หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[CarToonMiZa]

สุขสันต์วันสงกรานต์
เช่นเดียวกันจ้า

รอรอรอรอรอรอรอ

[Pumpkin_23]

มาต่อเร็วๆนะคะ ลุ้นๆ

[CarToonMiZa]

ดันดัน

[chisarachi]

น้องเค้กกกกกกกกกก ไม่ว่าเมื่อไร
ที่ไหนก็น่าเอ็นดูเสมอนะ><
อิจฉาน้องเค้กมากกกกก
ชอบพี่ชายแบบพี่คราม
อบอุ่นอ่าาาาาา^^

[Vavaviz]

ชอบค่าาาาา

 

[RiRi]

เดี๋ยวพรุ่งนี้มาลงให้นะคะ วันนี้ไม่สบายเพราะไปเล่นน้ำมา 

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 14
[Traf talks]


ท้องฟ้ามืดครึ้มเหมือนฝนจะตก ฝนหลงฤดูหรือไงกันวะ นี่มันหน้าหนาวแล้วนะผมว่า แต่จะเอาอะไรกับเมืองไทยที่หน้าหนาวไม่เคยจะหนาว แถมวันนี้ทำท่าเหมือนฝนจะตกอีกด้วย ผมเหลือบมองนาฬิกา บ่ายโมงแล้วเหรอนี่ ก็ว่าอยู่ว่าทำไมถึงหิว ไว้กลับไปกินข้าวที่บ้านดีกว่า ฝีมือแม่หน้าจะอร่อยกว่ากินที่ร้าน ไหนจะต้องเอามือถือที่ซื้อมาใหม่ไปชาร์ตแบตอีกเพราะว่าเมื่อวานผมดันทำมือถือหาย รู้ตัวอีกทีก็กลับถึงบ้านแล้ว วันนี้พ่อวานให้ออกมาทำธุระเลยแวะซื้อ

ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ได้คุยกับเจ้าตัวเล็กของผมเลย ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ป่านนี้คงงอนตุบป้องไปแล้วมั้ง ยิ่งคิดยิ่งอยากกลับไปฟัดให้หายคิดถึง แต่ติดที่ว่าผมยังเคลียร์กับพ่อแม่ไม่ได้เนี่ยสิ เมื่อเช้าแม่ก็ไม่ยอมคุยกับผม ส่วนพ่อ นอกจากสั่งงานแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แถมยังทำหน้าบึ้งตึงแบบไม่พอใจ แล้วอย่างนี้จะให้ผมขอตัวกลับไปหาเค้กได้ยังไงล่ะ

ไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะยากขนาดนี้

แต่ต่อให้ยากแค่ไหนผมก็จะผ่านมันไปให้ได้ เพราะผมยังมีคนตัวเล็กอีกคนที่ต้องดูแล

“นั่นมันรถของไอ้เจนี่หว่า มาทำอะไรวะ” ผมบ่นพำพัมกับตัวเองอย่างงงๆที่เห็นรถไอ้เจจอดอยู่หน้าบ้าน ผมจอดรถต่อท้ายรถมันก่อนจะเข้าไปในบ้าน พอเดินเข้าห้องนั่งเล่นก็เจอไอ้เจกำลังนั่งคุยกับพ่อผมอยู่ แต่พอมันเห็นผมเท่านั้นแหละ มันรีบพุ่งเข้ามาหาผมทันทีก่อนจะลากผมออกมานอกบ้าน

“อะไรของมึง แล้วนี่มึงมาทำไมวะ” ผมถามมันงงๆ แต่หน้ามันดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“คือว่า...เค้ก” ไอ้เจพูดติดๆขัดๆทำหน้าบอกบุญไม่รับ

“ทำไม่มึง เค้กเป็นอะไร!” ผมถามอย่างร้อนรน แทบจะวิ่งกลับไปที่รถแล้วพุ่งตรงกลับบ้านแล้ว แต่ติดที่ไอ้เจรั้งแขนผมไว้ก่อน

“ใจเย็นมึง เค้กไม่ได้เป็นอะไร หรืออาจจะเป็น”

“อะไรของมึงไอ้เจ มีอะไรมึงรีบๆเล่ามาเลย” ผมพูดอย่างหงุดหงิด

“เออๆ เมื่อวานน่ะ มึงไปไหนกลับใครมา” ไอ้เจมองผมตาขวาง

“เมื่อวาน? อ่อ กูว่าลูกพี่ลูกน้องไปซื้อของมา ทำไมวะ มีอะไรหรือเปล่า”

“เฮ้อ ก็เมื่อวานไอ้ครามพาเค้กไปเที่ยวแล้วบังเอิญไปเจอมึงเดินอยู่กับผู้หญิงไง แล้วพอน้องมันโทรหามึงก็เสือกไม่รับ เลยคิดมากว่ามึงมีคนไหมจะทิ้งเขา ร้องไห้ไม่หยุด พวกกูต้องช่วยกันปลอบช่วยกันหลอกล่อ พอไม่มีมึงแล้วน้องมันดื้อกว่าปกติอีก” ไอ้เจเล่าพลางหันเข้าไปมองในบ้านเหมือนกลัวใครจะออกมา

