หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[GintoniC]

ผ่านด่านที่ยากที่สุดไปแล้วนะพี่ทราฟน้องเค้ก 

[WilpeR]

โอ้โห พ่อกับแม่ทราฟเนี่ยเล่นละครเนียนเว่อร์อ่ะ

ทราฟรีบแก้ความเข้าใจผิดเร็ว เค้กกังวลจนร้องไห้แล้วน้า

[NOoTuNE]

 


กรีีดดดดดดดคุณพ่อคุณแม่ขราาา เล่นสมจริงมอบโล่เลยค่ะ อิพี่ทราฟนู๋ไม่สงสารมันหรอกค่ะ สงสารน้องเค้ดมากกว่าค่ะ


แต่ดีใจที่ คุณพ่อคุณแม่เข้าใจและยอมรับ คราวนี้เค้กก็มีคนรักคนหลงเพิ่มอีกสองคน


ส่วนเรื่องเฟ เชื่อว่า จะต้องผ่านมันไปได้ นี่แหละชีวิตจริง คนเรา มีรักก็มีเลิก นะ

[kinjikung]

เข้าใจทราฟนะ เรื่องหัวใจ เมื่อมันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่อ่ะเนอะ แม้จะคบกันมาหลายปีก็ตาม
เค้กน่าสงสาร รักน้องมากๆ นะ แค่เจอพ่อทราฟไปก็ขวัญกระเจิงไปหมดและ

[takara]

โล่งอกเลยอะ ที่พ่อแม่พี่ทราฟเข้าใจ

[nunnuns]

โดนรุ่นใหญ่แกล้งซะ

[So_Da_Za]

แอบเครียดเลย
แบบว่าพ่อกะแม่เล่นได้สมบทบาทมากอ่ะ
แอบกลัวแทนเค้กมากเลย
พอเฉลยแล้วโล่งเลย
อิอิ เอาใจช่วยพี่ทราฟค่า

[koikoi]

 

[CarToonMiZa]

คุณพ่อเล่นจริงเจ็บจริง
กันเลยทีเดียว

ปล.ริริจ๋าเปลี่ยนเป็นสีอื่นเถอะ
สีแดงมันแสบตามากเลย

[MoMoRin]

ชอบพ่อพี่ทราฟอ่ะ นักเลงได้ใจดี
ฮาตรงถีบพี่ทราฟซะหงายท้องเลย ฮ่าๆๆๆๆ

[OoniceoO]

อุบะ น่ารักจริงๆเลยน้าเนี้ยคู่นี้อิอิ   

[fiixtion]

เคลียร์ ไป อีกคู่นึงละ รอ คู่ต่อไป 

[Zalzah_iP]

เค้กน่ารักกกกกก แต่คิดมากไปหน่อย สู้ๆ นะน้องเค้ก ^^ 

[Chichi Yuki]

ปัญหาผ่านไปเหลืออีกหนึ่งปัญหาและหนึ่งปัญหา (ของพี่คราม)
หวังว่าพี่ทราฟแกคงอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้น้องเข้าใจนะ

[CarToonMiZa]

 

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 15
[Cake talks]


“เพราะผมใช่ไหม พี่ทราฟถึงต้องเลิกกับพี่เฟ”

ผมกำลังรอคอยคำตอบอย่างทรมาน ภาวนาให้คำตอบไม่ใช่อย่างที่ผมคิด หวังว่ามันไม่ใช่เพราะผมที่ทำให้พี่ทราฟและพี่เฟเลิกกัน แต่ก็เหมือนเป็นการหลอกตัวเอง เพราะไม่ว่าจะมองยังไง ผมก็เป็นต้นเหตุของการเลิกราของคนทั้งคู่

ผมนี่มันแย่จริงๆ

“ฟังพี่นะครับเค้ก พี่ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เค้กเข้าใจ แต่ที่แน่ๆคือมันไม่ใช่เพราะเค้ก อย่าคิดมากเลยนะครับ” พี่ทราฟพูดยิ้มๆ แต่ผมก็ยังมองเห็นความกังวลในแววตาของพี่ทราฟ แววตาที่มั่นคงที่ผมเคยเห็น แต่คราวนี้มันไม่ใช่

“ทำไมพี่ทราฟถึงเลิกกับพี่เฟ” ผมยังคงถามต่อ ผมอยากได้คำตอบ ผมต้องการมัน ต่อให้คำตอบออกมาเป็นยังไง มันก็ยังดีกว่าปล่อยให้ค้างคาใจแบบนี้

“พี่กับเฟเราไม่ได้รักกัน”

เหมือนคราวนั้นที่พี่ทราฟบอก แต่...ผมยังไม่เข้าใจ

ทำไมถึงไม่รักกันล่ะ คบกันมาตั้งขนาดนั้น ทำไมถึงไม่รักกัน

ไม่รักกันแล้วจะคบกันทำไม

“เค้กไม่เข้าใจ ฮึก พี่ทราฟ บอกเค้กนะ เค้กไม่อยากรู้สึกไม่ดีแบบนี้” ผมอ้อนวอนขอให้พี่ทราฟบอกความจริงกับผม ความจริงที่ว่าผมเป็นคนผิด!

