Pretty Boy II
ตอนที่ 13
[Cake talks]
ใคร...
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน...
“เดี๋ยว จะไปไหน” พี่ครามตะโกนเรียกผม แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้ว ขาผมวิ่งออกจากร้านไอติมตรงไปที่คนทั้งสองที่กำลังจะเดินไปทางอื่น แต่เพราะพี่ทราฟและผู้หญิงคนนั้น...คนที่ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร ท่าทีที่ดูสนิทชิดเชื้อนั่นทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลย ขาทั้งสองข้างของผมวิ่งไปตรงนั้นทันที แต่เพราะคนในห้างเยอะเกินไป สุดท้ายผมก็คลาดสายตา
ไปไหนกันแล้ว
“เค้ก” เสียงเรียกและเสียงวิ่งของพี่ริชและพี่ครามดังขึ้นจากข้างหลัง แต่ผมไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ในใจมันร้อนรนแบบแปลก แต่ที่แน่ชัดคือผมไม่ชอบความสนิทสนมของคนทั้งคู่เลยสักนิด ผมพยายามกวาดตามองหาพี่ทราฟแต่ก็ไม่เจอเลย ความกังวัลมันทำให้น้ำตาผมไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือก็กดโทรหาพี่ทราฟอย่างรีบร้อน
“อย่าร้อง ไม่มีอะไรหรอก” พี่ครามดึงผมเข้าไปกอด ยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักขึ้น สัญญาณตอบรับจากปลายสายดังขึ้นแต่ไม่มีใครรับ ผมกดโทรอยู่อย่างนั้นหลายต่อหลายรอบแต่ก็เป็นเหมือนเดิม ทำไมพี่ทราฟไม่รับสายผม หรือ...
พี่ทราฟจะไม่อยากคุยกับผม
หรือ...พี่ทราฟจะเบื่อผมแล้ว
มันไม่จริงใช่ไหม
“ไม่เอาน่า อย่าร้อง ไปๆกลับบ้าน”
พี่ครามลากผมกลับบ้านโดยที่ผมร้องไห้และพยายามโทรหาพี่ทราฟตลอดทาง ผมร้องไห้อย่างหนักจากถึงบ้าน
“พี่คราม...พี่ทราฟจะไปทิ้งเค้กใช่ไหม ฮือ”
“ไม่มีทาง มันไม่ทิ้งเค้กหรอกน่า” พี่ครามพูด มือหนาลูบหลังผมอย่างปลอบโยน แต่เคยเป็นไหม ยิ่งถูกปลอบก็ยิ่งร้องออกมา
ผมอยากเจอพี่ทราฟ
อยากจะถามว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
อยากจะถามว่าจะไม่ทิ้งผมไปใช่ไหม
ยังรักผมใช่หรือเปล่า...
“เค้กเป็นอะไร” พี่เจพุ่งเข้ามาหาผมเมื่อเห็นว่าผมร้องไห้ ผมส่ายหน้าสะอึกสะอื้นพูดไม่เป็นภาษาจนพี่ริชช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่เจและพี่สองที่เพิ่งเดินตามพี่เจเข้ามาฟัง
“เอ๋...ไม่น่าเป็นไปได้ ไอ้ทราฟมันรักเค้กจะตายไป ทั้งรักทั้งหลงจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนั้น ไม่มีทางที่มันจะนอกใจเค้กหรอก” พี่เจบอกอย่างมั่นใจ ผมเองก็อยากจะมั่นใจแบบนั้น แต่พอคิดว่าพี่ทราฟจะไม่รักผมก็เป่าปี่อีกรอบ
“นั่นสิเค้ก อย่าร้องไห้เลย ดูดิตาบวมเป็นลูกมะกรูดน่าเกลียดเชียว เอ้...หรือลูกมะพร้าวหว่า” พี่สองแซวผมก่อนจะเอานิ้วมาจิ้มที่ตาผมเบาๆพร้อมหัวเราะออกมา ผมเลยปัดมือพี่สองออกอย่างขัดใจก่อนจะแหกปากร้องอีกรอบ
“ฮือออ พี่ทราฟ อึก”
“โอ๋ๆ อย่าร้องเลยครับ ไว้พรุ่งนี้ไปหาไอ้ทราฟกันไหม เดี๋ยวพี่พาไป” พี่เจบอกอย่างใจดี
“ขี้แยชะมัด มันไม่มีอะไรหรอกน่า เลิกร้องได้แล้ว เดี๋ยวถ้ามันมีใหม่จริงๆพี่จะซ้อมมันเอง แล้วจะหาใหม่ให้ด้วย” พี่ครามพูด
“ไม่เอา เค้กไม่เอา ฮืออ” ผมส่ายหน้า ไม่เอา ผมไม่อยากให้พี่ทราฟเจ็บ แล้วก็ไม่อยากมีใหม่ด้วย ผมจะเอาพี่ทราฟคนเดียว!
