หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[ka[ze]na]

ริชชี่กอดหน่อย โอ๋ๆๆๆๆๆ ไม่เป็๋นไรน๊า!!!!

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่านประโยคสุดท้าย "อยุ๋กับผมนะ อย่าทิ้งผมไป" แล้วน้ำตาเค้ามาจากไหนละเนี่ยT^T

[nongrak]

สงสารริชอ่ะ แต่ดีแล้วที่ครามอยู่กับริช

[~ณิมมานรฎี~]

   ริชชี่น่าสงสารรรรรรรรรร นู๋เค้กปลอบๆๆๆๆๆๆ  ส่วนพี่คราม หุหุหุ    จัดเต็มเลยล่ะสิๆๆๆๆๆ

[greensnake]

ตอนนี้คงต้องใช้ทั้ง :monkeysad:และ
เพราะตอนแรกน้องริชน่าสงสารเหลือเกิน
เรียกว่าจิตใจบอบช้ำน่าดู แต่ีิลก็เข้มแข็งจนผ่านมันมาได้
แต่หลังจากนั้นนี่สิ ปรับอารมณ์แทบไม่ทันเลยทีเดียว
น้องริชโดนพี่ครามกินซะแล้ว เอ๊ะ หรือจะเป็นพี่ครามโดนกิน
ต่อไปนี้น้องริชก็เป็นสมาชิกของบ้านนี้โดยสมบูรณ์
ถ้าเค้กรู้จะว่ายังไงบ้างนะเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[SaM_TwiN]

  ริชทำตัวเองแท้ 

[minenat]

น้องริชน่าสงสารร แต่ผ่านมาได้แล้วนะลูก
พี่ครามต่อไปดูแลน้องนะอย่าทิ้งน้องเข้าใจมั้ย

[akiko]

ริชน่าสงสารอะ 

[SuSaya]

ริชยังมีใครอีกหลายคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้าง
อย่าเศร้าไปเลย

[OoniceoO]

เลิฟยูๆๆๆ  จุฟๆๆๆ

[bobie]

ริชน่าสงสารอ่ะ
ต่อไปพี่ครามดูแลน้องดีดีนะ
ริชก็อย่าคิดมาก ตอนนี้คิดซะว่าตัวเองมีพร้อมทุกอย่างแล้วนะ

[kitty08]

  ในที่สุดริชก้อผ่านพ้นเรื่องราวทั้งหมดไปด้วยดี  ต่อไปนี้ก้อขอให้มีความสุขมาก ๆ น่ะ พี่ครามไม่กล้าทิ้งหรอก เพราะกลัวน้องเค้ก  น้องริชน่ารักขนาดนี้ใครจะไปกล้าทิ้งลงจริงไหมคุณริริ  แต่ว่าทำไมฉากเลิฟ ๆ ของพี่คราม+น้องริชหายไปไหน  ลุ้นตั้งนานว่าบทเลิฟของพี่ครามจะดุดันเหมือนบุคลิกพี่แกไหม ทำไมมันหายไปล่ะ  จะได้อ่านในเล่มหรือเปล่าน่ะ 
รอหนังสือน่ะจ้ะ 

[pulovely]

อ่านทันแล้ว
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆ
ยกให้น้องเค้กน่ารักที่สุด 

จะบอกว่าขอจองหนังสือด้วยนะคะ อยากได้มากๆ แต่เข้าไปลงชื่อในเฟสไม่ได้อ่า TT

อืม..จะบอกว่า จากที่อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ ก็มีคำผิดมากอยู่นะคะ หลายๆจุดด้วย ถ้าพิมพ์เป็นหนังสือเมื่อไร
ริริ คงต้องเช็คคำผิดอีกรอบ (คือไม่อยากให้มีคำผิดน่ะค่ะ เพราะทำให้เสียอรรถรสในการอ่าน หวังว่าคงไม่ว่ากันนะคะ
ที่ต้องบอกกันตรงๆ)

[koikoi]

พี่ครามดูแลริชดีดีนะ

[punchnaja]

น่ารักง่ะ^^ ชอบครามมมมมมม ว่าแต่พ่อครามเป็นมาเฟียไม่ใช่เหรอ แล้วจะยอมรับริชได้เร้อออ

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 28
[Song-Khram talks]


ผมนั่งมองสองพี่น้องเขากอดเขาปลอบกันแบบไร้ความเห็นใดๆทั้งสิ้น ตั้งแต่กลับมาบ้านเมื่อตอนเที่ยง เค้กก็โอ๋ริชแล้วโอ๋ริชอีก โอ๋จนมันร้องไห้อีกรอบ ทีนี้คนที่ทำเขาร้องไห้ก็ร้องตาม เออ ไอ้ลูกหินกับไอ้สายไหมก็ร้องพอกัน ทั้งเห่าทั้งหอน

กูปวดหัวครับ!

