Pretty Boy II
ตอนที่ 21
[Rich talks] “เอางานมาสิ” ผมสั่งคุณธนาเสียงห้วน ซึ่งปกติผมไม่กล้าทำแบบนี้หรอก แต่วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดี และคิดว่ามันจะไม่มีทางลดลงแน่ๆ
ผมไม่ได้อยากจะทำตัวงี่เง่าไร้สาระไร้เหตุผลแบบนี้หรอกนะ แต่คำพูดก่อนที่พี่ครามจะบินไปทำงานที่ต่างประเทศ มันทำให้ผมไม่เป็นอันทำอะไร เอาแต่คิดวกไปวนมาจนหัวจะระเบิด แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งแย่ เพราะผมไม่สามารถหาเหตุผลให้ตัวเองได้เลย
ผมรักเขา และมันเริ่มจะมากขึ้นทุกวัน แต่ผมไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับผม ถึงแม้เขาจะกอดจะจูบ แต่มันไม่สามารถทำให้ผมแน่ใจได้ว่าเขาเองก็รู้สึกเหมือนผม มันอาจจะเป็นแค่ความสัมพันธ์ภายนอกที่ฉาบฉวย หลายครั้งที่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองให้มากกว่านี้ แต่ถามหน่อย ผมเป็นใครแล้วเขาเป็นใคร เรารักกันได้อย่างนั้นเหรอ
หึ! เป็นไปไม่ได้หรอก
คำถามที่ผมอยากจะถาม ถามว่าเขาชอบผมมากหรือเปล่า คิดเหมือนกันบ้างไหม แต่ผมไม่มีความกล้ามากพอที่จะเอ่ยปากถามออกไป ถ้าถามออกไปแล้วเขาไม่คิดเหมือนผม มันจะเกิดอะไรขึ้น เขาอาจจะรังเกียจผมหรือไม่ก็อาจจะถีบหัวผมส่งก็ได้
แค่นี้เวลาที่ผมจะได้อยู่กับเขาก็น้อยเต็มที ถ้าเขากลับมา ถ้าผมทำงานเสร็จ ถ้าทุกอย่างมันจบลง เรื่องทั้งหมดระหว่างผมกับพี่ครามก็คงจบลงด้วย ผมไม่ได้อยากจะดื้อไม่ทำงาน แต่ผมไม่อยากแยกจากเขา ทำไมเวลาแห่งความสุขมันจะต้องหมดเร็วขนาดนี้ ทั้งชีวิตผมเพิ่งจะได้เจอเขาที่ทำให้ผมมีความสุขได้ แต่อีกไม่นานมันก็จะจบลงแล้ว
แล้วผมจะทำอะไรได้
ต้องยอมใช่ไหม แล้วก็กลับไปมีชีวิตที่ไร้ค่า อยู่ตัวคนเดียวแบบเดิม
ผมจะต้องเป็นแบบนั้นใช่ไหม
แค่คิดผมก็ไม่อยากจะทำอะไรแล้ว ผมแม่งงี่เง่า! แต่ผมไม่อยากอยู่ห่างจากเขาเลย
“พรุ่งนี้คุณริชต้องไปดูงานที่ตึกสำนักงานด้วยนะครับ” คุณธนา ที่ตอนนี้กลายมาเป็นผู้ช่วยผมเอ่ยขึ้น ผมพยักหน้าตอบส่งๆ จะให้ทำอะไรก็ทำเถอะ ผมคิดอะไรเองไม่ได้อยู่แล้ว
เมื่อกี้เป็นครั้งแรกหลังจากที่พี่ครามบินไปทำงาน แม้แต่ชื่อประเทศผมยังไม่รู้เลยว่าเขาบินไปที่ไหน ใกล้หรือไกล อยู่ยังไง กลับเมื่อไหร่ เขาไม่บอกผมเลยสักนิด
บางทีผมก็คิดนะว่าผมเป็นอะไรกับเขา เขาถึงจะต้องมาคอยบอกเรื่องส่วนตัวให้ผมรู้ เพราะผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขาไง ไม่แปลกที่เขาจะไม่บอกผม ไม่ใส่ใจว่าผมจะห่วงเขามากแค่ไหน เพิ่งออกจากโรงพยาบาลไม่เท่าไหร่ก็ต้องไปทำงานอีก ชีวิตเขามันแขวนอยู่บนเส้นด้ายทุกวัน พี่ครามเขาจะรู้บ้างไหมว่ามีคนคอยห่วงเขาอยู่
“อ่ะ เสร็จแล้ว มีอะไรอีกไหม”
ผ่านไปเกือบสี่ชั่วโมง ผมก็ดูเอกสารที่คุณธนาขนมาให้ผมอ่านเสร็จ ผมผลักกองเอกสารทั้งหมดไปให้พ้นตัว ต้องทำอะไรพวกนี้มันหนักกว่าเรียนในมหาวิทยาลัยหลายสิบเท่า ไม่รู้ว่าพี่ครามทนไปได้ยังไง เหนื่อยฉิบ!
