หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[moneza]

อยากเชียร์พี่สองกะพี่คราม ถ้าได้คู่นี้จะฟินมว๊ากกกกกก

[RiRi]

น้องเค้กน่ารักมากมาย

ตอนเช้าก่อนผมไปโรงเรียนแม่ก็จุหอมแก้ม---จูบ
ผลสูญสิ้น---ผม
ผมทราฟดึงผมที่ร้องไห้---พี่ทราฟ
เพราอยากจะเห็นหน้าแม่อีกครั้งแม่ว่ามันจะเป็นแค่รูปภาพ
ก็เถอะแน่นี้ก็ดีแล้ว------เพราะ/แม้/แค่
ผมเอาลิ้นตัวเองหนีแต่พี่ทราฟก็คราม-----ควาน
ดีที่ไม่คราม-----พี่คราม
เดี๋ยวพี่ครามกลับมาพูดอะไรออกมาอีกสักประโยก-----ประโยค

รอรอรอภาคต่อไป

แก้ไขแล้วค่าาาาาาาา ขอบคุณมากๆเลยนะตัวเอง ^^

 

[บี]

ชอบเรื่องนี้มากๆ เรยอ๊ะอยากให้รีไรท์อ๊ะ   :L1:หรือคนแต่งว่าไง คนอ่านจะได้เตรียมตังค์ไว้ซื้อ 55555 บอกเป็ดให้แร้วนะริริ อยากให้รีไรท์มากๆ เรยนร้าสารภาพว่าหลงรักน้องเค้กเข้าเต็มเปา เด็กอะไรน่าร๊ากกกกกกกกมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก  อีตาทราฟก้อใจดีสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปล.ทราฟฟฟฟฟอย่าตีเค๊านร้าก้อน้องเค้กน่ารักจริงๆ นี่นา อิอิ       

[greensnake]

ยกตำแหน่ง(ว่าที่)ลูกเขยดีเด่นให้พี่ทราฟไปเลย
รักและดูแลน้องเค้กดีขนาดนี้ไม่รักได้ยังไงกัน
แต่แลกกับค่าเหนื่อยโดยการลวนลามน้องนิดหน่อย
น่ารักเนอะ >.< เดี๋ยวตามไปเที่ยวทะเลด้วยคน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[lovelypolly]

Ok ตอนนี้ทั้งพ่อตาแล้วก็แม่ยายก็รู้จักว่าที่ลูกเขยกันทั่งคู่แล้วเนอะ
แถมยังมาทำหวาน กันซะเปิดเผยขนาดนั้นอีก
เห็นใจพี่ครามบ้างไรบ้าง ก็รู้อยู่ว่าตอนนี้พี่แกไร้คู่อะ
รอภาคสองให้คนเขียนหาคู่ให้พี่คราม
เอาให้สวยๆ(หนุ่มหน้าสวยอะนะ)จนคนอื่นอิจฉาไปเลยเนอะ 5555

Thank คนเขียนมั่กๆ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
ปล.รอตอนหน้าพี่ทราฟจะได้ฤกษ์กินเค้กหรือยังเอ่ย? ^_^

[seraty]

น่ารักอ่ะ.......ง

[seaz]

ภาค 2!!!
หาคู่ให้พี่ครามด่วนครับ

[tankungza]

รอตอนจบคับ
ชอบครามกับสองอะ อยากให้2คนนี้คู่กันอะ
มีใครเชียร์เหมือนเราบ้างอะ ดูแล้ว2คนนี้เหมาะกันดี

[CarToonMiZa]

 

[nongrak]

ทราฟจะกินเค้กหรือไง โดนคราขัดจังหวะเสียรมณ์เลย 5555

บวกหนึ่งจ้ะ

[sam3sam]

เมื่อไหร่อิพี่ทราฟจะได้กินเค้กทั้งหมดน้อ

[Kissing]

จิ้มๆๆ 

 

[tantalize]

นู๋เข้ามารายงานตัวเฉยๆ 

[CarToonMiZa]

 

[slurpee04]

น่ารักมากๆ.
ยิ้มตลอดที่อ่าน 

[HanATarO]

อ่านทันจนได้นะเนี่ย
เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลย ชอบทุกคนเลย

น้องเค้ก ก็น่ารัก
ให้ความรู้สึกเหมือนแมวอ่ะ
อยากเอามาเลี้ยงที่บ้านจัง

แล้วจะรอตอยจบนะจ้า

 

[RiRi]

:: 28 :: The end!


“ทำไมพ่อไม่เห็นบอกเค้กเลยอ่ะ เค้กเป็นลูกชายพ่อจริงหรือเปล่าเนี่ย” เค้กกอดอกทำท่าน้อยใจพ่อตัวเอง

เมื่อคืนพ่อของเค้กโทรหาผมบอกว่าให้พาเค้กเข้าไปหาวันนี้ซึ่งพอดีกับที่ว่าพรุ่งนี้ต้องไปทะเลผมเลยขับรถพาเค้กไปหาพ่อ แต่พอเค้กรู้ก็เกิดอาการน้อยใจเพราะพ่อไม่โทรหาน้องแต่กลับโทรหาผมแทน

“สงสัยเค้กคงกลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วแน่ๆ ดูสิ โทรหาพี่ทราฟแต่ไม่โทรหาเค้กอ่ะ” เค้กหันมาบ่นกับผมแถบยังเขย่าแขนผมทำหน้าเซ็งอีกด้วย

“ไม่หรอก อย่าคิดมากสิครับ พ่อเขารักเค้กจะตาย”

“เชื่อได้ที่ไหน”

“งอนเหรอไง”

“ก็มันน่างอนนิ ไม่รู้ล่ะ เค้กงอนๆๆ”

“ครับๆ รู้แล้ว แต่เค้กคงต้องไปบอกพ่อนะ บอกพี่พ่อเค้กไม่มีทางรู้หรอกว่าเค้กงอนน่ะ”

“ไม่บอกหรอก แค่บ่นเฉยๆอ่ะ พี่ทราฟ” เค้กบอกก่อนจะหันมาเรียกผมเสียงหวาน ขี้อ้อนจริงๆ

“ครับ”

“เรียกเฉยๆ” เค้กพูดยิ้มๆก่อนจะกลับไปนั่งตามเดิม

ไม่นานก็มาถึงบ้านเค้ก พอรถจอดสนิทเจ้าตัวเล็กก็รีบวิ่งเข้าไปหาป้าน้อมที่ยืนรอรับอยู่ เค้กกอดป้าน้อมแน่นก่อนจะหอมที่แก้มทั้งซ้ายและขวา แหมะ ที่อยู่กับผมนี่ไม่เป็นแบบนี้บ้างนะ

“สวัสดีครับป้าน้อม” ผมยกมือไหว้ก่อนจะยื่นถุงขนมที่ผมและเค้กซื้อมาฝากให้กับท่าน

“ขอบคุณค่ะ ไม่น่าลำบากซื้อมาเลย” ป้าน้อมกอดเอวเค้กพาเดินเข้าบ้านแล้วหันมาพูดกับผม

“ไม่ลำบากเลยครับ สักนิดก็ไม่ นี่นะ เค้กเลือกแต่ขนมโปรดของป้าน้อมเลย” เค้กตอบแทนผม รอยยิ้มสดใสร่าเริงต่างจากก่อนหน้านี้ที่งอนพ่อตัวเอง

“รู้ใจป้าจริงๆเลย ไปค่ะ คุณผู้ชายรออยู่ที่สวนหลังบ้านแล้ว เดี๋ยวป้าไปเอาขนมกับน้ำก่อนนะลูก แล้วจะเอาไปให้กิน”

“ครับ รีบๆมานะ” เค้กพูดก่อนจะวิ่งกึ่งกระโดดไปที่สวนหลังบ้าน

บ้านของเค้กใหญ่มาก แต่คนอยู่น้อยเลยค่อนข้างเงียบ ผมหมายถึงตอนนี้ภรรยาของคุณธัชชัยยังไม่กลับมาจากเที่ยวพักร้อนที่ยุโรป บอกเลยตามตรงว่าผมเป็นคนไม่ดี เลยคิดว่าถ้าเครื่องบินตกกลางทางได้นี่คงจะดีมากๆ คนอะไรใจคอโหดเหี้ยมทั้งแม้่ทั้งลูก แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะทำให้คนอื่นซวยไปด้วย แต่ผมเชื่อว่าสักวันเวรกรรมต้องตามคนพวกนี้ทันแน่ ห่วงก็แต่เค้กเนี่ยแหละ ไม่รู้ว่าภายหน้าจะต้องเจอเรื่องราวๆอะไรอีกหรือเปล่า แต่ไม่ว่ายังไงผมจะดูแลเขาให้ถึงที่สุด

“เค้ก มาแล้วเหรอลูก” พ่อเค้กเงยหน้าจากหนังสือในมือก่อนจะส่งยิ้มให้ลูกชายสุดที่รัก แต่เค้กกลับเชิดหน้านิดๆอย่างเหง้างอน

“ใครมา ไม่มีใครมาสักหน่อย” เค้กพูดแล้วก็นั่งลงตรงข้ามพ่อตัวเอง

“สวัสดีครับคุณพ่อ นี่ครับขนม เค้กเป็นคนเลือกเองเลยนะ” ผมบอกแล้วก็ส่งถุงขนมให้คุณธัชชัย

“ใครบอก เค้กไม่ได้เลือกสักหน่อย” เค้กส่ายหัวไม่ยอมรับความจริง ดูท่าจะงอนพ่อมากจริงๆ

“ไม่ได้เลือกก็ไม่ได้เลือก ว่าแต่ไม่เมื่อยคอเหรอลูก หรือว่าข้างบนมีอะไรน่าดูกันนะ” คุณธัชชัยเอ่ยปากแซวลูกชายที่ตอนนี้หน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม

