หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[SaM_TwiN]

วุ่นวายแล้วสินะ ริชสู้ตาย

[koikoi]

ริชสู้ๆ

[mild-dy]

ริชจัดเต็มไปเลยค่าาาา

[ormn]

น้องริชสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[iammz]

น้องริช สู้ ๆ นะคะ ~^^

[Azakura_Hibari]

เอาแล้วไง ริชเอ้ยยยย เอาชนะใจแม่ผัวให้ได้นะลูก ถ้าแม่ปลื้มพ่อก็ไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ  ฮ่าๆๆๆ
พี่ครามตอนที่คุยกับพ่อโคตรเท่ห์อ่ะ 

+1 เป็นกำลังใจให้พี่ครามกับน้องริช เอาชนะใจพ่อผัวแม่ผัวให้สำเร็จนะคะ   

ปล.อ่านตอนนี้แล้วฮาน้องเค้กอ่ะ มันน่ารักน่าฟัดจริงๆ และที่สำคัญตอนนี้บอกให้รู้ว่า เหนือครามยังมีเค้ก  ฮ่าๆๆๆๆ

[SuSaya]

พี่ครามนี่ฮาร์ดคอร์ตลอด...ถึงจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะนะ
ริชนี่...ชีวิตคงอยู่ในช่วงมรสุม แต่เขาว่าฟ้าหลังฝนจะสวยนะ สู้ ๆ

[sam3sam]

น้องริชสู้ๆ เอาชนะใจแม่ฝาละมีให้ได้นะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ดุเดือดดด

[seaz]

น้องริชสู้ๆ พิชิตใจทั้งแม่และพ่อพี่ครามให้ได้นะ

[pulovely]

555555555555

พี่ครามโตมาแล้วเป็นตุ๊ด แม่พูดงี้ได้ไงคะ ขำตายเลย

น้องริชชี่ก็สู้ๆนะจ๊ะ เอาใจช่วย เป็นสะใภ้มาเฟียต้องทนและถึก ฮ่าฮ่าฮ่า

รอตอนต่อไปค่ะ (อยากอ่านพาร์ทน้องเค้กและพี่ทราฟอีกจัง)

[kitty08]

  น้องริชสู้ ๆ จ้า ถ้าคิดจะรักก้อต้องอดทนน่ะ  พี่ครามลุยเต็มที่แล้ว น้องริชก้อต้องยืนยัดให้ได้น่ะ
เรื่องนี้อ่านครั้งใดก้อรู้สึกมีความสุขจ้า  รอหนังสือเต็มที่เลยล่ะ

[nongrak]

หวังว่าพ่อกับแม่ครามคงไม่ใจร้ายกับริชนักนะ

[gupalz]

น้องริชสู้ๆ พิชิตใจพ่อผัวแม่ผัวให้ได้นะ

[GintoniC]

เออ!!!! สู้โว๊ย!!!!!

[greensnake]

ชอบจังเลยไอ้ที่สองพี่น้องเค้ากอดกันโอ๋กัน ต้องน่ารักมากๆแน่เลย 
เอาใจช่วยพี่ครามและน้องริชนะจ๊ะ เชื่อว่าต้องชนะใจแม่(สามี)ได้แน่
น่ากลัวก็ตรงคุณพ่อนี่แหละ ไม่รู้ว่าจะยังไง เข้าทางคุณแม่ก่อนดีกว่า
พี่ครามสู้ๆนะ สู้เพื่อเมียและครอบครัว หรือจะใช้ตั่วช่วยอย่างน้องเค้กก็ไม่ว่านะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[CarToonMiZa]

พี่ครามแรงพูดได้ตรงจุดจริงๆ
ริชสู้ๆๆ
+1และเป็ด

[PoPuAr]

ถ้าเป็นคนอื่นคงถอดใจไปแล้ว
แต่นี่น้องริชของเราทั้งเข้มแข็งและอดทน
ต้องฟันฝ่าอุปสรรคทั้งหลายทั้วปวงไปได้แน่ๆ
ไม่ต้องกลัวนะ มีกองหนุนอย่างคุณแม่พี่คราม รับรองผ่านฉลุย

[ยัยหมูตัวกลม]

ริช สู้ๆๆๆๆๆๆๆ

[loveromance]

 

[bobie]

ขอให้พ่อกับแม่เห็นความน่ารักในตัวริชแล้วใจอ่อนเห้อออออ
ไม่อยากจะดราม่าแล้วอ่า
สงสารริชชช

[HanATarO]

น้องริช สู้ๆ นะจ้า

อย่ายอมแพ้

 

[minenat]

น้องริชสู้ๆนะลูก

[KaorPaor]

ยังอ่านไม้ทันเลย

[OoniceoO]

เลิฟยู  อิอิ  ผมจะสู้วะฮะฮ่า

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 29
[Rich talks]


เงานที่สะท้อนบนกระจกเงานั้นเต็มไปด้วยความวิตกกังวลจากใบหน้าของผมเอง จะไม่ให้ผมเป็นกังวลได้ยังไง ผมกำลังจะไปหาแม่พี่ครามนะ แม่พี่คราม!

แม่และเมียของมาเฟียชื่อดัง!!!

