หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[Azakura_Hibari]

เพ่ครามจะฮาร์ดคอไปไหนค๊าาาาาาาา
สรุปว่าตกลงเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการแล้วใช่ป่ะ????? 
ดีจังเลยเน๊อะริชชี่ ต่อไปนี้ไม่ต้องแอบเก็บไปคิดมากคนเดียวอีกแล้วน้าาาา 

+1 ให้กับความฮาร์ดคอของพี่ครามจ้าาาา 

[ยัยหมูตัวกลม]

 

[เฉาก๊วย]

ก็ลูกหินเป็นลูกนี่นา ก็ต้องเอามาอยู่กับพ่อแม่ด้วยสิ

[tawan]

ริชหนูน่ารักเกินไปแล้วนะ
 

[GintoniC]

หวานๆ เอาอีกๆๆๆ

[sam3sam]

ไอ้พี่คราม ไอ้คนเผด็จการ

[ormn]

  ชอบพี่ครามโหมดนี้ทที่สุดอะ

[CheetahYG]

พี่คราม พอเคลียกะริชเสร็จนี่ ซนเป็นลิงเลยนะ

[Aomampapeln]

ดูแล้วลูกหินน่าจะเป็นพระเอกมากกว่านะเนี่ยคึคึ
น่ารักเวอร์^///^

[maemix]

พี่ครามขี้หึงว่ะ แต่ปากหนักไม่ยอมบอก  ต้องมีตัวกระตุ้นถึงได้หลุดออกมา

[koikoi]

อิพี่ครามมันหวานได้แค่นี้ใช่มั้ย

[Monkey D]

-w- ขี้หึงแล้วยังปากแข็งอีกอ่า คราม

[Gnannanz]

ริชน่ารักเว่ออออออออออร์
ดูสิ น่ารักขนาดนี้แล้วพี่ครามจะร้ายลงอีกป้ะ?
และในที่สุด
พระเอกก็ฉลาดแล้ว 555555555555
 

[minenat]

แกจะฮาร์ดคอก.ไก่ไปไหนวะพี่ครามมม 
สงสารน้อง กลับไปเอาลูกหินมาให้น้องด้วย 

[seaz]

อิพี่ครามนี่ไม่หวานกับเขาบ้างเลย เฮ้อ...

[rinia]

สงครามน่ารักขึ้นนะ

[numay]

รีบๆไปรับลูกหินเลย

[•♀NoM!_KunG♀•]

ฮ่าอีตอนท้ายเนี่ยละ555

[iammz]

อิพี่ครามยอมรับต่อหน้าน้องริชแล้วววว ..

เขินจุง >///////<

[nongrak]

จะบอกรักกันดีๆหน่อยก็ไม่ได้ แต่อย่างนี้ก็สมกับครามหน่อย
ริชนับวันชักจะน่ารักไปหน่อยแล้ว

[~ณิมมานรฎี~]

   หวานกันจริงๆเล้ยยยยยยยยย  หุหุหุ

[OoniceoO]

ไอ้ลูกหินสำคัญกว่าฟุดๆๆๆ  ^0^

[tuek]

ครามนี่ทั้งหวงทั้งหึงริชเอามากๆเลยนะเนี่ย

[greensnake]

พี่ครามถึงกับต้องอพยพน้องริชหนีพี่ก้องเชียวเหรอ
ตอนแรกอย่างกับระเบิดจะลง ตอนท้ายเล่นเอาเราเขิน
ทีนี้น้องริชก็รู้แล้วนะว่าพี่ครามคิดยังไงกับตัวเอง
ต่อไปก็อย่าดื้อกับพี่เค้ามากล่ะ โดนลงโทษไม่รู้ด้วย
แต่คงอีกนานเพราะพี่ครามเป็นสุภาพบุรุษสุดๆ
จะมีก็แต่ตอดเล็กตอดน้อย แต่เราว่าอย่างนี้น่ารักดี
ค่อยๆเรียนรู้กันไป เดี๋ยวก็ดีเหมือนพี่ทราฟกับน้องเค้ก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดจ้า

[WilpeR]

ท้ายของตอนหักมุมมากอ่ะ ดูหวานมากอ่ะ >3<

[gayraygirl]

น่ารักจริงๆ ให้ตาย แผนของเค้กสำเร็จไปได้ด้วยดี อิอิ

[kitty08]

น่ารักจัง พี่ครามช่วยแสดงออกหน่อยก้อได้น่ะ แต่อย่างว่าบุคลิกพี่แกเป็นแบบนี้นี่น่า ส่วนริชนับวันยิ่งน่าเอ็นดูน่ะเนี่ย 
ยังไงเพื่อน ๆ ช่วยกันไปลงชื่อให้คุณริริหน่อยน่ะจ้ะ เพราะ อยากให้ตีพิมพ์มากกกกกก เรารู้ว่าเพื่อน ๆ ก้ออยากเหมือนกัน จริงไหมจ้ะ ช่วยกันอุดหนุนนักเขียนจะได้มีกำลังใจในการทำงานต่อไปน่ะ 
รอตอนต่อไปจ้ะ

