หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[nunnuns]

เค้กน่ารักมากกกกกกกก

ชอบให้พี่ทราฟหรือน้องเค้กเล่าจัง เพราะคู่น้องริชกับพี่ครามโหดไปอะ ให้คู่พี่ทราฟเล่าเห้อะ จะได้เบาลงหน่อย(เหรอ) 555

สนุกมากกกค่ะ^^

[Zalzah_iP]

เค้กน่ารักตลอดกาลลลลลลลลลลลลล อ๊ากกกกก !!!

พี่ครามโหด ริชก็แรง โอ้ จะทำยังไงละทีนี้ขิงก็ราข่าก็แรงทั้งคู่ 

[nutjisub]

เพิ่งตามมาอ่านทันถึงตอนสุดท้ายแล้ว อยากบอกว่าสนุกมากค่ะ น้องเค้ก น่ารักมาก ๆๆ อยากเห็นขาโหดคราม
มีความรักหวาน ๆๆๆ กับเขาบ้าง รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

[didi]

ครามโหดมาก
 

[nongrak]

ครามนี่จะน่ากลัวเกินไปแล้ว ถ้าขว้างมีดโดนริชขึ้นมาล่ะ ใจร้ายอ่ะ

[chisarachi]

เค้กโครตเป็นที่รักของพี่ๆเลยอิจแาเบาๆ
แอบชอบน้องริชค่ะ
เป็นคนที่ชีวิตดาร์กดร ก๊ากกกก
แต่พี่ครามบช่วยเบามือกับน้องหน่อยเน๊าะ
เดี๋ยวน้องช้ำไปก่อน
ปล.ตอนนี้สงสารพี่ทราฟที่สุด วิ่งวุ่นไปมา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

[Pam_Teukky]

พี่ทราฟกับเค้กก็หวานกันไป
พี่คราม!!! ช่วยเบาๆกับริชหน่อย ลดความโหดลงบ้าง

รอตอนต่อไปนะคะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ตีกันตายจิงๆ แต่เด๋วนะ พี่เจจะมีคู่อ่อ คิคิ

[loveromance]

รุนแรงกันขนาดเลยนะเนี่ยย 

แต่น้องเค้กน่ารักอ่ะ  พี่ทราฟ ดูแลน้องดีๆด้วย   

 

[thyme812]

 

[Pam_Teukky]

 
รอพี่ทราฟน้องเค้ก
รอพี่ครามน้องริช

[LupangluvKiba]

สนุกมากเลยคราฟ

[Chichi Yuki]

มารอคู่หวานและคู่โหดค้าา
 

[fiixtion]

 :L2:คราม+ริช คู่โหดแห่งปี  แต่ชอบมากมายมาย..............แต่โหดมากเดี่ยวก็จะรักมากน่ะ นายคราม ขอเตือนไวก่อน
.....อยากรู้ว่า เฟ หายไปไหนแล้วคืนดีกับสองยัง........

[udongjay]

เข้ามารอออออ
อยากอ่านน้องเค้กแล้วจิ
><

[Pakbung Mazo]

เค้กน่ารักกกกก >//< อ๊ากกกก รอฉากหวานๆของคราม-ริชนะคะ 55555

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 7
[Rich talks]

ผมลืมตาขึ้น อาการเจ็บหน้าอกเนื่องจากแพ้กระเทียมยังหลงเหลืออยู่แต่ไม่มากนัก ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง สายตามองหาคนที่พาผมมาส่งโรงพยาบาล แต่ก็ไม่พบใคร

หึ! จะหวังอะไร แค่มันไม่ปล่อยให้ผมตายคาบ้านมันก็นับว่าบุญแล้ว อีกอย่าง ผมชินแล้วแหละกับการที่ต้องนอนโรงพยาบาลคนเดียว

ที่จริงผมไม่ต้องแอดมินเข้าโรงพยาบาลหรอก เป็นออกบ่อยไป เพราะผมมักไม่ระวังตัวเองและก็ไม่ค่อยมีคนรู้ว่าผมแพ้กระเทียม เลยเผลอกินมันเข้าไปบ่อยครั้ง

แกร๊ก

ผมหันไปมองที่ประตู ก็เจอกับไอ้หน้าโหดเจ้าเดิม...สงคราม แต่คราวนี้มันไม่ได้ทำหน้าโหดอย่างทุกที แต่เป็นสีหน้าเรีบยเฉย เมื่อรู้ว่าใครเข้ามาผมก็เบนหน้าออกไปทางระเบียง

