หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[sbeam14]

  ก่อนอ่าน

คิดถึง

[loveromance]

มารออ่านเรื่องนี้บ้างงงงงงงงงง 

 

[CarToonMiZa]

 

[KhunToOk]

รอจ้า  คิดถึงเค้กจัง   

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 6
[Traf talks]


“อ๊ะ อื้อออ พี่...ทะ” ผมจูบพรมตามผิวกายของเขา เรียกเสียงครางเบาๆได้อย่างดี ผมยกตัวขึ้นมองเค้กที่นอนบิดกายเร้า ดวงตาหวานปรือแลดูเซ็กซี่ ริมฝีปากที่เผยอออกราวกับยั่วทำให้ต้องก้มลงไปชิมความหวานอีกครั้งและอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ จนกระทั้งคนตัวเล็กใต้ร่างเหมือนจะหายใจไม่ทันผมจึงผละออกมา แต่ไม่วายกัดที่ริมฝีปากล่างที่แสนยั่วยวนนั่นอีกที

ผมเลื่อนสายตามองยอดอกสีสวยนั่นล้อตาล่อใจก่อน ก่อนจะใช้นิ้วสะกิดเขี่ยมันเบาๆ  ก้มลงไปแตะลิ้นเลียยอดอดเม็ดเล็กๆ นั้นแล้วดูดมันเบาๆ อีกด้านใช้นิ้วมือปัดเขี่ยเล่น เค้กส่งเสียงครางดังกว่าเดิมเมื่อมลงลิ้นกับยอดอกสีสวยแสนหวาน เค้กที่ตอนนี้กำลังกอดคอผมแน่นก็ก้มหน้าลงซุกซอกคอผมเหมือนพยายามกลั้นเสียงตัวเองไม่ให้หลุดออกมา

“พี่อยากฟังเสียง”ผมกระซิบบอกเค้กเบาๆพร้อมกับจูบหัวไหล่เค้กเบาๆ

“อื้ออ อะ อ๊ะ พี่ ทราฟฟ” ผมยิ้มก่อนค่อยๆลากลิ้นลงมาจนถึงสะดื้อพร้อมดูดเน้นๆจนเค้กแอ่นตัวตามขึ้นมา

“ขาวนะเนี่ย”ผมใช้มือลูบไล้ขาอ่อนทั้งสองข้างของเค้กให้เสียวเล็กๆ เค้กบิดตัวเสียวไปมา และยกหน้าขึ้นมาดูผมที่กำลังจูบไล้ตามขาขาวๆนั่น ไล่ขึ้นมาถึงขาอ่อน กดจูบเน้นๆจนเกิดรอยแดงหลายรอย ผมเงยหน้ามองหน้าเค้กที่นอนหน้าแดงก่ำ นัยน์ตามีน้ำตาคลอเล็กน้อย ก่อนจะดันขาเรียวเล็กทั้งสองข้างให้อ้าออกจากกัน ผมจับที่แก่นกายเล็กเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไปครอบครอง

“พี่...อือ พี่ทราฟ!” เค้กแอ่นตัวลอยเรียกชื่อผมเสียงหลง ผมดูดส่วนยอดที่เริ่มมีน้ำปริ่มออกมา เสียงครางใสหลุดลอดออกมาจากในลำคอ คนตัวเล็กของผมเกร็งแอ่นตัวเองตามจังหวะที่ผมเป็นคนชักนำ เร่งจังหวะเร็วขึ้นก่อนจะหยุดลงกระทันหัน เค้กถึงกับครางเสียงดังเมื่อถูกขัดใจ ผมยกตัวขึ้นมองคนตัวเล็กที่ขมวดคิ้วมองผม กัดปากตัวเองแน่น

“พี่ทราฟ...” เค้กเรียกผมเสียงอ่อน สายตาดูเว้าวอน ผมยกยิ้มมุงปาก ขยับตัวไปนั่งผิงหัวเตียงข้างๆเค้ก แล้วจับตัวเค้กยกขึ้นให้นั่งลงบนตัวผม เค้กขยับตัวนิดหน่อย แต่มันกลับเสียดสีแก่นกายผมไปมาด้วย เค้กมองหน้าผมแล้วก็ใช้มือตัวเองจับที่หนอนน้อยของเขา เขากำลังจะช่วยตัวเอง...เรื่องอะไรล่ะ

“ไม่ได้ครับ” ผมปัดมือเค้กออก เค้กเลยจิ๊ปากใส่ผม ใบหน้าเล็กๆนั่นเต็มไปด้วยความทรมานที่ไม่ได้ปลดปล่อยออกมา ผมยกตัวกระซิบที่หูเค้ก

“จัดการเองสิ”ผมกระซิบและหอมแก้มเค้ก เค้กมองหน้าผมอึ้งๆก่อนจะหน้าแดงมากกว่าเดิม ในจังหวะที่ผมกำลังลุ้นอยู่นั้นว่าเค้กจะทำตามไหม เค้กขยับตัวให้เข้ามาชิดตัวผม แล้วใช้มือจับลูกชายผม รูดขึ้นลงไปมาก่อนจะยกตัวเองขึ้น เอาแก่งกายของผมจ่อช่องทางของตัวเองอย่างทุลักทุเล เค้กมองหน้าผมอย่างขอความคิดเห็น ผมจับเอวเล็กๆนั่งให้กดลงบนแก่งกายผมช้าๆเป็นแนวทาง เค้กค่อยๆกดตัวเองลง ใบหน้าบิดเหยเก ช่องทางรักบีบรัดแน่นจนผมทนไม่ไหวต้องครางออกมา ลมหายใจหนักหน่วงของเค้กดังขึ้น ในที่สุดเค้กก็สามารถรับผมเข้าไปได้หมดทั้งตัว และเหมือนเขาจะอดทนไม่ไหวจึงได้ขยับตัวเองขึ้นลงอย่างมาไม่ต้องสอน แหงนใบหน้าไปด้านหลัง สีหน้าที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์นั้นทำผมครั้ง