แต่อย่าได้สอดปากเข้าไปห้ามเชียวนะ เดี๋ยวเค้กจะงอนผมเอา แค่คราวก่อนที่ผมแกล้งไม่ให้ไปกินข้าวนอกบ้านโทษฐานที่ไปเข้าข้างศัตรูอย่างไอ้ก้องแทนที่จะเข้าข้างผม เค้กก็งอนไม่ยอมพูดกับผมเลย ทั้งๆที่ตัวเองทำผิดแท้ๆ แต่ต้องยอมเขาครับ ผมทำอะไรได้ที่ไหน ทุกวันนี้ไม่รู้เลยว่าบ้านนี้ใครใหญ่สุด ผมหรือเค้ก

“พี่คราม เดี๋ยวเค้กกับพี่ริชมานะ” เค้กเดินมาชะโงกหน้ามาพูดกับผม

“จะไปไหน” ผมถาม เหลือบตามองริชที่นอนเลื้อยลงไปกับพื้น แพขนตาเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา ปากก็จุ๊บไอ้ลูกหินไม่หยุด

“ไปกินไอ้ติมข้างนอก ร้านใกล้ๆเพิ่งเปิดใหม่ เดี๋ยวเค้กปั่นจักรยานไปกับพี่ริช” เค้กพูด

“อืม ระวังรถด้วยล่ะ” ผมบอก กลับมาเหนื่อยๆผมไม่อยากออกไปไหน เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องกลับไปทำงานอีก

“ไปพี่ริช ไปกินไอติมกัน เค้กเลี้ยงเอง” เค้กพูดเสียงสดใส

“มีเงินเหรอเรา” ริชยิ้มถาม แต่ใบหน้ายังติดเศร้าอยู่ ผมไม่รู้จะทำยังให้มันอารมณ์ดีเหมือนเดิม คงได้แต่รอเวลาให้ริชเข้มแข็งด้วยตัวเอง

“มีสิ นี่ๆ” เค้กตบกระเป๋ากางเกงยีนส์ขายาวของตัวเองแบบอวดๆ

“รวยเนอะ” ริชพูด

“แน่นอน เค้กจิกพี่ทราฟมา ฮ่าๆๆ” เค้กหัวเราะชอบใจ ทำให้ริชหัวเราะตามไปด้วย คงต้องให้เสียงหัวเราะของเจ้าเด็กแสบของบ้านช่วยเยียวยาให้ริชร่าเริงอย่างที่ควรเป็น อย่างน้อยก็ให้มันเถียงผมบ้างก็ได้ ไม่ใช่เอาแต่เหม่อลอย บอกให้ทำอะไรก็ทำ ไม่แย้งไม่ขัด โคตรไม่ใช่มันเลย

ริชกับเค้กออกไปกินไอติม ทิ้งลูกหินและสายไหมให้อยู่กับผม ไอ้ทราฟไม่อยู่ เค้กบอกว่าไปทำงานที่อู่บ้านมัน ไอ้สองกับไอ้เจออกไปข้างนอก วันนี้วันหยุดไม่มีสอน ปล่อยเด็กกลับบ้านไปหาครอบครัว วันนี้ที่บ้านเลยเงียบเป็นพิเศษ

ผมงีบหลับที่ห้องนั่งเล่น กำลังเคลิ้มๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมลืมตาอย่างหงุดหงิดที่มีคนโทรมากวน แต่พอเห็นชื่อคนที่โทรมาก็ต้องรีบปรับสีหน้าและน้ำเสียงแทบทันที

“ครับพ่อ”

ดูท่าว่าผมคงจะไม่ได้พักผ่อนแล้วล่ะครับ ถ้าพ่อโทรมาหาผมแบบนี้ นั่นหมายความว่ามีเรื่องอะไรสักอย่างเกิดขึ้น ผมกดรับสาย ลุกขึ้นนั่งแล้วสะบัดหัวไล่ความง่วง

“ครับพ่อ”

[มาที่บ้านด่วน พ่อมีเรื่องจะคุยกับแก] พ่อสั่งเสียงเข้ม ผมขมวดคิ้วเข้าหากันที่ได้ยินน้ำเสียงติดจะเครียดๆของพ่อ

“เรื่องอะไรครับ” ผมถามแล้วก็เดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง

[ไม่ต้องถาม มาถึงเดี๋ยวแกก็รู้เอง]

ติ๊ด!

สายถูกตัดไป ผมถอนหายใจหนักๆ รีบแต่งตัวแล้วก็ออกจากบ้านโดยไม่ได้บอกใคร ริชกับเค้กไม่มีใครเอาโทรศัพท์ไปสักคน ผมเลยเขียนโน๊ตไว้ที่หน้าทีวีแทน

ผมเดินเข้าไปในบ้านที่มีขนาดใหญ่โต แต่ไม่ต้องห่วงเพราะที่นี่คนอยู่เยอะ เพราะอย่างนี้ผมถึงได้แยกออกไปหาบ้านอยู่เอง เพราะที่บ้านนี้วุ่นวายเกินไปจนน่ารำคาญ ตั้งแต่เมียพ่อทั้งหมดสามคน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือแม่ผม ไหนจะพี่น้องคนอื่นๆ และต่อใครอีกมากมาย

ก๊อกๆๆ

ผมเคาะประตูก่อนจะบิดลูกบิดเปิดประตูเข้าไป พ่อที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเงยหน้ามองผมก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ผมเดินก้าวเข้าไปในห้อง ทุกย่างก้าวของผมตกอยู่ในสายตาที่เปรียบได้ดั่งพญาเหยี่ยวของพ่อที่จ้องผมนิ่ง พาลเอาผมรู้สึกเกรงๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“พ่อมีอะไรกับผมหรือเปล่า”

