หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[takara]

เค้กน่ารักดีอะ แล้วริชจะเป็นงัยบ้างล่ะเนี้ย

[greensnake]

พี่ครามนี่สงสารตอนเรียนเป็นพี่ว๊ากแน่เลย
ดุเอ๊าดุเอา น้องเค้าก็ตัวแค่นี้ ใจร้ายที่สุด 
อย่าให้ถึงคราวของน้องริชบ้างแล้วกัน
เราฝากความหวังไว้กับน้องเค้กแล้วกันนะ
เพราะรายนี้แม้พี่ครามจะโกรธสักแค่ไหนก็ไม่ลงมือหรอก
ก็น่ารักซะขนาดนี้ เอาน้องหมีล่อก็ลืมแล้ว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
กดเป็ดจ้า

[ชัดเจนกาบ]

ไม่นุกเลย ไอ้พี่ครามนี้นะ ไม่คิดบ้างรึไง ถ้าเขาจะหนีกันถึงคิดจะทิ้งริชไว้ละ หมั่นไส้ แล้วใครจะช่วยริชให้หลุดพ้นได้ก็คงไม่มี ชักจะรู้สึกแย่ คงจะเกลียดกันจนมองหน้ากันไม่ติด คงทรมารใจเจียนตายกันไปข้าง แม่งเซ็ง

[CarToonMiZa]

พี่ครามโหดเกิ๊น

[TheWanFah]

พี่ครามโหดอ่ะ
ถนอมๆน้องริชหน่อยซิ

รอตอนต่อไป

[Ali$a฿eth]

ภาคนี้เค้กเป็นฮี่โร่

[pooinfinity]

พี่ครามจ๋า สงสัยคงรู้อ่ะดิว่าตัวเองขัดใจเค้กไม่ได้ เลยจะพาริชไปไว้ที่อื่น

[RiRi]

อิมเมจน้องริชค่า เอามาให้สำหรับคนที่ยังไม่เห็น เพราะว่าลงไว้ในแฟนเพจ
หน้าเหวี่ยงแบบนี้และชอบที่สุดเลยยย   
เสียงตอบรับมาอย่างหน้าแน่นว่าอิพี่ครามโหดไป เอาน่าๆ เดี๋ยวอ่านๆไปจะรู้ว่าไม่ใช่ (เหรออออ) 



ตอนนี้ปั่นน้องต้นหอมอยู่นะคะ พอดีเมื่อวานโดนลากไปฉลอง เมาปลิ้น หลับเป็นตาย >_<
เจอกันเย็นๆ ในเรื่อง Maybe ... รักนี้อาจเป็นนาย ^^
 

[sam3sam]

อิพี่ครามโหดว่ะ แต่อ่านแล้วชอบนะ

[koikoi]

พี่ครามใจร้าย

[naneku]

พี่ครามอะ ใจร้ายนะ ระวังริชไม่รัก เชอะ !!

[HanATarO]

มารอตอนต่อไปจ้า

อยากจะรู้จริงๆ ว่า ริช จะเป็นงัยบ้าง

คราม เล่นใช้ซะ

ตอนนี้โกรธ คราม ว่ะ 

[loveromance]

โอ้วพี่คราม ทำไมทำแบบนี้เนี่ย เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยเลย 

[udongjay]

สารภาพว่าลืมเรื่องนี้ไปเลย แงๆๆๆ หลังจากนกขึ้นมาได้รีบกลับมาอ่านทันที
ไอ้พี่คราม!(ขอหยาบคาย) รุนแรงไปแล้ว ฮืออออ ตบริชทำไม นิสัยเสียจริงๆเลย ให้ตายสิ
น้องเค้กหนูต้องช่วยริชให้ได้นะลูก โถ่ๆ ริชที่น่าสงสาร แล้วสักวันไอ้พี่ครามต้องสำนึก ฮึ้ย!

[~ณิมมานรฎี~]

อั้ยย่ะๆๆ  นู๋เค้กน่ารักอีกล่ะ
  โถ๊ะ เฮียคราม รุนแรงจังเลยยยยยย

[ormn]

 

[CarToonMiZa]

 

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 5
[Cake talks]


บรื้นนนนนน เอี๊ยดด

เอ๊ะ! นั่นเสียงรถพี่ทราฟนิ พี่ทราฟกลับมาแล้ว!

ผมรีบลุกออกจากเตียง วิ่งลงไปบันไปชั้นล่างด้วยความว่องไว ทิ้งเรื่องที่พี่ทราฟสั่งไว้ไม่ให้วิ่งลงบันไดเพราะกลับผมหกล้มไว้ข้างหลัง แต่ครั้งนี้ต้องช่างหัวมัน เพราะไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าพี่ทราฟอีกแล้ววววว เป็นไงล่ะ มาซะคล้องจองจนจะเป็นกลอนเลยผม ^_^

“พี่ทราฟฟฟฟ” ผมเรียกชื่อพี่ทราฟลั่นบ้านก่อนจะวิ่งเข้าไปหาพี่ทราฟที่เดินตรงมา ผมกระโดดกอดพี่ทราฟแน่นด้วยความคิดถึง สองวันแน่ะที่พี่ทราฟกลับไปนอนที่บ้าน ทิ้งให้ผมนอนคนเดียว แอบงอน แต่ไม่บอกพี่ทราฟหรอก เพราะพี่ทราฟไม่ผิด มันเป็นแค่ความรู้สึกเซ็งๆแค่นั้น และตอนนี้พี่ทราฟก็กลับมาแล้วด้วย ที่จริงสองวันมันก็ไม่ได้นานหรอก แต่เหมือนว่าผมจะอยู่กับพี่ทราฟจนชิน ชินกับการที่มีพี่ทราฟอยู่ข้างๆ เวลาพี่ทราฟไม่อยู่ใกล้ๆผม มันเหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่างอ่ะ ดูเวอร์ใช่ไหม แต่พี่เขาเป็นคนที่ผมรักนี่น่า ผมก็ต้องห่วงหาเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ามีวันไหนที่เราต้องห่างกันนานๆ ผมจะเป็นยังไง แล้วพี่ทราฟละจะรู้สึกเหมือนผมไหม

