หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[Aomampapeln]

พี่ความมาแบบหวานเบาๆน่าร๊ากกกกก

[ka[ze]na]

พี่คราม....ขอร้องคนอื่นด้วยการตะคอก

ได้ใจมากอ่ะ ฮาร์ทคอร์ เหอะๆๆๆ

[greensnake]

นั่นดิพี่ครามคงหวานได้ที่สุดก็เท่านี้ล่ะ มากกว่านี้ตัวปลอมชัวร์
จะหวานก็ไม่ตลอดรอดฝั่ง ต้องโหดตามแบบฉบับตลอดๆ
เราว่าน้องริชต้องทำใจแล้วล่ะ แล้วก็ต้องทำปากให้แข็งเข้าไว้
เพราะพี่ครามเค้ารุนแรง เห็นจุ๊บกันทีไรน้องริชบ่นทู้กทีแต่ก็ไม่ขัด
ส่วนพี่ก้องจะเข้ามาสร้างสีสันให้กับคู่นี้ใช่ไหม คงไม่มากกว่านี้เนาะ
ไม่งั้นคนที่จะซวยคือน้องริชนั่นแหละ เพราะน่ารักจนคนหลงเสน่ห์
แถมตอนนี้ยังมีน้องเค้กมาเพิ่มความน่ารัก ทำให้น่ารักคูณสองไปเลย
ตอนหน้าน้องเค้กกลับมาแล้ว จะอ้อนหรือซนอะไรอีกน้า~
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[darling]

พี่ครามมันคงหวานได้แค่นี้จริงๆเนอะ   

[seaz]

พี่คราม!!! นี่หวานที่สุดแล้วใช่ไหมเนี่ย ฮ่าๆ สงสารน้องริชจัง ที่รักพี่คราม อิอิ

[Monkey D lufy]

พี่ครามหวานอีกนิดสิ  อิอิ

สวีทกับริชชี่เยอะๆนะจ๊ะ  คิกคิก

[numay]

พี่ครามน่ารัก

[fiixtion]

พี่ก้องนี่  มา เพื่อ ร้าวฉานป่าวเนี๊ยะ คิดไม่ตก แต่ชอบตอนนี้ พี่ครามขอร้องน้องริช ฮูเร้ๆ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ป๊าดดดดดดดดดดดด>< เขิลแท้ แบบเขิลอ่ะ

[So_Da_Za]

นิพี่ครามเค้ามาแบบหวานแล้วจริงๆ ใช่ป่ะ
555555
น้องริชจ๋า หายไวๆนะ

[CarToonMiZa]

หวานแบบดิบจริงพี่คราม
+1และเป็ด

[MoMoRin]

  สาบานได้ไหมคะพี่คราม...ว่านี่เป็นการขอร้องของพี่อ่ะ
โอ๊ยยย เหนื่อยใจแทนพี่ริชเลยเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ

[kitty08]

  ชอบทุกคู่เลยจ้ะ น่ารักมากกกกกกกกกก  คู่ของพี่ครามกับน้องริช ก้อได้ใจมาก ๆ เลยอ่ะ อ่านแล้ว  กรี๊ดมาก ๆ ส่วนน้องเค้กก้อน่ารักตลอดไม่มีใครสามารถโค่นคนนี้ลงได้อย่างแน่นอน อยากรู้ว่าคู่ของสองเป็นใครน่ะ แล้วจะเป็นรุกหรือรับ เดาไม่ออกเลยน่ะสำหรับคนนี้ ส่วนพี่เจจะได้คู่กับน้องพีทหรือเปล่าเอ่ย  มาต่อเร็วๆ น่ะจ้ะคุณริริ เป็นกำลังใจให้จ้ะ รู้ว่างานยุ่ง แต่ทางนี้ก้อยุ่งเหมือนกัน ยุ่งกับการรอคอยตอนต่อไป 

[iammz]

หวานในสไตล์ของพี่คราม อิอิ

[sam3sam]

อิพี่คราม แกซึนมากไปละ

[mild-dy]

พี่ครามมม
หวานแบบนี้หรอเนี่ย !!!
OMG =0=

[GUNPLAPLASTIC]

พี่ครามทำอะไรให้มันชัดเจนเลย กรี๊ดดดดดดดด
ไม่งั้นเชียร์พี่ก้องจริงๆด้วยเอ้า ตีมึนจริงๆ55555
 

[Masochism]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

หัวใจจะวายกับพี่คราม 

ทำไมบทจะน่ารัก ก็ทำเอาคนอ่านยิ้มหน้าบานเลยล่ะค่ะ 

เขินแทนริชเลย 

[minenat]

ประโยคสุดท้ายนี้มัน

[FFS_Yaoi]

 
หวานกะเค้าเป็นด้วยหรอพี่คราม

[punchnaja]

พี่ครามมมมมมม ปากแข็งไปหนายยยยยยยย

[GintoniC]

อิพี่ครามคร่า อยากจิให้ริชไปอยู่ด้วยก็พูดดีๆ สิคร่า น้องขวัญบินหมดแว๊ว 

[tuek]