“มันจะเป็นไปได้ยังไง ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ไอ้ทราฟเนี่ยนะจะมีแฟนใหม่ มันรักเค้กจะตายไป”
“ไม่ใช่แฟนใหม่!” ผมตะโกนใส่พี่สอง แฟนใหม่อะไรกัน ผมไม่ใช่แฟนเก่านะ ผมเป็นแฟนคนปัจจุบันและอนาคตต่างหาก อนาคตของอนาคตด้วย ยาวไปถึงชาติหน้าเลย!
“ไปอาบน้ำพักผ่อนดีกว่า อย่าคิดมากเลยครับ เชื่อเถอะว่ามันไม่ใช่อย่างที่เค้กคิดแน่นอน” พี่เจเข้ามากอดผมอีกครั้ง
ขอให้มันเป็นแบบนั้น
ขอให้พี่ทราฟรักผม
...รักแค่ผมคนเดียว
ผมไม่ยอมหรอกถ้าพี่ทราฟจะไปรักคนอื่น
คืนนั้นผมหลับไปทั้งน้ำตา ไม่มีสายโทรกลับมา ไม่มีใครติดต่อพี่ทราฟได้ ความกลัวเริ่มแทรกซึมไปทั้งร่างและจิตใจ ผมกลัวการสูญเสีย ผมไม่พร้อมที่จะสูญเสียอีกแล้ว
มันอาจจะฟังดูเวอร์มากถ้าผมจะพูดว่าผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ทราฟ
แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ตั้งแต่มีพี่ทราฟเข้ามาในชีวิต ผมไม่เคยคิดเลยว่าวันที่ไม่มีพี่ทราฟมันจะเป็นยังไง การนอนคนเดียวไม่ใช่เรื่องสนุกเลยสักนิด เตียงกว้างเกินไป ตุ๊กตาก็กอดไม่อุ่นด้วย บัดซบที่สุด! ฮืออออ
“เค้กครับ ตื่นเถอะ เช้าแล้วนะ” เสียงพี่เจเรียกให้ผมตื่น
“ครับ” หนังตารู้สึกหนักอึ้งจนลืมตาไม่ขึ้น เป็นเพราะเมื่อคืนร้องไห้หนักเกินไป แถมยังรู้สึกปวดหัวตุบๆด้วย
“ไปอาบน้ำแต่งตัวนะ เดี๋ยววันนี้เราไปหาไอ้ทราฟกัน เด็กดี ไม่ต้องร้องแล้ว ตาบวมเป็นนกกระปูดเลย ดูสิเนี่ย” พี่เจกอดผมเมื่อผมทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง ก่อนจะปล่อยให้ผมอาบน้ำแต่งตัว ส่วนพี่เจก็ลงไปเตรียมอาหารเช้า
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วผมก็ลงไปข้างล่าง พี่สองวิ่งเข้ามากอดผมแน่นแล้วก็โยกตัวผมไปมาจนผมหัวเราะออกมาเบาๆ
“ยิ้มแบบนี้น่ารักว่าตั้งเยอะ” พี่สองเอามือแนบแก้มผมไว้ทั้งสองข้าง
“...” ผมยิ้มให้พี่สอง
“นี่ๆ พี่มีอะไรจะให้” พี่สองพูดก่อนจะวิ่งหายขึ้นไปบนห้องก่อนจะลงมาพร้อมกับไม้เบสบอล
“อะไรใคร เค้กเล่นเบสบอลไม่เป็นหรอกนะ” ผมส่ายหน้าบอกเมื่อพี่สองยื่นไม้เบสบอลนั่นให้ผม
“ใครว่าให้เอาไปเล่นละ ให้เอาไปตีหัวไอ้ทราฟต่างหาก ถ้ามันแอบไปมีกิ๊กนะ ก็ฟาดแรงๆเลย เอาให้เลือดสาด อย่าได้ปราณี พี่รับรองว่า...เอาอยู่!” ทำหน้าเหมือนสะใจแล้วก็ยัดไม้เบสบอลให้มือผม ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพราะพี่เจเรียกให้ไปกินข้าว
