หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[ormn]

:-[มาเมื่อไรก็หวานตลอดอะ


รอออออออออจ้า

[koikoi]

อยากรู้ว่าเนื้อคู่พี่ครามจะเป็นใคร

  พี่ทราฟกับน้องเค้ก

[moobarpalang]

“ก็ขาหัก หรือไม่ก็แขนเดาะแหละมั้ง โอยย!”   คำนี้อ่านแล้วไม่ได้อารมณ์เลยอะมันต้อง  โอ้ยยยย!!!!!

“เดี๋ยวเค้กไปที่เรียนพิเศษเองก็ได้นี่ทราฟ วันนี้ท่าจะยุ่งทั้งวัน”    พี่ทราฟ

ขนาดบ้างทีผมเล่นเพลินจนลืมว่าวันนั้นต้องอะไรบ้าง  บางที

“ครับผม บายๆพี่เจ พี่คราม แล้วก็พี่สอง”  ใช้คำว่าบ้ายบาย  หรือไม่ก็บายคำเดียวพอ

ดีนะผมโดนบ่อยเลยรู้ทัน ลมได้ไวยิ่งกว่าแมททริกอีก   หลบ

อย่างจนจะเอาทุกอย่างมาตีรวมกันแล้วเนี่น     เนี่ย

เอาตรงๆผมเองก็เหนื่อยนะ แต่เพราะความอยากเรียนก    มีตัวแฝง

ผมต้องตัดสินใจชีวิตตัวเองอีกแค่ภายในสามเดือนสี่เดือนนี้เท่านั้น ผมเลยเหมือนคนทำไมถูก     ไม่ถูก

เหมือนอย่างตอนที่ผมของผมตายและผมตาบอด ผลเลยคิดเสียว่าชาติที่แล้วทำเวรทำกรรมกับเขาไว้            ผมตาย  ผมตายได้ไง

ผมยกแก้วชาผมไม้ขึ้นจิบเพื่อลิ้มรสชาติ  ผลไม้

คู่นี่เค้าหน้ารักขึ้นกันทุกวันอยากอ่านพี่ครามไวไวจัง

[Ali$a฿eth]

  มาแล้วๆ  ยังน่ารักเหมือนเดิม 

[เฉาก๊วย]

ตามมมมมมมมมมมม

[WilpeR]

เค้กยังน่ารักเหมือนเดิมเลยหรือมากขึ้นนะ ><

คู่ของครามยังไม่ปรากฎเลยอ่ะ ลุ้นนะเน่ียว่าจะเป็นคนแบบไหน

[everlastingly]

  น่ารักมาก

[honeyhoon]

จิ้มๆ และบวกเป็ดก่อนอันแรก

[takara]

โอ๊ะโอ น้องเค้กกะยังน่ารักเหมือนเดิม

[~ณิมมานรฎี~]

มาแล้วๆๆๆ คงสภาพน่ารักน่ากินได้ตล้อดๆๆๆ

[greensnake]

กอดน้องเค้กและพี่ทราฟ ดีใจจังภาคสองมาแล้ว
เริ่มเรื่องมาก็เซี้ยวซะแล้วน้องเค้ก ทำให้น่าเอ็นดูมากกว่าเก่า
เห็นน้องเรียนก็เหนื่อยแทนแล้ว เอาเป็นว่าเอาใจช่วยนะจ๊ะ
แต่กำลังใจที่สำคัญของเค้กคงจะเป็นพี่ทราฟสินะ 
รอเนื้อคู่พี่ครามด้วยอีกคน จะเป็นคนยังไงน้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[=นีรนาคา=]

น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิม อิอิ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

คิคิ มาแว้วๆ มีอารายให้ติดามอีกแว้ว คุคุ

รอรอน้าค๊าฟฟ ^^

[MoMoRin]

หวนตาหลอดดดดดดด 

[tankungza]

ใครคู่คราม    อยากให้สองคู่ครามจัง

[CarToonMiZa]

น่ารักตลอดเค้าคนเนี่ย

[RiRi]

“ก็ขาหัก หรือไม่ก็แขนเดาะแหละมั้ง โอยย!”   คำนี้อ่านแล้วไม่ได้อารมณ์เลยอะมันต้อง  โอ้ยยยย!!!!!

“เดี๋ยวเค้กไปที่เรียนพิเศษเองก็ได้นี่ทราฟ วันนี้ท่าจะยุ่งทั้งวัน”    พี่ทราฟ

ขนาดบ้างทีผมเล่นเพลินจนลืมว่าวันนั้นต้องอะไรบ้าง  บางที

“ครับผม บายๆพี่เจ พี่คราม แล้วก็พี่สอง”  ใช้คำว่าบ้ายบาย  หรือไม่ก็บายคำเดียวพอ

ดีนะผมโดนบ่อยเลยรู้ทัน ลมได้ไวยิ่งกว่าแมททริกอีก   หลบ

อย่างจนจะเอาทุกอย่างมาตีรวมกันแล้วเนี่น     เนี่ย

เอาตรงๆผมเองก็เหนื่อยนะ แต่เพราะความอยากเรียนก    มีตัวแฝง

ผมต้องตัดสินใจชีวิตตัวเองอีกแค่ภายในสามเดือนสี่เดือนนี้เท่านั้น ผมเลยเหมือนคนทำไมถูก     ไม่ถูก

เหมือนอย่างตอนที่ผมของผมตายและผมตาบอด ผลเลยคิดเสียว่าชาติที่แล้วทำเวรทำกรรมกับเขาไว้            ผมตาย  ผมตายได้ไง

ผมยกแก้วชาผมไม้ขึ้นจิบเพื่อลิ้มรสชาติ  ผลไม้

คู่นี่เค้าหน้ารักขึ้นกันทุกวันอยากอ่านพี่ครามไวไวจัง

แก้ไขแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆเลยที่ช่วยตรวจทานให้
 

[vevi]

อ่านภาคแรกเพิ่งจบคะ
น้องเค้กน่ารักมากๆ
ประทับใจความรักของพี่ทราฟที่รักและดูแลน้องเค้กได้อย่างน่ารักเช่นกัน
รักและดูแลกันไปนานๆเน้อ 

[Pam_Teukky]

