หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[greensnake]

คู่นี้เค้าห่วงกันได้โหดจริงๆเนาะ ใจหายใจคว่ำหมด
ริชเองก็ดื้อเหลือเกิน  บางครั้งก็ดูจะมากไปหน่อย
เพราะปิดกั้นตัวเองก็เลยมองไม่เห็นอะไรนอกจากโกรธและเกลียด
ขนาดเพื่อนยังรู้เลยว่าที่สงครามทำก็เพราะเป็นห่วง
ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อริช จริงๆท่าทีสงครามก็อ่อนลงนะ(เหรอ)
แต่ริชดันไปสะกิดต่อมเข้าให้ก็เลยฟิวส์ขาดอย่างที่เห็น
เรื่องราวในซองสีน้ำตาลนั่นต้องสะเทือนใจริชมากแน่ๆ
ถึงขนาดทำให้ริชกล้าทำเรื่องเสี่ยงตายนี่น่ะ
จริงๆแค่ขัดคำสั่งของสงครามก็เสี่ยงตายอยู่แล้วนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[Inamning]

ม่ามาสองคู่ ชู่ชื่น ? 

[•♀NoM!_KunG♀•]

อุ๊ป คนของกู นู๋อยากเปงงง

[indy❣zaka]

อร๊ายยยยย แต่เค้าอยากเห็นน้องริชเจอดีอ่ะ 

[CarToonMiZa]

สู้สู้

[Morgiana]

คุยกันดีๆสักครั้งจะได้ใช่ป่ะะ 

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 12
[Song-Khram talks]


   ผมรู้ว่าโลกมันโหดร้าย

   การต่อสู้กับโลกที่โหดร้าย หนทางที่ดีที่สุด คือเผชิญหน้ากับมัน และยอมรับมันให้ได้ การทำตัวฝังอยู่ในรูไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น และนอกจากโลกที่โหดร้าย ผมก็โหดร้ายไม่แพ้กัน

“ถ้านายทำแบบนั้นอีก นายได้มีเรื่องกับฉันแน่ๆริช” ผมพูดเสียงลอดไรฟัน พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้จอดรถเข้าข้างทางและเผลอตัวทำอะไรรุนแรงกับไอ้เด็กบ้าดีเดือดนี่ ถ้าคุณเห็นแบบที่ผมเห็น ไม่มีทางที่จะไม่ปรี๊ดแตก

ถ้าเกิดไม่โชคดี ผมบอกได้เลยว่าไม่ตายก็พิการ

“ทุกวันนี้มันก็ไม่มีอะไรดีแล้วนี่ อยากจะทำอะไรก็เชิญเถอะ!” น้ำเสียงกวนโทสะนั่น มันยากนักที่ผมจะสงบลงได้

ผมขับรถตรงไปเรื่อยๆ เร่งความเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์ที่ปะทุอยู่ข้างใน ขับออกมาเรื่อยๆจนออกนอกกรุงเทพ คนข้างตัวผมนั่งนิ่งไม่ปริปากถาม ซึ่งก็ดีมากเพราะทุกคำที่ออกมาจากปากนั่นมันชวนให้อยากจะจับฆ่าหมกป่าเสียจริง

หลังจากที่อารมณ์ของผมสงบลงแม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม ผมค่อยๆผ่อนความเร็วลง นี่ก็ดึกมากแล้ว และคนข้างตัวก็เผลอหลับไปทั้งรอยคราบน้ำตาบนแก้ม ผมจอดรถเมื่อมาถึงที่หมาย ดับเครื่องและเปิดประตูรถออกเพื่อให้อากาศถ่ายเท ลงไปเดินย่ำบนผืนทราย นอกจากแสงไฟตามริมถนนที่พอให้แสงสว่างได้บ้าง นอกนั้นก็มืดมิด ภาพทะเลเบื้องหน้าเป็นสีดำซึ่งต่างจากตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิง มันมืดเสียจนมองไม่เห็นเลยว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ถ้ามีใครเผลอเดินลงไป คงไม่รอดกลับมา

ทะเลตอนกลางคืนพร้อมจะดูดกลืนทุกสิ่งอย่างให้จมลงไป

และดำดิ่งลงไปให้ลึกที่สุด

ถ้าเลือกที่จะจมดิ่ง ชีวิตก็คงไม่มีทางได้เห็นแสงสว่างในวันรุ่งขึ้นอีกต่อไป

“ขอโทษ”

“...”

