าใหม่ก่อนดีกว่า มันใส่ไม่พอแล้วอ่ะ

“ใส่ตัวไหนดีล่ะเนี่ย” ผมพึมพำกับตัวเอง มันเยอะไปหมด ละลานตาจนเลือกไม่ถูก ><


ผมเลยตัดสินใจหลับตาหยิบๆมาแล้วเอาไปเปลี่ยนซะ ขี้เกียจเลือกแล้ว ตัวไหนก็คงเหมือนกันนั่นแหละ

“พี่ทราฟ เค้กเสร็จแล้ว” ผมรีบวิ่งลงบันไดแล้วก็ตะโกนเสียงดัง

“เค้กอย่าวิ่ง เดี๋ยวตกบันได” พี่ทราฟเอ็ดผมหน้านิ่วคิ้วขมวด

“โห นิดหน่อยเอง อย่าดุสิครับ” ผมเข้าไปอ้อนทีหนึ่งก่อนจะเดินไปหาพี่เจที่นั่งต่อเลโก้อยู่

“ไงเรา โดนดุแต่หัววันเลยนะ” พี่เจเงยหน้าขึ้นมาแซวผมแล้วก็ก้มหน้าลงไปต่อเลโก้ต่อ ผมไม่เคยเล่นเลยรู้สึกตื่นเต้นเอามากๆ

“เค้กครับ ไปกินข้าวก่อนเร็ว เดี๋ยวจะออกไปทำธุระข้างนอก” เสียงพี่ทราฟดังขึ้นเหนือหัว แต่ผมไม่ได้หันไปมองเพราะกำลังสนุกกับของเล่นตรงหน้าอยู่

“แปบหนึ่งนะพี่ทราฟ” ผมบอก

“ไม่เอาครับ เดี๋ยวค่อยกลับมาเล่น ลุกเร็ว” พี่ทราฟสะกิดผม ผมมองของเล่นตรงหน้าด้วยความเสียดายก่อนจะตัดใจลุกขึ้นเดินตามพี่ทราฟไปในห้องครัว

เมื่อกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วออกจากบ้าน พี่ทราฟก็ยังไม่บอกผมอยู่ดีว่าจะพาผมไปที่ไหน ผมมองสองข้างทางไปเรื่อยๆ ปากก็เอ่ยถามพี่ทราฟไม่หยุด แต่พี่ทราฟก็ตอบผมทุกคำถามไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อเลย เอ๋...หรือว่าเบื่อ ><

“พี่ทราฟ เค้กถามเยอะ เบื่อหรือเปล่า”

“ไม่หรอกครับ”

“จริงอ่ะ”

“จริงสิ”

“เค้กก็กลัวพี่จะเบื่อ”

“ถ้ากลัวพี่เบื่อแล้วจะเลิกถามป่ะ”

ผมหันไปมองพี่ทราฟแบบงงๆ ประโยคเมื่อกี้มันหมายความว่าไงอ่ะ เอ่อ...

“หึหึ ไม่เบื่อหรอกครับ ถามเถอะ สงสัยอะไรก็ถามรู้ไหม ตอบได้พี่จะตอบ”

“ได้ครับ ถ้าเค้กสงสัยเค้กจะถามนะ” ผมยิ้มออกมา

พี่ทราฟหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในวัดวัดหนึ่ง วัดที่คุ้นตาและคุ้นในความทรงจำ เพราะเมื่อก่อนแม่พาผมมาทำบุญที่นี่บ่อยๆ เมื่อรถจอดสนิทผมและพี่ทราฟก็ลงจากรถ พี่ทราฟยิ้มให้ผมอย่างอบอุ่นก่อนจะเดินมาจูงมือผมให้เดินตาม เราสองคนเข้าไปไหว้พระในโบสถ์เป็นอันดับแรก

“เค้กไม่ได้มาวัดนานมากแล้ว สองปีกว่าที่ผ่านมา เค้กแทบไม่เคยได้ทำบุญเลย”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่ผมยังมองเห็น ที่แม่ของผมยังมีชีวิตอยู่ แม่จะปลุกผมลุกขึ้นใส่บาตรทุกเช้า และทุกวันพระก็จะมาทำบุญฟังพระเทศน์ที่วัด แต่เมื่อชีวิตผมเปลี่ยน แม่ไม่อยู่ ผมมองไม่เห็น ผมก็ไม่มีโอกาศได้ทำแบบนั้นอีกเลย