เค้กน่ารัก

รอคู่พี่คราม

รอตอนต่อไปค่ะ

[Bowbonk]

 

[nongrak]

น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิม พี่ทราฟคอยเป็นห่วงที่รักอยู่เสมอ

[CarToonMiZa]

 

[didi]

รอลุ้นคู่ของคราวคะ

[CarToonMiZa]

 

[DexTunG]

 

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่2
[Traf talks]


~Krrrr Krrrr~

“ฮัลโหลพ่อ มีไร” ผมกรอกเสียงไป มือก็ลูบขนเจ้าสายไหมที่มานอนหลับสบายข้างๆผม ขี้อ้อนเหมือนเจ้าของไม่มีผิด รายนั้นยิ่งนานวันยิ่งอ้อนเก่ง แต่ก็ดื้อขึ้นด้วย แต่ก็ยังทำเอาผมใจสั่นวันละหลายสิบรอบ จนเกิดอาการหน้ามืดตามัวอยากจะจับเด็กปล้ำ แต่ทำไม่ได้อย่างที่ใจคิดหรอกครับ ยิ่งตอนนี้เค้กยุ่งๆกับเรื่องเรียนเรื่องเตรียมสอบ ผมเลยไม่อยากทำให้เขาลำบากเพิ่มมากขึ้น

“ทำไม ไม่มีอะไรฉันโทรหาไม่ได้หรือไง” พ่อผมถามเสียงสูง ฟังดูกวนๆ

“ก็เปล่า แค่ถามเฉยๆ แต่ถ้าให้ผมเดานะ จะตามผมกลับไปเฝ้าอู่อะดิ”

“อย่ามาทำเป็นพูดดีไอ้ลูกรัก สามสี่ดือนมานี่แกกลับบ้านมานับครั้งได้ ไม่ต้องพูดเลยว่าแกไม่ได้มาช่วยงานพ่อแกนานแค่ไหนแล้ว แกติดหญิงใช่ไหมไอ้ทราฟ บอกความจริงฉันมาเดี๋ยวนี้นะไอ้ลูกไม่รักดี!” พ่อผมเริ่มโวยวายตามประสาคนแก่ขี้น้อยใจ

เป็นความจริงครับที่ผมไม่ค่อยได้กลับบ้านเลยช่วงนี้ จะว่าไปก็ตั้งแต่ตอนที่เจอเค้กนั่นแหละ มันเป็นช่วงที่ชีวิตผมมีการเปลี่ยนแปลง การมีคนอีกคนเข้ามาในชีวิต การได้ดูแลใครคนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่เรารัก มันทำให้ผมยุ่งจนลืมที่บ้านไปชั่วขณะ

ช่วงที่เค้กเจอปัญหาชีวิต ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฮีโรที่ช่วยให้เค้กผ่านเรื่องราวร้ายๆมาได้ จนกลายเป็นเด็กที่ซุกซนสดใสร่าเริงอย่างทุกวันนี้ จนอดจะยอตัวเองไม่ได้ว่าผมสร้างเขาขึ้นมา เค้กคนเก่าที่ปิดกั้นความรู้สึกนึกคิด ไม่กล้าคิดกล้าทำอะไร กล้าเป็นเค้กที่น่ารัก กล้าคิดกล้าทำได้อย่างทุกวันนี้

ผมเลือกที่จะดูแลเค้กมากกว่าการกลับไปช่วยงานที่บ้าน ไม่ใช่ว่าเป็นคนอกตัญญูหรอกนะ ไม่ว่าจะพ่อแม่หรือเค้กก็สำคัญสำหรับผมทั้งคู่ เพียงแต่เค้กไม่มีใคร แต่ที่บ้านผมเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างใหญ่ ญาติพี่น้องอยู่ใกล้ๆกันเลยไม่มีอะไรน่าห่วงมาก อีกอย่างถึงไม่มีผมคอยช่วยงานพ่อ ไอ้เท็ปน้องชายของผมก็ทำแทนได้สบายอยู่แล้ว

“เฮ้ย! เงียบนี่แปลว่าจริงเหรอไอ้ทราฟ!” พ่อตะโกนกลับมาเมื่อเห็นว่าผมเงียบไม่ตอบ

“เปล่าพ่อ ไม่ได้ซุกสาวสักหน่อย”

แต่ซุกหนุ่มต่างหากล่ะ ฮ่าๆๆๆ เอิ่ม...จะว่าไปแล้วก็ขำไม่ออกนะ ที่บ้านผมยังไม่รู้เลยว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ถ้าพ่อแม่ญาติพี่น้องรู้จะเป็นยังไงบ้างนะ ตัวผมเองไม่เท่าไหร่ โดนด่าจนชิน แต่ผมไม่อยากให้ใครมาว่าน้อง ถ้าหากที่บ้านผมไม่ชอบใจขึ้นมาล่ะ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้ทุกคนรักเค้กอย่างที่ผมรัก

แล้วผมจะคิดมากไปทำไมกัน น้องน่ารักจะตายไป ใครเห็นแล้วไม่รักนี่ก็บ้าแล้ว

“ถึงซุกฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก แค่พามาให้เห็นหน้าบ้างเหมือนคราวหนูเฟก็พอ”

ที่บ้านผมรู้เรื่องที่ผมเลิกกับเฟตั้งแต่ช่วงแรกๆแล้ว แน่นอนว่าทุกคนตกใจกันมาก แล้วก็ถามถึงสาเหตุว่าทำไมเราถึงเลิกกัน ผมบอกไปแค่ว่าเราไม่ได้รักกันแล้ว มีเพียงความรู้สึกที่ดีให้กันในฐานะเพื่อนเท่านั้น ถึงแม้ว่าพ่อและแม่ผมจะสงสัยว่าทำไมเรื่องราวถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้ แต่ท่านทั้งสองก็ไม่ได้ซักถามอะไรผมมากนัก หนึ่งคือผมโตแล้ว สองคือพ่อมักจะให้ผมได้ตัดสินใจชีวิตตัวเองเสมอ แม้หลายครั้งที่ผมเดินไปในทางที่ผิด พ่อไม่ได้ห้ามในทันที แต่จะให้ผมเห็นเองว่ามันไม่ดีอย่างไรแล้วค่อยสอนทีเดียว วิธีที่พ่อสอนผม ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่มีครอบครัวที่ดีอย่างนี้ และผมเชื่อว่าพ่อจะไม่ห้ามเรื่องที่ผมจะคบกับเค้ก ผมเองจะทำให้พ่อเห็นว่า ผมไม่ได้เดินทางผิด ผมเลือกที่รักผู้ชายไม่ใช่สิ่งที่ผิด และผมว่าพ่อจะยอมรับการตัดสินใจของผมได้เหมือนที่ผ่านมา