ผมขอลาตายตอนนี้ได้ไหม ไอ้สู้มันก็อยากจะสู้อยู่หรอก แต่กลัวมันก็กลัว ขนาดพี่ครามกว่าผมจะชิน กว่าจะอยู่ใกล้โดยไม่รู้สึกกลัวก็นานอยู่ ที่ผ่านมาอย่าคิดว่าผมไม่กลัวนะ แค่เก็บอาการเก่ง ทุกวันนี้ถ้าบางทีพี่มันทำหน้าโหดหรือเครียดๆจากงานผมก็จะไม่ไปเซ้าซี้เพราะอาจจะโดนแดกหัวได้ง่ายๆ

แล้วนี่ใคร...แม่พี่คราม คิดไม่ออกเลยว่าจะนิสัยยังไง แต่เชื่อว่าคงไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนปวกเปียกเดินตามการจูงจมูกจากผู้ชายแน่ๆ เพราะไม่อย่างนั้นก็คงเป็นเมียมาเฟียไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้นแล้วความน่ากลัวก็คงไม่ต่างกัน!

ถ้าแม่พี่ครามไม่ยอมรับผมล่ะ ถ้าผมเกิดเป็นผู้หญิงคงไม่รู้สึกแย่แบบนี้หรอก

ผมจะต้องทำตัวยังไง วางตัวยังไงให้เหมาะสม มันจะเหมือนในหนังไหมที่ว่าต่อหน้าแฟนก็ดี แต่หลับหลังเธอก็จะฉีกทึ้งผมเป็นชิ้นด้วยคำพูดวาจาและสีหน้าท่าทาง

“กลัวเหรอ”

“พี่คราม!” ผมสะดุ้งตกใจ มัวแต่คิดอะไรวุ่นวายจนไม่ได้ยินเสียงเลยว่าพี่ครามเข้ามาในห้องผมตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อคืนผมก็ขึ้นไปนอนกับพี่ครามบนห้องนั่นแหละ แต่เช้ามาผมต้องลงมาแต่งตัวข้างล่างเพราะเสื้อผ้าผมอยู่ข้างล่างทั้งหมด

“หึหึ ขวัญอ่อนเสียจริงนะ” พี่ครามขำในลำคอเพื่อล้อผม ผมขึงตาใส่พี่ครามผ่านกระจก

“พูดมาก พี่ไม่เป็นผมพี่ไม่รู้หรอก” ผมว่าหน้าหงิก ทำไมพี่ครามมันต้องเป็นมาเฟียด้วยวะ ถ้าเป็นคนธรรมดาผมคงไม่ต้องวิตกแบบนี้หรอก

คิดดูนะ ถ้าเกิดผมทำอะไรให้แม่หรือพ่อพี่ครามไม่พอใจ พวกเขาจะไม่เอาปืนมายิงผมทิ้งเหรอ

บรื้ยยย! แค่คิดก็เสียวแล้ว!

“เอาน่า แม่ฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก เสร็จหรือยัง” พี่ครามยืนล้วงกระเป๋ากางเกงถามผมนิ่งๆ คิดว่าดูดีมากงั้นสิ

เออ! ดูดีจริงๆนั่นแหละ ไม่เถียงหรอก!

“พี่คราม” ผมเรียกพี่ครามเบาๆ

“อะไร”

“กอดหน่อย” ผมร้องขอ อยากได้กำลังใจ ผมกลัวจริงๆนะ ไม่เป็นผมไม่รู้กันหรอกว่าผมกลัวแค่ไหน ไม่ได้กลัวที่จะต้องไปเจอหน้าแม่พี่คราม แต่กลัวว่าแม่พี่ครามจะไม่ยอมรับผมต่างหาก ผมไม่อยากเลิกกับเขา ถ้าไม่มีเขาผมคงแย่ๆแน่ๆ

“มาสิ”

ผมขยับเข้าหาพี่ครามแล้วก็กอดเอวหนาๆไว้แน่น ซุกหน้าลงกับอกพี่คราม อ้อมแขนที่อบอุ่นที่สุดที่ผมเคยได้รับมาโอบกอดผมไว้แน่น ผมสูดลมหายใจสูดเอากลิ่นกายของพี่ครามเข้าเต็มปอดเพื่อให้จิตใจสงบลง

“ไม่ต้องห่วง เป็นตัวของตัวเอง อย่าเกร็ง คิดยังไงก็พูดยังนั้น ถ้าแม่ฉันจะไม่ชอบนายที่ตัวตนของนายก็ไม่เป็นไร” คำปลอบโยนของพี่ครามทำให้มีรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย แต่ก็ไม่ซะทีเดียว ถ้าแม่พี่ครามจะไม่ชอบผม...

“ถ้าแม่พี่ไม่ชอบผม เราก็ต้องเลิกกันใช่ไหม” ผมกลั้นใจถาม

“อยากเลิกไหมล่ะ” พี่ครามไม่ตอบแต่ถามกลับ ผมส่ายหน้ากับอกพี่เขาทันที

“ไม่เอา” จะผิดไหมถ้าผมอยากจะดื้อดึงเพื่อความสุขของตัวเองสักครั้ง

“ไม่เลิกก็ไม่เลิก แค่นั้นแหละ” พี่ครามพูดเหมือนเล่นขายของ พี่เขาไม่เครียดเลยหรือไงนะ ผมถอนหายใจ เหนื่อยตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ผมนี่ใช่ไม่ได้เลยวะ

ระหว่างทางผมได้แต่นั่งคิดว่าจะพูดยังไงกับแม่พี่ครามดีหลังจากที่ได้เห็นหน้า ต้องยิ้มยังไงต้องวางตัวยังไงให้ท่านประทับใจ ถ้าจะให้ผมทำกริยาตอนที่อยู่กับครอบครัวเก่า ผมคงได้ถูกเกลียดขี้หน้าตั้งแต่ยังไม่พ้นครึ่งชั่วโมงแรกแน่ๆ

เครียดยิ่งกว่าทำข้อสอบไม่ได้อีกนะ บอกเลย!

