หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[sam3sam]

สุดท้ายเดี๋ยวพ่อกับแม่ก็จะเอ็นดูเค้กและหลงรักเค้กมากกว่าทราฟกับเท็ปล่ะนะ

[greensnake]

ถ้าพ่อแม่จะผิดหวังก็เป็นเรื่องธรรมดาแหละนะพี่ทราฟ
เป็นหน้าที่ของเราที่จะต้องพิสูจน์ให้ท่านเห็นความจริงใจ
เชื่อว่าสักวันท่านต้องเข้าใจในความรักของพี่ทราฟกับน้องเค้กแน่
ก็น้องน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนั้น ไม่นานก็ต้องใจอ่อนให้แน่ๆ
ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะทั้งสองคน กลัวน้องจะเศร้าน่ะสิ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[HanATarO]

ม่ายน้า

พี่ทราฟ สู้ๆ น้า

 

[Kalamall]

ตามน้องต้นข้าวมา   เค็กน่ารัก จัง

พี่ทราฟแมนสุดๆเลย หาที่ไหนมีอีกมั้ยเนี้ย รักจริงทำจริง ...คำว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย พ่อแม่หรือใครได้ยินก็ต้องตาโตเอามือปิดปากทาบอกกันทั้งนั้นละ ก็น่ะหน้าตาพี่สองพี่ครามคงลอยมาเลยหนะสิ พี่ทราฟพาเค็กมาโชว์ตัวเลยเหอะ ขึ้คร้านพี่จะกลายเป็นลูกคนข้างบ้านแทน5555น้องน่ารักสุดจะทนขนาดนั้นใครไม่หลงก็แย่ละ

พี่เจแอบกิ๊กเด็ก  ดูท่าทางไม่ธรรมดาน่ะ

ริชชชชชชชปราบพี่ครามให้ได้น่ะ  เจ้เป็นกองหนุนลับๆให้(ให้หนูได้ใจแต่เสียตัว หุหุหุ)

พี่สองตกลงว่าพี่จะมีคู่กะเค้ามั้ย? เฟก็เคน่ะ จริงๆก็ไม่ได้เป็นคนงีี่เง่าไร้สติซะหน่อย หรือพี่จะเปลี่ยนมามีสามีแทน 5555

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 11
[Rich talks]


...อำนาจ...

...ความละโมบโลภมาก...

น่าสะอิดสะเอียนสิ้นดี

คนเราเกิดมาจะต้องการเงินทองไปทำไมมากมาย ที่เป็นอยู่ไม่พอหรือยังไง หึ แววตาหื่นกระหายเงิน ความปลิ้นปล้อนที่ฉาบอยู่บนใบหน้าที่เริ่มเหี่ยวย่นของคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม รอยยิ้มประจบประแจ มองยังไงๆก็น่าขำสิ้นดี ไม่รู้ว่าคนข้างๆผมทนนั่งดูได้ยังไง

“ขอเสนอของคุณก็น่าสนใจดี แต่ขอโทษทีที่มันน่าสนใจไม่พอ” เสียงทรงพลังเอ่ยขึ้นในที่สุดหลังจากนิ่งเงียบมานาน ผมได้แน่นั่งนิ่งฟังอย่างเดียว แน่ละ หน้าที่ผมในตอนนี้คือฟัง...และคิด

แต่หลังจากนั่งฟังมากร่วมสองชั่วโมง และมันคงจะจบลงในไม่กี่นาทีข้างหน้า ผมยังไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง  - -

“แต่ผมว่านี่มันก็เป็นข้อเสนอที่สมน้ำสมเนื้อแล้วนะคุณสงคราม” ตาแก่ผู้หิวเงินแปรเปลี่ยนสีหน้าจากที่ยิ้มหน้าบานเป็นบึ้งน้อยๆ

“ถ้าคุณหาข้อเสนอที่ดีกว่านี้มาเสนอไม่ได้ ผมก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องหนุนหลังคุณ” สีหน้าเรียบนิ่งยังคงรักษาระดับไว้ได้อย่างดี เหมือนไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับการขัดแข้งขัดขาผู้ที่มีอิทธิพลตรงหน้านี่ได้

“คุณต้องการอะไร”

“หึ ผมว่าคุณรู้อยู่แล้ว ถ้าคุณไม่ขายให้ผม ข้อเสนอนี่ผมก็ไม่รับ เชิญ”

“คุณ!” ตาแก่นั่นลุกขึ้นมองหน้าสงครามอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกไป แต่อีกคนกลับยกไวน์ขึ้นจิบอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจอยู่ดี

