หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 9
[Cake talks]


สวัสดีทุกคน คิดถึงผมกันไหม...^_^

ใจเย็นนะ ผมก็คิดถึงทุกคนเหมือนกัน ฮ่าๆๆ

เอาล่ะ ผมจะมาเล่าให้ฟังว่า ณ ปันจุบัน ทุกวันนี้เป็นยังไงบ้าง ก็ไม่มีอะไรมาก ดูเหมือนพี่ครามกับพี่ริชจะสงบศึกกันแล้ว มั้งนะ แต่ก็ยังมีเถียงกันบ้าง แต่ไม่ถึงกับรบราฆ่าฟัน(?) หรือหัวร้างค่างแตกแบบแต่ก่อน และที่สำคัญ เดี๋ยวนี้คู่นี้เขาออกไปไหนมาไหนด้วยกันทุกวัน เหมือนจะดีใช่ไหม อย่าเพิ่งคิดแบบนั้นไป เพราะตอนที่ทั้งคู่กับมาถึงบ้าน ผมคิดว่าพวกพี่เขาไปออกสนามรบกับชาวบ้านบางระจัน อย่าให้เอ่ย มันสะบักสะบอมเอามากๆ พอถามก็ได้คำตอบว่า

‘ไม่ใช่เรื่องของเด็ก’

ไม่ต้องให้ผมบอกหรอกนะว่าประโยคนี้เป็นของใครถ้าไม่ใช่เฮียครามของเรา T^T

เค้กเจ็บใจ...ใครว่าผมเด็ก! บนบัตรประชาชนผมใช้นายแล้วนะ ใช้มานานแล้วด้วย มันน่าเจ็บใจนัก!

แต่เอาเถอะ ถ้าไม่ติดว่าผมยังได้กินขนมฟรีและของฝากมากมายล่ะก็ ตัดพี่ตัดน้องไปแล้ว!

เห็นไหมว่าผมเป็นน้องชายที่ดีขนาดไหน

แต่ที่ไม่ดีก็คือผมกับพี่ริชไม่ค่อยได้คุยกันเลย จะปรึกษาอะไรก็ไม่ได้เพราะพี่ริชต้องออกไปทำงานกันพี่คราม...มั้ง แต่ที่แน่ๆคือพี่ริชพี่เรียนและมีสอบ ตั้งแต่พี่ริชมาอยู่นี่ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย เห็นอีกทีก็พี่ริชใส่ชุดนักศึกษาแล้ว พอถามดูก็รู้ว่าพี่ครามอนุญาตให้พี่ริชไปเรียนได้แต่ต้องมีคนไปเฝ้า แหม ลองไม่ให้ไปเรียนสิ มีเรื่องแน่!

พักเรื่องของสองคนนั้นไว้ก่อนนะ ว่าถึงเรื่องของผมบ้าง ตอนนี้ผมกำลังเครียดหนัก กินไม่ได้นอนไม่หลับ กระส่ายกระส่าย หน้ามืดวิงเวียนคลายจะเป็นลม ไม่ใช่! พี่คนเขียนครับ ผมเป็นนายเองไม่ใช่ตลก ขอเถอะ มันไม่ฮาหรอก T^T

พรุ่งนี้ผมต้องไปสอบตรงแล้วที่มหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังคณะดุริยางคศาสตร์ สุดท้ายหลังจากที่ผมลองเรียนนู่นนี่นั่นมากมายโดยได้สปอนเซอร์รายใหญ่เป็นคุณพ่อกับพี่ทราฟ ผมก็มองเห็นแล้วว่าทางนี้เหมาะกับผมที่สุด ซึ่งพี่ทราฟเองก็ตามใจและคุณพ่อก็สนับสนุน เมื่อทุกคนเห็นดีเห็นงามผมก็เลยตัดสินใจเลือกมันคณะนี้แหละ ซึ่งผมสมัครสอบโควต้าไป ไม่รู้ว่าจะได้หรือเปล่า

“นอนไม่หลับเหรอครับ” พี่ทราฟถามก่อนจะกระชับกอดผมแน่นขึ้น แต่ไม่รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด ตรงกันข้ามผมกลับชอบเสียอีก

ผมผลิกตัวหันหน้าเข้าหาพี่ทราฟ กอดพี่ทราฟไว้แน่น ฝังหน้าลงบนอกแกร่งที่มีเสื้อกล้ามขวางกั้นอยู่ ผมสูดกลิ่นกายของพี่ทราฟที่มักให้ความรู้สึกมั่นคงเสมอและทำให้จิตใจผมสงบลงได้อย่างน่าประหลาด

“เค้กตื่นเต้น พี่ทราฟ...ถ้าเค้กทำไม่ได้ล่ะ” ผมเป็นกังวลมาก ด้วยเพราะเข้าเรียนช้ากว่าคนอื่น ถ้าผมไม่ได้ที่นี้ ก็ยังหาที่เรียนทื่อื่นได้ แต่ผมอยากเข้ามหาวิทยาลัยนี้ ทั้งๆที่รู้ว่าต้องไปอยู่หอที่ต่างจังหวัด แต่ผมฝันอยากเรียนที่มหาวิทยาลัยนี้มานานแล้ว คณะอะไรก็ได้ ผมต้องการแค่นั้น

“ทำให้ดีที่สุดก็พอครับ พี่อยู่ตรงนี้เสมอ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พยายามให้เต็มที่ก็พอ” พี่ทราฟลูบศีรษะผมเบาๆก่อนจะกดจูบที่หน้าผาก ผมดันตัวเองออกจากพี่ทราฟเล็กน้อย ยืดตัวขึ้นจุ๊บที่ริมฝีปากพี่ทราฟเบาๆก่อนจะกลับมากอดพี่ทราฟอีกครั้ง ได้ยินเสียงพี่ทราฟหัวเราะเบาๆ

“เค้กจะพยายามให้ดีที่สุดนะครับ เค้กสัญญา” ผมกระซิบบอก

“ครับ พี่เชื่อว่าเค้กทำได้ นอนซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเราลุกไปใส่บาตรกันนะ”

“ครับ”

แล้วคืนนั้นผมก็หลับไปในอ้อมกอดของคนอันเป็นที่รัก ผมจะต้องทำให้ดีที่สุด เพื่อไม่ให้คนที่ผมรักต้องผิดหวัง ผมจะต้องทำได้ ต้องทำให้ได้

----------
----------

“เป็นยังไง สบายใจขึ้นไหม” พี่ทราฟยกโต๊ะที่เอามาตั้งใส่บาตร ผมก็ก็ช่วยยกถาดเข้าบ้านด้วย

“สบายใจขึ้นแล้วครับ” ผมตอบยิ้มๆ จริงๆก็กังวลแหละ แต่ผมต้องทำใจให้สบายที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่เครียด

“เป็นไงเค้ก ได้ข่าวว่านอนไม่หลับ” พี่สองทักเมื่อผมเดินเข้ามาในตัวบ้าน พี่ครามก็พิ่งเดินลงมาจากบนบ้านพร้อมพี่ริช ผมเลยยัดถาดที่ถือใส่มือพี่สองก่อนจะวิ่งไปหาพี่ริชทันที

“ดูเมียมึงนะไอ้ทราฟ ใช้กูแบบเนียนๆซะงั้น” พี่สองโวยวายน้อยๆ แต่ผมไม่สนใจหรอกเชอะ! ทำเป็นฟ้อง -_-

“พี่ริช พี่ริชต้องเอาใจช่วยเค้กด้วยนะ” ผมกอดแขนพี่ริช ขาก็เดินตรงไปที่ห้องครัวเพื่อกินข้าวเช้า

“มันแน่อยู่แล้ว ทำให้เต็มที่นะ พี่จะรอฟังข่าวดี” พี่ริชยิ้มให้ผมน้อยๆ

“มาๆ นั่งกันเร็ว วันนี้พี่จัดอาหารเช้าแบบพิเศษเพื่อคนเก่งของพี่โดยเฉพาะ” พี่เจบอกก่อนจะเอาอาหารแบบฟูลคอสมาวางตรงหน้าผม และมีผมคนเดียวที่ได้ ดีใจจังแหะ

“ของคุณครับพี่เจ”

“ด้วยความยินดีครับ” พี่เจลูบหัวผมเบาๆก่อนจะกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเอง

“ทำไมของกูไม่ได้แบบเค้กมั่งล่ะไอ้เจ” พี่สองมองจากข้าวตัวเองก่อนจะมองมาที่จานผม ก็ของพี่สองมันแค่โจ๊ก ส่วนของผม มีทั้งขนมปังปิ้งทาเนย แยมและช็อคโกแลต นมร้อน น้ำส้ม ไข่ดาว ไส้กรอก เบคอน แฮม และอย่างอื่นอีกนิดหน่อย เรียกว่าพิเศษกว่าทุกวัน เพราะปกติก็ไม่ได้กินแบบฝรั่งอย่างนี้หรอก แต่เหมือนเมื่อสองวันก่อนผมบ่นอยากกินแหละมั้ง