“ไม่มีแล้วครับ” คุณธนาเรียกให้คนมาขนกองเอกสารไป ผมเหยียดขายืดตรงเลื้อยตัวลงนั่งที่พื้นแทนโซฟา วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน พี่ทราฟพาเค้กไปสอบข้อเขียน ส่วนพี่สองกับพี่เจก็ไปสอนที่โรงฝึก
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๋ยว” ผมรั้งคุณธนาไว้ เขาหันมาเลิกคิ้วมองผมเป็นเชิงถามว่ามีอะไรอีก
“เอ่อ...ผมขอเบอร์ติดต่อ..พี่ครามหน่อยสิ” ผมพูดติดๆขัดๆเสียงเบา คุณธนาอมยิ้มนิดหน่อยแล้วก็จดเบอร์โทรให้ผมแล้วก็ออกจากบ้านไป
เมี้ยยยยว
“ไงครับลูกหิน”
เจ้าลูกหินเดินตัวมอมแมมเข้าบ้าน นี่คงออกไปเล่นกับสายไหมมา ถึงได้เลอะดินไปทั้งตัวแบบนี้ ผมอุ้มมันขึ้นเดินกับเข้าห้องไปอาบน้ำ เล่นน้ำกับลูกหินจนพอใจผมก็ออกมาแต่งตัวลวกๆแล้วก็ทิ้งตัวนอนบนเตียง โดยมีลูกหินนอนข้างๆ ผมเกาคางมันไปเรื่อยๆจนมันหลับ
ที่นี้ก็เหลือผมคนเดียวที่ยังนอนคิดมากอยู่ไม่หาย ข้างนอกได้ยินเสียงพี่สองกับพี่เจ คงกลับมากันแล้ว แต่พี่ทราฟกับเค้กคงไม่กลับ เห็นว่าจะไปนอนค้างที่บ้านพ่อแม่พี่ทราฟ คืนนี้ผมก็คงไม่มีเพื่อนเล่นเพราะเค้กไม่อยู่
“เฮ้อ เมื่อไหร่พี่จะกลับมาล่ะ”
เวลาที่จะอยู่ด้วยกันยิ่งมีน้อยอยู่ด้วย ผมควรโทรไปหาเขาตอนนี้ดีไหม แล้วตอนนี้ที่นั่นจะกี่โมงแล้วนะ
ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่ได้มาจากคุณธนา ชั่งใจอยู่นานแต่ก็ยอมกดโทรออก ใจเต้นตุ๊บตั๊บกลับว่าพี่ครามจะไรรับสาย แล้วก็จริง แต่ผมกดโทรออกอีกรอบ ลุ้นจนแทบจะลืมหายใจ
[ฮัลโหล...] เสียงเข้มและห้วนทำเอาผมนิ่งค้าง กลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“พี่คราม” ผมแม่งโครตปอดเลยวะ แค่นี้ก็ต้องเสียงสั่น
[ริชเหรอ?]
“อืม”
[มีอะไร] เหมือนเขาจะยังโกรธที่ผมไม่ยอมทำงาน ผมก็ทำแล้วนิ ไม่มีทางที่คุณธนาจะไม่โทรไปรายงายหรอกเชื่อเถอะ
“ผมขอโทษ” ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด แต่บางทีอารมณ์มันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเหตุผลสักเท่าไหร่ หรือคุณคิดว่าไง
[เรื่อง?]
“ก็...ที่ผมดื้อ”
[รู้ตัวด้วยหรือไง นึกว่าดื้อเป็นอย่างเดียว] จะไม่ดุสักนาทีหนึ่งจะตายไหมเนี่ย =_=
“...” ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร
[โทรมานี่มีอะไรหรือเปล่า ฉันทำงานอยู่]
“ก็เปล่า...” ผมควรจะถามออกไปดีไหมนะ
[มีอะไรก็พูดมา]
“คือ พี่จะ...จะกลับวันไหน”
[ไม่รู้]
“...”
[…]
“ผมคิดถึงพี่” ผมพูดออกไปในที่สุด ไม่รู้ว่าพี่ครามจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของผม ไม่รู้ว่ามันจะมีค่ามากพอไหมที่จะเรียกร้องให้พี่ครามรีบกลับมา แต่ผมก็แค่อยากจะบอก ก็แค่นั้น...
บ้าบอชะมัดเลย
นี่ไม่ใช่ผมเลยจริงๆ
[ก็ถ้าเป็นเด็กดีไม่ดื้อก็จะกลับเร็ว เข้าใจไหม]
ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงจะเถียงกลับหรือไม่ก็พูดกวนๆใส่ แต่นี่มันไม่ปกติไง ทำไมผมแม่งอ่อนแอแบบนี้วะ ตุ๊ดชะมัด รับตัวเองไม่ได้จริงๆ
“อืม รีบกลับมานะ”
ติ๊ด!
