หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[pui]

 

[iammz]

พี่ทราฟรอรับรางวัลจากเค้ก

 

[Monkey D]

บอกมาคืนนี้ อยากได้กี่ครั้ง
เค้กจะบอกรักพี่ทราฟ
ต่อให้เป็นร้อยล้านครั้งก็ยอมมมม

ส่งเพลงให้น้องเค้ก ฮ๋าๆๆๆ

[kitty08]

  น้องเค้กน่ารักเสมอจริง ๆ น่ะ ส่วนพี่ทราฟก้อยังเท่และอ่อนโยนเหมือนเดิม และพี่คราม+น้องริชก้อเป็นอะไรที่มีเสน่ห์น่ารักมากกกกกกกกก เสียดายไม่ได้อ่านเรื่องของเจกับสองน่ะ เพราะสนใจคู่นี้ด้วยเหมือนกันน่ะ ชอบผู้ชายทำอาหารน่ะ 
ป.ล.คุณริริถ้าจบเรื่องนี้แล้วช่วยพิจารณาออกเป็นเล่มให้ด้วยน่ะจ้ะ อยากได้มากกกกกกกกกกก 

[minenat]

น้องเค้กน่ารักจัง 
คืนนี้จัดเต็มให้พี่ทราฟเลยคะน้องเค้ก

[RiRi]

สอบถาม มีนักอ่านบอกว่าอยากให้จัดพิมพ์ Pretty Boy อยากรู้ว่าอยากได้เป็นเล่มหนังสือกันหรือเปล่า เพราะถ้าคนน้อยค่าหนังสือมันจะแพง ถ้าแพงริริก็ไม่อยากทำเพราะจะเปลืองเงินคนอ่าน เลยลองถามดูว่ามีใครอยากได้บ้าง คุคิคุคิ
ถ้าใครสนใจและสะดวกเข้าแฟนเพจก็รบกวนไปกดไลค์หรือโพสบอกหน่อยนะคะ 
https://www.facebook.com/RiRiWorld143/posts/478381235580762
 

[CarToonMiZa]

ไปกดแล้วเด้อ
จอง 1 เล่ม

[chisarachi]

ชอบน้องเค้กแกล้งพี่ครามฮ่าๆๆๆๆๆ
นี่ไงพี่ครามเล่นตัวดีนักนะ เดี๋ยวได้รู้สึก
คู่ริชกับพี่ครามน่ารักอ่าา พี่ครามหึงน้องแบบไม่รู้ตัวเลย ฮ่าๆ

[CheetahYG]

เค้าจองด้วย เล่มนึง

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 24
[Traf talks]


ฟี่ๆๆ ~

เสียงลมหายใจเข้าออกของเจ้าตัวน้อยดังเบาๆอยู่ที่หน้าอกผม ผมก้มจูบที่หน้าผากเนียนใสเบาๆ ลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนละเอียด

หลังจากที่เขาให้รางวัลผมชุดใหญ่ แล้วผมเรียกร้องอีกชุดใหญ่ เค้กก็สลบเหมือบไปเลยทันที จะรู้บ้างไหมว่าผมจะครั่งตายอยู่แล้ว แม้ผมจะเอาแต่ใจอยากจะรักเขามากแค่ไหน แต่เค้กก็ไม่บ่น เหนื่อยก็ยิ้มสู้ รับมือผมอย่างขยันขันแข็ง

ผมไปไหนไม่รอดแล้วบอกเลย

เช้ามาผมตื่นก่อน ปกติเค้กจะตื่นก่อนผม แต่เมื่อคืนหนักไปหน่อยเลยยังหลับไม่ตื่น

แก้มใสอมชมพูสะท้อนรับแสงแดดอ่อนจากแสงแดดที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง มันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ ผมเลื่อนหน้าไปฟัดแก้มเนียนๆนั่นแรงๆ เค้กร้องครางเพราะรำคาญ มือไม้ปัดไปมา ผมนึกขำ

เมื่อคืนผมจะอุ้มเค้กไปอาบน้ำเขาก็ไม่เอา เลยได้แต่เช็ดตัวให้เท่านั้น พอร่างกายเล็กไร้เสื้อผ้า เค้กก็ขยับตัวซุกเข้าหาผมอย่างต้องการไออุ่น กอดผมแน่น ผมเลยห่มผ้าห่มคลุมตัวจนมืดคอ พร้อมกับกอดเพิ่มความอบอุ่นให้อีกฝ่าย

“หนาว” เสียงเล็กๆบ่นไม่รู้เนื้อรู้ตัว น่ารักจริงๆ น่ารักแบบนี้ผมไม่อยากจะปล่อยให้ห่างตัวเลยแม้แต่วินาทีเดียว เพราะกลัวใครจะมาฉุดสุดดวงใจของผมไป ถึงวันนั้นผมต้องตายแน่ๆ

ทั้งชีวิตไม่คิดเลยว่าจะรักใครได้มากขนาดนี้

จุ๊บ~

สงสัยเมื่อคืนผมจะรุนแรงไป ปากน้องถึงได้บวมแดงขนาดนี้ ผมประทับจูบที่ริมฝีปากอิ่มแผ่วเบา สัมผัสอย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน ก่อนจะเลื่อนใบจุ๊บที่แก้มทั้งสองข้าง ปลายจมูกน่ารัก ดวงตาที่มักจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์ เวลายิ้มตาก็จะหยี ตื่นเต้นตกใจตาก็จะเบิกกว้าอย่างกับปลาทอง

