Pretty Boy II
ตอนที่ 22
[Rich talks]
ผมไม่เข้าใจเลย ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ทำไมผมยังจะต้องนอนโรงพยาบาลด้วยก็ไม่รู้ กะอีแค่โดนรถชนนิดหน่อยเท่านั้น
เบื่อโว้ยยย!!
สงสัยผมจะอยู่กับคนเยอะๆมากเกินไป เดี๋ยวนี้เลยอยู่คนเดียวไม่ค่อยได้ นี่พี่ๆและเค้กเพิ่งจะกลับไป ที่แรกพี่เจบอกว่าอยู่นอนเป็นเพื่อน แต่ผมเกรงใจเลยให้พี่เขากลับไป
ถึงจะอยู่ร่วมบ้านกันมาสักพัก แต่ผมก็ไม่ได้คุยเล่นกับพวกพี่เจพี่สองหรือพี่ทราฟมากนัก จะบ่อยก็มีแค่เค้กกับพี่คราม เวลาทุกคนคุยกันผมก็ได้แต่นั่งฟังนิ่งๆ มีพูดคุยบ้างเหมือนกันแต่ไม่เยอะ
ไม่รู้สิ ผมแค่รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินในบางครั้ง การที่ผมมาอยู่ที่บ้านของพวกพี่เขามันก็เป็นเพราะเงื่อนไขเพราะเหตุจำเป็นเท่านั้น มันไม่ใช่ที่ของผม และในที่สุดผมก็ต้องกลับไปอยู่ในที่ของผมอยู่ดี
ป่านนี้คอนโดผมไม่เต็มไปด้วยฝุ่นแล้วเหรอ
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขัดความคิด คนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่พวกพี่ๆหรือเพื่อนผมอย่างไอ้เตอร์ รายนั้นบอกว่ามันจะมาพรุ่งนี้ ไม่ได้มีความเป็นห่วงเพื่อนมันเลยสักนิด
แต่คนที่มากลับเป็น...
“เป็นไงบ้างครับ”
เขาเป็นคนที่ขับรถชนผมครับ
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ พี่เขาอายุเยอะกว่าผมครับ
“ไม่ต้องไหว้หรอกครับ พี่ไม่ได้แก่อะไรขนาดนั้น แล้วขาเราเป็นไงบ้าง พี่ขอโทษนะ” พี่เขาเดินมาจับที่ขาผมที่ใส่เฝือกอยู่ในขณะนี้
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมผิดเองที่ไม่ระวัง ส่วนขานี้ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับแค่ครึ่งเดือนก็หายแล้ว”
พอดีผมเดินออกไปซื้อของหน้าปากซอย โดยเอาสายไหมกับลูกหินไปเดินเล่นด้วย แต่ไอ้เจ้าสายไหมดันดีใจวิ่งทะเล่อทะล่าไปกลางถนน ผมก็รีบเข้าไปคว้าไว้โดยไม่ได้ดูให้ดีว่ามีรถไหม แต่โชคดีที่พี่เขาขับไม่แรง แต่เพราะเป็นจังหวะที่ผมอุ้มเจ้าสายไหมขึ้นเลยโดยชนเข้าที่ขาขวา
“เราชื่ออะไรล่ะ พี่ชื่อก้อง” พี่ก้องนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียงพลางเลิกผ้าห่มออกเพื่อดูขาข้างที่ใส่เฝือกเอาไว้
“ชื่อริชครับ” ผมบอก พลางหดขาหนีมือพี่เขา มันแปลกๆอ่ะครับ คงเป็นเพราะเพิ่งโดนชนมาผมเลยรู้สึกไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ขาผม หลอนๆไงไม่รู้
“เรื่องค่ารักษาพยาบาลเดี๋ยวพี่จ่ายเองทั้งหมดนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ” พี่เขาไม่ผิดด้วยซ้ำ
“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวพี่เคลียร์เอง แล้วนี่ ไม่มีคนมานอนเฝ้าเหรอครับ” พี่เขามองไปรอบๆห้อง
“ไม่มีครับ” ผมไม่อยากทำตัวเป็นภาระของใครเลยไม่อยากให้ใครมานอนเฝ้า
“เฮ้ย ได้ไง ขาใส่เฝือกอย่างนี้จะอยู่คนเดียวได้ไง เดี๋ยวพี่มานอนเป็นเพื่อนแล้วกัน” พี่ก้องอาสา แต่ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องหรอก” ผมรีบห้ามทันที พี่เขาเป็นอะไรกับผมกันถึงจะต้องมานอนเฝ้าผม
“ไม่ต้องเกรงใจ พี่ยินดี” พี่เขาพูดยิ้มๆ
“ผมก็ไม่เป็นไรจริงๆครับ พยาบาลก็มี ผมอยู่ได้” อันนี้ผมจริงจังนะครับ อีกอย่างผมไม่ชอบอยู่กับคนที่ไม่รู้จัก เพราะมันจะทำให้ผมอึดอัดเพราะวางตัวไม่ถูก
“เอางั้นเหรอ” พี่เขาดูลังเลไม่อยากให้ผมอยู่คนเดียว ทำไมใจดีจัง ถ้าพี่ครามใจดีแบบนี้ก็ดีสิ ไม่ๆ ถ้าจะดีจะเป็นพี่ครามได้ไง จริงไหม -_-!