ครามมีหึงริชด้วยอะ
ชอบให้ครามทำกับริชแบบนี้จัง

[Ipatza]

เม้นก่อนเด่วกลับมาอ่านต่อ ถึงบท 12 ฟิ้วๆ

[chisarachi]

พี่ครามมมมมมมมมมมมมมมมมมม><
ผุ้ชายคนนี้ขอ ฮ่าๆๆๆๆๆ
น้องริชลดความดื้อลงไปมากโขเลย เวลาอยู่กับพี่คราม
พี่ครามนี่เหมือนลุงแก่ ที่งานเยอะ ชอบบ่นเลย ก๊ากกกกก

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 22
[Cake talks]


ผมว่าผมจะออกไปซื้อของ ตอนนี้มดเดินขบวนกันเต็มบ้านไปหมดเลย แต่ไม่รู้ว่ามดพวกนี้ใช้ยาฉีดจะตายหรือเปล่า เพราะพี่ครามกับพี่ริชหวานกันซะ...

“บีบลงไปข้างล่างอีกนิด” พี่ครามว่า

“ตรงนี้เหรอ” พี่ริชถาม มือก็เลื่อนลงไปบีบที่น่องที่มีขนขาหยุบหยับขอบพี่คราม วันนี้พี่เขาใส่ขาสั้น ผมก้มมองดูขาตัวเอง อืม...ขนหายไปไหนหมด!

เอ๋? มันไม่มีตั้งแต่แรกแล้วนี่น่า

คราวนี้ผมเหลือบไปมองขาพี่ริชบ้าง ข้างหนึ่งใส่เฝือก มองไม่เห็น อีกข้างที่ชัดแจ๋ว พี่ริชก็มีนะ แต่เป็นขนขาที่เป็นเส้นตรงไม่หยิกเลย เหมือนขาผู้หญิงที่มีขนขาอ่ะ แต่ผมนี่ดี มีแต่ขนอ่อน อ่นอแบบอ่อนขนมองไม่เห็น

อะไรกันเนี่ย! ไม่แมนเลย ผมอยากได้ขน!

ไม่ได้การแล้ว นอกจากจะไปซื้อยาฉีดมดแล้วต้องไปซื้อยาปลูกขนด้วย!

T^T

“อ้าวเค้ก จะไปไหน” พี่ริชถามผม

“ไปซื้อของครับ” ผมบอกแล้วก็รีบวิ่งออกจากบ้าน สายไหมวิ่งตามผมออกมา ผมหยุดวิ่งทันทีก่อนจะหันไปมองหน้าสายไหม

“ไม่ต้องมาเลย ทำความผิดไว้จำไม่ได้เหรอไงฮะ” ผมชี้หน้าสายไหม มันนั่งนั่งลง แลบลิ้นห้อย

“อิ๊งงงๆๆ”

“ไม่ต้องมาเถียงเลยนะ อยู่บ้าน ห้ามออกไปเที่ยวเดือนหนึ่ง!” ผมยื่นคำขาด เจ้าสายไหมทำหน้าหงอย หมอบตัวลงราบกับพื้น แต่ไม่วายช้อนสายตามองผม หวังให้ผมใจอ่อนพามันออกไปเที่ยว

หึหึ ฝันไปเถอะ!

งั้นจะเรียกว่าทำโทษได้ไง จริงไหมครับ

“ดีมาก เป็นเด็กดีนะ” ผมยิ้มร่าเดินไปที่จักรยานคันใหม่ที่พี่ทราฟซื้อให้ขึ้นขี่ออกไปหน้าปากซอย ผมปั่นแรงๆให้ลมตีหน้าจะได้คลายความร้อนลงบ้าง นี่หน้าหนาวแล้วนะ แล้วไหนล่ะความหนาว  ผมนี่เตรียมเงินจะไปซื้อเสื้อกันหนาวสักหลายๆตัว แต่กลายเป็นว่าต้องเอาเงินไปจ่ายค่าไอติมเพื่อเพิ่มความเย็นให้ร่างกายแทน -_-?

ผมปั่นจักรยานมาถึงซุปเปอร์หน้าปากซอย จอดให้เป็นที่เป็นทางแล้วจัดการล็อคล้อให้เรียบร้อย แพงนะครับคันนี้ เกือบหกพันได้ ต้องล็อคไว้ เดี๋ยวหาย

แอร์เย็นๆในซุปเปอร์มาร์เก็ตช่างเย็นสบายเสียจริง ผมเดินดูของไปเรื่อย ได้ขนมมานิดหน่อย อ่อ ได้ยาฆ่ามดมาหนึ่งกระป๋อง แต่น่าเสียดายยาปลูกขนไม่มีขาย พลาดจริงๆ

“น้องเค้กครับ?” เสียงเรียกจากด้านหลัง ผมหันไปมอง

“อ้าว พี่...” อะไรหว่า ><!