“แล้วมึงเป็นคนไปสอบเหรอไง” พี่เจยักคิ้วถามพี่สอง

“แต่กูต้องทำงานนะโว้ย ต้องใช้พลังงาน”

“เหรอ กูว่าแค่นั้นก็พอแล้วสำหรับมึง”

“แม่งลำเอียง” ถึงจะบ่นแต่พี่สองก็ยอมกินแต่โดยดี

“ไว้มึงเป็นเมียกูเมื่อไหร่กูจะทำให้รับประทานนะ” พี่เจแหย่พี่สองขำๆ แต่หน้าคนถูกแหย่ที่ไม่ได้ขำตามไปด้วย

“ตีนนี่แหน่ะ” พี่สองขึงตาใส่พี่เจก่อนจะลงมือโซยโจ๊กต่อ

ผมกับพี่ทราฟก็คุยกันเบาๆไม่ต่างกับพี่เจและพี่สอง คงมีแต่พี่ครามและพี่ริชที่นั่งเงียบ ผมเลยต้องชวนพี่ริชคุยบ้างพี่ครามคุยบ้าง

[Krrrrrrrr]

โทรศัพท์ของพี่เจดังขึ้น เจ้าตัวหยิบขึ้นมาดูก่อนจะทำตาโตแล้วรีบกดรับ ให้ผมทายไหม ผมว่าต้องเป็นเด็กของพี่เจแน่ๆ และที่เด็ดไปกว่านั้นคือ เหมือนพี่เจจะติดเด็กที่โรงฝึก เพราะเดี๋ยวนี้นะพี่เจชอบไปคลุกอยู่ที่โรงฝึกทั้งวัน ปกติพี่เจจะมีเวรสอนแค่วันศุกร์ช่วงเช้า แต่เดี๋ยวนี้บางวันเป็นเวรพี่ครามพี่เจก็ขอสอนแทน แล้วยิ่งช่วงนี้พี่ครามยุ่งๆ ลากพี่ริชออกนอกบ้านตลอด เหมือนทุกอย่างจะเข้าข้างพี่เจแบบเหมาะเหม่ง ผมเคยแอบตามไปดูนะ แต่เห็นแบบแวบๆเท่านั้น เอ๋...ชื่อพี่อะไรนะ เหมือนจะลืม...อืม

มันก็ลืมจริงๆนั่นแหละ...>_<

จริงแล้วโทษผมไม่ได้นะ คนที่มาเรียนมีตั้งหลายสิบคน ผมจะไปจำหมดได้ยังไงว่าใครชื่ออะไร ฮุ่ย!

“ว่าไงมึง” น้ำเสียงดูร้อนรน ทุกคนบนโต๊ะเลยเบนความสนใจไปที่พี่เจยกเว้นแต่พี่คราม ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจอะไร

“เวรเอ้ย กูบอกให้ดูมันไว้ๆ มึงนี่นะ เดี๋ยวกูรีบเดินไป” คุยเสร็จพี่เจก็วิ่งออกจากบ้านไปเลย ผมกับพี่ทราฟได้แต่มองหน้ากัน พี่ทราฟยักไหล่ไม่สนใจ ผมก็ลงมือกินข้าวเช้าต่อ มันไม่ใช่เรื่องของผมนี่น่า รู้เท่าที่พี่เขาให้รู้ก็พอแล้ว

“ทำให้เต็มที่” พี่ครามบอกก่อนจะเดินออกจากบ้านโดยมีพี่ริชเดินตามหน้าบึ้งเพราะยังกินข้าวเช้าไม่เสร็จ พี่ริชเป็นคนที่กินข้าวช้ามากๆ ไม่สิ กินอะไรก็กินช้า ขนาดกินไอติมผมยังกินหมดก่อนพี่ริชเลยทั้งๆที่สั่งเหมือนกันแท้ๆ ไม่รู้ว่าพี่ริชกินช้าหรือผมกินเร็วเกินไปกันแน่ -_-;

----------
----------

“ครับพ่อ”

[ลูกพ่อเก่งอยู่แล้ว สู้ๆนะครับ ตั้งสติให้ดีๆ อย่าคิดมาก]

“ขอบคุณครับ เค้กคิดถึงพ่อนะ”

[พ่อก็คิดถึงเค้กครับ]

ผมกดวางสาย ยัดโทรศัพท์เก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม พอมาถึงสถานที่สอบผมก็รีบโทรหาพ่อก่อน เป็นการขอกำลังใจก่อนเข้าสู่สนามรบทางการศึกษา T_T

“พี่ทราฟ เค้กกลัว” ผมหันไปหาพี่ทราฟ ยังไม่อยากลงจากรถเลย ถึงแม้ว่าวันนี้จะสอบแค่ทฤษฎีดนตรีกับโสตทักษะก็เถอะ แต่ถึงยังไงผมก็ยังกังวลอยู่ดี ผมน่ะร้างลากับสนามสอบมานานนะ ทุกคนที่มาคงต้องเก่งกว่าผมแน่ๆเลย ไม่ต้องนึกถึงอาทิตย์หน้าที่ต้องสอบปฏิบัติเครื่องดนตรีเลย แค่คิดก็มือไม้สั่นไปหมดแล้ว แล้วอย่างนี้ผมจะสอบติดไหมเนี่ย

“กลัวทำไม ไม่เห็นมีอะไรที่ต้องกลัวเลย มั่นใจในตัวเองหน่อยสิครับ” พี่ทราฟกุมมือผมไว้ บีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ ผมโน้มตัวเข้าไปกอดพี่ทราฟก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ พี่ทราฟก็ตามมาด้วย

“เดี๋ยวพี่นั่งรอตรงหน้านะครับ เสร็จแล้วก็ลงมา”

“ครับ เค้กจะทำให้เต็มที่นะครับ” ผมบอกพี่ทราฟ มาถึงขั้นนี้แล้ว คงต้องสู้ให้เต็มที่อย่างเดียวแล้วล่ะ

เสียงประกาศให้ผู้เข้าสอบเข้าห้องสอบดังขึ้น ผมก็มองสบตากับพี่ทราฟอีกครั้ง เป็นการขอกำลังใจก่อนเข้าห้องสอบก่อนจะเดินขึ้นตึกไปที่ห้องสอบ พอถึงหน้าห้องสอบผมก็ไล่ดูรายชื่อของตัวเอง เมื่อหาเจอแล้วก็ถอยให้คนอื่นดูบ้าง คนที่ยืนรออยู่ข้างหลังผมมองหน้าผมก่อนจะยิ้มให้ผมก็เลยยิ้มตอบ จากนั้นก็เดินเข้าห้องสอบ

สู้ๆเค้ก!

ผมบอกตัวเองในใจก่อนจะเริ่มทำข้อสอบ

...

“ฟู่” ผมเบาลมออกจากปากเบาๆ สายตาก็ไล่ดูข้อสอบแต่ละข้อว่าถูกแน่แล้วหรือเปล่า เมื่อมั่นใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด หรือมีแต่ผมอาจจะไม่รู้ นั่นแหละ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมก็ลุกขึ้นเดินไปส่งข้อสอบ แล้วรีบออกมาจากห้อง บรรยากาศในห้องสอบมันเป็นอะไรที่อึดอัดมาก รู้สึกว่าหายใจไม่ทั่วท้องเลยตลอดเวลาที่ทำข้อสอบ

“เป็นไงบ้าง ทำได้ไหม” พี่ทราฟเอ่ยถามเมื่อผมนั่งลงที่เก้าอี้มาหินอ่อนด้านข้างพี่ทราฟ

“ก็...ได้นะ ได้แหละ แหะๆ”

“อ้าว ตกลงได้หรือไม่ได้เนี่ย”

“เค้กว่าเค้กทำได้นะ แต่ไม่รู้อ่ะ มันก็หวิวๆเหมือนกัน” ผมยิ้มแหยะๆให้พี่ทราฟ

“อย่าคิดมาก ถ้าทำเต็มที่ก็ดีแล้วล่ะ ไปกัน เดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรอร่อยๆกินดีกว่า”

ผมพยักหน้าเห็นด้วย กำลังหิวพอดี ขอเติมพลังงานหน่อยแล้วกัน เมื่อกี้ใช้ไปเกือบหมด ><

“พี่ทราฟ เราซื้อไปทำกินที่บ้านไหม พี่คนอื่นๆจะได้กินด้วย” ผมบอกตอนที่เรากำลังขับรถตรงไปที่ห้างที่ใกล้ที่สุด

“เอางั้นเหรอ”

“ครับ เอาอย่างนั้นแหละ เค้กอย่างนั่งกินแบบสบายๆอ่ะ”

“งั้นก็ได้ เดี๋ยวไปที่ตลาดสดดีกว่า”

“ครับผม!”