พี่ทราฟมองผมทำหน้าเหมือนลำบากใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วดึงผมเข้าไปกอด ผมกอดตอบพี่ทราฟแม่น รอให้พี่ทราฟพูดหรือบอกอะไรให้ผมได้เข้าใจมากกว่านี้

ได้โปรดเถอะ ผมไม่อยากจมอยู่กับความรู้สึกแย่แบบนี้ไปตลอด

แต่ผมลืมไป บางทีการไม่รู้อะไรเลยคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะไม่เจ็บ...หลังจากได้รู้ความจริง

“พี่ขอโทษนะเค้ก เพราะพี่รักเค้ก ในตอนนั้นพี่เพิ่งจะรู้ใจตัวเองว่าพี่รักเค้ก รักมากกว่าเฟที่เป็นแฟน”

คำพูดของพี่ทราฟทำเอาลมหายใจผมขาดห่วง ตัวของผมแข็งเกร็งจนพี่ทราฟรู้สึกได้ จึงลูบหลังผมเพื่อปลอบประโลม แต่สติผมหลุดออกจากร่างเมื่อได้ยินความจริงนั่น

“เค้กครับ อย่าเพิ่งคิดมากนะ มันไม่ใช่ความผิดเค้กเลย พี่เองที่ผิด พี่พยายามทบทวนความรู้สึกตัวเองแล้วว่าตกลงพี่รักใคร พี่แค่เผลอใจไปกับเค้กหรือว่าพี่รักเค้ก แต่สุดท้ายพี่ก็ค้นเจอความรู้สึกของตัวเองว่าพี่คงรักเราเข้าแล้วจริงๆ กลายเป็นว่าพี่รักเฟเหมือนเพื่อน ที่จริงมันคงเป็นมาสักพักใหญแล้วที่พี่รู้สึกกับเฟแบบนั้น แต่เพราะการเป็นแฟนกับเฟก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร มันเลยทำให้พี่กับเฟคบกันมาได้เรื่อยๆ และคงเป็นเพราะพี่ยังไม่เจอใครใหม่ที่ถูกใจ พอพี่ได้มาเจอเค้ก พี่ถึงได้รู้ใจตัวเองว่าพี่ไม่ได้รักเฟแล้ว แต่พี่รักเค้ก”

ผมร้องไห้ให้กับคำพูดและน้ำเสียงที่หนักแน่นของพี่ทราฟ ความรู้สึกพองโตในอกด้วยความดีใจเกิดสลับกับอาการบีบรัดจนเจ็บร้าวไปทั้งอกเพราะรู้สึกผิด

ถึงจะเป็นอย่างที่พี่ทราฟพูด ถึงจะหลอกตัวเองตามคำพูดนั่น แต่ลึกๆผมก็ยังรู้สึกผิด

“ถ้าไม่มีเค้ก พี่ทราฟก็คงไม่ต้องเลิกกับพี่เฟ”

ผมไม่เคยรู้อะไร

เพราะมีความสุข...เพราะมันแต่หลงละเลิงอยู่ในความสุขจนไม่สนใจสิ่งใด

ผมมันแย่ที่สุด

ถ้าไม่มีผมพี่ทราฟก็คงไม่ต้องเลิกกับพี่เฟ

“ไม่ใช่แบบนั้นนะเค้ก!” พี่ทราฟขึ้นเสียงดุผมอย่างที่น้อยครั้งจะทำ

“ใช่สิ ถ้าไม่...อื้อ” เสียงของผมขาดหายเข้าไปในริมฝปากของพี่ทราฟที่ก้มลงมาจูบ จูบคราวนี้ดูเกรียวดกราดเหมือนต้องการจะลงโทษผม ผมรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากจากแรงบดขยี้แรงๆ พี่ทราฟบดจูบจนพอใจก่อนจะถอนริมฝีปากออก กดย้ำอย่างแผ่วเบาราวกับจะขอโทษที่รุนแรงกับผม

“พี่ขอโทษ ที่หลังอย่าพูดแบบนี้อีก ถึงไม่มีเค้ก วันใดวันหนึ่งพี่ก็ต้องเลิกกับเฟอยู่ดี”

“...” ผมนั่งสะอื้นเบาๆอยู่บนตักของพี่ทราฟ บอกไม่ได้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง รู้สึกผิด เสียใจ เศร้าใจ หรือดีใจ อาจจะทุกๆอย่างรวมกันและมันทำให้ผมทรมาน

จากที่คิดว่ารู้แล้วจะรู้สึกดีขึ้น แต่ก็เปล่าเลย มันทำให้ผมรู้สึกแย่กว่าเดิม

“พี่ทราฟ ผมรักพี่ทราฟ...รัก...รักมากด้วย” ผมพร่ำบอกรักพี่ทราฟ กลัวว่าวันหนึ่งจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก

ในขณะที่ผมมีคนกอดปลอบ พี่คนให้บอกรัก แล้วพี่เฟละ ตอนนั้นพี่เฟร้องไห้คนเดียวใช่ไหม โดยที่ผมเอาแต่มีความสุขโดยมีพี่ทราฟอยู่ข้างๆ แต่...