“ครับพี่เอง” พี่คนที่มาทักผมยิ้ม เขาเป็นคนเดี๋ยวกับที่ขับรถชนพี่ริชอ่ะ ชื่อะไรนะ ชื่อ...

อ่อ! ชื่อพี่ก้อง

โอยย เกือบหน้าแตกแล้วไหมล่ะ

“พี่มาทำอะไรแถวนี่อะครับ” ผมถามอย่างสงสัย เดินไปต่อแถวจ่ายเงิน

“ผ่านมาทำธุระหน่ะครับ แล้วนี่น้องริชเป็นไงบ้าง”

ผมก้มหน้าใช้ความคิด นี่พี่เขามาชอบพี่ริชจริงๆเหรอ ไม่ได้นะ พี่ริชต้องเป็นของพี่ครามเท่านั้น ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าพี่ครามของผมอีกแล้ว!

ผมจะทำทุกวิธีทางเพื่อขัดขวางไม่ให้ผู้ชายคนนี้จีบพี่ริชได้เด็ดขาด!

“พี่ริชก็ดีขึ้นเรื่อยๆครับ เพราะได้คนดูแลดี” ผมตอบ หยิบของวางที่ช่องจ่ายเงิน รอพนักงานคิดราคา

“คนดูแล ใครเหรอครับ เค้กเหรอ” พี่ก้องยังถามเซ้าซี้ ผมกรอกตาไปมาไม่ให้พี่แกเห็น

“ก็แฟนพี่ริชไงครับ พี่เขามีแฟนก็ต้องให้แฟนเขาดูแล” ผมตอบ หันไปมองพร้อมส่งยิ้มให้ เหอะๆ ผมไม่รู้หรอกว่าพี่ครามกับพี่ริชคบกันหรือยัง ถ้ายัง ก็คงอีกไม่นานหรอก เชื่อผมเถอะ!

“ริชเขามีแฟนแล้วงั้นเหรอ ใช่ไอ้ครามหรือเปล่า”

หืม? พี่เขารู้จักพี่ครามด้วยเหรอ

“ทั้งหมดสามร้อยสี่สิบเจ็ดบาทค่ะ” เสียงพนักงานเรียกให้ผมสนใจ ผมหันไปมองก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาเงอะๆงะๆ แต่ดันมีมือดียื่นแบงค์ห้าร้อยให้พนักงาน ผมรีบคว้ามือพี่ก้องไว้ก่อนที่พี่ก้องจะจ่ายเงินให้ผม

“ทำไมครับ?” พี่ก้องถามงงๆ พนักงานก็ทำหน้างง

“ไม่ต้องครับ เค้กจ่ายเองได้” ผมบอกแล้วก็หยิบเงินจากกระเป๋าตัวเองส่งให้พนักงาน ผมไม่ชอบรับของๆใครฟรี ถ้าไม่ใช่พี่ทราฟ พ่อและพวกพี่ๆ ผมก็ไม่อยากให้ใครมาซื้ออะไรให้

“แล้วมายังไงครับเนี่ย” ผมรับถุงของมาถือพร้อมกับรับเงินทอน

“ปั่นจักรยานมาครับ” ผมตอบแล้วเดินออกจากซุปเปอร์มาเก็ต พี่ก้องเดินตามออกมา

“เค้ก ตกลงริชเป็นแฟนกับไอ้ครามจริงๆเหรอครับ” พี่ก้องขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย

“ใช่ครับ” ที่จริงอยากบอกว่า ‘ไม่รู้ครับ’ มากกว่า

ก็ผมเคยเห็นนะ มีวันหนึ่งอ่ะ พี่ครามจูบพี่ริชด้วย ผมนี่แอบย่องออกมาจากหน้าห้องพี่ริชแทบไม่ทัน >//< อย่านี้ถ้าไม่ใช่แฟนกันจะเรียกว่าอะไร

“งั้นเหรอ” พี่ก้องทำหน้าครุ่นคิด เหมือนจะวางแผนอะไรสักอย่าง ไม่ได้การล่ะ ต้องเป็นแผนการที่ไม่ดีแน่ๆ

“ใช่ครับ ถ้าพี่คิดจะจีบพี่ริชล่ะก็ ผมบอกเลยว่าหมดสิทธิ์” ผมทำหน้าจริงจัง พี่ก้องฟังแล้วก็ทำตาโต ก่อนจะหัวเราะลั่นออกมา

ผมไม่ได้พูดเรื่องตลกเลยนะ ขำทำไมเนี่ย =_=

“ฮ่าๆๆ โอ๊ยขำ”

“- -^” ยังครับ พี่เขายังไม่หยุด ผมตีหน้าเซ็ง

“ฮะๆ พี่ไม่ได้จะจีบริชสักหน่อย พี่กับไอ้ครามเป็นเพื่อนกัน แต่พี่ได้ข่าวว่าช่วงนี้มันติดเด็กคนหนึ่ง ก็เลยจะมาหลอกถามมัน วันเดียวกับที่ขับรถชนริชมันนั่นแหละ หึหึ” พี่ก้องอธิบายไปขำไปยิ้มไป กลายเป็นผมที่เงิบรับประทานแทน

“พี่ไม่ได้ชอบพี่ริชเหรอ” ผมถามเพื่อความแน่ใจ

“ครับ ไม่ได้ชอบ” พี่เขาตอบหลางขยี้หัวผมขนฟู มันยิ่งไม่เป็นทรงอยู่ เดี๋ยวผมจะไปตัดแล้ว!