“เขางอนน่ะครับ” ผมเป็นคนเฉลยข้องสงสัยให้กับคุณธัชชัย

“เปล่านะ!” เค้กรีบพูดหน้าตื่นทันทีก่อนจะเอื้อมมือมาหยิกที่ต้นขาผม ไม่เจ็บมากแต่ก็จี๊ดๆ

“หึหึ งอนอะไรพ่อครับ มานั่งข้างพ่อสิ” พ่อเค้กมองเค้กอย่างเอ็นดู

“เปล่าสักหน่อย” เค้กพูดหงุบหงิบเสียงเบา ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตาใคร

“เค้กครับ มาหาพ่อมะคนดี”

เค้กค่อยๆเงยหน้าขึ้น สีหน้าเหมือนลังเลก่อนจะลุกขึ้นช้าๆเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆพ่อ คุณธัชชัยดึงเค้กเข้าไปกอดแล้วลูบหลังเบาๆก่อนจะพูด

“งอนพ่อเหรอครับ บอกได้ไหมว่างอนพ่อเรื่องอะไร” คุณธัชชัยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผมรู้ว่าเค้กเองก็รู้ว่าพ่อรักเขามากแค่ไหน เพราะผมเองยังดูออกเลย และผมก็ยังรู้อีกว่าพ่อของเค้กคงไม่ได้คิดมากเรื่องที่เค้กงอนแบบนี้ เพราะจะว่าไปอาการแบบนี้นี่แหละที่ทำให้ทุกคนหลงเขาหัวปรักหัวปรำ ไม่เว้นแม่แต่ไอ้สามคนที่บ้าน

“ก็...ทำไมพ่อไม่โทรหาเค้กอ่ะเมื่อคืนนี้ กลับโทรหาพี่ทราฟ”

“โอ๋ๆ อย่างอนไปเลย เมื่อคืนที่พ่อไม่ได้โทรหาเพราะคิดว่าเค้กน่าจะนอนแล้ว แสดงว่านอนดึกล่ะสิ” คุณธัชชัยกอดแล้วก็โยกตัวเค้กไปมาก่อนจะคลายอ้อมกอดออก เค้กกลับมานั่งพิ่งเก้าอี้ สีหน้าดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ

“เมื่อคืนเค้กดูหนังเพลิน แล้วพ่อมีอะไรเหรอครับถึงให้เค้กมาหาวันนี้” เค้กถาม พอดีกับที่ป้าน้อมยกขนมมาให้ เค้กเลยหันไปช่วยป้าน้อม เสร็จแล้วป้าน้อมก็ขอตัวไปทำอย่างอื่น เค้กเลยนั่งกินขนมดูดน้ำหวานอย่างสบายอารมณ์

“พ่อมีเรื่องจะคุยกับเค้กนิดหน่อยเรื่องเรียนต่อ เค้กอยากเรียนต่อไหมลูก” คุณธัชชัยเอื้อมมือไปลูบหัวเค้ก ส่วนเค้กนี่อ้าปากค้างอึ้งไปเรียบร้อย จะว่าไปผมก็ลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิท น้องอายุก็ยี่สิบแล้วเลยเกณฑ์เข้ามหาลัยมาแล้วแต่ก็ยังไม่ถึงกับสายเกินไป

“อยาก...เค้กอยากเรียนต่อครับพ่อ” ผมพูดเสียงสั่นน้อยๆ นัยต์ตามีน้ำตาคลอเบาๆ เค้กคงดีใจมากๆ

“แล้วจะเรียนมหาวิทยาลัยรัฐหรือว่ามหาวิทยาลัยเอกชนดีล่ะครับ ทราฟว่าไง”

“ผมตามใจน้องครับ เค้กเป็นคนเรียนต้องเลือกตามที่เขาอยากเรียน” ผมบอก

เรื่องเรียนต่อเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นคณะที่อยากเรียนหรือมหาวิทยาลัยต้องให้เค้กเป็นคนเรื่องเอง เวลาเรียนจะได้มีความสุข ผมว่าเรื่องนี้สำคัญนะ เขาอยากเรียนอะไรผมไม่อยากบังคับหรือเลือกให้ ผมอยากให้เขาทำตามความฝันของตัวเอง ถ้าเค้กได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ทำในสิ่งที่รัก หรืออยู่ในสังคมที่เขาอยากอยู่ หนึ่งเลยชีวิตเค้กจะมีความสุข สองเค้กจะประสบความสำเร็จในทางที่ตัวเองเลือก และผมเชื่อว่าไม่ว่าอะไรที่เค้กเลือกต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตเขาแน่นอน

“แล้วเค้กล่ะครับ อยากเรียนคณะอะไร” คุณธัชชัยถามเค้ก

“เค้ก...ยังไม่แน่ใจเลยครับ” เค้กมีสีหน้าลังเล

“ไม่เป็นไรนะลูกไม่ต้องรีบคิด ค่อยๆคิดไปเรื่อยๆ เดี๋ยวพ่อวานทราฟหาครูมาสอนเสริมให้เค้กหน่อยนะ ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยจะได้ทำคะแนนออกมาได้ดีๆ” คุณธัชชัยหันมาพูดกับผม

“ไม่มีปัญหาครับ ผมพอมีเพื่อนที่เป็นอาจารย์อยู่สองสามคน”

หาคนสอนไม่ยากหรอก และยิ่งเค้กเป็นเด็กหัวไว ผมเชื่อว่าถ้าเค้กอยากเรียนต่อมหาวิทยาลัยรัฐก็เข้าได้ไม่ยากเลยสักนิด

“ถ้างั้นก็เอาตามนี้ล่ะกัน ตั้งใจมากๆนะลูก”

“ครับพ่อ เค้กจะตั้งใจเรียกแล้วก็สอบให้ติดให้ได้เลย พ่อคอยดูนะ”

“พ่อจะคอยดูนะคนเก่ง ว่าแต่จะไปไหนต่อหรือเปล่า” คุณธัชชัยถามผม

“เปล่าครับ” ผมตอบ

นอกจากกลับไปเตรียมของออกเดินทางวันพรุ่งนี้แล้วก็ไม่มีแพลนอะไรนอกเหนือจากนี้

“งั้นก็อยู่ทานข้าวเย็นที่นี่ก่อนล่ะกัน”

“งั้นเค้กไปช่วยป้าน้อมนะครับ!”

--------
--------

“โอยยย อิ่มสุดๆไปเลย ดูสิพี่ทราฟ ท้องเค้กโตขึ้นตั้งเยอะ” พูดอย่างเดียวไม่พอครับ มีการถกเสื้อโชว์ท้องให้ผมดูอีก ไม่ระวังตัวเองเลย นั่นๆ มีลูบท้องไปมาอีกด้วย เอาเข้าไปคนเรา ท้องก็ขาวจั้วขนาดนั้นทำเอาสติผมกระเจิงไปหมด ต้องรีบกลับมาสนใจถนนเบื้องหน้าแทน

นี่ถ้าเป็นคนอื่นผมคงคิดว่าตัวเองโดนยั่วนะเนี่ย แต่ใจจริงผมก็อยากให้เค้กยั่วนะ หึหึ ไม่ค่อยหื่นเลยกู

ผมขับรถอย่างรีบเร่งจนในที่สุดก็ถึงบ้าน ในบ้านไม่มีใครอยู่ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันไปหมด ผมกับเค้กเลยเดินขึ้นห้องเพราะนี่ก็เกือบสามทุ่มเข้าไปแล้ว พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า นอนแต่หัวค่ำหน่อยก็คงจะดี

“เค้กจะอาบน้ำก่อนไหม” ผมถามเค้กที่ทิ้งตัวนอนบนเตียง แต่ยังไม่เลิกถกเสื้อลูบท้องตัวเอง ดูท่าจะอิ่มมากจริงๆ

“ยังอ่ะ เค้กอิ่มจนไม่อยากทำอะไรเลย”

“เอาอีโนไหม แน่นท้องหรือเปล่า” ผมเดินเข้าไปหาเค้กด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ครับ พักสักหน่อยให้มันย่อยก็คงดีขึ้น พี่ทราฟอาบก่อนเลย”

“เอางั้นก็ได้ครับ” ผมบอกก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ อาบเสร็จก็เห็นเค้กวิ่งวุ่นไปทั่วห้อง กลางห้องมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เปิดอยู่และมีเสื้อผ้าอยู่ในนั้นบ้างแล้ว

“พี่ทราฟ ช่วยเค้กคิดหน่อยสิว่าต้องเอาอะไรไปบ้าง”

“ไม่ต้องเอาไปเยอะนะเค้ก ไปแค่สองคืนเอง”

“ครับ” เค้กตอบรับ แต่มือกลับคว้าเอาทุกอย่างที่ขวางหน้ายัดใส่กระเป๋า

“ไปอาบน้ำก่อนไปแล้วค่อยมาจัดต่อ” ผมบอกแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมนอน

“ได้ครับผม” เค้กหยิบผ้าขนหนูก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำ ผมเดินไปดูของในกระเป๋าแล้วก็ต้องส่ายหัวออกมา มีของใช้ทุกอย่างยังกับย้ายบ้าน ถ้าผมหยิบออกเขาจะรู้ไหม แล้วไอ้สกอร์ตเทปนี่เค้กจะเอาไปทำอะไรเนี่ย ไม่รู้ตอนหยิบใส่กระเป๋าได้ดูหรือเปล่าว่าตัวเองหยิบอะไรใส่ลงไปบ้าง จริงๆเลย
 