[CarToonMiZa]

เข้ามาบอกว่าไปลงชื่อแล้วน้า

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 26
[Rich talks]

ในหน้าจอทีวีกำลังฉายภาพยนต์ที่เกี่ยวกับรถแข่งอยู่ จำได้ว่าเรื่องนี้ผมดูเป็นรอบที่สิบได้แล้วมั้ง แต่เพราะผมชอบอะไรที่เกี่ยวกับรถ เรียกว่ารักเลยก็ว่าได้ล่ะ ถ้าเลือกได้ผมก็คงเรียนวิศวะฯเครื่องยนต์ ไม่ใช่มาเรียนบริหารบ้าบออะไรนี่

“ดูอะไร”

ผมละสายตาจากหน้าจอทีวีเงยหน้ามองพี่ครามที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหลังจากกลับบ้านไปสอนเด็กที่โรงฝึก ผมอยู่คอนโดมาได้เกือบอาทิตย์แล้ว น่าเบื่อโครตๆ พี่ครามไม่ให้ผมออกไปไหนเลย ทำได้แค่ดูทีวีเท่านั้น

“ชอบเหรอ” พี่ครามทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม พาดแขนกับโซฟาผ่านต้นคอผม ผมเลยเอนหัวไปพิงแขนพี่ครามไว้ มือก็ลูบคางลูกหินเบาๆ มันหลับไปสักพักได้แล้ว

“อืม ผมอยากทำงานเกี่ยวกับรถ มันคงจะดีถ้าผมได้เปิดสนามแข่งรถของตัวเอง ได้เห็นรถสวยๆ ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่ม ฟังแล้วหัวใจมันจะเต้นแรง” นี่แหละความฝันผม ฝันที่ได้แค่เป็นความฝัน ที่ไม่มีวันจะเป็นความจริงขึ้นมาได้

“ขนาดนั้นเชียว” พี่ครามเลิกคิ้วสูง ผมพยักหน้ารับยิ้มๆ แล้วก็หันไปดูหนังตามเดิม พี่ครามก็นั่งดูเป็นเพื่อนจนกระทั่งหนังจบ

“นี่ ไปทำอะไรให้กินหน่อยสิ”

“หืม?” ผมหันไปมองพี่ครามอย่างไม่เชื่อหู เมื่อกี้เขาให้ผมไปทำอะไรนะ

“อะไร ไปทำอะไรให้กินหน่อย หิว”

“พี่อยากตายเหรอ” ผมถาม ผมทำอาหารเป็นที่ไหน

“หัดสิ ใครๆก็ต้องหัดทั้งนั้น” เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆเหมือนนั่งดูละครงั้นแหละ ทำอาหารนะ เสี่ยงยิ่งกว่าให้ผมไปแข่งรถอีกนะบอกเลย

“ไม่เอาอ่ะ สั่งมากินเหอะ” ผมส่ายหน้าหวืด ยังจำเหตุการณ์ครั้งก่อนได้ที่พี่ครามมันร่อนมีดใส่ผม ลืมไปได้สักพักแล้วนะ แต่พี่ครามทำให้ผมจำขึ้นมาได้อีกรอบ ผมเลยตวัดสายตามองพี่ครามอย่างไม่พอใจ คราวนั้นผมคิดว่าตัวเองต้องตายแล้วจริงๆ น่ากลัวโครตๆ

“เป็นอะไร ทำไมมองฉันแบบนั้น”

“พี่เคยจะฆ่าผม”

“ตอนไหน” พี่ครามทำหน้าไม่รู้เรื่อง

“เหอะ! ก็คราวก่อนที่พี่ปามีดใส่ผมไง คนอะไรใจคอโหดเหี้ยมจริงๆ”

ก็ไม่ได้โกรธอะไรมากหรอกครับ แต่ก็กังวลอยู่ พี่ครามมันเป็นคนโมโหร้าย ไม่รู้วันดีคืนนี้มันจะทำอะไรผมอีกหรือเปล่าถ้าหากว่าผมทำให้พี่เขาไม่พอใจ

“ก็คราวนั้นนายดื้อ ถ้าไม่ดื้อฉันจะทำแบบนั้นทำไม”

“แล้วถ้ามันพลาดมาโดนผมล่ะ ถึงกับตายเลยนะ”

“ไม่ตายหรอกนา”

“ทำไมจะไม่ตาย”

“ก็ฉันไม่ได้จะปาให้โดนหัวนายสักหน่อย ระดับฉันไม่เคยมีคำว่าพลาด”

“แล้วคราวหน้าละ ถ้าผมดื้อ พี่จะทำแบบนั้นอีกไหม

“กลัวเหรอ”

“...” ผมพยักหน้ายอมรับแต่โดนดี ไม่กลัวได้ไงครับ ใครบ้างที่ไม่กลัวตาย แต่ก่อนผมอาจพูดได้เต็มปากเต็มคำนะว่าต่อให้ตายก็ไม่กลัว แต่ตอนนี้ผมโคตรจะกลัวเลย

“ถ้าคราวหน้านายดื้อ ฉันจะลงโทษวิธีอื่นแทน รับรองว่าไม่ถึงตายหรอก”

“พี่คราม!”