“จริงๆนะ” ผมถามย้ำอีกครั้ง ก็พี่เขาดูสนอกสนใจพี่ริชมากอ่ะ ผมก็เลยคิดว่าพี่เขาชอบพี่ริชน่ะสิ

“จริงครับ”

“เค้กเห็นพี่สนใจพี่ริช ไม่ยอมไปทำงานแต่กลับมาเยี่ยมพี่ริช แถมยังซื้อนู่นซื้อนี่มาให้อีก” ผมว่าตามที่คิด

“ฮะๆ นั่นพี่ทำเพราะความรับผิดชอบต่างหาก อีกอย่างพี่อยากแกล้งให้ครามมันด้วย อยากดูว่ามันจะปฏิกริยามากขนาดไหนถ้าหากว่ามีคนมาสนใจริช เอาง่ายๆ พี่อยากแกล้งมันเท่านั่นเอง”

โอ้โห เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

“แล้วตกลงไอ้ครามมันเป็นแฟนกับริชแน่นะ วันก่อนพี่ถามมันบอกว่าไม่ใช่” พี่ก้องลูบคางตัวเองเบาๆ

“ไม่รู้ครับ เค้กก็ไม่เคยถามพี่ริชเหมือนกัน แหะๆ มันเรื่องส่วนตัวเขานี่นา” ผมหัวเราะแห้งๆ

“อ้าว ไงงั้นล่ะครับ” พี่ก้องเลิกคิ้วขึ้นถาม

“ก็ผมกลัวพี่จีบพี่ริชนี่นา” ผมเบ้หน้าเขินๆที่โกหกเสียเปล่า

“งั้นก็ไม่ต้องกลัวแล้ว เอางี้ไหม เรามาวางแผนกันดีกว่า” พี่ก้องยิ้มเจ้าเล่ห์ หันซ้ายหันขวาก่อนจะกระซิบบอกแผนการที่จะทำให้พี่ครามยอมเปิดเผยความรู้สึกของตัวเอง

หึหึ คราวนี้แหละพี่ครามก็พี่คราม เสร็จผมแน่! ฮ่าๆๆๆๆ

ผมปั่นจักรยานกลับบ้านด้วยความรื่นรมย์ใจ แม้แสงแดดจะแผดเผาสักแค่ไหนก็ไม่หวาดหวั่น ในหัวมีแต่แผนการจัดการพี่ครามทั้งนั้น คึคึ แค่คิดก็มีความสุขแล้ว

“ไปไหนมา” พี่ทราฟยืนกอดอกที่หน้าบ้าน ข้างๆมีสายไหมนั่งลิ้นห้อยอยู่

“ไปซื้อของมา” ผมชูถุงขนมให้ดู พี่ทราฟรับไปถือให้ มืออีกข้างก็โอบผมเข้าบ้าน

“พี่บอกแล้วไงว่าไม่ให้ออกไปซื้อของคนเดียว” พี่ทราฟดุเบาๆ ผมยิ้มประจบ มองซ้ายมองขวา อพี่ครามกับพี่ริชหายไปไหนแล้วล่ะ

“พี่ทราฟ พี่ครามกับพี่ริชล่ะ”

“ไม่รู้สิ นี่ ไม่ต้องไปสนใจคนอื่นเลย พี่เคยบอกไว้ว่าไง” พี่ทราฟจับหน้าผมไว้ให้มองหน้าพี่ทราฟ ผมย่นหน้าใส่พี่ทราฟทีหนึ่งก่อนจะพูด

“พี่ทราฟบอกว่าไม่ให้ออกไปข้างนอกคนเดียว” พี่ทราฟเคยสั่งไว้แบบนี้จริงๆครับ เพราะครั้งก่อนผมเจอพวกเด็กแว๊นซ์ขี่มอเตอร์ไซต์ตาม พี่ทราฟที่ออกไปตามเห็นเข้าพอดี เกือบได้เป็นเรื่อง

“แล้วทำไมยังไม่ฟังครับ”

“ก็ เค้กไม่คิดว่าจะมีอะไรนี่น่า”

“แล้วถ้ามีอะไรล่ะ จะว่าไง”

“พี่ทราฟอย่าคิดมากเลยน่า” ผมอ้อน ยื่นมือไปบีบๆนวดๆแขนพี่ทราฟ แต่คนตัวโตก็ยังทำหน้าโหดเหมือนเดิม

“พี่ไม่ได้คิดมาก พี่คิดถึงแค่เรื่องของเค้กเท่านั้น เกิดมีคนมาฉุดแฟนพี่ไปพี่จะทำไง รุ่นนี้จะไปหาที่ไหนก็คงไม่มีอีกแล้ว”

ฆ่าผมให้ตายเลยเถอะถ้าจะพูดแบบนี้ คุณคิดว่าผมจะเขินไหมให้ทาย ตอบเลยก็ได้ว่าเขินมากกกก! พี่ทราฟแอบไปกินน้ำตาลทรายมาหรือเปล่า เดี๋ยวมดขึ้นปาก ดีนะผมซื้อยาฆ่ามดมา ไม่อย่างนั้นผมอาจโดนมดกัดปากได้ >_<!