จะผิดไหม ผมจะเลวมากหรือเปล่าว่าถ้าย้อนเวลาไปได้ ถ้าผมไม่ได้เจอพี่ทราฟ ถ้าวันนี้ผมต้องอยู่ตัวคนเดียว ผมจะเป็นยังไง ผมสุดท้ายผมก็ยังอยากให้พี่ทราฟอยู่กับผมแบบนี้

ผมมันเห็นแก่ตัว

ผมขอโทษ

“พี่ก็รักเค้กครับ รักเค้กที่สุด” พี่ทราฟจูบซับน้ำตาที่แก้มและเปลือกตาของผม ความอ่อนโยนที่ได้รับมาโดยตลอด จนวันนี้ผมขาดมันไม่ได้จริงๆ

“เค้กขอโทษ” ผมกระซิบบอกแผ่วเบา

“อย่าร้องไห้เลยนะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ตอนนี้พี่กับเฟก็เป็นเพื่อนกันดี เค้กก็เห็นนี่ครับ”

“แต่...พี่เฟต้องอยู่คนเดียว”

“พี่เฟแค่รอเวลาอยู่เท่านั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้พี่เฟจะอยู่คนเดียว แต่ท้ายที่สุดแล้วพี่เฟต้องไม่อยู่คนเดียวแน่นอน”

ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่ทราฟบอก แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไร ผมนั่งร้องไห้เบาๆอยู่บนตักพี่ทราฟจนหลับไป ตื่นมาอีกที่ก็ค่ำแล้ว ผมลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำ โหย นี่ตาผมบวมขนาดนี้เลยเหรอ น่าเกลียดที่สุดเลยอ่ะ อย่างกับสัตว์ประหลาดในการ์ตูนเลย ผมรับตัวเองไม่ได้จริงๆ

ช่วงเวลาที่หลับสมองผมว่างเปล่า แต่พอตื่นขึ้นมาผมก็อดคิดมากเรื่องพี่เฟไม่ได้ ถึงพี่ทราฟจะบอกว่าไม่ต้องคิดมาก แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ ความคิดที่ว่า ถ้าไม่มีผม พี่ทราฟกับพี่เฟก็คงไม่เลิกกันยกคงหลอกหลอนผมในความคิด

ผมควรทำยังไงต่อไปดีเนี่ย

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอครับ ไหนดูหน้าหน่อยสิ โอ้โห นี่ตาหรือลูกมานาวเนี่ย บวมเป่งเชียว” พี่ทราฟแซวขำๆ ผมหน้างอก่อนจะตีพี่ทราฟเข้าที่หน้าอกแข็งๆนั่นอย่างแรง

“โอ๊ย! เดี๋ยวนี้รุนแรงกับพี่นะ เดี๋ยวจะโดนทำโทษ”

“ - -“

“โอ๋ๆ ไม่งอนนะ ไปกินข้างกันเถอะ”

พี่ทราฟพาผมเดินลงไปข้างล่าง ลืมไปเลยว่าตอนนี้อยู่ที่บ้านพี่ทราฟ พอมาถึงที่โต๊ะกินข้าวเท่านั้นแหละ ผมก็รู้สึกวางตัวไม่ถูก มันยังเกร็งๆอยู่

“อ้าวเค้ก มานี่มาลูกมา เอ๊ะ! ทำไมตาบวมขนาดนี้ล่ะ หนูร้องไห้เหรอครับ” แม่พี่ทราฟก้มหน้าลงมาดู เชยคางผมขึ้นเพื่อที่จะได้สำรวจใบหน้าผมได้ถนัดๆ

“เอ่อ...ครับ” ผมตอบอ้อมแอ้ม

“ร้องไห้ทำไมครับ พี่ทราฟแกล้งหนูเหรอลูก ทราฟบอกแม่มาว่าทำอะไรน้อง” แม่พี่ทราฟถามพร้อมกับปรายตามองจิกพี่ทราฟที่ยืนเกาหัวหัวเราะแห้งๆ

“เปล่าหรอกครับ พี่ทราฟไมได้ทำอะไรผม” ผมตอบแค่นั้น ไม่รู้จะบอกยังไงว่าผมร้องไห้เพราะอะไร

“หรือร้องไห้ที่พ่อกับแม่แกล้ง โอ๋ๆ อย่าร้องเลยนะ ที่จริงพี่กับแม่กะจะแกล้งแค่ไอ้ทราฟคนเดียวนั่นแหละ ใครจะไปรู้ว่าหนูจะมาที่บ้านกันล่ะ” แม่พี่ทราฟพูดพร้อมกับพาผมเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าว ผมนั่งข้างแม่พี่ทราฟ พี่ทราฟนั่งตรงข้าม แล้วหัวโต๊ะก็เป็นพ่อพี่ทราฟที่มองผมขำๆ

มื้ออาหารเย็นเต็มไปด้วยความครึกครื้น แต่คงมีผมคนเดียวที่ไม่รู้สึกสนุกเท่าไหร่ แต่ทุกคนก็พยายามชวนผมคุย เท็ป...น้องชายพี่ทราฟพยายามหามุกตลกมาเล่า ฮาบ้างไม่ฮาบ้าง แต่ทุกคนก็มีความสุขดี นี่สินะที่เขาเรียกว่า ‘อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน’

ผมน่ะ ไม่เคยได้กินข้าวกับพ่อแม่พร้อมกันซักครั้ง

“คิดอะไรอยู่ครับ” พี่ทราฟเดินมาสวมกอดผมจากด้านหลัง หลังจากที่กินข้างเสร็จพี่ทราฟก็พาผมขึ้นมาบนห้องเพื่ออาบน้ำ ผมอาบก่อนพี่ทราฟอาบที่หลัง พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็ออกมายืนรับลมที่ระเบียงในห้องนอนพี่ทราฟ