ผมเลื่อมมือขึ้นคลายเน็คไทออก เป่าลมออกจากปากเบาๆก่อนจะเอนตัวลงกับเก้าอี้ เมื่อยชะมัดที่ต้องนั่งตัวตรงเกร็งปั้นหน้าอยู่เกือบสองชั่วโมง สุดท้ายก็ไม่เห็นจะได้อะไรคืบหน้าสักอย่าง ไม่เข้าใจจริงๆว่าคนพวกนี้ทำอะไรอยู่

“ทำไมไม่ตอบตกลงไปล่ะ” ผมหันไปถาม เพราะฟังจากข้อเสนอของฝ่ายนั้นแล้วก็มากเอาการ

“นั่นเหรอที่เรียกว่ามาก” ผมยิ้มหยัน เหมือนคำพูดของผมมันไม่เข้าท่า

“ถ้าไม่โลภมากนั่น นั่นมันเกินคำว่ามากด้วยซ้ำ”

“เวลานายไปซื้อของ นายต่อราคาไหม” เขาหันมาถามผม แต่มันเป็นคนละเรื่องกับสิ่งที่เรากำลังคุยกันอยู่

“มันเกี่ยวอะไรกัน”

“ถ้านายเดินเข้าไปในร้านหนึ่ง ตรงปรี่ไปที่ของสิ่งนั้นด้วยแววตาที่แสดงความปรารถนาอย่างไม่ปิดบังว่านายต้องการมันมากๆ ถ้านายถามว่าลดราคาได้ไหม เขาจะตอบว่าอะไร”

“...” ผมนิ่งคิด โดยส่วนมากถ้าทำแบบนั้น คนขายมักจะ...ไม่ลดราคาให้

“ไม่ลดราคาให้ใช่ไหม แต่ถ้านายมีสีหน้าเรียบเฉย ต่อรองเหมือนไม่ใส่ใจ หรือบางยังไม่ทันเอ่ยปากคนขายก็จะเสนอราคาที่ลดให้แล้ว ทั้งที่ความจริงอาจจะไม่ได้ลดราคาเลยด้วยซ้ำเพื่อดึงดูดความสนใจของนาย จริงไหม” เขายกแล้วไวน์ขึ้นดื่มจมหมดแล้วก่อนจะจัดการรินต่อ ถือแล้วแล้วก็แกว่งแก้วไปมาเบาๆ

“ก็คงจะอย่างนั้น” ผมพูด

“หึ แต่ถ้านายวางของชิ้นนั้นลง แล้วทำท่าจะผละออกจากร้าน ข้อเสนอใหม่ที่น่าสนใจก็จะถูกเสนอมา รู้ไหมว่ามันบอกอะไร” ทีนี่เขาหันมาถามผม จ้องตาผมนิ่ง

“ไม่รู้” ผมตอบอย่างไม่คิด รอฟังสิ่งที่จะออกจากปากเขา

“มันหมายความว่าของสิ่งนั้นไม่ได้มีราคาแพง แต่มันถูกโก่งราคาเกินความจำเป็น และมันบอกได้อีกว่าของสิ่งนั้นไม่มีคุณภาพ แล้วมันยังบอกอีกว่า คนขายนั้นเป็นพวกค่ากำไรเกินควร”

“แล้วมันเกี่ยวกับเรื่องนี้ตรงไหน” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ เรื่องต่อราคาสินค้ากับไอ้เรื่องเซ็นสัญญาทำธุรกิจนี่

“นายควรจะใช้สมองนายหน่อยนะ ก่อนที่มันจะตัน” เขายกมือขึ้นเรียกพนักงานให้เก็บเงิน

“จะหาว่าผมโง่หรือไง” ผมถามน้ำเสียงติดจะฉุนเฉียว อาจจะเพราะผมเหนื่อยด้วยเลยรู้สึกหงุดหงิดเป็นพิเศษ

“แล้วนายโง่จริงหรือเปล่าล่ะ” เขาหันจ้องเขม่งเหมือนไม่พอใจ

“ฉันจะสอนงานนายทำไมถ้านายไม่คิดจะเข้าใจมันเลยสัดนิด หึ มันไม่ต่างอะไรกับสีซอให้ความฟังสักนิด”

“นี่!”