ด้วยความเพลียจากการที่เมื่อคืนนอนดึกและเพลียจากข้อสอบ ทำให้ผมหลับไม่รู้เรื่อง รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พี่ทราฟปลุกเพราะมาถึงตลาดสดแล้ว ผมขยี้ตาตัวเองก่อนจะปลดล็อคเข็มขัดรถแล้วลงจากรถ

“อยากกินอะไรบ้างล่ะ” พี่ทราฟถามผม ตาก็มองไปยังร้านต่างๆก่อนจะหันมามองหน้าผมเป็นเชิงถาม

“อืม เค้กยังคิดไม่ออกเลยอ่ะ” ด้วยความที่ยังเพิ่งจะตื่น สมองเลยยังปรับตัวไม่ดีนัก ทำให้คิดอะไรไม่ออก ผมหยุดซื้อน้ำแดงแก้วหนึ่งมากิน ค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นหน่อย

“อ่า...มันต้องแบบนี้สิ”

“หึหึ” พี่ทราฟหัวเราะกับท่าทางของผม จากนั้นก็เดินนำไปที่แผงขายอาหารทะเล พี่ทราฟยืนมองก่อนจะเลือกปลาหมึก กุ้งแล้วก็ปลากระพงส่งให้แม่ค้า จากนั้นก็เดินไปที่แผงขายผัก ผมปล่อยให้พี่ทราฟเลือกไปเพราะผมเลือกไม่เป็น

“พี่ทราฟ เดี๋ยวเค้กไปซื้อขนมครกตรงนั้นนะ” ผมสะกิดพี่ทราฟก่อนจะชี้ไปที่ร้านขนมครกที่ตั้งอยู่ที่ใกล้ไม่ไกลที่ส่งกลิ่มหอมชวนน้ำลายสอราวกับต้องการเรียกให้ผู้คนเข้าไปซื้อหามาลองชิม

“ครับ” พี่ทราฟทำท่าจะควักเงินให้ ผมรีบปฏิเสธ

“ไม่เป็นไร เค้กมี” ผมยิ้มบอก แล้วก็เดินไปที่ร้านขายขนมครกทันที

“เอาอะไรดีค่ะ” แม่ค้าหน้าหวานยิ้มถามผม

“อืม เอาข้าวโพดแล้วก็ต้มหอมครับ สองชุดนะครับ”

“เอาข้าวโพดชุดต้นหอมชุดใช่ไหมค่ะ” แม่ค้าทวนคำ

“ครับ” ผมพยักหน้าตอบหน่อยๆ ยืนรอแม่ค้าจัดขนมครกใส่ใบตองให้ผม ดีนะครับที่ใช้ใบตอง ผมเห็นบางที่ใช้โฟม จะว่าสะดวกมันก็ใช่แต่ผมว่าใช้วัสดุธรรมชาติแบบนี้ดีกว่าเพราะช่วยลดโลกร้อนแถมยังไม่เป็นอันตรายอีกด้วย คิดดูสิว่าขนมครกร้อนๆเมื่อโดนโฟม โฟมมันก็ต้องละลายจริงไหม แบบนี้ก็เท่าเรากินขนมครกเคล้าพลาสติก ยื้ยยย น่ากลัว ><;

“นายๆ” เสียงเรียกและแรงสะกิดที่ต้นแขนทำให้ผมหันไปมองว่าใครที่เรียกผม

“หืม...” คุ้นๆแหะ

“จำเราไม่ได้เหรอ เมื่อเช้าที่หน้าห้องสอบไง”

“อ่อ จำได้แล้ว มาซื้อของเหรอ” คนที่ยิ้มให้ผมก่อนเข้าห้องสอบนั่นเอง ก็ว่าอยู่ว่าหน้าคุ้นๆ แต่ตอนนั้นผมรีบเข้าห้องสอบเลยไม่ได้พิจารณาคนตรงหน้าเท่าไหร่นัก

รูปร่างสูงโปร่ง ผิวสีแทนใบหน้าคมคายอย่างผู้ชายไทย ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเด็กมอหก ถ้าไม่ใส่ชุดนักเรียนผมอาจจะคิดว่าเป็นเด็กมหาลัยแล้วก็ได้ ไม่ได้จะบอกว่าน่าแก่นะ แค่ดูเป็นหนุ่มกว่าคนอื่น อย่างน้อยๆก็ดูโตกว่าผมอ่ะ ทำไมผมต้องเกิดมาเตี้ยด้วยล่ะ มันน่าน้อยใจยิ่งนัก!

“ประมาณนั้น พอดีบ้านเราอยู่แถวนี้น่ะ และนาย...เอ่อ...”

“เค้ก เราชื่อเค้ก” ผมแนะนำตัวเองก่อนจะหันไปรับถุงขนมครกที่แม่ค้าส่งให้ พร้อมกับยื่นเงินจ่ายให้แม่ค้าไปสี่สิบบาท

“อ่อ เราชื่อโฟค แล้วตกลงมาซื้อของ?” เขายิ้มนิดๆก่อนจะแนะนำตัวเองบ้าง

“ใช่ มาซื้อกับข้าวไปทำกินที่บ้านน่ะ”

“งั้นเหรอ เอ่อ...คือว่า”

“หืม อะไรเหรอ” ผมถาม ดูเหมือนโฟคอยากจะถามอะไรสักอย่างแต่กลับมีท่าทีลังเลเหมือนไม่กล้าถามออกมา

“ขอ...เบอร์หน่อยได้ไหม คือแบบ...ไว้โทรถามเรื่องสอบรอบหน้าอะไรประมาณนี้น่ะ” โฟคเกาท้ายทอยเหมือนจะเขิน อืม...คงไม่หรอก จะเขินเรื่องอะไรกันล่ะ

“อ่อ ได้สิ 080-xxx-xxxx” ผมบอกเบอร์ของตัวเองไป

“เดี๋ยวเราโทรเข้านะ เค้กจะได้มีเบอร์เราด้วย” โฟครีบหยิบมือถือขึ้นมาบันทึกเบอร์ผมลงเครื่องก่อนจะกดโทรออกเข้าเครื่องผม แรงสั่งในกระเป๋ากางเกงบอกว่าสัญญาณได้ส่งมาถึงแล้ว

“ติดล่ะ” ผมบอก มือก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาดู

“เค้ก เสร็จหรือยัง” เสียงพี่ทราฟที่ฟังดูจะเข้มผิดปกติดังขึ้น ผมหันไปก็เจอพี่ทราฟยืนหน้าบึ้งอยู่

เอ๋...เป็นอะไรไปนะ เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีอยู่เลย

“พี่ทราฟ ซื้อผักเสร็จแล้วเหรอครับ” ผมยิ้มถามพี่ทราฟที่เดินหน้าบึ้งตึงมายืนข้างๆผม

“อืม” พี่ทราฟรับคำแต่มองไปที่โฟคแบบไม่วางตา

อย่าบอกนะว่า...สนใจ

“งั้นเราขอตัวก่อนนะเค้ก ไว้เจอกัน” โฟคพูดเร็วๆก่อนจะเดินจากไป ผมยังไม่ทันไม่ได้พูดอะไรเลย คงมีธุระมั้ง

“ใครนะ” พี่ทราฟถามผมเสียงเขียวหน้าเบี้ยว เหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง แต่ไม่รู้ว่าอะไร ไม่พอใจผม หรือไม่พอใจโฟค

“เพื่อนที่เจอกันตอนเข้าสอบน่ะ ทำไม พี่ทราฟสนใจเหรอ” ผมแกล้งแหย่อยากให้พี่ทราฟอารมณ์ดี แต่ก็ไม่ได้ผล หน้าพี่ทราฟตึงยิ่งกว่าเดิมอีก

“แล้วเมื่อกี้ให้เบอร์เขาไปทำไม” พี่ทราฟคาดคั้นผมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ก็เขาขอไว้โทรถามเรื่องสอบครั้งต่อไปอ่ะ เค้กก็เลยให้ ทำไมเหรอ” ผมจับแขนพี่ทราฟ ช้อนตาขึ้นถาม ไม่อยากให้พี่ทราฟอารมณ์ไม่ดีเลย ผมไม่ชอบเวลาที่พี่ทราฟดุอ่ะ มันน่ากลัว >_<

“เฮ้อ” ถอนหายใจเสร็จก็เดินไปเลย

อะไรของพี่เขากันอ่ะ

ผมทำอะไรผิด!

