หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[mro]

เพิ่งอ่านครั้งแรก และอ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากๆค่า

[sirikanda28]

น่ารักตั้งแต่แรกจน
จบเลยนะคะ 

[=นีรนาคา=]

น่ารักมากค่ะ สนุกมาก ขอบคุณมากมาย

รอติดตามภาคสองน้า

[MoMoRin]

หวานตลอดดดดดดดดดด
พี่เจ พี่สองก็ฮาตลอดดดดดด
พี่ครามก็นะ...เข้ม แมนเหลือเกิ้นนนน อิอิ

[bytoey]

หวานนนนนมากกก

[cinquain]

สนุกมากค่ะ นั่งอ่านตั้งแต่ 11 โมงจนจบตอนบ่าย 2!!
(งานการเอาไว้ก่อน 55)

จะรออ่านภาคสอง(คราม)นะคะ อยากรู้ใครจะมาคู่เจ้าพ่อหน้านิ่ง

[biw43]

น่ารักมากเลยค่ะน้องเค้ 55555555
อยากอ่านต่อภาคสองเร็วๆจัง

 

[CarToonMiZa]

 

[CarToonMiZa]

ดันหน่อย

[CarToonMiZa]

คิดถึงจังเลยยยยยยย

[RiRi]

Pretty Boy II  เจ้าชายตัวน้อยของผม
ตอนที่1
[Cake talks]



“เค้ก เสร็จหรือยัง ลงมากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนสายนะ” เสียงพี่ทราฟตะโกนขึ้นมาจากข้างล่าง

วันนี้ดูวุ่นวายกันไปทั้งบ้าน เพราะเป็นวันที่โรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ของพี่ๆเปิดรับเด็กใหม่ วันนี้ทุกคนเลยวุ่นวายกันมากเป็นพิเศษ

ผมหยิบแหวนที่พี่ทราฟเคยให้เมื่อตอนวันเกิดที่ผ่านมาขึ้นมาใส่ ทีแรกผมเก็บใส่กล่องไว้อย่างดีเพราะกลัวมันจะพังถ้าเกิดผมไปหยิบจับอะไรที่ไม่ระวังเพราะเป็นแหวนที่ทำจากเปลือกหอย แต่พี่ทราฟไม่ยอม บอกว่าให้ผมใส่ติดมือเอาไว้ ถ้ามันพังจะซื้อให้ใหม่ ผมเลยใส่ตลอดยกเว้นเวลาอาบน้ำเท่านั้น นอกจากแหวนก็ยังมีสร้อยข้อเท้าที่ตอนนี้ผมใส่ตลอด และมีอยู่หลายอันเพราะพี่ทราฟชอบซื้อมาให้ผม

จากนั้นก็หยิบนาฬิกาที่พี่สองใส่ให้เนื่องในโอกาศวันเกิดอีกเช่นกันมาใส่ นึกถึงตอนที่พี่สองให้นาฬิกาแล้วก็ขำ วันนั้นทุกคนเอาแต่รุมประณามหาว่าพี่สองไม่ใช้หัวคิดถึงได้ซื้อนาฬิกามาให้ผม ก็ตอนนั้นผมมองไม่เห็นนี่น่า แต่ตอนนี้มองเห็นแล้วเลยได้ใช้ สบายไปไม่ต้องเสียเงิน ฮ่าๆๆๆ

แต่งตัวเสร็จแล้วก็วิ่งลงบันได้ไปห้องครัว แต่ก็ต้องเบรคแทบไม่ทันเพราะพี่ทราฟยืนดักอยู่ด้านล่าง ฮู้ววว เกือบหน้าทิ่มจูบพื้นแล้วไหมล่ะ

“พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่า...”

“อย่าวิ่งลงบันได โธ่พี่ทราฟ เค้กรู้แล้วน่า แต่เค้กรีบนี่น่า” ผมพูดแทรกพี่ทราฟก่อนที่พี่ทราฟจะพูดจบ พี่ทราฟบ่นเรื่องนี้หลายรอบแล้ว บ่นจนผมจำได้ขึ้นใจเลยล่ะ แต่ผมก็ลืมทุกที แต่มันคงไม่มีอะไรหรอก แค่วิ่งลงบันไดเอง

“รีบก็ไม่ควรรู้ไหม ถ้าตกลงมาจะทำไง”

“ก็ขาหัก หรือไม่ก็แขนเดาะแหละมั้ง โอ้ยย!”