เขาไม่รอให้ผมได้ด่าอะไรก็ลุกออกจากร้านไปเลย ผมเลยต้องเดินตามอย่างไม่พอใจ เออ! ผมมันโง่แล้วไง ผ่านในเวลาไม่เท่าไหร่ จะให้ผมเข้าใจไอ้โลกธุรกิจงี่เง่านี่ได้ยังไงกัน

----------
----------

“มีอะไร” ผมถามเสียงห้วนเมื่อรับสายของคนเจ้ากี้เจ้าการอย่างสงคราม

[เลิกเรียนหรือยัง] เสียงเข้มกรอกกลับมา

“เสร็จแล้ว”

ดูท่าว่าอิสระของผมสำหรับวันนี้คงหมดแค่นี้ ผมสบตากับไอ้เตอร์ก่อนจะเบนหนีกลับมาสนใจคนในสายต่อ

“วันนี้มีงาน นายต้องไปกับฉัน เดี๋ยวจะให้คนไปรับ”

“ไม่ต้อง ให้ไปหาที่ไหน เดี๋ยวไปเอง” ผมบอก มันอาจจะฟังดูดีนะที่จะให้คนมารับ ก็ดูสะดวกสบายดี แต่ผมไม่ชอบ มันเหมือนผมถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา ไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง เหมือนถูกกักขัง แม้ว่าความจริงแล้วผมจะคิดแบบนั้นมันไม่ถูกก็เถอะ ก็สถานะของผมตอนนี้ มันจะไปเรียกร้องอะไรได้ล่ะ

“ไม่ต้อง เดี๋ยวให้คนไปรับ”

“ไม่ต้องเดี๋ยวไปเอง”

“อย่าดื้อได้ไหมวะ คนยิ่งหงุดหงิดอยู่แม่ง”

ผมเม้มปากแน่นก่อนจะตอบตกลงไปอย่างไม่สบอารมณ์แล้ววางสายทันที ผมนั่งท้าวคางกับโต๊ะ น่าเบื่อชะมัด เมื่อไหร่ชีวิตผมมันจะมีอะไรดีขึ้นกว่านี้วะ น่าสมเพชสิ้นดี

“ไง พ่อมึงโทรตามแล้วดิ” ไอ้เตอร์พูดขำๆ แต่ผมไม่รู้สึกขำไปกับคำพูดของมัน

“แม่งจิกยิ่งกว่าพ่ออีก” ผมอดบ่นออกมาไม่ได้

“เอาน่า เขาก็ดูห่วงมึงดี”

“ตกไหนที่มึงมองว่ามันห่วงกู ไม่รู้เหี้ยไรอย่าพูดดีกว่า” ผมด่ามัน แม่งเอาตาไหนดูวะว่าไอ้จอมโหดนั่นห่วงผม คนอย่างนั้นจะมาห่วงอะไรผม ถ้าผมเจ็บมันจะยิ่งสะใจล่ะสิไหมว่า แหงนิ ลูกของศัตรูนี่หว่า

“ถ้าเขาไม่ห่วงมึงเขาคงไม่มีทางทำแบบนี้แน่ๆ การที่เขาสอนงานมึง วางแผนแก้แค้นให้มึง มึงคิดว่าเขาทำไปทำไมวะ ทั้งๆที่เขาจะไม่ใส่ใจก็ได้”

“มึงเข้ามาคนอื่นเหรอ”

“มีเหตุผลหน่อยริช กูไม่ได้เข้าข้างเขา มึงรู้ว่ากูหมายความว่าอะไร”

“กูไม่รู้”

ถึงปากจะบอกไปแบบนั้นแต่ผมรู้ แต่ผมไม่อยากรับความหวังดีหรือความห่วงใจจากเขา ใครจะรู้ว่าคนอย่างเขามันร้ายกาจขนาดไหน ใบหน้าเขาฉาบไว้ด้วยหน้าการที่แทบไม่มีใครเขาถึง ในหัวของเขาคิดอะไรมากมายไม่มีใครเดาออก ทั้งเหล่เหลี่ยม ร้ายกาจ โหดเหี้ยม เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้มากในสิ่งที่ต้องการ แต่ดีหน่อยที่เขาไม่เคยทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่าถ้าไม่ใช่คนที่เลวจนไม่น่าให้อภัย แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่อาจว่าใจได้ว่าสิ่งที่เขาทำให้ผมทั้งหมดมันมาจากเหตุผลอะไร

ไม่รู้และไม่อยากจะรับรู้ด้วย

‘นายอยากแก้แค้นครอบครัวนายไหม’

ผมไม่เขาใจในคำพูดนั้น ในวันนั้นเขาเรียกผมไปคุย สีหน้าท่าทางของเขาดูเป็นการเป็นงานจนผมไม่กล้าแผลงฤทธิ์อะไร