“งั้นถ้าผมพาใครไปเปิดตัวพ่อคงจะยินดีไปกับผมนะ” ผมแอบลองถาม เอาเข้าใจก็หวั่นใจเหมือนกัน

“เออ ขอแค่ไม่ใช่เอเลี่ยนและมนุษย์กลายพันธุ์ฉันก็โอเคทั้งนั้นแหละ” พ่อผมคงจะดูหนังเยอะไปหน่อย พูดเป็นตุเป็นตะเลย แต่แค่นี้ก็ทำผมยิ้มออกได้หน่อยหนึ่งแล้ว

“พ่อสัญญาแล้วนะ”

“ทำไม แกมีแฟนใหม่แล้วเหรอ”

“หึหึ เดี๋ยวก็รู้ ว่าแต่พ่อบอกเหตุผลที่แท้จริงมาดีกว่า ว่าโทรหาผมทำไม” ผมรีบปิดประเด็น ไม่อย่างนั้นพ่อต้องซักไซ้ผมจนต้องคายความจริงจนหมดไส้หมดพุงแน่ๆ ไอ้ความจริงน่ะบอกแน่ แต่ไม่ใช่ทางโทรศัพท์แบบนี้ ไว้ไปบอกต่อหน้าเลยดีกว่า เผื่อพ่อแม่เป็นลมผมจะได้ช่วยทัน

“ก็ตามนั้น พรุ่งนี้พนักงานลาหยุดกันสามคน ไอ้เท็ปก็ต้องไปค่ายเก็บตัวนักกีฬาอะไรเนี่ยแหละ ช่วงนี้พ่อปวดหลัง เลยอยากให้แกมาช่วยดูอู่หน่อย นับวันลูกค้ายิ่งเยอะ เหนื่อยลากกันเกือบทุกวัน”

“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเข้าไปแต่เช้าแล้วกัน พรุ่งนี้ผมให้สิทธิ์พ่อในการหยุดพักแล้วไปนวดซะ จะได้ผ่อนคลายขึ้น” ผมแนะนำ พ่อเองก็อายุมากแล้ว ที่จริงผมควรจะสืบทอดกิจการต่อจากพ่อ แต่ผมเองก็ดันมาร่วมหุ้นเปิดโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้กับเพื่อน เลยไปช่วยได้แค่บ้างครั้ง ไอ้ครั้นจะทิ้งตรงนี้แล้วกลับไปทำงานของที่บ้าน ผมก็ยังตัดใจไม่ได้ เพราะถือว่านี่เป็นงานที่ผมรัก ทุกครั้งทีได้ออกกำลังผมจะรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย บางทีได้ต่อยคนโดยไม่โดนตำรวจจับเสียค่าปรับด้วย เจ๋งไหมล่ะ ไม่ได้ต่อยใครหรอกครับ มีแต่ไอ้พวกนักเรียนปากหมานั่นแหละ กวนประสาทเอาโล่เลยพวกมัน

และในเมื่อผมเลือกทางนี้ น้องชายผมเลยกลายเป็นคนสืบทอดกิจการต่อแทน และดูมันจะถูกอกถูกใจมาก ไอ้เท็ปชอบเล่นรถ รถทุกรุ่นทุกยี่ห้อนี่ไม่มีทางหลุดพ้นสายตามัน ทีแรกผมถามนะว่ามันทำไปเพราะไม่มีคนดูแลงานที่บ้านหรือเปล่า แต่มันกลับตอบผมมาจริงจังผิดกับนิสัยกวนๆของวันว่า...

‘ผมไม่ใช่หุ่นยนต์พี่ ถ้าไม่ใช่ความต้องการของตัวเองผมก็ไม่ทำตามความต้องการของใครหรอก แม้ว่าพี่จะขอร้องก็เถอะ ไม่มีวัน’

เลยกลายเป็นความโชคดีของผมไม่ที่น้องชายรักทางนี้ ชีวิตผมเลยดูจะอิสระเต็มที่

“เออ ดีเหมือนกัน จะได้ชวนแม่แกไปด้วย”

“ครับ งั้นพรุ่งนี้เจอกันครับ”

“เออ แค่นี้นะ ดูแลตัวเองด้วย”

ผมวางสายจากพ่อก่อนจะเงยหน้ามองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่บนฝาผนัง ได้เวลาที่ต้องไปรับเด็กตัวน้อยแล้ว วันนี้เค้กไปเรียนวิชาเลขกับวิทยาศาสตร์ที่โรงเรียนกวดวิชาที่เพื่อนผมสอนอยู่ ได้ราคาพิเศษ แถมยังแน่ใจว่าได้รับการดูแลอย่างดี มีการบอกผมด้วยนะว่าน้องฮอตมาก แอบมีเก้งกวางตัวน้อยๆตามกรี๊ดเบา ได้ยินแล้วผมถึงกับขำ ยิ่งได้เห็นหน้าเด็กเหล่านั้นผมยิ่งฮา บางคนทำหน้าเพ้อฝัน ทั้งๆที่น้องไม่ได้หล่อด้วยซ้ำ เพราะเค้กเป็นเด็กผู้ชายที่น่าตาน่ารัก เค้กไม่แต๋วแตกซึ่งนั่นผมชอบมากๆ เค้กเป็นเด็กผู้ชายที่เรียบร้อย แต่ติดจะซนนิดๆเหมือนเด็ก ไม่เหมือนหนุ่มอายุยี่สิบสักเท่าไหร่ บางครั้งเขาก็ชอบโชว์ความแมนให้ผมดู แม้ว่ามันจะไม่ค่อยเข้ากับเค้กสักเท่าไหร่ก็เถอะ ^^