“ฮัลโหลแม่ อยู่ไหนแล้ว” พี่ครามโทรหาแม่เขา ผมนั่งเกร็งทันทีราวกับว่าแม่พี่ครามอยู่ใกล้ๆ ก็คนมันเครียดนี่หว่า ให้ทำไงได้!!!

“ครับๆ กำลังไป ทำไม ก็มาด้วย บอกแล้วไงว่าจะพาไปทิ้งไว้ด้วย อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ตามใจแม่”

อ้าวเชี่ย!

นี่พี่มันจะพาผมไม่ให้แม่มันฆ่าใช่ไหม พูดงี้ได้ไงอ่ะ!!!

“ครับ แค่นี้นะ”

พอพี่ครามวางสายผมก็ต่อยเข้าที่แขนพี่มันแรงๆไปที พี่ครามปรายตามามองผมนิดหนึ่งก่อนจะหันกลับไปเหมือนไม่สนใจ ผมเลยกะจะต่อยเขาอีกทีด้วยความหมั่นไส้ แทนที่จะไปอยู่เป็นเพื่อนกัน นี่กะให้ผมไปอยู่กับแม่เขาสองคน มันน่าต่อยสักทีไหมล่ะ!

ปึก!

คราวนี้ผมลงแรงมากหน่อย แต่ก็ไม่ถือว่าหนักมาก พี่ครามมองผมด้วยหางตายิ่งทำให้ผมฉุนหนักยิ่งกว่าเดิม ยกมือขึ้นกะจะซัดเข้าที่ไหล่พี่มันอีกสักที แต่...

“ต่อยหนึ่งทีต่อหนึ่งยก คืนนี้เตรียมตัวได้เลย ฉันเอาคืนไม่เลี้ยงแน่ ถ้าไม่ได้เลือดฉันจะไม่หยุด เข้าใจนะ”

ทำไงล่ะครับ เก็บมือสิครับ!!!

จะชกพี่ครามให้ตัวเองซวยทำไมวะ!!!

“เกี่ยวอะไรพี่ บอกทีหลังไม่นับ!” ผมพูดเอาตัวรอด ตั้งแต่คืนนั้นที่ฮ่องกง ผมกับพี่ครามก็ไม่ได้มีอะไรกัน เอาตรงๆเลยนะ คืนนั้นผมทำแบบนั้นไปได้ไงวะ โครตน่าอายเลย!!!

“แล้วตอนนายต่อยฉัน นายบอกล่วงหน้าหรือไง”

“เอ่อ...”

“ก็ไม่ใช่ไหม นี่ฉันอุตส่าห์บอกล่วงหน้าให้นายได้เตรียมตัว เห็นไหมว่าเห็นแกนายแค่ไหน”

เห็นแก่ได้ละสิไอ้หื่นโหดเอ้ย!!!

แล้วผมก็แย้งอะไม่ได้ คอยดูนะ คืนนี้ผมจะนอนห้องตัวเองแล้วก็จัดการล็อคห้องซะไม่ให้พี่มันเข้า แล้วดูสิว่าทีนี้พี่มันจะทำอะไรผมได้!!!

หึหึ ผมนี่ฉลาดวะ

และแล้วเวลาที่ระทึกขวัญมากที่สุดก็มาถึง ป้ายหน้าร้านตัวบะเร่อที่เขียนไว้ว่า ‘Diamond beauty & Spa’ แต่ตอนนี้ตาผมพร่าเลือนเลยมองเป็นว่า ‘Die on beauty & Spa ’

T^T

“ลงไปได้แล้ว”

“ห๊า!!!” ร้องสิครับ เมื่อกี้ผมหูฟาดไปใช่ไหม พี่ครามคงจะพูดว่า ‘ลงกันเถอะ’ ใช่ไหมพี่

“บอกว่าลงไปได้แล้ว”

ไม่ใช่สินะ >_<

“พี่จะไม่ลงไปกับผมเหรอ” ผมถามอย่างคาดหวังว่าจะมีเพื่อนลงไปด้วย

“ไม่ เร็วๆ ฉันต้องรีบไปทำงานก่อน” งานมันสำคัญมากกว่าผมหรือไงวะ แต่ผมไม่กล้าถามออกไปหรอก เห็นพี่ครามทำงานหนักผมก็ไม่อยากจะหาความหนักใจไปให้เขาอีก แต่เรื่องนี้มัน...

“แต่ผมไม่เคยเห็นหน้าแม่พี่เลยนะ” ผมยังหวังว่าพี่ครามจะเปลี่ยนใจแล้วลงไปที่ร้านนั่นเป็นเพื่อนผม แต่ก็เปล่าเมื่อพี่ครามเริ่มทำหน้ารำคาญ

“อย่างอแงน่า แม่ฉันไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอก ไม่มีอะไรหรอก”

“แต่...”