“แค่คิดว่าพี่ทราฟน่าอิจฉา” ผมบอก

“หืม...น่าอิจฉางั้นเหรอ อิจฉาพี่ตรงไหนกัน” พี่ทราฟกดจูบที่หัวผมก่อนจะพูดเบาๆว่าหอม

“ก็ที่ได้กินข้าวกับครอบครัวไง เค้กน่ะ...ไม่เคยเลยสักครั้ง” ผมบอกเสียงสั่นๆ แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าแค่นี้ก็ดีแล้ว อย่างน้อยตอนนี้ผมก็รู้ว่าพ่อรักผม แม่ก็รักผม แม้ว่าแม่จะจากไปแล้วก็ตาม แต่ทั้งสองคนก็ยังรักผม

“ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้เค้กพี่ครอบครัวแล้ว พ่อพี่ก็คือพ่อเค้ก แม่พี่ก็คือแม่เค้ก น้องชายพี่ก็เป็นน้องชายเค้ก และพี่ก็เป็นสามีเค้ก นี่ไง ครอบครัวของเรา”

“จริงเหรอครับ” ผมยิ้มออกกับคำพูดของพี่ทราฟ

“จริงสิครับ ทุกคนรักเค้กนะ ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องอิจฉาพี่หรอก พี่สิต้องอิจฉาเค้ก พ่อแม่พี่รักเค้กมากกว่าพี่อีก พี่กลายเป็นหมาหัวเน่าไปแล้วรู้ไหม” พี่ทราฟพูดงอนๆ ผมหันตัวกลับเข้าหาพี่ทราฟ เอนหลังพี่ระเบียง พี่ทราฟที่ทำหน้ายู่ให้เห็นว่าน้อยใจมันตลกมากกว่าจะน่ารักเสียอีก

“ฮ่าๆๆ ไหนดมหน่อยสิ ว่าเน่าจริงหรือเปล่า” ผมเข่ยงตัวและโน้มคอพี่ทราฟลงมาเพื่อพิสูจน์ดูว่า ‘หัวเน่า’ จริงๆหรือเปล่า

“เป็นไง เหม็นไหม” พี่ทราฟปั่นหน้าแบ๋วถาม ช่างไม่เข้ากันจริงๆ

“หอม” ผมตอบยิ้มๆ จะไม่หอมได้ไง ก็เจ้าตัวเพิ่งสระผมมา =_=;

“หึหึ เค้กก็หอม หอมมากๆด้วย” พูดจบพี่ทราฟก็ก้มหน้าลงมาฟัดผมทันที พี่ทราฟชอบทำ ชอบหอมแก้มผมแรงๆ ผมไม่พอชอบกัดแก้มผมด้วย จนบางทีผมรู้สึกเจ็บที่แก้ม แต่พอบ่นพี่ทราฟก็บอกว่าหมั่นเขี้ยว แต่รู้บ้างไหมว่าแก้มผมจะช้ำหมดแล้ว T^T

“เข้าห้องเถอะ เดี๋ยวน้ำค้างลงจะไม่สบาย” พี่ทราฟเอ่ยชวน

“ไม่เอา เค้กอยากยืนต่อ ไม่เป็นไหรหรอก เค้กแข็งแรง” ผมยังอยากยืนดูดาวที่มีน้อยนิด ยืนรับลมเผื่อว่าความรู้สึกผิดจะพัดหลุดออกไปจากใจผมได้บ้าง

“ก็ได้ แต่ให้อีกแปบเดียวนะ”

“ครับ”

แล้วผมก็หันหลังให้พี่ทราฟโดยมีพี่ทราฟกอดผมไว้จากข้างหลัง ผมมองไปข้างหน้า พยายามปล่อยใจให้ไม่คิดอะไร บางทีมันก็รู้สึกเหนื่อยกับความรู้สึกหน่วงๆในอกที่เราไม่สามารถกำจัดออกไปได้ เครียดโดยที่ไม่รู้ว่าเครียดอะไร มันหนักอึ้งแต่กลับจับต้องไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้มันแย่ๆจริงนะ

เพราะมันเหนื่อยเสียยิ่งกว่าวิ่งรอบสนามสักยี่สิบรอบเสียอีก

เหนื่อยราวจะขาดใจ

“เค้กเสียใจ” ผมพูดขึ้น แค่รู้สึกว่าอยากระบายออกไป

“...”

“เค้ก...เสียใจ”

“...” พี่ทราฟไม่พูดอะไรแต่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

“ฮึก...เค้กเสียใจจริงๆนะ” ผมยังคงพูดซ้ำๆอย่างเดิม

“ครับ”

“...”