พูดจบผมก็รีบกดวางสายทันทีไม่รอฟังว่าพี่ครามจะพูดอะไรต่อ เขินนะไม่ใช่ไม่เขินที่พูดออกไป -.-!
เอาเถอะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ผมคงไปกำหนดกฏเกณต์อะไรไม่ได้ แต่ผมจะพยายามทำทุกวินาทีให้ดีที่สุดก็พอ ในเมื่อพี่ครามช่วยผมขนาดนี้แล้ว ผมจะมัวอ่อนแอแล้วคิดแต่เรื่องของตัวเองไม่ได้ ผมจะทำให้พี่ครามเห็นว่าผมก็ทำได้ไม่แพ้ใคร
“ผมจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังเด็ดขาด”
เช้าวันต่อมา
ผมลุกขึ้นจากที่นอนวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วสูงเพราะคุณธนาโทรมาปลุกบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะเข้ามารับ จากที่ง่วงๆก็ตาสว่างเลยทีเดียว ทำไมไม่โทรล่วงหน้าสักชั่วโมงวะครับ แค่ครึ่งชัวโมงมันจะไปทันได้ยังไง ผมเลยต้องงัดวิชาอาบน้ำเร็วเหมือนตอนที่จะไปสอบไม่ทันมาใช้ เพียงแค่ห้านาทีก็อาบน้ำเสร็จ >_<
สุดท้ายพอผมแต่งตัวเสร็จออกมาก็เห็นคุณธนานั่งรอหน้านิ่งอยู่แล้ว ผมเอามือลูบผมลูบคอเดินเข้าไปหาเกร็งๆ
“เสร็จแล้วเหรอครับ” เขาถามทั้งที่ก็เห็นอยู่ รังสีความอำมหิตนี่ไม่ต่างกับเจ้านายเลยสักนิด
“ครับ”
ผมเดินตามคุณธนาเดินออกไปขึ้นรถพลางถอนหายใจเบาๆ บอกเลยว่าผมอยู่กับพี่ครามยังไม่เกร็งเท่านี้เลย อย่างน้อยพี่ครามก็แสดงอารมณ์มากกว่าคุณธนาเยอะ
พอมาถึงที่ตึกสำนักงานใหญ่ที่เป็นศูนย์รวมงานทุกอย่างผมก็เข้าสู่ภาวะกลายเป็นคนหน้านิ่งอีกคน ซึ่งได้รับการบ่มเพาะมาจากคุณธนาเนี่ยแหละ เขาบอกว่าการที่เราสามารถวางตัวนิ่งเฉยได้ในทุกสถานการณ์จะเป็นการดีเวลาที่ต้องไปเจรจาธุรกิจ เพราะจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามอ่านเราไม่ออก แม้จะรู้สึกอยากจะถีบยอดหน้าพวกคุณกรรมการที่พูดมากปากดีแค่ไหนก็ต้องอดทนเอาไว้
แรกๆมันค่อนข้างเป็นงานที่ยากสำหรับผมนะ ผมเผลอชัดสีหน้าแล้วก็โวยวายหลายครั้งที่ถูกขัดเวลาเสนออะไรออกไป แต่หลังก็พอจะระงับตัวเองได้บ้าง และตอนนี้เรียกได้ว่าผมบรรลุแล้วครับ ต่อให้ใครจะพูดยังไงผมก็นิ่งเพื่อรอเวลาเชือดคนที่ดีแต่ปากแบบเงียบๆ วิทยายุทธนี้ก็ได้คุณธนาเนี่ยแหละที่ฝึกปรือให้
กว่าจะเลิกประชุมก็ปาไปเกือบครึ่งวัน ผมคลายเน็คไทออกแล้วเดินไปที่ห้องทำงานตัวเอง เหอะๆ เหมือนจะดูดีเลยนะ แต่มันรู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่ต้องเข้ามาในห้องทำงาน ห้องที่เป็นห้องของผม คือผมไม่สมควรจะได้อยู่ในตำแหน่งนี้ด้วยซ้ำ อย่าถามนะครับว่าตำแหน่งอะไร ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็มีอำนาจมากพอที่ผมจะสั่งใครก็ได้
แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ทางเลือกที่ดี
ผมแค่อยากมีชีวิตที่สงบสุข มีคนที่คอยรักและอยู่เคียงข้างก็แค่นั้น
เรื่องงานแบบนี้มันไกลจากผมมากเกินไป แต่เดี๋ยวมันก็จะจบลงแล้วล่ะ อีกไม่นานหรอก ทุกอย่างมันจะจบลงและกลับไปสู่จุดเริ่มต้นเดิม
ผมเรียนรู้งานต่างๆในองค์กร และเรียนรู้งานของบริษัทที่ผมต้องเข้าไปดูแล เป็นบริษัทเกี่ยวกับธุรกิจการค้าระหว่างประเทศที่ส่งออกพวกอะไรรถอะไรทำนองนั้น