“เวรแล้วไง นั่นน่ะญาติกู กูแค่พาเขาไปซื้อของ กูไม่ได้มีใครจริงๆนะเว้ย อีกอย่างมือถือกูหายด้วย นี่เพิ่งไปซื้อมาใหม่ยังไม่ได้ชาร์ตแบตเลย” พูดแล้วก็กังวล ไม่รู้ป่านนี้เค้กคิดมากไปถึงไหนแล้ว

“จริงนะมึง” ไอ้เจถามเพื่อความแน่ใจ มันจะมาแน่ใจห่าอะไรวะ

“เออดิ มึงก็รู้ว่ากูรักเค้กแค่ไหน นอกใจคนรักครั้งเดียวก็เกินพอแล้วสำหรับกู”

“ก็ดี ไปบอกน้องมันแล้วกัน อยู่ในบ้านนู่นน่ะ อยู่กับแม่มึงในครัว”

“ห๊า!” ผมร้องอย่างตกใจ หันตัวจะวิ่งเข้าบ้าน แต่ไอ้เจก็ดึงเอาไว้อีก

อะไรของมันอีกวะ!

นี่มันพาเค้กมาด้วยเหรอ...แล้วป่านนี้เด็กน้อยของผมจะเป็นยังไงบ้างวะเนี่ย หวังว่าแม่จะไม่รู้นะว่าเค้กเป็นแฟนผม

ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้พ่อแม่รู้หรอกว่าเค้กเป็นแฟนผม แต่ผมไม่อยากให้เค้กมาเจอสีหน้าพ่อกับแม่ที่ทั้งไม่พอใจและผิดหวัง มันจะทำให้เค้กไม่สบายใจและเป็นทุกข์ ซึ่งนั่นผมไม่ชอบเอาเสียเลย ตอนนี้ผมเป็นห่วงเขามากจริงๆ ผมพยายามชะเง้อเข้าไปในบ้านเพื่อมองหาเค้ก

“มึงปล่อยกูดิไอ้เจ กูจะเข้าไปหาเค้ก” ผมบอกไอ้เจเสียงเขียว

“กูปล่อยแน่ แต่กูมีอีกเรื่องจะบอก” มันพูดหน้าเครียดกว่าเดิม

“อะไร” ผมขมวดคิ้วถาม

“เมื่อเช้าก่อนกูจะพาเค้กมาหามึง ไม่รู้ว่าน้องมันไปรู้เรื่องมึงเลิกกับเฟได้ยังไง” ไอ้เจพูด แต่ผมกำลังงง

“ยังไงวะ” ผมถาม

“คือน้องมันถามว่ามึงเลิกกับเฟเพราะเขาเหรอ อะไรแบบนี้อ่ะ ตอนนั้นเค้กร้องไห้หนัก สะอื้นไปพูดไป ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ทีแน่ๆคือน้องรู้แล้วว่าที่มึงเลิกกับเฟเป็นเพราะเขา”

“ไม่ใช่เพราะเค้ก!” ผมพูดเสียงดังอย่างลืมตัว ที่ผมเลิกกับเฟไม่ใช่เพราะเค้ก แต่เป็นเพราะผม...เพราะผมต่างหากที่รักเค้ก

รักมากกว่าใครอีกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนผม

ผมเดินเข้าบ้านดุ่มๆ ตรงไปยังห้องครัว ทันที แต่พอเข้าไปเท่านั้นแหละ ทำผมโมโหหนักยิ่งกว่าเดิมอีก

“แม่! เค้กเป็นอะไร!” ผมถามอย่างร้อนรน เค้กที่กำลังร้องไห้เมื่อหันมาเห็นผมก็รีบวิ่งเข้ามากอดผมทันที

“ฮือ พี่ทราฟ” เค้กกอดผมแน่นเหมือนกลัวว่าผมจะหายไป ผมกระชับกอดก่อนจะลูบหลังเค้กอย่างปลอบโยน แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเพราะเค้กยังคงร้องไห้ไม่หยุด

“...” ผมมองหน้าแม่ที่ยืนมองผมกับเค้กสลับกันไปมานิ่งๆ แต่ผมเห็นความกังวลในแววตาของแม่ที่มองคนตัวเล็กในอ้อมกอดผม

“เฮ้อ แม่ก็แค่ถามว่าเค้กเป็นแฟนแกหรือเปล่าแค่นี้ ก็ร้องไห้แล้ว”

“...!”

ผมตกใจมากที่แม่พูดแบบนั้น แม่รู้ได้ไงว่าเค้กเป็นแฟนผม และพอแม่พูดแบบนั้นเค้กยิ่งร้องหนักกว่าเดิม ดูเหมือนจะเสียขวัญไปแล้ว

“ทราฟ ไปคุยกับพ่อในห้องรับแขก เค้กด้วย” เสียงพ่อดังขึ้นจากหน้าประตูครัว ผมหันไปมองหน้าพอก่อนจะพยักหน้ารับ แม่ออกไปก่อน เหลือแค่ผมกับเค้กในครัว