“หึหึ ไปเร็วๆ ไปทำกับข้าว” พี่ครามไล่ผม ผมมองหน้าพี่ครามอย่างขัดใจแล้วก็ลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องล้มลงนั่งอีกครั้ง ลืมไปว่าขาใส่เฝือกอยู่

“นี่พี่ ผมเจ็บอยู่พี่ยังกล้าใช้ผมอีกเหรอ”

พี่ครามก้มลงมองขาผม พี่เขานิ่งไปสักครู่ก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมช้อนตัวผมอุ้มขึ้น ผมรีบกอดคอพี่ครามเพราะกลัวตก ขายังไม่หายดี เดี๋ยวก็ได้หักอีกข้าง

“งั้นก็ช่วยกันทำแล้วกัน”

“แล้วพี่นึกครึมอะไรถึงอยากทำละเนี่ย”

ผมไม่เคยเห็นพี่ครามแตะงานในครัวเลยด้วยซ้ำ พี่แต่พี่เจและพี่ทราฟที่ทำ พี่สองก็ไม่ทำ รายนั้นประกาศไว้ว่าจะมีหน้าที่กินอย่างเดียว ผมเลยรู้สึกแปลกใจที่พี่ครามจะทำกับข้าว แต่จะว่าไป เหมือนพี่ครามจะเคยสอนผม แต่ผมไม่ทำนะ งั้นก็แสดงว่าพี่เขาทำเป็นนะสิ

“นั่งอยู่นี่ เดี๋ยวหาอะไรให้ทำ” พี่ครามวางผมลงที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าวในครัว ส่วนตัวเขาก็เปิดตู้เย็นคุ้ยหาของมาทำมื้อเย็น

“พี่ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ” ผมถาม พี่ครามหันกลับมามองผมก่อนจะกับไปมุดตู้เย็นตามเดิม ท่าทางแบบนี้น่ารักดีแหะ

“เป็นสิ ใครจะไปเหมือนนาย”

“ใครจะไปเหมือนนาย หึ!” ผมพูดล้อเลียนเสียงเบา ดีนะที่เขาหันหลังให้ เลยไม่เห็นว่าผมทำอะไร

“หั่นคะน้าให้ที จะทำข้าวผัด” พี่ครามวางเขียงและมีดพร้อมกับคะน้ากำหนึ่งไว้ตรงหน้าผม สั่งเสร็จเขาก็หันไปทำอย่างอื่น

แล้วมันทำยังไงวะ...ต้องหั่นยังไง

ผมหยิบคะน้าต้นงามขึ้นมาดู มือขวาก็หยิบมีดขึ้นมา อืม...คมใช่เล่น แล้วมันหั่นแบบไหนกันวะ ผมไม่เคยหั่น แต่เอาเถอะ ไม่ลองไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ต้องหั่นไม่ใหญ่เกินไป จะได้เอาเข้าปากได้

แล้วผมก็ตั้งใจหั่นคะน้าช้าๆ แต่ทำไมตรงส่วนต้นมันแข็งจังวะ หั่นไม่ค่อยจะเข้า งั้นหั่นเล็กว่านี้อีกหน่อยดีกว่า เดี๋ยวไม่สุก กินแข็งๆคงไม่อร่อยหรอก

“พี่คราม เสร็จแล้ว” ผมยิ้มให้กับผลงานตัวเอง แม้จะออกมาประหลาดๆ แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ แอบภูมิใจเล็กๆ

“ไหน...เฮ้ยย!!! อะไรวะเนี่ย!”

พี่ครามรีบถลาเข้ามาดูคะน้าที่ผมหั่น จากที่ยิ้มผมก็หุบยิ้มทันที พี่ครามเงยหน้ามองผมเหมือนอยากจะตายหรืออยากจะฆ่าผมให้ตายก็ไม่รู้ ผมทำอะไรผิดอีกล่ะคราวนี้

“เคยหั่นคะน้าไหม ใครใช้ให้หั่นแบบนี้” พี่ครามยีหัวตัวเองจนยุ่ง แล้วก็ยืนเท้าเอวจ้องหน้าผม

“ไม่เคยอ่ะ ทำไมอ่ะ” ผมถาม ก้มลงมองผลงานตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ถึงได้รู้ว่ามันทุเรศแค่ไหน

“ให้หั่นคะน้าไม่ใช้ให้ซอย เกิดมาทำอะไรเป็นบ้างไหมวะเนี่ย” พี่ครามบ่นหัวเสียแล้วก็ใช้มือกวาดเอาคะน้าที่ผมตั้งใจหั่นด้วยความยากลำบากไปทิ้งถังขยะ นั่นเป็นความภาคภูมิใจแรกของผมเลยนะ ทำไมพี่เขาทำแบบนี้วะ!