นี่กะจะเอาให้หลงจนไปไหนไม่รอดเลยสินะ

“อะ อ๊ะ..พี่ทราฟ...”เค้กสะดุ้งร้องเสียงสั่นเมื่อผมกระแทกตัวสวนขึ้น มือเรียวเล็กวางบนอกผม ขยับตัวขึ้นลงเร็วขึ้น ผมยกตัวขึ้นกอดเค้ก ประกบจูบสอดลิ้นเข้าไปความหาความควานล้ำที่มีเพียงผมคนเดียวเท่านั้นที่จะได้ชิม อุณหภูมิในห้องดูจะร้อนขึ้นทั้งๆที่แอร์ก็เปิดอยู่เพราะความรักของเราสองคน ความปรารถนาตีขึ้นสูงขึ้นสูงขึ้น จนในที่สุดเค้กก็กระตุกตัวปลดปล่อยออกมา ผมขยับอีกสี่ห้าที่แล้วตามไปติดๆ

เสียงหอบหายใจของผมและเค้กดังทั่วห้อง ผมพรมจูบที่ใบหน้าหวาน เค้กระบายยิ้มน้อยๆ น่ารักจริงๆ

“มีความสุขไหมครับ” ผมถาม เค้กค่อยๆลืมตาขึ้นมองหน้าผมด้วยดวงตาหวานฉ่ำก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“เค้กรักพี่ทราฟ” เค้กกอดคอผมแน่น

“งั้นก็รักสิครับ คืนนี้พี่จะให้เค้กรักทั้งคืนเลย

----------
----------

ปึก! ปัง! โครมมมมมม

“อะไรวะ” ผมผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความหัวเสียกับเสียงที่ดัง เกิดอะไรขึ้นแต่เช้าวะเนี่ย เพิ่งจะหกโมงน้อยๆเอง ผมก้มมองเค้กที่ผลิกตัวเหมือนจะหนีเสียง คิ้วเล็กๆนั่นขมวดติดกันแน่น ผมก้มลงไปจูบที่หน้าผากเบาๆ เค้กค่อยๆลืมตาขึ้นมอง

“พี่ทราฟ เสียงอะไรอ่ะ” เสียงที่ติดจะแหบหน่อย ส่งสัยเป็นเพราะเมื่อคืนส่งเสียงร้องหนักเกินไป

“ไม่รู้ครับ นอนต่อเถอะ เดี๋ยวพี่ลงไปดูให้” เค้กเพิ่งจะได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเอง แอบสงสารเหมือนกันที่เมื่อคืนให้เค้กจัดหนักไปหน่อย แต่ไม่ปฏิเสธนะครับว่ามันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ

“รีบขึ้นมานะครับ” เค้กพูดอ้อนๆ อ้อนทั้งคำพูดและสายตา ผมก้มลงไปจูบริมฝีปากแดงที่บวมขึ้นจากการจูบไม่ยั้งเมื่อคืนเน้นๆ ก่อนจะออกจากห้องลงไปดูต้นเหตุของเสียง อย่าให้รู้นะว่าใคร พ่อจะด่าให้

“เกิดอะไรขึ้นวะ” ผมถามไอ้เจที่ยืนอยู่ปากประตูห้อครัว สีหน้าเป็นกังวล

“มึงมาจัดการที่ดิ!” ไอ้เจกวักมือเรียกผมด้วยท่าทีร้อนรน ผมรีบสาวเท้าเข้าไปดูในห้องครัว ภาพที่เห็นทำเอาผมอึ้ง

“ก็บอกแล้วไงวะว่าทำไม่เป็น”

โครมม!

หม้อที่ต้มอะไรสักอย่างถูกเหวี้ยงทิ้งลงบนพื้นต่อหน้าไอ้ครามด้วยฝีมือของริช ไอ้ครามที่อยู่อีกฝั่งโต๊ะทำกับข้าวจ้องหน้าเด็กนั่นเขม่ง ตายๆๆ มันเรื่องอะไรอีกวะเนี่ย

“มึง!!!” ไอ้ครามคำรามชื่อริชเสียงดังลั่นบ้าน มันหยิบมีดขึ้นมาทำท่าจะเขวี้ยงไปทางริช ผมเห็นดังนั้นก็รีบถลาเข้าไปห้า ห่าเอ้ย มึงฆ่าลูกเขาไม่ได้นะไอ้เวรนี่

ฟิววววววววว ฉึก!!!

ไม่นะ...ผมห้ามไม่ทัน

ผมรีบหันขวับไปมองริช หวังว่าคงไม่โดนมีดนั่นเจาะหัวตายไปแล้วหรอกนะ

แต่กลายเป็นว่ามีดที่ไอ้ครามขว้างออกไปนั่นไปปักอยู่ที่ตู้เก็บแก้วด้านหลังริช ส่วนริชเองยืนนิ่งตาเหลือกราวกับช็อคอยู่ ก่อนที่ร่างเล็กนั่นจะร่วงลงกับพื้น

“เฮ้ย” ผมพุ่งเข้าไปดู ตามด้วยไอ้เจที่มานั่งข้างๆผม เขย่าตัวริชเพื่อเรียกสติ แต่ก็ไม่เป็นผล

“พาไปข้างนอกก่อนเถอะวะ” ไอ้เจว่า ผมลุกขึ้นยืนไม่ได้อุ้มริชขึ้น ไอ้เจมองผมงงๆ ผมหันไปมองไอ้ครามที่จ้องมาทางนี้ด้วยแววตาที่ยังครุกรุ่นไปด้วยความโมโห

“มึงมารับผิดชอบซะไอ้คราม” ผมสั่งมัน ผมว่าคราวนี้มันเล่นแรงไปหน่อย ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเห็นมันทำแบบนี้กับศัตรูของมัน แต่นี่ไม่ใช่ศัตรู และผมคิดว่าผมคุยกับมันเรื่องริชแล้วนะ แต่ให้ตายสิ แม่งรั้นสุดๆไปเลย

“กูไม่ทำ” มันปฏิเสธเสียงแข็ง

“เร็วๆเลยมึงก่อนที่เค้กจะลงมาเห็น อย่าต้องให้กูบอกอีกรอบ”

“เออ!” มันเดินกระแทกเท้ามาอุ้มริชขึ้น แม่งไม่ถนอนลูกเขาเลย กระดูกกระเดี้ยวหักขึ้นมาว่าไงวะเนี่ย ถ้าขืนเป็นอย่างนี้อีกสองสามวันผมว่าไอ้เด็กนี่ตายคามือไอ้ครามแน่นอน

“เดี๋ยวไอ้คราม” ผมเรียกไอ้ครามจังหวะที่มันกำลังจะโยนริชลงบนโซฟา ต้องบอกว่าโยนจริงๆนะภาพที่เห็นอ่ะ

“อะไรของมึง” ผมหันมาถามผมหน้าตึง

“ห้องมึงนู่น จะได้พ้นหูพ้นตาเค้ก” ผมบอก ถ้าเค้กลงมาเห็นสภาพนี้ล่ะก็ เรื่องยาวๆแน่ๆ

“ทำไมต้องห้องกู ไม่มีทาง”

“ตามใจมึงแล้วกัน กูขี้เกียจพูดมากแล้ว เรื่องของมึง อ่อ ถ้าจะให้ดีกว่านี้นะ มึงพามันไปขังที่คอนโดมึงไป กูไม่ให้ให้เค้กต้องรู้สึกไม่ดีกับการกระทำของมึง”

“...”