พี่ทราฟดีดหน้าผากผมเบาๆ มองหน้าผมเอือมๆที่ผมไม่ค่อยเชื่อฟังเรื่องนี้ ก่อนจะเดินกอดเอวผมตรงไปที่ห้องครัวที่ไม่มีใครอยู่สักคน สงสัยไปอยู่ที่โรงฝึกหมด

“เดี๋ยวเค้กไปที่เรียนพิเศษเองก็ได้พี่ทราฟ วันนี้ท่าจะยุ่งทั้งวัน” ผมบอกตอนที่เรากำลังนั่งกินอาหารเช้าฝีมือพ่อครัวหัวป่านามว่าเจ กินทุกวันก็อร่อยทุกวัน ผมอยากทำอาหารให้เก่งๆเหมือนพี่เจจัง สงสัยต้องหาเวลาว่างมาเรียนทำอาหารกับพี่เจเสียแล้ว

“ได้ไง เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่ทราฟแย้งแทบจะทันที ไม่ได้เลยคนนี้

“ไม่เป็นไรจริงนะ เค้กโตแล้ว ไปเองได้”

“อย่าดีกว่า เค้กเคยนั่งรถเมล์จากที่นี่ไปที่เรียนพิเศษเหรอ”

“ไม่เคยอ่ะ”

“นั่นไง แล้วจะไปเองได้ยังไง”

“แหะๆ”

คนอะไรฉลาดจริงๆ ผมเองก็ลืมคิดซะนี่ว่าไม่เคยออกไปไหนมาไหนเองตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับพี่ทราฟ ไม่ว่าจะไปไหนก็มีสารถีสุดหล่อที่พ่วงตำแหน่งสุดที่รักมาด้วยพาไปนู่นไปนี่ ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้ใช้บริการขนส่งมวลชนของประเทศไทย ดีนะพี่ทราฟเบรคไว้ทัน ไม่งั้นผมค้างเติ้งอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอย ไม่ได้ไปเรียนพิเศษแน่ๆ ><

พี่ทราฟมักจะเป็นแบบนี้เสมอ เมื่อผมเผลอเรอหรือหลงลืมอะไร พี่ทราฟก็จะคอยเตือนคอยดูแลตลอด ขนาดบางทีผมเล่นเพลินจนลืมว่าวันนั้นต้องอะไรบ้าง อย่างล้างอ่างเจ้าอ้วนกลม หรือพาสายไหมไปเดินเล่น เพราะเอาแต่หัดเล่นกีต้าร์เพลิน พี่ทราฟก็จะคอยเตือนผมทุกครั้ง หรือบางทีใจดีทำแทนผมซึ่งก็น้อยครั้งมาก เพราะผมจะรีบลุกขึ้นไปทำเองเสียมากกว่า ก็มันน่าที่ผมนี่น่า ถ้าไม่ทำแล้วจะให้ใครทำล่ะ อีกอย่างยังเป็นการช่วยให้ผมไม่เสียนิสัยด้วยหากว่าปล่อยให้พี่ทราฟทำให้ตลอด

หลายครั้งที่ผมตำหนิตัวเองถึงความไม่เอาไหน ที่บางครั้งขาดความลับผิดชอบไป แต่พี่ทราฟก็คอยให้กำลังใจผมทุกครั้ง

‘คนเราผิดพลาดกันได้ ใช่ว่าพี่จะไม่เคยลืม แต่ถ้าลืมก็ไม่เป็นไร ในเมื่อเราไม่ได้อยู่คนเดียว เค้กมีพี่ พี่มีเค้ก วันไหนเค้กลืมพี่ก็คอยย้ำเตือนให้ วันไหนพี่ลืม พี่ก็หวังว่าเค้กจะคอยช่วยพี่เหมือนกัน’

เพราะคำปลอบเหล่านั้นทำให้ผมยิ่งรักคนๆนี้มากขึ้น ผมรู้ว่าตัวเองยังเด็กนัก เวลาที่หลายคนชอบพูดว่าเป็นเด็กจะไปเข้าใจอะไร ผมอาจจะไม่เข้าใจว่ารักคืออะไรทั้งหมด รักแล้วต้องทำยังไง ความรู้สึกไหนถึงจะเรียกว่ารักจริง เพราะมันไม่มีบทสรุปตายตัว แล้วผมจะผิดไหม ถ้าหากจะคิดว่านี่แหละ คือ ‘ความรัก’ ของผม

“ไอ้เจ เดี๋ยวกูรีบมาไปส่งเค้กก่อน” พี่ทราฟตะโกนบอกพี่เจข้ามหัวเด็กที่มาสมัครเรียน

“เออ ตามสบาย ตั้งใจเรียนนะเค้ก” พี่เจส่งยิ้มพร้อมโบกมือลาผม

“ครับผม บ๊ายบายพี่เจ พี่คราม แล้วก็พี่สอง”

ผมโบกมือลาทุกคนก่อนจะกระโดดขึ้นรถพี่ทราฟ ที่สตาร์ทรถคอยอยู่แล้ว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเราก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่ที่เรียนวาดรูปของผม ^_^