บนโต๊ะกินข้าวมีพี่ครามและพี่ริชนั่นอยู่ก่อนแล้ว ผมนั่งลงข้างพี่ริชที่ส่งยิ้มปลอบใจให้ผม พี่ครามมองผมก่อนจะก้มอ่านหนังสือพิมพ์ตามเดิม
“อย่าคิดมากเลย ถึงพี่จะอยู่ที่นี่ได้ไม่เท่าไหร่ แต่พี่เห็นว่าพี่ทราฟเขารักเค้กมากแค่ไหน...คนนอกอย่างพี่ยังมองออก พี่ว่าคนที่รู้ดีกว่าใครน่าจะเป็นเค้กนะ...จริงไหม” พี่ริชกุมมือผมไว้ ผมได้แต่นั่นคิด
ความเศร้าทำให้ไม่อยากอาหาร แต่ผมก็พยายามจะฝืนกินให้มากที่สุดเพราะพวกพี่ๆต่างก็เป็นห่วงผมทั้งนั้น ผมกินข้าวเสร็จก่อนใครเลยขอตัวเอาอาหารไปให้สายไหม ลูกหินและอ้วนกลม
ผมเดินถือจานอาหารไปให้สายไหมและลูกหิน แต่หาที่หน้าบ้านก็ไม่เจอเลยตัดสินใจเดินไปหลังบ้าน สัตว์เลี้ยงที่แสนน่ารักทั้งสองตัวกำลังเล่นกันอยู่ ผมระบายยิ้มออกมา ตอนแรกลูกหินดูจะกลัวเจ้าสายไหม ซึ่งตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่แต่ไม่เท่าตอนแรกแล้ว
“สายไหม ลูกหิน มากินข้าวเร็ว” ผมส่งเสียงเรียกพวกมัน พอมันได้ยินก็กระดิกหางแล้ววิ่งตามมาทันที ผมวางจานอาหารเม็ดให้เจ้าสายไหมก่อน ลูกหินเดินตามมาทีหลัง ผมวางจานที่ใส่นมไว้ให้ เจ้าลูกหินค่อยๆก้มหัวลงไปใช้ลิ้นเลียนมอย่างช้าๆก่อนจะเร่งความเร็วขึ้น
พออยู่คนเดียวก็เริ่มจะคิดมาก แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ พยายามว่ามันไม่มีอะไรอย่างที่พี่ๆบอกพยายามจะคิดว่าเขาก็แค่เพื่อนกัน แต่การติดต่อพี่ทราฟไม่ได้ และเมื่อคืนพี่ทราฟไม่ได้โทรมาหาผม มันทำให้ผมวิตกกังวลอย่างรุนแรง
“สายไหม...รักเค้กไหม” ผมลูกหัวเจ้าสายไหมที่ตั้งหน้าตั้งตากิน มันเงยหน้ามองผมก่อนจะเลียมือผมเหมือนจะบอกว่ามันเองก็รักผมเช่นกัน ผมเลยขยี้หัวมันอย่างหมั่นเขี้ยว นั่งเล่นอยู่หลังบ้านรอพี่เจมาเรียก
“จริงเหรอ เฮียแกเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงด้วยเหรอวะ”
“ก็เออดิ ชื่อพี่เฟ ก่อนหน้านั่นกูก็เห็นคบกันดี แต่พอน้องเค้กเข้ามานะ ไม่นานก็เลิกกัน และเฮียแกก็ไปเป็นแฟนกับน้องเค้ก”
“จริงดิ งั้นน้องเค้กก็เป็นมือที่สามเหรอวะ พี่ทราฟเลิกกับแฟนเพราะน้องเค้กเหรอ”
“อันนี้กูไม่รู้วะว่าอะไรเป็นอะไร ใครแย่งใคร ใครเลิกกลับใคร ไปๆ ขนขยะไปทิ้งเร็ว กูหิวโครตๆเลยตอนนี้”
เสียงเท้าและเสียงพูดคุยเงียบไป แต่ที่ยังอยู่ตรงนี้ที่เดิมคือผม...
