หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[ka[ze]na]

รอความชัดเจนของพี่คราม แต่ริชชี่อย่าเพิ่งช้ำไปก่อนละกันนะ อิๆๆๆ

[nongrak]

คู่นี้ก็หวานน้ำตาลเรียกพี่แล้ว 5555
สงสัยครามจะเอาตัวริชไปเก็บไว้ไม่ให้ก้องมาเจอมั้ง
ขี้หวงเหมือนกันนะ

[IIIA]

น้องเค้กน่ารักจัง  :

พี่ครามนี่เมื่อไหร่จะเข้าใจสักที ซึนอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวไปเชียร์พี่ก้องเลย 

[ipookza]

   อิอิ รอพี่คราม กับน้องริช

หนังสือสนใจค่ะมีข่าวคืบหน้ายังไงมาบอกด้วยนะค่ะ

[Gemm]

เอา 1 ชุด

[Aomampapeln]

พี่ครามชัดเจนกว่านี้เหอะสงสารริชอะ
1ชุดค่ะ^^

[SuSaya]

รอครามชัดเจน

[RiRi]

Click >> รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม

[CheetahYG]

พี่ทราฟจัดหนักไปหน่อยม้างงงง น้องเค้กลุกไม่ขึ้นเลย อิอิ
รอริชกับพี่ครามค่า
จองหนังสือด้วย ขอเวลาเก็บตังด้วย เดือนนี้แกลบกิน ฮื่อออ

[rinia]

เรื่องหนังสือ ด้วยคนนะ

[GUNPLAPLASTIC]

รอพี่ครามออกมาพูด 55555 หนังสือเอาเลยค่ะ! เเต่คงต้องเก็บตังค์นานหน่อยนะค่ะ เเง TT^TT

[koikoi]

อยากอ่านตอนหน้าแล้วสิ

[ยัยหมูตัวกลม]

 

[ekonut]

เค้กน่ารักอ่ะ

[AB^Ton^]

รอลุ้น คู่ต่อไป คราม + ริช อิอิ
สงสัยจะเสร็จกามเทพเค้ก แน่ ๆ

[Monkey D]

เค้กน่ารักเสมอเลย   รอคู่ริช

[iammz]

พี่ครามอยู่เฉยไม่ได้ละ 555+

ขอบคุณมากค่ะ +1 ^^

[minenat]

เค้กดื้อ 5555555
รอพี่ครามกับริชคะ

[TheWanFah]

รางวัลคงถูกใจพี่ทราฟมาก

[CarToonMiZa]

 

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 25
[Song-Khram talks]




“อะไร” ริชเลิกคิ้วถามผมเมื่อผมจ้องมันตาไม่กระพริบ

ผมไม่พูดไม่ถามอะไร แต่ในหัวคิดไปถึงเรื่องที่เค้กพูดเมื่อวาน อย่าบอกนะว่าไอ้ก้องมันจะชอบริช เป็นไปไม่ได้ ไอ้นี่มันชอบเด็กผู้ชายที่ไหน อีกอย่างมันก็มีแฟนสาวสวยเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว

“พี่มีอะไรก็พูดดิ จ้องอยู่ได้” ริชตีหน้ายุ่งก่อนจะหันไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงไอ้ลูกหิน

“เปล่า” ผมตอบสั้นๆ แล้วเดินไปที่โรงฝึก วันนี้ไม่ใช่เวรงานผมหรอก แต่แค่อยากจะออกมาเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยหน่อย

ทำไมผมต้องรู้สึกไม่ชอบใจที่เห็นว่าไอ้ก้องมันทำท่าสนใจริชด้วยวะ หรือว่าผมจะหึงมัน...

เฮ้อ นี่ผมต้องยอมรับแล้วสินะว่าผมชอบไอ้เด็กแสบนี่เข้าให้แล้วจริงๆ ไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นตอนไหนผมก็ไม่รู้ รู้อีกที่ก็เอาแต่คอยมองหามันแล้ว อยากรู้ความเป็นไปของมันทุกเรื่อง อยากให้ริชคอยอยู่ใกล้ๆผม

แต่เอาเถอะ มันก็ไม่มีอะไรเสียหาย ก็แค่ริชเป็นเด็กผู้ชายแค่นั้น แปลกตรงไหน เค้กก็เด็กผู้ชาย ผมไม่ค่อยคิดมากหรอกเรื่องแบบนี้ หญิงชายสำคัญตรงไหน อยู่ด้วยกันได้ก็พอแล้วมั้ง จะต้องคิดอะไรให้มากมาย

ผมเดินไปดูไอ้เจสอนเด็ก เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยว่าง เลยให้ไอ้เจดูแลแทน มันก็ดูจะเต็มอกเต็มใจดี แน่ล่ะ มันจีบเด็กที่เรียนอยู่นี่น่า ไม่ชอบใจได้ไง

เดินกลับมาที่บ้านอีกทีก็มีรถยนต์ที่ไม่คุ้นตาจอดอยู่คันหนึ่ง ใครมาวะ ผมเดินเข้าบ้าน มองหาริชที่ไม่รู้หายไปไหน ไม่อยู่ในห้องนั่งเล่น ขาเดี้ยงแบบนั้นแล้วยังจะไปซนที่ไหนอีกวะ

แล้วผมก็เจอริช แต่ไม่ได้เจอแบบปกติ แต่เจอตอนที่ไอ้ก้องมันกำลังอุ้มริชอยู่!