ผมยืนกอดเค้กนิ่ง พยายามคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดี

“อึก...พื่ทราฟ เค้ก กะ..กลัว” เค้กพูดเสียงอู้อี้อยู่กับอกผม

“ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่จะอยู่ข้างๆเค้ก ยังไงก็ไม่ทิ้งเค้กแน่นอน เชื่อใจพี่ไหม” ผมดันเค้กออก โน้มตัวลงไปให้หน้าอยู่เสมอกับหน้าเค้ก ใบหน้าหวานนองไปด้วยน้ำตา ผมบรรจงเช็ดให้อย่างแผ่วเบา แต่ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหล

“พี่ทราฟ ฮึก จะไม่ทิ้งเค้ก...ใช่ไหม” แววตาที่สั่นระริกคลอไปด้วยน้ำตามันดูน่ารักและน่าสงสารไปพร้อมๆกัน ผมจุ๊บที่ริมฝีปากเค้กเบาๆก่อนจะยิ้มให้

“ไม่ทิ้งหรอก รักขนาดนี้จะทิ้งได้ไง”

“จริงนะ”

“จริงสิครับ เดี๋ยวออกไปคุยกับพ่อแม่ ไม่ต้องกลัว ถ้าท่านพูดอะไรก็ไม่ต้องคิดมาก พี่จะจัดการเอง” ผมลูบหัวเค้กเบาๆ เค้กพยักหน้ารับ ผมเลยจับมือเค้กพาไปที่ห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้ทุกคนนั่งกันอยู่พร้อมหน้าทั้งพ่อแม่ ไอ้เท็ปและไอ้เจที่มองมายังผมกับเค้กอย่างให้กำลังใจ

ผมนั่งลงและดึงให้เค้กนั่งลงข้างๆ พ่อจ้องหน้าผมเขม่ง ส่วนแม่สีหน้าดูเป็นกังวล ผมคงจะเป็นลูกที่แย่มากที่ทำให้พ่อแม่เป็นทุกข์ขนาดนี้ แต่จะให้ผมทำยังไง ในเมื่อใจผมรักคนๆนี้ไปหมดทั้งใจแล้ว จะให้เลิกคงไม่ได้หรอก ไม่มีทางที่ผมจะทำแบบนั้น

“ไอ้ทราฟ เล่ามาให้หมด” พ่อพูดทำลายความเงียบ เค้กบีบมือผมแน่น ผมเลยบีบมือตอบก่อนจะหันไปสบตาพ่อกับแม่อย่างจริงจัง

“พ่อครับ แม่ครับ นี่เค้กแฟนผม” ผมพูดออกไป พ่อและแม่ยังนั่งนิ่งไม่มีแววว่าตกใจหรืออะไร ผมจึงพูดต่อ

“ผมรักเค้ก รักมาก ผมไม่รู้จะพูดอะไร แต่ผมอยากให้พ่อกับแม่เข้าใจ ผมรู้ว่ามันไม่ถูก ใช่ว่าผมอยากให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แต่ผมรักเค้กไปแล้ว รักทั้งๆที่เขาเป็นผู้ชาย และผมก็ไม่คิดจะเลิกกับเค้กอย่างเด็ดขาดไม่ว่าพ่อกับแม่จะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม ผมแค่อยากบอกให้พ่อกับแม่รับรู้” ผมได้ยินเสียงคนตัวเล็กข้างๆสะอื้นเบาๆ ผมอยากจะดึงมากอดปลอบเหลือเกิน

“รักงั้นเหรอ ผู้ชายกับผู้ชายมันจะรักกันได้ยังไง!” พ่อตวาดเสียงดังลั่น คำพูดของพ่อไม่ได้ทำให้ผมโกรธ เพราะผมเข้าใจว่าพ่อรู้สึกอย่างไร ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อกับแม่รักผม พ่อกับแม่คงไม่ทำแบบนี้

“รักกันได้หรือไม่ได้ผมก็รักเขาไปแล้ว พ่ออาจจะไม่เชื่อ แต่ผมบอกพ่อได้เลยว่า พ่อรักแม่ยังไง ผมก็รักเค้กแบบนั้น”

เพราะมันคือรัก...ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นผู้หญิงหรือชาย ยังไงมันก็คือรักอยู่ดี

รักในตัวตนของคนๆนั้น...ไม่ใช่รักในเพศของเขา

“แล้วเราล่ะเค้ก รักทราฟมากเลยหรือยังไง” คราวนี้เป็นแม่ผมที่ถามเค้ก เค้กเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนจะหันไปสบตาแม่อย่างกล้าๆกลัว

“ครับ ผมรักพี่ทราฟ ฮึก พี่ทราฟเป็น...เป็นทุกอย่างของผม” คำพูดของเค้กทำให้หัวใจผมพองตัว ถึงจะกลัวแค่ไหนแต่ก็ยังพูดด้วยความหนักแน่น เพราะอย่างนี้ไงผมถึงได้รักคนๆมากขนาดนี้

คงไม่ผิดที่พวกไอ้เจจะบอกว่าผมหลงเค้กจนโงหัวไม่ขึ้น ไม่ว่าเค้กจะทำอะไรก็ดีไปหมด

“ทั้งๆที่คบกับเราแล้วทราฟก็จะพลาดโอกาสที่จะได้เจอผู้หญิงดีๆ ได้แต่งงาน ได้มีลูกแบบคนปกติเนี่ยนะ แบบนี้เรายังจะรักทราฟอยู่อีกหรือเปล่า ยังอยากให้เขาเป็นแบบนี้ต่อไปไหม”

