หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[CarToonMiZa]

ย่องมากดบวก
เบาเบา

[tantalize]

ย่องมาส่องมั่ง 

[OoniceoO]

ซึ้งมากๆเลยคร้าฟผม

[CarToonMiZa]

คิดถึงจังฮู้

[loveromance]

คิดถึงจังฮู้

มาคิดถึงด้วยคน ^^

[Monkey D]

รอตามภาคสองครับผม  น่ารักมากๆเลยคู่นี้

[RiRi]

ประกาศ!

วันที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2555 ริริจะมาอัฟตอนพิเศษของภาคแรกให้นะคะ

ถามสิว่าสอบเสร็จยัง...หึหึ...ยังเลย เหลืออีกสามตัว แต่ไม่ไหวแล้ว เครียดเกิน 

อ่านเยอะจนมึนหัว เลยกะว่าจะมาผ่อนคลายกับน้องเค้กสักหน่อย ไม่งั้นหัวอาจจะระเบิดได้ 

และได้ประกาศฉะนี้แล จึงอยากเรียกให้ทุกคนทราบกันถ้วนหน้า! 

เอาล่ะ เรื่องที่จะประกาศก็มีเพียงเท่านี้ ขอตัวไปเตรียมตัวสอบวิชาตอนบ่ายก่อนนะทุกคน! 

 

 

 

[yayee2]

รับทราบครับพ้ม..และ
โชคดีในการสอบ สามตัวที่เหลือ ขอจงAAA ทั้งสามตัวเด้อ
เอาใจช่วยริริ สู้โว้ย !

[CarToonMiZa]

รับทราบจ้า
สู้สู้กับการสอบน๊า
ขอให้ได้ขอให้โดนทุก
คำถามจ้า

[บี]

เย้ๆๆๆๆๆๆๆ จะได้เจอน้องเค้กแร้วคิดถึงน้องมากๆ เรยแอร๊ยยยยยยย ขอให้ริริสอบได้เกรดเอเยอะๆๆ สอบผ่านทุกตัวทุกวิชาเรยนะคะอิอิ จะรอน้องเค้กแร้วก้อริริอยู่คร้า เย่ เย้ยยยยยยยยยยยยยยยย  !!!  ปรบมือรัวๆๆๆๆๆๆ 5555555555555555555  ^++++++++++++++^

[takara]

พยายามเข้าน๊าสู้สู้

[timvasabi]

จะรอนค่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะจ๊ะเรื่องสอบ เอา A เลยนะ ขอให้ทำได้ สู้ๆๆๆ

[nunnuns]

ขอให้เกรดAนะคะริริ

[greensnake]

รับทราบค่ะ >.< สู้ๆเรื่องสอบนะคะ
เอา A มาฝากคนอ่านด้วยเน้อ

[HanATarO]

แล้วจะรอค้า

เป็นกำลังใจให้นะจ้า พยายามค่า เราต้องฝ่าฟันมันไปใหได้
เพื่อไปหา A นะค้า

5555555

 

[bytoey]

รอจร้า

[NOoTuNE]

 

[JingJing]

รอจ้า
ขอให้โชคดีในการสอบ

[cinpetals]

สู้ๆจ้าาาา~~~~

[sinyou]

อ่านรวดเดียวจบ น้องเค้กกับสายไหมน่ารักมาก  รอภาคสองนะคะ สู้ๆค่ะ   

[CarToonMiZa]

 

[lovelypolly]

รับทราบจ้า แล้วจะรออ่าน
ยังไงก็สู้ๆ เรื่องสอบด้วยนะจ๊ะ ^^

[~ณิมมานรฎี~]

นั่งเฝ้าละกัน  หุหุหุหุ 


 

[karn49]

สู้ ๆ นะะะ ^ ^
จะรออ่านน 55555
ขอให้เกรดออกมาสวยยเหมือนหน้าตา ริริ นะ

[leeteuk]

วันที่ 6 แล้ว จะได้อ่านพี่ทราฟกะน้องเค้กแล้ว เย้ๆๆ  รออยู่นะคร่า ริริ

[RiRi]

ตอนพิเศษ :: ทะเลหวาน


เอาล่ะ ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ รู้หรอกว่ามันต้องเจ็บ แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะเจ็บมากขนาดนี้กันเล่า!