“ถ้าคนที่มึงอุ้มอยู่เป็นเค้ก ถ้าเค้กโดนแบบนี้บ้าง มึงคิดดูล่ะกันว่ามึงจะรู้สึกยังไง ถึงพ่อแม่เขาจะเลว แต่กูว่ามึงช่วยมีเหตุผมมากกว่าน้อยก็ดี” ผมบอกหน้าเครียด

“กูจะไม่ทำถ้ามันไม่ยั่วโมโหกูก่อน” ผมพูดอย่างไม่ยอม

“เรื่องของมึงล่ะกัน แต่ช่วยเอาริชไปนอนพักที่ห้องมึงก่อน กูขี้เกียจตอบคำถามเค้ก กูไม่อยากให้น้องเสียความรู้สึกที่พี่มันทำร้ายคนไม่มีทางสู้”

ไอ้ครามยืนนิ่งไม่พูดไม่จาก่อนจะอุ้มริชแล้วเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ผมมองตามก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง

“เกือบไปแล้วไม่ล่ะ กูนี่หัวใจเกือบจะวายตาย” ไอ้เจเดินลูบหน้าอกมานั่งข้างๆผม

“ทำไมมึงไม่ห้ามวะ” ผมถาม ยังใจหายกับเหตุการณ์เมื่อกี้อย่า เป็นผมก็ช็อคล่ะวะ เจอมีดบินลอยเฉียดหน้าจะๆแบบนั้น

“โธ่ไอ้ทราฟ มึงห้ามแล้ว แต่พวกมันสองคนฟังกูที่ไหน คนหนึ่งก็แรงอีกคนก็ร้าย ให้ตายเถอะ กูกลัวว่าสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกสักวันเพราะไฟไหม้บ้าน”

“เรื่องมันเป็นไงมาไงวะเมื่อกี้”

ผมถาม เพราะไอ้ครามมันไม่ให้ริชเข้ามาในบริเวณบ้าน จะให้อยู่แต่ที่หอนอนและโรงฝึก มันบอกไม่อยากให้เค้กเจอกับริช แต่หารู้ไหมว่าเค้กนะชะเง้อมองหาแต่ริชทั้งวัน อยากจะหึงหรอกนะ แต่ท่าทางเค้กที่แสดงออกมามันเหมือนกับว่าอยากมีเพื่อน

“เมื่อเช้าก็ก็ลุกขึ้นมาอาหารเช้าตามปกติอ่ะและ แต่ที่ไม่ปกติคือกูเจอไอ้ครามกับริชในครัว คือไอ้ครามมันสั่งให้ริชทำกับข้าว ส่วนริชมันก็บอกว่ามันทำไปเป็น จากนั้นก็เริ่มเถียงกัน กูห้ามก็ไม่ฟังไม่หยุด จากเถียงก็เริ่มขว้างปาข้าวของ และสุดท้ายก็จบลงอย่างที่มึงเห็นเนี่ยแหละ”

ผมนั่งฟังนิ่ง คิดไม่ออกแล้วว่าจะหาทางยังไงช่วยริชดี ทั้งๆที่เมื่อคืนผมกับไอ้ครามคุยกันเรียบร้อยแล้ว สงสัยต้องลองคุยกับอีกคนดู ไอ้ครามมันเป็นพวกไม่ชอบให้ใครกวนประสาท ขัดคำสั่ง ยิ่งถ้าแรงใส่มันมันยิ่งแรงกลับ ตัวมันเปรียบเสมือนกระจกสะท้อน ใครทำอะไรกับมันมันจะตอบแทนคืน อย่างเค้ก เค้กปฏิบัติกับมันอย่างพี่ชาย รักมันอย่างพี่ชาย มันก็เลยแสดงกลับในฐานะพี่ชาย กับผมที่เพื่อนทุกคนคิดว่ามันฟังผมที่สุด จริงๆแล้วไม่ใช่ ผมมักจะใช้เหตุผลเข้าหามัน และผมก็จะได้เหตุผลกลับมาเสมอ และถ้ามองอย่างไอ้สองและไอ้เจที่คอยแต่กวนประสาทไอ้คราม ก็ไม่แปลกที่ไอ้ครามมันไม่ฟังไอ้สองคนนั้นเท่าไหร่

คงต้องลองคุยกับริชดู ให้เด็กมันเบาความแรงลงบ้าง อะไรๆน่าจะง่ายกว่านี้ อีกอย่าง ผมไม่อยากให้บ้านแตกด้วย แค่นี้ก็ปวดหัวจะตายห่าอยู้แล้ว

“กูฝากในครัวด้วยล่ะกัน แต่ถ้ามึงขี้เกียจก็ทิ้งไว้งั้นแหละ แล้วค่อยเรียกเด็กมาเก็บ ไม่ก็เก็บไว้ให้สองคนนั้นมันกลับมาเคลียร์” ผมบอก ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ

“เออ เดี๋ยวกุจัดการเอง” ผมพยักหน้าให้มันแล้วเดินขึ้นห้อง

เฮ้ออ ยังไม่ตื่น สงสัยคงเพลียมาก ผมห่มผ้าห่มที่ร่นลงมากองที่ปลายเท้าให้เค้ก เวลานอนชอบถีบผ้าห่มแบบไม่รู้ตัว สักพักก็จะร้องหาพาห่มตลอด

ผมลูบหัวเค้กเบาๆ ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ ผมนั่งจ้องเค้กอยู่สักพักก่อนจะเดินออกจากห้องอีกครั้งไปห้องไอ้คราม
ก๊อกๆ