ผมรีบวิ่งตามพี่ทราฟที่เดินไปซื้อของอย่างอื่น ผมพยายามช่วนพี่เขาคุยแต่พี่ทราฟกลับตอบแค่อือๆอาๆ จนผมชักจะน้อยใจแล้วนะ เป็นอะไรทำไม่ไม่พูดล่ะ เป็นแบบนี้มันทำให้ผมไม่สบายใจเลยอ่ะ โกรธอะไรก็บอกผมมาสิ เซ็งๆๆ ผมได้แต่เดินตามอย่างเดี๋ยว จะช่วยถือของก็ไม่ให้ช่วย ผมเลยล้วงขนมครกที่ซื้อมาแล้วก็เดินตามพี่ทราฟอยู่อย่างนั้น ก็ผมทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้แล้วนี่น่า

จนซื้อของเสร็จกลับมาที่รถ ผมขึ้นมานั่งรอบนรถก่อนปล่อยให้พี่พี่ทราฟเอาของที่ซื้อมาไปใส่ไว้ท้ายรถ พอพี่ทราฟกลับมาประจำที่คนขับบรรยากาศเงียบเชียบก็เริ่มปพร่กระจายไปทั่วรถ

เกร็งยิ่งกว่าตอนทำข้อสอบอีก

“พี่ทราฟ” ผมลองเรียกพี่ทราฟดู พี่ทราฟปรายตาหันมามองผมหน่อยๆก่อนจะหันกลับไปมองทางตรงหน้าต่อ

“โกรธเค้กเหรอ เค้กทำอะไรผิดล่ะ ทำไม่พี่ทราฟไม่พูดกับเค้กล่ะ” ผมถามเสียงสั่น ความน้อยใจทำให้ผมรู้สึกแย่จนน้ำตาจะไหลออกมา

เอี๊ยดด

พี่ทราฟหักพวงมาลัยจอดรถที่ข้างทาง พี่ทราฟถอนหายใจเบาๆก่อนจหันมาดึงผมไปกอด ผมเองก็กอดตอบพี่ทราฟแน่น

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ พี่ไม่ได้โกรธอะไรเค้กนะครับ แค่หงุดหงิดนิดหน่อย” พี่ทราฟลูบหัวลูบหลังผม

“หงุดหงิดเรื่องอะไรอ่ะ เค้กเหรอ” ผมถามอีก

“เปล่า เฮ้อ พี่แค่ไม่ชอบใจที่เราให้เบอร์กับไอ้เด็กคนนั้นอ่ะ พี่หวงอ่ะ”

“แต่ผมกับโฟคไม่มีอะไรนะครับ ก็แค่เพื่อนกันเฉยๆ” แถมยังเจอกันแค่ไม่กี่นาทีเอง ชั่วโมงหนึ่งยังไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ

“นั่นแหละ พี่หึงนิ จะให้ทำไงล่ะ”

“โอ๋ๆ ไม่หึงนะๆ เค้กไม่ชอบใครหรอกน่า” กลายเป็นผมที่ลูบหลังพี่ทราฟเพื่อเป็นการปลอบแทน อยากจะลูบหัวเหมือนที่พี่ทราฟทำอยู่หรอกนะ แต่เกรงว่าจะไม่เหมาะ ><

“หึหึ” พี่ทราฟขำเบาๆก่อนจะปล่อยตัวผมออก

“เค้กก็คิดว่าพี่ทราฟโกรธเค้กเสียอีก” ผมยู่หน้าบอก

“พี่จะโกรธเค้กได้ยังไง พี่ขอโทษนะที่ทำให้เค้กรู้สึกไม่ดี แต่ตอนนั้นพี่กำลังหงุดหงิดเลยไม่อยากทะเลาะกับเค้กด้วยเรื่องไร้สาระ อย่าโกรธพี่เลยนะ” พี่ทราฟลูบแก้มผมเบาๆ ผมยิ้มให้พี่ทราฟก่อนจะยืนตัวขึ้นไปจุ๊บปากพี่ทราฟเบาๆแล้วถอยออกมา

“เค้กไม่โกรธพี่ทราฟหรอก” ก็ถ้าหงุดหงิดเพราะหึงผม ทำไมผมต้องโกรธด้วยล่ะ  เพราะรักถึงได้หึง ที่พี่ทราฟหึงก็แสดงว่าพี่ทราฟรักผม เห็นไม่ ไม่เห็นต้องโกรธเลย

“ยิ้มอะไรนะเรา” พี่ทราฟหรี่ตามองผมก่อนจะออกรถขับกลับบ้าน

“มีความสุขเฉยๆ ขับรถไปๆ”

เรื่องอะไรจะบอกล่ะ ไม่บอกหรอก ปล่อยไว้แบบนี้แหละดีแล้ว เดี๋ยวพี่ทราฟจะได้ใจเสียก่อนถ้ารู้ว่าผมดีใจที่พี่ทราฟหึง จะอะไรเสียอีกล่ะ อย่างนึกว่าผมไม่เห็นนะ แหม ไม่เดินตลาดแค่แปบเดียว แม่ค้านี่มองกันตาละห้อย ชิชะ นี่ของผมนะ ไม่ยกให้หรอก =^=

=============================
กลับมาแล้วค่ะ เอาบุญมาฝากทุกคนเต็มๆเลยหลังจากที่ไปบวชชีพราหมณ์มา
ตอนนี้ชิวๆนะคะ เพราะตอนนี้มีหมี่เหลือง  (โดนถีบ  )
แค่ดราม่าเบาๆ ไม่เศร้าเคล้าน้ำตาเท่าไหร่หรอก >.<!
มีคำผิดฝากบอกด้วยนะคะ เดี๋ยวขอตัวไปนอนสักตื่น เพลียมาก (ที่ไปบวชมาเคร่งมาก ต้องตื่นมาสวดมนต์ตอนเที่ยงคืนถึงตีสอง ทำวัตรเช้าเย็น ระหว่างวันก็เดินจงกรม แทบจะไม่ได้หลับนอนเลย แต่อิ่มใจมากๆ )
 

[Ali$a฿eth]

แอร๊น่ารัก ได้จิ้มคนเขียน

อนุโมทนา สาธุคะ อยากไปบ้างเหมือนกัน

[wi_OoO_wi]

อยากอ่านนนนนนพี่คราม-ริชชี่แบ้ววววววววว

คู่มันรักกันเเล้ว หวานจนมดไต่ 

มันต้องคู่คราม-ริชชี่ ถึงจะมันส์ๆๆๆ 

[Aomampapeln]

เป็นมาม่าที่น่ารักมั่กๆโฟคคิดไรกะเค้กอะป่าว?

[NOoTuNE]

อนุโมทนาบุญด้วยจ้ะ



มาแล้ววว ตัวปัญหา 

[mild-dy]

เค้กใสซื่อไปนะ 5555
รอค่ารอ

[nunnuns]

คู่นี้น่ารักเหมือนเคยจ้า รักคู่เค้กพี่ทราฟที่สุด

[HanATarO]

น้องเค้ก ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม

 

[AB^Ton^]

มาลุ้นคู่ต่อไป คราม + ริช
ดีกว่า อิอิ ^.^

[duck-ya]

เค้กน่ารักเสมอ
 
ริชก็สู้ๆนะ ครามไม่ได้ใจร้ายหรอก
อย่าดื้อก็พอ อิอิ
 

[Chichi Yuki]

เขาเรียกว่ากำลังโดนจีบจ้าน้องเค้ก
งานนี้พี่ทราฟเหนื่อยหนักกับเด็กซื่อแน่ 555

[iammz]

ง่ะ ... พี่ทราฟต้องระวังเด็กคนนั้นแล้วล่ะ >.<

ป.ล. อนุโมทนาด้วยนะคะ ^^

[moobarpalang]

เค้กนี่เด็กน้อยจริงๆเลยนะ

[bobie]

มาม่าแบบเบาๆ 55555 น่ารักมากๆเลย
ว่าแต่พี่เจคู่ใครหว่า อยากรู้ๆ

[WilpeR]

เค้กน่ารักมากเลย

สงสัยถ้าโฟรคโทรมาทราฟต้องหึงอีกแน่นอน

แล้วเค้กก็ยังไม่รู้ตัวว่าเขามาขอเบอร์เพราะมาจีบอ่า

[เฉาก๊วย]

คิดถึงลูกหินนนนนนนนนนนนนนนนนนน     

[ormn]

  น้องเค้กยังน่ารักเหมือนเดิม

[greensnake]