แค่กระดิกตัวขยับขานิดหน่อยผมก็ปวดร้าวไปทั่วทั้งแนวสันหลัง ลามไปจนถึงสะโพกที่อาการขั้นโคม่าอย่างถึงที่สุด มันจะไม่เป็นปัญหาเลยถ้าตอนนี้ผมไม่ได้ปวดฉี่อ่ะ ลุกไม่ได้ด้วย โอ๊ยเครียด!

ไม่เพียงเท่านั้นนะ ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่สบาย ปวดหัวตุบๆแข่งกับปวดที่ร่างกาย แถมขอบตายังร้อนผ่าวอีกด้วย

“อืม ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงพี่ทราฟดังอู้อี้อยู่ข้างๆหูผม พร้อมกับแรงกอดที่กระชับมากขึ้น

“ครับ” อ๊า เสียงก็แหบได้อีก

สรุปคือ...ผมป่วย T_T

“ตัวร้อนมากเลยเค้ก” พี่ทราฟผุดลุกอย่างรวดเร็วขึ้นก่อนจะเอามือมายังหน้าผากผม ใบหน้า และลำคอ ผมมองหน้าพี่ทราฟก่อนจะส่งยิ้มให้ พี่ทราฟทำหน้าเครียดก่อนจะก้มลงมาจุ๊บที่หน้าผากผมเบาๆ

“พี่ขอโทษนะครับ”

“ขอโทษเรื่องอะไรครับ”

“ที่ทำให้เค้กป่วยนี่ไง อุตส่าห์ได้มาเที่ยวแล้ว”

นั่นสินะ...มาทะเลทั้งที ผมดันมาป่วยซะนี่ จะเรื่องนี้จะโทษพี่ทราฟคนเดียวก็ไม่ถูก หรือพูดให้ถูกก็คือไม่มีใครผิดทั้งนั้น ก็แค่รู้เท่าไม่ถึงการณ์แค่นั้นเอง ><

“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เค้กไม่เป็นไร” ผมบอกก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือพี่ทราฟ ซึ่งพี่ทราฟก็บีบมือผมเบาๆกลับมา

“นอนรอแปบนะครับ เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้ทาน จะได้กินยา”

พี่ทราฟกำลังจะลุกออกจากเตียง แต่ผมไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก ผมไม่ให้พี่ทราฟไปไหนทั้งนั้น อย่างรู้ไหมว่าทำไม...ก็...ผมปวดฉี่ไง! สภาพแบบนี้จะให้กลิ้งไปเหรอ ภาพที่ออกมาคงไม่สวยแน่ๆ

“ครับ?” พี่ทราฟนั่งลงที่เดิม หันหน้ากลับมาถามผม แววตาที่มองมานั้นทั้งห่วงใยทั้งรัก ทำเอาผมไม่กล้าสู้สายตา ได้แต่ก้มหน้าตอบเสียงอ้อมแอ้มเท่านั้น

“เค้ก...อยากเข้าห้องน้ำ”

“หึหึ มาครับ พี่อุ้ม”

แล้วพี่ทราฟก็จัดการอุ้มผมเข้าห้องน้ำเพื่อปลดปล่อยความทรมานอันเกิดจากการปวดฉี่ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลยนะผมบอกไว้เลย

“ออกไปสิครับ เค้กจะฉี่” ผมบอกพี่ทราฟที่ยืนประคองผมไม่ปล่อย แล้วผมจะทำธุระส่วนตัวได้ยังไงกันล่ะ

“ไหวไหม ให้พี่ช่วยหรือเปล่า”