พอๆ เลิกคิดไร้สาระ แค่วันนี้มีความสุขก็โอเคแล้ว

“คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว” พี่ทราฟกอดผมหมุนๆเหวี่ยงๆไปมา ผมหัวเราะคิดคัก กอดคอพี่ทราฟแน่นเพราะกลัวตก เราเล่นกันอยู่สักพักก่อนที่พี่ทราฟจะปล่อยตัวผมลง แต่ยังกอดกันไว้หลวมๆ

“เค้กก็คิดถึงพี่ทราฟ” ผมเขย่งตัวขึ้นให้หน้าใกล้กับพี่ทราฟมากกว่าเดิม ก็ผมเตี้ยนิ ไม่ต้องย้ำนะ ผมรู้ตัวเองดี โอเคนะ >_<

“ครับ พี่ก็คิดถึงเค้กมาๆเลย  เดี๋ยวพี่ไปหยิบของที่หลังรถก่อนแล้วเข้าบ้านกัน”

“เดี๋ยวเค้กช่วย” ผมวิ่งกึ่งกระโดดไปที่รถกับพี่ทราฟ ก่อนจะช่วยพี่ทราฟหิ้วของกินและถุงข้าวของอีกนิดหน่อยลงจากรถ

ตอนนี่ยังเช้าอยู่มากๆ เลยยังไม่มีคนตื่น ส่วนคนที่ตื่นก็ออกไปข้างนอกแล้ว รู้ไหมใคร พี่ครามไง ผมแอบเห็นจากหน้าต่างห้องเมื่อเช้านะว่าพาพี่ริชออกไปด้วย แต่ผมห้ามไว้ไม่ทัน ไม่รู้ว่าจะพาที่ริชไปทำอะไรหรือเปล่า น่าเป็นห่วงจริงๆ ส่วนพี่สองกับพี่เจ สองคนนั้นยังไม่ตื่น เมื่อเช้าผมไปปลุกที่ห้องแล้วนะ พี่สองนี่ไร้วี่แวว เรียกไม่ลุกปลุกไม่ตื่น ส่วนพี่เจ ลุกขึ้นมาเปิดประตูแล้วบอกว่าจะนอนต่อแล้วตื่นสายๆ ทีแรกผมก็งงๆนะ ถ้าพี่เจไม่ตื่นแล้วใครจะทำกับข้าวล่ะ แต่พี่เจบอกว่าพี่ทราฟจะซื้อเข้ามาเลยไม่ต้องทำ ผมเลยถึงกับบางอ้อ

“เดี๋ยวพี่เอากับข้าวไปให้เด็กพวกนั้นก่อนนะ เดี๋ยวมา” พี่ทราฟเดินออกมาจากห้องน้ำ สงสัยไปล้างเท้ามา

“เค้กไปด้วย”

“งั้นก็ไปกันครับ”

“เดี๋ยวเค้กช่วยถือ”

ผมอาสาช่วย พี่ทราฟเลยแบ่งถุงขนมให้ผมถือนิดหน่อยก่อนจะที่เราสองคนจะเดินไปที่หอนอนของนักเรียนที่มาเรียนที่นี่ ซึ่งปกติแล้วพี่เจจะเป็นคนทำอาหารทั้งหมดมาส่งให้ แต่วันนี้พี่ทราฟเป็นคนซื้อเข้ามาแทน บางวันผมก็ตื่นมาช่วยพี่เจทำกับข้าวนะ พวกหั่นผักอะไรประมาณนี้ เพราะที่นี่คนเยอะมาก และส่วนใหญ่ที่เจทำคนเดียว ย่อมต้องเหนื่อยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว พี่สองนานๆทีถึงมาช่วย อ่อ พี่ทราฟด้วย บางวันพี่ทราฟก็ช่วยทำ แต่ดีหน่อยอีกอย่างก็ตรงที่ว่าพี่เจไม่ต้องไปตลาดเอง แต่จะมีคนเอาของมาส่ง แค่โทรไปสั่งตอนเย็นเท่านั้น เข้าตรู่อีกวันก็จะมาส่งให้ถึงที แถมของที่เอามาส่งก็ดีๆทั้งนั้น ไม่ค่อยมีของเสีย

“ไอ้เจมส์ มานี่ดิ” พี่ทราฟตะโกนเรียกพี่เจมส์

พี่เจมส์เคยเรียนเมื่อครอสที่แล้ว เป็นหัวหน้าเด็กฝึกด้วย แต่ครอสที่แล้วพี่เจมส์เรียนยูโด ครอสนี่เรียนไอคิโด เลยยังอยู่เจอหน้ากันเช่นเดิม

“ครับพี่” พี่เจมส์ยกมือไว้พี่ทราฟก่อนจะหันมายิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบ

“นี่กับข้าวแล้วก็ขนม วันนี้ไอ้เจมันไม่ได้ทำมา มันไม่ค่อยสบาย ยังไงก็จัดการด้วยแล้วกัน” พี่ทราฟส่งถุงกับข้าวให้พี่เจมส์ไปถือ ผมเองก็ส่งยื่นให้พี่เจมส์เหมือนกัน

“พี่หายไปไหนมาอะ สองวันมานี้ที่นี่โครตวุ่นเลย” พี่เจมส์ถามพี่ทราฟพลางทำหน้าเซ็งๆ

“ทำไม เกิดอะไรขึ้นหรือไง” พี่ทราฟขมวดคิ้วถาม หันมามองหน้าผม ผมได้แต่ส่ายหัว เพราะเมื่อวันวานผมไปเรียนดนตรี กว่าจะกลับก็เย็น กลับมาก็อ่านหนังสืออยู่แต่ในห้องเพราะวันนี้มีสอบย่อยในคลาส