“กูเอง” ผมบอกมัน สักพักมันก็มาเปิดประตูให้ผมเข้าไปในห้องมัน

ยังดีนะที่มันให้ริชนอนบนที่นอน ผมนี่คิดว่ามันจะโยนทิ้งให้นอนบนพื้นห้องแทนเสียแล้ว ผมนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานมัน ส่วนมันเดินไปนั่งที่ปลายเตียง มองคนที่นอนอยู่บนเตียงแวบหนึ่งก่อนจะหันมาทางผม

“เย็นๆลงหน่อยไอ้คราม เดี๋ยวเด็กมันจะตายคามือมึงซะก่อนได้ตัวพ่อแม่มัน” ผมเตือนสติมัน

“กูรู้น่า ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้มันยั่วโมโหกูล่ะ”

“มึงเองก็คงยั่วโมโหมันไม่ต่างกันหรอก ไม่งั้นมันงไม่ขว้างหม้อใส่หน้ามึง”

แววตาของริชตอนนั้นผมจำได้ดีแม้จะแค่แวบเดียวก็ตาม มันเต็มไปด้วยความโกรธและเครียดแค้น

“ไม่ต้องห่วงหรอก กูจำคำที่พูดกับมึงได้หรอกน่า เมื่อเช้าแค่ให้มันมาทำกับข้าวแค่เนี่ย แม่งทำยังกับจะเป็นจะตาย”

“ก็เด็กมันทำไม่เป็น การที่มันไม่ยอกทำก็ดีแล้วไง ถ้ามันทำแล้วเสือกท้องเสียตายกันทั้งบ้านทั้งโรงฝึกจะทำไง” ผมบอกมันตามความคิดของผม เอาจริงๆนะ เรื่องอาหารการกินนี่ถ้าไม่ระวังนี่อาจถึงตายได้เลยนะ

“...”

“มึงก็อย่ามองเด็กมันในแง่ร้ายนักเลย ฟังๆที่มันพูดบ้างเถอะ”

“เออ” มันรับคำก่อนจะมองไปยังร่างที่นอนอยู่บนเตียงนิ่ง ที่ดูเหมือนจะมีเหงื่อผุดเพราะไอ้ครามมันไม่ได้เปิดแอร์ ผมกำลังจะเอ่ยปากบอกมัน แต่มันดันลุกขึ้นไปเปิดแอร์ก่อน กูยังดีที่มันคิดได้ ที่จริงมันก็คงคิดได้และ แต่เมื่อกี้คงหน้ามืดมากไปหน่อย เหอะๆ

“ดูแลมันด้วยล่ะ มึงเป็นคนทำให้มันเป็นแบบนี้ เดี๋ยวกูลงไปสั่งให้ไอ้เจทำข้าวต้มไว้ คงไม่ต้องให้กูบอกใช่ไหมว่ามึงต้องทำไงบ้าง” ผมเลิกคิ้วถามมันแบบกวนๆ

“กูรู้ไอ้ห่า ไม่ได้ปัญญาอ่อน” มันพูดหน้าตึง

ผมหัวเร่ากับท่าทางของมัน ก่อนจะลงไปสั่งให้ไอ้เจทำข้าวต้มให้เค้กและริช จริงๆประเด็มมันอยู่ที่เค้กมากกว่า เมื่อสั่งไอ้เจเสร็จผมก็ขึ้นมาที่ห้องตัวเองอีกรอบ แต่คราวนี้เหมือนคนตัวเล็กจะรู้สึกตัวตื่นแล้ว

“ตื่นแล้วหรือครับ จะนอนต่อไหม” ผมเลื้อยตัวลงนอนข้างๆ เค้กขยับตัวเข้ามกอดผมไว้ หน้าเค้กเบ้หน่อยๆ สงสัยจะเจ็บ

“พี่ทราฟ” เค้กเรียกผมเสียงอ่อน

“ครับ”

“เปล่า เรียกเฉย”

“หึหึ”

“พี่ทราฟ”

“ว่าไงครับ”

“เค้กเจ็บอ่ะ” เสียงสั่นน้อยๆ ผมก้มลงดูหน้าเค้กที่แดงระเรื่องนิดๆ ตัวอุ่นๆด้วย

“เจ็บเหรอ เดี๋ยวพี่เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ หรือว่าอยากอาบน้ำ” ผมถาม เพราะเมื่อคืนหลังจากเสร็จภารกิจแล้วก็นอนกันทั้งอย่างนั้น

“อาบน้ำ” เค้กตอบเสียงแหบแห้ง

“โอเคครับ เดี๋ยวพี่อุ้มนะ” ผมอุ้มเค้กขึ้นไว้ในอ้อมอก ก่อนจะพาเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ จัดการเปิดน้ำอุ่นให้เค้กลงไปแช่ แถมโปรโมชั่นด้วยการนวดตัวให้ ดูเหมือนเค้กจะสบายตัวถึงได้ทำท่าจะหลับไปอีกรอบทั้งๆที่ยังอาบน้ำไม่เสร็จ จนกระทั้งผมอาบน้ำให้เสร็จเรียบร้อย เอาผ้าเช็ดตัวพันตัวเค้กไว้เนื่องจากในห้องยังเปิดแอร์อยู่ นี่ก็ดูจะเป็นไข้ ออกไปเจอแอร์จังๆคงไม่ดี

ผมอุ้มเค้กมานอนลงบนเตียงก่อนจะจัดการแต่งตัวให้เด็กตัวเล็กที่นอนหน้าแดง ไม่รู้ว่าเพราะไข้ขึ้นหรอกแดงเพราะอายผมกันแน่ หรือไม่ก็อาจจะทั้งสองอย่าง

“เดี๋ยวพี่ลงไปเอาข้าวต้มมาให้กินนะ จะได้กินยาแล้วนอนพักผ่อน” ผมบอก

“ครับ พี่ทราฟขึ้นมากินกับเค้กนะ” เค้กบอก

“ครับ”

ผมรีบลงไปเอาข้าวต้ม สวนกับไอ้สองที่ยกจานข้าวออกไปกินที่ห้องนั่งเล่น สงสัยเพิ่งจะตื่น มันตักข้าวต้มของเค้กและของตัวเองเสร็จก็ยกขึ้นไปข้างบน

