หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[ชัดเจนกาบ]

ชุดใหญ่เกือบถึงเช้าหื่นได้โหล ธรรมดาร่างกายแข็งแรงใช่ไหมไอ้พี่ทราฟ ไอ้พี่ครามเด็กนั้นเปงใครอะ

[RiRi]

+ ขอเวลาอีกสักหน่อยนะคะ นี่ก็ไม่สบายเพราะพักผ่อนน้อย T_T งานเยอะการบ้านแยะมาก  หายเมื่อไหร่จะมาลงให้ทั้งสองเรื่องเลยนะคะ ^_^ ขอโทษจริงๆ ไม่อยากหายไป แต่ไม่ว่างจริงๆ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจและยังคงติดตามนะค่ะ
+ อยากรู้ความเป็นไป ริริอยู่ไหน ทำอะไร ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ นิยายจะมาลงให้เมื่อไหร่ ก็กดไลค์ที่ Fanpage นะคะ เพราะแถลงไขในนั้นดูจะสะดวกสบายมากกว่า
+ ขอบคุณและขอโทษในความไม่สะดวก ทำให้ทุกคนค้างคา เค้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆน้าาาาา 
 

[KhunToOk]

หายเร็วๆนะคะ  ยังรอเสมอ  เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ   

[ormn]

:L2:ขอให้หายเร็วๆน๊า

[donutnoi]

  หายไวไวนะคะ รอทั้งน้องเค้กกับคู่พี่ครามเลย 

[sukaz]

จัดชุดใหญ่ คอมโบ้   
น้องเค้กโดนจัดหนักจัดเต็มมมมม 

ริริหายป่วยไวไวน๊่ะค่ะ


ปอลอ..... รออ่านคู่พี่ครามกับหนุ่มปริศนาอยู่คร้า 

[takara]

ขอให้หายเร็วเร็วน๊า

[CarToonMiZa]

ไม่เป็นไรจ้ารอได้เสมอ
พักผ่อนเยอะๆๆน๊าดื่มน้ำเยอะๆๆด้วย
ขอให้หายป่วยไวไว

[WilpeR]

รอได้เสมอค่ะ

ขอให้หายไวไวนะคะ พักผ่อนมากๆจะได้หายขาดค่ะ

[nongrak]

โอเคค่ะ รอได้ยังไงก็รักษาสุขภาพก่อนนะ เรื่องเรียนก็สำคัญ
ว่างเมื่อไหร่ก็มาต่อนะจ้ะ พี่จะรอนะ

[koikoi]

รอได้

[เฉาก๊วย]

หายไวๆ นะค้า 

[=นีรนาคา=]

รับทราบ รอได้จ้า

[nunnuns]

รับทราบค่ะ รอได้เสมอ
รักษาสุขภาพหน่อยนะคะ เดี๋ยวนี้ฟ้าฝนปั่นป่วน ตอนนี้ที่บ้านก็ฝนตกค่ะ

[Pam_Teukky]

รับทราบค่ะ
ขอให้หายเร็วๆนะคะ

[TK323]

คนนี้มาคู่กับพี่ครามแน่ๆเลย   รออ่านอยู่นะค้าาาาา
ป.ล.หายไวๆนะคะ

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 3
[Rich talks]


“ปล่อย!”

เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผมวะเนี่ย!

“อยู่ในนี้ แล้วอย่าสร้างความวุ่นวาย ไม่งั้นนายเจ็บตัวแน่!” เสียงเข้มแฝงไปด้วยความดุดัน ดวงตาแข็งกร้าวมองผมอย่างเดือดดาน นิ้วของมันชี้หน้าผมเป็นคำสั่ง มันคิดว่าเดือดเป็นคนเดียวหรือไงวะแม่ง ผมนี่สิที่ต้องเดือด ไอ้เวรเอ้ย! เกิดมาไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับผมมาก่อนนะ ไอเหี้ยนี่!

ผมจ้องหน้ามันเขม่ง มือกำหมัดแน่น มันอยากพูดอะไรให้มันพูดไป แต่ผมไม่อยู่ที่นี่เด็ดขาด เรื่องอะไรจะอยู่เฉยๆให้มันฆ่าแกงผมกันล่ะ

ไม่มีทาง!

“ถอยไป” ผมข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ให้พุ่งเข้าไปชกไอ้หน้าโหดตรงหน้า ถามว่าผมกลัวไหม กลัวดิวะ หน้าแม่งยังกับจะฆ่าคนได้อย่างนั้น...แต่คนอย่างไอ้ริช ฆ่าได้หยามไม่ได้โว้ย!