“นิดหน่อยพี่ ก็พี่ครามนั่นแหละ พาเด็กที่ไหนมาไม่รู้ ให้รับผิดชอบงานพวกทำความสะอาด แล้วเหมือนเด็กมันทำไม่เป็นเละไปหมด” พี่เจมส์บ่นเป็นหมีกินผึ้ง ทำเอาผมหัวเราะด้วยความตลก

“อ่อ ไอ้ที่สนามหญ้านั่นตัดไม่เท่ากันน่ะนะ” พี่ทราฟคิดเหมือนผมเลยแหะ มิน่าเมื่อวานผมกลับมาแล้วรู้สึกว่าสนามหน้าหน้าบ้านมันแปลก แต่สรุปไม่ได้ว่าแปลกยังไง แต่ตอนนี้รู้แล้ว คงเป็นฝีมือการตัดหญ้าของพี่ริชแน่นอน =_=;

“ครับพี่ ผมจะทำพี่ครามก็สั่งห้ามไม่ให้ใครช่วยไอ้ริช ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆพี่ มันเรื่องอะไรกันแน่”

“เออ ทนเอาหน่อย เดียวกูคุยกับไอ้ครามเอง ไปทำอะไรก็ไปทำไป”

“ฝากด้วยแล้วกันครับพี่ เสื้อผ้าพวกผมนี่สีตก คอย้วย กันไปหมดแล้ว”

“ฮ่าๆๆ เออ เดี๋ยวกูจัดการเองไม่ต้องห่วง” พี่ทราฟตบบ่าพี่เจมส์ พูดขำๆราวกับว่าเรื่องนี้มันตลกหนักหนา

ที่จริงผมว่าน่าห่วงไม่น้อยนะ ผมเจอพี่ริชแค่แวบๆเองอ่ะ พี่ครามเองกทำหน้าทะมึนบึ้งตึงตลอดเวลาทั้งๆที่ปกติไม่เป็น พี่ครามเป็นคนหน้าดุอยู่แล้ว ถ้าทำหน้านิ่งเหมือนทุกครั้งผมก็ยังพอชิน พอคุยเล่นได้บ้าง แต่ตอนนี้พี่ครามทำหน้าโหด หน้าไม่สบอารมณ์ตลอดเวลา แม้แต่พี่เจและพี่สองก็โดนด่าไปเป็นแถบถ้าหากพูดไม่เข้าหู แล้วอย่างผมจะทำยังไงได้ล่ะครับ เงิบแดกสิครับงานนี้ >_<!

แล้วอย่างนี้พี่ทราฟจะไปช่วยอะไรพี่ริชหรือพี่เจมส์ได้ ไปพูดกับพี่ครามพี่ครามจะฟังเหรอ

“พี่ทราฟครับ” ผมเรียกพี่ทราฟระหว่างที่เรากำลังเดินกลับบ้าน

“ว่าไงครับ”

“พี่ทราฟจะพูดกับพี่ครามรู้เรื่องเหรอ”

“รู้เรื่องสิครับ ไอ้ครามมันเป็นคนนะเค้ก”

“เค้กหมายความว่าแบบนั้นที่ไหนล่ะพี่ทราฟ ฮุ่ย”

จริงๆเลย ผมรู้หรอกน่าว่าพี่ครามเป็นคน แต่เป็นคนที่ดื้อมากๆไง ไม่ฟังใครด้วย ดุด้วย โหดด้วย ให้ตายสิ ดูยังไงก็ไม่ทางที่พี่ครามจะยอมฟังพี่ทราฟหรอก ขนาดผมพูดพี่ครามยังไม่สนใจเลยอ่ะ

“ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่นน่า ดูทำหน้าเขา ไปหันทำหน้าบู้ๆแบบนี้มาจากไหนเนี่ย” พี่ทราฟเอานิ้วมาจิ้มที่ปากผม

“เขาทำกันทั่วบ้านทั่วเมืองพี่ทราฟ เวลาถ่ายรูปอ่ะ อย่างนี้ๆ พี่ทราฟลองทำดิ” ผมทำหน้าปากยู่ๆให้พี่ทราฟดู

“ฮะๆๆ เค้กทำเถอะ พี่ทำคงไม่น่าดูเท่าเค้กหรอก” นั่นสิ ถ้าผู้ชายแมนๆอย่างพี่ทราฟทำคงตลกตาย

“ฮ่าๆๆ จริงสิ เอ๊ะ! พี่ทราฟนี่พาเค้กนอกเรื่อง ตกลงเรื่องพี่ครามอะ พี่ทราฟจะทำยังไง เค้กสงสารพี่ริชอ่ะ พี่คนอื่นก็เดือดร้อนไปด้วย”

งานที่โรงฝึกน้อยเสียเหมือนไร เด็กมีเกือบร้อยคน เสื้อผ้าที่ใส่ซ้อมก็กองสูเท่าภูเขาเลากา คิดดูนะ พี่ริชสูงกว่าผมนิดเดียวเอง ตัวก็ผอม ต้องมานั่งซักผ้ากองโต ไหนจะทำความสะอาดนู่นี่นั่นอีก เป็นผมนะ ตายตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นกองผ้าแล้ว >_< ไหนจะคราบเหงื่อไคลอีก แค่คิดก็อยากร้องไห้แล้ว

“พี่ก็คงต้องลองคุยกับไอ้ครามดูก่อน อย่างอื่นยังไม่รู้ เพราะพี่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางว่าเรื่องมันเป็นมายังไง”

“จะได้ผลเหรอ พี่ครามจะฟังพี่ทราฟเหรอ ขนาดพี่เจห้ามยังโดนด่ากลับมาเลย น่ากลัวมาก บรื๊น คิดแล้วหลอน” ผมทำท่าขนลุก แต่พี่ทราฟกลับขำ เฮ้ๆ มันไม่ตลกนะเนี่ย ชิชะ