ด้วยความน้อยใจทั้งคำพูดที่เหมือนจะบอกว่าผมมันไร้ค่าที่เกิดมาทำอะไรไม่เป็น ไหนจะเอาคะน้าของผมไปทิ้งถังขยะอีก ผมเลยลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก็เดินออกจากครัวด้วยความทุลักทุเล เมื่อไหร่จะหายสักที ผมเบื่อที่จะอยู่ในสภาพนี้เต็มทนแล้ว!

“ทำอะไร ล้มลงไปจะว่าไงห๊ะ!” พี่ครามคว้าตัวผมเอาไว้แล้วก็อุ้มขึ้นไปวางที่เก้าอี้ตัวเดิม ผมเม้มปากแน่นไม่พูดอะไรสักคำ เบือนหน้าไปมองทางอื่นไม่มองหน้าพี่คราม

“เป็นอะไรอีก อย่าบอกนะว่างอน”

“เปล่า!”

“เฮ้อ เรื่องง่ายนายยังทำไม่ได้ แล้วจะไม่ให้ฉันหงุดหงิดได้ยังไง”

“ก็ผมทำไม่เป็น พี่สอนผมไหมล่ะ”

“แล้วทำไมไม่ถาม”

“...” ผมเงียบ ตกลงแล้วเรื่องนี้ใครผิดใครถูกกันแน่ ผมผิดใช่ไหมที่ทำไม่เป็นแล้วไม่ถาม ผิดใช่ไหมที่แค่เรื่องง่ายๆก็ทำไม่ได้

“ทีหลังทำไม่เป็นก็ถาม จะได้สอนแล้วจะได้ไม่ทำผิดอีก”

“ก็ผมไม่รู้”

“ก็ถึงได้บอกอยู่นี่ไง ถามจริงๆเลยนะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเข้าครัวเลยใช่ไหม”

“เคย...แต่ทำแล้วไม่มีคนกินผมเลยไม่ทำอีก”

“ทำไม”

“ก็มีอยู่ครั้งหนึ่งผมอยากทำอาหารเช้าให้พ่อแม่แล้วก็พี่ชายกิน ถึงจะเป็นแค่อาหารเช้าง่ายๆอย่างไข่ดาว ไส้กรอกกับแฮม เบคอนและขนมปัง แต่ผมก็อยากทำให้ เพราะผมหวังจะได้รอยยิ้มและคำชมบ้าง แต่นอกจากไม่ได้แล้ว ยังไม่มีใครอยู่กินอาการเช้าหน้าตาทุเรศๆที่ผมทำ เพราะทุกคนต้องรีบออกไปทำงาน สุดท้ายผมก็กินฝีมือตัวเอง ที่ทอดไข่ก็ไหม้ ขนมปังก็ไหม้ เบคอนก็ไม่สุก หลังจากนั้นผมก็ไม่คิดจะเข้าครัวอีก”

“แล้วอยากทำไหม ลึกๆแล้วอยากจะทำอาหารหรือเปล่า”

“...” ผมพยักหน้าช้าๆ ผมอยากทำอาหารให้คนที่ตัวเองรักกิน เวลาที่เห็นในหนังหรือโฆษนา ผมรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่อบอุ่นมากๆ แต่ผมก็ทำพลาดตั้งแต่แรก

“ถ้าอยากทำก็ทำ ถึงออกมาไม่ดีก็ต้องพยายามต่อไป สักวันก็จะทำได้เอง”

“ผมจะทำได้เหรอ”

“เชื่อมั่นในตัวเองสิ นายทำได้อยู่แล้ว ถ้าแม้แต่ตัวนายเองยังไม่เชื่อมั่นในตัวเอง แล้วใครจะมาเชื่อ หืม”

“ผมไม่รู้ต้องทำยังไง ต้องเริ่มจากตรงไหน มีหลายสิ่งที่ผมอยากทำ แต่ก็ไม่กล้า ไม่รู้จะทำไปทำไม ทำไมก็ไม่มีใครสนใจหรือสนับสนุน ผมก็เลยเลือกที่จะไม่ทำอะไรเสียดีกว่า ดีกว่าทำไปแล้วถูกมองข้าม”

“ทำเถอะ ฉันจะสนันสนุนนายเอง ใครไม่สนใจก็ช่างหัวมัน มีแค่ฉันคนเดียวที่สนใจก็พอ”

“พี่คราม”

“ร้องทำไมเนี่ย ขี้แยจริงๆ เดี๋ยวหั่นคะน้าใหม่เลย คราวนี้ฉันจะสอนนายเอง”

ผมมีความสุขจริงนะที่ได้อยู่กับพี่คราม ถึงเขาจะร้ายในบางที แต่เขาก็ใจดีมากๆ ถึงจะเป็นคนที่แข็งกระด้าง แต่บางครั้งเขาก็อ่อนโยน

หลังจากนั้นพี่ครามก็ช่วยสอนผมเรื่องทำอาหารเล็กๆน้อยๆ ผมก็ทำออกมาดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่กับข้าวมือเย็นก็ออกมากินได้แล้วก็อร่อยด้วย แหงล่ะ ผมแค่ช่วยหยิบจับ แต่คนทำคนปรุงมันพี่ครามนี่นา