“เป็นไงบ้าง”

ประโยคคำถามที่ดูจะธรรมดา แต่มันก็กลายเป็นเรื่องแปลกเมื่อมันออกมาจากผู้ชายคนนี้

“ก็ดี” ในเมื่อมันพูดดีมา ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องไปรวนมัน

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มันช่างแสนอึดอัด แต่ก็ไม่มีใครคิดจะทำลายความเงียบนี้ ผมปล่อยความคิดของตัวเองให้ล่อยลอย อย่างรู้ว่าช่วงเวลาแห่งความทรมานนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่

ยิ่งคิดผมก็ยิ่งสับสน มันหาหนทางไม่เจอ ผมไม่อยากอยู่ในสภาพนี้ อยากนี้ทุกอย่างไปหใพ้นๆ แต่ผมไม่มีทางเลือก แต่ถึงผมจะมีทางเลือกผมก็เลือกไม่ได้หรอก เพราะทุกคนได้ขีดเส้นทางไว้ให้ผมทั้งๆที่ผมไม่เต็มใจรับด้วยซ้ำ

“เป็นอะไร”

“อะไร” ผมเลิกคิ้วถามไอ้เจ้าหนี้รายใหญ่ ไม่คิดว่ามันจะชวนผมคุย

“มีอะไรอยากเล่าไหม” มันถาม ผมมองหน้ามันนิ่ง อยากมองให้ออกว่าคนตรงหน้าคิดอะไร รู้สึกยังไง มีความเป็นคนสักนิดบ้างไหม

“แล้วผมต้องเล่าอะไร ก่อนหน้านี้ไม่เห็นคุณจะถามเลยนิ” ผมอดไม่ได้ที่จะประชดประชันออกไป

ถ้านึกย้อนไปตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ ไม่เคยเลยสักครั้งที่มันจะยอมฟังคำพูดของผม มันใช้แต่อารมณ์และผมก็โต้ตอบมันด้วยอารมณ์เช่นกัน พอคิดอย่างนี้แล้วผมก็นึกถึงคำพูดของพี่ทราฟเมื่อตอนเช้าถึงบุคคลตรงหน้า

“ให้เล่าไม่ได้ให้ต่อล้อต่อเถียง” มันพูดเสียงเข้มอย่างทุกที นี่สินะที่พี่ทราฟพูดว่ามันอารมณ์เสียง่าย

“ผมไม่ได้ต่อล้อต่อเถียง ผมแค่ถามตามความจริง หรือคุณคิดว่าไง”

จะว่าผมเป็นพวกชอบความท้าทายก็ได้นะ มันเป็นนิสัยเสียข้อหนึ่งของผม แม้จะรู้ว่าผลลัพท์ของมันมันไม่ใช่ผลดี แต่ผมก็ยังทำ แม้ว่าบางทีผมที่ได้มันจะเจ็บจนทรมาน

“อย่ามากวนประสาทฉัน” ทีนี้มันเลยจ้องผมเขม่ง

ก็ได้ ในเมื่อมันเป็นไฟ ผมจะเป็นน้ำเอง มันร้อนผมจะเย็น แล้วมาดูกันว่าใครที่จะทนไม่ได้ก่อนกัน

“จะไม่เล่าใช่ไหม” มันถามผมด้วยความหงุดหงิด มันจะอยากรู้เรื่องผมไปทำไม

“ไม่มีอะไรจะเล่า” ผมบอก

“ตามใจนาย แล้วอย่าหาว่าฉันใจร้ายรังแกเด็ก ไม่ยอมฟังคำพูดนายแล้วกัน”

“ฉันไม่ใช่เด็ก!” ผมโวย แต่พอนึกได้ว่าผมต้องทำตัวให้เย็น จะวิ่งเต้นตามคำพูดของมันไม่ได้ก็เลยเลือกที่จะเบือนหน้าหนีแล้วก็นับหนึ่งถึงสิบในใจแทน อดทนไว้อดทน

“ยังไงนายเด็กกว่าฉัน”