“ไม่เป็นไรครับ ต่อจากนี้ไปพี่จะพาเค้กมาทำบุญบ่อยๆแล้วกัน ดีไหมครับ”

“ดีครับ! ^^”

“ไปครับ เราไปหาแม่เค้กกัน” พี่ทราฟลุกขึ้นแล้วยื่นมือมาให้ผมจับ ผมวางมือตัวเองลงบนมือพี่ทราฟแล้วก็ลุกขึ้นยืน ผมไม่รู้ว่าพี่ทราฟรู้ได้ยังไงว่าเจดีย์แม่ผมอยู่ที่นี่ ผมเองก็ไม่เคยมาเพราะไม่มีใครพามาแต่ผมก็พอจะรู้ว่าแม่อยู่ที่ไหนเพราะถามเอากับป้าน้อม

พอเดินอ้อมมาด้านหลังของวัดก็จะเจอเจดีย์เยอะแยะเต็มไปหมด ผมและพี่ทราฟมาหยุดอยู่ที่เจดีย์องค์หนึ่งที่มีรูปของแม่ผมติดอยู่ แค่นั้นน้ำตาผมก็ไหลออกมาไม่หยุด

“แม่ครับ เค้กมาหาแล้ว อึก” ผมค่อยๆนั่งลงข้างหน้ารูปที่เก่าไปตามกาลเวลา น้ำตาไหลนองหน้า ผมเอื้อมมือไปสัมผัสที่รูปนั่นเบาๆด้วยความคิดถึงและห่วงหาอาทรณ์ ผมคิดถึงแม่ ทำไมล่ะ ทำไมแม่ต้องจากผมไป

ผมอยากให้แม่อยู่กับผม อยู่ข้างๆผมในตอนนี้ เราจะคุยกันเวลากินข้าวฝีมือแม่ในตอนเช้าก่อนที่ผมจะไปโรงเรียนแล้วแม่ก็จะหอมแก้มผมทุกเช้า ตอนเย็นผมจะเล่าถึงสิ่งที่ผมเจอมาในวันนั้น เราจะนอนดูละครด้วยกัน แม่จะส่งผมเข้านอนแล้วก็กดจูบที่หน้าผากผมเบาๆพร้อมกับสัมผัสเบาๆที่ลูบหัวผม

เมื่อมีปัญหาแม่จะคอยกอดและปลอบผม มือของแม่จะคอยเช็ดน้ำตาให้ผม แม่จะยิ้มให้ผมเมื่อผมวิ่งเข้าไปหาแม่แล้วบอกว่าผมสอบได้คะแนนดี เวลาผมอ่านหนังสือดึกดื่น แม่ก็จะทำอาหารมื้อดึกแสนอร่อยมาให้ ผมชอบกินราเมงในมื้อดึกและแม่ก็ทำอร่อยมาก

แต่...แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ผมสูญสิ้นมันไปหมดแล้ว ทำไมคนเบื้องบนถึงได้ใจร้ายกับผมอย่างนี้นะ

ทำไมต้องเอาแม่ของผมไปด้วย…

“อย่าร้องนะครับคนเก่ง เดี๋ยวแม่จะไม่สบายใจนะ” พี่ทราฟดึงผมที่ร้องไห้จนตัวโยนไปกอดไว้ ผมกอดตอบพี่ทราฟแล้วก็ร้องไห้ออกมา ความคับแค้นใจในอดีตทำให้ผมอ่อนแออีกครั้ง ผมไม่ควรทำแบบนี้ แม่จะเป็นห่วง...ใช่...แต่ว่าผมหยุดไม่ได้อ่ะ

“เค้ก ฮือ เค้กคิด...ถึง..อึก...แม่อ่ะ ฮืออ” ผมบอกพี่ทราฟ

“ครับ พี่รู้” พี่ทราฟลูบหลังผมไปมาเบาๆ

“เค้กคิดถึงแม่ คิดถึงๆๆ ฮือออ อึก” ผมพูดอยู่แค่นั้นไปมาไม่หยุด ผมอยากเจอแม่ มีทางไหนไหม ทำยังไงผมจะได้เจอแม่อีกครั้ง