ผมหยิบของที่ดูแล้วไม่จำเป็นออกจากกระเป๋าก่อนจะเอาไปเก็บที่ ระหว่างที่รอเค้กอาบน้ำก็เปิดโทรทัศน์แล้วก็นอนดูบนเตียง

“อ๊ะ...พี่ทราฟเก็บของเสร็จแล้วเหรอครับ” เค้กถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่ากระเปาเดินทางถูกปิดไว้เรียบร้อย

“ครับ ไปแต่งตัวซะ เดี๋ยวไม่สบาย” เพราผมเปิดแอร์ในห้องแล้ว แต่เค้กกลับนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวเดินวนไปวนมา ยิ่งมองใจผมก็ยิ่งสั่นเลยเบนสายตามามองหน้าจอทีวีแทน

“เค้กว่าเช็คอีกรอบดีกว่า”

ผมหันไปมองเค้กที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วด้วยชุดประจำตำแหน่ง เสื้อกล้ามของผมกับการเกงนอนขาสั้นที่ย้ำว่าสั้นมาก เค้กบอกว่าใส่สบายดีผมเลยไม่ว่าอะไร แต่ถ้าไปนอนที่อื่นนี่ผมไม่ยอมแน่ๆ ชุดนี้มันวาบหวิวไป ผมไม่อยากให้ใครมองสุดที่รักของผม จะเก็บไว้ดูคนเดียว ไม่ต้องอิจฉานะ หึหึ

“ไม่ต้องแล้วครับ มานอนเร็ว” ผมกวักมือเรียกเค้ก แต่เค้กส่ายหน้าให้ผมแทนคำตอบ

“แปบหนึ่ง เค้กเช็คแปบเดียวเท่านั้น”  หลังจากนั้นเค้กก็ลงมือต่อสู้กับกระเป๋าใบใหญ่และข้าวของทั้งหลายแหล่อีกครั้ง

กว่าจะได้นอนก็เกือบจะตีหนึ่งเข้าไปแล้ว จนผมต้องดุนั่นแหละน้องถึงจะปิดกระเป๋าแต่โดยดี

“พี่ทราฟอ่ะ ดุเค้กทำไมเนี่ย” เค้กล้มตัวนอนลงข้างผมแต่เว้นที่ว่างเอาไว้ไม่ยอมเข้ามานอนกอดผมเหมือนเดิม

“ก็เค้กดื้อไงครับไม่ยอมมานอน ดึกแล้วนะครับ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก จะตื่นไหวไหมเนี่ย” ผมบอกแล้วก็ดึงเค้กเข้ามากอดไว้ แรกๆเค้กก็ขืนตัวเอาไว้หน่อยแต่สุดท้ายผมก็ดึงเค้กเข้ามากอดได้สำเร็จ

“เค้กตื่นเต้นอ่ะ นอนไม่หลับ” ตาที่มองผมนี่แป๋วได้อีกเหมือนจะยืนยันว่ายังไม่ง่วงจริงๆ

“ไม่ง่วงก็ต้องนอนครับ หรืออยากทำอะไรก่อนนอนไหมล่ะ” ผมถามเสียงเจ้าเล่ห์เผื่อฟลุก...หึหึ

“ทำอะไรอ่ะ ทำแล้วง่วงป่ะ” เค้กถามเหมือนไม่ได้คิดอะไรแต่ผมนี่คิดไปไกลแล้วครับ

“ลองป่ะละ” พูดจบผมก็ก้มหน้าลงไปจูบเค้กทันที เค้กชะงักเหมือนตกใจนิดหน่อยแต่ก็ยินยอมรับจูบผมแต่โดยดี ยิ่งจูบผมก็ยิ่งมีอารมณ์มากขึ้น ใจหนึ่งก็อยากหยุดแต่ใจหนึ่งก็อยากไปต่อ

“อะ...” เค้กครางออกมาเบาๆเมื่อผมขบเม้มที่ลำคอเล็กๆนั่น ตัวเค้กสั่นน้อยๆและสะดุ้งทุกครั้งที่ผมกดจูบแรงๆ

ผมสอดมือเข้าไปใต้เสื้อกล้ามลูบที่หน้าท้องของเค้กเบาๆก่อนจะเลื่อนขึ้นไปสะกิดที่ยอดอกของคนตัวเล็กทำเอาเค้กสะดุ้งเฮือกครางเรียกชื่อผมเสียงสั่นอย่างลืมตัว

“อ๊ะ...” ผมเลือนตัวลงไปจูบเบาๆที่หน้าท้องของเค้ก เค้กแขม่วท้องหนีปากผม ตัวก็บิดไปมาเล็กน้อย ลมหายใจที่ฟังดูหอบนิดๆนั่นทำเอาผมคลั่ง

“เค้กครับ” ผมเรียกชื่อเค้กเบาๆก่อนจะเลื่อนริมฝีปากขึ้นสูงมากกว่าเดิม

“พี่ทราฟ....พอ..อ๊ะ!.หยุด...อื้อ หยุด ไม่เอา” เค้กพูดไม่เป็นคำ ตัวสั่นมากกว่าเดิม ผมชะงักและผละออกมาเพื่อที่จะได้มองหน้าเค้กได้ถนัด ในแววตาเค้กมีแววขลาดกลัวที่ผมจับความรู้สึกได้ ทำเอาผมได้สติขึ้นมา ผมลืมไปได้ไงว่าน้องเจอเรื่องที่เลวร้ายเกือบจะโดนข่มขืนมา ผมว่ามันคงฝังใจน้อง

“พี่ขอโทษนะครับ” ผมลูบไหล่ลูบหลังให้เค้กสงบลง เค้กคว้าเข้าที่แขนผมส่ายหน้าไปมา

“ว่าไงครับคนเก่ง”

“เค้ก...”

“ไม่เป็นไร พี่ขอโทษนะ นอนเถอะ พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวทะเลกัน”

“แล้วพี่ทราฟจะไปไหน” น้องถามเมื่อเห็นผมลุกขึ้น

“เดี๋ยวพี่มานะ” ผมลูบหัวน้องเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการสิ่งที่ค้างคาอยู่ คงต้องใช้เวลานิดหน่อย ยิ่งบวกกับเรื่องเลวร้ายที่เขาเจอมาเป็นธรรมดาที่จะหวาดกลัวกว่าคนอื่นหลายเท่า

เมื่อทำธุระเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินกลับมานอนที่เตียง แต่เค้กยังไม่หลับ สีหน้าเป็นกังวล พอผมล้มตัวนอนลง เค้กก็เหมือนจะลังเลว่าจะเข้ามากอดผมดีไหม ผมเลยดึงตัวเขามากอดซะ

“อย่าคิดมากนะ พี่เข้าใจ”

“เค้ก...ขอโทษ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่จะรอจนกว่าเค้กจะพร้อมนะ”

“เค้กรักพี่ทราฟ”

“พี่ก็รักเค้ก”

------------
------------

งับ!

“โอ๊ยย!”

“สำเร็จ!”

“เค้กกกกก...กัดพี่ทำไมครับเนี่ย” ผมลืมตาถามเสียงตื่น นอนหลับอยู่ดีๆก็รู้สึกเจ็บที่แขนจนเมื่อกี้ที่เจ็บจี้ดจนต้องตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เล่นเอาตาสว่างเลยครับ น้ำตานี่แทบเล็ด T_T เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบจะเช้าอยู่แล้ว

“ตื่นเร็วพี่ทราฟ เช้าแล้ว ไปทะเลๆ” เค้กผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันทีหลังจากที่ก้มตัวลงมากัดที่แขนผมเต็มรัก เอาขึ้นมาดูนี่เป็นรอยฟันเลยครับ ผมเงยหน้ามองเค้กที่นั่งยิ้มดีอกดีใจ อะไรของเด็กคนนี่เนี่ย!

“อย่ามามองเค้กแบบนั้นนะพี่ทราฟ ช่วยไม่ได้ เค้กเรียกพี่ทราฟตั้งหลายรอบแต่พี่ทราฟไม่ยอมตื่นเอง” เค้กพูดจบแล้วทำท่าจะลุกขึ้นจากที่นอน แต่มีเหรอคนอย่างผมหรือจะยอม โดนลูกแมวกระตุกหนวดเสือขนาดนี้ หึหึ บอกได้คำเดียวครับ...ไม่รอด!

“จะไปไหนครับ”

“เค้กจะไปอาบน้ำ ปล่อยเค้กนะ” เค้กหันซ้ายหันขวามองผมหน้าตื่น หึหึ ไม่มีใครช่วยได้หรอกเด็กน้อย

“เดี๋ยวค่อยอาบก็ได้ ดูสิเนี่ย กัดพี่ซะเป็นรอยเลย ไหนขอดูฟันหน่อยสิครับ ฟันจะขึ้นใหม่เหรอครับถึงได้หมั่นเขี้ยวกัดพี่แบบนี้เนี่ย” ผมดึงเค้กเขามากอดก่อนจะเหวี่ยงให้นอนหงายลงบนเตียงเบาๆ เค้กนี่มองผมตาโตอ้าปากค้างเลยครับ

“พี่ทราฟ” เค้กเรียกผมเสียงอ่อย ส่งสายตาออดอ้อนเหมือนอยากให้ผมปล่อย แต่สายไปเสียแล้ว

“ไม่ต้องมาเรียกพี่เลยนะ ขอสำรวจหน่อยสิว่าฟันขึ้นหมดหรือยัง”

ผมก้มลงหน้าลงไปสำรวจจำนวนฟันของคนตัวเล็กทันที เค้กตัวสั่นน้อยๆแต่ไม่นานก็คล้อยตามการชักจูงของผม ผมไล่ลิ้มไปตามไรฟันของเค้ก กวาดลิ้นทั้่วโพลงปากเล็กๆนั่นเพื่อดูซับและควานหาความอ่อนหวาน และก็ไม่ผิดหวัง เค้กไม่ใช่คนจูบเก่ง ไม่สิ ต้องเรียกว่าจูบไม่เก่งเลยต่างหาก แต่ความไร้เดียงสาของเขาทำให้ผมคลั่งทุกครั้ง ไม่เก่งไม่เป็นไร เดี๋ยวผมสอนเอง  ^_^

“อ๊ะ...” เค้กครางออกมาเบาๆเมื่อผมดูดที่ลิ้นเขาแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว กดจูบอีกสองสามทีก่อนจะผละออก ผมมองเค้กที่นอนตาปรือราวกับยั่ว อ้าปากหายใจหอบเหนื่อยเบาๆ ริมฝีปากเล็กๆที่มันวาวดึงดูดให้ผมก้มลงไปประทับจูบเบาๆอีกครั้งก่อนจะดึงเค้กเข้ามากอดไว้

“ฟันขึ้นหมดแล้วนี่น่า” ผมถาม

“...เหนื่อย...” เค้กพูดเบาๆอยู่ที่อกผม

“ฮ่าๆๆ”

ปึก!