ไม่ใช่พี่ครามเขาไม่ใจดีหรอกนะ แต่เขาชอบดุมากกว่า ชอบทำเป็นวางท่าบ้าบอ ผมละเบื่อ =^=
“ครับ ผมอยู่ได้สบายมาก” ผมยิ้มนิดๆ
“งั้นก็ได้” พี่ก้องจำยอมในที่สุด
พี่ก้องอยู่เป็นเพื่อนผมต่ออีกชั่วโมงกว่าๆก็ขอตัวกลับ แล้วผมก็กลับมานอนเหงาคนเดียวอีกครั้ง ผมนอนหลับตาในห้องที่เปิดไฟสว่างโร่ ป่านนี้พี่ครามจะทำอะไรอยู่ เห็นพี่ทราฟบอกว่าโทรไปหาพี่ครามแล้ว อันนี้พี่ทราฟบอกผมหลังจาที่โทรไปหาพี่ครามเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมหวังว่าพี่เขาจะรีบกลับมา แต่ก็นะ พี่เขาต้องทำงานนี่หว่า จะกลับมาหาผมได้ยังไง
ผมว่าตัวผมเองเปลี่ยนไปเยอะมากตั้งแต่มาอยู่กับพี่คราม จากที่เป็นคนขวางโลก ไม่เห็นหัวใครและไม่ไว้หน้าใครด้วยยกเว้นคนในครอบครัว ไม่ค่อยมีคนเข้าใกล้ผมเพราะผมมักจะทำหน้าเหมือนรังเกียจคนไปทั้งโลก แต่จริงๆผมเกลียดตัวเองมากกว่า เกลียดตัวเองที่ไม่มีความกล้าที่จะทำในสิ่งที่อยากทำเหมือนคนอื่น แล้วก็มานั่งเสียใจภายหลังทุกครั้ง
ยิ่งไม่กล้า ยิ่งกลัวมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอ่อนแอมากเท่านั้น ผมเลยรู้สึกอิจฉาคนรอบข้างที่สามารถทำอะไรก็ได้ตามที่ตัวเองต้องการ
มีหลายอย่างที่ผมอยากทำ แต่ทำแล้วก็ไม่มีใครสนใจ ไม่มีคนในครอบครัวคอยชื่นชม จนในที่สุดผมก็ถามตัวเองว่าจะทำไปทำไม ทำไปก็ไร้ค่า
แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไป ผมกลับมามีความฝันอีกครั้ง แต่ไม่รู้ว่าจะก้าวไปได้ไกลแค่ไหน ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองอยากเรียนอะไร อยากทำงานอะไร อยากมีครอบครัวแบบไหน แต่ตอนนี้ผมเริ่มคิด
ความอบอุ่นและความรักที่ได้จากเพื่อนพี่ครามและเค้ก ทำให้ผมคิดอะไรได้เยอะ ยิ่งได้อยู่ใกล้ๆเค้กแล้ว ทำให้ผมย้อนดูตัวเองหลายอย่าง ตอนที่ผมนั่งฟังเค้กเล่าเรื่องที่เค้กต้องอยู่คนเดียวตอนตาบอด ผมที่อึ้งไปเลย ก็ถ้าเป็นผม ผมคงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว
เด็กที่ตัวเล็กกว่าและอายุน้อยกว่าผมยังเข้มแข็งมากกว่าผม ทำให้ผมละอายใจที่ตัวเองใช้ชีวิตไร้ค่ามาได้หลายต่อหลายปี
นอนคิดเรื่อยเปื่อยจนหลับไปในที่สุด
เช้ามาพี่ทราฟก็พาน้องเค้กมาทิ้งไว้กับผมแล้วกลับไปทำงานต่อ ตอนนี้เค้กนอนดูการ์ตูนอยู่ที่โซฟา ส่วนผมก็นอนดูไปเรื่อยๆ แต่ไมได้จดๆจ้องๆแบบเค้ก
แกร๊ก
ผมและเค้กหันไปสนใจประตูที่กำลังเปิดออก พี่ก้องเดินยิ้มเข้ามา พี่เขาใส่สูทมาอีกแล้วครับ เมื่อวานก็ใส่สูท อยากรู้จริงๆว่าพี่เขาทำงานอะไร ถึงต้องใส่ชุดเป็นทางการขนาดนี้
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ เค้กก็ไหว้ด้วยเหมือนกัน พี่ก้องรับไหว้ผมกับเค้กพร้อมกับเดินมายืนข้างเตียงผม
“ทานข้าวเช้าหรือยังครับ พี่ซื้อของกินมาให้” พี่เขาชูถุงที่ถือมาให้ผมดู
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณอีกครั้ง
“มีขนมด้วยนะ ทานไหมตัวเล็ก มานี่มะ” พี่ก้องกวักมือเรียกเค้กที่พอได้ยินว่ามีขนมก็ตาวาว นี่ถ้าพี่ทราฟมาเห็นคงได้มีเรื่อง เป็นเด็กที่ล่อลวงง่ายจริงๆ แค่มีขนมเท่านั้น ได้เรื่องเลย -_-;