“ช่วยอะไรเล่า ออกไปเลยนะ” ผมผลักพี่ทราฟด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด พี่ทราฟหัวเราะเสียงดังก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป ผมถึงได้ทำธุระได้ ไม่อยากจะบอกเลยว่าตอนนี้ผมรู้สึกแย่สุดๆเพราะขาที่อ่อนแรงเสียจนแทบยืนไม่อยู่ แถมยังไม่สบายอีก ความเจ็บปวดระบบไปทั้วร่างนี่มันทรมานที่สุด แต่อย่างที่บอกว่าเรื่องนี้โทษใครไม่ได้ ผมสมยอมเองอ่ะ ><

“เค้ก เสร็จหรือยัง” พี่ทราฟตะโกนเรียกผมจากข้างนอก

“เสร็จแล้วครับ”

หลังจากที่ผมเปล่งเสียงตะโกนออกไปพี่ทราฟก็เปิดประตูเข้ามาก่อนจะมาช่วยประคองผมให้ล้างหน้าแปรงฟันได้ถนัดก่อนจะพาไปนอนที่เตียง ส่วนพี่ทราฟก็ลงไปหาอะไรมาให้ผมกิน

ผมพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าไปทางระเบียงที่มีประตูเลื่อนเป็นกระจกใสๆกั้นอยู่ ภาพทะเลสี่ฟ้าอ่อนๆและหาดทรายสีขาวละเอียด ยามเมื่อแสงแดดตกกระทบทำให้ทรายนั้นระยิบระยับชวนจับตามองเป็นที่สุด

น่าเสียดายที่วันนี้ผมคงไปเล่นน้ำไม่ได้ พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว แย่จังเลย ถ้าผมนอนเยอะๆกินยากินข้าวจะหายป่วยไวไว เย็นนี้ผมจะหายหรือเปล่านะ คงต้องลองดู ก็แหม มาทะเลทั้งทีนี่น่า จะเอาแต่นอนได้ไงกัน

แบบนี้เขาเรียกว่าใขยาก แต่สังขารไม่อำนวย T_T

ก็อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองยังประตูที่เปิดออกช้าพร้อมกับพี่เจที่เดินเข้ามา ใบหน้ามีรอยยิ้มล้อเลียนผมอยู่ ทำเอาผมงงไปเลยทีเดียว และยิ่งแดงมากขึ้นไปอีกเมื่อพี่เจพูดแซวผม

“ไงเรา ร้อนแรงกันถึงขนาดนอนซมเลยเหรอ” พี่เจหัวเราะก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆผม

ผมไม่รู้จะตอบอะไรออกไป ได้แต่หันหน้าไปทางอื่นด้วยความอาย พี่เจรู้เรื่องนี้ได้ไงเนี่ย พี่ทราฟบอกเหรอ ไม่หรอก พี่ทราฟไม่ได้บอกแน่ๆ หรือว่า...พี่เขาได้ยิน

“อายหรือไง ไหนดูสิ มีอะไรบุบสลายหรือเปล่า”

พี่เจเอื้อมมือมาเชยคางผมขึ้น สายตามองมาอย่างสำรวจก่อนจะยกยิ้มมุมปาก เหมือนกำลังถูกใจอะไรสักอย่าง

“ไอ้ทราฟแม่งนี่สุดยอดจริงๆ”

“อะ...อะไรเหรอครับ” ผมถาม

“รอยที่คอเรานี่ไง เยอะใช่เล่นนะเนี่ย”

ผมขมวดคิ้วคิ้วก่อนจะเอามือลูบที่คอตัวเอง ความร้อนที่ออกมาจากร่างกายทำให้ผมต้องเอามือออก ผมยิ้มเขินให้พี่เจ ก่อนจะหันไปมองประตู ตาที่เริ่มหนักอึ้งและร้อนผ่าวมากขึ้น พี่เจลูบหัวผมเบาๆ ผมเลยส่งยิ้มให้พี่เขาว่าผมไม่เป็นอะไร

แอ๊ดดดดด

พี่ทราฟเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมยกถาดอาหารเข้ามาในห้อง พี่เจลุกขึ้นเดินไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งของเตียง พี่ทราฟเลยนั่งลงแทน ว่างถาดอาหารลงบนโต๊ะหัวเตียงก่อนจะเข้ามาพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นนั่ง