----------------
----------------

“เส้นนี้เบี้ยวไปหน่อย ตั้งใจดูแบบให้ดีไอ้น้อง”

“ครับ”

อาจารย์หรือเรียกง่ายๆว่ารุ่นพี่เดินจากไปเพื่อดูเด็กคนอื่นต่อ ตอนนี้ผมมาเรียนวาดรูปอยู่แถวๆมหาวิทยาลัยชื่อดังโดยคนสอนเป็นรุ่นพี่ปี3 คณะจิตรกรรมและภาพพิมพ์ ผมหยิบยางลบมาลบเส้นที่เบี้ยวไปนิดหน่อยออกก่อนจะลงมือวาดอีกครั้ง

หลังจากกลับจากทะเลครั้งที่แล้ว ผมก็เริ่มจะหาอนาคตของตัวเองอย่างจริงจัง ผมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยช้าไปสองปี เนื่องจากเหตุผลที่รู้ๆกันอยู่ว่าผมตาบอดเพราะอุบัติเหตุ

ถ้าเทียบกับเด็กมัธยมปลาย ตอนนี้ก็คือช่วงภาคเรียนที่สอง เด็กหลายคนเตรียมสอบเตรียมเอ็นฯ ผมเองก็เช่นเดียวกัน ผมต้องอ่านหนังสือมอปลายย้อนหลังทุกวิชา ไหนจะต้องมานั่งคิดอีกว่าตัวเองอยากเรียนอะไร ที่จริงผมมีคณะในดวงใจแล้ว แต่ว่าบางทีสิ่งที่ชอบกับสิ่งที่ทำได้มันก็ไปด้วยกันไม่ได้ ดูอย่างตอนนี้สิ ผมชอบงานศิลปะนะ แต่ว่าผมไม่มีพรสวรรค์ทางด้านนี้เอาเสียเลยนี่สิ >_<

ไอ้การที่จะไปลองเรียนดูก่อน ถ้าไม่ใช่ก็ซิ้วแล้วค่อยไปสมัครเรียนใหม่ ทำแบบนั้นก็คงไม่ไหว เพราะนี่ผมก็เข้าเรียนช้ามาสองปีแล้ว ช้ากว่านี้คงไม่ดี

ป๊อก!

“โอ๊ยย”

ความเจ็บที่หน้าผากวิ่งเป็นริ้วๆถึงก้านสมองเพราะถูกดีดอย่างแรงจากฝีมือคุณครูสุดเก๋ารุ่นพี่จิตรกรรมของผม เล่นซะเต็มแรงเลยสิท่า เจ็บจนแทบเห็นดาว

“ เอ้า เห็นจ้องนานแล้ว เมื่อไหร่จะวาด วันนี้จะเสร็จไหมเนี่ย”

“เจ็บนะพี่” ผมโอดครวญเบาๆก่อนจะลงมือวาดสิ่งของต่างๆที่วางกองอยู่ตรงหน้า ที่มีทั้งกล่อง กระป๋อง สับปะรด เทียนไข และอีกหลายๆสิ่ง วางซ้อนทันกันอยู่

เด็กที่มาเรียนกับคุณครูพี่ ‘โจ๊ก’ มีราวๆสามสิบกว่าคนได้ แต่ช่วงเวลาที่ผมเรียนคือเก้าโมงเช้าถึงเที่ยงวันอาทิตย์ มีแค่ 8 คนเท่านั้น ซึ่งผมก็รู้จักแค่แปดคนนี้แหละครับ ผู้ชาย 5 รวมถึงผม และผู้หญิงอีกสามคน หรือจะเรียกว่าสองดี เพราะอีกคนเป็นทอม เขาบอกผมมาแบบนั้น ^^

“เอาล่ะ ใครเสร็จแล้วก็เอามาส่ง แล้วก็มารับงานเก่ากลับไปด้วย ไม่ต้องรีบ ขอทีละคนนะครับ ผมต้องใช้เวลาวิจารณ์งานที่สุดแสนจะทุเรศของพวกคุณรายตัว”

จบคำพูดของคุณครูพี่โจ๊กเด็กทุกคนก็หัวเราะกันใหญ่ พี่แกตลกแบบนิ่งๆ พูดที่ต้องมีฮา ผมชอบน่ะครับ ครูแบบนี้เรียนแล้วไม่เครียดดี นึกย้อนไม่ตอนเรียนมัธยม อาจารย์แต่ละท่านนี่อย่างกับพ่นยานอนหลับมาพ่นใส่ ได้ยินแค่ประโยคสองประโยคเด็กก็ตายกันหมดห้อง

หลับสนิท!

แอบคิดว่า...ตายห่า ตายกันยกห้องเลยหรือนี่!

