หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 17
[Songkhram talks]



“นี่ ปล่อยไว้แบบนั้นจะดีเหรอ” ผมหันหลังไปมองริชที่เดินตามผมขึ้นมาที่ห้อง เพิ่งสังเกตุว่าอุ้มไอ้ลูกหินมาด้วย

“เรื่องของคนสองคน ปล่อยให้พวกมันจัดการกันเอง” ผมเดินไปที่ชั้นวางหนังสือก่อนจะเลือกหนังสือสองสามเล่มออกมาจากชั้น

“จะบอกว่าผมเสือกว่างั้น” หึหึ นับว่าฉลาด ผมไม่ได้ตอบแต่เดินไปที่โต๊ะทำงานในห้องแทน

“มานั่งนี่ แล้วเอามันขึ้นมาทำไม เอาลงไปข้างล่างเดี๋ยวนี้” ผมชี้นิ้วไปที่ประตูเป็นเชิงสั่ง ผมไม่ชอบให้ใครเข้าห้อง ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ก็ตาม ปกติไอ้พวกเพื่อนผมมันก็ไม่ค่อยเข้าห้องผมเท่าไหร่ ยกเว้นถ้าจำเป็น แต่คราวนี้ผมให้ริชเข้ามาทำงาน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่จะเอาไอ้ลูกหินเข้ามาในห้องผมด้วย

“ไม่เอา” ยังจะหันหน้าหนีอีก

“ริช เอาลูกหินลงไปข้างล่าง” ผมตีเสียงนิ่งให้รู้ว่าผมพูดจริง

“ทำไมอ่ะ ให้มันอยู่ด้วยดิ ลงไปข้างล่างมันก็อยู่คนเดียว มันไม่ซนหรอกน่า” ไม่ซนห่าอะไร ทุกวันนี้ไม่รู้ว่าลูกแมวหรือลูกจิงโจ้ แม่งทั้งกระโดดทั้งวิ่งไปทั่วบ้าน พรมที่ห้องนั่งเล่นนี่ก็เพิ่งเปลี่ยนใหม่เพราะไอ้ลูกหินมันทั้งข่วนทั่งกัดจนเป็นรูไปหมด แต่ดูเหมือนเจ้าของมันจะชอบใจที่เห็นลูกมันซนซะขนาดนั้น แล้วยังจะมีน่ามาย้อนด้วยนะว่า

‘มันกำลังฝึกทักษะอยู่’

เชื่อเขาเลยให้ตายสิ!

“...”ผมยืนกอดอกจ้องทั้งคนทั้งแมวนิ่ง แต่รู้ไหมว่าทั้งคู่ไม่สะทกสะท้านเลย ริชก็มองหน้าผมนิ่ง ส่วนไอ้ลูกหินก็จ้องผมตาแป๋ว ประมาณว่าไอ้หนูอยู่ด้วยเถอะ เฮ้อออ นับวันๆริชเริ่มแข็งข้อกับผมขึ้นทุกทีจนอยากจะตีสักทีสองทีด้วยความหมั่นไส้

“เฮ้อ ตามใจ” ผมทำหน้าเซ็งเพราะรู้สึกว่าแพ้ทางมัน เท่านั้นแหละริชมันทำหน้าดีใจยิ่งกว่าตอนสอบยูโดผ่านเสียอีก

“ก็แค่นี้” ได้ทีแล้วก็เอาใหญ่ สงสัยต้องได้กำราบกันซะบ้าง ไม่งั้นจะได้ใจไปกันใหญ่

“มานั่งนี่” ผมตบที่เก้าอี้ฝั่งซ้ายมือให้ริชนั่ง ส่วนผมนั่งลงที่ตัวฝั่งขวาของโต๊ะทำงาน มัวแต่ลีลาพอดีวันนี้ไม่ต้องได้หลับได้นอน

“จะให้ทำอะไร อย่าบอกนะว่าทำงานน่ะ นี่จะไม่ให้พักบ้างหรือไง” ยังจะไม่ทันไรก็โวยวายเสียแล้ว ผมเลยจัดการตบหัวไปทีหนึ่งเบาๆ

“จะโวยวายทำไม น่ารำคาญ จะเวลาไหนก็ต้องทำ เอกสารนี่ นี่ แล้วก็นี่ อ่านให้หมดภายในคืนนี้ อ่านเสร็จแล้วก็มาพูดให้ฉันฟังว่าอ่านอะไรไปบ้าง”

“อ่านอย่างเดียวไม่ได้เหรอไง” ริชเริ่มต่อรอง ทำหน้าจะเป็นจะตายให้ได้

“ไม่ได้ อ่านไปซะ” จะหาว่าผมใจร้ายก็ได้ แต่ที่ทำอยู่นี่ก็เพื่อตัวเขาคนเดียวนั่นแหละ

“เฮ้อ เหนื่อยตายเลยกู” และริชก็ได้แต่บ่นเบาๆเท่านั้นก่อนจะซุกหน้าลงไปฟัดไอ้ลูกหิน ผมว่าไอ้ลูกหินมันได้ตายเร็วๆนี้แน่ ถ้าเด็กนี่ยังฟัดแมวแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยวแบบนี้นี้อีก

“เมี้ยววว” นี่ก็อีกตัว ชอบใจจริงจริ้งงงง!