กินข้าวเสร็จผมก็อาสาล้างจานให้ ทีแรกพี่ครามจะไม่ให้ทำเพราะผมต้องยืน แต่ผมไม่ฟังดื้อจะทำให้ได้ มันก็ไม่ลำบากขนาดนั้นหรอก เพราะเอนตัวพิงกับเคาน์เตอร์ล้างจานได้ ผมเคยทำนะ เค้กเคยสอนผม เลยพอทำได้บ้าง แม้จะช้าเพราะกลัวจานหล่นแตก แต่ในที่สุดการล้างจานของผมก็ผ่านไปได้ด้วยดี ล้างจานเสร็จผมก็เปิดตู้เย็นเพื่อกินน้ำ

“กล่องอะไร” ผมหยิบกล่องอะไรสักอย่างออกมาจากตู้เย็น เมื่อกลางวันยังไม่มีเลย

เค้ก!

ผมทำตาวาวจ้องเค้กนมสดในกล่องด้วยความปรารถนา ผมอยากกินมาหลายวันแล้ว บ่นๆให้พี่ครามฟังแต่รายนั้นไม่ได้พูดอะไร อย่าบอกนะว่าซื้อมาให้ผม

“พี่คราม!” ผมตะโกนเรียกชื่อพี่ครามเสียงดัง เพราะพี่เขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

“อะไร!” พี่ครามตะโกนกลับมา แล้วสักพักตัวเขาก็เข้าในครัว

“เค้กนี่ของผมเหรอ” ผมชูกล่องเค้กให้พี่ครามดู

“อืม อยากกินไม่ใช่เหรอไง” พี่ครามพูดนิ่งๆ เดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ผมเลยเขย่งตัวจุ๊บแก้มสากๆที่หนวดเริ่มขึ้นอีกแล้วทีหนึ่ง

“ขอบคุณครับ”

“หึหึ” พี่ครามหัวเราะเบาๆแล้วก็เดินไปหยิบช้อนมาสองคันก่อนจะค่อยๆประคองผมออกไปที่ห้องนั่งเล่น

พี่ครามกินเค้กแค่ไม่กี่คำก็ไม่กินต่อ ผมเลยจัดการคนเดียวอย่างเมามันส์ อร่อยมาก! ร้านไหนเนี่ย ผมเคยกินที่ร้านที่เค้กซื้อมาฝาก รสชาติอร่อยเหมือนกันเลย

“พอแล้ว เลิกกินได้แล้ว” พี่ปรามเบาๆเมื่อเห็นว่าเค้กสองปอนด์เหลือไม่ถึงครึ่ง อย่ามองผมแบบนั้น ผมไม่ได้กินคนเดียวนะ ลูกหินก็กินด้วย ผมเช็ดปากมันที่เลอะครีมให้ น่ารักชะมัดเลย ผมก้มหน้าลงไปหวังจะจุ๊บที่ปากแดงๆจมูกแดงๆของลูกหิน แต่มีคนดึงคอเสื้อผมไว้ก่อน

“พี่คราม ปล่อย”

“จะทำอะไร”

“เอาไรเล่า แค่จะจุ๊บลูกหินเฉยๆ”

“ไม่ต้องเลย แล้วก็เลิกกินเค้กได้แล้ว”

“อีกนิดนึงนะ นะๆพี่คราม”

“เออ”

ผมยิ้มแก้มปริ ตักเค้กเข้าปากแล้วก็ใช้นิ้วจิ้มครีมนมสดให้ลูกหินกินด้วย อร่อยละสิ ทำหน้าฟินเชียวนะไอ้ตัวเล็ก ฮึ่ย! มันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ อยากฟัดๆ

“กินให้มันดีๆหน่อยได้ไหม เป็นไอ้ลูกหินเหรอไง” เขาว่าก่อนจะใช้นิ้มโป้งเช็ดปากให้ผมก่อนจะเอานิ้วเข้าปากตัวเองโดยที่พี่ครามยังจ้องหน้าผมอยู่ ทำเอาผมสำลักทันที

ผมรีบตักเค้กเข้าปากแก้เก้อคำโตเพื่อกลบเกลือนอาการใจเต้นขั้นรุนแรง ถ้ายังเป็นแบบนี้ผมต้องเป็นโรคหัวใจแน่ๆ แต่เพราะผมตักเค้กเข้าไปคำโตเกินไป ไม่ระวังทำให้ครีมเค้กเลอะปากผมยิ่งกว่าเดิม ผมเลยใช้ลิ้นเลียที่ขอบปากตัวเอง และคราวนี้ก็ได้เรื่องเลยเมื่อพี่ครามโน้มหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะตวัดลิ้นร้อนๆเลียครีมที่ริมฝีปากผม ผมตาโตอ้าปากค้าง รู้สึกว่าตัวเองปากสั่นระริก
 