นี่มันเรื่องอะไรกัน
พี่ทราฟเลิกกับพี่เฟเพราะผมเหรอ...ไม่จริงใช่ไหม
“พี่ทราฟเลิกกับพี่เฟแล้วเหรอ”
“ครับ พี่เลิกกับพี่เฟแล้ว”
“ทำไมล่ะครับ”
“มันก็แค่...พี่กับพี่เฟไม่ได้รักกันแล้วก็แค่นั้น”
เพราะผมงั้นเหรอ...พี่ทราฟถึงไม่รักพี่เฟ
เพราะผมใช่ไหมที่ทำให้พวกพี่เขาเลิกกัน
ตกลงมันยังไงกันแน่ ผมงงและสันสนไปหมดแล้ว แต่ที่มากกว่านั้นคือผมเจ็บ...เจ็บเหลือเกิน ถ้า...ถ้าพี่ทราฟเลิกกับพี่เฟเพราะผมจริงๆ ถ้าเป็นอย่างนั้น...พี่ทราฟอาจจะเลิกรักผมแล้วไปคบกับผู้หญิงคนนั้นก็ได้
ไม่...ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น
บอกผมสิว่ามันไม่จริง!
“เค้กครับ ไปกันถะ...เค้ก! เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม!”
ผมยังนั่งนิ่งร้องไห้อยู่เหมือนเดิม พี่เจกอดผมแน่น ปากก็คอยถามไถ่ว่าผมเป็นอะไร พยายามจะดูเนื้อตัวผมว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า แต่พี่เจคงหาไม่เจอหรอก เพราะแผลที่เจ็บมันอยู่ข้างใน...ที่ใจ
“บอกพี่สิครับเค้ก ร้องไห้ทำไม” พี่เจถามผมอย่างเป็นห่วง
“ฮึก พี่เจ...พี่ทราฟ เลิก...เลิกกับพี่เฟเพราะ...เพราะผม อึก...ใช่ไหม” ผมถามออกไปอย่างยากลำบาก
“อะไรนะ!” พี่เจพูดเสียหลงอย่างตกใจ ตกลงมันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม
“เพราะผม พี่ทราฟกับพี่เฟเลยเลิกกัน ฮือ”
“ไม่จริง! เค้กไปฟังเรื่องนี้มาจากไหน”
“แต่...”
“เค้ก เค้กฟังพี่นะ ไม่ว่าเค้กจะไปได้ยินอะไรมา พี่ขอบอกเลยว่าไม่ใช่เพราะเค้กที่ทำให้สองคนนั้นมันเลิกกัน เชื่อพี่ ไอ้ทราฟมันรักเค้กมากนะ”
ผมรู้...ผมรู้ว่าพี่ทราฟรักผมมาก แต่...ผมไม่รู้ ไม่รู้เลย ทุกอย่างมันขาวโพลนไปหมดเหมือนมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง ตื้อจนคิดอะไรไม่ไหวแล้ว
“ผมจะทำยังไงดี”
“ทำใจให้สบายสิเค้ก เชื่อพี่นะ ไม่มีอะไรเลวร้ายขนาดนั้นหรอก ถ้าอยากรู้ว่าความจริงก็ไม่ถามไอ้ทราฟกันเลยดีไหม”
“...”
“คนเก่ง ตอนนี้ไอ้ทราฟมันทำทุกอย่างเพื่อเราอยู่นะ”
“ทำทุกอย่างเหรอครับ”
“ใช่”
“ทำอะไรเหรอครับ”
“ไว้ให้มันบอกเราเองดีกว่านะ แต่เชื่อใจมันเถอะ”
“พี่เจ...”
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย เช็ดน้ำตาซะ ขี้แยจริงๆ ไอ้ทราฟคงเอาแต่โอ๋เราจนเคยตัวสิ”
ก็พี่ทราฟรักผมนี่น่า...