“เอาลูกหินมานี่” ผมพูดขัดริชที่มัวแต่เล่นกับลูกหินไม่ยอมอ่านเอกสารสักที

“ไม่เอา” ริชเบี่ยงตัวหนีผมที่เอื้อมมือไปจับเจ้าลูกหิน ถ้าปล่อยให้อยู่ด้วยกันไม่เป็นอันทำอะไรแน่ๆ

“เอามานี่” ผมแบมือสั่ง

“...”แต่ริชกลับมองผมอย่างชั่งใจ

“ไม่เอาลงไปข้างล่างหรอกน่า เร็วๆ” นั่นแหละ เขาถึงจะยอมส่งไอ้ลูกแมวตัวเล็กมาให้ผม กว่าจะยอมมาอยู่กับผมมันก็ข่วนผมหลายทีเหมือนกัน เพราะไม่ยอมออกจากตัวริช กางเล็บจิกเสื้อยืดของริชไม่ปล่อย แต่พอเกาคางไปทีสองทีถึงได้ยอมมา

ดื้อเหมือนเจ้าของมันไม่มีผิด

“แล้วต้องทำอะไรบ้างเนี่ย” เขาเปิดเอกสารดูไปมาก่อนจะทิ้งตัวลงกับพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยหน่าย

“อ่านแล้วทำความเข้าใจ แค่นั้นแหละ อ่านเสร็จแฟ้มแรกก็มาอธิบายให้ฟังด้วย” ผมสั่งทิ้งท้ายแล้วจึงปล่อยให้ริชนั่งดูงานไปคนเดียว ส่วนผมก็เดินไปที่เตียงโดยที่ในมือมีไอ้เจ้าลูกหินอยู่ มันอาบน้ำยังวะเนี่ย ถ้ายังไม่อาบก็อย่าฝันว่าจะได้ขึ้นไปนอนบนเตียง

“ริช ลูกหินมันอาบน้ำหรือยัง” ผมหันไปถามคนที่นั่งหันหลังให้

“อาบแล้ว มันอาบกับผมทุกวันแหละ มันไม่สกปรกหรอก” เขาตอบแต่ไม่ได้หันกลับมา ริชก้มหน้ามองเอกสารในมือแบบผ่านๆก่อนจะหาวหวอดๆ

ผมทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงก่อนจะยกตัวลูกหินขึ้นมาดม กลิ่นหอมของแชมพูลอยเข้าจมูก ผมจึงได้วางใจวางมันลงบนเตียง อยากรู้จริงๆว่าเลี้ยงกันอีท่าไหน ถึงตัวเท่ากับวันแรกที่พามา แต่ติดที่ว่าจะดูมีเนื้อกว่าเดิมหน่อยหนึ่ง แมวแคระหรือเปล่าวะ

ผ่านไปสองชั่วโมง ริชเดินมาท่องเอกสารชุดแรกให้ผมฟังเรียบร้อย เหลืออีกสองชุด ระหว่างรอผมนั่งอ่านหนังสือบนเตียงโดยสละมือข้างหนึ่งให้มันเอาหัวมาเกยหนุน กะไว้แล้วว่าจะมันจะต้องติดมือ เพราะคนเลี้ยงชอบมันอุ้มไปไหนมาไหน ไม่ค่อยให้อยู่ห่างตัว กลับมาถึงบ้านก็ประคบประหงมกันยกใหญ่ แล้วดูตอนนี้สิ แค่เอามือออกไอ้ลูกหินก็จะตื่นทันที แล้วพอมันตื่นมันก็จะไม่ยอมนอนจนกว่ามันจะได้นอนบนมืออีกครั้ง คือเรียกง่ายๆว่ามันจะต้องได้สัมผัสตัวเราส่วนใดส่วนหนึ่งนั่นแหละมันถึงจะหลับ

ผมเงยหน้าจากหนังสือผมไปที่แผ่นหลังของอีกคนในห้องที่นั่งหัวทิ่มอยู่กับโต๊ะ อย่าบอกนะว่าหลับน่ะ งานยังไม่เสร็จเลย แต่พอผมหันไปมองดูนาฬิกา ตายห่า ห้าทุ่มกว่าแล้วหรือเนี่ย!

