หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[gupalz]

ริชสู้ๆ เผชิญหน้ากับพ่อแม่ไปเลย

[minenat]

 พี่ครามใจร้ายแกล้งเค้ก
สู้ๆนะพี่ริชมีพี่ครามอยู่ด้วยสบายใจได้

[indy❣zaka]

นามสกุลเดียวกันด้วย อรั๊ยย่ะ 

[Nowaki_krap]

จองหนังสือด้วยคับ
Besskrapอย่าแสดงเมลบนบอร์ด

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 27
[Rich talks]


ผมอยากจะวิ่งออกไปจากที่นี่ ออกไปให้พ้นๆไม่ต้องพบเจอกับใคร แววตาที่ทอดมองมาอย่างเกลียดชังปนความผิดหวังแทบฆ่าผมให้ตายทั้งเป็น

“แก! ไอ้ลูกทรยศ!!” น้ำเสียงแข็งกร้าวของพ่อพร้อมกับนิ้วที่เริ่มเหี่ยวย่นชี้มาทางผมทันทีที่ผมเปิดเผยตัวว่าเป็นใคร ส่วนแม่ก็ตัวสั่นเทิ่มด้วยความโกรธ ร่างอวบท้วมของแม่เดินปรี่เข้ามาหาผม นัยน์ตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ

เพี๊ยะ!

“แกทำแบบนี้กับพวกฉันได้ยังไง แกกล้าทรยศคนที่เป็นพ่อเป็นแม่แกเนี่ยนะ!!!” แม่โวยวายอาละวาดทุบตีผมหลายต่อหลายที ผมได้แต่ยืนนิ่งให้แม่ตีถ้าหากแม่พอใจ ไม่ต่อต้านไม่ผลักให้ออกห่างแม้ว่าแม่จะทำให้ผมเจ็บก็ตาม

จนมีบอดี้การ์ดเข้ามาดึงตัวแม่ให้ออกห่างจากผม น้ำตาของแม่รินไหลออกมา ผมมองภาพตรงหน้านิ่งๆ ใบหน้าไม่ฉายแววความรู้สึกใดๆออกไปแม้ข้างในจะเจ็บปวดจนแทบจะตายให้ได้ก็ตามที

ด่าว่าว่าผมทรยศหักหลังพวกเขา แล้วพวกเขาล่ะ ทีพวกเขาทรยศต่อผม มีใครคิดจะใส่ใจผมบ้าง ทิ้งผมไว้กับภาระหนี้สิ้นขนาดนั้น คิดบ้างไหมว่าผมจะเป็นยังไง จะอยู่ยังไง ไม่เลย ไม่มีใครคิดจะติดต่อผมสักคน

“ขอให้พวกคุณทั้งสองสงบสติอารมณ์ด้วย ก็เห็นๆกันอยู่ว่าพวกคุณบริหารงานบริษัทไปไม่รอด ตลอดสามเดือนที่ผ่านมานอกจากกำไรจะไม่ได้แล้วยังขาดทุนย่อยยับ ผมเข้ามาเทคโอเวอร์กิจการต่อให้ ไม่ให้บริษัทล้มละลายก็นับว่าดีแล้ว” ผมพูดเรียบๆ คณะกรรมการคนอื่นพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ผมพูด และแน่นอนว่าเกินกว่าครึ่งเป็นคนของพี่ครามที่เข้ามาแทรกแซงในบริษัทของพ่อแม่ผมตั้งแต่ต้น

“ช่วยงั้นเหรอ งั้นแกก็ช่วยอย่างเดียวสิ แกจะมายึดบริษัทฉันทำไมไอ้ลูกเวร ไอ้คนไม่รักดี!!!” พ่อทำท่าจะเข้ามาทำร้ายผม แต่ถูกบอดี้การ์ดจับตัวเอาไว้

“ปล่อยฉัน! แกสั่งให้พวกมันปล่อยฉันนะไอ้ลูกทรพี!! แกหักหลังพวกฉัน ไอ้ลูกชั่ว!!!”

ผมค่อยหายใจเข้าลึกๆ กล้ำกลืนน้ำตาลงไปไม่ให้มันไหลออกมา ผมต้องเข้มแข็ง ผมต้องทำให้ได้ วินาทีนี้ผมอยากให้พี่ครามอยู่ใกล้ๆ แค่ได้เห็นหน้าเขาผมคงจะมีกำลังใจเพิ่มมากขึ้นกว่านี้ แต่เป็นไปไม่ได้ พี่ครามรอผมอยู่ ผมต้องทำให้พี่ครามเห็นว่าผมทำได้

ผมจะเข้มแข็งนะพี่คราม ผมสัญญา...

“แกมันอกตัญญูจริงๆ ฉันไม่น่าเอาแกมาเลี้ยงเลยไอ้ลูกไม่มีพ่อมีแม่!!!”