“แม่!” ผมเรียกแม่เสียงดัง

“เงียบไปทราฟ แม่คุยกับเค้กอยู่ ว่ายังไงล่ะ” แม่หันไปคาดคั้นเอากับเค้ก เพราะแบบนี้ไงผมถึงตัดสินใจมาบอกพ่อกับแม่เรื่องเค้กได้ตัวคนเดียว

“ผม...ผมไม่รู้” เค้กพูดเสียงเบา

“...” และแม่ยังคงจับจ้องไปที่เค้ก

“ผมแค่รักพื่ทราฟ ผมแค่รู้ว่าเรามีความสุขเวลาอยู่ด้วยกัน เพราะผมต้องการพี่ทราฟและพี่ทราฟต้องการผม แต่...แต่ถ้าวันหนึ่งพี่ทราฟอยากมีครอบครัว มีลูก ผมก็จะยอมปล่อยพี่ทราฟไป ขอเพียงแค่พี่ทราฟมีความสุข จะให้ผมอยู่หรือไปผมก็ยินดีทั้งนั้น” เค้กก้มหน้าพูด น้ำตาผมไหลออกมา ผมดึงเค้กเข้ามากอดแน่น

“ยังไงก็จะไม่เลิกใช่ไหม” พ่อถามผมเสียงนิ่ง

“ครับ ยังไงผมก็ไม่เลิกกับเค้ก” ผมตอบและยังคงกอดเค้กไม่ปล่อย

“งั้นแกก็ไม่ต้องมาเป็นลูกชั้น!” พ่อตวาดกร้าว ผมมองพ่ออย่างเจ็บปวด เค้กร้องไห้สะอื้นหนักส่ายหน้ากับอกผมไปมา

“พ่อ!”

“ก็ถ้าแกไม่ฟังสั่งพ่อ แกก็ออกจากบ้านไปเลย!”

“จะยังไงก็ได้ครับ ถึงพ่อจะไม่เห็นผมเป็นลูก แต่ผมก็ยังคิดว่าพ่อและแม่เป็นพ่อแม่ของผมเสมอ ผมขอโทษที่ทำให้พ่อแม่เสียใจ” ผมพูดอย่างอยากลำบาก ไม่คิดว่าพ่อจะพูดแบบนี้ ไม่คิดว่าพ่อจะตัดพ่อตัดลูกกับผม

ผมผิดใช่ไหมที่รักเค้ก

ผมผิดมากนักเหรอไง พ่อถึงทำกับผมอย่างนี้

“คุณลุงครับ ผม...”

“เงียบไปเจ ไม่ต้องพูดอะไร” พ่อหันไปว่าไอ้เจ ไอ้เจเลยได้แต่นั่งเงียบ

“พี่ทราฟ ไม่เอานะ ฮึก...คุณลุงคุณป้า...อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ ผม...ฮึก ผมขอโทษ” เค้กลุกขึ้นเดินไปหาพ่อและแม่ผมก่อนจะก้มลงกราบ ผมรีบเข้าไปหาเค้กแล้วดึงเข้ามากอดไว้

“พ่อครับแม่ครับ...ผม...”

“พอ ไม่ต้องพูดอะไร” น้ำเสียงพ่อเปลี่ยนไป ผมเงยหน้ามองพ่อที่นั่งมองผมยิ้มๆ พอหันไปหาแม่ก็เห็นแม่นั่งยิ้มอยู่แล้ว

อะไรกันวะ...!

“คุณก็เล่นแรงจริง ดูสิ น้องร้องไห้ใหญ่แล้ว” แม่กระเถิบตัวเข้ามาใกล้ผมก่อนจะดึงเค้กเข้าไปหา แต่เค้กไม่ยอมปล่อยตัวผมเลย แม่เลยส่งสายตาว่าให้ผมช่วย ผมเลยก้มลงไปพูดกับเค้กเบาๆ

“ไปหาแม่พี่สิเค้ก ไม่ต้องกลัว แม่พี่ไม่ทำอะไรหรอก” ผมบอก เค้กส่ายหน้าไม่ยอม น้องคงตกใจมาก

“ไม่ต้องกลัวแม่นะ แม่ขอโทษ” แม่ช่วยปลอบอีกคน จนในที่สุดเค้กก็ยอมให้แม่ผมดึงเข้าไปกอดและให้นั่งบนโซฟา ตอนนี้เลยมีผมคนเดียวที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพ่อและแม่

“อะไรกันอ่ะ พ่อ...แม่” ผมถามงงๆ งงจริงจังครับ เมื่อกี้พ่อยังจะกินหัวผมอยู่เลย แล้วดูตอนนี้สิ ยังพิงโซฟาสบายใจเฉิบมองเค้ก แถมยังลูบหัวเค้กที่อยู่ในอ้อมกอดแม่อีก

ปึก!