เมื่อจัดการให้เค้กกินข้าวกินยาเสร็จแล้ว น้องก็หลับไปอีกครั้ง จึงได้ลงไปวานให้ไอ้เจไปสอนเด็กแทน ซึ่งมันก็ดูเต็มใจแบบแปลกๆ ทั้งที่ปกติต้องโอดครวญบ้าง เกิดอะไรขึ้นกันวะ หรือที่โรงฝึกมีอะไรดีกัน แต่ช่างมันเถอะ วันนี้ขอลาหยุดดูแลสุดที่รักหน่อยก็แล้วกัน ทำเขาเจ็บแล้วต้องงรับผิดชอบครับ

“อ้าว ไปไหนมึง” ผมถามไอ้ครามที่เปิดประตูเดินออกมาจากห้อง

“มันตื่นแล้ว” ผมตอบแค่นั้นก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง ผมสบโอกาสเลยเข้าไปในห้องไอ้คราม เห็นริชนอนพิงหัวเตียงอยู่ เขาเห็นผมก็ขยับตัวนิดหน่อยเหมือนทำตัวไม่ถูก ในแววตานั้นมีความหวาดกลัวแฝงไว้ภายใต้ท่าทีที่แข็งกร้าว ไอ้ครามมันมองไม่เห็นบ้างหรือไงวะ

“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่ได้จะทำอะไรนายหรอก” ผมเดินไปนั่งลงข้างๆเขา

“ครับ” ริชท่าทีผ่อนคลายมากขึ้น

“พี่อะไรจะเล่าให้ฟังบ้างไหม” ผมถามอย่างเป็นกลางมากที่สุด ไม่อยากบังคับให้เขาพูดถ้าหากว่าไม่อยากเล่า

“เอ่อ...” ริชมีท่าทีอึกอัก เขาดูเหมือนยังไม่ค่อยจะเปิดใจเท่าไหร่

“ไม่เป็นไรถ้ามันลำบากใจที่จะเล่า” ผมบอกพลางยิ้มให้นิดหน่อย จะว่าไปไอ้เด็กนี่ก็น่าเอ็นดูดีนะ ติดที่ว่าหน้างอไปหน่อย ไม่เหมือนคนตัวเล็กของผม รายนั้นวันๆเอาแต่ยิ้ม จนเขาจะหลงกันทั่วบ้านทั่วเมืองอยู่แล้ว

“เปล่าหรอกครับ ผมแค่ไม่รู้จะเริ่มยังไง” ริชบอกเสียงเบา สีหน้ามีแววกังวลฉายอยู่ เขาถูจมูกตัวเองน้อยๆ สงสัยจะเป็นหวัด เห็นทำจมูกฟึดฟัด

“ไม่เป็นไร อันที่จริงฉันพอรู้เรื่องคราวๆบ้างแล้วล่ะ อ่อ ฉันชื่อทราฟนะ เพื่อนไอ้ครามมัน” ผมแนะนำตัว

“พี่เป็นแฟนเค้กด้วยใช่ไหม” เขาถาม

“หืม อืม พี่เป็นแฟนเค้ก” แอบอึ้งนิดหน่อย สงสัยเค้กบอกมั้ง

“ผมริช” เขาแนะนำตัวบ้าง

“อืม รู้แล้วล่ะ แล้วเป็นไงบ้าง โอเคนะ” ผมถาม

“ก็โอเคมั้งครับ อย่างน้อยๆก็ยังไม่ตายด้วยมีดเล่นนั้น” น้ำเสียงติดเยาะหยัน มุมปากกระตุกยิ้มเหมือนเขากำลังสมเพชตัวเองอยู่

“ไม่เอาน่า นายก็ยั่วโมโหไอ้ครามมันให้น้อยๆหน่อย มันเป็นคนอารมณ์เสียง่าย” ผมแนะนำ เพราะถ้าฝ่ายนี้ยังไม่แรงให้มันน้อยลงมันก็ได้มีเสียเลือดกันบ้างล่ะผมว่า

“พี่ก็ไปบอกเพื่อนพี่ดิว่าให้บ้าให้มันน้อยๆหน่อยบ้างสิ” ริชใส่อารมณ์

“...” ผมมองหน้าเขานิ่งจนเขารู้สึกตัว

“ขอโทษครับ”

“ไม่เป็นไร พี่พูดกับไอ้ครามมันให้แล้ว เวลามันสั่งอะไรก็ทำตามไป อะไรที่ทำไม่ได้ก็บอกมันดีๆ มีอะไรก็พูด มันไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลหรอกนะ แค่อย่างไปกวนตีนมันก็พอ” ผมบอก คิดว่าเขาคงเข้าใจ

แก๊ก

ผมหันไปทางประตู คิดว่าไอ้ครามคงขึ้นมาแล้ว แต่ปล่าว กลับเป็นไอ้สองที่เดินถือถาดข้าวต้มขึ้นมาอย่างงงๆ

“ทำไมไอ้ครามไม่เอาขึ้นมาวะ” ผมถามไอ้สองที่เดินเข้ามา

“ติดสายสำคัญ เลยให้กูเอาขึ้นมาให้แทน เอ่อ เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงเค้กเรียกมึงอยู่ในห้องอ่ะ” ไอ้สองบอก

“จริงดิ งั้นกูฝากดูหน่อย” ผมรีบวิ่งออกจากห้องไอ้ครามกลับห้องตัวเอง แล้วก็จริงอย่างไอ้สองว่า เค้กตื่นแถมยังร้องไห้อีกด้วย

“พี่ทราฟ ฮืออ” เค้กชูมือขึ้นเรียกหาผมยังกับเด็กๆ ผมปรี่เข้าไปกอดปลอบทันที

“พี่อยู่อยู่ เป็นอะไรครับ ร้องทำไม” ผมลูบหัวลูบหลังเค้กเบาๆ

“ฮืออ” เค้กไม่ตอบเอาแต่ส่ายหน้ากับอกผมไปมา

“บอกพี่ก่อนเร็ว เป็นอะไร” ผมจะดันตัวออกเพื่อมองหน้าแต่เค้กกลับกอดผมแน่น

“เค้กปวดหัว อึก”

“ปวดหัวเหรอครับ งั้นก็นิ่งเร็ว ยิ่งร้องยิ่งปวดนะ เดี๋ยวไม่หายไข้ ไม่ได้ไปเล่นกับพี่ริชนะ” ผมหลอกล่อ