ถ้าอาจารย์มัธยมทั้งต้นและปลายมีอารมณ์ร่วมในการสอนและเป็นกันเองกับเด็กมากกว่านี้ ผมเชื่อว่าเด็กจะขยันเรียนและมีความรู้เพิ่มมากขึ้น ซ้ำยังจะทำให้เด็กอยากจะเรียนรู้ต่อด้วยถ้าทำให้เนื้อหาน่าสนใจ ไม่ใช่พอถึงเวลาสอบเด็กก็มานั่งหน้าซีด ทำท่าพะอืดพะอมกับกองหนังสือเรียนวิชาต่างๆที่ไม่น่าเอาเสียเลย แต่ที่พูดมานี่ไม่ใช่จะว่าว่าอาจารย์เขาไม่ดีนะครับ เพียงแต่ถ้าปรับนั่นนิดนี่หน่อยให้เข้ากันยุคสมัยและเด็กที่สอน อะไรๆมันน่าจะดีมากกว่านี้

“ไงเค้ก เหมอลอยคิดถึงแฟนอยู่หรือไง แก่แดดจริงๆ” คุณครูพี่โจ๊กพูดทักผมก่อนจะรับงานที่ผมเพิ่งวาดเสร็จไปแล้วค้นหางานเก่าของผม

“อะไรครู แก่ดงแก่แดดอะไรกัน เอาจริงๆผมห่างจากครูแต่ปีเดียวเองนะ อีกอย่าง ผมก็ยังดียังมีแฟนให้คิดถึงหรอกน่า ไม่เหมือนครูหรอก”

คุณครูพี่โจ๊กปรายตามามองผมอย่างหมายมั่นก่อนจะใช้ปากกาเคาะหัวผม ดีนะผมโดนบ่อยเลยรู้ทัน หลบได้ไวยิ่งกว่าแมททริกอีก

“ปากดีจริงๆ ถ้างั้นคุณลูกศิษย์ที่อายุอ่อนกว่าครูแค่ปีเดียวบอกหน่อยสิว่าไอ้งานนี้ที่วาดมามันคือธีมอะไรไม่ทราบครับ กระผมมองไม่ค่อยจะออก”

ผมรับงานเก่ามาดูก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรไม่ถูกนี่น่า ธีมที่ได้คือวาดอะไรก็ได้จากรูปทรงเลขาคณิต แต่เรื่องนั้นต้องสื่อเรื่องราวและความหมาย นี่ผมก็สื่อน่ะเนี่ย ดูสิ สวยจะตาย

“ไหนอธิบายให้ฟังสิว่าวาดอะไรมา”

“ก็นี่ไงครู....”

แล้วผมก็เริ่มอธิบายผลงานระดับมาสเตอร์พีสให้คุณครูพี่โจ๊กฟัง หวังจะให้พี่ท่านเข้าใจมากขึ้น แต่ไหงยิ่งอธิบายพี่แกยิ่งหน้าบูดเบี้ยวกันหว่า ผมทำอะไรผิดเหรอ

“เค้ก พี่ถามจริงนะ ทำไมมาเรียนวาดภาพเนี่ย” คุณครูพี่โจ๊กถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่มีแววล้อเล่น ทำเอาผมเครียดเลยนะเนี่ย

“ก็ผมชอบศิลปะ อีกอย่างอยากมาลองด้วยว่าอะไรที่ผมชอบและทำได้บ้าง อยากหาแบบที่ทั้งชอบและทำได้ด้วย ผมเข้ามหาวิทยาลัยช้า เลยต้องมาลองเรียนผิดเรียนถูกอย่างนี้ไงล่ะ”

“มิน่าละ แล้วรู้ไหมว่าฝีมือเราได้ด้านศิลปะเป็นแบบไหน”

“รู้สิพี่ ผมก็ไม่ใช่คนตาบอด ผมชอบแต่ทำไม่เก่ง งานถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้ไงล่ะ ตอนนี้ผมเรียนพิเศษหลายอย่างจนจะเอาทุกอย่างมาตีรวมกันแล้วเนี่น ทั้งวาดรูป ดนตรี ภาษา ไหนจะวิชาพื้นฐาน เลข ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ อะไรพวกนั้นอีก ตอนนี้ผมเบลอ สมองล้ามากๆ”

เอาตรงๆผมเองก็เหนื่อยนะ แต่เพราะความอยากเรียน อยากจะทำที่สั่งสมมานานในช่วงเวลาสองปีที่ได้แต่นั่งๆนอน จนตอนนี้ผมอยากทำอะไรผมก็ทำ แต่ในชีวิตเราก็ยังมีเวลาเท่าเดิม หนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมง อาทิตย์หนึ่งมีเจ็ดวัน จะมาค่อยๆเรียนเหมือนคนอื่นก็ไม่ได้ มันก็เลยเกิดปัญหาที่ว่า ใจอยาก แต่กายไม่ไหว