“กินข้าวนะ เดี๋ยวพี่ป้อน กินเสร็จแล้วจะได้กินยา” พี่ทราฟเอ่ยเสียงอ่อนโยนก่อนจะหยิบชามข้าวต้มขึ้นมาคนให้คลายความร้อนก่อนจะใช้ช้อนตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าแล้วก็ป้อนผม ผมก็กินแต่โดยดี แต่เพราะว่าผมกำลังป่วย เลยทำให้ความอยากอาหารลดลงไป แม้ผมจะพยายามฝืนแล้วก็ตามเพราะอยากหาย แต่ก็ฝืนกินไปได้แต่ครึ่งชามเท่านั้น

“เดี๋ยวกูออกไปดูไอ้พวกนั้นก่อน มีอะไรก็เรียกแล้วกัน” พี่เจบอกกับพี่ทราฟก่อนจะหันมายิ้มให้ผม

“เออ พวกมึงออกไปเที่ยวกันก็ได้ ไม่ต้องห่วง”

“อืม แล้วมึงก็...อย่าทำอะไรน้องมันอีกล่ะ ครั้งแรกแต่มึงไม่ออมมือเลยนะเนี่ย”

“กูออมแล้วเหอะ ไปเลยไอ้ห่านี่”

เอ่อ...ที่พูดกันนี่ คิดบ้างไหวว่าผมจะอาย พูดกันอย่างไม่เกรงใจเจ้าของเรื่องอย่างผมเลยสักนิด จิ๊!

พี่เจออกจากห้องไปแล้ว ผมกินยาที่พี่ทราฟส่งให้ แม้จะไม่ชอบแต่ผมก็ต้องกินมันลงไป อยากหายป่วย อยากออกไปวิ่งเล่นข้างนอก เฮ้อออ เดี๋ยวก็หาย

“เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้นะ รอแปบหนึ่ง นอนไปเลยก็ได้”

พี่ทราฟหายออกไปนอกห้องแปบหนึ่งก่อนจะกลับมา ผมที่กึ่งหลับกึ่งตื่นก็พอจะรู้ว่าพี่ทราฟเช็ดตัวให้ผม ก่อนที่ผมจะหลับไปในที่สุด ตื่นมาอีกที่หนึ่งก็สี่โมงเย็นกว่าแล้ว ลมหายใจร้อนๆที่เบารดอยู่ข้างแก้มกับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น พี่ทราฟก็นอนเฝ้าผมอยู่อย่างนี้ตลอด

“ว่าไงครับตัวเล็ก ตื่นแล้วเหรอ” น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้ทำให้ผมใจสั่นสะท้าน และผมอยากให้พี่ทราฟพูดแบบนี้กับผมคนเดียว ไม่อยากให้ใครได้รับความอ่อนโยนแบบนี้ของพี่ทราฟเลย

“พี่ทราฟ อย่าทิ้งเค้กนะ”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้ผมพูดประโดยคนั้นออกไป แต่ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ก็พี่ทราฟเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตผมนี่น่า

“ไม่ทิ้งหรอกครับ ลืมเรื่องนี้ไปได้เลย”

“ขอบคุณครับ”

“ว่าแต่รู้สึกดีขึ้นหรือยัง”

“ดีขึ้นแล้วครับ”

“จริงเหรอ” พี่ทราฟถามเหมือนไม่เชื่อ ก่อนจะก้มหน้าลงมาจนหน้าผากพี่ทราฟชนกับหน้าผากผม ผมรู้สึกดีขึ้นแล้วจริงๆนะ มีแต่ยังปวดไปทั้งตัวอยู่ก็เท่านั้น แต่ไม่รุนแรงเท่าเมื่อเช้า เมื่อเช้านี่ยังกับผมไปผ่านศึกสงครามโลกมายังนั้นแหละ ระบมไปหมดทุกอณุรูขุมขน >_<

“ตัวยังอุ่นๆอยู่เลย”