“ไอ้ทราฟ จะไปรับเค้กเหรอวะ” ไอ้เจตะโกนถามผม มันเพิ่งเดินกลับมาจากไปสอนเด็กรอบบ่าย เหงื่อนี่ท่วมตัวมาเชียว

“เออ จะเอาไรไหมวะ”

“รอแปบได้ป่ะ ของในตู้เย็นหมด วานมึงแวะซื้อมาให้ที” ไอ้เจพูดติดจะหอบน้อยๆ

“เออได้ เดี๋ยวนั่งรอหน้าบ้านเนี่ยแหละ”

“อืม” มันพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ห้านาทีต่อมันก็เดินมายื่นกระดาษให้ผมแผ่นหนึ่ง ผมกวาดตามองก่อนจะพับเก็บใส่กระเป๋ากางเกง

“เดี๋ยวกูคิดออกว่าอยากได้อะไรเพิ่มจะรีบโทรไปบอก ตอนนี้เหนื่อยเกิน คิดไรไม่ออก”

“ได้ๆ แต่อย่านึกนานล่ะ ออกจากตลาดแล้วกูไม่ย้อนกลับไปนะ ตอนเย็นๆรถติดนรกเลยมึงเอ้ย”

“เออ ไปได้แล้วเดี๋ยวเค้กรอ”

ผมขึ้นรถแล้วขับออกจากบ้าน ที่เรียนพิเศษค่อนข้างไกลหน่อย แต่เพราะเป็นสถาบันที่เพื่อนเปิดผมเลยต้องเข้าใช้บริการ ซึ่งเค้กเองก็ดูจะถูกใจ เห็นว่าเพื่อนผมสอนง่าย มีเทคนิคดีมาช่วยในการจำ ได้ยินแบบนั้นผมเองก็ดีใจปนโล่งใจไปด้วย เค้กเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน ผมว่าเขาต้องสอบติดมหาวิทยาลัยรัฐบาลอย่างที่เขาหวังไว้แน่ๆ

ผมกดโทรศัพท์โทรหาเค้กเมื่อขับรถออกมาได้สักพัก ดีที่วันนี้รถไม่ค่อยติดเท่าไหร่เลยใช้เวลาขับรถไปรับเค้กไม่นานนัก

“ฮัลโหล เรียนเสร็จหรือยัง”

[เสร็จแล้วครับ พี่ทราฟอยู่ไหนแล้ว]

“ใกล้ถึงแล้ว รอแปบหนึ่งนะ”

[ครับผม ขับรถดีๆนะ]

ผมกดวางสายก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าถนนสายรอง ขับตรงไปอีกแปบเดียวก่อนจะจอดรถที่หน้าสถาบันกวดวิชาชื่อดัง ที่เพื่อนของผมสอนอยู่ หรือจะพูดให้ถูกก็คือเพื่อนผมเป็นหุ้นส่วนที่นี่ครึ่งหนึ่งและเป็นอาจารย์สอนเองด้วย รวยเลยไปเลย

ลงจากรถแล้วก็เดินเข้าไปด้านใน เพราะว่าเป็นเวลาเลิกเรียน เด็กถึงได้เยอะ ทั้งด้านหน้าและด้านใน เด็กหน้าใสที่นั่งดูดชานมไข่มุกส่งยิ้มยิงฟันสดใสมาให้ผม ผมเดินเข้าไปหา เค้กยื่นแก้วน้ำมาให้ผมตรงหน้า ผมรับมาดูดสองทีก่อนจะส่งคืน

“โอ้โห ดูดหรือสูบเนี่ยพี่ทราฟ หมดไปค่อนแก้วแหนะ” เค้กยกแก้วน้ำขึ้นมาดูด้วยความสงสัย ก่อนจะมองค้อนผมเล็กๆอย่างน่ารัก

“ฮ่าๆๆ ช่วยไม่ได้ พี่ตัวใหญ่แรงเยอะ” ผมพูดหยอกก่อนจะนั่งลงข้างๆเค้ก ตาก็มองหาเพื่อนตัวดีที่ดูจะติดพันกับเด็กคนหนึ่งอยู่ มันเห็นผมแล้วทำมือเป็นเชิงว่ารอก่อนอย่าเพิ่งไปไหน

“เหนื่อยไหมครับ” ผมถามเค้ก

“นิดหน่อยครับ พี่ทราฟ”

“อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ผ่านไปได้ด้วยดี”

“เค้กมีอะไรจะอวดด้วย” เค้กยักคิ้วใส่ผมหน้าทะเล้น เดี๋ยวนี้นี่หลากอารมณ์จริงๆ แต่ผมชอบนะ เค้กดูซุกซนเหมือนสายไหมดี แต่น่ารักกว่าไอ้ตัวเล็กขนฟูนั่นเยอะ

“อะไรครับ” ผมถามด้วยความอยากรู้ อยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้น้องอารมณ์ดีและตื่นเต้นขนาดนี้

“วันนี้..เค้กทำข้อสอบได้คะแนนเต็มด้วยแหละ เย้! ปรมมือหน่อย”

“ฮ่าๆๆ” ผมขำลั่นเลยครับ เด็กเราเล่นเองชงเองปรมมือเอง แต่ผมก็ดีใจด้วยนะที่เค้กเก่งขนาดนี้

“เค้กเก่งไหม” เค้กยื่นหน้ามาถามผมตาแพรวพราวระยิบระยับ

“เก่งครับ เก่งมาก” ผมชูนิ้วโป้งให้เขา เรียกรอยยิ้มจากคนตรงหน้าได้ทันที

“เก่งแบบนี้ต้องมีรางวัล”

นั่นไง เผยความลับออกมาแล้ว ที่แท้ก็อยากได้รางวัลนี่เอง เด็กน้อยเอ้ยยย ผมเอามือลูบหัวเค้กเบาๆ เค้กชอบให้ผมทำแบบนี้ เห็นได้ว่าจะเคลิ้มทุกครั้ง หึหึ แหม เด็กทำความดีความชอบ เก่งขนาดนี้ ผมต้องให้รางวัลอยู่แล้วล่ะ

“ได้ครับ เดี๋ยวคืนนี้พี่มีรางวัลให้แบบ...คอมโบ้เลย” ผมกระซิบบอกที่ข้างหูเล็กๆนั่น ที่พอจบประโยคก็ขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด แสดงว่าเค้กเข้าใจความหมายของผม แต่จะไม่เข้าใจได้ไงล่ะ ผมเคยจัดให้แล้วครั้งหนึ่ง หึหึ

“พี่ทราฟ นั่นมันใช่รางวัลที่ไหนเล่า” เค้กก้มหน้างุด ซ่อนใบหน้าที่แดงระรื่นเพราะอาย ไม่รู้หรือไงว่ายิ่งทำแบบนี้มันยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่

“ใช่สิ รางวัลที่หาซื้อไม่ได้”

“บ้า ใครอยากได้กัน”

“เหรอ ไม่อยากได้จริงอ่ะ”

“จริง!”