ผมสะอึกกับคำกรนด่าของแม่ กำมือเข้าหากันแน่น ลมหายใจผมหยุดไปชั่วขณะ ตัวเนื้อสั่นเทิ้ม น้ำตาค่อยๆรื้อขึ้นในดวงตา ผมรีบกระพริบตาสองสามครั้งเพื่อให้น้ำตาเหือดหายไป

ผมจะร้องไห้ไม่ได้ ยังไม่ใช่ตอนนี้

“นั่นสิครับ ผมไม่มีพ่อมีแม่นี่น่า ขอบคุณพวกคุณที่อุตส่าห์เลี้ยงดูผมมา ผมไม่ลืมบุญคุณหรอกครับ แต่บางทีบุญคุณกับความแค้นก็ทดแทนกันไม่ได้ ผมจะไม่โทษหรอกนะว่าคุณผิดที่ทิ้งผมแล้วพวกคุณก็มาเสวยสุขกันบนความทุกข์ของผม เพราะตอนนี้ผมมีชีวิตใหม่แล้ว”

ห้องๆทั้งห้องเงียบ ผมพยายามอย่างมากที่จะบังคับไม่ให้เสียงตัวเองสั่น ตั้งแต่นี้ต่อไปพวกเขาไม่ใช่พ่อแม่ผม แค่คนที่เคยเลี้ยงดู ผมพยายามมากแล้วจริงๆที่จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด

“ไม่ต้องห่วงนะครับ ถึงพวกคุณจะต้องออกจากการเป็นประธานบริษัทนี้ แต่ผมจะคืนเงินพวกคุณก้อนหนึ่งแทนก็แล้วกัน” ผมหยิบเช็คที่เตรียมไว้เป็นจำนวนเงินสิบล้านบาท เงินที่พวกเขาเคยเอาเข้าบัญชีให้ผมใช้และเงินที่ผมเก็บจากการแข่งรถขายรถที่ได้มาจากคู่แข่ง ผมคืนให้เขาหมดทุกบาททุกสตางค์

“ค่าเลี้ยงดูที่เคยให้ผม ผมเอามาคืน”

ไม่รู้ว่าผมมีความคิดที่ว่าผมไม่ควรใช้เงินพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ คงตั้งแต่ที่ผมเริ่มรู้สึกได้ว่าผมไม่เคยมีตัวตนในสายตาพวกเขาเลยมั้ง ตั้งแต่นั้นผมก็หาเงินใช้เอง การพนัน แข่งรถ แทงบอล ยิงสนุ๊กฯ ผมทำหมด แต่ผมไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ผมถึงได้มีเงินใช้และอยู่รอดมาได้ คอนโดที่อยู่ก็เป็นคอนโดเก่าของญาติไอ้เตอร์ที่ขายต่อให้ในราคาถูก ผมถึงมีปัญญาซื้อเองหลังจากที่ขายรถคันแรกที่ได้มากจากการแข่งชนะคู่แข่ง

“ฉันไม่ต้องการ! แกออกไปจากบริษัทฉันเดี๋ยวนี้!!!” คุณธาวัน หรือคนที่เคยเป็นพ่อผมประกาศกร้าว

“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้ ตอนนี้ในมือผมมีหุ้นของบริษัทอยู่ 67เปอร์เซ็น เท่าที่ดูแล้วคุณเหลือไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นบริษัทนี้ตอนนี้เป็นของผม ไม่ใช่ของคุณ!”

“แก ไอ้ชั่ว ไอ้คนอกตัญญู ไอ้ลูกไม่มีพ่อแม่!!!”

“ขอบคุณทุกคนที่มาในวันนี้ แล้วค่อยเจอกันครับทุกคน” ผมพูดเสียงเรียบๆ คณะกรรมการต่างก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง เหลือไว้แต่คุณธาวันที่ประคองภรรยาของตัวเองที่กำลังจะเป็นลมเพราะทนรับความจริงไม่ได้ ผมวางเช็คไว้ที่โต๊ะ แล้วก็หันหลังเตรียมจะเดินจากมา แต่ผมอยากจะพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะจากไปแล้วไม่หวนกลับเข้าไปในครอบครัวพวกเขาอีก

“ผมเสียใจที่ต้องทำแบบนี้ ผมขอบคุณที่เลี้ยงดูผมมา แม้ว่าพวกคุณจะไม่เคยรักผมก็ตาม คุณคงไม่รู้หรอกว่าผมเสียใจมากแค่ไหนที่คุณทิ้งผมไว้ข้างหลังกับหนี้สินที่คุณสร้าง คุณไม่รู้หรอกว่าในขณะที่คุณสุขสบาย ผมทรมานแค่ไหน ผมจะไม่ลืมบุญคุณ ผมจะจำพระคุณที่พวกคุณเลี้ยงผมมาให้ขึ้นใจ แต่ผมไม่ขอเจอพวกคุณอีกต่อไป เพราะผมคงทนเจ็บไม่ไหวแล้วจริงๆ” พูดจบผมก็เดินออกจากห้องประชุมที่ตอนนี้มีแต่เสียงกรีดร้องของคนเคยเป็นแม่และเสียงตะโกนด่าไล่หลังของคนที่เคยเป็นพ่อ

แต่นับจากวินาทีนี้จะมีแค่ผมเพียงคนเดียว คนที่ไม่มีพ่อแม่ญาติพี่น้องให้กลับไปมา

ไม่มีอีกแล้ว

“ไอ้ริช!!!” เสียงของผู้ชายที่เคยเป็นพี่ชายของผมดังขึ้นพร้อมกับหมัดที่กระแทกหน้าผมอย่างจังจนตัวผมล้มลงไปกับพื้น

โรม...