“ริช” พี่ครามเรียกชื่อผมปราบๆ ผมหน้าสลดลง ก่อนจะรู้สึกถึงริมฝีปากอีกฝ่ายที่กดลงบนปากผม ขบเม้มเบาๆๆ ผมเงยหน้ารับจูบของพี่คราม รสจูบที่หวานล้ำทำให้ผมสงบลง

“สู้ๆ นายทำได้ เชื่อฉัน”

เพราะประโยคนั้น ทำให้ผมต้องมายื่นอยู่ตรงหน้าผู้หญิงที่ทั้งสวยและทรงสง่า ตอนเข้ามาในร้านผมแทบไม่ต้องมองหาเลย เพราะรัศมีที่เปร่งประกายแผ่ไปด้วยกลิ่นอายของความมีอำนาจ ยังมีใบหน้าที่คล้ายกับพี่ครามที่ผมคิดว่าเจ้าตัวคงถอนแบบมาจากแม่ได้มากเลยทีเดียว สรุปแล้วคือ คนนี้แหละ แม่พี่คราม!!!

จริงอย่างที่พี่ครามบอก แม่พี่เขาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ผมคิด แต่น่ากลัวยิ่งกว่าที่ผมคิดเสียอีก

โฮก!!!

ตายแน่ๆกู ตายแน่ๆ

“เรานะ ริช...ใช่ไหม” แม่พี่ครามเอ่ยทักผมก่อนหลังจากที่ผมยืนเอ๋อต่อหน้าท่านมานานหลายนาที

“ครับ สวัสดีครับ” ผมรีบยกมือไว้ก่อนจะกลับไปยืยเอ๋อทำตัวไม่ถูกอย่างเดิม

“มานั่งนี่สิ” แม่พี่ครามพูดนิ่งๆ ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนพี่ครามไม่มีผิด ไม่ยิ้มเลยสักนิด ท่านจะรู้ไหมครับว่าผมเกร็งฉี่จะราดอยู่แล้ว!

“ครับ” ผมก้มตัวลงแล้วเดินไปนั่งข้างๆแม่พี่คราม เว้นระยะห่างไว้หน่อยหนึ่ง แม่พี่ครามว่างหนังสือนิตยสารในมือลงก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างพินิจพิจารณา

“แนะนำตัวหน่อยสิ” แม่พี่ครามพูด

“เอ่อ ครับ ผมชื่อริช ชื่อจริงชื่อฤทธิรณ  วงศ์ภินันท์ ครับ อายุ..”

“เดี๋ยว” ผมหยุดพูดแทบไม่ทันเพราะแม่พี่ครามดันเบรคตอนที่ผมพูด ผมอ้าปากค้าง หัวก็คิดไปว่าผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าวะ

“นั่นมันนามสกุลครอบครัวฉัน ใช่ไหม” แม่พี่ครามหรี่ตาถามผม ผมกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ เอาแล้วไง ชะตาผมใกล้จะขาดเต็มทีแล้วสินะ

“ครับ” ผมไม่รู้จะตอบอะไร เลยตอบไปแค่นั้น

“ทำไมเราถึงมาใช้นามสกุลของฉันได้” แม่พี่ครามซักถามผม ผมนิ่งคิดไปสักพักก่อนจะตอบ

“เรื่องมันยาวครับ...คือ...”

“ก็เล่าสิ ฉันมีเวลาฟัง”

คุณแม่พี่ครามก็อย่าขัดผมสิครับ! ผมอยากจะพูดไปแบบนั้นมาก แต่คิดว่าอย่าดีกว่าถ้ายังอยากมีชีวิตที่ยืนยาวกว่านี้

“ครับ คือว่า ผมเปลี่ยนชื่อแล้วก็นามสกุลตอนที่ไปทำงานกับพี่คราม เพราะว่าพี่ครามอยากให้ผมเริ่มชีวิตใหม่ ผมเองก็อยากให้คนเก่าตายไป เพราะผมคงไม่มีน่าจะใช้นามสกุลเดิม” ผมเริ่มเล่าอย่างที่ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี อย่างที่บอกว่าเรื่องมันยาวถ้าจะเล่าตั้งแต่ทีแรก แต่แม่พี่ครามเขาถามเรื่องนามสกุล ผมเลยต้องพูดในจุดนี้ก่อน

“แล้วทำไมใช้นามสกุลเดิมไม่ได้ พ่อแม่เราเขาไม่ว่าเหรอ” แม่พี่ครามถามอย่างสงสัย นี่เป็นครั้งแรกที่แม่พี่ครามแสดงสีหน้าอื่นนอกจากนิ่ง คือขมวดคิ้ว...นี่สินะ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ

“ผมไม่มีพ่อแม่หรอกครับ พ่อแม่ผมเป็นใครก็ไม่รู้ คนที่เขาเลี้ยงดูผมมาเขาก็เกลียดผม เพราะอย่างนั้นผมคงเรียกเขาว่าพ่อแม่ไม่ได้ และก็คงกลับไปใช้นามสกุลเขาไม่ได้อีกแล้วหลังจากที่ผมได้ทำผิดต่อเขาอย่างไม่น่าให้อภัย”

แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เข้าฟัง ตั้งแต่เรื่องที่พี่ครามไปจับตัวผมมาในตอนแรก เรื่องหนี้สินของพ่อแม่ผม และเรื่องที่พี่ครามให้ผมเข้าไปศึกษางาน แม่พี่ครามนั่งฟังนิ่งๆไม่ได้ขัดอะไรผมอีก ผมก็เล่าให้ท่านฟังเรื่อยๆจนไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

“เสียใจไหม”

“ครับ?” ผมถามงงๆ

“เสียใจไหมที่เรื่องเป็นแบบนี้” แม่พี่ครามยกน้ำส้มขึ้นจิบ ก่อนจะเรียกพนักงานให้เอาน้ำมาเสริฟให้ผม