ไม่บ่อยนักที่พ่อจะเรียกผมมาคุย ถ้าไม่ใช่เรื่องงานก็จะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผมโดยตรง ครั้งหนึ่งที่ผมเคยถูกเรียกมาคุยแบบนี้ก็ตอนนี้ย้ายออกไปอยู่เองกับเพื่อน ในทีแรกพ่อไม่ยอมเพราะอยากให้อยู่ที่บ้านจะได้ทำงานสะดวก แต่ผมเองก็มีจุดยืน ที่ๆอยู่แล้วไม่สบายใจทำไมผมจะต้องทนอยู่ด้วย

แล้วถ้าจะเป็นเรื่องงาน ก็ต้องเป็นงานที่สำคัญมากๆที่ไม่สามารถพูดที่บริษัทได้ ซึ่งถ้าให้ผมเดา ผมว่าผมก็พอจะรู้ว่าวันนี้ที่พ่อเรียกผมมาเพราะเรื่องอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องของริช

“พ่อสิควรจะต้องถามแกว่าแกมีไอ้จะพูดหรือเปล่าสงคราม” น้ำเสียงเป็นการเป็นงานและสีหน้าเอาจริงเอาจังของพ่อส่งผมให้ผมรู้สึกกังวลไม่น้อย คล้ายกับว่าปัญหาได้มาถึงแล้ว

“เรื่องที่ผมควรจะพูดมันคงเยอะไปถ้าจะให้บอกหมด พ่อถามมาเลยดีกว่าว่าอยากรู้อะไร ตอบได้ผมจะตอบ” ผมไม่ได้คิดจะกวน แต่ถ้าจะให้พูดทั้งหมดมันคงจะเสียเวลาเกินไป ทางที่ดีให้พ่อเปิดปากมาเลยดีกว่าว่าเรื่องที่เขาอยากรู้คือเรื่องอะไร

พ่อเงียบไปนานไม่พูดอะไร เพียงแค่นั่งจ้องผม ส่วนผมก็นั่งนิ่งจ้องตาพ่อ ความเงียบไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัวมากนัก มันก็เหมือนกับสถานการณ์ที่ผมกำลังเจรจาธุรกิจ การหยั่งเชิงและเฝ้ามองทีท่าอีกฝ่ายเป็นกลยุทธิ์ขั้นพื้นฐาน การข่มขู่ด้วยความเงียบก็เป็นจิตวิทยาที่ผมใช้บ่อยๆ เพราะฉะนั้นเมื่อถูกนำมาใช้กับตัวเองผมจึงรู้ว่าต้องเตรียมรับมือยังไง

ยิ่งแสดงท่าทีหรือสีหน้าว่าหวาดกลัวหรือเป็นกังวลออกไปมากเท่าไร โอกาสที่จะแพ้ก็มีมากขึ้นเท่านั้น

“เฮ้อ แกนี่มันจริงๆเลย” พ่อถอนหายใจหนักๆ จ้องผมตาขวาง

“ผมก็เหมือนพ่อนั่นแหละ” ผมย้อนความจริงที่ใครๆก็บอกว่าผมเหมือนพ่อราวกับถอดกันมา ความจริงแล้วผมก็ไม่ได้อยากจะเหมือนพ่อหรอก แต่ในเมื่อมันเป็นนิสัยและสันดาร ก็ยากที่จะแก้

“งั้นฉันเข้าประเด็นเลยแล้วกัน เด็กที่ชื่อ ปวิณ ไม่สิ ชื่อฤทธิรณ  วงศ์ภินันท์ เป็นใคร ขอเนื้อไม่เอาน้ำ” พ่อผมตีหน้าแข็ง ผมผ่อนตัวลงกับเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่รู้จะเครียดไปทำไม เอาให้มันจบๆไปเลยดีกว่า

“เขาชื่อริช ริชเคยเป็นลูกของลูกหนี้ผม แต่ตอนนี้เขาเป็นแฟนผมแล้ว” ผมรวบรัดตัดยอดให้สั้นที่สุด ขี้เกียจเท้าความมาก พูดไปก็ไม่มีอะไรดี เพราะสิ่งที่พ่ออยากรู้มากที่สุดก็คือริชเป็นอะไรกับผม

ดูท่าชีวิตผมคงไม่มีอะไรที่เป็นความลับ ถ้าพ่อต้องการจะรู้อะไรเขาก็สามารถหาข้อมูลได้ทุกอย่าง

ปึก!

“แกจะบอกว่าแกพี่แฟนเป็นผู้ชายเนี่ยนะไอ้คราม!!!” พ่อตวาดผมเสียดัง เส้นเลือดที่หน้าผากเต้นตุบๆเพราะความโมโห พ่อหายใจเข้าออกแรงๆ มือที่เพิ่งจะทุบลงบนโต๊ะทำงานที่ทำจากไม้ชั้นดีจิกกำแน่น

“ครับ ก็ตามนั้น ผมว่าพ่อน่าจะรู้ก่อนที่ผมจะบอกแล้วนะ” ผมพูดเรียบๆ ถามว่าเกรงไหมกับความโกรธขึงขังของพ่อ ผมยอมรับนะว่ากลัวนิดหนึ่ง กลัวว่าพ่อจะไปทำอะไรกับริชแทนที่จะมาลงกับผม เด็กคนนั้นไม่พร้อมที่จะเจ็บอีกต่อไป แหละผมก็จะไม่ยอมให้เขาเจ็บอีกด้วย แค่นี้มันก็จะตายอยู่แล้ว