ใช่...พี่ทราฟรักผม แค่คิดน้ำตาก็จะไหลอีกแล้ว ไม่ไหวเลยจริงๆ
พี่เจลุกขึ้นยืนพร้อมดึนแขนผมให้ลุกขึ้นตาม ผมยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา แม้จะยากเหลือเกินแต่ผมต้องทน
บ้านพี่ทราฟค่อนข้างไกลจากบ้านที่เราอยู่ ผมไม่เคยไปบ้านพี่ทราฟเลยทั้งๆที่พี่ทราฟชวนไปด้วยตั้งหลายครั้ง แต่เพราะผมกลัว ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปบ้านพี่ทราฟในฐานะอะไร พ่อผมอาจจะยอมรับได้ที่ผมเป็นแฟนกับพี่ทราฟ แต่พ่อแม่พี่ทราฟล่ะจะยอมรับได้ไหมถ้ารู้ว่าลูกตัวเองมีแฟนเป็นผู้ชาย เพราะอย่างนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ผมจะไปบ้านพี่ทราฟอย่างบริสุทธิ์ใจ จะให้นั่งโกหกผู้ใหญ่ผมก็ไม่อยากทำ และที่ดูจะร้ายแรงกว่านั้น ถ้าหากว่าพ่อแม่พี่ทราฟไม่ยอมรับล่ะ มันจะเป็นยังไง ผมอาจจะต้องเลิกกับพี่ทราฟ ดังนั้นผมถึงได้เลือกที่จะหลบอยู่ในที่ของตัวเอง เพราะอย่างน้อยผมก็รู้ว่าพี่ทราฟจะกลับมา...
รถพี่เจมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง และนี่คงเป็นบ้านของพี่ทราฟ บ้านสองชั้นขนาดกลางที่ค่อนข้างดูดี แค่ดูภายนอกยังน่าอยู่เลย ข้างในก็คงจะน่าอยู่ไม่แพ้กัน ผมเองก็ชอบบ้านแบบนี้ มันให้ความรู้สึกอบอุ่นไม่เคว้งคว้างจนเกินไปอย่างบ้านของผม...เรียกให้ถูกมันน่าจะเป็นบ้านของพ่อผมมากกว่า
พี่เจลงจากรถไปกดกริ่งที่หน้าบ้าน ผมเลยลงจากรถมายืนข้างๆพี่เจ รอยยิ้มของพี่เจส่งมาเป็นกำลังใจให้ผม ผมรู้สึกอยากจะขอบคุณพี่เจสักร้อยครั้งพันครั้งจริงๆ
“อ้าววว พี่เจ เป็นไงมาไงเนี่ย” เด็กผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งเดินออกมาจากบ้านด้วยท่าทางร่าเริง ใบหน้าที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นน้องชายของพี่ทราฟ พี่น้องนี่เหมือนกันยังกะแกะ แต่ติดที่ว่ายังโตไม่เท่าพี่ทราฟเท่านั้นเอง เชื่อว่าโตขึ้นจะต้องหล่อมากกว่านี้แน่ๆ
“ไงไอ้เท็ป พี่มาหาไอ้ทราฟน่ะ มันอยู่หรือเปล่า”
“ไม่อยู่พี่ เข้ามาในบ้านก่อนครับ” เท็ปเปิดประตูบ้านให้ พี่เจเดินนำเขา ส่วนผมก็ทำตัวลีบๆเข้าตามไป แต่ต้องหยุดชะงักเพราะน้องพี่ทราฟดันยืนหน้าเข้ามาหาผมอย่างเร็ว ผมต้องเอนตัวหนีทันที
เพี๊ยะ!