“ครับ ผมเสียใจ เสียใจมาก เสียใจในทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตผม แต่สิ่งเดียวที่ผมไม่รู้สึกเสียใจเลยคือผมได้เจอกับพี่คราม” ผมพูดจากใจจริง ตอนแรกผมเกลียดเขามาเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมกลับรักเขามากกว่านั้นเยอะ เพราะเขาให้ชีวิตใหม่แก่ผม ผมที่เป็นใครก็ไม่รู้

“เราคิดว่าเขาเป็นยังไง ลูกชายฉันน่ะ” ถามแบบนี้ผมตอบไม่ถูกเลยทีเดียว ผมนั่งคิดว่าจะตอบว่าอะไรดี แต่พี่ครามบอกไว้ว่าให้ผมเป็นตัวของผม ถ้าผมตอบตามใจคิดคงไม่ผิดใช่ไหม

เอาเถอะ ผมไม่อยากจะเสแสร้งใส่คนที่บุพการีของคนที่ตัวเองรัก เพราะยังไงความรู้สึกที่ผมมีต่อพี่ครามมันก็เป็นความจริง

“ผมพูดตรงๆได้ใช่ไหมครับ” แต่ก็ขอถามหน่อยนะ แอบหวั่นไม่น้อยเลย กลัวพูดแล้วไม่ถูกหูท่าน

“ตามสบาย” แม่พี่ครามเอนตัวนั่งพิงโซฟาอย่างสบายใจ คือนี่ตกลงแล้วผมกับแม่พี่ครามมานั่งคุยกันหรือแม่พี่ครามจะมาทำสปากันแน่

“ก็ พี่ครามเป็นพวกเผด็จการ บ้าอำนาจ ชอบออกคำสั่ง ชอบทำตัวน่ากลัวจนบางทีน่าหมั่นไส้ ไม่รู้จะเก็กอะไรหนักหนา แล้วเขาก็ชอบบังคับผมมากๆ อันนั้นก็ห้าม อันนี้ก็ไม่ได้ ผมจะออกไปเที่ยวยังต้องขอเขาเลย เจ้ากี้เจ้าการจนน่าโมโห แล้วเขายัง...#^&*%$#!@##...”
พอได้พูดผมก็ใส่ไม่ยั้ง จนเริ่มรู้สึกได้ว่าที่พูดออกไปมันไม่ใช่ด้านดีของพี่ครามเลยสักนิด ผมเลยหยุดพูด แม่พี่ครามมองจ้องหน้าผมเขม็ง เอาแล้วไงไอ้ริช ดันไปด่าลูกชายเขาต่อหน้าขนาดนี้

“อืม ฮะๆ ฮ่าๆๆๆ”

มะ แม่พี่ครามเขาหัวเราะ!

บอกผมทีว่าผมไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม คนที่นั่งนิ่งมาตั้งนานสองนานตอนนี้หัวเราะจนตัวงอ ผมก็อึ้งสิครับ ผมพูดอะไรที่มันตลกหรือไง ผมด่าลูกเขาอยู่นะเมื่อกี้

“เอ่อ คุณน้าครับ...”

“โทษทีๆ มันจี้ไปหน่อย ฮ่าๆๆ” แม่พี่ครามพยายามจะหยุดหัวเราะ แต่ก็ยังหลุดขำ ผมรอให้ท่านได้สงบสติอารมณ์จนกลับมาเป็นปกติ

“พูดได้ดีนี่ แสดงว่าเราน่ะเข้าใจลูกชายฉันอย่างถ่องแท้เลยละ เหมือนพ่อเขาไม่มีผิด” แม่พี่ครามพูดยิ้มๆ รอยยิ้มเธอดูสวยมาก ทั้งสวยและอบอุ่น จนผมอดยิ้มตามไม่ได้

“อืม ยิ้มแล้วก็น่ารักดีนี่น่า ดีกว่าทำหน้าเกรงๆตั้งเยอะ เกร็งใช่ไหมคุยกับแม่นะ” แม่พี่ครามยิ้มให้ผมอย่างใจดี ผมเหมือนเห็นดาวเลยอ่ะ เคลิ้มครับ

“เอ่อ ครับคุณน้า...ผมเกร็ง” ผมเอามือลูบหัวอย่างอายๆ

“ไม่ต้องเกร็งหรอก ฉันไม่ได้ใจร้ายอย่างไอ้พ่อลูกบ้าอำนาจนั่นหรอก แล้วก็ไม่ต้องเรียกว่าคุณน้า เรียกแม่สิ”

ผมเบิกตาโตอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เมื่อกี้...แม่พี่ครามบอกว่าให้ผมเรียกเขาว่าแม่ มันหมายความว่ายังไง ผมกล้าตีความได้ไหมว่าท่านยอมรับผมแล้ว

ใช่ไหม?