“ขำไรอ่ะ ปล่อยเลยนะ” เค้กพูดเสียงเขียวก่อนจะทุบที่หลังผมอีกหลายที แต่ไม่ได้แรงมากสงสัยยังเหนื่อยอยู่

“ไม่ปล่อย”

“มันสายแล้วนะพี่ทราฟ เดี๋ยวไปไม่ทัน” เค้กดิ้นไปมากับอกผม

“ไปไหน” ผมแกล้งถาม เค้กนี่หยุดดิ้นเลยครับ

“พี่ทราฟ วันนี้ไปทะเลนะ ลืมเหรอ” หน้าเจื่อนลงไปถนัดตา

“ไม่ได้ลืมสักหน่อย แต่นี่มันเพิ่งจะตีห้าครึ่งเองนะ”

“นั่นแหละสายแล้ว เค้กปลุกพี่ทราฟตั้งแต่ตีห้า แต่พี่ทราฟไม่ยอมตื่นสักทีเค้กเลยต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด แล้วก็ได้ผล” เค้กพูดยิ้มๆ ผมปล่อยเขาแล้ว แต่ผมยังนอนอยู่

“ด้วยการกัดพี่เนี่ยนะ”

“ถูกต้องนะคร้าบบบบบ ไปอาบน้ำดีกว่า”

ผมส่ายหน้าให้กับอาการตื่นเต้นของคนตรงหน้าที่พูดเสร็จก็วิ่งลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ผมเอามือลูบหน้าสองสามทีก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงบิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะเดินออกจากห้องลงไปข้างล่าง ไปดูหน่อยว่ามีใครตื่นบ้างแล้ว

“ทำไรกันแต่เช้าวะ เสียงดังชิบ” ไอ้ครามที่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โซฟาถามผม

“เปล่า เค้กตื่นเต้นก็แค่นั้น” ผมบอกก่อนจะเดินเข้าครัว

“ตื่นแล้วหรือไงมึง” ไอ้เจละสายตาจากกระทะมาถามผม

“ทำอะไรไปกินวะ” ผมชะโงกหน้าไปดู

“ไก่ทอดเกลือแล้วก็รวมมิตรทอดกระเทียม” ไอ้เจตอบก่อนจะปิดเตาแก๊สแล้วตักไก่ทอดเกลือใส่จาน

ผมเดินกลับขึ้นห้อง เค้กอาบน้ำเสร็จแล้วตอนนี้กำลังยื่นแต่งตัวอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

“ไปไหนมา” เค้กหันมาถามผม

“ข้างล่างครับ” ผมตอบก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ อาบเสร็จผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เค้กเดินมายื่นเสื้อผ้าที่เขาเป็นคนเลือกให้ผม ผมรับมาก่อนจะก้มลงหอมแก้มคนตัวเล็กเป็นการขอบคุณก่อนจะลงมือเปลี่ยนเสื้อผ้ามันตรงนั้น

“ไม่เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำล่ะพี่ทราฟ!” เค้กพูดเสียงดังอย่างตกใจ

“เสียเวลา”

“หน้าไม่อาย”

“หึหึ อายทำไม มีเหมือนกัน”

“พี่ทราฟ! เค้ก...ลงไปข้างล่างดีกว่า” พูดจบเค้กก็รีบวิ่งออกจากห้องไป ผมหัวเราะออกมาก่อนจะลงมือแต่งตัวต่อ เสร็จแล้วก็เช็คของที่จำเป็นในกระเป๋าว่าขาดเหลืออะไรหรือเปล่าก่อนจะยกกระเป๋าลงไปข้างล่างเอาไปใส่ไว้หลังรถ ไปเที่ยวครั้งนี้ต้องเอารถแบบครอบครัวไปเพราะพวกผมมันตัวใหญ่ จะให้ไปเบียดกันข้างหลังสามคนคงไม่ไหว เมื่อยตายห่ากันพอดี

“พี่ทราฟ ลองชิมสิ” เค้กเดินถือถ้วยกาแฟเข้ามาหาผม ผมรับมาถือไว้แต่ยังไม่ได้ดื่ม

“ใครทำเนี่ย” ผมเลิกคิ้วถาม ยกถ้วยกาแฟขึ้นดม หอมดีแหะ

“เค้กเอง”

“หืม จะกินได้ไม่เนี่ย” ผมเลิกคิ้วถาม

“โหย พูดงี้ต่อยกันเลยดีกว่า”

“ฮะๆ พี่จะไม่ท้องเสียแน่นะ” ผมถามก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่ม อืม...รสชาติไม่เลว แต่ว่าหวานไปนิดหนึ่ง

“เป็นไงบ้างครับ” เค้กถาม หน้านี่ลุ้นกับคำตอบของผมอย่างมาก ยังกับลุ้นหวยรางวัลที่หนึ่ง

“ก็ดีครับ แต่หวานไปนิดหนึ่ง” ผมบอกก่อนจะเดินเข้าครัวเค้กก็เดินตามมา

“งั้นคราวหน้าเค้กจะลดน้ำตาลลงดีไหม”

“กินข้าวกันก่อนแล้วค่อยออกเดินทานแล้วกัน” ไอ้เจอบอกกับทุกคนที่มาพร้อมหน้ากันในครัว

เราใช้เวลากินข้าวเช้ากันแปบเดียว ไม่มีใครกินข้าวเช้าเยอะยกเว้นเค้กที่ถึงกับเบิ้ลข้าวต้มไปสองชาม คาดว่าขึ้นรถได้ไม่ถึงชั่วโมงเค้กต้องหลับแน่ๆเพราะเล่นกินซะเยอะ แต่ผมไม่ห้ามหรอกเพราะผมอยากให้เค้กมีเนื้อมากกว่านี้อีกนิดหน่อย

“เค้กมานั่งกับพี่มา” ไอ้สองที่นั่งอยู่ด้านหลังอยู่คนเดียวสะกิดเค้กให้ไปนั่งด้วย
คนขับคือไอ้ครามโดยมีไอ้เจนั่งข้างคนขับเพราะมันสองคนชินทาง รีสอร์ทที่ไปเป็นธุรกิจของคนรู้จักของไอ้ครามเลยได้ราคาพิเศษ แถมยังเป็นหาดส่วนตัวอีกด้วย

“ไม่เอาอ่ะ พี่สองนั่งให้สบายนะครับ” เค้กหันไปตอบไอ้สองก่อนจะหันมายิ้มให้ผม

“โหยยยย อะไรกันเนี่ย ใจร้ายกับพี่จังเลยนะ” ไอ้สองบีบเสียงเล็กเสียงน้อย เค้กได้แต่ยิ้มแห้งๆแล้วก็กอดแขนผมแน่น

“อย่าฝันไอ้สอง ให้มันรู้บ้างว่าเด็กใคร” ผมหันไปแขวะไอ้สองที่นั่นหน้าบูดอยู่คนเดียว

“เออ อย่าให้กูมีบ้างละกัน กูจะนั่งกลางแล้วให้สาวๆขนาบข้างซ้ายขวาเลยคอยดู” มันโวยวายลั่นรถ

“เออ กูจะคอยดู”

“พี่ทราฟอย่าไปแกล้งพี่สองสิครับ” เค้กปรามผมเบาๆ แต่ดูจากหน้าแล้วมันไม่ใช่เลย

“เห็นไหมไอ้ทราฟ เค้กบอกอย่าแกล้งกู” ไอ้สองรีบหาพวกทันที

“แค่นั่งคนเดียวพี่สองเขาก็เสียใจพอแล้วนะพี่ทราฟ ดูสิ น่าสงสารออก”

“ฮ่าๆๆ” แค่นั้นเสียงหัวเราะก็ดังลั่นรถ มีแค่ไอ้สองคนเดียวเท่านั้นที่ทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ลาตายให้แก่โลก

“จำไว้เลยนะเค้ก พี่งอนแล้ว”

“เค้กไม่ง้อ”

“เชอะ!”