“อืม...” ผมแหงนหน้ารับจูบพี่ครามอย่างเผลอไผล มือหน้าฉวยเอาจานเค้กในมือผมไปวางไว่ก่อนจะประกบจูบลงมาอย่างหนักหน่วง ริมฝีปากบดเบียดกันไม่หยุด ซ้ำยังเพิ่มแรงกดหนักขึ้นเรื่อยๆจนแผ่นหลังผมแบบไปกับโซฟา ได้ยินเสียงร้องของลูกหินเบาๆ แต่ผมและพี่ครามไม่มีใครสนใจ เพราะกำลังจดจ่ออยู่กับริมฝีปากที่ร้อนแรงของพี่คราม

ถ้าจะเร่าร้อนขนาดนี้ สักวันผมก็ละลายคาอกเขาแน่



3 สัปดาห์ผ่านไป

ในที่สุดผมก็จะได้เอาเฝือกออกจากขาเสียที และวันนี้ผมจะได้กลับไปอยู่ที่บ้านพี่ครามด้วย อยู่คนเดียวในห้องแคบๆผมโคตรจะเหงาเลย

“พี่ริชกลับมาแล้ว! เค้กคิดถึง” เค้กวิ่งเข้ามากอดผมคนแรกโดยมีเจ้าสายไหมวิ่งตาม พี่ครามที่อุ้มลูกหินตามมาปล่อยลูกหินลงกับพื้น เท่านั้นแหละสายไหมก็ลงมือฟัดไอ้ลูกหินทันที ลูกผมจะช้ำในตายไหมนั่น

“พี่ก็คิดถึงเค้ก” ผมกอดตอบเค้ก แล้วเราก็พากันไปที่ห้องนั่งเล่น พี่ครามแยกไปกับพี่ทราฟ สงสัยไปที่โรงฝึก

“เป็นไงบ้างเรา” ผมถามเค้ก ไม่ได้เจอไม่เท่าไหร่ แต่กลับดูผ่องใสขึ้น ท่าจะมีความสุขมาก

“ก็ดี ว่าแต่พี่ริชกับพี่ครามไปถึงไหนกันแล้ว” เค้กถามพร้อมทำตาวิบวับ

“ถึงไหนคืออะไร” ผมถามงงๆ

“ก็ พี่ครามกับพี่ริชเป็นแฟนกันยัง” เค้กทำหน้าตื่นเต้น ผมร้องอ๋อในใจ แต่คิดอีกที เค้กรู้ได้ไงว่าจะเกิดอะไรขึ้น รู้ได้ไงว่าพี่ครามจะบอกชอบผม แต่พอเค้กถามผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า

ผมเป็นแฟนกับพี่ครามยังวะ...?

“ไม่รู้สิ” ผมตอบเค้ก เริ่มคิดมาก นั่นดิ ผมกับพี่ครามเป็นอะไรกันตอนนี้

“ทำไมไม่รู้อะ!” เค้กทำตาโตตกใจราวกับว่าเรื่องนี้ใหญ่โตพอๆกับสึนามิกำลังจะเข้าไทย

“ก็...ไม่รู้ดิ” ผมตอบ

“แล้วไม่มีอะไรคืนหน้าเลยเหรอ เค้กอุตส่าห์วางแผนให้พี่ก้องมาจีบพี่ริชเลยนะ คิดว่าพี่ครามจะต้องหึง แล้วหลังจากนั้นพี่ครามก็จะรู้ใจตัวเองแล้วก็ขอพี่ริชเป็นแฟน...”

“เค้ก...” ผมเรียกเค้กให้หยุดพูด เพราะตอนนี้พี่ครามมายืนอยู่ข้างหลังเค้ก โดยมีพี่ทราฟอยู่ทำหน้าแหยงอยู่ข้างๆ แต่เค้กก็ไม่ยอมหยุดพูดไปเรื่อย ตายแน่น้องกู ตายแน่ๆ

“แล้วนี่อะไร ตกลงแล้วพี่ครามยังไม่ขอพี่ริชเป็นแฟนอีกเหรอ โอ๊ยยย อยากจะบ้าตาย ทำไมพี่ครามบื้อย่างนี้นะ!” เค้กโวยวายทำหน้าขัดใจ

“เหรอ พี่บื้อมากเหรอ” พี่ครามถามเค้ก

“ก็ใช่นะสิ บื้อสุด....สะ สุด”เหมือนเค้กจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่กับผมแค่สองคนในห้องนั่งเล่น เจ้าตัวค่อยๆหันไปข้างหลัง เพื่อเผชิญหน้ากับพี่ครามที่ยืนทำหน้ายักษ์อยู่ บอกได้คำเดียวครับว่างานเข้า!