“จริงเหรอ” เค้กปล่อยตัวผม เงยหน้าถาม เวลาเขาพยายามจะหยุดร้องไห้และติดสะอื้นน้อยๆนี่มันน่ารักจริงๆ ผมชอบเวลาเขาเป็นแบบนี้ชะมัด

“จริงสิ นอนพักเยอะๆ พี่ไม่ทิ้งไปไหนหรอกน่า เด็กขี้แยเอ้ย” ผมบีบจมูกเล็กๆนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว

“ไม่ขี้แยสักหน่อย พี่ทราฟก็อย่าหายไปสิ” เค้กทำหน้ายู่ใส่ผม ผมเลยก้มลงไปกดจูบที่ริมฝีปากเล็กๆนั้นที่ติดจะแห้ง แลบลิ้นเลียเติมความชุ่มชื่นก่อนจะผละออก

เค้กยิ้มกว้างก่อนจะหลับตาลงแล้วหลับไปอีกครั้ง ผมนอนมองเค้กสลับกับอ่านหนังสือไปด้วย จนกระทั่งได้ยินเสียงไอ้สองร้องโวยวาบลั่นบ้าน มันอะไรอีกวะเนี่ย ทำไมวันนี้มันยุ่งเหยิงแบบนี้วะ ผมเอื้อมไปหยิบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่ไอ้ครามซื้อให้เค้กมา จับแขนเค้กที่วางพาดเอวผมขึ้นแล้วเอาเจ้าหมีนี่สอดเข้าไปแทน เสียงร้องโวยวายของไอ้สองยังดังไม่หยุด ผมรีบวิ่งออกจากห้อง เจอไอ้ครามกำลังอุ้มริชที่กำลังชัก ตาเหลือกขึ้น ผมวิ่งตามลงไปข้างล่าง แต่ไม่ทัน ไอ้ครามพาริชขึ้นรถขับออกไปแล้ว คงพาไปโรงพยาบาล อะไรกันวะ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย

“เกิดอะไรขึ้นไอ้สอง” ผมถาม กังวลไปแล้วว่าไอ้ครามทำอะไรริชอีก

“กู กู ฮืออออ ไอ้ทราฟ กูผิดเองอ่ะ กูไม่ได้ตั้วใจ” ดูเหมือนไอ้สองจะสิ้นสติไปแล้ว ผมเลยหันไปมองหน้าไอ้เจแทน ไอ้เจถอนหายใจพรืดก่อนจะเล่าให้ผมฟัง

“ก็ไอ้สองไง ดันเสือกหวังดีใส่กระเทียมเจียวลงในถ้วยข้ามต้ม แล้วริชมันดันแพ้ก็เลยเป็นอย่างที่เห็น”

“กูขอโทษ” ผมสองบอกหน้าเศร้า ผมกอดคอมันเดินกลับเข้าบ้าน

“ไม่เป็นไรหรอก ไอ้ครามพาไปหาหมอแล้ว”

ปกติไอ้เจจะไม่ใส่กระเทียวเจียวในข้าวต้มอยู่แล้วเพราะตัวมันเองไม่กิน และเค้กก็ไม่กินด้วย แต่คนที่ชอบกระเทียวเจียวในข้าวต้นอ่ะคือไอ้สอง

“กูก็แค่หวังดี คิดว่าซะกระเทียมเจียวแล้วจะได้อร่อยขึ้น กูไม่รู้ว่าน้องมันแพ้อ่ะ ฮือออ” ไอ้สองยังไม่เลิกเสียใจร้องห่มร้องไห้ ผมกับไอ้เจได้แต่มองหน้ากันก่อนจะต่างคนต่างแยกย้ายไปทำเรื่องของตัวเอง

“อย่าคิดมากมึง ไอ้ครามมันตีนผีจะตาย เชื่อกู แปบเดียวถึง” ไอ้เจปลอบไอ้สองก่อนจะเดินออกจากบ้านไปสอนเด็กต่อ

ผมเองก็กลับขึ้นห้อง หวังว่าคงไม่มีอะไรอีกนะ

จนกระทั่งบ่ายกว่า ผมพาเค้กลงมานั่งเล่นข้างล่าง อาการดีขึ้นมากแล้ว ติดแค่น้องดูจะเดินไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ ผมบอกว่าจะอุ้มก็ไม่ย้อม ไหนจะโดนมองค้อนใส่อีกดอก

“พี่ทราฟ ไหนพี่ริชล่ะ” เค้กถาม สายตาจับจ้องไปที่การ์ตูน มือก็ลูบหัวเจ้าสายไหมที่นอนอยู่บนตักเค้กไปด้วย

ตอนนี้ในห้องนั่งเล่นก็มีผม เค้ก ไอ้เจ และ ไอ้สอง ส่วนไอ้ครามกับริชยังไม่กลับมา ผมมองหน้ากัน ไอ้สองนี่หน้าซีดเลย

“เอ่อ ไปโรงพยาบาลน่ะ” ผมตอบไปตามความจริง ไม่อยากโกหก เค้กหันขวับมาทันที แถมยังทำหน้าตาตื่นอีกต่างหาก มันเลยดูตลกปนน่าเอ็นดูไปด้วยในเวลาเดียวกัน

“เป็นอะไรพี่ทราฟ พี่ริชเป็นอะไรไป! พี่ครามตีพี่ริชอีกแล้วเหรอ!” ดูเหมือนเค้กจะจิตหลุดไปแล้ว

“เปล่าครับเปล่า ใจเย็นๆ ไอ้ครามมันไม่ได้ตี แค่แพ้อาหารเท่านั้น” ผมรีบบอก ไอ้ครามเอ้ย นี่ขนาดมึงไม่ได้ทำยังโดนเข้าใจผิดเลย ถ้ามึงทำจริงกูว่าไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแน่

“แล้วแพ้ได้ไงอ่ะ เป็นอะไรมากไหม” ผมเขย่าแขนถามผม

“ไม่เป็นอะไรแล้ว ริชแพ้กระเทียมน่ะ ไอ้สองดันใส่ลงไป ริชเป็นหวัดเลยไม่ได้กลิ่นกินเข้าไป” ผมบอกตามที่ไอ้ครามโทรมาบอกก่อนที่เค้กจะตื่น