น้องเค้กมาทีไรบรรยากาศน่ารักสดใสทุกที
แถมหวานสุดๆอีกด้วย แต่ก็เกือบมีเรื่องเหมือนกัน
สาเหตุก็มาจากความน่ารักแบบไม่บันยะบันยัง
เจ้าตัวไม่รู้เรื่องอีกต่างหากว่ามีคนเค้าสนใจตัวเองอยู่
สงสัยพี่ทราฟคงความดันขึ้นเพราะหึงน้องเข้าสักวัน
คู่พี่ครามกับริชดูซอฟท์ลงนะ หรือคิดไปเองหว่า
คงต้องรอดูแล้วล่ะ ว่าเค้ามีพัฒนาการกันบ้างหรือยัง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[vevi]

น้องเค้กน่ารัก 

[pui]

 

[fiixtion]

จะมีดราม่า กันอีกมั้ย รอลุ้น 

[~ณิมมานรฎี~]

น่าร้ากกกกกกกกก

นู๋เค้กนี่น่าเก็บกลับบ้านจริงเชียว หุหุหุ   

[OoniceoO]

น่ารักจัง มาๆเค้กมากอดหน่อยๆอิอิ

[PrAeW]

คู่นี้ยังน่ารักเหมือนเดิม
อ๊๊ายยยยย ><
 

[miracle22936]

เค้กน่ารักอ่าาาาา 

[nutjisub]

น้องเค้ก น่ารัก มีแววว่าจะมีคนจีบเพิ่ม
รอคู่คราม กับริช ขาโหดเราจะเป็นยังไงเมื่อมีความรัก รอตอนต่อไปค่ะ

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 10
[Traf talks]



“วันนี้พอแค่นี้”

“ขอบคุณครับ!”

เด็กที่มาเรียนต่างแยกย้ายกันลากสังขารกลับไปที่พัก บางคนที่เป็นเวรก็ช่วยกันเก็บเบาะ ทำความสะอาดพื้นที่ต่างๆทั้งในโรงฝึกและหอพัก รวมไปถึงงานตามตารางเวรต่างๆด้วย ไม่ใช่ว่าเด็กทุกคนจะเต็มใจทำในช่วงแรกๆที่เข้ามาอยู่ บางคนเป็นลูกคุณหนู ไม่เคยหยิบจับทำอะไรมาก่อนก็มี กว่าจะดัดสันดารและพฤติกรรมกันได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมายาวนานและหน้าตาโหดๆของไอ้คราม มีใครบ้างที่จะกล้าขัดหรือกล้าวางท่ามาดคุณหนูใส่ ไม่มีหรอก แค่เจอหน้าไอ้ครามก็หัวหดก่อนที่จะได้ดัดสันดารกันเสียอีก

“เฮีย เดี๋ยวนี้ไอ้ริชมันไปไหนล่ะ ไม่ค่อยเห็นเลย” ไอ้เจมส์เดินปาดเหงื่อมาถามผม

“ถามกูแล้วกูจะไปถามใครวะว่ามันไปไหน ไปถามไอ้ครามนู่น มันลากกันออกไปทุกวัน” ผมบอก ไอ้เจมส์ถึงกับเบ้หน้าหนี มันไม่กล้าไปถามไอ้ครามหรอก ดีไม่ดีจะได้เจอตีนกลับมาข้อหาเสือกไม่เข้าเรื่อง

“ก็ลองถามดู คิดว่าเฮียครามปล่อยมันไปที่ชอบๆแล้วเสียอีก” ไอ้เจมส์พูดหน้าทะเล้น

“กวนตีนไอ้นี่นิ -_-”

“หึหึ แล้วเค้กล่ะเฮีย พักหลังนี้ไม่ค่อยมาเล่นที่นี่เลย” ถามพลางหันซ้ายขวามองหาคนของผม

“เตรียมสอบ ทำไม มีอะไรกับเมียกูหรือไง” ผมถามเสียงหาเรื่อง แต่จริงๆไม่ได้หาเรื่องมันหรอก แค่แหย่เล่นเท่านั้นเอง มันเบ้หน้าใส่ผมก่อนจะขำออกมาเบาๆ

“อย่าทำเป็นหึงหน่อยเลยน่า ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย แค่ถามเฉยๆเถอะ” มันทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่ผม ฟังอยากแล้วจะกระโดดถีบสักทีสองที

“เอ่อ ขอโทษครับ”

คนที่เข้ามาขัดจังหวะการสนทนาระหว่างผมและไอ้เจมส์เป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งมาเรียนที่นี่ครั้งแรก ชื่อ...ชื่ออะไรนะ

“มีอะไรงั้นเหรอคิว”

อ่าใช่ เด็กนี่ชื่อคิว

คิวเป็นเด็กที่รูปร่างดีน่าตาดี และที่สำคัญคือคิวออกแนวสาวหน่อย ผมหมายถึงเขาเป็นเกย์ที่ออกสาว ทำไมผมถึงรู้น่ะเหรอ มันก็มีไอ้พวกเด็กที่มาเรียนด้วยกันถาม แต่น้องเขาไม่ปฏิเสธ ยืดอกยอมรับแบบแมนๆ แต่เห็นแบบนั้นเถอะ ล้มผู้ชายตัวโตๆมาแล้ว ไอ้เจมส์ก็เคยโดนไประหว่างการฝึกซ้อม

“ตกลงแล้วผมต้องซักผ้าพวกนั้นไหม” คิวชี้มือไปทางกองผ้าขนหนูที่ไว้ใช้ระหว่างการฝึกซ้อมกองโต เพราะมีทั้งผ้าผืนใหญ่และผืนเล็กผสมกัน

“อืม คงต้องซักแหละ ไอ้ริชคงไม่มาทำแล้วมั้ง” ไอ้เจมส์ตอบพร้อมกับหันมามองหน้าผมอย่างขอความเห็น

“ซักไปเถอะ วันนี้ริชมันไม่อยู่”

ถึงอยู่ก็คงไม่ได้มาทำแล้วล่ะ ดูเหมือนว่าไอ้ครามจะวางแผนอะไรสักอย่างอยู่ ถ้าให้เดาก็คงเกี่ยวกับปัญหาที่มันเอาริชมาอยู่ด้วยเนี่ยล่ะ

อย่างวันนี้ เห็นไอ้ครามว่าจะลากริชไปดูงานอะไรสักอย่าง แต่ผมเองก็ยุ่งๆเลยไม่ได้ถามมัน ช่วงนี้ดีหน่อยที่มันสองคนดูจะลงรอยกันมากขึ้น ถ้าเป็นเหมือนช่วงแรกๆ บางทีผมอาจจะได้ไปแวะเวียนโรงพยาบาลบ่อยๆแน่ มันคงผลัดกันเสียเลือดคนละยกสองยกก็เป็นได้ ไอ้ครามเองก็ดูใจเย็นลง(นิดหนึ่ง) แม้จะไม่มากก็เถอะ ส่วนริชเองก็ดูจะเก็บอารมณ์และสงบปากมากๆขึ้น ไม่ค่อยเถียงอะไรไอ้ครามนัก ถ้าไม่พอใจริชมันมักจะเดินหนีมากกว่า แต่ก็มีบ้างละนะที่ปรอทแตกทะเลาะกัน ระหว่างมันสองคนคงต้องใช้เวลามากกว่านี้อีกหน่อย

“งั้นถ้าผมซักเสร็จแล้วผมขอออกไปข้างนอกได้ไหม” คราวนี้คิวหันมาถามผม สีหน้าเหมือนกระอักกระอ่วนใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร 

“อืม...จะออกไปก็ได้ แต่อย่ากลับดึก ถ้าเป็นอะไรขึ้นมามันจะเดือนร้อนกันหมด เข้าใจใช่ไหม”
 
“ครับ” คิวยิ้มรับคำแห้งๆก่อนจะเดินไปทำหน้าที่ของตัวเอง

ที่นี่ไม่ได้มีกฏว่าห้ามออกไปไหน ไปได้แต่ต้องกลับให้ถูกเวลา เพราะถ้ากลับดึกแล้วเป็นอันตรายขึ้นมา คนที่จะซวยคือพวกผมรวมไปถึงเด็กคนอื่นๆด้วย เพราะถึงแม้ที่นี่จะเป็นโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ แต่ก็ยังถือได้ว่าเป็นโรงเรียนพิเศษ แค่มีที่พักอาศัยให้พร้อมก็ถือว่าพิเศษกว่าที่อื่นแล้ว พ่อแม่เขาไว้ใจให้เด็กมาอยู่ ถ้าเกิดลูกเขาเป็นอะไรไปขึ้นมาจะหาว่าพวกผมดูแลไม่ดี เพื่อเป็นการตัดปัญหาผมเลยต้องชี้แจ้งให้ทุกคนรู้ว่า อยู่ที่นี่ได้ แต่ก่อนจะทำอะไรควรต้องคิดให้ดีว่ามันจะส่งผลกระทบต่อคนรอบข้างหรือเปล่า ซึ่งที่ผ่านมาเด็กทุกคนก็ปฏิบัติตัวในเรื่องนี้ได้ดี ยังไม่เคยมีใครออกไปไหนแล้วบาดเจ็บกลับมาในช่วงเวลากลางคืน

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่าเฮีย มันก็คงออกไปกับเฮียเจนั่นละ”

“ไอ้เจ?” ผมทวนคำอย่างสงสัย อย่าบอกนะว่า...