“งั้นคราวหลังเค้กไม่ออกไปคนเดียวแล้วก็ได้” เพื่อความสบายใจของพี่ทราฟ แค่นี้ผมทำได้อยู่แล้ว^^

“ดีมากครับ” พี่ทราฟลูบแก้มผมเบาๆ ใช้สายตาที่หวานเชื่อมมองจ้องผม ผมได้แต่หลบตาไปทางอื่น เจอเข้ากับพี่ครามที่อุ้มพี่ริชมาพอดี เน้นนะครับว่าอุ้ม ทุกคนอ่านไม่ผิดหรอกครับ อีกรอบนะครับ อุ้มครับ!!!

หมอเขาให้ไม้ค้ำยันมาเหมือนกัน แต่ถ้าพี่ครามอยู่พี่ริชก็ไม่ค่อยได้ใช่ เห็นไหมล่ะว่าเข้าสองคนสวีทวี้ดวิ้วกันขนาดไหน ผมกับพี่ทราฟต้องยอมยกธงขาวให้เลย

“พี่ริช ไปไหนมาอ่ะ เค้กซื้อขนมมาเยอะแยะเลย กินด้วยกันไหม”

พี่ทราฟขอตัวไปอาบน้ำเพราะตัวมีแต่เหงื่อ เพิ่งสอนเด็กที่โรงฝึกเสร็จ ดีเลย ผมจะได้ทำอะไรได้สะดวกๆ

“เราเก็บไว้กินเองเถอะ พี่ไม่แย่งหรอก” พี่ริชยิ้มขำ พี่ครามอุ้มพี่ริชนั่งลงบนโซฟา แล้วพี่เขาก็นั่งลงข้างๆ ก่อนจะหยิบรีโมตมาเปิดดูทีวีไปเรื่อย แต่มืออีกข้างนี่วาดพาดที่พนักโซฟา เลยดูเหมือนพี่ริชโดนโอบกลายๆ

“ตอนที่ผมออกไปซื้อของอ่ะ ผมเจอใครบางคนด้วยนะ” ผมเริ่มปฏิบัติตามแผนทันที

“หืม ใครเหรอ” พี่ริชอุ้มลูกหินที่เดินดุ้กดิ้กๆเข้ามาหาขึ้นนั่งตัก พี่ครามปรายหางตามองก่อนจะใช้มือลูบหัวลูกหิน สายตาเบนกลับไปมองทีวีตามเดิม

ลูกหินอ่ะชอบอยู่ในบ้าน ส่วนสายไหมชอบไปซนวิ่งเล่นที่สนามมากกว่า เนื้อตัวมอมแมมได้ทุกวัน ผมอาบน้ำให้มันจนเหนื่อย แต่ไม่อยากล่ามโซ่มันไว้ เพราะผมสงสารมัน

“ก็พี่ก้องไง พี่เขาถามถึงพี่ริชด้วยนะ” ผมบอก สายตาก็คอยจับจ้องกริยาท่าทางของพี่ครามไปด้วย พี่เขาหัวควับมามองผม ผมรีบหลบตากลับไปมองพี่ริชตามเดิม เหมือนว่ากำลังเล่าเรื่องดินฟ้าอากาศ มิได้มีอะไรแอบแฝง ไม่ได้ใส่ใจพี่ครามเลยแม้แต่น้อย

“งั้นเหรอ พี่เขาว่าอะไรบ้างอ่ะ” คราวนี้พี่ครามปรายตามองพี่ริช แต่พี่ริชไม่เห็นหรอกครับ ผมหันหลังให้พี่รามอยู่

“ก็ถามว่าพี่ริชหายยัง พี่เขาเป็นห่วงนะครับ”

“งั้นเหรอ”

“ครับ เห็นบอกว่า ถ้าพี่ริชหายดีจะพาไปกินข้าวด้วย” ผมเสริม

“ไปบอกมันด้วยว่าข้าวที่บ้านมีให้กิน!” อยู่พี่ครามก็โพล่งออกมาเสียงเข้ม ผมกับพี่ริชก็ตกใจสิครับ

หึหึ เอาแล้วไง เริ่มมีอาการจริงๆด้วย

“อ่อ พี่เขาขอเบอร์พี่ริชไปด้วยนะ เค้กให้ไปแล้ว” ผมปฏิบัติงานต่อ งานนี้ต้องจับให้มั่นคั้นให้ตาย