“พี่สอง!” เค้กหันขับไปมองไอ้สองก่อนจะกระโจนใส่ไอ้สองเต็มแรง”

“โอ๊ยยยย เค้ก พี่เจ็บนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ พี่ผิดไปแล้ว” ไอ้สองพยายามจับตัวเค้กลงจากตัว ผมเข้าไปช่วย มันก็ไม่มีอะไรหรอก แค่เค้กจะโจนทับไอ้สองแค่นั้นเอง

พอเค้กสงบลงก็นั่งจ้องไอ้สองนิ่ง ทำหน้าโหด โธ่เอ้ยยย จะรู้ตัวไหมว่ามันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด แต่กลับไอ้สองที่มีความผิดติดตัวก็สลดลงได้

“พี่ขอโทษนะเค้ก พวกมึงกูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ” ไม่รู้ว่าวันนี้มันพูดขอโทษมากี่รอบแล้ว ผมกับไอ้เจนี่ไม่ได้โทษหรือว่ามันเลยด้วยซ้ำ แต่ไอ้สองมันเป็นแบบนี้ ถ้ามันทำให้ใครเดือดร้อนเพราะมัน มันจะรู้สึกผิดมากกว่าคนปกติจะรู้สึกเท่าหนึ่งเลย

“ไม่เป็นไรหรอกไอ้สอง” ไอ้เจตบบ่าไอ้สอง พยักหน้าเหมือนเข้าใจที่ไอ้สองพูด

“แต่มึง กูไม่ได้ตั้งใจ...กู...”

“อย่าคิดมาก กูให้อภัยมึง ไม่โกรธมึงหรอก คนเราทำผิดพลาดกันได้ อย่างเช่นพ่อแม่มึงเป็นต้น”

ผมและเค้กหันไปมองหน้าไอ้เจ ไม่เข้าใจว่ามันกำลังสื่ออะไรอยู่

“ฮึก...พ่อแม่กูเขาทำอะไรผิดวะ” ไอ้สองปาดน้ำตามองไอ้เจอย่างไม่เข้าใจ

“ผิดที่มีลูกอย่างมึงไง เห็นไหมมึง คนเราทำผิดกันได้”

“ไอ้เชี่ยนี่ ที่หลังด่ากูเลยเถอะไม่ต้องอ้อม ไอ้ห่าราก”ไอ้สองยกตีนถีบไอ้เจเต็มแรง ไอ้นั้นก็หัวเราะน่าที่หลอกด่าเพื่อนได้

“โอเค ทีหลังกูจะได้ไม่ต้องถนอมน้ำใจมึง” ไอ้เจพูดยิ้มๆ

“โฮ ไม่มีใครรักกูเลย เค้กกกกกกกก” ไอ้สองถึงกลับโผเข้าหาเค้ก เค้กก็ดีนะ กระเถิบตัวหนีด้วยความเร็วแสง แต่ก็ไม่ทัน โดนไอ้สองดึงไปกอดจนได้

“อ๊ะ! อย่านะพี่สอง อย่าเอาน้ำมูกมาป้ายเสื้อเค้กนะ อ๊ากกกก พี่ทราฟ ช่วยเค้กด้วย” เค้กโวยวายเรียกให้ผมช่วย ผมเลยเข้าไปแกะไอ้สองออกจากตัวเค้ก ถึงไม่ขอก็ทำอยู่แล้วครับ หวงครับหวง

“ไอ้สองหยุด มานี่มะ” ผมดึงเค้กมานั่งลงบนตัก กอดเอวไว้อีกชั้นกั้นไอ้สองพุ่งเข้ามา

“แม้แต่เค้กก็ไม่รักพี่เหรอ ใจร้ายวะ” ไอ้สองทำหน้าหงอย

“พี่อ่ะเค้กก็รักหรอกนะ แต่น้ำมูกนั่น บรึ๊ยยยย รักไม่ลงหรอก พี่สองไปล้างเถอะ ถือว่าน้องขอร้องนะ”

......................................................................................

[RiRi]

อู้ยยยยยยยยยยย คราวนี้ถึงกับหามส่งโรงพยาบาล
เชื่อว่าถ้าน้องริชยังอยู่กับอีพวกนี้ ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะวะ 
อ๊ะๆๆ อย่าโวยวายกัน ริริไม่ใจร้ายกับน้องริชขนาดนั้นหรอกน่า
ช่วงนี้ชีวิตดี้ขึ้นมาประมาณ 10% คืองานหมดไปสามอย่าง แต่ก็ยังเหลืออีกบานอยู่ดี
มีใครยังไม่ได้อ่านเรื่องใหม่อีกเรื่องใหม่ค่ะ ถ้าใครยังไม่ได้อ่านก็ตามไปอ่านได้นะคะ

Maybe…รักนี้อาจเป็นนาย

และใครที่ยังไม่ได้กดไลค์แฟนเพจ กดไว้ก็ดีนะคะ
บางทีริริจะแจ้งข่าวแค่ในนั้นเพราะมันสะดวกกว่า
ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านค่ะ อ่านแล้วเม้นด้วยนะคะ
ทุกคอมเม้นถือว่าเป็นกำลังใจให้ริริมีแรงฮึดแต่งแต่ละบรรทัดแต่ละตอนออกมาได้
ฝันดีล่วงหน้าค่ะ 
กอด 

[ordinary]

สงสารริชอ่ะ เราเข้าใจนะว่าทำไมริชถึงแบบทำตัวอย่างนี้
โดนพ่อแม่ทิ้ง แบบปล่อยเกาะเลย แถมยังโดนจับมาอีก เฮ้อ
น่าสงสาร พี่ครามนี่ก็เกินไปอ่ะ 

[Chichi Yuki]

หวังว่าริชคงไม่เป็นไรน้าาา เดี๋ยวครามจะไม่มีคู่เอา
ชอบเค้กน่ารักน่าเอ็นดู
ภาคนี้ยอมรับว่าเค้กน่ารักที่สุด ><
 
 

[NOoTuNE]

 

พี่ทราฟหื่นสุดๆๆๆ แต่เค้กน่ารักมาก ใครจะอดใจไหวเนอะ



 


โอ้ยยยยย ไอ้พี่คราม มากไปแล้วโว้ยยยย ถ้าพลาดขึ้นมาตายเลยนะ ชีวิตคนเอามาล้อเล่นได้หรอ