เออ ผมไม่เถียงแม่งหรอก ผู้ใหญ่ห่าไรดีแต่ใช้อารมณ์และกำลัง

ก๊อกๆๆ

“ขออนุญาตตรวจคนไข้หน่อยครับ” คุณหมอเดินเข้ามาหร้อมพยาบาล มันเดินไปคุยอะไรกับหมอก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ยิน มันหันกลับมามองผมก่อนจะเดินออกจากห้องไป แล้วคุณหมอก็เดินมาตรวจอาการผมก่อนขะมีสีหน้าเป็นกังวล

“ปกติคุณมีอาการแพ้แบบนี้บ่อยไหม” หมอถามเสียงเครียด

“ก็ บ่อยอยู่ครับ”

“คุณควรจะต้องระวังตัวเองมากกว่านี้ เพราะดูเหมือนจะเป็นอาการปกติทั่วไปที่แพ้ แต่คุณคงจะไม่รู้หรอกว่าถ้าคุณกินกระเทียมเข้าไปบ่อยๆแล้วมันจำทำให้ร่างกายคุณยิ่งแย่ และบางทีการรักษาอาจจะช่วยอะไรไม่ได้ในท้ายที่สุด”

ผมไม่เคยรู้ว่าการที่ผมละเลยมันทำให้เกิดผลเสียขนาดนี้

ผมนั่งฟังหมอบ่นเรื่องที่ผมไม่ดูแลตัวเองสักพักแล้วหมอก็ออกไป แถมทิ้งท้ายว่าให้ผมนอนดูอาการต่ออีกคืนเพราะผมขอกลับ

ผมหลับตาลงคิดถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น น้ำตาไหลลงมา ผมไม่คิดจะเช็ดมันออก ทำไมผมถึงต้องเกิดมานะ ถ้าเกิดมาแล้วไม่มีใครรักแบบนี้ การที่ต้องอยู่คนเดียว มันทรมานมากกว่าที่ใครจะเข้าใจถ้าไม่ได้เจอด้วยตัวเอง
“ร้องไห้ทำไม” เสียงเข้มดังขึ้น

ผมตกใจลืมตาขึ้นทันที มันมานั่งอยู่ข้างเตียงผมแล้ว ผมรีบเช็ดน้ำตาทิ้ง ผมไม่น่าเผลอแสดงความอ่อนแอให้เห็นเลย มันคงจะรู้สึกสมเพชผมมากสินะ

“ถามทำไมไม่ตอบ”

“ไม่มีอะไร” ผลผลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้มัน แต่มันไม่ยอม จับผมนอนหงายแล้วก็กดผมไว้กับเตียง ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ผม มองผมสายตาที่เจือความห่วงใยเล็กน้อย มันเล็กน้อยจริงๆจนแทบจะมองไม่เห็น ไม่หรอก มันไม่จริง คนอย่างมันจะมาหวงอะไรผม บ้างทีผมคงจะบ้าไปเอง

“ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า แต่นายต้องตอบคำถามฉัน” ผมันปล่อยผมให้เป็นอิสระก่อนจะนั่งลงข้างๆเตียงผมแทน

“...” ผมไม่ได้พูดอะไร มันเหนื่อยกับการต้องสู้รบกับผู้ชายคนนี้เหมือนกัน

“นอกจากกระเทียมแล้วแพ้อะไรอีก”

“ไม่มี” ผมถามผมก็ตอบ จะได้จบๆไป ขี้เกียจทะเลาะกับผม เพราะเท่าที่เห็นจากที่ผ่านมาผมไม่เคยชนะมันสักครั้ง

“มีโรคประจำตัวอื่นไหม”

มันจะถามไปทำไมกันนะ เป็นหมอเหรอไง แต่ผมก็ตอบไปแต่โดยดี

“โรคกระเพาะและความดันต่ำ”

“นายนี่มันโครตอ่อนแอเลย”

“แล้วจะทำไม!” ผมเผลอขึ้นเสียงดังใส่มัน ก็ผมไม่ชอบที่ใครมาพูดว่าผมอ่อนแอ แค่เป็นโรคแล้วไง ไม่ได้หมายความคนอย่างผมจะอ่อนแอเสียหน่อย

“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน ฉันไม่ชอบ!”