เฮ้อออ เป็นเอามากวะผม

“อื้อออ พี่ทราฟ” เค้กรู้สึกตัวน้อยๆ คงรำคาญที่ผมซุกไซ้ซอกคอที่มีแต่รอยแดงจากผม

“ขี้เซาจังเด็กน้อยของพี่” ผมเอ่ยแซว

“อ๊ะ อื้อ อย่าสิ เค้กจะนอน” เค้กแขม่วหน้าท้องหนีมือผมที่ลูบไล้อย่างเพลินมือ เท่าไหร่ๆก็ไม่เคยพอสำหรับผม

“นอนไปสิ พี่ไม่ได้ห้ามสักหน่อย โอ๊ย!” เค้กทุกอกผมอย่างแรงๆ แต่ไม่เจ็บหรอกครับ ร้องไปงั้นแหละ ได้เห็นเด็กทำหน้าตกใจยามเช้ามันรื่นรมย์ดี

“พอแล้ว! เหนื่อยแล้วนะ!” เด็กเหวี่ยงครับ ผมหัวเราะร่า เค้กมองค้นก่อนจะผลิกตัวนอนคว่ำหนีผมอยากยากลำบาก ได้ยินเสียงซู้ดปาก สงสัยคงจะเจ็บ

ก้นกลมกลึงลอยเด่น นี่ตกลงเขายั่วผมอยู่หรือเปล่าเนี่ย พอลูบเบาๆ เค้กก็ร้องประท้วงเสียงดังอย่างน่าสงสาร นี่คงคิดว่าผมจะทำอะไรเขาสินะ สภาพนี้คงไม่ไหวหรอกครับ ผมไม่ใจไม้ไส้ระกำพอที่จะรังแกคนเจ็บอยู่หรอก ไว้หายแล้วค่อย ‘รัก’ น้องก็ได้

“ให้เค้กนอนก่อนนะ เค้กเหนื่อยอ่ะ” เค้กบ่นหน้ายุ่ง ผมใช้จมูกไล้ตามแนวสันหลังขึ้นไปจนถึงคอ กดจูบหนักๆที่ท้ายทอยด้านหลังอย่างรักใคร่ก่อนจะจับตัวเค้กขึ้นนั่งตัก

“ใส่เสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยนอน” ก็แค่จะแกล้งเล่นเท่านั้นแหละครับ ดูท่าเด็กน้อยของเราจะเหนื่อยเกินไปแล้ว จะเป็นไข้ไหมเนี่ย เดี๋ยวหายามาให้กินดักไว้ดีกว่า

เค้กหลับตาชูมือทั้งสองข้างขึ้นเหมือนเด็กๆ ริมฝีปากบางกัดเข้าหากันข่มความเจ็บ ผมหยิบเสื้อกล้ามตัวโคร่งของผมสวมผ่านหัวทุยและแขน  ตามด้วยสวมกางเกงบ็อกเซอร์ตัวจิ๋วให้ด้วย

“พี่ขอโทษนะ เจ็บมากไหม” ผมถามอย่างห่วงใย

“เจ็บ แต่ทนได้ครับ” เค้กยิ้มหวานให้ผม ใจผมกระตุกวูบและเต้นแรงขึ้น ความรู้สึกที่มีต่อเค้กเป็นยังไง ทุกวันนี้ก็เป็นเหมือนเดิมและดูจะเพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ

“นอนซะ พี่ไม่กวนแล้ว” ผมจับให้เค้กนอนดีๆ ห่มผ้าคลุมให้จนถึงหน้าอก หยิบตุ๊กตาหมีที่แม่ผมซื้อให้ให้เค้กนอนกอด

“จุ๊บหน่อย” เค้กพูดเสียงแหบ ผมเลยจุ๊บเขาเบาๆสองทีตามด้วยหอมแก้มทั้งสองข้างอีกฟอดใหญ่

เค้กค่อยๆหลับตาลง ผมนั่งมองจนแน่ใจว่าเค้กหลับแล้วถึงจะเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปข้างล่าง บ้านเงียบมากเหมือนไม่มีใครอยู่

พอเดินเข้าไปในครัว มีกระดาษโพสอิทแผ่นเล็กแปะอยู่ที่ประตูตู้เย็น ผมหยิบออกมาอ่าน สรุปว่าวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากผมและเค้ก และเย็นๆคงจะกลับ ผมติดโพสอิทไว้ที่เดิมก่อนจะเดินไปดูว่ามีอะไรให้กินบ้าง

แม่ผมทำกับข้าวทิ้งไว้ให้หลายอย่าง ผมเลือกเอาอาหารที่รสเผ็ดมากิน เก็บต้มจืดกับปลานึ่งเอาไว้ให้น้อง กินข้าวเสร็จผมก็ออกไปหาซื้อยาแก้อักเสบมาให้เค้ก ผมไม่ค่อยได้อยู่บ้านเลยไม่รู้ว่าแม่เก็บยาไว้ที่ไหน นอกจากยาแก้อักเสบและยาแก้ไข้แล้วผมต้องซื้อยาทาแผลมาทาให้เค้กด้วย จะได้หายไวๆ หลอดที่อยู่ที่บ้านผมก็ไม่ได้เอามาเพราะไม่คิดว่าจะได้กอดขนาดนี้ ต้องโทษเจ้าตัวนั่นแหละ พูดยั่วผมขนาดนั้นใครจะทนไหวล่ะครับ