แต่ก็ไม่ใช่เด็กไม่รู้เรื่องราวนะครับ เค้กเป็นเด็กฉลาดและตามคนทันพอตัวเลย นี่คงเห็นว่าพี่ก้องไว้ใจได้ ถึงได้เข้าไปเลือกขนมแล้วก็คุยกับพี่ก้องสนุกสนาน
“เอาไหมพี่ริช อร่อยมากเลย” เค้กหยิบขนมปังมาให้ผมชิ้นหนึ่ง ผมรับมากิน
“นี่น้องชายเหรอ” พี่ก้องแบ่งขนมออกมาใส่ขานไว้ให้แล้วก็เอาที่เหลือไปใส่ตู้เย็นไว้
“ครับ! เค้กเป็นน้องชายพี่ริชเอง” เค้กแย่งผมตอบพลางยิ้มแฉ่ง
“ฮ่าๆๆ งั้นเหรอ มิน่าล่ะ น่ารักเหมือนกันเลย” พี่เขาหันมามองเค้กพลางหัวเราะเบาๆ
“นี่ๆ พี่ริช” เค้กเดินมากระซิบใกล้ๆหูผม สายตาก็มองไปทางพี่ก้องที่ง่วนงุนอยู่ตรงตู้เย็น
“มีอะไรเหรอ” ผมกระซิบตอบเสียงเบา ไม่ให้พี่ก้องได้ยิน
“เค้กว่านะ พี่ก้องเขาต้องชอบพี่ริชแน่ๆเลย”
“ห๊ะ!” ผมร้องเสียงดัง เค้กรีบเอามือปิดปากผมแล้วก็มองไปทางพี่ก้องที่ไม่ได้หันมาสนใจ ผมและเค้กเลยถอนหายใจพร้อมกันเบาๆอย่างโล่งอก เล่นนินทาเขาระยะเผาขนแบบนี้ก็เสียงสันหลังเป็นธรรมดา
“พี่ริชเบาๆสิ เดี๋ยวเขาก็รู้หรอกว่าเราพูดถึง” เค้กเอ็ดผม ทำหน้าทำตาน่าเอ็นดู สาบานได้ง่าถ้าเค้กไม่เป็นแฟนพี่ทราฟและผมไม่ได้รักพี่คราม ผมคงจีบเค้กแน่ๆ
แต่ตอนนี้ยังไม่อยากตายคาเท้าพี่ทราฟกับพี่คราม เพราะฉะนั้นปล่อยให้เค้กเป็นแค่น้องชายผมก็ดีแล้ว >_<”
“ก็เค้กนั่นแหละ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง”
“เค้กพูดจริงๆนะ ถึงพี่เขาจะชนพี่ริชก็เถอะ แต่แบบนี้มันดูแลดีเกินไป” เค้กวิเคราะห์ เมื่อเช้าผมเล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนพี่ก้องจะมานอนเฝ้า เค้กเลยรู้เรื่อง
“ไม่หรอก เค้กคิดมาไปแล้ว” ผมบอกไปแบบนั้น แต่พอเค้กพูดผมก็เริ่มคิด แต่จะเป็นไปได้ยังไง หน้าตาดีๆแบบพี่ก้องคงมีแฟนแล้วแน่ๆ แล้วผมก็เป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมาตกหลุมรักกันได้ง่ายๆ
“แต่เค้กรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ เชื่อเค้กสิ” เค้กบ่นงุ้งงิงแล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิมเมื่อพี่ก้องเดินมาใกล้เรา เป็นอันยุติการนินทาแต่เพียงเท่านี้
“ปวดขาไหมครับ” พี่ก้องนั่งที่เดิมกับเมื่อวานแล้วถามผม หางตาผมเห็นเค้กมองพี่ก้องแล้วก็ขมุบขมิบปากเหมือนพูดอะไรกับตัวเอง จะซนอะไรอีกล่ะเนี่ย
“ไม่ครับ” ไม่ปวดขาหรอกครับ แต่ปวดท้องมากกว่า ผมมาอยู่โรงพยาบาลผมกินข้าวได้นิดเดียวตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้วก็เมื่อเช้า เค้กนี่บ่นผมใหญ่ว่าไม่ยอมกินเข้า เดี๋ยวพี่ครามจะดุเขาอะไรสักอย่าง ผมจับใจความไม่ได้ พอถามเค้กก็ส่ายหน้าหวืดบอกไม่มีอะไร
“แล้วพี่ก้องไม่ไปทำงานเหรอครับ” ผมสงสัย วันนี้ไม่ใช่วันหยุดและไม่ใช่เวลาพักด้วย การที่พี่เขามาหาผมคงจะโดดงานมาแน่ๆเพราะยังอยู่ในชุดทำงานอยู่เลย
“อ่อ ไม่ละครับ ขี้เกียจ” พี่ก้องพูดอย่างอารมณ์ดี ผมนี่สิถึงกับงง มีแบบนี้ด้วยเหรอ แค่ขี้เกียจก็ไม่ไปทำงานได้ แล้วเจ้านายจะไม่ว่าหรือไง
“ที่จริงพี่ไม่ต้องมาหาผมก็ได้นะครับ เดี๋ยวก็โดนเจ้านายว่าหรอก” ผมหยอกเล่น สมองก็เริ่มคิดตามที่เค้กพูดเมื่อกี้ หรือว่าเขาจะชอบผมจริงๆวะ
“พี่ไม่ว่าตัวเองหรอก”
“...”