ช่วยไม่ได้ วันนี้คงต้องปล่อยให้พักไปก่อน

“ริช” ผมเรียกชื่อริชเสียงดัง ทำให้ไอ้เจ้าลูกหินสะดุ้ง ผมเลยต้องเกาคางให้มันนอนต่อ ก่อนจะเรียกริชอีกสองสามครั้งด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิม แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ผมเลยจำเป็นต้องลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหาคนที่ฟุบหน้าหลับกับโต๊ะ แลดูหน้าสงสาร

“เมี้ยววว” ตื่นจนได้สินะ ผมหันไปมองลูกหินที่ตื่นขึ้นมา แถมยังลุกขึ้นจะเดินมาหาผม ส่งเสียงร้องเป็นการเรียกอีก หึหึ มันก็น่ารักดีนะเนี่ย ไม่คิดว่ามันจะติดผม ถ้าติดเจ้าของมันนี่ก็ว่าไปอย่าง แต่ตอนนี้ผมคงต้องหยุดสนใจเจ้าลูกหินก่อน เพราะยังต้องจัดการกับอีกคนในห้อง

“ริช ตื่น ไปนอนที่ห้องไป” ผมทั้งเรียกทั้งเขย่าเบาๆ ได้ยินแต่เสียงงึมงำเบาๆ แต่ก็ไม่มีทีท่าจะตื่น ให้ลูกหินก็ร้องเมี้ยวๆไม่หยุด ไอ้เด็กนี่ก็ไม่ตื่น หรือจะให้มันนอนที่ห้อง

ห้องผมเนี่ยนะ

ผมมองริชอย่างชั่งใจก่อนจะตัดใจเรียกอีกครั้งแต่ก็ไม่ตื่น คงจะเพลียมากเพราะเห็นว่าวันนี้มาสอบสองตัว แถมเมื่อเย็นก็ออกไปทำงานกับผม ไหนจะพาลูกหินไปฉีดวัคซีน กลับมาผมก็ยังให้มานั่งอ่านเอกสารอีก หรือผมจะใช้งานมันหนักไปวะ

เฮ้อ ไม่ตื่นก็ไม่ต้องตื่น

ผมจัดการอุ้มริชขึ้นมาไวในแขนก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงที่มีเจ้าลูกหินนั่งรออยู่บนเตียง ผมค่อยๆวางตัวริชลงที่ฝั่งด้านในของเตียง พอหลังแตะที่นอนริชก็ขยับไปมาเหมือนหาท่าที่สบายก่อนจะนิ่งไป ส่วนลูกหินเมื่อเห็นว่าเจ้าของมามันก็รีบเดินเต๊าะแต๊ะเข้าไปก่อนจะขดนอนตรงช่องว่างระหว่างแคบๆลำตัวกับแขน ผมยืนมองนิ่งจนทั้งคู่หลับสนิทจึงเดินไปหยิบผ้าห่มอีกผืนในตู้มาห่มให้ ก่อนจะเดินไปปิดไฟ

ผมทิ้งตัวลงนอน แปลกๆดีที่มีคนมานอนข้างๆ ปกติผมนอนคนเดียว ผมไม่เคยปล่อยให้ใครนอนข้างผมถึงเช้า เวลามีอะไรกับผู้หญิง ส่วนมากเมื่อเสร็จกิจผมก็จะให้เธอกลับทันที ไม่มีการนอนด้วยกันยันเช้าเด็ดขาด เพราะรู้สึกอึดอัด แต่คราวนี้กลับไม่ มันก็แค่รู้สึกว่ามีคนนอนด้วย แต่ก็แค่นั้น ไม่ได้อึดอัดหรือรู้สึกไม่ดีอะไร ทำไมวะ

เกิดอะไรขึ้นกับผมหรือเปล่าวะ?

ช่างแม่ง นอนดีกว่าขี้เกียจคิดแล้ว

ปั๊ก!

“โอ๊ย!” กำลังเคลิ้มๆหลับก็รู้สึกเจ็บสีข้าง แต่พอลืมตามองเท่านั้นแหละรู้เรื่องเลย

ไอ้ริชมันถีบผม!

ผมจับขามันโยนกลับให้เข้าที่เดิมก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ แต่นอนได้ไม่เท่าไหร่ มันก็มาอีกแล้วครับ คราวนี้มือริชมันฟาดเต็มๆหน้าผมเลย

“ริช! นอนดีๆได้ไหม!” ผมได้แต่ฟาดหัวฟาดหางใส่คนที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง

แม่ง นอนดิ้นได้ใจจริงๆ

แล้วก็เป็นอย่างนั้นเกือบค่อนคืน ตัวผมนี่ยน่วมไปหมด สุดท้าย โมโหแม่งจับแม่งรัดเสียเลย ถ้ายังดิ้นได้อีกนะได้เจอดีแน่ๆ

กว่าผมจะได้หลับก็เกือบเช้า คิดว่าชีวิตผมจะสบายแล้วใช่ไหมเปล่าเลย เพราะไอ้คนที่ตื่นก่อนดันร้องโวยวายลั่นห้อง เท่านั้นไม่พอมันยังถีบผมตกเตียงอีก

อะไรนักหนาเว้ยเห้ย!!!!!

“เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย” ผมตะโกนใส่อย่างหงุดหงิด เพิ่งจะนอนได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องตื่นด้วยบาทาได้เด็กนี่ซะแล้ว

“ก็แล้วมากอดทำไมเล่า!!!” ไอ้นี่ก็โวยวายหน้าดำหน้าแดง ริชคว้าหมอนแล้วโยนกระแทกใส่หน้าผม ผมมองเขาอย่างหงุดหงิดแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรไป แรงปาแค่นี้ เจ็บแค่นี้ไม่ต่างอะไรกับโดนแมวขวน หึ!

“อย่ามาขึ้นเสียงนะ แม่งนอนก็ดิ้นแล้วยังจะทำร้ายร่างกายคนอื่นเขาอีก” แล้วดูมันน่ะ ลุกออกจากเตียงแต่ไม่ลืมอุ้มไอ้ลูกหินที่ตกใจตื่นมานั่งมองตาแป๋วไปด้วย ผมเดินตามมันออกไปจากห้องทันที

“บ่นๆๆ บ่นเข้าไปเถอะ” ดูมันพูดครับ ทำผมเจ็บแล้วไม่รู้จักรับผิดชอบ

“นอนก็ดิ้นแล้วยังจะปากดีอีกนะ”

“แล้วทำไม ผมไม่ได้อยากนอนด้วยสักหน่อย ทำไมพี่ไม่ปลุกผมล่ะ”

“เพราะสงสารหรอกน่า เห็นง่วงซะขนาดนั้น แล้วจะโวยวายทำไมหนักหนา”  สิ้นคำปุ๊บ ริชก็หันกลับมาทำหน้าเหวี่ยงใส่ผมทันที

“แล้วทำไมพี่จะต้อง...ต้องกอดผมด้วยล่ะ” ผมทำหน้าเซ็งใส่มัน อยากจะกอดตายล่ะ ถ้ามันไม่นอนดิ้นซะขนาดนั้นล่ะก็นะ

“หึหึ แค่นี้ก็ทำเป็นโวยวาย ทีนายจูบฉัน ฉันยังไม่ว่าเลย” ผมหยิบยกประเด็กคราวก่อนนู้นขึ้นมาพูด แล้วก็ได้ผล เมื่อคนที่เดินนำหน้าหันกลับมาเรียกชื่อผมดังลั่นบ้านหน้านี่แดงแปร๊ด

“ไอ้พี่คราม!”

“ทำไมไอ้น้องริช!”

“ฮึ่ย! ฝากไว้ก่อนเถอะ” แล้วมันก็เดินลงบันไดไป

หึหึ น่ารัก...

ห๊ะ!

นะ น่ารัก...เชี่ยแล้วกู!!! มันต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ

“พี่คราม” ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์มองเค้กที่นั่งท้าวคางจ้องหน้าผม หน้าตาสดใสแบบนี้แสดงว่าเคลียร์กับไอ้ทราฟเรียบร้อยแล้ว เด็กอะไร ซนได้ซนดี จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน แต่ซนแบบนี้ก็ดีกว่าตอนที่ทำหน้าหงอย เค้กเหมาะที่จะสดใสไม่เหมาะกับความเศร้าเลยสักนิด

“มีอะไร แล้วทำไมไม่นั่งดีๆ” เพิ่งสังเกตุเห็นท่านั่งเค้ก แทนที่จะนั่งบนเก้าอี้ดีๆ กลับนั่งคุกเข่าบนเก้าอี้แทน

“เอ่อ...เค้ก...นี่ก็ดี สบายดี” เค้กตอบอึกอึก ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะอ่านหนังสือผมต่อ แต่ก็ยังรับรู้ได้ว่าถูกจ้องอยู่ ผมเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เค้กยิ้มแห้งตอบกลับ ไอ้เจที่ยืนทำกับข้าวอยู่หันมาหัวเราะเค้กเบาๆแล้วก็กลับไปสนใจงานตรงหน้าต่อ ไอ้ทราฟกับไอ้สองผมยังไม่เห็นหัวมันเลย จะเห็นก็แต่เด็กที่นั่งจ้องผมนี่แหละ

“มีอะไรหรือไง” ผมถาม

“พี่คราม...พี่ริชนอนดิ้นไหม”

“ถามทำไม” ผมหรี่ตามองเค้กอย่างจับผิด ไม่รู้คิดได้ไงถึงถามอะไรแบบนั้น

“ก็ถามเฉยๆ” ถามเฉยๆแต่เสียงสูงเชียว

“แน่ใจ”

“แน่ใจ แบบว่า เค้กก็นอนดิ้นไง เลยอย่ารู้ว่าพี่ริชนอนดิ้นหรือเปล่า ถามเจ้าตัวเจ้าตัวเขาไม่รู้เรื่องหรอก เค้กก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน แต่พี่ทราฟบอกเลยรู้” เค้กร่ายยาว แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาถามผม

“ดิ้น โครตดิ้นเลย” เนื้อตัวผมยังเจ็บอยู่เลยตอนนี้

“คึคึ แล้วพี่ครามรู้ได้ไงอ่ะ พี่ครามนอนกับพี่ริชเหรอ ฮ่าๆๆ”

เวร! นี่กูหลงกลเด็กหรือนี่!