“หึหึ ทำยังกับไอ้ครามเป็นผี” พี่ทราฟยกมือขึ้นกอดคอผมเดินเข้าบ้าน ไปกินข้าวเช้าในครัว

“ขนาดนี้แล้วไม่ใช่ก็ใกล้เคียงอ่ะ” ระดับความน่ากลัวนี่ใกล้เคียงกันเลย

“เดี๋ยวมันรู้เข้าเราจะโดนไม่ใช่น้อย” พี่ทราฟพูดขู่พลางเทข้าวต้มปลาใส่ลงถ้วยให้ผมและพี่ทราฟเอง กลิ่นข้าวต้มปลาหอมฉุยกับกลิ่นกระเทียวเจียวและขิงซอย เล่นเอาน้ำลายผมน้ำลายแทบหก

“พี่ทราฟก็อย่าบอกพี่ครามสิ นะๆ” ผมพูดอ้อนๆก่อนจะลงมือซัดข้าวต้มตรงหน้า หืมมม รสชาติอร่อยมากๆ พี่ทราฟไม่เคยซื้อเจ้านี้ให้กินมาก่อนเลยอ่ะ เคยพาไปร้านใกล้ๆแถวนี้ แต่ไม่อร่อยเท่า

“ครับๆ ไม่บอกหรอกน่า ไม่ต้องห่วงนะพี่จะคุยกับไอ้ครามเอง” พี่ถามส่งยิ้มให้กำลังใจผม ผมยิ้มตอบแต่ในใจก็ยังนึกหวั่น

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่ครามจะยอมฟังถ้าพี่ทราฟพูด”

“อ้าวๆเด็กน้อย ไหงดูถูกแฟนตัวเองอย่างนั้นล่ะครับ” ว่าแล้วพี่ทราฟก็เอื้อมมือมาหยิกแก้มผมไปมา

“อื้อออ เจ็บอ่ะ ก็มันจริงนี่น่า พี่ครามยิ่งไม่ค่อยฟังใครอยู่ด้วย” ผมลูบแก้มตัวเองไปมา เจ็บเหมือนกันแหะ มือหนักจริงๆ แก้มผมช้ำหมดแล้วมั้งเนี่ย

“ถ้าพี่ทำได้ให้อะไร” พี่ทราฟยักคิ้วถาม หน้ากวนมากกกก

“โหย ถ้าพี่ทราฟทำได้นะ เค้กให้ทุกอย่างเลย” ผมเลยยักคิ้วท้ากลับบ้าง เอาสิ เพื่อมนุษยชาติแล้ว เค้กสู้ตายครับ!!!

“จริงนะ”

“แน่นอนร้อยเปอร์เซ็น คนอย่างเค้กแล้วเนี่ยไม่มีเบี้ยว ขอให้พี่ทราฟคุยกับพี่ทราฟเรื่องพี่ริชให้ได้เถอะ”

“เตรียมรางวัลไว้ให้พี่ได้เลยเรา พี่ทำได้แน่ๆ” พี่ทราฟพูดอย่างมั่นใจ สีหน้าเจ้าเล่ห์ได้อีก นี่ผมคิดผิดหรือคิดถูกกันที่ยื่นข้อเสนอไปแบบนั้น แต่เอาเถอะ กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำฉันใด คนหล่อๆอย่างเค้กก็จะไม่คืนคำฉันนั้น!

“ได้เลยๆ พี่ทราฟจะเอาอะไรอ่ะ” ผมถาม จะได้โทรไปบอกพ่อให้หาให้ งานนี้ทุ่มครับทุ่ม

“เดี๋ยวคืนนี้บอกนะ”

เอ๋ มันชักยังไงๆอยู่น่าประโยคเมื่อกี้ เหมือนจะมีอะไรแอบแฝง มันคืออะไรนะ ???

----------
----------
ต่อด้านล่างค่ะ

[RiRi]

“เค้กอ่ะมั่ว ผีมันมีจริงที่ไหน มนุษย์ต่างดาวต่างหากที่มีจริง”

“พี่สองนั่นแหละมั่ว มนุษย์ต่างดาวอ่ะมีจริงที่ไหน มันเชื่อถือไม่ได้”

“เชื่อถือไม่ได้ยังไง แล้วผีอ่ะเชื่อถือได้ตรงไหน โธ่ อย่ามามั่วดีกว่าเค้ก”

“พี่สองไม่มีสาระเลยอ่ะ มนุษย์ต่างดาวมันเป็นเรื่องงมงายทั้งนั้น”

“ผีมันก็ไม่มีจริงหรอก งมงายทั้งนั้น”

“เขาเจอกันมานักต่อนักแล้วเถอะพี่สอง แล้วมีใครเจอมนุษย์ต่างดาวบ้างไม่มี”

“มีสิ เขาถ่ายรูปติดกันเถอะแยะ”

“มันชื่อได้ที่ไหน ตัดต่อทั้งนั้น พี่สองเพี้ยนไปแล้ว”

“เค้กนั่นแหละเพี้ยนไปแล้ว”

“เค้กไม่เพี้ยนนะ” ผมแหวใส่พี่สองที่บังอาจว่าผมเพี้ยน หันหน้าไปหาที่พราฟที่นั่งทำหน้าเหนื่อยอกเหนื่อยใจอยู่ข้างๆ

“ไม่ไหวไอ้ทราฟ เมียมึงแม่งไร้สาระวะ” พี่สองพูดกับพี่ทราฟ ส่ายหน้าไปมา

“พี่สองนั่นแหละไม่มีสาระ เชื่อไปได้ไงว่ามนุษย์ต่างดาวมีจริง”

“พอๆทั้งคู่นั่นแหละ ตะโกนเถียงกันไปมาไม่เจ็บคอหรือไง”