“ผมไม่เข้าใจ คุณหมายความว่ายังไง”

“ที่พ่อแม่และพี่ชายทำกับนายแบบนี้ ถามหน่อย โกรธไหม” เขายังถามเสียงนิ่ง สีหน้าก็ราบเรียบจนไม่อาจคาดเดาสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าเข้มนั่นได้

“จะอยากรู้ไปทำไม” ผมเลี่ยงที่จะไม่ตอบ มันไม่มีเหตุผมที่ผมจะต้องมาพูดเรื่องพรรค์นี้กับเขา

“ถามให้ตอบ ไม่ใช้ให้ย้อนถาม” เขาขึ้นเสียงเล็กน้อยให้รู้ว่าไม่พอใจในคำพูดของผม

“ถ้าเป็นคุณ คุณจะไม่โกรธหรือไง!”

จะตอกย้ำกันไปถึงไหน ผมอยากจะลืมๆมันไปว่าผมเป็นคนที่ถูกทิ้ง แต่คนตรงหน้าดูจะชอบที่จะตอกย้ำผมเหลือเกินใจเรื่องๆนี้

“พูดดีๆจะตายไหม!”

“เหอะ! สนตายล่ะ” ผมบ่นอุบ

“ฉันไม่มีเวลามันนั่งเถียงกับนายหรอกนะ นายต้องทำตามที่ฉันสั่ง” เขาเดินมาประชิดตัวผม แววตาแข็งกร้าวขึ้น ผมกลืนน้ำลายลงคอ แต่ไม่ยอมหลบตา ไม่อยากให้รู้ว่าคนอย่างผมกลัว

“ทำอะไร” ผมถามกลับ

“นาย...”

แผนการบ้าๆนั่นไหลเข้าสู่สมองผม ผมยืนนิ่งฟังจนจบ แล้วสุดท้ายก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกลับมาที่ห้องได้ยังไง ห้องที่อยู่ในบ้านแทนที่จะเป็นในโรงฝึกอย่างตอนแรก

เขาต้องการให้ผมหักหลังครอบครัวตนเอง ผมต้องไปเรียนรู้งานของเขา ฝึกศิลปะการต่อสู้ต่างๆ รวมไปถึงตามเขาไปทุกครั้งที่ออกไปทำงาน อย่างทวงหนี้หรือไม่ก็ ตามจัดการคนที่แทงข้างหลังพวกเขา เขาบอกแค่นั้น ผมไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรจากแผนการในครั้งนี้ เขาแค้นครอบครัวผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ ผมยอมรับว่าผมโกรธและก็ไม่พ่อใจพ่อแม่และพี่ที่ทิ้งผมไป ลึกๆแล้วผมไม่อยากทำ แต่ความเจ็บปวดมันกลับบอกให้ผมเดินหน้าทำตามที่เขาบอก ทำทุกอย่างเพื่อให้ทุกคนรู้ว่า ‘ผมมีตัวตน’

ด้วยความอยากเอาชนะ ความเสียใจ น้อยใจ ทำให้ผมตอบตกลงไป...ได้..ผมจะทำตามที่เขาสั่ง แม้จะไม่รู้ว่าวิธีการนั้นมันคืออะไร แต่ผมก็อยากจะลองดู ผมเป็นลูกที่ไม่ดีเลยใช่ไหมที่ทำแบบนี้ แต่...พวกเขาไม่ดีกับผมก่อน ถ้าในวันนี้ผมจะร้ายบ้าง มันจะเป็นอะไรไป จริงไหม

บางที...พวกเขาควรจะได้ลิ้มรสชาติของการถูกหักหลังบ้างว่ามันเป็นยังไง เจ็บปวดแค่ไหน

และสุดท้ายผมก็อยากถามว่า ทำแบบนี้กับผมทำไม

มันไม่สนุกหรอกถ้าคุณต้องหักหลังใครสักคนแบบจงใจ โดยที่ยังสองจิตสองใจอย่างนี้ แต่เพราะอยากเอาชนะ อยากให้พวกเขารับรู้ความรู้สึกของผมบ้าง ก็แค่นั้น

“กูไปก่อนนะ” ผมบอกลาไอ้เตอร์ก่อนจะขึ้นรถของลูกน้องสงครามที่ส่งมารับผม เป็นอย่างนี้เกือบทุกวัน ถ้าเขาไม่มารับเองก็จะส่งลูกน้องมา ผมไม่ได้รับอนุญาติให้ใชรถของตัวเอง ดีหน่อยที่ผมยังได้ใช่โทรศัพท์ อย่างน้อยๆยามเหงาผมก็โทรคุยกับไอ้เตอร์มันได้