“ก็แหม เฮียไม่รู้เหรอ ว่าสองคนนี้เขากิ๊กกันอยู่”

“พูดเป็นเล่นมึง ไอ้เจกับเด็กนี่เนี่ยนะ”

ไม่น่าเป็นไปได้ แม้จะได้ยินมาบ้างหรือมีข้อสงสัยบ้างเพราะช่วงนี้มันเข้ามาดูแลในโรงฝึกบ่อยๆ แต่เพราะปกติมันไม่ค่อยยุ่งกับเด็กในสังกัดเพราะกลัวจะมีปัญหายุ่งยากตามมาทีหลัง เลยไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง

“ผมพูดจริง เฮียเจชอบมาก้อล่อก้อติดไอ้คิวประจำ แม้มันจะดูไม่เต็มใจในบ้างครั้งก็เถอะ ไม่รู้วะเฮีย งงๆเหมือนกัน”

“งั้นเหรอ” อย่าว่าแต่มึงงงเลย กูก็งงเหมือนกัน ผมได้แต่เกาหัว คงต้องได้ซักฟอกกันจนสะอาดแน่ๆงานนี้

“งั้นสิครับ ผมขอตัวไปถูพื้นก่อนล่ะกันเฮีย จะได้รีบไปอาบน้ำ ไม่ไหววะ วันนี้เหนื่อยโครตๆ”

“อืม ฝากดูทีเหลือด้วยแล้วกัน” ผมทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินกลับไปอาบน้ำที่บ้าน ทิ้งเรื่องของไอ้เจไว้ก่อน ขี้เกียจจะคิดให้ปวดหัว ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่แล้ว แต่ถ้ามีโอกาสคงต้องถามสักหน่อยแหละว่าเรื่องมันเป็นมายังไง

พออาบน้ำเสร็จผมก็เดินลงมาที่ชั้นล่างตรงไปยังห้องนั่งเล่น เห็นเค้กนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสือ โดยที่ด้านข้างมีเจ้าสายไหม และลูกหินนอนเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ และนอกจากนั้นยังมีเจ้าอ้วนกลมที่ไปเอามาจากบ้านของเค้ก เมื่อตอนที่เค้กย้ายมาอยู่กับผมใหม่ๆอย่างเต็มตัวนั่น เค้กได้ให้เจ้าอ้วนกลมกับพ่อไว้ เป็นเสมือนตัวแทนของเค้กที่ไม่สามารถกลับไปอยู่กับพ่อได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นมันคงไม่ปลอดภัยสำหรับเค้กเอง แต่นี่เห็นว่าต้องไปติดต่องานที่ต่างประเทศนาน เลยเอามาคืนเค้กเป็นการชั่วคราว คราวนี้ที่บ้านของผมเลยการเป็นสวนสัตว์ไปโดยปริยาย ทั้งหมาทั้งแมว แล้วไหนจะปลาอีก จะมีใครพาสัตว์อย่างอื่นมาเลี้ยงเพิ่มไหมนะ จะได้เปลี่ยนจะโรงฝึกเป็นสวนสัตว์แทน หึหึ ผมก็แค่บ่นขำๆนั่นแหละ จะว่าไปแบบนี้ก็เฮฮาดี ดูสิ เจ้าเด็กตัวเล็กของผมนี่ออกจะชอบด้วยซ้ำไป ตาจ้องหนังสือ มือหนึ่งอยู่ในปากสายไหม อีกมือจุ่มลงไปในโถเจ้าอ้วนกลม แหมะ ดูมีความสุขเสียจริง =_=^

ผมเดินไปนั่งข้างๆเค้ก น้องเงยหน้าขึ้นมามองผม ส่งยิ้มกว้างให้ผมก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ

“สนุกไหม”

“สนุกครับ มันมีภาคต่อด้วยอ่ะ เค้กอ่านแล้วเพิ่งจะรู้ ว่างๆพี่ทราฟพาเค้กไปซื้อหน่อยนะ”

“ได้สิครับ”

เมื่อสมใจแล้วเค้กก็กลับไปสนใจหนังสือในมือต่อ เป็นวรรณกรรมแปลชื่อดัง วันก่อนพาไปเดินเล่นที่ห้าง เลยได้หนังสือกลับมาอ่านเพียบเป็นการคลายเครียดก่อนที่จะสอบปฏิบัติที่จะมีในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ช่วงนี้เค้กเลยต้องไปเรียนพิเศษเพื่อฝึกฝนเล่นเปียโนให้คล่อง ทีแรกพ่อเค้กบอกว่าจะซื้อเปียโนให้เพื่อไว้ซ้อมที่บ้าน แต่เค้กกลับปฏิเสธ บอกว่าให้ติดก่อนแล้วค่อยซื้อจะดีกว่า

แน่นอนว่าการติดต่อระหว่างเค้กและพ่อของเขาเป็นความลับ ให้คนที่บ้านใหญ่นั้นรู้ไม่ได้

บางที เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถเป็นไปได้ดังใจเท่าที่ควร

------------
 ------------

“แน่ใจนะว่าจะไม่ไปกับพี่” ผมถามเค้กอีกครั้ง

“ครับ พี่ทราฟไปเถอะ เค้กอยู่ได้ คนอยู่เต็มบ้านไปหมด ถ้าเค้กไปใครจะอยู่ดูแลพี่ริชล่ะ” องครักษ์ตัวน้อยทำสีหน้ายุ่งยากใจ

“เอางั้นก็ได้ ไว้ถึงบ้านแล้วพี่จะโทรหานะ”

“ครับผม ขับรถดีๆนะ”

ผมมองไปทั่วบริเวณ เมื่อไม่เห็นว่ามีใครก็ก้มหน้าลงไปจูบคนตัวเล็กกว่า เค้กชะงักเล็กน้อยคงเพราะตกใจที่ผมจูบเขาในที่แจ้งขนาดนี้ แต่สุดท้ายก็คล้อยตามผมในที่สุด ผมละเลียดจูบอยู่สักพักก่อนจะถอนริมฝีปากออกด้วยความเสียดาย

“อย่าซนล่ะ ^_^”

“เค้กซนที่ไหนกัน >_<;”

“หึหึ พี่ไปแล้วนะ”

“ครับ ขับรถดีๆนะ บ๊ายบาย”

ฟอดด

ผมก้มลงไปหอมแก้มเนียนใสอีกฟอดใหญ่ เรียกเลือดให้มารวมตัวกันที่หน้าเค้กอีกครั้งก่อนจะเดินผิวปากขึ้นรถ เค้กมองค้อนใส่ผมเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับโบกมือบ๊าบาย ผมจำต้องขับรถออกจากบ้าน ขืนมองหน้าเค้กนานๆจะทำให้ผมเปลี่ยนใจไม่กลับบ้านเสีย

หน้าที่ก็คือหน้าที่ ยังไงผมก็ต้องกลับไปช่วยพ่อดูและอู่อยู่ดี แต่ก่อนมันก็ชิวๆหรอกนะ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากจะห่างเค้กเลยจริงๆ บอกให้ไปด้วยก็ไม่ยอมไป ไม่รู้จะกลัวอะไรกัน สงสัยมันคงจะถึงเวลาบอกที่บ้านเสียทีเกี่ยวกับเรื่องที่ผมคบกับเค้ก ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะว่ายังไงบ้าง แต่ผมไม่คิดจะปิดไปตลอดหรอก ยิ่งเดี๋ยวนี้พ่อชอบถามว่าเมื่อไหร่ผมจะมีแฟนแล้วแต่งงานเสียที มันยิ่งทำให้ผมอดกังวลไม่ได้ ลำพังตัวผมเองไม่เท่าไหร่หรอก แต่ผมแค่ไม่อยากให้น้องต้องเสียใจถ้าหากว่าที่บ้านผมไม่ยอมรับกับการที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ผมเชื่อนะ ว่าทุกอย่างมันต้องผ่านไปได้ด้วยดี และไม่ว่าพ่อกับแม่จะว่ายังไง ผมก็จะไม่เลิกกับน้องแน่ๆ