“แต่เค้กอยากออกไปเล่นข้างนอกนี่หน่า นะนะๆ ให้เค้กออกไปเถอะนะ ขี้เกียจนอนต่อแล้วอ่ะ” ผมพูดเสียงอ่อน ได้ไม่ได้ไม่รู้ อ้อนไว้ก่อน เชื่อเถอะว่าผมต้องชนะ แล้วก็จริงเมื่อพี่ทราฟยิ้มให้ผม แล้วก็อุ้มผมขึ้นแบบไม่ทันได้ตั้งตัวออกนอกห้อง

“โอ๊ะๆ เข้าหอคืนแรกเป็นไงบ้างเค้ก สนุกไหม” เสียงพี่สองดังขึ้นทันทีที่ผมออกมานอกบ้าน พี่สองพี่เจและพี่คราม นั่งกินเบียร์ดีดกีต้าร์กันอยู่ที่ชานระเบียงหน้าบ้าน

“...”ผมไม่ตอบคำถามของพี่สอง ได้แต่ก้มหน้างุดเพราะความอาย

“มึงเล่นน้องหนักเหรอวะ ถึงกับเดินไม่ได้เลยทีเดียว” พี่สองยังไม่หยุด พี่ทราฟเลยใช้เท้าถีบพี่สองไปหนึ่งทีแบบเต็มๆแรง อิอิ แอบสะใจเล็กน้อยถึงปานกลาง ช่วยไม่ได้ อยากมาหาเรื่องผมก่อนนี่น่า โดนอย่างนี้ก็สมควรแล้วล่ะ

“ถีบกูจังเลยนะแม่ง เดี๋ยวคอยดูเถอะ กูจะยุให้เค้กไปมีชู้”

“ยุไม่ขึ้นหรอก บอกเลย” อันนี้ผมบอกเองครับ ทำเอาพี่ทราฟยิ้มแป้น และพี่เจกับพี่ครามก็หัวเราะออกมา

พี่ทราฟนั่งลงข้างพี่เจ พี่ครามเอี้ยวตัวไปกระชากเบาะรองนั่งของพี่สองมาวางไว้ที่พื้นที่ระหว่างพี่ทราฟและพี่ครามเพื่อให้ผมนั่ง

“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณก่อนจะเขยิบตัวลงมานั่งที่เบาะ ตอนนั่งลงที่แรกที่เจ๊บจี๊ดไปถึงกระดูกสันหลังเลยที่เดียว แต่สักพักก็เริ่มปรับตัวได้

“บอกกูดีๆก็ก็ให้แม่ง กระชากซะแรงเลย” พี่สองโวยใส่พี่คราม แต่คนอย่างพี่ครามไม่เคยสะทกสะท้านเพราะโดนด่าอยู่แล้ว

“หิวไหมเค้ก” พี่เจถามผม ผมพยกหน้าให้เป็นคำตอบ พี่เจเลยลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้านก่อนจะออกมาพร้อมกับข้าวผัดสับปะรดจานโตที่ส่งกลิ่นหอมเรียกน้ำสายได้อย่างไม่ยากเย็น

“ไอ้ครามเป็นคนสั่งให้เองเลยนะ” พี่เจพูดก่อนจะตักข้าวผัดสับปะรดแบ่งใส่จานให้ผม ผมรับมาก่อนจะหันไปขอบคุณพี่ครามอีกรอบ

“เลิกขอบคุณเถอะ ทำยังกับคนไม่รู้จักกันไปได้” พี่ครามพูดเสียงนิ่งตามฉบับของเขา แต่เท่าที่ผมรู้จักพี่ครามมา ผมรู้เลยว่านี่นะอ่อนโยนที่สุดแล้วที่พี่ครามจะพูดได้

“กินเยอะๆนะ จะได้หายไวไว” พี่ทราฟลูบหัวผมเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกีต้าร์มาเล่นเพลงไปเรื่อยๆ ทุกคนดูมีความสุขมาก ผมเองก็มีความสุขมากๆเช่นกัน ทุกคนที่นี่คือครอบครัวของผม ถึงไม่ใช่คนที่เรียกว่าเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ แต่การที่ทุกคนรักกัน มีเรื่องเดือดร้อนก็คอยช่วยเหลือกัน เป็นห่วงเป็นใยซึ่งกันและกัน และทั้งหมดนั่งก็ส่งมาถึงผมด้วย