“พี่คราม” ริชเรียกชื่อผมเสียงเบา หน้าเจื่อนลง ผมส่งสายตาดุๆไปให้ก่อนจะตวัดสายตามองไอ้ก้องให้รู้ว่าผมไม่พอใจมากๆ แต่มันกลับลอยหน้าลอยตาอุ้มริชผ่านหน้าผมเข้าไปในห้องนั่งเล่น ผมเดินตามทั้งสองคนกับอีกหนึ่งตัว ก็ไอ้เจ้าลูกหินนั่นแหละกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น

“มึงมาทำไม” ผมถามเสียงห้วน ไอ้ก้องวางริชลงที่โซฟาแล้วมันก็นั่งลงข้างๆริช เดี๋ยวเถอะมึง ได้เจอกูแน่!

“กูมาเยี่ยมริช ทำไม มึงมีปัญหา” มันทำหน้ากวนตีนใส่ผม ส่วนตัวการก็นั่งมองไอ้ก้องทีมองผมที เดี๋ยวได้สะสางกันแน่ ทีตอนแรกผมอุ้มมันเพราะเห็นว่าเดินลำบาก มันก็ดิ้นขัดขืนจะเป็นจะตายกว่าจะยอมให้อุ้มดีๆได้ นี่ไอ้ก้องมาแปบเดียวยอมให้มันอุ้มซะงั้น

“นี่บ้านกู เผื่อว่ามึงจะลืมไป” ผมว่า ริชยิ่งหน้าซีดหนักไปกว่าเดิม แต่แววตานั่นแฝงไปด้วยความไม่พอใจบางอย่างที่ผมดูไม่ออก แค่ผมว่าไอ้ก้องนี่มันถึงกับโกรธผมเลยเหรอวะ

ไหนมันบอกว่าชอบผมไง แล้วนี่มันหมายความว่าไง!

“งั้นเอางี้ เดี๋ยวกูเอาริชไปเลี้ยงดูเอง จะได้ไม่รบกวนบ้านมึง” มันยักคิ้วให้ผมก่อนจะหันไปคุยกับริช ช่างยุแยงตะแคงรั่วจริงๆนะมึง

“ไปอยู่บ้านพี่ไหมริช” ไอ้ก้องถาม ผมมองหน้าริชโดยไม่ได้พูดอะไร ตอบให้ดีด้วย ไม่อย่างนั้นมันจะได้รู้ว่าเวลาผมโกรธจริงๆ ตัวมันเองจะต้องเดือดร้อนแค่ไหน

 “ไม่ดีกว่าครับ” แล้วมันก็ปฏิเสธ ผมยิ้มออกในใจ แต่ยังคงทำหน้าโหดต่อไป

“ไม่เป็นไรหรอก อย่าเกรงใจ ว่าไงไอ้คราม มึงจะอนุญาตไหม” มันยังมีหน้ามาถามผมอีก ผมไม่รู้ว่ามันจะคิดยังไงกับริชนะ รู้แต่ว่าตอนนี้มันกวนตีนผมมากเลย เพื่อนก็เพื่อนเถอะว่า ต่อยแม่งสักทีดีไหม

“มึงรีบกลับไปเลยไป วันนี้กูอารมณ์ไม่ดี” ผมไล่มันเพราะเริ่มทนไม่ไหว ใครจะไปยอมปล่อยให้มันมานั่งหม้อคนของผมต่อวะ แล้วถามจริงเลยนะ มึงชอบมันหรือไง ไอ้เพื่อนเวรเอ้ย!

“อะไรวะ มึงไล่เพื่อนมึงแบบนี้เลยเหรอ ริชดูนะ แม่งโครตใจร้ายกับพี่เลยวะ” แล้วมันก็หันไปฟ้องริชแถมยังยกมือขึ้นกอดคอริชอีกด้วย ผมถลึงตาใส่ริช ริชก็เลยรีบเอามือไอ้ก้องออกจากคอทันที

“มึงไม่ต้องไปฟ้องมันเลย ถ้ามึงไม่กลับไปดีๆ พรุ่งนี้กูจะเล่นหุ้นมึงให้ร่วงระนาวเลย มึงคอยดูได้”

“อะไรของมึงวะ ไปกินรังแตนมาจากไหน ทำไม เมียไม่ให้เอาหรือไง ว่าแต่ เมียมึงนี่ใครวะ กูรู้จักป่ะ” ไอ้ก้องยังคงลอยหน้าลอยตากวนประสาท ผมกำหมัดแน่น ข่มอารมณ์ให้เย็นไว้จะได้ไม่ลุกขึ้นไปชกหน้าแม่ง

อยากจะตะโกนใส่หน้ามันเหลือเกินว่าเมียกูก็ที่มึงกอดอยู่นั่นแหละ แต่พูดไม่ได้ครับ ริชมันยังไม่เมียผม

“มึงจะกลับไม่กลับ กูเตือนแล้วนะ” ผมพูดอีกรอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ และมันเองก็คงจะรู้ว่าผมไม่เล่นด้วยแน่ๆ มันถึงได้ยอมกลับแต่โดยดี

“โอเค กูกลับก็ได้ ริชครับ พี่กลับก่อนนะ เดี๋ยววันหลังพี่มาใหม่” มันพูดกับริชเสียงทุ่มน่าฟัง แต่ผมฟังแล้วแม่งแสลงหูโครตๆ

“กูไม่ส่งนะ” ผมบอกมันเรียบๆ มาเองได้ก็ให้มันกลับไปเองครับ ไม่มีใครอันเชิญมันมา

“หึหึ หวงเหรอครับ หวงก็ดูแลดีหน่อยสิ” ไอ้ก้องก้มหน้าลงมากระซิบที่หูผมก่อนจะเดินยิ้มร่าออกจากบ้านผมไป

มันพูดอะไรของมันวะ!