เหนื่อยใช่เล่นเลยครับ กว่างานของวันนี้จะเสร็จก็ปาไปเกือบมืด สารภาพเลยว่าผมยังไม่ได้กินข้าวเลยทั้งวัน ตอนเช้ารีบออกมาเลยไม่ได้กิน ตอนเที่ยงก็ติดประชุม ประชุมเสร็จก็บ่ายกว่าเข้าไปแล้ว คุณธนาเตือนผมให้ไปกินข้าวเหมือนกัน แต่ตอนนั้นมันไม่หิวเพราะมันเลยเวลาอาหารมาแล้ว และผมก็อยากทำงานให้เสร็จด้วย พี่ครามจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องของผม
นั่นแหละครับ จนตอนนี้ทุ่มกว่าเข้าไปแล้วผมยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากน้ำเปล่าและกาแฟ
“กลับมาแล้วเหรอพี่ริช!” เสียงเค้กครับ ดีเลย วันนี้ผมจะได้ไม่เหงา
“กลับมาแล้ว เป็นไงบ้าง ไปนอนบ้านพี่ทราฟมานี่” ผมลูบหัวเค้กแล้วก็กอดคอเค้กเดินเข้าบ้าน ผมยกมือไว้พี่ทราฟและพี่คนอื่นๆก่อนจะเดินเข้าห้องเอาของไปเก็บโดยมีเค้ก ลูกหินและสายไหมตามเข้ามาด้วย
“ก็สนุกดีครับ พ่อกับแม่พี่ทราฟใจดีมากๆเลย เค้กที่แม่พี่ทราฟทำอร่อยมาก แต่น่าเสียดาย เค้กกินหมดแล้วเลยไม่ได้เอามาให้ชิม” เค้กนอนบนเตียงพูดอย่างร่าเริง ผมขำออกมาเสียงดัง เจ้าตัวเองก็หัวเราะเหมือนกัน
“ใจร้ายจังน้า ไม่เอามาแบ่งพี่บ้างเลย” ผมแกล้งแหย่เล่น เค้กทำหน้าสำนึกผิดนิดหน่อย น่ารักดีครับ
“เดี๋ยวคราวหน้าเค้กจะเอามาฝากนะ”
“ครับ”
“แล้วเรื่องสอบล่ะ ทำได้ไหม”
“ได้ทำครับ” เค้กเบ้หน้าเล็กน้อย ผมขำ
“เอาน่า เค้กเก่งอยู่แล้ว ได้ชัวร์” ผมปลอบใจ เค้กมีสีหน้าดีขึ้น ผมจำไมได้แล้วความรู้สึกในตอนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัย รู้แค่ว่าผมไม่เคยมีความสุขกับมันเพราะผมไม่ได้อยากจะเรียน ก็แค่เรียกเพื่อเอาใจคนที่ไม่เคยรักผมก็แค่นั้นเอง
ผมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ พอออกมาก็ไม่เห็นเค้กแล้ว ผมกำลังจะออกไปหาอะไรกินในครัว แต่โทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน
“ฮัลโหลครับ”
[ฉันเอง] พี่ครามครับไม่น่าเชื่อว่าจะโทรมา
“ครับ” ผมตอบรับสั้นๆ ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอน กวาดสายตามองหาลูกหินก็ไม่เจอ สงสัยออกไปพร้อมเค้ก
[ทำอะไรอยู่]
“เพิ่งกลับมาถึงบ้าน กำลังจะออกไปกินข้าว หิวมาก ยังไม่ได้กินอะไรทั้งวันเลย” ผมเล่าให้พี่ครามฟังขำๆ ไม่ได้คิดอะไร ผมเคยอดแบบนี้บ่อยไปแต่ก่อน เพราะขี้เกียจออกไปหาอะไรกินเวลาที่อยู่คอนโดคนเดียว เดือดร้อนไอ้เตอร์ต้องมาลากผมออกไปกินข้าวประจำ แค่มื้อสองมือแค่นี้เรื่องเล็ก
[แล้วทำไมไม่กิน] จากเสียงที่ฟังสบายหูกลายเป็นเสียงดุๆที่ผมไม่ค่อยชอบนัก
“ก็ผมยุ่งนี่น่า เมื่อเช้าตื่นสายก็เลยไม่ได้กินข้าว ตอนเที่ยงก็ติดประชุม แถมยังต้องทำงานอ่านเอกสารนู่นนี่นั่นอีก ผมก็เลยไม่ได้กินอะไร ผมเหนื่อยโครตๆเลย” ว่าแล้วก็ขอบ่นสักหน่อยครับ
[งั้นก็แค่นี้ แล้วก็ไปกินข้าวซะ] แต่พี่ครามกลับตัดบทซะงั้น อะไรอ่ะ เพิ่งได้คุยแปบเดียวเอง
“เดี๋ยวสิพี่ คุยกันก่อนดิ” ผมว่าครับ ชักเคืองหน่อย
[ไปกินข้าวก่อน อีกหนึ่งชั่วโมงจะโทรไปใหม่ แล้วกินเข้าไปเยอะๆด้วย ยิ่งตัวแห้งๆอยู่ ยังจะอดข้าวอีก] พี่ครามบ่นมาเสียยาวยืด แต่ทำให้อาการเคืองของผมหายวับไปกับตา
อย่างน้อยเขาก็ยังเป็นห่วงผม
“ครับ โทรมาด้วยนะ” ไหนๆก็ไหนแล้ว ขอเรียกร้องหน่อยแล้วกัน
[อืม จำไว้ด้วยความฉันชอบกอดคนที่มีเนื้อ ไม่ใช่มีแต่กระดูก]
ติ๊ด!