“มึงทำแบบนี้ได้ไงวะ นั่นพ่อแม่มึงนะไอ้น้องเวร!!!” พี่โรมกระชากคอเสื้อผมขึ้นจนตัวผมลอยตามแรงของเขา พี่โรมเป็นคนตัวใหญ่กว่าผมเยอะ พอๆกับพี่ครามได้เลย

“เปล่า เขาไม่ใช่พ่อแม่ผม ผมมันลูกไม่มีพ่อแม่เผื่อคุณจะยังไม่รู้” ผมไม่รู้หรอกว่าพี่โรมจะรู้เรื่องไหม รู้ไม่รู้จะมีประโยชน์อะไร ยังไงความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ

น่าแปลกนะว่าไหม คนเราชอบให้คนอื่นพูดความจริงกับตัวเอง แต่พวกเขาเหล่านั้นก็ยอมรับความจริงไม่ได้ ผมก็คนหนึ่ง ยอมรับเลยว่าผมยังทำใจไม่ได้กับความจริงที่ว่าพวกเขาไม่ใช่พ่อแม่ไม่ใช่พี่ชายผม

“แกพูดอะไรของแกไอ้ริช!!” พี่โรมเขย่าขอเสื้อผม สีหน้าเกรี้ยวกราดจ้องผมโกรธๆ

“มีอะไรคุณก็ไปถามพ่อแม่คุณเอาเองแล้วกัน” ผมดึงมือเขาออกจากคอเสื้อที่เริ่มรัดคอผมมากขึ้นจนแทบจะหายใจไม่ออก

“กรุณาปล่อยคนของผมด้วย!”

ปึก!

ร่างขอมพี่โรมถูกเหวี่ยงไปข้างหลังโดยฝีมือของพี่คราม พอได้เห็นหน้าเขาเท่านั้นน้ำตาผมก็ไหลออกมา พี่ครามดูตกใจไม่น้อย เขาเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้

“อย่าเพิ่งร้อง อดทนก่อน” พี่ครามกระซิบบอกเสียงเบาก่อนจะเดินกลับไปหาพี่โรม ผมเงยหน้านิดๆไม่ให้น้ำตามันไหลลงมา

“ต่อจากนี้อย่ามายุ่งกับคนของผมไม่ว่าจะกรณีใดๆก็ตาม อย่าไปโทษเขาที่ทำแบบนี้ เพราะพวกคุณหักหลังเขาก่อนเองถ้าเขาจะแก้แค้นคืนบ้างก็ไม่แปลก เช่นเดียวกับที่พวกคุณหักหลังผมโกงผมหน้าด้านๆ วันนี้ผมก็แค่มาทวงของๆผมคืน คงไม่ว่ากันนะคุณโรม” พี่ครามพูดอย่างเหนือกว่า พี่โรมกัดฟันมองหน้าพี่ความอย่างเฉือดเชือนก่อนจะเบนสายตามามองผมอย่างโมโห ผมพยายามตีหน้าให้นิ่งเข้าไว้

มันจบลงแล้ว

ผมเดินตามพี่ครามมาถึงรถอย่างเหม่อลอย เหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ พอเข้ามาในรถพี่ครามก็สั่งให้คนขับรถขับกลับโรงแรมทันที ผมมองไปข้างหน้าพลางคิดว่าผมทำสำเร็จแล้ว ผมทำได้ แต่แล้วมันดียังไง ทำไมผมยังเจ็บแบบนี้ แท้จริงแล้วผมต้องการอะไรกัน

ต้องการให้พวกเขาย่อยยับให้สมกับที่พวกเขาทำร้ายผม

ต้องการให้พวกเขาสนใจว่ายังมีผมอยู่บนโลกนี้

หรือ...แท้จริงแล้วผมอยากรู้ว่าความจริงคือพวกเขารักผมเหมือนกัน

ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่

แต่ความจริงก็คือความจริง ผมไม่เคยมีตัวตนในสายตาพวกเขา เขาไม่เคยรักและมองผมเป็นลูก เขาก็แค่หยิบยื่นเศษเงินและอาหารให้ผมได้กินได้โตมาจนถึงทุกวันนี้

“ฮึก..ฮืออ” น้ำตาที่กลั้นเอาไว้นานไหลทะลักลงมา ผมเจ็บ เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ทำไมพวกเขาถึงไม่รักผม ทำไมถึงเป็นแบบนี้

“ร้องเถอะ อยากร้องก็ร้อง” พี่ครามขยับเข้ามากอดผมไว้ ผมหันไปหาพี่ครามแล้วก็โถมกอดเขาแน่น

“พี่คราม ผมเจ็บ ผมเจ็บ ผมเจ็บ” ผมย้ำคำครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างต้องการให้มันฝังลงไปในจิตใจว่าเจ็บมากแค่ไหน มือหนาที่คอยโอบกอดผมไว้ยามอ่อนแอลูบที่หลังผมแผ่วเบาแต่ทว่าหนักแน่นอยู่ในที ผมขยับชิดพี่ครามยิ่งขึ้นจนแทบจะเกยอยู่บนตักเขา อยากใกล้ให้มากกว่านี้ ความอบอุ่นของเขาผมอยากได้มากกว่านี้ เพราะตอนนี้ผมหนาวเหลือเกิน

“ไม่เป็นไร”

“ผมทำได้แล้วพี่คราม แต่ผมเจ็บ พวกเขาไม่รักผมเลย”

“เก่งแล้วเด็กดี ใครไม่รักก็ไม่ต้องรัก นายมีฉันทั้งคน รู้ใช่ไหม”