“เย็นนี้พี่ว่าจะพาทุกคนไปกินข้าวเย็น แต่คงมีเด็กคนหนึ่งที่จะต้องกินข้าวที่บ้านคนเดียวแล้วแหละ” พี่ครามพูดจบแล้วก็เดินมาลากผมเข้าห้อง ขนาดเค้กตามมาเคาะห้องขอโทษพี่ครามก็ไม่ยอมฟัง แต่บางทีก็นั่งยิ้มที่ทำเค้กหัวหมุนได้

คนอะไรชอบแกล้งเด็ก

ตกเย็นพี่ครามก็สั่งให้ทุกคนไปอาบน้ำเพราะจะออกไปกินข้าวนอกบ้าน แต่สั่งห้ามไม่ให้เค้กไป พี่ทราฟบอกว่าจะอยู่กับเค้กแต่พี่ครามสั่งเด็ดขาดว่าพี่ทราฟต้องไปด้วย ห้ามอยู่เป็นเพื่อนเค้ก เป็นการทำโทษ

“พี่คราม สงสารเค้กนะ อย่าแกล้งน้องเลย” ผมบอก ทีเค้กทำไปผมรู้ว่าน้องหวังดี แต่พี่ครามก็ไม่ฟัง ดันหลังผมขึ้นรถจนได้ ก่อนออกมาผมเห็นเค้กตาแดงๆนั่งหน้าจ๋อยอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ก้มหน้าไม่พูดกับใคร ร้องไห้แน่ๆ

“พอเถอะมึง กูสงสารเค้ก” พี่ทราฟเดินมาที่รถหน้าเครียด เพราะเค้กก็ไม่คุยกับพี่ทราฟเหมือนกัน เค้กคงไม่ได้โกรธพี่ทราฟหรอก แต่คงเสียใจอยู่

“ขึ้นรถ” พี่ครามบอกนิ่งๆ

“ไม่เอาน่ามึง ให้เค้กไปด้วยเหอะ” พี่เจว่า

“นั่นดิ ร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วมั้ง” พี่สองก็ช่วยพูด

“มึงไปกินกันเถอะ เมียกูทั้งคนจะให้ปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ไง”

“กูบอกให้ขึ้นรถ!” พี่ครามตะคอก พี่ทราฟเลยต้องขึ้นรถอย่างเสียไม่ได้

รถเคลื่อนออกจากบ้าน ทุกคนทำหน้าเครียดเพราะเป็นห่วงเจ้าตัวน้อยในบ้าน แต่ขับรถออกมาจากบ้านไม่เท่าไหร่ พี่ครามก็หยุดรถลง จอดอยู่อย่างนั้นก่อนจะเดินลงจากรถ พวกหันหลังมอง เห็นพี่ครามเดินกลับไปที่บ้าน ไม่นานก็ออกมาพร้อมเค้กที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น พี่ทราฟรีบเปิดประตูรถลงไปหาเค้ก เค้กกอดพี่ทราฟแน่น ร้องไห้ไม่หยุด

คราวนี้ไม่รู้จะโทษใครดี แต่กว่าเค้กจะหยุดร้องไห้ก็ต้องปลอบกันอยู่นาน แต่สุดท้ายก็กลับมายิ้มได้ตามเดิม แต่สำหรับผมนะ ผมต้องขอบคุณเค้กมากว่าจะตำหนิ เพราะเค้กทำให้ผมได้รู้ว่าพี่ครามคิดยังไงกับผม

แต่ละวันผ่านไปรวดเร็ว ผมยังต้องทำงานกับพี่ครามตามเดิม และดูเหมือนจะหนักขึ้นเพราะใกล้ถึงเวลาที่ผมจะต้องออกไปเผชิญหน้ากับพ่อแม่แล้วพี่ชายผม ผมต้องฝึกต้องเรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง แต่เพราะมีพี่คราม ผมถึงทนได้แม้จะรู้สึกเหนื่อยมากแค่ไหรก็ตาม

เพราะผมเชื่อที่พี่ครามเคยบอกว่าจะสนับสนุนไม่ว่าผมจะทำอะไร และผมจะต้องทำให้ได้

แต่ยิ่งมาไกลเท่าไหร่ ผมยิ่งขลาดกลัวเท่านั้น ผมกลัวไปทุกอย่าง ในหัวก็คิดไปว่าผมจะทำได้ไหม จะเด็ดขาดพอหรือเปล่า แล้วถ้าได้เจอกับพ่อแม่และพี่ชายอีกครั้ง ผมจะทำตัวยังไง พวกเขาจะทำหน้ายังไง จะเข้ามากอดผมไหม หรือจะมองผมด้วยแววตาเฉยชาเหมือนคนไม่รู้จัก

ผมกลัวจนนอนฝันร้ายเกือบทุกคืน พี่ครามเลยให้ผมย้ายขึ้นไปนอนกับพี่เขาบนห้อง ทุกครั้งที่ผมสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย ก็จะมีฝ่ามืออุ่นๆคอยลูบหลังปลอบโยนเสมอ

ตอนนี้ผมขาดพี่ครามไม่ได้แล้วจริงๆ ต่อให้สถานะเราสองคนจะไม่ชัดเจน แต่แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับผมแล้ว แค่พี่เขาอยู่ข้างๆผมแบบนี้ก็ดีเกินพอ