“ทั้งๆที่ผมไม่ผิด แต่ก็ขอโทษแล้วกัน”

ผมหันไปมองคนข้างกายที่ตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่รู้ เขาจับจ้องไปยังทะเลเบื้องหน้า สีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆแต่ผมก็เดาได้ไม่อยากว่านึกในความรู้สึกที่กดบีบอัดข้างในนั้นมันคงมีสิ่งที่เรียกว่า...เจ็บปวด

เราต่างคนต่างยืนเงียบ ไม่มีบทสนทนาระหว่างกัน พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวลอยเด่นอยู่เบื้องหน้า ตำแหน่งเดียวกับท้องทะเลอันแสนเวิ้งว้าง ลมพัดผ่านทำให้ใบมะพร้าวเสียดสีกันจนเกิดเสียงหวีดหวิว ฟังดูแล้วช่างน่าหดหู่

ริชที่ยืนนิ่งอยู่นาน ขยับเท้าเดินไปข้างหน้า ผมยืนล้วงกระเป๋ามองอย่างไม่ทุกข์ร้อน แม้จะรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร

“จำไว้ หนทางข้างหน้า...มันไม่ใช่ของนาย อย่าได้คิดเดินเข้าไป”

คนที่กำลังเดินตรงไปที่ทะเลหยุดเดินแต่ก็ไม่ได้หันกลับมา บางทีเขาอาจจะอยากอยู่คนเดียว ผมหมุนตัวเดินกลับไปที่รถ ก่อนจะขับรถออกจากตรงนั้น มุ่งหน้าย้อนกลับไปยังทางที่ขับมา


“สักหน่อยไหม”

ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆริช มือก็ส่งถุงเบียร์ที่ขับรถออกไปซื้อมาสักครู่ยื่นให้

“...” เขาหยิบไปกระป๋องหนึ่ง ก่อนจะเปิดฝาแล้วยกขึ้นดื่ม ดื่มทีเดียวรวดจนหมดกระป๋อง ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ยกของตัวเองขึ้นดื่มเช่นกัน

“ขออีกกระป๋องได้ไหม” เขาหันมาถามผม สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนปิดไม่มิด

“อืม” ผมยกถุงเบียรให้เขาทั้งถุงที่มีอยู่เกือบยี่สิบกระป๋องได้ ยังมีในรถอยู่อีก แต่แช่เอาไว้ก่อน เดี๋ยวจะไม่เย็น เพราะว่าคืนนี้คนข้างๆคงซัดไม่เลี้ยงแน่ๆ

แก๊ก!

ฟู่

ฟองเบียร์ค่อยไหลลงลงตามมือเรียวของริช เจ้าตัวยกขึ้นมาเลีย ผมอาจจะเมาเบียร์ละมั้ง ถึงได้มองว่าท่าทางเมื่อกี้มัน...ดูดี

“ทำไมคุณถึงพาผมมาที่นี่”

“ไม่ดีหรือไง” ผมไม่ได้ตอบแต่ถามกลับ

“เปล่า...ก็ดี” พูดเสร็จก็ยกเบียร์ขึ้นดื่มอึกใหญ่ กระดกแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล้าจนหมดกระป๋องที่สอง มือเรียวล้วงไปหยิบกระป๋องที่สามขึ้นมาเปิด แต่กระป๋องนี้ฟองเบียร์ไม่ได้ล้นทะลักอย่างเมื่อตะกี้

บางทีผมคงจะเมาเบียร์เข้าแล้วจริงๆ

“ถึงนายจะเสียใจ แต่ก็ควรรักตัวเองบ้าง”

“ผมไม่ได้ทำอะไร”

“งั้นเหรอ”

นี่ขนาดไม่ได้ทำอะไร รถยังเละไปครึ่งแทบ ถ้าลงมือทำอะไรรถคันนั้นคงระเบิดตัวเองเละไม่มีชิ้นดี และเจ้าตัวคนขับคงไม่ได้มานั่งพูดต่อล้อต่อเถียงอย่างนี้เป็นแน่

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง จากสามกระป๋อง เป็นสี่ ห้า หก ไปเรื่อยๆ เศษซากกระป๋องเบียร์ที่ถูกดื่มจนหมดวางเกลื่อนด้วยฝีมือของคนข้างๆ ที่ตอนนี้เริ่มนั่งไปอยู่กับที่

“คุณ...” เสียงเริ่มอ้อแอ้ ริชหันหน้ามาทางผม ก่อนจะกระเถิบตัวเองเข้ามาใกล้ผม ผมนั่งนิ่งรอดูว่าเขาจะทำอะไร แต่ก็ต้องอึ้งเมื่อคนข้างๆพุ่งเข้ามากอดผมแน่น ก่อนจะร้องไห้ออกมา

“ทำอะไร” ผมถาม ไม่ได้ผลักไสคนที่ต้องการที่พึ่งออก

“ฮึก ผมขอกอดหน่อย” ริชสะอื้นอยู่กับอกผม

“เอาสิ”

พอผมอนุญาต เขาก็กอดผมแน่นร้องไห้เสียใหญ่โต ผมยกมือขึ้นอย่างลังเลก่อนจะกอดตอบในที่สุด

น่าสงสาร...