“ไม่!!!/ไม่!!!” ผมและพี่สองตะโกนพร้อมกัน พี่ทราฟเลยได้แต่ถอนหายใจ ไม่ได้นะ พี่ทราฟต้องช่วยแฟนต้องเข้าข้างแฟนสิ ถอนหายใจได้ไงกัน

อ่อ อยากรู้กันไหมครับว่าไอ้ประเด็นข้างบนนะมันคือเรื่องอะไร ทำไมผมต้องมานั่งเถียงกับพี่สองเรื่องผีกับมนุษย์ต่างดาว เรื่องมันมีอยู่ว่า กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ไม่ใช่! ฮุ่ย คนเขียนนี่ฮาไปล่ะ ผมไม่ใช่ตลกนะ เอาใหม่ๆ เรื่องมันมีอยู่ว่าหลังจากเรียนเสร็จแล้วผมกับพี่ทราฟเลยแวะไปเดินเล่นที่ห้าง แล้วก็ได้หนังมาหลายเรื่อง โดยมีเรื่องที่เป็นประเด็นคือหนังผีกับหนังที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับUFO มนุษย์ต่างดาวอะไรประมาณนี้ ที่นี้ผมก็บอกว่า มันไม่มีจริงหรอกไอ้นาวต่างดุ้ดมนุษย์ต่างดาว แล้วพี่สองก็โผล่งขึ้นมาว่าผมมั่ว มนุษย์ต่างดาวมีจริง ผมเลยพูดตอบว่ามนุษย์ต่างดาวอ่ะไม่มีจริง ถ้าเป็นผีก็ว่าไปอย่าง แล้วพี่สองก็เถียงกลับมาว่าผีน่ะ ไม่มีจริง เพ้อเจ้องมงาย และด้วยเหตุฉะนี้แล ผมกับพี่สองจึงเถียงกันไม่จบไม่สิ้นเสียที ทำเอาพี่ทราฟที่นั่งตรงกลางหัวเสียเป็นระยะๆ

“เค้กนะอย่ามาพูดดีกว่า เค้กต้องงเชื่อพี่ พี่โตกว่า พี่อาบน้ำร้อนมาก่อน พี่รู้ทุกอย่าง” พี่สองทำหน้าภาคภูมิใจในความสามารถที่ปรุงแต่งขึ้นมาเอง

“อย่ามาโม้พี่สอง รู้ทุกอย่างอะไร ขนาดถามว่าสุนทรภู่เกิดในสมัยไหนพี่ยังไม่รู้เลย” ผมเอาเรื่องที่เคยถามเพราะวันนั้นลองทำข้อสอบแล้วผมดันลืมว่าสุนทรภู่เกิดในรัชสมัยใด พี่สองกลับตอบว่า

‘ในสมัยพระอภัยมณีมั้ง น่าจะใช่’

ทีแรกผมก็คิดว่าแกเล่นมุข ไปๆมาพี่แกเข้าใจแบบนั้นจริงๆ =_=

“เรื่องมันผ่านมาแล้วเค้ก ได้โปรดอย่าขุดคุ้ย ไอ้ทราฟ หัวเราะหาพ่อมึงเหรอ” พี่สองหันไปเหวี่ยงใส่พี่ทราฟที่หัวเราะออกมาเสียงดัง

“อย่ามาว่าพี่ทราฟนะ” ผมเลื่อนตัวขึ้นนั่งตักพี่ทราฟกอดคอพี่ทราฟไว้ พี่ทราฟก็กอดเอวผมไว้เอาหน้าเกยไหล่ผม ต้องหาพวกครับต้องหาพวก ประเด็กเก่ายังไม่ได้บทสรุป ผมจะไม่หยุดการโต้วาทีนี้เด็ดขาด

พี่สองเห็นผมทำแบบนั้นก็เบ้หน้าใส่ด้วยความหมั่นไส้ อิจฉาเขาล่ะซี่ คนไม่มีแฟนก็งี้ ^_^

“แล้วพี่สองรู้ได้ไงว่ามนุษย์ต่างดาวมันมีจริง” ผมถามต่อ อยากรู้ครับว่าพี่สองไปเอาความมั่นใจมาจากไหน

“ยังไม่จบอีกเหรอนี่” พี่ทราฟบ่นเบาๆ แต่ผมไม่สน

“ไม่เคยเจอ” พี่สองตอบ

“นั่นไงแล้วพี่สองรู้ได้ไงว่ามันมี”

“รู้แล้วกันน่า แล้วเค้กล่ะ รู้ได้ไงว่าผีมีจริง เคยเจอเหรอ”

“เคย!”

“โกหก"

"ไม่ได้โกหก เค้กเคยเจอจริงๆ”

“...” พี่สองทำหน้าไม่เชื่อ

“ถ้าไม่มีจริงเขาก็คงไม่เอามาออกรายการคนอวดผีหรอกพี่สอง เขาเจอกันทั่วบ้านทั่วเมือง” ผมเอามือกอดอกพูดอย่างเป็นต่อ เอาสิ ผมมีหลักการและเหตุผลนะเห็นไหมๆ จะสู้กับผมหรอ

“เถียงอะไรกันปัญญาอ่อน” เสียงดุเข้มดังขึ้น ทุกคนในบ้านหันไปมองพี่ครามที่เดินหน้ายุ่งเข้ามานั่งที่โซฟาตัวใหญ่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ผมพี่ทราฟและพี่สอง เราสามคนปูผ้านั่งด้านล่าง

“ไม่ปัญญาอ่อนนะพี่คราม พี่ครามผีกับมนุษย์ต่างดาวอันไหนมีจริง มันต้องเป็นผีอยู่แล้วใช่ไหม” ผมยื่นหน้าไปถามพี่ครามที่หมวดคิ้วมองผมก่อนจะถอนหายใจออกมา

“มึงตอบเค้กไปเลยไอ้ครามว่าผีอ่ะมันไม่มีจริง มนุษย์ต่างดาวต่างหากที่มีจริง”

“ผีต่างหาก!”