วางไปแล้ว
ประโยคเมื่อกี้มันหมายความว่าไงวะ?
[Song-Khram talks]“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นเล่าสงคราม งานก็เป็นไปได้ด้วยดีนี่นา” คาลอสเดินเข้ามาในห้องรับรองที่เขาจัดไว้ให้ผมอย่างดิบดี แต่เดี๋ยววันพรุ่งนี้ผมก็ต้องบินไปอเมริกาแล้ว ผมต้องไปสะสางทุกอย่างที่นั่น แต่ทางนี้คาลอสก็ยังคอยช่วยผมอยู่เรื่อยๆ
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมบอกปัด ก็แค่เด็กไม่ยอมกินข้าว
คิดแล้วก็ปวดหัวครับ มันเคยดูตัวเองบ้างไหมว่าผมมากแค่ไหน เค้กยังอ้วนมากกว่าด้วยซ้ำ คือถ้าวัดกันตามความสูงริชมันสูงกว่าเค้กเยอะอยู่ แต่ริชมันผอมมาก ผมจนเห็นซี่โครงขึ้นเป็นซี่ๆเลยอ่ะ เป็นคนที่ไม่บังคับก็ไม่กิน ถ้าเสร็จงานผมจะกลับไปเอาข้าวยัดปากมันคอยดูเถอะ
ผมจะต้องทำให้มันอ้วนขึ้นให้ได้!
“เครียดเรื่องเด็กคนนั้นสินะ ได้ข่าวว่าพยศมากนี่นา”
ผมหันไปมองคาลอสอย่างไม่พอใจ
“แค่ได้ข่าวเหรอ ฉันว่านายคงให้คนไปสืบมาหมดแล้วมากกว่ามั้ง”
“หึหึ นิดหน่อยเองน่า ถือเป็นนิทานก่อนนอนให้ฉันก็แล้วกัน” คาลอสยิ้มอย่างมีความสุขที่สามารถปั่นหัวคนอื่นได้
“ทุกอย่างโอเคใช่ไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันต้องไปแล้ว” ผมเปลี่ยนเรื่อง เรื่องริชเอาไว้ทีหลัง เรื่องงานสำคัญมากกว่า
“อืม ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะเรียบร้อยเมื่อนายไปถึงที่นู่น ลูกน้องฉันคอยประจำอยู่ทุกตำแหน่ง เรียกใช้ได้ทุกเมื่อ” จากใบหน้ายิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง ผมพยักหน้าเข้าใจ
อีกไม่นานทุกอย่างก็จะเรียบร้อย
“ตอนนี้ไอ้หมอนั่นทุรนทุรายได้ที่ นายนี่ก็เหี้ยมเหมือนกันนะ” คาลอสเอ่ยแซวผม
“คนที่ฆ่าคนทั้งที่ยังยิ้มอย่างนายก็ไม่ต่างจากฉันหรอก” ผมว่ากลับ แต่คาลอสกลับยักไหล่ไม่ใส่ใจ
ผมไม่ได้ทำอะไรมากหรอก ก็แค่ส่งคนเข้าไปแทรกแซงระบบตู้สล็อตในโซนลูกค้าให้ปั่นป่วน จนออกแจ็คพอตติดกันทั้งคืนและทุกที่ นอกจากนั้นคนของคาลอสก็ผลัดเปลี่ยกันเข้าไปติดตั้งระเบิดในคาสิโนของมันเกือบทุกแห่งเพื่อสร้างความปั่นป่วนให้มัน จนทำให้จำนวนคนที่เข้าไปเสี่ยงโชคหายไปเกือบแปดสิบเปอร์เซ็น แค่วันเดียวจำนวนเงินที่มันจะได้มากกว่าหลายพันล้านเหรียญก็หายไปในพริบตา ไม่ต้องสงสัยว่าในสามสี่วันที่ผ่านมาไอ้พสุมันจะเดือดผ่านแค่ไหน และไม่ต้องเดาว่าคนที่ไม่ขอเสี่ยงชีวิตในคาสสิโนของมันจะไปที่ไหนถ้าไม่ใช่คาสิโนของผม