ผมออกไปซื้อยาเสร็จแล้วก็กลับขึ้นห้องไปดูว่าเด็กตื่นหรือยัง แต่เค้กยังหลับปุ๋ย ผมมองนาฬิกา เก้าโมงกว่าแล้ว ปลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนดีกว่าแล้วค่อยให้นอนต่อ

อุ่นต้มจืดและปลานึ่งให้น้องเรียบร้อยแล้วผมก็ใส่ถาดขึ้นไปบนห้อง วางถาดไว้ที่โต๊ะหัวเตียงก่อนจะนั่งลงข้างๆเค้กที่นอนหลับสนิท ดูท่าจะตื่นไม่ได้ง่ายๆ

“เค้กครับ ตื่นก่อนนะ” ผมปลุกเค้กอยู่หลายรอบกว่าจะตื่น เค้กกระพริบตาปริบๆอยู่หลายทีเพื่อปรับสายตา

“พี่ทราฟ ลืมตาไม่ขึ้นอ่ะ” เค้กว่า น่าสงสารจริงๆ

“กินข้าวกินยาก่อน แล้วค่อยนอน” ผมลุกเข้าห้องน้ำ เอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำออกไปเช็ดหน้าเช็ดตาให้ จะได้ตื่นมากขึ้น

“แปรงฟันก่อนได้ไหม” เค้กถาม ลืมตาให้แล้วแต่ยังดูปรือๆอยู่เลย ผมเขี่ยขี้ตาที่ติดอยู่ออกให้อย่างเบามือ

“ได้สิครับ” ผมบอก เค้กขยับตัวได้เพียงเล็กน้อยก็ต้องเบ้หน้าเจ็บ ผมเลยอุ้มเขาไปเข้าห้องน้ำแทน จากที่จะแปรงฟันเฉยๆผมก็ให้เค้กอาบน้ำเลย โดยมีผมอาบให้ และเจ้าตัวคงจะสบายเกินไปถึงได้นั่งยืนสัปหงกจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ ทำไปได้นะคนเรา
 
“อย่าลืมตานะ” ผมสั่งเค้กก่อนจะจับสายฝักบัวที่ปรับระดับเบาๆฉีดที่หน้าเค้กเพื่อล้างโฟมล้างหน้า ตามด้วยล้างตัว เสร็จแล้วผมก็หยิบผ้าขนหนูมาห่อตัวเค้กไว้

“เดี๋ยวเค้กแต่งตัวเอง พี่หยิบเสื้อผ้าให้หน่อย” เค้กลืมตาบอกผม ผมเดินออกไปหาเสื้อผ้าที่ใส่สบายที่สุดมาให้ รอจนเค้กแต่งตัวเสร็จก็อุ้มกับมาที่เตียง หมดสภาพเลยคนเก่งของผม

“หอมจัง” เค้กตาวาวเมื่อเห็นอาหาร พักนี้กินเก่งมากๆ กินเยอะจนน่าตกใจ แต่ก็ไม่ได้ห้ามปราบอะไร เด็กกำลังโตผมว่าปล่อยให้เขากินนั่นแหละดีแล้ว ส่วนเรื่องอ้วนนี่ไม่ต้องกลัวเลย วันๆเค้กไม่เคยหยุดนิ่ง ได้เผาผลาญอยู่ตลอดเวลา กินยังไงก็ไม่อ้วนหรอกครับ

แต่เค้กจะดูมีเนื้อขึ้นกว่าเดิม แก้มก็มีเยอะกว่าเดิม ในจุดนี้ผมชอบมากๆ เวลากอดก็นุ่มนิ่มดี ไม่ใช่มีแต่กระดูกอย่างทีแรก แต่ต่อให้เค้กเป็นเหมือนเดิมผมก็รักทั้งนั่นแหละ

“หอมก็กินเยอะๆ” ผมเอาถาดข้าววางบนตักตัวเอง เค้กจะได้กินสะดวกๆ

“ครับ แต่เค้กเจ็บคอ” เค้กลูบแถวๆบริเวณลูกกระเดือกตัวเอง คงเพราะเมื่อคืนนั่นแหละเค้กร้องเสียงดัง วันนี้เลยเจ็บคอ

“พี่บอกแล้วให้เบาเสียงหน่อยๆ เค้กก็ไม่ฟังพี่ เป็นไงล่ะ เจ็บคอจนได้” ผมเย้าแหย่ เค้กมองค้อนผมขวับ

“อย่ามาพูดนะพี่ทราฟ เงียบไปเลย” เค้กตีที่ขาผมแล้วก็เริ่มลงมือกินข้าว ผมใช้หลังมืออังที่หน้าผาก แก้มแล้วก็ที่คอเค้ก ตัวอุ่นๆเดี๋ยวต้องเป็นไข่ชัวร์ นี่ก็หน้าเริ่มแดงแล้ว

“อร่อยไหม” ผมถาม

“ไม่...มันจืดอ่ะ เฝื่อนๆปาก”

ชัดเลย แบบนี้เป็นไข้แน่ๆ เค้กกินข้าวไปไม่กี่คำก็อิ่ม ผมคะยั้นคะยอให้กินอีกเค้กก็ไม่ยอม ผมเลยให้กินยากินน้ำแทน กว่าจะกินยาได้ก็ต้องเกลี่ยกล่อมกันอีก ผมเข้าใจอารมณ์นะ ถ้าไม่สบายคอมันจะเฝื่อนแล้วจะรู้สึกไม่อยากเอาอะไรเข้าปากเข้าคอ