ไอ้ก้องกลับไปแล้ว ในห้องนั่งเล่นเหลือแค่ผมกับริชเท่านั้น ผมนั่งมองไปข้างหน้า แต่เอาเข้าจริงสายตาผมไม่ได้โฟกัสไปที่ไหน แค่นั่งเฉยๆ จนกระทั่งหางตาเห็นอีกคนลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล

“จะไปไหน” ผมถามแล้วลุกขึ้นยืน

“เข้าห้อง ผมอยากนอน” มันว่าแล้วก็ค่อยๆเดินกะเผลกๆทีละก้าวทีละก้าว เห็นความดื้อของมันไหมครับ

“เดินยังไม่ไหวก็ทำเป็นอวดเก่ง” ผมเดินไปอุ้มมันขึ้น มันร้องตกใจเบาๆ ก่อนจะมองค้อนผม

“ปล่อยผมลงนะ” มันว่า

“ทำไม ทีไอ้ก้องอุ้มนายยังไม่ว่าอะไรมันเลย ชอบเหรอไง!” ผมพูดอย่างหงุดหงิดแล้วถลึงตาใส่คนในอ้อมแขน ผมเดินเข้าห้องนอนริช แล้วก็โยนมันลงที่เตียง โมโหแม่ง แต่ไม่ได้โยนแรงหรอกนะครับ แค่แกล้งมันเฉยๆ

“ก็พี่ชอบทำรุนแรง ผมไม่ชอบ ได้ยินป่ะ!” ริชขึ้นเสียงใส่ผม ก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้ผม

“หันหน้ามา อย่ามาหันหลังใส่ฉันแบบนี้ ไม่ชอบ” ผมกดเสียงเขียวใส่ริชอีกรอบ

“อะไรๆพี่ก็ไม่ชอบนั่นแหละ ผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน!” วันนี้ดูริชสติหลุดๆ หน้าบึ้งตั้งแต่ตอนที่ไอ้ก้องยังไม่กลับแล้ว หรือว่าอยากให้ไอ้ก้องอยู่ต่อเลยเคืองผม

 “ทำไม อยากให้ไอ้ก้องอยู่ต่อหรือไง!” ผมเองก็ชักเริ่มเดือด

“ไม่ใช่!” มันหันหน้ากับมามองผมเคืองๆ ผมควรจะต้องเคืองมันมากกว่าหรือเปล่าวะ

“แล้วเป็นอะไร จะโวยวายทำไม” ผมพูดนิ่งๆ เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติไป ปกติริชมันงี่เง่าแบบนี้ที่ไหน มีดื้อบ้างแต่ก็ไม่ใช่แบบนี้

แต่ริชก็เงียบ นอนหงายมองเพดานทำสีหน้าครุ่นคิด คิ้วขมวดกันเป็นปม ผมนั่งลงข้างเตียง จ้องมองใบหน้าเล็กเรียวที่ไม่ค่อยจะมีแก้มเท่าไหร่เพราะมันผอมมาก

กำลังคิดอะไรอยู่...

ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยกลัวอะไร อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แค่เตรียมรับมือ แต่ผมเริ่มจะกลัวความคิดของไอ้เด็กนี่ ริชเป็นคนที่คิดอะไรแปลกๆ ในเรื่องบางเรื่องที่ไม่ควรคิดก็คิดมากจนเหมือนเพ้อ แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่คิดจนเกิดเรื่องเกิดราว ถ้าผมสามารถอ่านใจอีกฝ่ายได้ก็คงดี

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ริชเอาแต่นอนนิ่งเงียบและผมก็นั่งจ้องมัน รู้ตัวอีกทีริชก็หลับไปแล้ว ผมล้มตัวนอนข้างๆ ในหัวสมองเล็กๆนี่เต็มไปด้วยอะไรนักหนา มันถึงได้ชอบทำหน้าเหมือนคนที่แบกโลกไว้ทั้งใบ

ภายนอกแม้จะดูเป็นที่ค่อนข้างจะร่าเริง เหมือนไม่คิดอะไร แต่ผมก็พอจะมองออกมาอีกฝ่ายคิดเยอะคิดมากขนาดไหน