“จะไปไหน!” มันตะคอกใส่ผมก่อนจะกระชากแขนผมที่จะเดินหนีให้กลับเข้าไปในห้องตามเดิม ความเจ็บจี๊ดจากแรงบีบที่แขนทำให้ผมต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

“กลับบ้านไงไอ้โง่!” ผมด่าใส่มัน พยายามดิ้นๆให้หลุดออกจากมือหนาที่บีบรัดแขนทั้งสองข้างของผมแน่น

“นายสิโง่!” มันด่าผมกลับมา ฮึ่ย! ห่าอะไรนักหนาวะ

“มันเจ็บนะโว้ย แม่งจะบีบให้ข้อมือแตกเลยหรือไงวะ” ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บ แต่ไอ้คนที่ทำให้ผมเจ็บกลับไม่สำนึกอะไรเลย ยิ่งดิ้นยิ่งด่ามันก็ยิ่งลงแรงมากขึ้น

“ถ้ามันทำให้นายหุบปากแล้วอยู่ในนี้อย่างสงบได้ ฉันจะทำ” 

“ไม่!”

“...”

“...”

“ถ้านายยังไม่ว่าง่ายๆ ฉันจะเรียกให้ลูกน้องมารุมกระทืบนาย บอกไว้ก่อนว่าคนอย่างฉันไม่ปราณีคนที่ขัดคำสั่ง”

พลั๊ก!

“โอ๊ยยย!”

ปึง!

กริ๊ก กุก กัก

“เฮ้ย!” อย่าบอกนะว่ามันล็อคประตูจากข้างนอก ผมรีบพยุงตัวขึ้นจากที่นอนเพราะมันเหวี่ยงผม ก่อนจะลองเปิดประตูดู
เปิดไม่ออก!

“ปล่อยกูนะ กูบอกให้ปล่อยไงไอ้เลว! อย่าให้ออกไปได้นะ กูจะชกมึงให้หน้าหงายเลย” ผมทั้งทุบทั้งเตะที่ประตู แต่ก็ไม่มีที่ท่าว่าจะเปิดประตูได้แม้แต่นิดเดียว ปากก็กรนด่าไอ้คนที่พาผมมาที่นี่ เป็นเวลาอยู่นานจนเรี่ยวแรงแทบไม่มีเหลือ ได้แต่ไถลตัวลงกับประตู พอยกมือขึ้นมาดู ปรากฏว่าแดงไปหมด ทั้งจากการที่ผมทุบปประตูแล้วก็จากฝีฝือไอ้บ้านั่น

ยิ่งคิดยิ่งแค้น ผมไปทำอะไรโครตเหง้ามันหรือไง ถึงได้จับตัวผมมาแบบนี้!

ผมได้แต่ขยี้หัวด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะคลำหาโทรศัพท์มือถือ แต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ ไปไหนวะ เมื่อเย็นยังใช้อยู่เลย หรือว่าตกอยู่บนรถไอ้บ้านั่นกัน

“โธ่เว้ย! จะมีใครที่บ้านรู้ไหมเนี่ยว่าผมถูกจับตัวมาเนี่ย”

ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ป่านนี้จะมีใครรู้บ้างว่าผมหายมา หรือจะยังไม่มีใครรู้เลย


ตอนเย็นที่ผ่านมา

“ไอ้ริช ไปไหนวะ จะกลับแล้วเหรอ” ไอ้เตอร์เพื่อนสนิทผมเอ่ยทักขึ้น ผมดีดบุหรี่ลงกับพื้นก่อนจะใช้เท้าบี้

“อืม วันนี้ขี้เกียจ” ผมบอกเรียบๆก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วบริเวณลานกว้างที่ตอนนี้คนเริ่มทะยอยมากันแล้ว

“ไม่น่าเชื่อว่าแกจะพูดแบบนี้” ไอ้เตอร์มองผมอย่างไม่เชื่อสายตา

“ไม่รู้ดิ วันนี้ไม่มีคู่แข่งน่าสนใจ สายที่สืบมาบอกว่าไอ้รอยไม่อยู่” คนอื่นๆก็ไม่เท่าไหร่ แข่งไปก็ไม่สนุกๆ แถมเงินไม่หนาเท่าไอ้พวกคู่แข่งตัวดี

ผมมันเกเร ที่บ้านมันจะเห็นผมแบบนั้น เพราะผมมันไม่เอาไหน งานที่บ้านไม่ช่วยดูแล ไม่เหมือนกับพี่ชาย ‘โรม ’ที่เอาถ่าน ผมเลยกลายเป็นลูกชัง จะให้คนอย่างผมไปดูแลบริหารบริษัทเหรอ ไม่เอาเสียหรอก น่าเบื่อจะตาย อีกอย่าง ถ้าพวกท่านจะเกลียดผมก็สมควรแล้ว ถ้าวันหนึ่งผมเกิดไม่ได้ดั่งใจขึ้นมาพ่อแม่จะได้ไม่เสียใจมาก เพราะไม่ใช่ความคาดหวัง

“มีเรื่องในใจหรือไง”