“พี่เป็นเจ้าของบริษัทน่ะ โดยได้ไม่มีใครว่า” พี่ก้องขำที่เห็นผมทำหน้าเหวอ มิน่า ถึงได้ทำตัวสบายไม่รีบร้อนนัก ที่แท้ก็เป็นเจ้าของบริษัทนี่เอง งั้นที่พี่เขาบอกว่าจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ผมก็จะได้สบายใจแล้วก็สบายกระเป๋าด้วย
พอผมไม่ได้ไปแข่งรถที่สนาม รายได้ก็เลยไม่มี ที่ใช้อยู่ก็เงินเก็บทั้งนั้น แถมยังเหลือไม่เยอะด้วย
เฮ้อ หรือผมจะลองขอพี่ครามไปแข่งเหมือนเดิมดี เพราะอีกไม่กี่เดือนผมก็จะเรียนจบ ถึงตอนนั้นผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะไปทำงานอะไร ระหว่างนั้นผมก็ยังต้องกินต้องใช้เงิน ไม่งั้นอดตายแน่ๆ
ตึง!!!!
คนในห้องสะดุ้งเมื่อประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออกอย่างแรง ผมได้แต่เบิกตาโต แทบไม่เชื่อสายตาว่าคนที่เข้ามาในห้องตอนนี้จะเป็นพีคราม
“ริช!!!” พี่เครามแทบจะกระโจนเข้ามาหาผม สีหน้าบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด เขาดึงผ้าห่มออกจากตัวผมทิ้งไปที่พื้น คือว่า...คืนนี้ผมยังต้องห่มผ้านะ
“โอ๊ยๆๆ พี่คราม ใจเย็นๆ!” ผมรีบร้องห้าม พยายามคว้ามือไม้ของพี่เขาให้อยู่นิ่ง ผมใส่เฝือกอยู่แต่มายกๆงอๆแบบนี้ผมก็เจ็บสิครับ!
พี่ครามดูจะมีสติมากขึ้น เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเสยผมไปข้างหลังอย่างหัวเสีย สายตาแข็งกร้าวตวัดมามองผมนิ่งเหมือนเป็นการด่าไปในตัวโดยไม่ต้องใช่คำพูด
ดูก็รู้ว่าผมคงทำให้พี่เขาเป็นห่วงอีกแล้ว
“ไอ้คราม” พี่ก้องเรียกพี่คราม พี่ครามหันไปมอง ดูจะอึ้งนิดๆ
“ไอ้ก้อง! มึงมาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย” พี่ครามมองพี่ก้องแล้วก็มองมาที่ผม
นี่อยากบอกนะว่าสองคนนี้รู้จักกัน
“กูเป็นคนขับรถชนน้องเขา กูเลยมาเยี่ยม แล้วมึงล่ะ” พี่ก้องยืนล้วงกระเป๋าเล่านิ่งๆ
“มึงเองเหรอที่เป็นขับรถชนคนของกู” พี่ครามเดินเข้าไปหาเรื่องพี่ก้อง หน้าเขาดูโหดมาก เค้กรีบลุกออกจากโซฟาวิ่งมาหาผมเพราะพี่ก้องเดินถอยหลังไปหา
“กูไม่ได้ตั้งใจ” พี่ก้องไม่มีท่าทีเกรงกลัวพี่ครามเลยสักนิด ยังคงนิ่งเหมือนไม่ได้โดนพี่ครามไล่ต้อนเอาเรื่องอยู่
แล้วพี่ก้องก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้พี่ครามฟัง พี่ครามเลยหันไปบอกเค้กว่าจะเอาสายไหมไปปล่อย เค้กเลยโวยวายใหญ่ ผมเห็นพี่ครามแอบยิ้ม ที่คงจะแกล้งเค้ก เค้กเลยยืนกอดแขนผมไม่หันไปมองพี่คราม ผมก้มหน้าไปดู เห็นตาเค้กแดง คงแอบร้องไห้ ผมเลยเงยหน้าถลึงตาใส่พี่ครามแล้วดึงเค้กมากอด