เอาเถอะ ตอนนี้ไม่อยากได้ แต่ถึงเวลานั้น หึหึ...

“ไงไอ้ทราฟ เบาๆหน่อย พลอดรักกันซะมดจะขึ้นโรงเรียนฉันหมดแล้ว” คุณครูของสุดที่รักผมเอ่ยขัดจังหวะขึ้น แถมยังยืนกอดผมผ่อนขามองหน้าผมอย่างหาเรื่อง แต่ผมแอบเห็นนะว่ามันแอบกระตุกยิ้มที่มุมปากเหมือนชอบใจ

“อิจฉาเหรอคุณครูพลอย” ผมหน้าด้านครับ ด่าแค่นี้ไม่สะเทือนหรอก เว้นแต่คนตัวเล็กที่หน้าแดงแล้วแดงอีก ก่อนจะขอตัวไปหาเพื่อนที่นั่งรอแม่มารับกลับบ้าน ตอนนี้เด็กทะยอยกลับหมดแล้ว เค้กเลยขอไปนั่งรอเป็นเพื่อนๆ หรือจะเรียกให้ถูกก็คือรุ่นน้องนั่นแหละ ระหว่างที่รอผมคุยกับคุณครูของเขา

“เออ คนโสดอย่างฉันเห็นแบบนี้ไม่ให้อิจฉาตาร้อนได้ไงวะ” พลอยใส่อารมณ์นิดๆก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งข้างผม

“ก็อย่าเลือกให้มากนัก เดี๋ยวได้แก่ตายคาคานแล้วจะหาว่าไม่เตือน”

“ปากเหรอที่พูดเนี่ย น่าเอาเท้ากระแทกจริงๆ”

“ผมพูดเรื่องจริงครับคุณพลอย แค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้”

พลอยเป็นผู้หญิงที่สวยนะครับ สวยมากด้วย แต่ปากมันไม่ค่อยดี ผู้ชายเลยหนีหายหมด ไหนมันจะเป็นคนเลือกมาก เรื่องมากอีก ถึงได้โสดมาถึงทุกวันนี้

“หาแล้วไม่ได้ดี จะมีไปทำไมวะ” คำพูดติดปากที่มันพูดทุกครั้ง พูดอยู่เป็นประจำ

“หึหึ”

“พอๆ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ มาพูดเรื่องสุดที่รักแกดีกว่า”

ได้ข่าวว่ามันเป็นคนพาผมเข้าเรื่องนี้เองแท้ๆนะ =_= ประสาทจริงๆ ไม่รู้ว่ามันมาเป็นครูได้ยังไง ทั้งๆที่ดูไม่เต็มเตงแบบนี้

“มีอะไรจะรายงานก็ว่ามา” ผมบอกมัน เพราะเดี๋ยวต้องรีบไปซื้อของให้ไอ้เจอีก

“ไม่มีอะไรหรอก แค่จะบอกว่าน้องหัวไวมาก วันนี้ก็ทำข้อสอบถูกทุกข้อ เห็นมาปรึกษาว่าถ้าจะเรียนคณะดุริยางค์ต้องทำยังไง”

เรื่องนี้เค้กเคยถามผมเหมือนกันเมื่อสองสามวันก่อน ว่าเขาอยากเรียนดนตรี แต่เหมือนจะลังเล ผมเลยบอกให้เขาค่อยๆคิด เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลา ความฝันและความต้องการเปลี่ยนแปลงได้เสมอถ้าหากว่าเราได้รู้จักโลกมากขึ้น ผมไม่ห้ามไม่ว่าเขาจะเลือกเรียนอะไร แค่เค้กมีความสุขกับกับสิ่งที่เขาเลือกก็เพียงพอแล้วสำหรับผม

“แล้วแกว่าไง” ผมถามกลับ ตาก็มองไปยังเค้กที่คุยกับเพื่อนอย่างออกรสออกชาติ

“ฉันก็ให้คำแนะนำไปนิดหน่อย แต่เรื่องสอบเข้าคณะนี้ฉันไม่ค่อยรู้ แต่จะไปหาข้อมูลมาให้แล้วกัน”

“อืม ยังไงก็ฝากด้วย ช่วงนี้ฉันก็ยุ่งๆ ทั้งงานที่บ้านและงานที่โรงฝึก”

“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย แกเองก็เคยช่วยฉันเหมือนกัน”

“อืม ยังไงก็ขอบใจมาก ไปแล้ว เดี๋ยวต้องไปซื้อของอีก”

ผมลุกขึ้นยื่น ก่อนจะคุยกับพลอยอีกสองสามประโยค มันเองก็แยกไปเก็บของปิดโรงเรียน ผมเดินไปหาเค้ก พอเห็นผมเขาก็ลุกขึ้นยืนสะพายกระเป๋าไว้ข้างหลัง

“เรากลับก่อนจะน้ำ บ๊ายบาย”

“บายจ๊ะ แล้วเจอกัน”

น้องน้ำส่งยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบก่อนจะแตะแขนน้องให้ออกเดิน เราแวะซื้อของที่ตลาดอยู่เกือบชั่วโมง นอกจากของที่ไอ้เจสั่งแล้ว คนตัวเล็กของผมก็ได้ของกินเล่นมาเพียบ ทั้งที่เขาเองก็กินไม่เยอะขนาดนั้น ปากก็ว่าอันนี้ของพี่คราม อันนี้เอาไปฝากพี่เต้ (เด็กที่โรงฝึก) ฝากคนนั้นคนนู้นคนนี้เยอะๆแยะเต็มไปหมด แต่เงินผมนี่สิ ทำไมกูต้องเลี้ยงพวกมึงทางอ้อมด้วยเนี่ย!