“ทำไม” ผมเลิกคิ้วถามมัน

“ดูสีหน้าแกไม่ดี มีอะไรบอกได้นะเว้ย” ไอ้เตอร์ตบบ่าผม

“ไม่มีอะไร ไปก่อนนะ” ผมบอกมันก่อนจะเปิดประตูรถขับออกจากสถามแข่งรถที่ไม่ได้ถูกกฏหมาย แต่เป็นงานอดิเรกของผม เงินที่ใช้อยู่ทุกวันนี้ก็ได้มาจากการแข่งรถเสียส่วนใหญ่ ของเดิมพันที่ได้ก็หลายอย่าง แต่ตั้งผู้หญิงจนกระทั่งรถราคาหลายล้าน ผมรับทุกอย่างมาเป็นสมบัติของตัวเอง ยกเว้น ผู้หญิง

ใช่....ผมเป็นเกย์ เรื่องนี้ที่บ้านผมยังไม่รู้ ถึงได้บอกไง ว่าดีแล้วที่ผมไม่ใช่ลูกรัก

เพื่อนฝูงมีแค่ไอ้เตอร์คนเดียวเท่านั้นที่รู้ เพราะผมเองก็ไม่เคยคบใคร และไม่มีใครดูออกว่าผมเป็น เพราะผมมักจะทำตัวห่ามๆ บวกกับเป็นคนที่หยิ่งเกินคน อันนี้ไอ้เตอร์บอกมา เลยไม่มีใครคิดว่าคนอย่างผมจะเป็นเกย์ ถึงไงผมก็ต้องรักษาหน้าพ่อแม่เอาไว้บ้าง ใช่ว่าจะทำตัวเละเทะยังไงก็ได้

ผมขับรถกลับบ้านที่ไมได้กลับมาเกือบอาทิตย์ น่าแปลกที่บ้านเงียบเชียบราวกับไม่มีใครอยู่ ผมเดินดูรอบบริเวณชั้นล่างก็ไม่เจอใคร เลยเดินขึ้นชั้นบน

“ป้าสร้อย...ป้าสร้อย ไม่ไหนกันหมด” ผมเดินเข้าห้องตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง คิดนู่นคิดนี้จนผล่อยหลับไป

ตกใจตื่นอีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงดังโครมครามขึ้นข้างล่าง ทีแรกผมคิดว่าคนในบ้านคงกลับมากันแล้ว แต่เสียงมันยิ่งดังขึ้น พร้อมกันเสียงโวยวายเสียงดังไปทั่ว ผมจึงได้ลุกขึ้นจากเตียงเดินออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นข่างล่าง แต่แค่เปิดประตูห้องนอนออกเท่านั้นผมก็เจอกับไอ้บ้าหน้าเหี้ยม มันเห็นหน้าผมก่อนจะถามเสียงเหี้ยม

“บอกมาว่าพ่อแม่นายอยู่ไหน!” มันกระชากตัวผมเขย่าอยู่สองสามที

“อะไรวะ มึงเป็นใคร” ผมถามมัน

“ไม่ต้องอยากรู้ แค่บอกมาว่าคนพวกนั้นไปไหน!” มันตะคอกใส่หน้าผม จ้องผมเขม่ง แววตามันน่ากลัวมาก จนผมไม่กล้าจะสบตา

“ไม่รู้เว้ย ปล่อย!” ผมบอกมัน แต่มันกลับหัวเราะในลำคอก่อนจะลากผมลงไปชั้งล่างของบ้าน โดยไม่ได้สนใจเลยว่าผมจะก้าวทันมันไหม แม่งเอ้ย เห็นไหมว่ากูสะดุดบันไดมาหลายขั้นแล้ว

และสุดท้าย ผมก็มาถูกขังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆนี่ยังไงล่ะ ทั้งหมดนี่ มีส่วนไหนที่ผมควรเข้าใจบ้างวะ ว่ามันพาผมมาที่ทีทำไม แล้วคนที่บ้านไปไหนกันหมด แล้วมันถามหาพ่อแม่ผมทำไม โอ๊ย! คิดแล้วเครียด!

--------------
--------------

สุดท้ายเมื่อคืนผมก็ผล่อยหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าเมื่อผมพอมีแรงผมก็ลุกขึ้นมาอาละวาดอีกรอบ แต่ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ผมสักคน ที่นี่มันสถานกักกันหรือไงวะ ผมได้ยินเสียงคนเดินผ่านไปผ่านมานะ แต่ไม่มีใครสนใจเหมือนไม่ได้ยินเสียงผมอย่างนั้นแหละ

ผมนั่งจับเจ่าอยู่ในห้องแคบๆจนเกือบเที่ยงก็ได้ยินเสียงเหมือนคนมาเปิดประตู ผมลุกขึ้นยืนระวังตัว ถ้าไอ้บ้านั่นมันเข้ามาผมจะขอชกหน้ามันสักทีหนึ่งเอาให้หายแค้น

ปึง!

ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง ตามมาด้วยใบหน้าของคนที่ผมเกลียดมากๆ แม้แค่คืนเดียวแต่มันสามารถทำให้ผมเกลียดได้อย่างไม่น่าเชื่อ ท่ายืนพิงกรอบประตูมองผมหัวจรดเท้าทำผมอารมณ์พุ่งปรี๊ด ปรี่เข้าหามันอยากรวดเร็วแล้ว...