“โอ๊ยพ่อ! ถีบผมทำไมเนี่ย!” ผมโวยวายเพราะโดนพ่อถีบเข้าที่ท้องอย่างแรงจนหงายหลัง

“อย่ามาสำออยไอ้ลูกหมา แค่นี้ยังน้อยไป” พ่อชี้หน้าผม ผมลุกขึ้นมานั่งเหมือนเดิม แต่ยังมองค้อมพ่ออยู่

“น้อยไปอะไรพ่อ พูดมาเลยดีกว่า ผมงงนะเนี่ย” ผมพูดจริงจัง

“มึงคบกับเด็กนี่มานานเท่าไหร่แล้ว เพิ่งจะมาบอกกู แกล้งแค่นี้ยังน้อยไป” พ่อพูดอย่างหมั่นไส้ก่อนจะใช้เท้าถีบผมเบาๆอีกทีหนึ่ง แต่ผมนี่ดิ เงิบแดกไปแล้วเมื่อได้ยิน

“โหยพ่อ อย่าบอกว่าทั้งหมดนี่พ่อกับแม่แกล้งผม มันขำไหมเนี่ยพ่อ เห็นไหมน้องร้องไห้เนี่ย!” ผมพูดอย่างหงุดหงิด มันไม่สนุกเลยสักนิด แม้ว่าจะโล่งใจก็เถอะ แต่เมื่อกี้ผมโครตเครียดเลยให้ตายเถอะ!

“อ่อ นี่กูผิดงั้นสิ” พ่อเลิกคิ้วถามผมอย่างหาเรื่อง พ่อใครวะ โครตนักเลงเลย =_=

“เปล่า แต่...”

“คบกับน้องมันตั้งนานเพิ่งจะมาบอกพ่อกับแม่ ไม่รอให้นานกว่านี้ล่ะ สักสิบปีเป็นไงแล้วค่อยมาบอกกู เอาน้องมันไปอยู่ด้วยแล้วแต่ไม่บอกกูสักคำ คิดไหมว่าพ่อมึงจะรู้สึกยังไง เมื่อลูกมันไม่กล้าพูดไม่กล้าคุยอะไรด้วย ถามหน่อย พ่อเคยห้ามแกเวลาแกคิดอะไรอยากทำอะไรหรือไงไอ้ทราฟ” พ่อพูดโดยไม่มีท่าทีเล่นๆ

“...”

“ไม่ว่าแกจะทำอะไรพ่อก็สนับสนุนแกตลอด แต่นี่แกทำเหมือนพ่อไม่น่าไว้ใจจนถึงบอกเรื่องแฟนแกไม่ได้ ไม่ควรรู้เรื่องของแก ใช่ไหม”

“ไม่ใช่แบบนั้นพ่อ ก็ผมกลัวพ่อไม่ยอมรับ” ผมพูดขัด เลยโดนพ่อถีบอีกทีหนึ่ง

“ผู้ชายอกสามศอกมึงกล้าพูดว่ากลัวหรอก ไว้เมียหนีไปมีผัวใหม่โน่นค่อยกลัว” พ่อพูดพลางเหล่ตาไปมองเค้ก เค้กถึงกับสะดุ้งแล้วส่ายหน้าพัลวัน

หึ! น่ารักจริงๆ ^^

“แล้วตกลงพ่อไม่ว่าใช้ไหมถ้าผมจะคบกับเค้ก” ผมถามอย่างมีความหวังและต้องการความแน่ใจ ทั้งๆที่พอจะเข้าใจแล้วแหละว่าพ่อกับแม่ยอมรับ

“ทำไม ถ้ากูไม่ตกลงมึงจะเลิกคบกับน้องมันเหรอไง”

“ไม่เลิก!”

“เออ ก็ดี! คิดดูดิ กูถามกี่ครั้งๆว่ามีแฟนหรือยังก็ไม่บอก แม่ง น่าโมโห!”
“ผมขอโทษพ่อ”

“ไปๆ จะไปไหนก็ไปๆ เบื่อขี้หน้ามึงวะไอ้ทราฟ” พ่อบ่นพลางสะบัดมือไล่ผม

“พ่อครับ...แม่ครับ...” ผมเรียกบุพการีที่รักยิ่งของผมทั้งสอง ก่อนจะก้มลงกราบที่เท้าของทั้งสอง

“ผมขอบคุณที่พ่อและแม่เข้าใจผม และผมขอโทษที่ผมมาบอกช้าไป ผมรักพ่อกับแม่นะครับ” ผมบอก ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างมาอาย แม่ถึงกับร้องไห้ออกมาก่อนจะพยักหน้าให้ผม ส่วนพ่อ แค่ปรายตามองเท่านั้น แต่ผมรู้ดีกว่าผมรับรู้และไม่โกรธผมหรอก

“ฮู้ยยย โล่ง! เก็งจนฉี่จะราดแล้ว” ไอ้เท็ปถอนหายใจก่อนจะพูดเสียงดัง ผมหันไปมองหน้ามัน มันส่งยิ้มแห้งๆนี่มาให้ผม อย่าบอกนะว่ามึงก็รู้เรื่อง

“ขอโทษพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดนะ พ่อแม่บังครับผม” ไอ้เท็ปสารภาพออกมาก่อนจะวิ่งหนีขึ้นห้องไป

เดี๋ยวเถอะไอ้น้องเวร ปล่อยให้กูเครียดอยู่ได้ จะบอกกันสักนิดก็ไม่มี

แม่งเอ้ย! ผมโดนต้มซะเปื่อยเลย

พอเคลียร์กับพ่อและแม่เสร็จ พ่อก็ไล่ผมให้ไปดูที่อู่ ผมจะพาเค้กไปด้วยแม่ก็ไม่อนุญาต ลากก็ลากเค้กเข้าไปในครัวทันที เค้กมองผมตาละห้อยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเลยเดินออกจากบ้านพร้อมไอ้เจอย่างเสียไม่ได้