การวาดรูปผมชอบนะ ถ้าค่อยๆเรียนไปเรื่อยๆ ไม่เก่งก็เรียนรู้และพัฒนาไปอย่างช้าๆได้ เพราะที่เรียนนี่ไม่ได้ลงในหลักสูตรที่ต้องออกเกรดอะไรแต่อย่างได้ แต่เพราะผมต้องตัดสินใจชีวิตตัวเองอีกแค่ภายในสามเดือนสี่เดือนนี้เท่านั้น ผมเลยเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก ปรึกษาพ่อก็แล้ว ปรึกษาพี่ทราฟก็แล้วหรือพี่คนอื่นๆ ถ้ามว่าคำแนะนำเหล่านั้นช่วยได้ไหม มันก็ช่วยได้ แต่คนที่ต้องตัดสินใจชีวิตตัวเองมันก็คือผม

ถ้าหากพ่อบอกว่าผมควรเรียนบริหารน่ะ เพราะพ่อมีธุรกิจเยอะ อยากให้ผมช่วยดูแล เราตัดประเด็นภรรยาของพ่อออกไปก่อนนะเพราะถ้าเขาอยู่ผมก็คงไม่มีทางเข้าไปยุ่งวุ่นวายได้แม้ว่าพ่อจะเต็มใจก็ตาม  ในคำแนะนำของพ่อนั่นก็เป็นสิ่งที่ดี แต่มันดีในความคิดพ่อ ถ้าพี่ทราฟบอกว่าเรียนวิศวะฯดีเพราะตลาดงานหาง่าย นั่นมันก็เป็นสิ่งที่พี่ทราฟคิดว่าดี แต่สิ่งที่พี่ทราฟพูดจริงๆกับผมก็คือ

‘เลืองสิ่งที่เค้กคิดว่าดีกับตัวเอง และดีต่อความรู้สึกของเค้ก ต่อให้เค้กอยากเรียนเป็นนักบินอวกาศพี่ก็จะสนับสนุนถ้าเค้กต้องการที่จะทำมันจากใจจริงๆ’

ด้วยประการฉะนี้ ผมถึงได้เรียนนู่นนี่นั่นมากมาย แม้จะเหนื่อยหน่อยแต่ก็มีความสุขดี เพราะได้กำลังใจจากคนรอบข้างดี

“พี่ก็ไม่ได้บอกว่ามันไม่ดีนะ แต่พี่คิดว่าเราจะเข้าคณะจิตรกรรม หรือมัณฑศิลป์อะไรพวกนี้ ถ้าจะเลือกมาทางด้านนี้ พี่บอกเลยว่าเราพอจะเรียนได้อยู่ แต่จะตามหลังเขา เพราะเรามีแต่พรแสวง ส่วนพรสวรรค์ดับสิ้น เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม”

“เข้าใจครับ” แต่เหมือนถูกด่ากลายๆยังไงก็ไม่รู้ >-<

“แล้วถ้าไม่ได้เรียนด้านนี้จะเสียใจไหม”

“ไม่ครับ ผมก็แค่อยากลองเท่านั้น ถ้าไม่เหมาะผมก็จะได้เลือกตัวเลือกอันใหม่ที่เหมาะกับผมมากกว่า และผมสามารถทำมันได้ดีมากกว่าก็แค่นั้นเอง”

“ดีมากที่คิดแบบนี้ ใครสอนมาละ”

“โหพี่ ผมก็คิดเองได้เถอะ โตแล้วนะครับ”

“ฮ่าๆๆ  ไปๆ ไปเก็บของกลับบ้านกลับช่องไป”

ผมก็อยากกลับนะครับ แต่ผมต้องมีเรียนต่อนี่สิ 

------------
------------

“พี่เค้ก ตกลงพี่จะเข้าคณะไหนอ่ะ” เป้ เด็กที่เรียนวาดรูปที่เดียวกันกับผมถามขึ้นหลังจากที่กินข้าวเที่ยงใกล้ๆกับที่เรียนเสร็จแล้ว

“ยังไม่แน่ใจ อาจจะเป็นดุริยางคศาสตร์ หรือไม่ก็ศิลปศาสตร์ ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ แล้วนายล่ะ”

“ผมจะเข้าสถาปัตที่เดียวกับที่ครูพี่โจ๊กเรียนนั่นแหละ ที่มหาวิทยาลัยนั้นดังเรื่องนี้มาก ถ้าผมเข้าได้คงเหมือนฝัน”

“เอาน่า ถ้าตั้งใจจริงก็เข้าได้อยู่แล้ว พี่เอาใจช่วย”

หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วโดยที่ใช้เวลาไปแค่ยี่สิบนาทีหน่อยๆเท่านั้น ผมก็นั่งรถไปเรียนดนตรีต่อทันที ผมเลือกเรียนดนตรีสากล แต่ดนตรีไทยก็อยากลองถ้ามีโอกาส ในตอนนี้ผมเรียนกีตาร์กับเปียโนอยู่ แต่เรียนเปียโนที่โรงเรียนสอนพิเศษแล้วเรียนกีต้าร์กับพี่ทราฟ เพราะจะได้ไม่เปลืองเงิน

ใช้เวลานั่งรถไม่นานนักผมก็มาถึงโรงเรียนดนตรี ที่นี่เรียนกับอาจารย์ตัวต่อตัว ไม่ต้องบอกเลยว่าค่าเรียนแพงยับขนาดไหน แต่พ่อผมเป็นคนออกให้ ก็สบายไปครับ

ตอนนี้ภรรยาของพ่อกลับมาที่บ้านแล้ว ตอนนี้ผมเลยไปมาหาสู่กับพ่อไม่ได้เหมือนช่วงก่อนหน้านี้ มีเพียงแค่บางครั้งที่พ่อโทรเข้าเบอร์พี่ทราฟ ผมถึงได้คุยกับพ่อ แถมคุยทีก็คุยไม่ได้นานเท่าไหร่ ผมไม่โกรธพ่อหรอกที่เราสองคนต้องหลบๆซ่อนๆคุยกันแบบนี้ ทั้งที่ผมก็เป็นลูกคนหนึ่ง เพราะผมเข้าใจว่าพ่อทำเพราะเป็นห่วงผม ผู้หญิงคนนั้นร้ายและมีอำนาจมาก แค่เพียงเขาไม่พอใจเขาก็สามารถลงมือทำเรื่องเลวร้ายได้อย่างไม่ต้องคิดไตร่ตรองว่าควรหรือไม่ อะไรที่เขาคิดว่าดีต่อเขา การกระทำทุกอย่างดูจะถูกไปเสียหมด เพราะอำนาจของเงิน ทำให้คนหลงผิดไป ยิ่งรวมเขากับนิสัยของเขาแล้ว ยิ่งร้ายแรงเข้าไปใหญ่

เหมือนอย่างตอนที่แม่ของผมตายและผมตาบอด ผลเลยคิดเสียว่าชาติที่แล้วทำเวรทำกรรมกับเขาไว้ ชาตินี้ก็ขอให้เอาคืนไปให้ผมแล้วกัน แค่เขาไม่มายุ่งกับผม ผมก็จะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับเขาเช่นกัน แค่ทุกวันนี้พ่อรักผมอย่างที่ผมเคยต้องการมาตลอด แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ดีเสียอีก หลบๆซ่อนๆก็ตื่นเต้นไปอีกแบบ ผมเชื่อว่าถ้าวันหนึ่งภรรยาพ่อจับได้ว่าผมติดต่อกับพ่อมันต้องเป็นเรื่องใหญ่ แต่พ่อของผมจะต้องจัดการได้อย่างแน่นอน

“หัวไวจังเลยนะ ไม่เคยเรียนมาก่อนจริงๆเหรอ”

“จริงครับ”

“หนูมีพรสวรรค์นะ ถ้าฝึกต่อไปจะต้องเก่งมากแน่ เชื่อครูเถอะ”

“ขอบคุณครับ”

ผมชอบเสียงเพลง แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำได้ดีจนได้รับคำชมขนาดนี้ ผิดกับศิลปะที่โดนวิจารณ์กลับมาแบบไม่ให้มีชีวิตอยู่ บางทีความต้องการกับความสามารถก็ช่างไปด้วยกันไม่ได้แบบน่ากลัว

“เค้กครับ พี่กำลังออกจากบ้าน อาจจะไปช้าหน่อยนะ”

“ครับ เค้กรอที่ร้านกาแฟข้างๆที่เรียนพิเศษแล้วกันนะครับ”

“ได้ครับ แล้วเจอกัน”

“อย่าขับเร็วนะ เค้กรอได้”

“ครับผม”

ไม่ได้เลยนะคนนี้ เวลามีผมนั่งด้วยก็ขับปกติอยู่หรอก แต่เวลาขับคนเดียวนี่ซิ่งสุดๆ ขนาดท้องถนนในกรุงเทพที่รถติดแน่นติดโพลอันดับหนึ่งของโลก พี่ทราฟยังเหยียบเป็นร้อยได้เลย เรื่องนี้ผมไม่ได้รู้ด้วยตัวเองหรอก แต่มีคนฟ้อง ซึ่งก็คือพี่สอง ฮ่าๆๆ โดนเพื่อนหักหลังแล้วสุดที่รักของผม ^^