พลั๊ก!

ผมชกที่หน้าหล่อๆนั่นเต้มแรง แต่แรงชกนั่นก็ส่งความเจ็บมายังผมด้วย เจ็บชิบหายเลยเว้ย หน้าแม่งแข็งไปไหมเนี่ย ผมได้แต่สะบัดมือตัวเองแรงๆด้วยความเจ็บ นี่ผมคิดผิดหรือเปล่าที่ชกหน้าไอ้บ้านี่ไป

“ฤทธิ์เยอะนักนะ มานี่เลย” ไอ้โจรห้าร้อยมันเอามือนวดแก้มตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเข้ามากระชากผมให้เดินตามมันไป ท่ามกลางสายตาความอยากรู้อยากเห็นของผู้ชายหลายสิบชีวิต แม้แต่เด็กยังมี นี่มึงเอาเด็กตัวเล็กๆนี่มาเป็นลูกสมุนเหรอไอ้เวร!

“จะพาไปไหนอีกวะแม่ง เจ็บนะโว้ย!” ผมโวยวายไปตลอดทางจนกระทั่งออกมาจากนอกตัวตึก

“เฮ้ย อะไรกันวะไอ้คราม ใจเย็นๆ” ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูไม่เถื่อนเท่าไอ้บ้านี่เอ่ยถาม และมองมาที่ผมอย่างเป็นกังวล

“กูหมดความใจเย็นแล้ว มันกล้าชกหน้ากู”

“ก็มึงจับกูมานี่!” ผมหันไปแวดใส่มัน”

“เงียบปาก!”

“ไม่เงียบเว้ยยยย!” ที่นี้ผมแหกปากลั่นเลย

“เดี๋ยวมึงเจอดี” มันเอามือชี้หน้าผมก่อนจะลากผมไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง

“ไอ้สอง ไปหยิบเชือกมา” มันหันไปสั่งพี่คนหนึ่งที่ยืนหน้าเหลอหลาทำอะไรไม่ถูก ถ้าพี่ทำอะไรไม่ถูกก็มาช่วยผมเถอะ! ผมตัดสินใจให้!

“กูว่าค่อยๆพูดค่อยๆจากันดีกว่านะ”

“กูบอกให้ไปหยิบเชือกมา!!!”

ไม่ต้องรอให้สั่งอีกรอบ ไอ้พี่สองก็รีบวิ่งไปหยิบเชือกมาทันที

“มึงจะทำอะไรกู!” ผมตะเบงเสียงถามมันที่ไม่สนใจเสียงผม กลับจับตัวผมกระแทกกับต้นไหมใหญ่ก่อนจะรับเชือกที่ไอ้พี่สองส่งให้ แล้วมันก็ลงมือมัดผมกับต้นไม้! คุณอ่านไม่ผิดหรอก มันมัดผมจริงๆ!

“เกิดอะไรขึ้นวะ เฮ้ย มึงมัดเด็กมันทำไมวะ” พี่ผู้ชายหน้าหวานในชุดเทควันโด้เอ่ยถามหน้าเสีย

“ไอ้คราม ใจเย็นก่อนเถอะวะ เดี๋ยวลูกเขาเป็นอะไรขึ้นมาจะยุ่ง” พี่หน้าหล่อที่ไม่ได้ดูเถื่อนเดินเข้ามาห้ามมันที่กำลังมัดผมอย่างเมามันส์ ผมยกขาขึ้นจะถีบไอ้คนชื่อคราม แต่มันดันรู้ทันหลบหลีกได้

พอมัดเสร็จมันก็ยืนกอดอกสาดสายตาอำมหิตใส่ผม

“ไอ้ทราฟ มึงจะไปไหนก็ไป เดี๋ยวกูดูเค้กให้เอง ส่วนมึงไอ้เจ ไปดูเด็ก แล้วพวกมึงน่ะ กลับเข้าไปซ้อมได้แล้ว! ไอ้สอง มึงไปช่วยไอ้เจ” ไอ้ครามมันส่งรอบเดียวทุกคนก็ทำตาม มันเป็นใครวะ ยิ่งใหญ่มาจากไหน ทำไมทุกคนถึงต้องเชื่อฟังมันขนาดนั้น

ไอ้เชือกนี่ก็เหมือนกัน จะเหนียวแน่นไปไหนวะ

ตอนนี้ทุกคนแยกย้ายกันไปหมด เหลือแต่ผม ไอ้คราม และไอ้พี่หน้าหล่อเพียงสามคน คาดว่าต้องเป็นเพื่อนมันแน่ๆ

“ไอ้คราม จะทำอะไรก็มีสติ กูไม่รู้ว่าเรื่องเป็นมายังไง แต่อย่าใช้กำลังกับเด็กมันมากเลย”

เออดี พี่ไม่รู้ ผมก็ไม่รู้เว้ย! อยากรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงได้โดดเพื่อนพี่ทรมานทรกรรมอย่างนี้!