ปึก!

“นี่แน่ะ เดี๋ยวจะให้ไอ้ทราฟจัดการซะให้เข็ด” ผมพับหนังสือพิมพ์ดีที่หัวเค้กเบาๆ แต่เจ้าตัวกลับไม่สะทกสะท้าน นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สงสัยโดนไอ้ทราฟจัดหนักจนเพี้ยนไปแล้ว

กว่าจะออกมาจากบ้านได้ผมก็แทบโดนเค้กล้วงความลับอีกหลายต่อหลายอย่าง ไม่รู้นึกสนุกอะไรขึ้นมา เล่นเอาผมแทบปวดหัว

ผมไปส่งริชที่มหาลัยฯเพราะเจ้าตัวมีสอบ แล้วก็ไม่บอก เมื่อคืนผมจะได้ปล่อยให้ไปพัก ผมก็ไม่ใจไม้ใสระกำขนาดใช้งานคนแบบไม่ลืมหูลืมตาหรอก

ส่งริชเสร็จเรียบร้อยแล้วพร้อมกำชับว่าไม่ให้ไปเถลไถลที่ไหนเพราะว่าวันนี้มีประชุม แล้วเขาจำเป็นต้องเข้าไปนั่งฟังด้วยแล้ว ผมก็ขับรถมายังสถานที่ๆหนึ่ง

แรงลมที่พัดจากทะเลพัดผ่านร่างกายผมและอีกคนที่ยืนหันหลังให้ผม เสื้อสูทราคาดีที่เจ้าตัวคงไม่ได้กลัดกระดุมพริวไหวไปตามแรงลม มันคงจะดีกว่านี้ถ้าคนตรงหนาไม่ใช่ศัตรู บรรยากาศรอบด้านเลยดูน่าสะอิดสะเอียนไปเสียหมด

“นายมาช้านะ มัวแต่ไปส่งเด็กเข้าเรียนหรือยังไง” คำพูดระคายหูกับใบหน้ากวนประสามหันมาทางผม มันโยนบุหรี่ที่เพิ่งสูบไปได้ไม่ถึงมวนลงกับพื้นก่อนจะใช้ปลายเท้าขยี้

“เพิ่งรู้ว่าคนอย่างนายจะชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน”

“หึหึ ก็มันน่าสนใจ ว่าไหม” รอยยิ้มยียวนนั่นมันน่าโดนหมัดกระแทกให้เลือดออกสักทีสองที

“ก็คงอย่างนั้น มันคงน่าสนใจมาก ถึงทำให้นายพลาดที่จะได้เกาะๆนั้นยังไงล่ะ” คิดว่ามันกวนประสาทคนอื่นได้อย่างเดียวหรือไง

มึงรู้จักกูน้อยไปแล้วไอ้คุณพสุ!!!

“ไอ้คราม!!!” อีกฝ่ายตะเบงเสียงอย่างเดือดดาน มึงคิดเหรอว่าจะยั่วโมโหกูได้ ไปฝึกมาอีกร้อยปีไปไอ้เด็กอ่อนหัดเอ้ย!

“หึ คิดว่าเอาไอ้หมาจิ้งจอกนั่นเป็นพวกแล้วจะเอาชนะฉันได้หรือยังไง คนอย่างแกมันก็พวกชอบทำอะไรลับหลัง ถ้าแน่จริงก็เล่นซึ่งๆหน้าดีกว่า เห็นแล้วมันสมเพชวะ” ผมถุยน้ำลายลงพื้นตรงหน้ามัน ไอ้พสุกำมือแน่นข่มความเดือดดานก่อนเปลี่ยนเป็นกระตุกยิ้มมุมปาก

“แต่มันก็ทำให้แกจับเด็กนั่นไว้ไม่ใช่เหรอไง แต่ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ เด็กนั่นไม่มีทางทำให้แกได้ในสิ่งที่แกต้องการ ทุกอย่างมันต้องเป็นของฉัน!”