ผมไม่อยากให้มันต้องเลือกทางเดินที่ก้าวต่อไปไม่ได้

ถ้าริชผิดหวังอีกใคร มีใครยืนยันได้บ้างว่ามันจะไม่ฆ่าตัวตาย

นั่นแหละคือสิ่งที่ผมกลัวมากกว่าอะไรทั้งหมดในตอนนี้

“แก! เลิกเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าจะเพราะอะไรที่ทำให้แกเป็นแบบนี้ เลิกซะ!!!” พ่อสั่งเสียงดังลั่น

“ไม่! ผมไม่เลิก!” ผมยืนยันหนักแน่น กว่าผมจะยอมรับตัวเองได้ว่าชอบริชก็แทบจะต่อยกับตัวเองหลายครั้ง เมื่อตัดสินใจแล้วผมก็ไม่คิดจะหันหลังกลับ ถ้าเรายังไม่เชื่อมั่นยึดมั่นในตัวเอง แล้วใครจะมาเชื่อ ผมต้องเข้มแข็งเพื่อที่จะเป็นที่พึ่งให้ริช ถ้าวันนี้ผมอ่อนแอ ภายภาคหน้าผมจะดูแลคนที่ตัวเองรักได้ยังไง

“ไอ้คราม! ฉันสอนให้แกเป็นคนวิปริตตั้งแต่เมื่อไหร่!” พ่อผุดลุกขึ้นชี้หน้าผม แววตาปูดโปนด้วยโทสะ คำพูดของพ่อไม่ได้ทำให้ผมโกรธ แตผมกลับยกยิ้มที่ริมฝีปากน้อยๆ ทุกครั้งที่ผ่านมาผมมักจำทำตามคำสั่งของพ่อโดยไม่อิดออด แต่คงไม่ใช่กับครั้งนี้

“พ่อไม่ได้สอนหรอก ถ้าผมเป็นคนวิปริตเพราะความรัก พ่อก็คงเป็นไม่ต่างกัน”

“ไอ้คราม แกด่าฉันเหรอ!!!”

“ผมเปล่า แต่ผมแค่อยากให้พ่อรู้ไว้ ว่าถ้าคนเราจะวิปริตเพราะความรัก มันก็เป็นกันทุกคนนั่นแหละ พ่อมีเมียตั้งหลายคน อย่าบอกนะว่าพ่อไม่รักแม่ไม่รักเมียคนอื่นๆ ผมก็แค่รักเมียผมมันผิดตรงไหน” ผมย้อนถามพ่อหน้าตา สีหน้าของพ่อไม่ได้ดีขึ้น แต่กลับยิ่งแย่ลง

“ผิดที่มันเป็นผู้ชายไง!!!” เฮ้อ หัวโบราณคร่ำครึ

“อย่ามาตลกน่าพ่อ ผู้ชายก็คน ผู้หญิงก็คน สำคัญตรงไหน ผู้หญิงผู้ชาย ถ้าเป็นคนดีมันก็ดี ถ้าเป็นคนเลวมันก็เลวอยู่วันยังค่ำ หรือพ่อจะเถียง” ผมรีบขัดเมื่อเห็นพ่ออ้าปากจะด่าผม

“ผมเคยขอพ่อแล้วนะก่อนที่ผมจะเริ่มเดินทางสายนี้ ผมขอพ่อแล้วว่าผมขอเป็นคนเลือกเมียเองแล้วก็อนุญาต ทุกคนได้ยินกันหมด หรือพ่อจะกลับคำละ เสียการปกครองนะพ่อ” ผมหยิบสัญญาระหว่างผมกับพ่อที่เคยคุยกันไว้เมื่อนานมาแล้ว

อิสระในการเรื่องคู่ครองแลกกับการที่ผมต้องรับช่วงงานต่อจากพ่อ แน่นอนว่าสิ่งนี้ทำให้พ่อผมปิดปากเงียบ แต่ลึกๆแล้วผมรู้ว่ายังไงๆพ่อก็ยังไม่ยอมรับ

“แกหาผู้หญิงไม่ได้แล้วหรือไงวะไอ้คราม!” พ่อเดินมาหาผมอย่างหงุดหงิด

“ก็เจอแล้วจะหาอีกทำไม” ผมย้อนหน้าตาย

“อย่ามากวนตีนไอ้ลูกเวร ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับ!!!” พ่อโวยวายเป็นเด็กๆ ได้ข่าวว่าอายุก็ปาไปห้าสิบกว่าแล้วนะ แต่พ่อผมสุขภาพดี ใครไม่รู้ก็จะคิดว่าแค่สี่สิบต้นๆ

“ก็เรื่องของพ่อดิ เมียผมผมยอมรับคนเดียวก็พอ”

“แกจะเอากับฉันใช่ไหม!”