“ครับ คุณแม่” ผมพูดเสียงเบา ไม่คิดว่าชีวิตนี้ตัวเองจะได้เรียกใครว่าแม่อีกครั้ง อยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลลงมา ผมรีบปาดออกอย่างรวดเร็ว ก้มหัวให้แม่พี่ครามนิดๆเป็นเชิงขอโทษ

“อยากกอดฉันไหม” แม่พี่ครามถามนิ่งๆ ผมต้องตกใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ถึงจะพอตั้งต่ที่ได้พบกับผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงคนสำคัญของคนสำคัญของผม

“ได้เหรอครับ” ผมถามกล้าๆกลัวๆ

“ได้สิจ๊ะ มาสิ” แม่พี่ครามยกมือขึ้น ผมเข้าไปกอดท่านไว้ หยดน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่ครามต้องเป็นแบบนี้” ผมอดไม่ได้ที่จะขอโทษแม่พี่ครามที่ทำให้ลูกชายของเขาต้องเป็นแบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้พี่ครามเขาชอบผู้หญิง

“ไม่ต้องร้องหรอก จะเป็นแฟนลูกชายแม่ต้องเข้มแข็ง จะอ่อนแอไม่ได้ อีกอย่างนะ ของแบบนี้มันบังครับจิตใจกันไม่ได้ ถ้าสงครามเขาไม่ได้รักไม่ได้ชอบเรา เอามีเอาปืนไปจี้มันมันก็ไม่ยอมหรอก หึหึ” แม่พี่ครามลูบหลังผมแผ่วเบา แต่หลับถ่ายทอดความรู้สึกให้ผมได้มากมายอย่างที่ไม่เคยคิดจะรับ

อ้อมกอดของแม่มันดีอย่างนี้เองสินะ

“ผมรักเขา” ผมบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดแม่พี่คราม ท่านก็ปลอบใจผมสงบลง ผมผละออกมาแล้วก็ยกมือไหว้ท่าน

“ผมชอบโทษ เสื้อคุณแม่เลอะหมดเลย” ผมมองดูรอยน้ำตาบนเสื้อของแม่พี่คราม

“ไม่เป็นไรหรอก เอาเถอะ เราคุยกันมาพอแล้ว ไปทำสปากันดีกว่า เลยเวลามาเยอะแล้ว หนูจ๊ะ ฉันพร้อมแล้ว จัดครอสให้เด็กคนนี้ด้วยนะ เอาครบทุกสูตร ให้ดูดีไปทั้งตัว” แม่พี่ครามลุกไปคุยกับพนักงาน ผมเดินตามไปแบบงงๆ

“คือผมไม่ทำก็ได้นะครับ” ผมบอกแม่พี่ครามอย่างเกรงใจ ดูราคาที่ติดไว้แล้วแพงสุดๆ

“ไม่ได้หรอก เรื่องผิวพรรณต้องดูแลกันให้ดีๆ เป็นเสน่ห์มัดใจสามีอย่างหนึ่งเลยล่ะ” แม่พี่ครามยกยิ้มมุมปากแล้วก็เดินหนีไป ทิ้งให้ผมตกตะลึงกับคำพูดของแม่พี่คราม

สามี...!

พี่ครามมันไปบอกอะไรแม่มันบ้างวะเนี่ย โอ๊ยเครียด!!!

เป็นนานกว่าหกชั่วโมงที่ผมถูกลอกคราม นวดหน้าขัดตัวถลกหนังซักฟอกซะไม่เหลือชิ้นดี แสบไปหมดเพราะถูกขัดอย่างแรง แต่บางทีก็รู้สึกดีจะเกือบจะเผลอหลับ แต่ทำแล้วผิวของผมดีขึ้นได้อย่างเห็นได้ชัด

“เห็นไหม พอทำแล้วผิวนี่วิ้งกว่าเดิมเยอะเลย” แม่พี่ครามเอ่ยชมหลังจากที่ทำสปาเสร็จเรียบร้อย ผมยิ้มรับ แต่ในใจนี่ไม่เอาแล้วครับ ครั้งนี่ครั้งเดียวพอ ดียังไงก็ไม่เอา นานชะมัด!

“คุณแม่กลับยังไงครับ” ผมถาม เพราะนี่ก็บ่ายกว่าแล้ว

“โทรหาเจ้าครามสิ ให้มันมารับนั่นแหละ” แม่พี่ครามบอกก่อนจะหันไปจ่ายเงิน ผมล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงกดโทรหาพี่คราม

[ว่าไง เสร็จแล้วใช่ไหม]

“ครับ แม่บอกให้พี่มารับ” ผมบอก

[หึหึ ทุกอย่างโอเคใช่ไหม]

“ครับ”

[รออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวจะรีบไป]

พี่ครามวางสายไป ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง หันไปหาแม่พี่ครามที่รออยู่ก่อนแล้ว

“พี่เขาบอกว่าเดี๋ยวจะรีบออกมารับครับ”

“อืม ไป”

แม่พี่ครามเดินออกจากร้าน ผมเดินตามงงๆ แล้วนี่ตกลงแม่พี่ครามเขาจะไม่รอให้พี่ครามมารับหรือไง ถึงเดินออกมาจากร้าน

“ไม่รอข้างในละครับ” ผมถาม แดดยามบ่ายนี่ยังร้อนอยู่เลย

“ฉันจะไปซื้อขนมที่ฝั่งนู่นนะ” แม่พี่ครามชี้ไปที่ร้านขายขนมฝั่งตรงข้าม ซึ่งมีลูกค้าเยอะมากๆ สงสัยจะร้านดัง

“เดี๋ยวผมไปซื้อให้ก็ได้ครับ คุณแม่ไปนั่งรอในร้านเถอะ” ผมอาสา ไม่อยากให้แม่พี่ครามเดินข้ามถนนตากแดดไป อีกอย่างมันเสี่ยงด้วย เพราะใกล้ๆนี่ไม่มีสะพานลอย