ผมปล่อยโฮทันที ผมรักคนนี้ รักผู้ชายคนนี้ ขอเถอะ อย่าให้ผมเสียเขาไปอีกคน ไม่งั้นผมอยู่ไม่ได้แน่ ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

ผมร้องไห้อยู่กับอกพี่ครามจนมาถึงโรงแรม ผมปล่อยพี่ครามแล้วกลับมานั่งที่เดิม ใช้มือเช็ดน้ำตาที่เปื้อนไปทั้งหน้า ไม่ใช่แค่หน้าผมที่เปียก แต่เสื้อสูทพี่ครามก็เปียกเป็นวงกว้าง พี่เขาแค่ก้มมองแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร รอจนผมพร้อมแล้วถึงได้เปิดประตูลงก่อน ผมขยับลงตามพี่ครามที่เดินเข้าไปในโรงแรม ผมเดินก้มหน้าก้มตาเข้าไปในลิฟที่มีแขกคนอื่นอยู่

หน้าตาผมตอนนี้คงแย่เกินกว่าจะให้ใครเห็นได้ พอมาถึงชั้นที่ยี่สิบแขกสามคนในลิฟก็เดินออกไป ผมอยู่ชั้นที่สี่สิบ พอมาถึงผมก็เดินตามพี่ครามเข้าไปในห้อง พี่ครามเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ผมก็เดินตาม พี่เขาหันมามองอย่างสงสัย

“ผมขอโทษ” ผมบอกเสียงเบา

“เรื่อง?” เขาถาม มือก็ถอดสูทออกแล้วปลดเน็คไท

“เรื่องเสื้อ”

สูทแต่ละตัวของพี่ครามนี่เป็นหมื่นๆเลยนะ อย่างตัวที่ผมใส่อยู่พี่ครามเลือกให้ ถูกกว่าของพี่ครามแต่ก็ยังเกินหมื่นอยู่ดี

“ช่างมันเถอะ” พี่ครามพูดไม่ใส่ใจ โยนเสื้อสูทในมือไปที่เก้าอี้ที่วางชิดกันผนัง มือหน้าปลดกระดุมเสื้อจนผม ผมยืนมองนิ่ง พี่ครามขมวดคิ้วมองผมตอบอย่างสงสัย

“มีอะไร” พี่ครามเลิกคิ้วถาม มือก็ปลดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายออก เผยให้เห็นกล้าวเนื้อหน้าท้องที่สวยงามได้รูปและยังเห็นวีเชฟที่พ้นขอบกางเกงและชายเสื้อร่ำไร

“กอดหน่อย” ผมบอก อยู่ดีๆก็อยากกอดเขา พี่ครามนิ่งไปแล้วก็เดินเข้ามาหาผมและดึงผมเข้าไปกอด

“ฮึก...” น้ำตาที่คิดว่าเหือดหายไปแล้ว จู่ๆก็ไหลออกมาอีก

“พอได้แล้ว จะร้องอะไรเยอะแยะ” พี่ครามเอ็ดขำๆ

“ผมเสียใจ” ผมโขกหน้าผากกับหน้าอกพี่ครามอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บเอง พี่ครามจับหน้าผมให้เงยขึ้นก่อนจะจูบลงที่หน้าผาก ทำแบบนี้น้ำตาผมก็ยิ่งไหลออกมา

“นี่น้ำตาหรือเขื่อนแตก หยุดร้องเถอะ หน้าตาน่าเกลียดชะมัด” พี่ครามยิ้มล้อผม ถึงผมจะชอบเวลาพี่ครามยิ้มเพราะเขายิ้มไม่ค่อยบ่อย แต่ตอนนี้มันใช่เวลามายิ้มไหม

ดูสถานการณ์บ้างเซ่!

ผมยกมือขึ้นโอบกอดรอบคอพี่คราม เอาหน้าซุกลงกับไหล่แล้วก็ร้องไห้ออกมาอีก ผมแค่อยากร้อง อยากระบาย ขอให้ผมได้ร้องให้สมกับที่ทรมานมานาน แล้วหลังจากนี้ผมจะเข้มแข็งขึ้นโตขึ้น

“อาบน้ำไหม” พี่ครามถามเสียงอ่อนโยน ผมหยักหน้ากับไหล่ พี่ดันตัวผมออกแต่ผมกอดเขาไม่ปล่อย ผมอยากอยู่แบบนี้ อยากกอดเอาไว้ให้รู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวจริงๆ

ผมกลัวว่าถ้าผมปล่อยมือแล้วเขาจะหายไป

เมื่อผมไม่ปล่อย พี่ครามก็เลยถอดเสื้อผ้าอย่างทุลักทุเล แต่ก็ถอดออกจนสำเร็จ ผมที่เหลือแต่บ็อกเซอร์ถูกพี่ครามอุ้มเข้าไปในห้องน้ำ พี่เขาวางผมลงในอ่างจากุชชี่ขนาดใหญ่

“ปล่อยมือก่อน จะถอดเสื้อผ้า” พี่เขาบอกผมเลยยอมปล่อยมือ แต่ก็มองพี่คราม ถ้าผมเผลอเขาอาจจะหายไปก็ได้ ผมจะประมาทไม่ได้

“มองขนาดนี้เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”

ผมไม่เข้าใจหรอกว่าพี่พูดว่าอะไร แต่ผมอยากให้พี่เขามากอดผมเร็วๆ ผมกลัว...