นอนมองริชไปเรื่อยพลางคิดไปว่าผมชอบมันที่ตรงไหน ทั้งๆที่มันก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ที่จริงริชก็ดูเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ออกจะห่ามด้วยซ้ำ ไม่ได้ออกสาวเลยสักนิด แต่เพราะบางมุมที่มันดูอ่อนแอจนเหมือนจะแตกหักได้ง่ายๆ กับผมที่เติมโตมาเพื่อที่จะดูแลคนอื่น ผมเลยอยากจะดูแลมัน อยากทำให้มันมีความสุขและยิ้มออกมาจากใจ ไม่ใช่ฝืนยิ้มอย่างที่ทำอยู่บ่อยๆ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสงสารด้วยหรือเปล่าที่ทำให้ผมชอบมัน แต่ตอนนี้ผมก็ชอบมันไปแล้วล่ะ จะเพราะอะไรก็ช่างหัวมันเถอะ

จนในที่สุดผมก็เผลอหลับไปด้วยอีกคน ตกใจตื่นอีกทีก็เย็นแล้ว ที่ตื่นนี่เพราะเสียงโทรศัพท์ เสียงอะไรดังนิดเดียวผมก็รู้สึกตัวเพราะถูกฝึกให้ระแวดระวังตัวอยู่เสมอ

ผมหยิบโทรศัพท์ริชขึ้นมาดู ขึ้นเบอร์แต่ไม่ขึ้นชื่อว่าเป็นใคร ผมถือวิสาสะเปิดอ่าน แล้วก็ควันแทบออกหู ไอ้ก้องมันส่งข้อความมาบอกว่าจะมาหาริชพรุ่งนี้ แถมยังสั่งริชว่าไม่ให้บอกผมอีก

“เดี๋ยวมึงเจอกูไอ้ก้อง!” มันคงไม่กลัวคำพูดของผมเลยสินะถึงได้กล้าขนาดนี้

ยิ่งเหลือบมองคนที่นอนพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ มันไปทำอีท่าไหนวะไอ้ก้องที่แมนแท้ๆถึงมาติดมันได้ แต่ผมก็แมนแท้ๆนี่หว่า โอ๊ย กูเครียดครับ!

ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว ผมต้องทำอะไรสักอย่าง

ผมออกจากห้องริชแล้วเดินขึ้นห้องตัวเอง เริ่มรู้สึกเหมือนไม่ได้นอนที่ห้องตัวเองนาน เพราะหลังๆมานี่ผมลงไปนอนห้องริชบ่อยมาก และตอนนี้ริชยังมาใส่เฝือกที่ขา จะถ่อขึ้นไปนอนบนบ้านก็คงจะลำบากลำบนเกินไป ผมเลยต้องย้ายตัวเองลงมานอนกับมันเอง

เก็บข้าวของเสร็จผมก็เดินลงมาข้างล่าง ไอ้สองที่เพิ่งจะเดินเข้าบ้านมามองกระเป๋าผมงงๆ

“มึงจะไปไหนวะ”

“ไปอยู่คอนโด” ผมตอบแล้วก็เดินเอากระเป๋าไปเก็บในรถ กลับเข้าบ้านมาไอ้สองก็ยังยืนทำหน้างงอยู่ มันจะงงอะไรนักหนาวะแค่ผมจะไปอยู่คอนโด

“มึงไปแล้วริชล่ะ” มันถามหน้ามึน มันเมาค้างเปล่าวะไอ้นี่

“กูก็เอาไปด้วยดิ แล้วมึงเป็นอะไร ดูมึนๆนะมึง”

“อ่อ พอดีกูเบลอๆตอนสอน เจอเด็กเตะก้านคอแล้วก็เลยมึน”

“คราวหลังก็ได้คอหักตายหรอกมึง” ผมพูดแล้วเดินไปที่ห้องริช เชื่อมันเลยไอ้นี่

“พี่ อยากเข้าห้องน้ำ” ดูริชยังมึนๆ สงสัยเพิ่งตื่น เวลาตื่นแล้วมันน่ารักดีนะ เหมือนคนเมา ไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ เป็นช่วงเวลาที่มันว่านอนสอนง่ายที่สุดละผมว่า

“มา ลุกขึ้น” ผมอุ้มมันเข้าข้างหน้า ริชเอาขาข้างที่ไม่มีเฝือกเกี่ยวเอวผมไว้ ส่วนอีกข้างผมใช้มือกระคอง ริชกอดคอผมแน่นและซุกหน้าลงกับไหล่ ผมค่อยๆวางตัวมันลงในห้องน้ำ

“ให้ช่วยไหม” ผมถาม

“ไม่ต้อง” ผมส่าหน้าแล้วก็เดินเขย่งๆ ไปทำธุระของตัวเอง ผมเดินออกจากห้องน้ำไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของของริช จนได้ยินเสียงเรียกถึงจะไปอุ้มมันออกมาวางไว้ที่เตียงเหมือนเดิม ส่วนผมก็เดินกลับไปเก็บของต่อ

“พี่ทำอะไร เก็บเสื้อผ้าผมทำไม!” ริชถามอย่างเร็ว

“จะให้ไปอยู่คอนโด” ผมตอบสั้นๆ คนฟังนิ่งเงียบไปจนผิดปกติ พอหันไปมองก็เห็นริชนั่งตาแดงเม้มปากแน่นเหมือนจะร้องไห้ เป็นอะไรอีกวะเนี่ย ถ้าจะอารมณ์เปลี่ยนไวขนาดนี้ ประจำเดือนมาหรือไงวะ