สงสารริชโว้ยย เคราะห์ซ้ำกรรมซัด อีก ดันมาแพ้กระเทียม พี่สองก็ไม่ต้องคิดมากเน้อ มันแค่อุบัติเหตุ


ส่วนพี่ทราฟ  ขอบคุณมากๆที่ช่วยน้อง ดูแลริชด้วยนะ

[CheetahYG]

อ๊ามาตอนแรกก๊เลือดพุ่งเลยอ่ะ
ปล อิพี่ครามถนอมนัองหน่อยเด๊
ปล2 คิดถึง ริริ มาก ขอบคุณมากนะที่มาต่อไห้อิอิ

[bobie]

ตอนนี้เค้กน่ารักมากกกกก
ขี้อ้อนจังเลยนะ
เหมือนแมวเลย
อยากเอามาเลี้ยงมั่ง 55555
ส่วนริชกับพี่ครามนี่โหดกันจัง
ทั้งขว้างหม้อปามีด
แล้วจะรักกันได้มั้ยเนี่ย

[pui]

เค้ก เป็นเทวดาตัวน้อยๆของทุกๆคนจริงๆน่ารักมากๆ
สงสารริชจังแพ้กระเทียม

[เฉาก๊วย]

สงสารริช   

เค้กเด็กน่ารักก็ยังเป็นที่รักของพี่ๆ เหมือนเดิม  เวลาทะเลาะกับพี่ๆ ดูน่ารักมากกกกกก   

[ormn]

:monkeysad:พี่ครามเมื่อไรจะใจอ่อนกับริชซะทีอะ


                      รอนะจ๊ะ

[WilpeR]

ริชน่าสงสารอยู่นะเนี่ยไม่สบายเป็นหวัดแล้วยังต้องมาแพ้กระเทียมอีก

เมื่อไรริชกับครามจะคุยกันดีๆโดยไม่ทะเลาะกันน้า

[Ali$a฿eth]

ริช จ้าง10แสดง1000เลยป่ะลุก พี่ครามดูแลน้องดีๆนะ

[tuek]

สงสารริชครามดีกับริชบ้างสิ
เค้กก็ยังน่ารักเหมือนเดิม

[greensnake]

คู่นี้เค้าเจอกันทีไรบ้านจะพังทุกที รุนแรงได้ตลอด
คือต่างคนต่างร้อนไม่มีทางจะคุยกันรู้เรื่องได้เลย
แต่ไม่แน่นะริชเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้อาจจะดีขึ้นก็ได้
หรือไม่อย่างนั้นก็คงต้องพึ่งพี่ทราฟกับน้องเค้กแล้วล่ะ
เป็นทั้งเพื่อนรักและน้องรักนี่นา คงจะฟังกันบ้าง
แต่ตอนนี้น้องเค้กคงจะช่วยใครไม่ได้หรอกนะเราว่า
เพราะตัวเองยังจะไม่รอดเลย พี่ทราฟเล่นเอาเดี้ยง
ถึงขั้นไม่สบายกันเลย ถนอมน้องบ้างนะพี่ทราฟ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[mind223]

 

 

[So_Da_Za]

ร้อนแรงมากอ่ะ  พี่ทราฟแอนด์น้องเค้ก
อั้ยย่ะห์หวานง่ะ
เอิ่มฝากบอกพี่ครามให้ใจดีกะน้องริชได้ป่ะ

[udongjay]

ทราฟเค้กร้อนแรงกันจริงๆ
น้องเค้กยังน่ารักไม่เปลี่ยน น่ารักมากขึ้นกว่าเดิมด้วย
แต่คู่พี่คราม เฮ้อออออออ พี่ครามลดอารมณ์รุนแรงลงมาหน่อยสิ
สงสารริชนะ โดนกระทำมาเยอะจากครอบครัวตัวเอง
ถ้าพี่ครามรู้ก็น่าจะสงสารริช
ส่วนพี่สอง โอ๋ๆ มันเป็นอุบัติเหตุ อย่าคิดมากเลยเนอะ
หวังว่าริชคงไม่เป็นอะไรมาก

[wi_OoO_wi]

 
 
 
 
 
 
 
 
 

[CarToonMiZa]

อั๊ยย๊าคู่ครามริชนี่โหดดีแท้

[RUMINA]

ขึ้นต้นมาซะร้อนแรงเชียวนะคะ ฮุฮุ...

[takara]

เค้กน่ารักอะ พี่ทราฟหื่น

[HanATarO]

โอ้ แล้วนี่ ริช จะเป็นบังไงบ้างเนี่ย แพ้กระเทียมเหมือนเราเลย

หวังว่า พี่คราม คงพาไปหาหมอทันน้า

 

[~ณิมมานรฎี~]

น่าสงสารน้องริชอ่ะ   

ส่วนพี่ทราฟก็ เพลาๆ บ้างเน้อ ความหื่นอ่ะ คึ คึ

[GintoniC]

สงสารริชจุงเบยยยยยยยยยยยย 
แต่เค้กก็ยังน่ารักเหมือนเดิม 

[RiRi]

ร้อนแรงมากอ่ะ  พี่ทราฟแอนด์น้องเค้ก
อั้ยย่ะห์หวานง่ะ
เอิ่มฝากบอกพี่ครามให้ใจดีกะน้องริชได้ป่ะ

ได้ค่ะ เดี๋ยวจะบอกพี่ครามให้นะ แต่พี่แกจะฟังหรือเปล่าอันนี้ไม่รู้ เอิ้กๆ (โดนถีบ  )

ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกกำลังใจค่ะ พรุ่งนี้มีสอบเลยแวะมาส่องนิยายตัวเองสักหน่อย ดูท่าจะถูกใจทุกคนมาก (เหรออออออออ) เอาน่า ถ้าหวานทั้งสองคู่ เดี๋ยวคนอ่านจะเป็นเบาหวานตายกันพอดี อุ้ย! ไปอ่านหนังสือก่อนนะ อ่านไม่ทัน เยอะเกินไป ใครก็ได้ช่วยที 

 

[koikoi]

ไอ้พี่ครามมันจะเกินไปแล้วนะคอยดูเหอะเมื่อไหร่ที่ตกหลุมรักริชแล้วจะให้เอาคืนซะให้เข็ด