“ผมมั่นใจว่าริชดีกว่าเมียน้อยพ่อแล้วกัน อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่านอกจากแม่ผมและแม่เล็กอีกสองคน พ่อจะไม่มีผู้หญิงอื่นน่ะ”

“ไอ้คราม!” พ่อผมถึงกับหน้าถอดสี ทุกวันนี้แม่ผมพูดกับพ่อนับคำได้เพราะแม่ผมเป็นเมียหลวง สาเหตุเนื่องมาจากว่าพ่อผมมีเมียคนที่สอง แล้วตอนนั้นเธอท้องพอดี ผมไม่รู้หรอกว่าแม่ยอมรับได้ไงที่ให้พ่อมีเมียอีกคน แต่เท่าที่จำความได้แม่ผมพูดกับพ่อน้อยมาก แต่กลับเข้ากันได้ดีกับแม่คนที่สองและสาม

เห็นไหมล่ะ แค่นี้ก็ดูวุ่นวายจนน่าปวดหัว ผมถึงไม่อยากอยู่ที่บ้านหลังนี้ไง

“พ่อมีเรื่องจะพูดกับผมแค่นี้ใช่ไหม งั้นผมขอตัวแล้วกัน” ผมบอกยกมือไหว้พ่อแล้วหมุนตัวจะเดินออกจากห้องทำงานของพ่อ แต่เสียงหนักๆของพ่อดึงขาผมไว้ก่อน

“อย่ามาจองหองนะไอ้ลูกไม่รักดี! ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับ ไม่ยอมรับ!”

“ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องของพ่อ เมียผมผมจัดการเองได้น่า อย่ายุ่งนักเลย อ่อ แล้วเผื่อพ่อจะลืมไปนะว่าริชมันใช้นามสกุลเราอยู่ นั่นหมายความว่ามันเป็นคนในครอบครัวเราแล้ว”

ผมทิ้งท้ายเตือนความจำพ่อที่อาจจะลืมไป แล้วก็เดินออกมาจากห้องทำงานพ่อ ผมเห็นแม่เดินเข้ามาในบ้าน จึงเดินเข้าไปกอดแม่แล้วหอมแก้มแม่สองฟอดใหญ่ๆ

“มีเรื่องอะไรกับอีกละ” แม่ปรายตามองไปที่ประตูห้องทำงานพ่อ ผมมองตามเห็นพ่อเปิดประตูเดินออกมา

“แม่ ผมขอคุยด้วยหน่อย กับแม่แค่สองคน” ผมกระซิบบอกแม่ไม่ให้พ่อได้ยิน แม่ผมจึงชี้นิ้วสั่งห้ามพ่อไม่ให้เดินเข้ามา ผมเลยจับมือแม่เดินขึ้นชั้นสองของบ้าน ทุกวันนี้แม่ผมแยกกันนอนกับพ่อ แม้ว่าพ่อจะเคาะประตูขอเข้าไปนอนเท่าไหร่แม่ก็ไม่ยอม น่าขำไหมล่ะ ใครจะไปรู้ว่ามาเฟียผู้เหี้ยมโหดจะกลัวเมียได้ขนาดนี้

“ทะเลาะอะไรกัน” แม่ถามหลังจากที่เข้ามาในห้องนอนของแม่แล้ว

“ก็...เรื่องแฟนผม” ผมตัดสินใจที่ขะบอกแม่ ยังไงแม่ก็ต้องรู้อยู่ดี บอกๆไปเลยดีกว่า

“แล้วทำไม?” มาถามงงๆ คงเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมกะอีกแค่เรื่องแฟนผมถึงทำให้พ่อโกรธเป็นฟืนเป็นไฟได้

“ก็แฟนผมเป็นผู้ชาย พ่อเลยไม่พอใจ” ผมบอก แม่นั่งนิ่งก่อนจะค่อยๆเบิกตาโต ความรู้สึกช้าไปไหมแม่

“ผะ ผู้ชาย!!!” แม่ตะโกนลั่นห้อง

“ครับ” ผมรับคำ แม่อ้าปากพะงาบๆ เหมือนจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก เป็นธรรมดาที่จะตกใจ

เป็นนานสองนานกว่าแม่ผมจะกลับมาหายใจหายคอเป็นปกติ แม่ขมวดคิ้วจ้องหน้าผมราวกับกำลังสำรวจอะไรสักอย่าง

“แม่ไม่เคยคิดว่าเราโตมาจะเป็นตุ๊ดเลยนะ”

“แม่! ผมไม่ใช่ตุ๊ด ผมมีเมีย และผมยังแมนร้อยเปอร์เซ็น โอเคนะแม่!!!” ผมรีบแก้ไขสิ่งที่ถูกต้องให้แม่ฟัง คิดได้ไงวะว่าผมเป็นตุ๊ด!

“มีเมีย ยังไง แม่ชักจะงง”

“เฮ้อ ผมมีเมียเป็นผู้ชาย ผมไม่ได้เป็นตุ๊ด ถ้าจะพูดก็อาจพูดได้ว่าเป็นเกย์มั้ง แต่ผมไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคน ผมแค่ชอบมันคนเดียว มันก็เป็นเด็กผู้ชายเฮ้วๆเนี่ยแหละ ไม่ได้เป็นตุ๊ดหรอก แม่ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น” ผมไขข้อข้องใจให้แม่จนหมด เดี๋ยวจะเผลอคิดอะไรแปลกๆอีก

“วุ่นวายชะมัด เออๆ มีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วยังไงต่อ” แม่ยกมือขึ้นนวดขมับ แต่ผมนี่อยากจะเอาตีนขึ้นก่ายหน้าผากเสียให้รู้แล้วรู้รอด

“ก็พ่อเขาบอกว่าไม่ยอมรับ”

“ก็ถูกของเขานี่ที่จะไม่ยอมรับ”

อ้าว ไงพูดแบบนี้ละแม่ผม

“แม่ก็ไม่ยอมรับเหรอ” ผมถามผ่อนเสียงลง เริ่มจะเหนื่อยใจ กะอีแค่มีแฟนมีเมียทำไมมันยุ่งยากอย่างนี้วะ!