เค้กหันมายักคิ้วให้ผมก่อนจะขยับมาเอนหัวซบที่ไหล่ผม เวลาผ่านไปไม่นานเค้กก็หลับสนิท จะไม่หลับได้ไง กว่าจะนอนก็เกือบตีหนึ่งเพราะมัวแต่วิ่งหาของใส่กระเป๋า ไหนจะตื่นแต่เช้าตรู่อีก แค่สามสี่ชั่วโมงไม่พอหรอกสำหรับเด็กวัยนี้

ขับมาได้ครึ่งทางก็แวะปั๊มเพราะผมและไอ้ครามต้องการเข้าห้องน้ำ ผมปลุกเค้กให้ตื่น แต่ดูเหมือนจะหลับลึก ถึงได้ไม่ยอมตื่นเสียที

“ไม่ต้องปลุกก็ได้ ปล่อยให้นอนไปแหละ” ไอ้เจบอก ผมก็เลยจับเค้กให้นอนลงที่เบาะดีๆก่อนจะลงจากรถไปเข้าห้องน้ำแล้วก็ไปซื้อของกินที่เซเว่นให้คนตัวเล็กบนรถ พอซื้อเสร็จผมก็เดินกลับไปที่รถ แต่ภาพตรงหน้านี่ทำเอาผมรีบวิ่งกลับรถแทบไม่ทัน

“เค้ก ร้องไห้ทำไมครับ!” ผมวิ่งไปถึงรถเค้กก็พุ่งเข้ามากอดผมแน่นแล้วก็ร้องไห้สะอื้นใหญ่ ผมใช้มือข้างที่ว่างลูบหลังเค้กเบาๆปากก็เอ่ยถามด้วยความร้อนใจ

“ไป อึก ไปไหนมา ฮือออ” เค้กสะอื้นตัวโยน

“พี่ไปเข้าห้องน้ำมาครับ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ” ผมกอดเค้กแล้วก็โยกตัวไปมา

“ทำไมไม่เรียกเค้กอ่ะ ฮือ พี่ทราฟ อึก ทิ้งเค้ก ”

“ไม่ได้ทิ้งครับ ไม่ร้องนะคนเก่ง ดูสิ คนมองเต็มแล้ว” ผมจะผละออกเพราะจะพาเค้กขึ้นรถ แต่เค้กไม่ยอมปล่อยกลับกอดผมแน่น

“ไม่สนอ่ะ ฮือ ทิ้งเค้กได้ไงอ่ะ อึก” เค้กร้องไห้ส่ายหน้ากับอกผมไม่หยุด

“ไม่ได้ทิ้งครับ ไม่ได้ทิ้ง พี่ขอโทษนะ พี่ปลุกแล้วเค้กไม่ตื่นพี่เลยกะว่าไปเข้าห้องน้ำแล้วซื้อขนมแปบเดียวก็แค่นั้น” ผมอธิบายให้เค้กฟัง ไม่คิดว่าแค่แปบเดียวไม่ถึงยี่สิบนาทีจะเป็นเรื่องได้ขนาดนี้

“ไม่เอาอ่ะ ปลุกสิปลุก”

“ครับๆ คราวหน้าพี่จะปลุกนะ”

“อย่าทิ้งเค้กนะ อึก” เค้กเงยหน้าช้อนตามองผมตาแดงกล่ำ

เฮ้อออ ขนาดร้องไห้ก็ยังอ้อนได้อีกนะคนเรา ยิ่งตาแดงๆที่มีน้ำใสๆคลอยิ่งทำให้ตาของเค้กแวววับมากขึ้น ไหนจะจมูกเล็กที่แดงอย่างน่ารักน่าหยิกนั่นอีก ทำไมน่ารักอย่างนี้วะเนี่ย เคลิ้มเลยผม

“เฮ้ย เค้กเป็นไรวะ” ไอ้สองรีบวิ่งเข้ามาหาผมและเค้กทันที

“ตกใจเพราะตื่นมาไม่เจอใคร” ผมบอกมัน

“โอ๋ๆ มานี่มะเดี๋ยวพี่สองกอดปลอบ” ไอ้สองกางมือออกให้เค้กเข้าไปกอดมัน แต่รู้ไหมครับว่าเค้กทำไง

“ไม่เอาหรอก เค้กไม่ชอบกอดกับบุคคลสาธารณะ” เค้กพูดแล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม

“หา...บุคคลสาธารณะ เอ่อ คืออะไรอ่ะเค้ก” ไอ้สองถามหน้างง

“ไม่บอกหรอก พี่ทราฟ เค้กอยากเข้าห้องน้ำ” เค้กพูด

“ไปสิครับ เดี๋ยวพี่เอาขนมเก็บบนรถก่อน”

เค้กปล่อยตัวผมให้เอาขนมไปเก็บ ผมจูงมือเค้กพาไปเข้าห้องน้ำแล้วให้ล้างหน้าล้างตาด้วยเลย

“พี่ขอโทษนะ” พี่ไม่คิดว่าเค้กจะตื่นมาแล้วตกใจมากขนาดนี้ บอกเลยว่าผมตกใจมากที่เห็นเค้กยืนปาดน้ำตาหันซ้ายหันขวาหน้าตื่นกลัวเหมือนเด็กถูกทิ้ง แต่ผมไม่ได้ตั้งใจทิ้งนะ รู้งี้ปลุกให้ตื่นตั้งแต่แรกก็ดี

“ไม่เป็นไรครับ แต่คราวหน้าอย่าทิ้งเค้กไว้แบบนั้นนะ ตื่นมาไม่เจอใครเลย ตกใจแทบตาย” เค้กพูดทำปากยื่นเหมือนถูกขัดใจ

“ครับ ไม่โกรธพี่ใช่ไหม”

“ไม่ครับ เค้กแค่ตกใจ ไปกันเถอะ ไปซื้อขนมกัน” เค้กจับมือผมก่อนจะดึงมือผมให้เดินตามเข้าไปในเซเว่น ผมบอกไปว่าซื้อขนมไปหลายอย่างแล้ว ของกินเล่นที่ไอ้เจทำมาก็ยังมี เดี๋ยวไปถึงนู้นก็ต้องกินข้าวเที่ยงอีก เค้กเลยซื้อแค่ซาลาเปากับไส้กรอกเท่านั้น

“ไงเรา ได้ข่าวว่าร้องไห้เหรอ” พอขึ้นรถมาไอ้เจก็เอ่ยปากแซวทันที

“ใครร้อง ไหนๆ เค้กไม่เห็นจะเห็นเลย พี่เจมั่วแล้ว” เค้กแก้ตัวหน้าตาเหลอหลาทำเอาผมขำออกมา เลยได้ค้อนอันใหญ่จากคนตัวเล็กมาแทบทันทีทันใด

“แต่พี่เห็นนะ” ไอ้สองชะโงกหน้ามามีส่วนร่วมด้วย

ไอ้ครามแม้จะไม่ได้พูดหรือออกความเห็นอะไรแต่มันก็คอยมองผ่านกระจกเพื่อสังเกตุเหตุการณ์อยู่เนืองๆ และผมแอบเห็นมันยิ้มเหมือนจะขำออกมาด้วยกับท่าทางของเค้ก

“ไม่มีนะพี่สอง ไม่มีจริงๆ พี่เจเชื่อเค้กสิ >_<!”

“งั้นเหรอครับ ไม่มีก็ไม่มีสิ ไม่เห็นต้องร้อนตัวเลย” ไอ้เจยังไม่เลิก

“เค้กเปล่าร้อนตัวสักหน่อย” เค้กก้มหน้าก้มตาพูด มือก็แหวกถุงขนมก่อนจะหยิบออกมากิน และยังใจดีแบ่งให้คนอื่นๆในรถอีกด้วย

“อันนี้ซื้อมาให้เค้กหรือซื้อมากินเองอ่ะ” เค้กชูกระป๋องเบียร์มาแกว่งตรงหน้าผม ผมคว้ามาถือไว้เอง เค้กนี่ทำหน้ายู่เลยครับ

“ทำไม อยากกินหรือไงเรา” ผมถาม มืกก็เปิดกระป๋องเบียร์ยกขึ้นดื่ม

“เปล่าสักหน่อย แต่ได้ก็ดีนะ อิอิ”

“เป็นเด็กเป็นเล็ก”

“เค้กโตแล้วเหอะ”

“จริงอ่ะ”

“ไม่คุยด้วยแล้วงอน อีกสิบนาทีค่อยมาง้อนนะ”

“เค้กๆ งอนไอ้ทราฟแล้วมานั่งกับพี่มา” ดูท่าไอ้สองจะยังมีปัญหากับการนั่งคนเดียวอยู่ เค้กส่ายหน้าหวือก่อนจะกระเถิบนั่งชิดผมกอดแขนผมแน่น

“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวพี่ทราฟเหงา”

ผมยื่นมือไปบีบจมูกเค้กเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว นี่ถ้าอยู่กันแค่สองคนผมก็จับเค้กฟัดไปนานแล้ว ทำอะไรก็น่ารักไปหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเค้กน่ารักหรือเพราะผมหลงจนโงหัวไม่ขึ้นกันแน่ๆ

---------
---------

[RiRi]

“ถึงแล้วววววววว เย้!” เค้กวิ่งรถจากรถก่อนใครเพื่อน ตะโกนเสียงดังลั่นด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“เค้กครับ เอาของไปเก็บก่อนเร็ว” ผมตะโกนเรียกเค้กที่ทำท่าจะจะกระโจนลงน้ำได้ทุกเมื่อ

“เดี๋ยวกูเข้าไปเช็คอินก่อน” ไอ้ครามบอกแล้วก็เดินนำเข้ารีสอร์ทไป

“สวยจังเลยพี่ทราฟ น้ำใสมากเป็นสีฟ้าเลย” เค้กยิ้มตาหยีหมุนตัวไปมา

“ไปครับ เอาของไปเก็บก่อนเดี๋ยวค่อยออกมาเล่น”

แค่มองก็รู้แล้วครับว่าเค้กอยากลงเล่นน้ำมากแค่ไหน แต่ตอนนี้แดดแรงเกินไปที่จะให้เล่นได้ คงต้องรอสักสี่ห้าโมงเย็นนู่นแหละกำลังดี เล่นตอนนี้คงไม่แคล้วจะไม่สบายเอา