“แต่พี่ไม่เคยเสียใจที่รักเค้ก และจะไม่มีวันเสียใจด้วย เค้กล่ะ เสียใจที่รักพี่หรือเปล่า” คราวนี้พี่ทราฟถามผม ผมส่ายหน้าตอบก่อนจะพูด

“เค้กไม่เสียใจที่รักพี่ทราฟ”

“งั้นก็อย่าร้องไห้ อย่าเสียใจ ความรักมันบังคับกันไม่ได้ มีพบก็ต้องมีจาก อยู่ที่ว่าจะจากเป็นหรือจากตาย มันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว อย่างที่พี่บอก ถึงพี่ไม่เจอเค้ก พี่ก็คงต้องเลิกกับเฟอยู่ดี เพราะว่ากันตามความจริงแล้ว เค้กไม่ผิดหรอกนะ เพราะพี่เขาไปหาเค้กก่อน พี่อาจจะตกหลุมรักเค้กตั้งแต่ที่ร้านขายอาหารสัตว์นั่นตั้งแต่แรกแล้วก็ได้”

“พี่ทราฟ” ผมเอ่ยชื่อพี่ทราฟเบาๆ

“เพราะฉะนั้นอย่างคิดมากเลยนะครับ”

“พี่ทราฟจะไม่ทิ้งผมใช่ไหม”

“ไม่ทิ้งแน่นอนครับ”

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมกับพี่ทราฟจูบกับแต่มันก็นานพอที่ผมจะรับรู้ทุกความรู้สึกของพี่ทราฟผ่านจูบที่อ่อนโยนและเร่าร้อนนั่น หลังของผมแตะกับที่นอนโดยมีพี่ทราฟตามลงมาไม่ห่าง ริฝฝีปากของเรายังคลอเคลียกันราวกับไม่ต้องการแยกห่างจากกันสักวินาทีเดียว

“พี่รักเค้กนะ” พี่ทราฟพูดชิดริมฝีปากผมก่อนจะกดจูบลงมากอีก มันหวานล้ำและลึกซึ้ง

ความรักก็เหมือนกับแอปเปิ้ลเคลือบยาพิษ ทั้งๆที่รู้ว่าอันตราย แต่ความหอมหวานของมันก็ทำให้คนเราลิ้มลองมันอย่างไม่กลัวตาย

ผมถูกพี่ทราฟโอบกอดด้วยความรัก ทุกสัมผัสที่ได้รับมันทำให้ผมรู้สึกล่องลอย ถ้านี่คือฝันผมก็ไม่อยากตื่นขึ้นมา ผมอยากจะอยู่กับคนๆนี้ไปตลอด ไม่อยากห่างไปไหนแม้สักนาทีเดียว...

คืนนั้นผมหลับไปทั้งน้ำตา น้ำตาแห่งความดีใจและน้ำตาของความเสียใจ ผมอยากจะขอโทษพี่เฟกับความเห็นแก่ตัวของผม เพราะถึงยังไง ผมก็คงเลิกกับพี่ทราฟไม่ได้ ผมขาดเขาไม่ได้

และนั่นเป็นเหตุผลที่ผมตัดสินใจว่าจะไปหาพี่เฟ ผมอยากจะคุยกับพี่เฟ อยากจะขอโทษ อยากจะบอกว่าผมเสียใจกับเรื่องทั้งหมด และอยากขอให้พี่เฟยกโทษให้ผมด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้จริงๆ


(ต่อข้างล่าง)
V
V

[RiRi]

[Rich talks]

ที่ผมกำลังทำอยู่นี่ถูกแล้วใช่ไหม

ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผน แล้วผมจะเป็นยังไงต่อไป

“เฮ้ออ”

ทุกวันนี้ผมถอนหายใจวันละกี่สิบรอบกันนะ น่าสงสัยจริงๆ

ผมปิดแฟ้มงานที่คุณธนาเอามาให้ผมดู หลังจากที่ผมยอมเข้าร่วมแผนการของพี่คราม อ่า...ตอนนี้ผมต้องเรียกหมอนั่นว่าพี่ครามเพราะโดนบังคับ แต่ใจจริงผมเองก็อยากเรียกแบบนี้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกแปลกเวลาเจอหน้าเขา เหมือนจะไม่กล้าสู้หน้า แต่ก็อยากเจอหน้า นี่ผมเป็นบ้าอะไรไปแล้วเนี่ย

ผมคงไมได้ขอบเขาหรอกนะ

ใช่ไหม...?

แอ๊ดดด

ผมเงยหน้าขึ้นมอง มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละที่เข้าออกโดยไม่เคาะประตู แต่นี่มันบริษัทเขา เขาจะทำอะไรมันก็คงไม่ผิดหรอก

“เป็นไง พอไหวไหม” เขาถาม หลังจากที่ผมกลับจากทะเล เขาก็ดูจะใจดีมากขึ้น อย่างน้อยๆก็ไม่ได้ตวาดตะคอกเหมือนตอนแรกๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าความโหดจะมีน้อยลง

“ก็ดี” จะให้บอกยังไงล่ะ ว่าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ตอนเรียนกับตอนนี้นี่มันคงละเรื่องเลยให้ตายเถอะ เอกสารเยอะแยะที่ผมต้องอ่าน หุ้นนั่นตก หุ้นนี่ขึ้น โอ๊ยยย ปวดหัวจะตายห่าแล้ว

แต่ถ้าผมล้มเลิกกลางครั้น ผมคงต้องตายจริงๆเพราะคนตรงหน้าเนี่ยแหละ

“พยายามหน่อย ไม่มีอะไรที่ยากเกินเรียนรู้หรอก” อย่าบอกนะว่านี่คือคำปลอบใจ แต่จะเอาอะไรมากกับคนพรรค์นี้ แค่ไม่ตีหน้ายักษ์ใส่ให้เสียสายตาก็ดีแล้ว

“ครับ เอ่อ กลับบ้านได้หรือยัง” ผมถาม ตอนนี้ผมรับอะไรไม่ไหวแล้วจริงๆ ถ้าอ้วกออกมาได้ผมอ้วกไปแล้ว

“อืม ไปสิ” เห็นไหมล่ะ ผมบอกแล้วว่าเดี๋ยวนี่เขาเปลี่ยนไป แม้จะแปลกใจกับท่าทีที่ใจเย็นขึ้น แต่ผมก็ไม่คิดจะหาคำตอบ เพราะถ้าไปเซ้าซี้แล้วมันเกิดรำคาญขึ้นมา ผมอาจจะเจ็บตัวก็ได้  -o-!