จากวันแรกที่ผมรู้จักกับพวกพี่เขา ตอนนั้นมองไม่เห็นด้วยซ้ำ แต่ผมรับรู้ได้เลยว่าทุกคนดีกับผมจริงๆทั้งที่ผมเป็นเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ อาจะไม่ใช่คนดีก็ได้ แต่พวกพี่เขาก็ต้อนรับผมอย่างดี

พี่เจที่คอยเป็นห่วงเป็นใยผม เป็นพี่ชายที่แสนดี อาหารการกินของผมทุกอย่างก็พี่เจนี่แหละที่เป็นคนทำ และดูจะเป็นคนที่มีความคิดความอ่านมากกว่าคนอื่นเสียด้วยนะ

พี่สองทำให้ผมหัวเราะได้ทุกครั้ง เวลาไปเจอของเล่นหรืออะไรน่ารักๆก็จะซื้อมาฝากผม พาผมออกไปเที่ยวเล่น ที่กวนประสาทคนไปทั่งบ้านก็เพราะพี่เขาเป็นคนอารมณ์ดี เลยมักจะเรียกเสียงหัวเราะจะคนรอบข้างได้เสมอ

พี่คราม แม้ว่าหน้าจะดุเสียงจะโหด แต่ผมว่าตัวตนที่แท้จริงของพี่ครามไม่เป็นแบบนั้นเลย พี่เขาเป็นคนที่อ่อนโยนคนหนึ่ง มันจะใส่ใจในเรื่องที่คนอื่นไม่คิดกัน พี่ครามเหมือนเป็นหัวหน้า เป็นพ่อที่คอยดูแลคนในบ้านให้อยู่ในปกครองไปพร้อมกับดูแลปกป้อง อาจจะเรียกได้ว่าเป็นพี่ใหญ่ของบ้านก็ว่าได้

และคนสุดท้าย พี่ทราฟ คนที่ผมรักมากที่สุด เพราะความใจดีและความรักของพี่ทราฟที่มีให้ผม ต่อให้มีแค่นี้ผมก็คิดว่ามันยิ่งใหญ่มากแล้ว แต่เปล่าเลย พี่ทราฟไม่ได้มีดีแค่รักผมอย่างเดียว แต่ทุกการกระทำที่บอกให้รู้ว่าเขาแคร์ผม รักผม เป็นห่วงเป็นใยผม ทำให้ผมรักคนๆนี้หมดหัวใจ

และผมพูดได้เลยว่าตอนนี้เป็นตอนที่ผมมีความสุขที่สุด

‘แม่ครับ แม่ดีใจกับเค้กไหม ทุกคนดีกับเค้กมากเลย ถ้าแม่อยู่ เค้กอยากให้แม่ได้รู้จักกับพวกพี่ๆเขาจัง เชื่อเถอะว่าแม้ต้องรักพี่ๆทุกคนเลยล่ะ’

เราใช้เวลานั่งเล่นนั่งกิน นั่งเล่น จนตะวันกำลังจะตกดิน พี่ทราฟก็จับมือผมให้ลุกขึ้นเดินตามลงไปที่ชายหาด มือข้างหนึ่งของพี่ทราฟกุมมือผมไว้ ผมอีกข้างก็หิวกีตาร์มาด้วย

เรามานั่งลงบนผืนทรายที่ชื้นนิดหน่อยจากน้ำทะเล สายลมที่พัดมานั้น ผมลูดเข้าจมูกลึกๆ กลิ่นความเค็มเข้ากับบบรรยากาศทำให้ผมรู้สึกดีขนแทบไม่อยากให้เวลาผ่านไป ผมหันไปมองพี่ทราฟที่ยังกุมมือผมแน่นแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น

“ขอบคุณนะครับ” ผมบอก

“ด้วยความยินดีครับ”