“ไม่เป็นไร ไปด้วยกันเนี่ยแหละ ฉันอยากไปเลือกเอง” ในเมื่อแม่พี่ครามพูดมาแบบนั้นแล้วผมจะไปห้ามอะไรได้ แต่จังหวะที่กำลังจะข้ามถนน ก็มีรถมอเตอร์ไซต์ขี้มาอย่างเร็ว ผมตกใจรีบคว้าตัวแม่พี่ครามเอาไว้ไม่ให้โดนรถเฉี่ยว เลยกลายเป็นว่าแม่พี่ครามล้มลงมาทับผม หลายคนที่อยู่ใกล้ๆเข้ามาช่วย

“คุณแม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เจ็บตรงไหนไหม!” ผมถามอย่างตกใจ รีบสำรวจร่างกายของแม่พี่ครามว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า แล้วก็เห็นที่หัวเข่าของแม่พี่ครามมีเลือดซิบๆ

“ไม่เป็นไร แค่นิดเล็กน้อย” แม่พี่ครามค่อยๆลุกขึ้น ผมลุกขึ้นตามแล้วก็ประคองท่าน

“เข้าไปในร้านก่อนนะครับ” ผมรีบพาแม่พี่ครามกลับเข้าไปในร้าน ซึ่งท่านก็ยอมแต่โดยดี เลือดไหลลงมาเรื่อยๆ เพราะท่านใส่ชุดกระเป๋าที่เลยเหนือเขามาหน่อย เข่าเลยกระแทกพื้น

“คุณแม่รอนี่ก่อนนะครับ” ผมให้คุณแม่นั่งรอแล้วเดินไปหาพนักงานในร้ายถามเขาว่ามีชุดทำแผลไหม โชคดีที่มีเพราะทางร้านมีเอาไว้ให้พนักงานใช้ถ้าหากว่ามีอุบัติเหตุขึ้น

ผมรีบทำแผลให้แม่พี่ครามทันที ผมใจสั่นยังไม่หาย คิดว่าท่านจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้ พี่ครามมาเห็นจะว่ายังไงบ้างเนี่ย

“แม่ เป็นอะไร!” เสียงพี่ครามดังลั่นร้าน ประจวบเหมาะกับผมที่ทำแผลเสร็จพอดี ผมเงยหน้ามองพี่ครามแบบหวั่นๆ ผมจะโดนดุไหมที่ดูแลแม่เขาไม่ดี พี่ครามมองผมนิ่งๆก่อนจะเข้าไปนั่งข้างตัวเอง

“แม่ไม่เป็นไร พอดีจะไปซื้อขนมฝั่งตรงข้าม แต่ไม่ทันระวังเกือบโดนมอเอตร์ไซต์เฉียว ดีที่ได้แฟนแกช่วยไว้ทัน” แม่พี่ครามบอก พี่ครามเงยหน้ามองผมที่ยืนบีบมือตัวเองแน่น ทำตัวไม่ถูก

“ทำไมไม่ให้ริชไปซื้อให้ละครับ” พี่ครามถาม

“ก็แม่อยากไปดูเอง แค่แผลนิดเดียวจะทำเป็นตกอกตกใจทำไม ไปๆกลับบ้าน” แม่พี่ครามลุกขึ้น พี่ครามรีบประคองตัวแม่ แต่แม่พี่ครามสบัดตัวหนี

“นี่ แค่ล้ม ไม่ได้พิการ เดินเองได้” แม่พี่ครามนี่แรงใช่ย่อย ดูท่าบ้านนี้ของเขาจะแรงทั้งบ้าน

แม่พี่ครามเดินออกจากร้าน พี่ครามมองผมก่อนจะเดินเข้ามาหา

“ไม่เป็นไรใช่ไหม” พี่ครามถามเสียงนิ่ง

“เปล่าครับ” ผมตอบ คิดว่าจะโดนดุแล้วเสียอีก

“ไปเถอะ” พี่ครามดันหลังผมให้เดินไปที่รถ

พี่ครามไปส่งแม่ที่บ้านก่อน ระหว่างทางเราทั้งสามคนเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร พอพี่ครามไม่พูด แม่พี่ครามไม่พูด ผมก็เลยไม่กล้าพูด จนมาถึงที่บ้านพี่คราม หลังใหญ่มาก ใหญ่กว่าบ้านหลังเก่าของผมเสียอีก

พี่ครามเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งอ้อมไปเปิดประตูให้แม่พี่คราม ผมที่นั่งหลังก็เลยลงตาม แต่ผมว่าผมคิดผิดที่ลงมา เพราะหน้าบ้านมีผู้ชายสูงวัยคนหนึ่งยืนหน้าบึ้งบอกบุญไม่รับ ให้ผมทายไหมว่าเขาเป็นใคร

เขาต้องเป็นพ่อพี่ครามแน่ๆ

“ไปไหนมาคุณ แล้วนั่นขาเป็นอะไร!!!” พ่อพี่ครามตีหน้าโหดเดินปรี่เข้ามาหาแม่พี่คราม

“เสียงดังน่ารำคาญ แค่ขาเป็นแผล ไม่เคยเป็นหรือไง!” แม่พี่ครามว่ากลับ ผมยืนอึ้ง ที่บ้านนี้เขาพูดกันฮาร์ดคอร์แบบนี้เลยเหรอ

“เพราะไอ้เด็กนี่ใช่ไหม!” พ่อพี่ครามชี้หน้าผม ผมหยุดหายใจเพราะตกใจ

เพี๊ยะ!