“เสร็จแล้วก็นอนได้แล้วครับ”

เค้กเลื้อยตัวลงนอนช้าๆ แต่ผมนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ทายาให้น้องเลย หายช้าเดี๋ยวจะเดินเหินลำบาก

“เค้กนอนคว่ำก่อน พี่จะทายาให้” ผมบอก เค้กทำตามแต่โดยดีเพราะมึนๆอยู่ ผมถอดกางเกงเค้กออกตามด้วยอันเดอร์แวร์ตัวจิ๋ว

“ทำอะไรอ่ะ!” เค้กถามเสียงสูงที่ติดแหบเล็กๆ ผมจับขาเค้กตั้งขึ้นเพื่อที่จะดูแผลที่ช่องทางด้านหลัง เค้กหุบขาแน่นแล้วเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงไม่ให้ผมดู

“พี่จะทายาไง อ้าขาให้พี่หน่อย” ผมบอก ทุกครั้งเค้กจะทำเอง ไม่ค่อยยอมให้ผมทาให้หรอก

“ไม่เอา เดี๋ยวเค้กทาเอง” เค้กเอี้ยวตัวมาจะคว้ายาในมือผม แต่ผมยกแขนหนี เค้กหน้าแดงกล่ำ

“อายอะไรครับ ไม่ต้องอายนะ มาเร็ว เดี๋ยวจะได้นอน” ผมบอก เค้กยั่งนอนนิ่ง จนในที่สุดเค้กก็ยอมให้ผมทายาให้ ไม่บ่อยหรอกครับที่ผมจะรุนแรงและบ้าครั่งอย่างนี้ ก็ถ้าเค้กไม่ยั่วอ่ะ สติผมก็ไม่เตลิดแบบนี้หรอก

แต่ส่วนหนึ่งผมก็ผิดเนี่ยแหละ ถ้ายับยั้งชั่งใจกว่านี้เค้กก็คงไม่เจ็บตัวระบบจนไข้ขึ้น

ช่องทางด้านหลังแดงและบวมนิดๆ แต่ยังไม่ถึงขั้นช้ำ แหม ผมก็ทำอย่างทะนุทะนอมอยู่หรอกครับ เมียทั้งคนจะทำรุนแรงให้เจ็บหนักได้ยังไง

“เจ็บมากไหมครับ” ผมถาม เค้กพยักหน้าหงึกๆ

“ทนแบบหนึ่งนะ”

ผมค่อยป้ายยาลงที่บริเวณด้านนอกก่อนจะค่อยๆกดนิ้วเข้าไปข้างใน เค้กร้องครางเบาๆด้วยความเจ็บ แล้วช่องทางคับแคบก็ผ่อนคลายลง ผมวนนิ้วสองนิ้วเพื่อทายาข้างในให้ทั่ว แต่พอทาไปโดยจุดเส้นประสาทเค้กก็สะดุ้งและเผลอครางเสียงหวาน เอ่อ...เดี๋ยวพี่จะทนไม่ไหวนะเค้ก

แต่ไม่ได้ครับ น้องเจ็บอยู่ ผมเลยต้องข่มอารมณ์จนป้ายยาข้างในเสร็จก็ป้ายข้างนอกอีกทีก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ใส่กางเกงให้เค้กแต่ไม่ได้ใส่อันเดอร์แวร์ให้เพราะจะได้ไม่อึดอัด อีกอย่างยามันค่อนข้างเหนอะ เดี๋ยวจะนอนไม่สบายตัว

ผมปล่อยให้เค้กนอนพักอีกรอบก่อนจะลงไปหาอะไรทำข้างล่าง ซึ่งก็ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ เลยกลับขึ้นห้องมานอนข้างๆเค้กแล้วก็หลับไปด้วยอีกคน

ตื่นมาอีกทีก็บ่ายสองกว่า เค้กตื่นก่อนนอนเล่นโทรศัพท์หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว สงสัยจะดีขึ้นแล้ว ผมแตะหน้าผากดูว่ายังมีไข้อยู่ไหม ตัวยังรุ่มๆอยู่ เดี๋ยวกินข้างกินยาอีกรอบก็คงหาย

“หัวเราะอะไรครับ” ผมดึงเอวเค้กเข้ามากอดแน่น เค้กมองผม ตาเขากำลังยิ้มอยู่

“เปล่าครับ” เค้กส่ายหน้า แต่ผมไม่เชื่อเลยคว้าโทรศัพท์เค้กมาดู เค้กพยายามจะเอาโทรศัพท์หลบแต่ผมจัดการล็อคตัวเขาเอาไว้แล้วแย่งโทรศํพท์มาได้

“อย่านะพี่ทราฟ!” โทรศัพท์ของเค้กตกมาอยู่ในมือผมเรียบร้อย

“ทำไมครับ พี่ดูไม่ได้เหรอ มีอะไรปิดบังพี่หรือไง” ผมเริ่มสงสัยแล้วครับ ทุกที่ผมจะดูอะไรในโทรศัพท์เค้กก็ทั้งนั้น ซึ่งไม่ก็ไม่มีอะไรหรอก ผมไว้ใจเค้ก แต่ครั้งนี้มันผิดปกติจริงๆ

“เปล่าครับ ไม่มีอะไรปิดบังนะ แต่...เอ่อ...คือว่า” ผมไม่รอเค้กพูดจบก็เปิดดูโทรศัพท์ดู หน้าที่เปิดเมื่อกี้เป็นหน้าการสนทนาผ่านไลน์ ผมอ่านข้อความแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ

ไอ้พี่ก้อง?!