แต่ผมไม่ได้ระเบิดคาสิโนของมันหรอกนะ เพราะแรงระเบิดจะทำให้บริเวณข้างเคียงที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่โดนไปด้วย แต่แค่นี้มันก็วิ่งเป็นหนูติดจั่นแล้ว
เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองต่อ
ผมวางใจที่เลือกให้คาลอสช่วย คนของคาลอสถูกฝึกมาดี แต่ไม่ค่อยเปิดเผยตัว สื่อหลายทีประโคมข่าวว่าคาลอสล้างมือจากวงการมาเฟียเป็นเพียงนักธุรกิจชื่อดังก้องโลกเท่านั้น ไม่มีส่วนพัวพันในโลกสีดำ แต่คนพวกนั้นถูกหลอกตาจนแทบจะตาบอด ไอ้หมอนี่มันร้ายยิ่งกว่าอะไรเสียอีก แถมยังโรคจิตเป็นที่หนึ่ง
เพราะฉะนั้นลืมไปได้เลยที่ไอ้พสุจะรู้ว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี่ ถึงเวลานั้นมันคงอยากจะกระอักไอออกมาเป็นเลือดเลยก็ได้
แต่ยังไงมันก็ต้องรู้ เพราะผมจะไปเฉลยมันด้วยตัวเอง
“ฉันละอยากจะเห็นหน้าเด็กหนุ่มคนนั้นจริงๆ เห็นแค่ในรูปมันไม่ได้ฟีลสักเท่าไหร่” ยังไงก็ยังจะไม่ยอมออกจากประเด็กของผมกับริชสินะ
“เพิ่งรู้ว่านายชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน”
“ก็เรื่องของนายมันนาสนใจนี่นา ฮะๆ”
“อย่าแม้แต่จะคิดยุ่งกับคนของฉัน แล้วก็เชิญ ฉันต้องการพักผ่อน” ผมออกปากไล่เจ้าของบ้านอย่างไม่เกรงกลัว เพราะเริ่มจะหมั่นไส้มันมากขึ้นทุกที คาลอสคงเห็นว่าผมเริ่มอารมณ์ไม่ดีเลยล่าถอยออกไป
หลังจากนั้นอีกสองชั่วโมงผมก็โทรไปหาริช ดีที่มันกินอะไรบ้างแล้ว ผมคุยกับริชอีกสองสามคำก่อนจะขอคุยกับเค้ก ให้เค้กคอยดูคอยหาอะไรให้ริชกินด้วย เด็กน้อยของไอ้ทราฟก็รับปากอย่างแข็งขัน โดยขอค่าตอบแทนเป็นของฝากหลายอย่าง
เท่านี้ผมก็วางใจได้ เพราะริชขัดใจเค้กไม่ได้อยู่แล้ว
วันต่อมาผมขึ้นเครื่องตรงไปที่อเมริกา จัดการโน่นนี่อยู่สองวัน แล้วในที่สุดก็ถึงเวลาที่ผมจะแก้แค้นไอ้พสุ
“มึงมาทำไม” มันจ้องหน้าผมเข่มงที่เห็นผมอยู่ในห้องทำงานมัน ดูจากใบหน้าที่โทรมจนย่ำแย่ของมัน ผมรู้ได้เลยว่าในเวลาที่ไม่กี่วันมันคงแทบกระอักออกมาเป็นเลือดเพราะสิ่งที่ผมทำไว้กับมัน
“หึหึ กูก็มาดูน้ำหน้าคนที่กำลังจะสูญเสียทุกอย่างอย่างมึงไง” ผมส่งยิ้มเหยียดๆให้มัน แววตาผมไม่ปิดบังว่าสมเพชมันแค่ไหน และนั่นทำให้มันเดือดถึงขนาดเข้ามาจะชกผม แต่ผมไวกว่าหลบได้ทัน ก่อนจะหันไปถีบมันจนมันกลิ้งลงไปกับพื้น มันลุกขึ้นได้ก็พุ่งเข้าหาผม แต่ก็ต้องหยุดเมื่อผมยกปืนขึ้นจ่อไปทางมัน
“ไม่ต้องคิดจะเรียกลูกน้อง เพราะคนของกูจัดการมันหมดแล้ว” มันตกใจไม่น้อยก่อนจะมองผมอย่างเครียดแค้น
“มึง!” ไอ้พสุคำรามเสียงต่ำในลำคอ
“มึงคงอยากรู้สินะที่ผับมึงถูกปิดนะฝีมือใคร”
“อย่าบอกนะว่า...”