“ทีตัวเองยังทำ” ผมบ่นเสียงเบา และมันเองก็คงจะได้ยินถึงได้จ้องผมเขม่งอย่างนั้น

“มีอะไรที่ฉันควรต้องรู้อีกไหม”

“แล้วมีอะไรที่คุณควรต้องรู้ล่ะ” ผมไม่ได้จะกวนอารมณ์มัน แต่ผมแค่ไม่เข้าใจว่ามันมานั่นซักถามประวัติผมทำไม

“ทุกอย่างที่เกี่ยวกับนาย ฉันสมควรรู้ จำไว้ด้วยว่าตอนนี้นายอยู่ในฐานะอะไร” ผมตอกย้ำความจริงให้ผมได้รู้

“งั้นผมก็ฝากคุณไปบอกพ่อแม่พี่ผมด้วยแล้วกันว่าให้ช่วยรีบคืนเงินคุณ เพราะผมรังเกียจที่จะอยู่ใกล้คนอย่างคุณ รู้ไว้ด้วย!” ผมสั่งมันเสร็จก็ตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมโปงไม่อยากสนใจอะไรเสร็จ และในที่สุดผมก็ผล่อยหลับไป ตื่นอีกทีก็เย็นเพราะมันเป็นคนปลุกผม

อยากรู้จริงๆว่ามันไม่มีการมีงานทำหรือไง ถึงมานั่งเฝ้าผมแบบนี้

“จะไปไหนก็ไปป่ะ ไม่ต้องมานั่งเฝ้า ผมไม่หนีหรอกหรอกไม่ต้องห่วง” ผมบอกมันด้วยความรำคาญ

“ถึงนายอยากหนีก็หนีไปเถอะ เพราะยังไงนายก็ไม่มีวันหนีฉันพ้น”

“มันก็ไม่แน่หรอก”

“ก็ลองดูสิ ฉันไม่ห้ามหรอกนะ”

ไม่ห้าม แต่สายตาที่ส่งมานั้นบอกได้เป็นอย่างดีเลยว่าถ้าผมหนีมันเมื่อไหร่ ผมจะต้องเจอกับความโหดร้ายยังไงบ้าง

“เออๆ ไม่หนีหรอก อยากจะฆ่าแกงกันยังไงก็เชิญเถอะ ถ้าคุณคิดว่าวิธีนี้มันจะทำให้คุณได้เงินคืนจากพ่อแม่ผม แต่ผมขอบอกไว้เลยว่ามันไม่มีทางเป็นอย่างที่คุณหวัง เพราะผมไม่ได้สำคัญสำหรับพวกเขาขนาดนั้น”

เพราะถ้าผมสำคัญ พวกเขาคงไม่ทิ้งผมไว้แบบนี้ พวกเขาจะต้องไม่ปล่อยให้ผมโดนทำร้ายแล้วก็หนีไปมีความสุขกันเอง

“จะยังไงก็ช่าง ลุกขึ้นมากินข้าว”

“ไม่กิน ไม่หิว”

“อย่างต้องให้พูดซ้ำ ลุกขึ้นมากินข้าว”

“อ๊ะ! เจ็บนะโว้ย” มันกระชากตัวผมขึ้นจากที่นอนย่างแรงจนได้ยินเสียงหระดูกตัวเองลั่นดังก๊อก

“ก็อยากดื้อเอง ฉันเตือนนายหลายครั้งแล้วแต่เลือกจะขัดใจฉัน มันก็สมควร”

ผมเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น ข่มความไม่พอใจไว้ข้างใน มองมันที่เลือนโต๊ะกินข้าวเข้ามาใกล้ผม ผมมองอาหารตรงหน้าแล้วก็เบือนหน้าหนี ใครๆก็รู้ว่าอาหารโรงพยาบาลไม่อร่อย ใครจะไปอยากกิน

“กิน!”

“...”ผมไม่ได้ทำตามที่มันสั่ง ให้กินอาหารโรงพยาบาลผมยอกอดดีกว่า

“จะกินดีๆหรือจะให้จับยัด!”

“อยากกินก็กินเองสิ!”

“ริช! อย่าดื้อให้มันมากนักได้ไหม เป็นโรคกระเพาะแล้วยังไม่เจียมตัวเอง ไม่กินก็ไม่ต้องกิน!”

“ก็มันไม่อร่อย จะให้กินได้ไง!”

ผมผลักไอ้โต๊ะกินข้าวออกจากเตียง ไม่สนใจตาขวางๆของมันก่อนจะกระแทกตัวลงนอน ได้ยินเสียงมันถอนหายใจแรงๆ ยังไงผมกับมันก็ไม่มีทางพูดกันดีๆได้หรอก ไม่มีวัน

ปัง!