“โอ๋ๆ พี่ครามเขาแกล้งเล่น ไม่ร้องนะ” ผมปลอบ พี่ครามนี่ยิ้มกว้างเลย คนบ้าอะไรวะชอบแกล้งคนอื่น
“แต่พี่ครามจะเอาสายไหมไปปล่อย สายไหมผิดจริง แต่มันก็น่ารักนี่น่า”
อืม เหตุผลมันดูไปด้วยกันไม่ได้ยังไงไม่รู้ แปลกๆพิลึก
“ไม่ปล่อยหรอกครับ เนอะๆ”
“อืม เนอะๆ พี่ครามใจร้าย เค้กไม่ยกพี่ริชให้แล้ว!” เค้กหันไปโวยใส่พี่ครามที่ยืนหน้านิ่งไม่สนใจอะไรก่อนจะหันไปคุยกับพี่ก้องที่มองผมกับเค้กขำๆ
“แล้วมึงไม่ไปทำงานเหรอไง” พี่ครามถามพี่ก้อง
“ไม่วะ อยากมาดูแลเด็ก นี่กูถามหน่อย น้องเขามีแฟนเหรอยังวะ” ผมไม่รู้ว่าพี่ก้องกับพี่ครามคุยอะไรกัน เพราะเขากระซิบกระซาบกันอยู่สองคน เหมือนที่ผมกับเค้กทำก่อนหน้านี้ไม่มีผิด กำลังนินทาอยู่สินะ!
“มีแล้ว!! มึงกลับไป เด็กกูก็ดูแลเองได้” พี่ครามตวาดพี่ก้องเสียงดัง ผมหันไปมองงงๆ แต่ไม่พูโอะไร หันไปดูทีวีต่อตามเดิม แต่หูผมก็ยังทำงานนะครับ
“อะไรของมึง ถึงมาไล่กูเนี่ย” พี่ก้องโวยบ้าง
“มึงจะกลับดีๆไหมไอ้ก้อง”
“เออๆ กลับก็ได้ ริชครับ ถ้าคืนนี้ไม่มีคนนอนเฝ้าโทรมาหาพี่นะ”
“ไอ้ก้อง!!!” พี่ครามคำรามชื่อพี่ก้องดังลั่น เดี๋ยวพยาบาลก็ได้มาด่าพ่อให้หรอก ส่วนพี่ก้องก็โบกมือลาด้วยสีหน้ามีความสุข แล้วเมื่อกี้พี่ก้องเขาพูดอะไรของเขา ผมไปมีเบอร์เขาตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ
พอพี่ก้องออกไปแล้วห้องก็เงียบลงถนัดตา คนโวยวายมีอยู่คนเดียวนั่นแหละ
“เฮ้อ อยู่ไม่เป็นสุขเลยนะ” พี่ครามเดินมายืนข้างๆเตียง ผมอยากจะกอดพี่เขานะ แต่ติดเค้กเนี่ยสิ เลยต้องข่มใจเอาไว้ก่อน
“ผมไม่ได้ตั้งใจนี่นา” ผมบอกเบาๆ
“อืม ไม่เป็นไรมากใช่ไหม ใจหายใจคว่ำหมด”
ผมกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ที่พี่ครามพูดแบบนั้น
“เป็นไงบ้างริช” พี่ทราฟเดินเข้ามาในห้อง เค้กวิ่งเข้าไปหาพี่ทราฟแล้วก็จัดการฟ้องพี่ทราฟทันที ดูท่าจะยังงอนพี่ครามไม่หาย พี่ทราฟก็ได้แต่หัวเราะยิ้มๆ ก่อนจะพาเค้กกลับบ้าน
“เค้กกลับก่อนนะพี่ริช แล้วก็ที่เค้กบอกไว้อ่ะ เค้กคิดจริงๆนะ” ยังไม่วายทิ้งท้ายเอาไว้ให้ผมปวดหัวเล่นๆ
ทีนี้ก็เหลือพี่ครามกับผมสองคนในห้อง
พี่ครามนั่งจ้องผม ส่วนผมก็มองไปที่ทีวี พออยู่กันสองคนก็เริ่มทำตัวไม่ถูก แถมผมยังไม่กล้าสบตาพี่เขาด้วย
“เอ่อ งานเสร็จแล้วเหรอครับ” ผมถาม ไม่ใช่ว่ารีบมาดูผมทั้งที่งานยังไม่เสร็จ นี่ผมหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่าวะ
“อืม กินข้าวหรือยัง” ถามแบบนี้ผมไม่กล้าบอกเลย ยังจำครั้งที่แล้วที่เข้าโรงพยาบาลได้อยู่