“ผมเก็บเองก็ได้ ไม่ต้องรีบไล่ขนาดนั้นหรอก” ริชว่าแล้วก็พยายามกระเถิบตัวลงจากเตียง ผมชี้หน้าสั่งให้หยุด แต่ริชก็ไม่ยอมหยุด ผมเลยต้องวางกระเป๋าลงที่พื้นแล้วเดินเข้าไปหาไอ้เด็กจอมงอแง

“เป็นอะไร อยู่เฉยๆเป็นไหม ขาเดี้ยงอยู่แล้วยังไม่เข็ดอีกนะ” ผมดุมันเสียงสูง นั่งลงๆข้างๆพร้อมกับเชยคางมันขึ้น น้ำคาคลอเต็มเบ้าตาแต่ไม่ได้ไหลลงมา

“พี่ไม่อยากให้ผมอยู่ที่นี่แล้วนิ ผมไปก็ได้” ผมงงสิครับ ผมบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าไม่อยากให้มันอยู่

“เป็นอะไร ใครไม่อยากให้อยู่ บอกสักคำหรือยัง”

“ไม่บอกผมก็รู้” ริชเถียงกลับ ผมบอกแล้วว่าไอ้เด็กนี่มันคิดไม่เหมือนเช้าบ้านเขา

“รู้กับผีสิ ไปล้างหน้าล้างตา ละเมอฝันหรือไง” ผมอุ้มมันเข้าห้องน้ำอีกรอบแล้วจัดการวักน้ำล้างหน้าให้มัน ริชก็ทำนิ่งไม่ขัดไม่บ่นสักคำ ปล่อยมันไปก่อนครับ เดี๋ยวค่อยจัดการทีเดียว

ผมหิ้วกระเป๋าและไม้ค้ำของริชไปขึ้นรถ ถ้าผมอยู่มันก็ไม่ต้องใช้หรอก แต่เอาไปเผื่อไว้ก็ปลอดภัยกว่า จากนั้นก็กลับมาอุ้มริชไปที่รถ สวนกับไอ้เจพอดี

“อ้าวมึง จะไปไหนวะ” ไอ้เจถามผม

“กูไปอยู่คอนโดสักพัก แต่เดี๋ยวเรื่องสอนกูกลับมาสอนเองพรุ่งนี้”

“เออๆ” ไอ้เจรับคำแบบงง ผมไม่ได้อธิบายอะไต่อก็ขึ้นรถขับออกจากบ้านไปที่คอนโด ผมไม่ค่อยได้ไปอยู่คอนโดหรอก นานๆครั้ง แต่ก็มีแม่บ้านคอยเก็บกวาดให้เสมอ เป็นคนงานของที่บ้านผมส่งมาเอง คอนโดที่อยู่ก็ของบ้านผม เลยไม่ต้องกังวลถ้าหากปล่อยห้องไว้นานๆ

“พี่คราม” ริชเรียกชื่อผมเบาๆ เรามาถึงคอนโดผมเรียบร้อย และตอนนี้ผมกำลังเก็บข้าวของใส่ตู้เสื้อผ้าอยู่ ส่วนริชก็นั่งอยู่บนเตียง

“อะไร” ผมถาม สงสัยจะอารมณ์ดีแล้วถึงได้พูดกับผมได้ ระหว่างทางมามันปิดปากเงียบ มองออกไปนอกกระจกรถไม่พูดไม่จาไม่หันมามองผมด้วยซ้ำ

นี่ผมเห็นว่ามันป่อยหรอกนะ เลยยอมๆให้ ถ้ามันปกติคงได้เจ็บตัวแน่ๆ เพราะวันนี้ทั้งวันมันกวนประสาทผมหลายรอบแหละ

“ทำไมเราต้องมาอยู่ที่นี่” คิดว่ามันจะไม่ถามแล้วครับ เพราะแค่มองก็รู้แล้วว่ามันสงสัย แต่ก็ไม่ยอมถามจนมาถึงตอนนี้ แต่เอาเข้าจริงผมก็ไม่รู้จะตอบคำถามมันยังไง

“อยู่ๆไปเถอะน่า อย่าถามมาก” ผมบอกปัด เรื่องอะไรจะบอกมันล่ะว่าผมหึง

“ก็แค่ถามเฉยๆ” ริชพูดเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ

“แล้วก็ ถ้าไอ้ก้องโทรมาก็ไม่ต้องรับ” ผมสั่ง เอาของใช้เข้าไปวางไว้ในห้องน้ำแล้วก็เดินออกมายืนจ้องริชที่ก้มมองโทรศัพท์มือถือตัวเอง มันเงยหน้ามองหน้าผมก่อนจะหันหน้าจอโทรศัพท์ให้ผมดูข้อความเดียวกับที่ไอ้ก้องส่งมาก่อนหน้านี้

“พี่เปิดดูเหรอ” ริชถาม

“อืม ทำไม ดูไม่ได้หรือไง?” ผมเลิกคิ้วยืนเท้าเอวตรงหน้าริช

“ก็เปล่า ไม่ได้ว่าอะไร แต่ทำไมต้องห้ามไม่ให้รับสายพี่ก้องด้วย” ริชโยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆตัว ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะย้อนถาม

“แล้วทำไมต้องรับ มีอะไรต้องคุยกับมัน ไม่ชอบ บอกไม่ให้คุยก็คือไม่ให้คุย”

“ก็แค่คุยกับแบบพี่น้อง ทำไมจะคุยไม่ได้”

“แน่ใจนะว่าคิดกับมันแค่พี่น้อง ไหนนายบอกว่าชอบฉันไม่ใช่หรือไง หรือเปลี่ยนใจ”

“ผมไม่ใช่คนใจง่ายขนาดนั้นนะ เลือกได้ผมก็ไม่อยากชอบพี่หรอก!”