“อ่า อืมๆ” พี่ริชส่งเสียงตอบรับในคอ ผมขอโทษนะพี่ริช แต่ที่ผมทำก็เพื่อพี่เลยนะ

“ไม่ต้องรับสายมันเลยนะ” พี่ครามสั่งห้ามพี่ริชเสียงดุ สีหน้าดูโกรธๆ

“ทำไมล่ะ” พี่ริชถามพาซื่อ พี่เขาหึงไงพี่ริช

“บอกว่าไงก็ทำตามนั้น อย่าถามมาก” พี่ครามตัดบท พวกผมเลยเงียบไม่พูดอะไรกันต่อ วันนี้เอาไว้เท่านี้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่ริชจะซวย >.<

ในห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยไอดำขมุกขมัว(?)ที่ออกมาจากตัวพี่คราม บรรยากาศอึมครึมอึดอัดขึ้นมาทันที แต่ผมนี่กลับรู้สึกสบายอกสบายใจ แต่พี่ริชคงไม่รู้สึกเหมือนกัน เพราะเอาแต่นั่งเล่นกับลูกหินเงียบๆ จะมีเหลือบไปมองพี่ครามบ้าง ทั้งคู่ไม่พูดอะไรกันเลย

“เค้ก ไปบ้านพี่กัน แม่พี่กับพ่อพี่โทรมาชวนไปทานข้าว” พี่ทราฟเดินหน้าหล่อลงมาจากบนบ้าน แถมยังใส่เสื้อยืดสีชมพูที่ผมซื้อให้ด้วย ฮ่าๆๆ น่ารักชะมัดเลย

“ไปครับไป” ผมตอบอย่างดีใจ

ผมติดใจขนมฝีมือแม่พี่ทราฟมากๆ ผมอ้วนขึ้นมาเกือบห้าโลก็เพราะพ่อกับแม่พี่ทราฟและขยันหานู่นหานี่มาให้ผมกิน

“คืนนี้กูนอนบ้านนะไอ้คราม” พี่ทราฟบอกพี่คราม แต่พี่ครามกลับนั่งนิ่ง พี่ทราเลยได้แต่เกาหัวแก๊กๆหันมามองหน้าผม ผมยักไหล่ส่ายหน้าว่าไม่รู้ แต่ที่จริงผมรู้ ^_^ ฝีมือผมเอง ถือเป็นการแก้แค้นที่บอกว่าจะเอาสายไหมผมไปปล่อย

----------
----------

ทีแรกว่าจะไปที่บ้านพี่ทราฟ แต่พ่อพี่ทราฟโทรมาบอกว่าให้ไปที่ร้านอาหารเลย วันนี้เราจะกินข้าวนอกบ้านกัน เลยต้องเลี้ยวรถไปอีกทาง

พอมาถึงที่ร้าน ทั้งพ่อ แม่และน้องเท็ปก็นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ผมยกมือไหว้ก่อนจะเดินเข้าไปกอดแม่พี่ทราฟพร้อมหอมแก้มด้วยฟอดหนึ่ง ตามด้วยหันไปกอดพ่อพี่ทราฟ ทีแรกผมก็ไม่ชิน แต่พี่ทราฟบอกว่าเป็นปกติของที่บ้าน ผมเลยยอมให้ท่านทั้งสองกอดแต่โดยดี ตอนนี้ก็ชินแล้วครับ

“มานั่งข้างแม่สิลูก” แม่เจน ‘เจน’ เป็นชื่อแม่พี่ทราฟครับ ตบเก้าอี้ข้างๆตัว ผมจะเดินไปนั่งแต่พี่ทราฟดึงเอาไว้

“น้องต้องนั่งกับผมสิแม่ ไอ้เท็ป ย้ายไปนั่งข้างแม่”

“ฮู้ยยย พี่อ่ะ” เท็ปบ่น แต่ก็ยอมย้ายไปนั่ง แม่เจนจิกตาใส่พี่ทราฟ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

พ่อที่นั่งหัวโต๊ะทำหน้าเซ็ง ผมนั่งลงข้างๆพ่อพี่ทราฟและตรงข้ามกับแม่เจน พ่อพี่ทราฟก็มีชื่อนะ ชื่อพ่อ ‘ต้น’ พี่ทราฟนั่งข้างๆผม ตรงข้ามพี่ทราฟเป็นเท็ป

“เป็นไงบ้างเค้ก ไปสอบมา ทำได้ไหม” พ่อต้นถาม

“ก็พอทำได้ครับ”

แต่ผมไม่แน่เลยว่าจะถูกหรือเปล่า เหมือนจะมั่นใจแต่ก็ไม่มั่นใจ ผมอยากติดที่นี่มากๆ นี่ก็เครียดๆอยู่ อีกเดือนกว่าๆก็จะประกาศผลสอบ ผมแทบจะนับวันรออยู่แล้ว