“พี่อย่าไป ช่วยผมด้วย!” ผมตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของไอ้หน้าโหด ถึงผมจะเกเรแต่ผมก็เป็นเด็กมีสัมมาคารวะหรอกนะ รู้ว่าใครควรพูดดีด้วย ใครไม่ควรพูดดีให้เปลืองน้ำลาย

“ไม่ต้องแหกปาก! ไม่มีใครช่วยนายได้ นอกจากฉัน” ท้ายประโยคมันจงใจกระซิบให้ผมได้ยิน เสียงเหี้ยมๆของมันทำให้ผมรู้สึกกลัวมันมากขึ้นกว่าเดิม

“ส่วนมึงไอ้ทราฟจะไปไหนก็ไปเถอะ”

“เออ กูไปล่ะ หวังว่ากลับมาไอ้เด็กนั่นคงไม่กลายเป็นศพไปนะ”

“มันก็ไม่แน่ ถ้าคนมันยังจะดื้อรั้นอยากลองดี” บทสนทนาของสองคนตรงหน้าทำเอาผมเผลอลอบกลืนน้ำลาย

“ไงก็...เย็นนี้เจอกัน”

“อืม”

พี่ทราฟเดินจากไป แต่ไม่วายมองมาทางด้วยความเป็นกังวล เหมือนจะเป็นการไว้อาลัยให้ผม ทำไม? ไอ้บ้าครามนี่มันจะฆ่าแกงผมจริงๆเหรอ ไม่ได้นะ! บ้านเมืองมีกฎหมาย มันจะมาทำกับผมแบบนี้ไม่ได้ อย่างน้อยก็บอกความผิดของผมให้รู้สักหน่อยสิ ว่าผมทำอะไรผิด มันถึงได้จับผมมาแบบนี้!

“ไง เลิกแหกปากได้แล้วเหรอ” เมื่อไม่มีใครอยู่ มันก็เริ่มเห่าหอนใส่ผมทันที

“ปล่อยกู!”

อากาศเริ่มร้อนเข้าไปทุกที เพราะนี้มันก็ปาเข้าไปเที่ยงแล้วดูจากพรอาทิตย์ที่เลื่อนมาอยู่ตรงกลางหัว ต้นไม้นี่ถึงจะใหญ่ แต่นี่มันเป็นช่วงผลัดใบ แน่นอนว่ามันเหลือใบไม้ที่พอจะให้ร่มเงาไม่เท่าไหร่ แสงแดดแรงจ้าแผดเผาผิวของผมในบางส่วนจนแสบร้อนไปหมด

“ฉันไม่ปล่อยจะกว่าจะคุยกับนายรู้เรื่อง”

“แกจับฉันมาทำไม” ผมถามมันเพราะเป็นสิ่งที่ข้องใจผมมากที่สุด

“หึ นายชื่ออะไร พอแม่นายไปไหน พวกนายคิดจะโกงฉันใช่ไหมหะ!”

มันไม่ตอบคำถามผม เอาแต่มองเหยียดๆแล้วถามผมกลับแทน มันขึ้นเสียงใส่ผมอย่างมีอารมณ์ร่วมว่าโกรธแค้นผมมาก

กูก็โกรธแค้นมึงเหมือนกันแหละไอ้หน้าโหด! ที่มึงถือวิสาสะเอาตัวกูมาเนี่ย!
ผมได้แต่ด่ามันในใจ ถ้าขืนด่าออกอากาศชีวิตผมอาจจะแย่ยิ่งกว่าการถูกเอามามัดไว้กับต้นไม้อย่างตอนนี้ก็เป็นได้

“ชื่อริช” ผมบอกมันไปแค่ชื่อเพราะจำไม่ได้ว่ามันถามอะไรบ้าง ขาแข้งผมเริ่มเมื่อย ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวทีละน้อย จริงๆคือไม่น้อย แต่มันจะประทุออกมาจากอกผมอยู่ร่อมร่อ

“พ่อแม่นายไปไหน พี่ชายนายด้วย” มันเดินเข้ามาใกล้ผมก่อนจะถามเสียงนิ่ง แต่กลับเย็นยะเยือก

“ไม่รู้ กลับไปบ้านก็ไม่เจอใคร จนเจอไอ้โจรห้าร้อยอย่างแกนั่นแหละ!” ผมตอบเสียงดังด้วยความโมโห โมโหทั้งมันและโมโหทั้งคนที่บ้าน นี่คงไปก่อเรื่องไว้สินะ แล้วทำไหมความซวยมันต้องมาลงที่ผมด้วยวะ

“อย่ามาโกหก ฉันไม่ใจดีนะบอกไว้ก่อน”

ไม่บอกกูก็รู้! ไอ้เวรเอ้ย!