ผมหันไปมองประตูที่ปิดสนิทด้วยฝีมือของหมาบ้า ผมไม่กินข้าวแล้วไง หนักหัวมันตรงไหนกัน ยิ่งคิดยิ่งโมโห ถ้าไม่กินจะจับยัดงั้นเหรอ ยัดปากมึงเองเหอะไอ้โหด! แล้วก็ออกไปแล้วไม่ต้องกลับมานะ จะไปไหนก็ไป เหม็นขี้หน้า!

จ๊อกกก

ไอ้ท้องเวร ร้องหาพ่อเหรอไง เออรู้ครับว่าหิว แต่จะให้ผมกินอาหารโรงพยาบาลก็ไม่เอาด้วยหรอก ข้าวต้มเละๆกับอะไรก็ไม่รู้ ตอนนี้ผมก็ไม่มีโทรศัพท์ด้วย จะได้โทรสั่งให้ไอ้เตอร์ซื้ออะไรเข้ามาให้ผมกิน ผมเป็นคนกินยากมาก ถ้าไม่ถูกปากผมก็จะไม่กิน และนี่ก็เป็นอีกสาเหตุที่ทำให้ผมเป็นโรคกระเพาะ

“เฮ้อออ น่าเบื่อ”

แกร๊ก!

ใครอีกวะ ผมหันไปมองที่ประตูอีกครั้งแล้วก็เจอไอ้หน้าโหดเดินหน้ายุ่งเข้ามา กลับมาอีกแล้วเหรอ! มันจะอะไรกับผมหนักหนาวะ

มันเดินตรงมาเรื่อยๆก่อนจะลากโต๊ะกินข้าวมาตรงหน้าผมเหมือนเดิมด้วยความรุนแรง มันคว้าถาดข้าวออกจากโต๊ะก่อนจะกระแทกถุงที่มันหิ้วลงบนโต๊ะแทน พอมองก็เลยรู้ว่าเป็นกล่องข้าว

“ถ้ากลับเข้ามาอีกแล้วไม่กินนะเจอดีแน่!” มันขู่ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ส่วนผมน่ะเหรอ ก็ได้แต่นั่งนิ่งไม่เข้าใจการกระทำของไอ้จอมโหด

มันเป็นห่วงผมเหรอ คนอย่างมันเนี่ยนะ ไม่มีทางหรอก

ผมมองกล่องข้าวตรงหน้าก่อนจะลงมือเปิดออกดู สปาเก็ตตี้คาโบนาร่า...นี่มันเป็นอาหารโปรดของผมเลยนะ มันรู้ได้ยังไงว่าผมชอบ หรือว่ามันแค่บังเอิญซื้อมาตรงกับความชอบของผม ช่างมันเถอะ ขี้เกียจคิดให้วุ่ยวาย ว่าแล้วผมก็ลงมือกิน

“อืม...อร่อย” ผมเผลอยิ้มออกมา ร้านไหนกันคราวหลังผมจะได้ไปกินอีก

ใช้เวลาไม่นานผมก็กินสปาเก็ตตี้หมดกล่อง อิ่มมากๆเลย ผมเลื่อนโต๊ะออกก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม ที่หัวเตียงมีแต่น้ำไม่เย็น ผมไม่ชอบ แล้วก็ต่อด้วยเข้าห้องน้ำ พอออกมาจากห้องน้ำผมก็กลับมานอนที่เตียงตามเดิม มือก็กดรีโมตทีวีเปลี่ยนช่องไปมาจนเจอหนังที่เกี่ยวกับการแข่งรถผมเลยนอนดูเงียบๆ เรื่องนี้ผมดูหลายครั้งแล้ว ก็ก็ดีกว่าไม่มีอะไรทำ

ผมดูหนังจบไปสามเรื่องก็เป็นเวลาห้าทุ่มกว่า พอปิดโทรทัศน์ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ สายตาเลือบไปเห็นกล่องข้าวที่สงคามซื้อมาให้ผมแล้วก็อดคิดเรื่องมันอีกไม่ได้

“...เวลามันสั่งอะไรก็ทำตามไป อะไรที่ทำไม่ได้ก็บอกมันดีๆ มีอะไรก็พูด มันไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลหรอกนะ แค่อย่างไปกวนตีนมันก็พอ”