“งั้นกูกลับก่อนแล้วกัน มึงก็อย่าลืมบอกเค้กเรื่องเมื่อวานด้วยล่ะ” ไอ้เจพูดอย่างโล่งอก มันก็ผมก็ตกใจพอๆกัยนั่นแหละ เพราะไม่เคยเห็นพ่อโมโหมากขนาดนี้ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องล้อเล่นก็เถอะ แต่พ่อผมเป็นนักเลงเก่านะครับ คิดดูว่าขนาดแก่แล้วยังถีบผมกระเด็นได้ ถ้าพ่อคิดจะซ้อมผมจริงๆไม่ตายก็พิการแหละครับ

“เออ ขอบใจมากนะมึงที่ช่วยดูแลเค้กให้ เดี๋ยวกูคุยกับเค้กเอง”
 
“ไม่เป็นไร เค้กก็น้องกูเหมือนกัน” มันบอกก่อนจะขับรถออกไป ผมมองเข้าไปในบ้านอีกครั้งก่อนจะออกไปที่อู่ ตอนนี้พ่อสั่งอะไรต้องยอมไปก่อนครับ เดี๋ยวจะมีปัญหา

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมทำงานอย่างไม่มีความสุข ในใจกระวนกระวายไปหมด อยากกลับบ้านไปคุยกับเค้กเร็วๆ ถึงแม้ว่าเรื่องที่พ่อแม่ผมยอมรับผมกับเค้ก แต่ก็ยังมีเรื่องของเฟอีกเรื่อง เพราะถ้าไอ้เจบอกผมว่าเค้กรู้เรื่องผมกับเฟแล้ว น้องต้องคิดมากแน่ๆ เพราะนั่นเป็นนิสัยโดยพื้นฐานของเค้ก

เด็กที่ดูเหมือนจะร่าเริง แต่ภายในใจนั่นกลับซุกซ้อนความหวาดกลัวเอาไว้มากมาย มันเป็นผลพ่วงมาจากตอนที่แม่เค้กตายและก็ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวตามลำพังแถมยังตาบอดอีก ช่วงเวลาที่ไม่มีใครเหลียวแล ไม่มีคนคอยดูแล เค้กจึงกลัวที่จะถูกทิ้ง กลัวที่จะไม่เป็นที่รัก กลัวจะทำให้ใครรู้สึกไม่ดี กลัวจะสูญเสียสิ่งที่รักไป

ผมว่าเรื่องนี้น่าเครียดยิ่งกว่าเรื่องพ่อกับแม่เสียอีก

และมันก็เป็นความผิดของผมเอง แต่ถ้าเลือกได้ผมก็จะทำแบบเดิมคือ...ไม่บอกเค้กว่าที่ผมเลิกกับเฟเพราะผมชอบน้อง

ผมจะบอกแค่ว่า...ผมกับเฟไม่ได้รักกันเหมือนเดิม

เพราะถ้าผมบอกความจริงทุกอย่างกับเค้กไปตั้งแต่ตอนแรก ไม่มีทางที่เค้กจะคบกับผมแน่นอน

ถ้าเรื่องนี้จะโทษใครก็โทษผมนี่แหละ

เพราะผมไม่อยากสูญเสียคนที่ผมรักไป ผมไม่สามารถปล่อยเค้กไปได้จริงๆ แม้ว่าจะต้องทำผิดกับใคร แต่ผมจะไม่ทำผิดกับหัวใจตัวเองอย่างเด็ดขาด

เมื่อถึงเวลาเลิกงานผมก็ไล่ให้ลูกน้องกลับไปและปิดอู่ทันที ผมมุ่งตรงกลับบ้านอย่างรวดเร็ว เค้กนั่งเล่นกับเท็ปที่ห้องนั่งเล่น ผมเดินเข้าไปนั่งซ้อนอยู่ข้างหลังเค้กแล้วกอดเอาไว้ เค้กสะดุ้งตกใจหน่อยๆ แต่พอรู้ว่าเป็นผมก็คลายตัวที่เกร็งลง

“เป็นยังไงบ้างครับ” ผมถาม ก่อนจะหอมแก้มนิ่มๆฟอดใหญ่ ไอ้เท็ปมองผมอย่างหมั่นไส้ก่อนจะหันกลับไปเล่นเกมส์ตามเดิม

“...”แต่เค้กกลับเงียบ ไม่ยอมพูดอะไร คงจะยังโกรธผมอยู่สินะ

ผมลุกขึ้นแล้วดึงเค้กให้ลุกขึ้นด้วย ก่อนจะพาเดินขึ้นไปที่ห้องของผม เค้กเดินตามโดยไม่พูดอะไร พอเข้ามาในห้องผมก็ดึงเค้กเข้ามากอดแน่น เค้กตัวสั่นน้อยๆ

ผมทำให้น้องร้องไห้อีกแล้ว

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ เป็นอะไรไหนบอกพี่สิ” ผมนั่งลงบนเตียงและดึงให้เค้กนักลงบนตักผม