เด็กคนแรกที่ผมนึกเอ็นดูคือเค้ก...เขาเปรียบเสมือนผ้าขาวที่แสนสะอาด น่าตาน่ารัก คำพูดคำจาก็น่าเอ็นดู ผมยกให้เข้าเป็นน้องชายเพราะผมอยากจะปกป้องเขา ไม่ใช่แค่เพศหญิงหรอกที่อ่อนแอเป็น ผมว่าความอ่อนแอมันขึ้นอยู่กับจิตใจ ยิ่งจิตใจบอบช้ำมากเท่าไหร่ก็ยิ่งอ่อนแอมากเท่านั้น แต่ความอ่อนแอ ยิ่งมากก็จะยิ่งทำให้แข็งแกร่ง ผมเคยผ่านมาก่อน ผมรู้ดี

คนที่สองก็คงเป็นคนที่กำลังร้องไห้อยู่ในขณะนี้ ตอนที่เจอกันครั้งแรก ผมรู้สึกหงุดหงิดตลอดเวลาที่ได้เห็นหน้า ยิ่งคำพูดกวนโทสะพ่นออกมาจากปากได้รูปนั่นยิ่งน่าโมโหเข้าไปใหญ่ ไหนจะดื้อเป็นที่หนึ่งทำให้ต้องปราบพยศกันอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ดูจะไม่เป็นผล เพราะริชยังคงยี่ห้อของความดื้ออยู่

แต่ภายใต้ความดื้อรันและแข็งกร้าว ถ้าลองกระเทาะเปือกนอกออก ข้างในเนื้อแท้นั้นกลับไม่ได้แข็งอย่างภายนอก มันอ่อนยวบไปหมด ต้องพยายามมากแค่ไหนที่จะตบตาใครต่อใครได้ว่าตนเองแข็งแกร่ง มั้งที่มันไม่จริง

“ทำไม...ทำไมผมต้องเจอเรื่องบ้าๆพวกนี้ด้วย ฮือ”

“...”

“ผมเหมือนคนโง่ โง่มาโดยตลอด หลงเชื่อว่าพวกเขาก็รักผมเพราะผมเป็นลูกคนหนึ่ง ฮึก แต่...แต่แท้ที่จริงแล้วผมเป็นไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่เขาเก็บมาเลี้ยง ผมไม่ใช่ลูกเขา! ฮือออ!” ไหล่ที่สั่นเทา เสียงสะอื้นร่ำไห้เหมือนจะขาดใจทำให้ผมต้องกระชับอ้อมกอดแน่นมากขึ้น

“...”

“ทำไมพวกเขาทำกับผมอย่างนี้ อึก พวกเขาเคยรักผมบ้างไหมเห็นผมในสายตาไหม ฮืออ มีใครรักผมบ้าง ไม่มี...ไม่มีเลย!” ริชโวยวายเสียงดัง

“ถึงไม่มีใครรัก นายก็ต้องรักตัวเอง” ผมไม่ใช่คนที่ปลอบคนเก่ง เรียกว่าเข้าขั้นย้ำแย่เลยก็ได้ แต่ถ้าให้ซ้ำเติมคงจะเป็นงานถนัดผมมากกว่า

“ถ้าผมตายไป อึก...มันจะดีกว่าไหม”  เขาเงยหน้ามองหน้าผม น้ำตาไหลพราก ตาของริชเศ้รามาก เขากำลังบอกทุกอย่างผ่านดวงตาคู่นั้นว่าเขาเจ็บปวดมากเพียงใด

“ถ้ายังคิดบ้าๆ ฉันจะอัดนายให้น่วมก่อนตาย ดีไหม” ผมพูดเสียงเหี้ยม รู้สึกไม่พอใจกับความคิดบ้าๆนั่น ริชฉีกยิ้มให้ผมบางเบา ดูก็รู้ว่าฝืนแค่ไหน

“ไม่มีใครต้องการผม คุณได้ยินไหมว่าไม่มีใครต้องการผม ไม่มีเลย”

“มีสิ ต้องมี”

“ใคร? ใครจะต้องการผม”

“ไอ้ลูกหินไง ถ้านายตายใครจะเลี้ยงมัน ฉันไม่เลี้ยงให้หรอกนะบอกไว้ก่อน”

ริชนิ่งไปกับคำพูดของผมก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา เขากอดผมไว้อีกครั้ง ร้องไห้เงียบๆอยู่กับอกผมจนเปียกชุ่มไปหมด ผมปล่อยให้เขาร้องเสียให้พอโดยที่ไม่ได้พูดอะไร เดี๋ยวเหนื่อนมันก็หยุดเองนะล่ะ

“ผมขอโทษ” หลังจากที่เขาหยุดร้องไห้ แต่ยังสะอื้นอยู่น้อยๆ เขาก็ผละออกจากผม

“อืม อย่าคิดจะฆ่าตัวตายอีก ฉันบอกไปแล้วไงว่ามันไม่ใช่หนทางของนาย”

ผมรู้ว่าเขาคิดอะไร ถ้าผมไม่พูดเบรคไปก่อนหน้านั้น มีหวังได้ลงไปงมหาร่างไอ้เด็กนี่ในทะเลทั้งคืนแน่ๆ

“...”