“มึงนอนกับเค้กห้องหนึ่ง ไอ้เจมึงนอนกับไอ้สอง เดี๋ยวกูนอนคนเดียว”  ไอ้ครามอธิบายแล้วเดินน้ำไปที่บ้านพักที่อยู่ติดทะเล ในบ้านมีทั้งหมดสามห้องนอน จัดว่าค่อนข้างใหญ่เลยแหละ

“ที่นี่เข้ามีอาหารให้ปล่าววะ หรือจะออกไปกินที่ไหน” ไอ้สองถาม

“กูมีเจ้าเด็ดอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ของทะเลสดมาก” ไอ้เจตอบ

“ดีๆ กินเสร็จก็ไปเดินซื้อของที่ตลาดสดกันดีกว่า มีพ่อครัวมาด้วยไม่ต้องกลัวอด” ไอ้สองพูดยิ้มๆอย่างพออกพอใจ

“กุบอกเมื่อไหร่ว่าจะทำให้มึงกิน” ไอ้เจพูดขัด แต่มันก็แค่พูดเล่นเท่านั้นแหละ

“หน้าที่มึง อย่ามาบ่ายเบี่ยงไอ้เจ” ไอ้สองชี้หน้าไอ้เจ แล้วพวกมันสองก็ไล่เตะกันไปจนถึงบ้าน

“พี่คราม นอนคนเดียวไม่เหงานะ” เค้กเริ่มจะชวนพี่ชายของเขาคุย

“ไม่ล่ะ ขออยู่เงียบๆดีกว่ามีไอ้สองตัวนั้นมาอยู่ด้วย” ไอ้ครามตอบ สีหน้ามันดูสบายกว่าทุกวัน คงเพราะเป็นวันพักผ่อนด้วย ปกติมันอยู่กับงานหน้ามันก็จะเครียดอยู่ตลอดเวลาจนผมกลัวว่ามันจะเครียดจนเส้นเลือดฝอยในสมองแตกตาย

พวกเราเดินเข้าบ้านที่ตกแต่งสไตล์คันทรี การตกแต่งทุกอย่างดูลงตัวไปเสียหมด เค้กวิ่งเล่นไปทั่วบ้านอย่างร่าเริง ผมลากกระเป๋าเข้าห้องสักพักเค้กก็ตามเข้ามา

“เตียงน่านอนจังเลยอ่ะ” เค้กกระลงไปนอนแผ่หลาบนเตียงก่อนจะกลิ้งไปมา อย่างกับเด็กๆ

“จะนอนหรือจะออกไปกินข้าวครับ” ผมถามยิ้มๆ ดูท่าคนตัวเล็กจะชอบเตียงมากเลย แล้วแบบนี้เตียงผมจะเป็นม่ายไหมเนี่ย

“ไปกินสิครับ” เค้กดันตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินมาช่วยผมจัดของจนเสร็จ

หลังจากนั้นก็ขับรถออกไปหาอะไรกิน ขอบอกเลยว่าอาหารทะเลที่นี่สดมาก ผมนี่กินจนอิ่ม เค้กนี่ไม่ต้องพูดถึงกินแบบสู้สุดใจ กินเสร็จแล้วก็ไปเดินย่อยกันที่ตลาดหาซื้ออาหารสดไว้ทำกินตอนเย็น ไอ้ครามนี้แยกตัวไปซื้อแอลกอฮอล์มาซะเยอะ มันลืมไปหรือเปล่ามากันแค่ห้าคนและมีแค่สี่คนเท่านั้นที่กิน แต่มันซื้อเยอะแบบสามารถเลี้ยงได้เป็นสิบๆคนเลย แต่จะห้ามทำไมในเมื่อเงินมันไม่ใช่เงินผม ฮ่าๆๆ

“พี่ทราฟ เค้กไปเล่นน้ำนะ” เค้กเดินมาบอกผมที่นั่งจิบเบียร์กับไอ้ครามอยู่หน้าบ้าน ไอ้สองกับไอ้เจออกไปส่องสาวส่องหนุ่มตามประสาคนโสด

“เอาสิครับ เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน” ผมบอกแล้วลุกขึ้นโดยไม่ลืมหยิบเบียร์และผ้าขนหนูติดมือไปด้วย

“ไปด้วยกันไหมพี่คราม” เค้กชวนไอ้คราม

“ไม่ครับ”

“พี่ทราฟไม่เล่นเหรอครับ” เค้กถามผม

“ไม่ดีกว่าครับ พี่ไม่ชอบเท่าไหร่”

“โหย อย่างนี้เค้กก็เล่นคนเดียวดิ จะไปสนุกได้ไง”

“สนุกสิครับ นั่นไง มีเด็กเล่นอยู่ตรงนั้นคนหนึ่ง” ผมชี้นิ้วให้เค้กดูเด็กผู้ชายที่อายุน่าจะประมาณสิบสามสิบสี่ที่กำลังเล่นน้ำกับเพื่อนอีกสองคน เค้กมองตามมือผมก่อนจะหันมาฉีกยิ้มกว้างแล้ววิ่งไปหาเด็กๆพวกนั้นทันที

ผมเดินตามไปเรื่อยๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งใกล้ๆกับจุดที่เค้กเล่นน้ำ ผมนั่งมองดูความสดใสของเค้กอย่างเพลินตา

เวลาแค่ไม่นานที่ผมได้เจอกับเค้ก ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำให้ผมกับเค้กได้เจอกัน แต่ผมขอบอกเลยว่าผมเป็นคนที่โชคดีมากที่ได้มาเจอเค้ก โชคดีที่ได้เขามาอยู่ใกล้ๆ ทุกครั้งที่เขายิ้มผมก็มีความสุข ไม่รู้ว่านอกจากเค้กแล้วจะมีใครที่ดีกว่านี้ คงไม่มีหรอก สำหรับผม..เค้กดีที่สุดแล้ว และผมไม่ต้องการให้ดีไปกว่านี้

ผมไม่ใช่คนที่ดี ทำผิดทำเลวมาหลายครั้ง นอกใจแฟนตัวเอง ทำให้เฟต้องเสียใจ ผมเสียใจที่ทำแบบนั้น แต่ผมจะเสียใจมากกว่าถ้าไม่ได้ทำแบบนั้นลงไป ผมเชื่อว่าเฟเข้าใจผม เข้าใจความรักของผมที่มีต่อเค้ก

“...” ผมโบกมือให้ตอบกลับเค้กที่โบกมือมาให้ผม

ผมไม่รู้ว่าชีวิตของคนเราจะยาวนานแค่ไหน แต่ผมสัญญาว่าจะทำทุกวันให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะทำอะไรผมจะไตร่ตรองให้ดีเพื่อที่จะได้ไม่พลาดพลั้งทำคนที่ผมรักเสียใจ

เค้กเจ็บมามากพอแล้ว ทุกครั้งที่ผมนึกถึงเรื่องราวของเค้กผมจะรู้สึกเจ็บทุกทีแล้วผมก็จะบอกกับตัวเองทุกครั้งว่าผมจะเป็นคนที่ให้ทุกอย่างกับเขา ความรัก ความสุข ความหวัง ความสำเร็จ ทุกสิ่งทุกอย่างที่คนๆหนึ่งสามารถทำเพื่อคนที่รักได้ แต่สิ่งที่ผมจะไม่ให้เขาเลยคือ...ความเสียใจ ความทุกข์ ความเศร้า มันจะไม่มีวันนั้น

เค้ก...สิ่งล้ำค่าที่ถูกนำมาใช้ในงานวันเกิด วันสำคัญในชีวิตของทุกคน

เค้ก...คือสิ่งที่พิเศษ เป็นของหวานที่หอมหวานละมุ่นละไม และนำมาซึ่งความสุข

และผมจะดูแลสิ่งที่พิเศษนี่ให้ดีที่สุดให้เท่ากับการที่แม่เค้กให้กำเนิดเค้กมา ให้สมกับความรักของแม่เค้กที่ดูแล รัก และถนอมเขา สอนให้เขาเป็นเด็กดีอย่างทุกวันนี้

ผมสัญญา...

“เหนื่อยจัง แต่สนุกมากๆเลย แฮกๆ” เค้กวิ่งมาหาผม เอามือกอดตัวเองไว้ ตัวนี่สั่นเป็นลูกนกตกน้ำเลย

“หนาวเหรอ มานั่งนี่มะ” ผมดึงเค้กให้นั่งลงบนตักผมก่อนจะเอาผ้าขนหนูที่เตรียมมาห่อตัวเขาไว้

“เดี๋ยวพี่ทราฟเปียกนะ” เค้กหันมาพูด

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวค่อยอาบน้ำก็ได้” ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับเค้ก เค้กเลื่อนมือมาจับมือผมไว้แน่น

“พี่ทราฟรู้ไหมว่าสิ่งที่อบอุ่นที่สุดสำหรับเค้กคือมือของพี่ทราฟ” เค้กเอียงคอหันมาบอกผม

“แล้วชอบไหมครับ” ผมถามและกระชับมือที่เค้กจับอยู่ให้แน่นขึ้น

“ชอบครับ อุ่นมากๆเลย”

ผมดีใจที่เขาชอบมือของผม ทุกอย่างในชีวิตผมถ้าตอนนี้เขาต้องการอะไรผมก็พร้อมจะให้ถ้ามันทำให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดผมคนนี้มีความสุข ความสุขเท่านั้นที่เหมาะสมกับเค้ก ไม่ใช่ความเศร้า และผมก็ไม่ต้องการให้เขาเศร้าหรือทุกข์อะไรทั้งสิ้น

“อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยนะเค้ก” ผมกระซิบที่หูเค้กเบาๆแล้วก็ได้รับคำตอบเป็นจุ๊บที่แก้มเบาๆจากคนตัวเล็กที่น่ารักที่สุดในโลก

---------
---------

“เอ้าชน!”