พอมาถึงที่บริษัทผมก็เดินไปขึ้นลิฟท์ กดหมายเลยชั้นด้วยความเคยชิน เมื่อมาถึงห้องที่มีคนบ้าอำนาจอยู่ข้างใน ผมยิ้มให้พี่เลขาเล็กน้อยก่อนจะเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป

“ไปนั่งรอก่อน” เขาสั่งทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองว่าใครมา

ผมเดินไปนั่งรอเขาที่โซฟา ตามองออกไปที่กระจกด้านตรงข้ามกับประตูที่เป็นกระจกใสมองเห็นวิวกรุงเทพฯที่ไม่น่าพิศมัย แต่ก็ดีกว่าผนังฉาบปูนสีขาว ผมเบหน้าไปมองเขาที่ก้มหน้าอ่านเอกสารในชุดสูท สีหน้าที่จริงจังนั่นทำให้เขาดูมีเสน่ห์ไม่น้อย แต่ความปากหมาและดุดันกลับทำให้ความดูดีหายไปหมด

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้เขาก็ปิดแฟ้มลง ก่อนจะลุกเดินมาหาผม ผมลุกเดินตามเขาออกจากห้องอย่างรู้งาน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาที่นี่ “จะไปที่ไหน” ผมถาม แต่เขาไม่ตอบ มันทำให้ผมหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ไม่ได้ซักไซ้ต่อ ได้แต่เดินตามลงไปข้างล่างเท่านั้น

เขาขับรถมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างหรูหรา คงจะมาเจรจาธุรกิจอย่างเคยสินะ แค่คิดก็น่าเบื่อแล้ว

“สวัสดีครับคุณคราม” คนที่นั่งรออยู่แล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเอ่ยทักอย่างสุภาพ ผมยกมือไหว้ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆคนที่พามา

“ไหนข้อมูล” สงครามเอ่ยขึ้นทันที พอพนักงานเสริฟเอาเมนูมาให้ เขาก็สั่งให้ผมสั่ง แต่เขากลับคุยกับคนที่เขานัดไว้สองคน แล้วแบบนี้จะพาผมมาด้วยทำไมวะ

ผมจัดการสั่งขอหลายอย่าง กินหมดไม่หมดไม่รู้ รู้แต่ว่าสะใจ ไหนๆเขาก็รวยมากนิ แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่น่าร่วงหรอก

“นี่เหรอครับ ลูกคนเล็กของคุณธาวัน”

ผมนิ่งเมื่อได้ยินชื่อของพ่อตัวเองออกจากปากอีกฝ่าย เขาดันแหวนขึ้นมองผมราวกับพิจารณาก่อนจะหันกลับไปมองสงคราม ผมหันไปมองหน้าสงคราม เขายื่นซองสีน้ำตาลให้ผม ผมรับมาดู ก่อนจะรู้สึกอึ้ง อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เหมือนถูกค้อนตีทีหัวอย่างจัง

ทำไม...ทำไมทุกคนทำกับผมแบบนี้

“กินให้หมด”

“อิ่ม” ผมตอบแค่นั้น หลังจากที่คุยธุระเสร็จ นักสืบ...คนที่มาคือนักสิบที่สงครามจ้าง จ้างให้สืบเรื่องของพ่อแม่ผมก็ขอตัวกลับไปก่อน เหลือแค่ผมกับเขาที่ยังอยู่ในร้าน อาหารหน้าตาน่ากินมากมายวางเรียงรายบนโต๊ะนับสิบจาน ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดี กับความจริงที่เพิ่งได้รู้ ไม่ว่าอะไรก็ไม่อาจทำให้รู้สึกดีได้

“ถ้ากินไม่หมดฉันจะเอายัดปากนาย” เขาคาดโทษ ผมเลยตวัดหน้าไปมองเข้า

“ไม่กิน!”

“จะลองดีใช่ไหม! อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่านายจงใจสั่งมาเยอะ กินให้หมด!”

“...” ผมเม้มปากแน่น

“ทำไม พอรู้ความจริงถึงกับกินไม่ได้เลยหรือไง”

“...”

“ได้”

ปัก!