“มนุษย์ต่างดาวหรอกมีจริง!”

“เอ๊ะ! เค้กบอกว่าผีก็ผีสิพี่สอง”

“พี่บอกว่ามนุษย์ต่างดาวก็มนุษย์ต่างดาวสิเค้ก”

“โว้ยยยย! เงียบ!!! มันไม่มีทั้งคู่นั้นแหละ เงียบไปเลยนะ หนวกหู รำคาญ!”

ช็อคครับช็อค...จบสิ้นประเด็นผีและมนุษย์ต่างดาวต่างดาวเพียงเท่านี้ ผมขอลาไปก่อนจะคุณผู้ชม

ผมกระเถิบตัวกอดพี่ทราฟแน่น แต่ยังส่งสายตาคุยกับกับพี่สองอย่างไม่ขาดสาย พี่ทราฟลูบผมเบาๆเหมือนปลอบใจที่โดนพี่ครามดุ อยากจะบอกว่าผมชินล่ะ ไม่หวั่นสักนิด ^_^ ที่จริงก็หวั่นนิดหนึ่งแหละ แหะๆ

“ยังไม่หยุดกันอีกนะ เถียงกันเรื่องไร้สาระ บ้าบอ” น่านนนนน ขนาดเถียงกันทางสายตาพี่ครามแกยังรู้อีก พอเลี้ยวตัวไปมองด้านหลังทั้งๆที่ยังนั่งบนตักพี่ทราฟอยู่ก็เจอกับสายตาของพี่ครามที่มองมา มิน่าละถึงได้รู้

“แหะๆ พี่ครามถามไรหน่อยดิ” ผมทำใจดีสู้เสือที่โครตดุอย่างพี่ครามถามออกไป

“ถ้าไม่ใช่เรื่องผีกับมนุษย์ต่างดาวบ้าบอนั่นก็ถามมา” ยังจะแขวะอีกนะ

“พี่ริชอยู่ไหนเหรอ” พอมผมถามหน้าพี่ครามก็กระตุกนิดหนึ่ง แต่เอ๊ะ! หน้าพี่ครามทำไมมันแปลกๆล่ะ เหมือนจะบวม หรือเปล่า อย่างกับถูกตบมาแน่ะ แต่อย่างพี่ครามเนี่ยนะจะยอมให้ใครตบ ป่านนี้คนตบไม่น่วมแล้วเหรอ

“จะถามไปทำไม” พี่ครามตัดบทแล้วเบนสายตาไปที่โทรทัศน์แทน อย่างนี้บ้าผมเรียกเบี่ยงเบนความสนใจ

“ก็อยากรู้เฉยๆ พี่ริชกับเค้กอยายุเท่าๆกัน เผื่อจะถามเรื่องเรียนต่อ” ผมทำเสียงติดเศร้า หงอยนิดๆ ตาก็ทำละห้อยเหมือนว่าไม่มีความนัยแอบแฝง เหมือนแค่อยากหาเพื่อนคุยปรึกษาแค่นั้น

“อยู่ที่โรงฝึก” พี่ครามตอบ

งั้นแสดงว่าพี่ครามก็ไม่ได้เอาพี่ริชไปฆ่าหมดป่าที่ไหนสินะ เฮ้อออ ค่อยยังชั่ว แต่เดี๋ยวก่อน! แค่นี้ยังนิ่งนอนใจไม่ได้ จนกว่าผมจะได้เจอพี่ริชตัวเป็นๆเสียก่อน

“ไอ้คราม ขอคุยด้วยหน่อยสิ” พี่ทราฟพูดขึ้นมา ผมและพี่สองมองหน้าก่อนเหมือนจะรู้ ผมน่ะรู้แน่ว่าพี่ทราฟจะคุยเรื่องอะไรกับพี่คราม แต่พี่สองนี่รู้เหรอ

“...อืม...” พี่ครามเหมือนหยุดคิดก่อนจะตอบในลำคอ แล้วลุกขึ้นเดินนำขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้าน พี่ทราฟมองหน้าผมยิ้มให้นิดหน่อยก่อนจะลูบหัวเบาๆ

“เดี๋ยวพี่ไปคุยให้นะ เตรียมรางวัลไว้ให้ด้วยล่ะ”

ฟอดดดดดด

“ค่ามัดจำ” พี่ทราฟหอมแก้มผมฟอดใหญ่ก่อนจะเดินตามพี่ครามขึ้นไป

“คิดว่าไอ้ครามจะยอมฟังไหม” พี่สองสะกิดถามผม

“ไม่รู้สิ คงต้องลองดู” ผมส่ายหน้าตอบ

“มาพนันกันไหม ว่าไอ้ทราฟจะทำสำเร็จหรือเปล่า” พี่สองเอาเท้าตัวเองมาเขี่ยขาผม เอ่ยท้าอย่างไม่กลัวแพ้

“พี่สองจะพนันว่าไง ยังไงเค้กก็ต้องอยู่ข้างพี่ทราฟอยู่แล้ว” พี่เชิดหน้าตอบ ไม่เข้าข้างแฟนตัวเองแล้วจะให้ไปเข้าข้างใคร จริงไหม่ครับ

“หึหึ งั้นไม่พนันดีกว่า” อยู่ดีๆที่สองก็ตัดบทเปลี่ยนเสียดื้อๆ

“อ้าว ไหงงั้นล่ะ” ผมร้องถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็พี่จะเชียร์ไอ้ทราฟเหมือนกันไง”

“เชียร์ทำไมอ่ะ เค้กเชียร์คนเดียวก็พอแล้ว”