“หึหึ มีความสุขจริงๆ”

มื้อเย็นนี้ดำเนินไปอย่างสนุกสนานแม้ว่าจะมีแค่พวกเราแค่ห้าคนก็ตาม แต่ก็มีไอ้สองและไอ้เจที่ทำหน้าที่เป็นตลกประจำกลุ่ม เค้กนี่ถึงกับขำจนท้องแข็ง

“ฮ่าๆๆ เค้กไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆๆ ตลกอ่ะ”

ไปแล้วครับแฟนผม ยิ่งกินเหล้าไปด้วยแล้วนี่ยิ่งไปกันใหญ่ แต่ผมไม่ได้ให้กินเยอะมากนัก แต่เค้กคออ่อนมากๆเลยไปง่าย

นั่งกินนั่งเล่นไปเรื่อยจนเกือบจะเที่ยงคืน ไอ้เจและไอ้สองที่เมาพับไปเรียบร้อย ลำบากผมกับไอ้ครามที่ต้องลากมันเข้าไปนอนในห้อง ผมกับไอ้ครามนี่ยังสบายๆแต่ก็มึนบ้าง เค้กนี่ไม่ต้องพูดถึง สบายยิ่งกว่าใครเสียอีกหลังจากที่ไปเข้าห้องน้ำมาหลายรอบ เค้กก็ดูจะสร่างขึ้น

“หึหึ ดูไม่ได้เลยสภาพ เดี๋ยวเค้กขอถ่ายรูปไว้ก่อนนะ เอาไว้แบล็คเมล์” เค้กเอาไอโฟนของผมที่เพิ่งไปถอยมาใหม่เพราะอันเก่าตกพื้นแตกกระจายขึ้นมาถ่ายรูปไอ้เจและไอ้สองเอาไว้ หน้านี่เจ้าเล่ห์จนน่ากลัว

“ไปแกล้งมัน เดี๋ยวก็โดนมันแกล้งกลับหรอก” ผมจับมือเค้กแล้วเดินกลับห้องของเรา

“พี่ทราฟก็ปกป้องเค้กสิ”

“เอางั้นเหรอครับ”

“เอางั้นแหละครับ”

ผมขยี้หัวเค้กอย่างเอ็นดู ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งมีความสุข จนไม่อยากจะอยู่ห่างสักวินาทีเดียว

“เค้กไปอาบน้ำก่อนนะ” พูดจบเค้กก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที ผมหยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำข้างนอกจะได้ไม่เสียเวลา พออาบเสร็จก็กลับเข้าห้อง เค้กมองผมที่อาบน้ำเรีบยร้อยแล้วอย่างงงๆ

“ไปอาบข้างนอกมาเหรอพี่ทราฟ”

“ครับ ง่วงยัง” ผมถาม เดินไปจัดที่นอนให้เข้าที่เข้าทาง

“นิดหน่อยครับ” เค้กเดินมาหาผมที่นั่งอยู่บนเตียง ผมรั้งเค้กให้นั่งข้างๆ ผมและเค้กนั่งจ้องตากันไม่มีใครพูดอะไรออกมาเป็นเวลานาน จนเค้กเริ่มพูดทำลายความเงียบ

“พี่ทราฟ...”

“หืม”

“เอ่อ...” เค้กเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา สีหน้าฉายแววเป็นกังวล

“มีอะไรครับ บอกพี่สิ”

“ถ้าเป็นพี่ทราฟ...ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ”

ผมงงครับ เป็นประโยคที่เค้กพูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาผมงงไปนานเลยทีเดียว

“พี่ไม่ข้าใจ พูดให้ชัดเจนหน่อยสิ” ผมบอก หน้าเค้กแดงขึ้นมาทันที

“เอ่อ พี่ทราฟจะ...เอ่อจะ...แบบว่า กอดเค้กก็ได้นะ ถ้าเป็นพี่ทราฟก็ไม่เป็นไร” เค้กพูดจบผมก็นิ่งคิดไปสักพักก่อนจะเข้าใจ หึหึ น่ารักเกินไปแหละ

“พี่ไม่อยากฝืนใจเค้กนะรู้ไหมคนดี ถ้าเค้กไม่พร้อม” ผมบอก ผมรู้ว่าเค้กคงคิดมาก แต่ผมไม่อยากให้เขาเก็บมาใส่ใจมากนัก

“ไม่ครับ เค้กไม่ได้ฟืนใจ อาจจะกลัว แต่เค้กเชื่อใจพี่ทราฟนะ” น้ำเสียงมุ่งมั่นทำเอาผมแทบอย่างจะกระโจนเข้าหา

“เค้ก...”

“เพราะเป็นพี่ทราฟ เค้กพร้อม”

“ไม่เปลี่ยนใจนะ”

“ไม่ครับ”

“ท้วงที่หลังพี่ก็ไม่หยุดนะ”

“ครับ”

“ขอบคุณนะครับที่รัก”

ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วสบตากับน้อง เค้กมองสบตาผมนิ่ง ในแววตานั่นมีความหวาดกลัว แต่เค้กก็บอกให้ผมรู้ว่าเขาพร้อมด้วยการยื่นหน้ามาจูบที่ริมฝีปากผมเบาๆ ก่อนจะผมจะเป็นผู้นำเกมส์ ผมเลยค่อยๆไล้ลิ้นไปตามริมฝีปากของเค้กและส่งลิ้นเข้าไปช้าๆ ผมค่อยๆจูบจากเบาๆเป็นร้อนแรงขึ้น

“อืม~” เสียงครางเบาๆของเค้กทำเอาผมสติจะแตก แต่จะรีบร้อนไม่ได้ ผมต้องตระหนักไว้ว่าเค้กยังกลัว ผมต้องนุ่มนวลที่สุด ต้องเป็นการเมคเลิฟที่ทำให้เค้กมีความสุขที่สุดเพราะนี่เป็นครั้งแรกของเขา

ผมจูบเค้กอย่าไม่รู้จักเบื่อ จะไปเบื่อได้ยังไงในเมื่อหวานล้ำขนาดนี้ เค้กเอามือขึ้นมาคล้องที่ต้นคอผมอย่างลืมตัว  ผมเลยค่อยๆดันน้องให้นอนลงไปแล้วขึ้นไปคร่อมทับ ผมกับน้องสบตากันอยู่สักพักแล้วก็เป็นเค้กที่หลบตาผมก่อน ใบหน้าที่แดงซ่านยิ่งทำให้คนตัวเล็กใต้ร่างผมดูน่ารักน่าฟัดขึ้นมากกว่าเดิม

“พี่รักเค้กนะ” ผมกระซิบที่ข้างหูแล้วก้มลงจูบที่ปากแดงๆอย่างรักใคร่อีกครั้งหนึ่ง เค้กพยายามจะจูบตอบผมแม้จะเงอะๆงะๆแต่ก็ทำผมยิ้มออกมาแม้ว่ากำลังจูบเค้กอยู่ก็ตาม ผมจูบเค้กเนิ่นนานไม่อยากผละออก

“อ๊ะ...” เค้กครางเบาๆเมื่อผมผละริมฝีปากก่อนจะเลื่อนริมฝีปากไปประทับตามลำคอก่อนจะเลื่อนไปขบเม้มที่ใบหูเล็กๆนั่นเรียกเสียงครางจากเค้กได้อย่างดิบดี ผมขบเม้นไปตามผิวเรียบเนียนอย่างเพลิดเพลิน เค้กได้แต่บิดตัวไปมาและครางอือออในลำคอเบาๆ

ผมดึงเสื้อเค้กออกจากตัว ยันตัวขึ้นมองร่างบางตรงหน้า เค้กมองตาผมก่อนจะยกมือขึ้นปิดตา แต่ผมไม่ต้องการแบบนั้น ผมต้องการให้เค้กมองผมเลยดึงมือเข้าออก

“มองพี่สิ รู้ไหมคนดี” ผมบอกเสียงแหบ

“พี่...อ๊ะ!” เค้กสะดุ้งเพราะผมก้มหน้าลงไปเล่นกับยอดอกเล็กๆน่ารักน่าชังนั่น ไล้ลิ้นเลียไปมา มันน่ารักเสียจนผมใจสั่น อีกข้างก็ใช้มือเขี่ยไปมาอย่างไม่ให้น้อยหน้า

“ฮะ” เสียงหอบของเค้กเป็นตัวกระตุ้นผมอย่างดีเยี่ยม ผมยืนตัวขึ้นและถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองออก เค้กนอนมองผมตาปรือ ผมยิ้มให้กับคนตรงหน้าก่อนจะผมต้องการเข้ามา แก่นกายผมปวดหนึบแต่ผมต้องอดทนเอาไว้ ผมต้องนุ่มนวลที่สุด

ไม่รอช้าผมก้มลงไปจูบเค้กอีกครั้ง มือค่อยรูดการเกงที่เค้กใส่ออกพร้อมกับชั้นในตัวเล็ก เค้กเหมือนจะรู้สึกตัวเลยหนีบขาตัวเอง ผมใช้มือที่ว่างลูบเบาๆที่หน้าท้องของเค้กทำให้เค้กสะดุ้งตัวลอยก่อนจะใช้มือแยกขาของเค้กออกจากกันแล้วแทรกตัวเองลงไปอยู่ตรงกลาง

“อย่ากลัวนะครับ” ผมกระซิบบอกเค้กก่อนจะลงมือเล้าโลมเพื่อให้คนตัวเล็กพร้อมสำหรับครั้งแรกพร้อมสำหรับความรักของผม