“อ่อ นี่นายจะบอกว่านายคิดผิดที่ชอบฉันหรือไง แล้วฉันขอให้นายมาชอบฉันเหรอไง”

“เออ! พี่ไม่ได้ขอหรอก ผมหน้าด้านชอบพี่เองแหละทั้งที่พี่ก็ไม่ได้ชอบผมด้วยซ้ำ”

“แล้วรู้ได้ไงว่าไม่ชอบ อย่าหาเรื่องได้ไหมวะ!”

“แล้วพี่จะบอกว่าพี่ชอบผมหรือไง!!!”

“ก็เออไง!!!”

“...!!!”

ริชอึ้งไปหลังจากที่ผมตะโกนใส่หน้ามันเมื่อกี้ ผมโครตโมโหเลย มันดูไม่ออกเลยหรือไงวะว่าผมคิดยังไง ถ้าไม่หวงไม่ห่วงผมจะคอยจับตาดูมันทำไม จะรีบกลับจากต่างประเทศทั้งที่ทำงานอยู่ทำไมเพียงแค่รู้ว่าถูกรถชน ถ้าเป็นคนอื่นผมก็คงปล่อยแม่งไว้ตรงนั้นแหละ ไม่รีบกลับมาหรอก

“จะเอาอะไรอีกวะริช ที่ทำให้ยังไม่พอหรือไง ทำไมต้องดื้อด้วยวะ” ผมถอนหายใจพูดเหนื่อยๆ หน้าริชจ๋อยลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ได้อยากจะดุด่าว่ากล่าวอะไรมากมายหรอก รู้ว่ามันไม่ชอบถูกด่า แต่ตัวมันเองนั่นแหละที่ทำให้ผมโมโหอยู่เลย

“...!” ริชเงียบ ก้มหน้าหนี บีบมือสองข้างของตัวเองแน่นอย่างเด็กที่ถูกดุเวลาทำผิด ผมเลยเดินไปนั่งยองๆอยู่ตรงหน้ามัน

“เอ้า จะตกใจอีกนานไหม” ผมขึ้นเสียงให้ริชสะดุ้งตกใจเล่น

“ผม...ขอโทษ” ริชพูดเสียงเบาๆ ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงสื่ออกมาว่าขอโทษอย่างที่ปากว่าจริงๆ

“รู้แล้วก็จำไว้ด้วย คราวหลังจะได้ไม่ฟุ้งซ่านอีก อยากรู้อะไรก็ถาม ไม่ใช่เก็บเอาไปคิดเอง” ผมบอก เปลี่ยนท่าจากนั่งยองๆเป็นนั่งขัดสมาธิที่พื้นแทน แล้วก็ยกขาทั้งสองข้างของริชที่ห้อยอยู่กับขอบเตียงวางไว้บนตักผม ริชขืนขาตัวเองเอาไว้ ผมเลยเงยหน้ามองดุๆ ถึงได้ยอม ขอให้ได้ดื้อได้ขัดสักนิด ความสุขมันเลยล่ะ

“ก็พี่กับผม...แบบว่า คือพี่”

“จะเอาอะไรพูดมาเลย อย่ามาอ้ำๆอึ้งๆ เป็นลูกผู้ชายเปล่าวะ” ฟังแล้วขัดใจชะมัด ทีเวลาเถียงที่พูดไฟแลบ ที่อย่างนี้ดันติดอ่าง

“ผมพูดได้เหรอ” มันทำหน้าครุ่นคิด

“มีปากไหมล่ะ มีปากก็พูดได้ พูดดิ จะเอาอะไรก็บอก ให้ได้ก็จะให้ ให้ไม่ได้ก็จะบอกว่าไม่ได้ มีความกล้าหน่อยได้ไหม ที่ไอ้เรื่องไม่เป็นเรื่องนี่กล้าจัง ทีเรื่องที่ควรทำกลับไม่กล้า”

“แล้วพี่จะดุทำไมวะ” สวนกลับอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะเกรงกลัว นี่แหละ ริชตัวจริงเสียงจริงเลย ถ้าไม่เถียงเก่งแบบนี้แสดงว่าผิดตัวแน่ๆ ต้องเอาไปรักษาโดยด่วน

“ก็มันน่าไหมล่ะ พอๆ ขี้เกียจทะเลาะ จะเอาอะไรว่ามา พูดอย่างที่ใจคิด ทำเป็นไหม” ผมเลิกคิ้วกวนตีนมัน มันเลยใช้ขาข้างที่ไม่เจ็บยันที่ท้องผมไม่หนักไม่เบา แต่พอรู้สึก ชักจะเอาใหญ่แล้วไอ้เด็กแสบนี่!

“ก็ผมไม่รู้นี่นาว่าพี่คิดยังไง ไม่บอกใครจะรู้..”