“อย่าลามปามน้องพี่นะไอ้เท็ป” พี่เจตบหัวเท็ปอย่างจังก่อนจะชี้นิ้วพูด เท็ปแลบลิ้นใส่พี่เจก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
ผมเดินก้มหน้าก้มตาตามพี่เจเข้าไปในบ้านพี่ทราฟ หน้าตาผมตอนนี้ก็ดูไม่ได้ ตาบวมหน้าบวมไปหมด
“พ่อ แม่! พี่เจมา” เท็ปตะโกนลั่นบ้านแล้ววิ่งนำไปที่ห้องนั่งเล่น เขาทิ้งตัวลงที่หน้าทีวีที่เปิดเกมส์คาไว้อยู่
“อ้าวเจ เป็นไงมาไงล่ะ แล้วนั่นพาใครมาด้วย นั่งๆ”
“สวัสดีครับพ่อ มาหาไอ้ทราฟมันนะ มันไม่อยู่เหรอครับ” พี่เจนั่งลงข้างๆพ่อพี่ทราฟ ผมก็นั่งลงข้างๆพี่เจ เรียกว่านั่งติดชิดอย่างแนบแน่น นี่แต่เจอหน้าพ่อพี่ทราฟผมก็กลัวแล้วอ่ะ หน้าพ่อพี่ทราฟดุมาก แถมผมยังเหมือนคนมีความผิดอีก
“พ่อให้มันไปทำธุระให้น่ะ”
“เหรอครับ อ่อ นี่น้องเค้กครับ” พี่เจแนะนำผมให้พ่อพี่ทราฟรู้จัก ผมยกมือไว้อย่างกล้าๆกลัวๆ พ่อพี่ทราฟหรี่ตามองผมอย่างพินิจพิจารณา ทำเอาผมร้อนๆหนาวๆนั่งก้มหน้าตลอดไม่กล้าสบตา
“อืม หน้าตาน่ารักดีนะ น้องชายแท้ๆเหรอ” พ่อพี่ทราฟถามต่อแต่ก็ยังจ้องหน้าผมไม่เลิก
“ไม่ใช่หรอกครับ ว่าแต่ไอ้ทราฟมันจะกลับกี่โมงเหรอครับ” ผมรู้ว่าพี่เจแกล้งเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากให้พ่อพี่ทราฟถามผมมาก ซึ่งถือว่าเป็นการกระทำที่ถูกต้องที่สุด ><
อย่าสนใจผมเลย คิดว่าผมเป็นอากาศเถอะ T^T
“เย็นๆโน่นล่ะ จะรอไหมล่ะ มีธุระด่วนหรือไงถึงได้มาถึงบ้าน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไอ้ทราฟมันก็กลับบ้านโน่นแล้วนี่” พ่อพี่ทราฟบกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างใจเย็น
“ก็ไม่เชิงครับ ที่จริงอยากมาเยี่ยมพ่อกับแม่ด้วยน่ะครับ”
พี่เจช่างเป็นคนที่มีไหวพริบจริงๆ นับถือๆ
“หึหึ ดีๆ แล้วเราละไอ้ตัวเล็ก อายุเท่าไหร่แล้ว” อยู่ดีๆพ่อพี่ทราฟก็คุยกับผม ทำเอาสะดุ้งเลย
“เอ่อ...ยี่สิบครับ” ผมตอบเสียงเบา
“เรียนอะไรละ”
“ตอนนี้ผมกำลังสอบเข้าคณะดุริยางค์อ่ะครับ” ผมตอบ พ่อพี่ทราฟเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มนิดๆ
“แสดงว่าที่บ้านก็มีเงินสิน่ะ ไอ้คณะนี้นี่ถ้าไม่มีเงินก็เรียนลำบาก จริงไหมเจ”
“ครับ” ผมกับพี่เจตอบพร้อมกัน
“แล้วเล่นเครื่องดนตรีอะไรล่ะ”
“เปียโนครับ”
“อืมม ดีๆ ฟังดูดีที่เดียว ฮ่าๆๆ”
ในขณะที่พ่อพี่ทราฟพูดพูดคุยอย่างสนุกๆ แต่ผมนี่อยากจะร้องไห้ ไม่ได้ร้องไห้เรื่องพี่ทราฟนะ จะร้องไห้เพราะพ่อพี่ทราฟชวนคุยเนี่ยแหละ เหมือนจะดีนะ แต่...มันเกร็งอ่ะ!