“จะทำอะไร” ผมถามพลางเอนตัวไปข้างหลัง ก็ได้เด็กนี่อยู่ดีๆก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้

“ผมจูบคุณได้ไหม”

“ห๊ะ!” ผมร้องเสียงดัง ไอ้เด็กบ้านี่มันพูดอะไรของมันวะ แต่ยังไม่ทันจะได้ห้ามมันก็กดริมฝีปากเย็นชืดลงบนริมฝีปากผม ผมนั่งนิ่งปล่อยให้ริชกดจูบย้ำไปมาบนปากผม ไม่รู้ทำไมผมถึงไปผลักมันออกไป อาจจะเป็นเพราะริมฝีปากที่สั่นเทา และความเย็นชื่นจากน้ำตาที่ไหลเปื้อนใบหน้าผม รู้ตัวอีกทีผมก็รัดร่างของริชเข้ามากอดแน่นก่อนจะเป็นฝ่ายรุกล้ำริมฝีปากที่ทั้งเย็นและสั่นระริกนั่นแทน จนความเย็นแปรเปลี่ยนเป็นความร้อน ผมถึงได้ผละออก

“อย่า...อย่าทิ้งผมนะ ผม....ไม่เหลือใคร...ไม่เหลือใครอีกแล้ว” น้ำเสียงแหบพร่ากับดวงตาที่สั่นไหวอย่างน่าสงสาร เขากำลังอ้อนวอนและขอร้องผม วินาทีนั้นผมรู้เลยว่าผมรับอีกคนมาเป็นภาระเสียแล้ว

----------
----------

ผมเดินลงมาจากชั้นบนตรงไปที่ห้องนั่งเล่น เห็นเค้กนั่งดีดกีตาร์อยู่ มีคนฟังเป็นไอ้สายไหมและไอ้ลูกหิน อ่อ มีปลาทองอีกตัว ผมเดินไปนั่งที่โซฟา เค้กมองผมแต่มือก็ไม่ได้หยุดเล่น

“พี่คราม” เค้กเรียกผมเสียงเบา

“มีอะไร” ผมถาม ตาก็มองไอ้ลูกหินที่เดินมาหยุดที่ปลายเท้าผมพร้อมกัยเงยหน้าขึ้นมอง ตาแป๋วๆมีน้ำคลอหน่อยๆนั่นทำให้ผมนึกถึงริช ไอ้เจ้าลูกหินมองผมเหมือนที่ริชมองเมื่อคืนไม่มีผิด

หลังจากที่ผมเผลอจูบกับมันไป คิดแล้วก็อยากจะบ้าตาย ผมทำอะไรลงไปวะ แต่ก็ช่างแม่งเถอะ ไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว ถืออะไรกับคนเมาที่พูดประโยกออดอ้อนนั่นเสร็จก็ฟุบหลับไป ผมเลยต้องอุ้มขึ้นรถเพื่อขับกลับบ้านในยามดึก แถมแทนที่จะได้นอน ก็ต้องรับสายไอ้ทราฟที่กระหน่ำโทรมาหลายสาย แต่ผมดันทิ้งโทรศัพท์ไว้ในรถ พอโทรกลับก็ได้รับรู้ปัญหาอันแสนหนักหน่วงของมันอีก ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี ที่มันตัดสินใจบอกพ่อแม่มันว่ามันคบกับผู้ชายอยู่ เป็นเรื่องธรรมดาของผู้ใหญ่ที่จะไม่เข้าใจและไม่เปิดรับในเรื่องนี้ ผมทำได้แค่บอกให้มันใจเย็นและรับปากว่าจะช่วยดูแลเค้กให้ในช่วงที่มันต้องทำให้พ่อแม่ยอมรับในตัวมันให้ได้

“เค้กเหงาอะ” เค้กยกกีตาร์ออกก่อนจะอุ้มเจ้าสายไหมขึ้นมานั่งบนโซฟาด้วยกัน

“ยังจะเหงาอีกเหรอ” ผมกวาดสายตามองไอ้สัตว์เลี้ยงทั้งสามตัว ที่เค้กลากมันมาเล่นเป็นเพื่อนด้วยประจำ

“เมี้ยววว” เจ้าลูกหินส่งเสียงเรียกผมก่อนจะใช้เท้าหน้ายกสะกิดเท้าผม ผมเลยโน้มตัวไปอุ้มมันขึ้นมาบนตัก

“เบื่ออยู่บ้านแล้วอ่ะ” เค้กทำหน้างอ คงเบื่อจริงๆนั่นแหละ

“อยากจะไปไหนล่ะ” ผมถาม มือก็เกาคางไอ้ลูกหินไปด้วย มันทำหน้าเคลิ้มเหมือนจะหลับ ผมหยุดมือมันก็ลืมตาขึ้นมอง พอเกาต่อมันก็เคลิ้มอีก ถ้าเปลี่ยนไปเกาคางไอ้เด็กดื้อนั่นมันจะเชื่องแบบนี้ไหมนะ

“พี่ครามจะพาเค้กไปเหรอไปจริงๆเหรอ” เค้กปราดเข้ามาเกาะแขนผมแล้วยิ้มประจบทันที

“พาไป แต่ไม่ใช่วันนี้”

“แป๋ว...ไปวันนี้ไม่ได้เหรอพี่คราม” เค้กพูดเสียงอ่อย

“วันนี้พี่มีงาน”

“งั้นเหรอ ไว้ไปวันหลังก็ได้ พี่ริช!” จากหน้าหงอยๆก็ยิ้มร่าขึ้นทันที ผมหันไปก็เห็นริชเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น แต่ไม่ยอมสบตาผม กลับเดินเลี่ยงไปนั่งข้างเค้กแทน ส่วนไอ้เจ้าลูกหิน พอเห็นริชมาก็รีบดิ้นหนีออกจากมือผม กระโดดลงพื้นแล้ววิ่งเข้าไปหาริชทันที เด็กนั่นอุ้มไอ้ลูกหินขึ้นก่อนจะจุ๊บปากเบาๆ