อบอุ่นที่ผมไม่เคยได้จากครอบครัว แต่วันนี้ผมได้รับจากเขา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

และแล้ววันที่ผมจะได้เจอหน้าพ่อกับแม่อีกครั้งก็มาถึง ตอนนี้ผมอยู่ที่ฮ่องกง ในฐานะประฐานบริษัทคนใหม่ของบริษัทส่งออกสินค้า ส่วนผู้บริหารคนเก่าก็คือ...พ่อกับแม่ผมเอง

พี่ครามส่งคนเข้าแทรกแซงที่บริษัทที่พ่อของผมดูแลอยู่ ทำให้ขาดทุนย่อยยับและสุดท้ายก็เข้าเทคโอเวอร์ในชื่อของผม เป็นชื่อใหม่และนามสกุลใหม่ที่พี่ครามพาไปเปลี่ยน

ฤทธิรณ  วงศ์ภินันท์

ฤทธิรณ แปลว่าความเก่งกล้าในการรบ พี่เขาบอกว่าผมจะได้แข็งแกร่งขึ้น ส่วนนามสกุลเป็นนามสกุลพี่คราม บอกเลยว่าผมโครตเขินอ่ะ เหมือนแต่งงานกับพี่เขาอ่ะ ผมโคตรจะเพ้อเลยว่าไหม บ้าบอคิดไปเองชะมัดเลยผม

แต่ตอนนี้เลิกเพ้อก่อน เพราะอีกไม่ถึงชั่วโมงผมจะได้เจอคนที่ทิ้งผมไป คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อและแม่ ผมไม่รู้ว่าถ้าพ่อแม่ได้เจอผมแล้วพวกเขาจะรู้สึกยังไง จะโกรธไหมที่ผมหักหลังพวกเขาแบบนี้ ผมเสียใจที่ทำแบบนี้ แต่ผมอยากให้พวกเขารู้สึกเจ็บที่โดนหักหลังบ้าง แค่เรื่องที่ผมไม่ใช่ลูกพวกเขาไม่ได้ทำให้ผมเจ็บเท่ากับการที่เขาทิ้งผมไว้ให้รับภาระกับหนี้ที่พวกเขาสร้าง

ถ้าพี่ครามไม่ได้เป็นคนดีแบบนี้ ผมคงตายไปแล้ว ไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้หรอก

“ผมกลัว” มือผมเย็นไปหมด พี่ครามบีบมือผมแน่น

“ทำไม มาถึงขั้นนี้แล้ว นายจะยอมล่าถอยไปง่ายๆงั้นเหรอ”

“...”ผมส่ายหน้า ผมไม่รู้ว่าผมจะร้องไห้ไหมถ้าได้เจอพวกเขา

“รู้ไหมว่าการหลบซ่อนน่ะไม่ทำให้นายปลอดภัยหรือมีอะไรดีขึ้นหรอกนะ”

“ผมรู้ แต่...” ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่ลำคอ ผมไม่สามารถอธิบายได้ว่าความเจ็บปวดที่ผมคิดว่ามันได้เจือจางลงไปบ้างแล้ว แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ มันยังคงอยู่กับผมไม่ได้หายไปไหนเลย

“นายเอาแต่ซ่อนตัวเอง แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา สิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป ยังไงก็นำกลับคืนมาไม่ได้ แต่เราก็สามารถสร้างสิ่งใหม่ๆ ได้เสมอ ไม่ใช่เหรอไง” มันหันมามองหน้าผมแล้วนิ่งคิดไปนาน

“พี่คราม”

“เริ่มใหม่ไปด้วยกัน ฉันเชื่อว่านายทำได้แน่” พี่ครามดึงผมเข้าไปกอดแน่น ผมสูดกลิ่นกายของพี่ครามเข้าปอดลึกๆเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจ ผมกำลังจะเข้าไปเผชิญหน้ากับแปลกหน้า คนแปลกหน้าที่เคยเป็นครอบครัวผม

และผมเชื่อว่าวันนี้ผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เพราะผมมีพี่คราม




.....................................

# เฮ้ออออ สู้ๆนะน้องริช เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้น
# # มีใครยังไม่ได้ไปลงชื่อจองหนังสือเรื่องนี้ไหมค่ะ ถ้าใครอยากได้แล้วยังไม่ได้ลงชื่อจองก็เข้าไปลงชื่อหน่อยนะคะ จะเช็คจำนวนยอด ยังไม่มีเงินก็ลงชื่อไว้ก่อนได้คะ ริริมีเวลาให้เก็บเงินเยอะ ตามลิ้งค์นี้เลยคะ
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นและบวกคะแนนบวกเป็ดให้ทุกคนมากๆค่ะ กอดๆ

 
 

[Cwlevel]

พี่ครามบ้าาา   
กล้าแกล้งเค้กของเค้าหรอห๊ะ  !

ริชเข้มแข็งไว้น้าาา 
ยังไงก็มีพี่ครามมมม  เขินนนนนน 

คนเขียนสู้ ๆน้าาาาาาาาา