“ได้ไง ต้องตอบว่าทำได้สิ” พ่อย่นคิ้วเข้าหากันและทำหน้าขัดใจ

“เอาน่าพอ น้องเค้กทำเต็มที่แล้ว ใช่ไหมครับ” แม่เจนตีที่ไหล่พ่อเบาๆ แล้วก็ยิ้มหวานให้ผม รอยยิ้มแม่พี่ทราฟเหมือนรอยยิ้มของแม่ผมเลย ผมคิดถึงแม่จัง ถ้าแม่อยู่ด้วยกันก็คงจะดี

“เป็นอะไรครับ ตาแดงๆ” พี่ทราฟก้มหน้าลงมาดู

“เค้กคิดถึงแม่” ผมบอกเสียงเศร้า พี่ทราฟโอบตัวผมเข้าไปหาพร้อมโยกเบาๆ

“คิดถึงแม่ได้ แต่อย่าร้องไห้สิครับ เดี๋ยวแม่เขาจะไม่สบายใจนะ” ทุกคนมองผมอย่างให้กำลังใจ ผมพยักหน้ากับไหล่ที่ทราฟพร้อมกับยิ้มกว้างให้แทนหยดน้ำตา

“เก่งมากครับ” พี่ทราฟเอ่ยชม

“อย่าคิดมากไปเลยลูก แม่เขาก็อยู่ในใจหนูตลอดเวลานั่นแหละ” แม่เจนใจดีเสมอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ผมรักแม่ของผมมากๆ และผมก็รักแม่พี่ทราฟมากๆเหมือนกัน

“เจ้าเด็กขี้แย หันหลังไปดูสิใครมา” พ่อพี่ทราฟพยักหน้าไปทางข้างหลังผม ผมหันไปมอง...

“พ่อ!!!”

ผมลุกออกออกจากเก้าอี้วิ่งเข้าไปกอดพ่อทันที ฮืออ นานแล้วเหมือนกันที่ผมไม่ได้เจอพ่อ ได้แค่คุยโทรศัพท์กันแต่ก็ไม่บ่อย ผมคิดถึงพ่อมากๆเลย การหลบๆซ่อนๆมันเป็นอะไรที่ทรมาน แต่เราก็ไม่มีทางเลือก

“ว่าไงครับตัวแสบ พ่อคิดถึงจังเลย” พ่อกอดผมแน่น ผมก็กิดตอบแน่นเหมือนกัน

“เค้กก็คิดถึงพ่อ คิดถึงมากๆเลยด้วย”

พ่อปล่อยตัวผมแล้วจูงมือผมกลับไปที่โต๊ะ พี่ทราฟย้ายไปนั่งข้างพ่อตัวเอง ผมนั่งแทนที่พี่ทราฟ แล้วก็นั่งหัวโต๊ะอีกด้านตรงข้ามพ่อพี่ทราฟ

“ดีใจล่ะสิไอ้ตัวเล็ก” พี่พี่ทราฟแซว ผมไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม ผมมีความสุขมากๆเลยวันนี้ เหมือนได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัว แม่ครับ แม่มองเค้กอยู่ใช่ไหม เค้กมีความสุขมากๆเลย แม่มีความสุขไหม แม่ต้องมีความสุขแน่ๆใช่ไหม เค้กรักแม่ที่สุดในโลกเลยนะครับ

“มาๆ สั่งอาหารกัน” แม่ทราฟยกมือเรียกพนักงาน จากนั้นทุกคนก็ช่วยกันสั่งอาหารที่อยากกินหลายสิบอย่าง

“เค้กเอาไข่ตุ๋นด้วย” ผมอยากกินมาหลายวันแล้ว

“ครับ” พี่ทราฟหันไปสั่งพนักงานให้

รออยู่ไม่นานอาหารก็ทะยอยมาเสริฟ พ่อแม่พี่ทราฟและพ่อผมพูดคุยนู่นนี่ บางทีก็เข้าเรื่องธุรกิจบ้างเพราะที่บ้านพี่ทราฟเปิดอู่ครบวงจรแต่อุปกรณ์ต่างๆก็ต้องสั่งมาจากบริษัทนำเข้า พ่อผมก็มีคนรู้จักที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับอะไหร่รถอยู่เหมือนกัน และดูภาษีดีกว่า ราคาได้ถูกกว่า ทั้งคู่ก็เลยคุยกันเมามัน

ผมก็มีหน้าทีกินกับฟัง คอยตักอาหารให้พ่อผมบ้าง แม่เจนบ้างและพ่อพี่ทราฟบ้าง ส่วนพี่ทราฟคอยตักให้ผม ไม่ยอมให้ผมตักให้ ส่วนเท็ป รายนั้นก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจใคร เห็นว่าวันนี้ซ้อมบาสหนักเลยหมดแรง

“กินเก่งจริงๆ หนูอ้วนขึ้นหรือเปล่า” พ่อผมถามแทงใจดำสุดๆ

“เค้กไม่ได้อ้วนเลยนะ เขาเรียกมีน้ำมีนวล” ผมรีบแก้ไขให้ถูกต้อง เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิด

“อ้อ สงสัยน้ำจะเยอะเกินไป น้ำเลยบวม” พ่อผมรักผมมากกกก!