“ไปชี้หน้าเด็กได้ไง เสียมารยาท เข้าบ้านไป พูดมากน่ารำคาญ คราม...พาแฟนแกกลับไปเถอะ อยู่นานเดี๋ยวประสาทเสีย” แม่พี่ครามว่าแล้วก็เดินเข้าบ้าน พ่อพี่ครามจ้องหน้าผมเขม็งก่อนจะเดินตามแม่เข้าบ้านไป

นี่มันอะไรกัน คนบ้านนี้...

“หึหึ ตกใจขนาดนั้น ไปขึ้นรถ” พี่ครามลากผมที่ไม่มีสติขึ้นรถตรงกลับบ้าน

“ผมขอโทษ” ผมบอกระหว่างทางกลับบ้าน

“เรื่อง” พี่ครามถาม

“ก็ที่ดูแลแม่พี่ไม่ดี”

“ช่างเถอะ แม่ฉันดื้อ ฉันเป็นลูกย่อมรู้ดี ฉันสิต้องขอบใจนายที่ดูแลแม่ฉัน ไม่อย่างนั้นแม่ฉันคงเจ็บหนักกว่านี้”

“แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ผมไม่ให้ท่านเจ็บตัว” ผมบอกเสียงหงอย

“เป็นห่วงแม่ผัวว่างั้น” พี่ครามพูด ผมหันไปมองขวับทันที แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะตอกกลับยังไงดี เพราะดูแล้วยิ่งพูดก็อาจจะยิ่งเข้าตัว เลยได้แต่ฮึดฮัดอยู่คนเดียวจนถึงบ้าน

เพราะดีใขที่แม่พี่ครามยอมรับผม เลยทำให้ผมลืมไปเลยว่าคืนนี้ผมต้องเจอกับอะไร

“เฮ้ย! พี่เขามาได้ไงอ่ะ” ผมว่าผมล็อคประตูแล้วนะก่อนที่จะอาบน้ำ แล้วนี่พี่ครามมันมาโผล่หัวอยู่ในห้องผมได้ไง แถมยังใส่แค่กางเกงนอนขาสั้นตัวเดียวไม่มีเสื้ออวดซิกแพกให้ผมใจสั่นเล่น

ไม่ๆ อย่ามองต่ำ มองสูงเข้าไว้นะมึง ไม่งั้นมึงเสร็จพี่เขาแน่!

“นายลืมไปหรือเปล่าว่านี่บ้านฉัน ทุกห้องฉันมีกุญแจ” พี่ครามพูดเยาะเย้ย ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผม ผมก็ถอยหลังหนีจะหลังชนเข้ากับกำแพง หมดสิ้นหนทางหนีรอด มือกำปมผ้าเช็ดตัวที่พันเอวไว้แน่น

“แล้วพี่จะเข้ามาทำไมเล่า ไปนอนห้องพี่ดิ” ผมหันหน้าหนีเพราะพี่ครามก้มหน้าลงมาจนแทบจะติดกับหน้าผม

“ไม่ ฉันจะนอนห้องนี้” พี่ครามเป่าลมใส่หูผมเหมือนจะแกล้ง

“ไม่เอา ไม่ให้นอน”

“ก็ดี ไม่นอนก็ดี ฉันจะได้ทำให้เต็มที่ไปเลย บอกเองแล้วนะว่าจะไม่นอน”

“...!!!”

“ผิวนุ่มเนียนดันะ จะนุ่มทั้งตัวหรือเปล่า หืม” พี่ครามไล่จมูกอยู่ที่แก้มผมก่อนจะกัดเข้าที่แก้มผมอย่างแรง

“โอ๊ย! ทำบ้าอะไรวะ ออกไปเลย!” หน้าพี่ครามมันฉาบด้วยอะไรวะ หน้าด้านฉิบ!

“ก็บอกไปตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วไง ว่าหนึ่งทีต่อหนึ่งยก” พี่มันพูดเสียงเซ็กซี่ข้างใบหูผม ผมได้แต่หดคอหนี แต่พี่มันก็มีความพยายามที่จะจูบลงที่ต้นคอผมเบาๆ ขนผมลุกชันไปทั่วร่าง

“ฉันเจ็บนายก็ต้องเจ็บเหมือนกัน รู้เรื่องใช่ไหม”

ไม่!!!!







………………………………………………..
# หุหุหุ เสร็จแน่ๆ หนูริชโดนจักหนักแน่ 55555
# ถามอีกครั้ง อย่างเพิ่งเบื่อกัน มีใครยังไม่ได้ไปลงชื่อจองหนังสือเรื่องนี้ไหมค่ะ ถ้าใครอยากได้แล้วยังไม่ได้ลงชื่อจองก็เข้าไปลงชื่อหน่อยนะคะ จะเช็คจำนวนยอด ยังไม่มีเงินก็ลงชื่อไว้ก่อนได้คะ ริริมีเวลาให้เก็บเงินเยอะ ตามลิ้งค์นี้เลยคะ
รายละเอียดการตีพิมพ์นิยายเรื่อง Pretty Boy I&II เจ้าชายตัวน้อยของผม
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นและบวกคะแนนบวกเป็ดให้ทุกคนมากๆค่ะ กอดๆ
 

[udongjay]

แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[ormn]

  c8j86Ic,jiydib=dHw,j9hv'd]y;86Irjvc]h;

[GUNPLAPLASTIC]

อยากดูฉากลงโทษ!!!!!!!
 

[wi_OoO_wi]

อ่านเเล้วท้อกับฉากเดียวที่รอคอย

โอ้ยยยยยยยยยยย หัวเตียงงงงงงงงงง อีกแล้วววววววววววว