“พอแล้วครับคนดี หยุดร้องเถอะนะ แม่เฝ้ามองเค้กอยู่ ถ้าเห็นเค้กร้องไห้แบบนี้แม่จะไม่สบายแล้วจะอยู่บนสวรรค์อย่างไม่สบายใจนะ” พี่ทราฟปลอบผมอย่างอ่อนโยน

“...อึก...” ผมพยักหน้า พยายามจะหยุดร้องไห้ แต่มันบังคับตัวเองลำบากมาก ร่างกายมันสะอื้นไปเอง และผมก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบเมื่อหยุดร้องไห้ไม่ได้

“โอ๋ๆ ไหงร้องหนักกว่าเดิมเนี่ย ใจเย็นๆนะคนเก่ง”

ผมร้องอยู่อย่างนั้นสักพัก มือกำเสื้อพี่ทราฟแน่นจนในที่สุดผมก็หยุดร้องไห้ได้ในที่สุด ผมผละออกจากอ้อมกอดของพี่ทราฟเพราะอยากจะเห็นหน้าแม่อีกครั้ง แม่้ว่ามันจะเป็นแค่รูปภาพก็เถอะ แค่นี้ก็ดีแล้ว

“แม่ครับ เค้กมองเห็นแล้วนะ แม่ดีใจไหม เค้กดีใจมากเลยนะ” ผมบอกแม่

“...” ไม่มีเสียงตอบกลับมา แต่ผมเชื่อว่าแม่กำลังฟังผมอยู่

“เค้กคิดถึงแม่นะ เค้กสัญญาว่าเค้กจะเป็นเด็กดี สิ่งที่เค้กเคยบอกแม่ไว้ แม่คอยดูเค้กนะ เป็นกำลังใจให้เค้กนะ เค้กจะทำให้สำเร็จให้ได้ อยู่ข้างเค้กนะอย่าไปไหน เค้กรักแม่ อึก” พอพูดออกไปแล้วก็รู้สึกเหมือนน้ำตามันจะไหลออกมาอีกรอบ แต่คราวนี้ผมจะร้องไม่ได้ ผมต้องเข้มแข็ง แม่จะได้ภูมิใจในตัวผม

“จะไม่แนะนำพี่ให้แม่รู้สึกหน่อยเหรอ” พี่ทราฟเอาไหล่กระแซะผมเบาๆ

“อ่า ต้องแนะนำด้วยเหรอครับ” ผมหันไปถามพี่ทราฟ

“อ้าว พี่นี่ว่าที่ลูกเขยนะ”

“พี่ทราฟอ่า” ชอบจริงๆนะทำให้ผมเขินทำให้ผทอายเนี่ย

“^_^”

“...” จะให้ผมพูดว่าอะไรล่ะ เอ่อ...ต้องแนะนำเหรอ เริ่มต้นไม่ถูกอ่ะ

“จะไม่แน่นำพี่ให้แม่รู้จักจริงเหรอ” พี่ทราฟถามเสียงเศร้า

“เอ่อ เค้กเริ่มไม่ถูกอ่ะ ไม่รู้จะพูดอะไรก่อน” ผมบอกเสียงเบา

“พี่ไม่ได้ให้กล่าวสุนทรพจน์นะเค้ก”

“โห พูดงี้แนะนำเองเลยสิ” ผมบ่น ถึงไม่ใช่พูดสุนทรพจน์แต่มันก็ไม่ได้พูดง่ายๆนี่น่า

“ได้...แม่ครับ ผมชื่อทราฟนะ ผมเป็นแฟนของลูกชายแม่อ่ะ อีกหน่อยก็จะกลายเป็นลูกเขยแล้วยังไงวันนี้ผมก็ขอฝากเนื้อฝากตัวเลยแล้วกันนะครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลเค้ก รักเขามากกว่าใคร ผมจะให้ความอบอุ่นความรักให้แก่เขา เป็นที่พักกายพักใจ ผมไม่รู้ว่าจะทำได้ดีแค่ไหน แต่ผมจะพยายามให้ดีที่สุด ขอให้แม่เชื่อใจผมนะครับ”

“...” ผมอึ้งกับคำพูดของพี่ทราฟ พี่ทราฟเมื่อพูดกับแม่จบแล้วก็หันมามองหน้าผม แววตาซึ้งๆนั่นทำเอาน้ำตาผมไหลด้วยความตื้นตัน ไม่ทันที่ผมจะเช็ดมันออกพี่ทราฟก็เป็นคนเช็ดให้ผมเอง