เดี๋ยวนี้เค้กเข้าไปเล่นที่โรงฝึกบ่อย ทำให้รู้จักกับเด็กที่มาเรียนมากขึ้น เลยกลายเป็นวันๆนี่ผมต้องตามหาว่าไปเล่นซนที่ไหน หลังๆนี้ไม่ค่อยจะติดผมแล้ว ติดเพื่อนในโรงฝึกเสียมากกว่า แอบน้อยใจเบาๆ

“สายไหม มานี่เร็วววว!” เค้กลงจากรถได้ก็วิ่งเข้าหาเจ้าสายไหมทันที ก่อนจะลงไปเกลือกกลิ้งอยู่บนสนามหญ้าด้วยกันทั้งคู่

“ไปนานจังวะ” ไอ้เจเดินออกมาจากบ่น เอ่ยบ่นผมเบาๆ

“นู่นเลย เหมามาหมดตลาด” ผมบู้ปากไปทางเค้กที่ฟัดเจ้าสายไหมอยู่ ผมเองก็อยากฟัดนะ แต่ฟัดเค้กไม่ใช่ไอ้หมาหน้าแหลมนั่น ไม่มีไร หมั่นไส้มันเฉยๆ

“เฮ้ย หมดไปเท่าไหร่วะเนี่ย” ไอ้เจตาโตเมื่อเห็นของที่ผมซื้อมาทั้งหมดที่เบาะด้านหลัง

“เหอะ อย่าพูดเลยมึง เดี๋ยวกูไมเกรนขึ้น”

“แหม ทำเป็นบ่น เค้กนะเว้ยเค้ก กล้าขัดใจเหรอไง”

“ถ้าของเค้กกูจะไม่บ่นหรอก จะโยนให้ทั้งกระเป๋าเงินเลย แต่นี่มีของไอ้พวกเด็กเปรตที่หอพักด้วย” ผมกับไอ้เจช่วยกันขนของเข้าบ้าน สักพักเค้กก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับสายไหม เสียงหัวเราะดัลั่นบ้านทำเอาไอ้ครามที่เพิ่งกลับมายังยิ้มตามไปด้วย

“พี่ทราฟ เดี๋ยวเค้กมานะ เอาขนมไปให้พวกพี่เขาก่อน” เค้กกอดคอผมจากด้านหลังที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในครัว

“ครับ”

“ไปสายไหม วิ่งเร็วๆ วิ่งเร็วๆ”

คิดดูนะครับ หมาพันธุ์ ปอมเมอเรเนียนตัวเล็กขาสั้น วิ่งซอยเท้ายิกๆให้ทันเจ้าของ มองแล้วแม่โครตฮาเลย ไอ้เจนี่วิ่งตามออกไปดูก่อนจะเดินหัวเราะเข้ามาในครัว

“ลูกมึงนี่ฮาวะ ขาอย่างสั้นอ่ะ ฮ่าๆๆ”

“เออ ขำเข้าไปไอ้ห่านี่” พวกมันชอบบอกว่าสายไหมเป็นลูกผมกับเค้ก ผมเองก็พอใจนะ คนตัวเล็กนั่นยิ่งพอใจเข้าไปใหญ่

หลังจากนั้นผมก็ช่วยไอ้เจทำกับข้าว ปกติก็ไม่ค่อยได้ช่วยหรอก แต่วันนี้ไม่มีอะไรทำเลยว่าช่วยมันสักหน่อย ไอ้ครามออกไปไหนอีกไม่รู้ เห็นว่ามีเรื่องด่วน หน้ามันเครียดมาก อย่างกับจะไปฆ่าใครตายงั้นแหละ ผมเลยไม่ได้ถามอะไรมันมากนัก ส่วนเค้กกับไอ้สองนั่งเล่นเกมส์กันอยู่ ไอ้สองมันเพิ่งไปถอยเกมส์ใหม่มา สองศรีพี่น้องเลยเล่นกันเพลิน ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ขนาดสายไหมยังกลายเป็นหมาหัวเน่าไปในพริบตา และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ผมต้องระเห็ดตัวเองมาขลุกอยู่ในครัวแบบนี้

ชีวิตมันน่าเศร้า...คอยดูเถอะ คืนนี้มีเด็กเจ็บตัวแน่ๆ หึหึ

“เค้กมากินข้าวครับ” ผมเดินมาเรียกเด็กที่ดูจะเมามันส์กับเกมส์อย่างมาก

“...”

“เค้กครับ มากินข้าวก่อนเร็ว”

“...” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก

“ไอ้สอง ลุกขึ้น!” เมื่อเรียกน้องไม่ได้ผม ก็เรียกคนพี่ แต่ปฏิกิริยาที่ได้กลับมานี่ไม่ต่างกัน

“อ๊ะ! พี่ทราฟ!”

“เด็กดื้อ เรียกแล้วไม่ตอบพี่ เลิกเล่นแล้วไปกินข้าวกับพี่ดีๆ” ผมอุ้มเค้กขึ้นพาดบ่าก่อนจะเดินเข้าครัว ไอ้สองนั่งหน้าเอ๋ออยู่สักพัก ก่อนจะวิ่งตามเข้ามาในครัว จริงๆเลย พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลัง

“เค้กกำลังจะชนะพี่สองเลยนะพี่ทราฟ” เค้กโวยวายใส่ผมเบาๆ หน้านี่งออย่างสวยงาม

“เหรอ” ผมไม่สนใจ จัดการตักข้าวใส่จาน พอหันไปมองก็เห็นเค้กจ้องผมแบบงอนๆ แต่งานนี้ไม่ง้อครับ ไว้ยกยอดก่อนนอนทีเดียว

“ไอ้สอง มึงนี่นำน้องนะ เดี๋ยวกูจะไม่ให้มึงกินข้าว” ไอ้เจเอาส้อมคาดโทษไอ้สองที่นั่งลอยหน้าลอยตา กินข้าวไม่สนใจใคร