“พี่ทราฟ มีคนใหม่หรือเปล่า พี่ทราฟจะเลิกกับเค้กไหม” เค้กถามผม

“เปล่าครับ ทำไมคิดแบบนั้น” ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาให้ เค้กไม่ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้น มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาเท่านั้น

“ก็เมื่อวาน...” ผมไม่รอให้เค้กพูดจบก็ชิงอธิบายเสียก่อน

“เมื่อวานพี่พาลูกพี่ลูกน้องไปซื้อของ ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ เป็นแค่ญาติกันครับ” ผมบอกยิ้มๆ บีบจมูกเค้กเบาๆ

“แล้วพี่ทราฟก็ไม่รับสายเค้ก” เค้กพูดเสียงหงอย หยุดร้องไห้แล้ว

“มือถือพี่หายครับ นี่เพิ่งซื้อเครื่องมาใหม่ แล้วเมื่อวานพี่ก็กลับมาถึงบ้านดึกเพราะต้องไปส่งญาติพี่ บ้านมันอยู่ค่อนข้างไกล กลับมาดึกพี่ก็เพลียและหลับไป”

“เค้กรอพี่ทราฟทั้งคืน” เค้กกำเสื้อผมแน่น

“พี่ขอโทษครับ พี่ผิดไปแล้ว” ผมยอมจำนน

“อืม” เค้กซึกหน้าลงกับซอกคอผม

“หึงพี่เหรอไง หืม” ผมแซวเค้ก ปากก็กดจูบที่ต้นคอหอมๆ เหมือนจะมีกลิ่นครีม...กลิ่นเค้ก ผมเลยแลกลิ้นออกมาไล้เลียชิมคววามหวานดู

“อื้มม พี่ทราฟ” เค้กร้องท้วง เบี่ยงหน้าเอียงคอหนี แต่ผมกอดไว้แน่น เคลื่อนหน้าไปจูบเค้กแทน ห่างแค่วันเดียวแต่ผมกลับคิดถึงคนตัวเล็กมากขนาดนี้ ไม่ต้องคิดเลยว่าเมื่อคืนนี้เสียใจมากแค่ไหน ผมจูบเค้กอยู่เนินนาน ขบเม้นริมฝีปากเล็กอย่างรักใคร่

ไม่ว่าจะจูบกี่ครั้งก็ยังหอมหวานเมื่อนเดิม

“หึงบ่อยๆได้นะพี่ชอบ แต่อย่าร้องไห้ ดูสิ ตาบวมหมดแล้ว” ผมถอบจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง เลื่ยนไปจูบที่เปลือกตาทั้งสองค้างของเค้กแผ่วเบา

“พี่ทราฟ...”เค้กเรียกผมเสียงเบา

“ครับ” ผมก็ยังคงนัวเนียอยู่ที่แก้มใสและลำคอขาวๆของเด็กบนตักอย่างเพลิดเพลิน

“พี่ทราฟเลิกกับพี่เฟเพราะผมใช่ไหม”

“...” ผมผละออกจากซอกคอของเค้ก มองตาเค้กที่ดูเศร้าเหลือเกิน

“เพราะผมใช่ไหม พี่ทราฟถึงต้องเลิกกับพี่เฟ”

=======================
มาม่าหมดไปหนึ่งห่อ ยังเลือกอีกนิดหน่อย ความรักมักมีอุปสรรคเป็นธรรมดา เป็นเรื่องปกติ
ได้แต่หวังว่าคนทั้งคู่จะผ่านมันไปได้ อาเมน
^_^
คิดถึงทุกคนค่ะ
 

[Azakura_Hibari]

เฮ้ออออออออออ
โล่งอก พ่อแม่ของพี่ทราฟยอมรับน้องเค้กแล้ว  หุหุหุ

[Pumpkin_23]

คิดว่าพ่อแม่จะไม่ยอมรับจริงๆ นะเนี่ย  โล่งง

[nongrak]

ตอนแรกนึกว่าพ่อแม่ทราฟไม่ยอมรับเค้ก ที่ไหนได้กลายเป็นแกล้งน้องเค้ก

[bobie]

โอ้ยยยย พ่อกับแม่พี่ทราฟเล่นเอาใจหายหมด
ล้อเล่นแรงไปแล้วนะพ่อ
จะร้องไห้ตามเค้กอยู่ละ
ดีนะจบกันด้วยดี โล่งไปเลยยยย

[wi_OoO_wi]

“เพราะผมใช่ไหม พี่ทราฟถึงต้องเลิกกับพี่เฟ”


- อืม ใช่ ทำไมอ้ะ เพิ่งรู้เหรอ -

  

[Violet Rose]

ตอบดีๆ นะพี่ทราฟ อย่าทำให้เค้กเสียใจนะ 

[SaM_TwiN]

 

ตกใจหมดตอนที่พ่อทราฟโมโห นึกว่าจะได้ต้มมาม่ายาวซะแล้ว

 

[moobarpalang]

ม่ามาอาหร่อย(เพี้ยนเพื่อความมัน)
เค้กอย่าร้องไห้นะดูสิตาปวมหมดแล้วเนี่ย

ปล.แก้คำผิดด้วยนะ

“ทราฟ ไปคุยกับพอในห้องรับแขก เค้กด้วย” เสียงพ่อ

แม่งเอ้ย! ผมโดนต้นซะเปื่อยเลย

[Aomampapeln]