จุ๊บ

เมี้ยววว

“พี่ริช วันนี้พี่ริชไปไหนหรือเปล่า”

ริชละสายตาจากเจ้าลูกหินมองเค้ก ก่อนจะมองหน้าผม ถ้าผมมองไม่ผิดเหมือนแก้มตอบๆนั่นจะแดงหน่อยๆ

“คงออกไปทำงานน่ะ” ริชพูดอ้อมแอ้มแล้วกลับไปเล่นกับไอ้ลูกหินตามเดิม

“อะไรกัน ทุกคนมีงานทำกันหมดเลยอ่ะ เหลือเค้กเหงาอยู่คนเดียว ไปโทรหาพี่ทราฟดีกว่า” แล้วคนตัวเล็กที่สุดในบ้านก็รีบวิ่งขึ้นข้างบนไป ในห้องนั่งเล่นเลยเหลือแค่ผมกับริชเท่านั้น ไม่สิ ยังมีสัตว์อีกสามตัว นับวันบ้านยิ่งจะกลายเป็นสวนสัตว์อย่างที่ไอ้ทราฟว่า

“เอ...สายไหม อย่าแกล้งลูกหินนะ” ริชทำท่าขู่จะตีสายไหมที่อ้าปากจะงับหูเล็กๆของเจ้าลูกหิน

“ไปกินข้าวไป จะได้ออกไปพร้อมกัน” ผมบอก เจ้าตัวเงยหน้ามองผมแล้ะพยักหน้ารับ

“คุณกินแล้วเหรอ”

“พี่”

“อะไร”

“เรียกพี่สิ” ผมสั่ง ฟังไอ้เด็กนี่เรียกคุณๆทั้งที่อายุไม่ได้ห่างกันมากนักแล้วมันทะแม่งๆยังไงไม่รู้

“...” แต่ริชกลับส่ายหน้าแล้วอุ้มลูกหินลุกขึ้นเดินหนีไปที่ห้องครัว

ผมไม่เซ้าซี้ ตัดสินใจขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุดและโทรสั่งงานลูกน้องนิดหน่อย พอลงมาไอ้เด็กดื้อก็กินข้าวเสร็จแล้ว

“เดี๋ยวฉันไปที่โรงฝึกก่อน เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็ไปรอที่รถ” ผมโยนกุญแจให้ ได้ยินเสียงพึมพำตามหลังแตไม่ได้สนใจ เดินไปที่โรงฝึกที่ตอนนี้ไอ้เจและไอ้สองรับผิดชอบเวรสอนไปเป็นส่วนใหญ่

“ไอ้เจ มานี่แปบดิ!” ผมตะโกนเรียกไอ้เจที่กำลังสอนอยู่ มันหยุดและเดินมาหาผม

“มีอะไรวะ” มันถามเสียงหอบนิดๆ

“เดี๋ยวกูจะออกไปทำงาน ฝากมึงดูเค้กด้วย ยังไงตอนบ่ายก็ไปพามาเล่นที่นี่”

“อืมได้ มึงกลับไม่ดึกใช่ไหม”

“ไม่ ฝากด้วยล่ะกัน กูไปก่อน”

มันโบกมือให้ผมก่อนจะเดินกลับไปสอนต่อ ผมเดินกลับมาที่รถ ริชนั่งรออยู่ข้างในอยู่แล้ว ผมเดินไปขึ้นรถฝั่งคนขับก่อนจะสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกจากบ้าน จากบ้านไปที่ทำงานหรือว่าตึกสำนักงานที่แก็งค์ค่อนข้างไกลอยู่ สาเหตุก็เพราะผมไม่อยากให้เรื่องยุ่งยากไปยุ่งวุ่นวายกับที่นั่น แต่บางทีก็มีพวกตามกลิ่นเจอเหมือนกัน

พอมาถึงตึกสำนักงาน ผมก็เดินนำริชไปที่ห้องทำงานชั้นบนสุด บนนั้นจะมีห้องทำงานอยู่สามห้อง ของผม ของพ่อและของอา

“คุณครามครับ เรื่องที่สั่งเมื่อวานเรียบร้อยแล้วครับ”

ทันทีที่ผมเข้ามาในห้อง ลูกน้องก็รายงานผลของงานที่สั่งให้ไปทำเมื่อวาน ยังไวดีเหมือนเดิม

“ดีมาก จะไปไหนก็ไปเถอะ วันนี้ไม่มีอะไร” ผมโบกมือไล่

“ขอบคุณครับ” ลูกน้องที่มีฝีมืออันดับต้นๆขององค์กรยกมือไหว้ผมก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

“มานั่งนี่” ผมเรียกริชที่นั่งอยู่ตรงโซฟาให้มานั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานผมแทน

“วันนี้ผมต้องทำอะไรบ้าง” ริชนั่งลงแล้วถามเสียงเรียบ

ผมไม่ตอบ ลุกขึ้นไปหยิบแฟ้มเอกสารและซองเอกสารของเมื่อวานที่วันก่อนเขาได้ดูไปแล้วยื่นไปตรงหน้าริช เจ้าตัวมองแล้วก็เบนหน้าหนี ผมแอบเห็นแววตาสั่นระริกก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นกระพริบตาเพื่อไล่หยาดน้ำที่คลออยู่ในตา