“คุยกันอะไรกันเสียงดังเชียว เป็นไงบ้างเจ เดี๋ยวนี้แม่ไม่ค่อยเห็นหน้าค่าตาเลยนะ” ผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีเดินเข้ามาพร้อมกับถาดน้ำชาและขนม สงสัยจะเป็นแม่พี่ทราฟแน่ๆ
“ยุ่งๆนะครับ ช่วงนี้ไอ้ครามติดงานตลอด ผมเลยต้องแบ่งงานมันมาทำ” พี่เจตอบพลางช่วยแม่พี่ทราฟยกน้ำชาและขนมวางบนโต๊ะรับแขก
“แล้วนี่เด็กนี่ไหนเนี่ย หน้าตาน่ารักเชียว” แม่พี่ทราฟนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวข้างๆผม พร้อมกับจ้องผมไม่วางตา จ้องผมทำไมอ่ะ ผมไม่ใช่หมีแพนด้านะ แม้ว่าตาจะทั้งบวมและดำคล้ำใกล้เคียงกับหมีแพนด้าก็เถอะ งืออออ
“เค้กครับ นี่แม่ไอ้ทราฟ นี่น้องเค้กครับแม่”
ผมยกมือไหว้แท่พี่ทราฟก่อนจะฉีกยิ้มสู้ทีหนึ่ง
“ชื่อก็น่ารัก พอดีเลย แม่กำลังทำเค้กอยู่ สนใจไปช่วยแม่ในครัวไหม เจ...รีบกลับหรือเปล่า”
“ไม่ครับ เดี๋ยวผมคงอยู่ที่นี่รอไอ้ทราฟกลับมาน่ะครับ”
ที่จริงไม่ต้องรอก็ได้นะพี่เจ กลับกันเลยก็ได้ ถึงผมจะมีคำถามเยอะแยะมากมายที่จะถามพี่ทราฟ แต่ ณ จุดๆนี้แล้ว ไว้ถามวันพรุ่งนี้ก็ได้ ผมไม่รีบแล้ววววว >_<!
“งั้นก็ดีเลย ไปช่วยแม่ดีกว่าเค้ก” แม่พี่ทราฟจับมือผมให้ยืนขึ้นแล้วจูงมือผมเดินออกจากห้องนั่งเล่น ผมเหลียวหลังมองพี่เจให้ช่วย แต่พี่เจได้แต่โบกมือให้ผมแทน ไม่เอานะ ผมกลัว
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ผมจำต้องเดินตามแม่พี่ทราฟเข้าครัว ที่วางอุปกรณ์ทำเค้กไว้เต็มไปหมด ถ้าในสถานการณ์อื่นผมคงดีใจจนเนื้อเต้น แต่ตอนนี้ผมอยากจะบ้าตายเพราะใจเต้นแรงเกินไป มันทั้งตื่นเต้น วิตกกังวล นี่น่ะ...แม่พี่ทราฟนะ
แม่พี่ทราฟ!
แม่ของสามีผมเลยนะ แม่ว่าตอนนี้ผมกำลังงอนพี่ทราฟอยู่ก็เถอะ แต่ก็นั่นแหละ พี่ทราฟเป็นคนที่ผมรักนี่นา ทำไงได้ละ
“ชื่อเค้กนี่ทำเค้กเป็นไหมครับ” แม่พี่ทราฟชวนคุย มือก็หยิบจับทำโน่นนี่นั่น ผมได้แต่ยืนตัวแข็งไม่กล้าขยับไปไหนกลัวจะเกะกะ
“แหะๆ ไม่เป็นครับ เค้กกินเป็นอย่างเดียว” ผมตอบ
“งั้นเหรอ ช่วยแม่ละลายช็อคโกแลตหน่อยได้ไหม” แม่พี่ทราฟถามยิ้มๆ ผมพยักหน้าหงึกหงัก ใจก็อยากทำ อีกใจก็กลัว บ้าไปแล้วผม >_<!