“พี่รักเค้กนะ เค้กไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้รู้ไหม เค้กมีพี่เค้กมีพ่อ มีพี่คราม พี่สอง พี่เจ ทุกคนรักเค้ก เค้กรู้ใช่ไหมครับ”

“ครับ เค้กรู้ เค้กก็รักทุกคน เค้กรักพี่ทราฟ”

“ขอบคุณครับ ถึงแม่วันนี้เค้กจะไม่มีแม่อยู่ข้างๆ แต่เชื่อพี่ไหมว่าเค้กมีแม่อยู่ในนี้” พี่ทราฟเอามือทาบที่อกข้างซ้ายของผม ผมพยักหน้า ผมรู้...ผมอยู่กับผม แม่จะอยู่ในใจผมเสมอ

--------------
--------------

“เลือกได้หรือยังครับ” พี่ทราฟถามผมที่นั่งอยู่บนพื้นเลือกหนังอยู่

หลังจากไปไหว้แม่เสร็จพี่ทราฟก็พาผมมาเลือกซื้อหนังเพราะเมื่อคืนผมเปิดเน็ตดูแล้วพบว่ามีหนังเยอะแยะมากมายที่น่าดูแล้วผมยังไม่ได้ดู พี่ทราฟเลยพาผมมาซื้อที่ร้านๆหนึ่ง ร้านนี้ไม่ได้อยู่บนห้าง แต่มีหนังตั้งแต่เมื่อยี่สิบสามสิบปีที่แล้ว มีทุกประเภททุกรูปแบบ มีทุกเรื่องเลย

“พี่ทราฟ มีแต่หนังน่าดูทั้งนั้นเลย พี่ทราฟรีบกลับบ้านหรือเปล่าครับ” ผมเงยหน้าถามพี่ทราฟ

“ไม่รีบครับ”

“งั้นเค้กขอเลือกต่อนะ”

“ได้ครับ หิวน้ำไหม เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้”

“ดีเลยครับ”
พี่ทราฟขยี้ผมของผมเบาๆแล้วเดินออกจากร้านไป ผมหันมาสนใจกองหนังตรงหน้าต่อ อืม...Red Riding Hood เรื่องนี้น่าดูจัง เอาเรื่องนี้ด้วยดีกว่า

“เอ๊ะ! เรื่องนี้ก็น่าดู เอาเรื่องนี้ด้วย”

ผมเลือกหนังอย่างเพลิดเพลินใจจนพี่ทราฟกลับมานั่นแหละผมเลยสังเกตุว่าตัวเองเลือกหนังที่จะซื้อไว้เยอะมากอ่ะ เกือบยี่สิบเรื่องได้ ราคาจะเท่าไหร่เนี่ย

“เดี๋ยวเค้กจ่ายเองนะ” ผมบอกพี่ทราฟ มันเยอะเกินไป ผมเกรงใจ

“ทำไมล่ะครับ” พี่ทราฟถาม

“มันเยอะอ่ะ เค้กเกรงใจ”

“หืม พี่ขอซื้อได้ไหมไอ้คำว่าเกรงใจเนี่ย” พี่ทราฟทำหน้าเหมือนไม่ชอบใจกับคำพูดของผม ก็คนมันเกรงใจอ่ะ เปลี่ยนได้ง่ายๆที่ไหนกับล่ะไอ้นิสัยเนี่ย

“มันเยอะมากๆเลยนะ” ผมบอก

“เยอะพี่ก็จ่ายให้ได้น่า เงินที่พ่อให้มาเค้กก็เก็บเอาไว้ เรื่องแค่นี้พี่เลี้ยงเค้กได้สบายอยู่แล้ว”

“รวยว่างั้น” ผมถามด้วยความหมั่นไส้ แต่อีกใจก็ชอบแหละ หึหึ ไม่เปลืองเงินดี

“แน่นอน มีให้เราใช่ได้ไม่ลำบากก็แล้วกัน เป็นไง ดีไหม” พี่ทราฟถามผมหน้าเจ้าเล่ห์ ทำไมต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์ด้วย แปลกคนจริง