“ไม่รู้ ยังไม่เคยเจอ บอกไม่ได้หรอกว่ายอมรับไม่ยอมรับ” แม่ผมพูดนิ่งๆ

“งั้นถ้าแม่เจอแล้วก็คงบอกผมได้ใช่ไหมว่าจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ” ผมถามจริงๆจัง แม่นิ่งคิดก่อนจะพยักหน้าส่งๆ

“คงงั้นมั้ง ก็พามาเจอสิ” แม่ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนจากเตียง

“งั้นพรุ่งนี้ผมจะพาไปหาแม่แล้วกัน” ผมลุกยืนตาม

“พรุ่งนี้แม่จะไปทำสปา” แม่บอก

“ที่ไหน”

“ที่ร้าน Diamond beauty & spa”

“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพามันไปหาแม่แล้วกัน แมทำอะไรเสร็จแล้วเดี๋ยวผมมารับเอง” ผมว่า แม่พยักหน้ารับ

“ตามใจ แต่ถ้าแม่ไม่ยอมรับล่ะ จะทำยังไง” แม่ถาม

“ก็ไม่ว่าไง แม่ไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่ยังไงผมก็ไม่เลิกกับมัน ผมกลับก่อนนะ ทิ้งมันมานานแล้ว” ผมยกมือไหว้แม่แล้วก็เดินลงมาข้างล่าง พ่อยืนเอามือไขว้หลังอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ปรายตามองผมอย่างโกรธเคือง

“กลับแล้วนะพ่อ”

“...” พ่อผมนิ่งไม่ตอบไม่มองหน้าผม

“เอาเวลาไปจัดการเรื่องเมียน้อยพ่อเถอะ ไม่ต้องมายุ่งกับเมียผมหรอก ไม่งั้นเรื่องนี้รู้ถึงหูแม่แน่” ผมขู่ แต่ถ้าพ่อไม่ยอมรับริชจริงๆผมก็ทำนะ ไม่สนใจหรอกว่าบ้านจะแตกไหม เมียใครๆก็รักนี่ครับ

“นี่แกกล้าขู่ฉันเหรอไอ้ลูกเวร เดี๋ยวฉันจะเล่นเมียแกให้หนักเลยคอยดู!”

“เฮอะ! คิดว่าทำได้พ่อก็ลองดู” ผมท้าทายแล้วก็รีบขับรถออกจากบ้านก่อนที่พ่อผมจะควักปืนออกมายิงผมเสียก่อน

ขับออกมาได้สักพักผมก็เริ่มคิดหนัก ตัวผมไม่เท่าไหร่ จะเผชิญหน้ากับพ่อกับแม่ที่คุ้นเคยกันมาตั้งแต่เกิดนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ไม่รู้ว่าริชจะทนรับมือกับพ่อผมได้หรือเปล่า กับแม่ผมไม่ห่วงหรอก แม่ไม่ใช่คนที่ชอบทำร้ายใคร แต่พ่อผมไม่ใช่ สายเลือดมาเฟียที่อยู่ในตัวพ่อทำให้พ่อกลายเป็นคนที่เหี้ยมโหดได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ที่ผมท้าทายออกไปไม่ใช่ว่าต้องการเบ่งใส่คนที่เป็นพ่อ แต่ผมอยากให้พ่อรู้ว่าผมจริงจัง และริชมันสำคัญกับผมมาก ไม่ใช่แค่คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแล้วจะปล่อยให้ผ่านออกไปได้ง่ายๆ

ที่เหลือคงต้องให้ริชจัดการแล้วล่ะว่าจะทำให้เรื่องของเราเดินไปยังจุดจบแบบไหน

จะได้คบกัน...หรือต้องเลิกกัน

กลับมาถึงบ้านผมก็เดินตรงเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพราะคิดว่าริชและเค้กน่าจะอยู่ที่นั่น แต่ก็ไม่อยู่ หายไปไหนกัน อย่าบอกนะว่ายังไม่กลับมาจากออกไปกินไอติม เกือบสามชั่วโมงได้นะที่ผมกลับบ้าน

เมื่อหาในบ้านไม่เจอผมก็ออกมาดูนอกบ้าน เดินไปที่โรงฝึกที่มีเด็กอยู่ประปราย ผมกวาดสายตามองหาริชกับเค้ก แล้วก็ไปสะดุดตาเข้าที่ต้นไหมต้นหนึ่ง

“ริช! เค้ก!” ผมตะโกนเรียกทั้งสองคนที่ปีนป่ายบนต้นไม้ เกิดตกลงมาแข้งขาหักไปจะว่ายังไง แล้วริชนะ มันเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลเพราะขาร้าว สงสัยจะยังไม่เข็ด

“พี่...คราม” เค้กเรียกผมเสียงอ่อย หน้าเจื่อยอย่างเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำความผิด ก่อนจะค่อยๆปีนลงมา ผมยืนกอดอกมองนิ่งๆ ตีหน้าดุหน่อย เดี๋ยวนี้พอใจดีแล้วดื้อ สงสัยจะชอบให้ผมโหดนักเด็กพวกนี้

ริชปีนตามเค้กลงมา สีหน้าไม่มีแววสำนึกผิด ลงมาถึงข้างล่างเค้กก็วิ่งเข้ามากอดแขนผม

“เค้กแค่ปีนต้นไม้เอง ไม่สูงด้วย ไม่ตกหรอก” เคยเห็นไหมครับ เด็กที่กำลังทำตาแป๋วแจกแจงความบริสุทธิ์เพื่อปกปิดความผิดของตัวเอง