ผมใช้ไม้พายค่อยๆคนช็อคโกแลตในหม้อให้ละลายไปเรื่อยๆ น่ากินจัง เห็นแบบนี้แล้วอยากจะกินช็อกโกแลตร้อนๆสักถ้วย เวลาผมไปเรียนเปียโนก็สั่งกินที่ร้านใกล้ๆที่เรียนบ่อยๆ
“รู้จักกับเจ งั้นก็ต้องรู้จักกับทราฟสิ ใช่ไหม”
กึก
มือที่ทำลังคนช็อคโกแลตหยุดกึก แต่ผมก็รีบดึงสติกลับแล้วลงมือคนต่อ
“ก็...รู้จักครับ” รู้จักดีด้วยครับแม่ T^T
“เหรอ เป็นไง พี่ทราฟดุไหม” แม่พี่ทราฟถามพลางหัวเราะในลำคอ แต่ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ
“ไม่ดุครับ พี่ทราฟใจดีมาก” ใจดีสุดๆไปเลยด้วย ยิ่งนึกยิ่งคิดถึง
“ใจดีจริงเหรอ ไม่น่าเชื่อเลย”
“ทำไมเหรอครับ” ผมถาม เพราะพี่ทราฟใจดีจะตายไป
“เปล่าหรอกจ๊ะ แม่แค่แปลกใจเพราะปกติทราฟค่อนข้างดุนะ กับเจ้าเท็ปนี่ก็ตีกันบ่อยๆ”
“ฮะๆ” ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ ไม่กล้าพูดอะไรมาก เดี๋ยวความลับหลุด
พอช็อคโกแลตได้ละลายได้ทีแล้วผมก็ส่งงานคืนให้แม่พี่ทราฟ ผมไม่ค่อยได้ช่วยอะไรหรอกครับ ส่วนมากก็ยืนดูเท่านั้น แต่แบบนี้ก็ดี มันทำให้ผมนึกถึงเวลาที่เข้าครัวกับแม่ ตอนนั้นผมก็ไม่ค่อยได้ช่วยแม่หรอก คอยจะป่วนเสียมากกว่า แม่ชอบว่าแบบนั้น ฮ่าๆๆ
แต่ตอนนี้มันไม่มีบรรยากาศแบบนั้นอีกแล้ว ถ้าแม่พี่ทราฟยอมรับผมได้คงจะดี เพราะแม่พีทราฟดูใจดีเหมือนแม่ผม ถ้าได้กอด...คงจะอุ่นไม่น้อยเลย
“เค้ก...เป็นอะไรครับ”
“อ๊ะ! เปล่าครับ ผมแค่คิดอะไรเพลินนิดหน่อย” ผมตอบกล้อมแกล้ม แม่พี่ทราฟยิ้มอย่างใจดี กวักมือให้ผมเข้าไปหาใกล้ๆ
“หั่นสตรอเบอร์รี่ให้แม่หน่อย”
“ครับ”
ผมรับมีดมา หยิบสตรอเบอร์รี่ลูกโตมาหั่นเป็นแว่นๆ โดยมีแม่พี่ทราฟคอยบอกอยู่ข้างๆ ลูกแรกยังหั่นไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ แต่พอหั่นไปเรื่อยๆก็เริ่มถนัดขึ้น
“เค้ก” แม่พี่ทราฟเรียกผม
“ครับ” ผมขานรับ แต่ไม่ได้เงยหน้ามองเพราะกำลังตั้งใจหั่นสตรอเบอร์รี่อยู่เลยไม่รู้ว่าแม่พี่ทราฟทำสีหน้าแบบไหนอยู่
“หนูน่ะ...เป็นแฟนทราฟเหรอ”
“...!”
จบประโยคคำถามพอดีกลับที่ผมกดมีดลงบนสตรอเบอร์รี่โดยไม่ระวังทำหั่นเฉือนเข้าเนื้อที่นิ้ว เลือดสีแดงไหลออกมาเปื้อนสตรอเบอร์รี่สีแดงสด แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับไม่รู้สึกเจ็บ มือที่ถือมีดกำไว้แน่น ผมกำลังช็อคกับสิ่งที่แม่พี่ทราฟถาม
รู้ได้ยังไง...
===================================
หึหึ แม่สามีกับลูกสะใภ้เขาเจอกันแล้วววววววววว
ใจเย็นนะทุกคน บางทีมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่คุณคิดก็ได้ หึหึ
มันคงจะเสร็จเร็วกว่านี้ถ้าไม่มีชินอิจิ! ดูโคนันแล้วหยุดตัวเองไม่ได้
แต่ว่าตอนนี้ไม่ติดโคนันแล้ว แต่ดันติด Love Rain แทน
อ๊ากกกกกก มีใครดูบ้างคะ ชอบมาก นางเอกน่ารัก พระเอกก็หล่อ
ไปดีกว่า...ไปดูต่อ (ได้ข่าวว่าตอนนี้ตีสองกว่า) ฮ่าๆๆๆ
รักทุกคนค่ะ ^_^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