“นี่ไม่ใช่เวลาจะมาเสียใจ” ผมดุไป คิดว่าคืนนั้นเขาควรจะร้องไห้พอแล้ว

“รู้หรอก!” ริชแระแทกเสียงตอบกลับมา ผมหรี่ตามองอย่างไม่ชอบใจ ผมเคยบอกแล้วนะว่าผมไม่ชอบให้ใครมาขึ้นเสียงไหม

“เดี๋ยวจะโดน” ผมชี้หน้าคาดโทษก่อนจะยกหูโทรศัพท์กดหมายเลขภายใน

“คุณธนา เดี๋ยวมาพบผมที่ห้องด้วย” ผมวางสายแล้วนั่งลง จ้องหน้าไอ้เด็กดื้อตรงหน้านิ่ง เขาเองก็จ้องผมตอบ แต่ไม่นานก็เป็นฝ่ายหลบสายตาเอง หึ

"เอ่อ...คือ...” เหมือนริชอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ยังอึกๆ อักๆ

“มีอะไรก็พูดมา อึกๆอักๆน่ารำคาญ” พอโดนผมว่าริชก็ตีหน้ายุ่ง

“พูดดีๆไม่เป็นหรือไง”

“อยากให้พูดดีๆด้วยหรือไง” ผมย้อนถามกลับก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเด็กตรงหน้าทำสีหน้าไม่ถูก

“ก็...”

“ถ้าอยากให้พูดดีๆด้วยก็อย่าดื้อให้มันมากนัก”

“ไม่ได้...”

“อย่าเถียง” ผมเอ่ยขัด ทำให้ริชได้แต่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ

ก๊อกๆ

“เชิญ” ผมพูดเสียงดัง แล้วประตูห้องทำงานก็เปิดออกตามมาด้วยร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาหาผม

“มีอะไรให้รับใช้เหรอครับคุณสงคราม” คุณธนามือขวาของผมเอ่ยถามอย่างนอบน้อม

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมฝากเด็กนี่ให้คุณดูแลด้วยนะ สอนงานที่เขาควรรู้ทุกอย่างให้ละเอียด อย่าขาดตกบกพร่อง แล้วนี่เป็นข้อมูลของบริษัทชื่อดังในฮ่องกง ทำยังไงก็ได้ให้ได้บริษัทนี้มา เมื่อคุณทำงานนี้เสร็จแล้ว ผมจะแต่งตั้งริชให้เป็นผู้บริหาร”

“อะไรนะครับ!”

“ห๊า!”

เสียงร้องตกใจของคนทั้งสองดังขึ้น คุณธนาทำสีหน้าเหมือนหนักใจก่อนจะมองไปที่ริช แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ส่วนเด็กนั่นอ้าปากค้างไปแล้ว

“ทำไม นายมือปัญหาหรือธนา หรือจะบอกว่าทำงานนี้ไม่ได้” ผมถามเสียงเย็น ไม่มีอะไรที่ผมต้องการแล้วจะไม่ได้ ถ้าไม่มีใครทำได้ผมจะลงมือเอง

“เปล่าครับ ผมแค่เกรงว่ามันจะไม่เหมาะถ้า...”

“ไม่มีอะไรไม่เหมาะถ้าฉันสั่ง ส่วนนาย นายเรียนบริหารนี่ ปีสี่แล้วด้วย อีกเดือนสองเดือนก็จะจบแล้ว”

“แต่ปกติคนที่จะเข้ารับตำแหน่งผู้บริหารมันต้องจบปริญญาเอกไม่ใช่เหรอไง” ริชพูดรัวเหมือนจะยังตกใจไม่หาย

“อย่าคิดอะไรมากขนาดนั้น ฉันไม่ได้จะให้นายรับหน้าที่นี่ตลอด เมื่อแผนการทุกอย่างจบ นายก็ไม่ต้องเป็นแล้วไอ้ผู้บริหารนั่นน่ะ” ผมเอนตัวพิงเก้าอี้มองหน้าคนสองคนในห้องไปมา

“แผนการอะไร” ริชขมวดคิ้วถาม

“ตลบหลังพ่อแม่นาย”

-----------
 -----------

“โธ่เอ้ย คิดว่าพี่ครามจะพาไปที่ที่เจ๋งกว่านี้ซะอีก” เด็กน้อยที่เด็นนำอยู่ข้างหน้าบ่นเป็นหมีกินผึ่งเมื่อรู้ว่าผมพาเข้ามาเที่ยงห้าง

“แล้วนี่ไหนล่ะที่มันเจ๋ง” ผมถาม

“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ห้างอะพี่คราม” เค้กหมุนตัวกลับมาบ่น หน้านี่ยู่ได้อีก ผมเลยขยี้หัวทุยๆนั่นไปที

“พี่ว่างแค่นี่ เอาไง หรือจะกลับบ้านล่ะ”

“เชอะ...เที่ยวห้างก็เที่ยวห้าง ป่ะพี่ริช...ไปช่วยพี่ครามถล่มเงินกันดีกว่า”