ผมเดินออกจากโรงเรียนสอนดนตรีแวะเข้าร้านกาแฟที่มีเครื่องดื่มเกือบทุกชนิดขาย ไม่ว่าจะเป็น ชาหลากชนิด กาแฟ นม น้ำผลไม้ และอีกสารพัด แถมยังมีเบเกอรี่อร่อยๆอีกเพียบด้วย และยังเป็นร้านที่เหมาะสำหรับมานั่งพักชิวๆ อ่านหนังสือ กินกาแฟ ผมมากินเกือบทุกวัน โดยส่วนมากก็มานั่งกินกับพี่ทราฟนั่นแหละ จะแวะกินกันก่อนกลับบ้าน เพราะผมเลิกเรียนตอนสี่โมงเย็น ถ้ากลับไปที่บ้านเลยก็ยังไม่ถึงเวลาข้าวเย็น เลยต้องมานั่งกินอะไรรองท้องก่อนกลับ

“รับอะไรดีค่ะ”

ผมส่งยิ้มให้พนักงานที่เคาน์เตอร์ก่อนจะลงตัดสินใจว่าวันนี้จะกินอะไรดี มีหลายอย่างที่ผมอยากกินมากจนเลือกไม่ถูก แต่จะสั่งทุกอย่างก็ดูจะเปลืองเกินไป ร้านกาแฟหรูๆย่านสุขุมวิทแบบนี้ ราคาก็ย่อมแพงกว่าปกติเป็นธรรมดา ไหนจะค่าบรรยากาศอีก ถ้าพ่อผมไม่มีเงิน พี่ทราฟไม่ปรนเปรอ ผมก็ไม่มีปัญญามานั่งกินบ่อยๆแบบนี้หรอกครับ

“เอาชาผลไม้รวมกับพายเบคอนแฮมครับ”

“ได้ค่ะ นั่งรอที่โต๊ะได้เลยค่ะ”

ผมเดินไปนั่งที่มุมประจำที่ผมมักจะมานั่งบ่อยๆ มาทีไรโต๊ะนี่ก็ว่างตลอด เป็นมุมที่อยู่เกือบในสุด ค่อนข้างเป็นส่วนตัว อาจจะเป็นเพราะคนชอบนั่งที่มุมด้านนอกที่เห็นสวนหย่อมของทางร้านก็เป็นได้

“ของที่สั่งได้แล้วค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

เอาล่ะ เวลาต่อไปก็เป็นเวลาแห่งความสุข ผมยกแก้วชาผลไม้ขึ้นจิบเพื่อลิ้มรสชาติ อ๊า ~ สดชื่นจริงๆ เหมาะกับอากาศร้อนๆในตอนนี้มาก ต่อไปก็เป็นคิวของ พายเบคอนแฮม เมนูนี้ผมยังไม่เคยลองชิมเลย แต่เพื่อนที่โรงเรียนดนตรีบอกว่าอร่อยมาก วันนี้ผมเลยต้องขอลองชิมสักหน่อย

“อื้ออ สุดยอด” ผมครางเบาๆอย่างมีความสุข มันต้องอย่างนี้สิ อร่อยมากๆ หอมเบคอนที่เกรียมหน่อยๆ เนื้อพายนุ่มๆ ร่วนๆ ซึ่งนุ่มชีสมากๆ มีความสุขจัง

“ทำหน้าตามีความสุขขนาดนั้น อร่อยมากหรือไงครับ”

“พี่ทราฟ!” ผมเรียกชื่อพี่ทราฟด้วยความดีใจ พี่ทราฟนั่งลงบนโซฟาเดียวกับผม ผมตักพายเบคอนแฮมให้พี่ทราฟได้ลองชิ้ม พร้อมกับลุ้นคำตอบอย่างกับว่าเป็นคนทำซะเอง

“เป็นไงบ้างพี่ทราฟ อร่อยเนอะ”

“อืม อร่อยมากๆ”

“เค้กก็คิดอย่างนั้น อ่อ พี่ทราฟจะกินอะไรไหม เดี๋ยวเค้กไปสั่งให้”

“ไม่ต้องหรอก วันนี้พี่ไม่อยากของหวานสักเท่าไหร่”

“เหนื่อยละสิ”

“อืม”

ผมวางช้อนในมือลงก่อนจะหันไปนวดที่ไหล่ทั้งสองข้างให้พี่ทราฟ ต้องบริการดีๆหน่อยคนนี้ เขาจะได้เลี้ยงผมนานๆ

“พอแล้วครับ กินต่อเถอะ จะได้กลับบ้านกัน”

จุ๊บ~

“พี่ทราฟ!”