ระหว่างมืออาหารนั่นเค้กเอาแต่ค้อนผม ตักอะไรให้ก็ไม่ค่อยกิน เอาสิ ดื้อเยอะๆ แบบนี้พี่ชอบ ฮ่าๆๆ

พอกินข้าวเสร็จผมก็จัดการลากคนตัวเล็กขึ้นห้อง เพราะเค้กทำท่าจะไปเล่นเกมส์ต่อ ไม่ได้ครับ แค่นี้ผมก็หัวเน่าพอแล้ว

“พี่ทราฟอ่ะ เค้กอยากเล่นเกมส์” เค้กพูดเสียงติดแข็งนิดๆปนอ้อนหน่อยๆ

“พอแล้วครับ เค้กเล่นมาเกือบสี่ชั่วโมงแล้วนะ” ผมบอก

“โห สี่ชั่วโมงเอง” เค้กบ่นในลำคอ

“พอแล้วครับ ไปอาบน้ำไป เมื่อเย็นก็ออกไปคลุกฝุ่นที่สนามหน้าบ้าน ไม่เหนียวตัวหรือไง”

เค้กจ้องผมนิ่งๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปทันที หึหึ โดนงอนเข้าให้แล้วผม เห็นไหม ผมบอกว่าว่าเดี๋ยวนี้เขาดื้อ แต่ไม่เป็นไร เพราะนั่นหมายความว่าผมเปิดใจให้ผมเต็มที่ ยอมให้ผมเห็นทุกๆด้านของเขา ที่เหลือผมก็แค่รับมือเท่านั้น เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน ทุกคนมีด้านที่แย่ๆทั้งนั้น ผมจะให้เขาเห็น และผมจะมองให้เห็นของเขา เพื่อที่จะได้เอามาปรับให้เข้ากัน

บรื๊นนนน!

เอี๊ยดดดด!

เสียงรถไอ้ครามดังขึ้นตามมาด้วยเสียงเหยียบเบรคดังลั่น ผมเดินไปเปิดผ้าม่านมองดูด้านล่างว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่เห็นคือไอ้ครามฉุดกระชากลากถูกผู้ชายคนหนึ่งลงจากรถ และไอ้สองที่คงวิ่งออกมาจากบ้าน ดูแล้วคงไม่ใช่สถานการณ์ที่ดี ผมรีบวิ่งลงไปหน้าบ้านทันที

“ปล่อยสิวะ! กูบอกให้ปล่อยไงมึงได้ยินไหม!” เด็กผู้ชายน่าจะรุ่นเดียวกันเค้ก เอ่ยโวยวายเสียงดัง พยายามจะสะบัดมือให้หลุดออกจากไอ้คราม ที่ตอนนี้หน้ามันเหี้ยมมาก น่ากลัวสุดๆ แต่ไอ้เด็กนี่ไม่ยักกลัว นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ ที่สำคัญคือ มันพาใครมาแล้วเกิดอะไรขึ้น

“อะไรกันวะไอ้คราม” ไอ้เจเอ่ยถามด้วยความร้อนรน ดูท่ามันอยากจะเข้าไปช่วยไอ้เด็กนั้น แต่ความกลัวมีมากกว่า ก็หน้าไอ้ครามตอนนี้แม่งโหดจะตาย ใครจะกล้าเอาชีวิตไปเสี่ยง

“ไม่มีอะไร มึงก็เลิกดิ้นได้แล้ว ตามกูมานี่!” ไอ้ครามตะคอกใส่ไอ้เด็กนั่นเสียงแข็ง พร้อมกันกระชากแขนเล็กๆนั่นอย่างแรง จนผมกลัวว่าแขนน้องมันจะหลุด

“มึงจะพากูไปไหน ปล่อยนะ โธ่โว้ย! ก็เจ็บนะไอ้เหี้ย!”

“พวกมึงไม่ต้องตามมา แล้วมึงก็หุบปากซะ!” ไอ้ครามทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินลากไอ้เด็กโชคร้ายนั่นไปยังหอพักเด็ก ผมพวกสามคนได้แต่มองหน้ากันแล้วก็ถอนหายใจออกมาๆ อยากตามไปดูอยู่หรอก แต่พวกผมรู้ว่าคำสั่งไอ้ครามคือสิ่งสูงสุด ถ้ายังอยากกินดีอยู่ดีอย่าไปขัดใจมันในเวลาที่มันโมโหจะดีกว่า

“มึงว่าไอ้เด็กนั่นทำอะไรผิดวะ” ไอ้สองมองไปทางที่ไอ้ครามเดินหายไป

“กูไม่รู้วะ แต่ที่รู้คือไม่น่ารอด” ไอ้เจถึงกลับกลืนน้ำลายดังเอือก

“เกิดอะไรขึ้นวะ” ผมบ่นออกมา สงสารเด็กนั่นก็สงสาร แต่ผมไม่รู้ว่ามันไปทำอะไรกับไอ้คราม มันถึงได้โกรธขนาดนั้น หลังจากยืนฟังเสียงอาละวาดที่ดังแว่นมาแต่ไกลได้สักพัก พวกผมก็แยกย้ายกันขึ้นห้อง ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยถามไอ้ครามก็ได้ ถ้ามันไม่ออกไปแต่เช้านะ

พอเปิดประตูเข้าห้องมาก็เจอเด็กนั่นหน้างออยู่บนเตียง จ้องมาทางผมอย่างเคืองๆ เค้กอยู่ในชุดเสื้อกล้ามตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่า มองๆแล้วก็เซ็กซี่ดีไม่ยอก ผมยิ้มให้เค้กก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาเค้กก็นอนหันหลังให้ผมไปแล้ว ผมจัดการแต่งตัวด้วยการนุ่งกางเกงตัวเดียว

“เค้ก หลับแล้วเหรอครับ” ผมทิ้งตัวลงนอนข้างๆเค้ก ชะโงกหน้าไปดูเด็กที่นอนหลับตา แต่หนังตากลับยุกยิกไปมา แสดงว่ายังไม่หลับ หึหึ เสร็จพี่ล่ะน้องเอ๋ย