“ทำไม หึงหรือไง” พี่สองพูดล้อผม ยังจะเอานิ้วมาจิ้มแก้มผมอีก

“เค้กไม่หึงพี่หรอก เค้กรู้ว่าพี่ทราฟน่ะช่างเลือก” ผมบอกก่อนจะแลบลิ้นใส่พี่สองที่ทำหน้าเหมือนหมั่นไส้ผม

“จ๊ะ เอาเถอะ เชิญรักกันให้ตามสบาย” พี่สองยักไหล่ไม่ใส่ใจ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก แต่ผมยังสงสัยอยู่ ก็ที่พี่สองบอกว่าเชียร์พี่ทราฟ แสดงว่าพี่สองก็ต้องคิดว่าพี่ทราฟก็ต้องคุยกับพี่ครามรู้เรื่อง แต่ทำไมล่ะ เพราะผมเองยังไม่มันใจเลยว่าพี่ครามจะยอมฟังความคิดเห็นจากพี่ทราฟ

“ไง ทำอะไรกันอยู่” พี่เจเดินเข้ามาในบ้าน มือถือถุงหลายใบ สงสัยไปช็อปปิ้งมา

“ดูหนังครับ แหม ไปเที่ยวไม่ชวนเลยนะพี่เจ” ผมแซวพี่เจเอามือลูบท้ายทอยเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงที่โซฟาตำแหน่งเดิมกับที่พี่ครามนั่งก่อนหน้านี้

“แล้วไอ้ครามกับไอ้ทราฟล่ะ” พี่เจหันซ้ายหันขวามองไปทั่วบ้านหาพี่ทั้งสอง

“ขึ้นไปคุยเรื่องไอ้เด็กริชอะไรนั่นน่ะ” พี่สองเป็นคนตอบพี่เจ

“งั้นเหรอ เออ ก็ดี คุยได้ก็ดี สงสารเด็กมัน ไหนจะมีไอ้พวกเด็กที่มาเรียนอีก เหมือนซวยกันเป็นทอดๆ”

“พี่เจว่าพี่เขาจะเจรจากันสำเร็จไหม”ผมถามด้วยความใครรู้

“น่าจะนะ ถ้าไอ้ทราฟเป็นคนคุยเอง” พี่เจทำหน้าคิดก่อนตอบ แววตาดูมีความมั่นใจในตัวพี่ทราฟมาก

“ทำไมพวกพี่ถึงมั่นใจว่าพี่ทราฟจะเจรจากับพี่ครามสำเร็จล่ะ” ผมถาม หันมองทั้งพี่สองและพี่เจที่มองหน้ากันเมื่อได้ฟังคำตอบของผม

“ไว้ถามไอ้ทราฟเองล่ะกัน เรื่องของมันสองคนเป็นเรื่องที่เข้าใจยาก” พี่สองยักไหล่ก่อนจะเลิกสนใจประเด็นนี้

ถ้าถามว่าทำไมผมถึงอยากช่วยพี่ริชขนาดนี้นะเหรอ อาจจะเป็นเพราะว่าก่อนหน้าที่ผมจะเจอพี่ทราฟ บางทีผมก็ถูกรังแกทั้งการกระทำและคำพูด สำหรับคนที่สู้ไม่ได้และไม่มีทางสู้ มันแย่มากเลยนะครับ และผมก็ไม่คิดว่าการรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่าจะเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริง อย่างที่พี่ครามทำอยู่นั้น ผมไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมายังไง พี่ริชทำผิดขนาดไหนถึงต้องโดนทารุนแบบนี้ แต่วิธีการที่พี่ครามใช้มันไม่โอเคสำหรับผม แม้จะรู้ว่าพี่ครามเป็นมาเฟียก็เถอะ แต่การใช้กำลังก็ไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด

เวลาผ่านไปชั่วโมงหน่อยๆพี่ทราฟก็ลงมา ลงมาคนเดียวด้วยนะ พี่ทราฟเดินตรงมาหาผมก่อนจะนั่งลงข้างๆ

“เป็นไงบ้างพี่ทราฟ” ผมถามด้วยความตื่นเต้น หน้าพี่ทราฟก็นิ่งไม่สามารถเดาอะไรได้เลย

“คิดว่าไงล่ะ” พี่ถามถามกลับไม่ยอมบอกเสียที

“พี่ถาม อย่ายึกยักสิ เค้กอยากรู้อ่ะ บอกหน่อยๆ นะๆๆ”

“หึหึ ระดับพี่แล้ว ไม่มีอะไรที่ทำไมได้”

“จริงเหรอ!” ผมขึ้นเสียงสูงด้วยความตกใจผมดีใจ ก่อนจะพุ่งตัวกอดพี่ทราฟแน่น

“ฮะๆ ดีใจขนาดนั้นเชียว หืม” พี่ทราฟโยกตัวผมไปมา

“ดีใจสิ ทำได้ไงเนี่ย เก่งสุดไปเลย”

ผมไม่ได้ยอเกินไปนะ ดูนิสัยพี่ครามก็รู้ว่าเด็ดขาด ถ้าพี่เขาตัดสินใจอะไรไปแล้วมักจะไม่เปลี่ยนใจ ยิ่งถ้าเกี่ยวกับเรื่องงานด้วยแล้วก็ยิ่งแล้วใหญ่ แต่คราวนี้พี่ทราฟกลับทำเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายด่ายเสียอย่างนั้น

“ไป ขึ้นห้องกันเถอะ” พี่ทราฟลุกขึ้นแล้วก็ดึงมือผมให้ลุกขึ้นตามด้วย ผมยื้อตัวไว้ จะรีบขึ้นไปทำไมกัน ผมยังดูหนังที่ซื้อมาไม่จบเลย นี่มันเพิ่งจะสามทุ่มกว่าเองอ่ะ ไหนๆพรุ่งนี้ก็ไม่มีเรียนแล้วผมอยากพักผ่อนบ้างอะไรบ้าง