“แล้วดูไม่ออกหรือไง” ผมพูดแทรก ดวงตายาวรีของริชจ้องหน้าผมด้วยความไม่พอใจ ผมเลยหุบปากให้มันพูดต่อ

“พี่อย่าเพิ่งขัดได้ปะ ก็นั่นแหละ พี่เป็นใครแล้วผมเป็นใคร แค่ผมชอบพี่มันไม่พอหรอก ดูก็รู้ว่าพี่ไม่ได้เป็นแบบผม ไม่ได้ชอบผู้ชาย แล้วพี่จะให้ผมคิดยังไงวะ บางทีพี่ก็ดี บางทีพี่ก็ร้าย ผมควรคิดไหมละว่าพี่ก็ชอบผมเหมือนกัน แล้วอีกอย่างนะ ผมก็กลัวว่าพี่ไม่อยากให้ผมอยู่บ้านพี่ ก็ใช่นิ ผมมันก็แค่นักโทษ ก็แค่ผู้อาศัย ผมจะเรียกร้องอะไรได้ ยังไงนั่นก็ไม่ใช่บ้านผม พี่คิดว่าผมควรต้องวางตัวยังไงล่ะ มีคนมาหาผมพี่ก็ไม่พอใจ ไม่พอใจนักก็ไล่ผมออกจากบ้านเลยดิ พี่จะได้ไม่ต้องรำคาญเวลามีคนมาหาผม ไอ้เตอร์ก็ทีนึงล่ะ ไหนจะพี่ก้องอีก พี่นั่นแหละจะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่าวะ ผมทนไม่ไหวแล้วนะ...อื้ออ!!!”

เสียงบ่นยาวเหยียดหายวับทันทีที่ผมดึงมันลงมาจูบปิดปากซะ พูดมากฉิบหาย ให้พูดหน่อยเดียวแม่งเล่นสวดผมยาวเลย ผมไม่ได้จูบมันแบบลึกซึ้งหรอก ไม่มีอารมณ์ แค่อยากจะปิดปากมันเท่านั้นแหละ แม่งพูดซะผมรู้สึกผิดเลย แต่อีกมุมก็หมั่นไส้มันมาก คิดได้ไงวะว่าผมไม่อยากให้มันอยู่ที่บ้าน

ถามหน่อย ถ้าไอ้เตอร์ไม่จูบมัน มีเหรอผมจะว่าถ้าเพื่อนมันจะมาหาที่บ้าน แต่นี่อะไร วันนั้นทั้งจูบทั้งนั่งตักจนจะรวมร่างกันได้อยู่แล้ว ใครจะไปทนวะ แล้วไอ้ก้องอีก โดนจีบแล้วยังไม่รู้ตัวอีก หรือมันรู้ก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือ...กูไม่ชอบครับ!

จบนะ!

“หุบปากได้แล้วนะ เกิดมาไม่เคยพูดหรือไง” ผมบ่นมัน ริชถลึงตาใส่ผมแล้วก็ขยับตัวนั่งบนตักผมในท่าที่สบายมากกว่านี้ แต่พอมันขยับส่วนล่างก็เลยเสียสีกัน เดี๋ยวถ้ามันตื่นนะมันน่ะจะซวย

“ก็พี่บอกให้ผมพูดเองนะ” มันพูดงอนๆ

“เออๆ มีไรจะพูดอีกไหม” ผมถาม ริชทำหน้าคิดก่อนจะส่ายหน้า

“ไม่รู้ ลืมไปแล้ว” ซะงั้น

“งั้นก็เข้าเรื่อง ขอโทษแล้วกันที่บางครั้งทำไม่ดีใส่ แต่เพราะนายนั่นแหละดื้อ แล้วฉันไม่เคยบอกว่าไม่อยากให้นายอยู่ที่บ้าน ไม่ว่าจะด้วยเหตุการณ์อะไรก็แล้วแต่ ไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ อยากให้อยู่แล้วต้องอยู่ต่อไปด้วย เข้าใจไหม” ผมลงเสียงหนัก ริชพยักหน้าเข้าใจเบาๆ

“ดี! ส่วนเรื่องไอ้เตอร์ ต่อไปห้ามไปกอดจูบกับมันอีก ไม่ชอบ ถ้าจะทำก็ไม่ต้องมาทำให้เห็น แต่ถ้าเห็นโดนทั้งคู่แน่ๆ” ผมขู่สำทับอีกเรื่อง

“ก็...ไม่ทำแล้วก็ได้” ริชตอบในลำคอเบาๆ แล้วที่ผ่านมามันทำไปกี่ครั้งแล้ววะ!