“เชอะ จ่ายไปเลยนี่แน่ะ” ผมจัดการยัดหนังทั้งหมดใส่มือพี่ทราฟและเดินไปนั่งรอที่โซฟารอพี่ทราฟจ่ายเงิน

ซื้อหนังเสร็จแล้วพี่ทราฟก็พาผมไปนั่งกินไอศกรีมบนห้างดัง เพราะข้างนอกร้อนมากๆ พอได้มานั่งกินไอศกรีมแสนอร่อยบนห้างเย็นๆนี่มันยิ่งกว่าสวรรค์เสียอีกและอีกอย่างก็คือ...ฟรี! ฮ่าๆๆ

“ไงเรา อารมณ์ดีเชียวนะ”

“^_^” ผมไม่ตอบแต่ยิ้มให้แทน

“กินดีๆสิครับ เลอะหมดแล้ว อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย” พี่ทราฟเอื้อมมือมาเช็ดปากให้ผม ผมได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากโต๊ะข้างๆเลยหันไปดูก่อนจะรีบหันมากลับมาเหมือนเดิม ก็ผู้หญิงโต๊ะข้างๆนะสิครับ หัวเราะแล้วก็ส่งยิ้มมาให้ผมอ่ะ เขาต้องรู้แน่ๆเลยว่าผมกับพี่ทราฟเป็นแฟนกัน

“พี่ทราฟอ่ะ” ผมมองค้อนพี่ทราฟแล้วเรียกชื่อพี่ทราฟเสียงเบา เดี๋ยวโต๊ะข้างๆเขาได้ยิน

“อะไรอ่ะ พี่ทำอะไรผิดหืม”

“เปล่า”

“งั้นก็รีบกินครับ จะได้กลับบ้าน”

ผมรีบจ้วงไอศกรีมเข้าปากแบบเร็วด่วนจี๊ ยิ่งได้ยินโต๊ะข้างๆพูดถึงผมกับพี่ทราฟผมก็ยิ่งรีบ เขาไม่ได้นินทาผมเสียๆหายๆหรอก เขาก็แค่ชมว่าผมน่ารัก แต่ผมเขินอ่ะ

“หึหึ เขินเหรอเรา หน้าแดงเชียว”

“อย่าพูดนะพี่ทราฟ เค้กกินหมดแล้ว ไปกันเถอะ” ผมรีบลุกแล้วเดินออกจากร้านทันที ไม่ได้อายหรอกครับที่คบกับพี่ทราฟ แต่การที่มีคนมานั่งพูดเรื่องผมกับพี่ทราฟใกล้ แถมยังเป็นคนไม่รู้จักอีก มันก็วางตัวทำหน้าลำบากอยู่นะ

“ไม่เห็นต้องอายเลย” พี่ทราฟเดิมตามมากอดคอผมไว้

“ก็...ไม่รู้อ่ะ...”

“ฮ่าๆๆ น่ารักจริง แฟนใครเนี่ย”

นี่ก็อีกคน ชอบจริงๆเลยนะทำให้ผมเขินเนี่ย มันน่าดูนักเหรอไงกัน ชิ!

“อยากไปไหนต่อไหมครับ”

“ไม่เอาอ่ะ กลับบ้านไปนอนดูหนังดีกว่า”

“โอเค งั้นก็กลับบ้านกัน”

------------
------------

“อื้ออออ” ผมกดหน้าลงกับหมอนไม่กล้าดูภาพบนหน้าจอ

“อย่าทำแบบนั้นเค้ก เดี๋ยวหายใจไม่ออก” พี่ทราฟดึงผมขึ้นจากหมอน ตอนนี้ผมนอนคว่ำหันหน้าเข้าหาโทรทัศน์

“ไม่เอา เค้กกลัวอ่ะ” ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้เนี่ย ภาพติดตาจนผมหลอนเลยอ่ะ T_T ไม่น่าซื้อมาเลย

“กลัวแล้วซื้อมาทำไมล่ะครับ”

“ก็เค้กอยากดูอ่ะ” ใช่ครับ ตอนนั้นอ่ะอยากดู ตอนนี้ก็อยากดูนะ แต่มันกลัวมากกว่าอ่ะ T^T

“อ้าว อยากดูก็ดูสิ เงยหน้าขึ้นเร็ว”

“เค้ก ผีมันไปแล้ว”พี่สองพูดขึ้น ผมเลยค่อยๆเงยหน้าขึ้น จนแน่ใจว่าบนหน้าจอไม่มีผีแล้วจริงๆ