พอพี่ครามถอดเสื้อผ้าเสร็จก็ลงมาในอ่าง ผมกระเถิบตัวเข้าหาทันที

“ยกก้นขึ้น” พี่ครามจับที่ขอบบ๊อกเซอร์ผมแล้วสั่งให้ผมยกก้นขึ้น ผมทำตาม แล้วพี่ครามก็ดึงทั้งบ๊อกเซอร์และกางเกงชั้นในของผมออก ผมปีนขึ้นไปนั่งคล่อมหันหน้าเข้าหาพี่ครามแล้วก็กอดคอซุกหน้ากับไหล่พี่ครามเหมือนเดิม

ยิ่งนึกถึงสายตาที่มีแต่ความเกลียดชังของพ่อและแม่ ผมก็ยิ่งเสียใจ ไม่สิ พวกเขาไม่ใช่พ่อแม่ผมเสียหน่อย ผมเรียกเขาว่าพ่อแม่ไม่ได้อีกแล้ว

“ลุก!” พี่ครามพูดเสียงดังขึ้นแล้วก็ผลักผมออกจาตัวเขา แต่ผมกอดเขาแน่นส่ายหน้าไปมา ยิ่งถูกผลักไสผมยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก

“ไม่เอา!” ผมขยับตัวเข้าหาพี่ครามมากขึ้น พี่ครามก็ดันผมออกอย่างเดียว

“จะลุกไม่ลุก!”

“ไม่ลุก!”

“ริช อย่ามายั่วนะ!”

“ไมได้ยั่ว กอดหน่อยไม่ได้เหรอ ฮึก ฮืออ” ผมพูดไปสะอื้นไป

“ถ้าเราไม่ลุกไอ้ที่นั่งทับอยู่นี่มันจะลุก อยากเสียตัวหรือไง!” พี่ครามบ่นอย่างหัวเสีย ผมถึงได้เข้าใจว่าพี่เขาหมายถึงอะไร เพราะเราทั้งสองต่างเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่

ผมว่ามันไม่ได้จะลุกหรอก มันลุกแล้วต่างหาก

“ผมยังกอดพี่ครามแน่น ได้ยินพี่ครามสูดลมหายใจเข้าออกแรงๆแล้วก็ถอนหายใจออกมา ผมดันตัวออก ยกมือขึ้นลูบหน้าพี่ครามที่มีหนวด ผมชอบที่เขามีหนวด แม้เวลาที่เขาจูบหรือไซ้คอมันจะเจ็บๆคันๆ แต่ก็รู้สึกดี

ผมเลื่อนหน้าไปจูบพี่คราม แตะที่ริมฝีปากพี่ครามเบาๆ เขาเม้นปากแน่นจ้องผมดุๆ

“อย่ายั่ว” พี่ครามปราบ แต่ผมยังไม่หยุด แลบลิ้นเลียที่ปากพี่ครามเบาๆ ส่วนล่างของเขาแข็งขืนขึ้นยิ่งกว่าเกาะ

“จูบหน่อย” ผมร้องขอ เพราะพี่ครามไม่ยอมเปิดปากเสียที

“...” พี่ครามยังนิ่ง ผมปล่อยให้น้ำตาไหลแล้วก็ยืนหน้าไปจูบพร้อมกับกัดปากพี่ครามอย่างแรงจนเลือดออก พี่ครามร้องซีดแล้วก็ตีก้นผมอย่างแรง ผมเจ็บจนสะดุ้งแต่ก็ไม่ถอนปากออก จนในพี่สุดพี่ครามก็ยอมจูบผม

ริมฝีปากร้อนบดเบียดริมฝีปากผมอย่างร้อนแรง ปลายลิ้นชื้นเกี่ยวกระหวัดดูดดึงลิ้นผมแรงๆ ผมจูบตอบกลับพร้อมกับบิดตัวเร่าๆอยู่บนตักอีกฝ่ายด้วยความซาบซ่าน

มือพี่ครามลูบที่หลังผมไปมา กรีดนิ้วตามแนวสันหลัง ผมสะดุ้งแอ่นอกเข้าหาพี่ครามยิ่งขึ้น ส่วนล่างเบียดเสียดกันจนรู้สึกได้

“พอได้แล้ว” พี่ครามดุเมื่อพอเขาถอนริมฝีปากออกแล้วผมโน้มหน้าจะจูบต่อ

“กอดผมที” ผมบอกเสียงสั่น

“รู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา”

“รู้”

“ลุกขึ้นได้แล้ว อาบน้ำเองเลย เดี๋ยวจะออกไปรอข้างนอก” พี่ครามยกตัวผมลงจากตัก ผมรีบยกมือคว้าคอพี่ครามเอาไว้

“ไม่เอา กอดผมนะกอดผม รักผมที”

“ริช ตอนนี้นายสติไม่เต็มร้อย แต่ถ้ารู้สึกตัวขึ้นมานายจะต้องเสียใจแน่ๆ”

“ไม่เสียใจ ผมรู้ทุกอย่าง นะพี่คราม กอดผมที” ผมกอดพี่ครามแน่น พรมจูบไปทั่วแก้มที่มีหนวดบางๆ

“เฮ้อ แล้วอย่ามาร้องได้ทีหลังแล้วกัน”

“ไม่ร้องหรอก!” ผมรีบบอก

“ไม่ได้ถาม!”