“กินไปนิดเดียว” ผมสารภาพตามตรง ยังไงเขาก็ต้องรู้อยู่ดีว่าผมไม่ถูกกับอาหารโรงพยาบาล
“จะกินอะไร เดี๋ยวให้คนไปซื้อ” พี่ครามถามปกติ ไม่มีดุไม่มีว่า วันนี้พายุจะต้องเข้าไทยแน่ๆ
“ผมอยากกินข้าวผัด” ผมบอก พี่ครามก็กดโทรศัพท์โทรออกหาลูกน้องทันที พอวางสายพี่เขาก็กลับมาจ้องผมเหมือนเดิม ผมมองหน้าพี่ครามด้วยความคิดถึง
“อย่าทำให้เป็นห่วงมากนักได้ไหมริช” พี่เขาพูดเหนื่อยๆ ผมหน้าเสีย
“ผมขอโทษ”
“ไม่ได้ว่า แต่อยากให้ดูแลตัวเองมากกว่านี้ ไม่ใช่เดี๋ยวเป็นนู่นเดี๋ยวเป็นนี้ คิดถึงคนที่เขาเป็นห่วงบ้างสิ โตๆแล้วอย่าให้ฉันต้องพูดมาก เข้าใจที่พูดไหม ”
“ครับ”
เถียงอะไรไม่ได้ครับ เพราะถ้าพี่ครามนิ่งแบบนี้แสดงว่าพี่เขาเอาจริง
“แล้วนี่จะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหน”
“ไม่รู้ หมอยังไม่ได้บอก” พี่ครามพยักหน้าสองทีแล้วก็เดินลุกไปที่ประตู นี่อย่าบอกนะว่าจะกลับแล้ว ผมเด้งตัวขึ้นทันที แต่พี่ครามก็ไม่ได้ออกไป แต่เดินไปล็อคห้องแทน ผมนั่งมองพี่ครามที่เดินไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตามเดิม
โล่งอกไปที คิดว่าจะโดนด่าเสียแล้ว
ผมแอบยิ้มกับตัวเองเบาๆ
รู้สึกเหมือนชีวิตมันเริ่มยาก ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกและการกระทำของตัวเองยังไง นี่ผมเป็นบ้าอะไร! ทำไมต้องไปรู้สึกกับคนแบบนี้ด้วยนะ ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย โอ๊ยยย! กูจะบ้า!
ผมรีบหุบยิ้มเมื่อพี่ครามเดินออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าเข้มชุ่มไปด้วยน้ำ กระดุมเสื้อเชิ๊ตถูกปลดออกไปสามเม็ดรวมไปถึงเข็มขัดด้วย ผมหยิบกระดาศทิชชู่ให้พี่ครามเช็ดหน้าให้แห้ง
“เขยิบไปหน่อยสิ”
“หืม?” ผมครางในคอเบาๆ เขาจะให้ผมเขยิบไปไหน เตียงก็มีอยู่แค่นี้ แล้วทำไมผมต้องขยับด้วย
“งงอะไร เขยิบไปหน่อย จะนอน” พี่ครามสั่งอีกรอบ
“นอน...นอนบนเตียงเนี่ยนะ!” ผมร้องถามเสียงสูง จะนอนได้ยังไง เตียงเล็กนิดเดียวเองนะ นี่เขาจะกวนผมใช่ไหม โซฟามีก็ไม่ไปนอน
“เออ เร็วๆ ง่วง”
ผมแยกเขี้ยวใส่คนชอบกวนประสาท แต่ก็ยอมแระเถิบให้แต่โดยดี ยิ่งขาใส่เฝือกแบบนี้ยิ่งขยับเขยื้อนลำบาก แล้วพี่ครามก็ปีนขึ้นมานอนบนเตียง โคตรจะอึดอัดเลยครับ พี่ครามนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาผมก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด พี่เขายกขาข้างที่ใส่เฝือกของผมวางก่ายท่อนขาพี่เขาไว้
“พี่ไม่ไปนอนโซฟาอ่ะ น่าจะสบายกว่านี้” ผมบอก รู้สึกเขินเมื่อได้อยู่ใกล้พี่ครามอีกครั้ง
“นี่แหละ สบายแล้ว”
“...”