“อือ... อะ อา” เสียงครางเบาๆดังขึ้นเมื่อผมเลื่อนมือไปสัมผัสกับเค้กน้อยที่ตอนนี้แข็งขืน รูดขึ้นรูดลงและก้มหน้าลงไปจัดการตรงกลางที่ล่อตาล่อใจผมอยู่นั่น

“พี่ทราฟ อื้อ มัน...สก อ๊า สกปรก” ผมไม่สนใจเสียงร้องของเค้ก จัดการเอาปากครอบแล้วดูดเบาๆ จนเค้กเผลอแอ่นสะโพกตามขึ้นมาอย่างลืมตัว

ผมก็จัดการทั้งดูดทั้ง ไม่นานเค้กน้อยก็ปลดปล่อยออกมา ผมใช้น้ำรักของเค้กป้ายไม่ที่ช่องทางด้านหลัง เค้กขยับตัวหนีมือผมแต่ผมยึดสะโพกเขาเอาไว้ มาไกลขนาดนี้ผมไม่หยุดหรอก

“พี่ไม่ได้ซื้อเจลมา อาจจะเจ็บแต่พี่จะทำให้เบาที่สุดนะครับ” ผมบอกก่อนจะใช้นิ้วที่มีน้ำรักของเค้กแทรกเข้าไปในช่องทางด้านหลัง

“อื้อออ เจ็บ อ๊ะ...” เค้กร้องออกมาแล้วก็เกร็งตัว

“อย่าเกร็งนะครับ สูดลมหายใจลึกๆทำตัวตามสบาย” ผมพูดปลอบก่อนจะก้มลงไปจูบเค้ก มืออีกข้างที่ว่างก็สะกิดที่ยอดอกของเค้กไปด้วย หันเหความสนใจของเขาจนเค้กเริ่มผ่อนคลายผมก็เพิ่มจากนิ้วหนึ่งเป็นสองนิ้วและสามนิ้วตามลำดับ ผมขยับมือเข้าออกเบาๆ แรงตอดรัดภายในทำให้อารมณ์กระเจิงอย่างมาก ผมควบคุมตัวเองไม่ได้  แต่พยายามใส่ของตัวเองเข้าไปช้าๆ

“อ๊า.. เบาๆ อือ เจ็บ” เสียงที่ครางอยู่ข้างหูทำเอาผมเผลอขยับมากกว่าเดิม  เสียงน่ารักมาก แต่ผมต้องหยุดตัวเองเอาไว้แม้ว่าจะเพิ่งเข้าไปได้นิดเดียว เค้กเองก็พยายามไม่เกรง ผมรู้ว่าเขาพยายามอยู่ ผมเองก็พยายามอดทนเหมือนกัน จะเมื่ออะไรๆดูจะลงตัวมากขึ้นผมก็ขยับจนสามารถฝังตัวตนของผมทั้งหมดเข้าไปในตัวเค้กได้

ความอ่อนนุ่ม ร้องรุ่มภายใน แรงตอดรัดถี่ยิบนั่นทำเอาผมแทบไปทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ ผมเลียติ่งหูน้องเบาๆก่อนจะเริ่มขยับ

“อ่ะ...อ๊า” เค้กครางเบาๆไปตามอารมณ์ ผมเอื้อมมือไปลูบบั้นท้ายขาวๆนั่นพร้อมขยับเร็วขึ้น เค้กกัดปากตัวเองเหมือนอยากจะสะกัดกั้นเสียงร้อง แต่ภาพที่เค้กกับริมฝีปากตัวเองนั้นมันเซ็กซี่มาก ผมหลงเค้กจนจะบ้าอยู่แล้ว

“ร้องออกมาเถอะ พี่อยากได้ยิน” ผมพูดเสียงแหบพร่าตามแรงอารมณ์ แล้วก็ยินเสียงครางเล็กๆ มือเค้กเอื้อมมากอดคอผมไว้แน่น ผมเลยก้มลงไปจูบน้องอย่างรักใคร่ๆ

“อือ.. อ๊า.. พี่ทราฟ แฮ่ก” เค้กหอบอยู่ข้างๆหูผม  ทำเอาผมต้องเร่งจังหวะมากขึ้นอีก  ตอนนี้มีแต่เสียงหอบหายใจของเราสองคนดังแข่งกัน   

ผมมองคนตรงหน้าอย่างหลงใหล  ตาน้องเต็มไปด้วยอารมณ์  จังหวะที่ร้อนแรงดำเนินไปเรื่อยๆจนไปถึงจุดปลดปล่อยพร้อมกันทั้งคู่

“พี่รักเค้กนะ ขอบคุณนะครับที่ไว้ใจพี่” ผมกดจูบซับเหงื่อที่ขมับของเค้ก เค้กยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะเอ่ยพูด

“เค้กก็รักพี่ทราฟ”

ผมคิดว่าชีวิตนี้ผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากคนนี้....เค้ก

สุดที่รักและรักที่สุดของผม

Fin!
 

[RiRi]

จบแล้ว เย้! 
ตอนนี้เล่นเอารากเลือด ใช้เวลาอย่างยาวนาน รู้สึกว่ามันขัดๆแต่เหนื่อยเกินกว่าจะแก้ไขอะไร
หวังว่าทุกคนจะพอใจและมีความสุขไปกับนิยายเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามทั้งนักอ่านที่เม้นให้ และนักอ่านที่แวะเข้ามาอ่าน
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ เพราะกำลังใจของทุกคนทำให้ริริปั่นนิยายเรื่องนี้จนเสร็จแม้จะยุ่งตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตก็ตาม
เมื่อได้รับความไว้วางใจ เลยอยากรักษาสัญญาทุกครั้งที่บอกว่าจะมาอัฟให้
ซาบซึ่งใจจนน้ำตาไหลจนท่วมคอม 
เจอกันภาคสองนะคะ เมื่อไหร่ไม่แน่ใจ ของสอบไฟนอลก่อน แต่ไม่นานเกินรอแน่นอนคะ
ชื่อเรื่องภาษาไทยวันนี้วันสุดท้ายแล้วนะคะ รีบๆกันหน่อย ไปโพสไว้ใน Fanpage ได้เลยนะคะ
ถ้าจะให้ดีก็ตามไปหาโพสที่ไว้สำหรับเสนอชื่อเรื่องจะทำให้สะดวกแก่การดู
สุดท้ายก็...เจอคำผิดบอกด้วยนะคะ คาดว่าน่าจะบานตะไท เพราะไม่ได้ตรวจ
พิมพ์มือเป็นระวิง อ่านไม่รื่นไหลก็ขอโทษด้วย ง่วงมากแล้วจริงๆ ^_^
คืนนี้ฝันดีกันถ้วนหน้าไปพร้อมกันน้องเค้กและพี่ทราฟนะคะ
RiRi’s Fanpage >> https://www.facebook.com/RiRiWorld143

 
 
 
 

[candynosugar+]

จิ้มก่อน จิ้มทันไหมมม จิ้มมมมมมม
---------------------------

จิ้มทัน แต่ขึ้นหน้าใหม่ ไม่เป็นไรจิ้มริริทะลุเพจ จิ้มมม

จบแล้ว! จบแบบทำเอาปาดเลือดแทบไม่ทัน กรี๊ด
ไว้พบกันใหม่นะคะพี่ทราฟน้องเค้ก เราจะติดตามพวกคุณไปทุกหนทุกแห่ง ฮา
 

[nunnan]

 จบแล้ววววอ่าาาาา

[sbeam14]

ภาค2 นี้เป็นเรื่องของเฮียครามรึเปล่า
รอมานานแล้ว หาคู่ให้เฮียครามด้วยน่ะ 

[RiRi]

^
^
^
จิ้มๆๆๆ ทะลุเม้นแรก

ภาค2 นี้เป็นเรื่องของเฮียครามรึเปล่า
รอมานานแล้ว หาคู่ให้เฮียครามด้วยน่ะ 

ภาคสองเป็นเรื่องของน้องเค้กพี่ทราฟ และคู่ของพี่ครามค่ะ คงลงต่อในนี้แหละค่ะ จะได้ไม่ต้องไปตามหาที่โพสอื่น
 

[mentholss]

โอ้ววววววววววววววววววววว
เลือดท่วม ตอนสุดท้าย
รอภาค2จ้า

[WilpeR]

สนุกมากเลยค่ะ จบซะแล้ว แต่แฮปปี้ดี ตอนแรกคิดอยู่ว่าจะทำไงทราฟมีแฟนอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็เลือกเค้ก

รออ่านของพี่ครามนะ เดาไม่ค่อยถูกว่าคู่ของครามจะนิสัยยังไง

[MoMoRin]

หวานตลอดดดดดดดด หวานจนคนเค้าอิจฉาทั้งบ้านทั้งเมืองแล้วเนี่ยยยย อิอิอิ

[takara]

หุหุ พี่ทราฟน่ารัก เค้กกะน่ารัก

[indy❣zaka]

ได้ข่าวว่ามาเที่ยวกันนะนี่
ตกลงนี่ไม่ได้มาเที่ยว แต่มาฮันนีมูนกันใช่มั๊ยเนี่ย   



ส่วนอีก3คนที่มาด้วย คือ  คนขับรถ พ่อครัว และคนสวน  ใช่มั๊ยนั่น  555

[goosongta]

ในที่สุดก็ได้กินเค้กกกกกกกกก
อยากถามพี่ทราฟว่า อร่อยและอิ่มเอมแค่ไหน

[bobie]

จบแล้ววววว
รอภาคต่อไปนะคะ
ชอบมากๆเลย
เค้กน่ารักมาก