เค้กสะบัดหน้าใส่ผมก่อนจะเกาะแขนริชแล้วก็ลากเดินนำเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ไปหยุด ส่วนค่าของ....ก็ผมจ่ายไง หึหึ แต่แค่นี้มันไม่กระทบกระเทือนผมหรอก อยากจะซื้อก็ซื้อไปเถอะ แค่หิ้วกันเองนะ ผมไม่ช่วย

“พี่ริช จะจ่ายเองเหรอ” เค้กถามริชที่กำลังจะควักเงินจ่ายเอง พ่อได้ยิน ผมขมวดคิ้วทันที 

“อืม” เด็กนั่นตอบก่อนจะควักเงินในกระเป๋าออกมา แต่ผมจับมือเรียวที่กำลังจะยื่นเงินให้พนักงานขาย

“เดี๋ยวจ่ายให้” ผมบอก

“ไม่เป็นไร ผมจ่ายเองได้”

ริชขืนมือออกแล้วรีบยื่นเงินให้พนักงานทันที เค้กมองผมกับริชสลับกันไปมาก่อนจะวางของให้พนักงานคิดเงิน ผมหยิบบัตรเครดิตยื่นให้พนักงาน แต่สายตายังจับจ้องไปที่ริชที่หันมองไปนอกร้านแทน วันไหนไม่ดื้อมันจะตายไหม

เดินซื้อของจนเค้กเริ่มบ่นที่ผมไม่ช่วยเขา เดือดร้อนริชที่ต้องช่วยถือ ผมเลยโทรตามลูกน้องให้มาช่วยขนของไปไว้ที่รถก่อน

“อย่างกับในหนังเลยแหะ นี่ถ้ามีคนใส่ชุดดำมาเดินตามนะ ใช่เลย” เค้กพูดไปยิ้มไป ทีแรกบอกไม่อยากมาเที่ยวห้าง แต่ตอนนี้กลับดูสนุกสนาน เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น

“พี่คราม ไปร้านนั่นกัน” เค้กวิ่งนำไปที่ร้านขายของเล่น ผมและริชเลยต้องเดินตามเข้าไป

ผมยืนรอปล่อยให้เค้กอยู่ในโลกของตัวเองก่อนไป ซึ่งตอนนี้ไปหยุดยืนดูหุ่นยนต์อัจฉริยะ ส่วนริชก็ยืนนิ่งอยู่ที่มุมหนึ่ง ผมเดินเข้าไปหา เขาหันมามองก่อนจะเอ่ยพูด

“พ่อเคยบอกว่าจะซื้อให้ถ้าผมสอบได้ที่หนึ่งของห้อง”

“แล้วได้ไหม” ผมถาม เขาส่ายหน้า ตายังคงจับจ้องไปที่โมเดลรถหลากชนิด

“เพราะพี่สอบติดมหาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ ประกาศผลวันเดียวกับที่ที่ผมรู้ว่าตัวเองสอบได้ที่สอง”

“...”

“มันไม่สำคัญหรอกว่าผมจะสอบได้ที่เท่าไหร่ แต่ที่สำคัญคือพ่อลืม...ลืมว่าเคยพูดอะไรไว้ ต่อให้ผมสอบได้ที่หนึ่งหรือสอบติดมหาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ พ่อก็ไม่ซื้อให้ผมหรอก”

“...”

“หลังจากนั้นผมก็รู้สึกดีที่ไม่ถูกคาดหวัง เพราะถ้าผมทำออกมาไม่ได้เขาจะได้ไม่กล่าวโทษผมได้ว่าผมมันไม่เอาไหน แต่ลึกๆแล้ว ผมรู้ดีว่าตัวเองอยากเป็นที่คาดหวังมากแค่ไหน ถ้าผมทำได้บางทีพ่อและแม่อาจจะรักผม แต่ก็ไม่...ต่อให้ผมทำดี ผมก็ได้รับคำชมเชยแค่ ‘ก็ดี’ หลังจากนั้นผมก็เลิกพยายาม” เขายิ้มขื่นๆให้ผม มือก็ไล่จับที่โมเดลรถอย่างแผ่วเบา

“เก่งแล้ว” ผมยกมือลูบศีรษะริชเบาๆ

ถ้าไม่ดื้อ ไอ้เด็กนี่มันก็น่าเอ็นดูเหมือนกันนั่นแหละ

ผมไม่ได้คุยอะไรกับริชอีก พาเค้กกับไอ้เด็กดื้อริชไปดูหนังก่อนจะแวะกินไอติมเพราะทั้งคู่อยากกิน

“นั่น...พี่ทราฟนี่ มากับใครอ่ะ...” เค้กชี้ออกไปนอกร้าน ทำหน้าเสียจนผมต้องมองตาม ผู้ชายที่ยืนอยู่ไกลๆนั่นเป็นไอ้ทราฟแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย แล้วผู้หญิงที่ยืนข้างๆมันใครวะทำไมผมไม่รู้จัก แต่ที่รู้ๆคือเด็กน้อยทำหน้าบึ้งเหมือนจะร้องไห้

ซวยแล้วมึงไอ้ทราฟ...


