หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[indy❣zaka]

ย่อหน้าแรกมีผิดอยู่เน้อ   ผมหันไปหาพี่ครามและพี่สองที่วิ่งตรงมายังผม


หวังว่าที่ส่งคนมาเนี่ย จะไม่ใช่พ่อแม่ริชชี่นะ 

[nongrak]

ครามเริ่มมีอาการห่วง หวง ริชแล้วอ่ะ

[ka[ze]na]

พี่ครามพออยู่กับริชชี่น่ารักขึ้นเยอะเลยอ่ะ อิๆๆๆ

[greensnake]

นี่แสดงว่าพี่ครามเริ่มรุก(จีบ)น้องริชแล้วใช่ไหมเนี่ย
อารมณ์เหมือนคนเป็นแฟนกันอย่างริชว่าไว้เลยล่ะ
มีคิดถึง มีงอน แล้วก็กุ๊กกิ๊กยามอยู่ด้วยกันสองต่อสอง
คงจะมีน้องริชคนเดียวล่ะที่ได้เห็นพี่ครามในลุคนี้
แม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ชอบพี่ครามไปแล้วล่ะเนอะ
พี่ครามไปนอกจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นหรือเปล่าหนอ
ห่วงพี่ครามก็ห่วง พี่ครามไม่อยู่ด้วยก็เป็นห่วงน้องริช
ถ้าไม่ออกไปดื้อข้างนอกก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนัก
เพราะพี่ๆคนอื่นก็อยู่คงไม่ปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นแน่
ขอให้พี่ครามและน้องริชปลอดภัย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[Monkey D lufy]

พี่ครามเริ่มแสดงออกมากขึ้นแล้วนะเนี่ย

ริชเองก็แสดงออกเยอะๆเลย

ขอมอบเพลงนี้ให้ทั้งสองคน

"ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน  ไม่ต้องหาคำๆไหนมาเพื่ออธิบาย"

[เฉาก๊วย]

พี่ครามท่าทางจะติดใจจูบจากริชชี่น่าดู 
อยู่ใกล้เป็นจับจูบจับจูบ   

[SuSaya]

อย่ามีเรื่องไม่ดีอีกเลยนะ

[FFS_Yaoi]

 
พี่ครามอย่าซึนให้มากนะ เดะนายเอกมันคิดว่าไม่รักมันหรอก

[takara]

อิอิ พี่ครามจูบริชตลอดเลยเน้อ

[miracle22936]

จะเกิดเรื่องไรขึ้นกับพี่ครามรึป่าวอ่ะ 

[sam3sam]

อิพี่ครามเดี๋ยวนี้อะไรๆก็จับริชจูบตลอดเลยนะ

[tuek]

ครามมีการบอกคิดถึงริชด้วยอะ
สองคนนี่หวานกันแบบมาโซมาก
ครามชอบทำให้ริชปากเจ่ออยู่เลื่อยเลย

[MoMoRin]

อ้าวเฮ๊ย ไปรักกันตอนไหนนิ 

[punchnaja]

คู่นี้น่ารักอ่ะ ชอบบบบบบบบบ

[CarToonMiZa]

ใจใกล้กันเข้ามาอีกนิด

[seaz]

หวังว่าต่อไปคงไม่มีอะไรรุนแรงกว่านี้นะครับ

[minenat]

+1ให้ริชผู้น่ารัก

[fiixtion]

น้องริชมี สัมผัสที่หกเหรอ  คิดมากไปได้ พี่ครามไปทำธุระ นิดหน่อย เอะ หรือ ว่า หนัก ก็ไม่รู้น่ะ แต่ที่แน่ๆ คู่นี้ จูบได้แรงส์มาก

[iammz]

หวายๆๆๆ พี่คราม ทำงี้เค้า .. เอ๊ย! น้องริชเขินแย่ >.<

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 20
[Song-Khram talks]


“ระหว่างที่กูไม่อยู่ฝากดูริชมันด้วยแล้วกัน” ผมคีบบุหรี่ออกจากปาก พ่นควันสีขาวขุ่นออกมา ปล่อยให้มันลอยในอากาศเป็นรูปวงกลม สายตาจับจ้องที่ริชและเค้กที่นอนเล่นกันลูกหินและสายไหมหน้าทีวี