“อ้าว กลับมาแล้วเหรอไอ้คราม”

“อืม”

พี่ครามพูดแค่นั้นแล้วก็เดินขึ้นห้องไป ผมกลับมาสนใจหนังต่อ ดูบ้างไม่ดูบ้างจนจบไปเรื่องหนึ่ง พี่เจทำอาหารเย็นเสร็จพอดีเลยยกมากินที่หน้าทีวีพร้อมกับดูหนังเรื่องใหม่ไปด้วย เรื่องนี้ไม่ไช่หนังผีแล้วแต่เป็นหนังแอ็คชั่นแทน

“ตกลงได้เรื่องปล่าววะไอ้คราม” พี่ทราฟถามพี่ครามแล้วก็ตักเต้าหู้ผัดใส่จานผม ผมหันมาสนใจจานข้าวของตัวเองก่อนจะเงยหน้าดูหนังต่อ

“อืม ช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงไฮซีซั่น เลยลูกค้าไม่เยอะ กูจองไปแล้ว”

“ดีๆ แล้วจะขับรถไปเองหรือไง” พี่ทราฟถามอีก


“ขับไปเองดิ จะได้แวะซื้อของได้” พี่เจบอก

“พูดถูกเลยไอ้เจ ขับแบบกินลมชมวิว ไปเรื่อยๆไม่ต้องรีบนะกูชอบ” พี่สองพูดทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปาก เลยโดนพี่ครามสาดสายตาอมหิตใส่ไปดอกหนึ่ง หึหึ จ๋อยเลย

ว่าแต่...จะไปไหนกันทำไมผมไม่รู้

“จะไปไหนกันเหรอครับ” ผมถามด้วยความอยากรู้

“ไปทะเลครับ”

“OoO”

“หึหึ อยากไปล่ะสิ” พี่สองเอาช้อมมาแกว่งที่หน้าผมเลยโดนพี่ทราฟตบไปที่หัวอย่างแรง

“กูเจ็บนะไอ้ทราฟ!” T_T

“เค้กไปด้วย!” ผมตะโกนลันบ้าน ผมอยากไปทะเลอ่ะ อยากไปมากๆเลยนะมีใครเชื่อผมบ้าง

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้วครับ ทริปนี้เพื่อเค้ก รู้ไหมไอ้ครามถึงกับลางานเลยนะ” พี่ทราฟลูบแก้มผมเบาๆก่อนจะตักเอ็นไก่ทอดน้ำปลาป้อนผม ผมก็อ้าปากกินแล้วก็เคี้ยวไปยิ้มไป ดีใจจัง ผมจะได้ไปเที่ยวทะเลแล้ว


“ไปกันวันไหนเหรอครับ” ผมถาม ในใจนี่อยากไปวันพรุ่งนี้เลยอ่ะ

“วันมะรืนครับ พรุ่งนี้พี่คงต้องเคลียร์งานทั้งหมดก่อน” พี่ทราฟตอบ

“เค้กครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ออกไปซื้อของกับพี่นะ ไปไหม”พี่เจหันมาชวนผม

“ไปครับ!” ผมรีบตบปากรับคำ ผมอยากได้หมวกกันแดด อ่า ที่ก่อประสาททรายด้วย ลูกบอลๆ โอ๊ยยยย แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วอ่ะ ผมอยากเห็นสีของน้ำทะเล สายลม แสงแดด และก็คลื่นทะเล แทบจะอดใจไม่ไหวเลยจริงๆ ^^

“เดี๋ยวกูไปด้วย” พี่สองหันไปบอกพี่เจ

“กูบอกเมื่อไหร่ว่าจะให้มึงไปด้วย กูจะไปกับเค้กสองคน”

“กูจะไป กูมีรถ”

“กูไม่ให้ไป”

“แต่กูจะไปกับมึงแล้วก็น้องเค้ก จริงไหมเค้กกกกกก” พี่สองหันมาทำหน้าอ้อนใส่ผม มันตลกจนผมกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ พี่คนอื่นๆถึงกับส่ายหน้าให้ด้วยความระอา