“แล้วเรื่องไอ้ก้อง มันจีบอยู่ไม่รู้หรือไง” คราวนี้ริชเบิกตากว้างส่ายหน้าวืด

“ไม่หรอก พี่คิดมากเปล่า”

“ไม่รู้ ห้ามรับโทรศัพท์ ห้ามคุย ห้ามไปไหนมาไหนกับมัน ถ้าฝ่าฝืนล่ะก็โดนดีแน่! เข้าใจไหม!!!” ผมตวัดเสียงสูงใส่อย่างที่ทำกับลูกน้อง

“เข้าใจครับ!” ส่วนมันก้รับคำอย่างแข็งขัน จะเชื่อฟังไปได้สักกี่น้ำวะ มีเหรอที่คนอย่างริชจะไม่ดื้อ ถ้าจะยาก

“พี่คราม” ริชเรียกผมเสียงหวิวในขณะที่ผมกำลังหอมแก้มมันอยู่ ถ้าริชมันอ้วนขึ้นกว่านี้มันจะมีแก้มเหมือนเค้กหรือเปล่าวะ คงไม่เหมือนหรอก รายนั้นไม่น่าเรียกว่าแก้มได้ เยอะยังกับซาลาเปา

“อะไร” ผมถามแล้วก็ไล่จมูกที่แก้มใสไปมาก่อนจะเลื่อนลงไปที่คอ ริชเอียงคอนิดๆให้ผมสัมผัสได้ถนัดขึ้น อย่างหนึ่งเลยที่ผมชอบคือ เวลาแบบนี้ริชมันไม่เคยห้ามผมเลย แต่ผมก็ยังไม่คิดไปไกลกว่านี้ แต่ไม่ใช่ไม่อยากนะ แต่สงสารมันมากกว่า ไว้มันบอกว่าอยากเมื่อไหร่ผมค่อยทำแล้วกัน

“ผมเชื่อฟังพี่แล้ว ขออะไรอย่างดิ” ผมหยุดซุกไซ้ซอกคอของริช มันเริ่มมีข้อต่อรอง

“อะไร” ผมกระชับเอวริชเข้าหาตัวมากขึ้น แทบไม่รู้สึกด้วยซ้ำว่ามันนั่งอยู่บนตัก

“กลับไปเอาลูกหินมาให้หน่อยดิ ผมคิดถึงมันอ่ะ”

นี่สรุปแล้วผมกับไอ้ลูกหินนี่ใครสำคัญมากกว่าวะ






-------------------
# เขาว่าเวลาทะเลาะกันแล้วจะทำให้เข้าใจมากขึ้น ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า แต่ถ้าทะเลาะกันแล้วพยายามที่จะเคลียร์ที่จะปลับความเข้าใจกัน ริริว่าก็มีส่วนช่วยได้นะ เพราะเวลาทะเลาะกันเราจะกล้าพูดกล้าระบายความในใจออกมาเหมือนว่าสติหลุด อีกฝ่ายก็สามารถรับรู้ได้ว่าเราคิดอะไร แต่ทางที่ดีไม่ทะเลาะกันจะดีกว่าเนอะ ^^


# มีใครยังไม่ได้ไปลงชื่อจองหนังสือเรื่องนี้ไหมค่ะ ถ้าใครอยากได้แล้วยังไม่ได้ลงชื่อจองก็เข้าไปลงชื่อหน่อยนะคะ จะเช็คจำนวนยอด ยังไม่มีเงินก็ลงชื่อไว้ก่อนได้คะ ริริมีเวลาให้เก็บเงินเยอะ ตามลิ้งค์นี้เลยคะ
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม

 

[route rover]

ไอพี่คราม นุ่มนวลกะน้องหน่อยสิ

[nunnuns]

อีพี่ครามอาการหนัก หวานกว่านี้หน่อยได้ม้อยยยยย ขนาดพี่ปืนยังพัฒนาความนิ่งโดยการหวานหยดย้อยขึ้นแล้วนะชิ

[CarToonMiZa]

อิพี่ครามรุนแรงจริง
ริชช้ำกันพอดี

ปลล.ริริเปลี่ยนวันที่ด้วยน้า

[Kalamall]

  พี่ครามอ่ะกระชากจูบ ริชอ้อนไปอ้อนเยอะๆ คนแก่แพ้ทาง 

บอกชอบกันแล้วเมื่อไหร่จะบอกรักหนอ? เห็นพี่ครามมีอาการหึงริชแล้วอยากเห็นริชหึงมั่งจัง

ปล.วันที่ยังไม่ได้แก้น่ะค่ะ

[RiRi]

^
^
^
ขอบคุณ 2 รีบนค่ะ พอดีกินยาแก้ไข้ไปเลยเบลอ ลงเสร็จแล้วรีบไปหาข้าวกินจะได้กินยาอีกที 

[Monkey D lufy]

555  หักมุมตอนจบซะงั้น 

พี่ครามขี้หึงสุดๆ  อิอิ

[mild-dy]

สงรามค่ะ
คุนขี้หึงมากๆ

[IIIA]

เข้าใจริชนะ อย่างว่าริชเป็นคนคิดเยอะคิดมาก ด้วยคามที่เหมือนอยู่คนเดียวมาตลอดที่บ้านก็เป็นแบบนั้น

พอมาชอบพี่คราม พี่ครามก็ไม่พูดอะไรด้วยนิสัยของพี่แกนั่นแหละ ไม่แปลกที่ริชจะเป้นแบบนี้จนทะเลาะกัน

เพราะคนนึงก็ไม่พูดคนนึงก็คิดมาก แต่ทะเลาะกันแล้วเคลียดีกว่าทะเลาะแล้วเงียบนะ 

รักกันได้แล้วน๊าาาาาาาาาาาาาาา รักกันสักที อิอิ

[saradino1]

 

5555 ประโยคงอแงหาลูกหิน ริชชี่น่ารักเลยยอ่า