พี่ทราฟปล่อยมือผมก่อนจะหยิบกีต้าร์ขึ้นมาเหมือนจะเล่นอย่างไงอย่างงั้น

“พี่มีเพลงหนึ่งจะร้องให้ฟัง” พี่ทราฟพูดแค่นั้นก่อนจะลงมือเล่น

รู้ตัวหรือเปล่า เธอทำอะไรให้ชีวิตของฉัน
มากมายเท่าไร ที่ได้จากการที่มีเธออยู่ข้างกัน
เป็นความอบอุ่นในหัวใจ เป็นความยิ่งใหญ่ของทุกวัน
เป็นจุดมุ่งหมาย และเรี่ยวแรงใจอันสำคัญ

เพลงที่พี่ทราฟร้องออกมานั้น ทำให้ผมนิ่งไปแวบหนึ่ง ก่อนจะรู้สึกอุ่นซ่านที่หัวใจ มันเต็มตื้นเกินคำบรรยาย

เพราะว่าเธอนั้นคือดวงใจของฉัน
ที่ทำให้ทุกๆวันฉันเดินสู้ต่อ
ต้องล้มแล้วลุกเท่าไรไม่เคยจะท้อ ไม่เคยหวั่นไหว
ขอเพียงยังมีเธออยู่ด้วยกัน ตลอดไป

น้ำตาผมไหลลงมาด้วยความสุขใจ

รู้สึกหรือเปล่า เธอเติมอะไรให้วันคืนเหล่านั้น
เนิ่นนานเท่าไร ได้สุขจากการที่มีเธออยู่ใกล้กัน
เป็นความอบอุ่นในหัวใจ เป็นความยิ่งใหญ่ของทุกวัน
เป็นจุดมุ่งหมาย และเรี่ยวแรงใจอันสำคัญ
การที่ได้อยู่ใกล้ๆพี่ทราฟนั้นก็เป็นเสมือนความสุขที่ยิ่งใหญ่ของผมเล่นกัน

เพราะว่าเธอนั้นคือดวงใจของฉัน
ที่ทำให้ทุกๆวันฉันเดินสู้ต่อ
ต้องล้มแล้วลุกเท่าไรไม่เคยจะท้อ ไม่เคยหวั่นไหว
ขอเพียงยังมีเธออยู่ด้วยกัน ตลอดไป
ขอเพียงยังมีเธอเดินเคียงข้างฉัน
ขอเพียงยังมีเราอยู่ด้วยกัน ฉันก็สุขใจ

“พี่รักเค้กนะครับ” พี่ทราฟวางกีต้าร์ลงข้างตัว แล้วผมก็พุ่งเข้าหาและกอดพี่ทราฟแน่น

“ฮึก เค้กรักพี่ทราฟ ฮือ รัก...รักมากๆด้วย”

ผมกอดคอพี่ทราฟแน่นมาก ทำเกินไปแล้ว ทำไมต้องทำให้ผมรักเขามากขนาดนี้ด้วย จะดีไปถึงไหนกัน แค่นี้ผมก็รักจนไม่รู้จะรักยังไงอยู่แล้ว วินาทีนี้ผมรู้ตัวเลยว่าผมขาดพี่ทราฟไม่ได้แน่ๆ ผมไม่มีทางอยู่ได้โดยไม่มีพี่ทราฟ

“พี่ไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเป็นยังไง จะมีอุปสรรคมากมายแค่ไหนรอเราอยู่ พี่รู้ว่าการที่เราสองรักกันนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย สังคมคนรอบข้าง แต่พี่รักเค้กเกินกว่าจะแคร์อะไร แต่พี่ขอให้เค้กจำเอาไว้ว่า พี่จะทำให้ดีที่สุด เราจะต่อสู้ไปด้วยกัน ไม่ว่าอุปสรรคนั้นจะยากเย็นแค่ไหนไม่จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด”

“...”