กว่าจะถึงบ้านก็เกือบสองทุ่มเข้าไปแล้ว บ้านที่ไม่ใช้บ้านของผม แต่ที่นี่กลับมอบความรักให้ผมยิ่งกว่าบ้านของตัวเองเสียอีก แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีก อาจจะหลังจากที่ทุกอย่างจบลงไปตามแผนที่ได้วางไว้

“ไอ้เจ เค้กล่ะ” พี่ครามเดินนำผมเข้าบ้านเอ่ยถามพี่เจ เมื่อเช้าเค้กน่าสงสารมาก ร้องไห้งอแงไม่หยุด ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดี ถึงจะไม่เหมือนกัน แต่ความรู้สึกที่เรากำลังจะเสียของรักไป มันทรมานและโหดร้ายจริงๆ

“อยู่บ้านไอ้ทราฟนู่น มึงมานั่นเดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง” พี่เจกวักมือเรียกผมกับพี่ครามให้ไปนั่งที่โซฟา ผมทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นที่มีลูกหินนอนหมอบกับพื้น พอลูกหันเงยหน้าขึ้นมาเห็นผม หางเล็กๆก็กระดิกไปมา ลุกขึ้นยืนพลางบิดขี้เกียจเล็กน้อย ตัวของลูกหินยังตัวเล็กมาก หลายครั้งหลายคราที่เกือบแย่เพราะโดนเจ้าสายไหมที่ตัวโตกว่าฟัด

“เมี้ยวว” เสียงเล็กๆร้องเรียกความสนใจ ผมอุ้มลูกหินขึ้นมาก่อนจะจุ๊บเบาๆที่ปากเล็กๆจมูกแดงๆอย่างน่ารักนั่น ดูเหมือนเจ้าลูกหินจะชอบใจเพราะหลับตาพริ้ม

อ่อยนี่หว่า =^=

ว่าแล้วก็จัดการจุ๊บลงไปอีกก่อนจะกอดลูกหินแนบอกแน่น ถ้าเป็นแมวตัวอื่นผมคงได้แผลแล้วที่เล่นกับมันแรงๆ แต่ดูเหมือนลูกหินจะชอบ ยิ่งตอนนอนชอบเข้าไปนอนกับผมบนเตียง เป็นเจ้าแมวน้อยขาดความอบอุ่นชอบอ้อนให้กอด มันน่ารักมากจริงๆ

“มึงรู้ป่ะ กูนี่เกร็งจนตะคริวจะแดก พ่อไอ้ทราฟแม่งเล่นละครอย่างเนียน กูคิดว่าดราม่าแน่ๆ แต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี ส่วนผู้หญิงที่มึงกับเค้กไปเจอที่ห้างอ่ะเป็นญาติมัน เรื่องนั้นกูว่าเคลียร์ไม่ยาก แต่ที่ยากก็เรื่องเฟเนี่ยแหละ ไม่รู้ใครแม่งปากดูพูดให้เค้กได้ยิน อย่าให้กูรู้นะแม่ง จะซัดให้น่วมเลย” พี่เจพูดใส่อารมณ์อย่างออกรสออกชาติ

“คงไม่มีอะไรหรอก ไอ้ทราฟมันคงจัดการได้” พี่ครามบอกนิ่งๆ ผมเงยหน้ามองก็เห็นเข้ามองผมกับลูกหินอยู่แล้ว เจ้าลูกหินก็ชอบไปเล่นกับพี่ครามทั้งที่ก็กลัว เล่นทั้งๆที่หางลู่หูตก เป็นแมวที่ประหลาดจริงๆ

“แล้วมึงกินอะไรมาหรือยัง ริชกินอะไรมาหรือยัง” พี่เจถามพี่ครามเสร็จก็หันมาถามผม

“ยังครับ” ผมตอบ พี่เจพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

“ไปอาบน้ำไปจะได้มากินข้าว” พี่ครามบอก

“กินก่อนได้ไหม” ตอนนี้ผมต้องการพลังงานอย่างมาก ขอกินก่อนแล้วอย่างอื่นค่อยว่ากัน

“ไปอาบน้ำก่อน เอาไอ้ลูกหินมานี้แล้วไปอาบน้ำซะ” เขาทำท่าจะเข้ามาจับเจ้าลูกหิน แต่ผมเบี่ยงตัวหนี

“ไม่ จะเอาไปอาบน้ำด้วย” ผมบอกแล้วก็ลุกขึ้น อุ้มเข้าลูกหินเดินเข้าห้อง ห้องผมอยู่ข้างล่าง ค่อนข้างกว่าพอสมควร เหมือนเอาไว้รับแขกมากกว่า