ที่จริงผมอยากให้น้องไปเที่ยวเล่นที่บ้านผมเพื่อทำความคุ้นชินกับครอบครัวผมไว้ ถ้าพ่อและแม่ได้เห็นความน่ารักของน้อง มีหรือจะไม่หลงรัก ขนาดน้องชายผมอ้อนพ่อกับแม่นิดหน่อยก็พากันเอาใจ อยากได้อะไรก็หามาประเคณให้ถึงที แล้วนับประสาอะไรกับเค้ก ที่ถึงแม้ไม่ต้องอ้อนแต่หน้าตาและน้ำเสียงก็ทำให้คนเข้าใจผิดไปว่าเขากำลังอ้อน แต่ก็นั่นแหละ เค้กดันไม่ยอมไปบ้านผมสักครั้ง ผมเองก็ไม่อยากบังคับ เลยปล่อยเลยตามเลย ไม่เป็นไร เดี๋ยวทุกอย่างผมจัดการเองก็ได้ ไม่น่าจะยุ่งยากหรอก...มั้ง

“เท็ป พ่อล่ะ” เดินเข้ามาในบ้านแล้วค่อนข้างเงียบ เจอแต่ไอ้น้องชายตัวดีนอนกระดิกเท้าดูหนังอยู่ที่โซฟา

“อ้าวพี่ ลมอะไรหอมมาถึงได้โผล่หน้ากลับบ้านมาได้”

ดู...ดูปากมัน -_-

“กวนตีนนิ ตกลงพ่อไปไหนวะ” ผมเอาเท้าเตะมันเบาๆทีหนึ่ง

“ไปที่อู่แล้ว ส่วนแม่ออกไปวัดกับเพื่อนเขานั่นล่ะ ตามไปดิพี่ แต่วันนี้งานคงไม่เยอะหรอก”

“เออ ไปล่ะ”

“เดี๋ยวพี่” ไอ้เท็ปเรียกผมที่กำลังจะเดินออกจากบ้าน

“อะไร”

“เข้ามาแล้วซื้ออะไรเข้ามาให้กินหน่อยดิ หิววะ”

“แม่ไม่ทำกับข้าวหรือไง? กว่ากูจะกลับมาคงเย็น”

“โหย ไรอ่ะ งั้นไปด้วยดีกว่า รอแปบนะ เดี๋ยวไปเปลี่ยนกางเกงก่อน” ว่าแล้วมันก็วิ่งขึ้นบ้านไปเลย ผมเลยเดินกลับมานั่งที่โซฟารอไอ้เท็ปเปลี่ยนกางเกง  สักพักมันก็วิ่งลงมาอย่างรวดเร็วเหมือนรีบ ถ้าสะดุดขั้นบันไดหน้ากระแทกพื้นขึ้นมาพ่อจะหัวเราะให้

พอขับรถออกจากบ้านมาถึงหน้าปากซอยไอ้เท็ปก็บอกให้จอดที่ร้านราดหน้า ผมเลยหยิบเงินมันไปซื้อมาสามถุง ของมัน ผมแล้วก็พ่อก่อนจะโทรไปหาพ่อบอกว่าไม่ต้องหาอะไรกินตอนเที่ยงเพราะเดี๋ยวซื้อเข้าไปให้ พอลงไปสั่งเสร็จไอ้เท็ฟก็เดินกลับมาที่รถ มันบอกคนเยอะขี้เกียจขอที่ร้าน ผ่านไปสักยี่สิบนาทีมันก็ลงไปดูว่าได้หรือยังก่อนจะเดินกลับมาพร้อมราดหน้าสามถุง

บ้านผมกับอู่รถไม่ได้ไกลกันมากนัก ขับรถแค่สิบกว่านาทีก็ถึง วันนี้รถที่มาเข้าอู่ดูไม่ค่อยเยอะๆเท่าไหร่ เวลามีคนเอารถมาซ่อม ถ้าเป็นไปได้พ่อบอกว่าให้รีบทำให้เสร็จแม้จะต้องทำงานล่วงเวลาก็ตาม พ่อยินดีจ่ายค่าโอทีให้ถ้าใครต้องการเพราะคนที่เอารถมาซ่อมเขาก็จำเป็นต้องใช้รถ งานเสร็จเร็ว เจ้าของรถได้รถเร็ว เวลามีปัญหาอะไรเขาก็จะกลับมาใช้บริการเรา มันเหมือนเป็นการซื้อใจลูกค้าไปพร้อมกับเพิ่มจำนวนเงินที่ลูกจ้างจะได้รับ ซึ่งเด็กที่อู่หลายๆคนก็ดูเต็มใจที่จะทำงานล่วงเวลา นอกจากช่างฝีมือดีที่มีอยู่ ที่อู่ของบ้านผมยังรับนักศึกษาอาชีวะที่ต้องการหารายได้มาช่วยงานด้วย แต่ต้องดูประวัติกันนิดหนึ่ง เดี๋ยวแม่งยกพวกมาตีกันที่อู่พวกล่ะซวยแย่

“ไงไอ้หมา เดี๋ยวนี้นานๆเห็นหัวที” พ่อทักเมื่อผมกับไอ้เท็ปเดินเข้ามาในห้องทำงาน ดีที่ในห้องนี่แอร์เย็นฉ่ำไม่เหมือนข้างนอก ถ้าจะร้อนแม่งขนาดนี้ก็ย้ายไปอยู่ที่ดวงอาทิตย์เลยเถอะ! =_=

ผมนั่งลงที่โซฟา พ่อเองก็เดินตามมานั่งด้วย ส่วนไอ้เท็ปเอาราดหน้าไปเท มันเป็นน้องที่ดีอย่างหนึ่งคือ มันรู้หน้าที่ดีว่าควรทำอะไรไม่ควรทำอะไร

“ยุ่งน่ะพ่อ” แต่ยุ่งกับเด็กดื้อที่บ้านนะ งานนะมันไม่เท่าไหร่หรอก

“เชื่อตายล่ะ ติดหญิงไง โทรตามกลับบ้านทีนี่อิดออด”

“ติดหญิงที่ไหน ไม่มีบ้างเถอะพ่อ” ต้องบอกว่าติดหนุ่มดีกว่า ฮ่าๆๆ

เอิ่ม...ที่จริงก็ขำไม่ออกหรอก ผมเหมือนคนที่มีชะนักติดหลังยังไงยังงั้น

“มาแล้วๆ” ไอ้เท็ปกึ่งวิ่งกึ่งเดินยกถามทใส่ชามราดหน้ามาวางที่โต๊ะโซฟาก่อนจะหยิบส่งให้พ่อชามให้ผมชาม

“กิจการโอเคนะพ่อ” ผมถามไปกินไป

“ก็ดี เมื่อเช้าส่งรถไปห้าคัน วันนี้กะจะเลิกเร็วหน่อยให้เด็กๆมันพักด้วย แม่แกชอบบ่นว่าเหงา วันนี้ก็อยู่กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา แกจะค้างใช่ไหม?” พ่อเงยหน้าจากชามราดหน้าถามผม ผมพยักหน้าให้ก่อนจะลงมือกินต่อ

ไอ้เท็ปก็ขุดเรื่องนู้นเรื่องนี้มาพูดได้ไม่หยุด มันเป็นเด็กร่าเริงแกมกวนตีน ใครๆก็รักมันทั้งนั้น ยิ่งสาวๆนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตามกันเป็นกระพรวน หัวกะไดบ้านไม่เคยแห้ง แต่ดีที่มันไม่มั่ว...มั้งนะ ผมไม่ค่อยรู้หรอก แต่เท่าที่ผ่านมามันก็ดูเป็นเด็กดี แต่ก็มีเตือนๆมันบ้างว่าอย่างไปเผลอทำใครท้อง ถ้าพลาดไปอายุขนาดนี้ก็จบเห่ล่ะ

หลังจากกินเสร็จผมก็ออกไปช่วยงานข้างนอก ไม่ลืมโทรบอกเค้กว่าผมมาถึงเรียบร้อยแล้ว รายนั้นส่งเสียงใสมาเป็นกำลังใจให้ผมขยันทำงาน แต่ผมว่าเก็บไว้เป็นแรงใจตอนบอกความจริงพ่อกับแม่จะดีกว่า