“เจ็บไหม” เสียงพี่ครามนุ่มกว่าทุกครั้ง ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับพี่คราม พยักหน้ารับนิดๆ อยู่ดีๆก็อยากอ้อนขึ้นมา
“ผมคิดถึงพี่” ผมบอก
“หึหึ ฉันก็คิดถึงนาย”
“O_O!” ผมฝันไปหรือเปล่า ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ อยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลลงมาแบบไม่รู้ตัว
“ร้องไห้ทำไมเนี่ย เป็นเด็กหรือไง” พี่ครามดุนิดๆ แต่ก็เช็ดน้ำตาให้ผม ริมฝีปากร้อนๆกดจูบที่หน้าผากแล้วก็แก้มผมเบาๆ ผมไม่ได้สะอึกสะอื้น แต่น้ำตาไหลไม่หยุด ผมแม่งโคตรบ้าเลยวะ!
“อย่าร้อง ฉันไม่ชอบ”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม” ผมกังวลมากๆกลัวว่าพี่ครามจะเป็นอะไร จะมีคนลอบทำร้ายเหมือนที่อยู่ที่นี่หรือเปล่า คิดไปสารพัดเพราะความกลัว
“ฉันสบายดี แต่นายนี่สิ ขาเดี้ยงแบบนี้คงหายซ่าได้แล้วนะ” พี่ครามพูดเสียงตวัดๆ เหมือนยังเคืองเรื่องที่ผมถูกรถชนก่อนจะหลับตาลง อ้อมกอดกระชับแน่นขึ้น ผมปล่อยให้พี่เขานอนกอดจนเผลอหลับไปด้วยอีกคน
รู้สึกตัวตื่นอีกทีตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตู ถ้าขาผมไม่เดี้ยงผมจะลุกขึ้นไปเปิดเอง ไม่อยากปลุกพี่คราม เขาคงจะเหนื่อยที่รีบกลับมาแบบนี้ แต่ยังไงก็คงจะต้องปลุก
“พี่คราม มีคนมาเคาะประตู” ผมเรียกเบาๆ พี่ครามกระพริบตาตื่น หน้าตาดูงัวเงีย ผมยกมือลูบหน้าให้พี่ครามเบาๆ หนวดยาวขึ้นกว่าเดิม เดี๋ยวผมจะบอกให้พี่เขาโกน เพราะเวลาที่พี่เขามานัวเนียผมมันจั๊กจี้และเจ็บอยู่เหมือนกัน
“อืม” พี่ครามส่งเสียง แล้วก้มหน้าลงซุกที่คอผมแล้วก็กดจูบเบาๆ นี่เขารู้เรื่องไหมเนี่ยว่ามีคนมา ลุกออกไปจากเตียงได้แล้ว
“พี่คราม! ไปเปิดประตู” ผมยิกเข้าที่ต้นแขนพี่คราม อีกฝ่ายร้องซี๊ดในลำคอด้วยความเจ็บ แต่ก็ยอมถอนหน้าออกมาจากคอผมแต่โดยดี
ไอ้บ้าจอมลามก!!!
“เดี๋ยวจะโดน” พี่ครามมองหน้าผมดุๆ ก่อนจะลุกออกจากเตียงไปเปิดประตู
“เอ่อ ขอตรวจคนไข้หน่อยค่ะ” คุณพยาบาลคนสวยสองคนเดินเข้ามาในห้อง พวกเขามองผมและพี่ครามแปลกๆ แต่พี่ครามไม่ได้สนใจ เดินออกไปสุบบุหรี่ที่ด้านนอกระเบียง ผมก็ปล่อยให้พยาบาลตรวจนั่นตรวจนี่ถามนู่นี่นั่นจนพอใจ ก่อนที่พวกเธอจะออกไป
พี่ครามยังไม่กลับเข้ามาในห้อง ผมรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ ไว้รอให้พี่ครามมาก่อนแล้วกัน ซักพักคนของพี่ครามก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกล่องข้าว ผมวานให้เขาเลื่อนโต๊ะกินข้าวมาให้ทีก่อนจะลงมือซัดข้างตรงหน้าอย่างหิวโหย
“ไง หิวขนาดนั้น” พี่ครามแซวที่เห็นผมกินข้าวแบบติดสปีด ผมไม่ตอบก้มหน้ากินข้าวอย่างตั้งใจ ลูกน้องพี่ครามกลับไปแล้วครับ
“นี่น้ำ” แก้วน้ำส้มวางลงบนโต๊ะ คงเป็นของที่พี่ก้องซื้อมา ผมหยิบขึ้นมาดื่มก่อนจะกินข้าวต่อ
“ไม่ต้องรีบก็ได้ ค่อยกิน เลอะเทอะหมดแล้ว” มือหนาเช็ดเม็ดข้าวที่มุมปากให้ผมแล้วก็เอาเม็ดข้าวนั้นเข้าปากตัวเอง ผมหยุดเคี้ยวข้าวแล้วกลืนลงคอทันที
พี่แม่งทำบ้าอะไรวะ! คิดบ้างไหมว่ากจะเขิน
>//<!