“อื้ออ” เสียงฟันกระทบกับช้อนอย่างแรงเมื่อไอ้คนข้างๆตัดอาหารแล้วยัดช้อนเข้าปากผม ผมเบี่ยงหน้าหนีมันก็จับยัดอีก จนในที่สุดผมก็ต้องกวาดกับข้าวเกินครึ่งที่สั่งลงท้อง พอกลับถึงบ้านก็ผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องไม่พูดไม่จากับใครทั้งสิ้น ทั้งที่เค้กเรียกผมก็ไม่หยุด

ความเจ็บปวด...ผมไม่อยากให้ใครเห็น

---------
---------

“มึงแน่ใจนะว่าจะแข่ง” ไอ้เตอร์ถามผมเป็นรอบที่ร้อย ด้วยความรำคาญผมเลยตวัดสายตามองหน้ามันอย่างไม่สบอารมณ์

“แล้วเขารู้ไหมว่ามึงมา” ผมถามอย่างร้อนใจ

“ไม่”

ถ้าบอกก็คงไม่ทางได้มา ถึงรู้ว่ากลับไปต้องเจออะไร แต่ผมก็ยังเลือกที่จะมาที่สนามแข่ง ไม่ใช่เพื่อความสนุก แต่ผมหงุดหงิด ทุกสิ้งทุกอย่างมันอัดอยู่ในอกจนแทบจะระเบิด และผมต้องหาทางปลดปล่อยมัน

“มีสตินะมึง เดี๋ยวตายห่าขึ้นมาไม่มีคนเถียงกูล่ะแย่” ไอ้เตอร์เตือนขณะที่ผมกำลังจะแข่งในอีกสองสามนาทีข้างหน้า

“เออ” ผมรับคำอย่างหงุดหงิด หงุดหงิดกับความจริงที่ได้รู้ จนต้องหาทางระบายออก และนี่ก็คือวิธีที่ดีที่สุด...แข่งรถ

ผมเคลื่อนตัวเข้าจุนสตาร์ท เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ ผมมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย รู้แต่ว่าผมต้องไป ผมต้องพุ่งไปข้างหน้านั้น ไม่ว่ายังไงก็ต้องไป ไม่ถอยหลังกลับเด็กขาด!

 “Go!”

ทันทีที่สัญญาจบลง ผมเข้าเกียร์แล้วหยีบคันเร่งพุ่งไปข้างหน้า แรงเหยียบที่เท้าเพิ่มมากขึ้น ความเร็วที่เข็มหน้าปัดเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ เสียงล้อบดกับพื้นถนนดังสนั่นไปทั่ว ผมหันพวงมาลัยซ้ายอย่างรวดเร็วเพื่อเบี่ยงขึ้นแซงคนหน้า ตอนนี้ไม่ว่าใครก็หยุดผมไม่ได้ ความเร็วที่มองสองข้างทางแทบไม่ทันไม่ได้ทำให้ผมกลัว แต่มันทำให้ผมสะใจ

ออดี้สีเทาขับตีตื้นอยู่ข้างๆผม ผมหันไปมองก่อนจะสบถออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อมันเร่งเคลื่อนแซงหน้าผม ผมเหยียบมิดจะจนตีนำได้ในที่สุด อีกคันเดียวข้างหน้า ผมก็จะชนะ...และผมต้องชนะ

แต่วันนี้มันไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อผมตีขึ้นนำรถคันข้างหน้า ไอ้ออดีเจ้าปัญหาเมื่อกี้มันกลับมาตีคู่กับผมทางฝังขวา ทำให้ผมไม่สามารถแซงหน้ารถคันข้างหน้าได้

“เล่นอย่างนี้เหรอมึง เดี๋ยวมึงจะได้รู้ว่าแข่งอยู่กับใคร”

ผมกำพวงมาลัยแน่น หรี่ตามองสถานการณ์ตรงหน้า ถ้าช้ากว่านี้ผมจะต้องแพ้ ไม่ว่าด้วยอารมณ์อยากเอาชนะหรือความเจ็บปวดข้างในจิตใจที่ทำให้ผมตัดสินใจทำเรื่องบ้าคลั่ง ผมหักพวงมาลัยไปทางซ้ายทันทีก่อนจะขับบี้เบียดแทรกไปตามช่องว่างระหว่างรถคันข้างหน้ากับแผงกั้นจกเกิดเสียงดัง แต่ผมไม่สนอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ผมปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือทุกอย่าง ไม่แม้แต่จะกลัวความตาย

การกระทำที่แสนดุเดือดของผมทำให้รถคันข้างหน้าเบี่ยงหนี และนั่นทำให้ผมเร่งเครื่องแซงได้ในที่สุด

เอี๊ยดดดดดด!