เพราะผมบอกว่าไม่ชอบกินอาหารโรงพยาบาลงั้นเหรอ มันถึงออกไปซื้อข้าวมาให้ผม ทำไมกัน ถ้าผมบอกมันดีๆตั้งแต่แรกมันจะตามใจผมงั้นเหรอ หึ! มันจะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง เพราะผมไม่ได้อยู่ในฐานะที่คนอย่างมันจะต้องมาใส่ใจหรือห่วงใย อย่างดีมันก็คงกลัวผมตายก่อนจะได้เงินคืน

จะว่าผมมองโลกในแง่ร้ายก็ได้ แต่ผมไม่อยากคาดหวังอะไรอีกแล้ว อีกคาดหวังมากเท่าไหร่ นิ่งผิดหวังมากเท่านั้น ผมชอบอะไรที่จับต้องได้และเป็นความจริง ไม่ชอบฝันอะไรลมๆแล้งๆ

เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านเข้าวันไหม ผมได้แต่นั่งเงียบๆ เพราะเมื่อตอนกลางวันนอนไปพอสมควร ตอนนี้ผมเลยไม่ง่วงเท่าไหร่ ความเงียบงันรอบตัวทำเอาผมต้องยกผ้าห่มขึ้นกอดกระชับ พอมันไม่อยู่ผมก็รู้สึกเหงา บางทีถ้าตอนนี้ไอ้บ้าครามมันอยู่ก็คงจะดีกว่านี้

นี่ผมกำลังหวังอะไรอยู่กันวะ!

แอ๊ดดดด

“ไง ทำไมไม่นอน”

ผมได้แต่มองมันอึ้งๆ ในมือมันถือถุงอะไรสักอย่าง มันเดินเข้ามาใกล้เตียงก่อนจะขมวดคิ้วมองหน้าผมแล้วมันก็ยกมือขึ้นแต่หน้าผากผม ทำเอาผมสะดุ้ง

“เป็นอะไร เจ็บหน้าอกเหรอ” มันถาม คราวนี้ไม่มีอารมณ์โกรธ แต่น้ำเสียงติดจะเหนื่อยๆมากกว่า รวมไปถึงความอ่อนล้าบนใบหน้าเข้มนั่นอีก

“ไปทำอะไรมา” ไม่เข้าใจว่าถามมันแบบนั้นทำไม แต่ผมแค่อยากรู้อะไรบางอย่าง

“ทำงานสิ นายคิดว่าฉันจะว่างมาเล่นกับนายทั้งวันหรือไง”

“แล้วมาทำไม” ผมมองข้ามความกวนประสาทนั่นแล้วถามคำถามที่ผมอยากรู้ที่สุด

“ก็มาเฝ้านายไง ไม่ต้องมองอย่างนั้น ฉันไม่ได้กลัวนายหนี ก็แค่...เดี๋ยวนายอาการกำเริบอีก”

มัน...เป็นห่วงผมเหรอ

คนใจร้ายแบบนี้เนี่ยนะเป็นห่วงผม

“กินข้าวแล้วใช่ไหม” มันถาม สายตาก็มองไปยังกล่องข้าวก่อนจะกลับมามองหน้าผมเหมือนรอคำตอบที่จะทำให้มันพอใจ

“อืม”

“ดี อ่ะ กินนี่ซะ” มันวางถุงลงบนโต๊ะ ผมเปิดออกดูก็ห็นว่าเป็นเค้กสตรอเบอร์รี่” อย่าบอกนะว่ามันซื้อมาให้ผม อารมณ์ไหนของมันกัน

“เค้กฝากมาให้ กินๆเข้าไปซะ” มันบอกทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินไปเปิดโทรทัศน์แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา

ผมเปิดกล่องเค้กออกก่อนจะหยิบช้อนที่อยู่ในถุงขึ้นมาตักเค้กกิน อร่อยแหะ...

ความรู้สึกตื้นตันมันล้นอยู่ในอก ผมเจอเด็กคนนั้นกี่ชั่วโมงกันเชียว แต่เขากลับเป็นห่วงเป็นใยผมที่นอกจากเพื่อนสนิทผมก็ไม่เคยได้รับมันจากใคร ร่วมไปถึงอีกคนที่นั่งอยาในห้องนี้

ผมไม่เข้าใจเลย..มันเป็นคนยังไงกันแน่

---------
---------

“ไอ้คราม ริชเป็นไงบ้าง ปลอดภัยดีใช่ไหม อ้าว มันไปไหนวะ”

“พี่สองๆ เบาๆสิ พี่ริชหลับอยู่นะ!”