“ใช่ ฝีมือกูเอง รวมถึงคาสิโนของมึงแล้วก็หุ้นของมึงเกือบทั้งหมดที่ตกฮวบนั่นด้วย นั่นก็ฝีมือกู” ไมได้มีแค่นี้หรอกครับที่ผมทำ ไม่อย่างนั้นมันคงไม่ย่ำแย่แบบนี้หรอก
“ไอ้สงคราม!!!”
“ช่วยไม่ได้วะ มึงอยากลองดีกับกูก่อน กูเคยบอกแล้วไงว่าไม่ชอบวิธีแบบหมาลอบกัน แต่มึงก็ยังอยากจะลองดี เป็นไงวะ พอใจไหม” ผมเดินอาดเข้าไปหามัน ไอ้พสุหน้าซีดก่อนจะกลายเป็นเขียวคล้ำเพราะความแค้น
“ไอ้สัตว์ ไอ้สารเลว!!!” มันด่าใส่หน้าผมแบบไม่ดูตัวเอง
ปัง!
“อ๊ากกกก!”
ผมยิงเข้าที่ขาข้างขวาของมัน มันทรุดลงกับพื้น เงยหน้ามองผมราวกับจะฆ่า แต่มันคงไม่มีทางได้ทำแบบนั้น
“มึงด่าตัวเองอยู่หรือไงวะ!!! มึงมันเลวยิ่งกว่ากูอีกไอ้พสุ สันดานหมาแบบมึงยังมีหน้ามาด่าคนอื่นอีกเหรอไง” ผมเดินเข้าไปเหยียบลงบนขาของมันที่ถูกผมยิง มันร้องจะเป็นจะตาย ผมยิงมันที่ขาอีกข้าง ตัวมันกระตุกด้วยความเจ็บ
“ปล่อยกู!!!” มันร้องเสียงลั่น แต่ผมก็ไม่ปล่อย ยังคงกดแรงที่ขาเพิ่งเข้าไปอีก
“ไหนมึงบอกกูหน่อยสิ ว่าระหว่างทรัพย์สินกับชีวิตชั่วๆของมึง มึงจะเลือกอะไร” ผมย่อตัวลง กดเสียงให้ต่ำและเหี้ยมมากขึ้น
“กูไม่เลือก อ๊ากกก”
“มึงต้องเลือก!”
“ขอโทษครับคุณสงคราม” ลูกน้องของคาลอสเดินเข้ามา
“มีอะไร” ผมถาม แต่ตาจ้องไอ้พสุนิ่ง
“ตำรวจมาแล้วครับ”
“อืม”
แล้วคนของคาลอสก็เดินออกไป ผมยกขาที่เหยียบไอ้พสุออก ก่อนจะเดินรอบๆตัวมัน มันมองผมอย่างแค้นเคือง ฮึ! คนอย่างมึงก็ทำได้แค่นี้แหละวะ
“ถ้ามึงไม่เลือกเดี๋ยวกูจะเลือกให้เองก็ได้”
“มึงทำลายชีวิตกู!!!” ไอ้พสุตะเบ็งเสียงอย่างเดือดดาน
“มึงทำตัวมึงเอง! กูบอกแล้วไงว่าอย่ายุ่งกับกู แต่เพราะความโลภของมึงทำให้มึงเป็นแบบนี้!!” ผมเดินเข้าไปเตะท้องมันอีกที
“โอ๊ย!!” ผมกุมท้องร้องด้วยความเจ็บ แม่งโครตกระจอกเลย พอไม่มีลูกน้องก็เป็นคนที่สิ้นไร้น้ำยา
“หลังจากที่มึงเข้าไปอยู่ในคุก มึงก็ไม่ต้องห่วงเรื่องทรัพย์สินของมึงหรอก เดี๋ยวกูจะเอาไปบริจาคทั้งหมด เผื่อมึงจะได้มีบุญติดตัวบ้าง” ผมเยาะเย้ยมัน
“ไม่มีทาง กูไม่ทางเข้าคุก!!!” มาขนาดนี้แล้วมันยังจะคิดว่ารอดอีกนะ
“เดี๋ยวมึงก็ได้รู้ว่ามีทางหรือไม่มีทาง” หมดเวลาที่จะเสวนากับคนพรรค์นี้ ทีเหลือกก็คงปล่อยให้คนของคาลอสจัดการเอามันเข้าคุกขังตายด้วยข้อหาค้ายาเสพติดข้ามชาติ ค้ามนุษย์ และอีกหลายอย่างที่ผิดกฏหมาย
“ไอ้สงคราม!!!” มันคำรามชื่อผม แววตามันแดงกล้ำเพราะโกรธจัด
“หวังว่าชีวิตนี้กูจะไม่เจอคนอย่างมึงอีก ลาก่อนวะ” ผมเดินจากห้องแล้วก็พยักหน้าให้ตำรวจของที่นี่เข้าไปจับกุมมันข้างใน หลักฐานที่มันทำผิดทั้งหมดไม่ยากเกินกว่าที่คาลอสจะหาได้ เงินที่ใช้ซื้อตัวผู้ร่วมอุดมการณ์ของไอ้พสุก็เป็นเงินของคาลอส ยังไงคนโลภก็ต้องอยากได้เงินจำนวนมหาศาลโดยที่ไม่คำนึงว่าได้ไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง สุดท้ายก็ตายเพราะความโลภของตัวเองกันทั้งนั้น