“ไม่ได้โกหก ทำไม แกจะจับตัวฉันมาเรียกค่าไถ่หรือไง บอกไว้ก่อนนะว่าแกคิดผิดแล้ว ฉันไม่ใช่ลูกรักอะไรของคนบ้านนั้น แกไม่มีท่าได้เงินหรอก” ผมบอกมันและยิ้มเยาะใส่ ยิ้มเยาะทั้งมันและตัวผมเอง

“พ่อแม่นายยืมเงินฉันไป จนครบกำหนดไม่จ่ายคืน และสุดท้ายก็หนีหนี้ นายคิดว่าฉันควรทำยังไงกับเงินจำนวนห้าสิบล้านที่บ้านนายเอาไปดี”

ห๊า!

“ห้าสิบล้าน!” ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ นี่พ่อแม่ยืมเงินชาวบ้านเยอะขนาดนี้เลยเหรอ

ผมรู้ว่าที่บริษัทมีปัญหา แต่ไม่เคยได้สนใจว่าปัญหามันมากน้อยแค่ไหน เพราะยังไงก็ไม่คิดเข้าไปยุ่ง แต่ถึงขนาดเป็นหนี้ถึง 50 ล้าน มันเยอะเกินไป

“หึหึ นายรู้ไหมว่าฉันทำอาชีพอะไร” มันแสยะยิ้มที่มุมปากใส่ผม ทวีความดุดันบนใบหน้าโหดๆของมันไปอีกเท่าตัว

“...”

“ฉันเป็นมาเฟีย ฉันฆ่านายได้ง่ายๆ ถ้านายยังไม่บอกฉันมาว่าครอบครัวของนายย้ายไปซ่อนตัวที่ไหน”

ข้อมูลจากปากมันทำให้ตัวผมแข็งเกร็ง แต่แค่ชั่วครู่เท่านั้น ผมไม่ยอมให้มันข่มผมได้อยู่ฝ่ายเดียวหรอก

“ถ้านายเป็นมาเฟีย เก่งจริงก็หาข้อมูลด้วยตัวเองสิว่าพ่อแม่พี่ชายฉันไปอยู่ไหน”

เพราะเอาเข้าจริงผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ นานๆจะกลับเข้าบ้านสักครั้ง แล้วเป็นไง ผมกลายเป็นไอ้โง่ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครคิดจะบอกผมสักคน เบอร์ผมก็มี ผมก็ลูกคนหนึ่งนะ!

ความน้อยใจแล่นเข้ามาในความรู้สึกเป็นริ้วๆ ผมได้แต่ข่มก้อนสะอื้นกลืนลงคออย่างยากลำบาก นี่ไม่ใช่เวลาที่ผมจะมาอ่อนแอ ตราบใดที่ยังอยู่ต่อหน้าไอ้บ้าอำนาจนี่ ผมจะไม่มีทางอ่อนแอให้มันเห็นอย่างเด็ดขาด ขอเอาหัวไอ้ริชคนนี้เป็นประกันเลย!

“อย่ามาปากดี ถ้านายไม่บอก ก็ยืนตากแดดแบบนี้ไปแล้วกัน”

“ไม่ได้นะเว้ย”

“ทำไมจะไม่ได้ ชีวิตนายอยู่ในกำมือฉัน จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด” มันยื่นมือมาบีบคางผมราวกับจะสาธิตให้ดู แรงที่บีบหน้าผมไม่ได้น้อยเลย ทำเอาผมเจ็บร้าวไปทั้งสันกราม เมื่อทำการข่มขู่ผมเสร็จมันก็เดินเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆกัน มันกล้าทิ้งผมไว้อย่างนี้จริงๆเหรอวะเนี่ย

“ไอ้ชั่ว! มึงกลับมาปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ” ไม่ต้องสุภงสุภาพแล้วระดับนี้ ผมอยากด่ามันให้โลกได้รับรู้ แต่ความเจ็บแค้นมันจุกอกจะด่าออกไปไม่ถูก ได้แต่ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันอยู่คนเดียว

“มองไรวะ ไม่เคยเห็นคนถูกมันหรือไง!” ผมโวยวายใส่ไอ้พวกที่มายืนดูสองสามคน

ทำไมเรื่องราวมันกลายเป็นแบบนี้วะ! ถ้าเมื่อวานผมไม่กลับบ้าน ผมก็คงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้หรอก

“เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย”

พ่อแม่ พี่ชาย หายไปไหนกันหมด รู้บ้างไหมว่าผมกำลังแย่ อยู่ที่ไหนกัน ทำไมต้องทิ้งผมไว้โดยไม่บอกอะไรแบบนี้ด้วย

ยิ่งคิดก็ยิ่งสมเพสตัวเอง

แสงแดดเมืองไทยในตอนกลางวัน ผมคงไม่ต้องบรรยายมากหรอกมั้งว่ามันร้ายกาจเพียงใด ท้องประท้วงว่าไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น เหงื่อไหลอาบหน้าอาบตัว เข้าตาบ้างจนแสบไปหมดโดยที่ผมไม่มีปัญญาที่จะปาดมันออก ผมหยีตามองตรงไปข้างหน้า ภาพซ้อมทับเบลอกันไปหมดจนผมรู้สึกเวียนหัว และก่อนจะสติผมจะดับวูบ ผมได้ยินเสียงเล็กๆของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น

“เฮ้นาย เป็นอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวเราช่วยนะ เฮ้ย!”

แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีก

-------------
-------------

“เขายังไม่ฟื้นเลยครับพี่ทราฟ เค้กคอยดูอยู่ อืม เค้กว่าพี่ครามทำเกินไป พี่เขาเป็นลมล้มตึงไปต่อหน้าเค้กเลยนะ เค้กนี่อย่างตกใจเลยอ่ะ เกือบเป็นลมไปอีกคนแล้ว”

ผมได้ยินเสียงหงุงหงิงๆของใครสักคนใกล้ๆ แต่เพราะเพิ่งจะรู้สึกตัวยังไม่ทันได้ลืมตา สติสัปชัญญะของผมยังไม่ครบถ้วน ผมเลยไม่ได้สนใจอะไร รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้ผมรอดตายแล้ว

“แล้วพี่ทราฟจะไม่กลับบ้านจริงๆเหรอคืนนี้”

ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ผมนอนอยู่บนโซฟา และด้านล่างมีร่างเด็กผู้ชายคนหนึ่งคุยโทรศัพท์อยู่

“ไม่เอาอ่ะ เค้กกลัว ก็เค้กไม่เคยเจอพ่อแม่พี่ทราฟนี่น่า เค้กนอนที่นี่แหละดีแล้ว พี่ทราฟอยู่เป็นเพื่อนพ่อและแม่เถอะ”

ผมนอนมองเด็กที่ชื่อเค้กคุยโทรศัพท์เพลิน และด้วยเพราะเพลียมากผมจึงไม่อยากขยับไปไหน

“ไม่ต้องห่วงนะ เค้กอยู่ได้ และเค้กจะคอยห้ามพี่ครามไม่ให้ทำอะไรรุนแรงกับพี่เขาเด็ดขาด ครับ เค้กรู้แล้ว คิดถึงพี่ทราฟน่ะครับ รักพี่ทราฟด้วย จุ๊บๆ ไว้เค้กโทรหาใหม่นะ”

ฟังดูจากบทสนทนาแล้วรู้ได้เลยว่านี่คงเป็นแฟนของผู้ชายที่หน้าตาดีเมื่อเช้าและเป็นเพื่อนกับไอ้หน้าโหดอย่างแน่นอน

“อ๊ะ! ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง” พอเขาหันหน้ากลับมาเท่านั้นผมก็ต้องตาค้าง

น่ารักวะ!

“นี่ๆ โอเคหรือเปล่า ลุกไหวไหม” ทำท่าจะเข้ามาช่วยพยุงผม แต่ผมโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธไปก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเอง

“นายช่วยฉันเหรอ” ผมถามเพราะดูและนอกจากเด็กตรงหน้าก็ไม่มีใคร ผมกวาดตามองไปรอบๆบ้าน จะดูว่าไอ้หน้าโหดนั่นอยู่แถวๆนี้หรือเปล่า

“มองหาพี่ครามเหรอ”

“เปล่า”

“พี่ครามไม่อยู่เหรอ ออกไปทำธุระข้างนอกน่ะ ผมชื่อเค้กนะ พี่ชื่ออะไร”

“พี่ชื่อริช”

“อ่า แล้วพี่อายุเท่าไหร่แล้วอ่ะ ผมถามได้ไหม” เค้กทำหน้าเกรงอกเกรงใจ ดูไม่ค่อยกล้าถาม แต่ก็เหมือนอยากจะรู้

“อายุ22”

“จริงเหรอ! ผมอายุ 20 อ่ะ ห่างกันแค่สองปีเอง” เค้กทำหน้าแปลกใจก่อนจะยิ้มตาหยี ผมนี่สิควรต้องแปลกใจ หน้าอย่างนี้เหรออายุ 20 แล้ว ไม่น่าเชื่อเลย หน้าเด็กเกินไปแล้ว

“งั้นไม่ต้องเรียกว่าพี่หรอก เรียกว่าริชเฉยๆก็ได้”

“ไม่ได้หรอก ถึงจะแค่ปีเดียวแต่ก็อายุมากกว่า เรียกพี่น่ะดีแล้ว”

ดีก็ดี แม้มันจะดูเหมือนว่าผมแก่มากก็เถอะ

จ๊อกกก

“เอิ่ม”

“ฮ่าๆๆ พี่คงหิว เดี๋ยวเค้กไปหาอะไรมาให้กิน รอแปบนะ” พูดเสร็จเค้กก็วิ่งออกไปจากห้องนั่งเล่น ผมลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเดินสำรวจไปทั่วบ้าน รูปถ่ายที่มีผู้ชายตัวโตสี่คนและเค้ก ฉากหลังเป็นทะเลแสนสวย ความอบอุ่นจากในภาพฉายออกมาจนผมรับรู้ได้

เมื่อเปรียบเทียบกับตัวเองแล้ว ผมแทบจะไม่เคยเห็นรูปถ่ายครอบครัวตัวเองเลยด้วยซ้ำ แต่นี่พวกเขาไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน แต่แค่มองก็รู้ว่ารักกันมากขนาดไหน

“ทำอะไร”

“นาย!”