“ก็พี่เป็นห่วงนี่เค้ก”

“พี่สองก็อย่าเสียงดังสิ คนป่วยต้องพักผ่อนเยอะๆนะ พี่สองเข้าใจไหม”

“คร้าบๆคุณน้องบังเกิดเกล้า พี่สองผิดไปแล้วครับ”

“ฮ่าๆๆ”

“อื้ออ หนวกหู” ผมบ่นอย่างขัดใจ ใครมาทำอะไรเสียงดังกันเนี่ย ผมจำได้ว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลนะ

“เห็นไหม เพราะพี่สองนั่นแหละเสียงดัง”

“เค้กนั่นแหละ”

“ทั้งคู่นั่นแหละ”

“อ่า พี่ทราฟ”

“เมียมึงนู่นไอ้ทราฟ ไม่เกี่ยวกับกูเลย”

ผมตัดใจลืมตาขึ้นในที่สุด ต่อให้ง่วงก็คงหลับไปลงแล้วครับ เสียงดังกันขนาดนี้ พอเค้กเห็นว่าผมตื่นก็วิ่งเข้ามาหาผมพร้อมกับพี่สองคนที่เอาข้าวต้มมาให้ผม

“พี่ริช! เป็นไงบ้าง เค้กเป็นห่วงแทบแย่ หิวไหมครับ พี่เจทำกับข้าวมาให้เยอะเลย แต่ไม่ได้มาด้วยหรอกนะ เพราะต้องไปสอนเด็กที่โรงฝึกแทนพี่ครามน่ะ^^” เค้กพูดอย่างร่าเริง แถมยังทำท่าเหมือนจะปีนขึ้นมาบนเตียงผม แต่โดนพี่สองดึงตัวเอาไว้ก่อน

“ดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบใจนะ” ผมบอกแล้วก็ยิ้มให้เค้ก

เพราะเป็นเด็กที่ร่าเริงสดใสสินะ ใครๆถึงได้หลงรัก

“ริช พี่ขอโทษนะ ที่ไม่ระวังอ่ะ พี่ไม่รู้ว่าเราแพ้กระเทียม” พี่สองเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ผมเลยยิ้มให้นิดๆ

“ไม่เป็นไรครับ ผมชินแล้ว”

“ชิน? แต่พี่ไม่ชินอ่ะ พี่ขอโทษนะ” พี่สองยังคงไม่คลายความกังวล

“นี่ๆ พี่ริชรู้ไหม เมื่อวานพี่สองหน้านี่หดเหลือสองนิ้วเลยแหละ ฮ่าๆๆๆ” เค้กหันไปล้อเลียนพี่สอง ทำเอาผมหลุดขำกับท่าทางน่ารักๆนั่น

“พูดมากเกินไปแล้ว นี่แน่ะ”

โป๊ก!

   “โอ๊ยยย พี่ทราฟ พี่สองแกล้งเค้ก!”

แล้วเค้กที่โดนพี่สองเขกหัวก็วิ่งไปหาพี่ทราฟที่นั่งดูสถานการณ์เงียบๆ พี่ทราฟลูบหัวเค้กที่โดนพี่สองเขกเบาๆ ปากก็อมยิ้มกับท่าทางของเค้ก

ดีจังนะที่มีคนที่รักแบบนั้นน่ะ

“พวกมึงมาทำเสียงดังอะไรกัน” คนที่โหดตลอดเวลาเดินเข้ามาในห้องหน้ายุ่ง

“เค้กมาเยี่ยมพี่ริช” คนตัวเล็กตอบเสียงดังฟังชัด เลยโดนสงครามยีหัวเข้าให้

ท่าทางอ่อนโยนแบบนั้น ทำเป็นด้วยเหรอ

“ริช กินข้าวก่อนเร็ว”

ผมสะสายตาจากจากคนใจร้าย มองอาหารบนโต๊ะที่พี่สองเลื่อนมาให้ ก่อนจะลงมือกินเงียบๆ โดนพี่เสียงพูดคุบระหว่างเค้กแล้วก็พี่ทราฟ บ้างครั้งคนหน้าโหดก็ร่วมวงคุยด้วย ผมได้แต่นั่งฟังเงียบๆ แล้วก็อดจะรู้สึกขุ่นมันในใจไม่ได้