ผมทำหน้ามุ่ยเมื่อถูกดุ พี่ครามยกตัวผมขึ้นนั่งคล่อมเขาไว้ตามเดิม เราสบตากันก่อนจะค่อยๆเคลื่อนเข้าหากัน

“เด็กดื้อ อย่ามาบอกให้หยุดทีหลังก็แล้วกัน จะเล่นให้น่วมเลย!”





[Song-Khram talks]

“เฮ้อ ซ่านักนะ” ผมบิดจมูกคนที่หลับไปเมื่อกี้เพราะเหนื่อยจากบทรักร้อนแรงหลายต่อหลายรอบอย่างหมั่นเขี้ยวปนหมั่นไส้ ไอ้ทีหลายรอบนี่ไม่ใช่เพราะผมเลย แต่เพราะริชเองที่เรียกร้องจนสุดท้ายก็หลับคาอกผม ทั้งที่เป็นครั้งแรกแต่ก็ไม่ได้ดูสังขารตัวเองเลยว่าไหวไหม ค่อยดูนะ พรุ่งนี้ไข้ขึ้นแน่ๆ

ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะกอดมันหรอกนะ แต่มันกำลังเสียใจมาก ดวงตาที่เหมือนเหม่อลอยไปในที่ที่ผมเข้าหาไม่ถึง น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ผมสงสารจนอยากจะกอดเอาไว้ไม่ให้ใครมาทำร้ายริชได้อีก เพราะอย่างนั้นผมถึงไม่อยากจะฉวยโอกาสต่อที่ริชกำลังอ่อนแอจนไม่มีสติแบบนี้เอาเปรียมมัน แต่ดูมันทำนะ ยั่วผมได้ยั่วผมดี ถ้าตื่นมาแล้วโวยวายผมจะจัดให้อีกหลายๆดอกเลยคอยดู!

ผมลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กชุบน้ำอุ่นออกมาเช็ดเนื้อเช็ดที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและน้ำรักทั้งของมันเองและของผม อยากจะพาไปอาบน้ำอยู่หรอก แต่สภาพนี้คงไม่ไหว ปล่อยให้นอนพักไปก่อนแล้วกัน

ผมหยิบเสื้อครุมมาสวมให้ริช มันปมแน่นเพราะริชมันนอนดิ้นมาก มากถึงมากที่สุด ถ้ามัดไม่ดีตื่นเช้ามาเสื้อคลุมคงหลุดออกจากตัวแน่ ผมนอนกับมันทีไรตัวผมต้องเขียวทุกที ซอกบ้างเข่าบ้าง ตามแต่ที่มันพอใจและครับ

แต่งตัวห่มผ้าให้มันเรียบร้อยผมก็ยืนมองมันที่ปลายเตียงอย่างชั่งใจ โทรลงไปขอยาแก้ไข้กับยาแก้อัสเสบมาเตรียมไว้ก่อนดีกว่า เหมือนไอ้ทราฟจะเอาให้เค้กกิน

ผมเดินออกไปข้างนอก หาน้ำดื่มในครับแล้วโทรไปแจ้งที่ด้านล่างเพื่อขอยา ไม่นานพนักงานก็เอายาขึ้นมาให้ ผมจ่ายทิปให้พนักงานแล้วก็เดินไปหยิบน้ำในครัว

เข้าไปในห้องนอน ก็เห็นริชนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ใบหน้าเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ มือทั้งสองข้างไขว่คว้ากลางอากาศ ปากหนาพึมพำอะไรบางอย่าง...บางอย่างที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจเขา บางอย่างที่คงจะไม่หลุดออกไปง่ายๆ ทุกอย่างต้องใช้เวลา เมื่อบาดแผลหายดีแล้วเขาก็จะดีขึ้น

ผมเดินไปที่ข้างเตียง วางแก้มน้ำและยาที่โต๊ะหัวเตียง ก่อนจะไถลตัวนอนลงดึงริชเข้ามากอด ลูบแผ่นหลังบางๆอย่างเบามือ เสียงสะอื้อดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ บีบคั้นให้หัวใจผมเจ็บไปด้วย

“ฮึก พี่คราม” ริชละเมอเรียกชื่อผม

“นอนซะ ฉันจะอยู่กับนายเอง”

ริชคดตัวนอนในอ้อมกอดผมเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆที่หวาดกลัวต่อสิ่งรอบข้าง เฮ้อ ถ้าผมไม่ไปเจอมัน ชีวิตมันจะเป็นยังไงวะเนี่ย ผมแทบไม่อยากจะนึกภาพเลยจริงๆ

ตอนเช้าผมตื่นก่อนริช กะไว้แล้วว่าตัวต้องร้อน ผมค่อยๆจับมือริชออกจากเอว แต่ริชกลับสะดุ้งเฮือกคว้าเอวผมไว้แน่นทั้งๆที่ยังไม่ตื่น ผมเลยต้องลูบหัวลูบหน้าปลอบจนเนื้อตัวที่สั่นน้อยๆนิ่งลง

ผมค่อยยกแขนริชขึ้นช้าๆ คว้าเอาหมอนหนุนมาให้ริชกอดไว้

“เฮ้อ” ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก เดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วออกไปสั่งข้าวมาให้ไอ้เด็กดื้อในห้องนอนกิน จะได้กินข้าวกินยา

เมื่อพนักงานเอาอาหารมาส่งผมก็ยกถาดเข้าไปในห้องนอน ริชยังนอนหลับอยู่ ผมไม่อยากให้มันตื่นมาแล้วทำหน้าเศร้าใส่เลยจริงๆให้ตายเถอะ เอาไงดีวะ

เค้ก...!