“เออได้ เดี๋ยวกูช่วยกันดู” ไอ้ทราฟรับปากผม

“ขอบใจ” ผมดูดบุหรี่เข้าปอดอีกเฮือกใหญ่ก่อนจะบี้มันลงในที่เขี่ยบุหรี่

“แล้วมึงจะกลับวันไหน” ไอ้ทราฟละลายตาจากจุดเดียวกับที่ผมจ้องมองอยู่ มันมองหน้าผมนิ่งๆ

“เสร็จงานเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ”

ถ้าเป็นงานอื่นผมคงกะเวลาได้ แต่คราวนี้มันเป็นงานใหญ่ที่ไม่มีกำหนดเวลาที่แน่นอน

การแก้แค้นครั้งนี้มันเริ่มมาจากความแค้นส่วนตัวที่ถูกครอบครัวของริชโกงและหักหลังอย่างหน้าด้านๆ อันที่จริงแค่เหตุผลแค่นี้มันก็เพียงพอให้ผมสั่งสอนพวกงูเห่านั่นให้หราบจำด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง  แต่ไม่ใช่วิธีการที่รุนแรงและเป็นวิธีการที่ผมไม่ค่อยจะชอบเท่าไหร่ แต่เพราะมันเริ่มก่อน ผมก็แค่คืนสนองมัน และเพื่ออยากจะแก้แค้นให้ใครบางคน คนที่เข้ามามีบทบาทในชีวิตผมมากขึ้นทุกที ผมเลยไม่คิดที่จะเลือกวิธี

แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลแค่นั้นหรอกที่ทำให้ผมเปิดสงครามกับไอ้พสุ เพราะนอกจากเรื่องของริชที่เป็นแรงจูงใจให้ผมหาทางล้มมันแล้ว ผมยังสืบทราบมาว่ามันให้คนของมันเข้ามาแทรกแซงในกิจการของผมหลายกิจการเพื่อหวังจะล้วงความลับ วิธีแบบหมาลอบกัดผมไม่เคยทำ จริงอยู่ว่าในวงการนี้ มีบ้างที่จะขัดแข้งขัดขากันในเชิงธุรกิจ ถึงจะทำงานผิดกฏหมายแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องทำตัวเยี่ยงโจรอย่างที่มันทำ

อย่าคิดว่าคนอย่างผมแสนดีขนาดนั้น เพราะผมไม่ใช่ ในเมื่อไอ้พสุเลือกที่จะใช้วิธีสกปรกกับผม ผมก็จะทำใหมันรู้รสชาติของความย่อยยับจาก ‘สงคราม’ ว่ามันเป็นยังไง!!!

สงครามประสาทที่จะทำให้มันเป็นบ้ายิ่งกว่าหมาตัวหนึ่ง

“ไอ้คราม กูถามอะไรหน่อยดิ”

“อะไร”

“มึงกับริชเป็นอะไรกัน”

ผมนิ่งงันกับคำถามของไอ้ทราฟ ก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมเข้าใจว่ามันต้องการรู้อะไร แต่ผมก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองอยู่เหมือนกัน ผมรู้สึกดีกับริช แต่เหมือนมันจะยังไม่มากพอที่ผมจะบ่งชี้ได้ว่าระหว่างเรามันคืออะไร

อาจจะชอบ แต่ยังไม่ใช่รัก

“ก็เป็นอย่างที่มึงเห็น” ผมไม่อยากพูดอะไรออกไปมาก ไอ้ทราฟรู้จักผมดี มันแค่พยักหน้าเข้าใจและไม่ดึงดันที่จะถามต่อ มันเป็นข้อดีของไอ้ทราฟที่ทำให้ผมรู้สึกดีกับมันในความเป็นเพื่อน เพื่อนที่ไม่ต้องพูดอะไรมาก แต่ก็รู้ว่ามีอยู่ข้างๆไม่หายไปไหน

เพื่อนในแบบที่ผมต้องการ ไม่ใช่ว่าไอ้เจกับไอ้สองไม่ดีนะ มันดีกันคนละอย่าง บอกไว้ก่อนครับ เดี๋ยวมันน้อยใจ =_=^

“จะเอาไงก็เอา อะไรที่กูช่วยได้ก็จะช่วย”

“เออ”