“ตามใจพี่สองสิครับ” ผมบอกยิ้มๆ

“นั่นไง มันต้องอย่างนี้สิน้องรัก” พี่สองหยิกแก้มผมเบาๆก่อนจะกลับไปกินข้าวต่อ

“มานี่ม่ะ พี่เช็ดให้” พี่ทราฟเอาทิชชู่มาเช็ดแก้มให้ผม ก็พี่สองนะสิ เอามือที่พึ่งหยิบไก่กินมาจับหน้าผม หน้าผมเลยมันเยิ้มไปด้วยน้ำมัดทอดไก่ ><

กินข้าวเสร็จผมก็นอนเกลือกกลิ้งดูหนังอยู่ที่เดิมกับพี่ทราฟ พี่เจกับพี่สองออกไปตรวจที่หอพัก พี่ครามที่ออกไปไหนไม่รู้ เป็นมาเฟียนี่ไม่เห็นจะดีเลย งานก็เยอะ แถบเสี่ยงอันตรายอีกด้วย

“ง่วงหรือยัง” พี่ทราฟที่นอนซ้อนอยู่ข้างหลังผมถามขึ้น ผมส่ายหน้าแทนตอบตาก็ดูหนังไปเรื่อยๆ

“อ๊ะ!...พี่ทราฟ อย่าเล่นสิ” ผมร้องด้วยความตกใจที่พี่ทราฟล้วงมือเข้ามาในเสื้อผม แถมยังลูบที่เอวผมเบาๆจนผมจั๊กจี้อีก
ฟอดดดดด

“หอมจัง” พี่ทราฟกระซิบที่หู ผมย่นคอหนีแต่พี่ทราฟก็ตามมาซุกหน้าเข้าที่ซอกคอผมพร้อมกับกดจูบไปด้วย

“อือ พี่...ทราฟ” ผมร้องเรียกพี่ทราฟเบาๆ พี่ทราฟกอดตัวผมให้แน่นมากขึ้นก่อนจะจับตัวผมให้นอนหงายแล้วพี่ทราฟก็ยันตัวขึ้นมองหน้าผม

“จะได้ไปทะเล ดีใจไหมคนเก่ง”

“ดีใจครับ ดีใจที่สุดในโลกเลย ^_^”

“พี่สัญญากับเค้กไว้ว่าพี่จะพาเค้กไป จำได้ไหม”

เอ๋...เมื่อไหร่กันนะ...

ผมนิ่งคิดก่อนจะคิดออก ตอนนั้น ตอนที่พี่ทราฟไปเที่ยวทะเลกับพี่เฟ ผมมองพี่ทราฟแบบอึ้งๆ ไม่คิดว่าพี่ทราฟจะจำได้ ขนาดผมเองยังลืมไปเลย

“เค้กไม่คิดว่าพี่ทราฟจะจำได้นะเนี่ย”

“หึหึ จำได้สิครับ แบบนี้เค้กต้องให้รางวัลพี่นะ” พี่ทราฟมองตาผมด้วยสายตากรุ้มกริ่มไม่น่าไว้วางใจเลยสักนิด

“รางวัล...อะไรเหรอครับ”

“หึหึ”

แล้วพี่ทราฟก็แนบริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของผม กดจูบเบาๆสองสามทีก่อนจะเปลี่ยนเป็นจูบที่ลึกซึ้งขึ้น ปลายลิ้นร้อนของพี่ทราฟแทรกเข้ามาในปากผม ผมเอาลิ้นตัวเองหนีแต่พี่ทราฟก็ควานหาจนเจอ

“อืออ อา” ผมครางออกมาเบาๆเมื่อพี่ทราฟลูบที่เอวผม ผมแขม่วท้องหนีมือพี่ทราฟเพราะว่ามันรู้สึกหวิวๆ ริมฝีปากร้อนๆนั่นทำให้ผมลืมเลือนไปหมด ลืมว่าตอนนี้เราอยู่กันที่ห้องนั่งเล่น ที่อาจจะมีใครมาเห็นได้ตลอดเวลา

“พี่...อืมม พี่ทราฟ” ผมเรียกแล้วก็กระตุกเสื้อพี่ทราฟเบาๆเมื่อพี่ทราฟจูบผมติดกันนานเกินไปจนผมหายใจไม่ออก พี่ทราฟให้เวลาผมหายใจแค่แปบเดี๋ยวก็กดจูบลงมาอีกจนกระทั่ง...

โป๊ก!