ผมหยิบโทรศัพท์โทรหาเค้กทันที ไม่สนใจว่าที่เมื่อไทยจะกี่โมง รอสักพักก็มีคนรับสาย เป็นไอ้ทราฟ เสียงมันงัวเงียเหมือนยังไม่ตื่น

“กูเอง ขอคุยกับเค้กหน่อย”

“เค้กนอนอยู่ มึงโทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย” มันบ่น

“เออ ปลุกให้กูหน่อยเร็วๆ” ผมบอก ไม่สนใจว่ามันจะโมโหไหมที่ผมโทรไปกวนมันตอนนอน แล้วก็ได้ยินเสียงมันเรียกเค้ก สักพักเค้กก็รับโทรศัพท์

“อะไรอ่าพี่คราม เค้กจะนอน” เค้กพูดเสียงยานๆ

“เดี๋ยวค่อยนอน พี่ริชร้องไห้ ปลอบให้พี่หน่อย”

“ห๊า! พี่ครามทำพี่ริชร้องไห้เหรอ!” คงตื่นเต้มตาแล้วสินะ เสียงถึงได้ขึงขังแบบนี้

“เปล่า ถือสายรอแปบหนึ่ง” ผมบอก แล้วก็ปลุกริช

“ริช ตื่น มีคนจะคุยด้วย” ผมปลุกอยู่สักพักริชถึงได้ปรือตาขึ้น ตาปูดยังกะลูกมะนาว

“พี่คราม” ริชเรียกผมเสียงแหบเสียงแห้ง

“พี่ริชชชช!” ผมกดเปิดสปีกโฟน เสียงเค้กก็เล็ดลอดดังลั่น น้ำเสียงสดใสของเค้กทำให้ริชยิ้มออก

“เค้ก พี่คิดถึง แค่กๆ” ริชพูดแล้วก็ไอออกมา ผมประคองให้มันนั่งพิงหมอนดีๆ แล้วก็ออกไปหยิบน้ำข้างนอก ปล่อยให้ริชคุยกับเค้กไปก่อน อารมณ์จะได้ดีขึ้น

[พี่ริชเป็นอะไรอ่ะ ร้องไห้เหรอ พี่ครามแกล้งใช่ไหม]

“เปล่าครับ มีเรื่องนิดหน่อย”

[งั้นเหรอ อย่างร้องไห้เลยนะ เค้กไม่อยู่ด้วยกอดปลอบพี่ริชไม่ได้นะ เดี๋ยวพี่ริชกลับมาแล้วเค้กพาไปกินไอ้ติมไหม เค้กเลี้ยงเอง]

“เอางั้นเหรอ งั้นพี่ไม่เกรงใจนะ”

[ครับผม ตามสบายเลย เงินพี่ทราฟ ไม่ใช่เงินเค้ก ฮ่าๆๆ]

“ฮ่าๆๆ”

ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง ริชคุยกับเค้กอีกสองสามคำก็วางสาย เขามองผมก่อนจะหน้าแดงขึ้นมา นี่เขินหรือไข้ขึ้นกันแน่วะ

“กินข้าวแล้วจะได้กินยา” ผมบอก ตักข้างต้มขึ้นเป่าให้คลายร้อนแล้วเอาไปจ่อที่ปาก ริชอ้าปากงับช้อนแต่โดนดี แต่ตอนกลืนริชทำหน้าเหมือนทรมาน

“เจ็บคอเหรอ” ผมถาม

“เจ็บ เจ็บไปทั้งตัวเลย” ริชบ่น เบ้หน้าเมื่อขยับตัว

“สมน้ำหน้า อยากซ่าดีนัก” ผมว่าให้ ริชถลึงตาใส่ผม ปากก็รับเอาข้าวเข้าปาก

กินไปได้ไม่กี่คำก็หันหน้าหนี ผมไม่อยากเซ้าซี้เลยหยิบยาให้กินแทน

“ไม่กินได้ไหม” ริชดันมือผมที่ถือยาออกจากตัว

“ไม่ได้ กินซะ”

“ผมไม่อยากกิน” ริชเบ้หน้า เตรียมจะเลื้อยตัวลงนอน

“กินยาจะได้หาย แล้วจะได้กลับบ้าน”

ริชชะงักไปกับคำพูดของผม ดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักเริ่มมีน้ำตารื้อขึ้นมา

“ผมไม่มีบ้าน” ริชพูดครางเบาๆอย่างน่าสงสาร

“รู้ได้ไง” ผมถาม

“ไม่มีจริงๆ ผมไม่มีบ้านให้กลับไป ไม่มีใครเลย”

คงหมายถึงครอบครัวสินะ

“มีสิ บ้านฉันไง บ้านฉันก็คือบ้านนาย เห็นไหม นายมีบ้าน มีฉัน มีลูกหิน มีเค้ก มีไอ้ทราฟ ไอ้สองและไอ้เจ เห็นไหม มีแต่คนรอนายกลับบ้านทั้งนั้นเลย”

“...”