เช้ามืดในวันต่อมา

ผมยกกระเป๋าลงมาจากห้องนำไปใส่ไว้ที่รถ เครื่องออกตอนหกโมงกว่า เช้าๆแบบนี้รถไม่ติดจึงไม่ต้องรีบร้อนมากนัก ผมเดินที่ห้องนอนของริช ลองบิดลูกบิดดูถึงรู้ว่าเจ้าตัวเขาไม่ได้ล็อคห้องอีกแล้ว ผมลองมาสองสามครั้งแล้วก็เปิดได้ทุกครั้ง ไม่รู้ว่าลืมหรือจงใจ แต่เดี๋ยวต้องสั่งให้ล็อคห้องให้เรียบร้อย เกิดใครบุกเข้าไปทำร้ายจะว่าไง ไม่เคยจะระวังตัวเลยสักนิด แล้วอย่างนี้ผมจะกล้าปล่อยให้อยู่คนเดียวนานๆได้ยังไงวะ

ไฟในห้องนอนริชสว่างจ้า รู้ได้ไม่นานว่าเวลาริชนอนคนเดียวต้องนอนเปิดไฟ นิสัยเหมือนเด็กทั้งๆที่ก็ไม่ใช่เด็กแล้ว ผมเดินไปนั่งบนเตียงช้างๆริชที่นอนตะแคงอยู่ มีเจ้าลูกหินนอนซุกอยู่แถวหน้าท้องแบนที่ผมเคยสัมผัสและรู้ว่ามันมีกล้ามท้องน้อยๆ

ผมค่อยๆช้อนตัวลูกหินขึ้น จับมันวางไว้ในกองผ้าห่มฝั่งตรงข้าม เพราะถ้ามันรู้สึกโล่งตัวมันจะตื่นทันที

แต่คนที่ตื่นกลับเป็นริชแทน

“อื้อ” มันครางเบาๆในคอก่อนจะค่อยๆปรือตาขึ้นมามองผม ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมมองว่ามันน่ารัก แถมยังชอบกวนโมโหผมบ่อยๆจนกลายเป็นความเคยชิน

ริมฝีปากที่แห้งนิดๆถูกเจ้าตัวเลียเบาๆเพื่อเติมความชุ่มชื่น มันไม่ได้ยั่วแต่ก็เหมือนยั่วนั่นแหละ ผมก้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากที่เชิญชวนนั่นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ผมยังจำครั้งแรกได้ ริชเป็นคนเข้ามาจูบผมเองเพราะความเมา พอเมาแล้วเหมือนจะกลายเป็นอีกคนที่กล้าเปิดเผยความรู้สึก แต่หลังจากจูบครั้งที่สองสามสี่และอีกหลายๆครั้ง ผมกลับจับความรู้สึกของริชได้จากจูบถ้าเขาโมโห เวลาจูบจะดุดันและต่อต้านในบางทีเหมือนนิสัยของเขา แต่ถ้าปกติดีก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ถ้ามีความสุข จูบนั่นจะวิเศษเอามากๆ และทุกครั้งที่ผมอยากรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรก็จะได้คำตอบเสมอจนกลายเป็นเสพติดไปโดยไม่รู้ตัว

“พะ พอแล้ว” ริชร้องห้าม ผมเลยจำต้องถอนจูบออกจากริมฝีปากที่กินยังไงก็ไม่อิ่ม

“ฉันต้องไปแล้ว ฉันไม่อยู่ห้ามดื้อห้ามซน อย่าไปเที่ยวเล่นที่ไหนโดยเฉพาะที่สนามแข่งนั่น” ทำไมผมจะไม่รู้ว่าริชมันจะแอบไปแข็งรถเวลาผมไม่ว่าง แต่ดีที่มีไอ้เตอร์คอยรายงานเพราะผมไปขู่มันไว้ แต่เพราะผมเห็นว่าริชมันเครียดๆเลยไม่ได้ว่าอะไร แต่ระหว่างที่ผมไม่อยู่ผมไม่อยากให้ริชออกไปเสี่ยงอันตราย ผมเชื่อว่าไอ้พสุมันไม่หยุดแค่นี้แน่ๆ เพราะมันเป็นคนส่งลูกน้องให้มายิงผมถึงที จึงวางใจไม่ได้ว่าตอนที่ผมไม่อยู่มันจะไม่ส่งใครมาทำร้ายริช

“อืม” ริชรับคำในลำคอ ใบหน้าและริมฝีปากยังคงแดงหลังจากที่ถูกจูบอย่างหนักหน่วงจากผม

“เดี๋ยวธนาจะเอางานมาให้ดูที่บ้าน วันไหนมีเรียนจะมีคนมารับ” ผมสั่ง ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาว่าเหลือเวลาสั่งได้มากแค่ไหน ต้องกำชับกันยาวครับ รายนี้ดื้อยิ่งกว่าใคร ถึงจะฝากฝั่งไอ้ทราฟและลูกน้อง แต่เชื่อเถอะว่าไม่มีใครเอาริชอยู่หรอกนอกจากผม

เด็กนี่มันร้ายจะตายไป!!!