แม่งเป็นใครวะ!

“มีอะไรจะบอกพี่ไหมครับเค้ก” ผมถามเสียงต่ำ คิ้วกระตุกๆ เค้กหน้าเจื่อนลงก่อนจะพูดเสียงเบา

“ก็ ไม่มี...ไม่ใช่ คือมี แต่แบบว่า คือ...” เค้กพูดติดๆขัดๆ ผมจ้องหน้าเค้กนิ่ง ยิ่งทำให้อีกฝ่ายร้อนรนพูดมั่วซั่วไปหมด

“พูดให้รู้เรื่องสิ คือๆแบบๆอยู่ได้ พี่จะรู้เรื่องไหม” ผมดุ เค้กหน้าเสียไปเลย น้อยครั้งที่ผมจะดุเค้ก ครั้งก่อนก็ตอนที่เค้กไปหาเฟนั่นแหละ แล้วก็ครั้งนี้ ผมทนไม่ได้ที่น้องคุยกับผู้ชายคนอื่นอย่างมีความสุขทั้งที่ผมนอนอยู่ข้างๆ

เค้กไมได้จะทิ้งผมใช่ไหม

แม่งเอ้ย! แค่คิดผมก็เจ็บแล้ววะ!

“พี่อย่าดุเค้กสิ เค้กไม่รู้จะพูดยังไงดีอ่ะ” เค้กหน้างอ

“งั้นพี่ถามเอง” ยังไงผมก็ต้องรู้ให้ได้ว่าไอ้พี่ก้องมันเป็นใคร แล้วมันเป็นอะไรกับเมียผมวะครับ!!!

“พี่ก้องเขาก็เป็นคนที่ขับรถชนพี่ริชไง” เค้กบอก

“แล้วไงต่อ” ผมถาม ถ้าเป็นคนที่ขับรถชนริช คนนั้นผมเคยเจอที่โรงพยาบาลครั้งหนึ่ง อย่าบอกนะว่ามันมาจีบเค้ก ไม่ได้นะเว้ย! นี่ของกูครับ ใครกล้ายุ่งกูจะเล่นแม่งให้!!!

“ก็พี่เขามาเยี่ยมพี่ริชบ่อย เค้กก็คิดว่าเขาจะมาจีบพี่ริช...”

“เดี๋ยว! ตกลงว่าเขาไม่ได้จีบเค้ก?” ผมรีบขัดเมื่อได้ยินดังนั้น คือตกลงยังไงวะ ไอ้ก้องมันจะจีบใครกันแน่ๆ ผมกังวลไปทุกสิ่งอย่างแล้วตอนนี้

“เปล่า เขาไม่ได้จีบเค้กนะ” เค้กโบกมือส่ายหน้าพัลวัน ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกดึงเค้กเข้ามากอดไว้แน่น

“เป็นอะไรไปครับ” เค้กถามงงๆ

“พี่ก็แค่กลัวเค้กจะไปมีคนอื่น” ผมกลัวจริงๆนะเว้ย เค้กยังเด็ก ยังมีโอกาสเจอคนที่ดีอีกมาก ผมมั่นใจว่าเค้กรักผมมาแล้วก็ไม่มีทางนอกใจผมแน่ๆ แต่อะไรก็ไม่แน่นอน ผมคงทำบาปกับคนอื่นไว้มาก ตอนนี้เลยต้องรับกรรม หวาดระแวงไปหมดว่าใครจะมายุ่งกับคนรักของผมหรือเปล่า แล้วเขาจะไปชอบคนอื่นไหม

ยิ่งแก่ยิ่งคิดมากวะกู

“บ้าเหรอ! เค้กจะไปมีคนอื่นได้ไง รักพี่ทราฟจะแย่อยู่แล้ว” เค้กขึ้นเสียงตกใจ แล้วเสียงก็เบาลงตรงท้ายประโยค

“รักพี่จริงเหรอ” ผมถามย้ำ โล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก เค้กฟังแล้วก็ขำนิดๆ

“จริงสิ ทำไมอ่ะ พี่ทราฟหึงเหรอ” เค้กดันตัวออก จ้องตาผมตอบอย่างเจ้าเล่ห์ นับวันๆยิ่งแสบสันซนขึ้นทุกวันๆ ห่างสายตาแปบเดียวหาบแวบๆ แต่ผมไม่คิดจะห้ามปราบ เพราะเค้กควรจะได้ชดเชยเวลาที่มองไม่เห็น เพราะอย่างนั้น ถ้าเขาอยากจะทำอะไรผมก็สนับสนุน ถ้ามันไม่เสี่ยงอันตรายหรือไม่ควรจนเกินไป

“หึงสิ มีเมียอยู่คนเดียวไม่หึงคนนี้แล้วจะให้ไปหึงใคร” ผมหยอด เค้กอายแก้มแดง ฮ่าๆๆ จะแหย่ผมน่ะยังเร็วไปอีกสิปปีน้อง ยังไงเค้กก็สู้ผมไม่ได้หรอก

“พี่ทราฟเลี่ยนวะ” เค้กโวยวายกลบเกลื่อน

“แล้วยังไงต่อเรื่องไอ้ก้องอะไรนั่น” เมื่อเบาใจแล้วว่ามันไม่ได้มาจีบเค้ก แต่ก็ยังอยากรู้นะครับว่าเค้กคุยกับมันทำไม เค้กไม่น่าจะเจอมันบ่อยหรือมีเรื่องที่ต้องคุยกันสักนิด