“แล้วถ้าตกลงมาล่ะ” ผมถามเสียงแข็ง เค้กมุ้ยหน้าแล้วเงียบ

“อย่าบ่นน่าพี่ แค่ปีนต้นไม้เอง” ส่วนไอ้ตัวแสบก็ลอยหน้าลอยตาพูด เดี๋ยวมันจะโดนไม่ใช่น้อยเลย

“กลับเข้าบ้านทั้งคู่เลย!” ผมสั่งเสียงต่ำ เค้กรีบวิ่งเข้าบ้าน ส่วนริชเดินเอื่อยๆ พอจะผ่านหน้าผมผมก็ดึงแขนมันไว้

“ดื้อนักหรือไง” ผมถลึงตาใส่มัน

“เปล่าสักหน่อย เข้าบ้านเถอะ” ริชพูดนิ่งๆ แล้วก็ดึงมือผมออก จากนั้นก็เดินเข้าบ้านไป ผมเดินตาม ไอ้ทราฟกลับมาพอดี เค้กก็เลยถลาเข้าไปไอ้ทราฟก่อนจะออดอ้อนจนน่าหมั่นไส้

ผมเดินตามริชที่เดินเข้าห้องของตัวเอง ริชทิ้งตัวนอนลงกับเตียง เสียงทอดถอนหายใจดังขึ้น ผมนั่งลงข้างๆ วางมือลงบนแผ่นหลังบางที่สัมผัสได้แต่กระดูก

“พี่ไปไหนมา” ริชถามเสียงอู้อี้เพราะนอนคว่ำหน้าลงกับเตียง

“ไปที่บ้าน พ่อโทรมาตาม” ผมบอก

ริชอือออในลำคอแล้วก็เงียบไป ผมมองมันนิ่งๆ คงจะเหนื่อย ไม่ใช่เพราะวิ่งเล่นจนเหนื่อย แต่คงเป็นเพราะข้างในใจริชมันยังเป็นทุกข์อยู่ ผมไม่รู้จะทำยังไง จิตใจมันยังไม่แข็งแรง คงไม่พร้อมที่จะเจอพ่อแม่ผมตอนนี้ แต่ผมก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่หวังว่าริชจะพยายาม เพราะเรื่องผมและมันไม่ใช่ธุระของใครคนใดคนหนึ่ง แต่เป็นเรื่องที่ผมและริชต้องช่วยกันจัดการ

“พ่อฉันรู้เรื่องนายแล้วนะ” ผมบอก ริชยังคงนิ่ง

“เขารู้แล้วว่านายคบกับฉันอยู่”

“ห๊ะ!!! อะไรนะพี่คราม!!!” ริชกระเด้งตัวขึ้นนั่งสุดแรง หันมาจ้องตาผมอย่างตกใจสุดขีด ผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับท่าทางของมัน

“ก็ตามนั้น พ่อรู้ว่าฉันคบกับนายอยู่ แล้วเขาก็ไม่ยอมรับ” ผมตีหน้านิ่งตามเดิม ริชทำหน้ากังวลก่อนจะเบนสายตามองไปที่อื่น

“ละ...แล้วพี่จะเลิกกับผมไหม” ริชถามเสียงสั่น ผมจับข้อมือริชแล้วก็กระตุกเข้าหาตัว ขาข้างหนึ่งของมันเกยทับขาของผม

“แล้วนายอยากเลิกกับฉันไหมล่ะ” ผมย้อนถาม ริชส่ายหน้าช้าๆ เม้มริมฝีปากแน่น ผมใช้หัวแม่โป้งลูบที่ปากมันเบาๆเพื่อให้คลายออกจากกัน

“ถ้าไม่อยากเลิกก็ต้องสู้ เพราะเชื่อเถอะว่าพ่อฉันไม่ปล่อยนายไว้แบบนี้หรอก เขาต้องหาวิธีทำให้นายเลิกกับฉัน หรือไม่ก็หาวิธีกลั่นแกล้งนาย” ผมพูด ริชหน้าเสีย ผมไม่ได้จะข่มขู่ให้มันหวาดกลัว แต่เพราะผมไม่รู้ว่าพ่อจะทำยังไง เพราะเขาคงไม่ยอมรับเรื่องนี้ง่ายๆ คงได้แต่เตรียมรับมือเท่านั้น

“แล้วผมควรจะต้องทำยังไง” ริชถาม ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็ไม่ร้องออกมา

“พรุ่งนี้นายต้องไปหาแม่ฉัน” ผมบอก ถ้าแม่ยอมรับริชได้ เรื่องพ่อก็ไม่ยากเท่าไหร่ เพราะยังไงพ่อก็กลัวแม่อยู่แล้ว เพียงแต่ว่าริชต้องทำให้แม่ผมยอมรับให้ได้ก็เท่านั้น

“แม่พี่ ผม...กลัว” ริชพูดออกมาตรงๆ

“ไม่ต้องกลัว แต่ทำยังไงก็ได้ให้แม่ฉันยอมรับนายให้ได้” ผมพูดจริงจัง

“มันยากนะพี่!!!” ริชร้องเสียงหลง ส่ายหัวหวืดประมาณว่ามันไม่มีทางทำให้แม่ผมยอมรับได้

“ลองแล้วหรือยังไงถึงได้บอกว่ายาก”

“ก็...”