“ก็ไม่แน่หรอก เพราะขนาดเกาะที่มีมูลค่ามหาศาลที่แกเฝ้าจะขโมยมานานหลายปี มันยังตกมาเป็นของฉันเลย จริงไหม” ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องพูดอะไรมาก ยิ่งข้อมูลรั่วไหลออกมากเท่าไหร่ แผนการก็จะยากขึ้นเท่านั้น มันคงคิดว่าผมอยากได้บริษัทสาขาต่างประเทศของมันจนตัวสั่น เหอะ! ของแค่นั้นคนอย่างผมมีปัญญาสร้างด้วยมือของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องไปอยากได้ของๆมันเลยสักนิด บางทีไอ้พสุมันก็คนหลงตัวเองมากเกินไป

แผนการของผมไมได้มีเพื่อยึดบริษัทหรือเครือข่ายของมัน ผมก็แค่อยากจะเล่นสนุกกับไอ้พวกหมาจิ้งจอกเจ้าเหล่ที่ไร้เขี้ยวเล็บดูก็เท่านั้น

การได้เห็นมันขู่ฟอดๆทั้งที่ไม่มีอะไรจะสู้ มันทั้งสนุกและน่าสมเพชไปในเวลาเดียวกัน คิดว่างั้นไหมล่ะ

----------
----------

“เฮ้ออ เหนื่อยเว้ย ทำไมคนแก่แม่งหน้าเบื่ออย่างนี้วะ” ริชบ่นกระปอดกระแปด แต่ก็จริงอย่างที่เขาว่า มันน่าเบื่อจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าคนพวกนั้นเกรงผม คงได้ถกกันยาวกว่านี้แน่ ตั้งแต่ตอนเที่ยงที่ผมไปรับเขาที่มหาลัยฯมาเข้าประชุม นี่ก็สี่โมงเย็นเข้าไปแล้วที่ต้องอยู่ในห้องประชุม ขนาดผมยังเหนื่อยเลย นับประสาอะไรกับไอ้เด็กตัวผอมแห้งนี่

“เพราะฉะนั้น นายต้องเตรียมตัวให้ดีที่จะควบคุมพวกหน้าเงินพวกนั้นให้อยู่หมัด เพราะถ้านายไม่บีบพวกนั้นให้อยู่ในกำมือ นายนั่นแหละที่จะเป็นคนถูกบีบ” การก้าวขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดไม่ใช่เรื่องยาก แต่การคุมคนที่อยู่ใต้อำนาจนั่นยากกว่า เพราะฉะนั้นเขาควรจะทำให้ดีที่สุดเพื่อตัวของเขาเอง

“มันยาก” ริชเริ่มจะงอแง ไอ้สงสารมันก็สงสารอยู่หรอก แต่ถ้าเขาไม่คิดจะช่วยตัวเอง ก็คงไม่มีใครช่วยเขาได้หรอก

“ยาก แต่นายต้องทำให้ได้” ผมเดินนำริชเข้าริช งานของวันนี้หมดแล้ว ที่จริงยังไม่หมดหรอก แต่ผมสงสารไอ้เด็กนี่ เลยจะยกยอดไว้ค่อยสอนวันหลัง วันนี้ให้พักไปก่อนแล้วกัน

“พี่ไม่คิดว่าพี่คาดหวังในตัวผมมากเกินไปหรือไง” และนั่นทำให้ผมพ่นลมหายใจพรืดก่อนจะส่ายหน้าเบาๆอย่างระอาใจ

“นายจะบอกว่านายทำไม่ได้งั้นสินะ” ผมหันไปจ้องตากับริช เขาจ้องตอบก่อนจะหลาบตาหนีแล้วตอบกลับเสียงเบา

“ปะ เปล่า”

“งั้นก็ดี ทำให้ได้แล้วกัน”

“...”

“...”

“ขอบคุณนะ” ริชเริ่มพูดอีกครั้ง และมันทำให้ผมสงสัยว่าเขาขอบคุณเรื่องอะไร

“เรื่อง?” ผมมองตัวเลขที่ใกล้จะถึงชั้นหนึ่งพลางคิดว่าจะไปที่ไหนดี

“ที่พี่คาดหวังในตัวผมน่ะ” ผมหยุดความคิดหันไปมองริชที่ยืนก้มหน้าอีกรอบ

“แค่นี้” ผมถาม

“พี่อาจจะมองว่ามันแค่นี้นะ แต่สำหรับผมมันเป็นเรื่องใหญ่ เพราะที่บ้านไม่เคยมีใครคาดหวังในตัวผมสักคน”

“หึหึ เพราะงั้นก็ทำให้ดีแล้วกัน ฉันจะคอยดู” ผมพลักหัวมันเบาๆ จังหวะเดียวกับที่ประตูลิฟต์เปิดออก ผมก้าวออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยความเซ็ง เมื่อเห็นว่าใครเดินตรงมาทางนี้

“คุณสงครามค่ะ ดีจังที่ฉันมาทัน” รูปร่างที่แสนเย้ายวน ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาดี ส่งผลให้ใบหน้าที่สวยอยู่แล้วยิ่งสวยขึ้นไปอีก แต่ความสวยที่ภายนอกไม่สามารถกลบความน่ารักเกียจของผู้หญิงคนนี้ได้