“ก็ทีแรกเค้กคิดว่าพี่เขาจะจีบพี่ริช แล้วเมื่อวานที่เค้กออกไปซื้อขนมอ่ะ เค้กเจอพี่เขาที่หน้าปากซอยเลยได้คุยกัน สรุปคือเขาไม่ได้ชอบพี่ริช แต่พี่ก้องเป็นเพื่อนพี่ครามเลยอยากจะแหย่พี่ครามเฉยๆ พี่ทราฟก็รู้ใช่ไหมว่าพี่ครามกับพี่ริชเขาแปลกๆ เหมือนคนคบกันอยู่” เค้กเล่า

เรื่องไอ้ครามกับริชก็ผมก็ตะหงิดๆอยู่เหมือนกันแหละครับ แต่ผมคิดว่ามันคงจัดการอะไรได้ มันเป็นถึงมาเฟีย คุมคนคุมลูกน้องหลายร้อยหลายพันคน เรื่องแค่จิ๊บๆแค่นี้มันน่าจะจัดการอะไรเองได้ ผมจึงไม่สอดมือเข้าไปยุ่ง เว้นแต่ว่ามันจะมาขอความช่วยเหลือ

แต่ถ้าถามผมน่ะ ผมว่ามันชอบริชแน่ๆ ไม่เคยเห็นมันใส่ใจหรือสนใจใครเท่านี้มาก่อน วันที่ผมโทรไปบอกมันว่าริชถูกรถชน ผมก็แค่อยากจะโทรไปบอกเฉยๆว่าเด็กในปกครองมันเกิดเรื่องนะ ไม่ได้บอกให้มันกลับมาดูริชในอีกวันต่อมา ผมเลยยิ่งมั่นใจว่ามันต้องชอบริชบ้างแหละ แต่จะรักหรือเปล่าผมไม่รู้

“อืม แล้วไงต่อ” ผมถามสงสัย ไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเค้กตรงไหนที่จะต้องพูดคุยกับไอ้ก้องนั่น

“ก็ถามไถ่แล้ว พี่เขาบอกว่าที่มาเยี่ยมพี่ริชบ่อยๆเพราะว่าอยากแกล้งพี่คราม เขาคิดว่าพี่ครามติดเด็กและคงจะเป็นพี่ริชเนี่ยล่ะ ทีนี้เราก็เลยร่วมมือกัน” นัยต์ตากลมโตพราวระยับ แลดูสนุกสนานกับเรื่องที่ทำอยู่

“ร่วมมือ ร่วมมืออะไร” คงไม่ได้ไปทำอะไรพิเรนท์ๆใช่ไหม ยิ่งอยู่ไม่ค่อยสุขอยู่ด้วยเด็กคนนี้

“ก็...ร่วมมือทำให้พี่ครามรู้ใจตัวเองว่ารักพี่ริชไงครับ” เค้กยืดอกอย่างภาคภูมิใจในภารกิจระดับโลกนี้ โธ่เอ้ยยยย เมียกู! เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้ >

“เดี๋ยวเถอะ เลิกเล่นเลยนะ เกิดไอ้ครามรู้ขึ้นมาโดนตีไม่รู้ด้วย” ผมว่าหน้าเครียด เขาว่ามีเมียเด็กต้องหมั่นตัวเช็คร่างกายและจิตใจ แต่ละอย่างที่คิดนี่พาลเอาหัวใจผมแทบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เล่นกับใครไม่เล่น ไปเล่นกับไอ้คราม

โดนจับได้ขึ้นมาไอ้ตัวเล็กของผมแย่แน่ๆ ไอ้ครามยิ่งอารมณ์ร้ายอยู่ มันไม่ทำร้ายเค้กหรอก แต่มันจะแกล้งเค้กหนักจนร้องไห้เลยแหละผมว่า

“แต่เค้กสงสารพี่ริชนี่น่า ดูก็รู้ว่าพี่ริชรักพี่คราม แต่พี่ครามอะไม่ชัดเจนเลย บางทีเค้กก็เห็นพี่ริชทำหน้าเศร้า” เค้กพูดไปก็ทำหน้าเศร้ายังกับว่าเป็นเรื่องของตัวเอง แต่เป็นไปไม่ได้หรอก ก็ผมรักเขามากขนาดนี้ จะไม่มีทางทำให้เค้กเศร้าแน่นอน

“แต่มันเป็นเรื่องของเขาสองคน ปล่อยให้สองคนนั้นจัดการกันเองเถอะ” ผมลูบผมเค้กเบาๆ เค้กยิ้มนิดๆไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เชื่อเถอะว่าผมต้องเตรียมรับกับไอ้ครามได้เลย เค้กไม่มีทางหยุดอยู่แค่นี้แน่ๆ


----------
----------

อีกสองวันต่อมาผมก็หลับมาที่บ้านตัวเอง ไอ้เจนั่งตัดหญ้าอยู่หน้าบ้าน นี่มันไม่มีงานทำหรือไงวะ ถึงได้มานั่งตัดหญ้าแบบนี้ แล้วเครื่องตัดหญ้าก็มีไม่ใช้นะ เสือกใช้กรรไกรตัด