“ทำไม่รีบขึ้นล่ะพี่ทราฟ ดูหนังกันให้จบก่อนสิ” ผมถาม ยื้อตัวเองไว้เล็กน้อย แต่พี่ทราฟก็ยังดึงผมให้เดินตามขึ้นไปที่ห้อง

“ไปเอารางวัลไง” พี่ทราฟก้มลงมากระซิบที่ข้างหูก่อนจะขบเม้มทีหนึ่ง ผมต้องย่นคอหนีเพราะจั๊กจี้ รู้สึกหวิวๆ เล่นอะไรก็ไม่รู้พี่ทราฟเนี่ย

“รางวัลอะไร เค้กยังไม่ได้เตรียมอะไรเลย แล้วพี่ทราฟก็ยังไม่ได้บอกด้วยว่าอยากได้อะไร” ผมถาม ตอนนี้มาอยู่ที่กลางห้องนอนแล้ว พี่ทราฟเข้ามากอดผมก่อนจะซุกหน้าลงที่ซอกคอผม ไซ้น้อยๆ แต่ผมนี่ขนลุกเกรียว

“แค่เตรียมตัวให้พร้อมก็พอแล้ว เพราะนอกจากเค้กพี่ก็ไม่ต้องการอะไร” แววตาพี่ทราฟสื่อความหมายลึกซึ้งในขณะที่พูด ก่อนจะก้มลงมาจูบปิดปากผมไว้ ลิ้นอุ่นชื้นสอดไล่เลียเข้ามาในปากของผม อ้อมกอดกระชับมากขึ้น จูบที่ลึกซึ้งทำเอาผมสติลอยตัวเบาต้องคอยกอดคอพี่ทราฟไว้ มือหน้าลูบไปตามร่างกายผมอย่างแผ่วเบา แต่กลับกระตุ้นอารมณ์ผมได้ง่ายๆ จูบอ่อนโยนลึกซึ้งกลายเป็นจูบที่หนักหน่วง ผมร้องครางในลำคอเป็นระยะๆ ตามแรงอารมณ์ จูบนี้ราวกับต้องการดูดกลืนพลังชีวิตผม จนเมื่อผมหายใจไม่ทันเลยต้องทุบที่อกพี่ทราฟเป็นการบอกว่าผมอยากได้อากาศหายใจ

พี่ทราฟถอนจูบออกแต่ไล่จูบไปตามลำคอแทน ลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดแถวหลังหู ก่อนรู้สึกได้ถึงลิ้นร้อนชื้นจูบเลียบริเวณต้นคอของผม ตามมาด้วยเสียงกระซิบแหบพร่าที่ฟังแล้วเซ็กซี่สุดๆ

“แค่ตัวเค้กในคืนนี้ก็เป็นรางวัลที่ดีที่สุดสำหรับพี่แล้ว”

“อืม” ผมครางในลำคอ เกาะเกี่ยวไหล่พี่ทราฟแน่น

“คืนนี้พี่จะสอนบทเรียน.ใหม่ให้นะ ชื่อว่า On top”

“OoO!”


===========

มาแล้วนะ มาช้าแต่ไม่หายหน้านะเออ น้องเค้กนี่มันน่ารักน่าฟัดจริงๆ เป็นไง ถูกใจกันไหม ถูกใจก็กดเป็ดบวกเม้นให้หน่อยนะ ช่วงนี้เรียนหนัก อยากได้กำลังใจเยอะๆ
ป.ล. มีคำผิดแก้ให้ด้วยนะคะ ไม่ค่อยได้เช็คละเอียดเท่าไหร่ พอดีหิวข้าว ตาเลยลาย ><
คืนนี้ฝันดีนะคะ กอดๆทุกคน 
 

[bobie]

เป็นบทเรียนที่หื่นมากพี่ทราฟ
แต่คนอ่านชอบบบบบ 55555

[nunnuns]

โอ้ยยย เค้กน่ารักไปไหนอะ ชอบคู่เค้กสุดๆไปเลย เอาไปเลยเต็มร้อย

คู่พี่ครามโหดเกิน คนจิตใจบอบบางอย่างหนูรับไม่ได้ กร๊ากกก

อยากจะบอกว่า ชื่อบทเรียนของอาจารย์ทราฟชวนสยิวกิ้วมากเลยค่ะคุณริริ 55555

 

[CheetahYG]

 
หายไปนาน พอมาต่อทีเลือดพุ่งเลยอ่ะ 
เรารอตอนต่ออยู่นะ มาต่อไห้เราเร็วๆนะ จุ๊บุ จุ๊บุ คนเเต่ง

[pui]

หวานจนน้ำตาลขึ้น

[WilpeR]

โอ้ว มาต่อแล้ว

ทราฟทำยังไงเนี่ยครามถึงยอมฟังอยากรู้มากเลย

เค้กได้เรียนรู้บทเรียนใหม่แล้ว >3<

[NOoTuNE]

พี่ทราฟหื่นไม่เปลี่ยนแปลง มาหลอกล่อน้องอีกจนได้ 

ส่วนอิพี่คราม สมน้ำหน้า  คงไปทำอะไรน้องริชอะดิ ถึงได้โดนเด็กมันตบมา

[ormn]

:-[น้องเค้กยังน่าฟัดเหมือนเดิม


พี่ทราฟเข้าใจขอลางวัล


ปล. กด+ตลอดเลยจ้า

[HanATarO]

555555555

สุดท้ายแล้ว เค้ก ก็ได้บทเรียนใหม่เพิ่มมาอีกหนึ่ง จาก พี่ทราฟ

 

[เฉาก๊วย]

เค้ก/สอง เถียงกันน่ารักดี 

[•♀NoM!_KunG♀•]

อรั้ยยยย>< ร้ายกาจที่สุด พี่ทราฟนะพี่ทราฟ

มารอตอนต่อไปอีก คิคิ

[mild-dy]

พี่ทราฟบทเรียนหื่นได้อีก
แต่เค้าชอบนะ 5555