อยู่ดีๆพี่ทราฟก็ก้มลงมาจุ๊บปากผมเฉยเลย มีใครเห็นไหมเนี่ย รีบหันซ้ายหันขวาด้วยความตกใจก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เฮ้ออ ค่อยโล่งอกหน่อยที่ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆบริเวณที่ผมนั่ง

“น่ารัก”

“เดี๋ยวเถอะพี่ทราฟ” ผมชี้นิ้วคาดโทษพี่ทราฟ แต่ดูเหมือนคนตัวโตจะไม่กลัวเลยสักนิด กลับหัวเราะเสียงดังแทน

“ฮ่าๆๆ”


 

[Pakbung Mazo]

รีแรก สาธุ -/-

#น้องเค้กน่ารักเหมือนเดิมมม ><

[RiRi]

^
^
ข้างบนไวมากกกกกกกก   

          Pretty Boy II มาแล้ววววววววววววว ถ้าคนที่ไปกดไลค์แฟนเพจไว้จะรู้ว่าริริจะมาลงให้ใรวันที่ 5 แต่เพราะคิดถึงนักอ่านมากๆ เลยมาลงให้วันนี้เสียเลย ไม่ต้องรออีกแล้ว 
          ภาคสองนี้เป็นเรื่องของคู่พี่ทราฟกับน้องเค้ก และพี่ครามกับ...? ไว้ไปรู้กันในเรื่องดีกว่า  เนื้อเรื่องของพี่ทราฟและพี่ครามจะสลับกันลงไปนะคะ โดยผลัดกันดำเนินเรื่อง บอกไม่ได้ว่าตอนของใคจะมากกว่า ตอนนี้มีพลอตเรื่องคราวๆในหัว ยังไม่มีเวลาร่างรายละเอียดอย่างแน่ชัดเท่าไหร่ เพราะเรียนหนักและต้องจริงจังมากขึ้นเพราะนี่ก็ปีสามเข้าไปแล้ว แต่รู้สึกว่าตัวเองยังไม่มีความรู้มากพอที่จะไปต่อสู่ในโลกกว่าในโลกของการทำงานเลย เลยคิดไว้ว่าจะมาลงนิยายให้ได้อ่านกันอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง ไม่เกินจากนี้แน่นอน ถ้าจะเกินก็น่าจะวันเดียว สัญญานะคะว่าจะไม่หายหน้าไป ไม่หยุด ไม่พัก ถ้าไม่ถึงกับเดี้ยง 
          เรื่องนี้จะลงสลับกับเรื่องใหม่อีกเรื่องหนึ่งนะคะ ตามไปที่ลิ้งได้เลย >> ♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
          เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ริริจะพยายามให้เต็มที่ที่สุด ว่างๆก็เข้าไปคุยกันได้ในแฟนเพจนะคะ ไม่ต้องเป็นเรื่องมีสาระก็ได้ เอาเข้าจริงริริก็ไม่ใช้คนที่มีสาระในชีวิตเท่าไหร่หรอก 

 
 
 
 

[bobie]

เค้กน่ารักยังไงก็น่ารักยังงั้นเลยยยย

[donutnoi]

น้องเค้ก พี่ทราฟมาแล้ว เย้ๆๆ  ว่าแต่พี่ครามคู่ใคร เปิดตัวโผล่มาบ้างหรือยังค่ะนี่ 

[nunnuns]

น่ารักกกกกกกกกกกได้อีกก
อยากกินเค้กเลยจ้า♥0♥

 

[sbeam14]

 

[jeeu]

น้องเค๊กมาแล้ววววว
พอมองเห็น รู้สึกได้เลยว่า น้องซนขึ้นเยอะมากกกก
แต่ เค๊กยังน่ารักเหมือนเดิมนะ
คู่พี่ครามเป็นใครน้อ อยากรู้แล้วจ้าาา
กดบวกจ่ะ

[mild-dy]

เค้ก ทราฟ น่ารักเหมือนเดิม

[patchylove]

บวกเป็ด อิอิ น้องเค้กมาแล้ววว

[bytoey]

มาแล้ววววว

[arisa_sa]

น่ารักไม่มีเปลี่ยนแปลง อิอิ สู้ๆ ค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ

[slurpee04]

มาแล้ว เย้เย้ 

[biw43]

น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิม
ฮิ้วววววว วว 

[So_Da_Za]

ภาค2มาแย้วๆ
อยากรู้พี่ครามจะคู่ใครหนอ

[mind223]

 

[นอนกินแรง]

น่ารักจังเลย เค้กน่ารัก

[GoodNice]

.....................

[ชัดเจนกาบ]

ไปแบบงงๆ น่าร๊ากอะ รีบๆมาต่อนะครับ

[NOoTuNE]

 

มาแล้ววน่ารักเหมือนเดิมม