ผมอาบน้ำอยู่นานพอสมควร ที่นานเพราะมัวแต่เล็กกับไอ้เจ้าลูกหินนี่ ปกติแมวและหมาจะกลัวน้ำ แต่นี่มันเป็นแมวประหลาด เพราะนอกจากจะไม่กลัวน้ำแล้วยังชอบอีก วิ่งกระโดดไปทั่วห้องน้ำ หลายครั้งที่ผมขำออกมาเพราะเจ้าลูกหินวิ่งๆแล้วก็ลื่นเพราะฟองสบู่ที่พื้น เล่นเอาฮากร๊าก

และแล้วผมกับเจ้าลูกหินก็ตัวหอมฟุ้ง แต่สงสัยผมจะอาบน้ำนานไปเพราะคนที่รอกินข้าวทำหน้าบึ้งว่าไม่พอใจเอามากๆ

“ฉันคิดว่านายตายคาห้องน้ำไปแล้ว” เขาพูดแล้วก็เริ่มกินข้าว

“ขอโทษ แต่ทีจริงไม่ต้องรอก็ได้” ผมบอกอย่างที่คิด แต่เขากลับตวัดตาขึ้นมองผมอย่างไม่พอใจ ผมไม่สนใจ เปิดตู้เย็นเอานมออกมาเทให้ลูกหินกิน มันจะได้โตเร็วๆ บางทีผมก็สงสัยว่ามันเป็นแมวแคระหรือเปล่าถึงไม่โตขึ้นเลย หรือไม่ก็คงเป็นเพราะกินน้อย เข้าใจคำว่ากินเท่าแมวดมเลย เพราะบางทีแม้แต่ดมเข้าลูกหินก็ไม่ทำ

“ฉันยังมีมารยาทพอ” แล้วก็ไม่วายแขวะผมจนได้ ผมย่นจมูกก่อนจะลงมือกินข้าว กินเสร็จผมก็ลงมือล้างจากทำความสะอาดโต๊ะกินข้าวให้เรียบร้อยก่อนจะอุ้มเจ้าลูกหินออกไปนั่งเล่นที่หน้าบ้าน

ผมนั่งลงหน้าบ้าน เจ้าลูกหินก็นอนอยู่บนตักผม ผมหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงออกมาสูบ แต่สูบได้ไม่ทันหมดมวนก็มีคนมาแย่งไปเสียก่อน

“ใครให้สูบ” คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าเป็นใคร

“ใช้ตัวเอง” ผมตอบกวนๆ ก่อนจะนึกเสียดายเมื่อพี่ครามบี้บุหรี่ผมลงกับพื้น

“ทีหลังอย่าสูบอีก” เขาสั่งเสียงเข้ม

“ทำไม ที่พี่ยังสูบเลย” ผมย้อมหน้าตาย

“ก็ลองสูบอีกทีสิ เดี๋ยวจะได้รู้” เขาขู่ แต่ผมรู้ดีว่าคนๆนี้ไม่เคยขู่ ผมไม่สนใจ ไม่ให้สูบก็ไม่ตาย ผมไม่ได้ติดอยู่แล้ว นานๆสูบที

“ให้มันนั่งบนตักมากๆเดี๋ยวก็เคยตัว” ผมหันไปมองงงๆ ก่อนจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

“มันคงเคยตัวไปแล้ว ช่างเถอะ ตัวมันเล็กนิดเดียวเอง” กะอีกแค่แมวนั่งตัก จะต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ บ้าบอ

“ไปนอนได้แล้ว พุ่งนี้ต้องออกแต่เช้า” เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

ผมมองตามหลังเข้า ใจเต้นเร็วแปลกๆ นอกจากไอ้เตอร์ที่คอยเป็นห่วงผม พี่ครามก็เป็นอีกคน ผมไม่รู้หรอกว่าเขาห่วงหรือเปล่า แต่ผมขอคิดว่าเขาห่วงก็แล้วกัน ผมอดรู้สึกดีไม่ได้กับการกระทำที่ห่ามๆแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนนั่น คงตั้งแต่วันที่เข้าพาผมไปทะเล อ้อมกอดของเขา ไม่รู้ว่าทำไมผมอยากจะได้อีก

บ้างทีผมคงบ้าไปแล้วจริงๆ

ผมนั่งเล่นอยู่ที่หน้าบ้านต่ออีกสักพัก นานแค่ไหนที่แล้วที่ผมไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้ ไม่ได้รู้สึกสบายตัวสบายใจขนาดนี้ ผมกลัวเหลือเกิน กลัวว่ามันจะหายไป

ความสุขของผม


============================================
อ่าาาา ตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูด แม้แต่คนเขียนยังหน่วงเลยให้ตายสิ
แต่เอาเถอะ ทุกอย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดี สู้ๆ!!
ที่จริงจะอัพตั้งแต่เช้าล่ะ แต่เน็ตเป็นอะไรไม่รู้ กว่าจะต่อติดเล่นเอาเหนื่อย
เดี๋ยวมาแก้คำผิดให้ทีหลังนะคะ
ป.ล. อ่านแล้วเม้นให้หน่อยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
 
 

[iammz]