“กินยานะ จะได้กลับบ้าน”

“ครับ” ริชยอมอย่างว่าง่าย กินยาหลายเม็ดโดยไม่อิดออดอย่างทีแรก สักพักก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ปากก็ละเมอพึมพำเบาๆ

“อยู่กับผมนะ อย่าทิ้งผมไป”

เป็นแบบนี้แล้วผมจะทิ้งได้ยังไง





…  …  …
# ฮือออออ แต่งไปร้องไห้ไป สงสารน้องริช! โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะ
# อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วนะตัวเอง ทีแรกว่าจะลงตอนนี้พรุ่งนี้ แต่พรุ่งนี้ต้องไปทำธุระเลยเลื่อนมาลงวันนี้แทน 
# มาม่าหมดลังแล้วนะ อิ่มไหม อิ่มเนอะ ไม่ต้องกินแล้วเนอะ 55555
# มีใครยังไม่ได้ไปลงชื่อจองหนังสือเรื่องนี้ไหมค่ะ ถ้าใครอยากได้แล้วยังไม่ได้ลงชื่อจองก็เข้าไปลงชื่อหน่อยนะคะ จะเช็คจำนวนยอด ยังไม่มีเงินก็ลงชื่อไว้ก่อนได้คะ ริริมีเวลาให้เก็บเงินเยอะ ตามลิ้งค์นี้เลยคะ
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นและบวกคะแนนบวกเป็ดให้ทุกคนมากๆค่ะ กอดๆ
 

[NJnobu]

ไม่อยากให้จบเลย... 

[IIIA]

พี่ครามรักริชให้มากๆนะ 

[Pumpkin_23]

ไม่คิดว่าริชจะยั่ว 5555 

[Azakura_Hibari]

เฮ้ยๆๆๆ ได้กันแล้วๆๆๆๆ 
ฟินฟุดๆๆๆเลยฮ๊าฟฟฟฟฟ 


เฮ้ออออ สงสารน้องริช ครอบครัวนั้นเค้าใจร้ายมากเลยนะ ที่ทำกับริชแบบนี้อ่ะ
แล้วยังมาด่าว่าน้องอย่างนั้นอย่างนี้อีก ทำไมไม่มองดูตัวเองบ้างว่าทำอะไรไว้กับน้องบ้าง
ริชก็คนนะ มีหัวใจ มีความรู้สึกเหมือนกัน  พวกนี้เป็นครอบครัวที่แย่มากๆเลย
แต่ก็ดีแล้วล่ะ ที่ริชได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับพี่คราม แอร๊ยยยย 

+เป็ด เป็นกำลังใจให้น้องริชกับคุณริรินะคะ 

ปล. พอบอกว่าใกล้จะจบแล้ว แอบใจหายเหมือนกันนะเนี่ย 

[pooinfinity]

อ่านแล้วสงสารน้องริชอ่าาาา

[iammz]

น้องริชน่าสงสาร ยังดีมีพี่ครามคอยคู่ข้าง ๆ

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ~^^

[Monkey D lufy]

สงสารริชนะ  พี่ครามดูแลริชดีๆนะจ๊ะ

พี่โรมนั่นท่าทางจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ  แต่ก็โกงพี่ครามอยู่ดีเนอะ

[NOoTuNE]

 

[ChiOln]

สงสารริชมากเลย ToT

[Aomampapeln]

ริชยั่วเองนะช่วยไม่ได้คึคึ
เข้มแข็งเข้านะริชมันต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่ๆ

[saradino1]

น้องริช

[ormn]

  สงสารริชจังโชคดีที่ริชมีพี่ครามอยู่ด้วย

[ekonut]

 

[yamanaiame]

  เค้ก ทำให้โลก สดใส ฮ่าๆๆๆๆๆ

[เฉาก๊วย]

+1

[seaz]

ยั่วแบบไม่กลัวเหนื่อยเลยนะ อิอิ

[sam3sam]

ยังมีที่รักริชและริชก็รักอยู่อีกหลายคนนะ

 

[indy❣zaka]

อยู่นี่อ้อนพี่คราม  กลับไปบ้านค่อยไปรออ้อนน้องเค้ก  เอ๊ะ! ต้องรอให้น้องเค้กมาอ้อนสิ รายนั้นเด็กน้อยตลอด   

[mild-dy]

ยั่วจริงๆ ทำเอาฟินเลย

[tuek]

สงสารริชมากๆ
ครามดูแลริชให้ดีนะรักริชมากๆนะ

[wi_OoO_wi]

มันสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ตบตีๆๆ ไม่มีใครยังมีครามนะ เบ้ยยยยยยย 

คำผิดไม่รู้จะเริ่มแก้จากตรงไหนดี 

อ๊ากกกกกกกก

ว่าแล้วววว มันต้องมีฉากหัวเตียงกับเช้าวันใหม่

 

[maemix]

ริชน่าสงสาร ร้องไห้ตาบวมเลย
ทั้งอ้อนและยั่วพี่คราม สุดท้ายพี่ครามก็เลยปลอบใจ
ไปหลายรอบ เป็นไข้เลย
พี่ครามน่ารัก ดูแลริชดีมาก ให้ริชคุยกะเค้กจนสบายใจ
หวานๆและอบอุ่นจังเลยพี่คราม

[CarToonMiZa]

หมดเรื่องหมดราวสักที
ต่อไปนี้ก็มีแต่เรื่องดีดี
แล้วนะริชชี่

[GintoniC]

พี่ครามต้องรักริชมากนะ น้องไม่มีใครแล้ว ตอนนี้หวานปนเศร้าอ่ะ 

[gupalz]

ริชสู้ๆ ยังมีพวกพี่ครามกับน้องเค้กอยู่นะ