จนเกือบจะหกโมงเย็นนั่นล่ะผมถึงได้วางมือ ในหัวก็คิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะบอกพ่อกับแม่เรื่องเค้กยังไงดี จะต้องพูดยังไงให้แม่ไม่ช็อคแล้วก็ไม่ให้พ่อเอาไม้มาตีหัวผม คิดไปคิดมาเลยตัดสินใจว่าจะบอกไปตามความจริง ยังไงพ่อแม่ก็ต้องรู้เข้าสักวัน ยิ่งพ่อตามจิกเรื่องแฟนแบบนี้ด้วยแล้ว ดีไม่ดีจะหาผู้หญิงมาให้ผมเสียเอง ยังไม่อยากเสี่ยงกับบ้านแตกครับบอกตรงๆ แต่ในตอนนี้อยากจะเคลียร์ทางครอบครัวผมให้เรียบร้อย ถ้าทั้งคู่ยอมรับได้ผมค่อยพาเค้กมาเปิดตัว แต่ถ้าไม่ค่อยใช้แผนสองแล้วกัน

“แม่หวัดดี” ผมเดินเข้าไปกอดแม่ที่นั่งดูข่าวอยู่ แม่กอดตอบก่อนจะหอมแก้มผม ผมเลยหอมแก้มแม่กลับบ้าง

“หายหน้าหายตาเลยลูกชายฉัน เป็นไงหืม ถึงไม่ค่อยอยากกลับบ้าน ติดสาวหรือเปล่าเนี่ย”

นั่นไง มาอีกคนแล้ว อย่าบอกนะว่าไปรู้ไปเห็นอะไรกันมาถึงได้ทำเหมือนจะไล่ต้อนกันอย่างนี้

“หึ พูดเป็นเล่นนะแม่”

“พี่ทราฟเขาไม่ได้ติดสาวหรอกแม่ แต่น่าจะติดอย่างอื่น” ไอ้เท็ปยักคิ้วกวนๆใส่ผมก่อนจะเดินหนีขึ้นห้อง ไอ้ห่านี่ อะไรกันวะ เป็นอะไรกันไปหมดบ้านวะเนี่ย งงฉิบ!

“หิวหรือยังลูก เดี๋ยวแม่ไปตั้งโต๊ะก่อน”

“ผมช่วยแม่”

ผมเข้าไปช่วยแม่ตั้งโต๊ะกินข้าว ส่วงพ่อก็นั่งรออย่างสบายใจ สักพักไอ้เท็ปก็ลงมาช่วยอีกแรง ปกติบ้านผมจะจ้างคนใช้แบบไปเช้าเย็นกลับ ไม่ได้ให้นอนที่นี่ เพราะแม่เป็นคนไม่ชอบให้คนไม่คุ้นเคยมายุ่มย่ามในบ้านเท่าไหร่ ทีแรกแม่จะทำเองหมดเลยด้วยซ้ำเรื่องงานในบ้าน แต่ผมไม่ยอมเลยตกลงกันด้วยการจ้างแม่บ้านแปบไปเช้าเย็นกลับแทน

บรรยากาศในบนโต๊ะอาหารก็ครึกครื้นเป็นปกติธรรมดาเพราะพี่ไอ้เท็ปเป็นตัวเรียกเสียงหัวเราะของครอบครัวอยู่แล้ว แม่ก็มีถามถึงชีวิตความเป็นอยู่ของผมรวมไปถึงไอ้พวกสามตัวนั้นด้วย แต่ที่บ้านผมยังไม่มีใครรู้เรื่องเค้ก เพราะผมไม่ได้เล่า แต่วันนี้แหละ คงถึงเวลาแล้ว

“พ่อแม่” ผมเรียกท่านทั้งสอง ตอนนี้ครอบครัวเรานั่งดูละครอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน ทั้งพ่อและแม่หันมามองผม รอให้ผมพูดสิ่งที่อยากจะพูด ไอ้เท็ปที่นั่งข้างๆผมก็หันมามองผมด้วยก่อนจะตบบ่าผมเบาๆ ไม่รู้มันตบทำไม แต่ผมจะคิดเอาเองว่ามันให้กำลังใจผมแล้วกันนะ

ว่าแล้วผมก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเอ่ยพูด

“ทราฟมีแฟนแล้ว”

เงียบ....

ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผม สีหน้าแม่ตกใจนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา ส่วนพ่อก็กระตุกยิ้มมุมปาก แต่ผมยังพูดไม่จบ ถ้าพูดออกไปแล้วแม่กับพ่ออาจจะไม่ยิ้มแบบนี้ก็ได้ แต่มาถึงขั้นนี้แล้วผมไม่ถอยเด็ดขาด ถ้าต้องหัวแตกกลับไปหาเค้กผมก็ยอมล่ะ

“ก็ดีล้วนิ พามาให้พ่อแม่รู้จักซะ” พ่อบอก

“แหม ทำเป็นปิดเงียบ พอถามก็บอกว่าไม่มี” แม่แซวผม

“หึหึ” แต่ไอ้เท็ปแค่หัวเราะในลำคอเท่านั้น

ไอ้ห่านี่กวนแล้วไง กูยิ่งเครียดๆอยู่

“คือทราฟจะบอกว่า...แฟนทราฟเป็นผู้ชาย”

“...!!!”

บ้านทั้งบ้านตกอยู่ในความเงียบถ้าไม่นับเสียงทีวีที่เปิดอยู่ พ่อและแม่จ้องมาที่ผม ทั้งคู่ดูตกใจเอามากๆ ก่อนที่สีหน้าพ่อจะเปลี่ยนเป็นทะมึงทึง

“เมื่อกี้แกบอกว่าไงนะไอ้ทราฟ!” พ่อพูดเสียงดัง ส่วนแม่เบือนหน้าไปทางอื่น นี่ผมทำให้พ่อแม่ผิดหวังงั้นเหรอ ความรักของผมทำให้พวกท่านผิดหวังใช่ไหม

“พ่อ...แฟนผมเป็นผู้ชาย” ผมย้ำคำเสียงหนักแน่น

“ทราฟ!” แม่เรียกชื่อผมเสียงหลง เอามือทาบอกด้วยความตกใจ

“ผมขอโทษ...แต่ผมรักเขาจริงๆ ผมตัดสินใจบอกเพราะไม่อยากปิดบังพ่อกับแม่ ถึงมันจะเป็นเรื่องนี่ยากจะเชื่อ แต่ผมรักเขาไปแล้ว ถึงแม้ว่าคนที่ผมรักจะเป็นผู้ชาย แต่ผมก็รักเขา ผมขอโทษถ้าทำให้พ่อและแม่ผิดหวัง แต่ถึงพ่อกับแม่จะห้ามผมก็คงเลิกรักเขาไม่ได้อยู่ดี”

สิ้นคำพูดผมพ่อก็เดินกระแทกเท้าขึ้นบ้านไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ผมได้แต่มองตามหลังพ่อไป ตามไปตอนนี้ก็คงช่วยอะไรไม่ได้นอกจากให้พ่อใจเย็นลง

“ทราฟ...ทำไมล่ะลูก” แม่ถามผมเสียงเครือ แววตาดูสับสนปนไม่เข้าใจ

“ผมขอโทษครับแม่ แต่เขาสำคัญกับผมมากจริงๆ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบของแม่ทำให้ผมใจสั่น

“หลายเดือนแล้วครับ”

“...” แม่เม้มปากก้มหน้าบีบมือตัวเองแน่น ผมเอื้อมมือไปกุมมือแม่ ผมรู้ว่าแม่เสียใจ ผมเองก็ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อไปดี แต่ผมอยากให้ครอบครัวของผมยอมรับในสิ่งที่ผมเลือก รักคนที่ผมรักก็เท่านั้น

“แม่ขอตัวนะ” ผมปล่อยให้แม่ขึ้นบ้านไปอีกคน เรี่ยวแรงที่ฝืนเอาไว้หมดสิ้น ผมทิ้งตัวกับโซฟายกมือขึ้นนวดขมับ ทุกอย่างมันตื้อไปหมด

“สู้ๆพี่ เดี๋ยวอะไรๆก็ดีขึ้น”

“ขอบใจ”

เฮ้อ นั่นสินะ เรื่องบางเรื่องในชีวิต ก็อาจไม่เป็นไปดั่งใจเท่าที่ควร



============================
หึหึ มาม่า...อร่อยเลย! 555 
รวมเป็นกำลังใจไปกับพี่ทราฟและน้องเค้กด้วยกันนะคะ
ตอนหน้าน้องริชจะมาพบกับทุกคนแน่ๆ
อยากอ่านตอนต่อไปไวๆก็เม้นกันเยอะๆน้า
ขอกำลังใจนิดหนึ่ง ^_^
 

[~ณิมมานรฎี~]

พี่ทราฟสู้ๆ !!!!   

 

[buathongfin]

บ้าจริง สมัยนี้ยอมรับกันได้แล้วนะค่ะคุณพ่อ 

[Violet Rose]

พาน้องเค้กมาหาพ่อแม่เลย เด๋วก็แพ้ความน่ารักของน้องเค้กเองแหละ ฮิฮิ