ผมเหยียบเบรคอย่างแรงก่อนที่มันจะหยุดลงในที่สุด เสียงเห่ดังลั่น ผมยังคงนั่งนิ่งจนมีคนมาเคาะกระจกฝั่งคนขับอย่างแรง ผมเปิดประตูได้นิดเดียว ประตูรกก็ถูกกระชากตามมาด้วยแขนผม พอเงยหน้ามองนั้น

“คุณ...”

“อยากตายนักเหรอไง!!!” น้ำเสียงเกรียดกราด แววตาวาวโรจน์เหมือนมีไฟสุ่มหน้ามองจ้องผมเขม่ง แรงบีบที่แขนทำให้ผมต้องนิ่วหน้า

“เจ็บ” ผมร้องออกมา ขาก็เดินไปตามแรงลาก ไอ้เตอร์ทำท่าจะเข้ามาช่วยผมแต่ถูกสงครามชี้หน้าด้วยความโมโห

“ไม่ต้องเสือก!” เขาด่าเพื่อนผมก่อนจะลากผมไปที่รถของเขา เปิดประตูรถได้ก็เหวี่ยงผมขึ้นรถจนหัวผมกระแทกกับขอบประตูรถ ผมรีบหุบเข้ารถทันทีที่เขาปิดประตูรถใส่ผมอย่างแรง

ท่าทางเกรียดกราดนั่นทำให้ผมกลัว

ปึก!

เขาเข้ามานั่งในรถก่อน ผมเกร็งตัวไม่กล้าหันไปมอง

“มึงทำเหี้ยอะไร!!!”

“...!” ผมตกใจกับเสียงตะวาดนั่น น้อยครั้งที่เขาจะเรียกผมว่ามึง ต้องตอนที่หมดความอดทนกับผมจริงๆเขาถึงจะพูดออกมา

“ขะ..แข่งรถ” ผมตอบเสียงเบาเพราะสายตาที่คาดคั้นจะเอาคำตอบ

“แข่งรถ! มึงคิดว่ากูตาบอกเหรอฮะ มึงอยากตายนักหรือไงถึงได้ทำบ้าๆแบบนั้น!!!” มันตะโกนใส่หน้าผม ปรี่เข้ามากระชากตัวผมเขย่าไปมาอย่างแรง จนหัวผมกระแทกกับกระจกรถ สุดท้ายมันก็เหวี่ยงผมอย่างแรง

“จะโมโหทำไม ไม่ใช่เรื่องของคุณสักหน่อย!” ผมโวยกลับแม้จะกลัวก็ตาม

“ไม่ใช่เรื่องของกู แต่มึงคิดไหมว่าที่มึงทำมันทำให้ใครเป็นห่วงบ้าง!!!”

“ทำไม คุณห่วงผมเหรอไง!”

หึ..ขนาดคนที่ให้กำเนิดผมเขายังไม่ห่วงไม่สนใจเลย ถ้าผมตายไปสิ เขาอาจจะดีใจด้วยซ้ำ

“เออ กูห่วง!!”

“...!”

“ถ้ามึงไม่โชคดีรอดจากการกระทำสิ้นคิดนั่น มึงรู้ไหมว่าจะเป็นยังไง!”

“ก็แค่ตาย” ผมพูดเสียงเบาหวิว มันจ้องผมอย่างกับจะฆ่าก่อนจะบีบหน้าผมอย่างแรง

“ชีวิตมึงต่อไปนี้เป็นของกู ถ้ามีคราวหน้าอีก มึงได้เจอดีแน่ๆริช!!!”

 
=================================
ตอนนี้อาจจะดูมึนๆ หรือไม่มึนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือริริมึน! 
ไม่สบายนิดหน่อย แต่เพราะฤทธิ์ยาที่กลินทำให้เบลอและง่วงตลอด
แต่งไปยังรู้สึกงงๆไป พิมพ์ๆลบๆจนหงุดหงิด ถ้าตอนนี้ออกมาไม่ดีนักก็ขออภัยนะคะ
ป.ล. ยังไม่ได้ตรวจทานคำผิด ไว้หายมึนจะมาแก้ให้ทีหลังนะ
 
 

[HanATarO]

ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับ ริช เนี่ย

ความจริงอะไรที่ ริช ได้รู้

แต่ว่าตอนนี้ สงคราม ชักจะยังไงๆ อยู่น้า

 

[ormn]

  ริชนี่ก็ดื้อใช่เล่น่ลยนะ

[เฉาก๊วย]