“อร่อยไหม” ถามได้ไม่ดูหน้ากูเลย
“อะ อร่อย” ผมตอบเสียงเบา มือที่จะตักข้าวเข้าปากสั่นน้อยๆ
“อร่อยก็กินเยอะๆ ตัวมีแต่กระดูก” พี่ครามเอื้อมมือมากำรอบแขนผม คิ้วเข็มขมวดเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ
กินข้าวเสร็ลแล้วพี่ครามก็เอากล่องข้าวไปทิ้งให้ผม ผมมองพี่ครามทำนู่นทำนี้ในห้องเพลินๆจนกลายเป็นเหม่อลอย รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พี่ครามยื่นหน้าเขามาจูบผม
“พี่...” เสียงผมหายเข้าไปในปากอีกฝ่าย เราจูบกันอยู่นาน ผมที่คิดถึงพี่ครามากๆก็สนองพี่แกไปทุกอย่าง ไม่ยอมน้อยหน้า
ไม่รู้กี้ครั้งต่อกี่ครั้งที่พี่เขากดจูบลงมา แต่ผมก็ยินดีที่จะให้เขาลิ้มชิมรสได้เต็มที่ ผมโคตรใจง่ายแล้ว แต่ผมมีความสุข แค่นี้ก็พอมั้ง
“พี่คราม...ผมชอบพี่” ผมพูดติดหอบหลังจากพี่ครามถอนจูบออก ผมพูดออกไปแล้ว ตกใจตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้ว่าพี่ครามจะคิดยังไง เพราะพี่เขานิ่งไปก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก
“หึหึ นายคิดว่าฉันดูนายไม่ออกหรือไงกัน หืม?” พี่ครามพูดยิ้มๆ นิ้วของเขาเช็ดที่ปากของผม สายตาจับจ้องเหมือนจะจูบอีก
“พอก่อนนะ ผมเจ็บ” ผมบอก ตอนนี้ปากผมระบบหมดแล้ว เพราะพี่แกจูบผมแรงไป ไม่แตกกูบุญเท่าไหร่แล้ว
“ก็ได้ แต่ช่วยรีบๆหายก็จะดีมาก จะได้กลับบ้านสักที อยู่ที่นี้นอนกอดนายลำบากชะมัดเลย ทำอะไรก็ไม่สะดวก”
โอ๊ยยยย หัวใจกูจะวายตายอยู่แล้วครับพี่ครับ แล้วไอ้ที่ว่าทำอะไรไม่สะดวกที่คือจะทำอะไรวะหะ!!!
พูดจึงเรื่องบ้าน ผมมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะถามพี่คราม แต่ไม่รู้ว่าควรพูดออกไปดีไหม แต่ถามออกไปดีกว่า จะได้รู้ว่าพี่เขาจะยอมไหม
“พี่คราม ถ้าผมจะขอกลับไปอยู่คอนโด พี่จะ...”
“ไม่ได้!!!” พี่ครามตวาดผมหน้าดุ ผมรีบหุบปากทันที
“...”
“จะกลับไปอยู่คอนโดทำไม กลับไปก็ไปอยุ่คนเดียวไม่ใช่เหรอไง” เสียงเข้มถามเอาเรื่อง
“ก็ นั่นมันที่ของผม”
“คิดบ้าอะไรของนาย อยู่ที่บ้านกับฉันเนี่ยแหละ”
“ถ้าพี่กลัวผมจะหนี ผมไม่หนีหรอก ผมก็ยังไปทำงานกับพี่แบบเดิมนั่นแหละ”
“ไม่ได้กลัวหนี แต่ฉันอยากให้อยู่นายก็ต้องอยู่”
“...” ก็ถ้าพี่เขาสั่งแบบนั้นแล้วผมจะทำอะไรได้ นอกจากทำตามที่เขาบอก ผมก็แค่อยากอยู่ห่างจากเขาเพื่อที่ว่าผมจะได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองในโลกของตัวเองบ้างก็แค่นั้น
“ไม่ต้องคิดอะไรให้มันมากนัก ฉันไม่ได้สั่งให้อยู่ แต่ฉันกำลังขอร้องให้นายอยู่กับฉัน”
“...!!!”
“ได้ไหม”
====================
อิพี่ครามมันก็หวานได้เท่านี้แหละมากกว่านี้คงไม่ใช่พี่แก ตอนนี้จะได้เจอกับน้องเค้กนะคะ มีใครคิดถึงน้องกันบ้างเอ่ย
เดี๋ยวมาแก้คำผิดที่หลังนะคะ ต้องรีบกลับไปอ่านหลังสือเรียนพรุ่งนี้ต่อ
อีกเรื่อง รบกวนเข้าไปดูดารางอัพนิยายที่เพจด้วยนะคะ จะได้รู้ว่าเรื่องไหนจะมาเมื่อไหร่
ขอบคุณค่ะที่รออ่าน เค้ายุ่งมากอ่ะตัวเอง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