“ผมไปเองก็ได้ รถก็มี” พูดขาดคำที่ไหน เรื่องดื้อนี่ขอให้บอก งานถนัดเขานักล่ะไอ้ความดื้อด้านเนี่ย

“สั่งอะไรก็ทำตาม” ผมดุ

“เหอะ! จะเอาไงก็เอาเถอะ” ริชทำหน้าไม่พอใจก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้ผม

“อย่าดื้อน่า ขอร้อง ฉันต้องไปทำงาน นายก็ต้องตั้งใจทำงานเหมือนกัน อีกไม่นานแผนทุกอย่างก็จะสำเร็จ เข้าใจที่พูดไหม”

“...” มีเพียงแต่ความเงียบกลับมา ผมรออย่างชั่งใจ แล้วริชก็หันกลับมาก่อนจะลุกขึ้นนั่ง เขาเข้ามากอดผม ซุกหน้าลงที่ซอกคอก่อนจะส่ายหน้าไปมาเหมือนลูกแมวขี้อ้อน แต่แล้วเขาก็กัดผมจมเขี้ยว!!!

“โอ๊ยยย!!! ทำบ้าอะไรเนี่ย” ผมร้องโวยลั่น พลักตัวริชออกทันที ได้เลือดไหมเนี่ย

“แก้เคล็ด เจ็บตัวตั้งแต่ตอนนี้ ไปถึงนู่นจะได้ไม่เจ็บ” ริชพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาที่ทำผมเจ็บ ผมเลยได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงแทบการจับไอ้เด็กดื้อตรงหน้ามาตีสักทีสองที

ก็ถ้าความหมายในประโยคนั้นไม่ได้แฝงความห่วงใยเอาไว้ ผมจะจับมาตีซะให้เข็ด!

“ขอบใจ แต่ที่หลังไม่ต้องจะดีกว่า” ผมพูดนิ่งๆ ได้เวลาต้องไปแล้ว

“เดินทางดีๆนะ” ริชหน้าหงอยลงถนัดตา

“อืม เป็นเด็กดีนะ” ผมจูบที่หน้าผากเขาหนึ่งที ริชเลื้อยตัวลงนอน ผมดึงผ้าห่มๆให้ และริชเองก็หลับตา ผมนั่งอยู่ที่เดิมประมาณสิบนาทีก่อนจะเดินออกจากห้องริชเพื่อมุ่งหน้าไปสนามบิน

การเดินทางในครั้งนี้เหมือนไปออกรบ และผมจะต้องชนะ ไพ่ใบสุดท้าย ไม้ตายที่ผมไม่คิดว่าจะหยิบออกมาใช่ งานนี้ผมเลือกที่จะใช้มันแล้ว

รอก่อนเถอะไอ้พสุ รอยแผลเพราะกระสุนราคาต่ำนั่น ฉันจะให้แกลิ้มรสมันอย่างสาสม!!!

เป็นเวลากว่าสิบสามชั่วโมงที่ต้องนั่งอยู่บนเครื่องบิน ในที่สุดผมก็มาถึงท่าอากาศยานฟิอูมิชิโน ก่อนจะนั่งรถไปที่คฤหาสถ์ของคนดังแห่งอิตาลี

‘คฤหาสถ์คอร์ลันโซ’

“ติดต่อเขาไว้หรือยัง” ผมถามฟาบิโอ ลูกน้องเก่าของพ่อที่อยู่ที่อิตาลี

“เรียบร้อยแล้วครับ”

ผมพยักหน้ารับ นั่งมองวิวนอกรถไปเรื่อยๆ ตอนนี้เป็นฤดูหนาว ทั่งทุกตารางพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะสีขาวโพลนที่หาไม่ได้ในเมืองไทย ยิ่งเห็นผมก็ยิ่งรู้สึกรักแสงแดดของเมืองไทย ถึงจะร้อนแต่ก็ดีกว่าหนาวเย็นจนจะกลายเป็นน้ำแข็งแบบนี้

เมื่อรถยนต์ขับมาถึงหน้าคฤหาสถ์คอร์ลันโซ ฟาบิโอก็พูดอะไรสักอย่างกับเจ้าหน้าที่รักษาการหน้าประตู ก่อนที่ประตูใหญ่จะเปิดออกและฟาบิโอก็ขับเข้าไปข้างใน ผมเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งตอนยังเด็ก ตอนที่คุณปู่ยังไม่เสีย และผมเคยเจอกันเขาแล้ว คนที่เป็นไพ่ใบเด็ดของผม