“เฮ้ย อะไรวะ” พี่ทราฟร้องเสียงดัง ถอนจูบออกอย่างรวดเร็ว ผมมองพี่ทราฟตาปรือเห็นพี่ทราฟยกมือตัวเองลูบหัวปรอยๆ

“ขึ้นห้องไปเลยมึงสองตัว ไม่แดกน้องมันเข้าไปเลยล่ะถ้าจะดูดปากมันขนาดนั้น” เสียงพี่ครามดังขึ้นทำให้ผมทำตัวไม่ถูก ไม่กล้ามองไปทางอื่นนอกจากเสื้อพี่ทราฟ

“เหื้ย เรื่องของกู” พี่ทราฟบ่นหัวเสียก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็ดึงผมลุกขึ้นนั่งด้วย ผมอยากจะบอกจังว่าผมไม่อยากลุกอ่ะ ผม...อาย >_<;

“เรื่องของมึง แต่ช่วยไปทำบนห้องไอ้สัด เดี๋ยวเด็กมันจะมายกของ หรือมึงอยากโชว์เด็ก” พี่ครามพูดเสียงเข้ม

“เออ ไปไหนก็ไปเลยแม่ง เสียรมณ์” พี่ทราฟโวยวายเสียงดัง จนผมต้องหลุดขำออกมาน้อยๆ เหมือนเด็กทะเลาะกันเลยอ่ะพี่ทราฟแล้วก็พี่คราม

ดีที่พี่ครามไม่แซวอะไรไม่งั้นผมคงทำหน้าไม่ถูกแน่ๆ

“เรื่องของมึง” พี่ครามพูดก่อนจะเดินออกไปข้างนอก

“อิจฉากูก็บอกมาเถอะไอ้คราม!” พี่ทราฟยังไม่วายตะโกนไล่หลังพี่ครามออกไป

“พี่ทราฟ!” ผมเอ็ดพี่ทราฟ แค่นี้ผมก็อายแล้ว เดี๋ยวพี่ครามกลับมาแล้วพูดอะไรออกมาอีกสักประโยคสองประโยค ผมคงต้องไปหาปีบมาคลุมหัวแล้วงานนี้ ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเวลาพี่ครามพูดออกมามันเจ็บเสียดแทงแค่ไหน

“อะไรครับ” พี่ทราฟหันมาถามผมหน้าระรื่น เปลี่ยนอารมณ์ไวจนตามไม่ทันเลย

“ไปแหย่พี่ครามแบบนั้นเดี๋ยวก็เจอดีหรอก” ผมบอก ก็มันจริงนิ ผมยังไม่เคยเห็นใครเถียงสู้พี่ครามได้สักคนหนึ่ง ถ้ามีละก็ผมขอมอบโล่แห่งปีให้เลย!

“พี่ไม่กลัวมันหรอก” พี่ทราฟลอยหน้าลอยตาพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร

“เหรอ”

“...”พี่ทราฟจ้องผม แล้วก็พุ่งเข้ามาจี้ที่เอวผมทันที อ๊ากกกกกกก >o<;

“ฮ่าๆๆ พี่ทราฟ อย่าสิ อ๊ะ ฮ่าๆๆ จั๊ก ฮ่าๆๆ จั๊กจี้อ่ะ”

 

[RiRi]

มีข่าวดีมากบอก เอ๋...หรือว่าข่าวร้ายหว่า
ข่าวที่ว่าก็คือ....ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้ววววว เย้! 
หยุด! อย่าเพิ่งก่อม็อบประท้วงกัน...ริริเคยบอกไปสองว่าจะมีภาคสอง
ใจเย็นๆกันนะทุกคน 
แต่คงหลังจากปิดเทอมแล้ว เพราะเหลืออีกเดือนก็จะสอบไฟนอล
ริริอยากตั้งใจอ่านหนังสือสอบ เกรดเทอมนี้จะได้สวยๆ
ส่วนเรื่องของพี่คราม...หลังปิดเทอมเช่นกันค่า
มีคำผิดบอกด้วยนะคะแล้วจะมาแก้ให้ทีหลัง
เจอกันตอนสุดท้าย ซึ่งอาจจะอีกหนึ่งอาทิตย์
กอดทุกคนค่า...อ่านแล้วนอนหลับฝันดีนะ
 
 
 


Fanpage >> https://www.facebook.com/RiRiWorld143