======================

ฮ่าๆๆๆ งานเข้าแล้ววววววว 
ต้มมันทีเดียวเลยมาม่า จะได้ไม่ต้องมีเยอะ เนอะๆ 
ขอกำลังใจเยอะๆนะ จะได้มีกำลังใจปั่นตอนต่อไป
 

[iammz]

งานเข้าพี่ทราฟแล้วง่ะ 

[CarToonMiZa]

ต้มให้อืดๆๆๆเลยนะ
กำลังหิวพอดี

[wi_OoO_wi]

ขอมาม่าต้มยำนะ เบื่อหมูสับล้ะ

มันจะได้เข้มมมมมมมม ข้น 

 

[So_Da_Za]

พี่ทราฟงานเข้าแบบไม่รู้ตัวจ้า
น้องเค้กอย่าร้องน้า
แต่ที่แน่ๆ พี่ครามโดนคนเมาจูบจ้า

[nunnuns]

งะ ยังไงเนี่วพี่ทราฟ เคลียด่วน

[bobie]

พี่ครามเค้าเริ่มเอ็นดูริชละ
ริชก็อย่าดื้ออย่าเถียงน้า จะได้ไม่ทะเลาะกันอีก
ส่วนพี่ทราฟ บอกได้คำเดียวว่างานเข้า!

[CheetahYG]

ชะอุ๋ย! พี่ทราฟ งานเข้าแล้วนะฮ้าฟ เคลียด่วนๆ

[numay]

ทราฟงานเข้าแล้ว

[yeyong]

งานเข้าทราฟ

[udongjay]

ซวยแล้วๆทราฟ นายมากับใคร! 

[Pumpkin_23]

ริชน่าสงสารมากกกกกก

พี่ทราฟมากับใครอ่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ

[NOoTuNE]

 

กรรมของพี่ทราฟ งานเข้าซะแล้ว อีกคู่กำลังน่ารัก ส่วนอีกคู่ 

[PrAeW]

พี่ทราฟงานเข้าแล้วไงมากับใครเนี่ย


สู้นะคะเป็นกำลังใจให้  รออ่านอยู่น้าาาา

[Aomampapeln]

มาแล้วมาม่าที่ใครๆก็ไม่ต้องการ

[takara]

กำ ซวยแล้วงัยพี่ทราฟ เห็นกันตั้งหลายคน

[koikoi]

ตอนนี้ริชน่าสงสารพี่ครามก็เริ่มหวั่นไหวแล้ว

[moobarpalang]

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

มีงานเข้าแล้วไงพี่ทราฟ

[kinjikung]

พี่ทราฟงานเข้า ฮ่า ฮ่า
พี่ครามแอบหวั่นไหวนะ

[mild-dy]

แกตายแน่ทราฟฟฟ
ไม่รอดแน่งานนี้ =/\=

[greensnake]

ทะเลตอนกลางคืนนี่ช่างเป็นสถานที่ที่โรแมนติกจังเลยเนาะ
ไม่รู้ว่าเพราะบรรยากาศ เพราะเมาหรือเพราะใจกันแน่
ที่แน่ๆเค้าจูบกันแล้ว โดยที่พี่ครามสมยอมอีกต่างหาก
จุ๊บน้องเค้าแล้วอย่าทิ้งขว้างน้องเค้านะ น้องน่าสงสารออก
แค่โดนทิ้งก็เจ็บพอแล้ว ยิ่งมารู้ว่าไม่ใช่ลูกอีก ดราม่าหนักเลย
พูดถึงดราม่าก็แวะมาหาน้อวเค้กซะหน่อย งานนี้มีเคลียร์
เห็นตำตาว่ามากับสาวอื่น พี่ทราฟจะมีเหตุผลอะไรให้น้องนะ
ก็รู้ว่าพี่ทราฟไม่นอกใจแน่ แต่มันก็ไม่พอใจอยู่ดีแหละเนาะเค้ก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[nutjisub]

ครามเริ่มหวันไหวแล้ว ต่อไปถ้ารักกันแล้วคงหวานกว่านี้ ความซวยเริ่มมาเยือนทราฟแล้ว อย่าม่าม่านาจะคะ

[ormn]

งานเข้าของจริงแล้วพี่ทราฟใครเห็นไม่ว่าแต่เค้กเห็นเองนี่ซิ

[เฉาก๊วย]

ในที่สุด ซีนที่รอคอยก็มาถึง

ซีนของริชกับ....กับ....กับ....ลูกหินนนนนนนนนนนนน   555  (ก็เขาชอบเวลาผู้ชายเล่นกับแมวอะ  มันน่ารักมากกกกก)

ส่วนซีนริชกับคุณพี่มาเฟียสงครามนั้น...ยังได้อีก ได้อีกจ้า
คนอ่านว่าริชคงเริ่มชอบๆ คุณพี่มาเฟียแล้วแหละ
ก็น้องเป็นเกย์นี่นะ  จูบกับผู้ชายแบบนั้น ใจมันคงเริ่มเอนเอียงบ้างแล้ว

ตอนหน้าน้องเค้กมีงอนมีร้องไห้แหงๆ  คุณพี่ทราฟเตรียมง้อได้เลย!!!