คาลอส คอร์ลันโซ มาเฟียหนุ่มของอิตาลี ที่มีชื่อเสียงเป็นนักธุกิจคนสำคัญของโลก และเป็นทายาทคนปัจจุบันของตระกูลคอร์ลันโซ อดีตกลุ่มมาเฟียที่แข็งแกร่งที่สุดของอิตาลี ซึ่งเป็นตระกูลเก่าแก่ที่ร่ำรวยทั้งอำนาจและเงินทองอย่างมหาศาสของอิตาลี การค้าอาวุธ มีเส้นสายทั่วทุกมุมโลก

“สวัสดีสงคราม ไม่ทราบว่าลมอะไรหอบนายมาถึงที่นี่”  ทันทีที่ผมเดินเข้าไปในห้องรับรองสุดหรูหรา ที่ผนังห้องเต็มไปด้วยภาพวาดหายากของเหล่าจิตรกรชื่อดัง ทั้งที่ตายไปแล้วและยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเอาไปขายต่อตลาดมืดคงได้เงินไม่น้อย

“ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วย” ผมไม่รอช้า รีบเข้าเรื่องทันทีและทิ้งตังลงนั่งที่โซฟาสีแดงปักดิ้นทองที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้อง

“เรื่องสำคัญ?” คาลอสเลิกคิ้วสงสัย

“ใช่”

“งั้นมันคงสำคัญมากสินะ เพราะไม่อย่างนั้นนายคงไม่มาหาฉันหรอก” คาลอสยกยิ้มมุมปากก่อนจะยกแก้วชาร้อนๆที่พ่อบ้านเอามาเข้าเสริฟให้ก่อนจะกำชับว่าไม่ให้ใครเข้ามาในห้องนี้

“ก็พอตัว แต่เพราะฉันต้องการให้งานนี้เสร็จเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และนายช่วยฉันได้คาลอส”

“หึหึ ว่ามาสิ”

“ฉันคิดว่านายรู้จักไอ้พสุ หรือชื่อเต็มว่า เดวิด ไคลน์” ไอ้พสุมันเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกัน และพ่อมันก็เป็นหัวหน้าแก็งมาเฟียแก็งใหญ่ของอเมริกา

“สถานบันเทิงของไอ้พสุที่อเมริกาในนั้นค้าทั้งผู้หญิงและค้ายาเสพติด สาพพัดรูปแบบ” ผมเริ่มเกริ่นเข้าเรื่อง

“อืม แล้วไง”

“นอกจากนั้นคาสิโนของมันก็เป็นแหล่งปล่อยยาแหล่งใหญ่ของมันอีกด้วย ไหนจะกลโกงที่มันใช้ในการเพิ่มจำนวนเงินเข้าคาสิโนของมันคืนล่ะหลายร้อยล้านเหรียญนั่นอีก”

“เรื่องนั้นฉันก็รู้ แล้วยังไงต่อล่ะ”

ก็ยังดีที่คาลอสยังถามว่าแล้วยังไงต่อ ถ้าลองเขาพูดว่าแล้วมันเกี่ยวกับผมตรงไหน ผมคงหมดอารมณ์ที่จะพูดต่อ แค่สีหน้าที่ยียวนกวนประสาทของเขาก็ทำผมเซ็งไปมากโขแล้ว

ถ้าจะถามว่าทำไมผมถึงรู้จักกับคาลอส คงต้องท้าวความไปถึงสมัยปู่ผม ปู่ผมเป็นเคยเป็นมาเฟียอยู่ในอิตาลี ตระกูลผมและตระกูลคาลอสรู้จักและช่วยเหลือกันมานาน ปู่ผมตอนนั้นเป็นลูกครึ่งอิตาลีไทยเพราะคุณย่าทวดเป็นคนไทยแท้ และคุณปู่หลงรักในเสน่ห์ความเป็นที่เรียบร้อยงดงามของคุณย่าทวดเลยได้ภรรยาเป็นคนไทยซึ่งก็คือคุณย่า ทำให้พ่อของผมเป็นไทยมากกว่าจะไปตามแบบฝรั่ง และพ่อผมก็แต่งกับผู้หญิงไทยหรือแม่ของผม ตอนนี้ท่านเสียไปแล้ว ผมเลยเกือบจะเป็นไทยแท้เต็มตัว