เลี่ยนกับมาม่าเหลือเกินนานๆจะได้กินทีเจอทีนึงแทบกระอักตอบคำถามให้ดีๆนะพี่ทราฟ

[udongjay]

แอบตกใจกลัว ฮืออออ
คุณพ่อเล่นสมจริงไปนะ ว่าแต่พี่ทราฟ รีบเคลียร์เรื่องเฟดีๆนะ
เป็ดบวกจ้า

[~ณิมมานรฎี~]

ตกใจพ่อนะเนี่ยยยยยยยย 

แต่พี่ทราฟ ก็ผ่านมันไปได้ หุหุหุ  นู๋เค้กอย่าคิดมากนะลูกนะ โอ๋ๆๆๆ มามา มากอดกัน 

[nutjisub]

สนุกมาก ๆ ในที่สุดพ่อกับแม่ก็รับได้ที่ 2 คนเป็นแฟนกัน  น้องเค้กไม่ต้องคิดมาก เฟกับทราฟ เลิกกันก็เรื่องของเขา
แค่รักและเข้าใจกันก็พอแล้ว
รอตอนต่อไปค่ะ

[Vvsarang]

 
น่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบสำนวนคนแต่งนะคะ แต่ว่าเรื่องรวบรัดไปมากนะ สำหรับเรา
แต่ก็โอเคค่ะ คนแต่งบอกว่ามันไม่ใช่เ้รื่องยาวนี้นะ อ่านได้แล้ว 5 ตอน อ่านจากในโทรศัพท์ ติดลมเลยมาอ่านในคอมด้วย
สู้ๆต่อไปนะคะ

[Vvsarang]

 
โอ๋ น้องเค้กคนดีของพี่ อย่าร้องนะ โอ๋ พี่ทราฟอ่ะ
มีแฟนแล้วมายุ่งกับเค้กทำไม
แน่ใจว่าน้อง แล้วเค้กล่ะ ถ้าเค้กเกิดชอบนายขึ้นมาจะว่าไง

นายนั้นแหละผิด เพราะเฟก็ดูเป็นคนดีด้วย บ้าบออ่ะ
 

[Vvsarang]

 
เชียร์ครามมมม ค่ะ
คือไอ้พี่ทราฟนี้มันสองใจหลายจิตมาก
โกรธแทนเฟมากอ่ะ ถ้าเฟจะทำร้ายๆใส่น้อง เราจะไม่ว่าเลย
เฟเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆๆจริงๆๆอ่ะ
ทราฟแย่อ่ะ ให้เค้กคู่กับครามดีกว่านะ
ไม่รู้ดิ ไม่ชอบผู้ชายอบ่างนี้ แต่สนุกนะคะ
 


พี่ก็รักน้องเค้กนะ พี่ไม่อยากให้น้องเค้กเจ็บ

[Vvsarang]

เชียร์บิ๊ก ไม่รู้ดิไม่ชอบคนหลายใจ
 




#อย่าสนใจความเห็นเรามากมายนะคนแต่ง55จริงๆก็โอเคพี่ทราฟเป็นพระเอกแต่แบบว่าอินจัดไง อิๆ

[CheetahYG]

ไม่ไช่แค่พี่ทราฟหรอกที่โดนต้มจนเปื่อย นักอ่านก็โดน นึกว่าไม่รอดซะละ
ปล ขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์พ่อพี่ทราฟได้ป่ะ 55555
ปล2 คิดถึงคนเขียนนะ

[Noo_Patchy]

    กินมาม่าให้หมด สงสารเค้กแร้ว

[Backroom]

รอออออออออออออออออออออออออออออออออออ คู่ครามกับริชด้วยจ้า

[iammz]

หมดเรื่องพ่อแม่กับเรื่องที่น้องเห็นเดินควงญาติ

ตอนหน้ามาตอบคำถามน้องเค้กเรื่องเฟด้วยนะจ๊ะ พี่ทราฟ 

+1 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ

 

[mild-dy]

โล่งเรื่องพ่อกับแม่ของทราฟ
แต่ทำไมไวไวยังไม่หมดอ่ะ
สงสารเค้ก

[Ali$a฿eth]

คุณพ่อคะ เอาตุ๊กตาทองคำไปเลยคะ

[greensnake]

แหม้ เล่นเอาใจหายใจคว่ำ คุณพ่อแสดงเก่งเกิ๊น
แต่ก็ต้องยอมรับล่ะว่าความรักของพ่อแม่ยิ่งใหญ่จริงๆ
ไม่ว่าลูกจะเลือกทางเดินแบบไหนก็รับได้เสมอ
อาจจะผิดหวังบ้างก็เป็นธรรมดา แต่สุดท้ายก็ยอมรับได้
ผ่านบททดสอบนี้ได้ก็ถือว่าทั้งคู่มีภูมิคุ้มกันแล้วล่ะ
มาม่าชามต่อไปก็คงจะไม่หนักหนาแล้วล่ะมั้ง
ดีใจกับน้องเค้กและพี่ทราฟด้วยนะ สู้ๆต่อไปนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