“มึงทำอะไรของมึงไอ้เจ” ผมถามมัน เหลือบไปมองเค้กที่คงไปคลุกฝุ่นอยู่ที่พื้นหญ้ากับสายไหม เป็นเรื่องธรรมดาครับ เขาเล่นกันแบบนี้ประจำ

“ตัดหญ้าไงมึง มึงเห็นว่ากูทำอะไรล่ะ” มันตอบกวนตีนกลับมา

“เออ! กูรู้ว่ามึงตัดหญ้า แต่ทำไมมึงไม่เอาเครื่องตัดหญ้าออกมาวะ” เดือนนี้เป็นเวรของไอ้เจที่ต้องตัด

“กูอารมณ์ไม่ดี” ผมว่าแล้วก็มองไปทางโรงฝึก ผมมองตามถึงได้รู้ว่ามันอารมณ์ไม่ดีเพราะอะไร

“ทำไม เด็กไม่ให้แดกก็เลยอารมณ์ไม่ได้ว่างั้น” ผมใช้เท้าเตะมันเบาๆ

“ถ้าแค่นั้นก็ไม่เครียดหรอกห่า กูมีวิธีหลอกล่อเยอะ แต่แม่งดันกวนตีนกูจะไปเที่ยวกับคนอื่นทั้งๆที่กูชวนก่อน” ไอ้เจว่าหัวเสีย ออกแรงตัดหญ้าแรงจนหญ้าแหว่งไปไม่เสมอกัน

“หึหึ ไหนบอกจะไม่เล่นกันเด็กในปกครองไง” ผมถามยิ้มๆ นานๆจะเห็นไอ้เจหัวเสียได้ ก่อนหน้านี้ก็เห็นยังดีๆกันอยู่ วันนี้ตีกันแล้ว มันกับน้องคิวยังไม่ได้คบกันหรอกครับ ไอ้เจจีบน้องมันไม่ติด แถมไอ้เจยังชอบแกล้งคิวตอนสอน น้องมันเลยเกลียดขี้หน้าเข้าให้ สมน้ำหน้ามัน แกล้งเขาไว้เยอะ เจอเขาเอาคืนบ้างถึงกับหัวเสีย

“ก็เด็กแม่งน่าเล่นนี่ว่า ช่างเหอะ อย่าให้ถึงทีกูบ้างแล้วกัน” ไอ้เจมองไปยังจุดหมายอย่างมาดร้าย งานนี้คิวมันเจอศึกหนักแน่ๆ

“มึงนี่จริงๆ เค้กครับเข้าบ้าน” ผมตะโกนเรียกเค้ก เค้กวิ่งมาหาผม หันไปมองสายไหมที่วิ่งดุ๊กๆตามมาพลางหัวเราะร่า

“สายไหมขาสั้น วิ่งเร็วๆๆๆ” แหนะ ไปว่าหมามัน ตัวเองขายาวมากๆ

“เออนี่ ไอ้ครามไม่อยู่บ้านน่ะ” ไอ้เจพูดขึ้น ผมหยุดเดินหันไปมองไอ้เจ

“ไปไหนวะ” มันไม่น่าจะไปทำงานนี่น่าเพราะริชยังไม่หายดี

“มันไปอยู่คอนโด เมื่อตอนเที่ยงมีคนมาหาริช เห็นโวยวายอะไรกันสักอย่าง ไอ้ครามก็เก็บข้าวของบอกจะไปอยู่คอนโดสักพัก แถมมันยอมหอบริชไปด้วย ไม่รู้อะไรของมัน” ไอ้เจทิ้งกรรไกรตัดหญ้าลงกับพื้นแล้วลุกขึ้นเดินเข้าบ้าน

อะไรของไอ้ครามมันอีกวะ

“อะไรนะพี่เจ พี่ครามย้ายไปอยู่คอนโดกับพี่ริชเหรอ” เค้กโผล่มายืนแทรกตรงกลางผมกับไอ้เจ

“อืม เป็นบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้” ไอ้เจส่ายหัวเดินเข้าครัวไป ผมก้มลงมองเค้ก น้องยิ้มกว้างใส่ผมแล้วก็เดินร้องเพลงอย่างมีความสุขจากไป

เอาแล้วไงแสบกว่านี่ไม่มีอีกแล้วครับ




……………………………………….
อ่านข้างล่างด้วยนะคะ เรื่องสำคัญมว๊ากกกกกกกก 555


# คู่นี้ก็หวานจนน้ำตาลเรียกพี่ ฮ่าๆๆ ถ้าพี่ครามรู้เรื่องเด็กน้อยของเราจะเป็นยังไงบ้างนะ
# ตอนหน้าเป็นคราวคู่พี่ครามกับน้องริชแล้ว จัดเต็มค่า
# มีเรื่องสำคัญที่อยากจะถามอีกรอบคือ ถ้าริริจะพิมพ์หนังสือเรื่องนี้จะมีใครสนใจบ้างค่ะ ถ้าสนใจอยากได้หนังสือรบกวนเม้นบอกหน่อยนะคะ เพราะริริจะได้นับจำนวนคราวๆ ถ้าเกิดห้าสิบหกสิบเล่ม ริริจะได้พิมพ์ เพราะถ้าจำนวนน้อยราคามันจะสูงมาก ทุกคนคงเข้าใจ
และเรื่องนี้จะมีประมาณสองเล่มจบนะคะ แต่ยังไม่แน่ใจ แต่ไม่ใช่เล่มเดี๋ยวแน่ๆ เพราะจะเป็นภาคหนึ่งเล่มหนึ่ง ภาคสองเล่มหนึ่ง ภาคหนึ่งนี่เล่นหนึ่งเอาอยู่ แต่ภาคสองยังไม่แน่ใจเพราะยังไม่จบ ถ้าเกินถึงหกร้อยหน้าก็คงต้องแบ่งเป็นสอง  เพราะว่าคงมีส่วนที่เป็นตอนพิเศษอยู่เยอะเหมือนกัน สรุปคือถ้าจะพิมพ์ก็จะพิมพ์เป็นชุดนั่นเอง รบกวนเม้นบอกหน่อยนะคะ ริริจะได้ทราบจำนวนและจะได้รู้ว่าต้องเตรียมหาข้อมูลในการทำเอาไว้ไหม