ผมควรจะได้ใช้ชีวิตอยู่ในอิตาลี ถ้าในรุ่นของคุณปู่ไม่เกิดเรื่องการโค่นล้มอำนาจของราชวงศ์ในขณะนั้น ซึ่งทำให้ตระกูลขุนนางและแก็งมาเฟียต่างๆประสบปัญหาการฆ่าล้างและฉ้อโกง เพื่อหาผู้น้ำที่สูงสุดคนใหม่ ผมเองก็ไม่เข้าใจไอ้เรื่องพวกนั้น แต่รู้แค่ว่าคุณปู่ถอนตัวออกจากการเป็นหนึ่งในสี่แก็งมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในอิตาลีแล้วย้ายมาอยู่ที่เมืองไทย แต่ก็ไม่ได้เลิกที่จะเป็นมาเฟีย แต่แค่ไม่ทำอะไรที่ผิดกฏหมายจำพวกค้ามนุษย์ ยาเสพติดและการฟอกเงิน

อุดมการณ์นี้ตกมาถึงรุ่นพ่อผมและผม ซึ่งผมพอใจอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นความสุมพันธ์ระหว่างตระกูลผมและคาลอสก็ไม่ได้ลดลง คุณปู่ของผมและคุณปู่ของคาลอสกำชับทุกคนให้รู้และเก็บเป็นความลับว่า ถ้าฝั่งผมต้องการความช่วยเหลือ ทางฝั่งคาลอสต้องช่วยอย่างเต็มที กลับกัน ถ้าทางฝั่งคาลอสต้องการความช่วยเหลือ ฝั่งของผมก็ต้องช่วยเหมือนกัน

แต่แลว่าคาลอสมันคงไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากผมหรอก แค่มันคนเดียวก็จัดการอะไรได้เพียงแค่ใจนึก ผมไม่กล้าเอาอำนาจที่ตัวเองมีไปทียบกันมันหรอกบอกตรงๆ

“ฉันต้องการให้นายปิดมันลงซะ ฉันรู้ว่านายมีตำรวจสากลที่ฝีมือดีตำแหล่งใหญ่อยู่ในมือหลายคน แค่นี้คงไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอกมั้ง ใช่ไหม” ผมลองหยั่งเชิง แล้วก็ได้รอยยิ้มร้ายๆกลับมา

“หึหึ นายนี่รู้เรื่องฉันดีจริงๆนะ” นี่คาลอสมันด่าผมอยู่หรือเปล่าวะ ช่างมันเถอะ

“นอกจากนั้น ฉันต้องการให้นายส่งคนไปป่วนคาสิโนใหญ่ของมันทั้งสิบที่ ทำได้ใช่ไหม”

งานง่ายๆแค่นี้ ถ้าบอกว่าทำไม่ได้ก็คงไม่ใช่คาลอส

“หืม? ทำไมฉันต้องทำนั้น นายก็น่าจะรู้ว่าเราไม่ควรเข้าไปยุ่งกับงานคนอื่น ต่อให้งานนั่นจะสะอาดหรือสกปรกก็ตาม” นั่นผมก็รู้ และผมก็ทำแบบนั้นมาโดนตลอด แต่ไอ้พสุมันเล่นไม่ซื่อกับผมเอง

“แล้วไง นายจะไม่ช่วยฉัน?” คิ้มผมเลิกสูงขึ้น เริ่มรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทีทีเล่นทีจริงของอีกฝ่าย

“หึหึ จริงๆเลยนะ ไหนบอกเหตุผลหน่อยสิว่าทำไมนายต้องทำแบบนี้ มันไม่ใช่ตัวนายเลยนี่นาสงคราม”

ผมตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้คาลอสฟัง เขาดูจะแปลกใจนิดๆ แต่หลังจากนั้นเขาก็ฉีกยิ้มเหมือนกำลังนั่งดูละครตลกหรือหนังรักดีๆสักเรื่อง

“คุณรู้ไหมว่ามันเสี่ยง มันเป็นการเปิดฉากสงครามอย่างสมบูรณ์แบบ แน่ใจแค่ไหนว่ามันคุ้มที่จะเสี่ยง”

“งั้นผมถามอะไรหน่อย คุณคิดว่าตัวเองไม่มีน้ำยาที่จะจัดการมันงั้นเหรอ”