“ถ้านายไม่สู้ เราก็ไม่มีประโยชน์ที่จะคบกันต่อ ไม่ว่าจะในฐานะแฟนหรือเมีย เพราะฉันต้องการคนที่เข้มแข็งพอจะยืนข้างฉันได้ หน้าที่การงานฉันเป็นแบบนี้ ถ้านายอ่อนแอ เราก็คงไปกันไม่รอด เข้าใจที่พูดไหม”

ริชก้มหน้าลง นิ่งเงียบไม่พูด ผมปล่อยให้ริชคิดว่าจะเอายังไง ถ้ามันไม่อยากจะสู้ ไม่คิดว่าตัวเองสามารถทำให้พ่อแม่ผมยอมรับได้ ผมก็คงต้องปล่อยมันไป ไม่มีประโยชน์ที่จะรั้งคนที่จะไม่คิดสู้อะไรเลย ทั้งที่ผมก็พยายามอย่างหนักเพื่อตัวมันเอง

“ผม...ผมจะสู้” ริชเงยหน้าพูดอย่างกล้ากลัวๆ

“ขอแบบมีความมั่นใจหน่อยได้ไหม พูดแบบนี้ก็แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มแล้ว” ผมเอ็ดมัน ริชทำหน้ายุ่งไม่พอใจที่ผมดุ

“เออ ผมจะสู้! เพราะผมรักพี่มาก พอใจยัง!!!”

“ฉันจะคอยดูแล้วกัน”
 




....................................................

# มาดูกันว่าตอนหน้าน้องริชของเราจะเอาชนะแม่ผัวพ่อผัวให้ยอมรับได้ไหม ฮ่าๆๆๆๆ 
# ถามอีกครั้ง อย่างเพิ่งเบื่อกัน # มีใครยังไม่ได้ไปลงชื่อจองหนังสือเรื่องนี้ไหมค่ะ ถ้าใครอยากได้แล้วยังไม่ได้ลงชื่อจองก็เข้าไปลงชื่อหน่อยนะคะ จะเช็คจำนวนยอด ยังไม่มีเงินก็ลงชื่อไว้ก่อนได้คะ ริริมีเวลาให้เก็บเงินเยอะ ตามลิ้งค์นี้เลยคะ
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นและบวกคะแนนบวกเป็ดให้ทุกคนมากๆค่ะ กอดๆ
 

[RiRi]

อ่านทันแล้ว
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆ
ยกให้น้องเค้กน่ารักที่สุด 

จะบอกว่าขอจองหนังสือด้วยนะคะ อยากได้มากๆ แต่เข้าไปลงชื่อในเฟสไม่ได้อ่า TT

อืม..จะบอกว่า จากที่อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ ก็มีคำผิดมากอยู่นะคะ หลายๆจุดด้วย ถ้าพิมพ์เป็นหนังสือเมื่อไร
ริริ คงต้องเช็คคำผิดอีกรอบ (คือไม่อยากให้มีคำผิดน่ะค่ะ เพราะทำให้เสียอรรถรสในการอ่าน หวังว่าคงไม่ว่ากันนะคะ
ที่ต้องบอกกันตรงๆ)

ยินดีค่ะ บอกเตือนกันได้ ริริไม่ซีเรียสค่ะ ตอนนี้รีไรท์และเช็คคำในภาคหนึ่งใกล้จะเสร็จแล้ว แก้อะไรหลายจุดมากเพราะเขียนผิดเยอะ 5555 ยังไงถ้าพิมพ์เป็นหนังสือก็จะทำให้ถูกต้องสมบูรณ์ที่สุด ขอบคุณมากๆค่ะ 

[harumi]

 

[maemix]

น้องริชสู้ๆ เอาชนะใจบ้านพี่ครามให้ได้

[route rover]

น้องริชสู้ๆ

[IIIA]

พี่ครามเป็นตุ๊ดดดดดดดดดดดดด 

[udongjay]

ริชสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Aomampapeln]

ทำให้ได้นะริชเอาให้พ่อพี่ครามเงิบไปเลยสู้ๆๆ

[wi_OoO_wi]

นี่สินะ ที่เค้าเรียกว่า พ่อผัว กับ ลูกสะใภ้

กรี๊ดดดดดดดด ดิ้นๆๆดุ๊กดิ๊กๆๆ


 

[nan239]

ริชสู้ๆๆๆเอาชนะใจแม่พี่ครามให้ได้นะ

[Monkey D lufy]

ริชสู้ๆ  ชนะใจแม่ผัวกับพ่อผัวให้ได้นะจ๊ะ  เอาใจช่วยจ้า

[Ali$a฿eth]

เกิดเป็นริชต้องอดทน 

มีพ่อผัวมาชนต้องไม่ตาย

[~ณิมมานรฎี~]

   ริชสู้ๆๆ ไม่ต้องกลัวๆๆๆ แค่แม่พี่ริช กับพ่อพี่คราม เอ๊งงงงงงงงงงงงง

[tuek]

เอาใจช่วยริชอีกคน

[CheetahYG]

ริชสู้ๆ
ตลกพ่อพี่ครามอ่ะ เป็นมาเฟียเหี้ยมโหดดั้นนน กลัวเมีย 55555
พี่ครามจะกลัวเมียมั้ยนะ