ที่จริงเรื่องก็ค่อยๆ ดำเนินไปเรื่อยๆ นะ...แต่ทำไมก็ไม่รู้...รู้สึกมันกระดึ๊บ กระดึ๊บ ชอบกล   

+1 ค่า 

[NOoTuNE]

 

ห่วงแล้วดุมันทำแต่หล่ะอย่างกับน้อง


ถ้าน้องมันไม่ตายเอง ก็คงตายเพราะช้ำในจากมือ อิพี่ครามเองเนี่ยแหละ

ยิ่งอ่านยิ่งไม่ปลื้ม พี่ครามอ่ะ

[mild-dy]

สงครามห่วงน้องริชอ่ะ

แหมห่วงโหดๆ 5555

[Chichi Yuki]

อยากรู้ความจริงซะแล้วว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงมายังไง ทำไมริชถึงได้ฟิวส์ขาดขนาดนั้นตอนรู้ความจริง แถมยังทำให้ขาดสติด้วย
ครามปากตรงกับใจดีแฮะ เราชอบ อุอิ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค้าาาา สู้ๆ

[jilantern]

ครามมีใจแล้ววววววว >.<

[koikoi]

คนอ่านก็มึนค่าเมื่อไหร่ไอ้คู่นี้มันจะหวานกันคะ

[iammz]

ถ้าสงครามห่วงริชอย่างปากพูดจริง ๆ ก็ดีสิ

กลัวว่าจะห่วงแบบมีอะไรแอบแฝงรึเปล่า >.<

[bobie]

ความจริงขิงครอบครัวริชคืออะไรล่ะเนี่ย ริชถึงได้คิดมากขนาดนี้
ส่วนสงครามก็โหดเอาโล่ไปเลย 55555
อย่างว่าล่ะ ริชทำแบบนี้ไม่โมโหก็แปลก

[fiixtion]

โหด....เลว.....แต่สุดท้ายก็ดีกันน่ะ สงคราม+ริช

[pui]

 

[pooinfinity]

มันต้องเอาน้องเค้กมานั่งร้องไห้ให้ตาบวมต่อหน้าริชค่ะ น้องจะได้เข้าใจสักที

[ROCKLOBSTER]

โหยยย.....อยากรู้ใจจะขาดแล้วคุณริริ  ช่างทำกันได้

มันมาม่าทั้งสองคู่เลยอ้ะ

แล้วจะนอนหลับมั๊ยล่ะเนี่ยคืนเนี๊ย 

[takara]

โอ้ เกิดรัยขึ้นกะริชนะ หรือว่าริชเป็นลูกที่เก็บมาเลี้ยงป่าว

[Ali$a฿eth]

OIL อยากรู้เรื่องในวองสีน้ำตาล

เอิ่มพี่คราม ริชมันอาจจะไม่ตายด้วยแต่จะตายด้วยมือพี่นี่แหละแต่ละอย่าง


ห่วงก็อ่อนโยนก็อ่อนโยนกว่าน้องมันอีกนิดนึง ริชมันโง่วววดูไม่ออกหรอกพี่เป็นห่วงมัน

[Aomampapeln]

ครามนี่เดาอารมณ์ยากชะมัดเลยริชน่าสงสารจัง

[CarToonMiZa]

ห่วงแบบโหดๆๆนะอิพี่คราม

[toye]

ใจเย็นๆหน่อยทั้งคู่เลยอะ ร้อนทั้งคู่

[PrAeW]

มาม่าทั้ง 2 คู่เลย 

แต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

[nongrak]

สงสัยครอบครัวของริชหนีไปมีความสุขกัน
ทิ้งให้ริชต้องรับกรรมที่ไม่ได้ก่อไว้ น่าสงสารริช

[CheetahYG]

โห พี่ครามห่วงน้องรุนเเรงมาก เบาๆก็ได้มั้งพี่สงสารน้องมัน ช้ำหมดละนั่น

[TheWanFah]

ริช ช้ำทั้งตัวแล้วมั้งพี่ อย่าทำร้ายน้องมากนะ เดี๋ยวอนาคตริชไม่รัก
 

[sbeam14]

มาต่อเร็วๆ 

มันส์ ดิบ เถื่อน ได้ใจมากๆ 
ชอบ
 
ขนาดตอนโมโหยังรุนแรงขนาดนี้ แล้วตอน :oo1:จะขนาดไหน 

ตกใจพร้อมน้องริชด้วยที่ขึ้นมึงกูใส่กัน

[tuek]

อยากรว่ารู้ว่าริชรู้ะไรมาริชถึงเป็นแบบนี้
ดีใจนะที่ครามห่วงริช