ทีพูดกับผมนะตลาดตะคอกทุกคำ ทีกับเค้กนะพูดีทุกคำ

แล้วนี่ผมจะไม่พอใจไปทำไมกัน เขาจะทำดีกับใครไม่ทำกับใครมันก็ไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย

“จะนอนที่นี่อีกหรือกลับไปนอนบ้าน”

ผมตวัดสายตาขึ้นมองคนตัวโตที่เดินมายืนข้าวเตียงผม

ไม่คิดว่าคราวนี้ผมจะมีทางเหลือ เพราะที่ผ่านมามันก็เลือกให้ผมทั้งนั้นว่าผมต้องชดใช้และรับผิดในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อยังไง

ผมเปล่าน้อยใจนะ อย่าเข้าใจกันผิดล่ะ

“บ้านไหน?” ผมถามราวกับคนโง่ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากรู้

“บ้านฉัน ว่าไงจะอยู่ที่นี่หรือจะกลับ”

“กลับ”

ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ที่นี่ ในเมื่อผมหายดีแล้ว

[RiRi]

ช่วงที่ผ่านมายุ่งมากค่ะ เลยมาลงช้า แต่ตอนนี้เป็นช่วงสอบไฟนอล
หลังจากสอบเสร็จแล้วก็คงจะมาบ่อยกว่านี้เพราะปิดเทอม เย้ๆๆๆ
ตอนนี้มีเรื่องสั้นที่ใหล้จะจบแล้วนะคะ ใครยังไม่อ่านรีบเข้าไปอ่านนะ

เหตุเกิดเพราะเสียง

มีคำผิดบอกด้วยนะคะ เดี๋ยวมาแก้ให้
ขอบคุณค่ะ
 
 
 

[toye]

 

พี่ครามอย่าโหดมากก

[Ali$a฿eth]

น้องริช หึงอ่าเดะ หึงอาเดะๆ

[numay]

ครามเลิกโหดได้แล้วคร

[greensnake]

เห็นด้วยกับริช พี่ครามโหดตลอดเวลา ยกเว้นตอนอยู่กับเค้กนะ
เพราะรายนั้นใครอยู่ใกล้ก็โกรธไม่ลงดุไม่ลงทั้งนั้นแหละ
แต่ตอนนี้พี่ครามเย็นลงมากแล้วนะ ถ้าเทียบกับตอนแรกๆ
ริชเองก็ต้องพยายามเย็นลงเหมือนกันนะ เพื่อความสงบสุข
และเป็นผลดีทั้งกับตัวเองและคนรอบข้าง ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย
พูดคุยกันให้เยอะๆนะ จะได้รู้เรื่องที่มาที่ไปกันสักที
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[duck-ya]

ครามดีกับริชแล้วว
ริชอย่ากวนมากนะ
รอลุ้นกับคู่นี้จ้าา

[เฉาก๊วย]

ความสัมพันธ์ค่อยๆ ดีขึ้น

ต่อไปคาดว่าริชจะรู้สึกว่าอยู่ที่บ้านนี้มีความสุขกว่าอยู่บ้านตัวเองนะนี่

 
 +1 +เป็ดค่า

[udongjay]

น้องเค้กมาแล้วววววววววววววววววววววววววว
คิคิ น้องเค้กน่ารักตลอดเลยยย
พี่คราม อย่าโหดกับริชให้มากนักสิ พูดกับน้องเพราะๆอีกนะ ดูแล้วพี่ครามจะอบอุ่นมาก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

[bobie]

พี่ครามใจดีนะ
แต่อารมณ์เสียง่ายจริง
เพราะงั้นริชอย่าดื้อน้า
พี่ครามจะได้ใจดีงี้ตลอด

[pui]

 

[Gnannanz]

ริชก็น่ารักน้าาาาาาาาา
พี่ครามอย่าโหดนักสิ -.3.-

[Zalzah_iP]

ทำไมรู้สึกว่ายิ่งอ่านยิ่งไม่พอ
คุณใส่กัญชาลงไปในนิยายใช่หรือไม่ T^T

[NOoTuNE]

ดีมากพี่ครามค่อยลดความโหดลงมาหน่อย อย่าขึ้นง่ายนักนะ


น้องริช แอบน้อยใจแล้วเว้ยยยย