“ฮ่าๆๆๆ” แล้วทุกคนก็หัวเราะกันหมด ผมทำหน้างอ ใช้ช้อนตักไข่ตุ๋นเข้าปากคำโต ฮึ่ย! ว่าผมอ้วนใช่ไหม คอยดูนะ จะกินให้กลมเลย!!!

“กินเลอะแล้ว” พี่ทราฟกระซิบบอก ยื่นนิ้วมาเช็ดที่มุมปากให้ผมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะตักทอดมันกุ้งมาใส่จานผม แต่ข้าวผมหมดพอดี

“พี่ทราฟ ผมอยากได้ข้าวอีกจาน” ผมกระซิบบอกพี่ทราฟเบาๆ พี่ทราฟมองผมอึ้งๆ

“พี่เค้ก ตัวเท่าลูกแมวแต่กินยังกะหมี อ้วนแล้วเดี๋ยวพี่ทราฟเขาไม่รักนะ” ผมจิกสายตาใส่เท็ป แต่พี่ทราฟแน่กว่า เอื้อมไปตบหัวเท็ปอย่างแรง และไม่มีใครห้ามด้วย

“ตีผมทำไมเนี่ยพี่” เท็ปรูปหัวตัวเองไปมา เพิ่งไปตัดสกินเฮดมา เจ็บมากล่ะนั่น

“พูดมาก พี่ครับ ขอข้าวเปล่าจานหนึ่ง” พี่ครามเอ็ดเท็ปก่อนจะหันไปยกมือเลี้ยงพนักงานเพื่อสั่งข้าวให้ผม

“ไอ้ลูกหมูของพ่อเอ้ย” พ่อผมขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู

วันนี้ผมมีความสุขมากๆ มากๆๆๆๆ มากที่สุดเลย ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผมจะได้มีวันนี้ จากที่ต้องอยู่คนเดียวในห้องแคบๆ อยู่กับความมืด มองไม่เห็นอะไรสักอย่างแม้แต่ความสุขของตัวเอง

แต่วันนี้ผมรู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง มีความสุขมากขนาดไหน และได้เห็นว่าทุกคนรอบตัวผมในขณะนี้มีความสุขยังไง รอยยิ้มที่ตราตรึงทำหหัวใจของผมอิ่มเอิบเป็นสุขใจ

ผมเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้หูพี่ทราฟตอนที่ไม่มีใครสังเกตุแล้วกระซิบบอกกับพี่ทราฟแผ่วเบา

“คืนนี้เค้กจะให้รางวัลนะ”






...........................................................
# หวานไหม เอามาม่าเปล่า ฮ่าๆๆๆ (โดนถีบ)   ล้อเล่นน่า ไม่มีแล้วคู่นี้ เอ๊ะ ยังไง ??? 
# จากพล็อตที่วางไว้ เหลืออีกประมาณ 7-8 ตอนก็จะจบแล้ว ยังไม่รวมตอนพิเศษนะคะ และคงจบลงในเดือนหน้าอย่างแน่นอน 
# เรื่องนี้จบแล้ว จะลงเรื่องไหม่ เรื่องอะไร เข้าไปดูในแฟนเพจได้เลย ริริลงโปสเตอร์เรื่องใหม่แล้ววววววว 
# ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านและคอมเม้นนิยายให้  จุ๊บๆ 
 

[sugarrock]

ว้าววววว 

[tuek]

เค้กนี่แสบจริงๆเลย

[moobarpalang]

อยากอ่านของเรื่องคืนนี่อะ

[Azakura_Hibari]

กรี๊ดดดดดดด บังเอิญเปิดเข้ามาในเล้าแล้วเจอน้องเค้กมาอัพแล้วดีใจม๊ากกกก 
แบบว่านั่งนับวันรอกันเลยทีเดียว แอบไปส่องตารางการอัพนิยายในเฟสบอกว่าจะมาอัพวันพฤหัส
ยังนั่งคิดอยู่เลยว่าจะมาอัพกี่โมงน้าาา อยากอ่านแว๊วววว
พอเปิดมาเจอ ยิ้มแก้มจะแตก ฮ่าๆๆ 

น้องเค้กน่ารักอ่ะ น่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู มีการไปร่วมมือกับพี่ก้องแกล้งพี่ครามเค้าอีกนะ
แต่ก็สนับสนุนนะ เพราะอยากให้พี่ครามเปิดเผยความรู้สึกเร็วๆ
ก่อนที่ริชชี่จะคิดมากไปกว่านี้ แล้วเดี๋ยวจะดราม่ากันไปอีก ไม่อยากได้ดราม่าเลยอ่ะ กำลังหวานได้ที่ ฮี่ฮี่ 
รอๆๆ รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ อิอิ
หลังจากที่เห็นตารางการอัพแล้ว นั่งนับวันรอกันเลยทีเดียวจ้าาา
แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะอย่างน้อยจะได้รู้ว่าเราจะต้องรอไปถึงวันไหน ดีกว่ารอแบบไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ไรงี้
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