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับคุณสงคราม” ลูกน้องของคาลอสก้มหัวให้ผมนิดๆ
“ฝากไปบอกเจ้านายคุณด้วยว่าขอบใจมาก” ผมบอกแล้วก็เดินออกจากตึกสำนักงานของไอ้พสุ ที่หลังจากนี้จะกลายเป็นของรัฐอย่างสมบูรณ์
ผมขับรถกลับโรงแรมทันที เท่านี้งานก็เสร็หมดแล้ว โดยที่ผมแทบจะไม่ได้ออกแรงเลยด้วยซ้ำ ฝีมือคาลอสทั้งสิ้น ใครคิดจะเป็นศัตรูกับคาลอส ผมบอกได้คำเดียวว่ามีแต่นรกกับนรก ผมโทรคุยกับคาลอสนิดหน่อยเรื่องงานทั้งหมดก่อนจะวางสายไป เสร็จจากที่นี่ก็เหลืออีกที่หนึ่ง
อยากรู้จริงๆว่าคนที่ทิ้งลูกตัวเองไปเสวยสุขพวกนั้น ถ้าได้เห็นริชอีกครั้งในฐานะเจ้าของบริษัทคนใหม่จะเป็นยังไง
คงสนุกดีพิลึก
ก่อนกลับประเทศไทยวันหนึ่ง ผมออกไปเดินดูของฝากให้ริชกับเค้ก ผมจะโทรไปถามว่าเจ้าตัวเขาอยากได้อะไร ริชก็ไม่ยอมรับสาย ผมเลยซื้อมันมาหมดอะไรที่คิดว่าดี ที่จริงก็ซื้อไปฝากทั้งบ้านนั่นแหละ ใช่เวลาเกือบวันกว่าผมจะซื้อของเสร็จ เพราะไหนๆก็มาแล้ว ซื้อกลับไปทีเดียวน่าจะดีกว่า
กว่าจะซื้อของเสร็จก็ปาเข้าไปเย็นย่ำ ผมกลับมาถึงโรงแรมก็ใช้ให้ลูกน้องที่ตามมาทีหลังแพ็คของลงกระเป๋า ส่วนตัวผมก็ไปอาบน้ำให้หายเหนื่อย ออกมาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทีแรกผมคิดว่าเป็นริชโทรมา แต่ไม่ใช่
“ฮัลโหล” ผมรีบสาย ใช้ผ้าขนหนูขยี้หัวที่เปียกให้แห้ง
[ไอ้คราม กูเอง เกิดเรื่องแล้วมึง!!!] เสียงไอ้ทราฟดังขึ้นอย่างร้อนรน ผมชะงักมือที่กำลังเช็ดผม คิ้วขมวดเข้าหากัน
“เกิดอะไรขึ้น!” ผมถาม รู้สึกใจไม่ดีว่าริชจะต้องเกิดเรื่อง
[ริชโดนรถชน!] 
=================
# นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักใสๆนะ (เชื่อกันไหม?) เลยไม่อยากใส่รายละเอียดในส่วนที่พี่ครามไปทำงานมากนัก เลยรวบรัดตัดตอนเอา เพราะนี่ไม่ใช่นิยายแนวบู้แหลก แต่มีบ้างพอให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแค่นั้น อาจจะไม่สมจริงบ้างก็อย่าถือสากันเน้ออออ ^^
# ตอนนี้มาช้าไปสักนิด พอดีริริไม่ค่อยว่างเพราะใกล้เปิดเทอม มีงานต้องเคลียร์ต้องทำหลายอย่าง แต่ริริได้วางกำหนดการหลังเปิดเทอมเอาไว้แล้ว ซึ่งแจ้งไว้ในเพจ ใครที่ยังไม่ได้ดูก็แวะเข้าไปดูได้นะคะ เพื่อประโยชน์ของทุกคนเอง
# ในภาคสองนี่ก็ดำเนินผ่านกว่าค่อนเรื่องแล้ว อีกไม่นานก็จะจบแล้ววววว ดีใจ ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