“ไม่ทราบว่าคุณโยดามาทำอะไรที่นี่หรือครับ” สาวเจ้าหน้าเสียเมื่อผมพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่พอใจอย่างผิดไม่มิด ที่นี่เป็นที่ทำงานขององค์กรเรา ไม่อนุญาตให้คนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเข้ามายุ่งวุ่นวาย ถ้าจะติดต่องานหรือธุรกิจจะไปอีกที่หนึ่งที่ไม่ใช่ที่นี่

นับว่ากล้ามากที่กล้ามาล้วงคองูเห่าถึงที่

“พอดีพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของคุณพ่อน่ะค่ะ โยจำได้ว่าส่งการ์ดเชิญมาได้แล้ว แต่กลัวคุณสงครามจะลืมเลยมาบอกด้วยตัวเองอีกครั้งหนึ่ง” เสียงหวานใสที่เจ้าตัวจงใจดัดให้ดูน่ารักนั่นไม่ได้ช่วยอะไรเมื่อเถอะเข้ามาเกาะแขนผมก่อนจะเบียดหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินตัวเข้าหาแขนผม ได้ยินเสียงเด็กข้างตัวร้องเหอะในลำคอ ผมหันไปมองริชที่หันหน้ามองไปทางอื่น

“ไว้ทางว่างพรุ่งนี้ผมจะแวะเข้าไป ขอตัวก่อนนะครับ” ผมเกาะแขนเรียวกลมกลึงออกจากตัวและทำท่าจะเดินหนี แต่เหมือนโยดาจะรู้เจอเลยคว้ามอผมเอาไว้อีกครั้ง

“เราไปทางข้าวกันไหมค่ะ” เธอแย้มยิ้มให้ผม

“อย่าดีกว่าครับ” ผมปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด หน้าของเธอเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะฉีกยิ้มอีกครั้ง

“ถ้าวันนี้คุณสงครามไม่ว่างไว้วันหลังได้ไหมค่ะ” จะวันไหมก็ไม่ไปทั้งนั้นแหละ

“ขอตัวนะครับ” ผมตัดบทแล้วเดินหนีทันทีเพราะเริ่มจะอดรนทนไม่ไหวกับความน่ารำคาญของผู้หญิงใจคดคนนั้น

“เหอะ! เสน่ห์แรงนี่ ทำไมไม่ตามเขาไปล่ะ ผมกลับบ้านคนเดียวได้นะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก” คนที่เดินตามมาส่งเสียงกระแหนะกระแหน นี่เขาตั้งใจจะกวนอารมณ์ผมสินะ ผมหันหลังกลับไปทันทีทำให้ริชที่เดินจ้ำๆตามผมมาไม่ทันระวัง ชนเข้ากับหน้าอกผมดังปึก

“เจ็บนะ!” ไอ้เสียงแข็งนี่มันน่าหงุดหงิดชะมัด

“ทำไมหึงหรือไง” ผมกอดอกถามยียวนคนตรงหน้า ริชเบิกตาโตอ้าปากพะงาบๆก่อนจะหน้าขึ้นสีแดง

“หะ หึงที่ไหน บ้าปล่าว ก็แค่...แค่แซวเฉยๆหรอก แซวนะรู้จักไหม!” หึ โมโหกลบเกลือน คิดว่าดไม่ออกหรือไงว่าคนตรงหน้าผมกำลังแก้ตัวน้ำขุ่นๆ แต่ยังไงผมว่าก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี ริชเกาหัวตัวเองแรง ๆ อีก แต่ท่าทางแบบนั้นมันกลับทำให้ผมขำ

“หึหึ แซวก็แซว” แต่อย่าไปซักไซ้อะไรมากเลย ถึงไอ้แมวตัวโตนี่จะกัดไม่เจ็บก็เถอะ

“ก็แซวนะสิ หึงที่ไหนกัน ใครจะไปหึงคนอย่างพี่” เหมือนเด็กมันกำลังร้อนตัวแหะ

“งั้นเหรอ ฉันคิดว่านายจะชอบฉันเสียอีก” ผมยกยิ้มมุมปากขึ้น นึกไปถึงเมื่อคืน

“เอาอะไรมาพูด ผมเนี่ยนะจะชอบคนอย่างพี่ อีกอย่างผมก็ผู้ชายนะเว้ย!”

“เหรอ ถ้านายไม่ได้ชอบฉัน แล้วเมื่อคืนนายละเมอถึงฉันทำไม”

“...!!!”