ผมสะดุ้งหันไปตามเสียงเข้ม ไอ้หน้าโหดยืนจ้องหน้าผมด้วยแววตาดุดัน ผมวางกรอบรูปในมือลงตามเดิม แล้วได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

“ใครใช้ให้นายเข้ามาในบ้านฉัน!”

“ก็...” แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้อธิบาย เสียงสวรรค์ก็มาโปรดเสียก่อน

“พี่คราม! ห้ามแกล้งพี่ริชนะ!”

ผมมีองค์พิทักษ์ชีวิตเสียแล้ว 
 

---------------------------------
ดูท่าคู่นี้มันจะรักกันยาก  หรือไม่ก็มีเลือดตกยางออกกันบ้างล่ะ
น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิมมมมม กอดๆ (โดนพี่ทราฟถีบแทบไม่ทัน)
ขอบอกว่าหนูริชของเราไม่ธรรมดา มีเรื่องให้ปวดหัวอีกเยอะ อิอิ
อ่านแล้วเจอคำผิดบอกด้วยนะคะ ยังไม่ได้ตรวจทานเลย เดี๋ยวต้องออกไปเรียนแล้ว
ป่วยเปื่อนมาเป็นอาทิตย์กว่า ต้องตามสอบตามงานกันให้หัวฟู
รักษาสุขภาพด้วยนะคะทุกคน เดี๋ยวจะป่วยแบบริริ
Maybe…รักนี้อาจเป็นนาย เอานิยายอีกเรื่องมาแปะสำหรับคนที่ไม่รู้ว่าริริแต่งเรื่องใหม่อยู่ด้วย
แวะเวียนเข้าไปเยี่ยมเยียนน้องต้นหอมได้นะคะ น่ารักอย่าบอกใคร ^^
เจอกันตอนหน้าค่ะ

 

[nunnuns]

อั๊ยยะ! องค์พิทักษ์ชีวิต5555555
เค้กน่ารักมากอะ!!!!!

[yamanaiame]

ชอบคู่ ริช แฮะ อิอิ 

[Ali$a฿eth]

น้องเค้กน่ารักเวอร์

ถ้าพี่ครามจะทำริชเลือดตกยางออก ขอให้ไปออกกันบนเตียงนะคะ อิอิ///โดนริชถีบ

[Zalzah_iP]

กรี๊ดดดดดด!!! พี่ครามมาแล้ววว ><
ริชนี่ท่าจะแสบไม่เบา ไม่รู้ว่าจากนืยายรักหวานแหววจะกลายเป็นรักเลือดสาดรึป่าว55555
ส่วนน้องเค้กก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย พี่ทราฟรักพี่ทราฟหลง>_<

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ้ยยย++ โหดจิงๆเลยพี่ครามเนี่ย

ยังไงก้อจะรอต่อไปนะฮะ มีเรื่องใหม่ก้ออย่าลืมเรื่องเก่าน้า ><

[biw43]

น้องเค้กน่ารักอีกตามเคย
น่ารักจังเลย ฮิฮิ 

ตัวละครเพิ่มมาอีกที ให้ทายริชต้องชอบเคกแน่นอนเลยอ่า ..
เดานะ คิคิ

ปูเสื่อรอตอนใหม่จ้า รีบ ๆ น้า อยากอ่านแว้ววววว
สู้ๆ จ้า >_________< หายป่วยไว ๆ นะค่ะ 

[greensnake]

น้องเค้ก~ ตัวแค่นี้จะห้ามพี่ครามได้เหรอเนี่ย
ยังน่ารักสดใสเหมือนเดิม ตอนนี้น่าจะได้เพื่อนใหม่นะ
ริชเองก็ต้องบอกว่าซวย ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
กลับต้องมารับผลที่ไม่ได้ก่อ ถูกทิ้งไว้อีกต่างหาก
อะไรก็ไม่เท่ามาเจอพี่โหดอย่างพี่ครามนี่อีก
แต่ไม่เป็นไรมีน้องเค้กอยู่ทั้งคน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ สู้ๆนะคะ

[slurpee04]

เค้กเป็นผู้พิทักษ์ริชหรอ น่ารักอ้ะ ><

[mild-dy]

เค้กน่าร้กอะ
คู่ครามโหดเกินนะ
รอจะรอ

[ชัดเจนกาบ]

น่ารักเนอะเค้กอะ ส่วนริชแสบได้โล้เหมาะกับพี่ครามดี

[ชัดเจนกาบ]

น่ารักเนอะเค้กอะ ส่วนริชแสบได้โล้เหมาะกับพี่ครามดี

[bobie]

โห คู่พี่ครามมาแนวโหดๆเลย
แต่ก็เหมาะกับพี่แกดีอ่ะนะ 555555

[takara]

โอ้ น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิม แต่ว่าริชนี่น่าจะแสบพอตัวอะนะ