ขอบคุณทุกคนมากค่ะ 
กอดๆ
 

[ormn]

  เค้กน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก

[seaz]

พี่ครามนี่ก็นะ อะไรยังไง ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไรเลย

[Azakura_Hibari]

ใช่!!!!! 
แสบกว่าน้องเค้กไม่มีอีกแล้ว 
รอๆๆ รอตอนหน้า รอพี่ครามกับน้องริช แอร๊ยยยย 

[Violet Rose]

สะใจอีพี่คราม โดนน้องเค้กเล่นซะแร้ว กร้ากกกกกกก 

ส่วนเรื่องหนังสือ เอาด้วยคนนะ แต่นานๆ หน่อยนะ เก็บตังค์ก่อน 555 

[numay]

รออ่านริชกับคราม

[•♀NoM!_KunG♀•]

เค้กนะเค้กเกินคาด แต่น่าให้อภัย555

[tuek]

รอตอนหน้าอย่างใจจอจ่อ

[bobie]

พี่ทราฟหลงน้องสุดๆไปเลยอ่ะ
แต่น่ารักดี ชอบบบบบบบบบบบบ
รอตอนหน้า พี่ครามริชจะมาแว้วววววววว

[Noo_Patchy]

 

[sam3sam]

ริชคงโดนอิพี่ครามแกล้งคืนจนร้องไห้แบบที่อิพี่ทราฟว่าแน่ๆ
รอครามริชตอนหน้าจ้า

[FFS_Yaoi]

 
หอบผ้าหนีตามกันเลยทีเดียวพี่คราม

[Ali$a฿eth]

แฮะๆ   เค้ก เดี๋ยวได้ร้องไห้ เป็นน้ำท่วมหรอก อิอิ


เอ๊ธรึจะได้รางวัลจากพี่ครามแทน

[maemix]

พี่ทราฟเป็นตาแก่ขี้หึง 555
น้องเค้กแกล้งพี่ครามระวังพี่ครามแกล้งคืนนะ
รอตอนสวีทพี่ครามกะริช

[Monkey D lufy]

เค้กน่ารักพี่ทราฟหลงหัวปักหัวป้ำแล้ว  อิอิ

เอาหนังสือด้วยคนจ้าาาาา

[~ณิมมานรฎี~]

  พี่ทราฟนี่หื่นจุงเบยยยยยยยยยย 
พี่ครามนี่หวงน้องริชขนาดพกติดตัวไปด้วยยย เลยอ่ะ 

[CarToonMiZa]

แสบกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
บอกอีกรอบจองด้วยจ้า

[mild-dy]

เค้กน่ารักอ่ะ
แค่นี้พี่ทราฟก้อหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว

[greensnake]

พี่ทราฟจัดน้องเค้กหนักไปจริงๆ อย่าอ้างว่าน้องยั่วเลย
ถึงน้องจะน่ารักน่าฟัดจริงๆก็เถอะ เด็กอะไรก็ไม่รู้
และน้องไม่ได้น่ารักอย่างเดียว ดื้อ ซน และเจ้าแผนการณ์ด้วย
สาเหตุที่พี่ครามหอบน้องริชไปนอนที่คอนโดนี่ก็ผลงานน้องเค้กด้วยมั้ง
ถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ช่วงนี้พี่ทราฟคงต้องประกบน้องแจเลยล่ะ
เผื่อพี่ครามรู้ขึ้นมาจะได้ช่วยน้องเค้กทัน เดี๋ยวเด็กโดนตี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
ป.ล. ยกมือจอง 1 ชุดค่ะ

[kitty08]

น้องเค้กน่ารักจริง ๆ ตัวเองมีความสุขแล้วก้ออยากช่วยคนรอบข้างเน๊อะ อ่านเรื่องนี้ทีไรรู้สึกมีความสุขมากกกกกกกกกกก 
คิดถึงพี่คราม+น้องริชแล้ว ตอนหน้ารอด้วยใจจดจ่อเลยล่ะ 
ยกมือจองด้วยคน ไม่พลาดแน่ ๆ เพราะอยากได้มากกกกกกกกกก ดีใจจ้ะที่จะพิมพ์ยังไงขอตอนพิเศษเฉพาะในเล่มด้วยน่ะจ้ะ  ไปคลิกไลท์ในเพจเรียบร้อยแล้วจ้า อ้อ ยังไงพิจารณารวมเล่มเรื่องสั้นด้วยน่ะ เพราะชอบน้องโชกุนมากกกกกกกกกกก  และเรื่องอื่น ๆ ด้วยน่ะจ้ะ

[nutjisub]

น้องเค้ก น่ารักมาก ๆๆๆ หนังสือเอาด้วย 1 ชุด ค่ะ