“ฮ่าๆๆ พูดได้ดีๆ” เขาหัวเราะเสียงดังราวกับว่าเรื่องนี้มันโจ๊กมาอย่างไงอย่างงั้น

“ว่าไงคาลอส” ผมกดเสียงต่ำ ไม่มีเวลามานั่งขำบ้าๆบอเหมือนไอ้หมอนี่หรอก

“หึหึ ก็ได้ ตอนนี้ฉันเองก็เบื่อเหมือนกัน หาอะไรสนุกๆเล่นก็คงดี” สีหน้าและแววตาที่ไม่ต่างกับสิงโตล่าเหนื่อ แววตาที่ใครๆต่างก็เกรงกลัว แต่ไม่ใช่กับผม

“ขอบใจ”

“ว่าแต่ ฉันอยากจะเห็นหน้าคนรักของนายจัง”

“เขาไม่ใช่คนรักของฉัน” ผมปฏิเสธ แต่คาลอสทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ

“อีกไม่นานหรอกสงคราม เขาน่ะได้เป็นคนรักของนายแน่ๆเชื่อสิ”

“แล้วจะคอยดู”

ทันทีที่มือของผมและคาลอสเอื้อมจับกัน สงครามมันได้เริ่มอย่างเต็มรูปแบบแล้ว ผมแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นคนช่วยอย่างไอ้พสุย่อยยับคาตา

เห็นมันล้มลงต่อหน้าผม ช่วยไม่ได้ที่มันเล่นไม่เลือกวิธี ผมก็จะไม่เลือกวิธีเหมือนกัน

ผ่านไปแค่สามวัน สายของคาลอสก็รายงานมาว่าตอนนี้สถานบันเทิงของไอ้พสุปิดตัวลงไปแล้วสามแห่ง ดูท่ามันจะหัวเสียไม่น้อย แต่นี่มันเป็นการเตือนเท่านั้น เพราะทั้งสามแห่งนั้นเป็นแห่งเล็กๆที่ไอ้พสุหนุนหลังไว้เท่านั้น แต่ก็ทำให้มันเลือดพล่านเพราะไม่รู้ว่าเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง ถ้ามันรู้ว่าเป็นผม แม่งจะทำหน้ายังไงนะ

แต่มันยังไม่จบแค่นี้หรอก!

“ฮัลโหล มีอะไรธนา” ผมรับสายจากธนาที่โทรมาหาผมถึงที่นี่ คงจะเป็นเรื่องด่วน

[คุณสงคราม คือว่า...] เขาดูอ้ำอึ้ง

“มีอะไรก็รีบๆว่ามา ฉันยังต้องทำงานอีก”

[คุณริชไม่ยอมมาทำงานครับ]

“อะไรนะ!” ผมขึ้นเสียงใส่ธนาทันทีที่ได้ยิน ไอ้เด็กบ้านั่นเป็นอะไรอีกเนี่ย

[คือคุณริชไม่ยอมทำงาน เอกสารที่ผมเอามาให้ก็ไม่อ่านไม่แตะ ไปเรียนเสร็จออกออกไปที่สนามแข่งรถ เมื่อวานมีประชุมก็ไม่เข้า และ...] ธนารายงานยาวเหยียดให้ผมได้รับรู้พฤติกรรมของไอ้เด็กแสบนั่น

มันเป็นบ้าอะไรของมันอีกวะ แค่นี้ผมยังเครียดไม่พออีกใช่ไหม!!!

“ริชอยู่ไหน ไปตามมาคุย!” ผมสั่งเสียงกร้าว ได้ยินเสียงก๊อกแก็กก่อนจะตามมาด้วยเสียงของริชที่ดังแว่วเข้ามาว่าจะไม่คุย ผมก็เดือดสิครับ ห่างมือหน่อยถึงกับกล้าไม่ฟังคำสั่งผม ทั้งๆที่ก่อนมาก็เห็นว่าว่าง่ายดีแล้วแท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้มันกลายเป็นแบบนี้ไม่ได้วะ!