การต้อนให้เด็กมันจนมุมนี่สนุกจริงๆ


--------------------------------------------------------
มาเข้าเรื่องของคู่พี่ครามกับน้องริชกันแล้ว ถ้าใครที่อ่านเรื่องน้องต้นหอมกันพี่ปืน จะบอกไว้ว่า พี่ปืนซึนยังไง อิพี่ครามก็ไม่ต่างกันหรอก ฮ่าๆๆๆ

 
 
 

[ormn]

  พี่สงครามโคตรเจ้าเล่ห์เลยอะ

[Aomampapeln]

ริชแพ้ทางพี่ครามตลอดอะ
รอวันที่พี่ครามเลิกซึน(อีกนาน)

[WilpeR]

ครามวางแผนอะไรไว้น้า อยากรู้จัง

ริชละเมอถึงครามว่ายังไงเนี่ย >3<

[lovelypolly]

ก๊ากกกก โคเค้ก! คิดได้ไงอ่ะ
แล้วนักสืบจิ๋วของเราจะสืบได้ความว่าอย่างไร
คงต้องรอติดตามตอนต่อไปสินะ 5555

[Ali$a฿eth]

พี่ครามถามริช หรือถามตัวเองไปด้วยคะ 55555555555   

[tuek]

อยากรู่ว่าริชละเมอถึงสงครามยังไงอะ

[NOoTuNE]

หมั่นไส้โว้ยยยย


มั่นใจมากระวัง เถอะ  พี่คราม แล้วจะรู้สึกเนอะริชเนอะ


 

[bobie]

พี่ครามเจ้าเล่ห์
ตัวเองก็หลงรักริชเค้าเหมือนกันอ่าแหล่ะ อิอิ

[nutjisub]

เริ่มรักกันแล้ว ครามโหมดนี้น่ารักมาก โคเค้กยังทำงานไม่โอเคนะยังไม่ได้รู้ความลับอะไรเลย555

[Noipatt]

ตอนนี้มันน่ารักเวอร์ๆเลยอ้ะ

[koikoi]

พี่ครามแกล้งน้อง

[wi_OoO_wi]

คราม นายแน่มาก นายเเกล้งเด็กว่ะ 



แกล้งเยอะๆเลย ช อ บบบ บบ 

[SaM_TwiN]

 

ชอบคู่ครามริชแล้วอะ รอดูฉากเด็ดดวง 55555555

[SuSaya]

พี่ครามรังแกเด็ก

[Chichi Yuki]

เค้กของเราต้อนพี่คราซะจนมุม
ส่วนพี่ครามก็มาตอนพี่ริชของเรา
สรุปสุดท้ายเรื่องนี้เค้กเก่งสุด ฮุฮุ

[HanATarO]

พี่คราม นี้ร้ายนักนะ

แกล้ง ริช ตลอดเลย

 

[Kalamall]

  พี่ครามกะริชนี้น่าลุ้นดีจัง ริชมีรักกะมาเฟียคงจะต้องเพลียกายบ่อยๆละน่ะ บู้แน่ๆคู่นี้

ตลกเค็ก

[seaz]

เริ่มมีอาการกันบ้างแล้ว

[MoMoRin]

พี่ครามเริ่มรู้สึกถึงความน่ารักของริชแล้วล่ะสิ อิอิอิ
รักกันไวๆนะคะ อยากเห็นพี่ครามโหมดหวานเลี่ยนบ้าง 

[~ณิมมานรฎี~]

   อันแน่ะๆๆๆๆๆ  เฮียครามมมมมมมม  หวั่นไหวแล้วอ่ะดิ๊ๆๆๆๆๆ   

[Monkey D lufy]

ริชตามความเจ้าเล่ห์ของครามไม่ทันหรอก  555

น้องเค้กน่ารักอ่ะ  อิอิ

[fiixtion]

น้องริชละเมออะไรน่ะ อยากรู้ อยากได้ยิน แล้ว พี่คราม เฉลยด่วน   

[CheetahYG]

ไปเข้าค่าย3วัน2คืนเหนื่อยโคตร แต่พอมาอ่านแล้วแบบ หัวใจชุ่มชื้นเลย มายฮาเร็ม เค้ก ทราฟ คราม ริช

[pui]

 

[OoniceoO]

อุบะละมือหรอ 55+ น่าสนุกแล้วสิเนี้ย

[CarToonMiZa]

อิพี่ครามเจ้าเล่ห์ว่ะ

[greensnake]

จะว่าไปน้องริชเหมือนลูกหินเลยเนาะ ขาดแต่ขี้อ้อนเท่านั้นเอง
แต่คิดว่าคงจะได้เห็นล่ะ ก็ดูความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีขึ้นมากเลย
เริ่มมีกลิ่นหวานๆปนมาด้วยล่ะ ถ้ารู้ใจตัวเองแล้วจะน่ารักขนาดไหนนะ
เพราะไม่ได้นุ่มนวลอย่างพี่ทราฟกับน้องเค้ก ก็เลยอยากเห็น
ถ้าจะให้พี่ครามนุ่มนวลคงยาก เอาใจช่วยริชดีกว่า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[nongrak]

ครามใจดีกับริชมากขึ้นเยอะเลย นึกถึงตอนแรกแม่งโคตรโหด

[CarToonMiZa]

อยากอ่านอีก