“จะเดินไปกับพี่ใช่ไหม”

ผมไม่ตอบ แต่พยักหน้าแทน

“งั้นพี่ไม่ปล่อยแล้วนะ ต่อให้วันข้างหน้าเค้กอยากจะไปก็ตาม”

“ไม่ไป ไม่ไป เค้กจะอยู่กับพี่ทราฟ” ผมรีบท้วงทันที รักขนาดนี้ผมจะไปไหนได้ล่ะ

“ขอบคุณครับ”

พี่ทราฟเลื่อนใบหน้าลงมาประทับจูบที่แสนอบอุ่น ความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ด้วยโตยังไม่อาจสู้ได้เลย แน่นอนล่ะ ในโลกนี้ไม่มีอะไรเทียบได้กับพี่ทราฟอีกแล้ว...ไม่มีจริงๆ

จบบริบูรณ์




ยัง!

ยังไม่จบ!


“โอ้โห มีเลิฟซีนกันท่างกลางแสงตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้า ไม่เบาเว้ยเห้ย”

“หึหึ มึงอิจฉาละสิไอ้สอง”

“มึงสิอิจฉาไอ้เจ กูไม่เห็นว่าเด็กที่ผ่านมาของมึงจะน่ารักเท่าเค้กสักคน”

“หึหึ สำหรับกูน่ารักเรื่องรอง ลีลามาก่อนเป็นอับดับหนึ่ง”

“ถุย! แน่ใจเหรอมึง”

“หรือมึงอยากจะลองล่ะ”

“เดี๋ยวกูถีบแม่ง”

“เข้ามาเลยมึง”

พลัก!

ตุบ!

ตุบ!

“เฮ้ย!”

“โอย!”

“สอดดีนะพวกมึงสองตัว เลิกทำตัวเป็นถ้ำมองแล้วออกไปซื้อของกินข้างนอกซะ ไอ้พวกเวรนี่”

แล้วคนที่ลงมือ “ถีบ” ก็เดินเข้าบ้านไปอย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้สนใจเพื่อนสงอคนที่หน้าทิ่มทรายมองหน้ากันด้วยความมึนงง

“ไอ้คราม มึงถีบกูทำมายยยยย!”

“กูทำไรผิดวะแม่ง!”

ส่วนคู่รักทะเลหวานก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย เอาแต่พลอดรักกันโดยมี หาดทราย สายลม แสงแดด เป็นสักขีพยาน

 

[RiRi]

ต้องเรียกว่าจบลงไปแล้วอย่างสมบูรณ์แบบของภาคแรก (เหรออออ!) 
ส่วนภาคสอง อาจจะมาปลายเดือนตุลานี้ถ้าหากไม่มีอะไรขัดข้อง
เพราะปิดเทอมมีโปรแกรมเยอะมาก ต้องไปค่ายของชมรมอีก
แต่ถ้าจะช้ากว่านั้นก็ไม่เกินกลางเดือนพฤศจิกายนแน่นอน คอนเฟิร์ม!!
นอกจากภาคสองแล้ว ริริก็มีโปรแกรมจะแต่งเรื่องอื่น สามารถเข้าไปดูโปสเตอร์ได้ในแฟนเพจ
แล้วถ้ามีข้อสงสัยอะไรหรืออยากพูดคุยก็ถามกันมาได้นะคะ อย่างได้เกรงใจ
สุดท้ายนี้ต้องขอขอบคุณนักอ่านที่น่ารักน่าฟัดทุกคน ที่ช่วยส่งนิยายเรื่องนี้ขนถึงฝั่งฝัน (?)
ถ้าไม่ได้พวกคุณที่คอยสนับสนุนกับอย่างอุ่นหน้าฝาครั่ง ริริก็คงไม่มีแรงใจมานั่งปั่นนิยายได้บ่อย
แม้ว่าจะยุ่งมากๆก็ตาม รักทุกคนมากๆเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ


 
 
 

[arisa_sa]

สมน้ำหน้าพี่เจ พี่สอง อิอิ น่ารักอะ รอพี่ครามเจอคนที่ใช่นะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้จ้า

ขอบคุณมากค่ะ    +

[tuek]

  
รอภาคสองนะคะ

[Pakbung Mazo]

กรี๊ดดดดดดด หวานมากกกก ><