ผมก้มลงไปหอมแก้มใสตรงหน้า สูดกลิ่นหอมของแป้งเด็ก ก่อนจะค่อยสูดดมไปทั่วใบหน้าก่อนจะกดจูบที่ริมฝีปากอิ่มเบาๆ เค้กร้องในลำคอเบาๆ ลืมตากว้างด้วยความตกใจ มือก็เหมือนจะดันผมให้ออกห่าง  ผมประทับจูบให้หนักขึ้น สอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานของคนตัวเล็ก จากทีแรกที่เหมือนจะขัดขืน ตอนนี้กลายเป็นสมยอมและโอนอ่อนผ่อนตามแล้ว จนเวลาล่วงเลยไปหลายนาที เค้กก็ทุบที่หลังผมเบาๆ ผมจึงได้ผละออกมาให้น้องได้หายใจหายคอ

“พี่ อึก...พี่ทราฟ จะฆ่าเค้กเหรอ” เค้กพูดเสียงหอบ มองผมตาปรือ ยิ่งมองยิ่งเร้าอารมณ์ ให้ตายสิ ทำไมเซ็กซี่ขนาดนี้เนี่ย

“ใครจะฆ่าได้ลงคอ น่ารักขนาดนี้” ผมก้มหน้าลงไปซุกที่ซอกคอเค้ก มือก็ลูบไล้ไปตามเรือนร่างคนด้านล่าง ทุกที่ที่มือผมลากผ่าน เค้กจะสะดุ้งเบาๆตามแรงอารมณ์ ผมจัดการถอดเสื้อกล้ามของเค้กออกจากตัวโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว

“อื้อ อ๊า พี่...” ผมก้มลงไปงับที่ยอดอกสีชมพูน่ารัก ก่อนจะดูดดุนและเลียเบาๆ สายตาเหลือบมองคนตัวเล็กที่ส่ายหน้าไปมาพลางกัดปากกั้นเสียงเอาไว้ ผมเลยดูดแรงขึ้นจนได้ยินเสียงครางออกมาอย่างที่ต้องการ

“คืนนี้พี่จะให้รางวัลนะ บอกแล้วว่าจะจัดคอมโบ้ให้” ผมเลื่อนตัวขึ้นกระซิบที่ข้างหูเล็กก่อนจะงับเบาๆ เสียงหวานกระเซ่าทำเอาผมแทบยังใจไว้ไม่อยู่

“ขี้โกง อ๊ะ...”

ผมไล่ริมฝีปากไปกับหน้าท้องเนียบกระชับ สัมผัสเอวบางคอดทั่วทุกพื้นที่ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ก่อนจะเลื่อนไปบีบที่ก้นนุ่มนิ่มเบาๆ

“พี่ทราฟ อ่า...” เสียงครางรัญจวญดังขึ้นเมื่อผมลากเขี้ยวขบเบาๆที่โคนขาอ่อนเนียนขาว ก่อนจะจัดการกับเค้กน้อยที่ล่อตาล่อใจผม เรียกเสียงครางอือสะท้านอารมณ์ของคนตัวเล็กที่นอนตัวแดงอย่างน่ารักน่าฟัด

นิ้วเรียวของเค้กขยุ้มที่หัวผมไม่แรงมากนัก พร้อมกับตอบสนองสัมผัสของผมอย่างร้อนแรง เค้กบิดตัวไปมา หลังลอยเด่นไม่ติดพื้นจนกระทั้งเขาปลดปล่อยในรอบแรงถึงได้ทิ้งตัวลงบนที่นอน อาการเหนื่อยหอม อ้าปากแหงนหน้านั้น ทำให้ผมอดใจไม่ไหวเคลื่อนตัวขึ้นประกบจูบหวานฉ่ำอีกรอบก่อนจะเริ่มบรรเลงบทรักแสนหวานของจริงเสียที

“เค้กครับ พี่รักเค้กนะ” ผมบอกรักทั้งคำพูดและร่างกาย เค้กไม่ตอบแต่โน้มคอผมลงไปจูบ สุดท้ายผมก็จัดชุดคอมโบ้ชุดใหญ่ให้กับคนเก่งของผมจนเกือบเช้า สอนบทเรียนรักให้ทุกท่วงท่าทุกทำนอง คนเก่งของผมก็เรียนรู้อย่างตั้งใจจนหลับคาอกผมไปในที่สุด ผมเองก็ต้องนอนบ้าง ไม่งั้นพรุ่งนี้เช้าจะไม่มีแรงตื่นไปเสือกเรื่องไอ้คราม

--------------------------------------------------------
มาช้ามาดึกไปเยอะเลยจริงๆ ขอโทษด้วยนะคะ แต่มันไม่ทันจริงๆ นี่หรือชีวิตเด็กปีสาม จะตายแล้วค่า!
เอาล่ะ เห็นไหมๆ ว่ามีใครเพิ่มเข้ามาๆ หึหึ ตอนนี้จะเป็นของพี่ครามแล้วนะคะ
สลับกันไปเรื่อยๆ ระหว่างคู่ที่ทราฟและพี่คราม
ไม่รู้จะคุยอะไรแล้ว ง่วงนอนปนหิวข้าวมากๆ นั่งปั่นจนลืมกินข้าวเย็น ><
เจอคำผิดบอกด้วยนะคะ เชื่อเถอะว่าเยอะ! แล้วเค้าจะมาแก้ให้ทีหลังนะ
วันนี้นอตัวไปนอนก่อน หลับฝันดีทุกคน บ๊ายบายค่ะ
ส่งท้ายด้วยพี่ครามสุดโหดดดดด
V
V

[/size]

 
 
 

[seaz]

คนนี้หรือเปล่าที่จะมาเป็นแฟนที่คราม หุหุ

[nunnan]

พี่ครามโหดดด

[WilpeR]

เดี๋ยวนี้เค้กเริ่มดื้อแล้ว พี่ทราฟมีวิธีจัดการได้ถูกใจมาก

ครามโหดอ่ะ คนที่พามาเนี่ยเป็นคู่ของครามใช่มั้ยยยยยยย เย้ในที่สุดก็มีคู่แล้ว

[Pam_Teukky]

เค้กงอนได้น่ารักมากๆอ่ะ
คนนั้น(?)คู่พี่คราม?


รอตอนต่อไปนะคะ