ดีจังค่ะ ได้อ่านทั้ง part ของเค้กและริช >.<

พี่ครามแอบอ่อนโยนขึ้นน๊าาา

+1 ขอบคุณนะคะ

 

[wi_OoO_wi]

ริชชี่สูบหรี่ด้วย!! โหดดดดดดดดดดดดด 

[attachment deleted by admin]

[Aomampapeln]

เค้าว่ากันว่าสัตว์ที่เราเลี้ยงก็เหมือนเจ้าของอ่ะ
ลูกหินก็คงเหมือนริชล่ะมั้งรู้ว่าอันตรายแต่ก็ยังอยากอยู่ใกล้

[moobarpalang]

อ่ามีทั้งดราม่ามีทั้งหวานๆ

[RiRi]

ริชชี่สูบหรี่ด้วย!! โหดดดดดดดดดดดดด 

อ๊ายยยย น้องเหมียวน่ารัก!!! 
แน่นอนว่าพี่ครามต้องอยากจุ๊บอยู่แล้วววว 

[miracle22936]

ตอนไหนจะรักกันแบบNCอ่ะ ริช กับ คราม 555+

[NOoTuNE]

โอยยยยย นายเอกเรื่องนี้ขาดความรักทุกคน เค้กยังโชคดี

อย่างน้อย พ่อกับทราฟก็ยังรัก ใจดี อ่อนโยน แบบจับต้องได้ ไม่ต้องสงสัยว่ามันใช่ไหม แต่ ริชนี่ซิ จะรักก็ไม่กล้า จะคิดว่าครามห่วงก็กลัวว่าต้องผิดหวัง จะมีความสุขก็ต้องคิดว่าวันนึงมันคงหมดไป 

ชีวิตลูกเอ้ยยย

[Chichi Yuki]

หน่วงกันทั้งสองคู่
แมวนี่ก็เหมือนเจ้าของเนอะ ทั้งๆ ที่กลัวจนอยากจะหนี แต่ก็อยากจะอยู่ใกล้ชิด เพราเขาคนนั้นใจดี

[Pumpkin_23]

พี่ครามต้องเริ่มชอบริช แล้วแน่ๆ

[greensnake]

สงสัยต้องให้เค้กเจอกับเฟก่อนล่ะมั้งถึงจะเลิกร้องไห้
น้องร้องไห้ทีเล่นเอาเราๆสงสารจับใจ 
มันต้องใช้เวลา เดี๋ยวทุกอย่างต้องดีขึ้นแน่นอน
ดูอย่างพ่อกับแม่พี่ทราฟสิตอนนี้ทั้งรักทั้งหลงน้องกันหมด
อุปสรรคที่ว่าใหญ่และหนักหนาที่สุดยังผ่านกันมาได้เลย
กับเร่ื่องนี้เชื่อว่าน้องเค้กก็จะผ่านมันไปได้เหมือนกัน สู้ๆ
ฟากน้องริชเองก็ดูเหมือนว่าอะไรๆจะเข้าที่เข้าทางมากขึ้น
เรื่องงานก็ค่อยเป็นค่อยไป เรื่องหัวใจก็ค่อยๆศึกษานะ
ตอนนี้อาจจะยังไม่ชัดเจน ค่อยๆลำดับความกันไปก็แล้วกัน
คาดว่าน่าจะได้คำตอบในไม่ช้า เพราะทีท่าพี่ครามอ่อนลงตั้งเยอะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[vevi]

มาเป็นกำลังใจให้ทั้งน้องเค้กและริชคะ   

[Ali$a฿eth]

แปลกนะคะ คนเรา บางทีปัญหาไม่ได้ใหญ่อะไรเลย แต่เรากลับไปใส่ใจมันมากมายเกินจำเป็นมากกว่า จริงไหมคะน้องเค้ก เข้าใจบทน้องแกเป็นคนอ่อนไหวง่ายและคิดมาก(และน่ารักฝุดๆ ฮาๆ) แต่บางทีเราทิ้งปัญหาที่เกิดขึ้นในอดีตแล้ว ทำให้ปัจจุบันมีความสุขจะดีกว่านะคะ ตอนนี้หนูก้ได้รับทั้งความรักและความสุข จนมากมายอยู่แล้ว (แม่ยกชูป้ายไฟ ฮ่า)

//////////////////////////////////////////////////////////

ที่ลูกหินชอบเข้าไปเล่นกับพี่คราม เล่นทั้งๆที่หูลู่หางตก มันเหมือนกับริชรึเปล่าเอ่ย (ขำ) แต่ชอบมาก เหมือนเปรียบเทียบว่าน้องริชเป็นเจ้าลูกหินเลยในบางที(ชอบตั้งแต่ที่เจ้าริชนั่งคุยกับแมวว่า โดนทิ้งเหมือนกันเหรอนี่หล่ะ)

พี่ครามซึนอ่ะ ซึนเวอร์ ก็นิสัยพี่แกเป็นแบบนั้นเนาะ เป็นห่วงและแสดงออกในมุมของตัวเองสุดๆ ฮ่าๆ

[Kalamall]

พี่ทราฟกะเค็กคงไม่หน่วงไปกว่านี้แล้วละเนอะ~ แต่ริชนี้สิ

พี่ครามอะขี้เก็ก ริชเอ๊ยยยย อยากให้แกล้งเมาแล้วอ้อนแถมยั่วตบะคนขี้เก็กซะที