[ฮัลโหล] แล้วสุดท้ายเขาก็ยอมรับสาย

“ทำไมไม่ทำงานห๊ะ!!!” ผมใส่ทันทีเลยครับ ตอนนี้โมโหมากครับ

[...] แต่มันเงียบครับ อาการแบบนี้ของริชเรียกว่ากำลังต่อต้านอย่างหนัก

“ริช จะลองดีใช่ไหม อยากเจ็บตัวใชไหมห๊ะ!” ผมกดเสียงต่ำถามอย่างเอาเรื่อง

[...] แต่ก็เหมือนเดิม นี่มันกำลังจำพิสูจน์ความอดทนของผมใช่ไหม

“อย่าดื้อได้ไหม แค่ต้องทำงานก็เหนื่อยพออยู่แล้วนะ!” ผมตะวาดใส่คนปลายสาย มือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ขยุ้มผมตัวเองแน่น

[ก็ไม่ต้องทำสิ ยากอะไร] แต่ดูมันตอบกลับมานะครับ น่าหาอะไรฟาดปากจริงๆ

“เฮ้อ บอกมา ทำไมไม่ทำงาน บอกแล้วไงว่าไม่ให้ดื้อ” ผมทิ้งตัวลงกับเก้าอี้เพราะรู้สึกเหนื่อยใจอย่างมาก

[ก็...ไม่อยากทำ ทำไม อยากให้ผมทำก็กลับมาสั่งเองเส่!!!] คำตอบที่ฟังไม่เข้าท่าทำให้ผมถึงกับเดือดอีกรอบ

“...” คราวนี้เป็นผมที่นิ่งบ้าง มันไม่รู้หรือไงว่าทุกอย่างที่ผมทำก็เพื่อมันทั้งนั้น แล้วยังจะมาดื้อใส่ผมอีก เมื่อไหร่จะโตสักทีก็ไม่รู้

[ถ้าไม่รีบทำงานที่สั่ง ฉันจะกักบริเวณนายไม่ให้ออกไปไหน อย่าคิดจะท้าทายฉันริช] ผมขู่แล้วก็กดวางสายไป

แต่ในใจลึกๆก็อดเป็นห่วงไม่ได้ มันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ ไม่งั้นริชไม่ต่อต้านผมแบบนี้หรอก

งานเสร็จเมื่อไหร่จะกลับไปจัดการซะให้เข็ด เอาให้ไม่กล้าดื้อใส่ผมอีกเลยคอยดู!!!






=====================
มาต่ออีกตอน สาบานสิว่านี่คือนิยายรักหวานแหวว ทำไม่มันรุนแรงเช่นนี้!!! เอาล่ะ ตอนนี้น้องริชดื้อ แต่น้องดื้ออย่างมีเหตุผลนะ (เข้าข้างสุดฤทธิ์) เชื่อเถอว่าถ้าพี่ครามรู้เหตุผมที่ริชดื้อจะต้องหลงรักน้องแน่ๆ  ฮ่าๆๆ ไม่ได้สปอยนะ บอกเฉยๆ

ป.ล. เรื่องใหม่ Double-faced เสแสร้งแกล้งรัก ลงตอนที่ 1 แล้วนะคะ กดเข้าไปตามอ่านได้ค่ะ เรื่องนี้เน้นร้อนแรงๆ ดราม่าไม่เยอะ แค่หน่วงนานเท่านั้น ฮ่าๆๆ

 
 
 
 

[indy❣zaka]

ดื้อเยอะๆ จะได้ให้ครามรีบกลับมาปราบพยศเร็วๆชิมิริชชี่

[wi_OoO_wi]

    

รอนาน ง่วง ไปนอนล้ะ พรุ่งนี้จะมาเม้นใหม่ จุ้บๆ

[IIIA]

น้องรัิชคิดถึงพี่ครามอ่ะซี้ อยากให้เขากลับมาอ่ะดิ 

[kinjikung]

จัดหนักเด็กดื้อไปเลยค่า

[sukaz]

เดี๊ยววนไปอ่านตั้งแต่ต้นอีกรอบ เพื่อความฟิน 

[ormn]

  ก็น้องริชคิดถึงพี่ครามอะดิเลยดื้อ

[Aomampapeln]

ถูกของลาคอสอีกไม่นานหรอกต้องเป็นคนรักกันแน่ๆ
พี่ครามไม่เข้าใจอารมณ์ของริชเลยฮึ้ย

[bobie]

พี่ครามมมมมมม
ริชเค้าอยากให้พี่่กลับไปสั่งด้วยตัวเอง
แบบตัวต่อตัวอ่ะ
ไม่ใช่ทางโทรศัพท์อย่างงี้
เพราะงั้นรีบกลับไปหาริชน้า
ปล.เดาเอานะพี่ 55555

[CheetahYG]

แหม่ๆๆๆ อยากรู้เหตุผลที่ริชดื้อ ไวไวซะแล้วสิ ริริ มาต่อไวไวน้าาาา

[WilpeR]

ริชดื้อทำไมเนี่ย พูดอย่างนั้นเพราะอยากเจอพี่ครามเร็วๆใช่ไหมเนี่ย